Vrije dag vandaag! Hoewel de Filipijnen het qua nationale feestdagen niet haalt bij Maleisië hebben we er hier toch ook de nodige. Vandaag is het de herdenking van een van de nationale helden van de Filipijnen, Andres Bonifacio, en het is dus tijd voor een stukje Filipijnse geschiedenis.
Bonifacio was een Filipijnse revolutionaire leider in de opstand tegen de Spaanse overheersing en bekend als de “Vader van de Filipijnse revolutie”. Er wordt nogal wat nadruk gelegd op het feit dat hij ongeschoold was en zichzelf opleidde door het lezen van boeken, dit in tegenstelling tot de andere nationale held van de revolutie, Jose Rizal, die een intellectueel was. Bonifacio was in eerste instantie lid geworden van “La Liga Filippina” van Rizal, die een vreedzame revolutie wilde.
Toen Rizal echter gearresteerd werd in 1892 was het voor Bonifacio duidelijk dat er geen vreedzame oplossing mogelijk was en hij richtte de bevrijdingsbeweging “Katipunan” op.
De Spanjaarden ontdekten in 1896 het bestaan van de organisatie waarna Bonfacio opdracht gaf tot de revolutie en de Kapitunan slaagde erin stad na stad te bevrijden. De beweging was in de tussentijd opgesplitst in twee fracties waarvan de meest succesvolle werd geleid door Generaal Aguinaldo. Tijdens een overleg van de revolutionaire leiders om tot een oplossing te komen werd Aguinaldo uitgeroepen tot eerste President van de nieuw te vormen regering van de Filipijnen. Bonifacio ging niet akkoord met het besluit, wat leidde tot arrestatiebevelen voor Bonifacio en diens twee broers die beschuldigd werden van verraad.
Over wat volgde zijn verschillende verhalen in omloop, maar naar wat bekend is werden werden Bonifacio en zijn broers begin mei 1897 gearresteerd waarbij Bonifacio zelf gewond raakte. Na een schijnproces werden hij en zijn broers schuldig bevonden en op 10 mei 1897 werden ze in de bergen van Maragondon geëxecuteerd.
De herdenking van Bonifacio is dus niet op zijn sterfdag maar op zijn geboortedag, en dat was vandaag. Voor de Filipino’s een dubbel feest want niet alleen is het een nationale feestdag maar krijgen ze vandaag ook vrijwel allemaal een dubbel loon vanwege de Kerst. En dat betekende dat je vandaag in de winkelcentra over de hoofden kon lopen…
Dat vonden we erg vreemd omdat met name de Filipino’s altijd en overal voor te porren zijn en dit soort dingen zeker niet ongemerkt voorbij zouden laten gaan.
Ik weet niet of het voor alles geldt maar als je een aanmaning van de elektriciteit hebt gehad moet je de rekening op het kantoor van het elektriciteitsbedrijf gaan voldoen. En uiteraard had ik geen idee waar dat kantoor ergens was.
De markt zelf was eigenlijk wat we al verwachtten, de gebruikelijke markt met kraampjes die niet alleen Kerstspullen verkochten maar ook heel veel “gewone dingen”, zoals kleding, sieraden en andere prullaria.
De markt zelf viel een beetje tegen, wat de grootte betreft tenminste. We kochten wel een flinke hoeveelheid vers fruit maar deden de rest van onze boodschappen toch gewoon in de supermarkt. Bij thuiskomst bleek overigens dat we onze meest noodzakelijke aankoop (een afwasborstel) alweer waren vergeten.
De Amerikanen vieren het de hele dag door met eten met veelal hetzelfde menu, bestaande uit kalkoen met als bijgerechten zoete aardappelen, aardappelpuree, veenbessensaus, sperciebonen, pecannotentaart en pompoen taart. Wij deden het uiteraard ook met kalkoen, maar erbij hadden we pompoensoep (erg lekker), spruitjes, bloemkool, worteltjes, zoete aardappelen en een soort pudding (de Engelse invloed waarschijnlijk). Als dessert was er appeltaart.
Een douche nemen in ons nieuwe huis was iedere keer weer een verrassing, want de vraag was of het water heet was, warm, lauw of koud, en als het warm was hoe lang dat dan zou duren. We hebben namelijk geen geisers hier maar een watertank en die staat buiten achter de bijkeuken. Het was al een oud beestje zo te zien maar hij leek het wel te doen, althans de leidingen werden warm.
Toen begon een hevige discussie, waarbij uiteindelijk de verdeler voor op de gasfles die Tina van zichzelf had meegebracht uitsluitsel bracht. Het bleek dat de gasfles zelf het probleem was en onze verdeler was ook niet in orde. We hebben nu een nieuwe gasfles, een nieuwe verdeelkop en een werkend gasfornuis.
De reparateurs kwamen deze keer wel maar het probleem met het fornuis is nog steeds niet opgelost. Het blijkt namelijk toch niet aan het gasfornuis te liggen maar aan de verdeler op de gasfles. En daarvoor moet er weer iemand anders op komen draven want die gasflessen worden weer door een ander bedrijf geleverd. Er kan dus nog steeds niet gekookt worden.
We kozen dus toch maar voor eerlijkheid en vertelden de verkoper wat ons probleem was, dat we net zo’n machine hadden en dat er iets niet goed ging. Maar wat vertelt ons de brave borst, de machine doet helemaal niets fout, er zit helemaal geen verwarmingselement in! No Sir, in geen enkele toplader zit dat…
Vandaar was het een makkie. Het vrachtwagentje bleek weliswaar een vehikel wat Riet in haar wildste dromen niet voor de verhuizers had aangezien maar alles was er en de mannen waren buitengewoon behulpzaam. Alleen weet iedereen die Riet een beetje kent dat ze het liefst had gehad dat ze na het uitladen van de dozen meteen weer “op zouden rotten” maar dat deden ze niet. Nu liepen ze alles uit te pakken en voortdurend te vragen waar dit en waar dat naar toe moest, Riet werd er zowat dol van.
Onverrichter zake wilden we terug naar huis maar omdat we er toch vlakbij waren besloten we maar naar de Greenbelt in de luxe wijk Makati te gaan, een soort park omgeven door een aantal winkelcentra.
Eenmaal in Ayala Alabang Village gekomen kon Riet op verkenning in ons nieuwe huis, want dat had ze sinds de bezichtiging begin vorige maand niet meer gezien. Dat leverde de nodige verrassingen op (“We hebben drie logeerkamers, ik dacht maar twee”, “He, er is hier ook een badkamer”, “Waren al die kasten hier de vorige keer ook al?”) maar de conclusie was toch wel dat het er goed uitzag allemaal. Ja, alleen is alles nog een beetje leeg want we hebben nog steeds onze spullen niet en er is ook nog geen nieuws daarover. Morgen maar weer eens vragen…
Nu heeft iedere kamer hier in huis een slot, en iedere kamer heeft ook een vergrendeling op de deur waarmee je van binnen uit de deurknop kunt blokkeren. En dat was dus blijkbaar gebeurd met de slaapkamerdeur, en al heb ik geen idee hoe en wanneer, ik zal toch zelf dat knopje wel hebben omgedraaid zonder het te beseffen. Punt was dat de slaapkamerdeur op slot zat, en de sleutels lagen… juist, in een la in de slaapkamer. Ik heb van alles geprobeerd, met andere sleutels, maar niks werkte.
Het nieuwe super king size bed slaapt heerlijk, dat was de conclusie toen ik vanmorgen voor het eerst wakker werd in ons nieuwe huis. Erg belangrijk want er is naar mijn idee niks erger dan een beroerd bed, en je weet pas of een bed goed is als je er in hebt geslapen.
Meneer Santiago, mijn huisbaas, kwam in de loop van de ochtend samen met zijn vrouw even langs om nog wat kleine klusjes in huis op te knappen, zoals een nieuwe deurknop hier en daar, en hij wilde ook aanwezig zijn bij het aansluiten van het gas. Dat werd ook nog ‘s morgens gedaan en alles leek te werken.
Terug in het huis kwamen de eigenaars, de Heer en Mevrouw Santiago, binnen met alle sleutels van het huis, een mooie gelegenheid dus om gelijk even kennis maken. Terwijl we bezig waren met de afhandeling van alle papierwerk werd er nog van alles gedaan in het huis.
Af en toe worden deze regels aangepast maar op dit moment mag ik op donderdag tussen zeven uur ‘s morgens en zeven uur ‘s avonds niet rijden in de stadsdelen Makati en Las Pinas.
Het verkeer heeft hier veel weg van Kuala Lumpur maar er zijn ook verschillen. De chaos en het feit dat iedereen maar lijkt te doen waar ze zin in hebben zijn exact hetzelfde, maar in plaats van de talloze brommertjes in KL heb je hier de Jeepney’s. Deze “stadsbussen” lijken eigen verkeersregels te hebben: ze rijden nooit in hun rijbaan, ze voegen in wanneer het ze uitkomt, er zijn geen echte haltes dus ze stoppen overal te pas te onpas, en ‘s avonds is verlichting optioneel.