Hoe is het met de mierenplaag zul je zeggen. Nou, goed is dan het antwoord. Die lokdoosjes die we hebben ingezet hebben hun werk voortreffelijk gedaan. Het was effe smerig met hele hordes mieren er omheen maar binnen twee, drie dagen was er geen mier meer te zien. En op de plaatsen waar we doosjes hadden geplaatst zijn ze tot nu toe ook weg gebleven dus het lijkt er inderdaad op dat die nesten zijn uitgeroeid. Af en toe duiken er op nadere plaatsen nog wel mieren op maar we hebben nu een effectief wapen gevonden.

Zo snel als we van de mierenplaag af waren, zo langzaam gaat het met mijn werkvisum. De periode dat we het land niet uit mogen is nog steeds niet voorbij en het gaat nog wel even duren ook. De tweede fase van de aanvraag is nog steeds in behandeling, ondanks dat er twee tot drie weken voor staan (het zijn er nu al ruim vier), en daarna volgt dan nog de derde fase en die duurt ook minimaal dertig dagen. Er is me in ieder geval hierdoor al weer een tripje naar KL begin maart door de neus geboord.

Tenslotte de aanvraag voor een credit card, ook daar zit totaal geen schot in. Ruim twee weken zou de bank een versnelde procedure in werking zetten en dan zou ik eind vorige week een credit card hebben. En jullie raden het al, niks, nakkes, nada. Riet is vandaag maar weer eens gaan vragen en volgens de bank ligt het aan Shell, die schijnen goedkeuring te moeten geven omdat ik nog geen werkvisum heb en die houden volgens de bank alle aanvragen tegen. Blijft dan natuurlijk de vraag hoe sommige van mijn collega’s aan een credit card komen…

Het is niet te geloven maar de autoriteiten hebben alweer wat gevonden waar ze geld aan kunnen verdienen en wat voor ons weer ongemak met zich mee brengt. En het maffe is in dit geval dat het niet eens een onbekend verschijnsel is want in Nederland hebben we het ook: de verplichte ziektekostenverzekering.

Alle expats van Shell, en wij dus ook, zijn aangesloten bij een internationaal ziekenfonds genaamd BUPA. In Nederland is er echter de verplichte ziektekostenverzekering en hoewel we in het buitenland wonen en uit Nederland zijn uitgeschreven hebben we nog steeds een huis in Nederland. Ergo, we moeten ook de verplichte Nederlandse verzekering hebben.

Shell heeft dat opgelost door samen met Zilveren Kruis voor ons soort gevallen een “slapende” verzekering te regelen. Het komt er op neer dat Shell een speciale premie voor ons betaald voor een ziektekostenverzekering waar we in principe geen gebruik van maken. Die regeling geeft altijd een heleboel rompslomp omdat dat instanties als verzekeringsmaatschappijen nu eenmaal heel moeilijk met uitzonderingsgevallen kunnen omgaan.

En wat denk je, de regering van de Flippo’s heeft nu besloten dat alle expats op de Filipijnen ook gebruik moeten maken van de verplichte verzekering genaamd “Phil Health”. Er is geen ontkomen aan dus moest ik weer een heel pak formulieren invullen, inclusief de namen van mijn beide ouders en afdrukken van allebei mijn duimen. En uiteraard weer kopieën van onze geboortebewijzen en onze trouwakte, waarvan ze er inmiddels zoveel hebben dat ze er de muren van het presidentiële paleis mee kunnen behangen.

Leuk voor mijn baas ook, want die betaald nu dus voor drie ziektekosten-verzekeringen waarvan twee dus voor de kat zijn je-weet-wel. En over katten gesproken, we zitten tijdelijk met één kat want we hebben Abby vanmiddag weggebracht, die wordt morgen “geholpen”…

Ik wist het wel! Breng Riet naar een plek waar katten zitten die een thuis nodig hebben en ze gaat voor de bijl. Ze wilde er “maar” twee, en dat vond ik allang best want ik had maar op één gerekend.

Gisteravond hadden we met Phil en Anne afgesproken om vanmiddag langs te gaan om eens naar hun opvangkatten te kijken, en we hadden al besloten dat het niet bij kijken zou blijven. Tussen de middag deden we dus alvast de nodige boodschappen: een kattenbak, kattenbakvulling, etensbakjes en voer. Kortom, toen we om een uur of half vier naar Phil en Anne gingen waren we er al helemaal klaar voor.

Alle katjes liepen in de tuin en het werd nog een moeilijke keus. Of eigenlijk toch niet want er liepen twee exemplaren rond die precies leken op onze vroegere kat Sproet, en voor mij was de enige vraag dan ook welke van die twee het voor mij zou worden. De ene bleek nogal schuw, en de keus werd nog gemakkelijker toen bleek dat de andere dikke maatjes was met het katje waar Riet meteen smoor op geworden was, een kleintje met de naam “Monster”.

Zoals de naam al doet vermoeden heeft dit onooglijk kleine lelijke katje een bijzonder verhaal. Toen Phil op een dag naar zijn werk wilde gaan met de auto dacht hij dat er een hondendrol voor een van zijn wielen lag. De “drol” bewoog echter, en het bleek een heel erg jong katje waarvan de oogjes nog niet eens open waren.

Het was waarschijnlijk pas een dag of wat oud en woog zegge en schrijve 660 gram. Het vondelingetje werd opgenomen en door de goede zorgen van Phil en Anne knapte het beestje zienderogen op.

Vanwege de bijzondere manier waarop ze in huis gekomen was had Phil haar eerst “Roadkill” genoemd. Dat vond Anne toch wel een beetje cru dus werd het “Miracle”, omdat ze het een klein wondertje vond. Het bleek echter een sodemietertje te zijn en al snel werd de naam “Monster from Hell”. Riet valt altijd op dat soort katjes en haar keus was dan ook al snel gemaakt, waarbij ze er ook nog op stond dat het beestje de naam “Monster” blijft houden.

Mijn kat is echt een “dopey”, zei Anne. Ze vindt alles prima, is overal op haar gemak, en dat bleek ook meteen toen ze bij ons in huis kwamen. Ze liepen uiteraard het eerste half uur overal nieuwsgierig rond, maar “mijn” kat had het allemaal al snel gezien. Ze zat al na een half uur uit zichzelf op de bak, werkte vervolgens Riet uit haar stoel en ging er heerlijk op liggen slapen.

Ik moet alleen nog een naam verzinnen. Sproet ligt voor de hand maar aangezien we al een Sproet hebben gehad wordt dat het niet. We denken er nog even over en als iemand een leuke suggestie heeft hoor ik het wel…

Riet is door verschillende omstandigheden al een paar bijeenkomsten misgelopen van de vereniging waar ze lid van is, de ALIG (Alabang Ladies International Group), maar vandaag is het wel gelukt. Een gelukkige bijkomstigheid was dat de bijeenkomst was verzet naar een adres bij ons in de buurt, al bleek het achteraf toch nog tegen te vallen qua afstand. Maar ze is er gekomen en heeft een leuke ochtend gehad.

In eerste instantie voelde ze zich een beetje een kat in een vreemd pakhuis omdat er helemaal geen welkomstcomité was, maar toen ze eenmaal een paar bekenden had gevonden (waarvan ze er in sommige gevallen uiteraard achteraf pas achter kwam dat ze iemand al kende) werd het toch nog gezellig.

Er was een presentatie van een groep vrijwilligers die de zwerfkatten in Ayala Alabang Village wil gaan vangen en dan steriliseren voordat ze ze weer loslaten. Er schijnen dus in onze wijk zo’n tienduizend (ja, echt!) zwerfkatten rond te lopen en daar moet hoognodig wat aan gedaan worden. Het enorme aantal katten is tot daar aan toe maar die zorgen wel voor de nodige overlast. Wij hebben zelf ook al een keer ondervonden hoe leuk het is om ‘s nachts een paar krolse katten naast je huis te hebben. En tijdens de presentatie werd ook nog eens uitgelegd dat als er niks wordt gedaan één kattenvrouwtje in zeven jaar alles bij elkaar zo’n twintigduizend nakomelingen kan krijgen.

Riet is wel geïnteresseerd om zich als vrijwilligster aan te melden maar hikt een beetje tegen de procedure aan. De katten worden namelijk niet alleen gesteriliseerd maar om ze herkenbaar te maken als katten die al behandeld zijn wordt er een stuk van een oor afgeknipt…

Vanwege ruimtegebrek op onze afdeling op de 17e verdieping van het Asian Star gebouw was het nodig om uit te breiden. We zaten al krap en doordat er de laatste tijd meer mensen zijn aangenomen voor ons project zaten er op verscheidene plekken al drie mensen aan twee bureaus.

Die extra ruimte is inmiddels gevonden en ook al in gebruik genomen op de 21e verdieping. Dat maakt de spreiding wel groot want nu zit een deel van het team op de 16e verdieping, een ander deel op de 17e en sinds kort dus ook een aantal op de 21e.

Tot die laatste groep behoort ook mijn team, en echt blij zijn we daar niet mee. Hoewel de halve verdieping leeg staat zijn er pas zeven mensen naar boven verhuisd en missen we met name de aanspraak en de gezelligheid, maar het ergste is de kou!

De airco op de 21e verdieping staat te loeien dat het een lieve lust is en het geheel heeft qua temperatuur meer weg van een mortuarium dan van een kantoorruimte. Nee echt, het is gewoon afgrijselijk koud en iedereen, inclusief ikzelf, zit met een vest of een trui aan. En er is nog eens niks aan te doen ook. Blijkbaar heeft de airco geen regelaar maar staat standaard afgesteld op een volle bezetting met mensen en computers. Die genereren dan samen genoeg warmte om de airco te compenseren, alleen is de afdeling op een paar mensen na nog leeg en is die compensatie er dus helemaal niet.

Een trui aan dus maar, en wachten tot er meer mensen naar de 21e worden getransfereerd. Ondertussen is het uitzicht natuurlijk wel fraai…

Nog even over die kroketten van gisteren, er was nog een aardig voorval. We wilden na de kroketten nog even naar het Hardrock Café en ik vroeg dus de langslopende ober om de rekening. Die bleef nogal lang weg, vijf minuten, tien minuten, en al die tijd geen ober te zien. Nog een paar minuten later zag ik onze ober omgekleed aan de rand van het terras staan praten met ik denk de bedrijfsleider. Blijkbaar zat de ober zijn dienst er op en die rekening was hij blijkbaar straals vergeten.

De bedrijfsleider keek toevallig net onze kant op en toen ik mijn hand op stak kwam hij gelijk aanlopen. Een beetje gepikeerd vroeg ik weer om de rekening, met de mededeling dat ik daar een kwartier eerder ook al om had gevraagd. Toen hij amper een minuut later met de rekening kwam aanlopen zag hij zeker aan mijn gezicht dat ik nog steeds niet blij was en meteen zei hij, “ Wacht, ik geef U korting, twintig procent!”…

Vandaag was het schitterend weer en dus een mooie dag om lekker in de tuin te zitten. Dat kwam goed uit want er zou vanmiddag iemand komen kijken naar onze splinternieuwe carkit want het navigatie systeem werkte niet goed. Het enige wat er eigenlijk gebeurde was dat het ding voortdurend naar satellieten stond te zoeken en van een fatsoenlijke routeplanning was dus totaal geen sprake. Als het ding het al een keer deed dan viel gegarandeerd het satelliet signaal na vijf minuten weg, zoals gistermiddag nog in het drukke Makati.

De monteur stond stipt op de afgesproken tijd bij ons voor de deur, hij verving het hele systeem en de antenne (wat achteraf de oorzaak bleek) en nu werkt het als een zonnetje…

Vanmiddag stond de postbezorging opeens naast mijn bureau met de mededeling dat er expat mail voor mij bezorgd was. En ik kreeg tot mijn verbazing een enorme paarse envelop en de LINDA overhandigd. Niet te geloven, het is uiteindelijk dus toch gelukt!

Een week of wat geleden had ik al geschreven dat er in Den Haag bij de postafdeling iets niet helemaal goed was gegaan waardoor onze post in plaats van naar de Filipijnen naar Rusland werd gestuurd. Gelukkig bleef de schade beperkt tot een kaart van Robin en Chantal en de LINDA van januari (tenminste, laten we het hopen dat dat de enige post was).

Er is overigens geen spoor van die zending teruggevonden, navraag in Rusland leverde niks op ondanks de hulp van een paar ouwe vrienden daar. Het probleem zou in Den Haag wel opgelost moeten zijn maar bewijs daarvan hadden we nog niet, tot vandaag dus.

Riet is dolblij dat het nu goed gaat want de uitgever van de LINDA had beloofd dat als deze maand het februari nummer goed zou aankomen, ze ook januari nog zouden nasturen. En nu we weten dat het proces werkt kunnen we ook gaan denken aan meer abonnementen en boeken bestellen bij bol.com en dat soort dingen.

En die grote paarse envelop? Daar zat een Valentijnskaart in voor Riet en mij van mijn schoonzusje Ans, zwager Leo, mijn drie nichtjes en Schoonpa en Schoonmoe. Wat ontzettend leuk, allemaal hartstikke bedankt! En hoewel ik niet zo zoenerig ben toch allemaal een dikke kus.

Om te beginnen vandaag eerst maar eens de groepsfoto van onze tocht naar Mount Pinatubo.

Verder het nieuws dat ik gisteren toch maar eens langs de bedrijfsdokter ben geweest om eens te praten over de problemen met mijn bloeddruk. Die was hoogst verbaasd dat ik nog steeds geen pilletje slikte, want volgens haar was mijn bloeddruk dus duidelijk structureel te hoog. En zeiden ze in Nederland en in Maleisië nog dat ik maar heel goed moest uitkijken met wat ik at en veel moest sporten, hier greep de dokter meteen haar pen.

En jullie raden het al, ik zit vanaf vandaag dus aan de medicijnen tegen de hoge bloeddruk. Nou nog een pilletje tegen de hoge cholesterol en een ouwe-van-dagen kaart voor het openbaar vervoer en ik ben helemaal klaar voor Huize Salem.

Nou ja, gekheid natuurlijk, het zat er al een tijd aan te komen en ik ben eigenlijk opgelucht dat er eindelijk iets aan gedaan wordt, anders dan zeiken over mijn eetgewoonten of mijn gewicht. En of dat pilletje nou zo snel al kan helpen weet ik niet maar in de sportschool vanmiddag leverde de meeting 120-90 op! Mijn bloeddruk lijkt dus op dit moment in orde maar voor de rest doet op dit moment alles zeer. Ik heb voor het eerst meegedaan aan een Spinning klas, en dat viel heel zwaar tegen. Ik dacht, een beetje fietsen is nog nooit een probleem geweest, maar dit was erg!

Gelukkig heb ik een beetje een zware voet want ik had na afloop geeneens geen puf meer om het gaspedaal nog in te drukken…

Het zat er natuurlijk wel in. Gisteren viel het alles mee maar vandaag had ik behoorlijk stijve kuiten. Gelukkig was ik niet de enige, want behalve mijn maatje Fairuz die zo’n beetje de hele week voetbalt had iedereen wel last van de tocht van zaterdag.

Desondanks was iedereen behoorlijk tevreden over de tocht, en er werd vandaag de nodige tijd besteed aan het bekijken van elkaars foto’s waarbij uiteraard door iedereen het nodige over en weer werd gekopieerd.

Fairuz vond de mijne zelfs zo mooi dat hij ze allemaal op zijn Facebook pagina heeft gezet samen met die van hemzelf. En ook mijn Pools-Australische collega Ziggy wilde al mijn foto’s hebben omdat ze, zoals hij zei, precies het sfeertje weergaven wat hijzelf graag had willen vastleggen.

Sinds vorige week maandag ben ik ook weer lid van een sportschool, de Gold’s Gym net buiten de poort van onze Village. Toen ik er voor het eerst binnenkwam vroeg ik me af waar ik verzeild geraakt was want het zag er uit als zo’n gym die je altijd in Amerikaanse gangsterfilms ziet, compleet met boksring, maar het valt alles mee. Ze gaan er zelfs grondig te werk want mijn hele medische doopceel werd gelicht om een persoonlijk programma samen te stellen.

Ik heb er vorige week twee lichte trainingen op zitten met mijn persoonlijke trainer die mij vanaf deze week een training in de week gaat begeleiden, en vandaag had mijn eerste echte beproeving moeten worden. Nou wordt voorafgaand aan iedere training mijn bloeddruk gemeten omdat die standaard aan de hoge kant is en dat had ik ook eerlijk gezegd. Blijkt bij de meting vanavond voor de training dat ik te hoog zit, 160-100. In plaats van te trainen moest ik dus rustig blijven zitten waarbij met tussenpozen mijn bloeddruk werd gemeten.

Na tien minuten zat ik op 140-100, wat voor mij volkomen normaal is. Mijn trainer keek twijfelend maar besloot toch dat we maar eens wat moesten gaan doen. Na een rondje krachttraining moest er eerst weer gemeten worden voor ik verder mocht, en ja hoor, 170-110. Op zich niet gek na al die inspanning maar ik kreeg te horen dat het maar klaar moest zijn voor vandaag. En ik zweette nog niet eens!

Ik was dus vroeger thuis dan verwacht maar toch nog niet vroeg genoeg: de pannenkoeken waren al bijna koud…

Een van mijn collega’s had voor vandaag een hiking trip georganiseerd naar Mount Pinatubo, een vulkaan gelegen ten noorden van Manila. Ik heb over die vulkaan in mijn blog van 2 januari al het nodige over geschreven dus lees dat nog maar eens na.

We moesten voor de trip heel erg vroeg op want we zouden om half vier in de ochtend al vertrekken vanaf het verzamelpunt, ons kantoorgebouw hier in Alabang. Met een groep van achttien vertrokken we in twee minibusjes vanuit Manila naar de streek waar de vulkaan ligt, een rit van ongeveer drie en een half uur. Daar aangekomen was het inmiddels licht geworden en een drukte van belang, we waren duidelijk niet de enigen die deze trip vandaag gingen maken.

Ons groepje stapte over in vier jeeps waarmee we vertrokken naar een punt ergens aan de voet van de vulkaan vanwaar we verder zouden gaan lopen naar de krater. De jeeptocht duurde ruim een uur, waarbij we over de bedding reden die in 1991 was uitgeslepen door de stroom hete lava, als gevolg van de uitbarsting. Het landschap was onvoorstelbaar veranderd, waar eens vruchtbare rijstvelden waren geweest was nu een vaak honderden meters brede geul bestaande uit gestolde lava, as en stenen en dat zo’n vijfentwintig kilometer lang. De wandeling zelf begon op het punt waar de jeeps niet verder konden.

De volgende twee uur liepen we door het uitgesleten ravijn richting de krater. Het was een moeizame wandeling door as, over rotsen en stenen en door beekjes, totdat we na anderhalf uur vlak onder de top waren. Tot voor kort was dat punt zelfs met de jeeps bereikbaar geweest maar regenval had een aantal aardverschuivingen veroorzaakt waardoor je de laatste zeven kilometer alleen te voet kon afleggen.

Vanaf dat punt was het nog een klim van twintig minuten naar de krater, maar uiteindelijk bleek het meer dan de moeite waard. Het uitzicht in de krater was verbluffend, een schitterend kratermeer met een groenachtige kleur, omgeven door begroeide kraterwanden.

Behalve genieten van de schitterende omgeving was er gelegenheid om te zwemmen of om een tochtje in een roeiboot te maken vanaf een strandje, waarvoor je via een steile stenen trap naar beneden moest de krater in. We genoten ongeveer een uur of twee van de prachtige natuur, waarna we terug gingen naar het punt waar de jeeps op ons stonden te wachten, weer een wandeltocht dus van ruim twee uur. 

Na de terugreis per jeep was er een Filippijnse lunch. Nou ja, “lunch”, het was inmiddels vier uur in de middag en we hadden allemaal inmiddels behoorlijk honger na de inspannende tocht.

Rond een uur of vijf werden we met de minivans teruggebracht naar Manila. Door de verkeersdrukte in de stad waren we vanavond pas om half negen thuis, bekaf maar voldaan na een schitterende dag.

In Maleisië hebben we met de auto veel plezier gehad van de TomTom. Er is een kaart van Maleisië, en hoewel die blijkbaar al jaren niet is bijgewerkt en met name in Kuala Lumpur soms voor verrassingen zorgde zijn we altijd overal gekomen waar we naar toe wilden. Het lag dus voor de hand om hier op de Filipijnen ook de TomTom te gebruiken, maar dan moet er dus wel een kaart beschikbaar zijn. Volgens een persbericht van TomTom was dat ook inderdaad het geval, maar dat bleek valse voorlichting: er is helemaal geen kaart voor de Filipijnen.

We rijden nu al een tijdje rond zonder routeplanner en we merken het gemis toch wel behoorlijk. Met name in het drukke verkeer in het centrum is het gewoon erg handig als iemand zegt hoe je rijden moet zonder dat je naar straatnamen hoeft te gaan zitten gluren of een kaart moet raadplegen terwijl je je bril bent vergeten.

Tijd dus voor een andere oplossing en die heb ik een tijdje geleden al gevonden in de vorm van een bedrijfje wat kant en klare carkits levert en inbouwt. Via een paar emailtjes kwam ik aan de weet dat de prijs zeer vriendelijk is, en dat de inbouw niet alleen gratis is maar dat ze dat ook nog eens bij je voor de deur komen doen. Een bestellinkje per email, een telefoontje voor de details van de afspraak en de zaak was geregeld.

Gistermiddag kwam er een monteur die het hele systeem installeerde en nu hebben we dus in de auto een state-of-the-art multimedia systeem, inclusief Garmin routeplanner (zelfs met Nederlands!) en met onder andere aansluitingen voor iPad en iPhone, bluetooth, een achteruit-rij camera en we kunnen er zelfs televisie op kijken.

En dat allemaal voor ruwweg vijftien procent van de prijs die ze bij de Mitsubishi dealer in ‘t Heen wilden rekenen voor het inbouwen van iets soortgelijks.

Alleen nou nog uitvinden hoe die routeplanner werkt…

De Filipijnen waren vandaag alweer wereldnieuws en alweer was het nieuws niet goed. Gisteren werd het zuidelijke Filipijnse eiland Negros opgeschrikt door een aardbeving die minstens 14 maar waarschijnlijk zelfs 43 mensen het leven heeft gekost. Reddingswerkers zijn nog steeds bezig mensen onder het puin vandaan te halen.

De aardbeving veroorzaakte aardverschuivingen. Er zijn ongeveer 40 vermisten en er zijn honderden gewonden, onder wie veel schoolkinderen. De beving had een kracht van 6,8 op de schaal van Richter en vond plaats op 570 kilometer ten zuidoosten van Manila, op 46 kilometer diepte onder de zeestraat van Tañon. In de loop van de dag werd de regio getroffen door een serie naschokken. De zwaarste naschok had een kracht van 6,2 op de schaal van Richter. Het leger is naar het rampgebied gestuurd om hulp te bieden.

Weer een natuurramp dus op de Filipijnen, maar ook deze keer weer ver bij ons vandaan. Wij hebben er dan ook helemaal niets van gemerkt, behalve dat ik vanmorgen op mijn werk meteen een email kreeg met instructies van hoe te handelen bij een aardbeving. Dat heb ik toch maar eens goed gelezen, want ik zit tenslotte sinds deze week op de 21e verdieping van het gebouw en dat is behoorlijk hoog als er een aardbeving komt.

Ach, het gebouw moet er tegen kunnen want het zal de eerste niet zijn, en het uitzicht mag er zijn, of niet…

Vannacht werden Riet en ik gewekt door een ontzettend lawaai. zo te horen van een feestje met luide muziek. Nou is een feestje wat laat doorgaat al bijzonder hier omdat er in de Village na elf uur geen geluidsoverlast meer mag zijn, dus we waren verbaasd over het tijdstip. Het was namelijk kwart over vier!

In eerste instantie dachten we aan een feest vlakbij maar dat bleek helemaal niet het geval, sterker nog, het was helemaal niet in onze Village maar daarbuiten. Nu had ik ‘s middags toen we door Alabang reden al wel langs de drukke doorgaande Zapote Road kisten zien staan die ik ken als kisten waar geluidsapparatuur van bands in zit, maar er verder geen aandacht aan geschonken.

Tot vannacht dus, want blijkbaar was er dus wel degelijk ergens een live concert. Nou gebeurt dat in Nederland ook wel, zij het hoogstwaarschijnlijk niet midden in een woonwijk, en anders zeker niet midden in de nacht. Nou, in dit idiote land kan dat dus blijkbaar wel, en sterker nog, je kunt dat feest om half vijf in de ochtend ook nog gewoon afsluiten met een donderend vuurwerk.

Gelukkig hebben we een kast vol met toilettasjes van de KLM en die brachten uitkomst: daar zitten namelijk oordopjes in…

En alweer moesten we vroeg op vandaag want onze terugvlucht naar de Filipijnen zou om kwart over tien vertrekken vanaf Kuala Lumpur International Airport oftewel KLIA.

De reis naar de luchthaven ging niet per taxi maar met de KLIA Express, een snelle treinverbinding tussen Kuala Lumpur en het vliegveld die er precies achtentwintig minuten over doet. Deze trein vertrekt vanaf KL Sentral en dat is gunstig gelegen precies naast het Hilton Hotel. Een bijkomend voordeel is dat je daar bij vertrek ook gelijk kunt inchecken voor je vlucht en je je bagage dus niet verder mee hoeft te slepen.

We vertrokken wat later dan gepland maar landden toch redelijk op tijd in Manila.

Toen we buiten aankwamen bij de plek waar onze chauffeur op ons zou moeten staan wachten zagen we niemand, en gezien onze slechte ervaringen daarmee vreesde ik al dat we weer een taxi zouden moeten nemen. Gelukkig zag Riet aan de overkant van de straat iemand staan met een papier waarop mijn naam leek te staan. Dat bleek gelukkig te kloppen, het was inderdaad onze chauffeur en zo waren we ruim een half uur later weer thuis.

Toen we ‘s avonds aankwamen in de Union Jack Tavern om een hapje te eten bleek er al een hele groep collega’s met aanhang te zitten en daar schoven we bij aan. Het werkt een erg gezellige avond en dus de perfecte afsluiting van een geweldige week.

Het was vandaag een vrije dag in Maleisië, Federal Territory Day. Als je wilt weten wat dat is moet je maar kijken op de blog van 1 februari van vorig jaar. Voor mij was het echter geen vrije dag, ik moest gewoon werken. Alleen kon ik het kantoor niet in, niet omdat het gesloten is maar omdat ik er zonder begeleiding niet in mag. Terwijl ik notabene zelf van Shell ben! Aangezien niemand die ik ken van plan was om vandaag naar kantoor te komen had ik geen chaperonne, en dat betekende dat ik moest werken vanuit de hotelkamer.

Toen de werkdag erop zat gingen we naar de volgende favoriete stek uit onze KL tijd, de Ierse pub Malones, maar onderweg moesten we nog iets anders doen. Toen we hier vertrokken heb ik uiteraard mijn telefoon abonnement opgezegd, en dat moest tot gevolg hebben dat ik de gestorte borg voor mijn iPhone terug zou krijgen. Dat is best nog een aardig bedrag, maar tot op heden was er nog steeds niets overgemaakt. Tijd dus voor een bezoekje aan het kantoor van mijn voormalige provider DiGi.

De gegevens van mijn ouwe telefoon kwamen daar vrij snel boven water en wat bleek, er was een check naar mij verstuurd. Op 7 december jongstleden, per adres Cendana Condominiums in Kuala Lumpur. Maar, beste man, daar woon ik sinds eind september vorig jaar niet meer, de hele reden voor het opzeggen van mijn abonnement was dat ik naar de Filippijnen zou verhuizen per 1 oktober!

Een typisch geval weer van “Oeps!”, zoals in deze hoek van de aardbol blijkbaar onvermijdelijk is. We waren al bijna vergeten dat het in Maleisië in dat opzicht echt net zo erg is als op de Filipijnen. Maar goed, er wordt een rapport opgemaakt en morgen krijg ik een telefoontje met wat er nu gaat gebeuren.

Aangekomen bij Malones bleek dat al het personeel was vervangen en dus liepen er weinig ouwe bekenden meer rond. Er was er uiteindelijk toch nog één, Amadadul uit Bangladesh, die nu in het naastgelegen restaurant werkt. Hij kwam meteen naar ons toe kwam toen hij ons zag zitten en we hebben even een praatje met hem gemaakt. Al die personeelswisselingen hebben overigens als je het mij vraagt ook de kwaliteit van het eten aangetast, want de Irish Stew was niet meer wat het geweest was…