Het is net weer licht bij ons in huis want we hebben een heel uur in het donker gezeten met alle overbodige apparaten uit. Wij hebben namelijk meegedaan aan Earth Hour, een wereldwijd initiatief om een uur lang stil te staan bij ons energieverbruik en als teken daarvan doe je dan alle lichten uit.
Het had ons wel leuk geleken om eens te zien hoe donker het wel niet zou zijn maar er waren er bij ons in de buurt niet zoveel die meededen.
Verder was het vandaag een beetje een rommelige dag. Estela en met haar dochtertje naar huis gegaan en ze komt pas volgende week maandag weer terug want Riet heeft haar een hele week vrij gegeven. Dat is enerzijds omdat ze op ons huis heeft gepast toen wij op Boracay zaten, en anderzijds omdat het volgende week Holy Week is. Officieel heeft Estela het eerste jaar dat ze voor ons werkt helemaal geen recht op vakantie of vrije dagen, maar dat vinden wij onzin. Bovendien vind Riet een weekje niemand om haar heen af en toe gewoon lekker.
We hebben gescheiden boodschappen gedaan want de waterleverancier zou vandaag langs komen maar zoals gewoonlijk wisten we niet precies hoe laat. Ik bleef dus thuis om op hem te wachten terwijl Riet de boodschappen ging doen. Ze was overigens amper het hek uit met de auto of die watervent stond voor de deur. Toen ze wat later thuis kwam bleek dat er in de auto een fles met schoonmaakmiddel had liggen lekken dus ze kon meteen gaan redderen. Gelukkig hebben de meeste boodschappen het overleeft en bleef de schade in de auto beperkt door de plastic laadvloer achterin.
Toen die problemen allemaal waren opgelost ging ik zelf op pad voor een paar andere noodzakelijke boodschappen, want er moest een toilet ontstopt worden wat al een tijdje niet goed doorloopt. Ook een leuk klusje tijdens je vrije weekend, maar het bleek achteraf mee te vallen want de verstopping was snel opgelost dankzij de door Riet meegebrachte fles chemische ontstopper en de door mij aangeschafte ouderwetse plastic ontstopper.
En normaal gesproken gaan we op zaterdag altijd uit eten maar ook liep vandaag anders. Riet stond er op om na twee weken uit eten met Robin en Chantal weer eens zelf te koken. Hollandse kost nog wel, dus we hebben heerlijk uienhachee gegeten.
Ikzelf had vanmorgen een feestelijke bijeenkomst op het werk. Er is namelijk een nieuw logo ontworpen voor onze beide projecten en dat werd vandaag onthuld. Zoals gewoonlijk gaat dat dan gepaard met de aanwezigheid van een hoge baas van het bedrijf en wat toespraken, en uiteraard ook met een grote taart.
Hun laatste dag op de Filipijnen is ook nog eens grotendeels verregend want het heeft vandaag zowat de hele dag gegoten. Alleen toen we ze naar het vliegveld brachten was het eigenlijk zo goed als droog.
Het gaf Chantal nog mooi even de gelegenheid om wat mooie foto’s te maken en eentje daarvan heb ik op deze pagina gebruikt. Ik was er namelijk zelf niet bij want ik had een lunch met onze baas, die dat iedere maand doet met alle mensen die die maand jarig zijn.
Het was even een probleem om er te komen want het bureau is aan de andere kant van de stad en er was op zo korte termijn geen auto van de zaak beschikbaar.
We hadden lekker de hele ochtend nog op het strand want onze vlucht zou pas half vijf vertrekken. In eerste instantie was het een beetje winderig weer maar in de loop van de ochtend kwam de zon door en maakten we onze laatste strandwandeling. We moesten om twaalf uur de kamer uit, maar omdat ons transport naar de boot pas om twee uur zou vertrekken hadden we nog twee uur de tijd om nog een lekkere koude shake te drinken en wat te eten.
‘s Avonds zouden we weer naar Station 2 wandelen maar dat viel letterlijk in het water. Net toen we zouden vertrekken barstte er weer een stortbui los en we besloten dus maar de avond op het terras van het hotel door te brengen.
Daarvoor hadden we wat gegeten bij een Italiaans restaurant maar die pret werd grotendeels vergalt door een feesttent vlak naast het terras van het restaurant op het strand.
De naam van ons hotel op Boracay is zoals ik al eerder vermelde “Discovery Shores”. We zijn daar terecht gekomen omdat een paar van mijn collega’s dat hotel ten zeerste aanbevolen toen ik ze vertelde dat we een paar dagen naar Boracay wilden. Er waren ook wel wat alternatieven maar, zeiden ze, “Discovery Shores” is het beste hotel.
Drukte om niks want het toestel van AirPhil Express bracht ons keurig in ruim drie kwartier van het regenachtige Manila naar het eiland Panay waar het vliegveldje Caticlan is. We werden al opgewacht door een hostess van het Discovery Shores Hotel en in een busje geladen wat ons naar een boot bracht. De overtocht naar Boracay duurde maar acht minuten waarna nog een ritje volgde van een kwartier in een busje, en uiteindelijk waren we nog ruim voor het middaguur op onze bestemming.
Vanavond vierden we Robin’s verjaardag met de in gebruik name van onze nieuwe barbecue. Gisteravond hadden we op goed geluk maar wat vlees ingeslagen en met name de hamburgers en de spare ribs bleken een succes. De speklappen waren volgens Riet niet goed want die waren niet knapperig genoeg (en dat kon ook niet want ze waren te dik volgens Robin). Ze heeft meteen een oproep voor Bas Bekooij op Facebook gezet om voortaan barbecue vlees in Manila te komen bezorgen…
We hebben overigens nog een extra gast in huis want het dochtertje van Estela is met haar meegekomen afgelopen zondag. Estela past op het huis als wij komend weekend op Boracay zitten en ze had gevraagd of ze dan wel haar dochtertje mee mocht nemen. Geen enkel probleem natuurlijk, we hebben een opklapbed gekocht zodat ze in Estela’s kamer kan slapen.
De twee kilometer lange tocht naar de top van de krater viel echter knap tegen want het is een hele stevige klim. Achter ons liepen twee mannen met paarden die continue aan Riet en Chantal vroegen of ze toch niet liever op een paard naar boven gingen. De dames hielden in eerste instantie stug vol maar gingen halverwege toch overstag en deden de rest van de tocht dus te paard. Robin en ik hielden vol en bereikten samen met onze gids tien minuten later dan Riet en Chantal de krater.
De vuurwerkshow van Italië was prachtig maar we besloten toch maar niet te wachten op de tweede show want we hadden zo het idee dat het wel eens heel erg laat zou kunnen worden voordat we thuis zouden zijn als we gelijk met de massale leegloop zouden vertrekken.
Chantal is trouwens niet de enige met heilig ontzag voor Monster want de chauffeur van Anne, de vriendin van Riet die het katje heeft gevonden en groot gebracht, had tegen Riet gezegd dat hij blij was dat wij Monster hadden meegenomen.
Ruim drie kwartier later kwamen Robin en Chantal naar buiten. Ze waren allebei redelijk afgepeigerd want ze hadden onderweg amper geslapen en voor hun gevoel was het pas vier uur in de ochtend.
Ik heb een vrije dag genomen om ze van het vliegveld te kunnen halen maar verder hebben we voor morgen in ieder geval helemaal niks gepland, we zien wel wat ze zelf vinden.
Onze katten zijn trouwens niet meer de hele dag binnen. Sinds dit weekend laten we ze af en toe in de tuin en dat gaat prima.
Zo gezegd zo gedaan, maar wel een demontage op zijn Filipijns dus het duurde een eeuwigheid waarbij er voortdurend mensen weg liepen en het werk om onverklaarbare redenen regelmatig stil lag. Uiteindelijk gingen alle losse onderdelen dan toch in de auto, inclusief twee jonge gasten die hem thuis weer in elkaar zouden zetten.
Nu zijn barbecues hier vrijwel alleen te koop bij de plaatselijke Gamma’s, en de keuze werd ook nog eens beperkt doordat we niet zo’n gammel ding wilden hebben.
Ik heb gekozen voor een persoonlijke begeleiding één dag per week, en dat is de maandag. Op advies van de trainer doe ik op de woensdagavond mee aan de spinning klas, wat in het begin overigens zwaar tegenviel (zwaar!) en op zaterdag doe ik dan een door de trainer voorgeschreven programma zonder begeleiding. Drie dagen in de week sporten dus en dat betekent dat ik weer terug ben op mijn Nederlandse schema.
De huidige president is Benigno Acquino III, die weer een zoon is van die vermoorde oppositieleider en de voormalige presidente Corazon Acquino. Op de foto hierboven zie je de president (in het gele overhemd zeg ik er maar even bij want anders hadden jullie dat vast niet geraden) bij de contractondertekening van ons project. De keurig geklede heer die links vooraan zit is de baas van ons project.
Nu brak er toch lichte paniek uit want omdat we in huis helemaal niks hoorden dachten we dat ze dus toch op de een of andere manier buiten moest zijn gekomen.
Het frustrerende is dat je niet voor 4000 kinderen eten mee kan nemen, dus we geven de kinderen die les krijgen en de broertjes en zusjes eten, we wassen ze en geven waar nodig schone kleren. Het lijkt allemaal zo weinig maar je moet ergens beginnen.
Deze stad werd op 1 maart 1995 officieel de 65e stad van de Filipijnen en de regering heeft in 2001 in ingesteld dat de 1e maart daarom elk jaar hier een feestdag is. Niet iedereen heeft dan automatisch vrij, het hangt van je baas af of hij je vrij geeft, maar Shell Philippines is daar niet kinderachtig in. Je vraagt je sowieso wel eens af wanneer sommige mensen eigenlijk wel vrij hebben want winkels en restaurants zijn op geen enkele dag dicht.