Het is al weer een tijdje geleden maar we hebben er weer een hoor, de klucht van de dierenarts! Zoals ik een weekje of wat geleden al had gemeld hebben we voor de katten een dierenarts gevonden vlak bij ons in de buurt. We zijn er naar toe geweest om de katten hun noodzakelijke inentingen te laten geven en we wilden ook Monster meteen laten steriliseren. De dierenarts vond haar toch nog wel erg jong, en hij raadde ons aan om nog een maandje te wachten. We konden bellen voor een afspraak en we moesten er rekening mee houden dat sterilisaties alleen op zaterdag werden uitgevoerd.

Geen probleem dachten we, dus begin deze week reed ik uit mijn werk langs de kliniek om een afspraak te maken. De ervaring heeft inmiddels geleerd dat opbellen vaak merkwaardige misverstanden oplevert, simpelweg door gebrekkig Engels en elkaar niet goed verstaan. Het begon goed want de gegevens van onszelf en die van onze beide katten stonden keurig in de computer. Alleen stond er merkwaardig genoeg ook een afspraak in voor de 20e juni, vorige week dus, voor een sterilisatie van Monster. Daar wisten wij niks van maar geen probleem, er werd niet moeilijk over gedaan en ik maakte een nieuwe afspraak voor vandaag. We moesten Monster om negen uur langs brengen en haar vooraf twaalf uur niets te eten geven.

Om tien over half negen vanmorgen wilde Riet al gaan rijden omdat Monster wat ongedurig was, omdat ze geen eten kreeg natuurlijk, maar ik zei meteen dat dat een slecht idee was. Als ze hier zeggen dat de tent om negen uur open zal gaan dan is dat eerder later dan te vroeg is mij al verscheidene keren gebleken. En ik had gelijk, want om vijf over negen stonden we op de stoep van de kliniek voor een deur met daarop het bordje „Closed”. We besloten dan maar in de auto te wachten tot de kliniek open zou gaan, terwijl de arme Monster zat te beven als een rietje in de kooi achter in de auto. Het werd kwart over negen, tien voor half tien, vijf voor half tien, en nog steeds geen teken van leven in de kliniek. We besloten het voor gezien te houden en gingen terug naar huis.

Voordat we die middag boodschappen gingen doen reden we toch nog even langs, en jawel, de kliniek was open. Ik meldde het voorval van die ochtend en vroeg om een nieuwe afspraak. Voor welke van de twee katten ook al weer, voor Abby? Nee, voor Monster, staat dat dan niet ergens opgetekend? Nee dus. We maakten een nieuwe afspraak voor, jawel, donderdag, want het kan dus toch op andere dagen dan zaterdag.

En weer het verhaal over de twaalf uur geen eten maar nu ook over medicatie die wij alvast konden geven, waarschijnlijk om Monster alvast rustig te maken. Geen probleem, maar hoe gaat dat in zijn werk? „Wij bellen U van te voren op”. Bellen om iets te bevestigen? Hier, op de Filipijnen? Wij wachten vol spanning af…

Vandaag was de crematie van Tante Bep en die konden we uiteraard niet bijwonen. Toch hadden we de mogelijkheid om de afscheidsplechtigheid mee te maken, dankzij het Internet.

Ik had contact gehad met mijn neef René en die had me een link toe gestuurd waarmee we via live video de plechtigheid konden zien en horen.

De plechtigheid begon in Nederland om half drie in de middag, voor ons dus om half negen in de avond, en via mijn pc hebben we alles kunnen volgen. Dit was de eerste keer dat we deze mogelijkheid hadden maar we waren toch blij dat we er op deze manier toch ook een beetje bij konden zijn.

Al vrij snel nadat we op de Filipijnen aankwamen hebben we een auto gekocht. De dealer verzorgde voor ons de registratie van het kenteken, wat zoals alles hier een enorme rompslomp is.

Een auto moet geregistreerd worden bij een LTO, een Land Transportation Office, waar we ook naar toe moesten om ons rijbewijs te regelen. Eerst moet er echter een emissie test gedaan worden bij een officieel keuringsstation. Blijkbaar zijn er dus grenzen aan de toelaatbaarheid van de hoeveelheid uitlaatgassen in dit land maar je vraagt je toch ernstig af wat die grenzen dan wel zijn als je de Jeepney’s ziet rijden…

Ik wist dat die registratie ieder jaar vernieuwd moet worden, dat kun je zien aan de stickers op je nummerplaat, maar ik dacht dat dat gewoon een jaar na de vorige registratie zou moeten gebeuren. Gelukkig kwam ik er tijdig achter dat dat niet het geval is. Ik had al eens op mijn papieren gekeken maar daar staat dus helemaal geen aanwijzing op. Bij navraag bleek dat het geheim zit in het kenteken, en met name in de laatste twee cijfers. Het achterste cijfer geeft de maand aan waarin opnieuw moet worden geregistreerd, in mijn geval dus augustus. Het voorlaatste cijfer geeft de week aan in die maand waarin dat moet gebeuren, waarbij 4, 5 en 6 staan voor de tweede week.

Die week zijn we nou net precies in Nederland, en dat betekent dat ik het van te voren moet regelen want als je te laat bent kost dat per maand een boete. Dat overkwam een collega van mij die de truc van de nummerplaten niet kende en er ook vanuit was gegaan dat de registratie pas een jaar na de vorige registratie vernieuwd moest worden. Dat geintje kost je 1000 Pesos per maand, en hij moest vier maanden boete aftikken want hij kwam er in mei achter dat het in januari had moeten gebeuren.

Op onze nummerplaat staat behalve het kenteken ook nog de kreet “Matatag na Republica”, wat “Sterke Republiek” betekent. Deze propagandatekst staat sinds 2003 op nummerplaten maar je kunt ook andere teksten tegenkomen. Wat dacht je van “Angat Pinoy 2004” (zoiets als “Filipijnen Boven, 2004” ) die vreemd genoeg in de jaren 2000 en 2001 op de platen verscheen. Of de tekst “Perlas Ng Silangan” wat “Parel van de Oriënt” betekent, gebruikt in 2001 en 2002. Van 1995 tot 2000 stond er gewoon “Philippines” op, en daarvoor weer “Pilipinas” wat van 2001 tot 2003 nog even een opleving had.

Er zit nog veel meer symboliek in een nummerplaat, zoals de kleur van de letters die aangeeft wat voor soort voertuig het is. In ons geval is dat groen, oftewel een particulier voertuig. De letters zijn ook weer coderingen die net als onze Nederlandse kentekens min of meer aangeven in welk jaar een auto is gekocht, en je kunt er ook de regio uit afleiden.

Tenslotte kun je hier ook je eigen persoonlijke kenteken laten registreren, op voorwaarde dat het nummer nog niet bestaat en het niet overeenkomt met een overheidskenteken. En je moet er natuurlijk 25000 Pesos voor over hebben…

Zat ik van de week nog een blog te vullen met klachten van reizigers over Manila, gisteren stond er een stukje in een Nederlandse krant dat ik ook met smaak heb gelezen. En als ik zeg met smaak dan bedoel ik dat bijna letterlijk want het ging over de ergernissen van Nederlanders over het uit eten gaan. Niet verwonderlijk kregen met name de bediening en de prijzen er flink van langs en eerlijk gezegd kan ik me daar wel in vinden.

Betalen voor een glas water? Je krijgt hier een glas water (of thee als je naar een Chinees gaat) wat voortdurend wordt bijgevuld en dat zul je nooit op de rekening terug vinden. Die rekening is als je die naast een Nederlandse rekening zou leggen met hetzelfde eten en drinken er op gewoon een lachertje. Niet helemaal een eerlijk vergelijk, ik weet het, dus laten we over de hoogte van de prijzen maar ophouden.

Een slechte bediening of slecht eten is echter nooit een excuus als je zoveel moet betalen. Zelf bestel ik in Nederland bijvoorbeeld vrijwel nooit meer een biefstuk want die vind ik meestal niet te nassen en beslist de dertig-plus euro niet waard die je er vaak voor moet neertellen. Er heeft trouwens eens een stuk in de krant gestaan dat er in Nederland in één weekend meer “biefstuk” wordt verkocht dan alle Nederlandse koeien samen zouden kunnen produceren, dus ga maar na.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik in Nederland zelden het gevoel heb dat ik lekker gegeten heb als ik uit eten ben geweest, met als uitzonderingen de Indonesische restaurants. En McDonalds en Burger King, maar dat is simpelweg omdat je dan precies weet wat je krijgt en dus sowieso nooit hoeft te zeiken. En dat is zelfs met je gewone patatje met niet eens meer zo, want dat verschilt soms ook met de week. Nee, ik eet in Nederland nog het lekkerst gewoon thuis, met de complimenten aan de chef!

Nou eten we hier ook niet altijd even lekker maar dan betaal je met zijn tweeën alles bij elkaar nog geen vijfentwintig piek dus de schade is te overzien.

En als alles op tafel komt klopt er ook vaak iets niet, maar als je dat meldt dan wordt het meteen gefikst zonder een blik van “Gaan we bijdehand doen?”.

Het verschil is gewoon dat je, waar je ook uit eten gaat, als een gast wordt behandeld en dat maakt het allemaal meteen een heel stuk aangenamer.

Overigens kwam ik vanmiddag in een winkelcentrum in de stad nog een stukje Holland tegen zoals je kunt zien op de foto van vandaag…

Ik heb al eens geschreven over de voor ons af en toe merkwaardige manier waarop hier bankzaken worden gedaan. Zelf hebben we tot nu toe nog geen serieuze problemen gehad maar we worden er regelmatig aan herinnerd hoe voorzichtig je hier moet zijn door verhalen van collega’s. Vanavond kregen we weer zo’n triest verhaal te horen.

We waren zoals gewoonlijk op vrijdagavond naar de Union Jack Tavern gegaan om daar een hapje te eten en meestal is het daar ook gezellig doordat veel collega’s er na het werk op vrijdagavond wat gaan drinken. Het was opvallend stil, waarschijnlijk doordat veel collega’s op dit moment op vakantie zijn, de enige aanwezige collega was iemand van het bedrijf Fluor waar wij mee samenwerken. We kenden hem omdat hij degene is waar we onze katten van hebben gekregen dus we nodigden hem uit om bij ons te komen zitten, en toen hoorden we het volgende verhaal.

Hij heeft een paar jaar in de Verenigde Staten gewerkt en in Canada, en heeft daar nog lopende zaken en ook nog een paar spaarrekeningen. Deze week was hij erachter gekomen dat er een grote hoeveelheid geld, en we praten echt over tienduizenden dollars, van zijn rekeningen was gehaald. Blijkbaar had iemand credit cards die hem waren toegestuurd naar zijn Filipijnse adres in handen gekregen. Hij had van de betreffende bank een bericht ontvangen dat die credit cards hem waren toegestuurd maar hij had ze nooit ontvangen. Daarover had hij de bank al bericht gestuurd maar het was dus al te laat.

De fraudeurs hadden brutaalweg de bank gebeld met zijn gegevens en allerlei dingen laten veranderen zodat ze vrijwel onbeperkte toegang hadden tot zijn tegoeden. Het betekent dat nu het meeste van zijn spaargeld weg is, en het is nu nog maar de vraag of hij dat geld ooit nog terugziet want de banken zijn niet erg toeschietelijk om toe te geven dat het door fouten van hun is mis gegaan. Daarbij is het uiteraard lastig om dat alles vanuit de Filipijnen telefonisch te regelen en hij zat dan ook behoorlijk in zak en as.

Het opsturen via de post van credit cards is een berucht lek in het systeem want zowel van de post als van de banken zelf is het bekend dat er personeel rondloopt wat betaald wordt door de georganiseerde misdaad om voor een paar honderd pesos per envelop dat soort zendingen te onderscheppen. Het is al verscheidene collega’s gebeurd, en op verschillende manieren. Er komen dan rechtszaken aan te pas en in vrijwel alle gevallen kost het je heel veel moeite en vaak ook veel geld om je gelijk te halen.

Stom genoeg werken de banken er aan mee, want ze sturen hier je credit card op terwijl die al geactiveerd is. Met andere woorden, iedereen die hem in handen krijgt kan er gelijk zonder problemen mee aan de slag. Zelfs je gewone bankpas is hier vrijwel niet beschermd zoals in Nederland met een chip. Er is wel een pincode die je nodig hebt om geld te kunnen tappen, maar als je er in een winkel mee betaald is er alleen een krabbeltje nodig op de betaalstrook, en dat betekent dat als je je kaart verliest dat de vinder of de dief er gewoon mee kan gaan winkelen totdat hij geblokkeerd wordt.

Dit verhaal maakte ons eens te meer duidelijk dat het voor ons hoognodig tijd wordt om ons gedrag wat geldzaken hier betreft drastisch te gaan herzien. Spijtig genoeg, en zeker voor mij, betekent dat terug naar contant geld…

CNN heeft een website die gespecialiseerd is in reizen en daar staan af en toe heel interessante dingen op. Zo staat er een artikel, wat is gebaseerd op de ervaringen van reizigers, over de vijf meest gehate dingen in Manila. Uiteraard heb ik het met belangstelling gelezen en ik kan me er wel in vinden. Hier zijn ze alle vijf:

1. Ninoy Aquino International Airport

Pas nog uitgeroepen tot de slechtste luchthaven ter wereld om te overnachten en in het algemeen een van de meest gehate luchthavens ter wereld. Geen verrassing dus deze klassering, maar gezien onze eigen ervaring wat overdreven.

2. Luchtverontreiniging

Inderdaad, Manila is wat dat aangaat een bijzonder smerige stad maar toch beslist niet erger dan een aantal andere grote steden. En er wordt op een bijzondere manier iets aan gedaan, er worden namelijk langs de wegen muurschilderingen aangebracht met een verf die verontreinigende deeltjes absorbeert.

3. Onvriendelijke straten

Daarmee wordt bedoeld dat voetgangers en fietsers min of meer vogelvrij zijn. En dat is absoluut waar, ik kan alleen maar beamen dat je met name als voetganger je leven niet zeker bent. Want niemand stopt, en als ze doen alsof ze stoppen dan rijden ze gegarandeerd alsnog door.

4. Openbaar vervoer

Ja, wat moet je daar mee. Als je geen probleem hebt met de Jeepney’s als stadsbussen dan heb je waarschijnlijk geen probleem, want ze rijden letterlijk overal en ze zijn spotgoedkoop. Ga je het vergelijken met openbaar vervoer zoals wij dat gewend zijn dan is het inderdaad allemaal een lachertje: alleen een paar bovengrondse metrolijnen die niet verder komen dan iets buiten het centrum.

5. Wegen en verkeer

Voor mij de onbetwiste nummer één. Dat deze pas op de vijfde plaats staat is waarschijnlijk te wijten aan het feit dat deze rubriek was samengesteld door reizigers en dus niet door mensen die hier permanent verblijven. De wegen zijn bar slecht en het verkeer een complete chaos, oftewel het dagelijkse verkeer is een regelrechte ramp. Ik zal daar nog wel eens wat uitgebreider schrijven.

Nou is dit alles wel de negatieve kant van wat reizigers van Manila vinden, maar gelukkig is er ook een rubriek die heet “10 things I love about Manila”. Die komt zeker ook nog aan bod…

Onze katten zijn op dieet want zoals ik eerder had geschreven begint met name Abby behoorlijk aan de maat te worden. En hoewel het Monster niet echt aan te zien is was die ook al aardig aan het gewicht. Er zijn dus drastische maatregelen genomen, de bak met hardvoer wordt niet meer automatisch tot de nok toe gevuld en Estela heeft te verstaan gekregen dat er niet meer mag worden bijgevoederd met etensrestjes.

De dames vinden het allemaal maar niks. Met name Monster laat duidelijk merken aan iedereen die toevallig in de keuken is dat de voerbakken leeg zijn en dat het wel de bedoeling is dat die worden bijgevuld. Abby maakt niet zoveel misbaar maar scharrelt duidelijk ook het hele huis door op zoek naar alles wat eetbaar is. Zo staat ze regelmatig in de gootsteen de vaat af te likken.

Vanmorgen vroeg was helemaal het toppunt. Nog voordat ik maar de kans had gekregen om te gaan kijken wat die zwaar overbetaalde oranje potsenmakers hadden gedaan tegen Portugal zag ik dat de keukenvloer bezaaid lag met kattensnoepjes. Wat was er namelijk gebeurd, de dames hebben blijkbaar ontdekt dat als je maar lang genoeg tegen de deur van de voorraadkast aanspringt deze vanzelf een keer opengaat. Het zakje met de kattensnoepjes was een makkelijke prooi en ze hadden dat dan ook de hele keukenvloer over gesleept in een poging er alles uit te krijgen.

Meer succes hebben we met het bestrijden van de muggen. Op het moment dat ik dit schrijf hoor ik van het terras voortdurend het inmiddels bekende geknal van insecten die door de muggenlamp wordt geëlektrocuteerd. Bij Riet is het aantal muggenbeten al drastisch teruggelopen van een stuk of vijf, zes per avond tot vrijwel geen. Nou ja, behalve dan die drie beten die ze vanmorgen heeft opgelopen in de slaapkamer. Daar moet dus ook snel zo’n lamp komen…

Vrijdagochtend kwamen de eerste waarschuwingen al binnen dat we een paar onstuimige dagen voor de boeg hadden. Op dat moment waren er twee tyfoons in ontwikkeling, een ten westen van de Filipijnen en een ten oosten. Die in het westen zou in westelijke richting trekken en daar zouden we dus niet zo veel last van hebben, maar die in het oosten kwam onze kant op en het zag er naar uit dat die wel eens voor flink wat overlast zou kunnen gaan zorgen. Het was vrijdag dan ook al bewolkt en buiig en de verwachting was dat de wateroverlast in het weekend zou toenemen. Dat patroon zou zich gaan voortzetten na het weekend wanneer de tyfoon, genaamd “Butchoy”, Luzon zou bereiken.

Vanmorgen leken die voorspellingen aardig uit te komen want de dag begon met een enorme tropische hoosbui. Het bleef daar echter in eerste instantie bij en we hadden zelf een hele aardige dag met zon. Riet heeft tenminste het grootste deel van de dag heerlijk in de tuin in het zonnetje kunnen liggen. Pas in de loop van de middag kregen we weer een volgende stortbui maar ook daarna werd het weer rustiger. Pas later in de avond wakkerde de wind aan, al was het vergeleken met een echte Hollandse Zuidwester storm nog helemaal niks.

Die tyfoons ontwikkelen zich boven de Stille Oceaan en komen door de overheersende westelijke winden vrijwel altijd deze kant op, maar heel vaak veranderen ze opeens van richting en nemen ze ook nog eens in kracht af. Butchoy lijkt nu meer naar het noorden te draaien en zal dus waarschijnlijk langs Luzon gaan maar dat betekent nog wel een veel overlast door fikse regenbuien.

Hier in Alabang is dat niet zo erg omdat het wat hoger gelegen is en we een goed afwatering systeem hebben, maar in de meeste wijken van Manila betekent het overstromingen en heel veel ellende, mentale in de armere wijken. En dat het ernst is met de waarschuwingen blijkt wel uit het nieuws want deze tyfoon heeft al 27 levens geëist tot nu toe, zij het hoofdzakelijk vissers die zich niet tijdig in veiligheid konden stellen.

Als Shell personeel zijn we in het buitenland automatisch lid van “Outpost”, een soort van vereniging voor Shell Expats. Deze vereniging heeft ten doel je wegwijs te maken in het land waar je verblijft en organiseert daarnaast ook van alles. Die activiteiten zijn dan wel veelal voor de echtgenotes want hoewel de emancipatie van vrouwen al ruim vijftig jaar aan de gang is zijn het toch op Shell projecten nog steeds hoofdzakelijk de mannen die werken.

Riet doet uiteraard ook mee aan de activiteiten, ze bezoekt trouw de koffieochtenden en gaat mee op de uitjes. Eén van die uitjes was gisteren, een bowlingmiddag in de Palms Country Club. Het was maar een klein clubje deze keer want er zijn nogal wat vaste klanten met vakantie. Maar ondanks dat was het gezellig volgens Riet, die zelfs het eerste spel wist te winnen. Ze merkte wel op dat dat hoofdzakelijk te wijten was aan de bekwaamheid van de tegenstanders en niet zozeer aan haar eigen geweldige spel.

Ze hebben zichzelf zelfs al een naam toebedeeld, ze noemen zichzelf de “SPEXtacular Ladies”. SPEX staat voor Shell Philippines Exploration, wat dus mijn werkgever is hier.

De naam geeft aan dat niet alleen de vrouwen van Shell Expats welkom zijn maar ook de vrouwen van de SPEX medewerkers. Op de foto zie je het gezelschap wat aan de bowlingmiddag deelnam. Weliswaar klein in aantal maar desondanks heel internationaal, met deelneemsters uit Zuid-Afrika, China, Nederland, Japan en Venezuela…

Een vrije dag vandaag want zoals ik gisteren al schreef was het vandaag “Araw ng Kayalaan” oftewel “Dag van de Onafhankelijkheid”. Ik had nog nagevraagd of daar nog festiviteiten aan verbonden waren zoals parades, zingen bij het Gemeentehuis of vuurwerk, maar niets van dat alles. Zoals alles hier op de Filipijnen wordt zelfs de Onafhankelijkheidsdag gevierd met de familie en niet met groot gezamenlijk vertoon in de straten.

De viering van gisteren was dus het enige wat er behalve de vrije dag van te merken want de winkels waren gewoon open en het zag er verder uit als een gemiddelde zaterdag of zondag. Dat kwam ons niet eens slecht uit want we hadden de nodige boodschappen te doen en dat deden we dus vanmiddag.

Eén van de dingen die al te lang op ons boodschappenlijstje staat is een speciale muggenlamp. Riet wordt voortdurend lek gestoken, en zelfs als ze zich van top tot teen heeft ingesmeerd vinden die krengen toch nog wel een plekje waar ze dat nou net niet heeft gedaan zoals eergisteren haar nek en gisteren onder haar voet. Tijd voor maatregelen dus, de aanschaf van een muggenlamp, of liever gezegd een anti-muggenlamp.

Het ziet er op zich redelijk eenvoudig uit, twee kleine paarse TL buizen met daarvoor een rooster waar genoeg spanning op staat om insecten om zeep te helpen. De bedoeling is dat de insecten door het paarse licht worden gelokt en vervolgens ge-elektrocuteert worden als ze in aanraking komen met het rooster. We hebben het apparaat buiten op het terras naast het tuinstel gezet en wachtten vervolgens af.

Het resultaat was verbluffend. We hoorden voortdurend geknal wat zou moeten aangeven dat er een insect wordt geroosterd, maar we hoorden zoveel geknal dat we aan statische elektriciteit dachten. Niks hoor, toen we buiten gingen kijken vonden we de grond rond het apparaat bezaaid met dooie muggen, vliegen en zelfs een enkel torretje. Het werkt dus echt, en dat betekent hopelijk in de toekomst een heleboel muggenbeten minder.

De afgelopen week en vooral gisteravond zijn Riet en ik druk bezig geweest met het speuren naar mogelijkheden om de wedstrijden van het Nederlands elftal live te kunnen zien, op tv dan wel via het Internet. Met name voor dat laatste leken de mogelijkheden legio want de links vlogen je om de oren als je zocht via Google. En we gingen er dan ook vanuit dat het niet zo’n probleem zou worden.

Fout gedacht, zoals zo vaak. De officiële mogelijkheden leken het meest voor de hand te liggen. De NOS meldde op hun website dat ze de wedstrijd via Internet aanboden voor mensen die niet via de TV konden kijken of in het buitenland woonden. Dat blijkt in de praktijk een farce, want die laaielichters sturen je door naar zo’n door de maffia opgezette website voor gokkers. Mogelijkheden om dat te omzeilen lukten deels, maar dan laadde de site totaal niet.

Een andere mogelijkheid leek de officiële website van de UEFA, want ook daar werd de wedstrijd aangeboden, zij het tegen betaling van negen euro per wedstrijd. Nou ben ik eigenlijk principieel tegen het sponsoren van deze voetbal maffia maar daar wilde ik me dan wel voor één keer overheen zetten. Klein probleem, deze mogelijkheid is niet beschikbaar voor de Filippijnen. Geen uitleg waarom niet, maar alweer een dood spoor dus.

Riet bleef hardnekkig door de TV kanalen zappen in de hoop iets te vinden en waarachtig, op een preview kanaal van onze provider Sky Cable stond de wedstrijd aangekondigd.

En ja hoor, kwart voor twaalf bleek dat we beeld hadden, en net voor het begin van de wedstrijd kregen we zelfs geluid. Er stond weliswaar links onderin het beeld dat het om een test uitzending ging, maar wat kan dat schelen, nietwaar.

We zagen een superieur voetballend Nederland wat de Denen van kastje naar de muur stuurde en vervolgens op knullige wijze een doelpunt tegen kreeg. Niks aan de hand, dachten we in de rust, onze voetbal-multimiljonairs zullen dat toch wel recht gaan trekken? We kregen het niet te zien, want een paar minuten in de tweede helft werd eerst het beeld zwart om vervolgens reclame voor de geneugten van het Sky Cable HD pakket te gaan spuien. Zoals gewoonlijk gold dus weer dat als iets te mooi lijkt om waar te zijn dan is het dat ook vrijwel altijd.

Tevergeefs probeerden we het nog via Internet maar nergens konden we beeld vinden. En inmiddels weten we het eindresultaat wat in ieder geval tot gevolg heeft dat we voor de volgende wedstrijden niet eens meer moeite gaan doen. We lezen het de volgende dag wel in de krant…

De werkdag werd vandaag voortdurend onderbroken door het uitvallen van de stroom. De oorzaak was dat er vanmorgen een vrachtwagen tegen een verdeelstation was aangereden en in een groot deel van de wijk was er dus geen stroom.

Voor ons kantoorgebouw betekende dat dat de noodstroom in werking werd gezet, maar dat heeft wel het grote nadeel dat de airconditioning in het gebouw dan niet werkt. De noodvoorziening trekt dat namelijk niet, en het resultaat was dat het in het gebouw behoorlijk zompig begon te worden in de loop van de middag. Ikzelf vond het nog wel meevallen allemaal maar het management vond dat blijkbaar niet en stuurde om drie uur een email uit dat iedereen die er niet meer tegen kon naar huis mocht.

Vanavond wilden we uit eten gaan in het nieuwe Mexicaanse restaurant Chili’s wat deze week in het Alabang Town Centre is geopend. Het heeft even geduurd allemaal want er zitten al maanden plakkaten op de ruiten met “Soon to Open”, maar “Soon” zegt hier zoals we inmiddels weten niet zoveel. Vorige week leek er eindelijk schot in de zaak te zitten want de plakkaten waren weg, alles leek helemaal klaar en er zat nu een poster op de ruiten met “Training in Progress”. Jaja, dat pakken ze redelijk serieus aan bij die Amerikaanse franchise restaurants…

Helaas bleek toen we aankwamen dat wat ik al had verwacht inderdaad was gebeurd. Als er hier een nieuw restaurant wordt geopend dan storten de Filippino’s zich de eerste weken allemaal massaal naar binnen alsof het de Dolle Dagen van de Bijenkorf zijn.

Geen enkel tafeltje vrij dus en binnen zelfs al een lange rij wachtenden. Daar hadden we geen zin in en dus gingen we naar het naastgelegen Chinese restaurant P.F. Chang.

Het klinkt dan wel heel erg Chinees maar P.F. Chang is ook wel degelijk een Amerikaanse franchise. En dus met rituelen voor de bediening die heel spontaan lijken maar allemaal zijn ingestudeerd. Zo komen ze als eerste altijd een schaal brengen met daarop drie flessen en drie potjes, en de ober kondigt dan altijd aan (nadat hij zich keurig heeft gemeld met “I am Herb and I am your waiter for tonight” ) dat hij zijn speciale saus gaat maken.

Die saus bestaat overigens gewoon uit een lepeltje mosterd en een lepeltje sambal in de ketjap, en we doen altijd maar net of we het nog nooit hebben gezien.

Ach, ze doen tenslotte hun maar hun werk, en het eten bij P.F. Chang is goed. Wat zeg ik, de loempia’s zijn fantastisch!

Het was weer zover, de jaarlijkse Shell Safety Day, een dag die ieder jaar in iedere Shell vestiging wereldwijd wordt gehouden. De dag staat, zoals de naam al aangeeft, helemaal in het teken van veiligheid en daarmee wordt niet alleen bedoeld de veiligheid op het werk maar ook daarbuiten.

Het doel van de dag is met zijn allen te praten over het bereiken van Goal Zero, oftewel gedurende een zo lang mogelijk periode over de hele wereld binnen Shell geen ongelukken met lichamelijk letsel tot gevolg. Dat is iets waarop voortdurend wordt gehamerd, en alle ongelukken die gebeuren (en dat worden er steeds minder) worden nauwkeurig onderzocht en uitvoerig besproken om herhaling te voorkomen.

Ondanks alle maatregelen en voorlichting zijn er toch ook het afgelopen jaar weer een aantal dodelijke slachtoffers gevallen, zoals iemand die bedolven raakte onder een muur die hij aan het afbreken was en een kraanmachinist die omkwam toen zijn kraan in een afgraving viel. Het ergste was dat beide ongelukken te wijten waren aan falen van de veiligheidsvoorschriften en dat wordt zwaar opgenomen.

Er waren zoals gewoonlijk de nodige toespraken maar aan de hand van verschillende groepssessies werd er ook over veiligheid gesproken. Ik was aangewezen als facilitator (zeg maar quizmaster) van een groep die een quiz deed over veiligheidsregels. Het ging me niet slecht af vond ik zelf, zeker als je in aanmerking neemt dat de informatie die ik van tevoren had gekregen minimaal was. Jammer alleen dat ik daardoor aan de late kant was voor de lunch.

Ik moest zo’n beetje de restjes uit de schalen schrapen…

Een van de zegeningen van het wonen in Nederland is toch wel de beschikbaarheid van het Internet. De meeste providers zijn redelijk betrouwbaar in hun service en de snelheid is dankzij het veelal aanwezige glasvezel netwerk uitstekend. Dat maakt Nederland het op één na beste land voor wat betreft Internet, alleen Singapore scoort nog hoger.

Dat alles mis je dus hier, want hoewel Internet ook hier overal beschikbaar zou moeten zijn is dat dus vaak niet zo. Thuis hebben we bijvoorbeeld een breedband aansluiting van 6 Mb, en je zou zeggen dat dat redelijk snel zou moeten zijn. In de praktijk is het veel langzamer dan een vergelijkbare verbinding in Nederland, simpelweg omdat die 6Mb een maximum snelheid aangeeft en niet het gemiddelde. De gemiddelde snelheid ligt volgens mij veel lager.

Ook hebben we geen glasvezelnetwerk hier, Internet komt gewoon nog via de coax kabel van de tv binnen. Nou moet ik zeggen dat we wat betrouwbaarheid tot nu toe niet te klagen hebben gehad maar de laatste dagen is het hopeloos. Om de haverklap vliegt de verbinding eruit en de snelheid fluctueert van nog net acceptabel tot zo vlug als dikke stront in een gieter bij tien graden vorst tegen een berg op.

Riet is daar allerminst over te spreken en heeft het al een tijdje over het verhogen van de snelheid van onze verbinding van 6 naar 12 Mb. Dat betekent een fors bedrag meer per maand en ik heb mijn twijfels of het veel sneller zal gaan. Collega’s die het al hebben gedaan zeggen dat je het vrijwel niet merkt omdat ook die 12 Mb de maximum snelheid aangeeft en niet de gemiddelde snelheid. En als die 12 Mb over hetzelfde coax lijntje gaat als de 6 Mb verwacht ik er eerlijk gezegd niet teveel van.

Desondanks gaan we toch maar eens wat opties bekijken want echt tevreden zijn we niet. En zeker Riet niet want die is net terug uit Nederland en dus nog gewend aan het supersnelle Internet wat we daar hebben…

Vanmorgen was de tyfoon uitgeraasd maar het was nog steeds zwaar bewolkt en het regende af en toe. We waren zoals gewoonlijk vroeg op en zaten om een uur of acht al aan het ontbijt.

Omdat het niet zulk mooi weer was deden we eigenlijk niet veel anders dan wat rondhangen wachten tot het tijd was om te vertrekken, en dat was gepland om tien uur.

De bussen stonden om half tien al gereed en we vertrokken dan ook redelijk op tijd voor de terugreis naar Manila. Het eerste stuk, terug door de heuvels richting Tagaytay verliep traag omdat de bussen door de steile hellingen veelal stapvoets moesten rijden. En net toen het vlakker werd en we dus meer gang hadden kunnen maken begon het te regenen, wat uiteraard meteen merkbaar was aan het verkeer.

Doordat we ook onderweg nog twee plasstops maakten bereikten we de snelweg pas na drie uur. Van daaraf leek alles een stuk vlotter te gaan en we hadden een hoopje dat we toch nog om een uur of twee thuis zouden zijn. Helaas, vlak voor Manila kwamen we in een gigantische file te staan op de snelweg, en daarna ook nog eens in een lange rij voor de tolpoorten na het verlaten van de snelweg. Uiteindelijk waren we dus pas om drie uur thuis.

Het bleef de hele dag bij vlagen stortregenen, en dat blijft volgens de berichten mogelijk nog een paar dagen zo want er schijnen verscheidene tyfoons in ontwikkeling te zijn boven de oceaan die onze kant op lijken te komen…