Het leek er vanmorgen even op dat het wat beter weer zou worden vandaag maar dat viel in de praktijk vies tegen. Er vielen weer verscheidene zware buien en tussendoor bleef het ook regenen, terwijl het af en toe ook behoorlijk hard waaide. We ondervinden nog steeds de gevolgen van de inmiddels tot een tyfoon uitgegroeide voormalige tropische storm „Gener”.

Niet echt lekker weer dus, en al het vocht begint ook aan allerlei dingen merkbaar te worden. Riet zag dat de kussens van ons tuinstel hier en daar schimmelvorming begonnen te vertonen en het aantal muggen, en dus ook het aantal muggenbeten, begint behoorlijk toe te nemen. Volgens Estela gaat dat nog erger worden en het wordt dus tijd voor maatregelen.

Iedere maand komt de technische dienst van Shell Philippines twee keer langs, een keer om verdelgingsmiddel te spuiten in en rond het huis tegen de insecten, en ook een keer om de brandmelders en de airco’s te controleren. Die ene keer spuiten is dus bij lange na niet genoeg, en Riet’s vriendin Christine vertelde dan ook dat ze een mannetje had gevonden dat voor honderd pesos per keer iedere vrijdag langs kwam om de boel te spuiten. En volgens Christine is het behoorlijk effectief want ze heeft aanzienlijk minder last van ongedierte, en Riet heeft dus gelijk het telefoonnummer gevraagd van dat mannetje.

Uiteraard smeren we ons een ongeluk aan de anti-muggenzooi, met name Riet, maar het lijkt weinig verschil te maken. De uit Nederland meegebrachte voorraad met Deet is na bijna twee jaar helemaal opgebruikt en we zijn nu overgegaan op het plaatselijke spul. We dachten in eerste instantie dat dat ook wel goed was maar het blijkt niet echt het geval. Riet had zich het afgelopen weekend van top tot teen helemaal ingesmeerd en had desondanks nog een stuk of vijftien beten. Ikzelf heb wekenlang helemaal geen last gehad maar sinds een paar dagen moet ik er ook weer aan geloven.

En het vervelende is dat je die krengen hier dus echt niet ziet. Zo zag ik vanmiddag plotseling een bult opkomen terwijl ik midden in een vergadering zat, en vanavond had ik nog geen vijf minuten mijn sokken uit of er zat al een bult op mijn voet. We proberen die bloeddorstige krengen te grazen te nemen door overal in huis van die speciale muggenlampen neer te zetten (we hebben er nu vijf) maar ondanks een regelmatig geruststellend geknal wat aangeeft dat er weer een wordt geëlektrocuteerd blijken er dus toch de nodige de dans te ontspringen.

Nou ja, we zijn al aan het aftellen dus nog twee dagen doorbijten. Nee, niet de muggen natuurlijk…

Op het moment dat ik dit schrijf zijn we net terug van het Alabang Town Centre waar we even wat zijn gaan eten. Dat was hoofdzakelijk omdat we vrijwel niks te eten meer in huis hadden want eigenlijk hoefde het niet zo, het giet namelijk al de hele dag van de regen. Het was dus een wandeling door de regen, met grote paraplu’s en onder begeleiding van het gekwaak van de vele kikkers. Alvast weer een beetje wennen aan het Nederlandse weer? Nou, we hadden eigenlijk op mooi weer gerekend en daar gaan we nog steeds van uit.

Het was bij de Chinees vanavond weer druk, en dat was het de afgelopen keren dat we er geweest zijn beslist niet het geval. Om er te komen moesten we wel zoals inmiddels gebruikelijk spitsroeden lopen langs een paar andere restaurants die allemaal personeel buiten hebben staan die als je langsloopt vriendelijk groeten en meteen een menu onder je neus proberen te schuiven. Persoonlijk heb ik daar een pesthekel aan en ik ben er ook beslist niet van overtuigd dat het een goeie manier is om klanten binnen te krijgen. Er lopen namelijk heb ik zo het idee bar weinig mensen rond in het ATC die bij zichzelf denken, „Wat zullen we nou eens gaan eten vanavond”…

Waar ik ook niet zo’n fan van ben is het gegeven dat Filipino’s in Alabang als ze ’s avonds gaan eten alle kleine kinderen bij zich hebben. Meestal zitten er dan ook een of meerdere nanny’s in het gezelschap die overigens niet mee eten, die moeten toekijken hoe de familie zich volstopt en mogen ondertussen de vaak strontvervelende kinderen bezighouden. Veel restaurants hebben bij de voordeur zelfs bankjes waar het personeel kan wachten tot de familie is uitgegeten. Nou viel het aantal verwende stralen vanavond bij de Chinees nog mee, maar een van de redenen voor ons om niet zo vaak meer bij bijvoorbeeld Chilly’s te gaan eten is de enorme hoeveelheid schreeuwende kinderen.

We hebben ons wel eens afgevraagd hoe laat kleine kinderen hier nou eigenlijk naar bed gaan want je ziet in het ATC tot soms over elven nog kinderwagentjes en peuters. Misschien zijn ze daarom wel zo vervelend, doe ze eens een keer op tijd naar hun bed zou je zeggen, dan kan de nanny ook thuis blijven…

De afgelopen twee dagen ben ik lekker bezig geweest op mijn blog met het vertellen over allerlei ellende hier op de Filipijnen en vandaag dacht ik, laat ik er maar eens een drieluik van maken. En daarom ga ik het vandaag maar eens hebben over de schrijnende armoede op de Filipijnen.

Je kunt je er als Europeaan eigenlijk geen voorstelling van maken. Ik lees natuurlijk in de kranten over de economische crisis, en allerlei rampscenario’s worden daarbij van stal gehaald. Nou, laat ik dan meteen maar even duidelijk maken dat Nederland echt in een supersonische vrije val terecht moet komen wil het ooit zo erg worden als het hier is. Om even aan te geven wat ik hier mee bedoel, bijna de helft van de bevolking moet hier rondkomen van twee tot drie dollar per dag (zeg maar anderhalf tot twee euro) en dat zijn nog degenen die een baantje hebben. De allerarmsten hebben zelfs dat niet en leven vaak op straat met amper kleren aan hun lijf.

Het verschil tussen arm en rijk is hier enorm groot, en dat merken wij ook dagelijks aan den lijve want wij leven zoals we dat zelf vaak zeggen in een bubbel. Onze wijk is volledig afgeschermd met eigen bewaking, eigen ambulancedienst, eigen vuilnisophaaldienst, eigen scholen en zelfs een eigen kathedraal. Hier wonen dan ook de rijke Filipino’s en we zien de armoede dan ook hier niet. Zelfs het personeel wat hier werkt is relatief goed betaald en ziet er dus beter uit dan gemiddeld. We winkelen in voor hier relatief dure winkels, we eten in internationale restaurants en zelfs als we de stad in gaan komen we automatisch in de „dure” wijken terecht .

Maar het is dus lang niet overal zo. Riet is vandaag weer op de Birthright Foundation School geweest om de schoolkinderen te wassen en eten te geven. Die school staat in een dorp wat gebouwd is op een vuilnisbelt en daar leven die mensen ook van. Juf Sarah, een jonge Filipijnse, komt zelf ook uit zo’n dorp maar heeft heel erg veel geluk gehad. Toen ze twaalf was werd ze als tweede hulp in de huishouding verhuurd door haar ouders, die voor het gemak maar zeiden dat ze zestien was. De dame waar ze bij in dienst kwam bleek een lerares te zijn die haar onder haar hoede nam toen bleek dat Sarah over een goed stel hersens beschikte. Ze zorgde ervoor dat Sarah een goede opleiding kreeg en inmiddels heeft Sarah niet alleen haar papieren als onderwijzeres maar is ze ook nog eens gediplomeerd verpleegkundige.

Sarah zet zich met hart en ziel in voor „haar” school, ze geeft niet alleen les maar kookt ook nog eens een paar keer per dag voor de verschillende groepen kinderen aan wie ze les geeft. Daarbij „ronselt” ze ook de kinderen voor de school, wat nog niet meevalt want de ouders hebben liever dat ze de vuilnis belt afstropen in plaats van te leren. Ze geeft les aan de kleinere kinderen in de hoop dat ze dan daarna naar een echte school kunnen, en vandaag was er het geweldige nieuws dat ze er in geslaagd was om maar liefst dertien kinderen naar een echte school te krijgen.

Op de foto zie je rechts juf Sarah. Het grote meisje wat een beetje droevig kijkend op het tafeltje zit is de moeder van een van de kleintjes. Naast de wasmand zit een jongetje van acht jaar, in een blauw hesje. Voor hem zit een heel klein meisje, dat is zijn jongste zusje van twee. Daarachter zitten een jongetje met een camouflage bloesje aan en daarachter nog een meisje in een wit bloesje; dat zijn zijn jongere broertje en zusje, en nog een jonger zusje zit vooraan, met het rode broekje aan. De moeder ligt in het ziekenhuis en wordt waarschijnlijk niet meer beter want de vader, die als veger ergens aan het werk is, verdient amper genoeg om de ziekenhuisrekeningen te betalen. Het jongetje in het blauwe hesje zorgt dus vrijwel alleen voor zijn jongere broertje en zusjes.

Er zijn hier nauwelijks sociale voorzieningen, er is wel een nationaal ziekenfonds maar dat moet wel worden betaald en de meeste arme mensen hebben het geld er simpelweg niet voor. En als je denkt dat dit allemaal heel erg is, volgens Estela zijn er wijken in Manila waar de mensen nog minder hebben dan die in het dorpje waar de Birthright School staat. Daar leven de mensen letterlijk op straat, en als de vrouwen daar een baby krijgen dan gooien ze het in de vuilnisbak…

Het zal dus in West Europa wel heel, heel erg veel slechter moeten worden wil de situatie ook maar enigszins beginnen te lijken op de armoede die er hier in dit land heerst.

Er worden door Shell Philippines bijeenkomsten georganiseerd voor de buitenlanders waarbij iemand wordt uitgenodigd om te komen vertellen over veiligheid op de Filipijnen. Dat onderwerp is hier heel erg belangrijk en er wordt dan ook min of meer van iedereen verwacht dat hij of zij een van die bijeenkomsten bijwoont, en ook de wederhelften worden daarbij uitgenodigd.

De eerste had ik overgeslagen maar vandaag was de tweede, en daar had ik ons dus voor ingeschreven. Riet had in eerste instantie gezegd mee te zullen gaan maar toen ik er haar gisteren aan herinnerde was het al „Oh, is dat morgen?”, en dan weet ik al hoe laat het is. Ze had van geen enkele van haar vriendinnen gehoord dat die ook zouden gaan en dus besloot ze zelf ook maar verstek te laten gaan. Ik ging dus vanmorgen om tien uur alleen naar de vergaderzaal waar de bijeenkomst was en wat bleek, maar liefst vier van Riet’s vriendinnen waren ook aanwezig. Waar of mijn vrouw was werd er gevraagd…

Maar goed, ik ben toch blij dat ik ben geweest want het was heel erg leerzaam. Het ging met name over de Filipijnse mentaliteit, wat je wel en vooral niet moet doen, waar de gevaren schuilen en welke plekken je beter kunt vermijden, de gevaren van de alom aanwezige vuurwapens en het chaotische verkeer. Het klinkt allemaal heel erg verontrustend en dat was het in feite ook, een twee en een half uur durend verhaal over wat je hier allemaal kan overkomen, totdat je je achteraf realiseert dat tachtig procent van het hele verhaal net zo goed over Amsterdam had kunnen gaan.

Het meest interessant, voor zover je daar van kunt spreken, was toch wel het verhaal over bankfraude. Dat is hier een van de meest voorkomende vormen van criminaliteit die veelal gepaard gaat met identiteitsdiefstal. We werden ervoor gewaarschuwd hoe dat in zijn werk gaat, en het verhaal was serieus genoeg om toch maar eens actief wat maatregelen te gaan nemen. Ook hiervoor geldt overigens dat dit vrijwel overal kan voorkomen, zoals mijn collega waarbij het in de VS gebeurde, maar voorkomen is beter dan genezen werd er terecht verteld.

Al met al geen opwekkend verhaal dus, maar veel had ik al eerder gehoord. Toen we op Sakhalin arriveerden heb ik namelijk precies zo’n bijeenkomst bijgewoond en het verhaal was nagenoeg hetzelfde. Nou ja, op dat aparte hoofdstuk op Sakhalin na dan, over wat je moest doen als je plotseling oog in oog kwam te staan met een Zwarte Beer….

Even een kleine update vandaag over het werk want daarvoor ben ik tenslotte hier. Ik heb al verteld van het contract met de scheepswerf Keppel in het stadje Subic en ons bezoek aan de werf. Wat ze precies moeten gaan doen heb ik nog niet verteld geloof ik, en dat kun je zien op het bovenstaande plaatje.

Het huidige platform, het Shallow Water Platform (Ondiep Water Platform) zie je aan de rechterkant. Dat is eigenlijk een soort gasfabriek die het gas wat uit het Malampaya gasveld wordt gepompt verwerkt en via een pijpleiding transporteert naar de gasfabriek in Batangas. Daar wordt het gas omgezet in energie die het eiland Luzon voorziet van stroom, in totaal ongeveer 45 procent van de totale stroomvoorziening van het hele eiland.

Dit platform is al ruim tien jaar bezig gas te winnen uit het Malampaya veld, en het gevolg is dat de druk in het gasveld zodanig aan het afnemen is dat de gaswinning in gevaar komt. Om dezelfde hoeveelheid gas te kunnen blijven leveren aan Luzon moet er dus iets gebeuren.

De oplossing is meer “zuig” capaciteit en daarvoor zijn twee grote compressoren nodig. Daarvoor is op het bestaande platform geen ruimte dus moet er een tweede platform worden gebouwd wat naast het bestaande platform komt te staan. Dit Depletion Compression Platform zie je links op de foto, op die vier dunne gele pootjes.

En dat nieuwe platform is wat Keppel gaat bouwen. Ik hoop af en toe eens wat plaatjes te laten zien van de vorderingen, maar het spannendst wordt het natuurlijk als het af is en te water wordt gelaten om vervolgens te worden verscheept naar de uiteindelijke locatie in de Zuid-Chinese Zee. Wordt dus vervolgd!

Het was vandaag een bijzonder druilerige dag, continu regen en dus niet echt een dag om lekker in de tuin te zitten. Vannacht is er weer een enorme hoeveelheid regen gevallen en onze tuin is op dit moment dan ook meer moerasgebied dan grasland. Het zwembad staat weliswaar nog niet helemaal tot aan de rand maar het is wel duidelijk dat het overloopputje moeite heeft om het water te verzwelgen. Bovendien gaat al die regenval ’s nachts ten kostte van onze nachtrust want het maakt een ontzettend lawaai op het dak waar we allebei regelmatig wakker van worden.

Er moesten de nodige boodschappen worden gedaan vandaag want we willen alvast de nodige voorraad inslaan voor Estela zodat ze in de drie weken dat wij in Nederland zijn niet al te veel hoeft te slepen met zware dingen. Kattenbakvulling en zakken kattenbrokken hebben we daarom alvast maar groot ingeslagen bij S&R, een soort plaatselijke Macro waar je lid van moet zijn om er boodschappen te kunnen doen. Ook zaken als instant koffie hebben we alvast voor Estela meegenomen in grootverpakking zodat ze ook daar voldoende van heeft om onze vakantie door te komen.

Verder hebben we wat groente en vlees ingeslagen, eigenlijk bedoeld voor de volgende week maar dat kwam onverwachts vandaag al van pas. Zoals inmiddels een vaste gewoonte is wilden we vanavond naar ons favoriete restaurant Outback om wat te gaan eten maar om een uur of kwart over zes barstte er een onweersbui los met niet alleen veel regen maar deze keer ook heel veel wind. We besloten wijselijk de bui af te wachten maar om zeven uur leek het er nog steeds niet op dat het zou ophouden. Het was zelfs zo erg dat we er niet eens met de auto doorheen wilden, afgezien nog van het feit dat je bij Outback toch je auto vrijwel zeker niet kwijt kunt. Het werd dus geen ribbetjes (voor mij) en een hamburger (voor Riet) maar bloemkool. En dat op een zaterdagavond…

Goed nieuws is dat onze telefoon het weer doet. We hebben vrijwel de hele week zonder vaste telefoonlijn gezeten, hoogstwaarschijnlijk veroorzaakt door de weersomstandigheden. Vanmiddag kwam er een monteur langs die eerst in een verdeelkast langs de straat heeft gekeken, en wat hij daar heeft gedaan weten we niet maar de telefoon deed het daarna weer. Vervolgens kwam hij vertellen dat het waarschijnlijk aan de bedrading in huis ligt. Er is nieuwe bedrading voor de telefoon getrokken maar de ouwe draad hebben ze laten zitten en die is waarschijnlijk aan het corroderen. Het klinkt onwaarschijnlijk als je kijkt naar wat het probleem heeft opgelost maar het zal wel, voorlopig hebben we weer verbinding.

Ons gezelschap vertrok gistermiddag om klokslag half vier per bus vanuit Subic richting Manila. Dat was een half later dan gepland doordat de Teambuildingdag (voor mij geloof ik de derde in twee maanden) langer uitliep dan de bedoeling was. Achteraf denk ik niet dat het veel had uitgemaakt, maar we hadden om drie uur willen vertrekken om te proberen de avondspits in Manila een beetje voor te zijn.

De reis ging ondanks dat het halverwege stevig begon te regenen redelijk vlot, totdat we Manila binnenreden. De weg waar we op de heenweg ook al problemen hadden gehad stond ook nu weer stampvol. Deze weg heet in de volksmond EDSA, maar die naam is eigenlijk een afkorting want eigenlijk heet die weg „Epifanio De los Santos Avenue”. EDSA is bijna vierentwintig kilometer lang en loopt in een grote boog dwars door de stad van west naar oost en daarna terug naar west. Aan het verste punt aan de oostkant sluit EDSA aan op de snelweg naar het noorden, de weg naar Subic.

EDSA is vrijwel niet te vermijden als je de stad doorkruist. Het is verreweg de drukste weg in de stad en er staat zo’n beetje continue een file. Het is er een enorme chaos die hoofdzakelijk wordt veroorzaakt door de talloze bussen en taxi’s. En met bussen bedoel ik nu eens niet de overigens ook alom aanwezige Jeepneys maar echte stadsbussen, zeg maar modelletje touringcar maar dan dertig jaar oud. Het is de bedoeling dat bussen zoveel mogelijk rechts houden maar dat weerhoudt ze er niet van om overal dwars doorheen te rammen. Stopplaatsen voor bussen zijn steevast de grootste knelpunten want daar staan ze soms twee of drie rijen dik stil en blokkeren daardoor het grootste gedeelte van de doorgang.

Taxi’s hebben ook overal maling aan en de rest van de Filipino’s kan simpelweg niet rijden, die hebben waarschijnlijk niet eens door hoe idioot ze soms bezig zijn. En ook vermeldenswaard is dat er vijf rijen dik gereden wordt terwijl er maar drie rijstroken zijn, en zes of zeven dik waar er vier zijn. Dat aantal rijstroken varieert ook nog eens voortdurend en dat gebeurt vaak nogal abrupt. Er is bijvoorbeeld een stuk waar de linkerrijstrook plots vol staat met betonnen rijstrookafscheidingen. Het rijden over EDSA heeft dan ook veel weg van een spelletje Russisch roulette en de enige reden dat dat alles niet ontaardt in een enorme puinhoop van verwrongen blik is dat de snelheid heel erg laag ligt.

Zelf heb ik het genoegen al een paar keer mogen smaken om over EDSA te rijden, waarvan de eerste keer meteen op zaterdagmiddag wanneer de drukte zo’n beetje het ergst is. Om aan te geven hoe het gesteld is met de bekendheid van EDSA, de weg heeft zelfs een eigen pagina op de Engelse Wikipedia. Een leuk verhaal om te lezen maar de foto’s die er bij staan geven qua verkeer op geen enkele wijze de huidige werkelijkheid weer…

Het was alweer een vroegertje vandaag wan de eerste vergadering stond vanmorgen gepland voor acht uur. Rekening houdend met de rit van drie kwartier naar de scheepswerf en vooraf een ontbijt zonder te hoeven haasten had ik dus een wake-up call afgesproken van zes uur. Gelukkig hadden we het gisteravond niet te laat gemaakt, al gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat een belangrijke reden daarvoor was dat de bediening van het visrestaurant waar we hebben gegeten om negen uur al kwam vragen om de laatste bestellingen. We mochten wel zo lang als we wilden blijven zitten maar er viel niks meer te nuttigen. Merkwaardig vonden wij want het hele terras zat vol, maar het waren de bedrijfsregels zeiden ze, na negenen geen bestellingen meer.

Vergaderen dus vandaag, van de vroege ochtend tot in de late middag, en voor mij draaide dat een beetje op een debacle uit. Ik moest namelijk ook een korte acte de présence geven maar degene die de presentatie had samengesteld was vergeten mijn aandeel daarin op te nemen. Gelukkig merkte niemand dat, behalve dan mijn baas die ook nogal verbaasd keek. Mijn geplande optreden ging dus stilzwijgend niet door.

Om dat te compenseren heb ik tussendoor maar een eigen vergaderingetje belegd met mijn collega van Keppel om de IT installatie te bespreken voor het nieuw te bouwen kantoor voor ons project op het terrein van de werf. We hadden hier al eerder gesprekken over gevoerd en we hebben vanmiddag een mooi lijstje met openstaande vragen en problemen afgewerkt. Dat dachten we tenminste, want nauwelijks kwamen we terug bij de groep of we kregen te horen dat er mogelijk een wijziging is in de plannen en als dat doorgaat dan kunnen we vrijwel overnieuw beginnen…

Tijdens de drie kwartier naar en terug van de scheepswerf hebben we vanuit de bus een blik kunnen werpen op Subic. Voor een paar van mijn collega’s is dat relevant want die gaan eind september vanuit Manila naar Subic verhuizen omdat ze gestationeerd worden op de werf. Ik kan alleen maar zeggen, blij dat ik daar niet bij ben. Schilderachtig stadje hoor, dat Subic, maar om te wonen… naaaahhhh.

Er rijdt overigens wel een Jeepney rond met de naam van mijn nicht erop. Ik wist niet dat die hier ook al bewonderaars had…

Vorige week heb ik al verteld dat ons project in een nieuwe fase is gekomen. We hebben tot nu toe al het voorbereidende werk gedaan maar het gaat nu eigenlijk pas echt beginnen want binnenkort gaat er daadwerkelijk gebouwd worden aan het nieuwe platform wat in 2014 moet worden geplaatst in de Zuid-Chinese Zee. De scheepswerf die het moet gaan bouwen is eindelijk geselecteerd en de afgelopen twee weken stonden in het teken van de kennismaking en de start van de samenwerking.

We hebben al een formele kennismakingsdag bij ons op kantoor gehad maar die bijeenkomst was eigenlijk een voorbereiding op de echte start. We vertrekken morgenvroeg met een delegatie van het project naar de scheepswerf in Subic, oftewel naar de „Yard” zoals we het op zijn Engels noemen. We blijven er drie dagen om samen met de mensen van de werf te gaan bespreken hoe het werk gedaan moet worden. De eerste twee dagen bestaan besprekingen en de derde dag is er een teambuilding die bedoeld is als nadere kennismaking.

Het wordt een lange rit want het is ruim vier uur rijden naar Subic vanuit Alabang. We vertrekken om zeven uur morgenochtend vanaf ons kantoor en hopen dan tegen het middaguur aan te komen bij ons hotel. Omdat Muntinlupa, de voorstad waarin Alabang ligt, aan de zuidkant van Manila ligt en er van hieruit geen weg is die om de stad heengaat moeten we dwars door de stad.

Muntinlupa ligt namelijk tussen de Baai van Manila en de Laguna Baai in en de enige manier om van hier op de snelweg naar het noorden te komen, de North Luzon Express Way, is over EDSA, de drukste verkeersader van Manila.

En omdat we ook nog eens in de ochtendspits zitten zal het wel een tijdje duren voordat we aan de andere kant van Manila zijn. Zoals je op de kaart hierboven kunt zien ligt Subic aan de volgende baai, die dan ook de Baai van Subic heet.

Als we zijn aangekomen dan zijn er ’s middags meteen de eerste besprekingen. Die duren tot half vijf en dan krijgen we een rondleiding over de werf, waarbij we ons allemaal volledig in PPE moeten hijsen. PPE staat voor „Personal Protective Equipment”.

Wat zo’n PPE inhoudt zie je op de foto…

Riet is vandaag weer met een delegatie van de ALIG vrouwengroep naar de Birthright Foundation School geweest. In de afgelopen twee weken is ze al bezig geweest met de voorbereiding, en dat begon met het kopen van een stapel kleertjes. Hoewel er al een tijdje geen kleertjes meer worden uitgedeeld omdat er was opgemerkt dat sommige kinderen bewust helemaal naakt naar school werden gestuurd om zo aan nieuwe kleertjes te komen kon Riet het van een paar van haar speciale vriendjes niet aanzien dat ze er in lompen bijliepen.

Verder had ze aangeboden om voor het drinken te zorgen en hadden we dus een paar dozen met pakjes drinkyoghurt ingeslagen. Dat vond Riet nog niet genoeg voor „haar kindertjes” dus nam ze ook nog een flinke vracht mandarijnen mee. Alles vond gretig aftrek, zoals gewoonlijk. Een van de vrouwen had iets van pasta gemaakt en ook dat ging er bij de kinderen in als koek. We hadden het er vanavond nog over dat het woord „Lussikniet” hoogstwaarschijnlijk niet in hun woordenboek voorkomt…

Vanavond gingen we voor de vrijdagavondborrel naar de Union Jack Tavern, waar we een aantal collega’s tegenkwamen. De vrouwen zijn inmiddels vriendinnen van Riet dus dat is altijd meteen gezellig. Om wat te gaan eten werd besloten naar een restaurant te gaan wat „Appenzeller” heet, een tent waar we al veel van hadden gehoord maar waar we gek genoeg nog niet waren geweest. Dat klinkt heel erg Duits en dat klopt ook wel redelijk want de eigenaar is een Zwitser en de inrichting is helemaal in de stijl van dat land. Het eten overigens ook want op het menu stonden onder andere de nodige Schnitzels en zo’n typisch Europese hap is toch wel eens lekker af en toe.

Omdat het erg gezellig was en er nog verscheidene andere collega’s kwamen binnen druppelen bleven we voor ons doen erg lang, we vertrokken pas tegen twaalf uur. Buiten gekomen werden we meteen geconfronteerd met een mindere kant van de Filipijnse samenleving. Er liep een groep vrouwen rond, allemaal steevast met een klein kind op de arm, die op agressieve wijze bedelden om geld. Ze liepen helemaal mee tot aan de auto en dromden er om heen, zelfs toen we waren ingestapt. Het gaat hier dan duidelijk om professionele bedelaars die voor de deur van de Appenzeller worden geposteerd omdat het daar nu eenmaal iedere avond stampvol zit met „rijke” buitenlanders.

Een triest gebeuren wat we tot nu toe nog nergens hebben meegemaakt hier. Er zijn vrijwel geen bedelaars in Alabang en dat heeft vooral te maken met de alom aanwezige bewaking op plekken waar het interessant bedelen zou zijn. „Appenzeller” ligt echter net over de grens in het naastgelegen Las Piñas, langs een van de drukste wegen die daar doorheen lopen. Alabang voelt voor ons Westerlingen comfortabel aan, maar de soms harde werkelijkheid van de straatarme Filipijnen ligt hier dus in feite maar een paar stappen vandaan…

Misschien weten jullie dit niet maar één keer per jaar is Riet helemaal wielergek, en dat is met de Tour de France. Echt begrijpen doe ik dat niet want de rest van het jaar interesseert het haar hoegenaamd niet, maar als de Tour eenmaal bezig is dan verbaast ze me iedere keer weer met haar parate kennis over de renners in het algemeen en de Rabo’s in het bijzonder.

Ze flipte dan ook bijna toen ze op de startdag van de Tour geen enkele televisie zender kon vinden die de beelden uitzond. Niet vreemd want wielrennen is op de Filipijnen totaal geen aansprekende sport. Je ziet met name in het weekend wel verdwaalde groepjes wielrenners die allemaal volkomen professioneel in het pak zitten op duur uitziende racefietsen maar als sport op tv stelt het helemaal niks voor. Shell Philippines heeft zelfs een eigen wielerteam en verscheidene van mijn collega’s zijn daar lid van, maar zelfs die krijgen niet meteen een twinkeling in de ogen als je over de Tour de France begint. Dit voor Nederlandse begrippen wereldberoemde evenement is voor de Filipino’s, als ze er al van gehoord hebben, niet meer dan een ver-van-mijn-bed-show.

Voor Riet ligt dat dus anders en tot haar grote vreugde vond ze al vrij snel internet sites die de beelden rechtstreeks uitzenden. De teleurstelling over de tegenvallende (nou ja, „vallen” was geloof ik het enige wat ze wel goed deden) prestaties van de Rabo ploeg is groot en heeft veel van het enthousiasme om alles te volgen weggenomen, maar toch zit ze af en toe nog voor de iMac om de directe reportage te volgen.

Vanavond was dat overigens na het doen van de nodige inkopen voor „haar kindertjes” van de Birthright School waar ze aanstaande vrijdag weer naar toegaat. Kleertjes, een paar dozen met drinkyoghurt, pakjes sinaasappelsap en een flinke voorraad mandarijntjes…

Onze terugreis van Bohol naar Luzon, het eiland waarop Manila ligt, zou pas in de middag zijn maar de ervaring heeft geleerd dat je dan meestal toch niet veel meer doet, ondanks dat je in feite nog een hele ochtend te besteden hebt. En dat klopte ook vandaag, Riet had na het ontbijt en het pakken van de koffers geen zin meer om nog wat te ondernemen en bracht de rest van de ochtend lezend door. Ikzelf maakte nog een wandeling over Alona Beach, het strand onderaan de klif waar het Amorita Resort ligt, om nog wat foto’s te maken.

Om twaalf uur moesten we de kamer uit maar ons vervoer naar het vliegveld was pas om één uur dus we hadden nog ruim een uur om door te brengen. Dat deden we op het terras, totdat het tijd was om naar het vliegveld te gaan. We werden keurig weggebracht met een busje van het hotel, en om half twee stonden we op de luchthaven. Nou ja, „luchthaven”, dat is wel een groot woord want het is wat je noemt echt nog een vliegveld.

Voor degenen die niet anders gewend zijn dan luchthavens als Schiphol, met aankomsthallen en vertrekhallen en tax free shopping, dit is iets heel anders. De aankomsthal was al niet veel groter dan onze keuken, de vertrekhal bleek niet veel groter. Bovendien was er een grote verbouwing aan de gang die alles nog chaotischer maakte dan het normaal waarschijnlijk al was. Het wegen van de bagage ging op zo’n grote weegschaal met zo’n grote ronde wijzerplaat, zoals je die vroeger in groothandels zag. De ticket balie is een gewone toonbank, maar het uitdraaien van de tickets gaat dan wel weer op moderne apparatuur.

Het hele proces ging overigens verrassend snel, inclusief het betalen van de luchthavenbelasting aan een andere balie (20 pesos per persoon oftewel vijfendertig cent) en de security check. Dat alles dus in een ruimte ter grote van een twee garageboxen. En dat terwijl de vliegtuigen die er aankomen helemaal niet zo klein zijn, want er gaan in die Airbussen toch zo’n tweehonderd passagiers. Vrijwel iedere vierkante centimeter was dan ook bezet door de vertrekkende passagiers van drie kort op elkaar vertrekkende toestellen (Cebu Pacific, Zest Air en onze vlucht van Airphil Express).

Het bleek dat niet alleen het inchecken er vlot gaat. De eerste vlucht die arriveerde was Cebu Pacific en die was met twintig minuten weer weg, uitgeladen en ingeladen en al. Terwijl die vertrok kwam Zest Air binnen, en ons vliegtuig pas nadat dat van Cebu Pacific was vertrokken. Dat kan niet anders want als er twee van die Airbussen op het platform staan is het vol. Ons vliegtuig kwam pas om vijf voor half drie binnen terwijl we vijf voor drie zouden vertrekken, en wij dachten dus dat halen we nooit. Wat denk je, vertrokken we zelfs nog vijf minuten te vroeg!

Uiteindelijk waren we kwart voor vijf weer thuis in Ayala Alabang Village na een heerlijk lang weekend, wat zoals altijd veel te kort duurde…

We moesten vanmorgen vroeg op want om negen uur zouden we worden opgehaald voor een dagtour over het eiland Bohol. Omdat er meer mensen zouden gaan hadden we een busje verwacht maar tot onze verbazing reed er een personenauto voor met een chauffeur en een gids voor ons alleen.

We reden naar de kustweg die helemaal rond Bohol loopt en bereikten na een rit van ongeveer een uur de eerste stopplaats, een bos waarin Filipijnse spookdiertjes wonen. Deze beestjes, die in het Engels Tarsiers worden genoemd, lijken een beetje op hele kleine aapjes maar dat zijn het niet. Ze hebben hele grote ronde ogen die lijken op die van een uil en oren die lijken op die van een vleermuis. Verder hebben ze lange vingers en tenen die wel wat weg hebben van een kikker. Het zijn nachtdiertjes dus overdag slapen ze. Omdat ze heel erg gevoelig zijn voor veranderingen in hun omgeving moesten we zachtjes praten en fotograferen mocht maar wel maar zonder flits.

De volgende stop was ook meteen de verste van de tour, de midden op Bohol gelegen Chocolate Hills. Deze merkwaardige heuvels zijn vrijwel allemaal kogelrond en in de zomer kleuren ze chocoladebruin. Dat komt door het verdorren van het gras wat er op groeit en de afzetting van een stoflaag, vandaar dus de naam. Deze heuvels zijn ontstaan doordat Bohol letterlijk van de zeebodem omhoog is gedrukt en dus hoofdzakelijk uit zacht kalkachtig gesteente bestaat. In de loop van honderdduizenden jaren heeft regenwater de heuvels vrijwel rond afgeslepen en zo hebben ze hun typische vorm gekregen. Omdat het nu regenseizoen is groeit er weer volop gras op en waren ze vandaag dus meer groen dan bruin.

Van de Chocolate Hills moesten we rap naar onze volgende bestemming, een boot waarop we onze lunch zouden krijgen. Dat was een typisch toeristisch gebeuren, met een buffet en een zanger aan boord, varend over een stukje van de rivier. Onderweg legden we aan bij een platform waarop een grote groep kinderen een dansvoorstelling gaven. Het eten was redelijk en het gezelschap goed dus het was al met al een leuk tochtje.

Na de lunch tijdens de terugrit begon de lucht dreigend te worden, en net toen we aankwamen bij de kerk van het dorpje Baclayon begon het te stortregenen. Gelukkig deerde ons dat in eerste instantie niet omdat we de kerk en het bijbehorende museum gingen bekijken. Het stortregende echter nog steeds toen we weer verder gingen. Bij de volgende stop was dat ook nog geen probleem omdat dat de onvermijdelijke souvenier winkels waren maar onze laatste stop, een bezoek aan een monument, moesten we overslaan.

We vonden het eigenlijk niet echt een probleem dat hiermee onze tour al teneinde was want hoewel onze gids Roel (niet op z’n Nederlands maar uitgesproken als Ro-el) een hele aardige kerel was had hij ons helemaal suf geluld…

Voor de avond hadden we afgesproken met mijn collega Noel en zijn vrouw die toevallig ook net dit weekend in hetzelfde resort zaten. Er was in het restaurant een grill buffet en dat smaakte meer dan uitstekend, complimenten dus voor de zwager van Noel die toevallig de chefkok van het resort is…

Na de mislukte poging van zaterdag is het vandaag dan toch gebeurd, de kleine Monster is nu ook „geholpen”. Gistermiddag kwam er een sms-je van de dierenkliniek om de afspraak te bevestigen, we moesten haar vanmorgen om tien uur langs brengen en haar twaalf uur van te voren geen eten meer geven.

Dat langs brengen betekende wel dat Riet vroeg op moest om mij naar kantoor te brengen want ze had dan natuurlijk wel de auto nodig. En dat kwam op zich ook wel weer mooi uit want er moest ook een nieuwe sticker op de auto voor de toegang tot de Village, en dat kan alleen tussen negen en twaalf. Daarvoor moet je met auto en al naar het administratiekantoor want de sticker mag, om fraude tegen te gaan, alleen door iemand van de administratie worden opgeplakt. En hoewel we hier voor iedere administratieve handeling ruim een halve dag uittrekken was het regelen van de sticker zowaar in tien minuten voor elkaar.

Halverwege de middag kwam het sms-je van de dierenkliniek dat Monster weer wakker was en dat ze opgehaald kon worden. Thuis gekomen bleek ze nog zo gammel als een deur en viel ze eerst van de bank en toen van de trap terwijl ze erop probeerde te klimmen. Gaandeweg werd dat wel iets beter maar ze bleef eigenlijk de rest van de dag gammel.

Riet zou mij om vijf uur even oppikken van kantoor en dat werd weer een onverwacht bijzondere gebeurtenis. Zoals gewoonlijk als ze me ophaalt wachtte ze op de hoek bij het kantoor, maar ik bleef langer weg dan verwacht. Ik werd namelijk om tien voor vijf nog gauw een spoedvergadering in gesleurd en die duurde bijna een half uur. Ik kon gelukkig nog net een sms-je sturen dat ik wat oponthoud had, en omdat ze niet eist hoe lang het zou gaan duren zette Riet de motor maar uit. Toen ik aan kwam lopen wilde ze weer starten maar wat denk je, zo dood als een pier! Bij het omdraaien van de sleutel klonk er wel een klik en een zwakke reactie van de startmotor maar dat was alles. Overduidelijk de accu, die om niet helemaal duidelijke reden opeens totaal geen sjoege meer gaf.

Gelukkig had ik het telefoonnummer van de garage die daar maar vijf minuutjes vandaan is en die beloofden meteen te komen. Het duurde door de drukte van de spits nog tien lange minuten maar toen ze er waren was het probleem snel duidelijk, de klem op de min-pool van de accu was helemaal gecorrodeerd en dat zorgde voor slecht contact. Met een startkabel werd de auto gestart en om de accuklem schoon te laten maken reden we toch nog maar even gelijk langs de garage. Dat gebeurde op een manier die ik niet voor mogelijk had gehouden, gewoon met een plons water erover heen en een tandenborstel. En om het grondig te doen schroefden ze, met draaiende motor, de min-pool nog even los om ook eronder even te borstelen. Ik zou het denk ik niet zo gedaan hebben maar wat geeft het, het probleem is opgelost en het kostte allemaal nog niks ook…

We hadden vandaag weer eens een Teambuilding Dag op het werk, en dat was deze keer voor een heel goeie reden. Ons project zat de laatste weken in een beslissende fase, want hoewel Shell als een van de joint venture partners al besloten had dat de investering definitief door zou gaan had een van onze partners, Chevron, langer nodig om tot een beslissing te komen. Alle voorwerk was gedaan, er waren zelfs al vergevorderde besprekingen geweest met diverse contractors, maar om definitief knopen door te kunnen hakken moesten we ook de goedkeuring van Chevron hebben. Het gaat tenslotte om een totaalbedrag van een miljard dollar.

De beslissing zou vrijdag vallen op het hoofdkantoor van Chevron in de Verenigde Staten en vrijdag in de loop van de ochtend kregen we te horen dat we definitief groen licht hadden. Helemaal onverwacht was het niet maar de vreugde was er niet minder om. We hadden dan ook afgelopen vrijdag al een klein spontaan georganiseerd feestje om het nieuws te vieren. Het hele management van Shell Azië was afgereisd om vandaag aanwezig te zijn bij de officiële viering van het feit dat ons project nu daadwerkelijk gaat worden uitgevoerd, en er waren dus heel wat hoge pieten aanwezig op de Teambuilding Dag vandaag.

De dag zelf verliep zoals gewoonlijk met stomme spelletjes die tot doel hebben om de saamhorigheid te bevorderen (sorry hoor, ik ben gewoon te oud voor die onzin) en alle nabesprekingen stonden dan ook weer bol van de holle retoriek en de standaard volzinnen. Om kort te gaan, de Bullshit Bingo maakte weer overuren. Verder was het wel gezellig met naar Filipijns gebruik volop te eten en mijn handen doen nog steeds zeer van het vele geklap, want het is tegenwoordigheid schijnbaar ook normaal na iedere zin in een toespraak (en dat waren er heel veel) applaus te geven.

Riet had een prima dag, de tennislessen waren heel goed bevallen en ze is vast van plan er mee door te gaan. Verder regent het al sinds gisteravond en er is in sommige stadsdelen dan ook al sprake van enorme wateroverlast. Het regent op dit moment nog steeds en het eind lijkt nog niet in zicht…

Een tijdje geleden al heb ik aan mijn collegaatje Lab gevraagd of ze ons niet eens een keer kon rondleiden door Manila. Het was er tot nu toe nog niet van gekomen maar vandaag was het dan zover. Riet besloot op het laatste moment toch maar niet mee te gaan dus reed ik alleen naar Bicutan waar ik Lab zou oppikken. Lab kwam niet alleen, ze had haar vriendin Jenny meegenomen want die wist volgens haar overal veel beter de weg.

Met z’n drieën gingen we op pad en de eerste stop zou zijn het Coconut Palace, een gebouw wat helemaal uit Filipijns hardhout en kokosnoot schillen is opgetrokken in opdracht van Imelda Marcos (ja, die van die 2700 paar schoenen). Helaas was het gesloten  maar we konden vlakbij toch een kijkje nemen bij een paar mosselvissers. Na een bakkie koffie was de volgende stop Intramuros, het oorspronkelijke Manila wat vroeger binnen de stadsmuur lag (vandaar de naam). We bezochten daar Fort Santiago, een door de Spanjaarden gebouwde citadel en een van de belangrijkste historische plekken in de stad. Hier is onder andere de nationale held van de Filipijnen, Jose Rizal, opgesloten voordat hij werd geëxecuteerd door de Spanjaarden na een mislukte opstand.

Nadat we door de citadel waren gewandeld en het herdenkingsmuseum voor Rizal hadden bezocht gingen we op zoek naar een restaurant voor de lunch.

We vonden een restaurant in het straatje naast de kerk, in een monumentaal gerestaureerd pand, met een schitterende eetzaal op de eerste verdieping. In het pand was ook nog en hotel, ook in authentieke stijl, en het huis zelf was helemaal ingericht als museum.

We beraadden ons tijdens de lunch over de volgende stop want we waren achter op de planning. Het werd het Nationaal Museum, wat jammergenoeg voor het grootste deel afgesloten bleek vanwege renovaties. Toerwijl we binnen waren barstte er een hevige stortbui los maar gelukkig viel het mee, het nam al snel af tot af en toe nog een spettertje zodat de rest van de middag niet letterlijk in het water viel.

We bezochten na het museum de University of Santo Tomas, een van de oudste universiteiten van de Filipijnen. Voor de beide dames was dat een weerzien na twintig jaar want ze hadden allebei hier gestudeerd. Na een tijdje rondgewandeld te hebben en een kijkje te hebben genomen bij de kerkdienst op de campus was de voorlaatste stop de Basiliek van San Sebastian. Deze Gotische kerk is opgetrokken uit stalen platen op een stalen frame, en de buitenkant is helemaal mintgroen. Er was een dienst aan de gang en zoals blijkbaar bij alle diensten gebruikelijk is stonden de deuren gewoon open. Dat waas trouwens nodig ook want het was bomvol en de mensen stonden tot buiten aan toe.

De laatste stop van de dag was een terras langs de baai waar we naar de zonsondergang keken. Jammer dat het bewolkt was aan de horizon met flinke onweerswolken, waardoor het niet zo’n mooi spektakel werd als het had kunnen zijn. Na nog een hapje gegeten te hebben gingen we weer terug naar huis, maar dat werd een beetje een anti-climax na een leuke dag. Ik zette de beide dames onderweg af maar mede door deze omweg en het gigantisch drukke verkeer deed ik er meer dan anderhalf uur over om thuis te komen…