We kregen vandaag allemaal de bovenstaande boodschap van onze baas Antoine omdat we een mijlpaal in het project hebben bereikt. Na alle voorbereidingen van de afgelopen twee jaar gaat het nu eindelijk gebeuren dat er daadwerkelijk gebouwd gaat worden. De eerste mijlpaal daarvoor was afgelopen maandag op de Keppel Scheepswerf in Subic waar het eerste staal werd gelost van de vracht van 3300 ton die per schip waren aangevoerd.

Het lossen van het staal wordt begin december gevolgd door de volgende mijlpaal ″Cutting of first steel″, vergelijkbaar met wat ze in de bouw het slaan van de eerste paal noemen. Dat is een ceremoniële gebeurtenis die aangeeft dat het echte werk nu pas goed gaat beginnen. Voor ons project is daarvoor de President van de Filipijnen uitgenodigd maar of die ook echt komt weten we nog niet. Het wordt in ieder geval wel een evenement waar de pers ruim bij betrokken gaat worden want positieve publiciteit is tenslotte nooit weg.

Ik kwam vandaag terug uit Subic en kwam in de Village in een complete chaos terecht. Het was vandaag ″Trick or Treat″ en dat is een gelegenheid waarvoor ook mensen (eigenlijk kinderen maar de groten komen ook mee) van buiten de Village naar binnen mogen. En ze waren gekomen ook, met heel veel auto’s en Jeepney’s vol. De straten waren dus stampvol verkeer, kruispunten stonden hopeloos vast en door alles heen liepen hele hordes mensen de huizen af voor de traktaties.

Omdat ik naar de fitness wilde moest ik me er nog meerdere keren doorheen wurmen ook. Dat lukte redelijk omdat we nou eenmaal niet te ver van de ingang af wonen, maar terug van de fitness duurde het even voordat ik de Village weer binnen kon. De ″Trick or Treat″ liep toen op zijn eind en dat betekende dat er een enorme hoeveelheid verkeer de Village uit wilde, iets waar de ingangen niet echt op berekend zijn, en voor alle ingangen stonden dus de kruispunten af en toe muurvast. Het is me uiteindelijk gelukt om weer thuis te komen, maar vraag niet hoe…

Het is natuurlijk eigenlijk niet mogelijk om het iedere dag over de Filipijnen te hebben zonder ooit melding te maken van de voormalige dictator Ferdinand Marcos. Hoewel het al weer zesentwintig jaar geleden is dat hij door een vreedzame revolutie is afgezet werpt hij nog steeds zijn schaduw over het land. Niet alleen in het buitenland is hij bekend als de verdreven dictator, iedereen herinnert zich ongetwijfeld nog steeds zijn vrouw Imelda, die met die 2700 paar schoenen.

Hier op de Filipijnen geniet Marcos ondanks alles wat hij heeft gedaan nog steeds een redelijk grote populariteit onder een deel van de bevolking. Die nemen dan wel voor lief dat hij het land heeft geplunderd, dat hij onvoorstelbare kapitalen naar het buitenland heeft gesluisd en dat hij een vrijwel berooid land achterliet. Dat hij dat straffeloos kon doen dankte hij aan de steun van de Verenigde Staten die dat puur deden vanuit strategisch belang. Hier waren namelijk de twee grootste legerbases buiten de Verenigde Staten, de luchtmachtbasis Clarks en de marinebasis in Subic Bay waar kernonderzeeërs waren gestationeerd. Beide bases werden overigens vrij snel na het afzetten van Marcos teruggevorderd door de Filipijnen, en Clarks is inmiddels uitgegroeid tot de tweede luchthaven van Manila.

Vandaag stond er een bericht in de Filipijnse kranten dat een groep van tienduizend slachtoffers van het Marcos regime een rechtzaak in de Verenigde Staten hebben gewonnen tegen de familie Marcos. Die moeten nu een schadevergoeding betalen van meer dan 350 miljoen dollar, maar of het zo ver ooit komt is nog maar zeer de vraag. Niet omdat ze het geld niet hebben hoor, dat zit wel goed want de Marcosjes boeren nog steeds uitstekend. Zoon Ferdinand Junior is inmiddels Senator, mevrouwen Imelda zit in de regering voor een grote politieke partij en dochter Imee is zelfs gouverneur van de provincie Ilocos.

Wat ze allemaal uitgevreten hebben is niet zo belangrijk, je komt in dit land overal mee weg als je maar lid bent van een van de toonaangevende families. Binnenkort zijn er weer verkiezingen en ik kan nu alvast beloven dat dat heel wat stukjes gaat opleveren waar ons Nederlanders de haren van ten berge rijzen…

Hebben we in Nederland de Gamma en de Karwei voor alles wat noodzakelijk is voor de doe-het-zelvers, hier hebben we in ieder winkelcentrum een ″True Value″ of een ″Ace Hardware″. Soms is het moeilijk om ze uit elkaar te houden want ze zien er precies hetzelfde uit en het personeel is zelfs zowat hetzelfde gekleed.

Een groot verschil met de Gamma en de Karwei is dat je hier in een soortgelijke zaak nergens langer dan twee seconden stil kunt staan of er komt iemand naar je toe. Ze vragen niet of ze je kunnen helpen maar komen een beetje verlegen bij je staan met een ietwat vragende blik in de ogen om te zien of ze je van dienst kunnen zijn. En soms is dat wel handig want als je iets specifieks nodig hebt hoef je dus niet de hele zaak door te zoeken, je blijft gewoon even ergens staan en vraagt het vervolgens aan degene die naar je toe komt.

Niet dat je dan altijd effectief geholpen wordt want niet al die tientallen rondlopende personeelsleden zijn volledig op de hoogte van het assortiment, laat staan van technische details als je een wat ingewikkelder vraag hebt zoals ik laatst toen ik vroeg om een boor voor een bepaald soort materiaal.

Dan kijken ze je aan met een blik als een verdwaalde puppy die dacht dat hij gered was maar nu beseft dat hij toch niet meegenomen gaat worden naar een warm liefdevol nest, en bedeesd antwoorden ze dan onveranderlijk ″We don’t have, Sir″. En het is heel goed mogelijk dat als je je daar niet door laat ontmoedigen en zelf verder zoekt dat je dan toch gewoon vindt wat je zoekt.

Vanmorgen ontdekte ik nog een belangrijk verschil tussen de Nederlandse doe-het-zelf zaken en die hier. Ik was op zoek naar een plastic plaat van pak ´em beet tachtig bij één vijftig. Ze hadden precies wat ik zocht maar alleen in de maten te groot en te klein. Zeggen ze dan in Nederland meteen ″Geen probleem, we zagen hem wel effe op maat″, hier werkt dat dus niet zo. Vertwijfeld werden de beide maatstickers keer op keer gelezen, terwijl die duidelijk zeiden dat de ene te groot was en de andere te klein. Vervolgens keek de puppy me aan en zei ″We don’t have, Sir″…

Zoals ik al eerder meldde, het regenseizoen zit er nog niet op en er is nog steeds kans op een tyfoon of een tropische storm. Afgelopen week zei een collega dat hij op het weerbericht had gezien dat er inderdaad een tropische storm aankwam en dat er voor het einde van de week veel neerslag was voorspeld.

De Filipijnen worden ieder regenseizoen getrakteerd op tyfoons en tropische stormen, en het aantal daarvan ligt ieder jaar tussen de vijftien en de twintig. Dit jaar hadden we er tot deze week ″pas″ veertien gehad en statistisch gezien betekent dat dat we er dus nog een paar kunnen verwachten. En inderdaad barstte gisteravond de regen los die gepaard ging met de voorbij trekkende tropische storm ″Ofel″, en gedurende de hele nacht en ook vandaag overdag vielen er grote hoeveelheden regen. Af en toe was het zelfs noodweer en vanmiddag leek het wel avond, zo donker was het.

Gedurende de loop van het regenseizoen verandert het pad van de tyfoons. Ze ontstaan onveranderlijk op de Stille Oceaan ten oosten van de Filipijnen en ze trekken dan steevast in westelijke richting waarbij ze in kracht toenemen. Aan het begin van het regenseizoen buigen de tyfoons vrijwel altijd ruim voor de kust van de Filipijnen af naar het noorden om dan langs de oostkust te trekken in de richting van Japan. Hoeveel ellende zo’n tyfoon dan nog veroorzaakt op de Filipijnen is afhankelijk van de kracht die hij inmiddels heeft en hoe dichtbij hij passeert. Hoe verder het regenseizoen vordert, hoe minder snel de tyfoons noordwaarts afbuigen en tegen het einde van het regenseizoen wordt de koers steeds meer west, dus dwars over de Filipijnen.

De tropische storm ″Ofel″ passeerde vandaag dwars over het land vlak onder Luzon, het eiland waar wij wonen, en vandaar dus ook het barre weer van vandaag. Een geluk bij een ongeluk was dat de storm nog niet zover in kracht was toegenomen dat het al een tyfoon was geworden, want dat is uiteraard een graadje erger dan een tropische storm. Hopelijk is de storm morgen ver genoeg naar het westen weggetrokken, want we hebben dan namelijk een vrije dag. En daar heb ik liever geen regen bij…

Riet en ik zijn sinds kort niet meer samen. Nee, nee, niet schrikken, het is niet wat het lijkt, laat het me even uitleggen.

Als werknemer van Shell die in het buitenland werkt heb ik een pakket met allerlei voorzieningen, zeg maar een soort van secondaire arbeidsvoorwaarden, en dat pakket is afhankelijk van je status. Omdat Riet en ik getrouwd zijn en zij met mij mee is gegaan hier naar toe was mijn status tot voor kort ″Accompanied″, oftewel met aanhang. Eén van de voorzieningen in het pakket wat bij die status hoort is een reiskostenvergoeding. Nu heeft een van mijn collega’s nog niet zo lang geleden ontdekt dat als je als werknemer je status laat veranderen in ″Unaccompanied″ (dus zonder aanhang), dat er dan helemaal niks veranderd (als je tenminste geen kinderen hebt) maar dat de reiskosten-vergoeding drastisch omhoog gaat.

Met andere woorden, alles blijft gewoon bij het oude, Riet blijft gewoon hier wonen maar ze kan alleen wat vaker naar huis omdat we meer reiskostenvergoeding hebben. Die status wijziging heeft nog wel een andere consequentie, en dat is dat Riet nu al wel haar repatriëringsticket heeft gekregen oftewel een enkele reis naar huis want ze woont tenslotte nu officieel niet meer hier. Nu hadden we die enkele reis gewoon kunnen laten lopen, maar dat vond ik zonde. Ik heb dus toch die ticket voor Riet geregeld en na ontvangst heb ik tegen kleine meerkosten dat enkeltje om laten zetten naar een retourtje.

Vandaar dat Riet dus gisteravond naar Nederland is vertrokken waar ze haar moeder gaat verrassen die vandaag 75 jaar wordt (van harte gefeliciteerd!). Als het goed is zit Riet rond de tijd dat ik dit schrijf op verjaardagsvisite, jammer dat ik de gezichten niet heb kunnen zien toen ze opeens binnenstapte…

Ik had al gemeld dat de Kerstversieringen op veel plaatsen al worden aangebracht, maar er is tussendoor nog een ander feest wat in Nederland niet zo bekend is maar waar hier ook veel aandacht aan wordt besteed, en dat is Halloween. De viering is aanstaande dinsdag op de dertigste oktober maar met name in onze Village zie je bij veel huizen al de Halloween versieringen.

Die zijn af en toe knap luguber, want behalve skeletten, namaak grafstenen en de bekende pompoengezichten zie je hier en daar ook levensgrote zombies en heksen voor de huizen staan. Wat wel opvalt is dat er veel minder Halloween versiering is dan vorig jaar, en dat heeft waarschijnlijk te maken met wat er vorig jaar is voorgevallen. Wij woonden toen nog net niet in de Village dus het is een beetje aan ons voorbijgegaan maar blijkbaar was de Trick or Treat vorig jaar niet helemaal goed verlopen.

Er wordt voor die Trick or Treat namelijk bij uitzondering ook volk van buiten de Village toegelaten en daar wordt door de bevolking van de omliggende (en vaak straatarme) wijken gretig gebruik van gemaakt. De bedoeling was natuurlijk om de kinderen gelegenheid te geven snoep op te halen maar er was geen rekening mee gehouden dat ook volwassenen met Jeepneys vol de Village zouden binnenkomen. En die volwassenen ondersteunen hun kinderen op een laten we zeggen nogal opdringerige manier bij het snoep ophalen. Wij hebben dan ook al via de zaak waarschuwingen gekregen om als we mee willen doen aan de Trick or Treat dat duidelijk aan te geven door je huis te versieren, en vooral tijdens de Trick or Treat je hekken op slot te houden en uitsluitend door de hekken heen snoep te geven. Te belachelijk voor woorden eigenlijk voor wat een mooi kinderfeest had moeten zijn, maar blijkbaar kan dat niet meer.

Vanmiddag waren we uitgenodigd bij vrienden voor een barbecue, en we besloten erheen te wandelen zodat we onderweg hopelijk nog wat leuke Halloween versieringen zouden zien. En inderdaad, het viel allemaal een beetje tegen. Vlak bij onze bestemming kwamen we wel langs wat het meest merkwaardige huis in de Village moet zijn, en daar hadden ze wel de nodige versieringen. Het huis wordt bewoond door een echtpaar wat bekend is van de televisie, het is enorm groot en het is voor de helft geel en voor de helft roze, en het… nou ja, kijk maar op de foto…

Shell staat bekend als een bedrijf met een ″vergadercultuur″. Daarmee wordt bedoeld dat er te pas en te onpas vergaderingen worden belegd, en eigenlijk komt het er op neer dat er gewoon een heleboel wordt afgeluld.

Soms is een vergadering nodig, maar het gebeurd ook heel vaak dat je je af zit te vragen waar het nou eigenlijk over gaat. En je hebt ook wel eens dagen dat je van de ene vergadering naar de andere loopt, en vandaag was het toevallig zo’n dag. Altijd lekker op de vrijdag, dat je je al half en half op het weekend zit te verheugen en dan zit je vanaf negen uur ’s morgens vrijwel aan één stuk door te vergaderen. Zeven vergaderingen in totaal met maar drie verschillende onderwerpen…

Het ergste is dat vergaderingen altijd uitlopen, en dan met name de laatste. Dat zou een half uur durende bijeenkomst zijn over hetzelfde onderwerp waar ik al twee eerdere vergaderingen over had gehad vandaag, en ook nog eens met voor een deel dezelfde mensen! En jawel, we gingen er nog eens goed voor zitten en plakten er lekker aan het eind nog even een half uurtje extra aan vast. Hebben die mensen dan geen leven buiten het werk? Waarschijnlijk niet.

Hoe dan ook, ik werp tegenwoordig regelmatig een blik uit het raam aan de achterkant van het gebouw om te zien hoe het met de bouwplaats gaat. Op de foto kun je zien hoe het er op dit moment uitziet. Het schijnt de bedoeling te zijn dat er hier drie appartementengebouwen komen te staan, en als ik zo kijk is het me een raadsel hoe het er dan precies uit gaat zien.

Die grote witte tent is geen blijvertje, daarin komen waarschijnlijk modelappartementen waar je kunt gaan zien hoe het er uit gaat zien. De rest van de bouwsels zijn ook niet blijvend maar dat lijkt me duidelijk…

Het verhaal van mijn zere smoel is nog steeds niet over. Nadat ik vorige week bij de kaakchirurg was geweest voor een eerste diagnose ben ik vandaag terug geweest om te horen wat het probleem nu precies is. De röntgenfoto wees uit dat de eerste indruk van Dr. Rivas de juiste was geweest, er zat een flink ontsteking in mijn kaak op de plek waar de getrokken kies had gezeten, en waar de verstandskies had gezeten kwam de kaakzenuw in aanraking met het bot.

Samen was dat een recept voor heel erg veel pijn en dat heb ik dan ook geweten de afgelopen week, met als hoogtepunt gisteravond. De pijnstillers die ik van de dokter had gekregen werkten wel, maar ik had vrijwel iedere dag de maximale dosis van twee stuks nodig. Dat bleek gisteravond echter niet meer genoeg. Ik kreeg zo’n ongenadige pijn dat ik er Saridon bij ben gaan slikken, iets wat overigens nauwelijks hielp. Overbodig te zeggen dat ik niet bepaald een rustige nacht heb gehad.

De oorzaak van de gigantische pijn was dus de ontsteking en mijn kaak moest weer open. De ruimte in de kaak moest schoon geschraapt worden, en jawel hoor, toen de dokter daarmee bezig was vond ze ook nog een abces en een heleboel vuiligheid. De venijnige pijn was daarmee verklaard, maar die zenuw is een ander verhaal. Daar is weinig aan te doen, die moet gewoon genezen en dat proces was door die ontsteking gedwarsboomd.

Na de operatie kon ik weer naar huis, gelukkig vergezeld door Riet die voor alle zekerheid met me mee was gekomen. Ik had een hele waslijst met medicijnen meegekregen en ik ben inmiddels begonnen met de kuren. Twee weken lang moet ik antibiotica slikken, en twee maanden lang een soort Vitamine B complex wat de genezing van de zenuw moet bevorderen. Daarnaast heb ik nog de nodige pijnstillers, want de pijn zou niet meteen helemaal weg zijn zei de dokter.

Daar ben ik inmiddels achter, ik kan dus nog steeds niet normaal eten want als ik probeer te kauwen dan verrek ik meteen van de pijn door die beknelde zenuw. Dit verhaal wordt dus ongetwijfeld vervolgd…

Gisteren zei ik het al, het is nog best mogelijk dat we tussen nu en pakweg eind november nog een tyfoon krijgen, en het ziet er naar uit dat dat sneller gaat gebeuren dan ik dacht. Er is namelijk al een tyfoon onderweg genaamd ″Nina″, en die naam geeft aan dat het de veertiende van dit seizoen is.

Het ziet er overigens op dit moment naar uit dat de gevolgen mee gaan vallen want de tyfoon beweegt heel erg langzaam, met vijf kilometer per uur, en de richting is noord-west. Er zal dus de komende dagen mogelijk de nodige regen gaan vallen, met mogelijk ook stevige onweersbuien, maar de verwachting is dat dat hoofdzakelijk zal gebeuren in de regio Mindanao en dat is achthonderd kilometer ten zuiden van hier. Wij krijgen desondanks mogelijk ook nog wat van de regen mee en een onweersbui zou er ook nog in kunnen zitten.

Nog geen einde van het regenseizoen dus, maar waar wel een einde aan lijkt te gaan komen is de veertig jaar durende burgeroorlog in het zuiden van de Filipijnen. Het vredesakkoord wordt in Manila getekend door de Filipijnse regering en de leiders van de grootste moslim rebellengroep, in het bijzijn van de Maleise premier Najib Razak. Die laatste is aanwezig als getuige en is uitgenodigd vanwege het feit dat de besprekingen die tot het akkoord hebben geleid plaatsvonden in Kuala Lumpur.

Er zijn nog allerlei mogelijke problemen op te lossen, al was het alleen maar het feit dat de rebellen een leger hebben van twaalfduizend gewapende strijders en de vraag is wat daarmee moet gebeuren. En wat doen de andere rebellen groeperingen, gaan die zich ook aan het akkoord houden? Er is in ieder geval weer hoop op vrede.

Vandaag was ik voor mijn gebruikelijke bakkie echte koffie zoals gewoonlijk in het Alabang Town Center. Het ATC, zoals het kortweg wordt genoemd, is een uitgebreid winkelcentrum op loopafstand van ons huis, net aan de overkant van onze Village.

We brengen heel wat tijd door in het ATC en ik moet zeggen dat het mij zelden verveeld. Allereerst is er volop beweging in het ATC, en daarmee bedoel ik dat er nog steeds wordt gebouwd en verbouwd. Om de haverklap zit er opeens weer een nieuw restaurant, of meerdere restaurants tegelijk, of zoals enkele weken geleden toen er een soort van V&D opende. En uiteraard zitten er meerdere koffietentjes zoals Starbucks en mijn favoriet van de laatste weken, Tea & Coffee Bean.

En er is ook altijd wel wat te beleven in het ATC. Er is een plein buiten (waar de Tea & Coffee Bean zit) en binnen is er ook een en daar wordt altijd wel iets georganiseerd. Er zijn vaak shows waarbij autodealers de nieuwste modellen showen, variërend van Toyota tot Bentley, en er zijn ook regelmatig optredens van bandjes.

Veel van dat soort dingen zie je in Nederland ook steeds meer maar het grootste verschil tussen een winkelcentrum in Azië en Nederland is toch wel het aantal eetgelegenheden. Eten zit hier zo in de cultuur dat er gewoon altijd iets te eten in de buurt moet zijn. Het aantal eetgelegenheden ten opzichte van het aantal winkels is hier dan ook bespottelijk hoog, en soms vraag je je wel eens af hoe het kan bestaan. Een winkel als Metro (die nieuwe V&D) heeft bijvoorbeeld zijn eigen ″Food Court″, een afdeling waar alleen maar eettentjes zijn; want je mocht onder het shoppen maar eens honger krijgen, dan wil je niet helemaal naar buiten, toch?

Binnen het ATC was het vandaag gezellig druk op het plein vanwege een groot podium waar dansuitvoeringen werden gegeven. En als er iets is waar de Filipino’s warm voor lopen behalve eten dan is het wel dans en muziek…

Als je aan een Filipino vraagt wat de officiële taal van de Filipijnen is dan zal het antwoord ongetwijfeld zijn ″Filipino″. Dat klopt niet helemaal, ook al zegt de Filipijnse grondwet dat het wel zo is en noemen ze de taal die als zodanig op de scholen wordt onderwezen zo. Er is namelijk helemaal geen taal die ″Filipijns″ heet, want de taal die als zodanig wordt betiteld heet eigenlijk Tagalog en is de taal die de Filipino’s uit Manila spreken. Er is alleen ergens begin zestiger jaren besloten dat Tagalog de nationale taal moest worden en daarom wordt er vaak aan gerefereerd als ″Filipijns″.

Veel Filipino’s zullen desondanks beledigd zijn als je Tagalog als ″Filipijns″ betitelt want voor de meeste Filipino’s is het namelijk niet hun moedertaal. De meeste spreken het wel omdat ze het op school geleerd hebben maar het is dan toch een aangeleerde taal, net als Engels wat de meeste Filipino’s overigens ook spreken. Tagalog lijkt in tegenstelling tot wat veel mensen denken helemaal niet op Spaans, maar er zijn wel heel veel woorden geleend van het Spaans en het Engels. Als je naar een gesprek in Tagalog luistert dan hoor je om de haverklap Engelse woorden, en heel vaak weet je dus ongeveer waar ze het over hebben ondanks dat je niet het hele gesprek verstaat.

Of wij al een beetje Tagalog spreken? Nauwelijks, moet ik eerlijk zeggen, en dat komt hoofdzakelijk omdat je je hier prima met Engels kunt redden. De meeste Filipino’s hebben Engels op school gehad en ik ben eigenlijk amper mensen tegengekomen die je echt niet begrijpen als je Engels spreekt. Het nadeel daarvan is dan weer wel dat je niet echt de aandrang voelt om Tagalog te leren. Daarbij is het bovendien nog zo dat de mensen die geen Engels spreken ook vaak geen Tagalog spreken, dus het zou dan nog niet eens helpen. Het gebied waar Tagalog de moedertaal is is namelijk eigenlijk alleen Manila en omstreken, en dat is maar een heel klein deel van het land.

Een klein beetje Tagalog ken ik inmiddels wel omdat het altijd handig kan zijn. Ook Filipino’s vinden het leuk als je als buitenlander een paar woordjes Tagalog spreekt, en af en toe een paar woorden tussendoor is altijd leuk omdat er dan steevast verwarring ontstaat over hoeveel je nou echt verstaat van wat ze zeggen…

… was het een barre dag met herfstachtig weer: af en toe een waterig zonnetje, veel wind en vervelende buien. En het was ook nog eens onze trouwdag.

De voorafgaande maanden waren we vrijwel aan één stuk bezig geweest in ons huisje aan de Brouwerstraat in Rijnsburg, en het was maar net op tijd af. Een huis opknappen naast je gewone baan is misschien leuk voor doorgewinterde hobbyisten maar niet voor mij. Ik was geloof ik iets van zes kilo afgevallen, al ons geld was op en dat ons huwelijk überhaupt doorgegaan is mag ook een wonder heten want halverwege de verbouwing had ik Riet nog een hamer naar d’r kop gegooid toen ze tijdens één van haar zeikbuien voortdurend aanmerkingen zat te maken.

De bruiloft zelf was voor mij ook niet bepaald een dag waar ik met plezier aan terugdenk met alle toestanden vooraf en op de dag zelf. Maar ondanks de valse start (als je het zo mag noemen) hebben we blijkbaar toch iets goed gedaan want hier zitten we dan, samen aan het andere eind van de wereld en vandaag dus 31 jaar getrouwd.

Hoe of we het volhouden is de meest gestelde vraag, en het antwoord is eigenlijk helemaal niet zo moeilijk. Kijk maar eens naar Riet op de foto. Zo zat ze vanmiddag op de bank, met een boek wat een eerste deel is van een serie van tien die ze de afgelopen jaren al zeker tien keer van voor naar achteren heeft gelezen. Je zou zeggen, je hebt het nu wel zo’n beetje gezien. Maar toch verveeld het nooit zegt ze; je kent de inhoud zowat uit je hoofd maar je grijpt er toch iedere keer weer naar omdat het gewoon een lekker boek is. En het is weliswaar niet meer verrassend maar je weet wat je kunt verwachten en het stelt je nooit teleur.

Begrijp je? Simpel toch.

Vandaag vond er op de Filipijnen een historische gebeurtenis plaats. In een directe uitzending op de televisie kondigende president Benigno Aquino III aan dat er eindelijk na vijftien jaar onderhandelen een akkoord is bereikt met de belangrijkste rebellengroep die al veertig jaar oorlog voert voor een onafhankelijke islamitische staat in het zuiden van de Filipijnen.

De Filipijnen zijn voor tachtig procent Rooms-Katholiek maar op de eilanden in het zuiden, met als grootste het negenhonderd kilometer ten zuiden van Manila gelegen Mindanao, is een minderheid Islamitisch. Deze minderheid voelde zich achtergesteld en begon een gewapende strijd voor onafhankelijkheid die inmiddels aan ruim honderdduizend mensen het leven heeft gekost.

De rebellen probeerden de laatste jaren druk te zetten op de regering door ontvoeringen van buitenlanders, om zo aandacht te krijgen in het buitenland voor hun zaak. Niet zelden kostte dat de ontvoerden het leven, niet in de laatste plaats omdat de rebellen onderling verdeeld waren.

Hoewel de rebellen maar een klein deel van de hele regio in hun greep hebben is desalniettemin het hele zuiden van de Filipijnen voor ons als Shell personeel dan ook strikt verboden gebied.

Er waren de laatste tijd al geruchten dat de rebellen steeds meer moeite hadden de strijd vol te houden doordat ze hun belangrijkste geldschieters verloren door de veranderde situatie in de moslimlanden die hen steunden, zoals Libië. En nu is dan eindelijk in Kuala Lumpur een akkoord bereikt voor een vredesplan wat in 2016 geresulteerd moet hebben in meer autonomie voor de regio en ook meer profijt van de natuurlijke grondstoffen zoals mineralen, olie en gas, waarvan het stikt op en rond Mindanao. De rebellen zien daarmee af van hun streven voor een onafhankelijke staat en daarmee is de oorlog dan eindelijk ten einde.

Het enige zwakke puntje in dit op zich heuglijke nieuws is dat het akkoord is gesloten met het Moro Islamic Liberation Front (MILF), en het is afwachten of de vele splintergroeperingen die zich ook rebellen noemen zich ook bij het akkoord gaan aansluiten.

Riet is de hele week weer druk geweest met de voedselhulp en was van de week weer op een plek waar alles zowaar redelijk geregeld is. Er is een grote open plek die is geasfalteerd waarop mooie grote tenten stonden die geschonken zijn door de Rotary Club. Het is weliswaar nog wel behelpen met meerdere families in één tent maar het is er in ieder geval redelijk schoon, droog en georganiseerd. Als ze naar deze plek gaan wordt vooraf de politie al gewaarschuwd en krijgen ze een ere escorte wat ze naar de uitdeelplek begeleid.

Wat Riet iedere keer treft is de dankbaarheid van de mensen. Het gezelschap gaat met een paar eigen auto’s naar de uitdeelplekken en ze worden dan gereden door chauffeurs die in dienst zijn bij de vrouwen van ALIG die meegaan. En behalve de mensen zelf worden de vrouwen iedere keer uitvoerig bedankt door deze chauffeurs omdat ze zoveel doen voor het Filipijnse volk. Niet dat dat hoeft van Riet, die vindt het niet meer dan normaal en ze wordt altijd wat ongemakkelijk onder al die dankzeggingen.

Vandaag was het weer de beurt aan de school op de dumpsite, en Riet is daar inmiddels al zo bekend dat ze er al een beetje kan rondlopen. Samen met Baste, de man van de vrouw die alles organiseert, heeft ze een wandelingetje gemaakt en telkens weer stond ze verbaasd over de gastvrijheid van de mensen die haar in hun huis uitnodigden. Het woord ″huis″ is in de meeste gevallen eigenlijk niet eens van toepassing, ″onderkomen″ is eigenlijk vaak nog teveel eer voor de constructies waar de mensen daar in wonen.

Desalniettemin zijn ze blij met alle hulp en Riet heeft geen enkel probleem met het maken van foto’s. Sterker nog, zo gauw de mensen daar een camera zien beginnen ze meteen zelf over het maken van een foto, en dat levert vaak trieste maar soms ook wel mooie plaatjes op. Zoals bijvoorbeeld die van het meisje wat kleren wast op een manier die ik in Nederland volgens mij al vijftig jaar niet meer heb gezien…

Het weer was gisteren al niet best, vannacht is het verslechterd en werd het bar en boos. Het regende aan één stuk door en pas tegen de avond werd het wat rustiger en droog. Deze weersverslechtering komt omdat we zo’n beetje omsingeld zijn door tyfoons, zoals op het kaartje duidelijk zichtbaar is. Maar om het van de positieve kant te bekijken, we naderen al weer het einde van het regenseizoen. Nog maar een paar weken en dan is het al weer zomer.

En het mocht dan slecht weer zijn vanmorgen, de auto deed het wel als een zonnetje…

Ik zeg het eigenlijk best vaak, maar vandaag kon ik het zeker niet laten: wat vliegt de tijd! Het is vandaag precies een jaar geleden dat Riet en ik aankwamen op de Filipijnen en dat betekent dat ons eerste jaar hier er al weer op zit.

Terugkijkend is het een jaar geweest met de nodige ups en downs, al moet gezegd dat de downs eigenlijk meer aan het begin zaten en dat de ups steeds meer de overhand beginnen te krijgen. Het viel niet mee om na een fantastisch jaar in Kuala Lumpur te moeten verhuizen, eigenlijk ongeacht waar naar toe. We hadden er toen we naar Maleisië vertrokken natuurlijk totaal geen rekening mee gehouden dat we al weer zo snel zouden verkassen. Maar zo kan het gaan bij een bedrijf als Shell, en in feite sta ik nog steeds achter wat ik toen al zei: we zijn voor het avontuur naar het buitenland gegaan en dan gaan we ook niet mopperen als we daarvan wat meer krijgen dan we vooraf hadden verwacht.

Het zat in het begin na onze aankomst best wel mee. We vonden snel een huis en hadden ook snel een auto, we slaagden vrij makkelijk voor meubels en zeker vergeleken met de meeste van mijn collega’s zaten we ook vrij snel (na ruim zes weken) al in ons huis. Sommige dingen gingen minder soepel, zoals het krijgen van onze verblijfsvergunning (bijna zes maanden), het regelen van rijbewijzen en soms zelfs hele simpele dingen als ″iets kopen″.

Het inburgeren was eigenlijk nog het moeilijkst en vooral Riet had in het begin moeite met het vinden van aansluiting. Op zoek naar vrijwilligerswerk stootte ze in het begin regelmatig haar neus en bleek het moeilijk bij de hechte bestaande clubjes binnen te komen. Toen dat door stug volhouden uiteindelijk toch lukte verliep alles opeens veel aangenamer. We beginnen nu allebei wat meer onze draai te vinden, al voel ik me hier toch al meer ″thuis″ dan Riet.

Want eerlijk is eerlijk, we zijn Kuala Lumpur nog steeds niet vergeten…