We zijn weer met zijn tweetjes na het vertrek van Martin en Sandra gisteravond, en vandaag was ook nog eens onze allereerste jaarwisseling buiten Nederland. Oudejaarsavond is natuurlijk geen avond om samen op de bank te gaan zitten voor de televisie dus Riet had met een paar vriendinnen afgesproken dat we bij ons de jaarwisseling zouden gaan vieren.

Daarvoor moesten we eerst maar weer eens boodschappen gaan doen en dat viel niet mee. Het was in alle supermarkten een drukte van belang was doordat blijkbaar iedereen nog gauw even aan het inslaan was voor oudejaarsavond. Daarnaast liet de bevoorrading door de feestdagen blijkbaar te wensen over dus we moesten met ons boodschappenlijstje meerdere supermarkten en winkels af om te krijgen wat we wilden hebben. Uiteindelijk is alles gelukt en hadden we vanmiddag een uitpuilende koelkast en de Hollandse gehaktballetjes stonden te pruttelen op het gasfornuis.

We hadden een heel gezellige avond met onze vrienden Scott en Nonnie en hun dochter en Pete en Christine. Het werd dan ook behoorlijk laat, Pete en Christine gingen pas over drieën naar huis. De vuurwerkoverlast die voorspeld was viel heel erg mee, maar dat komt denk ik omdat we in Nederland heel wat gewend zijn. Net als daar begon hier in de loop van de dag het geknal al, maar vergeleken met Nederland was het erg rustig. In de loop van de avond nam het natuurlijk toe en zagen we het vertrouwde beeld met heel veel vuurpijlen, maar na het hoogtepunt op het tijdstip van de jaarwisseling nam het al snel af. Tegen enen was het op een enkele verdwaalde verre knal of pijl zelfs al afgelopen.

We zitten alleen nog steeds met een volle koelkast want ondanks ons verzoek vooral niets mee te nemen heeft onze visite zoals hier de gewoonte is zoveel meegenomen dat we het op geen stukken na hebben opgekregen. Iemand nog een stuk taart of een glas champagne?

Gelukkig kon ik de trip naar de vulkaan Mount Pinatubo die afgelopen donderdag niet door kon gaan vanwege het slechte weer verschuiven naar vandaag. Het weer zag er gisteren al een stuk beter uit dus de vooruitzichten voor vandaag waren goed. Het betekende wel extra vroeg op want op een zaterdag is er altijd meer verkeersdrukte en onze chauffeur stuurde daarom vooraf een berichtje dat we al om half vier in de ochtend zouden worden opgehaald in plaats van vier uur.

De rit naar het startpunt van de tocht naar de vulkaan duurt een uur of drie, en we probeerden zo goed en zo kwaad als het ging onderweg nog wat te slapen in het busje. Dat lukte zowaar redelijk en na een vlotte rit waren we om een uur of half zes al ter plekke. De tocht begint in een klein dorpje in een lange straat die helemaal vol stond met wachtende jeeps, want per dag maken gemiddeld driehonderd mensen de tocht naar de vulkaan en omdat het zaterdag was en vakantieseizoen werden er zelfs nog meer mensen verwacht.

We vertrokken per jeep naar het startpunt van de hike, de voettocht naar de krater, een ritje van twaalf kilometer over de bedding die is uitgesleten door modderstromen vanuit de vulkaan. Het is een ruig ritje wat gaat over as en stenen en door verscheidene snelstromende bergbeken. De laatste zeven kilometer van de tocht moet te voet worden afgelegd met een gids, en ook dat betekent veelal klauteren over stenen en rotsen en het oversteken van snelstromende beekjes. Bij een van de laatste oversteken slipte mijn voet van een gladde steen in het water en dat leverde (hoofdzakelijk vanwege het feit dat ik mijn camera probeerde te redden) in een natte broekspijp op en een linkerbeen met wat flinke schaafwonden.

Het was aan de ene kant een beetje jammer dat het redelijk bewolkt was en af en toe knap winderig, maar aan de andere kant was dit waarschijnlijk voordeliger ten opzichte van zo’n tocht in de volle zon. Na ruim twee uur kwamen we na een laatste stevige klim aan op de top van de krater en daar maakte het fantastische uitzicht de tocht meer dan waard. Martin, Sandra en ik daalden af naar het zandstrandje in de krater waar Martin en Sandra nog even hebben gezwommen in het kratermeer. De klim vanaf dat strandje via de stenen trap terug naar boven bleek overigens het zwaarste deel van de hele tocht, waarbij gezegd moet worden dat we natuurlijk al zeven zware kilometers in de benen hadden.

De tocht terug voert over hetzelfde pad en dat betekende dus weer zeven kilometer afwisselend wandelen en klauteren. De terugtocht ging een stuk sneller dan de tocht op weg naar de krater, waarschijnlijk omdat we nu ons eigen tempo konden lopen en niet voortdurend andere groepen tegenkwamen wat lastig is op de smalle paden. We moesten met een andere jeep terug want bij degene die ons heen had gebracht werd bij onze terugkomst net een wiel verwisseld. Terug in het dorpje genoten we nog van een Filipijnse lunch die we helaas onvoldoende eer aan konden doen: de zes volle schalen met kip, rijst, groente en noodles waren simpelweg veel te veel voor ons viertjes.

Bij tweeën stapten we weer in het busje voor de terugreis en dat ging heel vlot totdat we Manila binnen reden. Zoals was te verwachten op zaterdagmiddag stond het verkeer muurvast en dat had waarschijnlijk voor een groot deel te maken met het feit dat het inmiddels flink was begonnen te regenen. Onze chauffeur besloot tot een alternatieve route dwars door de stad die erg leuk was vanuit toeristisch oogpunt maar die nauwelijks tijdwinst op bleek te leveren. Uiteindelijk waren we pas om half zes in de middag weer thuis.

We gingen nog wel uit eten, want het was tenslotte de laatste avond van Martin en Sandra, maar erg laat werd het niet: we lagen allemaal voor half elf bekaf en met zere benen in bed…

Zoals we al vreesden gisteren heeft het vannacht de hele nacht geregend en toen we om half vier opstonden om opgehaald te worden voor onze trip naar Mount Pinatubo goot het nog steeds. Op het internet werd voor de regio de hele dag regen doorgegeven dus toen het busje om vier uur arriveerde overlegde ik met de chauffeur die zijn supervisor belde voor advies. Onze conclusie was dat het geen zin had om drie uur te gaan rijden om dan ter plekke te horen dat de tocht niet door kon gaan en we besloten daarom onze trip vandaag maar af te gelasten.

Later vandaag overlegde ik met de reisorganisatie en dat ging met het nodige gesteggel. Volgens hen had de tocht wel door kunnen gaan maar ze bleven het antwoord schuldig op de vraag hoe we dat hadden moeten weten want zowel gisteren als vanochtend waren ze niet bereikbaar geweest voor advies. Er werd dus overeengekomen dat we nu aanstaande zaterdag gaan en de verwachting is dat we dan wel goed weer hebben want de tropische storm zal in de loop van vannacht voorbij getrokken zijn.

Vandaag dus geen spannend verhaal over onze tocht naar Mount Pinatubo, maar ik wil het even hebben over iets anders. Ik vind het leuk om van ieder land waar ik kom een origineel souvenir mee te nemen, niet van die geprefabriceerde dingen die waarschijnlijk in China zijn gemaakt maar iets ”echts”. Riet houdt er helemaal niet van maar af en toe komen we toch iets tegen wat zelfs zij mooi vindt, zoals het handgemaakte houten beeldje wat we op Cuba hebben gekocht.

Ook in Maleisië hadden we bijna zo’n houten beeldje gekocht maar het duurde erg lang voordat we er een vonden die volgens Riet geen ”stomme kop” had, en toen we die vonden twijfelde ze weer zo lang dat we er uiteindelijk naast grepen.

Toen we afgelopen maandag in een souvenir shop in Intramuros waren zag ik een set van twee beelden van oorspronkelijke bewoners van de Filipijnen, allebei handgemaakt uit een enkel blok hout en ongeveer een halve meter hoog.

Ik was er meteen weg van en ik kon de set krijgen voor een vriendenprijsje, dus ik besloot ze te kopen. Thuis gekomen was de reactie van Riet ongeveer zoals verwacht: ”Mot ik dat mooi vinden?”…

Dit was de allereerste keer dat we Kerst niet in Nederland vierden, en als ik de berichten zo hoor dan hoeven we daar wat het weer betreft niet rouwig om te zijn. Het was daar blijkbaar geen witte Kerst maar een hele natte, en hoewel de kans op een witte Kerst hier ook beslist nul is was het in ieder geval het grootste deel van de dag zonnig en heet.

We maakten er een rustige dag van want ook hier is met Kerst heel erg veel gesloten. Riet zorgde voor een lekkere Nederlandse Kerstlunch (met varkenshaasjes) en aan het eind van de middag wandelden we met zijn vieren naar het huis van een van mijn collega’s die een Kerstborrel organiseerde. Dat werd zoals verwacht erg gezellig, Martin en Sandra hadden het er ook naar hun zin, en het werd dan ook tamelijk laat want we gingen pas om een uur of half elf pas weer naar huis.

Bij thuiskomst ging ik meteen op de pc kijken of mijn broer Alex online was via Skype want onze moeder zou bij hem zijn met Kerst. Dat lukte probleemloos en dankzij een goeie verbinding hebben we dus nog even gezellig met de familie in Nederland kunnen kletsen. En daarmee zit de Kerst er voor dit jaar voor ons op want hier op de Filipijnen is er geen Tweede Kerstdag…

Er moesten vandaag nog een paar kleine inkopen worden gedaan en dat kan want de winkels zijn hier op ”de kostelijke zundag” gewoon de hele dag open. En vandaag kon je vanwege de Kerst zelfs in veel winkels terecht tot Middernacht!

Het was dan ook overal een drukte van belang en we waagden ons daarom ook maar niet te ver van huis. We gingen naar de Festival Mall waar bij aankomst de parkeerborden de weinig hoopvolle melding ”Full” lieten zien voor alle vier de parkeerterreinen. Maar we hadden Riet bij ons, en om de een of andere reden heeft die altijd het geluk dat er net ergens een auto wegrijdt, dus we waagden het erop. En ja hoor, we waren nog niet eens door het overdekte en meest gewilde gedeelte heen (want daar staat de auto uit de zon en dus redelijk koel) of we zagen een auto aanstalten maken om te vertrekken. Mazzel bij aankomst dus, en vervolgens stortten we ons in de drukte.

Martin verraste ons door zowaar drie nieuwe T-Shirts aan te schaffen en als je weet hoe kritisch die is bij aankoop van kleren dan weet je hoe bijzonder dat is. Verder deden we alleen maar de noodzakelijke aankopen want het was simpelweg te druk om ergens op je gemak rond te kijken.

Voor vanavond hadden we een bezoek aan het restaurant ”Appenzeller” gepland want Riet zit zich al meer dan een week te verheugen op gebraden konijn. Normaal gaan we altijd met de auto want eigenlijk is dit restaurant net te ver om te lopen, maar we besloten het er toch maar op te wagen want we hadden tenslotte geen haast. Na een fikse wandeling (niet zozeer vanwege de afstand maar meer vanwege de temperatuur) kwamen we ter plekke en wat denk je: dicht! Er was een besloten feest aan de gang en we moesten dus uitkijken naar een andere locatie. Nou zijn die er zat, maar de avondwandeling werd dus nog langer dan oorspronkelijk gepland. Riet had blijkbaar weer een vooruitziende blik gehad want voor de terugwandeling naar huis werden haar naaldhakken vervangen door slippertjes die ze in haar tas had meegenomen…

We vroegen uiteraard aan onze gasten wat ze wilden doen vandaag en Sandra was heel resoluut: winkelen! Nou pest je daar mij niet mee maar Martin en Riet keken allebei met zo’n blik van ”Weet je niks anders?”. Maar het werd toch winkelen en we kozen uit de vele alternatieven voor Makati, in het centrum van de stad.

Om een uur of half twaalf arriveerden we bij de ”Greenbelt”, een aantal winkelcentra gelegen rond een parkje en de plek in Manila waar je naar toe gaat voor alle dure merkartikelen. Nou zijn er ook nog winkels als Mango en Zara en daar waren Riet en Sandra geruime tijd zoet.

Martin en ik vermaakten ons ook best met rondkijken, en toen we in de ”Greenbelt” waren uitgekeken wandelden we naar het vlakbij gelegen winkelcentrum ”Glorietta”. Daar zijn de meer ”gewone” winkels en het was er een compleet gekkenhuis vanwege de Kerst. In dat winkelcentrum is ook het Hardrock Café van Manila en daar stopten we voor een consumptie (of twee).

We waren nog net voor de avondspits weer thuis, en na ons te hebben opgefrist namen we onze gasten mee voor een bezoek aan de Union Jack Tavern om wat te eten en nog wat te drinken. Als afsluiter gingen we nog even bij de supermarkt ”Shopwise” naar binnen want we moesten nog wat kleine boodschappen doen.

Al met al waren dat dus een heleboel winkels vandaag, maar toen we Sandra vroegen wat ze dan morgen wilde gaan doen zei ze, ”Winkelen!”…

Vanochtend hadden we pech met de strandbedden, na het ontbijt was er niet een meer vrij. We moesten dus in eerste instantie genoegen nemen met een paar ligbedden bij het zwembad, maar dat was eigenlijk niet zo erg want we waren toch al niet van plan om de hele dag aan het strand te gaan liggen. We hadden besloten om een ”Island Hopping” tripje te gaan maken.

Wanneer je over het strand loopt of door Station 2 krijg je voortdurend aanbiedingen om zo’n tripje te gaan maken dus er was keus zat. Merkwaardig genoeg zitten er in die aanbiedingen wel enorme prijsverschillen, variërend van 2000 Pesos voor z’n vieren tot 8000 Pesos. En het programma is vrijwel altijd hetzelfde, de tocht gaat rond het eiland met een bezoek aan een klein eiland met een grot en diverse plekken waar je kunt gaan snorkelen. We vonden zo’n tocht met een prijs ergens tussenin, maar wel met een grotere boot voor dezelfde prijs.

We waren net aan boord toen we hoorden dat de tocht kon niet rond het eiland gaan want aan de andere kant van Boracay waren door de straffe oostenwind de golven te hoog. Dat betekende dus dat ook het bezoek aan het eiland met de grot niet doorging en we ook naar andere en ongetwijfeld minder mooie plekken zouden gaan om te snorkelen. Nou ja, niks aan te doen en gelukkig viel het wat het snorkelen betreft mee, we gingen naar twee verschillende koraalriffen en die waren dik de moeite waard. En tijdens het varen langs de westkust van het eiland kregen we bij de noordelijke punt ook nog een vleugje mee van de hoge golven toen we op de wind kwamen en eerlijk is eerlijk, ze hadden niet overdreven, snorkelen was daar niet echt mogelijk geweest.

Aan het eind van de tocht werden we nog gedropt bij een restaurantje, eentje van het slag waarvan een ouwe maat van mij zou zeggen dat je je hond er nog uit zou schoppen, maar dat hoort erbij zullen we maar zeggen. Het was in ieder geval heerlijk op het water met een lekker fris windje en het tochtje was ondanks het ingekorte programma de moeite waard.

Alleen bleek ’s avond wel dat we door het snorkelen alle vier nogal verbrand waren op onze rug en schouders. Dat betekent dus extra smeren en morgen onder de parasol blijven…

Vanmorgen vroeg werden we door onze chauffeur Lito afgezet bij Terminal 3 van de luchthaven NAIA. We vertrokken om half tien met Cebu Pacific naar het kleine vliegveldje Boracay Airport, wat vreemd genoeg helemaal niet op Boracay ligt maar bij het plaatsje Caticlan op het naastgelegen eiland. We landden daar om half elf en werden in de aankomsthal al opgewacht door een hostess van ons hotel. Met een busje werden we naar de boot van het hotel gebracht voor de oversteek naar Boracay eiland, waar we overstapten in een shuttlebusje wat ons naar ons hotel ”Discovery Shores” aan de andere kant van het eiland bracht.

Het was schitterend weer toen we daar aankwamen maar we waren er nog geen half uur of de lucht betrok en de eerste spetters vielen. Ons plan om meteen door te gaan naar het strand viel dus in eerste instantie een beetje in het water en we besloten daarom eerst maar wat te gaan lunchen. Het klaarde gelukkig al gauw op al bleef het wel bewolkt, maar we brachten toch de rest van de middag lekker lui op het strand door.

Het hotel was zoals verwacht geweldig, maar dat mag dan ook wel voor een hotel wat bekroond is als het beste Spa-Beach hotel van Azië. Sandra kon af en toe haar lachen niet inhouden als er alweer een schaaltje met vochtige doekjes voor ons werd neergezet om ons op te frissen, en ze lag helemaal in een deuk toen ze zag hoe het strand voor het hotel werd aangeharkt.

In de avond wandelden we naar Station 2, een klein kwartiertje verderop langs het strand, de plaats waar de winkels, restaurants en bars te vinden zijn. Na op het strand gegeten te hebben bij een Mexicaans restaurant wandelden we nog wat rond en kwamen uiteindelijk terecht bij een bar met live muziek. Daar hebben we aan de cocktails gezeten totdat we rond een uur of elf terug wandelden over het strand naar ons hotel. De voor alle zekerheid meegenomen paraplu’s bleken overbodig…

Het duurde voor Riet allemaal veel te lang maar zoals de Chinese wijsgeer Confucius al zei, ″Ongeduld maakt het wachten langer″. Ze heeft de hele dag naar websites zitten kijken waar je de actuele stand van zaken van vlucht KL807 kunt volgen en waar je dus precies kunt zien waar het vliegtuig zich op een bepaald moment tijdens de vlucht bevindt. Allemaal heel mooi die nieuwe techniek maar het vliegtuig vliegt er natuurlijk geen steek harder door, en we wisten bovendien vanochtend vroeg al dat ze met bijna drie kwartier vertraging waren vertrokken.

Het vliegtuig had onderweg blijkbaar niet veel tijd in kunnen halen want met nog steeds dik een half uur vertraging landden ze om half vijf vanmiddag op de luchthaven van Taipei voor de tussenstop. Vandaar is het nog maar anderhalf uur vliegen naar Manila en dankzij een kortere stop in Taipei bleef de uiteindelijke vertraging beperkt tot een kwartier en landden ze om tien over half negen vanavond op de luchthaven NAIA.

Doordat er voor de zaterdagavond opmerkelijk weinig verkeer was rond de luchthaven (waar het overigens wel het gebruikelijke gekkenhuis was) waren we met iets meer dan een half uur thuis en zaten we rond half tien op ons terras. Uit de koffers kwamen onze gebruikelijke bestellingen, Senseo Pads en drop, en deze keer ook een soort opblaasstoel voor in het zwembad zodat Riet kan gaan dobberen. We hebben gezellig zitten kletsen tot bij twaalven maar toen was het toch wel gebeurd en gingen de lichtjes uit.

Het eerste wat Martin overigens deed was een foto maken van ons zwembad om die naar zijn vrienden te mailen…

Na vandaag zit het werk er voor op voor dit jaar. Een week of wat geleden werd ik er door onze afdeling Personeelszaken aan herinnerd dat ik mijn saldo aan vrije dagen voor dit jaar eens op moest maken. Ik ben dus even snel gaan kijken hoeveel dat er dan wel niet waren want eerlijk gezegd had ik geen idee. Blijkt dat ik nog negentien vrije dagen had staan en daarvan mag ik er maar tien meenemen naar het volgende jaar, de rest zou worden uitbetaald als ik ze niet zou opnemen. Ik ben dus snel maar eens op de kalender gaan kijken en daarbij ook rekening houdend met de komst van Martin en Sandra kon ik mooi vrij regelen tot en met Nieuwjaarsdag.

Op vakantie gaan geeft op het werk altijd de nodige rompslomp van te voren want je wilt alles zodanig achterlaten dat je niet bij terugkomst overvallen wordt door een enorme puinhoop. Er zijn nogal wat dingen te regelen zoals bij wie mensen moeten zijn met dingen die jij normaal gesproken regelt, en degenen die jouw werk waarnemen moeten natuurlijk op de hoogte zijn van de stand van zaken. Al met al kost het al gauw een dag of twee voordat je met een (min of meer) gerust hart de deur van het kantoor achter je dicht kunt trekken, ook al is het maar voor twee en een halve week.

Na de werkdag moest ik terug haasten naar huis om snel om te kleden want we hadden vanavond ook weer een Kerstviering. Deze keer was het een feest wat gegeven werd door Fluor, het bedrijf wat het ontwerp maakt voor het nieuw te bouwen platform, en ons project team was daarbij uitgenodigd. Het feest werd gegeven in de bar van het Bellevue hotel, gelegen op de 22e verdieping en dus met een fantastisch uitzicht door de twee verdiepingen hoge raamwanden. Er was uiteraard muziek in de vorm van twee bandjes, en ook de nodige verlotingen zonder welke een feest op de Filipijnen simpelweg geen feest is.

Laat werd het niet want voor de meeste mensen is de dag van morgen een gewone werkdag. Niet voor mij dus!

Hèhè, onze kerstboom staat! En dat is beslist niet zonder slag of stoot gegaan. Zoals inmiddels wel duidelijk is houdt Riet niet van franje of versiering, dat geeft maar rommel en als je het neerzet moet je het of afstoffen of opruimen. De komst van een kerstboom werd dan ook lang tegengehouden met het argument ″dat er voor 1 december geen kerstversiering d’r huis in kwam″.

Vorige week ging ze eindelijk overstag en werd er de nodige kerstversiering inclusief een kunstboom aangeschaft. Die kunstboom is eigenlijk zwaar tegen onze principes maar we hadden geen keus: ze hebben hier namelijk helemaal geen echte kerstbomen. Ik heb er wel eens een balletje over opgegooid op kantoor maar de Filipino’s kijken je dan verbaasd aan: ″Hoe bedoel je, een echte boom?″

En niet alleen de boom is anders dan we gewend zijn, ook de ballen zijn niet van het uiterst breekbare spul zoals in Nederland maar gewoon van degelijk plastic.

Dat is overigens wel nodig ook want ze kennen hier dus geen haakjes om de ballen mee op te hangen, dat gaat hier nog echt met draadjes. En daarmee is ook gelijk verklaard waarom het zo lang duurde voordat de boom stond.

Dat priegelwerk om een dubbel knoopje te leggen in een gouden draadje want onder je handen in rafels uit elkaar valt is helemaal niks voor Riet. Per slot van rekening is een kerstboom optuigen toch al niet een van haar favoriete bezigheden. Ze liet dat klusje in Nederland al jarenlang door haar zus laat uitvoeren, maar om die over laten vliegen voor alleen het optuigen van de kerstboom bleek niet haalbaar en dus ging ze zelf toch maar aan het werk.

Na drie dagen was de boom nog niet eens halfvol en de tafel lag nog steeds vol met ballen.

Ik zou wel even een handje toesteken om dat varkentje eens even snel te wassen maar dat viel vies tegen. Na een stuk of zes ballen te hebben bijgedragen hield ik het met het zweet er dik op voor gezien, mijn vingers blijken gewoon te dik voor dat priegelwerk. Riet grijnsde alleen maar…

Gisteren kreeg ze het briljante idee om de hulp in te roepen van Estela. Die vond het geweldig leuk werk en nu is de boom dan dus eindelijk af. Inclusief knipperverlichting, want als het niet beweegt en flikkert vinden ze er hier niks aan…

Het was vanmorgen nog even spannend omdat het nog steeds niet helemaal duidelijk was wat die verrekte tyfoon nu allemaal aan het doen was maar al snel bleek dat hij vrijwel tot stilstand was gekomen ten noordwesten van Luzon. Doordat de storm in rap tempo in kracht afnam was in feite ook alle gevaar voor eventuele overlast verdwenen. De verwachting is zelfs dat de storing helemaal zal oplossen in de komende vierentwintig uur.

Wat nog wel merkbaar was van de ontregeling van het weer door de tyfoon was de bewolking die ervoor zorgde dat we afwisselend zon hadden. Maar dat was dan ook alles, en dus ging ik zoals tegenwoordig gebruikelijk op zondag tegen elven richting het ATC voor een bakkie bij de Coffee Bean. Daar deed ik de bediening versteld staan door voor het eerst sinds lange tijd iets anders te bestellen dan een double-shot cappuccino met een stuk citroentaart. Ja, hoor ’es, ik had trek in chocolademelk en ook eens in een ander stukkie taart (wat tegenviel trouwens, ik ga mooi weer terug naar mijn citroentaart).

Tijdens mijn koffiebezoek aan het ATC doe ik ook altijd wat kleine boodschappen en een van de vaste dingen die ik altijd meeneem is een vers stokbrood voor Riet en voor mij. Thuis gekomen lag Mevrouw van Nieuwkoop al onderuit in de tuin in een van de tuinstoelen en hoewel ze me niet kon zien aankomen stak ze toch alvast maar een luie hand uit om het stokbrood in ontvangst te nemen toen ze de klapdeuren hoorde. Over aanwennen gesproken…

’s Avonds gingen we naar het Spaanse tapas restaurant „Barcino” want daar waren we al een tijdje niet meer geweest. Op het terras boven gezeten hadden we een mooi uitzicht op een paar werklui die nog bezig waren om de ruiten van een nieuwe winkel te beplakken met grote stickers. Ze stonden daarvoor op een behoorlijk gammel uitziende steiger die bovendien vrijwel helemaal open was. De mannen zelf bewogen zich behendig over de steiger en stonden soms vervaarlijk balancerend op een rand, zonder ook maar de minste vorm van bescherming tegen vallen. Ik weet zeker dat als dit werk voor Shell was geweest dit allang was stilgelegd, iets waar de werknemers zelf overigens heel verbaasd over zouden zijn geweest…

Een hele belangrijke dag vandaag voor ons project want vandaag begint officieel de bouw van het nieuwe Depletion Compression Platform met de ceremonie van het aansnijden van het eerste staal. Ons Malampaya project is een samenwerkingsverband tussen Shell, Chevron en de Filipijnse nationale oliemaatschappij PNOC, en de andere betrokken partijen zijn Fluor, het bedrijf wat het ontwerp voor zijn rekening neemt, en de scheepswerf Keppel. Van al die partijen waren zware delegaties aanwezig maar de belangrijkste aanwezige was de Onderminister van Energie, Mevrouw Josefina Patricia Asirit, die de officiële handeling zou gaan verrichten.

Het evenement vond plaats in een van de grote montagehallen op de Keppel scheepswerf die omgetoverd was in een hal met feestelijke aangeklede ronde tafels en een groot podium met daarnaast enorme beeldschermen. Terwijl we wachtten op het arriveren van de hoge gasten hadden we ruim de tijd om wat rond te lopen en hier en daar een praatje te maken. Daarbij werden we omzwermd door mensen van de pers, er waren welgeteld zes cameramannen aan de slag en er liepen heel veel fotografen rond. Bij vrijwel ieder gesprek wat je had doken er wel een of meer fotografen op die het gespreksgroepje op de foto namen, iets wat de Filipino’s breed lachend ondergingen maar waar ik me nog steeds ongemakkelijk bij voel (ik heb nog steeds kramp in mijn kaken van het vrolijk kijken).

Na de onvermijdelijke toespraken werd de ceremonie zelf verricht, waarbij het drukken door de hoge gasten op een grote rode knop een op afstand bediend snijapparaat in werking zette. Dat apparaat bevond zich overigens in een andere hal maar we konden het gebeuren volgen via een in die hal geplaatste camera. Daarna werden er de nodige groepsfoto’s gemaakt met de hoge gasten als middelpunt, en dat werd een beetje een teleurstelling, althans voor ons buitenlanders. Vanwege de aanwezigheid van de pers moest natuurlijk het Filipijnse karakter van het project worden onderstreept en dat betekende dat vrijwel alleen de Filipino’s van het het project op de foto mochten, wij buitenlanders mochten alleen toekijken.

Na de lunch vertrokken we met een aantal weer met de bus terug naar Manila. Dat ritje werd ook al geen onverdeeld genoegen want we vertrokken om één uur van de scheepswerf en ik was door alle fileleed onderweg pas om over zevenen ’s avonds thuis. Leuke dag, zo’n Strike First Steel ceremonie…

We hebben nog steeds geen last van de langs trekkende tyfoon, of het moet zijn dat het de hele dag bewolkt is. De nieuwsberichten daarentegen laten horen dat het wel degelijk menens is geweest in het zuiden. Het dodental loopt al in de honderden en het aantal daklozen loopt al weer in de tienduizenden.

In de loop van de ochtend kwam op het werk het bericht dat ons gasplatform in de Zuid-Chinese Zee voor de kust van Palawan vrijwel recht in het pad van de tyfoon ligt en dat die daar in de loop van vanavond overheen zou trekken. Er wordt geen enkel risico genomen met zoiets, ondanks dat het platform gebouwd is om dergelijk natuurgeweld te kunnen weerstaan. Van de zesenvijftig man vaste bemanning werden er zesendertig geëvacueerd zodat alleen de hoogst noodzakelijke bemanning aan boord bleef. Ook werd de productie stil gelegd en die wordt pas weer gestart nadat als de tyfoon is gepasseerd en er een grondige inspectie heeft plaatsgevonden.

Op de foto kun je zien hoe de lucht er vanmiddag rond een uur of vier uitzag boven de baai van Manila en daaraan is de onrust op grote hoogte goed te zien. De effecten van de tyfoon zijn tot een straal van vierhonderd kilometer rond het centrum merkbaar in de vorm van zware regenval maar ook daar liggen we net ver genoeg vanaf. Als de tyfoon op zijn huidige koers blijft en niet verder naar het noordwesten afbuigt dan blijven we in Manila hoogstwaarschijnlijk helemaal buiten schot op hooguit wat regen na. Maar dat zei ik gisteren ook al en de eerste druppel moet nog vallen…

De nieuwsberichten staan er al dagen vol mee en er komen van alle kanten verspreide berichten binnen want er is weer een tyfoon in aantocht. Zoals eerder gemeld zitten we dit jaar onder het gemiddelde voor wat betreft de jaarlijkse portie tyfoons, want dat gemiddelde ligt rond de negentien en we hebben er pas vijftien gehad. En hoewel we al weken schitterend weer hebben wil dat niet zeggen dat we niet op de valreep van het regenseizoen nog een tyfoon kunnen krijgen. Op het werk nemen ze het in ieder geval serieus want we worden al dagen via email op de hoogte gehouden, en ook de ambassades van verscheidene landen sturen berichten rond om te waarschuwen voor het naderende noodweer.

De tyfoon die vorige week op de radar is verschenen heet Pablo (de beginletter ″P″ staat voor de zestiende tyfoon van dit jaar) of Bopha, de meer algemene naam. Vanaf afgelopen week woensdag worden we al op de hoogte gehouden over deze tyfoon, de kracht en de verwachtte route.

Voor ons op Luzon werden de berichten steeds gunstiger want het werd de afgelopen dagen duidelijk dat het pad van de tyfoon niet zover noordelijk zou voeren, maar dat is dan wel weer slecht nieuws voor het toch al straatarme zuiden want die zijn weer de pineut.

Het kaartje van de iPhone App ″iTyfoon″ geeft aan waar de tyfoon nu is en waar hij over 24, 48 en 72 uur is. Zoals jullie kunnen zien gaat hij ver onder ons langs en dat betekent dat we hooguit regen kunnen verwachten.

Het zuiden wordt echter weer zwaar getroffen, want nog geen kwartier geleden verschenen de eerste berichten dat de tyfoon het vasteland daar bijna heeft bereikt en duizenden mensen zijn al weer op de vlucht. De president zelf is op nationale tv verschenen om de mensen op te roepen de waarschuwingen niet te negeren want dit zou wel eens de zwaarste tyfoon van dit jaar kunnen worden.

We wachten weer in spanning af wat er gaat gebeuren.

Nadat het gisteren niet gelukt was zijn we vandaag weer naar de Christmas Bazar geweest bij de St. James Kerk hier in de Village. Lito zette ons voor de ingang af en daardoor hoefden we ons zelf niet druk te maken over het parkeren van de auto. Het doel van ons bezoek was het kopen vaan Kerstspullen want die hebben we nog helemaal niet hier.

Vorig jaar weigerde Riet iets te kopen omdat we de Kerst niet hier zouden vieren en we dan toch niks aan de versieringen hadden. Zit wat in, maar dit jaar gaat dat dus niet op want dit wordt onze allereerste Kerst die we niet in Nederland vieren. En het wordt dus ook onze eerste Kerst waarbij we op de thermometer temperaturen zullen zien die we in Nederland echt niet mee zullen maken deze tijd van het jaar. Het voelt overigens wel een beetje merkwaardig om rond te lopen met stralende zon en dertig plus graden en dan overal kerstbomen en de kerstman in zijn arrenslee te zien…

De bazaar was weer erg druk bezocht al viel het vanmorgen nog mee want we waren redelijk vroeg. Het aanbod van de kerstspullen viel alleen wat tegen; heel veel van het aangebodene betrof (vooral) kleding, memorabilia en kunstwerken, en daar kwamen we niet voor. Desondanks was onze eerste aankoop een set geinige soepkommen. Een kerstboom vonden we niet, die waren gek genoeg op de hele bazaar niet te vinden. Wel kochten we een kerstman voor bij de voordeur, het toppunt van kitsch maar dat kan ons niks schelen, dat hoort bij de Filipijnen.

Maar het werd steeds drukker in de tenten en het was ook nog eens bloedheet, dus we hielden het gauw voor gezien. We hebben dus nog steeds geen kerstboom…