Het was vandaag alweer de laatste dag van januari en dat betekent dat de eerste maand van het jaar er al weer op zit. En dat terwijl we het idee hadden dat Kerst en Nieuw nog maar net achter ons lagen, maar de tijd gaat zoals altijd harder dan we zelf af en toe in de gaten hebben. Zo vertrekt Riet over anderhalve week al weer naar Nederland voor drie weken. Dat was al bekend, maar niet alleen Riet zit binnenkort in Nederland maar ik ook, zij het alleen iets korter. Het een heeft uiteraard te maken met het ander, en dat zal ik even uitleggen.

Een paar weken geleden kreeg ik een email over een cursus die, gezien het werk voor de komende tijd, voor mij erg interessant is. Die cursus is een opfris cursus voor iets waar ik mijn Sakhalin-tijd heel veel mee heb gewerkt maar waar ik daarna weinig meer mee heb gedaan. Aangezien ik in ons project binnenkort met hetzelfde werk te maken krijg leek dit me een ideale cursus om mijn opgelopen achterstand bij te spijkeren.

Er was echter een klein probleem: die cursus wordt alleen maar gegeven in Nederland en België. Bij navraag bleek dat er beslist geen alternatief is, en dat maakte het al meteen een heel stuk minder vanzelfsprekend dat ik die cursus mocht gaan volgen. Er wordt in principe niet moeilijk gedaan over cursussen maar als je ervoor de halve wereld over moet reizen dan is toestemming voor een cursus veel moeilijker te krijgen. Maar ik dacht, ik ga het gewoon proberen, kan mij het schelen!

Ik heb dus bij mijn leidinggevenden de situatie uitgelegd en aangegeven dat er geen enkel alternatief is, behalve iemand anders inhuren om dat werk te doen en dat is per saldo natuurlijk veel duurder. Vele hoge bazen moesten er uiteindelijk over nadenken en er mee instemmen (moeten die nou echt met dit soort zaken worden lastig gevallen vroeg ik me wel eens af) maar gistermiddag kwam er dan toch uiteindelijk witte rook uit de schoorsteen: Ik mag naar Nederland in de laatste week van februari om die cursus te gaan volgen.

De gok om het tripje van Riet zodanig te plannen dat het, mocht dat doorgaan, met mijn cursus zou samenvallen heeft dus goed uitgepakt. Riet kon ook niet wachten om het nieuws aan haar zus door te bellen…

Het zat er natuurlijk al een tijdje aan te komen maar we hebben het probleem gewoon onderschat. We dachten, we vinden vast wel weer wat en dan zitten we de komende tijd weer goed. Maar dat viel tegen en dat heeft twee belangrijke oorzaken, allereerst hebben we geen idee wat we willen en ten tweede is er hier een heel beperkt aanbod.

Ik heb het over tv series. We hebben een hele vracht aan series meegenomen vanuit Nederland toen we naar Maleisië gingen en daar is in het jaar dat we daar zaten ook nog het een en ander bijgekomen.

Riet had voor zichzelf de complete serie van Grey’s Anatomy gekocht (daar vind ik geen flikker aan) en voor gezamenlijk kijkplezier hadden we alle seizoenen van NCIS, NCIS Los Angeles, House, Flikken Maastricht en nog wat meer van dat moois.

Het probleem is alleen dat als je vrijwel ieder avond een serie volgt omdat er verder weinig te beleven valt op de tv dat het erg hard gaat. We hebben inmiddels NCIS al twee keer helemaal gekeken, evenals House.

Tussendoor heb ik nog Dexter gevolgd, alleen want daar vind Riet weer niks aan. Ook voor mezelf heb ik het afgelopen jaar de complete serie van de X-Files meegenomen vanuit Nederland maar ook hiervoor geldt, niet Riet’s pakkie an. Ik heb me de laatste tijd ook nog aardig bezig kunnen houden met de eerste twee seizoenen van Game of Thrones en de eerste twee seizoenen van The Killing, maar ook weer zonder het gezelschap van Riet, die houdt niet van al dat geweld.

De afgelopen twee weken hebben we ons kunnen redden met seizoen een van de Ghost Whisperer maar ook daar zijn we nu doorheen. De grote vraag is dus: wat gaan we nu kijken? Zoals ik al zei is het aanbod hier heel erg beperkt, alle zaken waar ze video’s verkopen hebben precies hetzelfde, en er is eigenlijk niks van onze gading bij. Iemand nog ideeën?

We hoefden vandaag geen boodschappen te doen en er was ook geen andere reden om de deur uit te gaan dus het werd zoals zo vaak tegenwoordig een rustige zondag. ’s Morgens ging ik traditiegetrouw naar de Coffee Bean voor een lekker bakkie en ik was van plan om daar in een van de lekkere stoelen, onder het genot van een double-shot cappuccino, wat te gaan lezen op mijn iPad Mini. Een strak plan, maar helaas, dat werkt alleen als je niet zo stom bent als ik om je bril te vergeten. En aangezien ik letters die niet minstens het formaat hebben van een vijf pesos munt beslist niet meer kan lezen kon ik het dus wel schudden.

Ik ging dus veel eerder terug naar huis dan de bedoeling was maar niet nadat ik eerst nog twee verse stokbroden had gescoord bij ”Tous les Yours”, het Frans uitziende bakkerswinkeltje wat overigens een Koreaanse franchise is. Thuis gekomen lag Riet al languit op een ligstoel in de tuin met haar iPad. Zonder om te kijken stak ze een lome arm uit waar ik vervolgens een van de stokbroden in legde. ”Wat heb ik toch een rot leven,” klonk het zuchtend vanuit de ligstoel terwijl ze de papieren zak waar het stokbrood in zat openmaakte.

Vanavond hadden we niet echt zin om naar het Alabang Town Center te lopen om daar wat te gaan eten. Riet kwam toen op het briljante idee om in het winkeltje van de Union Jack Tavern een paar Cornish Pasties te gaan kopen voor in de oven.

Een Cornish Pasty is een hartige taart met een vulling die wel wat lijkt op hutspot, en zeg nou zelf, wat kan daar nou verkeerd aan zijn. Niks dus, want ze waren heerlijk. En wat denk je wat ik nog meer vond in het winkeltje van de Union Jack: Bounties! En niet alleen die met melkchocolade maar ook die met de pure.

Dat alles maakte het ritje naar de Festival Mall ruimschoots de moeite waard, en gelukkig maar want je snapt al dat ik natuurlijk de pineut was om alles te gaan halen…

Vanavond hadden we met vrienden afgesproken wat te gaan eten in de Union Jack Tavern en gewoontegetrouw hadden we buiten een aantal lichten aangedaan voor we weggingen. De straatverlichting laat hier nogal wat te wensen over en dan is het makkelijk bij het inparkeren als je een paar lichtjes aan hebt. We hadden daarom de lantaarns op het hek en nog wat andere lampen aangedaan.

Bij terugkomst uit de kroeg viel meteen al op dat het hartstikke donker was voor het huis, en we keken elkaar al verbaasd aan. Hadden we nou de lichten aangedaan of niet? Ja, je gaat toch twijfelen ondanks dat we vrijwel zeker wisten dat we de lichten hadden aangedaan. Binnen gekomen brandden de meeste lampen normaal, ook in de keuken, maar in de computerkamer en buiten aan de voorkant waren inderdaad alle lichten uit ondanks dat de schakelaars duidelijk aangaven dat ze zouden moeten branden.

De stoppenkast zit op een heel merkwaardige en niet zo heel erg handige plaats (vind ik), namelijk in een van de bovenste keukenkastjes. Het kastje was keurig voorzien van een lijst van alle schakelaars, maar we konden de schakelaar voor de lichten aan de voorkant aan en uit zetten wat we wilden, het resultaat bleef hetzelfde en dat was dat de lichten niet gingen branden. De zekering zal het dus ongetwijfeld hebben begeven maar de constructie van de stoppenkast is zodanig dat je niet makkelijk bij de zekeringen kunt en daar heb ik dus mijn vingers maar niet aan gebrand.

Aanstaande maandag dus maar even naar de huishoudelijke dienst van de zaak bellen, die knappen dat soort zaakjes normaal gesproken op. Het enige waar we twijfels over hebben is de termijn waarin het gaat worden opgelost. Tot nu toe moest er bij ieder probleempje wat we hadden een onderdeel besteld worden, en hoe vreemd dat ook moge klinken voor een simpele zekering, we gaan er van uit dat dat ook nu het geval zal zijn. En dan weten we het al…

Het voorpagina nieuws van vandaag was dat de Filipijnen het eindelijk hebben opgegeven om in een rechtstreekse dialog tot een politieke oplossing te komen over elkaar’s claims op de Zuid-Chinese Zee. Ik heb al een paar keer wat geschreven over de onrust in deze regio over de aanspraken die de Chinezen maken op dit economisch heel interessante gebied wat rijk is aan vis, olie en andere grondstoffen.

China maakt aanspraak op praktisch de hele Zuid-Chinese Zee op basis van een kaart uit de 17e Eeuw. De toenmalige Chinese Keizer trok daar een dikke rooie streep op zei, ”Zo, dit is allemaal van ons”. Een verdrag over het zeerecht van de Verenigde Naties uit 1962, wat overigens door zowel de Filipijnen als de Chinezen is ondertekend, vermeldt echter duidelijk dat elk land recht heeft op een economische zone van 200 mijl gerekend vanaf de kust. De Chinezen hebben daar op zijn Oud-Hollands gezegd volkomen schijt aan en laten hun vissers ruim binnen de Filipijnse zone vissen, en ze beschermen ze zelfs tegen de Filipijnse kustwacht met oorlogsschepen.

De Filipijnen, die militair gezien natuurlijk totaal geen partij zijn voor het machtige China, gaan de zaak nu voorleggen aan het Arbitrage Tribunaal van de Verenigde Naties en hopen zo hun recht te halen. Er is ook al een petitie aangeboden aan de Chinese ambassadrice maar die heeft al aangegeven dat de Chinezen een ”onbetwistbaar recht” hebben op het overgrote deel van de Zuid-Chinese Zee. Het is dus maar zeer de vraag of China zich veel van de uitspraak van het Tribunaal zal aantrekken als dat zoals wordt verwacht in het voordeel van de Filipijnen beslist.

Overigens zijn de Filipijnen niet het enige land wat met de Chinezen overhoop ligt over de Zuid-Chinese Zee want ook Vietnam, Brunei en Maleisië hebben problemen met de Chinese claim. De grootste problemen worden echter verwacht tussen China en Japan, want tussen die twee landen is de spanning al een paar keer hoog opgelopen. Het gaat daarbij om het eigendomsrecht van een paar eilanden waar je normaal gesproken je hond nog af zou schoppen maar er is daar enorm veel gas en olie ontdekt en dat maakt die onbenullige eilandjes dus plotseling de inzet van een mogelijk Internationaal conflict.

Wordt dus nog steeds vervolgd…

De belangrijkste reden om een iPad Mini te kopen was voor mij omdat ik een boekenlezer wilde hebben om elektronische boeken te kunnen lezen. Ik heb namelijk regens een CD liggen met daarop meer dan vierduizend boeken in elektronisch formaat en daar zitten er heel wat bij die ik graag wil lezen. Ik had natuurlijk voor minder geld een gewone e-Reader kunnen kopen maar dan heb je alleen maar een boekenlezer; een iPad Mini kan dat ook maar daarnaast nog veel meer. Het was bovendien het formaat wat me wel aanstond, maar dat is door Riet afgekeurd. Die heeft hem vergeleken met haar eigen iPad en ze heeft besloten dat het grotere formaat van de gewone iPad haar voorkeur heeft.

Mij bevalt de Mini heel erg goed en ik ben ook meteen aan het lezen geslagen. Ik heb eerst lukraak wat boeken geprikt uit de enorme lijst, totdat ik vorige week tegen een hele serie boeken van de Perry Rhodan serie aanliep. Nou ja, ze waren ook bijna niet te missen want er staan zo’n vierhonderdvijftig delen op de CD. Ja, je leest het aantal goed, en ik was zelf ook verbaasd. Hoewel ik toch een redelijk fanatieke Science Fiction lezer ben en uiteraard bekend ben met de naam Perry Rhodan moet ik bekennen dat ik er nog nooit iets van gelezen had. En ik ben dus eens gaan zoeken wat dat fenomeen ”Perry Rhodan” nu precies inhoudt.

En wat blijkt, Perry Rhodan is een Duitse SF serie die al sinds 8 september 1961 wekelijks verschijnt. In Nederland is de wekelijkse oplage 80.000 stuks, en er zijn dus inmiddels in totaal al over de tweeduizend delen verschenen. Er zijn verscheidene schrijvers en het totale aantal verkochte Perry Rhodan’s ligt inmiddels boven het miljard. Er zijn ook in Nederland Perry Rhodan verenigingen, en toen de toenmalige Nederlandse uitgever er mee wilde stoppen heeft een handtekeningenactie ervoor gezorgd dat er een nieuwe uitgever kwam.

Nieuwsgierig geworden ben ik vorige week begonnen met deel één uit 1961, wat begint in het ”toekomstige” 1971 met de allereerste maanlanding in dat jaar. Wat me het meest opvalt is dat het heel aardig geschreven is en dat je er zowat hogere natuurkunde voor moet hebben gehad om alles te snappen, maar het is vooral leuk omdat je een idee krijgt van wat ze begin jaren zestig van de toekomst verwachtten.

Ja, en als je dan nagaat dat die toekomst van toen inmiddels al meer dan veertig jaar achter ons ligt…

Het was een merkwaardige dag vandaag. Hoewel de hele dag de zon scheen en de temperatuur gewoon achtentwintig graden was voelde het de hele dag kil aan doordat er een stevige wind stond. Dat is een verschijnsel wat we hier in deze mate nog niet hadden meegemaakt en dat was dus effe wennen.

Omdat het vanmorgen al geen ”zit-in-de-tuin” dag leek te worden besloten we naar Makati te gaan om te gaan winkelen. Onze chauffeur Lito reed ons er naar toe en zette ons voor de deur van winkelcentrum Greenbelt 3 af. Het voelt nog steeds heel decadent om zelf voor de deur afgezet te worden, net als de familie op de foto, en dan tegen je chauffeur te zeggen dat je wel een sms-je stuurt als je weer opgepikt wilt worden. Maar makkelijk is het wel en het scheelt een heleboel tijd als je zelf niet eerst een plek hoeft te gaan zoeken om te parkeren in een overvolle parkeergarage!

Deze keer was het plan om voor wat kleren voor mij te gaan kijken maar dat bleek weer eens lastig zoals altijd wanneer je iets anders zoekt dan T-shirts of Polo’s. Zelfs in de gerenommeerde merkwinkels was het antwoord steevast het inmiddels bekende ”Sorry Sir, we don’t have”. En dat heeft dan vrijwel nooit te maken met het gezochte kledingstuk zelf maar met de maat, want ze hebben simpelweg zulke grote maten hier niet. De grootste herenmaat is vrijwel altijd 50 of hooguit 52, maar kom je om 54 (wat in Nederland toch een volkomen normale herenmaat is) dan grijp je al mis. In de betere winkels willen ze dan nog wel eens als je aandringt alle filialen in de stad bellen om te vragen of ze ergens anders de gevraagde maat wel hebben maar het antwoord verandert alleen maar in ”Sorry Sir, they don’t have”…

Onze visa verlopen op de 22e februari en we moeten dus voor die tijd ons visum verlengd hebben. Dat betekent dat we het hele moeizame proces van vorig jaar weer door moeten want er is geen verschil tussen het aanvragen en het verlengen van een visum.

Mijn werkgever is al maanden bezig om te onderhandelen met het Bureau van Immigratie of het nou niet wat makkelijker kan en vooral wat sneller maar nog steeds zonder veel resultaat. Er is wel inmiddels een toezegging dat we bij de volgende verlenging een visum krijgen voor twee of misschien wel zelfs drie jaar maar dat weten we nog niet zeker. Het schijnt zelfs dat het binnenkort groepsgewijs bij ons op kantoor geregeld kan worden maar dat gaat pas in april in en dat is voor ons dus te laat. Als we heel erg veel geluk hebben dan hoeven we deze keer alleen niet persoonlijk op het Bureau van Immigratie te verschijnen maar kunnen we dat via een machtiging overdragen aan het bedrijf wat de hele visum aanvraag voor ons regelt.

Want die mazzel hebben we in ieder geval: we hoeven niet overal zelf achteraan, dat wordt gelukkig voor ons gedaan. Ik heb mijn paspoort en alle andere papieren begin vorige week ingeleverd en voor mij is het proces dus al gestart. Ik kreeg zelfs vandaag al bericht dat fase 1 al afgerond is voor mij en ik zit nu dus al in fase 2 die drie tot vier weken gaat duren. Na fase 2 komt nog fase 3 maar die zou in een paar dagen afgerond moeten kunnen worden.

Riet’s aanvraag moet worden uitgesteld want ze heeft een reisje naar Nederland geboekt in Februari en dat zit de aanvraagprocedure in de weg. Als de aanvraag is ingediend mag je namelijk eigenlijk het land niet uit en aangezien de verwachting is dat de totale procedure zes tot acht weken gaat duren kan Riet’s aanvraag dus pas worden ingediend worden als ze weer terug is in Nederland. Dat is lastig want haar status verandert dan tijdelijk van ”alien” (buitenlander met langdurige verblijfsvergunning) terug in ”toerist”. De nadelen daarvan zijn dat ze bij terugkeer in Manila problemen kan krijgen omdat ze geen uitreis ticket heeft (gelukkig heeft KLM daar een goeie oplossing voor) en ze moet iedere drie weken haar paspoort inleveren om het toeristenvisum te laten verlengen.

Over ”aliens” gesproken, we zagen afgelopen zondag bij de S&R Mall een hele merkwaardige auto. Het ziet er weliswaar erg Nederlands uit, met zelfs een Grolsch sticker op de achterruit, maar of het helemaal authentiek is weet ik niet want volgens mij wordt dit model Toyota in Nederland helemaal niet verkocht…

Een week of drie geleden waren we met Martin en Sandra in het winkelcentrum ”Greenhills”, wat van Alabang uit gezien ongeveer aan de andere kant van de stad ligt. Er is daar een hele verdieping met marktstalletjes waar ze de duvel en z’n ouwe moer verkopen aan mobieltjes en accessoires, en daar kwamen we ergens achterin ook een paar stalletjes tegen waar ze laptops en tablets repareren.

Nou had Riet van de zomer haar iPad op de grond laten pletteren en daarbij was er een hele hoek van de glasplaat gebarsten. Alles deed het verder nog wel maar die barsten werden steeds groter en reparatie leek dan ook noodzakelijk. We hadden in Nederland al navraag gedaan maar dat bleek een erg kostbaar grapje. Sandra (nog zo’n handigert) had die van haar laten maken met eigenlijk nog een slecht resultaat ook voor maar liefst honderdveertig Euro. Riet had ongeveer dezelfde schade als Sandra , maar in ”Greenhills” beloofden ze de operatie te verrichten voor 3000 Pesos (zeg maar vijfenvijftig Euro) en dat klinkt toch een heel stuk aantrekkelijker.

Riet is vandaag dus met een vriendin en haar iPad naar Greenhills gegaan, waar ze overigens toch regelmatig gaat winkelen dus het is niet echt dat ze er speciaal voor naar toe moest. En jawel, de reparatie werd keurig uitgevoerd, het naar binnen gebogen hoekje werd netjes afgevijld en de glasplaat keurig vervangen en voor 2900 Pesos is de iPad (op dat hoekje na dan) weer als nieuw. Nu alleen gauw een beschermhoes kopen voor als Riet weer last van botervingers krijgt.

We lazen in de kranten van vandaag dat het in Nederland op dit moment bar en boos winterweer is. De langste files ooit, hevige sneeuwbuien en heel veel ongelukken op de weg. We hebben de hele dag gedacht aan iedereen die vandaag in Nederland de weg op moest en hopen maar dat alles nog steeds goed is met iedereen. Wij raakten van die berichten toch ook een beetje in een winterstemming en vanavond hebben we daarom snert gegeten in restaurant ”Appenzeller”. En niet zomaar snert, maar echte Hollands smakende heerlijke snert. Zo lekker dat Riet er zelfs twee bakken van op heeft…

Het weerbericht van afgelopen vrijdag zag er niet veelbelovend uit. Het had de hele vrijdag al geregend en de weerkaart liet een gebied van lage druk zien ten oosten van de Filipijnen wat langstrok van zuid naar noord langs de kust. De verwachting was dat dat een heleboel regen zou gaan veroorzaken in het weekend en er werd zelfs regen voorspeld tot aanstaande dinsdag aan toe.

Gisteren leek het er op dat de weersvoorspellers gelijk zouden krijgen want het goot de hele dag van de regen. Het werd echter later in de avond al droog en ook vannacht heeft het niet meer geregend. Vanmorgen scheen er een stralend zonnetje in een strakblauwe lucht en dat betekende dus een onverwacht mooie dag. Pas in de loop van de middag kwam er wat meer bewolking maar behoudens een spatje regen in de avond, uiteraard net toen wij onderweg waren naar het Alabang Town Center, bleef het verder droog. Overigens is er de afgelopen dagen genoeg regen gevallen om het waterpeil in ons zwembad met zeker drie centimeter te verhogen, en ik heb even snel uitgerekend dat we het dan toch hebben over zo’n duizend liter.

Weer een dag in de tuin dus voor Riet. Het enige vervelende van de dag was dat de katten maar niet konden besluiten of ze nu buiten of binnen wilden zijn, en aangezien we geen katteluik in de horrendeur hebben moest een van ons telkens opstaan om de deur voor ze open te doen. Zit vast in het wisselende weer, dat wispelturige gedrag…

Het was vandaag tamelijk onverwacht een natte en vooral druilerige dag. Regenbuien wisselden af met motregen (of zoals de Engelsen zeggen ”drizzle”, wat ik eigenlijk een veel leuker woord vind) en echt droog werd het vandaag niet. Een echte zeikdag dus, zoals we die hier niet zo vaak meemaken want als het regent dan plenst het meestal kort en hevig maar daarna is het normaal gesproken gauw weer droog.

Toen we vanavond naar het Alabang Town Centre wilden wandelen om een hapje te gaan eten regende het net weer en we moesten dus noodgedwongen voor het eerst sinds maanden weer met de paraplu op pad. Omdat er geen wind was viel de schade mee, de plu’s hielden ons onderweg redelijk droog. Het natst werden we nog van het water wat uit laaghangende boomtakken spetterde als de paraplu’s er langs schuurden.

We hadden vanavond weer eens gekozen voor het Mexicaanse restaurant ”Chili’s”. Het was al weer een behoorlijke tijd geleden dat we er voor het laatst waren geweest en dat heeft beslist niks met de kwaliteit van het eten te maken maar alles met de pokkenherrie in die tent. Geen overdadig luide muziek of zo maar simpelweg het lawaai veroorzaakt door de voornamelijk Filipijnse bezoekers. Filipino’s zijn zoals ik vast al eens heb gezegd een rumoerig volk; zet er een paar bij elkaar en het lijkt nog het meest op een op hol geslagen kippenren. Oh, lol hebben ze wel hoor, maar na een uur waren we dat luidruchtige gegiechel van de meiden aan de tafel achter ons eigenlijk wel spekzat. Het werd ook steeds drukker en het lawaai nam toe doordat iedereen steeds harder ging schreeuwen om boven elkaar uit te komen.

Kortom, niks voor twee ouwe lullen mensen zoals wij, en blijkbaar vinden de meeste Westerlingen toch hetzelfde want het is opvallend hoe weinig expats er in die tent zitten. Zoals ik al zei, het eten is er heerlijk en dat is de reden dat we het er toch maar weer op hebben gewaagd. De oplossing voor ons probleem diende zich overigens ter plekke aan want op onze tafel stond een bordje met daarop de magische woorden ”We Deliver!” en een telefoonnummer. Het eten van Chili’s wordt dus toch een blijvertje, maar voortaan wel lekker rustig in onze eigen huiskamer…

Ik kreeg vanmorgen een tamelijk verontrustend sms-je van de kabelmaatschappij. Of we maar zo snel mogelijk de uitstaande rekeningen wilden betalen want anders zouden we worden afgesloten. En dat zou niet alleen betekenen geen tv meer maar ook geen Internet want dat hebben we van hetzelfde bedrijf.

Het bericht kwam eigenlijk niet eens helemaal onverwacht want we hebben al zolang we abonnee zijn problemen met de rekeningen van Sky Cable. Niet dat ze niet kloppen, ze worden gewoon niet bezorgd! We hebben al een tijdje terug geconstateerd dat van iedere drie maandelijkse rekeningen we er hooguit één krijgen. De eerlijkheid gebiedt echter ook te zeggen dat het te danken is aan onze eigen nalatigheid om dit eens een keer te rapporteren dat we nu plotseling geconfronteerd worden met dreigende afsluiting.

Ik heb uiteraard meteen Sky Cable gebeld om uit te leggen hoe het zit en mijn klacht werd daar meteen genoteerd. Ook onze gegevens in hun systeem werden nog eens nagelopen om te zien of alles klopte, en dat bleek het geval. Maar zoals ik zei tegen de persoon die me te woord stond, ik had niet anders verwacht want anders hadden we helemaal geen rekeningen moeten krijgen, nietwaar. Tijdens het gesprek werd me al gauw duidelijk waarom het simpel bezorgen van rekeningen zo’n probleem kan zijn; bij ons adres stond namelijk als hint voor de bezorging vermeld ”een wit huis met een bruin hek”. Ja, dat klopt wel zo’n beetje, net zoals dat opgaat voor meer dan de helft van de huizen in onze straat…

Bekomen van deze zoveelste verbazing over Filipijnse logica heb ik Riet gebeld en die ontdekte dat we sinds oktober geen rekeningen meer hebben gehad. Oktober was dan ook de laatste maand die we betaald hebben, en we kunnen dus wel stellen dat ze gelijk hadden wat betreft onze betalingsachterstand. Riet heeft gelijk betaald dus het gevaar van afsluiting is afgewend, en nu maar afwachten of Sky Cable inderdaad wat aan de bezorging van hun rekeningen gaat doen.

Gisteravond ben ik nog even bezig geweest om weer wat foto’s op mijn site te plaatsen. Deze keer zijn het de foto’s van het bezoek wat Martin, Sandra en ik hebben gebracht aan het oude stadsdeel Intramuros op 24 december. En omdat ik voor vandaag geen toepasselijke foto kon vinden is die van vandaag er eentje van onze kleine Monster.

Hollandser kon het bijna niet toen ik vanavond thuis kwam. Ik rook het gelijk toen ik naar binnen stapte: hutspot! Maar mijn enthousiasme werd meteen getemperd door Riet want ze deelde mee dat het nog wel even kon duren voordat het klaar was. Net toen ze de aardappels opzette vlak voor ik thuis kwam was namelijk het gas op…

Ja, dat zal je in Nederland niet zo gauw horen. Daar komt gas gewoon via leidingen je huis in en het is nooit ”op”, maar hier ligt dat even anders. Ons gas komt uit een gasfles die buiten voor het keukenraam staat, en via een gasleidinkje door de muur gaat het gas direct naar het fornuis in de keuken. Op zich leek niet echt een groot probleem want we hebben altijd een reserve gasfles staan. In eerste instantie leek het dus simpel een kwestie van de gasfles verwisselen en er zou weer gekookt moeten kunnen worden.

Helaas, ik heb het al vaak gezegd, niets is hier gemakkelijk, zelfs niet als het gemakkelijk lijkt. De pitten op het fornuis brandden namelijk wel na het aankoppelen van de nieuwe gasfles, maar het was maar een mager vlammetje en het water voor de aardappels raakte daar niet van aan de kook. We herkenden het probleem, we hadden dit met onze allereerste gasfles ook gehad en de enige remedie is het gasbedrijf bellen en vragen om een andere gasfles. Niet echt praktisch als je met de pan met aardappels in je handen staat, maar gelukkig hadden we de alternatieve oplossing al in huis. In de bijkeuken hebben we namelijk nog een elektrisch fornuis wat we nooit gebruiken maar wat nu goed van pas kwam, en een klein kwartiertje later hadden we dus alsnog onze hutspot. Nou ja, meer een bouwpakket voor hutspot want Riet had er even niet aan gedacht dat we hier geen stamper hebben en we moesten dus improviseren.

Het was ondanks alles heel erg lekker, alleen Estela vond die Hollandse winterkost er maar vreemd uitzien…

Toen we een huis gingen uitzoeken in de wijk waar we nu wonen zei onze begeleidster dat het een hele rustige buurt was. Dat klopt inderdaad maar als je in een relatief stille buurt woont dan valt incidentele herrie extra op. En als er er één ding is waar we aan hebben moeten wennen is het wel dat het hier bij vlagen knap rumoerig kan zijn.

Eén van de eerste dingen waar je mee moet leren leven is herrie in je slaapkamer van de draaiende air conditioning. Die dingen zijn zonder uitzonderingen lawaaierig maar slapen met de airco uit betekent nog meer ongemak omdat het in de slaapkamer nooit kouder wordt dan een graad of zevenentwintig. De airco staat dus vrijwel de hele nacht aan, en als ik hem ’s nachts wel eens uit zet (het ding heeft gelukkig een afstandsbediening) dan zet Riet hem steevast een paar minuten later weer aan. We waren er gelukkig heel snel aan gewend en we weten inmiddels niet meer beter.

Ik zou ook graag zeggen dat we iedere ochtend gewekt worden door fluitende vogeltjes in de tuin, en dat is vaak ook zo maar niet altijd. Er zijn dagen dat we gewekt worden door onophoudelijk geblaf van honden, en dat begint meestal op het moment dat de zon op komt om een uur of zes. Er zijn denk ik twee oorzaken voor dat irritante geblaf. Allereerst krijgen de honden doordeweeks hoogstwaarschijnlijk vroeg te eten van het personeel, en dat heeft in het weekend (of in ieder geval op zondag) vrij. Die krengen beginnen dus op hun gebruikelijke tijd om eten te schreeuwen en dat gaat door tot ze het krijgen. De andere oorzaak is dat heel veel van de honden hier waakhonden zijn die aanslaan bij iedereen die langs hun hek loopt. En dat zijn heel veel mensen tussen zes en pakweg negen omdat dan al het personeel van buitenaf arriveert en naar hun werk loopt. Het gevolg daarvan is dus heel veel en langdurig irritant geblaf.

Een andere bron van lawaai is van het verkeer. We wonen niet echt in een drukke straat maar er rijdt toch het nodige verkeer. Omdat we hier geen dubbel glas hebben en er altijd ramen openstaan hoor je de auto’s veel nadrukkelijker langs rijden dan in bijvoorbeeld Nederland waar iedereen in geïsoleerde huizen met dubbel glas woont. Het ergste zijn die motorfietsjes want de berijders proberen door enorme en heel erg lawaaierige uitlaten hun vervoermiddel veel indrukwekkender te laten overkomen dan het daadwerkelijk is. Regelgeving voor formaat en aantallen decibellen zijn er niet, en ik woon hier inmiddels lang genoeg om daar totaal niet verbaasd over te zijn.

De laatste en gelukkig minder voorkomende bron van herrie is huizenbouw. Toen we in ons huis trokken was er vlakbij een huis in aanbouw en dat was gelukkig bijna klaar waardoor we er maar een week of wat last van hebben gehad. Alle Westerlingen hier staan iedere keer weer verbaasd over het feit dat het belangrijkste gereedschap voor de bouw hier een hamer is. Het lijkt wel alsof ze hier een huis bouwen door het uit één brok steen te hakken. Zelfs als er schilderwerk aan de gang is of tegelwerk dan hoor je nog de hele dag hamerslagen. Ik heb het idee dat zelfs behang hier aan de muur wordt getimmerd in plaats van geplakt.

De laatste paar weken horen we weer de hele dag hamerslagen want er wordt in het huis naast ons gewerkt. Onze buren Larry en Niki zijn twee maanden geleden vertrokken en hun huisbaas heeft blijkbaar besloten dat het huis nodig gerenoveerd moest worden. Alle ramen liggen er uit, de tuin ligt open en er zijn al een paar weken de hele dag (behalve gelukkig op zondag) werklui bezig met hameren. Veel vooruitgang zien we nog niet want als we langs lopen zijn de kozijnen nog steeds leeg maar we hopen dat het snel klaar is.

We zien overigens van onze kant niet veel van de werkzaamheden want tussen onze tuinen hebben de werklui een groot blauw scherm geplaatst tegen de overlast. Dat houdt het hamerlawaai weliswaar niet tegen maar het is toch op zich wel een goed idee want nu kunnen we tenminste in onze tuin liggen zonder dat we ons voortdurend begluurd voelen vanaf de steigers van het naburige huis…

Een paar weken geleden hebben Riet en ik nog moeite gedaan om ALIG kalenders voor het Goede Doel aan de man te brengen. Dat is heel aardig gelukt en we hebben dan ook een kleine bijdrage kunnen leveren aan de verkoop van in totaal zevenhonderdvijftig kalenders.

We hebben er zelf ook twee gehouden maar de laatste paar dagen begin ik me echter af te vragen waar we met al die kalenders heen moeten. De afgelopen twee dagen heb ik op mijn werk namelijk zoveel kalenders en agenda’s gekregen dat het niet leuk meer is. Van vrijwel ieder bedrijf waar we zaken mee doen heb ik op zijn minst een agenda en een kalender gekregen en mijn eigen baas spande vandaag helemaal de kroon. Ik kreeg vanmiddag mijn ”kerstpakket” uitgereikt, een tas met daarin onder andere een agenda (wel een hele mooie trouwens), drie kleine tafelkalenders en niet minder dan zeven grote kalenders. Dat brengt het totaal aan agenda’s op vijf (ik heb er inmiddels twee weggegeven aan Sandra en Riet), het aantal tafelkalenders op zeven en het aantal grote kalenders op negen. Ik denk zo dat die papierverspilling aan bedrijfskalenders en agenda’s wereldwijd zo ongeveer wel een half regenwoud kost en misschien zelfs wel een heel.

En dan vroegen ze afgelopen maandag bij Starbucks nog, ”Heeft U geen spaarkaart? Als die vol is krijgt U een agenda”…

Het nieuwe jaar begon met een voor ons hele rustige dag, de eerste eigenlijk sinds twee en een halve week. Het was overigens niet echt mooi weer, het was het meest van de dag zwaar bewolkt en we hadden zelfs wat regenval. En daarmee was er toch tenminste wat het weer betreft nog een overeenkomst met Nederland.

We wensen vanuit Manila al onze familie en vrienden een heel gelukkig 2013, of zoals ze op de Filipijnen zeggen: ”Manigong Bagong Taon!”.

Ik heb overigens de foto’s van onze tocht naar de Mount Pinatubo van afgelopen zaterdag op mijn site geplaatst. Je kunt het album vinden op de Foto’s pagina.