Weer een afscheidsfeestje vandaag. Riet’s vriendin Maraia keert met haar gezin terug naar Australië en vandaag was het afscheid van al haar vriendinnen in restaurant “The Black Pig”. De foto van vandaag is dan ook van de party, met Maraia helemaal rechts.

Maraia was tot vorig jaar de onvermoeibare voorzitster van het ALIG comité voor het vrijwilligerswerk. Haar enthousiasme en inzet waren een groot voorbeeld voor de rest van de groep en onder haar bezielende leiding zijn er heel wat projecten gestart. Als er gekookt moest worden voor een voedselhulp project dan gebeurde dat meestal in haar huis en was zij ’s morgens om vijf uur al in de weer. En niet zelden was zij degene die tot ’s avonds laat doorwerkte als er iets voor een volgende dag moest worden voorbereid.

Riet kon het ontzettend goed vinden met Maraia en ze zal haar dan ook ontzettend gaan missen. Met Maraia vertrekt op korte termijn haar vierde vriendin en ondanks dat dat nou eenmaal het leven van een expat is, vrienden komen en gaan, valt het toch af en toe niet mee.

Zelf ben ik overigens niet mee geweest naar het feest. Alle wederhelften waren uiteraard ook uitgenodigd maar ik moest jammer genoeg verstek laten gaan door een vervelende blessure. Toen ik vanochtend in de auto stapte na een bezoek aan de sportschool schoot het in mijn rug en de rest van de dag heb ik als een soort Quasimodo door het huis gestrompeld. Lopen ging wel maar als ik even had gezeten dan kon ik amper meer overeind komen en bukken ging helemaal niet.

Een hele gezellige avond voor Riet maar geen echt plezierige zaterdag voor mij dus…

Soms doe je wel eens dingen dat je later denkt, dat had ik toch slimmer moeten aanpakken, of misschien zelfs wel dat had ik helemaal niet moeten doen. Dat gevoel bekroop me vandaag toen ik een document onder ogen kreeg waar ik even mijn handtekening onder moest zetten. Met die handtekening ging ik in feite akkoord met het spekken van de Filipijnse overheid met een vorstelijk, wat zeg ik, met een schofterig bedrag om iets te krijgen wat in feite al van ons is.

Ik zal het even uitleggen. Toen we in China op vakantie waren bezochten we in de buurt van de locatie van het Terracotta Leger een meubelmakerij waar ze prachtige Chinese lakmeubelen maakten. We zagen een kastje van zwart gelakt hout wat was ingelegd met jade waar Riet en ik meteen helemaal weg van waren en we besloten het te kopen nadat we gehoord hadden dat verscheping naar de Filipijnen totaal geen probleem was.

En dat was het ook niet want vlak voordat we op vakantie gingen naar Nederland kregen we een brief dat het kastje al in Manila gearriveerd was en alleen nog ingeklaard hoefde te worden. Er werd verder niet vermeld dat er van ons nog wat werd verwacht dus wij dachten dat we bij terugkeer in Manila wel bericht zouden vinden dat we het kastje ergens zouden kunnen ophalen om het na betaling van de invoerrechten mee te nemen.

Dat hadden we dus verkeerd gedacht. Er was bij terugkomst nog steeds geen nader bericht en toen er na een week nog steeds niks was ben ik eens gaan bellen. Wat bleek, ik had een Broker moeten regelen om het kastje in te klaren. Een wat? Ja, precies, dat dacht ik ook, ik had geen idee wat dat was maar het bleek een persoon te zijn die dingen voor je inklaart, en dat moet want je mag dat helemaal niet zelf doen. Gelukkig was het niet moeilijk om een Broker te vinden. Omdat mijn eigen baas ook regelmatig dingen moet inklaren zitten er bij ons mensen op kantoor die me konden helpen. Tot zover alles goed dacht ik.

Weer verkeerd gedacht! Het bleek dat er ondertussen na de aankomst van het kastje in Manila meer dan dertig dagen verstreken waren (je gelooft het niet, het waren er op die dag eenendertig) en dat betekende dat ons kastje als “Abandonded” (letterlijk “achtergelaten”) was aangemerkt. En dan kun je dus blijkbaar niet zomaar meer inklaren, dan moet eerst het kastje uit die “Abandonded” status worden gehaald. En dat kost tijd en geld.

Maar geen zorgen, mijn contactpersoon ging alles regelen en vandaag kreeg ik dus de brief onder ogen die ik moest ondertekenen om aan te geven dat ik akkoord ga met de voorgestelde procedure. En ook met het in de brief aangeven bedrag wat het zou gaan kosten, en daar schrok ik me op zijn Oud-Hollands gezegd de pleuris van! Kijk, dat de hele procedure nu duurder omdat er nu extra betaald moet worden snap ik, maar waar ik het meest van schrok waren de “gewone” invoerrechten.

Het wordt dus een flink duur geintje, want er moet ook nog eens betaald gaan worden voor de opslag en dat was nog niet eens inbegrepen bij het bedrag wat in die brief stond. En ook dat zal ongetwijfeld niet misselijk zijn want het is inmiddels al anderhalve maand en daar komt natuurlijk nog het nodige bij.

Al met al wordt ons kastje dus een behoorlijk prijzig kastje, maar het zij zo. “No use crying over spilled milk” zeggen ze in Engeland, oftewel van achteren kijk je een koe in zijn kont. En eerlijk is eerlijk, het is toch een prachtig kastje, of niet?

Toen we gisteravond op weg wilden gaan om een hapje te gaan eten keken we zoals de laatste dagen gebruikelijk is eerst even naar de lucht. “Wat denk jij?”, vroeg Riet. Omdat het al aardig donker was konden we niet goed zien of het nu erg bewolkt was of niet, maar wel zagen we dat de lucht om de paar seconden oplichtte door bliksemflitsen.

Maar dat was de afgelopen week eigenlijk iedere avond het geval geweest maar het bleef toch droog, en als er al regen viel dan was dat heel laat in de avond of ’s nachts. We besloten dus het er maar weer op te wagen zonder paraplu’s, met het idee dat we tot nu toe iedere keer nog droog over waren gekomen. En eerlijk gezegd zag het er naar uit dat de heenweg geen probleem zou worden, en voor de terugweg moesten we dan maar zien.

En jawel hoor, we zaten net lekker te eten bij een restaurant in Molito waar we nog niet eerder waren geweest, de “BBQ Chicken & Beer”, of we zagen door het raam dat er een enorme stortbui losbarstte. We besloten om de bui af te wachten en daarom liepen we nadat we waren uitgegeten naar het naastgelegen overdekte terras van café “Draft” om dat daar onder het genot van een biertje te doen.

Het regende zo hard dat we op het terras zelfs nog moesten verkassen omdat de aan de straatkant gelegen tafels kletsnat spetterden , maar op een geven moment werd het toch weer droog. Omdat we net een tweede biertje hadden besteld vertrokken we niet gelijk richting huis en dat was niet zo slim want het bleef misschien tien minuten droog waarna het weer in alle hevigheid losbarstte .

Omdat het er niet naar uit zag dat het nog droog zou worden wachtten we af tot het wat minder werd om toen snel naar huis te gaan. Tenslotte maakte het niet zoveel uit als we zeiknat zouden worden, bedachten we, want thuis konden we ons toch verschonen. En zowaar, het viel onderweg zelfs nog mee want de regen was veranderd in een motregentje waarvan we weliswaar nat werden maar niet echt doorweekt.

Het zat er natuurlijk in dat onze mazzel een keer op zou zijn en dat was dus vanavond. Daarnaast was het maar goed dat we niet hebben gewacht tot het droog was want het is de rest van de avond en de hele nacht door blijven regenen.

Het stopte pas vanmorgen tegen negenen, en ook dat was maar voor even want na een uur begon het weer. Het heeft daarna zo’n beetje de hele verdere dag geregend…

Het is nu al meer dan anderhalve maand geleden dat tyfoon “Glenda” Manila teisterde en de hoeveelheid lommer in Ayala Alabang Village nogal rigoureus reduceerde. Anderhalve week gelden meldde ik dat de opruimwerkzaamheden eindelijk begonnen op te schieten maar de hoeveelheid groenafval als gevolg van de tyfoon is zo groot dat het in grote delen van de Village nog steeds een puinhoop is.

Omgevallen bomen zijn wel provisorisch uit de weg geruimd maar met het verwijderen van de restanten komt meer kijken dan ik aanvankelijk dacht. Het is niet alleen het verwijderen van de boom zelf maar daarna is er natuurlijk nog de schade aan de weg en het trottoir. De boom op de foto van 13 augustus is bijvoorbeeld nog steeds niet helemaal opgeruimd. De grote restanten worden in steeds kleinere brokken gezaagd maar de wortels zijn een groter probleem omdat er gekeken moet worden of er met het wegruimen geen ondergrondse leidingen worden beschadigd.

Bij het opruimen moeten ze dus voorzichtig zijn om verdere schade te voorkomen. Het weer werkt ook niet altijd mee de laatste weken. Er is nogal veel regen gevallen wat de opruimwerkzaamheden bemoeilijkte maar het ergst was het onweer. Hoewel de regen de afgelopen dagen meeviel hebben we wel flink wat onweer gehad. Geen donderklappen maar de lucht werd voortdurend verlicht door lichtflitsen, wat op zich wel een spectaculair gezicht opleverde.

Rond ons huis is in ieder geval alle puin nu weggeruimd en ook op de wegen naar de gate is vrijwel alles weggehaald. Dat betekent dat we eindelijk weer over de stoepen kunnen lopen want die werden de afgelopen weken in beslag genomen door hoge bergen groenafval. Ja, want waar moet je anders die rommel laten, nietwaar. Tenslotte loopt er niemand in Ayala Alabang Village, behalve personeel maar daar hoef je geen rekening mee te houden.

Nou ja, en die twee gekke Hollanders natuurlijk die maar blijven volhouden om naar het Alabang Town Center te lopen. Wandelen noemen ze dat. Het idee…

De huidige president van de Filipijnen heet Benigno “Noy Noy” Aquino III en hij is de enige zoon van de in 1983 vermoorde oppositieleider Benigno “Ninoy” Aquino Jr. en diens vrouw, voormalig president Corazon Aquino. “P-noy”, zoals hij in de volksmond wordt genoemd, is de voorzitter van de Liberale Partij en hij werd in juni 1990 verkozen als de 15e president.

Hij dankt zijn populariteit voor een deel aan zijn vermoorde vader en zijn moeder die allebei een belangrijke rol speelden in de Filipijnse politiek, maar van zichzelf is hij ook behoorlijk populair omdat hij beloofde de corruptie in het land aan te pakken. Dat die belofte nogal ambitieus was is inmiddels wel gebleken maar de bevolking waardeert hem omdat hij het in ieder geval probeert. Hij stond een beetje als een softie bekend maar hij heeft zijn critici op dat punt de mond gesnoerd met zijn harde maatregelen tegen de rebellen in het zuiden.

Aquino is vreemd genoeg in een land waar het huwelijk zo hoog in aanzien staat ook populair omdat hij nog steeds vrijgezel is, met name bij het vrouwelijk deel van de bevolking, en hij schijnt een aardige “womanizer” te zijn. Hij drinkt geen alcohol maar is wel een verstokte roker die naar eigen zeggen drie pakjes per dag weg paft. Verder is hij actief op Twitter en heeft ook een eigen Facebook pagina.

Op dit moment is Aquino bezig om te proberen er een wet door te krijgen die hem zou toestaan een tweede termijn van zes jaar aan te blijven. Dat is volgens een wet uit 1987 verboden en de meningen erover zijn heel erg verdeeld, zelfs in Aquino’s eigen Liberale Partij. Niet vreemd natuurlijk, want iedereen herinnert zich nog dat Marcos in de jaren zeventig hetzelfde had gedaan en dat was voor het land niet bepaald een succes.

Het houdt op dit moment de gemoederen aardig bezig en hij haalt er regelmatig de krantenkoppen mee. Waarin hij overigens vrijwel altijd als “P-noy” wordt aangeduid in plaats van met zijn gewone naam…

Het leuke van veel reizen is dat je in aanraking komt met andere mensen met andere culturen en andere gewoontes. En hoe verder je van huis gaat hoe groter de verschillen worden. Ook op de Filipijnen hebben de mensen voor ons een paar merkwaardige en soms onbegrijpelijke gewoontes die niet zelden ingegeven worden door een diepgeworteld bijgeloof.

Hier zijn zomaar een paar eigenaardigheden van de Filipino’s op een rijtje:

– Spaghetti is prima als ontbijt.

– Je doet bananenketchup op eieren maar je doet geen enkele soort van ketchup op een hotdog.

– Als je je vrouw met een andere man betrapt is het niet alleen legaal maar het wordt ook van je verwacht dat je ze allebei vermoordt.

– Zwarte koffie is afgrijselijk, koffie hoort te bestaan uit drie delen melkpoeder, vijf delen suiker en één deel koffie.

– Als een vrouw ongesteld is en ze gaat douchen wordt ze ziek. Als je Tong-It speelt (een kaartspel) terwijl er vlakbij iemand ligt te slapen wordt je ziek. Als je je uitrekt meteen na het eten wordt je ziek. Als je meer dan één blikje Cola Light per dag drinkt wordt je ziek.

– Blanken staan bekend als “Kano”, een afkorting van “Amerikano”. Er wordt verschil gemaakt tussen bijvoorbeeld Engelse Kano’s, Duitse Kano’s en Australische Kano’s, maar een donker persoon is altijd een Black Kano. En alle blanken heten “Joe”, met name in de provincie wordt je vaak begroet met “Hi Joe!”.

– Er is niets grappigs aan namen als “Bong”, “Beng”, “Cleng”, “Blueboy”, “Lab”, “Jewel” of “Dingdong”. “Roger” daarentegen is wel een grappige naam.

En geloof me, dit lijstje had nog vele malen langer kunnen zijn…

Er wordt sinds jaar en dag wat afgezanikt over kostenbeparingen binnen het bedrijf, en een belangrijke kostenpost in die discussie is altijd het reizen. Er wordt wat afgereisd en dat is enerzijds natuurlijk niet zo gek als je over de hele wereld opereert maar anderzijds vraag je je wel eens af waarom sommige mensen reizen. Het schijnt wel zo te zijn dat hoe hoger je in de boom zit hoe minder tijd je achter je eigen bureau doorbrengt maar des te meer in vliegtuigen en hotels.

Een mooi voorbeeld daarvan hadden we vandaag. We hadden “belangrijke bezoekers”, een uit Europa en een uit Kuala Lumpur, voor een twee-daags bezoek aan ons kantoor in Manila. De bezoeker uit Kuala Lumpur schijnt de vervanger te zijn voor de manager die alle IT zaken regelt voor ons project dus die kwam “even kennis maken”, de andere was zijn baas en waarom die meekwam wist eigenlijk niemand.

Officieel wist ik niet eens dat ze zouden komen. De vertrekkende IT manager had me wel verteld dat het zou gaan gebeuren maar die had gezegd dat ze vorige week zouden komen. Behalve een kort mailtje met een verzoek voor een meeting met mij van een half uurtje voor vanochtend had ik verder helemaal niets gehoord, geen doel van het bezoek (behalve dat half uurtje “kennis maken” dan) en ook geen agenda van wat ze allemaal wilden gaan doen of bespreken.

Vrijdag werd ik zelfs gebeld door een van mijn collega’s die vroeg of ik wist dat beide heren zouden komen en of er al wat geregeld was. Ik zei dat ik helemaal niks had gehoord en dus ik niks geregeld had. Ik dacht eigenlijk omdat ik niks hoorde dat ze voor haar kwamen. Dat is raar, zei ze, want zij dacht juist dat ze voor mij kwamen, ook omdat ze helemaal niks had gehoord

Kortom, het lijkt allemaal verdacht veel op wat ze in het Engels een “Jolly” noemen, in het Nederlands beter bekend als een snoepreisje. Bij de Nederlandse overheid zijn ze dan weliswaar meesters in het regelen van dergelijke buitenkansjes maar bij ons bedrijf kunnen ze er dus ook wat van. Nou ja, het gaat bij ons tenminste niet om gemeenschapsgeld zullen we maar zeggen, maar ik vind het af en toe wel raar gezien dat constante gezeik over kosten die in de hand gehouden moeten worden.

De beide mannen troffen het trouwens niet met het weer vandaag want het goot bij tijd en wijlen pijpenstelen…

Vanmorgen in de sportschool raakte ik aan de praat met een Amerikaan die hier ook al een paar jaar woont. Hij is vrijwel iedere dag in de sportschool te vinden en we maken wel eens meer een praatje. Hij vroeg waar ik was geweest want hij had me al een tijdje niet gezien zei hij. Toen ik zei dat we net terug waren van vakantie kwam het gesprek al snel op luchtvaartmaatschappijen. Dat is een vrij gebruikelijk onderwerp tussen expats want iedereen is voortdurend op zoek naar de goedkoopste, de snelste dan wel de meest comfortabele verbinding tussen de Filipijnen en thuis. Wat de voorkeuren ook zijn, de een zweert bij Emirates, de ander vindt KLM het beste, een derde vliegt altijd met Etihad, je zult vrijwel niemand horen met positieve verhalen over de Filipijnse maatschappijen.

Er zijn twee luchtvaartmaatschappijen op de Filipijnen die internationaal aan de weg gaan timmeren, en dat zijn Philippine Airlines en Cebu Pacific. Deze twee zijn veruit de grootste maatschappijen van het land maar er zijn ook een aantal kleinere maatschappijen die zich vrijwel uitsluitend richten op de binnenlandse routes.

AirPhil Express is voor Philippine Airlines wat KLM Cityhopper is voor KLM, een goedkoper alternatief voor de kortere routes. Daarnaast zijn er ook nog Zest en Tiger Air die vele routes vliegen op de grotere eilanden. Zest gaat waarschijnlijk een belangrijkere rol spelen in de toekomst want zij zijn pas overgenomen door het grote Air Asia, wat in Zuid-Oost Azië de grootste prijsvechter is, vergelijkbaar met EasyJet in Europa.

Over Zest doet een anekdote de ronde die te maken heeft met de oorspronkelijke naam. De maatschappij heette namelijk eerst “Asian Spirit” (“Geest van Azië”), in de volksmond werd dat uitgelegd als volgt: als je opsteeg dan was je een Aziaat maar daarna werd je vanzelf een geest. Een verdiende of een onverdiende reputatie, dat is de vraag, maar er werd in ieder geval besloten de naam te veranderen in Zest.

Wij hebben vorig jaar en dit jaar voor onze vakanties naar respectievelijk Indonesië en China gebruik gemaakt van Philippine Airlines en dat was eigenlijk helemaal geen slechte ervaring. Sterker nog, het beviel ons eigenlijk prima, goeie service en mooie nieuwe vliegtuigen. Er is echt veel gedaan om van die slechte reputatie af te komen maar of dat echt gaat lukken is maar de vraag.

Vooroordelen hebben namelijk de neiging om lang te blijven hangen. Philippine Airlines heeft bijvoorbeeld zo’n hardnekkig vooroordeel aan zijn naam hangen, en dan met name aan de afkorting van de maatschappij naam, “PAL”. Er wordt gezegd dat deze afkorting staat voor “Plane Always Late”…

Onze katten Abby en Monster moesten al een tijdje naar de dierenarts omdat een aantal vaccinaties moesten worden vernieuwd. Riet is dat al een week van plan maar het probleem was dat Monster iedere dag ’s morgens verdween en pas aan het eind van de middag weer boven water kwam. Pas gisteren kreeg Riet haar ’s ochtends te pakken en kon het gezelschap op weg naar de dierenarts.

De vorige keren leverde dat nooit problemen op, allebei de katten vonden de kooi wel vreemd maar leken eerder nieuwsgierig dan bang. Met name Monster ontdekte al snel dat als ze rechtop tegen de kooi ging staan ze naar buiten kon kijken en ze vond dat best wel interessant. Abby was wat zenuwachtiger maar bleef toch over het algemeen wel rustig.

Deze keer was Abby veel onrustiger en zat flink te schreeuwen in de kooi. Dat is merkwaardig omdat ze normaal gesproken nauwelijks geluid voortbrengt en als ze dat doet dan is het een zacht piepend miauwtje. Ze had het in tegenstelling tot de vorige keren duidelijk niet naar haar zin.

Gelukkig ging bij de dierenarts alles goed, de katten kregen hun spuiten en hun dierenpaspoorten zijn weer bijgewerkt. Dat willen we toch wel goed bijhouden, als belangrijkste natuurlijk voor hun gezondheid maar ook voor als we ze mee moeten nemen uit de Filippijnen. De regels voor quarantaine voor huisdieren zijn per land heel verschillend maar wat vaccinaties betreft zijn de meeste landen onverbiddelijk.

De katten zijn dus weer bij met hun vaccinaties. Nu Riet en ik nog want een blik in onze eigen vaccinatie paspoorten maakte duidelijk dat er minstens één vaccinatie vernieuwd moet worden. Weer prikken, hoera…

Een prettige en onverwachte verrassing vanmorgen, mijn koffiemok stond weer in het keukenkastje! Ja en, zul je misschien zeggen maar mijn koffiemok was dus sinds vrijdagochtend verdwenen.

Er zijn verschillende redenen waarom ik nogal aan mijn koffiemok gehecht ben. Allereerst heeft Martin hem meegebracht als souvenir uit Disneyland Parijs, ten tweede sleep ik hem al jaren met me mee als vaste koffiemok op mijn werkplek, ten derde is hij herkenbaar genoeg om hem makkelijk te kunnen vinden tussen andere mokken, en last but not least, hij heeft precies de goeie maat.

We laten iedere avond onze koffiemokken op ons bureau staan want de huishoudelijke dienst haalt ze dan op en wast ze af, waarna ze weer schoon in de keukenkastjes van het keukentje op onze verdieping worden gezet. En het eerste wat ik ieder ochtend doe (na het opstarten van mijn laptop) is naar het keukentje lopen om mezelf een bak koffie in te schenken, in mijn eigen vertrouwde koffiemok.

Ik was dus nogal ontdaan toen ik afgelopen vrijdagochtend mijn mok niet kon vinden. Mijn eerste gedachte was dat hij wel gejat zou zijn. Het is nogal een opvallende mok en Filipino’s zijn nou eenmaal gek op dat soort snuisterijen. Ze zijn ook over het algemeen niet zo moeilijk in het confisqueren van dergelijke gewilde objecten want, zo redeneren ze, jij hebt toch centen zat om een nieuwe te kopen.

Maar goed, het had ook nog gekund dat de mok tijdens het afwassen kapot was gevallen, want de gebruikelijke reactie hier is dan dat de scherven worden weggegooid in de hoop dat het probleem daarmee ook vanzelf verdwijnt. De enige andere mogelijkheid die ik kon verzinnen was dat hij op de een of andere manier op een andere verdieping terecht was gekomen.

Logisch gezien moet het wel het laatste zijn geweest. Ik denk dat iemand van de huishoudelijke dienst tijdens het afwassen of opruimen mijn mok herkend heeft als horende op de zeventiende verdieping, en hij of zij heeft hem daarna weer keurig in het juiste keukenkastje geplaatst.

En het zal best wel sentimenteel zijn maar ik ben blij dat ik mijn eigen vertrouwde mok weer heb…

Vanmorgen zag ik tijdens mijn gebruikelijke zondagochtend koffie bij de Coffee Bean een stel zitten die ontbijt hadden besteld, en voordat ze begon te eten maakte de jongedame een foto van haar volle bord met haar telefoon. Dat op zich is niet zo vreemd, het merkwaardige zat hem echter in de manier waarop dat ging. Ze praatte terwijl ze het deed gewoon door met haar tafelgenoot en het ging schijnbaar gewoon onder het loopje door. Zo erg is het dus al hier met het maken van foto’s van hun eten, ze doen het zelfs al zonder dat ze er erg in hebben!

Maar even genoeg over die irritante gewoonte, er was in het Alabang Town Center een groots evenement vandaag waarbij ik onwillekeurig een grijns niet kon onderdrukken.

Tijdens mijn twee bioscoopbezoeken in Nederland kregen we een voorstukje te zien van een nieuwe film over de “Ninja Turtles”, bij de meesten van boven de twintig vast nog wel bekend van de tekenfilms die van eind jaren tachtig tot halverwege de jaren negentig op de tv waren. Ik zei in de bioscoop toen al dat ik ervan overtuigd was dat deze film op de Filippijnen een groot succes zou worden.

En jawel hoor. Want wat zag ik vandaag in het ATC, een grote show over de nieuwe film van, jawel, de Ninja Turtles. Op het podium liep een als Ninja Master verklede figuur die als presentator fungeerde, en er stonden twee “Ninja Turtles” waarmee je op de foto kon. Leuk voor de kleine kinderen zou je zeggen, maar hele families verdrongen zich om op het podium op de foto te kunnen met de als Ninja Turtles verklede figuren in een karate-achtige pose.

Leuk voor de kinderen zouden we zeggen in Nederland. Hier doen de vaders ook mee, en vaak nog fanatieker dan de kinderen…

Ik ben aan een nieuw paspoort toe, om twee verschillende redenen. Allereerst verloopt mijn huidige paspoort begin februari en dat is minder dan zes maanden na nu, voor veel landen inclusief de Filipijnen een probleem omdat een paspoort nog minimaal zes maanden geldig moet zijn om het land in te mogen. En de tweede reden is dat ik geen zes lege pagina’s meer heb, en dat is voor vrijwel alle landen waar je een visum voor nodig hebt een voorwaarde.

Tijd dus om een nieuw paspoort aan te gaan vragen en dat moeit ik doen op de Nederlandse ambassade hier op de Filipijnen want in Nederland sta ik officieel uitgeschreven. Afgelopen week had ik het aanvraagformulier al uitgeprint en ingevuld, pasfoto’s had ik nog en via een emailtje had ik een afspraak gemaakt om vanmorgen om negen uur op de ambassade te zijn voor het indienen van de aanvraag.

Het op tijd bereiken van de ambassade bleek al een mirakel want toen we vanmorgen om half acht richting Makati vertrokken waar de ambassade is gevestigd stond het verkeer in Alabang al helemaal vast. Het duurde dan ook bijna drie kwartier om de toerit voor de skyway te bereiken die hier normaal gesproken met de auto amper tien minuten vandaan ligt. Vandaar ging het gelukkig beter en de verwachte drukte in de stad zelf viel erg mee dus ik was mooi op tijd.

Toch ging de aanvraag niet door, want er was een probleem met mijn pasfoto’s. Hoewel die een jaar of twee geleden pas in Nederland zijn gemaakt waren ze niet goed genoeg. Blijkbaar zijn er nieuwe regels, en ik kreeg een formulier van vier kantjes voorgeschoteld waarop staat waar een pasfoto voor een Nederlands paspoort allemaal aan moet voldoen. Het probleem met de mijne was dat er een zweem van een schaduw in de achtergrond zat en dat mag niet meer.

Ik zal dus nieuwe pasfoto’s moeten laten maken en opnieuw naar de ambassade moeten voor een nieuwe poging om de aanvraag voor mijn nieuwe paspoort in te dienen. En dat terwijl de tijd begint te dringen want ik heb net gehoord dat ik begin september voor zaken naar Kuala Lumpur moet en dan moet alles dus rond zijn.

Riet had gisteravond een “Girl’s Night Out” met haar vriendinnen, en daar is de foto van vandaag van. Het ging later overigens nog tot de vroege uurtjes door als een “Girl’s Night In”. In ons huis welteverstaan…

Altijd goed om te schrijven dat het slecht weer is, dan is het gegarandeerd de volgende dag beter. Nou ja, dat gaat niet altijd op natuurlijk maar vandaag wel want vannacht is het voor het eerst droog gebleven en vanmorgen scheen het zonnetje. De rest van de dag was het ook prima weer en vanavond zijn we dan ook voor het eerst na de vakantie gezellig naar het Alabang Town Center gelopen om daar een hapje te eten op het terras van restaurant Italianni’s.

Het was onderweg trouwens wel een soort van spitsroeden lopen want overal liggen de stoepen nog vol met grote hopen takken, bladeren, afgezaagde stukken boom en soms zelfs hele bomen. Bij daglicht heb ik de afgelopen dagen de ravage goed kunnen bekijken en het is feitelijk erger dan ik verwacht had. Het meest opvallend zijn de grote aantallen omgewaaide bomen en vlak bij ons kantoor hebben de palmbomen langs Commerce Avenue vrijwel geen blad meer, alleen de kale stammen staan er nog.

De vele regen van de afgelopen dagen zorgde gisteravond nog voor een incident op de luchthaven NAIA. Een Boeing 747 van Saudi Airlines was bezig de startbaan op te taxiën toen het gevaarte slipte op de spekgladde taxibaan en kwam met een van de wielen naast de baan in het gras terecht. Niks aan de hand verder, niemand raakte gewond, maar het vliegtuig was zover in de drassige bodem weggezakt dat het binnenkomende verkeer twee uur lang moest worden omgeleid.

En dat is heel vervelend, want als je omgeleid wordt naar Clarks, de andere luchthaven van Manila, dan is het daarvandaan naast alle andere vertraging ook nog eens twee uur rijden naar de stad. Om nog maar te zwijgen van vliegtuigen die noodgedwongen moesten uitwijken naar Cebu, dat ligt hier dik een uur vliegen vandaan.

Lekker als je denkt thuis te komen en heerlijk weer in je eigen bed te kunnen slapen…

De dag dat ik naar Nederland vertrok twee en een halve week geleden werd Manila getroffen door de tyfoon “Glenda”, en toen ik ‘s avonds vertrok was het overal in de stad een flinke chaos. Omgewaaide bomen, afgebroken takken, gebroken elektriciteits- en  telefoonkabels, veel wateroverlast, en als gevolg van dat alles veel afgesloten wegen, geen elektriciteit en nog de nodige andere ongemakken.

De schade aan ons huis viel heel erg mee maar onze tuin leek bij mijn vertrek wel een salade, en het zwembad had veel weg van een bak groentesoep. Ik was dus benieuwd wat we bij thuiskomst zouden aantreffen en dat viel niet eens tegen. Estela had alles keurig opgeruimd en er was rond ons huis niet meer te zien wat een chaos het was geweest. Ook het zwembad was door onze zwembadman schoon gemaakt, daar zal hij een flinke klus aan hebben gehad.

Wat we wel zagen is dat de gevolgen van de tyfoon overal in de Village nog te zien zijn. Er liggen overal op de stoepen nog steeds grote hopen restanten van bomen en struiken en ander groen, en zo te zien gaat het nog wel even duren voor alles is afgevoerd. Je ziet ook hier en daar nog wel een boom om liggen want als die niet in de weg ligt heeft opruimen blijkbaar geen prioriteit.

Het ergste was eigenlijk dat de elektriciteit er dagenlang uit heeft gelegen. Volgens Estela was er vrijdagmiddag pas weer stroom en dat betekent dat we alles uit onze vriezer weg kunnen gooien voor zover dat nog niet is gedaan. Een geluk bij een ongeluk was dat we niet zo heel veel in de koelkast en de vriezer hadden omdat Riet al in Nederland was en ik ook op het punt stond om te vertrekken.

Het enige ongemak wat bij onze thuiskomst nog niet opgelost bleek is onze kabeltv, want toen we gisteravond de tv aanzetten hadden we van geen enkele zender beeld. Estela had me voor mijn vertrek al gewezen op een losse kabel die van het dak naar beneden hing en het zag er dus naar uit dat er toch nog wat gerepareerd moest gaan worden. De monteur is vandaag langs geweest en heeft het probleem opgelost zonder dat hij het dak op hoefde dus die losse kabel is toch ergens anders van. Dat leek me ook al wel want het internet deed het wel gewoon.

En zo is bewezen dat onze beschaving tegenwoordig afhangt van de aanwezigheid van elektriciteit, kabeltv en internet…

Vanmorgen hadden we nog de nodige aanloop van familie die gedag kwam zeggen, waaronder Martin en Sandra die onze kat Paula en hun eigen kat Loekie kwamen ophalen. Paula en Loekie krijgen een nieuw onderkomen, het appartement van Martin en Sandra, en we zijn benieuwd hoe dat zal gaan.

Het zijn allebei toch wel een beetje buitenkatten en het zal wel wennen voor ze worden. Zeker Loekie is meer buiten dan binnen en daarvan verwachten we dan ook dat ze best wat moeite zal hebben om zich aan te passen. Van Paula weten we dat ze wel op een appartement kan wennen want die heeft al een paar keer bij mijn schoonouders gelogeerd.

Om half een bracht een taxi van Emirates ons naar Schiphol waar we na het inchecken nog even naar buiten liepen om te kijken naar de enorme bloemenzee buiten terminal 3. De bloemen zijn daar in de afgelopen twee weken neergelegd ter herdenking van de passagiers van de neergeschoten vlucht MH17 en vormen een meer dan indrukwekkend monument.

Het zijn niet alleen bloemen maar ook knuffelbeesten, kaarsen, ballonnen, kaarten en brieven, die aangeven hoezeer Nederland meeleeft met de slachtoffers en hun nabestaanden. En ik zeg bewust meeleeft want we zagen dat er nog steeds bloemen worden neergelegd. De vele mensen die er net als wij een kijkje namen waren allemaal zichtbaar onder de indruk en de hele sfeer straalde zo’n intens verdriet uit dat we het zelf ook een beetje te kwaad kregen.

Onze vlucht vertrok om half vier met een lichte vertraging die veroorzaakt werd door noodweer in de buurt van Schiphol wat met name het binnenkomende vliegverkeer hinderde. Boven Schiphol zelf viel het wel mee al werd de lucht langzaamaan wel donker. Wij vertrokken in ieder geval nog met droog weer.

We zijn nu onderweg naar Dubai waar we zullen overstappen op de vlucht naar Manila.