Riet was weer medeverantwoordelijk voor het organiseren van het maandelijkse ALIG verjaardagsfeest voor de kinderen van de Cataquis dumpsite. Dat is altijd een heel werk wat de nodige voorbereiding kost omdat er eten geregeld moet worden voor de kinderen en cadeautjes, en er moeten ook genoeg vrijwilligers zijn om ter plekke alles uit te delen en in goede banen te leiden.

Deze keer was het een hele klus omdat er niet minder dan tweehonderdtwintig kinderen werden verwacht en Riet had zich voorgenomen om cupcakes te regelen. Nou is het bakken van tweehonderdtwintig cupcakes een hele klus, ze had iemand bereid gevonden om er honderd te bakken maar die zag geen kans om er tweehonderdtwintig te produceren. Gelukkig kon Riet kwam er hulp uit onverwachte hoek, van een van haar Outpost vriendinnen.

Outpost is de vereniging van vrouwen van Shell expats, terwijl ALIG een algemene vrouwenvereniging is voor expat vrouwen in Alabang. Op zich hebben die twee verenigingen niks met elkaar gemeen, behalve dat sommige vrouwen met Shell echtgenotes zoals Riet lid zijn van alle twee.

Voor de cupcakes klus kreeg Riet hulp van een van de Outpost vrouwen die de echtgenote is van een van onze grote bazen en die zelf een aantal bakkerijen bezit. Riet kon de resterende honderdtwintig cupcakes via haar regelen tegen kostprijs, en zo werden er gisteren zeven dozen met de kleurige traktatie bij ons thuis bezorgd.

En voor het vrijwilligersteam kreeg Riet ook al hulp van een van haar Outpost vriendinnen die graag een keertje mee wilde. En die vriendin is ook al de echtgenote van een van onze grote bazen en bij haar thuis was toevallig vanavond een housewarming party waar wij ook waren uitgenodigd.

De beide Outpost vriendinnen vertelden daar enthousiast over het liefdadigheidsproject en dat leverde heel wat positive reacties op. Een aantal van de vrouwen verklaarde zich bereid om voor een volgende gelegenheid te koken of mee te gaan als vrijwilliger, en het ziet er dus naar uit dat Riet voor de komende maanden genoeg hulp zal gaan krijgen.

En dat is natuurlijk niet alleen voor Riet maar ook voor de kinderen van Cataquis een hele goede zaak!

Mijn baas Robbie is altijd druk, druk, druk, en dat is niet anders nu hij hier op bezoek is. Hij had maandag en dinsdag mijn aanbod om ergens wat te gaan eten vriendelijk afgewezen want hij moest in de avonduren werk inhalen zei hij. En hij heeft ook beide avonden tot laat nog zitten werken op zijn hotelkamer, iets wat ik persoonlijk geen gezonde situatie vind.

Dat heb ik hem ook verteld, en gezegd dat Riet er op stond hem te zien voordat hij weer vertrekt want we zijn tenslotte goeie vrienden met Robbie en zijn vrouw Inna die overigens niet is meegekomen op deze trip vanwege hun inmiddels al weer bijna twee jaar oude dochter. Na het uitstel van eergisteren spraken we dus voor gisteravond af en dat kwam eigenlijk best uit want nu konden we naar de Quiz Night in de Union Jack Tavern.

Daar zijn we al maanden niet meer geweest dus een mooie gelegenheid om weer eens mee te doen. Ik weet dat Robbie zelf ook een liefhebber is van het fenomeen Pub Quiz, hij deed in Engeland ook altijd mee en hij was dan ook meteen enthousiast. Bij binnenkomst in de UJT, zoals de Union Jack Tavern ook wel wordt genoemd, bleek dat ze ons nog niet vergeten waren. Er meteen een tafel voor ons gereserveerd en quizmaster Brian kwam ons even een hand geven.

De Quiz zelf verliep min of meer volgens verwachting, de drie teams die vroeger altijd de Top Drie van de ranglijst vormden waren er nu ook weer en we waren tegen hen nog net zo kansloos als vroeger, maar desondanks eindigden we toch nog als vijfde van de elf teams die meededen.

Pech hadden we met de ronde “Geschiedenis” waarop Robbie beslist de joker wilde inzetten omdat dat zijn specialiteit was zei hij. Ik waarschuwde hem nog dat deze rubriek altijd buitensporig moeilijk is en zelfs quizmaster Brian vroeg nog “Are you sure?” toen we aangaven dat we de joker op deze vraag wilden inzetten. Het resultaat was een schamele vier vragen goed van de tien, en dus maar acht punten in totaal dankzij de joker voor deze vraag van de twintig die we maximaal hadden kunnen halen.

Riet was nijdig over het feit dat sommige vragen idioot moeilijk waren en maakte dat goed door bij een muziekvraag met haar iPhone alle antwoorden bij elkaar te spieken. En zelfs dat leverde nog maar acht van de tien punten op…

Gisteren rende onze tuinman Arnel tegen het middaguur opeens met een noodgang weg, Riet verbaasd achterlatend met de vraag wat er aan de hand was. Meestal betekent zo’n plotseling vertrek niet veel goeds en later bleek dat dat ook inderdaad nu weer het geval was. Sterker nog, we mogen rustig stellen dat er sprake is van een kleine tragedie die niet alleen Arnel heeft getroffen maar zijn hele wijk.

Wat was namelijk het geval, er was brand in de wijk waar hij woont. Deze wijk lig niet ver van onze Village en er woont heel veel personeel wat werkt in de Village, dus het nieuws van de brand was al snel overal bekend. We hadden geen idee hoe erg deze keer was want het is niet de eerste keer dat onze tuinman voor hetzelfde probleem vroegtijdig terug naar huis moet, maar vanmorgen hoorde Riet dat het er niet best uitzag.

Zelf onze chauffeur Lito was lichtelijk ontdaan en vroeg vanmorgen of Riet al wat gehoord had maar we hadden nog geen enkel nieuws. Riet stond net op het punt om onze huisbaas Meneer Santiago te bellen om te vragen of hij soms iets had gehoord (onze tuinman werkt via hem bij ons) toen Arnel zelf aankwam. Hij kwam eigenlijk om zijn salaris op te halen wat hij gisteren door zijn gehaaste vertrek nog niet had gehad, maar hij vertelde ook het diep trieste nieuws dat zijn huis met vrijwel al zijn bezittingen helemaal is afgebrand.

In totaal zijn er tweehonderd huizen afgebrand en dat betekent dat er tweehonderd gezinnen nu dakloos zijn. Er is gelukkig al wel snel noodhulp geregeld in de vorm van een opvangplek waar de gezinnen zijn ondergebracht, en ook ALIG heeft vanmorgen na het vernemen van het nieuws meteen aangekondigd hulp te gaan bieden. De oorzaak van de brand is waarschijnlijk kortsluiting in een elektriciteitshuisje maar dat is bijna niet meer na te gaan schijnt aangezien de hele buurt compleet is afgebrand.

Riet heeft meteen een stapel kleren geregeld voor Arnel en zijn vrouw en heeft hem behalve zijn salaris extra geld gegeven voor de eerste nood. De meeste van die kleren zullen wel veel te groot zijn voor Arnel en zijn gezin maar ze kunnen ze dan misschien met andere mensen ruilen voor beter passende kleren.

Het grootste probleem voor dit moment is nieuwe huisvesting voor alle dakloze gezinnen en daar is in dit land, helaas, weinig voor geregeld.

Leo en Marco kwamen vandaag terug in Manila van hun korte rondreis over de Filipijnen waarin ze achtereenvolgens de eilanden Cebu, Bohol en Boracay bezochten. Ze zullen bij ons overnachten voordat ze morgenochtend vroeg vertrekken voor de terugreis naar Nederland.

Ik had beloofd ze op te halen van de luchthaven en omdat de zondag Lito’s vrije dag is moest ik zelf rijden. Hun vlucht zou vandaag aankomen om twaalf uur maar vanwege de mogelijke verkeersdrukte besloot ik om kwart voor elf al te vertrekken zodat ik op tijd zou zijn. En op tijd was ik want er bleek alleen een klein probleem te zijn op de allerlaatste rotonde, maar ondanks dat stapte ik al om kwart over elf de aankomsthal binnen.

Ik was dus dik op tijd en Ik had zelfs nog meer tijd over dan ik dacht want het bleek dat de vlucht van Leo en Marco ruim een uur vertraging had. Uiteindelijk kwamen ze pas tegen half twee de aankomsthal binnen. Weer thuis gekomen vertelden ze dat ze erg genoten hadden, iets waar we erg blij mee waren want per slot van rekening waren het onze verhalen geweest die ze enthousiast hadden gemaakt om naar de Filipijnen te komen.

Vanavond hadden we een “afscheidsdiner” in restaurant “Appenzeller” (snitzels en Zwitserse steaks) ter afsluiting van de geslaagde vakantie van onze beide gasten. We stonden net op het punt daarvoor de deur uit te gaan toen mijn telefoon ging. Het was mijn baas Robbie die belde vanaf de luchthaven waar hij net was aangekomen voor een bezoek aan ons op kantoor van een paar dagen.

Omdat we gasten hadden kon ik hem niet zelf ophalen wat op zich geen probleem had hoeven zijn want er was transport geregeld via het bedrijf, maar dat was dus misgegaan. Er was blijkbaar in geen velden of wegen een chauffeur te bekennen op de luchthaven en ik moest dus even telefonische instructies geven hoe hij het beste bij zijn hotel kon komen.

Dat bleek later vanavond gelukkig allemaal goed verlopen te zijn maar vervelend is het wel als je voor het eerst in een land bent en het gaat bij aankomst op de luchthaven meteen al mis. Voor mijn baas dus geen beste eerste indruk van de Filipijnen…

Vorige week vertelde ik er nog van als de zoveelste klucht die we hier meemaken maar de verstopping waar we last van hadden is nog steeds een probleem. Een klein probleem gelukkig want het enige wat verstopt zit is de afvoer van de douche bij het zwembad, verder lijken alle verstoppingen inmiddels wel opgelost.

Woensdag kwam het mannetje weer terug om het probleem nader te bekijken. De vloer van de douche werd opgebroken, de pijpen werden losgehaald en er werd weer flink in de buizen gepookt. Maar desondanks moest het mannetje aan het eind van de middag toegeven dat hij het probleem nog steeds niet had kunnen oplossen en hij vertrok met de mededeling dat hij het aan onze huisbaas zou melden.

Vandaag kwamen er nieuwe stoottroepen die het probleem drastisch aanpakten want op een geven moment stond ook de toiletpot in de tuin, maar ondanks dat alles kon er alleen maar worden geconstateerd dat de toilet afvoer prima werkte (hadden wij ze ook kunnen vertellen) en dat de afvoer van de douche nog steeds verstopt zat.

Onze huisbaas, meneer Santiago kwam aan het eind van de middag in eigen persoon polshoogte nemen en beloofde ons dat het probleem hoe dan ook opgelost gaat worden. We vertelden dat het niet echt een heel ernstig probleem was dat we die douche niet konden gebruiken (we hebben er nog zes) maar dat we het wel vervelend vonden dat de douchevloer nu open lag met een open afvoerpijp, en dat hoofdzakelijk in verband met eventueel ongedierte. Hij stelde ons gerust en zei dat we ons daar geen zorgen over hoeven te maken.

De verstopping is dus nog steeds niet opgelost en dit verhaal wordt dan ook waarschijnlijk vervolgd…

Wat een giller! De Paus pontificaal op de voorpagina van de Filipijnse kranten vanmorgen met levensgroot de nu al legendarische uitspraak “Don’t breed like rabbit’s” (“Plant je niet voort als konijnen”). Jaja, deze uitspraak heeft de Filipijnen op zijn grondvesten doen schudden want als er iets is wat ze hier goed in zijn dan is het dat wel.

De bevolking van dit land groeit explosief, dat is algemeen bekend. Het officieel aantal inwoners staat op dit moment ruim boven de honderd miljoen en dat betekent meer dan een verdubbeling ten opzichte van 1980 toen er “maar” zevenenveertig miljoen inwoners stonden geregistreerd. En zoals ik al eerder heb verteld, het werkelijke aantal ligt vrijwel zeker nog veel hoger want bij met name het armste (en kinderrijkste) deel van de bevolking heeft lang niet iedereen een geboortebewijs en dan sta je niet geregistreerd.

Die onstuitbare bevolkingsgroei komt vrijwel geheel op het conto van de Katholieke Kerk die voorbehoedsmiddelen verbiedt.

Want ondanks die opmerking van de Paus heeft hij ook wel degelijk het Katholieke standpunt ten opzichte van geboortebeperking verdedigd en gezegd dat “langs natuurlijke weg” geprobeerd moet worden om het kindertal binnen de perken te houden. Zonder gebruik van voorbehoedsmiddelen dus.

Of de boodschap van de Paus iets gaat veranderen is daarom te betwijfelen.

Net zoals die andere boodschap overigens, over het terugdringen van corruptie en het beter verdelen van rijkdom…

De negentiende januari, vandaag zou de verjaardag van mijn vader zijn geweest. Als hij het had mogen beleven zou hij vandaag drieëntachtig jaar oud zijn geworden.

De Paus heeft vanmorgen de Filipijnen weer verlaten en is daarbij uitgezwaaid door duizenden mensen die langs de route naar het vliegveld stonden. Ze hadden er prachtig weer bij en dat was toch wel een verrassing want we hadden niet gedacht dat de tropische storm vandaag al voorbij zou zijn.

Ook voor ons dus mooi weer op de laatste vrije dag van het onverwacht lange weekend dankzij het bezoek van de Paus. En ook vandaag was het weer buitengewoon rustig op de wegen in en rond Alabang, wat bleek toen we vanmiddag een paar boodschappen gingen doen.

De geuren die vanmiddag uit onze keuken kwamen deden me heel sterk denken aan thuis want het rook heerlijk naar het koken van krootjes. Vanavond hadden we dan ook een ouderwets Nederlands maal op het menu staan, krootjes met uitgebakken spekjes. Die laatste zijn twee weken geleden geïmporteerd (lees: meegesmokkeld) vanuit Nederland. Het huis bleef na het eten wel nog lang bleef stinken naar uitgebakken spek…

Op de foto vandaag een kijkje in onze straat, vanmorgen genomen bij ons voor de deur. Je ziet rechts nog net een stukje van ons hek.

Een rustige zaterdag vandaag waarop de Paus naar Leyte was vertrokken waar hij in Tacloban overlevenden van de supertyfoon “Yolanda” zal bezoeken. Eigenlijk was dit het belangrijkste doel van de Paus die volgens de berichten diep getroffen was door de verhalen die hij te horen heeft gekregen.

Het was inmiddels overal weer net zo druk als anders, en gezien de rijen voor de kassa’s in de supermarkten misschien nog wel drukker dan normaal. Zelf hebben we er een rustig dagje van gemaakt, alleen van ons voornemen om in het zonnetje te gaan zitten in de tuin kwam niet veel terecht want het was de hele dag bewolkt. Dat werd veroorzaakt door de eerste tropische storm van het jaar die naar ons onderweg is en ons waarschijnlijk morgen zal bereiken.

Vanavond gingen we een hapje eten bij het Chinese restaurant “P.F. Chang” in het Alabang Town Center en daar werden we verrast met een kort muzikaal intermezzo. Dit was niet de eerste keer dat we deze groep jonge mensen tegenkwamen in dit restaurant, het gaat om een groep van een liefdadigheids- organisatie die ten doel heeft geld in te zamelen voor geestelijk en lichamelijk gehandicapten. Dat is overal een nobel streven maar hier helemaal omdat er voor dergelijke mensen heel weinig voorzieningen zijn, als ze tenminste niet tot een rijke familie behoren die wel alles kan betalen.

Het groepje van ongeveer tien jongens en meisjes van die liefdadigheidsorganisatie gaat restaurants langs om een paar nummers te zingen, en ondertussen delen ze enveloppen uit waar je een donatie in kunt doen. Wat mij altijd opvalt is het enthousiasme van de groep, die met dansjes en meerstemmige zang de liedjes ten gehore brengen.

Nog opvallender vind ik altijd de repertoire keuze want het zijn altijd liedjes uit de zestiger en zeventiger jaren, zoals van de Carpenters (wie kent ze nog), of de ouwe Whitney Houston kraker “I wanna dance with somebody”. Erg leuk altijd, en ook gisteravond kregen ze dan ook een flink applaus van de aanwezigen in het restaurant.

Of de envelopjes overeenkomstig waren gevuld waag ik echter, Filipino’s kennende, te betwijfelen. Die van ons was dat in ieder geval wel.

Het was vandaag een veelbewogen dag op de Filipijnen. Het grote nieuws was natuurlijk dat vanavond Paus Franciscus in Manila is aangekomen voor een vijf-daags bezoek. Dat zal de komende dagen van grote invloed zijn op het dagelijks leven hier in de stad, met name omdat iedereen in Metro-Manila vandaag, morgen en aanstaande maandag vrij heeft gekregen. Vandaag was dus mijn eerste vrije dag van een onverwacht lang weekend.

Het bezoek van de Paus is ook van grote invloed op het verkeer en dat zou wel eens problemen kunnen gaan veroorzaken voor onze beide gasten die morgen vertrekken voor hun mini-rondreis over de Filipijnen. Er schijnen overal in de stad en met name rond het vliegveld politie-blokkades te zijn waar alles en iedereen wordt gecontroleerd en dat kan dan wel eens voor het nodige oponthoud gaan zorgen als ze op weg zijn naar de luchthaven.

Maar voorlopig moesten vandaag alle hotels voor hun hele mini-rondreis nog geboekt worden want dat was nog steeds niet geregeld. Vanochtend gingen we dan ook als eerste weer naar het reisbureautje om die boeken af te ronden maar dat leverde problemen op. Alle voorlopige reserveringen die afgelopen maandagavond waren gemaakt waren inmiddels verlopen en er konden alleen nog maar dure hotels worden aangeboden.

Ik stelde daarom voor om thuis gewoon alles van achter de pc te boeken want het was duidelijk dat dat reisbureautje geen alternatieven kon aanbieden. Vanavond hebben we dat gedaan en het lukte me om in amper drie kwartier geschikte hotels te vinden voor zowel Cebu als Panglao en Boracay, en ik kreeg het ook nog voor elkaar om een dagtocht over Bohol en de veerboot van Cebu naar Bohol te regelen. Ik ben eigenlijk best content met de manier waarop ik dat allemaal heb afgehandeld, als mijn carrière in het slop raakt bij Shell kan ik blijkbaar altijd nog een reisbureau beginnen…

Vanmiddag zijn we tussen de bedrijven door nog met de auto naar het Taal Meer gereden, gelegen op ongeveer anderhalf uur ten zuiden van Manila, om daar een kijkje te nemen bij de Taal vulkaan die in het meer ligt. En tenslotte was er vanavond het voorlopige afscheidsdiner van Leo en Marco in de Union Jack Tavern want ze vertrekken morgenochtend vroeg. Ze komen zondag over een week terug naar Manila en zullen dan nog een keer bij ons overnachten voordat ze weer terug gaan naar Nederland.

Onze bezoekers Leo en Marco zijn van plan om een soort mini-rondreis over de Filipijnen te maken maar omdat de plannen daarvoor grotendeels afhankelijk zijn van wat er mogelijk is qua reistijd en transport hadden ze nog niets concreets geboekt. Alles uitzoeken via het Internet was natuurlijk een mogelijkheid maar dat zou nogal tijdrovend zijn geweest gezien hun plannen en een reisbureau leek dus een goed alternatief.

Riet en ik weten dat er hier in de buurt verscheidene van die kleine reisbureautjes zitten maar de vraag was even waar precies. Ik meende te weten dat er in het Alabang Town Center een reisbureautje zat op de hoogste verdieping maar volgens Riet was dat niet zo. De beste optie bleek uiteraard om vanavond gewoon te gaan kijken en ik had dus gelijk, helemaal achteraan in een hoekje (we hadden het nog bijna gemist) zat een reisbureautje met het opschrift “Budget Travel”.

Het bureautje was nog open en een vriendelijke en buitengewoon behulpzame mevrouw hielp met het plannen van alle reizen. En dat was nog niet zo eenvoudig want er waren nogal wat etappes te plannen.

Zo bleek vliegen van Cebu naar Bohol niet mogelijk en dat wordt dus een veerboot, en een directe vlucht van Bohol naar Boracay is er ook niet en dat worden dus twee vluchten met een overstap in Manila. En door het late tijdstip konden hotels niet meer worden geboekt dus dat moet later nog worden gedaan, maar de mannen hebben in ieder geval hun vliegtickets al en dat was het lastigste deel van de planning.

Voor wat betreft de problemen met onze verstopte riolering, de speciale troepen die vandaag zouden komen om het probleem op te lossen zijn niet geweest. Waarom verbaast me dat nou niks…

Vandaag kwamen de eerste twee bezoekers voor dit jaar al aan. We hebben Leo en Marco ontmoet tijdens onze vakantie in China afgelopen jaar in mei, en we hebben ze met onze verhalen blijkbaar zo enthousiast gemaakt dat ze hebben besloten tot een vakantie op de Filipijnen. We hebben ze aangeboden om bij ons te logeren gedurende de dagen dat ze in Manila, een aanbod waar ze graag gebruik van wilden maken.

Vanmiddag om even na drieën vertrok ik met de auto om Leo en Marco op de luchthaven op te pikken, en ik moest zelf rijden want zondag is Lito’s vrije dag. Helemaal probleemloos ging dat niet, met name het laatste stukje waar ik vast kwam te staan in een enorme verkeerschaos door werkzaamheden. Op dat stuk varieert het aantal banen van zes als je aan komt rijden naar vier, dan naar twee, dan weer naar vier en tenslotte weer terug naar twee.

Twee fuiken dus waar een grote hoeveelheid verkeer zich doorheen moest persen en over die laatste kilometer deed ik daarom een half uur terwijl het maar twintig minuten had gekost om van huis bij de luchthaven te komen. Parkeren leverde in eerste instantie ook al problemen op omdat alle parkeerterreinen buiten stampvol stonden. Maar wat denk je, er is tegenwoordig een enorme parkeergarage die direct aansluit op het terminalgebouw, en daar was plek zat.

Desondanks was het vliegtuig al geland toen ik in de aankomsthal arriveerde. Voordeel was wel dat ik nu niet lang op Leo en Marco hoefde te wachten. En daarbij bleek ook weer hoe makkelijk het is als je een Nederlander bent want de mannen vonden me, ondanks dat ik wat achteraan de menigte wachtenden stond, toch heel makkelijk. Ik stak namelijk ruim boven alles uit…

Thuis gekomen uit Nederland lagen er zoals gewoonlijk de nodige rekeningen te wachten om betaald te worden, want er is op de Filipijnen nog geen mogelijkheid tot automatisch betalen. De meeste rekeningen betalen we via het internet met een online betaalservice die je kunt gebruiken via je eigen bank, op voorwaarde dat het bedrijf wat de rekening heeft gestuurd is aangesloten bij die betaalservice. Gelukkig zijn alle nutsbedrijven en banken dat, dus normaal gesproken kunnen we alles snel en makkelijk op die manier regelen.

Maar er is een vervelende bijkomstigheid op de Filipijnen, en dat is dat de meeste bedrijven niet aan het versturen van aanmaningen doen, in die zin dat als je wordt aangemaand, en dat gaat meestal per telefoon of per tekst, je meteen moet betalen want anders wordt de dienst stopgezet. Het was dus maar goed dat ik nog net voor mijn vertrek naar Nederland de maandelijkse elektriciteitsrekening en die van het water kon betalen, anders had Estela weleens zonder licht en water kunnen komen te zitten met de Kerst.

Maar er nog een probleem en dat is de gebrekkige bezorging van de rekeningen. Er wordt nauwelijks gebruik gemaakt van de gewone postdienst (die vertrouwt blijkbaar niemand), vrijwel alle bedrijven gebruiken hun eigen bezorgers. Dat zijn meestal smoezelige mannetjes op een brommertje die als je geluk hebt de rekening in de brievenbus doen. Meestal vinden ze dat echter teveel moeite en proppen ze de envelop gewoon tussen je hek. En je kunt je wel voorstellen wat een windvlaagje of een regenbuitje dan kunnen uitrichten met alle gevolgen van dien.

Zo kreeg ik woensdagochtend een tekstbericht van de kabelmaatschappij dat ik de laatste rekening niet had betaald en als ik dat niet onmiddellijk deed zou ik worden afgesloten. En jawel hoor, geen rekening te vinden en Estela bezwoer dat die ook niet was ontvangen. Gelukkig is het bedrag altijd hetzelfde en aan rekeningnummers doen ze hier niet, dus je kunt gewoon onder je abonneenummer een bedrag overmaken en dan komt alles hopelijk goed.

Riet was donderdagmiddag aan de beurt. Die kreeg een telefoontje van de bank en van de bijzonder slecht Engels sprekende persoon begreep ze dat de rekening van de credit cards ook niet was betaald. Dat had Riet toevallig de dag ervoor wel degelijk gedaan maar dat kon ze het mannetje niet aan zijn verstand brengen. Bovendien wilde hij eigenlijk helemaal niet met haar spreken maar met de Heer des Huizes want die is de baas (dat is hier blijkbaar zo).

Nou ja, het is allemaal weer opgelost, maar af en toe verlang je wel eens naar het gemak van het Nederlandse banksysteem. Want er wordt in Nederland dan wel veel op de banken gemopperd, maar rekeningen betalen is er wel een makkie!

We hadden allebei een tamelijk drukke dag. Voor mij was de eerste werkdag in bijna drie weken en dat zou ongetwijfeld een flinke hoeveelheid achterstallige mail betekenen en voor Riet waren er nare klusjes zoals het afdragen van de vaste lasten voor haar personeel en het aftuigen van de kerstboom (de tweede in een week tijd).

Ik zat er wat die mail betreft behoorlijk naast en dat was eigenlijk wel logisch. Ik was natuurlijk niet de enige die met Kerst en Nieuw vrij had genomen en dat was te merken want ik had “maar” honderddertig mailtjes en de meeste daarvan kon ik gelijk wegkiepen. Ik kon dus om een uur of half tien al met mijn gewone werk aan de slag, maar ik moest ook nog een paar dingen uitdelen. Pakken stroopwafels, hagelslag, speculaas en zelfs een pot sambal voor een Maleise collega. Dat laatste is water naar de zee dragen zou je zeggen maar geloof het of niet, Maleisiërs zijn gek op “onze” sambal van Conimex want die schijnt veel pittiger te zijn dan wat ze zelf hebben.

Riet had wat tegenslag met het afdragen van die “vaste lasten”. Wij betalen voor Estela en voor Lito de wettelijk verplichte ziektekostenverzekering en een sociale verzekering, en dat gaat hier allemaal nog handmatig met ingevulde formulieren en contante betalingen bij een loket of de bank. Dat is een regelmatig terugkerend ongemak waarbij helaas ook nogal eens wat verandert. En jawel hoor, voor die sociale verzekering was er deze keer een nieuw formulier nodig en Riet moest dus alles overnieuw doen…

Verder stonden er in mijn mailbox verscheidene mailtjes omtrent het verlopen van onze visa waaruit bleek dat personeelszaken vanuit Kuala Lumpur de hele zaak al weer in beweging had gezet. Onze visa verlopen op de eenentwintigste februari en het verlengen wordt weer een langdurig proces wat begint met het verzamelen van alle benodigde informatie. We moeten weer nieuwe foto’s laten maken in het krankzinnige formaat van twee bij twee inch (elk zes exemplaren nodig) en er moeten weer een vracht formulieren worden ingevuld.

Soms vraag ik me af wat ze eigenlijk met alle informatie doen die we de vorige keren hebben ingeleverd. Ik bedoel, nou moet ik alweer een heel formulier met persoonlijke gegevens invullen en krijg ik weer de vraag wanneer ik geboren ben en hoe mijn vader en moeder heten. Jongens, ik ben geboren op 27 maart 1956, mijn vader heet net als ik Willem, mijn moeder heet Alida, en ik mag hier nu ter plekke neerstorten als dat kan veranderen!

Maar goed, we gaan het circuit weer in en het belangrijkste daarbij is dat het paspoort van Riet in wat voor vorm dan ook klaar ligt op de achtste maart als ze naar Nederland vertrekt. Duimen jullie alsjeblieft mee…

Het zat vanmorgen niet helemaal mee bij ons vertrek. De taxi kwam dik een half uur te laat en daardoor waren we later dan verwacht op Schiphol. De wachtrijen voor de incheckbalie waren ook nog eens lang dus toen we goed en wel binnen waren bleken de tegoedbonnen voor een gratis maaltijd waardeloos omdat we nog maar twintig minuten de tijd hadden voordat het boarden begon. Een laatste broodje kroket voor het vertrek schoot er dus helaas bij in.

Aangekomen bij de gate duurde alles ook langer dan gepland want het vliegtuig was te laat binnen gekomen. Daardoor vertrokken we dik drie kwartier te laat waarmee Emirates zijn reputatie van nooit op tijd vertrekken (tenminste, volgens Riet) weer eer aandeed.

Tijdens het wachten bij de gate zag ik drie stoelen naast ons in de wachtruimte een persoon met een bekend gezicht in Feyenoord trainingspak. Inderdaad, trainer Fred Rutte, en terwijl wij zaten te wachten druppelde de hele selectie binnen. Dat hadden we kunnen weten want de club zou vandaag inderdaad naar Dubai vertrekken voor een trainingskamp.

Riet stootte me op een gegeven moment aan en zei zachtjes, “Zijn dat nou allemaal bekende spelers?”. Ja, zei ik, de hele selectie.

Weer vroeg ze fluisterend, “En wie is die met dat kleurtje die tegenover me zit, die heeft een bekend gezicht.”. Ja schat, dat is Giovanni van Bronckhorst…

Het hele team zat uiteraard ook in de Business Class, keeper Kenneth Vermeer zat recht achter Riet en oud-International Joris Matthijsen zat in de cubicle naast haar. De rest van de selectie zat verspreid maar we zagen ze regelmatig langs lopen als ze bij elkaar een praatje gingen maken.

Er waren een paar hele jonge gasten bij waaronder de beide jeugdspelers die afgelopen zondag hun debuut hadden gemaakt. Riet zag die jonge bekkies en vroeg zich af of die al zestien waren…