De titel van het bericht van vandaag is letterlijk van toepassing op de Filipijnse vrouw die in Indonesië de doodstraf had gekregen voor het smokkelen van drugs en die afgelopen nacht met acht anderen geëxecuteerd zou worden. Deze gebeurtenis beheerste hier nog meer dan in Nederland het nieuws, want als het buitenland aan een Filipino of Filipina komt dan kom je aan het hele land.

Er was dan ook grote verontwaardiging over de wat men noemde onmenselijke straf voor de moeder van twee kinderen, en kranten hadden vanmorgen vrijwel allemaal een pagina-brede foto van de vrouw en juichende koppen omdat haar executie als enige van de negen veroordeelden is uitgesteld.

Vreemd genoeg zijn ze hier op de Filipijnen zelf helemaal niet vies van de doodstraf want die werd pas kort geleden in 2006 door de toenmalige presidente Arroyo opgeschort en dus niet eens echt afgeschaft.

In de nieuwe grondwet van 1987 werd de doodstraf grotendeels afgeschaft (alleen voor een paar misdaden niet) en in de praktijk betekende dat vrijwel afschaffing, en daarmee waren de Filipijnen het eerste Aziatische land wat dat deed. Onder President Ramos (die bij ons om de hoek een huis heeft, inderdaad) werd de doodstraf echter vanwege de enorme toename in criminaliteit opnieuw ingevoerd, voor misdaden variërend van moord tot het stelen van een auto.

De latere president Gloria Arroyo was een tegenstander van de doodstraf en onder haar bewind werd de doodstraf uiteindelijk voor het laatst in 2006 opgeschort. Op dat moment waren er meer dan twaalfhonderd ter dood veroordeelden die op hun executie zaten rte wachten, maar al die straffen werden omgezet naar levenslang. Sindsdien wordt de doodstraf dus hier niet meer opgelegd.

De Filipijnen waren behalve de Verenigde Staten het enige land wat de elektrische stoel gebruikte voor executies, wat op zich niet gek is aangezien de Amerikanen die zelf hier hadden ingevoerd tijdens hun bewind. Tot de eerste opschorting in 1987 was het vuurpeloton de gebruikelijke methode en na de her-invoering in 1993 werd de enige methode de dodelijke injectie.

De vrouw op de foto is de moeder van de in Indonesië ter dood veroordeelde vrouw en de tranen zijn deze keer gelukkig voor haar van vreugde.

Koningsdag gaat hier op de Filipijnen niet ongemerkt voorbij. Zoals gebruikelijk is er voor de hier wonende Nederlanders een receptie op de Nederlandse Ambassade en Riet en ik zijn daar vanavond samen met onze ook in Alabang wonende vrienden Astrid en Ronald naar toe geweest.

Bij aankomst om half zeven bij de Ambassade stond er een lange rij wachtenden voor de ingang, want de ontvangst was zoals gewoonlijk officieel, de ambassadeur en haar familie staan keurig op een rijtje opgesteld om iedereen persoonlijk te begroeten.

We hadden meteen bij binnenkomst na het tonen van onze uitnodiging een oranje waaier uitgereikt gekregen met daarop twee coupletten van het Wilhelmus geprint, want de avond werd traditie-getrouw geopend met het zingen van de beide volksliederen, eerst het Filipino volkslied en daarna het Nederlandse.

Na de onvermijdelijke toespraak (blablablabla…) begon dan eindelijk de receptie die gehouden werd in de enorme tuin van de gigantische villa die de ambstwoning is van de ambassadeur. Er waren minstens tweehonderd gasten aanwezig, uiteraard veel Nederlanders maar toch ook veel Filipino’s en genodigden uit andere landen.

Wij namen net als vorig jaar plaats bij de kraam van Heineken waar tot onze teleurstelling alleen bier uit blik werd geschonken en niet uit de aanwezige vaatjes. Voor de beide dames was er ook een teleurstelling want het doek waarop diverse Nederlandse snacks stonden afgebeeld bleek een reclameposter te zijn. Geen frikadellen dus…

En dat waren niet eens de enige teleurstellingen. Het buffet bleek grotendeels te bestaan uit Japans eten, sushi en meer van die zooi, en we konden nergens haring, bitterballen of paling ontdekken. Ronald en ik zagen een gegeven moment wel een schaal langs met nog enkele toastjes met paling langskomen maar Riet en Astrid hebben die gemist. Bitterballen bleken wel aanwezig aan de andere kant van de tuin maar toen we daar gingen kijken was er niks meer. En haring (voor Ronald) hebben we helemaal niet gezien.

Gelukkig (voor mij) was er wel een stand van Magnum, met ijs uiteraard. En wel heel bijzonder ijs, want ze hadden “kale” Magnums (vanille of chocolade) die je naar keuze in warme witte, lichte of donkere chocola kon laten dopen. Ik heb me ingehouden, ik heb er maar twee op.

We besloten de avond in stijl, met een glaasje Oranjebitter. Op onze Koningin (want die is voor Feyenoord).

Voor Riet liep vanmorgen de wekker al vroeg af want ze moest vanmorgen met een groep vrijwilligsters van ALIG naar het dumpsite dorp Cataquis waar het maandelijkse verjaardagsfeest gevierd zou worden voor alle kinderen die de afgelopen maand jarig zijn geweest.

Het verzamelpunt was bij ons huis en vandaar dat Riet ruim op tijd klaar moest staan om de laatste voorbereidingen te treffen. Ze was de afgelopen dagen druk bezig geweest met het regelen van van alles en dat ging deze keer bepaald niet van een leien dakje. Het regelen van genoeg vrijwilligsters voor het bakken van ruim tweehonderd cupcakes was een probleem en ook het aantal auto’s voor het vervoer bleef ook tot het laatste moment een punt van zorg maar gelukkig is alles goed gegaan.

Toen Riet weg was vanmorgen hadden we ook nog verscheidene bezoekers voor het hek staan. De meesten daarvan keken wat verbaasd in het rond en vertrokken weer toen ze geen activiteiten zagen.

Want was namelijk het geval, een van Riet’s vriendinnen vertrekt binnenkort en die hield vandaag een garage sale. Voor degenen die niet bekend zijn met dit fenomeen, het is net zoiets als een mini-markt. Je zet de spullen die je wilt verkopen op het erf voor je huis en wacht op belangstellenden om aan te verkopen.

Die vriendin had aan andere vriendinnen en dus ook aan Riet gevraagd om een aankondiging van de garage sale op te hangen om zoveel mogelijk potentiële kopers te krijgen. Het Filipino personeel wat in de Village werkt is altijd heel erg tuk op die garage sales want daar kunnen ze altijd wel goeie spullen kopen voor erg weinig, met name kleding.

Het probleem wat ik meteen al zag was dat als er bij ons op het hek een bericht hangt waarop met grote letters “Garage Sale” zet dan lezen de meeste Filipino’s alleen nog de datum. Ze lezen dan niet verder en gaan er van uit dat die garage sale is waar ze de aankondiging lezen.

En ja hoor, tussen acht en negen kwamen er al groepjes Filipino’s kijken die door Lito, die op het vertrek naar Cataquis stond te wachten, werden doorverwezen. Nadat de ALIG groep was vertrokken kwamen er tot half tien nog regelmatig groepjes Filipino’s langs die door het hek keken, verbaasd dat er geen garage sale te bespeuren was…

Terwijl we in Manila wonen laten we af en toe wat opknappen aan ons huis in Rijnsburg. Zo hebben we vorig jaar het toilet beneden helemaal laten verbouwen en de binnenboel laten schilderen, en Riet had ook al een tijdje in haar hoofd dat ze iets aan de vloer wilde laten doen.

Toen we de parketvloer lieten leggen bijna dertig jaar geleden verzekerde de man van Bruynzeel ons dat de vloer ouder zou worden dan wij. Daar had hij waarschijnlijk gelijk in, ware het niet dat we veertien jaar geleden onze woonkamer hebben laten uitbouwen en dat maakte het noodzakelijk om de vloer te “verlengen”. Bruynzeel gaf toentertijd aan dat ze dat soort werk niet deden en we waren dus genoodzaakt een andere vloerenlegger te kiezen.

En daarover kunnen we kort zijn. Niet alleen was er een duidelijk verschil in vakmanschap tussen de “nieuwe” vloerenlegger en die van Bruynzeel (de verlengde vloer moest twee keer overgedaan worden bij het leggen) maar ook de kwaliteit van het gebruikte eikenhout was beduidend minder. De oude vloer lag als een biljart, het nieuwe deel was plaatselijk bobbelig en het hout vertoonde hier en daar knoesten.

Ook een paar stukken in de originele vloer die waren gerepareerd, noodzakelijk geworden doordat de vloer zwart was geworden en er kieren waren ontstaan door vocht in het kleed wat daar lag, waren veel minder van kwaliteit dan het origineel. Tenslotte waren de aangelegde plinten ook nog eens van erbarmelijke kwaliteit en bijzonder slordig afgewerkt.

Maar het belangrijkste van alles: Riet wilde een zwart randje in de vloer langs de muur en ze wilde de vloer gelakt. En je weet, als Riet wat in haar kop heeft…

Kortom, het werd tijd om Bruynzeel maar weer eens te bellen en toen Riet vorige maand in Nederland was kwam er een deskundige langs om ons van advies te dienen. Bruynzeel bleek nu wel bereid om een grondige renovatie te doen van de vloer maar de deskundige gaf aan dat het nieuw gelegde deel zo slecht was dat het vervangen moest worden, en lakken kon sowieso niet omdat de was in de loop der jaren te diep in het hout was gedrongen.

Renovatie zou dus bijna net zo duur zou worden als een nieuwe vloer, en de beslissing was dus gauw genomen. Deze week is de nieuwe vloer gelegd en vandaag kregen we de eerste foto’s. Hoewel het nog niet helemaal klaar is (de vloer moet nog worden gelakt) kun je nu al zien dat Riet haar zin heeft, ze heeft rondom haar zwarte streepje…

Het weerbericht voorspelde de afgelopen dagen voortdurend regen zonder dat er ook maar een druppel viel maar vandaag was het dan toch zover. Tegen het middaguur werd de lucht opeens donkergrijs en na een paar hevige onweersklappen, zo te horen vrijwel recht boven Alabang, barstte er een stortbui los.

Riet werd er min of meer door overvallen want die was net aan het winkelen in het Alabang Town Center. Ze zag hoe in een paar tellen het hele centrum blank stond, want het was een ouderwetse tropische regenbui die overigens voor al het groen een zegen was na een lange periode van droogte. Je kon dan ook het gras, de planten en de bomen bijna horen jubelen.

Riet was aan het winkelen voor cadeautjes want ze is deze maand weer belast met het organiseren van het maandelijkse verjaardagsfeest voor de kinderen in het dumpsite dorp Cataquis.

Dat feest is aanstaande zaterdag en Riet heeft het er druk mee want niet alleen moeten er cadeautjes geregeld en in gepakt worden maar er moet ook voor traktaties gezorgd worden. Op dit moment zijn de cupcakes nog een punt van zorg, daarvan zijn er zo’n tweehonderd nodig en nog niet alle bak-vrijwilligsters hebben gereageerd.

Over traktaties gesproken, afgelopen zondag zag ze toen we door de naast de Union Jack Tavern gelegen Engelse winkel liepen doosjes met Quality Street toffees. Die kon ze natuulijk niet laten staan en besloot zichzelf ook eens te trakteren.

Ik zal maar niet zeggen wat zo’n doosje hier kost maar ik zei wel, “Langzaam kauwen”…

Het weerbericht gaf vandaag regen aan en in de loop van de dag zag het er ook naar uit dat dat zou gaan gebeuren. De lucht betrok helemaal en er verschenen loodgrijze wolken aan de horizon die langzaam onze kant op schoven. Maar nee hoor, de donkere bewolking ging over ons heen zonder dat er ook maar een druppel regen uit viel. Desondanks zag het er toch wel zo dreigend uit dat we vanavond besloten om bij uitzondering maar eens de auto te nemen om ergens een hapje te gaan eten.

Omdat we toch de auto namen in plaats van te lopen konden we het zoekgebied voor een restaurant uitbreiden en zo kwamen we uit bij de Union Jack Tavern in de Festivall Supermall. Normaal gesproken een van onze favoriete hangouts maar net te ver om te lopen en dat is jammer want het is een gezellige tent. Vandaag dus geen probleem, tot groot genoegen van Riet want ze hebben daar een van haar favioriete gerechten, kleine loempiaatjes.

Die loempiaatjes zijn eigenlijk een voorgerecht maar wij verbazen ons er iedere keer weer over hoe mensen na zo’n voorgerecht nog trek in een hoofdgerecht kunnen hebben. De bedoeling is dan ook om het niet helemaal alleen op te eten, Filipijnse voorgerechten zijn net als alle andere gerechten bedoeld om te delen. Ik deel ook vrijwel altijd mee in wat Riet eet want die eet nooit alles zelf op.

Vandaag zat ik me na mijn Fish & Chips dan ook te verheugen op nog een loempiaatje achteraf maar ik greep er mooi naast. Riet zat net het laatste loempiaatje naar binnen te schuiven toen ze me verbaasd zag kijken dat alles op was. “Het waren er volgens mij minder dan de vorige keer,” zei ze. Jaja…

Onze kleine monster is ook een grage eter maar ondanks dat ze van echte straatkatten afstamt is ze redelijk selectief. Van blikvoer lust ze maar één soort en dan nog alleen kleine beetjes, kattenbrokjes eet ze zo vlug en zoveel dat ze vaak alles meteen daarna weer uitkotst, en een lekkere gekko die dood op het terras ligt gaat er tussendoor ook nog wel in. En als ze ziet dat ik een bak vla of ijs neem dan neemt ze gelijk naast mij plaats want ze weet dat ze altijd de kom mag uitlikken.

Ach ja, wie is er niet groot geworden met de pan uitlikken? Gaat er niet iemand een cake bakken?

Ook in het buitenland wordt Koningsdag gevierd, we hebben daarvoor een uitnodiging gekregen van de Nederlandse ambassadeur in Manila. We moesten ons wel eerst opgeven om een uitnodiging te krijgen maar het vooruitzicht van kroketten en bitterballen was voor ons meer dan voldoende.

Eergisteren werd de officiële uitnodiging bij ons bezorgd en er was voor Riet meteen al een kleine teleurstelling. Het kledingadvies wat werd aangegeven was “gepaste kleding” en daar werd nog bij vermeld “geen jeans of korte broek”. Dat betekent dat we niet in gala hoeven of zelfs maar in een net pak maar gewoon in een nette broek en overhemd. Zelfs een stropdas is niet verplicht en dat is gezien de huidige temperaturen wel zo aangenaam.

Wat voor Riet jammer is want die was graag in haar lange avondjurk naar het feest gegaan. Ze heeft nu al een tijdje een prachtige blauwe avondjurk in de kast hangen maar er heeft zich nog geen enkele gelegenheid voorgedaan om die te dragen. We hebben in de tussentijd wel de nodige feesten gehad maar het kledingadvies was telkens “casual” of “smart casual” en dan ga je niet in het lang.

We gaan naar het feest met een ander Nederlands stel wat hier ook in de Village woont en we gaan in gepaste kleding genieten van uit Nederland ingevlogen bitterballen. Verse haring kan ook maar “datlussikniet”…

Ik krijg altijd ruim van te voren bericht dat het weer tijd is voor mijn verplichte jaarlijkse keuring en omdat ik altijd zorg dat ik daarmee op tijd ben schuift ieder jaar mijn keuring een weekje of wat op. Ik heb het net even nagekeken, drie jaar geleden was de keuring op 23 mei, twee jaar gelden op 8 mei, vorig jaar op 30 april en nu dus al op de 15e april. De keuring is in principe een jaar geldig maar dan zou ik iedere keer op het laatste moment moeten gaan en dat doe ik nou eenmaal nooit.

Vandaag waren we dus weer aan de beurt en ik zeg bewust “we” want Riet ging ook weer mee. Voor haar is de keuring op vrijwillige basis maar ze vindt het wel een prettig idee om zich ieder jaar even na te laten kijken. De keuring vond net als de voorgaande jaren plaats in de Healthway Clinic in het Alabang Town Center en daar gingen Riet en ik dus vanmorgen naar toe, gewapend met een verwijsbriefje van de bedrijfsarts.

Op dat verwijsbriefje stonden alle onderdelen vermeld waarop we gekeurd moesten worden en daar had Riet een groot probleem mee. Vervelend genoeg kwam ze daar pas achter toen we al in de kliniek zaten want ze had zoals gewoonlijk het briefje weer niet van tevoren gelezen. Er stonden namelijk onder andere een uitstrijkje en een stress-test (op een loopband) op. En daar was ze niet van gediend.

Haar humeur was toch al ver onder nul omdat we weer om zeven uur aanwezig moesten zijn en dat vind ze grote flauwekul aangezien de meeste dokters pas tegen negen uur (als je geluk hebt) binnenkomen. Ik snap het wel, dat vroege tijdstip is omdat je nuchter moet zijn voor onder andere de bloedafname, en ja, die lange wachttijden zijn inderdaad erg vervelend. Het briefje met alle nodige onderzoeken was echter de druppel, en uiteraard was alles mijn schuld.

Gelukkig konden we in plaats van op de dokters te wachten buiten de kliniek gaan ontbijten, en dat was volgens onze begeleidster zelfs noodzakelijk voor de stress-testen want die stond ook bij mij op het briefje. We gingen dus naar Starbucks waar langzaam aan het humeur van Riet wat opklaarde dankzij een lekker bakkie koffie en een croissant.

Dat bakkie koffie kreeg alleen voor mij nog een vervelend staartje. Toen na de bloedafname mijn bloeddruk werd gemeten was die een keurige 120-90, maar toen er opnieuw werd gemeten voor de stress-test was het ineens 140-90 en dat vond de verpleegster die de test zou afnemen niet goed. Ze ging bijna uit haar dak toen ze hoorde dat ik koffie bij mijn ontbijt had genomen want dat mag blijkbaar helemaal niet. Ja, wist ik veel, dan hadden ze dat moeten zeggen.

Afijn, ik moest verplicht een kwartier rusten. Daarna kwam ze opnieuw mijn bloeddruk meten en die bleek inderdaad gezakt. Alle elektroden werden op mijn bovenlijf geplakt en ik nam plaats op de loopband. Nog even een keertje meten zei ze, en jawel hoor, 140-100. Ik probeerde me er nog met een grapje vanaf te maken (“Wat had je dan verwacht als er een knappe verpleegster aan mijn lijf zit?”) maar het had geen effect. Ze wees resoluut naar de stoel en ik moest weer een kwartier rusten.

Na de dokter geraadpleegd te hebben mocht ik dan toch gaan lopen op de band maar voordat ik de test af had stopte ze ermee. Onder het lopen werd om de zoveel tijd ook mijn bloeddruk weer gemeten en ze vond die veel te hoog worden. De dokter kwam erbij en maar vragen, “Bent U duizelig?”, “Voelt U pijn in de benen?”, Voelt U pijn op de borst?”. Nee, niets van dat alles, ik zit drie keer in de week in de sportschool en daar is dit niks bij!

Dat wordt dus een babbeltje met de bedrijfsarts, al snap ik niet waarom als ze zelf al aangeven dat die koffie de oorzaak was. Na afloop moet ik overigens weer tien minuten rusten en daarna werd nog een keer mijn bloeddruk gemeten. En wat denk je? 120-80…

Riet zat toen nog te wachten op een consult bij de oorarts want ze blijkt vocht achter haar oor te hebben en daar had ze toch wel wat last van. Ze heeft nu medicijnen en ze moet oefeningetjes doen om het vocht weg te krijgen. Oh ja, dat uitstrijkje heeft ze afgezegd en die stress-test, daar maakt ze nog wel een keer een andere afspraak voor. Jaja…

Een paar weken geleden heb ik onze verzekeringsman naar de kras op de achterbumper van onze auto laten kijken en aangezien dat door onze all-risk verzekering wordt gedekt heeft hij de boel in beweging gezet. Ik werd doorverwezen naar een autospuiterij waar Lito ondertussen langs is geweest voor een offerte voor de reparatie.

Het bedrag voor de reparatie bleek al heel erg mee te vallen, omgerekend iets meer honderd euro, maar dankzij onderhandeling van de verzekeringsmaatschappij is dat nu gehalveerd tot de helft. Voor dat luttele bedrag wordt de hele bumper opnieuw gespoten, en de verzekeringsmaatschappij springt er nog mooi uit want het reparatiebedrag is nu precies gelijk aan het eigen risico wat ik moet betalen.

Nou ja, het is natuurlijk nog geen geld, ik weet zeker dat je het er in Nederland op geen stukken na voor gedaan krijgt. Onze belangrijkste afweging is dat de auto toch hoogstwaarschijnlijk over een paar maanden in de verkoop moet en dan is het mooi als hij er een beetje mooi bijstaat. En aangezien er verder helemaal niets aan mankeert is zo’n kras toch een smetje, dus dat gaat nu worden opgelost.

Het betekende wel dat ik vanmiddag vanaf kantoor naar huis moest lopen. Qua afstand is dat geen probleem, het is net iets meer dan twee kilometer van deur tot deur, maar met de gemiddelde middagtemperatuur hier wordt het op den duur toch een zompig klusje.

Normaal gesproken kan ik me uitwringen na zo’n wandeling maar vanmiddag viel het nog mee want ik moest een tussenstop maken in het Alabang Town Center. Ik ben even de afspraak voor onze jaarlijkse keuring die door de bedrijfsverpleger voor aanstaande woensdag is gemaakt gaan bevestigen. En dat was maar goed ook want uiteraard wisten ze bij de kliniek weer van niks…

Het is weer bijna tijd voor onze jaarlijkse keuring. Dat wil zeggen, eigenlijk voor mijn jaarlijkse keuring want voor mij is die verplicht, voor Riet deelname op vrijwillige basis. Voor Riet is een borstonderzoek een vast onderdeel van de keuring maar dat laat ze toch al ieder jaar doen nadat er twee jaar een knobbeltje is gevonden.

Gelukkig was het onschuldig maar Riet heeft het voor alle zekerheid toch weg heeft laten halen, en op aanraden van haar dokter laat ze zich nu jaarlijks onderzoeken. Dat kan mooi als onderdeel van de jaarlijkse keuring, alleen heeft Riet deze keer besloten het borstonderzoek niet in de kleine kliniek te laten doen waar we gekeurd worden maar in het St. Luke’s Ziekenhuis waar ze twee jaar geleden ook is behandeld. Gisteren is Riet naar het St. Luke’s geweest om een ultrasound en een mammogram te laten doen en vandaag gingen we terug om de uitslag daarvan met haar dokter te bespreken.

Riet was best wel zenuwachtig, wat te merken was toen we eerst langs de afdeling voor borstonderzoek moesten om daar de resultaten van het onderzoek op te halen. We moesten in de nogal drukke wachtkamer plaatsnemen om te wachten waarop Riet zich geërgerd afvroeg hoe lang het duurde om een envelop met uitslagen af te geven. Een kwartiertje dus, want dit zijn de Filipijnen en niks gaat hier nou eenmaal vlot.

Daarna moesten we met de uitslagen naar de dokter en daar waren we redelijk snel aan de beurt. Het was nog even schrikken toen de dokter de uitslagen voorlas want er stond een suggestie in om een vervolgonderzoek omdat iets op de foto te zien was maar niet duidelijk genoeg. De dokter bekeek de foto’s en vergeleek die met de foto’s van vorig jaar die Riet had meegenomen en gelukkig kwam ze tot de conclusie dat het vrijwel zeker niks was.

De dokter deed zelf voor alle zekerheid ook nog een controle maar vond gezien haar bevindingen een vervolgonderzoek niet nodig, Riet hoeft pas volgend jaar weer terug te komen. En ook dat is goed nieuws.

We hadden vandaag alweer vrij vanwege een nationale feestdag, “Araw Ng Kagitingan” oftewel Bataan Dag. Als je wilt weten wat deze dag precies inhoudt dan moet je de blog van 9 april 2013 nog maar eens lezen want toen heb ik dat verteld en dat ga ik dus niet nog eens doen.

Omdat ik toch vandaag vrij was dacht mijn fitness trainer terecht dat ik misschien wel zin had om de training van vandaag niet om half zes vanmiddag te doen maar op een eerder tijdstip. Ik had dat zelf ook la bedacht en was al van plan hem een tekstberichtje te sturen, maar Benjo’s berichtje kwam al eerder dus ik hoefde hem alleen maar te antwoorden dat tien uur ’s ochtends wat mij betreft prima was.

Het is me opgevallen dat veel mensen eerder op de dag gaan sporten want ook afgelopen zondag was het ’s morgens al hartstikke druk terwijl het normaal gesproken tot een uur of tien redelijk rustig is. Het zal ongetwijfeld te maken hebben met het klimaat in de sportschool van de laatste weken. Het is deze tijd van het jaar altijd al heet omdat de airco’s het niet kunnen  bolwerken maar de afgelopen drie weken was het extra erg omdat de grote reclameposters voor de ramen weggehaald zijn. Die hielden direct zonlicht grotendeels tegen maar nu die verwijderd zijn is het niet meer om te harden.

Het was de bedoeling om de ramen te voorzien van een soort zonwerende folie om zo de temperatuur binnen beter onder controle te kunnen houden. Die folie zit er nu eindelijk op maar ik merk nog weinig verschil. Laat ik het zo stellen, waar ik vroeger aan een volle fles en een kleine handdoek voldoende had om een sessie door te komen moet ik nu tussentijds een volle fles bijtanken en mijn handdoekje is na afloop net een natte dweil.

Die overdadige hitte is uiteraard ook van invloed op mijn prestaties, ik heb ook vandaag weer een paar keer tegen mijn trainer moeten zeggen dat het een tandje lager moest. Maar goed, je gaat naar de sportschool om het luie zweet eruit te werken zeggen ze toch? Ik wist alleen niet dat ik zo lui was…

Als we hier gaan vertrekken dan gaan we zeker niet alles meenemen wat we hier hebben. We hebben hier in de loop van de paar jaar dat we hier zijn heel veel spulletjes gekocht om ons huis hier een beetje leuk in te richten maar we zijn van plan veel daarvan te verkopen of weg te geven voordat we hier weggaan. Er is hier een levendige handel in gebruikte spullen want veel expats komen hier net als wij maar tijdelijk en dan kan het handig zijn om spullen over te kopen.

Daarvoor is er zelfs een Facebook pagina genaamd “Manila Expat Market” en als je daar lid van bent (je moet daarvoor uiteraard in Manila wonen) dan kun je daar alles wat je kwijt wilt op te koop aanbieden. Het is zeg maar een soort van besloten marktplaats, en erg handig als je snel een redelijk groot publiek wilt bereiken voor het verkopen van je overbodige spullen.

Het enige probleem is dat met name Filipino’s deze online markt gebruiken voor van alles en nog wat, hoe groot of hoe klein het ook is en enige vorm van schaamte ten opzichte van de aangeboden waar is er totaal niet.

Behalve de gebruikelijke advertenties met te koop aangeboden koelkasten, bedden en ander meubilair staan er ook advertenties waarin gebruikte jurken, gebruikte schoenen en de grootst mogelijke rotzooi wordt aangeboden. Gebruikt (en vaak kapot) speelgoed, gekregen bh’s (verkeerde maat), ondergoed, pyjama’s, afgedragen jurken, je kunt het zo gek niet opnoemen of ze bieden het te koop aan.

Het absolute dieptepunt was volgens mij deze week toen er een houten messenblok zonder messen werd aangeboden voor honderdvijftig pesos. Wij zouden dat gewoon weggooien of gebruiken om de open haard mee te stoken.

Maar misschien wordt het wel gewoon verkocht en zijn wij wel gek…

Zoals gisteren al was voorspeld zijn de gevolgen van de tyfoon “Chedeng” voor ons heel beperkt gebleven. De tyfoon kwam inderdaad vanmorgen “aan land”, wat een slechte vertaling is van de Engels-talige uitdrukking “made landfall” wat eigenlijk veel beter klinkt. Daarna trok de inmiddels tot een tropische depressie gereduceerde storm over Noord-Luzon, ten noorden van Manila, waarbij er de nodige regen viel.

Bij ons zag het er ondanks dat het een bewolkte dag was niet eens naar uit dat we nog regen van betekenis zouden krijgen, en dat kregen we ook niet al werden Riet en ik toch nog verrast door een regenbui aan het eind van de middag. We moesten nog steeds wat kleine boodschappen doen en dat deden we vanmiddag in de Festival Supermall. Nadat we in de Union Jack Tavern nog wat hadden gegeten en naar huis wilden moesten we toch nog rennen naar de auto vanwege de bui die op dat moment viel.

Maar de hoeveelheid regen viel eigenlijk behoorlijk tegen, na een half uurtje minderde de bui tot een miezertje en al snel daarna was het al weer droog. Op zich jammer, want het is overal kurkdroog en een fikse regenbui zou goed geweest zijn voor de gewassen, en ook voor ons zwembad waarin de waterstand al sinds een paar dagen onder het minimum niveau is. We zullen dat dus zelf bij moeten vullen uit de kraan en dat wordt dus een flinke waterrekening…

Nog even een weetje over de tyfoon, we zijn hier nog niet eerder verrast met zo’n storm zo vroeg in het jaar in het noorden van het land. Meestal zitten de vroege stormen in het zuiden en in de loop van het regenseizoen verlegt de gemiddelde koers van de tyfoons zich naar het noorden. Om aan te geven hoe zeldzaam dat is, volgens Pagasa (het Filipijnse KNMI) was de laatste keer dat een tyfoon zo vroeg in het jaar over Noord-Luzon trok in 1967.

Die was overigens wel wat ernstiger dan de afgezwakte tyfoon van vandaag want toen vielen er drie slachtoffers.

Voor de Filipijnen was het afzwakken van “Chedeng” een zegen want er werd gevreesd voor een flinke verstoring van de Paasvieringen op Luzon en met name in Manila zelf. Dat viel gelukkig allemaal mee en werd het voor de Filipino’s dus toch een mooie afsluiting van de Holy Week.

Ook Goede Vrijdag was een buitengewoon stille dag, net als gisteren Witte Donderdag. Vrijwel iedereen was ook vandaag vrij en zo goed als alle winkels en restaurants waren gesloten.

Het enige wat bij ons vermeldenswaardig was dat er tijdens het sproeien van het gras weer vogels in de tuin kwamen om te badderen. Ik heb me een poosje doodstil zitten houden op de bank op het terras met mijn camera met telelens in de aanslag en dat leverde het bovenstaande plaatje op.

Het was alweer een schitterend mooie en hete dag en niets wees er op dat er een tyfoon in aankomst is. Wel hielden we de hele dag het weerbericht in de gaten om de stand van zaken omtrent “Chedeng” te volgen. En om iedereen maar meteen gerust te stellen, de berichten werden in de loop van de dag voor onze regio steeds gunstiger.

Allereerst was er het nieuws dat de tyfoon steeds meer in kracht aan het afnemen is en langzaam reduceert tot een tropische storm.

Dat kan ook nog vervelend zijn maar uiteraard lang niet zo erg als een tyfoon, om nog maar te zwijgen van een supertyfoon want “Yolanda” is dan wel al bijna anderhalf jaar geleden maar beslist nog niet vergeten.

Het werd zelfs nog beter want ook de koers van storm bleek zich steeds meer naar het noorden verleggen en dat is goed te zien op het kaartje hiernaast. Het blijkt hieruit duidelijk dat als deze voorspelling klopt dat de storm mogelijk zelfs helemaal aan ons voorbijgaat.

De koers van de storm heeft zich zover naar het noorden verlegd dat zo alleen het noordelijke deel van Luzon wordt getroffen en de regio van Metro Manila zelfs buiten de invloedssfeer van het regengebied blijft. We moeten dat nog even afwachten want de storm komt pas in de loop van zaterdagnacht aan land.

Tenslotte kon ik het niet laten om toch nog maar weer een foto uit de krant bij dit bericht te voegen.

Het is tenslotte Goede Vrijdag en dat is de dag waarop veel Filipino’s en ook toeristen naar de provincies trekken in de hoop een glimp te kunnen opvangen van een echte kruisiging, en zo te zien werden ze ook dit jaar weer niet teleurgesteld.

De foto hiernaast is niet een opgedoken relikwie van een gebeurtenis die ruim tweeduizend jaar geleden plaatsvond, nee, dit is de Filipijnen anno 2015…

De kranten hadden vandaag op de voorpagina een grote foto van een beeldengroep op een heuvel in de buurt van het stadje Ligao, gelegen in een van de meest zuid-oostelijke provincies van Luzon. Het geheel is een tableau van de kruisiging, een onderwerp wat in deze Holy Week even actueel als reëel is want aanstaande vrijdag zullen er weer de nodige Filipino’s zijn die zich aan een kruis laten spijkeren.

Een van die figuren is een reclameborden-maker genaamd Ruben Enaje die zich dit jaar voor de negenentwintigste keer gaat laten kruisigen. En denk niet dat het schijn is of toneelspel, zo’n kruisiging wordt daadwerkelijk uitgevoerd met echte spijkers die door handen en voeten worden gehamerd.

Als reden voor zijn negenentwintigste keer gaf de man op dat hij geen opvolger heeft kunnen vinden voor zijn roeping en zich dus genoodzaakt zag het dan zelf maar weer te ondergaan…

Maar het bericht wat meteen de aandacht trekt is dat van de naderende supertyfoon die net over de eilanden van Micronesië is getrokken en daar enorme schade heeft aangericht. Hoewel de storm op dit moment nog ver van ons is verwijderd is volgens de laatste computermodellen de koers recht op Luzon en dus op ons af. De verwachting is dat de storm ons het komende weekend gaat bereiken.

De vraag is hoe krachtig de storm dan nog zal zijn als dat gebeurt. Op dit moment worden er al windsnelheden gemeten van 210 kilometer per uur (ter vergelijking, de zware storm die gisteren over Nederland trok had maximum windsnelheden van 120 kilometer per uur) maar de storm neemt op dit moment nog aan kracht toe. De verwachting is gelukkig wel dat de kracht flink zal afnemen voordat de storm ons zal bereiken.

Het wordt dus een spannende Pasen…