De bovenstaande foto is gemaakt tijdens de wandeling naar kantoor in de vroege ochtend, rond een uur of half zeven. Eigenlijk is het een kijkje achterom want het kantoor is de andere kant op. 

Wat je ziet is het KAZ kamp waar onze onderkomens zijn. Achter de twee tanks zie je de muur waarachter het kamp zich bevindt en rechts zie je een van de wachttorens’ De ingang van het kamp is een beetje moeilijk te zien maar de is recht onder de communicatietoren die ongeveer midden in het kamp staat. Deze toren zorgt voor al onze communicatie met de buitenwereld dus ook onze Wifi.

Vlak naast de toren, op de foto overigens helemaal niet te zien, is de DFAC (Dining Facility) oftewel ons restaurant, of onze kantine, hoe je het noemen wilt. Als je daar naar door de deur stapt is de eerste ruimte waar je binnenkomt een wasruimte waar iedereen geacht wordt eerst zijn of haar handen te wassen voordat je de eigenlijke eetzaal betreedt. Daar zijn ze nogal panisch over want er staat zelfs een groot waarschuwingsbord recht tegenover de ingang waarop vermeld staat welke afgrijselijke ziektes je allemaal kunt krijgen als je je handen niet wast voor het eten.

Lijkt misschien wat overdreven maar aan de andere kant, het is eigenlijk toch wel een goeie gewoonte toch? 

En vandaag zat het weekend er voor ons al weer op. Het is toch wel even wennen dat het weekend hier op vrijdag en zaterdag is, het klopt voor je gevoel gewoon niet dat het morgen zondag is hier en geen maandag…

Iets wat altijd heel serieus wordt genomen in deze business is veiligheid, en niet alleen veiligheid ten aanzien van de processen in de fabrieken maar ook persoonlijke veiligheid. De grootste afdeling binnen bedrijven is niet zelden de afdeling die toeziet op alle mogelijke aspecten van veiligheid, en die organiseert hier regelmatig bijeenkomsten om een bepaald onderwerp te bespreken. En dat kan dan van alles zijn, van het werken op steigers tot geestelijke gezondheid.

Gisteren hadden we zo’n bijeenkomst waarbij iedereen geacht wordt alles te laten vallen voor een half uur om de presentatie bij te wonen. Ik hoefde niet ver te lopen want het was in de hal net voor mijn deur, en het onderwerp was “vermoeidheid”. Het ging over de oorzaken en gevolgen, met name natuurlijk tijdens het werk, en wat eraan te doen is door jezelf en eventueel door collega’s. De presentatie werd gegeven in het Arabisch en in het Engels, het Arabische gedeelte werd gedaan door Mustafa die in mijn team zit, hij is op de foto de tweede van rechts.

Iets wat hier heel wat minder serieus wordt genomen is de werkethiek. De werkdagen zijn voor de lokale werknemers niet bepaald lang, ze komen rond een uur of acht en ze vertrekken alweer om twee uur ’s middags. Dat wil zeggen, als ze al op komen dagen, want de meesten komen wanneer het ze uitkomt. Dat klinkt voor ons Westerlingen ronduit bizar maar er is ons tijdens onze introductietrainingen op het hart gedrukt hier vooral niet moeilijk over te gaan doen. Dat levert totaal niets op, en als het al iets oplevert zijn het moeilijkheden voor jezelf.

Het punt is namelijk dat de meeste lokale werknemers onderdeel zijn van het oorspronkelijke Iraakse gasbedrijf wat nog steeds onderdeel uitmaakt van dit samenwerkingsverband, en dat is een overheidsbedrijf. Het zijn dus allemaal ambtenaren en die kunnen in dit land niet ontslagen worden (er zit nog veel meer achter maar daar kom ik nog wel eens uitgebreider op terug). In mijn team bijvoorbeeld heb ik op dit moment twee man: de ene is de hele week niet verschenen, de andere wel maar woensdag wenste hij me bij vertrek alvast een prettig weekend want “Morgen kom ik niet,” zei hij. Mijn collega van Document Control heeft zes man maar vertelde me dat er op een willekeurige dag hooguit twee verschijnen.

Soms is het plotseling druk op kantoor, maar dat heeft een praktische reden. De meesten hebben namelijk thuis geen air conditioning en op kantoor is het lekker koel…

Zoals gezegd is het ’s morgens heerlijk om naar kantoor te wandelen, een wandeling van iets van een kwartier, en ook ’s avonds terug is het goed te doen.

Voor wandelaars is er een apart pad het kamp uit waarbij je niet via de hoofdpoort het fabrieksterrein betreedt maar via een gebouwtje met een beveiligd draaihek en een zijuitgang in de betonnen muur rond het kamp. Dat beveiligde draaihek is trouwens zo krap dat ik me afvraag of het wel te gebruiken is door mensen met laat ik zeggen een wat ronder postuur…

Het eerste wat je ziet als je het kamp uitloopt richting de fabriek is een groot elektronisch bord waarop diverse standen worden bijgehouden.

In het bovenste gedeelte wordt bijgehouden hoelang het geleden is dat er een incident of een ongeval is geweest en hoeveel lekken er zijn geweest in die periode. In het onderste gedeelte wordt bijgehouden wat de dagelijkse productie is van gas, LPG en condensaat.

Tussen de middag is het op dit moment geen doen om voor de lunch heen en terug te lopen naar het kamp, waar het restaurant is. Je komt daar al vrij snel achter als je het toch probeert want de hitte is op dat moment van de dag zo erg dat het je gewoon de adem beneemt.

De vorige keer dat ik hier was, amper een maand geleden was het nog wel te doen maar op dit moment loopt de temperatuur rond het middaguur op tot bijna vijftig graden zoals je kunt zien op de weer-app op mijn telefoon.

Overigens, hoewel de app een maximale temperatuur aangaf van negenenveertig graden hoorde ik vanavond dat sommige thermometers in het kamp zelfs temperaturen tot eenenvijftig graden hadden aangegeven…

Er zat tussen de middag in het portaal van ons gebouw een zielig uitziend vogeltje wat het zo te zien ook moeilijk had met de hitte en misschien daarom ook wel de schaduw had opgezocht.

Ik krijg nogal eens de vraag van vrienden en bekenden wat ik nou precies doe in Irak, en laat ik daar eens een antwoord op proberen te geven. Daarvoor moet ik eerst uitleggen waar ik werk en wat we daar allemaal doen.

Het eerste plaatje laat zien waar we precies zitten in Irak. De rode cirkel geeft aan waar ik gestationeerd ben, in Khor Al Zubair, maar zoals je ziet heeft de Basrah Gas Company meerdere fabrieken.

Khor Al Zubair ligt op ongeveer dertig kilometer ten zuiden van Basrah en zoals je ook kunt zien relatief dicht bij de grens met Iran en de Perzische Golf.

Wat de Basrah Gas Company doet is het verwerken van het gas wat vrijkomt als restproduct bij de verwerking van ruwe olie. Dat gas werd vroeger gewoon afgefakkeld wat niet alleen zonde is maar ook schadelijk voor het milieu. 

Het proces om het gas te scheiden van de andere producten die ontstaan bij het verwerken van ruwe olie zie je op dit plaatje hier links.

Het “vuile” gas wordt in de fabrieken voor het grootste deel verwerkt tot aardgas wat verkocht wordt aan het nationale gasbedrijf DOMGAS wat er hun energiecentrales mee van brandstof voorziet. Er wordt verder ook nog LPG geproduceerd, en er zijn daarnaast nog andere producten zoals Propaan en Butaan die bestemd zijn voor de export. Het hele verhaal zie je op het volgende plaatje, wat wel een beetje technisch is maar het laat mooi het hele proces zien. En zoals jullie inmiddels wel weten, ik werk op de fabriek die in het plaatje wordt aangeduid als “KAZ”:

En wat ik nu precies doe? Nou, al die fabrieken bestaan uit heel veel onderdelen waarvan de specificaties, de tekeningen en de processen vastgelegd zijn in computerbestanden en documenten. Het probleem is dat al die gegevens nu overal verspreid zijn opgeslagen, en de taak van de afdeling waar ik toe behoor is het vastleggen van al die gegevens in centrale bestanden die al die gegevens aan elkaar koppelen zodat het makkelijk is om informatie op te zoeken.

Er zijn twee teams: het ene houdt zich bezig met het organiseren van alle documenten, het andere is verantwoordelijk voor het herstructureren en vastleggen van alle elektronische data. Samen met mijn back-to-back leid ik dat laatste team, en onze belangrijkste taak hierin is het opleiden van Iraki’s om dit werk te gaan doen.

Ben ik een beetje duidelijk zo? Zo niet dan hoor ik het wel.

Vanmorgen werd ik met een schok wakker omdat mijn wekker afliep. Niks bijzonders zul je misschien zeggen, maar voor mij wel want ik ben altijd wakker voordat de wekker afgaat. Niet echt een vlot begin dus van mijn eerste echte werkdag, en dat is het want tijdens mijn vorige korte shift heb ik zelf nog niet echt veel werk kunnen doen, dat was meer over de schouder van mijn maat meekijken.

Maar nu moest het dan gebeuren, en gelukkig wist ik al dat het een relatief rustige dag zou worden want het is weekend in Irak. Ik besloot na het ontbijt om niet de bus te nemen maar naar kantoor te wandelen, een wandeling van zo’n anderhalve kilometer die op dat tijdstip van de dag nog goed te doen is. Ik kwam zelfs nog net iets eerder dan de bus aan bij het gebouw waar de IT afdeling (waar ik ook bij hoor) is gevestigd.

Op kantoor stapte ik naar binnen net voor een Nigeriaanse collega die me vroeg of ik soms iemand zocht. “Nee,” zei ik, “ik kom hier werken…”. Er druppelden nog een paar collega’s binnen die ik op een na allemaal nog niet kende, en dat komt omdat degenen die ik al wel heb ontmoet meestal nog op rotatie-verlof zijn (behalve de Iraki’s natuurlijk want die hebben gewoon weekend).

Er is iedere vrijdag een vergadering van alle expats in het IT-gebouw en daarna gingen we (het was ondertussen rond half twaalf) gezamenlijk terug naar het kamp voor de lunch. Dat doen we tussen de middag maar met de bus want met de ruim 43 graden van vandaag en in de brandende zon is het niet echt verstandig om te gaan lopen.

Verder was het zoals verwacht een rustige dag met veel oriëntatie en uitzoekwerk, mails en rapporten doorlezen en proberen overal kaas van te maken, wat trouwens niet altijd meeviel. Het zal nog wel een paar dagen voordat ik echt wat zinnigs kan gaan doen, maar het begin is er…