Ik ben al weer een paar dagen terug in Nederland en op dit moment probeer ik te wennen aan het idee dat ik de hele dag thuis ben en toch niet echt vakantie heb. Dat lijkt allemaal erg prettig maar ik heb ineens een heleboel vrije tijd te spenderen en dat is, hoe stom dat ook mag klinken, toch niet zo eenvoudig als het lijkt.

Het eerste waar ik aan ben begonnen is het afwerken van mijn boodschappenlijstje. Hoewel ik al een flinke koffer met al mijn benodigdheden heb meegenomen naar Irak zijn er toch nog wel een paar dingen die ik nodig heb. Het gaat hoofdzakelijk om praktische kleren, want ik was in eerste instantie een beetje op het verkeerde been gezet voor wat betreft de “dress code” op kantoor. Ik had namelijk gelezen dat dat “smart casual” was, dus een overhemd, nette broek en nette goed gepoetste schoenen, maar dat bleek dus niet het geval. Ik kreeg zelfs de vraag of ik niet een beetje moest “down-adressen”…

Dat betekent dus meer spijkerbroeken en polo-shirts en overhemden met korte mouwen. Met name van die laatste twee heb ik wel het een en ander hangen maar die zijn allemaal een kilo of twaalf geleden gekocht en dus vrijwel allemaal veel te groot. Ook wat schoenen betreft, er moesten minstens twee paar sneakers bij komen want mijn nette schoenen bleken in het stoffige klimaat van Irak niet erg praktisch. Ik was met een paar bruine en een paar zwarte schoenen begonnen maar na een week had ik alleen nog maar grijze…

Er is dus nog wel het een en ander te doen aan boodschappen maar ondertussen had ik ook nog een ander karweitje om af te ronden. Het afscheidskado wat ik had gekregen van mijn collega’s in Rijswijk was een graafmachine van Technisch Lego, want waar ik naar toe zou gaan is tenslotte een heleboel zand. Het in elkaar zetten bleek weer een ontzettend leuk klusje, en misschien ga ik nog wel meer aan de slag met dat technische spul van Lego…