Iets wat altijd heel serieus wordt genomen in deze business is veiligheid, en niet alleen veiligheid ten aanzien van de processen in de fabrieken maar ook persoonlijke veiligheid. De grootste afdeling binnen bedrijven is niet zelden de afdeling die toeziet op alle mogelijke aspecten van veiligheid, en die organiseert hier regelmatig bijeenkomsten om een bepaald onderwerp te bespreken. En dat kan dan van alles zijn, van het werken op steigers tot geestelijke gezondheid.

Gisteren hadden we zo’n bijeenkomst waarbij iedereen geacht wordt alles te laten vallen voor een half uur om de presentatie bij te wonen. Ik hoefde niet ver te lopen want het was in de hal net voor mijn deur, en het onderwerp was “vermoeidheid”. Het ging over de oorzaken en gevolgen, met name natuurlijk tijdens het werk, en wat eraan te doen is door jezelf en eventueel door collega’s. De presentatie werd gegeven in het Arabisch en in het Engels, het Arabische gedeelte werd gedaan door Mustafa die in mijn team zit, hij is op de foto de tweede van rechts.

Iets wat hier heel wat minder serieus wordt genomen is de werkethiek. De werkdagen zijn voor de lokale werknemers niet bepaald lang, ze komen rond een uur of acht en ze vertrekken alweer om twee uur ’s middags. Dat wil zeggen, als ze al op komen dagen, want de meesten komen wanneer het ze uitkomt. Dat klinkt voor ons Westerlingen ronduit bizar maar er is ons tijdens onze introductietrainingen op het hart gedrukt hier vooral niet moeilijk over te gaan doen. Dat levert totaal niets op, en als het al iets oplevert zijn het moeilijkheden voor jezelf.

Het punt is namelijk dat de meeste lokale werknemers onderdeel zijn van het oorspronkelijke Iraakse gasbedrijf wat nog steeds onderdeel uitmaakt van dit samenwerkingsverband, en dat is een overheidsbedrijf. Het zijn dus allemaal ambtenaren en die kunnen in dit land niet ontslagen worden (er zit nog veel meer achter maar daar kom ik nog wel eens uitgebreider op terug). In mijn team bijvoorbeeld heb ik op dit moment twee man: de ene is de hele week niet verschenen, de andere wel maar woensdag wenste hij me bij vertrek alvast een prettig weekend want “Morgen kom ik niet,” zei hij. Mijn collega van Document Control heeft zes man maar vertelde me dat er op een willekeurige dag hooguit twee verschijnen.

Soms is het plotseling druk op kantoor, maar dat heeft een praktische reden. De meesten hebben namelijk thuis geen air conditioning en op kantoor is het lekker koel…