Vandaag was de laatste werkdag van mijn eerste volle shift van vier weken. Het zit erop en het is werkelijk omgevlogen, ik heb nog helemaal niet het idee dat ik hier al weer vier weken ben maar aan de andere kant ben ik ook blij dat ik naar huis ga. De dag had ook een beetje het “ik ga op vakantie” gevoel wat je normaal gesproken maar een of twee keer per jaar hebt maar ik ga dat dus de komende jaren elke vier weken hebben.

Vanmorgen heb ik voor mijn vluchten ingecheckt en mijn boardingpassen uitgeprint dus dat is alvast voor elkaar. Er was nog wel een spannend momentje aan het eind van de middag want de grote vraag was “Sta ik wel op de lijst”. We krijgen iedere dag aan het eind van de middag een lijst toegestuurd met daarop alle transporten voor de volgende dag. Als je gaat reizen buiten het kamp, het maakt niet uit waar naar toe, dan mag dat alleen met een beveiligd transport en wie er mee gaan wordt bepaald door de lijst. Sta je daar niet op dan ga je simpelweg niet mee.

Aangezien ik morgen naar de luchthaven moet was het dus zaak om te controleren of mijn naam bij het juiste transport op de lijst vermeld stond. Mocht dat in eerste instantie niet het geval zijn dan moet je dat zo snel mogelijk melden want er komt ’s avonds nog een definitieve lijst en als je daar niet op staat ben je de pineut want die wordt niet meer veranderd. Gelukkig bleek dat niet nodig want ik stond er al meteen op:

Nu alleen nog de weinige bagage die ik mee terug neem in mijn rolkoffer doen en dan ben ik in principe klaar voor vertrek. Morgenochtend ga ik overigens nog gewoon naar kantoor want mijn vlucht is pas om vijf voor half vijf morgenmiddag dus mijn transport vertrekt pas om kwart voor een naar de luchthaven. Kan ik mooi nog even de lunch meepikken in het restaurant want het vertrekpunt van het transport is daar vlak naast.

Het grootste probleem aan de huidige situatie hier in KAZ is het gebrek aan informatie. We horen weinig van wat er allemaal gebeurd om ons heen, maar het weinige nieuws wat er doorsijpelde van Iraakse collega’s die vandaag naar kantoor waren gekomen was dat het rustiger was dan de afgelopen dagen.

Dat zou best te maken kunnen hebben met het feit dat de inmiddels aangekomen veiligheidstroepen hard optreden tegen de betogers, met gebruikmaking van waterkanonnen en af en toe gericht vuur als de situatie te dreigend wordt. Ook schieten ze in de lucht, wat al heel wat gewonden heeft opgeleverd want die kogels vallen natuurlijk toch weer een keer naar beneden. Er zijn ondertussen al minstens negen doden gevallen onder de betogers, maar dat is voornamelijk gebeurd in steden waar ze probeerden overheidsgebouwen te bestormen.

Hier in het kamp is het onveranderd rustig maar toch beginnen sommige mensen, waaronder ik, zenuwachtig te worden. Dat heeft alles te maken met het feit dat ik en nog een aantal anderen deze week naar huis zouden vertrekken en we weten niet of dat wel doorgaat. Verscheidene luchtvaartmaatschappijen, waaronder Emirates, hebben hun vluchten op Basrah gecanceld en verscheidene collega’s die vandaag zouden vertrekken met een vlucht van Emirates konden daarom niet weg. Er wordt geprobeerd om ze morgen alsnog op een vlucht te zetten maar de vraag  is of dat lukt.

Een aantal oliemaatschappijen (BP, Exxon en Lukoil) hebben al hun personeel al geëvacueerd, maar die zitten meer in de gevarenzone dan wij hier in KAZ. Wij zitten te ver van de bewoonde wereld af om hier voor de deur te komen demonstreren, en eerlijk gezegd lijkt dat me ook geen pretje met de temperaturen die we hier overdag hebben…

De vraag is dus of ik aanstaande donderdag zoals gepland naar huis kan vertrekken of niet. Op dit moment is daar geen zinnig woord over te zeggen maar als de berichten kloppen dat het rustiger wordt dan wordt de kans natuurlijk groter. Een vroegere collega had hier een mooi gezegde voor: “We zullen onze ziel in lijdzaamheid moeten bezitten”…  

Vandaag zomaar even wat foto’s die ik heb gemaakt tijdens de wandeling naar kantoor. De wandeling naar het fabrieksterrein begint normaal gesproken bij het restaurant na het ontbijt. Het kamp heeft een aparte uitgang voor voetgangers, die gaat door een gebouwtje waarbinnen een draaihek is en buiten gekomen sta je dan voor de uitgang van het kamp:

Buiten gekomen ligt de weg naar de uitgang van het fabrieksterrein maar ik ga de andere kant op, richting de fabriek. Daarvoor steek ik over, ga door een slagboom, volg de weg die na tweehonderd meter een bocht naar rechts maakt en dan loop ik op de lange weg langs de fabriek:

Helemaal aan het eind van deze weg sla ik linksaf, richting de kantoorgebouwen. Het is vandaar nog een paar honderd meter lopen naar het IT-gebouw waar ik zit, wat ergens rechts van de hoofdweg langs de fabriek ligt:

Op de foto hierboven zie je rechts van het midden het IT-gebouw waar ik werk. Rechts op de foto is de electronica-winkel waar ik het al eens over heb gehad, en daarnaast achter de grijze container is een winkeltje wat het beste te omschrijven is als een klein kruidenierswinkeltje. Tussen de middag wordt daar ook eten verkocht en veel van de fabrieksarbeiders komen dan ook daar om te eten. Omdat het vandaag weekend is zijn allebei de winkeltjes uiteraard gesloten.

En over het weekend gesproken, vandaag was alweer mijn vierde weekend hier en dus het laatste van deze shift want mijn laatste week is ingegaan.

Toen dit bedrijf werd opgericht iets meer dan vijf jaar geleden was er dringend behoefte aan kennis en ervaring en daarom werden er al vanaf het begin buitenlandse werknemers ingehuurd. De situatie was toen in Irak alleen heel anders dan nu en vrijwel alle buitenlanders verbleven dan ook niet in Irak zelf maar in Dubai en bezochten de fabrieken alleen wanneer dat hoognodig was.

Gaandeweg verbeterde de situatie in Irak en kon er regelmatiger in Irak zelf worden gewerkt, maar veel van de buitenlanders werden op zondag (de eerste dag van de werkweek) ingevlogen en ze vlogen op de laatste werkdag van de week (donderdag) weer terug naar Dubai. Het werkschema van deze mensen is dus verschillend van mensen zoals ik. Omdat ik op een vier weken op, vier weken af schema werk ben ik een rotator, de mensen die iedere week vanuit Dubai worden ingevlogen zijn commuters.

Het leven van de commuters lijkt heel aantrekkelijk met een weekend in Dubai en een relatief korte werkweek, maar de meesten zijn er niet zo blij mee. Die korte werkweek is in feite helemaal niet zo kort als je de tijd benodigd om te reizen niet meerekent. En het reizen op zich is al niet aantrekkelijk: veel tijd op een vliegveld voor een relatief korte vlucht van anderhalf uur en dan nog eens de lange rit in de beveiligde bus naar het kamp.

Het bedrijf wil langzaamaan van die kostbare en tijdrovende cummuter-banen af. Als mensen met zo’n baan aan het eind van hun opdracht vertrekken dan wordt de opvolger een rotator. Dat is op den duur veel efficiënter en een stuk goedkoper.

In het kamp hebben we nog een nieuwtje want we hebben nu rond de recreatiezaal annex fitness grasstroken langs het voetpad. Het is weliswaar kunstgras maar het ziet er toch wel goed uit. Van een afstandje tenminste, want als je van dichtbij kijkt is het net slecht gelegde vloerbedekking. Ik heb met verbazing gezien hoe het werd uitgerold en vervolgens met enorme krammen werd vastgenageld. Ik weet niet hoe kunstgras normaal gesproken wordt vastgemaakt maar dit is de eerste keer dat ik gras zie dat op deze manier wordt vastgeniet…

Vandaag hebben mijn maat Ali en ik als team-leads van respectievelijk het Document Control team en het Data Control team een vergadering gehad met onze Iraakse baas Haider. Het initiatief was uitgegaan van Haider want hij wil het een en ander gaan veranderen. Tijdens de vergadering zette hij zijn plannen uiteen en het komt er op neer dat wij als team-leads volledige verantwoordelijkheid krijgen voor onze teams.

Tot nu toe was het namelijk zo dat wij alleen verantwoordelijk waren voor het werk wat er gedaan moest worden en de opleiding van de Iraakse team-leden, maar nu worden we ook verantwoordelijk voor de rest van de dagelijkse gang van zaken, inclusief hun beoordeling. Wij krijgen dat nu allemaal in eigen hand en hoeven alleen nog maar onze Iraakse baas op de hoogte te houden.

De reden dat sommige zaken gescheiden zijn geweest heeft alles te maken met de houding van de Iraakse werknemers die eigenlijk niet willen dat er “buitenlanders” de baas over hen zijn, laat staan ze beoordelen. Logisch, want wij “buitenlanders” beoordelen ze natuurlijk veel meer op hun eigenlijke prestaties, en dus veel strenger. Wij worden niet gehinderd door subjectieve criteria zoals bij welke stam of familie ze horen en hoe belangrijk die allemaal wel niet zijn, en dat is nu juist wat de meeste Irakezen geen plezierig idee vinden. Onze baas realiseert zich dat, en misschien wel juist daarom krijgen wij die verantwoordelijkheid.

Het wordt nu ook zo dat onze Iraakse team-leden bij ons moeten melden wanneer ze niet op het werk gaan verschijnen. Nou, dat zal me een klap geven! Zo is Mohammed, een van mijn eigen team-leden, eergisteren en gisteren zonder opgaaf van redenen niet op komen dagen. Mijn andere team-lid Mustafa wist me te melden dat Mohammed weg gaat, terug naar zijn oude baan binnen het bedrijf en dat hij daarom mogelijk niet helemaal meer gemotiveerd is om nog te verschijnen.

Desondanks verscheen Mohammed vandaag weer gewoon op kantoor. In tegenstelling tot Mustafa overigens die ondanks zijn “Tot morgen” van gisteren vandaag zonder opgaaf van redenen verstek liet gaan…

Het KAZ kamp heeft verschillende faciliteiten om te sporten en ik maar daar best veel gebruik van. De afgelopen jaren had ik al de gewoonte om drie keer per week naar de sportschool te gaan en hier in het kamp ga ik zelfs vier tot vijf keer per week.

De fitnessruimte is overigens niet groot en het aantal toestellen is beperkt. Er staat voor training met gewichten maar één toestel aanwezig, al kun je daar wel verschillende oefeningen op doen. De meeste andere sporters hier doen allemaal aan gewichtheffen waarvoor meerder toestellen beschikbaar zijn en heel veel “losse” gewichten, en dat is dan weer mazzel voor mij want dat ene toestel wat ik gebruik is vrijwel altijd vrij. Meer goed nieuws is ook dat de fitnessruimte binnenkort uitgebreid gaat worden en hopelijk komen er dan ook meer toestellen. Insh Allah, zoals ze hier op alles zeggen.

Ook voor conditietraining is het aantal toestellen beperkt, alleen een cross-trainer en twee roeiapparaten. Nou schijnt er in het naastgelegen kamp ook een fitnessruimte te zijn met wat toestellen voor conditietraining maar daar ben ik nog niet geweest. In plaats daarvan ga ik liever naar het zwembad. Dat zwembad is weliswaar niet breed, je kunt met niet meer dan drie naast elkaar zwemmen, maar het is wel vijfentwintig meter lang. Heel geschikt dus voor het zwemmen van baantjes en dat doe ik dan ook regelmatig.

Het water in het zwembad is trouwens verrassend koud en behalve dat het goed voor je conditie is is een duik dus ook nog lekker verfrissend. Er moet wel een koelinstallatie aanwezig zijn om de watertemperatuur zo laag te houden want met een buitentemperatuur van tegen de vijftig graden overdag zou het water aan het begin van de avond zo’n beetje moeten koken…

De wind waait nog steeds vanuit het zuiden en dat betekent dat we nog steeds de rook over ons heen krijgen van de flares, en dat is te ruiken. Vaak valt het overigens wel mee, af en toe ruik je het wat sterker, de lucht van verbrande olieresten. Wat vervelender is is dat ik een stankprobleem in de badkamer heb, en ik ben niet de enige.

Ik woon in een van de nieuwste blokken in het kamp (op de foto het achterste van de twee gebouwen) en ik zit op de tweede verdieping. Op zich hebben we een prima kamer maar mijn maat Sachin, die de kamer bewoond als ik er niet ben, vertelde me tijdens mijn vorige bezoek al dat er wat problemen waren met de badkamer. Het schijnt dat daar een stevige rioollucht hing en dat is natuurlijk niet echt fris. Sachin vertelde me ook dat hij er niet achter kon komen waar die lucht vandaan kwam en dat de enige remedie was de badkamerdeur dicht houden en de lucht verder voor lief nemen.

Het bleek toen al dat onze kamer niet de enige was die er last van had, er bleken er meer te zijn maar om niet duidelijke redenen hebben sommige kamers er meer last van dan andere. Een collega die ons erover hoorde praten wist gelukkig raad, hij vertelde dat het door het afvoerputje tussen het toilet en de douchecabine kwam. Het schijnt dat daaronder geen zwanenhals is gemonteerd (wat natuurlijk gewoon standaard zou moeten zijn) en de oplossing was dan ook simpel, het afvoerputje afplakken met tape.

Toen ik hier aankwam was er dan ook geen enkel stankprobleem, totdat ik een paar dagen geleden ’s avonds terugkwam in mijn appartement. De schoonmaker had de badkamerdeur open laten staan en de putlucht kwam me meteen na het openen van de voordeur tegemoet. De schoonmaker had namelijk ook de tape van het putje verwijderd. Nou heb ik hier geen tape, en ik vermoedde al dat dit in opdracht was gebeurd dus voordat ikzelf iets ging doen deed ik eerst navraag. En inderdaad, er was een reden voor: blijkbaar is er in een kamer waar ook het putje was afgeplakt een gevalletje van overstroming geweest en nu mogen de putjes dus niet meer worden afgesloten.

Lekker dan, want de lucht was niet te harden. Een van de oplossingen was het regelmatig doorspuiten van het putje, wat wel hielp niet afdoende, en gelukkig kreeg ik een beter idee. Ik sneed een stuk af van een stuk zeep, propte dat in de pijp onder de vlotter van het afvoerputje zodat het net de pijp niet helemaal afsloot en voilà, het probleem was opgelost. Waarschijnlijk zal de zeep wel smelten op den duur maar we hebben een doorlopende aanvoer van zeep, en we hebben al een paar stukken op voorraad dus we kunnen voorlopig nog wel vooruit. In ieder geval totdat ze dit probleem structureel hebben aangepakt. Als dat tenminste gebeurt…

Iets wat van mij hier verwacht wordt en wat ikzelf heel erg leuk vind is het helpen van mijn collega’s met hun Engels. Je zou verwachten dat dat gedaan zou worden door iemand die Engels als moedertaal heeft maar die spreken meestal te snel of hebben een dik accent (Schotten…), en dat maakt het voor de Iraki’s grappig genoeg moeilijker om ze te verstaan dan mij. Vandaar het speciale verzoek aan onder andere mij en mijn maat Sachin (die weliswaar uit India komt maar al twintig jaar in Canada woont) om te helpen met gesprekken en ook lessen.

De vorige keer dat ik hier was heb ik al zo’n les bijgewoond om eens te kijken hoe het gaat, en eerlijk gezegd schrok ik toen van het niveau van vrijwel alle Iraki’s. Sommige kunnen Engels sprekend redelijk uit de voeten maar een stuk tekst oplezen gaat bij de meesten heel erg moeizaam en het is vaak duidelijk dat ze het wel lezen maar absoluut niet begrijpen wat er nu eigenlijk staat. Mijn Iraakse baas is bijvoorbeeld een hele aardige man maar zijn Engels is heel erg slecht en als we met elkaar praten (wat hij graag en veel doet) moet mijn teammaat Mustafa regelmatig bijspringen om te vertalen.

Vandaag heb ik zelf mijn eerste les gegeven. Geen onverdeeld succes voor wat betreft de opkomst want van de drie genodigden was alleen Mustafa er, maar die was wel heel erg enthousiast en dat maakte een hoop goed. Ik probeerde vooral om hem veel te laten praten want hoewel hij een van de Iraki’s is die het beste Engels spreekt is het nog steeds tweede-klas-middelbare-school niveau met veel versprekingen.

Ons gesprek ging aan de hand van een plaatje uit een Engels lesboek waarop een winkelstraat te zien was en we raakten in een gesprek over winkels en straten in Basrah, en over de winkel van Mustafa’s eigen ouders, hoe een Iraakse familie allemaal samen eet en nog veel meer. Erg leuk, en ik heb zelf ook zo het nodige geleerd over het leven in Irak, zelfs een beetje over de periode na de laatste oorlog, iets waar in principe niet over gesproken wordt.

Mijn baas spreekt zoals gezegd ook graag Engels omdat hij het beter wil leren spreken maar hij heeft nog een lange weg te gaan. Vooral sommige woorden willen er maar niet goed uit komen ondanks onze voortdurende aanwijzingen. Zo heeft hij het nog steeds over “elekketrikketie” (electricity) en hij heeft ook een airco in de “chicken” (kitchen dus…).

Zoals ik al had verteld wordt de beveiliging in het KAZ kamp heel serieus genomen en als onderdeel daarvan worden er regelmatig oefeningen gehouden. Soms worden die van tevoren aangekondigd, maar soms ook niet.

Zo’n onaangekondigde oefening was er dus vanavond. Ik was net terug in mijn kamer na het diner toen ik me de pleuris schrok omdat het alarm afging. Iedere kamer heeft zijn eigen luidspreker dus het geluid was oorverdovend. Er werd omgeroepen dat het om een beveiligingsoefening ging, iedereen moest onmiddellijk naar binnen gaan of binnen blijven en nadere berichten afwachten.

Het alarmsignaal bleef minutenlang oorverdovend afgaan totdat er werd omgeroepen dat alles veilig was, gevolgd door een boodschap dat iedereen zich moest melden op verzamelpunt 1, een groot vierkant plein van grint in het midden van het kamp. Ik verliet mijn kamer om er naar toe te gaan en voegde in in de stroom mensen die allemaal die kant op gingen. Op het plein zijn plekken aangeduid met nummers die corresponderen met het nummer van het gebouw waar je verblijft. Mijn gebouw is nummer zestien dus ik sloot aan in de rij achter nummer zestien.

En toen was het wachten. We zagen de mensen van de beveiliging rondlopen met bewapening en er stonden verscheidene gepantserde Toyota Landcruisers geparkeerd rond het plein. De sfeer in de rij was ontspannen en het werd nog soortement van gezellig ook want je raakte aan de praat met mensen die je nog niet kende. De meeste gesprekken begonnen met “Wat was jij aan het doen toen het alarm afging?”, en dat leverde de nodige hilariteit op want sommigen stonden net onder douche en anderen lagen al in bed.

We moesten bijna een half uur wachten op het plein waarbij ondertussen onze namen werden opgenomen. Het bleek dat er uit ons blok twee namen misten en die moesten door de beveiliging worden gecontroleerd. Een van de afwezigen, een Chinese, beweerde dat ze het alarm niet had gehoord, wat mij een raadsel is want volgens mij was het tot in Rijnsburg te horen…

Uiteindelijk kregen we van de beveiliging het sein veilig, met meer informatie over de oefening. Er was een aanval op de hoofdpoort gesimuleerd (vandaar het commando binnen blijven) en het resultaat van de oefening was succesvol geweest gezien de reactietijden van zowel de beveiliging als de bewoners.

En toen mochten we weer naar binnen, en dat was volgens de woordvoerder van de beveiliging precies op tijd want de voetbalwedstrijd België tegen Japan stond op het punt van beginnen…