Ik had vanmiddag een privé bus terug naar het IT-gebouw want ik was de enige passagier van de kwart-over-twaalf-bus. Hoewel deze rit nooit veel passagiers heeft is dit toch de eerste keer dat ik helemaal alleen zat. Dit in tegenstelling tot de bus van half twaalf op weg naar de lunch, want die zit altijd bomvol. Zo vol zelfs dat ik een tegenwoordig een geniepige truuk uithaal om verzekerd te zijn van een plekje: ik stap een halte eerder in dan de halte bij ons gebouw.

Die eerdere halte is namelijk ook het startpunt van de busroute en is maar twee minuten lopen vanaf het IT-gebouw. Als ik daar om vijf voor half twaalf aankom dan is de bus nog vrijwel leeg want alle Indiërs die daar altijd instappen doen dat pas vlak voor vertrek. Het alternatief is gewoon een kwartiertje wachten, maar er is geen garantie dat die volgende bus ook niet vol zit. Iedereen gaat namelijk om dezelfde tijd naar de lunch en dat is vanwege de openingstijden van het restaurant.

Die pendelbussen rijden de hele dag, van de vroege ochtend tot aan het begin van de avond, en ze rijden een vaste route. Er is een vast opstappunt in het KAZ kamp vanwaar de bus in een ruk doorrijdt naar de kantoren achter de fabriek, en daar zijn dan drie haltes waarvan die bij ons IT-gebouw de middelste is. In de “spits uren”, ’s morgens vroeg, tussen de middag en aan het eind van de middag, rijdt er ieder kwartier een bus, daartussen om het half uur en in het weekend is de dienstregeling aangepast.

In de bus is er behalve het pasjesritueel wat ik al heb beschreven bij mijn eerste werkdag bijna twee maanden terug nog een ritueel en dat is het verplicht dragen van de gordel. Alle stoelen zijn uitgerust met een heupgordel en die moet beslist om want anders gaat de bus niet rijden, de chauffeur houdt dat via zijn binnenspiegel in de gaten. Nu is die gordel wel voor de veiligheid maar het is toch een beetje een wassen neus. Ten eerste trekt vrijwel niemand die gordel strak want de chauffeur controleert alleen maar of hij vastgeklikt zit. En ten tweede is de maximum snelheid van de bus op het hele terrein maar twintig kilometer per uur en zelfs dat wordt door de vele verkeershobbels onderweg amper gehaald.

Die bus is dan ook maar weinig sneller dan lopen. Dat doe ik ’s morgens en ’s avonds al en eigenlijk zou ik tussen de middag ook wel willen lopen, maar met de huidige temperaturen op dat tijdstip is dat niet echt verstandig: vandaag werd er voor het eerst deze maand vijftig graden geklokt…