Hoewel het vandaag eigenlijk de eerste dag is van mijn verlof ben ik vanmorgen toch gewoon naar kantoor gegaan om kwart over zes. Mijn vlucht was pas vanmiddag om half vijf en het transport naar de luchthaven vertrok om kwart voor een. Ruim zes uur te spenderen dus en aangezien ik al had gepakt en de kamer al was opgeruimd was er weinig anders te doen dan wachten. En dan kun je net zo goed nog even naar kantoor gaan want dan schiet de tijd tenminste op, nietwaar.
Er was nog een hele leuke verrassing voor me op kantoor want ik kreeg van mijn team-lid Mustafa een mandje met dadels. Want, zei hij, “dades in Basrah very good”. Hartstikke leuk natuurlijk, al vroeg ik me af hoe ik die mand in mijn koffer moest krijgen. Om elf uur nam ik de bus terug naar het kamp zodat ik ruim de tijd had om mijn koffer op te halen van mijn kamer, de mand met dadels erin te persen en te gaan lunchen in het restaurant voordat ik naar de bus ging.
Er vertrokken in totaal ruim zestig man naar de luchthaven vandaag en die waren verdeeld over twee konvooien van drie bussen, ik zat in het tweede konvooi. De rit naar de luchthaven duurde langer dan normaal omdat er een aangepaste route was in verband met mogelijke demonstraties op de normale route.
We ondervonden geen enkel probleem, zelfs de controles onderweg waren niet zo lastig als de vorige keer. Aangekomen op de luchthaven ging ook alles vlot en dat kwam omdat het zo rustig was. De meeste andere oliemaatschappijen hadden al hun commuters deze week niet laten invliegen dus er waren veel minder mensen dan normaal.
Na nog een kort bezoek aan de lounge was het tijd om naar de gate te gaan waar de laatste van de in totaal zeven bagagechecks werd uitgevoerd, en die ging voor mij niet echt lekker. Alle scans hadden uiteraard mijn elektrische tandenborstel gezien maar in tegenstelling tot de vorige zes checks werd er nu wel moeilijk over gedaan want mijn koffer moest open. Ik zette mijn rolkoffer op de grond naast die kerel die op een stoel naar me zat te schreeuwen “Case open, case open!”. Ik liet de tandenborstel zien maar hij was niet tevreden. Hij wees op mijn schoenentas en weer was het “Open! Open!”. Ik liet mijn schoenen zien, maar het probleem was blijkbaar dat ik daar wat kleine spulletjes in had gedaan om ruimte te sparen. Een van die dingetjes was mijn kleine Canon camera in een tasje, en dat moest hij ook zien. Nadat hij zag dat er een camera in het tasje zat gooide hij het naast mijn koffer op de grond.
Nu was de man blijkbaar tevreden want mijn koffer mocht weer dicht. Dat was alleen niet zo makkelijk want de hele inhoud lag nu overhoop dus ik moest ter plekke alles zo goed en zo kwaad als het ging weer inpakken. Meer oponthoud was er gelukkig niet en na een voorspoedige vlucht arriveerde ik een voor half acht lokale tijd in hotel Le Meridien in Dubai. Emirates bleek daar een eigen vleugel te hebben met heel erg luxe kamers, en daar mag ik dus verblijven tot morgenochtend om zes uur, dan staat er een auto klaar om me terug te brengen naar de luchthaven voor mijn vlucht naar Amsterdam die om vijf over acht vertrekt.