Kijk, af en toe moet het eens mee zitten en dat was vandaag zo. Tot twee keer toe zelfs.

Wat het geval, een van de engineers vond het hoog tijd om een van onze grote contractors, een bedrijf wat Wood heet, te vertellen hoe wij Informatie Management doen en wat wij in dat opzicht van ze verlangen. Het was in vroeger tijden gebruikelijk dat wij vrij snel na het afsluiten van zo’n contract bij zo’n bedrijf langs gingen om precies dat te doen maar door de bezuinigingen komt dat weinig meer voor. Het gevolg is meestal een puinhoop aan data en documentatie, wat logisch is als er nooit duidelijk is uitgelegd wat de bedoeling is.

Maar goed, deze keer wil men dat dus op de ouderwetse manier aanpakken, en aangezien Wood er zelf ook om had gevraagd en mijn baas het er mee eens is mag ik samen met nog een collega naar het kantoor van Wood voor een Workshop over het bovengenoemde onderwerp. En het allerleukste is dat dat kantoor in Dubai zit…

We hebben het zo geregeld dat we de laatste dagen van mijn rotatie gaan, wat inhoudt dat ik vanuit Dubai na de Workshop direct naar huis vlieg. Daarvoor moesten natuurlijk wel mijn al geregeld vluchten worden omgeboekt, en dat had nogal wat voeten in aarde want de hoogste baas van afdelingen Financiën moest daar persoonlijk toestemming voor geven. Dat bleek gelukkig een makkie want mijn eigen baas had hem al verteld waar het over ging dus dat werd allemaal gisteren geregeld. 

Er moet ook nog voor een paar dagen een hotel worden geboekt in Dubai en dat was weer een heel ander verhaal, daarvoor moest de hoogste baas hier in Irak toestemming geven. Ik zag mijn geest al zweven want volgens mij heeft zo’n man toch wel belangrijker dingen te doen dan dit soort verzoeken afhandelen. Ik verwachtte dan ook niet veel toen ik hem vanmorgen mijn verzoek stuurde, maar tot mijn stomme verbazing kreeg ik binnen een paar minuten een email met goedkeuring van hem terug.

Dat was de eerste keer vandaag dat het meezat, en het werd nog mooier. Omdat ik nu vanuit Dubai naar huis vlieg en niet vanuit Basrah kan ik een dag eerder een vlucht naar huis nemen. Ik kreeg te horen dat er geen business class beschikbaar was voor de vlucht van acht uur ’s morgens, dus ik dacht dan maar de vlucht van kwart voor drie ’s middags, ben ik nog steeds ’s avonds voor tienen thuis als alles goed gaat. Krijg ik een mailtje, ons reisbureau had toch nog een plaats gevonden op de vlucht van acht uur ’s morgens.

En dat betekent dat ik een volle dag eerder thuis ben. Is dat mazzel of niet?

Vandaag even een paar foto’s van het KAZ kamp om een beter een idee te krijgen hoe het eruit ziet.

De eerste foto is een panorama-shot gemaakt staande voor de recreatiezaal, hetzelfde gebouwtje waar ook de fitnessruimte zit. Helemaal rechts zie je een rijtje barakken waar collega’s wonen en waar ik de eerste week dat ik hier was ook een tijdelijke kamer heb gehad. In het midden staat het administratie-gebouw en rechts daarvan zie je het restaurant. De open ruimte ervoor is het “centrale plein”, de plek waar we allemaal moeten verzamelen als er een alarm afgaat en waar is tijdens mijn vorige rotatie dus twee keer ’s avonds heb gestaan, een keer voor een oefening en een keer voor een vals brandalarm. De gebouwen waar ik woon kun je niet zien op de foto, die liggen helemaal rechts en vielen buiten beeld.

Op de bovenstaande foto zie je die barakken weer, het rechtse blok hierboven staat op de eerste foto helemaal links. Tussen de barakken zie je hier een stuk van de binnenmuur die rond het kamp loopt. Daarachter ligt een open ruimte met daarachter nog een tweede muur.

Op de laatste foto kijk je vanuit het standpunt van de vorige foto naar links. Achteraan zie je weer de binnenmuur en achter het pad een van de vele hangplekken waar je met collega’s kunt kletsen en waar gerookt mag worden. Op dit moment wordt er nog niet zoveel gebruik van gemaakt omdat je er overdag gebakken wordt en het ’s avonds nog te heet is. Het schijnt dat er met name vanaf oktober veel meer gebruik van gemaakt gaat worden omdat het dan ’s avonds heerlijk buiten is. We gaan het zien.

Overigens, als je op de foto’s klikt krijg je ze in groter formaat te zien. Dat geldt overigens voor vrijwel alle foto’s.

Het is duidelijk merkbaar dat het zonnetje ’s morgens lager staat wanneer ik naar de kantine loop voor het ontbijt dan tijdens mijn vorige rotatie. Ook ’s avonds is het al eerder donker aan het worden, de zon is al bijna onder tegen de tijd dat we van kantoor naar het kamp zijn gewandeld. Dat komt uiteraard vanwege de verandering van de seizoenen want hoewel we hier een stuk zuidelijker zitten dan Nederland ten opzichte van de evenaar is het verschil tussen de seizoenen hier veel groter dan in Maleisië en op de Filipijnen waar we hebben gewoond.

Net als in Nederland zijn er hier ook vier seizoenen en op dit moment komt de zomer zo’n beetje aan z’n einden en gaan we langzaam aan de herfst in. Dat is merkbaar aan de temperatuur overdag die langzaam gaat afnemen, tot in de winter zelfs tot hooguit zo’n achtentwintig graden, maar vooral aan de temperatuur ’s nachts. Nu al merk ik tijdens de wandeling naar kantoor dat het iets koeler is dan zeg twee maanden geleden, en tegen het eind van het jaar kan het zelfs ’s nachts tegen het vriespunt worden. Dat wordt dus toch een jas of in ieder geval een vest of trui meenemen…

Op de foto zie je het pad wat ik afloop van de ingang van het gebouw waar ik “woon” richting het restaurant, waarvan je nog net de bovenkant ziet boven de containers. Die containers zijn overigens de onderkomens van ons beveiligingspersoneel. Het ziet er misschien nogal primitief uit aan de buitenkant maar ze zijn van binnen van alle gemakken voorzien. Voor zover mogelijk in zo’n beperkte ruimte natuurlijk, en ik ben dan ook blij dat wij gewoon kamers hebben met toch wat meer ruimte. Dat we een raam hebben maakt daarbij weinig uit, om de warmte buiten te houden zit de zonnewering toch de hele dag dicht…

Naast onze woonbarakken is trouwens nog een kamp, het ABB kamp, wat ook helemaal uit containers bestaat. Daar zit hoofdzakelijk ingehuurd personeel waaronder veel Indiërs. Ik was daar tot vandaag nog nooit geweest en ik heb daar ook niks te zoeken, behalve dan de fitnessruimte daar waar alleen maar cardio-apparaten staan. En omdat ik weer wilde gaan hardlopen ben ik vanavond daar naartoe gegaan voor een half uurtje lichamelijke inspanning op de loopband en de fiets. Iets wat ik in de toekomst beslist meer ga doen.

Vanmorgen toen ik aankwam bij kantoor en ik de deur opende hoorde ik achter me miauwen. En ja hoor, een zwerfkat die lekker tegen het hek lag toen ik aankwam lopen kwam naar me toe, blijkbaar in de verwachting dat ik wat te eten bij me zou hebben. Helaas was dat niet zo en nadat ze nog even had zitten miauwen ging ze weg toen ik naar binnen ging.

Er zitten de nodige zwerfkatten op het fabrieksterrein en daar wordt weinig aan gedaan want ze houden het ongedierte enigszins op peil. Zwerfhonden zijn er ook al zien we ze vrijwel alleen van een afstandje want ze zijn nogal schuw. 

Er zijn ook nog andere dieren hier, zoals vogels. Meestal zijn het soorten die we in Nederland ook kennen, zoals mussen en duiven. Mogelijk zitten er nog andere soorten ook maar aangezien ik geen erkende vogelaar ben is dat voor mij lastig te zien, voor zijn het allemaal mussen.

Naast de bovengenoemde, tamelijk onschuldige, diersoorten zijn er ook een paar waar we voor moeten uitkijken. Zo zijn er de “camel spiders”, of kameelspinnen zoals ze in het Nederlands heten (rolspinnen is ook een Nederlandse naam voor deze krengen). Meest opvallende kenmerk van deze spinnen is dat ze groot zijn, ze kunnen poten hebben van wel dertien centimeter lang. Ze zijn erg snel en kunnen gemeen bijten al zijn ze niet giftig. Een collega heeft er vanavond een paar gespot op de weg naar de poort toen hij aan het hardlopen was.

Maar het meest gevaarlijke beest is de Sand Viper (Zandadder), een uiterst giftige slang die overigens ook in Europa voorkomt, zij het niet in Nederland. Het vervelende van deze slangen is dat ze in het woestijnzand moeilijk te zien zijn door hun camouflagekleuren, ze zijn heel erg snel en hun beet kan zelfs dodelijk aflopen. Gelukkig wordt er op het fabrieksterrein regelmatig op dit soort ongedierte gecontroleerd en de kans dat we er binnen de muren een tegenkomen is vrijwel nul.

Je zou waarschijnlijk denken dat er hier ook kamelen voorkomen, en dat zal ook wel alleen heb ik ze nog niet gezien, alleen maar kuddes geiten. En nog even over die kat van vanmorgen, nadat ik dat fotootje naar Riet had doorgestuurd kreeg ik meteen een berichtje terug, “Je mag hem niet meenemen”…

Ik heb al eens geschreven over het feit dat de arbeidsethiek van de Irakezen niet helemaal overeenkomt met die van de Nederlanders. Er zijn uiteraard ook zat Nederlanders die niet bepaald model-werknemers zijn maar de Irakezen hebben wel heel vreemde ideeën over de dagelijkse arbeid. Ze worden geacht te werken van acht tot twee, en dat is dus al niet echt overdreven lang, maar ze komen ook wanneer ze daar zin in hebben. Je weet dus nooit wanneer ze op het werk verschijnen.

De twee Irakezen in mijn team, Mustafa en Mohammed, zijn daarop geen uitzondering maar er wordt in het algemeen binnen IT (als het werkt tenminste) iets aan gedaan. Alle teamleads, waaronder ik, moeten bijhouden wanneer een Irakese werknemer niet op het werk verschijnt zonder dat vooraf gemeld te hebben.

Nu begint morgen de viering van het Offerfeest (Eid Al-Adha) en dan is iedereen drie dagen vrij. Heel veel Irakezen hadden gisteren en vandaag vrij genomen zodat ze inclusief de twee aansluitende weekenden ruim anderhalve week vrij zijn. En zoals gezegd, vrij nemen betekent hier niet zozeer het opnemen van een officiële vrije dag maar gewoon niet komen opdraven.

Gistermorgen kwam Mohammed onverwacht op kantoor en toen die gistermiddag naar huis ging verzekerde hij me dat hij ook vandaag zou komen. Van Mustafa kreeg ik gistermorgen bericht dat hij niet op het werk zou verschijnen met daarbij de merkwaardige toevoeging dat hij dinsdag weer zou komen; merkwaardig, omdat het vandaag maandag is en dinsdag een officiële vrije dag en dan komt hij dus zeker niet.

En zoals ik al had verwacht, ze kwamen vandaag allebei niet. De rest van de week zal het rustig zijn op kantoor en we zien wel weer wie er na het weekend op het werk verschijnt…

De foto van vandaag heb ik gemaakt na de lunch terwijl ik op een overdekt plekje in de schaduw op de bus zat te wachten. Rechts achteraan zie je het restaurant oftewel de DFAC (Dining Facility) zoals ze het hier noemen.

Er is een reden waarom mijn back-to-back Sachin en ik onze rotaties zodanig hebben afgestemd dat we op een donderdag aankomen in Irak, en dat is omdat dat vlak voor het weekend is. De eerste twee werkdagen, de vrijdag en de zaterdag, is het dan lekker rustig op kantoor want alle Iraakse collega’s zijn dan vrij. Je hebt dan mooi tijd om je weer een beetje in te werken na een afwezigheid van vier weken.

En een rustig begin van mijn werkperiode kon ik wel gebruiken want ik had de nodige nachtrust gemist tijdens het reizen en gisteravond ben ik dan ook al heel vroeg als een blok in slaap gevallen. Vanmorgen werd ik gewekt door de wekker, een teken dat ik nog niet helemaal terug ben in mijn normale ritme.

Net als tijdens mijn vorige rotatie wandelde ik na het ontbijt op mijn gemak naar kantoor waar ik als eerste aankwam en dus voor een gesloten deur stond. Gelukkig kwam net op dat moment de bus aan en daarin zat een van mijn collega’s die een sleutel heeft dus ik kon alsnog naar binnen.

Er was weinig veranderd sinds de laatste keer dat ik hier was maar het eerste wat me opviel was dat we eindelijk een handendroger hebben in de toiletten. Hoewel er wasbakken zat zijn om je handen te wassen waren er geen handdoeken of tissues aanwezig zodat je altijd maar moest zien hoe je je handen weer droog kreeg. Gelukkig hoef ik daar dus mijn zakdoek of mijn broekspijpen niet meer voor te gebruiken…

Die toiletten zijn toch al een verhaal apart want er is bijvoorbeeld ook geen toiletpapier. Dat klinkt vreemd maar hier is het gebruikelijk om een soort doucheslang naast het toilet te hebben voor het reinigen achteraf. Ja, dat geeft een natte boel, ik weet ook niet precies hoe ze dat doen zonder je kleren zeiknat te laten worden en daarom gebruik ik die methode zelf nooit.

Ik neem gewoon zelf een toiletrol mee vanuit mijn kamer, maar dat geeft toch een beetje een campinggevoel op je werk. Misschien werkt het makkelijker met die hurk-toiletten (het bekende gat in de grond), want zo zien drie van de vier toiletten er uit, er is er maar een met een gewone toiletpot.

Nog een onhebbelijkheidje van de toiletten is dat de deuren allemaal naar binnen open gaan. En alweer, dat zal minder hinderlijk zijn bij de hurk-toiletten maar bij het ene toilet met de toiletpot is het ronduit lastig om je naar binnen te wurmen. Temeer omdat die kraan met doucheslang ook precies aan de muur zitten aan de kant waarlangs je naar binnen moet.

Je ziet, het is allemaal weer even wennen…