Van slapen is jammer genoeg niet veel terecht gekomen onderweg. Ik heb misschien twee en een half uur geslapen terwijl ik eigenlijk had willen doorslapen tot vlak voor aankomst maar dat lukte dus niet. Wel leuk was dat ik meteen na het instappen van plek voor me ineens “He Willem” hoorde. Het bleek Paul te zijn, de Engelsman die in Dronten woont en naast wie ik op weg naar huis vier weken geleden had gezeten op de vlucht van Basrah naar Dubai. 

Omdat we met bijna een uur vertraging aankwamen in Dubai had ik ook geen zin meer om naar het hotel te gaan waarvoor ik van Emirates een voucher had gekregen, simpelweg omdat de tijd die ik daar zou kunnen doorbrengen hooguit drie uurtjes zou zijn. Ik besloot dus om maar gewoon in de lounge te blijven hangen tot het vertrek naar naar Basra. Daar heb ik ook nog even geprobeerd nog wat te slapen maar meer dan een uurtje is dat niet geworden. En nee, dat was niet omdat ik bang was dat ik weer mijn vlucht zou missen…

De vlucht naar Basrah vertrok vrijwel op tijd en we kwamen zelfs een kwartier te vroeg aan op de luchthaven van Basrah, om half drie in de middag. De gebruikelijke formaliteiten werden vlot afgehandeld en ik kon al snel door naar de bagagebanden voor het ophalen van mijn rolkoffer. Tijdens het wachten had ik zicht op de Duty Free Shop van de luchthaven en die zie je dan ook op de foto. De bagage kwam uiteindelijk, niet op de band waarboven vlucht EK947 stond aangegeven maar op de band daarnaast waarboven toch duidelijk “Closed” op het bord stond…

De wachttijd in de aankomsthal was nogal lang omdat we op twee collega’s moesten wachten die langer werk hadden omdat ze een nieuw visum moesten. Nadat ze ook in de aankomsthal waren aangekomen werden we in taxi’s gezet die ons naar de vlak buiten de luchthaven gelegen “Dustbowl” brachten. De “Dustbowl” is de plek waar de bussen op ons wachten die ons naar onze uiteindelijke bestemming brengen, en in ons geval was dat dus het KAZ kamp. De rit, die langer duurde dan normaal omdat er uit veiligheidsoverwegingen nog steeds wordt omgereden om mogelijke protestdemonstraties te vermijden, was zoals gebruikelijk eentonig. Het was ondanks de airco in de bus behoorlijk warm in het kogelvrije vest en het enige opwindende was dat we onderweg een uitgebrande tankwagen langs de weg zagen liggen die vanochtend was ontploft waarbij de chauffeur om het leven was gekomen. Het was overigens geen aanslag maar waarschijnlijk gewoon het gevolg van het feit dat ze het hier met de veiligheid nou eenmaal niet zo nauw nemen.

Om even over vijven arriveerden we in het KAZ kamp waar ik na het ophalen van de sleutel naar mijn kamer ging. Ik was bekaf en wilde eigenlijk meteen na het avondeten naar mijn bed gaan maar het werd toch wat later dan verwacht. In het restaurant kwam ik zoveel collega’s tegen die me kwamen begroeten dat het later werd dan gepland.

Terug op mijn kamer wilde ik nog even een film afkijken maar dat was toch teveel van het goeie en ik viel ruim voor negenen al in slaap…