Ik heb al eens geschreven over het feit dat de arbeidsethiek van de Irakezen niet helemaal overeenkomt met die van de Nederlanders. Er zijn uiteraard ook zat Nederlanders die niet bepaald model-werknemers zijn maar de Irakezen hebben wel heel vreemde ideeën over de dagelijkse arbeid. Ze worden geacht te werken van acht tot twee, en dat is dus al niet echt overdreven lang, maar ze komen ook wanneer ze daar zin in hebben. Je weet dus nooit wanneer ze op het werk verschijnen.

De twee Irakezen in mijn team, Mustafa en Mohammed, zijn daarop geen uitzondering maar er wordt in het algemeen binnen IT (als het werkt tenminste) iets aan gedaan. Alle teamleads, waaronder ik, moeten bijhouden wanneer een Irakese werknemer niet op het werk verschijnt zonder dat vooraf gemeld te hebben.

Nu begint morgen de viering van het Offerfeest (Eid Al-Adha) en dan is iedereen drie dagen vrij. Heel veel Irakezen hadden gisteren en vandaag vrij genomen zodat ze inclusief de twee aansluitende weekenden ruim anderhalve week vrij zijn. En zoals gezegd, vrij nemen betekent hier niet zozeer het opnemen van een officiële vrije dag maar gewoon niet komen opdraven.

Gistermorgen kwam Mohammed onverwacht op kantoor en toen die gistermiddag naar huis ging verzekerde hij me dat hij ook vandaag zou komen. Van Mustafa kreeg ik gistermorgen bericht dat hij niet op het werk zou verschijnen met daarbij de merkwaardige toevoeging dat hij dinsdag weer zou komen; merkwaardig, omdat het vandaag maandag is en dinsdag een officiële vrije dag en dan komt hij dus zeker niet.

En zoals ik al had verwacht, ze kwamen vandaag allebei niet. De rest van de week zal het rustig zijn op kantoor en we zien wel weer wie er na het weekend op het werk verschijnt…

De foto van vandaag heb ik gemaakt na de lunch terwijl ik op een overdekt plekje in de schaduw op de bus zat te wachten. Rechts achteraan zie je het restaurant oftewel de DFAC (Dining Facility) zoals ze het hier noemen.