De afgelopen week was het bijzonder rustig op kantoor want alleen de expats waren aan het werk. Alle Irakezen hadden vanwege Eid Al-Adha drie dagen vrij, met aansluitend het weekend en gisteren was ook iedereen vrij om de een of andere reden die me niet helemaal duidelijk is. Ik dacht namelijk dat het een nationale feestdag was, dat is me tenminste verteld, maar ik kan nergens vinden op het Internet wat voor dag het dan precies is.

Hoe dan ook, het was dus rustig op kantoor en dat beviel ons allemaal eigenlijk best. Niet om het een of ander maar de Iraki’s zijn een luidruchtig volk. Praten op normaal volume is blijkbaar verboden want alle gesprekken gaan met stemverheffing en dat gaat de hele dag door. De meeste van ons slaken dan ook om twee uur ’s middags op een normale werkdag een zucht van verlichting want dan gaan ze allemaal naar huis.

Het ergste is echter de ochtend, die verloopt iedere dag met hetzelfde ritueel. Als ze binnenkomen wordt iedereen luidruchtig begroet, en bij de mannen betekent dat ook een handdruk en een stevige knuffel met de rechter-schouders tegen elkaar (bij goeie bekenden is dat een complete omhelzing en een paar zoenen op de wangen). En ja, daar is voor mij af en toe ook geen ontkomen aan, en van sommige ben ik ook al een goeie bekende dus ik bedoel maar…

Daarna verzamelen ze in groepjes en gaan ze uitgebreid ontbijten aan iemand’s bureau. De gesprekken daarbij zijn zoals gezegd luid en er wordt ook het nodige gelachen. Op zich allemaal niet eens een probleem maar die bijeenkomsten kunnen nogal lang duren (en wordt er dus niet gewerkt) en het hindert mensen die wel aan het werk zijn. Met name als je een telefoongesprek probeert te voeren met zo’n groep in je nabijheid dan ben je de pineut, je kunt net zo goed ophangen en het later opnieuw proberen.

Om aan te geven dat niet alleen wij Westerlingen ons er af en toe aan ergeren, een collega uit Pakistan vertelde me dat hij speciaal hiervoor een koptelefoon heeft gekocht met noise-cancelling…