Ik was tussen de middag samen met mijn twee teamleden, die zowaar allebei verschenen waren vandaag, uitgenodigd voor de afscheidslunch van mijn ouwe maat Colin Forster. Colin is, tot morgen in ieder geval, de Document Control Lead en dus een teamgenoot van mij. Het is zelfs zo dat ik oorspronkelijk op Colin’s baan had gesolliciteerd (al wist ik dat in eerste instantie niet) en ik was in feite al aangenomen om hem te gaan vervangen toen ik het verzoek kreeg om de baan die ik nu heb te overwegen. Het feit dat ik voor het laatste heb gekozen betekende dat Colin’s aflopende contract met een paar maanden verlengd moest worden totdat er een andere vervanger voor hem was gevonden. Die is er nu en Colin gaat dus nu na ruim vijf en een half jaar weg bij de Basrah Gas Company.

Colin en ik kennen elkaar al bijna vijftien jaar, we hebben elkaar ontmoet op Sakhalin waar hij al werkte toen ik er voor het eerst op bezoek ging eind 2004. Toen ik daar gestationeerd was hebben we samen heel wat partijtjes zaalvoetbal gespeeld en we zijn in die tijd goeie maatjes geworden. Colin is langer op Sakhalin gebleven dan ik maar in de daaropvolgende periode in Rijswijk kwam ik hem daar toch weer tegen toen hij daar een tijdje was gestationeerd voor een project in Kazachstan. Na dat project is hij naar Irak vertrokken en daar kwamen we elkaar dus weer tegen. Nou ja, eigenlijk al eerder want hij zat in de sollicitatie-commissie voor zijn vervanger en we hadden elkaar dus telefonisch al weer een paar keer gesproken.

En vandaag was dus zijn afscheidslunch en dat was een echte Iraakse lunch, niet alleen het eten zelf maar ook de manier waarop er werd gegeten. De rij tafels waaraan we zaten werd vol gezet met schalen overigens heerlijk eten: een speciaal soort gestoomde oranje-gele rijst met daarop stukken kip, lam en rundvlees en daarnaast bakken met verse dadels, potjes half-geschifte yoghurt en flesjes met een soort yogi-drink.

Op de foto zie je Colin als tweede van links. Helemaal links op de foto is Mohammed van mijn team en de tweede van rechts is het andere team-lid Mustafa.

Zoals gezegd, het eten was heerlijk, maar we kregen geen eigen bord, alleen een plastic lepel. En we moesten dus eten met een paar van dezelfde plate, met alleen die lepel en onze vingers. Voor mij geen probleem maar ik ken wel iemand die als ze dit leest nu zit te griezelen.

Overigens, dat yogi-drink spul bleek een mint-smaak te hebben. Dat was dan ook het enige wat ik niet zo kon waarderen want het smaakte naar vloeibare tandpasta…