Ik had niet gedacht dat ik het hier ooit zou zien maar het was gistermorgen heiig toen ik buiten kwam. Het voelde benauwd aan, zo ongeveer zoals het aanvoelt op een hete Nederlandse dag wanneer de temperatuur boven de dertig graden komt. En niet te geloven, de luchtvochtigheid die hier normaal gesproken absoluut nul is was nu negentig graden!

Eergisteren toen we naar het kamp terugliepen merkten we de verandering al en we zagen dat de wind vanuit het oosten waaide in plaats van zoals gebruikelijk uit het noorden. Die gedraaide wind zorgt nu voor aanvoer van vochtige lucht vanuit Iran en dat schijnt als het gebeurt een paar dagen tot een paar weken te kunnen aanhouden. Het verschijnsel schijnt zelfs aan de late kant te zijn dit jaar want meestal gebeurt het in augustus, maar nu dus pas in september.

Het was echt een vreemd gezicht te zien om in plaats van de zon een mistige omgeving te zien, maar de grootste verrassing kwam pas toen ik zoals gebruikelijk naar kantoor ging lopen. Al na een paar honderd meter had ik al in de gaten dat dit een zweterig klusje zou gaan worden maar ik besloot om toch maar door te zetten. En dat heb ik geweten want toen ik aankwam was mijn overhemd zo nat dat ik het heb proberen te drogen voor een airconditioningunit.

En achteraf had ik het kunnen weten al vind ik ook dat iemand me wel eens had mogen waarschuwen. Toen ik na het ontbijt uit het restaurant kwam stonden er verderop een heleboel mensen bij de busstop, veel meer dan normaal. Ik vond dat al vreemd maar toen rinkelde het belletje nog niet. Die hebben dit natuurlijk allemaal geweten en hadden daarom besloten om met de bus naar het werk te rijden in plaats van te gaan lopen. 

En dat heb ik vanmorgen dus ook maar gedaan…