Gisteravond stond om even voor zevenen de limousine van Emirates voor de deur om me naar Schiphol te brengen voor mijn vlucht naar Dubai. Daar aangekomen bleek het voor Terminal 3 een zootje te zijn vanwege verbouwingen buiten, en hoewel dat er vast niks mee te maken heeft was het binnen ook nogal chaotisch. Mijn rolkoffer kon ik vrij snel kwijt bij de balie van Emirates maar daarna begon het gelazer.

Met mijn business class ticket kan ik normaal gesproken gebruik maken van de “priority lane” voor de security-check zodat ik daar snel doorheen zou zijn. Nou die lane was wel open maar aan het einde ervan moest iedereen die ervan gebruik maakte gewoon in de drukte aanschuiven want de speciale “priority check” was dicht. Het probleem met die nieuwe geavanceerde security-systemen is dat alles veel sneller zou moeten gaan maar dat dat meestal niet het geval is. “Moet mijn laptop er ook uit?”, “Oh, moet mijn riem ook af?”, “Mobiele telefoon ook?”, “Moeten mijn schoenen uit?”, allemaal logische vragen van mensen die weinig vliegen maar het houdt wel ontzettend op.

Na de security-check kwam de paspoortcontrole en ook daar stond een gigantische rij. Het vervangen van de Marechaussees door machines werkt misschien wel efficiënter maar sneller gaat het ook hier zeker niet. Gelukkig kwam er net toen ik aansloot in de rij iemand die iedereen met een Nederlands paspoort naar een aparte rij dirigeerde. Al met al was ik dus toch sneller binnen dan verwacht en zat ik even later met een lekker bakkie in de lounge.

Daarna begon de lange periode van wachten, instappen, vliegen naar Dubai, daar weer wachten (zeven uur!) en doorvliegen naar Basra waar we om kwart voor drie in de middag landden. Het hele proces van paspoortcontrole en bagage ophalen ging onverwacht vlot en aangekomen in de aankomsthal (ik was in gesprek met de Nederlandse collega die op hetzelfde reisschema zit als ik) konden we ook vrijwel meteen doorlopen naar de gereed staande taxi’s.

We hadden dit nog niet eerder zo vlot meegemaakt maar het was waarschijnlijk omdat we maar met zijn zessen waren en er geen collega’s bij zaten die op een nieuw visum moesten wachten. Ondanks deze meevaller arriveerden we toch pas tegen vijven in het KAZ-kamp omdat het konvooi onderweg moest stoppen bij het AMBP-kamp om een van mijn medepassagiers daar af te leveren. Daarbij kwam ook nog eens extra oponthoud toen bij het laatste checkpoint al onze papieren gecontroleerd moesten worden.

Vandaag was officieel al mijn eerste werkdag dus nog zevenentwintig te gaan…