De lagere temperaturen en het feit dat een andere collega vroeg wie er met hem meeliep deden me vanmiddag besluiten om niet met de bus maar lopend naar het restaurant in het KAZ-kamp te gaan.

Dat leek in eerste instantie een goed idee want de wandeling ernaartoe was prima te doen en het zorgde tenslotte voor de nodige extra lichaamsbeweging. Voor de terugweg twijfelde ik even of ik toch maar niet de bus zou nemen maar besloot om ook terug toch maar te gaan lopen. En dat leverde toch wat problemen op. 

Niet conditioneel want dat was goed te doen, maar om de een of andere reden liep, in tegenstelling tot de heenweg, het zweet over mijn rug. Ik probeerde dit probleem op te lossen door mijn tempo drastisch te verlagen maar het hielp niks, toen ik bij het kantoor aankwam kon je me zowat uitwringen. Ik ga er dus nog maar eens over nadenken of ik tussen de middag toch maar niet weer de bus moet nemen totdat de temperaturen nog meer zijn gedaald.

Bij het avondeten kwam op de een of andere manier weer eens ter sprake dat ik na mijn tweede shift begin juli in Dubai mijn vlucht naar Amsterdam heb gemist. Mijn maat John met wie ik ook op Sakhalin heb gewerkt kende het verhaal nog niet en uiteraard moest ik het opnieuw vertellen. John zat te hikken van het lachen en sleepte me na het eten mee omdat er nog iemand was die volgens hem dit verhaal beslist moest horen. Die iemand was Gemke, nog een voormalige collega van Sakhalin en uiteraard lag ook die in een deuk.

Het werd allemaal goed gemaakt doordat John ons op een ijsje trakteerde, dus uiteindelijk leverde het verhaal nog wat op ook. Ik hoorde alleen wel dat John om negen uur ’s avonds toen hij ergens anders aanschoof nog steeds zat te lachen…