Het was uitslapen vanochtend want we zouden pas om een uur of elf per taxi richting de luchthaven vertrekken, onze vlucht zou om vijf voor twee vertrekken. We waren ruim op tijd op de luchthaven, er was nog ruim tijd voor wat shopping voordat we aan board gingen. Drie kwartier voor vertrek meldden we ons bij de gate waar we meteen konden doorlopen en zo zaten we meer dan een half uur voor vertrek al in het vliegtuig.

Wat meteen opviel was dat het vliegtuig veel voller zat dan anders, met een groot aantal vrouwen in chador (zwarte tenten die allen het gezicht vrijlaten) en traditioneel geklede mannen (waarvan de meeste met een behoorlijk overgewicht). Die groep passagiers was ook blijkbaar niet gewend aan vliegen want er werd flink van stoelen gewisseld en de stewardessen moesten voor de start veelvuldig manen de gordel om te doen en de rugleuning van de stoel rechtop te zetten. Achter me zaten trouwens twee van die traditionele heren die de gordel niet eens dicht konden maken, er moest een verlengstuk worden gehaald…

Tot zover nog niks aan de hand, maar toen het vliegtuig afgeduwd werd begon er een van die rare passagiers opeens luidkeels te roepen. Het werd overgenomen door een groot deel van die groep, en het was blijkbaar een soort van gebed want het eindigde met “Allah Akbar!”. Ik denk dat dit op veel westerse en zeker alle Amerikaanse luchthavens voldoende was geweest om het vliegtuig meteen terug te rijden naar de gate maar de bemanning had dit blijkbaar al meer meegemaakt en reageerde niet.

Het toestel taxiede naar de startbaan en op het moment van opstijgen begon dit ritueel opnieuw: een luide langgerekte kreet schalde door de cabine en weer antwoordde de groep met een paar luidkeels geroepen zinnen. Tijdens de vlucht was het verder rustig maar het toestel raakte nog niet de grond of daar begon het hele circus voor de derde keer. Nou ja, hier moet ik eigenlijk niks van zeggen want bij een Nederlandse vakantievlucht zou het gros na de landing gaan zitten applaudisseren en waarschijnlijk is dit hetzelfde…

Nog voordat het toestel helemaal stilstond was het dringen in het gangpad om eruit te komen. Gelukkig voor ons ging de groep niet met de rest door de paspoortcontrole, ze verdwenen allemaal in de naastgelegen ruimte voor het ophalen van een visum. Ik denk daarom dat het Iraanse bedevaartgangers zijn die op weg zijn naar de Iraakse stad Karbala. Daar is binnenkort iets groots aan de hand, ik ga dat eens uitzoeken en dan schrijf ik er wel wat meer over.

Uiteindelijk hadden we toch nog oponthoud door de groep want er waren twee collega’s die een nieuw visum moesten ophalen en die zaten dus in dezelfde ruimte als die groep. Ik was daarom vanmiddag net als vorige week pas even voor vijven weer terug in het KAZ-kamp na een rit van meer dan een uur door het troosteloze landschap…