Rustige zondag

atc_kerstboom

Er is weinig te melden over vandaag, wat mij betreft tenminste. Zoals iedere zondagochtend ben ik op mijn gemakkie naar het ATC gereden om daar een echt bakkie koffie te halen bij de Coffee Bean (double-shot cappuccino) en deze keer heb ik er een ontbijtje bij genomen. Verder heb ik nog lekker even rondgewandeld en heb nog wat foto’s gemaakt van het ATC in Kerstsfeer. Het blijft een merkwaardig gezicht, een Kerstboom tussen de palmbomen.

De rest van de dag heb ik thuis naar de laatste twee afleveringen van seizoen twee van ″Game of Thrones″ te kijken en heb nog wat op de computers zitten rommelen. Er was wel nieuws uit Nederland, Riet heeft gisteravond gebeld om te vertellen dat Martin en Sandra in december toch naar ons toe komen. Het bezoek wordt wel wat korter dan oorspronkelijk gepland want nu Martin een baan heeft kan hij ook niet meer onbeperkt wegblijven, en het worden dus twee weken in plaats van drie.

Ik kreeg net een mailtje dat de tickets inmiddels al geboekt zijn en als Riet nou ook nog zo vriendelijk is om de datums door te geven dan kan ik zelf ook in die periode vrij nemen. En uiteraard gaan we kijken of we nog iets moois kunnen regelen voor een weekendje weg of misschien zelfs wel een midweekje. Mooie plekjes zijn er hier zat, dat weten we inmiddels wel.

En verder had dit een hele mooie zondag kunnen worden als die kopbal in de allerlaatste minuut er in was gegaan, maar helaas.

Marcos

Het is natuurlijk eigenlijk niet mogelijk om het iedere dag over de Filipijnen te hebben zonder ooit melding te maken van de voormalige dictator Ferdinand Marcos. Hoewel het al weer zesentwintig jaar geleden is dat hij door een vreedzame revolutie is afgezet werpt hij nog steeds zijn schaduw over het land. Niet alleen in het buitenland is hij bekend als de verdreven dictator, iedereen herinnert zich ongetwijfeld nog steeds zijn vrouw Imelda, die met die 2700 paar schoenen.

Hier op de Filipijnen geniet Marcos ondanks alles wat hij heeft gedaan nog steeds een redelijk grote populariteit onder een deel van de bevolking. Die nemen dan wel voor lief dat hij het land heeft geplunderd, dat hij onvoorstelbare kapitalen naar het buitenland heeft gesluisd en dat hij een vrijwel berooid land achterliet. Dat hij dat straffeloos kon doen dankte hij aan de steun van de Verenigde Staten die dat puur deden vanuit strategisch belang. Hier waren namelijk de twee grootste legerbases buiten de Verenigde Staten, de luchtmachtbasis Clarks en de marinebasis in Subic Bay waar kernonderzeeërs waren gestationeerd. Beide bases werden overigens vrij snel na het afzetten van Marcos teruggevorderd door de Filipijnen, en Clarks is inmiddels uitgegroeid tot de tweede luchthaven van Manila.

Vandaag stond er een bericht in de Filipijnse kranten dat een groep van tienduizend slachtoffers van het Marcos regime een rechtzaak in de Verenigde Staten hebben gewonnen tegen de familie Marcos. Die moeten nu een schadevergoeding betalen van meer dan 350 miljoen dollar, maar of het zo ver ooit komt is nog maar zeer de vraag. Niet omdat ze het geld niet hebben hoor, dat zit wel goed want de Marcosjes boeren nog steeds uitstekend. Zoon Ferdinand Junior is inmiddels Senator, mevrouwen Imelda zit in de regering voor een grote politieke partij en dochter Imee is zelfs gouverneur van de provincie Ilocos.

Wat ze allemaal uitgevreten hebben is niet zo belangrijk, je komt in dit land overal mee weg als je maar lid bent van een van de toonaangevende families. Binnenkort zijn er weer verkiezingen en ik kan nu alvast beloven dat dat heel wat stukjes gaat opleveren waar ons Nederlanders de haren van ten berge rijzen…

Op de Yard

Het was al weer een paar weken geleden dat ik voor het laatst een bezoekje had gebracht aan de Keppel Scheepswerf in Subic ( de ″Yard″ ), maar het werd zo langzamerhand hoog tijd dat ik mijn gezicht daar weer eens liet zien. Begin deze maand is er een van mijn team gestationeerd op de Yard en hij had laten weten dat er wat problemen waren waarbij om mijn hulp werd gevraagd.

Vanmorgen stond ik dus om vijf uur op om op tijd op kantoor te zijn vanwaar om klokslag zes uur de shuttlebus zou vertrekken naar Subic. Ik was de enige passagier vandaag en na een rit van ruim drie en een half uur kwam ik aan op de Yard. Ik blijf daar vanavond en morgen tegen de middag ga ik weer met de shuttlebus terug naar Manila. De dag zelf was verder niet zo heel erg interessant, de problemen bleken zoals zo vaak veel minder erg dan ze in eerste instantie hadden doen voorkomen en het was dan ook niets wat niet met een paar besprekingen kon worden opgelost.

En het is vandaag de dertigste oktober, wat betekent dat mijn jongste zoon vandaag 24 jaar wordt. Van harte gefeliciteerd, Martin!

Trick or Treat

schermafbeelding-2012-10-31-om-08.12.43

We kregen vandaag allemaal de bovenstaande boodschap van onze baas Antoine omdat we een mijlpaal in het project hebben bereikt. Na alle voorbereidingen van de afgelopen twee jaar gaat het nu eindelijk gebeuren dat er daadwerkelijk gebouwd gaat worden. De eerste mijlpaal daarvoor was afgelopen maandag op de Keppel Scheepswerf in Subic waar het eerste staal werd gelost van de vracht van 3300 ton die per schip waren aangevoerd.

Het lossen van het staal wordt begin december gevolgd door de volgende mijlpaal ″Cutting of first steel″, vergelijkbaar met wat ze in de bouw het slaan van de eerste paal noemen. Dat is een ceremoniële gebeurtenis die aangeeft dat het echte werk nu pas goed gaat beginnen. Voor ons project is daarvoor de President van de Filipijnen uitgenodigd maar of die ook echt komt weten we nog niet. Het wordt in ieder geval wel een evenement waar de pers ruim bij betrokken gaat worden want positieve publiciteit is tenslotte nooit weg.

Ik kwam vandaag terug uit Subic en kwam in de Village in een complete chaos terecht. Het was vandaag ″Trick or Treat″ en dat is een gelegenheid waarvoor ook mensen (eigenlijk kinderen maar de groten komen ook mee) van buiten de Village naar binnen mogen. En ze waren gekomen ook, met heel veel auto’s en Jeepney’s vol. De straten waren dus stampvol verkeer, kruispunten stonden hopeloos vast en door alles heen liepen hele hordes mensen de huizen af voor de traktaties.

Omdat ik naar de fitness wilde moest ik me er nog meerdere keren doorheen wurmen ook. Dat lukte redelijk omdat we nou eenmaal niet te ver van de ingang af wonen, maar terug van de fitness duurde het even voordat ik de Village weer binnen kon. De ″Trick or Treat″ liep toen op zijn eind en dat betekende dat er een enorme hoeveelheid verkeer de Village uit wilde, iets waar de ingangen niet echt op berekend zijn, en voor alle ingangen stonden dus de kruispunten af en toe muurvast. Het is me uiteindelijk gelukt om weer thuis te komen, maar vraag niet hoe…

Meer politiek…

George_WashingtonVandaag was het All Saints Day en dan lijkt het hier wel een zondag in Katwijk. De meeste winkels zijn dicht of gaan pas ’s middags open, op straat is het stil en het is erg rustig op de weg want er rijden zelfs minder Jeepney’s. Vorig jaar heb ik al geschreven over All Saints Day dus dat doe ik niet nog een keer. Daarom vandaag maar eens een update over de politiek want er is deze week weer het nodige gebeurd.

En deze keer is het internationaal nieuws want er is bezoek in Manila van de Amerikaanse Marine. Het enorme door kernenergie aangedreven vliegdekschip ″George Washington″ arriveerde op 24 oktober in de Baai van Manila voor een ″goodwill bezoek″. Het kreng is echt enorm want je kon hem zelfs vanaf de 21e verdieping van ons kantoor in de baai zien liggen. Dit weekend vertrekt het schip naar de baai van Subic en daar zullen de vele dames van plezier zich verheugd in de handen wrijven want de Amerikanen zijn weer terug!

Het gerucht gaat namelijk dat de Filipijnen de Amerikanen weer een grotere aanwezigheid op de Filipijnen willen gaan toestaan. De Amerikanen hadden namelijk heel lang na de Tweede Wereldoorlog twee grote bases op de Filipijnen, en een daarvan was in Subic. Daar hadden ze zelfs kernonderzeeërs gestationeerd en er wordt daar nog steeds onderhoud gedaan aan Amerikaanse oorlogsschepen. De Filipino’s wilden de Amerikanen weg hebben en dat is op een gegeven moment ook gelukt, maar nu willen ze ze heel graag terug en dat is vanwege de dreiging van China.

Ik heb al eerder geschreven dat er een tijdje geleden een conflict was ontstaan tussen onder andere de Filipijnen en China over de grenzen in de Zuid-Chinese Zee. Dat leek zelfs even helemaal mis te gaan toen de Filipijnse Marine Chinese vissersschepen uit de Filipijnse wateren wilden wegjagen. Die vissersschepen kregen hulp van Chinese oorlogsschepen, en de Filipijnse marine, die totaal geen partij is voor de Chinese Marine, moest knarsetandend toezien dat de Chinezen vervolgens ongestoord hun gang konden gaan.

Uiteraard werden er op hoog niveau onderhandelingen gevoerd tussen de Filipijnen en China, en het leek de afgelopen tijd zelfs redelijk goed uit te pakken maar blijkbaar voelden de Filipijnen zich toch geroepen hun voormalige sterke bondgenoot te hulp te roepen. De Amerikanen zijn natuurlijk nooit te beroerd ergens hun voordeel uit te slepen en die zijn dus nu met groot machtsvertoon hier, hoogstwaarschijnlijk om de Chinezen te laten zien dat ze niet ongestraft hun gang kunnen gaan. En voor de Amerikanen zou het natuurlijk geweldig zijn hun oude bases weer terug te krijgen, wat voor hen een sterke positie zou betekenen vlak bij China en de rest van Zuid-Oost Azië.

De Chinezen vinden die Amerikaanse aanwezigheid hier uiteraard maar niks en beschuldigen de Amerikanen nu van ongewenste inmenging die de zo goed lopende besprekingen danig verstoren. Dit verhaal gaat dus ongetwijfeld worden vervolgd…

All Souls Day

riet_en_paula_web

Vandaag is de tweede vrije dag van het lange weekend, ″All Souls Day″. In de Rooms-Katholieke Kerk wordt dit ook wel de ″Dag ter Herdenking van alle Overleden Gelovigen″ genoemd. Bij regeringsdecreet was er besloten dat dit een vrije dag zou zijn dit jaar, in navolging van All Saints Day gisteren.

Het vervelende van dit lange weekend is dat Riet in Nederland zit en ik niet zo veel zin heb om er in mijn eentje op uit te gaan. Nou maakte dat met het schitterende weer van de afgelopen dagen niet zoveel uit want de meeste tijd heb ik lekker in de tuin in het zonnetje gezeten.

Weinig nieuws van mijn kant dus maar wel uit Nederland, waar Martin gisteren begonnen is met zijn nieuwe baan bij het LUMC. Hij heeft gelukkig afspraken kunnen maken voor twee weken vrij in december en dat betekent dat hij en Sandra naar ons toe komen voor twee weken vakantie op de Filipijnen. Tegen die tijd is het regenseizoen over en is de zomer hier begonnen, en hopelijk gaan het dus twee mooie weken worden. Het betekent voor Riet en mij dat we Kerst niet in Nederland vieren maar dat we thuis blijven, en dat is in alle jaren dat we in het buitenland wonen de eerste keer. Het zal voor ons dus waarschijnlijk de eerste keer zijn dat we Kerst vieren met temperaturen van boven de dertig graden…

Riet is er in Nederland overigens op de een of andere manier toch in geslaagd om bij onze kat Paula dusdanig in de gunst te komen dat die gisteren zomaar op schoot kwam zitten…

Bewaking

Op de Filipijnen wordt alles wat een beetje de moeite waard is bewaakt. En dan bedoel ik ook alles. Particuliere bewakingsdiensten moeten hier toch wel fortuinen verdienen want je ziet ze de hele dag en overal.

De betere winkelcentra bijvoorbeeld hebben bij iedere ingang een bewaker staan die de inhoud van alle tassen controleert bij binnenkomst. Dat is enkel en uitsluitend om te voorkomen dat iemand met wapentuig naar binnen gaat. Voor ons Westerlingen valt die controle meestal wel mee en wordt er alleen even een vluchtige blik in je tas geworpen want ze gaan er vanuit dat je als Westerling niet komt om de boel te beroven. Waar je overigens wel op verdacht moet zijn is dat je als je doorloopt nog even een hand op je kont voelt. En ook dat is alleen maar bedoeld om te kijken of je geen wapen verstopt hebt in je broekband op je rug.

Ook de Village wordt bewaakt en iedereen wordt gecontroleerd bij binnenkomst en vertrek. Nou is ook dat voor ons Westerlingen weer een wassen neus, want als Riet en ik de post passeren zeggen we vriendelijk gedag en lopen zo door. De reactie van de bewakers is dat ze salueren en ook vriendelijk gedag zeggen.

R2D2Voor alle passerende Filipino’s is dat heel anders, die moeten zich bij binnenkomst legitimeren en vertellen wat ze komen doen, en zelfs dan mogen ze nog niet passeren totdat de bewaking hun gastheer heeft gebeld en de gegevens heeft geverifieerd. Bij vertrek worden uitgebreid de tassen gecontroleerd en er wordt zelfs gefouilleerd. En dat alles is niet zonder reden want er wordt door personeel in de Village volgens zeggen ontzettend veel gejat.

De meeste bewakers staan er beslist niet voor spek en bonen, ze zijn vaak tot de tanden gewapend. Vooral de bewakers rond het Alabang Town Center zijn gewapend met niet alleen pistolen maar na de overigens mislukte overval op een geldwagen van enkele weken geleden ook met enorme geweren. En niet over de schouder maar in de hand zodat ze meteen te gebruiken zijn.

Uiteraard is het niet de bedoeling dat er bij het minste of geringste geknald gaat worden maar de bedoeling is meer ter afschrikking.

Of de ″bewaker″ die bij restaurant Friday’s voor de deur staat ook afschrikwekkend werkt waag ik toch te betwijfelen…

Prachtig lang weekend

atc_02

Hoewel het er inmiddels al weer op zit hebben we hier een prachtig lang weekend achter de rug. We zitten in het staartje van het regenseizoen maar het is al te merken dat het er bijna op zit. De kans op regen en een verdwaalde tyfoon is nog steeds aanwezig maar de zon is de laatste weken weer nadrukkelijk aanwezig.

De afgelopen paar dagen was met name in de ochtend de lucht strak blauw en het was heet. Te heet om er op uit te gaan met de auto vond ik en behalve de noodzakelijke boodschappen heb ik dan ook weinig meer gedaan dan in de tuin gelegen met een boek en een fles koud water. Toch werd het iedere dag in de loop van de middag meer bewolkt en kwam er meer wind. Niet dat dat erg was, want het friste tenminste een beetje op voor zover er daar hier al sprake van is.

Veel boodschappen had ik niet echt nodig nu Riet nog steeds in Nederland zit, maar morgen zitten haar eerste twee weken er al weer op en aanstaande donderdagavond vertrekt ze al weer vanaf Schiphol voor de thuisreis. Gelukkig maar want de weekeinden zijn ongezellig in je eentje…

Reisbureau…

Nu we eindelijk weten dat Martin en Sandra de tweede helft van december naar ons toe komen kunnen we eindelijk de nodige voorbereidingen gaan treffen. Een van de dingen die we zeker gaan doen is een paar dagen weg naar een bounty eiland, en na het zien van de foto’s van ons tripje met Robin en Chantal eerder dit jaar naar Boracay was de keuze wat Martin en Sandra betreft gauw gemaakt.

Het enige probleem is wel dat we aan de late kant zijn met boeken want in die laatste twee weken van december vindt er hier een ware volksverhuizing plaats. Iedereen die geen geld heeft gaat naar de provincie om de familie te bezoeken, en iedereen die wel geld heeft gaat op vakantie. Alle resorts en hotels zitten dus afgeladen vol en er gelden voor die periode ook heel andere prijzen dan in de rest van het jaar.

Ik ben meteen gaan kijken of er nog wat beschikbaar was bij het reisbureau wat we voor de vorige tripjes hadden gebruikt, want daarover waren we toch wel te spreken. En jawel, ik kreeg afgelopen woensdag een prijsopgave voor ons voorkeurshotel, inclusief vluchten, en hoewel prijzig viel het op zich voor het hoogseizoen en een vijf-sterren hotel nog mee. Voor alle zekerheid vroeg ik om een tweede optie voor andere dagen; die kreeg ik donderdag maar die bleek zoveel duurder dat ik terug meldde dat ik toch maar voor de eerste optie ging. Geen probleem zeiden ze, alleen waren nu opeens de tickets voor de vlucht een stuk duurder. Ja, die andere prijs was de prijs van gisteren en die konden ze vandaag niet meer krijgen.

Eigen schuld dacht ik nog, had ik maar meteen moeten beslissen, dus ik bevestigde tegen de nieuwe prijs. Krijg ik vanmorgen bericht, alles was bevestigd en of ik nu maar wilde betalen. Ik kijk naar de prijsopgave, zijn de tickets weer  duurder! Daar ben ik dus even voor gaan bellen, en jawel, die nieuwe ticketprijs was de prijs van vandaag. Maar ik had donderdag toch bevestigd, dan krijg ik toch de prijs van donderdag? In Nederland misschien wel, maar hier niet. Ze boeken de tickets pas als het hotel heeft bevestigd, en die bevestiging kregen ze door alle feestdagen pas vandaag binnen. Ik kon hoog en laag springen en zeggen dat ik dat een belachelijke zaak vond, maar uiteindelijk was het enige alternatief alles af te blazen.

En daar heb ik ook geen zin in want de vraag is of er dan nog op deze termijn ergens anders wat te regelen valt. En ik denk niet dat andere reisbureaus hier veel anders zijn dan deze…

Portnoy, Sheehan, Macalpine, Sherinian

sherinian002c-macalpine002c-sheehan002c-portnoy-01a

Deze namen zeggen de meesten van jullie waarschijnlijk niks maar de echte muziekliefhebber zal ze meteen herkennen. Een paar weken geleden ben ik met mijn maat Phil naar het concert van Joe Bonamassa geweest en dat smaakte naar meer. We zijn dus in de concertagenda voor Manila gedoken en vonden daar een concert van de bovenstaande vier heren. Ik heb kaarten voor ons geregeld en vanavond was het zover.

Het concert zou om negen uur beginnen en Phil stelde voor om rond half acht te vertrekken. Dat leek me redelijk laat gezien de lokatie want het concert vond namelijk plaats in de North Edsa Skydome, en die is zoals de naam al zegt gelegen aan de noordkant van de EDSA. Over die drukke verkeersader dwars door Manila heb ik al eens geschreven, en we moesten dus zowat aan de andere kant daarvan zijn, dwars door de avondspits. En inderdaad, we schuifelden zo ongeveer de EDSA af en pas toen we er bijna waren konden we een beetje opschieten. We stonden uiteindelijk om vijf voor negen voor de ingang en we waren dus nog maar net op tijd. De tijd dat bands je urenlang lieten wachten is al lang geleden, en het concert begon dan ook inderdaad toen we nog maar net op onze stoelen zaten.

De liefhebbers weten wat je van deze gelegenheidsband kunt verwachten en dat kregen we dan ook. Met een verleden in Dream Theater (Portnoy en Sherinian), de band van Steve Vai (Macalpine) en Mr. Big (Sheehan) zat het instrumentaal met de heren meer dan goed. Stuk voor stuk zijn het fantastische muzikanten en tussen de nummers door zorgde Portnoy voor de nodige grappen en grollen. Ondanks dat het niet zo’n grote zaal was en ook nog eens lang niet vol vermaakte de band zich uitstekend. Een zanger hadden ze niet, alles was instrumentaal en daar zat eigenlijk een beetje de kneep: de individuele hoogstandjes verzopen in een brei van geluid want de technicus kon het zaalgeluid simpelweg niet goed krijgen.

Erg jammer van dat toch niet onbelangrijke minpunt, maar desondanks zijn er slechtere manieren om een doordeweekse dinsdagavond door te brengen…

Dutch Club

dutch_club_sinterklaasVandaag kreeg ik een mailtje van de Dutch Club in Manila. Hoewel we daar lid van zijn gaan we eigenlijk nooit naar de evenementen, en de belangrijkste reden is dat die evenementen vrijwel altijd georganiseerd worden in de buurt van Makati. En om ons nou voor een vrijdagavondborrel urenlang in de avondspits van het centrum van Manila te storten is ons toch een beetje te gortig.

Verder wordt er eigenlijk ook niet zoveel georganiseerd door de Dutch Club, maar omdat we nu eenmaal lid zijn krijgen we wel altijd de nieuwsbrieven en de uitnodigingen.

Vandaag was er dus een mailtje en wat denk je, er wordt een heus Sinterklaasfeest georganiseerd. Maar als je naar de uitnodiging kijkt dan zie je dat er het een en ander niet klopt. Allereerst vindt de viering plaats op 24 november in plaats van op 5 december. Ten tweede vindt het gebeuren plaats thuis bij de Belgische Ambassadeur, en ik wist niet eens dat de Belgen ook Sinterklaas vieren.

En last but not least, ″Sinterklaas is coming to Manila″? Ja dag, helemaal uit Spanje zeker…

Vandaag is Riet’s verjaardag en ik vind het eigenlijk helemaal niks dat ik daar niet bij ben. Dus Riet, hierbij van grote afstand van harte gefeliciteerd en een hele fijne verjaardag!

Partizanen

partizans_philippines

Iedere grote vergadering die wordt gehouden bij Shell begint tegenwoordig met een vast onderdeel, iemand wordt van tevoren aangewezen als vrijwilliger om een kort praatje te houden over iets wat betrekking heeft op gezondheid, veiligheid en milieu. De bedoeling hiervan is dat we voortdurend worden herinnerd aan het feit dat we daar alert op moeten zijn, zowel op het werk als privé. De onderwerpen die worden gekozen variëren heel sterk, sommige zijn werk gerelateerd, andere gaan over zaken die van belang zijn voor ieders gezondheid of veiligheid.

Tot welke categorie ik het onderwerp van vandaag moet bestempelen weet ik niet maar volgens mij had het betrekking op allemaal. Een van mijn Filipijnse collega’s kwam in de Leadership Team vergadering van vandaag met als onderwerp de naderende verkiezingen op de Filipijnen. Het ging alleen niet zozeer over de verkiezingen zelf maar over de randverschijnselen. Ik hoorde het aan en viel zowat van mijn stoel van verbazing. Luister en huiver!

Het zijn hier niet zozeer de landelijke verkiezingen die problemen veroorzaken als wel de lokale verkiezingen, en dan moet je denken aan gouverneurs en burgemeesters. Wat blijkt nu, iemand die ″de macht″ heeft, en dat moet je hier zelfs voor een burgemeester letterlijk nemen, wil die liefst niet meer kwijt en zal er alles aan doen om te worden herkozen. En ook dat ″alles″ moet je letterlijk nemen. Een voorbeeld? Bij een van de vorige lokale verkiezingen was de vrouw van een tegenkandidaat voor een positie van gouverneur met een delegatie van bijna zeventig mensen, inclusief vrouwen, kinderen en journalisten, op pad voor de verkiezingscampagne toen ze onderweg werden overvallen door een groep ″Partizanen″ die de hele groep tot de laatste man hebben uitgemoord, inclusief de kinderen.

Deze zogenaamde Partizanen zijn niets meer of minder dan tot de tanden bewapende privé legertjes van de lokale machthebbers. Ze worden in verband gebracht met terrorisme, gewone en verkiezingsfraude, bedreigingen en ze schrikken dus ook niet terug voor moord. Op de bovenstaande kaart uit 2010 kun je zien hoe het gesteld is met die Partizanen. Het linkerkaartje geeft aan hoeveel van die groeperingen er in totaal in een bepaald gebied zijn en het rechter kaartje geeft aan hoeveel er daarvan daadwerkelijk actief zijn. Manila is het gele gebiedje in de blauwe cirkel en zoals je kunt zien is Manila ″schoon″. Dat geldt echter niet voor de omgeving, en tot grote verbijstering van zelfs mijn Filipijnse collega’s blijkt een van de veiligste gebieden nota bene helemaal in het doorgaans rumoerige Zuiden te zijn, op Mindanao.

Hoewel de verkiezingen pas over een paar aantal maanden zijn is de politie inmiddels al een grootscheeps offensief begonnen tegen die Partizanen groepen en volgens een bericht wat we vandaag op het werk ontvingen zijn er nu al zestig van die groepen ontmanteld bij diverse grote operaties. Daarbij heeft de politie hier hulp gekregen van de politie van New York die uiteraard de nodige ervaring hebben met gewapende bendes. President Aquino lijkt dus serieus werk te maken van zijn belofte om een einde te maken aan het wijdvertakte verkiezingsgeweld.

“Effe” Riet ophalen

kl807Vanavond landde vlucht KL807 uit Amsterdam om even voor half acht op de luchthaven NAIA van Manila na een vlucht van zestien uur. Eigenlijk is dat vier uur langer dan nodig is maar door een conflict tussen alle Europese luchtvaartmaatschappijen en de Filipijnse regering over belastingen en tarieven vliegt er geen enkele maatschappij meer direct op Manila vanuit Europa.

Ook KLM maakt een tussenlanding en wel op de luchthaven van Taipei. Op het bovenstaande kaartje kun je goed zien hoe idioot dat eigenlijk is, al is het vanuit het standpunt van KLM bezien zeker niet onredelijk.

Uiteraard was ik er om Riet op te halen van het vliegveld maar wat een toestand was dat! We hebben namelijk bij het boeken van deze vlucht een kleinigheid over het hoofd gezien en dat is dat de aankomst op vrijdagavond was. Is het verkeer normaal al een chaos op de doorgaande wegen, op vrijdagavonden is het ronduit rampzalig. Ik realiseerde me dat uiteraard en hield er rekening mee met mijn vertrek naar de luchthaven maar ondanks dat ik wist wat me te wachten stond overtrof met name de terugrit mijn ergste verwachtingen.

Op de heenweg was het zelfs behoorlijk druk op de tolweg die normaal gesproken altijd een redelijk snelle reis garandeert. Het waren met name de lange wachtrijen voor de tolpoorten die de boel ophielden. De tolweg loopt langs de luchthaven, alleen is het probleem dat Terminal 1 helemaal aan de andere kant van de luchthaven ligt. De wegen rond de luchthaven zijn ook nog eens allemaal drukke doorgaande wegen dus daar is het altijd een enorme puinhoop. Je moet je vrijwel letterlijk door het verkeer wringen en alles doen wat wij in Nederland als ontiegelijk asociaal beschouwen anders kom je nergens. Je snijdt dus af, zet de neus van de auto in de kleinste gaatjes, haalt links en rechts in en probeert vooral om niks te raken. En uiteraard hoop je dat alle anderen hetzelfde doel nastreven.

Doordat ik op tijd vertrokken was was ik ruim op tijd op de luchthaven waar Riet zoals gewoonlijk als een van de eerste naar buiten kwam. Nadat ze haar nicotineshot had gehad reden we naar huis, en met name het eerste stuk ging erg soepel. De files die daar een uur eerder nog hadden gestaan waren weg en we begonnen ons al op een snelle thuisreis te hopen. Helaas, te vroeg gejuicht want het laatste stuk voor de oprit naar de tolweg stond muurvast. We reden vijf dik op een driebaansweg die ook nog eens vergeven was van de taxi’s (logisch vlak bij een luchthaven waar vrijwel geen normaal openbaar vervoer is). Het was tot aan de tolweg schuifelen met vaak maar centimeters tussen de auto’s aan alle kanten. Dat er überhaupt nog sprake was van enige doorstroming was me een volkomen raadsel, maar na bijna drie kwartier te hebben gedaan over een stukje van misschien anderhalve kilometer kwamen we dan toch bij de oprit van de tolweg.

Daarna was het leed geleden want de toltarieven zijn voor Filipino’s dusdanig hoog dat ze de tolweg meestal mijden. Voor ons rijke snobs dus prima geregeld en konden we vlot naar huis rijden waar Riet enthousiast verwelkomt werd door onze beide katten. Of misschien dachten ze gewoon dat ze weer eten kregen…

Nieuwe voorraden

Senseo_pads

Riet is weer terug uit Nederland en zoals altijd zaten haar koffers weer bomvol. Niet met kleren, want als je deze tijd naar Nederland gaat is er niet veel wat je meeneemt hier vandaan aangezien we hier alleen maar zomerkleren hebben en alle winterkleren nog in Nederland zijn. Dat laat heel wat kofferruimte over, zeker voor Riet die met haar Platinum kaart van KLM zevenendertig kilo bagage mee mag nemen tegenwoordig.

Een van de belangrijkste bevoorraadingsartikelen is koffie. Uiteraard hebben ze hier ook koffie maar geen Senseo. Gek genoeg zijn hier wel alle andere moderne koffie methodes bekend zoals Nespresso en alle varianten daarop, maar Senseo is hier totaal onbekend. Dat was overigens ook al zo in Maleisië en iedere bezoeker vanuit Nederland wordt dus verzocht een paar pakken Senseo pads mee te nemen. Een bijkomend probleem is nog dat Riet en ik verschillende smaken hebben; ik drink Regular en Riet houdt van Extra Dark, en dat betekent dat we ook nog eens voorraad moeten hebben van twee soorten. Tijdens Riet’s verblijf in Nederland heb ik de laatste Regular pads gebruikt en de nieuwe voorraad is dus meer dan welkom.

Verder bevatten de koffers vele Kerst cadeautjes voor ″haar″ kinderen en uiteraard weer een voorraad anti-muggen spul met Deet. Van dat laatste is er hier ook zat te krijgen maar allemaal zonder Deet en wij twijfelen ernstig aan de werkzaamheid ervan want zeker bij Riet schijnt het niet bepaald effectief te zijn. Ook het spul met Deet zorgt er overigens niet altijd voor dat Riet gevrijwaard blijft van muggenbeten maar het is wel een stuk minder. Voor mij maakt het niet zoveel uit want laat ik het afkloppen, ik heb al in weken geen muggenbeten meer gehad en zelfs over de afgelopen maanden gerekend heb ik niet meer dan een enkele beet af en toe gehad.

Verder zaten er nog van alles en nog wat in de koffers, onder andere een paar boeken en tijdschriften (altijd leuk weer wat nieuws te lezen te hebben) en een paar dozen drop. Nee, niet voor mij deze keer maar voor een Engelse collega die sinds zijn verblijf in Nederland helemaal bezeten is van Oldtimers…

Smog

img_0803

Riet geeft een beetje last van jetlag, wat natuurlijk te verwachten is na een vlucht van zestien uur over zeven verschillende tijdzones. Ze was vanmorgen om zes uur klaarwakker maar omdat dan het zonnetje hier al op is lag ze dus om even over zessen al prinsheerlijk in de tuin met een bakkie koffie.

Hoewel de lucht ook vandaag voor het grootste deel van de dag weer strakblauw was betekent dat niet altijd dat het dan helemaal helder is. Dan kun je goed zien op de foto die ik deze week maakte vanaf onze verdieping (de 21e) van de skyline van Manila. Als je heel goed kijkt zie je rechts aan de horizon die skyline maar echt duidelijk is het niet. En dat heeft niks te maken met de luchtvochtigheid maar alles met de luchtverontreiniging boven de stad.

Manila is niet bepaald een schone stad en aan het milieu is ze hier niet veel gelegen. Ja, officieel wel natuurlijk maar dat is een wassen neus. Er rijden hier bijvoorbeeld auto’s rond die een uitstoot hebben van pakweg het hele wagenpark van Den Haag, en met name de Jeepneys zorgen voor een enorm groot aandeel in de smog. Dat laatste is zelfs de Filipijnse regering al jaren een doorn in het oog maar er niks aan te doen want de Jeepneys zijn de enige betaalbare vorm van openbaar vervoer voor de gewone Filipijn.

Om even aan te geven hoe oud sommige auto’s zijn die hier rondrijden: het Japanse merk Nissan heette heel vroeger Datsun (en dan spreek ik over minstens vijftig jaar geleden) en hier rijden dus nog Datsuns rond…

En weer naar Subic

subic_0001a

Weer vroeg op vanmorgen want ik moest om zes uur bij ons kantoor zijn omdat de shuttlebus naar de Keppel Scheepswerf in Subic dan vertrekt. Riet zou me wegbrengen omdat ze dan vandaag en morgen de auto ter beschikking heeft, en dat bleek geen enkel probleem want ze was zelfs al voor mij wakker.

Aangekomen bij het kantoor zag ik in eerste instantie de shuttlebus niet staan, maar we waren een beetje aan de vroege kant dus Riet zette de auto neer en samen bleven we even wachten. Het werd echter bij zessen en er was nog steeds geen shuttlebus in zicht. We reden een rondje rond het gebouw om te zien of de shuttle soms ergens anders dan op de vaste plek stond te wachten. Even leek het daarop want er stond een busje aan de voorkant maar dat was niet het busje want ik als shuttlebus had opgekregen. Terug op de plek waar normaal het busje moet staan was er nog steeds niks, dus we reden toch maar even terug naar het busje wat er wel stond. Ik stapte uit om de chauffeur te vragen of dit de shuttle was en dat bleek toch het geval.

Riet vertrok en ik stapte in de shuttlebus waar we vervolgens moesten wachten op nog twee passagiers. Die kwamen echter allebei niet opdagen maar toen dat duidelijk werd waren we inmiddels al een kwartier verder. We vertrokken dus met de nodige vertraging. De reis zelf verliep voorspoedig totdat we in Subic aankwamen en we plotseling door de politie aan de kant werden gezet. Blijkbaar had de chauffeur een overtreding begaan, te hard gereden of door rood licht, dat werd me niet helemaal duidelijk maar het leverde wel weer het nodige oponthoud op omdat de boete ook nog eens bij het eerste het beste politiebureau betaald moest worden.

Uiteindelijk duurde de hele reis zo ruim vier en een half uur, en geloof me, dan ben je behoorlijk gaar als je eindelijk aankomt. En ik moest nog twee dagen cursus geven ook…

Kat in de muur

Wat mij vandaag overkomt op mijn werk! Ik ga zitten op mijn tijdelijke werkplek in ons kantoor op de Keppel Scheepswerf, een bureau bij het raam, en daar hoor ik heel hard miauwen. In eerste instantie dacht ik dat er een katje voor het raam zat, maar dat bleek niet het geval want ik keek naar buiten en zag niks. Het geluid kwam bij nader inzien van binnen, alleen kon ik niet zo gauw uitmaken waarvandaan.

kat_in_de_muurHet klonk duidelijk als een klein katje, en het was een heel zielig miauwtje dus het zat duidelijk in nood. Ik verschoof het kastje dat voor het raam stond, alle dozen ernaast, de tassen en boeken die erin stonden, maar er kwam geen katje tevoorschijn. Toch klonk het geluid duidelijk daar ergens vandaan, en bij nader onderzoek bleek dat het van achter de muur kwam. Het deel van de muur bij het raam is hol want daar loopt de bedrading doorheen, en jawel hoor, het katje zat duidelijk daarin.

Hoe het er terecht gekomen is weten we niet maar we vermoeden dat het tussen de dakplaten en de vloer van de eerste verdieping heeft gelopen en daar in het gat is getuimeld. Het beestje miauwde hartverscheurend maar niemand wist eigenlijk precies wat we moesten doen. Ik waarschuwde in ieder geval onze secretaresses en vroeg ze iemand van Keppel te waarschuwen om te komen kijken en te zien of het beestje achter de muur vandaan gehaald kon worden.

Ik moest toen weg om cursus te gaan geven maar bij terugkomst tegen het middaguur hoorde ik nog steeds het gemiauw; er was dus duidelijk nog niemand wezen kijken laat staan dat er iets gedaan was om het beestje eruit te halen. Op mijn aandringen ging een collega er toch maar op uit om de technische dienst te waarschuwen, maar pas nadat ik had duidelijk gemaakt dat als het beestje niet zou worden weggehaald het daar dood zou gaan en dat zou ontzettend gaan stinken.

Ik weet het, een bizar argument maar er gebeurde nu tenminste eindelijk wat. Er verschenen twee mannen die op mijn aanwijzingen een afdekplaatje onder in de muur openbraken. En jawel hoor het snuitje van een heel klein katje verscheen, maar toen het al die grote hoofden zag die naar binnen keken dook ze meteen weer weg. Pogingen om haar eruit te krijgen mislukten omdat het doodsbange diertje zich krachtig verzette met gebruik van scherpe klauwtjes. Het gat was niet groot genoeg om met dikke handschoenen naar binnen te gaan om het diertje te grijpen, dus er werd besloten na de lunch (die gaat hier voor alles) een andere oplossing te zoeken.

Om één uur moest ik weg want de auto die me terug naar Manila zou brengen stond op me te wachten. Hoe het is afgelopen weet ik dus niet maar dat hoop ik morgen te horen.

Operatie “Red de Kat” succesvol!

kat_in_de_muur_02aMijn verhaal van gisteren was nog niet af want toen ik gistermiddag moest vertrekken uit Subic was de kat nog niet tevoorschijn gekomen. In de muur zat weliswaar een gat wat groot genoeg was voor het beestje om naar buiten te komen maar dat had ze tot op het moment van mijn vertrek nog niet gedaan. Uiteraard was ik nieuwsgierig hoe het was afgelopen en vanmorgen kreeg ik dat te horen.

De kat was de hele middag achter de muur blijven zitten maar kwam tegen vijf uur eindelijk tevoorschijn. Dat wekte de nodige hilariteit op want ze hield zich tenminste aan de kantooruren werd er gegniffeld. Het bleek echter toch een katje wat letterlijk niet zonder handschoenen aangepakt kon worden, en dat gebeurde dan ook. Het beestje had waarschijnlijk de hele nacht al opgesloten gezeten en was natuurlijk doodsbang, en daarbij was het vrijwel zeker ook nog een wild katje en dus eentje die nogal rap is met het uitslaan van de nagels.

Hoe dan ook, het beestje is gered, alleen heb ik geen idee wat er verder mee gebeurd is. Hopelijk buiten het terrein weer losgelaten en niet om de hoek van het kantoor de nek omgedraaid…

Toch een chauffeur

Nou, het is eindelijk zover, we hebben al een tijdje geleden besloten toch maar overstag te gaan en met ingang van aanstaande maandag hebben we dus een chauffeur. Weliswaar is de overeenkomst voor eerst een maand ″op zicht″ maar als het bevalt wordt het een vast werkverband.

Voor al diegenen in Nederland die denken dat we nu tot enorme snobs zijn vervallen, het is hier heel normaal om een chauffeur te hebben en het is eerder bijzonder dat je zelf rijdt. Ook mijn werkgever dringt er sterk op aan dat we zelf niet rijden maar ons laten rijden, en dat heeft alles te maken met eventuele problemen in het verkeer waar je als buitenlander de dupe van kunt worden. Tot voor kort vond ik dat eigenlijk maar onzin en Riet had er al helemaal geen zin in om ″de hele dag zo’n vent over de vloer te hebben″, maar dat is dus veranderd. De belangrijkste reden is overigens dat Riet inmiddels vanwege haar sociale activiteiten zeer regelmatig vervoer nodig heeft en ze heeft geen zin meer om telkens van iemand anders afhankelijk te zijn.

De zoektocht begon een week of wat geleden met een belletje naar iemand die ik kende als een van de chauffeurs van het Vivere Hotel, die had me een jaar geleden zijn nummer gegeven ″voor als ik een chauffeur nodig had″. Marcos reageerde spontaan en leek meteen een ideale kandidaat maar hij accepteerde bij nader inzien toch ons aanbod toch maar niet. Eigenlijk vond ik dat niet eens erg want in onze gesprekken ontpopte hij zich als een wel heel erg godsdienstig persoon die te pas en te onpas met de naam van God liep te strooien. Zelfs de beslissing om toch maar niet onze chauffeur te worden was tot stand gekomen, zo vertelde hij, na dagen van bidden met zijn hele familie. En sorry, maar dat is voor mij toch net een beetje teveel van het goeie, hoor.

De tweede kandidaat leek ook geschikt dankzij de nodige ervaring, maar toen ik hem uitnodigde om langs te komen voor een gesprek wilde hij wel dat ik de taxi betaalde want hij kwam niet met de Jeepney. Als het zo al begint wordt het niks zeiden Riet en ik tegen elkaar en we bedankten hem verder voor de eer. Daarna bleef het een weekje of wat stil. We kregen namelijk geen tips meer voor geschikte kandidaten en we wilden perse iemand die aanbevolen kwam. Dat klinkt misschien wat arrogant maar geloof me, als je alle verhalen over chauffeurs hoort dan wordt je vanzelf wel voorzichtig.

Van de week kregen we toch weer een tip voor een chauffeur die vier jaar voor een voormalige collega had gewerkt. Navraag bij die collega leverde een aanbeveling op en een afspraak was snel gemaakt. Bijna hadden we het nog afgekapt want we kregen via de ALIG website een waarschuwing tegen ene ″Lito″ die als chauffeur aan het solliciteren was, en onze kandidaat heet toevallig ook Lito. Het bleek echter om een andere persoon te gaan (wat denk je, nota bene om die vent die om die taxi had gevraagd!) en vanmiddag hadden we dus alsnog een gesprek.

Lito lijkt een geschikte vent, en als bijkomend voordeel bleek dat Riet hem al kende want de vrouw van die collega waar hij voor gewerkt had ging ook wel eens mee met de voedselhulp acties. We werden het snel eens en vanaf aanstaande maandag hebben we dus een chauffeur in dienst…

ALIG Garage Sale

garage_sale_02a

Vandaag was er een ″Garage Sale″, georganiseerd door de ALIG vrouwen en bedoeld om geld binnen te krijgen voor goede doelen. Het was ook bedoeld als een soort koopjesmarkt voor de lokale bevolking die op deze manier heel goedkoop aan toch kwalitatief goeie spullen konden komen.

Uiteraard was Riet weer van de partij om te helpen, al was het wel vroeg op want de voorbereidingen begonnen al om zes uur vanochtend. Dat hebben we niet gered maar om even voor half zeven zette ik Riet af voor de deur bij een van de ALIG vrouwen die een dusdanig groot erf aan de voorkant beschikt dat er makkelijk een Garage Sale kon worden gehouden.

Er werd van alles te koop aangeboden, van kleren tot speelgoed, en alles letterlijk voor een paar pesos. Voor de lokale bevolking dus een ideale gelegenheid om voor heel weinig goeie kleren te kopen. En dat gaat hier dan weer echt op zijn Filipijns. Officieel zou de verkoop pas om half negen beginnen maar om half acht stonden ze al aan de hekken te rammelen en besloten de ALIG dames om acht uur al om toch het hek alvast maar open te gooien. Volgens Riet kwamen ze naar binnen rennen alsof het de Doldwaze Dagen van de Bijenkorf waren. En eerlijk gezegd was het voor die mensen waarschijnlijk ook zo.

En het is wel te begrijpen ook, want een paar merkschoenen, weggedaan door een Expat familie en dus in zeer redelijke staat en voor de somma van honderd pesos, is voor de mensen hier een kans uit duizenden. Het was dan ook een gegraai van jewelste, waarbij nog goed moest worden gecontroleerd want de koopjesjagers waren ook niet te beroerd om stiekem hun zakken vol te proppen met van alles en nog wat en te proberen dat voor niks naar buiten te smokkelen.

En helemaal Filipijns was wel dat toen de hekken nog niet open waren de bewaking een handje kwam toesteken om alles in goeie banen te leiden. Waarbij ze meteen de beste paren schoenen voor zichzelf apart legden…

Dagje winkelen

We hadden het vandaag druk want er moesten heel veel boodschappen worden gedaan. Met name voor onze aanstaande chauffeur moesten we het een en ander aanschaffen want we hebben wel een ″chauffeurshok″ maar daar moet dan wel een stoel en een tafeltje in, en nog wat dingetjes.

Een van de winkels waar we naar toe gingen was S&R, een soort macro die eigenlijk maar één nadeel heeft: als je er gaat winkelen koop je altijd veel meer dan je van plan was. Zo gingen we kijken voor wat spulletjes voor het chauffeurshok maar we kwamen ook naar buiten met een rijstkoker, een wijnkoeler, een afdruiprek en de nodige flessen wijn. En waar we eigenlijk voor waren gekomen hadden ze niet eens dus we moesten nog verderop. En het gebeurt niet vaak maar Riet had er zin in vandaag dus deden we dat ook maar meteen.

Bij de Festival Supermall kochten we een televisietje voor onze ″maid″ Estela, want we vonden dat ze dat wel verdiend had na een jaar trouwe dienst. Het is een goedkoop Chinees fabrikaat maar met een prima beeld en tot onze verrassing kregen we er ook nog een gratis DVD speler bij; en dat terwijl het televisietje al ″Kruitvat prijs″ was. We kochten ook nog een klein radiootje voor de chauffeur, maar wat we nog steeds niet hadden was een stoel. Wat we zochten was eigenlijk een tuinstoel en gelukkig wisten we nog waar we eerder zo’n stoel hadden gekocht voor Estela, in het Alabang Town Center en dat betekende dus alweer verderop.

Aangekomen in het ATC deden we eerst een bakkie bij de Coffee Bean, waarna we inderdaad de gezochte stoel vonden in een van de winkels in het ATC. Riet toonde weer haar inmiddels buitengewone vaardigheid in afdingen en wist de prijs met bijna een derde te reduceren. En halen jullie nu niet meteen je wenkbrauwen op, dat is hier in Zuid-Oost Azië heel normaal. Al met al kwamen we vanmiddag thuis met een auto die helemaal afgeladen was…

Antenne perikelen

Het is niks dat we onze hulp een beetje wilden verwennen met een klein tv’tje, maar het is dan natuurlijk ook handig als ze er wat op kan zien. Omdat onze kabelaansluiting ten eerste aan de andere kant van het huis zit en die ten tweede blijkbaar niet te splitten is besloten we het eens met een antenne te proberen. Die kosten je hier ook al de kop niet (ongeveer een tientje) dus dachten we dat als het niks is dan kunnen we altijd nog verder kijken.

Ik besloot (stom natuurlijk) om het te proberen met een antenne voor binnengebruik. Gisteravond deed ik daar de eerste test mee en het resultaat was nul komma nul. Het automatische zoekprogramma kon via de antenne geen enkele zender lokaliseren. Nu zitten er ijzeren roosters voor alle ramen dus ik dacht misschien is dat het probleem, maar toen ik de antenne naar buiten verplaatste was het resultaat hetzelfde. Het was volgens de winkel de beste die ze hadden voor binnengebruik, dus ik besloot het waardeloze ding dan in vredesnaam maar te gaan omruilen voor een buitenantenne.

Dat ging zonder moeite, maar nadat ik de hele middag bezig was geweest om te proberen de kabel aan de antenne te bevestigen gaf ik het op. De moer om de kabel vast te zetten wilde simpelweg niet koppelen aan de bevestiging van de antenne, maar ik kon niet uitmaken of de schuld lag bij de schroefdraad van de bevestiging of bij de kabel. Hoe dan ook, ik kon dus weer terug naar de winkel waar de antenne werd omgeruild voor een exemplaar waarvan de koppeling wel werkte, en om dat zeker te weten liet ik ze dat even demonstreren in de winkel.

Thuis gekomen sloot ik de boel aan en inderdaad, er werden nu verscheidene zenders gelokaliseerd maar de kwaliteit was wel sterk afhankelijk van waar de antenne zich bevond. We moesten dus een beetje proberen op verschillende plekken en de antenne zit nu op een waterleidingpijp bevestigd die op de buitenmuur zit. Voor het mooie zou hij hoger bevestigd moeten worden, op de dakrand of zo, maar dat ga ik dus mooi niet zelf doen. Ik wacht wel tot ik daar een mannetje voor vind…

Twee jaar geleden

vader_december2000

De tijd gaat snel, en regelmatig zijn er momenten dat je je realiseert hoe snel. Begin vorige maand bedacht ik me nog dat het twee jaar geleden is dat we uit Nederland zijn vertrokken, en vandaag zijn we al weer dik anderhalve maand verder. Hebben we ons het hele jaar druk gemaakt over de studie van Martin, nu is het al weer een maand geleden dat hij is afgestudeerd en zijn bezoek aan ons, wat tot voor kort nog onzeker was, is nu opeens al over minder dan vier weken. En leek het jaar 2013 pas nog heel ver weg, hier zijn de voorbereidingen voor de Kerst al in volle gang en het nieuwe jaar staat al zowat voor de deur.

Vandaag is de dag dat het al weer twee jaar geleden is dat mijn vader in het LUMC overleed. Het afscheid eind september 2010 toen we naar Kuala Lumpur vertrokken bleek achteraf een definitief afscheid. Er gaat nog steeds amper een dag voorbij dat ik niet aan hem denk maar waar ik toch wel een beetje blij om ben is dat de herinnering aan die afschuwelijke week in het ziekenhuis al aan het vervagen is. Ik herinner me hem liever zoals hij was, en dan vooral op ″onze zaterdagmiddagen″ wanneer we naar ″onze club″ gingen. Lange gesprekken over van alles en nog wat op de heenweg, en op de terugweg ouwehoerend over het resultaat, of dat nou goed was of slecht.

Heel veel mooie herinneringen, en daar hou ik me vandaag maar aan vast.

Sir Ping

wei_pingWe hadden vandaag een feestje van de zaak. Onze Chinese collega Wei Ping gaat ons project verlaten na vier jaar, hij gaat terug naar China waar hij een nieuwe baan heeft in Beijing. De belangrijkste reden voor zijn vertrek was niet omdat hij het zat was maar omdat zijn vrouw en dochtertje in China zijn gebleven en hij heel begrijpelijk meer tijd wil doorbrengen met zijn gezin.

Jammer, want zowel Riet als ikzelf mochten Wei Ping erg graag.

Behalve op het werk kwamen we elkaar hoofdzakelijk tegen in de Union Jack waar hij tot een van de stamgasten was geworden, en het leek dan ook niet meer dan gepast dat het feestje ook in de Union Jack werd gevierd. Het hele team had een uitnodiging gehad en het was dan ook gezellig druk in de voor ons gereserveerde achterbar, een plek waar Riet en ik gek genoeg nog nooit waren geweest terwijl wij toch ook de nodige tijd in de Union Jack doorbrengen.

Afscheid dus van ″Sir Ping″, zoals de meiden van de Union Jack hem noemen…

“ge-Sir”….

Overal ter wereld bestaat de mensheid uit maar twee geslachten, mannen en vrouwen. Niet hier op de Filipijnen want hier hebben ze er drie, te weten, ″Ma’am″ (Mevrouw), ″Sir″ (Meneer) en ″Ma’am-Sir″.

Overal waar je komt wordt je hier vriendelijk gegroet en als je iets vraagt zijn ze al even beleefd, alleen zijn de aanspreektitels af en toe wat verwarrend. Als ik met Riet boodschappen ga doen en we lopen een supermarkt binnen dan groet iedereen ons heel vriendelijk met ″Good Afternoon, Ma’am-Sir!″. Kijk, dat is nog te begrijpen maar als Riet alleen is dan zeggen ze dat heel vaak ook. En als ik alleen ben gebeurt dat gek genoeg nooit, ik ben gewoon ″Sir″. Als je met een groep bent is de standaard begroeting ook altijd ″Ma’am-Sir″. En nee, het is vrijwel nooit ″Sir-Ma’am″, ook niet als ik voorop loop. Als ze het helemaal bont maken zeggen ze overal ″Ma’am″ tegen, ook als je een man bent, dat maakt ze niet uit want dan wordt het gewoon gebruikt als algemene aanspreekterm.

Vooral de jongeren zullen altijd ″Ma’am″ en ″Sir″ zeggen tegen oudere jongeren zoals wij. In winkels en restaurants maakt dat me niet zoveel uit maar het gebeurt op mijn werk ook. Ik heb sinds kort twee nieuwe jonge gasten in mijn team en het lukt me dus maar niet om ze op te laten houden om me ″Sir″ te noemen. Hoe vaak ik ook zeg dat ze me gewoon met mijn voornaam moeten aanspreken, ze blijven me aankijken als een konijntje wat in de koplampen van een aanstormende auto kijkt en ze blijven steevast ″Yes, Sir″ tegen me zeggen. Want dat is weer een apart verhaal, ze zullen nooit of te nimmer ″No″ zeggen, wat je ze ook vraagt. Als ik dus zeg dat ze me gewoon ″Willem″ moeten noemen in plaats van ″Sir″ omdat ik ze anders de nek om ga draaien krijg ik steevast als antwoord ″Yes, Sir″.

En dat vind ik pas echt ″ge-Sir″…

Onze katten

riet_en_abbyKleine katjes worden groot en die twee van ons zijn nu allebei bijna een jaar oud. In vergelijking met toen we ze kregen zijn ze gegroeid als kool, en met name Abby mag zelfs gerust al voor volslank worden aangezien en dat is ook geen wonder als je ziet hoeveel ze eet.

Monster is ook gegroeid maar dat is nog steeds een lelijk scharminkel. Ja, ik kan het wel mooier maken dan het is maar het is gewoon niet anders.

Ze zijn gelukkig nog steeds dikke maatjes. Abby beschouwd Monster nog steeds als een klein zusje wat je in de gaten moet houden, maar de tijd dat ze Monster eerst liet eten voordat ze zelf aanviel is voorbij. Zo gauw Monster even niet oplet of twijfelt bij haar portie (ze is nogal kieskeurig, ze lust geen vis) dan is Abby er als de kippen bij om alles gauw naar binnen te werken. Ze liggen nog steeds vaak samen te pitten maar waar we minder blij mee zijn, ze raggen ook nog steeds samen door het huis. Iedere ochtend is het weer een verrassing als ik beneden kom wat ze nou weer op de grond hebben geflikkerd. En wie van de twee het doet weten we eigenlijk niet, Monster is de nieuwsgierigste maar Abby is geniepiger en krijgt het vaak voor elkaar dat we Monster de schuld ergens van geven terwijl we later merken dat zij het heeft gedaan.

Die nieuwsgierigheid van Monster heeft haar al heel wat problemen opgeleverd. Ze kruipt namelijk overal in als je even niet oplet. Een kastdeurtje, een la, overal duikt ze in en we hebben dat niet altijd in de gaten waardoor ze al heel wat tijd onbedoeld opgesloten heeft doorgebracht. Ook vandaag weer, want toen ik me bij thuiskomst op onze slaapkamer wilde gaan omkleden schoot Monster naar buiten zo gauw ik de deur open deed. De schade viel deze keer mee, ze had alleen een slaatje gemaakt van de volle wasmand waar ze waarschijnlijk in was gesprongen.

Maar ondanks alles zijn het toch twee schatjes hoor, en met name Abby kan het met Riet heel erg goed vinden. Ze gaat mee een dutje doen en ’s avonds voor de televisie kruipt ze op schoot…

Outpost Kerstlunch

Outpost_kerstlunch_2012

De komende weken stikken we van de feesten. Dat is ieder jaar zo hier rond deze tijd, alles en iedereen organiseert feesten voor de Kerst en om iedereen de gelegenheid te geven ze allemaal te bezoeken doen ze dat flink gespreid.

Vandaag had Riet al de eerste, de Kerstviering van Shell Outpost voor de vrouwen. Om even over tienen vanmorgen was het verzamelen bij ons kantoorgebouw vanwaar de dames met een bus naar het Mandarin Hotel in het centrum van de stad werden vervoerd. Het zijn blijkbaar altijd dezelfden die naar bijeenkomsten van Outpost komen dus het was een gezellig clubje bij elkaar. Er werden lootjes getrokken om de meegebrachte cadeautjes te verdelen, er was een heerlijke lunch en er was…Karaoke! Ik kreeg er op mijn werk zelfs een sms-je van Riet over ( ″Nee he, kareoke″ ) en een uurtje later nog een ( ″Nog meer kareoke″ ), ze was er duidelijk niet blij mee. Maar afgezien daarvan was het heel gezellig geweest zei ze, en dat blijkt wel want ze was om over vijven pas thuis.

Zelf had ik eigenlijk ook mijn eerste Kerstviering moeten hebben van het bedrijf Brunel, een soort uitzendbureau voor hoger opgeleid personeel. Daar heb ik de laatste tijd nogal wat zaken mee gedaan, en dat was voor hen een reden om me uit te nodigen op hun Kerstviering. Alleen een beetje jammer dat de uitnodiging vanmiddag om tien voor vijf pas bij mij binnen kwam. Dat ging dus niet meer lukken.

Maar het geeft niet, er komt nog meer. Volgende week donderdag is er de Kerstviering van ons Project team, vrijdag de 7e december is er de Kerstviering van het bedrijf Fluor (waar ik ook niet naar toe kan omdat ik dan in Subic zit, maar daarover later meer), en de 13e december is er nog het grote Shell Philippines Kerstfeest. Tussendoor hebben we nog de nodige feestjes, te beginnen morgenavond met een barbecue bij mijn baas, en er zijn zo nog de nodige feestjes in voorbereiding.

En of al die Kerstvieringen nog niet genoeg zijn, de dames zijn alvast begonnen om plannen te maken voor een gezamenlijk feest op Oudejaarsavond. En we zijn nog niet eens aan het eind van November!

Testrit

Manila_2012_11_24_0048a

We hebben dus sinds afgelopen maandag een chauffeur in dienst. Hij is wel de eerste maand op proef, voor ons om te zien hoe het bevalt en hij kan uiteraard ook zeggen dat hij toch liever wat anders zoekt. De afgelopen week werd ik ’s ochtends keurig naar mijn werk gereden en ’s avonds ook weer opgehaald. Riet hoefde ook niet meer zelf te rijden als ze boodschappen ging doen maar zij voelde zich er een stuk ongemakkelijker bij dan ik. Nou had ze in het begin ook moeite met onze hulp in de huishouding die ″de hele dag voor d’r poten liep″ en ook dat is uiteindelijk goed gekomen, dus het zal wel een kwestie zijn van wennen.

Er zitten voordelen aan het hebben van een chauffeur. Het belangrijkste is dat we niet meer zelf rijden en daarmee komen we tegemoet aan het dringende advies van het bedrijf om dat vooral niet te doen. Er zijn in het verleden blijkbaar al teveel problemen geweest doordat expats betrokken raakten bij ongevallen, en het gaat daarbij niet zozeer ongevalletjes met alleen blikschade maar gevallen waarbij gewonden of zelfs slachtoffers vielen. Voor ons is een chauffeur dus een stuk veiliger, maar er is uiteraard ook het gemak. Als we nu bij een druk winkelcentrum aankomen laten we ons lekker decadent voor de deur afzetten en gaat de chauffeur daarna een parkeerplekje zoeken, of rondrijden totdat we weer opgepikt wensen te worden. Voor de deur weer, uiteraard…

Uiteraard is het belangrijk dat de chauffeur goed kan rijden, en zoals jullie inmiddels weten is dat hier niet bepaald een gegeven. Onze chauffeur Lito heeft vier jaar gewerkt voor een van mijn voormalige collega’s en die kon hem aanbevelen, dus eigenlijk kunnen we ervan uitgaan dat het wel goed zit maar we wilden het toch zelf ook wel zien. De korte ritjes van de afgelopen week waren niet echt een goeie graadmeter dus vandaag besloot ik mij door Lito naar de Mall of Asia te laten rijden. Dit enorme winkelcentrum ligt aan de westkant van het centrum en om er te komen moet je via de drukste verkeersader van Manila, de Epifanio de los Santos Avenue oftewel EDSA. Ik ben ervan overtuigd dat als je daar kunt rijden dat je overal kunt rijden en dat was dus een goeie test om te zien hoe het rijgedrag van Lito is.

En ik moet zeggen, hij is wat mij betreft met vlag en wimpel geslaagd. Hij loodste ons keurig door de drukte heen en wat vooral erg makkelijk is, hij weet overal de weg. Voorlopig dus een positief oordeel…

Langs de Lijn…

Omdat het een beetje lastig is om iedere week zestien uur heen en zestien uur terug te vliegen ben ik niet meer in de gelegenheid om op zaterdagmiddag naar het voetbal te gaan. En dat is eigenlijk een van de weinige dingen uit Nederland die ik echt mis. Dat wil overigens niet zeggen dat ik hier helemaal verstoken ben van het voetbalnieuws want dankzij de moderne techniek kan ik de wedstrijden toch volgen. En als ik geluk heb kan ik via het Internet zelfs nog een samenvatting zien ook, al is dat dan wel altijd pas een paar dagen later.

twitter01Vanwege het tijdsverschil begint de wedstrijd voor mij niet meer op zaterdagmiddag om half drie of drie uur maar pas zeven uur later. Tot voor kort was dat zes uur maar de zomertijd in Nederland is weer afgelopen tot eind maart en dus moet ik nu weer een uurtje langer wachten.

Voor diegenen die dit extra uurtje niet snappen, hier in Zuid-Oost Azië doen ze niet aan zomertijd. Ze kennen eigenlijk het hele begrip niet eens en dat is natuurlijk niet zo gek want de enige seizoenen die ze hier hebben zijn zomer en regentijd. Maar goed, vanaf ongeveer half tien in de avond zit ik dus gespannen met mijn  iPhone binnen handbereik en iedere paar minuten kijk ik even snel op Twitter voor het laatste nieuws. Er is namelijk altijd iemand van de club bij de wedstrijden aanwezig die met korte berichtjes ( voor de kenners: “tweets” ) doorgeeft wat er allemaal in de wedstrijd gebeurt: gele kaarten, gevaarlijke vrije schoppen, gemiste kansen en natuurlijk doelpunten.

Het lijkt wel wat op een moderne variant van het goeie ouwe “Langs de Lijn”, waarbij we vroeger op zondagmiddag aan de radio gekluisterd zaten. Het is in ieder geval zeker zo spannend omdat iedere keer als je op twitter kijkt het even duurt voordat de nieuwe berichten zijn geladen en je moet ze dan ook nog eens doorbladeren. Gebeurt er weinig ( zoals bij de bekerwedstrijd van gistermiddag ) dan zijn er weinig berichten, maar als het spannend is dan loopt het aantal al gauw flink op. De berichten waar je op zit te wachten zijn overigens makkelijk te herkennen in de lijst want die beginnen steevast altijd met “GOOOOAAAAAL”. En zo is het toch weer leuk om het voetbal “live” te kunnen volgen zelfs als ik er zelf niet bij kan zijn.

Alleen moet ik dan niet zoals gisteravond mijn leesbril vergeten…

Kalenders

De vrouwen van ALIG hebben een kalender samengesteld die ze verkopen om hun activiteiten voor de goede doelen te kunnen blijven financieren. De foto’s in de kalender zijn door de vrouwen zelf gemaakt en geven een goed beeld van de Filipijnse samenleving. De prijs voor de kalender is 350 Pesos, wat neer komt op ongeveer zes euro.

Riet’s vriendin Doris is de initiatiefneemster en die heeft 750 kalenders laten drukken. Tot gisteren waren er daarvan ruim vijfhonderd verkocht en dat betekent dat de ALIG vrouwen nog met zo’n honderdvijftig kalenders in hun maag zitten. Riet had er nog vijf liggen en die heb ik vandaag meegenomen naar kantoor want ik dacht dat ik er toch wel vijf zou moeten kunnen slijten aan mijn collega’s.

Ik had niet zo’n zin om ermee te gaan leuren dus ik stuurde een mailtje rond aan een stuk of twintig expat collega’s want de kans dat ik ze daaraan kwijt zou raken leek me het grootst. En lang hoefde ik niet te wachten want al snel stond de eerste naast mijn bureau voor een exemplaar. De tweede volgde ook snel en die hoefde ook nog eens zijn wisselgeld voor vijfhonderd Pesos niet terug. Nog voor de middag was ik door mijn vijf exemplaren heen en aan het eind van de dag stonden er ook nog eens zeven in bestelling.

Ik denk dat ik morgen maar eens wat meer mailtjes ga versturen…

Cocktail Dress

Aanstaande donderdag hebben we een feestavond, het Kerstfeest van ons project. Daar werden we ruim van tevoren al voor uitgenodigd en dat komt goed uit want dan kan iedereen zich voorbereiden. Een feest is hier namelijk pas een feest als verlotingen zijn en een thema, en een thema bekent vrijwel altijd een verkleedpartij. Nou is het voordeel van dit feest dat het van ons eigen project is en ons eigen management dus de nodige inbreng heeft, en die houden ook niet zo van al dat verkleden. Het zijn vooral de Filipino’s die daar helemaal verzot op zijn en als je die een feest laat organiseren is het dus altijd ″gekostumeerd″.

Voor het komende feest valt het zoals gezegd mee, maar er wel een ″dress code″ en wel Cocktail. Voor mij is dat een makkie want hier betekent dat een nette broek en een overhemd. Een colbert is optioneel maar wordt vanwege de doorsnee temperaturen absoluut niet verwacht, en over een stropdas wordt niet eens gesproken. Het komt er dus op neer dat ik gewoon net zo gekleed ga als ik normaal gesproken naar mijn werk ook ga.

Nee, dan de dames. Voor een cocktail party moet je dus een cocktail jurk, en omdat je zo’n jurk natuurlijk geen twee keer achter elkaar aan kunt moesten er voor de komende feesten minstens twee worden aangeschaft. Riet is dus al dagen aan het winkelen, ze heeft inderdaad nu twee cocktail jurken en ook bijbehorende tasjes, maar de schoenen vormen nog een probleem. Een van de jurken is zwart met paars en daar horen (zo is mij verteld) zwarte of paarse schoenen bij. Of paars met zwarte natuurlijk. De zwarte zijn geen probleem, die zijn ruim op voorraad maar paarse is een heel ander verhaal. En het moet dan ook nog de juiste kleur paars zijn. Vanavond gingen we voordat we naar de Chinees gingen nog even wat schoenenzaken af maar zonder succes. Bij het zien van het tasje was het antwoord op de vraag of er ook schoenen waren in die kleur steevast ″We don’t have, Ma’am″.

Bij de Chinees moest ik onwillekeurig lachen toen de ober het bestek neer kwam leggen. ″I want chopsticks!″ zei Riet. Wie had dat kunnen denken, Riet die liever met stokjes eet…

Trots op Martin!

martin_diploma_01

Hoewel hij zei dat hij er helemaal geen zin in had en dat ze zijn diploma maar moesten opsturen was er gisteren dan toch Martin’s diploma uitreiking. Riet en ik konden daar uiteraard niet bij zijn (als we er al van hadden geweten) maar gelukkig zijn er toch nog een paar foto’s gemaakt.

Trots, dat zijn we wel! Nogmaals van harte gefeliciteerd, Martin!

Eerste Christmas Party

mp2_mp3_christmas_party_2012

Het weekend is vandaag al begonnen want morgen is het Bonifacio Day en dat is een nationaal feestdag. Vanavond hadden we ook onze eerste Kerst Party, en ja, ik weet dat het pas november is. De reden van die vroege Kerstfeesten is dat veel mensen rond de Kerst vrij nemen en een beetje spreiding is ook nodig omdat er nogal wat feesten georganiseerd worden.

Het feest van vandaag was de Kerstviering van ons project en de locatie was de gloednieuwe trendy bar ″Opus″ in het luxe ″Resort World″, gelegen naast het vliegveld. We reden voor de gelegenheid mee met mijn collega Dave die met zijn vrouw een chauffeur had gehuurd voor de avond. Het was heel erg gezellig, een stuk beter dan het feest van vorig jaar. We waren toen nog ″nieuw″ in Manila en met name Riet kende nog vrijwel niemand, deze keer waren vrijwel al haar vriendinnen er en ze had het ontzettend naar haar zin (ik zag haar zelfs even op de dansvloer!). Ook de locatie was een stuk beter dan die gigantische tent met de enorme ronde tafels bij het Novotel vorig jaar. Het eten had misschien wat beter gekund maar je kunt niet alles hebben, nietwaar.

Na het feest gingen we op zoek naar onze chauffeur. Dat had eenvoudig moeten zijn maar op Dave’s telefoontjes werd niet gereageerd, de goeie man bleek onbereikbaar. We begonnen al geintjes te maken dat hij er met Dave’s auto vandoor was maar de vraag was natuurlijk waar hij uithing. Er ging me een licht op, ik had voor de avond een vrijkaartje gekregen voor de parkeergarage van het Marriott Hotel en we vermoedden dat hij daar stond en geen bereik had op zijn telefoon. Er zat niets anders op dan naar het hotel te lopen waar Dave op zoek ging in de parkeergarage terwijl wij wachtten in de lobby. En jawel, na een kwartiertje zoeken was onze chauffeur gelokaliseerd en konden we eindelijk naar huis…

Onze tweede Bonifacio Day

st_james_christmas_bazar_2012_12_01_0022a

We waren hier vorig jaar met Bonifacio Day ook al en dit was dus onze tweede Bonifacio Day op de Filipijnen. Als je wat meer over Bonifacio en deze Nationale Feestdag wilt weten moet je maar even de log van vorig jaar doorlezen (of deze link aanklikken).

We hadden onze chauffeur Lito de dag vrij gegeven, wat hier overigens niet vanzelfsprekend is want als we dat hadden gewild had hij gewoon moeten werken. Ook Estela ging vroeg naar huis, ze had gistermiddag al naar huis gemogen maar dat wilde ze zelf niet omdat ze nog wat klusjes af wilde maken.

Riet en ik wilden van de gelegenheid gebruik maken om de grote Kerstbazaar bij de St. James Kerk te gaan bezoeken. Deze bazaar duurt van vandaag tot en met zondag en trekt ontzettend veel publiek. Het was dan ook duidelijk te merken aan de verkeersdrukte in de Village en met name bij de drie toegangspoorten stonden enorme rijen die al het verkeer op de wegen rond de Village vast zetten.

Aangekomen bij de bazaar bleek het uiteraard een complete chaos te zijn, alle omliggende straten stonden mudjevol met auto’s en we vonden dan ook geen parkeergelegenheid op redelijke loopafstand. En dat was wel min of meer een vereiste want Riet wilde een kerstboom gaan kopen. We besloten het voor gezien te houden en morgen terug te gaan, want dan is Lito er weer en kunnen we ons voor de ingang af laten zetten en op laten halen.

St. James Christmas Bazar

St_James_Christmas_Bazar_2012_12_01_0025a

Nadat het gisteren niet gelukt was zijn we vandaag weer naar de Christmas Bazar geweest bij de St. James Kerk hier in de Village. Lito zette ons voor de ingang af en daardoor hoefden we ons zelf niet druk te maken over het parkeren van de auto. Het doel van ons bezoek was het kopen vaan Kerstspullen want die hebben we nog helemaal niet hier.

Vorig jaar weigerde Riet iets te kopen omdat we de Kerst niet hier zouden vieren en we dan toch niks aan de versieringen hadden. Zit wat in, maar dit jaar gaat dat dus niet op want dit wordt onze allereerste Kerst die we niet in Nederland vieren. En het wordt dus ook onze eerste Kerst waarbij we op de thermometer temperaturen zullen zien die we in Nederland echt niet mee zullen maken deze tijd van het jaar. Het voelt overigens wel een beetje merkwaardig om rond te lopen met stralende zon en dertig plus graden en dan overal kerstbomen en de kerstman in zijn arrenslee te zien…

De bazaar was weer erg druk bezocht al viel het vanmorgen nog mee want we waren redelijk vroeg. Het aanbod van de kerstspullen viel alleen wat tegen; heel veel van het aangebodene betrof (vooral) kleding, memorabilia en kunstwerken, en daar kwamen we niet voor. Desondanks was onze eerste aankoop een set geinige soepkommen. Een kerstboom vonden we niet, die waren gek genoeg op de hele bazaar niet te vinden. Wel kochten we een kerstman voor bij de voordeur, het toppunt van kitsch maar dat kan ons niks schelen, dat hoort bij de Filipijnen.

Maar het werd steeds drukker in de tenten en het was ook nog eens bloedheet, dus we hielden het gauw voor gezien. We hebben dus nog steeds geen kerstboom…

Kerstversiering

kerstversiering_2012_12_02_009a

Ik ben vanmorgen druk bezig geweest met het ophangen aan de voorgevel van kerststerren die Riet had gekocht in San Pedro. Het zag er fraai uit maar ’s avonds zie je er niet veel van want er zit in de sterren geen verlichting. We hadden dan ook al besloten dat lichtjes erbij helemaal mooi zou zijn. Gisteren had ik al een doosje meegenomen om te zien of het geschikte lichtjes waren om op te hangen en om te zien hoeveel doosjes we nodig hadden. Vanmorgen kocht ik twee doosjes erbij maar helaas bleek toen ik thuiskwam dat de lichtjes die ik had gekocht niet dezelfde waren als die ik gisteren had gekocht, en dat terwijl ze toch echt van dezelfde stapel kwamen. Riet besloot het heft zelf in handen te nemen. Ze kwam uit de tuin en zei, ″Ik ga me even omkleden en dan ga ik om een kerstboom″. Ik haastte me om mee te gaan en zo stonden we even later in de ″True Value″ (de lokale Gamma) van het Alabang Town Center.

De lichtjes waren het eerst aan de beurt, en deze keer zorgden we ervoor dat ze hetzelfde waren als die van gisteren want die kon je namelijk in serie aan elkaar koppelen. Het volgende was een kerstboom, en ook dat was snel geregeld. Het uitzoeken dan, want nadat ons exemplaar uit het magazijn was gehaald ging de doos in de winkel open en werd de boom door twee winkelbedienden helemaal in elkaar gezet om te zien of hij compleet was. Nadat dat was bevestigd werd de boom weer uit elkaar gehaald, in de doos terug gestopt en werd de doos vervolgens met zoveel plakband dichtgemaakt dat het wel leek of hij nooit meer open moest. We zijn inmiddels aan dat soort taferelen gewend dus wij kochten ondertussen nog wat accessoires, zoals ballen voor in de boom, slingers en een soort van kersttak voor boven de voordeur.

Thuis gekomen besloten we het optuigen van de boom uit te stellen tot later, eerst wilden we de verlichting ophangen. Het resultaat mag er zijn, de vele zweetdruppels van vandaag waren beslist de moeite waard. De kleur op de foto is niet vertekend want de lichtjes zijn inderdaad blauw. Zelfs Riet vindt het ″knus″, kun je nagaan…

Toch nog een tyfoon?

De nieuwsberichten staan er al dagen vol mee en er komen van alle kanten verspreide berichten binnen want er is weer een tyfoon in aantocht. Zoals eerder gemeld zitten we dit jaar onder het gemiddelde voor wat betreft de jaarlijkse portie tyfoons, want dat gemiddelde ligt rond de negentien en we hebben er pas vijftien gehad. En hoewel we al weken schitterend weer hebben wil dat niet zeggen dat we niet op de valreep van het regenseizoen nog een tyfoon kunnen krijgen. Op het werk nemen ze het in ieder geval serieus want we worden al dagen via email op de hoogte gehouden, en ook de ambassades van verscheidene landen sturen berichten rond om te waarschuwen voor het naderende noodweer.

De tyfoon die vorige week op de radar is verschenen heet Pablo (de beginletter ″P″ staat voor de zestiende tyfoon van dit jaar) of Bopha, de meer algemene naam. Vanaf afgelopen week woensdag worden we al op de hoogte gehouden over deze tyfoon, de kracht en de verwachtte route.

Tyfoon_BophaVoor ons op Luzon werden de berichten steeds gunstiger want het werd de afgelopen dagen duidelijk dat het pad van de tyfoon niet zover noordelijk zou voeren, maar dat is dan wel weer slecht nieuws voor het toch al straatarme zuiden want die zijn weer de pineut.

Het kaartje van de iPhone App ″iTyfoon″ geeft aan waar de tyfoon nu is en waar hij over 24, 48 en 72 uur is. Zoals jullie kunnen zien gaat hij ver onder ons langs en dat betekent dat we hooguit regen kunnen verwachten.

Het zuiden wordt echter weer zwaar getroffen, want nog geen kwartier geleden verschenen de eerste berichten dat de tyfoon het vasteland daar bijna heeft bereikt en duizenden mensen zijn al weer op de vlucht. De president zelf is op nationale tv verschenen om de mensen op te roepen de waarschuwingen niet te negeren want dit zou wel eens de zwaarste tyfoon van dit jaar kunnen worden.

We wachten weer in spanning af wat er gaat gebeuren.

Het nieuws van vandaag

avondlicht_2012_12_04_002a

We hoorden net dat de tyfoon die over de Filipijnen raast nu zelfs het nieuws in Nederland heeft gehaald, dus laat ik maar beginnen met iedereen daar gerust te stellen: er is hier in Alabang niks aan de hand. Het is wel een bewolkte dag geweest met voortdurend de dreiging van regen maar er is nog geen druppel gevallen. Aan het eind van de middag brak de lucht zelfs open en kregen we de zon nog net even te zien. De ondergaande zon gaf zelfs een schitterend licht wat ik heb geprobeerd te vangen op een foto maar wat me helaas niet echt is gelukt.

Het nieuws van de dag stond vandaag wat ons betreft in het teken van twee dingen. Allereerst natuurlijk de tyfoon, die vandaag de kust heeft bereikt en op dit moment over het noorden van Mindanao over de Filipijnen raast. Het eiland Bohol waar we een paar maanden geleden nog op vakantie zijn geweest schijnt ook de volle laag te krijgen, en er zijn van die hele regio berichten van verwoestingen en ook zijn er al zes slachtoffers te betreuren.

Er zijn tegenstrijdige berichten over wat de koers van de tyfoon gaat worden en dat is voor ons van belang want dat kan voor ons nog gevolgen hebben. Dat de tyfoon af gaat buigen naar het noord-westen is wel zeker maar hoever is de vraag, want dat bepaald hoever van de kust van Luzon hij zal passeren. Hoeveel last we ervan gaan krijgen is dus nog niet duidelijk maar zoals het er naar uit ziet zal het hooguit veel of weinig regenval gaan veroorzaken.

Het andere nieuws lazen we in de Nederlandse kranten maar ook dat heeft blijkbaar het internationale nieuws gehaald. Want er is weer eens een nieuw en uniek dieptepunt veroorzaakt door een paar jeugdige heethoofden die het gepresteerd hebben om na een voetbalwedstrijdje een grensrechter dood te schoppen. Zelfs een Engelse collega uit Kuala Lumpur belde me op om te vragen wat er in Nederland in vredesnaam aan de hand is. Ja, en wat moet je daar op zeggen?

Ik moest onwillekeurig denken aan al die mensen die ons een beetje vreemd aankeken toen ze hoorden dat we naar Zuid-Oost Azië gingen verhuizen, want dat zijn toch allemaal hokkie-bokkie landen? Welkom bij de club, Nederland…

Tyfoon update

manila_baai

We hebben nog steeds geen last van de langs trekkende tyfoon, of het moet zijn dat het de hele dag bewolkt is. De nieuwsberichten daarentegen laten horen dat het wel degelijk menens is geweest in het zuiden. Het dodental loopt al in de honderden en het aantal daklozen loopt al weer in de tienduizenden.

In de loop van de ochtend kwam op het werk het bericht dat ons gasplatform in de Zuid-Chinese Zee voor de kust van Palawan vrijwel recht in het pad van de tyfoon ligt en dat die daar in de loop van vanavond overheen zou trekken. Er wordt geen enkel risico genomen met zoiets, ondanks dat het platform gebouwd is om dergelijk natuurgeweld te kunnen weerstaan. Van de zesenvijftig man vaste bemanning werden er zesendertig geëvacueerd zodat alleen de hoogst noodzakelijke bemanning aan boord bleef. Ook werd de productie stil gelegd en die wordt pas weer gestart nadat als de tyfoon is gepasseerd en er een grondige inspectie heeft plaatsgevonden.

Op de foto kun je zien hoe de lucht er vanmiddag rond een uur of vier uitzag boven de baai van Manila en daaraan is de onrust op grote hoogte goed te zien. De effecten van de tyfoon zijn tot een straal van vierhonderd kilometer rond het centrum merkbaar in de vorm van zware regenval maar ook daar liggen we net ver genoeg vanaf. Als de tyfoon op zijn huidige koers blijft en niet verder naar het noordwesten afbuigt dan blijven we in Manila hoogstwaarschijnlijk helemaal buiten schot op hooguit wat regen na. Maar dat zei ik gisteren ook al en de eerste druppel moet nog vallen…

Naar Subic

Terrace_Hotel_01

Morgen staat in het teken van feestelijkheden. Ik had al gemeld dat eind oktober het eerste staal voor de bouw van het nieuwe platform op de Keppel scheepswerf is gearriveerd, morgen gaat officieel de bouw beginnen. Dat gaat in de bouw in Nederland symbolisch met het slaan van de eerste paal, in de scheepsbouw heet het ″Strike of First Steel″, oftewel het (aan)snijden van het eerste staal.

Dat wordt een feestelijke gebeurtenis waarvoor heel veel mensen zijn uitgenodigd, en ik als lid van het Leadership team van het project ook. Maar de belangrijkste genodigde is toch wel degene die de feestelijke handeling zal gaan verrichten, namelijk niemand minder dan President Benino S. Aquino III. Er is de laatste weken vol spanning afgewacht of het zou gaan lukken om de president zelf naar het evenement te krijgen en pas afgelopen donderdag hoorden we dat het zou doorgaan.

Vanmiddag om één uur vertrok het grootste deel van de delegatie, waaronder ik, per bus naar Subic. Tijdens de rit kwam via mobiele telefoons het nieuws binnen dat de president toch niet komt. En om begrijpelijke redenen, hij gaat naar Mindanao om daar de door de tyfoon getroffen gebieden te bezoeken. Logisch, de man kan natuurlijk moeilijk in het nieuws komen bij een feestelijke gelegenheid met een glas champagne in de hand terwijl zich net aan de andere kant van het land een ramp heeft voltrokken. Jammer genoeg kan zijn vervanger, de Minister van Energy, om dezelfde reden niet komen want die moet de schade aan de energievoorziening in het getroffen gebied gaan opnemen. We zullen het dus morgen moeten doen met de Onder-Minister van Energie die inmiddels heeft toegezegd wel te zullen komen.

We zitten in Subic vanwege het aantal genodigden verspreid over vier hotels, en ik zit in het splinternieuwe en daarom nog een beetje smakeloze Terrace Hotel, gelegen aan de wandelboulevard langs de baai van Subic (zie foto). Na een gezamenlijke borrel op het terras van het Lighthouse Hotel en met een kleinere groep een gezellig hapje eten bij Texas Joe (ribbetjes!) gingen de meesten van ons redelijk vroeg ons mandje in. Het wordt tenslotte voor ons project een belangrijke dag morgen!

Strike First Steel

strike-first-steel

Een hele belangrijke dag vandaag voor ons project want vandaag begint officieel de bouw van het nieuwe Depletion Compression Platform met de ceremonie van het aansnijden van het eerste staal. Ons Malampaya project is een samenwerkingsverband tussen Shell, Chevron en de Filipijnse nationale oliemaatschappij PNOC, en de andere betrokken partijen zijn Fluor, het bedrijf wat het ontwerp voor zijn rekening neemt, en de scheepswerf Keppel. Van al die partijen waren zware delegaties aanwezig maar de belangrijkste aanwezige was de Onderminister van Energie, Mevrouw Josefina Patricia Asirit, die de officiële handeling zou gaan verrichten.

Het evenement vond plaats in een van de grote montagehallen op de Keppel scheepswerf die omgetoverd was in een hal met feestelijke aangeklede ronde tafels en een groot podium met daarnaast enorme beeldschermen. Terwijl we wachtten op het arriveren van de hoge gasten hadden we ruim de tijd om wat rond te lopen en hier en daar een praatje te maken. Daarbij werden we omzwermd door mensen van de pers, er waren welgeteld zes cameramannen aan de slag en er liepen heel veel fotografen rond. Bij vrijwel ieder gesprek wat je had doken er wel een of meer fotografen op die het gespreksgroepje op de foto namen, iets wat de Filipino’s breed lachend ondergingen maar waar ik me nog steeds ongemakkelijk bij voel (ik heb nog steeds kramp in mijn kaken van het vrolijk kijken).

Na de onvermijdelijke toespraken werd de ceremonie zelf verricht, waarbij het drukken door de hoge gasten op een grote rode knop een op afstand bediend snijapparaat in werking zette. Dat apparaat bevond zich overigens in een andere hal maar we konden het gebeuren volgen via een in die hal geplaatste camera. Daarna werden er de nodige groepsfoto’s gemaakt met de hoge gasten als middelpunt, en dat werd een beetje een teleurstelling, althans voor ons buitenlanders. Vanwege de aanwezigheid van de pers moest natuurlijk het Filipijnse karakter van het project worden onderstreept en dat betekende dat vrijwel alleen de Filipino’s van het het project op de foto mochten, wij buitenlanders mochten alleen toekijken.

Na de lunch vertrokken we met een aantal weer met de bus terug naar Manila. Dat ritje werd ook al geen onverdeeld genoegen want we vertrokken om één uur van de scheepswerf en ik was door alle fileleed onderweg pas om over zevenen ’s avonds thuis. Leuke dag, zo’n Strike First Steel ceremonie…

Storm update

Het is niet te geloven maar we zijn nog steeds niet van die tyfoon af. Die is inmiddels afgenomen tot wat ze een tropische cycloon noemen maar hij is ook boven de Zuid-Chinese Zee omgekeerd en komt nu weer richting de Filipijnen. Het lijkt er op dat de storm de komende twee dagen over het noorden van Luzon zal trekken en er zijn dus ook al storm waarschuwingen uitgegaan naar het gebied. Wij zullen er zoals het zich laat aanzien weer vrijwel geen last van hebben want het pad van de storm loopt ver noordelijk van waar wij zitten. Zoals je op het plaatje kunt zien is de storm eigenlijk met een boog om de Manila regio heen getrokken en hebben we hier dus zelfs op een paar hele korte buitjes gisteren na totaal geen last gehad.

pablo_trackDat geldt helaas niet voor de getroffen regio’s in het zuiden. De kranten staan vol hartverscheurende verhalen van menselijk leed en ik vind het persoonlijk verbijsterend dat er behalve in Amerikaanse kranten in het buitenland nauwelijks aandacht aan deze ramp wordt besteed. Nederlandse kranten schijnen zich alleen nog maar druk te maken over wie de kwartfinalisten zijn van een of andere talentenjacht en dat een zich fotomodel noemende Friese pannenlat zich in een hamburger restaurant of in haar blote reet heeft vertoond.

Even dus maar wat koele cijfers van mij. Behalve het aantal van meer dan zeshonderd slachtoffers, een groot aantal vermisten en 400.000 daklozen is de storm ook desastreus voor de economie van het getroffen gebied. De Filipijnen zijn de derde grootste exporteur van bananen, onder andere Dole, Chiquita en Del Monte, en de oogst van 14.000 hectare is verloren gegaan. Dat betekent een verlies voor het land van driehonderd miljoen dollar, en het zal ruim een jaar gaan kosten voordat de getroffen plantages weer productierijp zijn.

De Thaise afgevaardigde van de Verenigde Naties heeft opgeroepen tot hulpacties en die is door verscheidene landen toegezegd maar er is nog niets concreets gemeld. Ook de Paus heeft gelukkig een duit in het zakje gedaan om zijn enorme schare trouwe volgelingen hier een hart onder de riem te steken, hij heeft voor ze gebeden. En daar is iedereen deze met goud behangen vertegenwoordiger van het schatrijke Vaticaan natuurlijk ontzettend dankbaar voor. Maar tot nu toe nog geen wereldwijde hulpacties, geen benefietconcerten zoals voor de slachtoffers van een soortgelijke storm in Noord Amerika, geen collectes in de kerken. Wel medeleven, maar ach ja, het gebeurt tenslotte vrijwel ieder jaar dat het zuiden van de Filipijnen worden weggespoeld door een tyfoon dus de wereld is er inmiddels aan gewend…

Een gewone zondag

atc_01

Het was vanmorgen nog even spannend omdat het nog steeds niet helemaal duidelijk was wat die verrekte tyfoon nu allemaal aan het doen was maar al snel bleek dat hij vrijwel tot stilstand was gekomen ten noordwesten van Luzon. Doordat de storm in rap tempo in kracht afnam was in feite ook alle gevaar voor eventuele overlast verdwenen. De verwachting is zelfs dat de storing helemaal zal oplossen in de komende vierentwintig uur.

Wat nog wel merkbaar was van de ontregeling van het weer door de tyfoon was de bewolking die ervoor zorgde dat we afwisselend zon hadden. Maar dat was dan ook alles, en dus ging ik zoals tegenwoordig gebruikelijk op zondag tegen elven richting het ATC voor een bakkie bij de Coffee Bean. Daar deed ik de bediening versteld staan door voor het eerst sinds lange tijd iets anders te bestellen dan een double-shot cappuccino met een stuk citroentaart. Ja, hoor ’es, ik had trek in chocolademelk en ook eens in een ander stukkie taart (wat tegenviel trouwens, ik ga mooi weer terug naar mijn citroentaart).

Tijdens mijn koffiebezoek aan het ATC doe ik ook altijd wat kleine boodschappen en een van de vaste dingen die ik altijd meeneem is een vers stokbrood voor Riet en voor mij. Thuis gekomen lag Mevrouw van Nieuwkoop al onderuit in de tuin in een van de tuinstoelen en hoewel ze me niet kon zien aankomen stak ze toch alvast maar een luie hand uit om het stokbrood in ontvangst te nemen toen ze de klapdeuren hoorde. Over aanwennen gesproken…

’s Avonds gingen we naar het Spaanse tapas restaurant „Barcino” want daar waren we al een tijdje niet meer geweest. Op het terras boven gezeten hadden we een mooi uitzicht op een paar werklui die nog bezig waren om de ruiten van een nieuwe winkel te beplakken met grote stickers. Ze stonden daarvoor op een behoorlijk gammel uitziende steiger die bovendien vrijwel helemaal open was. De mannen zelf bewogen zich behendig over de steiger en stonden soms vervaarlijk balancerend op een rand, zonder ook maar de minste vorm van bescherming tegen vallen. Ik weet zeker dat als dit werk voor Shell was geweest dit allang was stilgelegd, iets waar de werknemers zelf overigens heel verbaasd over zouden zijn geweest…

Kerstboom

Hèhè, onze kerstboom staat! En dat is beslist niet zonder slag of stoot gegaan. Zoals inmiddels wel duidelijk is houdt Riet niet van franje of versiering, dat geeft maar rommel en als je het neerzet moet je het of afstoffen of opruimen. De komst van een kerstboom werd dan ook lang tegengehouden met het argument ″dat er voor 1 december geen kerstversiering d’r huis in kwam″.

kerstboom_2012Vorige week ging ze eindelijk overstag en werd er de nodige kerstversiering inclusief een kunstboom aangeschaft. Die kunstboom is eigenlijk zwaar tegen onze principes maar we hadden geen keus: ze hebben hier namelijk helemaal geen echte kerstbomen. Ik heb er wel eens een balletje over opgegooid op kantoor maar de Filipino’s kijken je dan verbaasd aan: ″Hoe bedoel je, een echte boom?″

En niet alleen de boom is anders dan we gewend zijn, ook de ballen zijn niet van het uiterst breekbare spul zoals in Nederland maar gewoon van degelijk plastic.

Dat is overigens wel nodig ook want ze kennen hier dus geen haakjes om de ballen mee op te hangen, dat gaat hier nog echt met draadjes. En daarmee is ook gelijk verklaard waarom het zo lang duurde voordat de boom stond.

Dat priegelwerk om een dubbel knoopje te leggen in een gouden draadje want onder je handen in rafels uit elkaar valt is helemaal niks voor Riet. Per slot van rekening is een kerstboom optuigen toch al niet een van haar favoriete bezigheden. Ze liet dat klusje in Nederland al jarenlang door haar zus laat uitvoeren, maar om die over laten vliegen voor alleen het optuigen van de kerstboom bleek niet haalbaar en dus ging ze zelf toch maar aan het werk.

Na drie dagen was de boom nog niet eens halfvol en de tafel lag nog steeds vol met ballen.

Ik zou wel even een handje toesteken om dat varkentje eens even snel te wassen maar dat viel vies tegen. Na een stuk of zes ballen te hebben bijgedragen hield ik het met het zweet er dik op voor gezien, mijn vingers blijken gewoon te dik voor dat priegelwerk. Riet grijnsde alleen maar…

Gisteren kreeg ze het briljante idee om de hulp in te roepen van Estela. Die vond het geweldig leuk werk en nu is de boom dan dus eindelijk af. Inclusief knipperverlichting, want als het niet beweegt en flikkert vinden ze er hier niks aan…

Finally!

rush_hall_of_fame

De blog van vandaag gaat even over mijn favoriete muziek. Sinds een (voor mij) gedenkwaardige middag ergens eind 1977 toen mijn maat Rien Nagtegaal een plaat opzette van een band waarvan ik daarvoor nog nooit gehoord had ben ik een enorme fan van de Canadese band Rush. Ik heb dan ook alle muziek van dit fenomenale trio, vrijwel alle DVD’s en ook nog wat opnames die nooit officieel zijn uitgebracht die ik van het internet heb geplukt. Ook heb ik de nodige concerten bezocht en ik kan eigenlijk rustig stellen dat ik zeker om de dag nog steeds muziek van Rush beluister want vervelen doet het me na al die jaren nog steeds niet.

Met mijn enthousiasme heb ik ook mijn jongste broer aangestoken, en die is toch veertien jaar jonger dan ik. En om helemaal aan te geven hoe tijdloos de muziek van mijn Canadese vrienden is is hier een kleine anekdote over wat mijn broer en ik meemaakten tijdens het laatste Rush concert wat ik bezocht in Rotterdam een jaar of zeven geleden:

We stonden met nog een paar duizend ouwe knarren (sorry, broer) naast een jonge gozer en zijn vriendin, die hooguit twee-, drieëntwintig jaar waren. ″Sorry dat ik het vraag,″ zei ik, ″maar wat doen jullie nou hier bij een band die al dertig jaar meegaat?″. ″Ja, dat is een beetje een maf verhaal″ zegt die gozer, ″ik was een paar weken geleden in een platenzaak en wist eigenlijk niet goed wat ik moest kopen. Zie ik een Cd-tje met een leuke hoes van een mij onbekende band (Rush dus), en ik dacht, waarom niet. Ik was na het luisteren compleet verkocht, en vervolgens lees ik op het internet dat die gasten al 22 CD’s hebben gemaakt. En hier sta ik op mijn eerste Rush concert…″

De grote frustratie van iedere Rush fan is dat de band nog steeds niet was opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame. Dat is een museum in Cleveland gewijd aan de historie van de Rock muziek en bevat informatie over de meest bekende, maar ook de meest invloedrijke artiesten in dit muzikale genre. Er is een comité wat ieder jaar namen selecteert van kandidaten die toe zouden kunnen treden tot de Hall of Fame en ongeveer vijfhonderd ″experts″ wereldwijd bepalen dan de namen van vijf tot zeven kandidaten die mogen toetreden tot het zeer selecte gezelschap. De keuzes van dit selectie comité zijn niet zelden omstreden en misschien daarom werden vanaf dit jaar ook fans in de gelegenheid gesteld om te stemmen.

En dat resulteerde erin dat Rush dit jaar een van de genomineerde kandidaten was, en vandaag werd bekend dat ze als eerste van de genomineerden waren gekozen om in 2013 toe te treden tot de Hall of Fame. De band reageerde zelf met het volgende statement:

”We zijn vereerd opgenomen te worden in de Rock and Roll Hall of Fame. Alle drie waarderen we in het bijzonder onze trouwe fans die met hun steun en toewijding heel ver zijn gegaan om dit mogelijk te maken. P.S. En speciale dank gaat uit naar onze moeders die 6000 keer gestemd hebben!”
– Alex, Geddy, & Neil

Gefeliciteerd, mannen, en dank voor al die jaren geweldige muziek!

Laatste werkdag van het jaar!

Na vandaag zit het werk er voor op voor dit jaar. Een week of wat geleden werd ik er door onze afdeling Personeelszaken aan herinnerd dat ik mijn saldo aan vrije dagen voor dit jaar eens op moest maken. Ik ben dus even snel gaan kijken hoeveel dat er dan wel niet waren want eerlijk gezegd had ik geen idee. Blijkt dat ik nog negentien vrije dagen had staan en daarvan mag ik er maar tien meenemen naar het volgende jaar, de rest zou worden uitbetaald als ik ze niet zou opnemen. Ik ben dus snel maar eens op de kalender gaan kijken en daarbij ook rekening houdend met de komst van Martin en Sandra kon ik mooi vrij regelen tot en met Nieuwjaarsdag.

Op vakantie gaan geeft op het werk altijd de nodige rompslomp van te voren want je wilt alles zodanig achterlaten dat je niet bij terugkomst overvallen wordt door een enorme puinhoop. Er zijn nogal wat dingen te regelen zoals bij wie mensen moeten zijn met dingen die jij normaal gesproken regelt, en degenen die jouw werk waarnemen moeten natuurlijk op de hoogte zijn van de stand van zaken. Al met al kost het al gauw een dag of twee voordat je met een (min of meer) gerust hart de deur van het kantoor achter je dicht kunt trekken, ook al is het maar voor twee en een halve week.

Na de werkdag moest ik terug haasten naar huis om snel om te kleden want we hadden vanavond ook weer een Kerstviering. Deze keer was het een feest wat gegeven werd door Fluor, het bedrijf wat het ontwerp maakt voor het nieuw te bouwen platform, en ons project team was daarbij uitgenodigd. Het feest werd gegeven in de bar van het Bellevue hotel, gelegen op de 22e verdieping en dus met een fantastisch uitzicht door de twee verdiepingen hoge raamwanden. Er was uiteraard muziek in de vorm van twee bandjes, en ook de nodige verlotingen zonder welke een feest op de Filipijnen simpelweg geen feest is.

Laat werd het niet want voor de meeste mensen is de dag van morgen een gewone werkdag. Niet voor mij dus!

Reparaties

Festival_Mall_Christmas_2012

Morgenavond komen Martin en Sandra hier aan in Manila en Riet loopt al de hele week de dagen af te tellen. Erg veel hoeven we niet aan voorbereidingen te doen, een paar boodschappen en natuurlijk zorgen dat de logeerkamer klaar is. En daar hadden we een klein probleempje want het bleek dat we lekkage hebben bij de heetwateraansluiting van de wasbak in de badkamer. Niet meer dan druppels maar al die druppels bij elkaar zorgen op termijn toch voor een aardige plas dus heb ik gisteren nog even snel de technische dienst gebeld van ons bedrijf die dit soort zaken repareert.

Eigenlijk zaten we toch al te wachten op die technische dienst want vorige week hadden we ook al een probleem gemeld, met een lekkende afvoer van een van de gootstenen in de keuken. Daarvoor moest een nieuwe pijp worden besteld en als het woord ″bestellen″ valt op de Filipijnen word ik altijd heel zenuwachtig. De woorden die daaraan onvermijdelijk gerelateerd zijn hier zijn namelijk ″vergeten″, ″te laat″ en ″weet ik niet″. In mijn mailtje van gisteren over de lekkage boven had ik dus ook gelijk maar een herinnering gezet van ons probleem van vorige week. En jawel, vandaag stonden twee medewerkers op de stoep van de technische dienst die snel en vakkundig de reparatie in de keuken uitvoerden (het gerelateerde woord was deze keer dus ″vergeten″ ). De badkamer boven konden ze nog niks aan doen want ook daarvoor moest een nieuw stukje leiding worden besteld. Zucht.

Vandaag hebben Riet en ik nog gauw wat boodschappen gedaan en in de Festival Mall hebben we nog even gekeken naar de opvoering van een Kerstspel. Het was daar een drukte van belang vanwege de Kerstinkopen en erg lang zijn we dan ook niet gebleven.

We stonden vanavond net te verzinnen waar we een hapje zouden gaan eten toen Riet een sms-je van een van haar vriendinnen kreeg die voorstelde om met een stel naar het restaurant ″Appenzeller″ te gaan. Dat leek ons een prima idee, alleen moest een van ons tweeën dan wel rijden. Dat werd deze keer Riet want ik had vanmiddag al een biertje op en dan rijd ik dus niet. Het was erg gezellig maar Riet stelde op een gegeven moment voor om bij ons thuis nog wat te gaan drinken. En behalve de voortzetting van een gezellige avond en het feit dat ze dan zelf ook een neut kon nemen had ze daar deze keer nog een alternatieve reden voor. ″Dan gaat de avond lekker snel en is het gauw morgen, dan komen Martin en Sandra,″ zei ze…

Martin en Sandra zijn er

Het duurde voor Riet allemaal veel te lang maar zoals de Chinese wijsgeer Confucius al zei, ″Ongeduld maakt het wachten langer″. Ze heeft de hele dag naar websites zitten kijken waar je de actuele stand van zaken van vlucht KL807 kunt volgen en waar je dus precies kunt zien waar het vliegtuig zich op een bepaald moment tijdens de vlucht bevindt. Allemaal heel mooi die nieuwe techniek maar het vliegtuig vliegt er natuurlijk geen steek harder door, en we wisten bovendien vanochtend vroeg al dat ze met bijna drie kwartier vertraging waren vertrokken.

Het vliegtuig had onderweg blijkbaar niet veel tijd in kunnen halen want met nog steeds dik een half uur vertraging landden ze om half vijf vanmiddag op de luchthaven van Taipei voor de tussenstop. Vandaar is het nog maar anderhalf uur vliegen naar Manila en dankzij een kortere stop in Taipei bleef de uiteindelijke vertraging beperkt tot een kwartier en landden ze om tien over half negen vanavond op de luchthaven NAIA.

Doordat er voor de zaterdagavond opmerkelijk weinig verkeer was rond de luchthaven (waar het overigens wel het gebruikelijke gekkenhuis was) waren we met iets meer dan een half uur thuis en zaten we rond half tien op ons terras. Uit de koffers kwamen onze gebruikelijke bestellingen, Senseo Pads en drop, en deze keer ook een soort opblaasstoel voor in het zwembad zodat Riet kan gaan dobberen. We hebben gezellig zitten kletsen tot bij twaalven maar toen was het toch wel gebeurd en gingen de lichtjes uit.

Het eerste wat Martin overigens deed was een foto maken van ons zwembad om die naar zijn vrienden te mailen…

Relaxdag

mart_en_san_in_de_tuin

De eerste dag van Martin en Sandra op de Filipijnen was er een van uitslapen en relaxen. Ze waren zoals verwacht om vier uur klaarwakker maar zijn toch gelukkig weer in slaap gevallen om een beetje slaap in te halen. Tenminste, Sandra dan want Martin had blijkbaar op het eerste stuk van de reis een uur of negen geslapen volgens eigen zeggen.

We zijn nog even naar het Alabang Town Center geweest en hebben daar wat rondgekeken. Tussen de middag hebben we geluncht bij Italiano’s (de naam zegt genoeg) en de rest van de dag is gebruikt om lekker te luieren in de tuin. Daarbij kwamen de opblaashulpstukken die Martin en Sandra uit Nederland hadden meegebracht goed van pas.

’s Avonds hebben we vuurwerk gekeken bij het ATC en daarna gegeten bij restaurant ”Outback”. Dat betekende dus voor Martin en mij ribbetjes en Martin waagde zich zelfs aan het ultieme toetje, de ”Thunder from Down Under”. Hij moest het voortijdig opgeven…