Door de mangel

model_swp_dcp

De komende drie weken worden voor ons project spannende weken want dan wordt er een zogenaamde “Audit” gedaan, een onderzoek door een commissie van Shell die ons hele project gaat doorlichten. De bedoeling is dat alles wat er mis is aan het licht komt en daar komen deze keer geen aanbevelingen uit maar een keihard oordeel.

Dat zal uiteraard voor het management van het project gevolgen hebben en daarom worden we al weken bestookt met allerlei informatie om ons voor te bereiden op dit komende onderzoek. Er wordt geprobeerd niks aan het toeval over te laten, er is zelfs een delegatie op bezoek geweest van een ander project wat al eerder door deze mangel is gehaald. Dankzij hun ervaringen konden we al meteen wat plooien recht strijken, tenminste dat hebben we zo goed mogelijk geprobeerd..

We hebben zelf het idee dat we er helemaal niet zo slecht voor staan maar voor het management is dit onderzoek mogelijk van cruciaal belang voor hun verdere carrière. Zelf ben ik er nogal nuchter onder want de opdracht van deze commissie is om hoe dan ook iets te vinden wat mis is. Die gasten gaan echt niet naar huis met de conclusie dat “alles wel is aan boord”, ze gaan net zolang door tot er wat gevonden is. De vraag is dus alleen wat ze zullen vinden en welke conclusies ze daaraan gaan verbinden.

Zoals mijn moeder ook altijd zei als ik dacht dat mijn aanstaande schoolrapport wel mee zou vallen, “We zelle ’n ‘et wel zien”. Morgen is er in ieder geval een voor iedereen verplichte vergadering waarbij we te horen gaan krijgen wat we wel en vooral niet mogen zeggen…

Op de voorpagina!

Groot nieuws vanmorgen, letterlijk en figuurlijk, want ons project heeft de voorpagina’s van verscheidene kranten gehaald. De reden was dat er een belangrijke delegatie van de Europese Unie, vergezeld door een aantal ambassadeurs van Europese landen, de scheepswerf in Subic heeft bezocht waar ons platform wordt gebouwd.

inquirer_malampayaHet bezoek was reden voor de Filipijnse media om uitgebreid aandacht te besteden aan ons project en het werd blijkbaar zo belangrijk gevonden dat we voorpaginanieuws waren vanmorgen. Op de foto is mijn collega Nathan te zien die staande in het droogdok van de werf een aantal van de bezoekers uitlegt wat de stand van zaken is op dit moment.

Uiteraard kwamen de bezoekers van de EU voor zaken naar de Filipijnen.

Daarbij werd voornamelijk gepleit om de Filipijnse markt open te stellen voor Europese bedrijven. Met name het feit dat buitenlandse bedrijven maar voor veertig procent eigenaar kunnen zijn van vestigingen op de Filipijnen is voor de meeste buitenlandse investeerders een probleem, en er werd dan ook voorgesteld om dit te veranderen in honderd procent. Het belangrijkste argument is natuurlijk het grote aantal banen wat dit moet gaan opleveren maar het betekent wel dat de grondwet zal moeten worden aangepast.

Ons project is eigenlijk al een goed voorbeeld van de samenwerking met Europese bedrijven. Het Nederlandse bedrijf Mammoet gaat het transport verzorgen van het nieuwe platform naar zijn ligplek voor de kust van Palawan en het eveneens Nederlandse bedrijf Boskalis gaat de koppeling van het nieuwe platform aan het al bestaande platform tot stand brengen.

En daarmee is Nederland in ons project ruim vertegenwoordigd. Niet slecht toch?

Waterwerken

manylad_roadworks

De watermaatschappij Maynilad is op dit moment druk bezig met werkzaamheden in onze wijk en dat veroorzaakt heel veel verkeersoverlast. Overal liggen de straten open want er moeten pijpleidingen worden vervangen en dat gaat niet bepaald vlot.

Het maakt hier niet zoveel uit of er werkzaamheden worden verricht die wat voor hinder dan ook veroorzaken. Het werk moet simpelweg worden gedaan en dat kost net zoveel tijd als er nodig is. Zo ligt bijvoorbeeld de straat vlak voor de hoofdingang van onze wijk al een week gedeeltelijk open wat met name in de spits een flinke chaos en opstoppingen veroorzaakt. Opschieten, zeg je? Een woord wat hier niet bestaat.

Ik zal niet zeggen dat zoiets in Nederland niet voorkomt hoor, want bijvoorbeeld de Brouwerstraat in Rijnsburg heeft ook maanden open gelegen voor “reconstructie werkzaamheden” en ook dat veroorzaakte flinke problemen. Maar over het algemeen kun je toch stellen dat reparaties zo snel mogelijk uitgevoerd worden om verkeersoverlast te beperken.

Nou, hier dus niet, en de werkzaamheden beperken zich niet tot één plaats, overal in de wijk ligt de weg open. Veel logica lijkt er ook al niet in te zitten want op veel plekken ligt de straat wel open maar gebeurt er dagenlang niks. Daar komt nog bij dat de plekken waar wordt gewerkt weliswaar afgeschermd zijn met borden maar de verlichting is vaak heel matig en is zo’n obstakel in het donker vaak moeilijk te zien, temeer omdat de straatverlichting nou ook niet bepaald is wat je in Nederland gewend bent.

Hoe lang het allemaal gaat duren weten we niet maar wij zijn er wel achter dat vrijwel alles bij Maynilad traag en niet zo efficiënt gaat. Weet je nog, onze torenhoge waterrekening van zeven miljoen pesos? We hebben er nu voor de derde maand op rij zo één gehad. Maar er zou toch iets aan gedaan worden? Ja, ze zijn wezen kijken en hebben geconstateerd dat de nieuwe watermeter achterstevoren is gemonteerd. En hebben ze dat dan niet gerepareerd? Ja, is ook gebeurd, maar blijkbaar hebben ze daarbij de meter alweer verkeerd gemonteerd want hij telt nog steeds achteruit.

Op het kantoor van Maynilad lagen alle meiden in ieder geval helemaal in een deuk van de week…

Weerpraatje

alabang_weer

We horen berichten uit Nederland over het rare weer voor de tijd van het jaar. Te hoge temperaturen en in de hele winter maar tien dagen met vorst, dat is inderdaad heel vreemd. Niet gek dat het zo’n beetje de warmste winter gaat worden sinds mensenheugenis. Maar het is niet alleen in Nederland dat het weer van slag lijkt want ook hier hebben we te maken met ongewone weersomstandigheden voor de tijd van het jaar.

Vorig jaar was januari een maand die voor Filipijnse begrippen buitengewoon koel was en met veel wind, en dat bleek geen uitzondering want dat was dit jaar weer zo. In februari vorig jaar begon pas de hete en droge periode die normaal gesproken duurt tot end april en die hier de zomer wordt genoemd. Dat was ook dit jaar de verwachting maar dat gebeurde niet want februari is tot nu toe nog steeds wat we in Nederland wisselvallig zouden noemen.

Het is weliswaar nog steeds de hele maand droog op vijf of zes spetters na, maar het is veelal bewolkt en er staat nog steeds bijna iedere dag een stevige wind. De temperatuur zou zo langzamerhand tot boven de dertig graden moeten gaan oplopen maar het blijft ongewoon koel met overdag “maar” achtentwintig of negenentwintig graden. Er zit aan die wind wel een voordeel want die zorgt voor verkoeling die iedereen erg prettig schijnt te vinden, maar dat geldt dus niet voor mij want zoals ik al eerder heb gezegd, ik heb een pesthekel aan wind.

Vandaag was weer zo’n vreemde dag met donkere wolken waar behalve een enkel spatje (bijna letterlijk) geen regen is gevallen, afgewisseld met perioden met zon. Ook was de wind soms stevig, dan was het weer bijna windstil; kortom er is geen peil op te trekken. Mijn Filipijnse collega’s hebben me de laatste weken al herhaaldelijk aangesproken over het weer want ze veronderstelden dat het me hier nu wel heel erg aan “thuis” zou doen denken.

Helaas wel ja…

Tijd te kort…

Vandaag was de dag dat op het werk de commissie aan het werk ging die onderzoek gaat doen naar ons project. Het was goed te merken want het leek wel of iedereen meer gespannen was dan normaal. De eerste gesprekken zijn gevoerd, en dat gaat de komende drie weken door waarbij mensen worden geïnterviewd die een sleutelpositie innemen in het project of om een andere reden interessant zijn. Aanstaande woensdag ben ik aan de beurt…

Deze week is ook de week dat alle buitenlanders met een werkvergunning op een van de kantoren van de immigratiedienst acte de présence moeten geven. Ik had voor Riet en mijzelf de dinsdag opgegeven als voorkeursdag en dat is dus morgen, maar ik had nog steeds niks gehoord van het bureau wat ons gaat begeleiden tijdens dat bezoek. Een mailtje leverde in eerste instantie geen resultaat op maar aan het eind van de middag kwam dan toch nog op de valreep het bericht dat alles morgenochtend toch nog doorgaat. Als alles goed gaat, we houden onze adem maar niet in…

Ondertussen staan de foto’s van Bohol nog steeds niet op mijn website. Ik schiet al wel op maar ik ben er nog niet helemaal. Ik was van plan geweest om dat in het weekend te doen maar het leek Riet gistermiddag wel gezellig om onze vrienden Pat en Howard uit te nodigen om wat te komen drinken. Het werd ook gezellig, maar van werken aan mijn foto’s kwam dus gisteravond niet veel meer terecht.

En doordeweeks heb ik er nauwelijks puf voor, wat natuurlijk geen wonder is want ik zit de hele dag al voor een beeldscherm (eigenlijk zelfs twee). En daarbij ga ik op maandagavond naar de sportschool voor Spinning, dinsdagavond is sinds vorige week weer onze oefenavond met de band, woensdag is Quiz Night (waarvoor ik trouwens in het weekend ook nog een vraag moest maken), donderdag weer naar de sportschool en vrijdagavond uitpuffen in de San Mig.

Ik kom hier hartstikke tijd tekort…

Naar de Immigratiedienst

Makati_2014_02_25_006a

Samen met nog een collega werden Riet en ik vanmorgen om negen uur naar het kantoor van de immigratiedienst in Makati gebracht. De rit naar Makati ging vlot maar om bij het kantoor te komen duurde het langst omdat we dwars door het centrum moesten en omdat de chauffeur niet precies wist waar het was.

Het kantoor bleek gevestigd in de catacomben van een groot kantoorgebouw in een smal maar overvol gangetje. Bijna aan het eind was een zijgangetje van een meter of zes lang, net zo smal en ook stampvol, en daar waren de loketten. Onze begeleidster stoomde meteen door naar het achterste loket maar kreeg net als iedereen te horen dat onze formulieren weliswaar ingeleverd konden worden maar dat we net als iedereen moesten wachten tot onze namen zouden worden afgeroepen.

We vonden ondanks de drukte een zitplekje dankzij het principe opgestaan is  plaats vergaan. Het was een drukte van belang in beide smalle gangetjes want alle nieuwkomers drongen steevast naar het achterste loket, kregen vervolgens net als iedereen te horen dat ze achteraan moesten aansluiten en moesten dus tegen de stroom in weer terug de andere gang in.

En zoals gewoonlijk ging het allemaal niet erg vlot. Er kwamen steeds meer mensen binnen maar er vertrokken er verhoudingsgewijs veel minder dus het werd steeds voller. Ondanks dat wachtte iedereen gelaten op zijn beurt terwijl op de achtergrond aan één stuk door het geratel te horen was van matrixprinters, het gestamp van stempels en het afscheuren van papier.

Na anderhalf uur werd eindelijk Riet als eerste afgeroepen, gevolgd door mijzelf en als laatste de collega die ook mee was. Bij het achterste loket moesten we onze visumkaart laten zien en kregen we ons formulier terug. Vervolgens moesten we naar een ander loket en kregen daar op vertoon van onze visumkaart een ander formulier waarmee we naar een derde loket moesten om te betalen.

Alle drie die loketten waren naast elkaar in datzelfde smalle gangetje maar in omgekeerde volgorde dus we moesten zo’n beetje tegen de stroom in van loket naar loket. Na betaling kregen we bij het derde loket weer een formulier waarmee we terug moesten naar het achterste loket. Daar werd ons eerste formulier weer ingenomen en kregen we op het laatste formulier een stempel. En daarmee waren we gelukkig klaar en zijn we voor een jaar van die visum ellende af.

Als tenminste die idioten de regels tussendoor niet weer veranderen…

Interview

asb_office

De onderzoekers die het interne onderzoek naar ons project doen hebben vorige week een lijst afgegeven van mensen in het project die ze willen interviewen en daarvoor heeft ons management niets aan het toeval over gelaten. We hebben al talloze briefings achter de rug over hoe we ons moeten opstellen gedurende de interviews, beleefd maar terughoudend en niet meer informatie vrijgeven dan wordt gevraagd en vooral geen informatie geven waar niet om wordt gevraagd.

Het komt op mij allemaal een beetje over alsof we wat te verbergen hebben en dat valt dacht ik allemaal wel mee, we doen het volgens mij als project helemaal niet zo slecht. Punt is natuurlijk dat er heel veel prestige meespeelt, met name voor de leidinggevenden in het project. Als er een goede beoordeling uit dit interne onderzoek voort komt dan staat het project binnen Shell in het zonnetje en dat schijnt dan natuurlijk hoofdzakelijk op ons project management.

Hoe het ook zei, vanmiddag was het mijn beurt voor een interview, en dat viel zeker gezien de tijd die ik eraan besteed heb om me voor te bereiden nogal een afknapper. Ik had al gezien dat geen van de leden van de onderzoekscommissie ervaring had op mijn vakgebied en ik vroeg me dus van te voren al af hoe de interviewers mij zinnige vragen zouden kunnen stellen over het werk wat ik doe. Ik kreeg daarin gelijk want ik kreeg maar een enkele zinvolle vraag en de rest ging over algemeenheden die ze met een beetje moeite zelf in de systemen van Shell hadden kunnen opzoeken.

Maar goed, ik ben er vanaf, maar het onderzoek duurt nog twee en een halve week. Daarna kunnen we hopelijk met zijn allen weer normaal doen en ons project opleveren zoals we dat nu ook al doen, naar ons beste kunnen.

Nieuwbouw Filinvest

filinvest_development

Het gebied rond ons kantoorgebouw heet “Filinvest”, naar de project ontwikkelaar die het gebied onder beheer heeft en die bezig is om daar in rap tempo een wijk neer te zetten die vol staat met hotels, appartementen en kantoorgebouwen.

Toen ik drie en een half jaar geleden (waar blijft de tijd!) voor het eerst in Manila kwam waren er maar een paar hoge gebouwen. Behalve ons kantoorgebouw waren dat de dubbele torens van de verzekeringsmaatschappij Insular aan de overkant van ons kantoor en vlakbij het Vivére Hotel. Het gebouw wat nu het Crimson Hotel is was toen nog in aanbouw, en verder stonden er een stuk of drie, vier appartementencomplexen die je met een beetje goeie wil ook wel als hoogbouw kunt kwalificeren.

Dat is in de afgelopen tijd hard veranderd. Het Crimson Hotel is af, en er is zelfs nog een ander hotel bijgekomen, het Acacia. En werkelijk overal rond ons kantoor wordt op dit moment gebouwd. Het groene park achter het gebouw is al anderhalf jaar geleden ten prooi gevallen aan een soort expositiecentrum en er verrijst het ene hoge gebouw na het andere.

Op zich is de locatie niet zo gek. Het is ver van de drukte van het rommelige centrum van Manila, met luxe winkelcentra en mooie hotels op loopafstand, en wat belangrijker is, een prima verbinding met de luchthaven NAIA dankzij de twee jaar geleden geopende Skyway. Die verhoogde tolweg loopt vrijwel rechtstreeks van NAIA naar onze wijk Alabang en je bent (vooropgesteld dat Terminal 3 ooit in gebruik genomen gaat worden voor internationaal vliegverkeer) in twintig minuten ter plekke.

Wat je je wel af en toe afvraagt is welke bedrijven er allemaal van die kantoren gebruik zullen gaan maken. Want de werknemers daarvan zullen al die nieuwe appartementen moeten gaan bewonen, en de talloze (?) bezoekers moeten van die hotels gebruik gaan maken. Opportunisme? Of zou er heel on-Filipijns een doordacht plan achter zitten? Ik hou het op het eerste…

Filipijnse glimlach

philippino_kids

Tijdens een van onze maandelijkse bijeenkomsten op kantoor hadden we vanmorgen een gastspreekster over het onderwerp “Verschillen in Cultuur”. Het is niet de eerste keer dat er hierover gesproken wordt in team bijeenkomsten maar het is in ons project waarin zo’n twintig verschillende nationaliteiten vertegenwoordigd zijn een erg aansprekend onderwerp. Ik ging er maar weer eens goed voor zitten.

Het doel van de presentatie was om wederzijds begrip te kweken voor soms merkwaardige verschillen tussen mensen uit verschillende culturen, en dan hier natuurlijk met name de verschillen tussen Filipino’s en de buitenlanders ofwel de expats. Er zijn ook in ons project en natuurlijk in de privé sfeer nog al eens kleine conflicten die ontstaan zijn doordat men elkaar op de een of andere manier niet begrijpt.

De presentatie viel me een beetje tegen want het werd hoofdzakelijk een nogal theoretisch verhaal met veel statistische gegevens maar desondanks toch nog wel de moeite waard. Zo werd bijvoorbeeld aandacht besteed aan het feit dat Filipino’s nooit regens “Nee” tegen zullen zeggen, al moeten ze ervoor liegen. Nee zeggen betekent namelijk gezichtsverlies en ik heb al eens eerder gemeld dat dat hier heel erg gevoelig ligt.

Het andere interessante onderdeel was de Filipijnse glimlach. De mensen hier lachen graag en veel, maar het is opvallend hoe ze blijven lachen ook als er iets ergs gebeurt. Dat doen ze niet uit gebrek aan respect maar omdat een Filipino altijd zal proberen iets negatiefs om te zetten naar iets positiefs, en dat uit zich zonder dat ze het vaak zelf doorhebben door een glimlach op hun gezicht te forceren.

Dat kan aan de een kant veel respect opleveren, zoals na de supertyfoon “Yolanda” toen de Filipino’s bleven glimlachen en de hoop uitspraken dat de wereld ze zou helpen en dat ze er dan wel weer bovenop zouden komen. Het leverde ze de naam op van een veerkrachtig volk wat zich niet liet ontmoedigen door een grote ramp.

Aan de andere kant kan het ook negatief werken, zoals na het beruchte busgijzelingsdrama in Manila in 2010 waarbij een dolle politieman een bus toeristen gijzelde bij Hotel Manila en de beëindiging van het drama door beoordelingsfouten van de politie verscheidene slachtoffers kostte. President Aquino’s verklaring werd in de hele wereld bekritiseerd omdat hij bleef glimlachen tijdens het droevige relaas, wat ten onrechte werd aangezien als een gebrek aan respect voor de slachtoffers.

Zo blijkt dus maar weer dat er altijd nog wel wat te leren valt als het gaat om wederzijds begrip.

Bougainvillea’s

in_de_tuin_001a

Het ziet er dan toch eindelijk naar uit dat het weer hier zomers gaat worden. Ik bedoel natuurlijk de Filipijnse zomer, droog en heet met heel veel zon. Van de week hebben we weliswaar een dag tussendoor gehad met wisselvallig weer en zelfs nogal wat regen maar daarna is het behoorlijk opgeknapt. Wel staat er nog steeds af en toe een stevig windje maar dat zorgt voor aangename verkoeling.

Vandaag was een dag met uitzonderlijk mooi weer, een strakblauwe lucht en warm maar nog niet te warm. Een lekker dagje voor Riet in de tuin en ik heb rond het huis wat foto’s gemaakt van onze spelende katten die het duidelijk ook naar hun zin hadden buiten en van de in bloei staande bougainvillea’s.

Met name langs het pad aan de zuidkant van het huis staan op dit moment de bougainvillea’s prachtig in bloei. Wij zien er niet zoveel van maar hopelijk geniet Estela er wel van want ze staan bij haar voor de deur.

Voetbal toernooi

voetbal_toernooi_2014_03_02_052a

Een ongewone activiteit voor de zondagochtend, Riet en ik gingen al om acht uur vanmorgen de deur uit op weg naar het sportveld wat gelegen is achter de St. James parochie, helemaal aan de zuidkant van de Village. Daar werd vandaag een voetbaltoernooi georganiseerd voor scholen en de school van de dumpsite in Cataquis deed ook mee, daarbij gesteund door een flinke delegatie van ALIG.

Het team van Cataquis ( “Batang Cataquis” ) wordt iedere week getraind door twee vrijwilligers waarvan de vrouwen lid zijn van ALIG en dit was voor de jongens hun allereerste toernooi. Er waren twee competities, een voor jongensteams en een voor meisjesteams, en kijkend naar de jongensteams zag ik al meteen dat de jongens van Cataquis een zware dobber zouden krijgen. De andere teams waren allemaal van goeie scholen, professionele outfit, groot en goed doorvoed, en dat stond in schril contrast met “ons” team wat speelde in gesponsorde paarse outfits en waarvan de spelertjes qua postuur allemaal een stuk schrieler en soms een kop kleiner waren dan hun opponenten.

Maar al in de eerste wedstrijd bleek dat de jongens van Cataquis niet moesten worden onderschat, want wat ze fysiek tekort kwamen maakten ze ruimschoots goed met enthousiasme en vechtlust. Hun eerste tegenstander verkeek zich daar grandioos op en werd volkomen terecht met 1-0 verslagen. De tweede tegenstander was dus gewaarschuwd en de jongens van Cataquis verloren met 2-0, al had er meer in had gezeten als de tegenstander niet zo’n goeie keeper had gehad. De derde wedstrijd ging gelijk op en hoewel de tegenstander niet over geluk te klagen had wilde de bal er niet in en het bleef bij 0-0. De voorlaatste wedstrijd werd kansloos verloren tegen de latere winnaar en ook in de laatste wedstrijd zat een goed resultaat er niet in, ondanks dat de jongens in allebei de wedstrijden bleven knokken voor een beter resultaat. Tegen de latere winnaar werd zelfs nog gescoord en dat deed geen enkel ander team ze na.

Geen prijs dus voor het dappere team van Batang Cataquis, maar ze hadden een prima indruk gemaakt en kregen complimenten van met name de jongens van een school uit Fort Bonifacio waarmee ze na afloop ook nog op de foto gingen. Na afloop was er voor  de jongens en de paar meisjes die als supporter waren meegekomen een flinke hoeveelheid eten en drinken waar de vrouwen van ALIG voor hadden gezorgd. Hopelijk hebben de jongens, die normaal gesproken nooit ergens anders komen dan de dumpsite en hun school, genoten van hun sportieve dagje uit.

En over het eten gesproken, er was nogal wat over en ik stelde voor om dat uit te delen aan het team waarmee de jongens stonden na te praten. “Niks daarvan,” zei Riet, “die komen uit Bonifacio en die hebben alles al”. Het eten werd daarom ingepakt en meegegeven aan de begeleider van de jongens om uit te delen aan hun families…

Naar de kapper

Lachen hoor, met die Filipino’s! Kom ik vanmorgen op kantoor, vraagt een van de meiden, “Is he already dead?” (Is-ie al dood?), waarna ze spontaan een giechelbui krijgt. Ik zal best verbaasd gekeken hebben want ik snapte de grap echt niet.

Ze wees naar mijn hoofd en zei, “Je bent naar de kapper geweest”. Ze legde uit dat het een standaard grap is als je naar de kapper geweest bent, vragen of je degene die je zo heeft toegetakeld al hebt vermoord. Nu schoot ik ook in de lach en ik vertelde dat we in Nederland een soortgelijke grap hebben, alleen vragen wij niet of de schuldige al dood is maar wanneer hij het af maakt. Moest zij weer heel erg om lachen.

Ik ben inderdaad afgelopen zaterdag even naar de kapper geweest. Ik ga hier veel vaker dan in Nederland en ik geef eerlijk toe dat dat een puur financiële afweging is. Betaal ik in Nederland dik over de twintig euro voor een doodgewone knipbeurt, hier ben ik bij de volgens mijn Filipijnse vrienden schandalig dure kapper 250 pesos kwijt, net iets meer dan vier euro. Oké, ik geef degene die mij knipt ook nog honderd pesos fooi dus ik ben zelfs nog iets duurder uit.

Ik ga naar een kapperszaak die “Bruno’s” heet, en daar zijn er meerdere van in de stad. Als je binnenkomt is er meteen een balie (tevens de kassa) en je zegt dat je geknipt wilt worden. De jongedame wijst je dan een stoel aan haar rechter of haar linkerkant. Aan beide kanten staan twee keer vier stoelen en de stoel die je toegewezen krijgt is de vaste stoel van degene die je knipt. Je betaalt je knipbeurt bij de kassa maar het is de bedoeling dat je je kapper apart een fooi geeft want daar moeten ze het grotendeels van hebben.

Het knippen wordt vakkundig en zonder haast gedaan, en het is ook gebruikelijk dat je na het knippen ook een manicure of een hoofd-, voet- of gezichtsmassage wordt aangeboden. Een gratis nek- en schoudermassage krijg je altijd, die zit bij de prijs inbegrepen.

Maar zoals ik al zei, ik mag volgens mijn Filipijnse vrienden ook best een prima behandeling verwachten want zij vinden zoals gezegd “Bruno’s” schreeuwend duur. Zij vinden dat honderd pesos (een euro zestig) zo’n beetje het uiterste is wat je voor een knipbeurt moet betalen…

Gedonderjaag

south_china-seaDe hele wereld kijkt op dit moment naar de situatie in Oekraïne en houdt de adem in. Maar er zijn nog een aantal andere lopende conflicten die in het Westerse nieuws weinig aandacht krijgen.

Zo zijn er grote binnenlandse problemen in Venezuela die best eens tot een burgeroorlog zouden kunnen gaan leiden of zelfs een uitgebreider conflict in Zuid-Amerika, maar het meest explosief lijkt naast de crisis in Oost-Europa toch wel de situatie rond de Zuid-Chinese Zee.

Vorige week hebben de Filipijnen weer een officieel protest ingediend bij China over alweer een grove schending van de Filipijnse soevereiniteit rond de Scarborough Shoal, een eilandengroep voor de kust met rijke visgronden.

In januari heeft een Chinese kanonneerboot geprobeerd Filipijnse vissersschepen te verjagen door ze te bestoken met een waterkanon. Feit is echter dat die vissers zich binnen de Filipijnse territoriale wateren bevonden en de Chinezen daar dus volgens internationale afspraken niets te zeggen hebben.

De Chinezen denken daar uiteraard anders over. Zij claimen ongeveer negentig procent van de Zuid-Chinese Zee, inclusief het bewuste gebied, en beschouwen dus de Filipijnse vissers als indringers. Ze schromen ook niet om zelf hun eigen vissersschepen naar het gebied te sturen, onder bescherming van oorlogsschepen en in de wetenschap dat de Filipijnen daar bar weinig tegenover kunnen stellen.

En om het gedonderjaag in de regio helemaal gecompliceerd te maken hebben Maleisië, Vietnam, Brunei en Taiwan ook nog eens tegenstrijdige claims op delen van de Zuid-Chinese Zee. Nee, dan hebben de Chinezen de zaak toch veel eenvoudiger gemaakt, die zeggen gewoon “Alles is van ons”.

Over een kruitvat gesproken…

Autonieuws

212molavedrive_0059aAf en toe moet je eens een meevallertje hebben en dat hadden we deze week. Vorige week meldde onze chauffeur Lito dat hij verdachte geluiden hoorde bij het remmen en hij had gelijk. Er klonken metaalachtige geluiden uit de richting van het linkervoorwiel als er geremd werd, en die geluiden leken te wijzen op een versleten remblok.

Als er iets is aan een auto waarvan ik zeker moet weten dat het goed werkt zijn het wel de remmen en ik stuurde Lito dan ook meteen naar de garage om het probleem na te laten kijken. Nou gaat dat hier niet zo soepel als in Nederland waar de auto waarschijnlijk meteen op de brug was gezet om te kijken wat er aan de hand was. Nee, hier besloten ze eerst dat de auto dringend aan een zestigduizend kilometer beurtje toe was en werd de olie ververst, de bougies vervangen en het motorblok nagekeken en schoongemaakt. Voor de remmen moest een afspraak worden gemaakt en dat werd gisterochtend.

Ik verwachtte dat de remblokken vervangen zouden moeten worden en misschien zelfs wel de remschijven omdat de metaalachtige geluiden leken te wijzen op verregaande slijtage, maar dat bleek gelukkig niet het geval. Het bleek zelfs maar een kleinigheidje, er was een stukje metaal te zijn gekomen tussen het remblok en de cilinder waar het remblok in zit en dat had weliswaar de rare geluiden maar geen schade opgeleverd.

Om zeker te zijn dat alles met het remsysteem in orde was zijn alle wielen van de auto eraf geweest en alle remmen gecontroleerd. En toen de rekening kwam werd er nog een behoorlijk verschil met Nederland duidelijk want het totaalbedrag, inclusief de kleine beurt, was minder dan tweeduizend pesos oftewel net iets meer dan dertig euro. En dat was inclusief arbeidsloon!

En nog een leuk bericht uit de Nederlandse kranten vandaag wat ook met de auto te maken heeft, een Nederlands bedrijf gaat voor de komende vijf jaar een nieuw soort kentekenplaten leveren aan de Filipijnen. Die platen zijn voorzien van een barcode die vervalsing vrijwel moet uitsluiten.

Ik moet dus in een Nederlandse krant lezen dat hier vanaf april nieuwe kentekenplaten worden ingevoerd…

Ziektegevalletje

P-F-Chang_0003a

Nee, hier is niks aan de hand, wij zijn allebei kerngezond (voor zover we weten), maar er was wel een vervelend bericht vanmorgen uit Nederland. Chantal is al sinds zij en Robin hier zijn vertrokken niet erg lekker, ze heeft al twee weken verschijnselen van griep en is inmiddels zelfs al naar het ziekenhuis geweest. Volgens de dokter was het een zware griep maar ze had ook op één na alle verschijnselen van Dengue.

Dengue, oftewel knokkelkoorts, is een typische tropische ziekte die veroorzaakt wordt door een virus wat overgebracht wordt door de tijgermug, een nogal grote gestreepte muggensoort die in heel Zuid-Oost Azië veelvuldig voorkomt. De ziekte heeft een incubatietijd van één tot twee weken en het zou dus best kunnen kloppen dat Chantal dat heeft opgelopen hier. Ze heeft regelmatig last gehad van behoorlijk grote en vervelende muggenbeten dus zo onlogisch zou het niet zijn.

Dengue is gevaarlijk en kan, afhankelijk van je lichamelijke gesteldheid, zelfs dodelijk zijn dus het is niet iets waar je licht over moet denken. In het geval van Chantal valt het gelukkig mee want volgens de dokter is het geen Dengue maar een flinke griep en die kun je overal oplopen.

Die griepverschijnselen kunnen eigenlijk helemaal niks met hun bezoek aan de Filipijnen te maken hebben want kijk maar op de foto, die is gemaakt op de laatste avond vlak voor hun vertrek. Zo te zien hadden ze het allebei nog prima naar hun zin en ze hadden nog een flinke eetlust ook!

Nee, mij lijkt het meer een duidelijke aanwijzing van het lichaam. Zit je net lekker op de warme en zonnige Filipijnen, ga je terug naar dat kwakkelweer als Nederland. Ik zou er ook spontaan griep van krijgen…

Project nieuws

Even weer een kleine update over het werk, want anders mochten jullie misschien vergeten waarom we hier eigenlijk zijn.

Deze week is in de haven van Batangas, ongeveer tachtig kilometer ten zuiden van Manila, het schip “Ndeavor” aangekomen. Dit schip, van het Nederlandse bedrijf Boskalis, gaat de zeebodem op de plek waar het nieuwe platform moet komen te staan prepareren. Het platform komt namelijk met vier poten op de bodem van de Zuid-Chinese Zee te staan die ter plekke iets meer dan veertig meter diep is.

Om het platform zo stabiel mogelijk te laten staan wordt de bodem eerst geëgaliseerd waarna er een laag stenen wordt gelegd waar de poten dan op komen te rusten. Op dit moment worden er voorraden met stenen van een steengroeve met vrachtwagens naar de haven van Batangas gereden waar ze op het schip zullen worden geladen. Het is dan nog een aardig stukje varen want de plek van bestemming ligt meer dan driehonderd kilometer ten zuid-westen van Batangas, voor de kust van het eiland Palawan.

ndeavorBoskalis gaat ook het transport verrichten van het nieuwe platform naar deze ligplek vanuit de scheepswerf in Subic, en dat wordt een tochtje van ruim vierhonderd kilometer.

Ook de installatie van het nieuwe platform ter plekke gaat worden uitgevoerd door Boskalis, dus dit wordt hopelijk weer een mooi Nederlands succesje.

Mag ook wel want voor het hele grapje moet zo’n zestig miljoen dollar worden betaald…

Waterproblemen

Al sinds een week of drie vertoont onze waterkoeler kuren en dat is gezien het feit dat het kraanwater beter niet als drinkwater gebruikt kan worden een tamelijk onmisbaar apparaat. Het apparaat levert normaal gesproken behalve gekoeld water ook heet water maar die functie heeft het weken geleden al begeven. Nu hebben we ook een waterkoker dus zo erg was dat niet, maar nu weigert dus ook de tap voor het gekoelde water regelmatig dienst, want soms komt er niks meer uit en na enige tijd doet het kreng het opeens weer.

Riet besloot van de week om toch maar tot de aanschaf van een nieuw apparaat over te gaan, maar dat viel zoals met alles wat je hier wilt kopen weer niet mee. Toen ze er een had uitgezocht bij het lokale equivalent van Peursum kreeg ze te horen dat het apparaat uit het magazijn gehaald moest worden en of ze maar even anderhalf uur wilde wachten. Nee, ze kon niet nu betalen en later ophalen. En nee, ook de chauffeur kon het ding niet later ophalen. En nee, het apparaat werd niet alvast uit het magazijn gehaald zodat het klaar stond ze als ze later terugkwam. Ook goed, dacht Riet, dan ga ik ergens anders kijken.

De volgende winkel, onze lokale variant van de Gamma, had er een staan maar dat was de enige want er was geen andere meer op voorraad. Riet vroeg of ze dan dit showroom model kon krijgen en na enige aarzeling kon dat. Onze kapotte waterkoeler thuis had een mini-koelkastje onderin, en aangezien deze nieuwe ook zo’n extra opbergruimte had vroeg Riet of dit ook een koelvak was. “Yes, Ma’am” was het antwoord, maar bij thuiskomst bleek dat uiteraard volkomen gelogen. Nou ja, Riet is niet bij die lezing over culturele verschillen geweest zullen maar denken.

waterkoelerMaar goed, we hebben weer een functionerende waterkoeler met gekoeld en heet water, maar we waren er nog niet. In een van de badkamers bleek een kraan zodanig lek dat we hem hebben moeten afsluiten en onze airco in de huiskamer leek vandaag na zijn onderhoudsbeurt van een paar dagen geleden ook wel een lekkende kraan, zoveel water stroomde er vanmiddag uit. Tijd dus voor een telefoontje naar onze huisbaas.

En dat allemaal nadat we deze maand eindelijk voor het eerst sinds drie maanden weer eens een normale waterrekening kregen…

Nog meer wateroverlast…

manylad_repairs

Twee weken geleden heb ik al gemeld dat de watermaatschappij Maynilad overal in de Village bezig is met het vervangen van de waterleidingbuizen, dat is nog steeds in volle gang. Met name in het oude deel van de Village, zeg maar de oostkant (wij zitten aan de westkant) zijn overal de straten opengebroken en is het soms lastig manoeuvreren met de auto om er langs te komen.

Want haast om zo’n gat weer dicht te maken hebben ze niet, ook al zit het op nog zo’n vervelende plek voor het verkeer. Het gebeurt dan ook regelmatig dat er midden op een klein kruispunt een soort schuttersput is met daaromheen een afzetting waar het verkeer maar moeizaam omheen kan. Jammer maar helaas, het werk moet gedaan, en overlast zegt U? Ja, daar kunnen wij ook niks aan doen. Opschieten? Nee, dat is een heel nieuw woord voor het Filipijnse woordenboek…

Af en toe is er heus wel eens wat klaar, maar of je daar dan achteraf blij mee moet zijn is maar de vraag. De gaten en sleuven worden dichtgemaakt met een laagje asfalt maar dat wordt net zo gedaan als het schilderwerk. De ondergrond is niet belangrijk, gewoon eroverheen knallen met die hap. Het gevolg is dat het wegdek nu nog veel slechter is dan het al was want die laag asfalt in de sleuven en gaten gaat dus verzakken.

Bij de hoofdingang hebben ze de halve stoep weggebroken om de buizen te kunnen vervangen. Vier dagen geleden is de sleuf is dichtgegooid en geasfalteerd, en vandaag is wat er niet is ingezakt al weer grotendeels afgebrokkeld. En de vraag is of dit een noodreparatie was die later door een betere permanente reparatie wordt vervangen. Ik geloof dat niet zo want ze kennen hier maar één soort reparatie, en in Nederland noemen we dat lapwerk…

Helpdesk en Barcino

barcino_makati

Het grootste gedeelte van de dag heb ik naar mijn beeldscherm zitten staren, kijkend hoe de cursor zich vanzelf over het scherm bewoog en er allerlei dingen vanzelf leken te gebeuren. Nee, mijn computer is niet bezeten door een boze geest, hij werd op afstand bestuurd door iemand van de Helpdesk die probeerde een probleem op te lossen wat ik zelf niet mag doen.

Alle Shell computers zijn namelijk “gelockt”, wat inhoudt dat je zelf vrijwel niets kunt veranderen. De reden hiervoor is te begrijpen, vrijwel iedereen tegenwoordig denkt dat hij of zij een computer expert is en dat heeft Shell in het verleden heel wat tijd en geld gekost. Mensen denken dat ze er verstand van hebben, verzieken hun computer totaal en verergeren daarna het probleem door te proberen het zelf op te lossen.

Om dat te voorkomen kun je nu zelf dus niks meer “repareren”, daarvoor moet je naar de Helpdesk bellen. Iemand van de Helpdesk neemt dan op afstand de besturing van je computer over en verhelpt als het goed is je probleem. Ik zeg bewust “als het goed is” want het personeel van die Helpdesk heeft niet altijd het buskruit uitgevonden om het maar eens zwak uit te drukken. Die Helpdesk is namelijk niet van Shell, om kosten te besparen is dat uitbesteed aan een extern bedrijf en die zetten om hun winst zo hoog mogelijk te houden natuurlijk niet hun slimste mensen aan de telefoons.

Vandaag was ik weer eens aan de beurt. Ik had een probleem en moest gedurende vier uur verspreid over drie verschillende sessies toekijken hoe de ene stompzinnige actie volgde op de andere. Is het wachten al frustrerend genoeg, het is nog veel erger als je er zelf toevallig wel verstand van hebt en met jeukende vingers naar het geknoei van een of andere nitwit moet gaan zitten kijken. Mijn probleem is dus nog steeds niet opgelost maar morgen is er weer een dag schijnt…

Gelukkig was de avond een stuk beter. Mijn voormalige collegaatje Leena was in de stad voor een werkbezoek en Riet en ik hadden haar uitgenodigd om samen ergens te gaan eten. Het werden tapas bij Barcino in Makati, en het was weer ouderwets gezellig!

Bezoek, geen bezoek…

Mijn ouwe makker Karel heeft de afgelopen maand op de Filipijnen doorgebracht om zijn nieuwe Filipijnse vriendin te bezoeken, en na wat met haar te hebben rondgereisd zou hij vandaag samen met haar terug komen voor een paar dagen Manila samen voordat hij terug reist naar Nederland. Riet en ik hadden aangeboden om dan bij ons te komen logeren voor die paar dagen en dat leek Karel een prima idee.

Afgelopen zondag kreeg ik een berichtje via Facebook waarin Karel vroeg om ons adres zodat hij wist waar hij de taxichauffeur naar toe kon laten rijden. Dat leek me wel vrij essentieel, dus ik gaf antwoord met de gevraagde informatie en verwachtte eigenlijk dat de zaak daarmee in orde zou zijn.

Karel en zijn vriendin zouden om zes uur vanmiddag op de luchthaven NAIA aankomen en ik was niet weinig verbaasd toen ik alweer via Facebook aan het eind van de middag een berichtje zag van Karel met alweer de vraag om ons adres, en deze keer ook om mijn telefoonnummer. Hij had zelf geen telefoon meer zei hij ook nog en ik herinnerde me inderdaad een eerder bericht op Facebook waarin hij zei dat hij die ergens in de Zuid-Chinese Zee had laten vallen.

Riet had overigens eenzelfde bericht van hem gehad, maar ook via Facebook en dat beloofde dus niet veel goeds. Want hoe zou hij die berichten gaan lezen zonder Smartphone? Hij zou dan toch een pc moeten zien te vinden, en zonder telefoon zou de communicatie helemaal lastig zijn want nu konden we niet bellen of texten. Het zag er naar uit dat dit niet helemaal goed zou gaan.

En dat ging het ook niet. Riet en ik hebben tot acht uur vanavond gewacht en zijn toen maar een eitje gaan bakken. We waren van plan geweest om met onze gasten uit eten te gaan maar dat ging dus niet door. We hadden al geen zin meer om de deur nog uit te gaan en bovendien was er de kans dat ons bezoek alsnog op de stoep zou staan.

Maar dat gebeurde niet, Karel en vriendin kwamen niet opdagen. We hebben ook geen idee waar ze uithangen want ondanks dat we de hele avond Facebook in de gaten hebben gehouden kwam er geen bericht. En hiermee is bewezen dat Facebook misschien wel goed is om je hele hebben en houden op het internet te plaatsen maar dat het in feite een waardeloos communicatiemiddel is!

Of is er soms nog een vliegtuig op onverklaarbare wijze verdwenen, tussen Palawan en Manila?

Woensdagavond

De woensdagavond stelde me deze week voor nogal wat organisatorische problemen, en dat net terwijl ik dacht dat ik de indeling van mijn doordeweekse avonden aardig voor elkaar had. Er zijn namelijk nogal wat vrijetijds activiteiten die gecoördineerd moeten worden: twee keer in de week fitness, de Quiz Night in de Union Jack Tavern en sinds kort ook weer het oefenen met de band voor het komende project feest. De afgelopen weken was die indeling geen probleem, fitness op maandag en donderdag, de Quiz Night vast op woensdag en het oefenen met de band op dinsdag. Keurig geregeld dacht ik, maar daar is deze week verandering in gekomen.

Normaal gesproken doe ik op maandag na het werk een uur spinning op de sportschool, maar sinds deze week is die les verplaatst naar de woensdag. En dat zou nog net kunnen in combinatie met de Quiz Night maar nu heeft de band besloten dat er voortaan op woensdagavond geoefend gaat worden. En dat kan dus eigenlijk niet want daardoor komen zowel de spinning sessie als de Quiz Night in het gedrang. En eigenlijk heb ik geen zin om te kiezen dus moet er wat geregeld gaan worden. Ik heb vanavond de spinnig opgeofferd maar ik ga toch maar eens met mijn mede bandleden overleggen.

Over de Quiz Night gesproken, we zijn vanavond weggevaagd en volkomen kansloos laatste geworden van de zes deelnemende teams. En gek genoeg deden we het juist hartstikke goed voor ons doen met op vrijwel alle vragen minstens acht punten van de tien, en zelfs een paar negens en een enkele keer alles goed. Het was dan ook erg frustrerend om te zien dat telkens als wij weer een fraaie score haalden van acht punten, de andere teams er dus negen of tien hadden.

Het moet gezegd dat we wel onze bedenkingen hebben omtrent de eerlijkheid van sommige teams. Er doet bijvoorbeeld een team mee van Filippino’s wat vroeger altijd in de onderste regionen eindigde. Sinds een paar weken doen ze constant mee om de prijzen, en wij geloven niet dat dat komt omdat ze opeens heel veel hebben bijgeleerd. We hebben ze vanavond eens in de gaten gehouden en geconstateerd dat er voortdurend Smartphones en Tablets werden gebruikt, en wij denken niet dat ze alleen hun email zaten te lezen.

Het was wel heel erg opvallend dat ze met name slecht scoorden bij vragen die niet makkelijk op te zoeken waren, zoals een vraag met muziek fragmenten. Maar een vraag over vlaggen, waarbij toen vlaggen werden getoond (waarvan wij er met moeite vier raadden) leverde bij hun een score op van tien punten en dus alles goed. Zelfs de teams die het altijd erg goed doen haalden dat niet, want laten we eerlijk zijn, wie weet nou hoe de vlag van Angola eruit ziet? Ja, als ik met mijn iPad ga zoeken dan vind ik het waarschijnlijk zo. Maar dat doen wij niet want wij zijn eerlijk.

Tenminste, bijna altijd. Riet vindt namelijk dat als we een antwoord weten in het Nederlands en we het Engelse woord niet weten dat ze dan het recht heeft om dat op haar iPhone op te zoeken. En dat klinkt rechtvaardig. Toch?

Kampioen Selfies

Macaca_self-portrait_public_domainEr stond vandaag wereldwijd een grappig bericht over de Filipijnen in de kranten, zelfs in de Nederlandse, zij het dat daarbij weer eens een paar dingen verkeerd werden weergegeven. Het bericht betrof het maken van selfies, en voor degenen die de afgelopen maanden onder een steen hebben geleefd, een selfie is een foto van jezelf door jezelf, meestal gemaakt met je eigen mobiele telefoon en daarna gepost op sociale websites zoals Facebook of Instagram.

Wat is namelijk het geval, het prestigieuze tijdschrift TIME Magazine heeft namelijk een database samengesteld met selfies die op de website Instagram zijn geplaatst (of gepost zoals dat heet). En uit de gegevens in die database is de conclusie getrokken dat Makati City en Pasig City samen wereldkampioen selfie zijn. Nergens in de wereld werden er namelijk meer selfies gemaakt dan in deze twee deelsteden van Manila samen, zo’n 258 op iedere honderdduizend inwoners, en dat schijnt dus een record te zijn.

In de Nederlandse kranten werd alleen de “stad” Makati genoemd maar dat klopt dus niet. Makati is niet echt een stad maar wat wij in Nederland zouden noemen een deelgemeente van Manila. En het was ook niet alleen Makati maar de combinatie van Makati en de naastgelegen deelgemeente Pasig.

En nog belangwekkend was dat de Filipijnen zelfs twee keer in de top tien staan want Cebu City staat op de negende plaats. Feit is dat Filipino’s gewoon graag op de foto gaan. Een foto is pas een foto als ze er met hun eigen smoel en liefst ook de rest van hun gezelschap op staan, en als het even kan ook lachend en springend. Ik heb inmiddels heel veel Filipijnse vrienden op Facebook en ik zie iedere dag een hele stroom foto’s voorbijkomen van hunzelf, en of ze nou ergens bijzonders geweest zijn of gewoon op hun werk maakt daarbij niet uit. De enige uitzonderingen op deze regel zijn eigenlijk de foto’s van hun eten, want alles wat ze eten wordt ook geplaatst, pardon, gepost.

Affijn, wij zijn er al aan gewend al kan Riet zich nog steeds behoorlijk ergeren aan de hoeveelheid foto’s die er bij iedere scheet gemaakt moeten worden. En over foto’s gesproken, ik heb de foto’s van ons laatste uitstapje naar Bohol met Robin en Chantal eindelijk op deze website gezet dus als jullie geïnteresseerd zijn kunnen jullie een kijkje nemen via de Foto pagina.

Toch nog bezoek

San_Mig_Pub_with_Karel_en_Gemma_2

Halverwege de week kregen we toch nog contact met mijn ouwe maat Karel nadat hij afgelopen maandag niet was op komen dagen. Het bleek dat het vliegtuig waarmee hij en zijn vriendin Gemma terug vlogen flinke vertraging had waardoor ze niet meer in de gelegenheid waren geweest om nog door te reizen naar Manila, en omdat we in eerste instantie geen contact konden krijgen kon er geen nieuwe afspraak worden gemaakt.

Dat lukte dus halverwege de week wel en we spraken af voor vanavond. Dit was voor Karel ook de laatste avond van zijn maand op de Filippijnen, vannacht vliegt hij terug naar Nederland en hij moest dus vanavond afscheid nemen van zijn vriendin Gemma. Maar voordat Karel terugvliegt zijn ze dus samen nog even bij ons langs geweest.

Na bij ons thuis kennis gemaakt te hebben met Gemma zijn we met zijn vieren naar de San Mig pub geweest om nog wat te eten en te drinken voordat Karel om een uur of tien met de taxi vertrok naar het vliegveld. Gemma overnacht bij ons en gaat morgen terug naar haar woonplaats Sabang op het ten zuiden van Luzon gelegen eiland Mindoro waar ze een klein pension runt. De bedoeling is dat ze van de zomer naar Karel in Nederland gaat en met een beetje mazzel zien we ze daar dan als wij daar ook zijn.

Verder is het nieuws dat het grote interne onderzoek naar ons project vandaag afgelopen was. We weten nog niet wat de resultaten zijn maar gezien het feit dat de bazen allemaal met een enorme smile op hun gezicht rond liepen vandaag ziet het er naar uit dat het resultaat positief was. Er werd tenminste al een spontaan feestje georganiseerd in de Union Jack Tavern aan het eind van de middag, waar ik dus helaas niet naar toe kon. Aanstaande maandag horen we de officiële uitslag, ik ben benieuwd.

Oefenen, oefenen…

Gitaren_small

Karel’s vriendin Gemma heeft bij ons overnacht want na het afscheid van Karel gisteravond was het uiteraard te laat voor haar om nog helemaal via Batangas terug te reizen naar haar woonplaats Sabang op Mindoro. De logeerkamer stond toch nog gereed omdat we Karel en Gemma al eerder deze week hadden verwacht dus dat was geen enkel probleem.

Het was in eerste instantie de bedoeling dat ze na het ontbijt met de bus van Alabang naar Batangas zou reizen om daar de ferry te nemen naar Mindoro, maar omdat wij toch geen dringende zaken hadden vanochtend besloten we dat we haar net zo goed door Lito met onze auto naar Batangas konden laten brengen. Gemma was ons uiteraard dankbaar voor deze geste maar het was voor ons in feite geen enkele moeite. Het enige was dat ik mijn zaterdagochtend bakkie heb gemist, maar eerlijk gezegd als ik dat zo graag had gewild dan had ik dat stukje naar het ATC makkelijk kunnen lopen, dus houdt het maar op gemakzucht.

De tijd die ik normaal gesproken anders besteed op zaterdagochtend heb ik geprobeerd nuttig te besteden. Het is net bekend geworden dat het volgende optreden met onze project band op 9 mei zal zijn op het volgende personeelsfeest. We zijn dus al weer druk aan het oefenen en dat valt niet mee want de malloten hebben besloten dat we allemaal andere nummers gaan spelen dan de vorige keer. Nog stom als je het mij vraagt, maar goed, ik ga mijn best doen.

Ik heb dus een groot deel van de dag besteed aan het opzetten van nieuwe snaren en het instuderen van nummers waar ik tot voor kort nog nooit van had gehoord. Ja, wie van mijn leeftijd luistert er nou naar Jesse J of Lorde, en wat is in vredesnaam Glee?

Slachtoffer

vogels_in_de_tuin_2013_04_20_0006a

Meteen nadat Riet vanmorgen naar buiten stapte kwam ze weer naar binnen en zei, “Er ligt een dood vogeltje op het terras”. Dan moet je dat opruimen zei ik, maar een beetje beteuterd zei ze, “Dat durf ik niet”. Ik ging dus zelf maar naar buiten om te zien wat er dan wel zo afschrikwekkend was, en ik moet toegeven dat het er niet fraai uit zag.

Vlak bij de tuintafel lag inderdaad een dood vogeltje, een wenkbrauw buul-buul (zo heten ze echt), en zo te zien had een kat het te pakken gehad want het buikje lag helemaal open. In eerste instantie dacht ik meteen aan een van onze katten maar dat geloof ik achteraf niet want die krijgen genoeg te eten en zouden het vogeltje als ze het gevangen hadden alleen als speelgoed hebben gebruikt. Bovendien zag ik toen ik het aangevreten kadavertje opschepte dat het al helemaal stijf was en dus al een tijdje dood. Ik vermoed dus dat het een wilde kat is geweest die vannacht ons terras heeft gebruikt als openlucht restaurant.

Maar sluitend bewijs voor de onschuld van onze katten heb ik niet want het zijn allebei echte jagers. Abby heeft al eens een vogeltje te pakken gehad wat overmoedig laag door de tuin vloog en zich volkomen verkeek op de op het oog nogal luie Abby, maar dat beestje had de mazzel dat het gebeurde terwijl Riet het zag en die joeg Abby nog op tijd weg. En ik moet ook zeggen dat de vogels het aan zichzelf te danken hebben want ondanks de duidelijke aanwezigheid van onze katten zitten ze veelvuldig in de takken van de bomen in onze tuin.

Vanmiddag toen Riet de sproeier had aangezet gingen ze er zelfs weer eens uitgebreid en volkomen in het zicht voor zitten. Of onze gevederde bezoekertjes nu weten dat de waterstralen de katten ervan weerhouden om toe te slaan aangezien hun jachtinstinct het blijkbaar moet afleggen tegen de afkeer om nat te worden weet ik niet maar ze genoten zichtbaar van hun bad en stoorden zich totaal niet aan de toekijkende katten…

Gezonde voeding

ASB_Aardbeien

Bij Shell Philippines zijn ze een weekje of wat geleden begonnen met voorlichtingsacties over gezonde voeding. Dat is op zich niet zulk spannend nieuws maar hier laten ze het niet bij woorden maar worden de acties ook actief gepromoot. Dat gebeurt onder andere door iedere maandag te zorgen voor wat gezonds voor iedereen. Vaak is het fruit, en in de kleine pantry op onze verdieping stond vanmorgen dan ook een grote mand die tot de nok toe gevuld zat met aardbeien.

De gemiddelde Filipijn is niet groot en zeker niet vet maar de meer welgestelde Filipino’s, en daarvan lopen er met name in onze buurt heel wat rond, hebben vaak zoals dat zo mooi het te kampen met overgewicht. Of zeg eigenlijk maar gerust dat ze moddervet zijn, wat geen wonder is als je ziet hoe de fastfood restaurants overal uit de grond schieten. En dan heb ik het niet alleen over McDonalds maar meer nog over de lokale favoriet Jollybee.

Riet en ik zitten graag af en toe bij het Italiaanse restaurant “Italianni’s” in het Alabang Town Center omdat dat een terras buiten heeft, en we zien op zo’n avond dan heel wat “gewichtige” Filipino’s voorbij komen. Met name aan de kinderen zie je het al, die hebben vaak echt al het figuur van een Michelin mannetje, en als je dan de ouders ernaast ziet weet je ook meteen hoe dat komt.

Het is natuurlijk wel deels de schuld van de culturele erfenis van zowat heel Zuid-Oost Azië waar een fors lichaam aangeeft dat je goed te eten hebt en dus welgesteld bent. Daar kan de moderne tijd, die een heel ander licht werpt op overgewicht, hier nog niet helemaal tegenop.

Hoe het ook zei, de aardbeien vonden gretig aftrek en de mand was in een mum van tijd leeg…

Meer koelruimte

nieuwe_koelkast

Hoewel we in onze keuken een redelijk grote koelkast hebben staan hebben we daarin eigenlijk altijd gebrek aan ruimte. Je kunt eigenlijk wel stellen dat je in het Filipijnse klimaat nooit genoeg koelruimte kunt hebben, en niet alleen vanwege de bederfelijkheid. Koude drankjes zijn bij warm weer natuurlijk altijd lekker en daarvoor wil je dan ook genoeg ruimte hebben, maar ook zaken als chocolade (hagelslag!) kun je hier eenvoudigweg niet buiten de koelkast bewaren want in een normale kast smelt dat.

Het is dus eigenlijk altijd al schipperen geweest met de beschikbare ruimte in onze koelkast en Riet keek dan ook al een tijdje uit naar een klein tweede koelkastje, liefst een tafelmodelletje, wat we dan speciaal voor koude drankjes zouden gaan gebruiken. En het probleem werd een week of wat geleden nog groter toen onze vorige waterkoeler het begaf, want dat ding had een handig koelvakje onderin wat onze nieuwe niet heeft.

Maar gelukkig deed zich een buitenkansje voor toen vorige week een van Riet’s vriendinnen vertelde dat ze met haar man, die trouwens een collega van mij is, gaan verhuizen naar Singapore. En zij had een klein koelkastje wat ze niet van plan was om mee te nemen en wat ze dus wel voor een vriendelijk prijsje van de hand wilde doen. Mooi geregeld dachten wij, en vandaag kwamen ze het apparaat brengen. Het bleek alleen dat Riet het niet helemaal goed begrepen had want het kleine koelkastje bleek niet het door Riet begeerde tafelmodelletje te zijn maar een weliswaar niet al te grote maar toch gewone staande koelkast.

Gelukkig is onze keuken groot zat en konden we het ding makkelijk kwijt. En in plaats van een beetje extra koelruimte hebben we nu veel meer extra koelruimte. Handig toch…

Bijzonder cadeautje

100_pesos_100_Taon_2

We kregen op het werk vandaag allemaal een cadeautje en dat was een tamelijk bijzonder cadeautje. Zoals ik een tijdje geleden al heb verteld is dit jaar voor Shell een bijzonder jaar op de Filipijnen want dit jaar viert Shell zijn honderd-jarige aanwezigheid in dit land. Je ziet nu over waar je de Shell logo’s ziet het zinnetje “100 Taon 1914-2014” erbij staan als herinnering aan dit feit. “Taon” betekent jaar maar dat hadden jullie vast al wel door.

Het cadeautje van vandaag had direct te maken met de viering van de honderdjarige aanwezigheid van Shell op de Filipijnen en tegelijk was het ook een kleine bonus. We kregen namelijk allemaal een bedrag van vijfduizend pesos, uitgekeerd in de speciale honderd pesos biljetten met daarop het speciale herinneringslogo, en een vel met vier ongesneden exemplaren van die speciale honderd pesos biljetten zo uit de drukkerij als speciale herinnering.

Behalve deze leuke geste was er nog meer goed nieuws want we kregen vandaag officieel het resultaat te horen van het grootscheepse interne onderzoek wat er naar ons project is gedaan. Er waren maar drie middelmatige bevindingen aan het licht gekomen die allemaal te maken hebben met procedures en die dus vrij eenvoudig kunnen worden aangepast, en nog drie kleine aanbevelingen. Dat leverde ons uit het rijtje “slecht, onvoldoende, voldoende, goed” de kwalificatie “voldoende” op en daar is iedereen, en met name de leiding van het project, erg blij mee.

Een “goed” wordt zelden gegeven want dan mogen er helemaal geen bevindingen zijn, maar we kregen van het onderzoeksteam te horen dat we in feite een dikke voldoende hebben alleen bestaat die kwalificatie niet. In het vorige jaar zijn er vijf grote projecten onderzocht en vier daarvan werden gekwalificeerd als “slecht” en de vijfde kreeg net als wij “voldoende”. Dat geeft wel aan hoe grondig die onderzoekers te werk gaan en hoeveel waarde je kunt hechten aan een voldoende.

Blije gezichten dus bij de leiding, en opluchting bij de rest omdat we eindelijk weer gewoon aan het werk kunnen gaan…

Ochtendritueel

monster_ochtend

Het eerste onderdeel van mijn ochtendritueel als ik ‘s morgens beneden kom is zorgen voor de katten. Dat hoef ik zelf niet te onthouden, daar herinneren ze me wel aan. Abby ligt steevast al voor de slaapkamerdeur en Monster wacht me tegenwoordig op onder aan de trap.

De bedoeling is dan uiteraard dat ik ze wat te eten geef waar vooral Monster me altijd luidruchtig aan herinnert en zelfs als ik die klaagzang niet door heb dan wordt het wel duidelijk doordat ze op nadrukkelijke wijze heen en weer gaat lopen tussen de etensbak en de kast waarin de zak met kattenbrokken staat. Ik krijg altijd de indruk dat het er niet eens zo zeer om gaat dat ze te eten krijgen, want Estela geeft ze hun portie blikvoer als ik weg ben, maar meer dat er wat in die lege bak zit.

Zo gauw ik aan die voorwaarde heb voldaan gaan de beide dames op de keukenvloer met elkaar liggen dollen terwijl ik mijn brood sta te smeren, maar soms dan willen ze meteen naar buiten. Toch zullen ze nooit als gekken de tuin in stormen zo gauw ik de deur open doe, ze speuren eerst door de open deur de omgeving af om te zien of er geen gevaar dreigt om dan voorzichtig naar buiten te sluipen.

Aan het gedrag van Monster op die momenten kun je goed zien dat ze afstamt van wilde katten. Als ze eenmaal buiten staat is het eerste wat ze doet een hoger punt opzoeken om vandaar een minuut of wat de omgeving af te speuren. Soms springt ze op de tafel, soms op de bank, maar altijd zie je die nek omhoog gaan en het kopje speurend in de rondte gaan. En dan springt ze bovenop Abby terwijl die nietsvermoedend langs komt lopen…

En vandaag was weer een bijzondere dag want achtentwintig jaar geleden werd onze oudste zoon geboren. Van harte gefeliciteerd, Robin!

Vrachtvervoer

vrachtvervoer_eigenbouw

Iets wat onmiddellijk opvalt in het verkeer hier is dat je zo weinig echte grote vrachtwagens ziet. Vrachtvervoer is er uiteraard wel maar dat gaat allemaal veel kleinschaliger, want hier wordt vrijwel alles vervoerd met Jeepney’s en kleine vrachtwagentjes. Zelfs de driewielers, de motorfietsjes met een soort van zijspan (al zou ik geneigd zijn om het meer een uitbouw te noemen), worden veelvuldig gebruikt voor het bevoorraden van winkels en restaurants.

Als je iets groots koopt en dat thuis laat bezorgen dan komt dat ook steevast allemaal aan in van die kleine vrachtwagentjes. Maar als je haast hebt kun je ter plekke zelf het bezorgen regelen zoals onze vroegere buurman Larry eens deed met zijn net gekochte wasmachine. De bezorging kon pas een paar dagen later plaatsvinden en dat vond hij te laat, dus hij liet de wasmachine op een karretje zetten en naar de kant van de weg rijden. Daar wachtte hij tot er een lege Jeepney voorbijkwam en hield die aan. Hij bood de chauffeur vijfhonderd pesos als hij de wasmachine bij hem thuis wilde afleveren, wat de man maar al te graag deed want omgerekend is dat weliswaar maar net acht euro maar voor een Jeepney chauffeur een halve dagopbrengst.

De Jeeepney’s zijn al kleurrijk maar die vrachtwagentjes zijn soms een verhaal apart, want behalve de officiële modellen zoals Isuzu, Nissan en Toyota rijden er ook heel wat rond die gebouwd zijn uit reserveonderdelen. Vanmiddag kwam ik in de file onderweg naar huis een hele fraaie tegen waarvan de buitenkant nog helemaal “naturel” was, behalve wat versieringen was er nooit een verf- of laklaag overheen gegaan. Achterin lag een rijke variatie aan groente, fruit, kratten en kartonnen dozen, en ook nog een paar mannen die er tussen de lading hun gemak van namen.

Let op de foto vooral even op de voeten tegen het raam van een van de mannen die achterin lag te slapen…

De Klucht van de Kussenhoezen

nieuwe_kussenhoezen

Toen we onze tuinmeubels kochten kozen we kussenhoezen van een stof die we mooi vonden, maar waar we meteen al bang voor waren geweest gebeurde inderdaad. Na amper een jaar zaten er dusdanige slijtplekken in de stof dat het niet meer om aan te zien was en we besloten nieuwe kussenhoezen te kopen. Dat leek in eerste instantie geen probleem, we gingen naar hetzelfde winkeltje waar we ons tuinstel hadden gekocht, zochten nieuwe stof uit en gaven de maten op. Na aflevering bleek thuis dat de maten niet klopten en de vorm van de hoezen ook niet. De hoezen voor de rugkussens waren een beetje rond in plaats van vierkant en de hoezen voor de zitkussens waren of te groot of de rits zat verkeerd.

Kortom, de nieuw hoezen waren niet echt een groot succes maar we konden er met wat moeite wel mee leven dachten we. Al snel bleek dat de hoezen voor de zitkussens vreselijk verkleurden, en de naden van de te krappe hoezen voor de rugkussens begonnen te scheuren. Nadat Riet door haar gerook ook nog een paar kunstmatige gaten in de hoezen van het zitkussen van de bank had weten te fabriceren besloot ze een week of wat geleden dat er toch maar weer eens nieuwe kussenhoezen moesten komen.

Drie weken geleden ging ze terug naar het winkeltje, zocht nieuwe stof uit en gaf deze keer de eerste kussenhoezen (die we gelukkig hadden bewaard) mee als voorbeeld, in plaats van maten op te geven. Het zou twee weken gaan duren maar niet geheel onverwacht hoorden we niks. Riet besloot woensdag om maar eens een bezoekje aan de winkel af te leggen en kreeg te horen dat er wel degelijk een tekst bericht was verstuurd. Omdat Riet niks had ontvangen werd het telefoonnummer op de bon gecontroleerd, en dat verklaarde het probleem. Op onze bon stond Riet’s goeie nummer, maar op het exemplaar van de winkel stond een nummer wat om totaal onverklaarbare reden handmatig met pen was veranderd zodat dat niet meer klopte.

Nu dit duidelijk was kwam het volgende probleem, want de inhoud van de text was geweest dat de stof die Riet had uitgezocht niet leverbaar was. Of Ma’am maar even andere stof wilde uitzoeken. Dat deed Ma’am, maar de eerste drie stoffen die ze uitzocht in de staal bleken niet leverbaar. De stoom begon nu bij Riet uit haar oren te komen en ze vroeg waarom ze haar stalen lieten zien van stof die niet leverbaar was. Ja, dat wat misschien wel een goed punt en de winkelbediende wees een paar stoffen aan die wel leverbaar waren. Riet vond iets waar ze dan wel mee kon leven en kreeg te horen dat alles vrijdag of zaterdag klaar zou zijn.

Vanmiddag kwam de text binnen bij Riet met nieuws wat haar bijna deed ontploffen. De hoezen waren klaar, maar de stof die ze had uitgezocht was (je raadt het al) niet leverbaar dus hadden ze een andere stof gebruikt die zo werd er bij aangegeven stevig was en afwasbaar, maar tot afgrijzen van Riet…. groen!

Nu heeft Riet een gloeiende hekel aan groen dus dit was voor haar de druppel. Mompelend over de plaats waar de winkelbediende de hoezen zou kunnen stoppen als de kleur haar niet beviel en dat ze daar met alle liefde bij zou willen helpen reden we samen (het leek me verstandig maar even mee te gaan) naar de winkel in de Festival Supermall.

Gelukkig bleek de schade uiteindelijk mee te vallen. De kussenhoezen bleken meer crèmekleurig dan groen te zijn, al zit er wel een klein vleugje groen in, en de kleur bleek bij thuiskomst ook nog eens heel mooi te passen bij de kleuren van ons terras. En dat niet alleen, deze keer bleken de kussens inderdaad ook te passen! En zo heeft ook deze klucht na een moeizaam verloop toch nog een goed einde.

Misgekleund…

draft_pub

Het was vandaag alweer een dag met afwisselend zon en bewolking en met heel veel wind. Dat is nu al twee maanden zo, en we moeten nog even doorbijten want volgende week is het april en dan begint het hete seizoen totdat eind juni de regentijd begint.

Gisteravond was ook al niet echt een gedenkwaardige avond. Riet had niet veel zin om de deur uit te gaan maar thuis een Big Mac gaan zitten opeten is niet mijn idee van een gezellige zaterdagavond. We gingen dus toch maar uit eten en besloten de net geopende bar “Draft” te bezoeken. Wij en heel veel anderen hadden al wekenlang uitgekeken naar de opening van deze bar recht tegenover de sportschool die op grote aanplakbiljetten op de ramen Belgische bieren (onder andere Chimay en Hoegaarden) van de tap beloofde.

Het bleek een forse tegenvaller. Allereerst is het helemaal geen bar maar een soort eetcafé. En wat we hadden kunnen weten, het zat er stampvol met Filipino’s (zoals gebruikelijk is als er iets nieuws wordt geopend) die met zijn allen een hoeveelheid lawaai produceerden waar een heavy metal concert nog een puntje aan zou kunnen zuigen. Verder liep de bediening rond als een kip zonder kop, wat we ook hadden kunnen weten want dat is altijd het geval in nieuwe bars en restaurants,. We keken elkaar eens aan, besloten dat dit een slecht plan was geweest en we stapten op.

We hadden ondertussen wel trek gekregen en het dichtstbijzijnde restaurant was “Wooden House”, een steak restaurant met een goeie reputatie. Het ziet eruit als het decor van een Western, met personeel wat rondloopt als cowboys inclusief hoed en met overal houten beelden van Indianen, maar er was goeie live muziek, de steaks waren volgens de verhalen erg goed en er was plek.

Jammer genoeg bleek ook dit een vergissing. Riet en ik gingen allebei voor een “Bacon & Cheese Burger” en ook dat was niet bepaald een succes. De burger zat op een broodje wat veel weg had van een ciabatta, wat volgens mij al een cruciale fout is aangezien je je dan een ongeluk zit te kauwen, maar er zat ook nog een heel sterk overheersende smaak van kaneel aan het geheel. Kaneel? Op een hamburger??? Verder bleek de patat gebakken in oud vet wat een ranzige smaak opleverde, en daarmee was ons avondje uit eten een complete miskleun.

Ik had gewoon naar Riet moeten luisteren en voor die Big Mac moeten gaan…

Afscheid van Riet’s vriendin

afscheid_christine_cartwright_0028riet0029_smallAls je een paar jaar op een project werkt in het buitenland dan leer je heel veel mensen kennen en je krijgt een uitgebreide kennissenkring. En omdat niet iedereen dezelfde tijd op een project werkt zie je behalve komen ook veel mensen gaan. Soms vertrekken mensen omdat hun werk voor het project erop zit maar af en toe vertrekken ze omdat ze ergens anders gaan werken.

Dat laatste is het geval met mijn collega Pete die aan het bureau naast dat van mij zit, hij heeft een andere baan aangenomen en keert terug naar Singapore waar hij werkte voordat hij naar ons project op de Filippijnen kwam. Zijn vertrek heeft ook gevolgen voor Riet want Pete’s vrouw Christine is een van haar beste vriendinnen en ze ziet haar dan ook met lede ogen vertrekken.

Vandaag organiseerden de Shell vrouwen een klein afscheidsfeestje voor Christine en nog een andere vrouw die ook vertrekt, Op dat feestje werd de bovenstaande foto gemaakt, Christine zit (voor de kijker) rechts naast Riet.

Verder was het vandaag een beetje een sombere dag wat het weer betreft, het heeft vanaf een uur of twaalf tot over vijven vanmiddag geregend. En dat is best bijzonder want sinds we terug zijn uit Nederland begin januari heb ik behalve een enkele bui ’s nachts en een enkel spettertje overdag geen regen meer gezien. Goed voor alles wat groeit dus, want daarvoor was een beetje regen hard nodig.

Riet in het Engels…

Als er één ding is waar ik me nog steeds over verbaas is het gemak waarmee Riet zich overal rond beweegt. En niet alleen hoe gemakkelijk ze contact maakt met iedereen maar ook hoe makkelijk ze tegenwoordig Engels spreekt. Ze heeft weliswaar nog steeds moeite met de verleden tijd (ze zegt nog steeds “I go” in plaats van “I went” als ze het over vorige week heeft) maar verder kletst ze iedereen in het Engels de oren van het hoofd.

Toen ze in 2007 op Sakhalin aankwam had ze niks anders gehad dan middelbare school Engels en dat viel in het begin niet mee zoals ik zelf ook eind jaren negentig heb ondervonden toen ik voor het eerst naar Engeland ging. Het Engels wat je op school leert spreken ze namelijk vrijwel nergens, en het is niet dat jij niet wordt verstaan maar andersom. Voor Riet was Sakhalin een prima leerschool, dankzij mijn collega’s en haar vriendinnen uit Australië, Nieuw-Zeeland, Canada, de USA, Schotland, Ierland en natuurlijk niet te vergeten Engeland zelf met al zijn (of is het haar?) verschillende dialecten.

Ik weet nog hoe na een jaar een Ierse collega me aanstootte en zei, “Weet je nog dat ze hier binnenkwam en de eerste twee weken haar mond niet open durfde te doen?”. En hij wees daarbij met een hoofdknik naar de andere kant van de bar waar Riet druk in gesprek was met een paar van mijn collega’s. En of het nu de onbevangenheid is waarmee ze iedereen benaderd, ze kon nooit geen kwaad doen bij mijn collega’s, en nog niet trouwens. Ik krijg ook nu regelmatig te horen dat ik de groeten moet doen aan “my lovely wife”, zowel van Filipijnse als Expat collega’s.

Nu ze al een paar jaar weken en soms maanden achter elkaar Engels moet praten merk ik dat Riet af en toe het spoor wel een beetje bijster begint te raken. Vanavond moet ze naar een ALIG vergadering en toen ik vroeg of ik haar soms weg moest brengen zei ze, “No, someone is picking me up”…

De “K” van Klantvriendelijk?

img_2526a

In de afgelopen jaren heb ik heel wat keren gevlogen met KLM en ik heb dan ook zo’n Frequent Flyer kaart waarop je “Miles” kunt sparen die je kunt inwisselen voor onder andere vliegtickets. Omdat bij KLM je saldo in principe niet vervalt heb ik een aardig saldo op kunnen bouwen van een paar honderdduizend van die miles, en in tickets omgerekend is dat toch een paar duizend euro om te besteden. En dat allemaal met miles die je toch gratis krijgt als je met KLM vliegt.

Maar zoals een ouwe Ierse collega van mij altijd al zei, “There is no such thing as a free lunch”, en inderdaad, ook hier blijkt een addertje onder het gras te zitten. Die miles vervallen alleen niet als je regelmatig met KLM vliegt, en daar zit nou net mijn probleem.

Riet en ik zijn er allang achter dat op de lange reizen die wij maken KLM nou niet bepaald de beste en zelfs niet de goedkoopste optie is. Zowel de service als het comfort blijven ver achter bij bijvoorbeeld Emirates en KLM is meestal nog duurder ook, dus als we naar Nederland vliegen dan is de keus eenvoudig. En omdat ik nu al anderhalf jaar niet met KLM heb gevlogen kreeg ik onlangs een berichtje dat als ik niet snel een vlucht boek bij KLM dat dan mijn miles per eind april gaan vervallen.

Nou, lekker klantvriendelijk is dat! Gelukkig is de datum van de vlucht niet belangrijk, als de boeking maar gedaan wordt voor eind april. Maar wat voor ticket moet ik dan boeken? Van Manila naar Amsterdam voor als we naar Nederland komen later dit jaar? Dacht het dus mooi niet! Ik twijfel nog tussen een hele goedkope ticket die ik dan al of niet gebruik, net hoe het uit komt, of kan ik misschien als ze dat wil mijn schoonzusje een plezier doen met een ticket naar de Filipijnen? Ik kan er nog een maandje over nadenken gelukkig.

Hopelijk krijg ik niet vandaag of morgen een berichtje van de Rabobank, “Als U niet voor het eind van de volgende maand een keer gebruik maakt van onze pinautomaten vervalt al uw spaargeld”…

Lang zal die leven…

verjaardagstaart_2014a

Alles wat er maar te vieren valt wordt hier op de Filipijnen uitbundig gevierd. Zo waren de afgelopen week veel collega’s een dag afwezig omdat ze de “graduation” moesten bijwonen van hun kinderen. Van de Universiteit? Nee, van de lagere school. En dat gaat bij sommige scholen heel officieel, compleet met een plechtigheid, zondagse kleren en voor de “graduate” een toga inclusief de speciale muts met de platte bovenkant en de pluim.

Wat vieren betreft hou ik mijn eigen verjaardag liefst “low profile” maar dat is bijna onmogelijk. Aan het begin van iedere maand worden er overal lijsten opgehangen met alle jarigen van die maand, op een speciaal prikbord waarop met grote letters staat “Happy Birthday”. Er is dus niet aan te ontsnappen, ik werd dan ook de hele dag van alle kanten gefeliciteerd met mijn verjaardag (wat ik eerlijk gezegd best leuk vond, hoor).

Cleng en Gennie, de twee meiden in mijn team, kwamen tussen de middag met een verrassing, ze hadden een enorme chocoladetaart voor me gekocht. Die werd natuurlijk meteen aangesneden maar er bleef zoveel over dat ik de rest meenam naar de kleine bijeenkomst die we met onze band hadden vanmiddag. Ik dacht dat mijn mede bandleden me wel van de rest af zouden helpen maar dat viel tegen. Niet alleen bleef er nog steeds een stuk van de taart over, zij hadden ook een verrassing voor me en wel in de vorm van… jawel, nog een chocolade taart!

Vanavond zijn Riet en ik samen voor de gelegenheid uit eten geweest. Ik stond er wel op dat we naar een restaurant zouden gaan waar niet bekend was dat vandaag mijn verjaardag was Als ze dat weten dan komt namelijk al het personeel luidkeels “Happy Birthday To You” aan je tafel zingen en daar had ik niet echt behoefte aan. Het probleem zit hem erin dat we van veel restaurants een vaste-klanten kaart hebben en daardoor weten ze je belangrijkste gegevens inclusief je geboortedatum.

Het werd uiteindelijk restaurant “Outback” want die klantenkaart staat op naam van Riet. We hadden nog wel een speciale kortingskaart van “Outback” gekregen bij onze klantenkaart die je op een verjaardag kunt gebruiken maar Riet vroeg of die voorstelling aan je tafel die korting waard was. Nee dus…

Ontruimingsoefening

ontruimingsoefening_2014_03_28_002a

Zitten we vanmorgen net in een van onze maandelijkse bijeenkomsten, klinkt er een stem uit alle luidsprekers die meedeelt dat het brandalarm is afgegaan en dat iedereen werd verzocht om onmiddellijk het gebouw te verlaten. We gingen dus met zijn allen in colonne richting de brandtrappen voor de lange afdaling van de 17e verdieping waar wij zitten naar de begane grond.

Hoewel er geen oefening was aangekondigd was de vorige oefening meer dan een jaar geleden en bovendien was er net een nieuwe verzamellocatie voor een eventuele evacuatie aangekondigd dus iedereen vermoedde wel dat het om een oefening ging. De ontruiming verliep dan ook ordelijk, al was het schuifelen op de brandtrap want op iedere verdieping onder de onze voegden zich uiteraard meer mensen in de stroom naar beneden. Ik vroeg me halverwege dan ook af of dit alles ook zo ordelijk zou verlopen als er echt sprake zou zijn van brand.

Maar het was dus inderdaad een oefening en het gebouw was in zestien minuten helemaal leeg. Op zich een prima resultaat maar er waren toch nog wel een paar dingetjes op te merken. Allereerst had bijna niemand, inclusief ikzelf, zijn rookmasker meegenomen wat extra bescherming moet geven als het trappenhuis vol rook zou komen te staan. Ik dacht eraan op het moment dat ik het trappenhuis binnenging, te laat dus! Verder werd in ieder geval vanaf onze verdieping om niet helemaal duidelijke redenen maar één van de beide brandtrappen gebruikt. En tenslotte bleek het nieuwe verzamelterrein recht tegenover het gebouw qua grondoppervlak dusdanig slecht te zijn dat er een reële kans bestond om een verzwikte enkel op te lopen. Kortom, er moet nog het een en ander verbeterd worden om iedereen bij een echte evacuatie in veiligheid te krijgen.

Grappig was dat vele dames kans hadden gezien om gauw een paraplu mee te nemen alvorens het pand te verlaten. Regen? Welnee, dat grasveld waar we moesten verzamelen lag in de volle zon en het was er bloedheet. Dit is Zuid-Oost Azië, hier heb je geen paraplu tegen de regen maar tegen de zon…

Riet weer onderweg

onderweg_naar_naia_01a

Er liep vanmorgen om vijf uur (als je het mij vraagt een voor de zaterdag onbehoorlijk vroeg tijdstip) al een wekker af, want Riet zou vandaag met de vroege vlucht van Emirates naar Dubai vertrekken voor de eerste etappe van haar reis naar Nederland. Er moest blijkbaar nop het laatste moment nog het een en ander ingepakt worden want er werd nog het nodige in kasten en koffers gerommeld voordat de koffers eindelijk dicht gingen, maar om even over zessen was ze dan toch klaar voor vertrek naar de luchthaven.

Vervelende bijkomstigheid van zo’n vroeg tijdstip is niet alleen het vroege opstaan maar ook het feit dat onze chauffeur Lito niet zo vroeg kan beginnen. Niet dat hij dat niet wil, hij kan simpelweg niet met het openbaar vervoer zo vroeg bij ons huis komen. Gelukkig hebben we al eerder in deze situatie gezeten dus wat we doen is dat we afspreken met Lito bij een supermarkt aan de rand van Alabang, want dat haalt hij net, en daar neemt hij dan het stuur van mij over. Hoewel het geen enkel probleem is om zelf te rijden heb ik toch liever dat Lito rijdt, zeker in de normaal altijd erg drukke ochtendspits.

De drukte viel overigens vandaag erg mee en we konden Riet om even over half zeven al afzetten bij Terminal 1, ruim op tijd dus voor de geplande vertrektijd van kwart voor negen. Via het Internet was haar vlucht te volgen en alles verliep zo te zien soepeltjes. Ze arriveerde rond half elf Nederlandse tijd in Dubai, en na een overstap van iets meer dan drie uur vertrok ze daar om even over één naar Amsterdam waar het vliegtuig landde om half negen ’s avonds.

Riet blijft twee en een halve week in Nederland, waar het lenteweer volgens de berichten op dit moment prachtig is en volgens de voorspellingen ook zo blijft. Hier in Manila is de afgelopen week zo te zien aan de weersverandering het droge seizoen aangebroken, de temperatuur zit nu overdag dik boven de dertig graden en met name vandaag was een zinderend hete dag.

En vanavond in restaurant “Outback” was het weer hetzelfde liedje. Riet is koud vertrokken of het is al weer, “Where’s Ma’am?”…

Aangekomen in Nederland

panorama-atc_2014-03-30_01b

Gisteravond laat is Riet aangekomen in Nederland. Hoewel de reis op zich erg soepel is verlopen viel het onderweg tegen in de zin dat ze nauwelijks heeft kunnen slapen. Op zich vind ik dat niet zo gek aangezien de reis grotendeels tijdens de dag plaats vond en dan heb je uiteraard geen slaap, in tegenstelling tot de eerdere vluchten met Emirates via Dubai toen we rond middernacht vertrokken en de reis dus samenviel met een normale nacht. Uiteindelijk viel ze twee uur voor aankomst op Schiphol pas in slaap en moest hardhandig door de stewardess wakker geschud worden voor de landing.

Maar ze is weer thuis en ze heeft er mooi weer bij want het is in Nederland blijkbaar zowat zomers. Hier is het al niet anders, net als gisteren was het vandaag zonnig en heet en ik heb dus de dag grotendeels in de tuin doorgebracht, zij het uit de zon want dat was gewoon te heet. Vanmorgen ben ik natuurlijk wel even naar het Alabang Town Center geweest voor mijn zondagochtend koffie, en daar was het gezellig druk, wel hadden ze deze keer over het kleine marktje op het centrale plein een groot doek gespannen omdat het anders te heet was geweest in de volle zon.

Een vergroting van de foto bij deze blog krijg je te zien als je op de foto klikt.

Fruit

Lanzones_02

Mijn eerste keer bezoek aan Zuid-Oost Azië was een werkbezoek in Kuala Lumpur in februari 2003 en wat me nog steeds bij staat is mijn eerste ontbijt in het Eastin Hotel. Dat verschilde in één opzicht van wat ik gewend was, namelijk in de hoeveelheid vers fruit. En dan ook nog eens met allerlei soorten fruit die ik daarvoor nog nooit had gezien, behalve misschien op een plaatje.

Nou was ik nooit zo’n liefhebber van fruit. Appels vond ik meestal te zuur en anders wel te melig, sinaasappels zijn een ramp om te eten want daarna kun je je gaan douchen en mandarijnen zitten vrijwel altijd vol met pitten. Eigenlijk het enige fruit wat ik wel lekker vond was meloen en af en toe een banaan.

En ik moet eerlijk zeggen dat daar de laatste jaren eigenlijk weinig verandering in is gekomen. Ik ben nog steeds geen grote fruit eter, maar als ik hier in een hotel zit dan kan ik het verse fruit niet laten staan. Papaya, drakenfruit, ananas (veel zoeter hier dan wat ik gewend was), kleine banaantjes en vooral de mango’s. Met name de Filipijnse mango’s zijn verrukkelijk, maar net als met sinaasappels geldt ook hiervoor dat ze ook zo lastig te eten zijn dat je je daarna meestal moet gaan verschonen.

Vandaag stond er op kantoor een mand met Lanzones, nog zo’n vrucht die in Nederland vrijwel onbekend is maar hier als een lekkernij wordt beschouwd. Ze zien er uit als kleine aardappeltjes maar ze hebben een fluweelachtige schil die redelijk makkelijk afpelt. De partjes zijn wittig van kleur, de smaak is een beetje zoetzurig en er zit één grote groene pit in.

Maar je vingers worden er wel verschrikkelijk kleverig van. Is er dan geen enkel fruit wat je kunt eten zonder water en zeep in de buurt?

Criminaliteit

De Nederlandse kranten staan op dit moment helemaal vol met berichten waar geen enkele Filipijn wat van snapt. Twee gewapende overvallers die proberen een juwelier te beroven en daarbij allebei worden doodgeschoten haalt hier hoogstwaarschijnlijk de krant niet eens, of het moet een berichtje zijn ergens op een middenpagina waarbij de namen en adressen van de overvallers met naam en toenaam worden vermeld. En verder zal het worden afgedaan als een typisch gevalletje van “verdiende loon”.

De Filipijnen hebben in het buitenland een slechte reputatie voor wat betreft criminaliteit en dat is gedeeltelijk terecht. Omdat vuurwapenbezit hier veel algemener is dan bijvoorbeeld in Nederland (hoe kan het anders, de Amerikanen zijn hier geweest) zijn er veel geweldsdelicten waar vuurwapens aan te pas komen. Overigens schijnt het feit dat in Nederland wapenbezit veel strenger wordt aangepakt ook niet echt veel uit te maken als ik de kranten zo lees.

Maar zoals zo vaak zijn buitenlandse slachtoffers vaak degenen die waarschuwingen in de wind slaan. Je moet er nou eenmaal rekening mee houden dat je als buitenlander vergeleken met de lokale bevolking schatrijk bent, en dat bedoel ik niet als overdrijving, het is gewoon zo. Een gemiddelde Nederlander verdient per maand gemakkelijk tien keer zo veel als wat een Filipijn met een redelijke baan in een jaar verdient, en dat weten ze donders goed. Het belazeren of zelfs stelen van buitenlanders wordt dan ook lang niet door iedereen gezien als een misdaad, jij hebt toch zat en zij hebben tekort…

Er zijn een paar beruchte methodes in gebruik door criminelen waar overigens niet alleen buitenlanders maar ook Filipino’s regelmatig de dupe van worden. Zo is er de “Salisi Bende”, kleine bendes die opereren in drukke winkels, restaurants en bars, waarbij een goed gekleed lid van de bende de aandacht van het slachtoffer afleidt terwijl anderen je bezittingen roven zonder dat je het op dat moment in de gaten hebt. Op zich een methode die ook in Nederland niet onbekend is zoals ik zelf op een Haags terras eens heb mogen ondervinden.

Verder heb je de “Dugo-Dugo Bende”, die wel heel slinks te werk gaan en waar zelfs de familie van een collega al eens voor is gevallen. Ze bellen je huis als ze zeker weten dat je niet thuis bent en vertellen dan je huishoudster dat je een ernstig ongeluk hebt gehad en in het ziekenhuis ligt. Uiteraard vragen ze om geld en ze sturen een keurig uitziend persoon langs om dat op te halen. Boter bij de vis is hier ook bij medische zorg niet vreemd dus de huishoudster kan gemakkelijk worden overtuigd dat ze alles mee moet geven ter betaling, geld als ze dat kan vinden en anders juwelen.

De meest vreemde is wel de “Budol-Budol Bende”. Of het nou helemaal waar is is maar de vraag, maar hun methode schijnt hypnose te zijn. Een van de bendeleden “hypnotiseert” het slachtoffer wat vervolgens geld en andere bezittingen afstaat en pas later tot het besef komt wat er is gebeurd. Als nuchtere Hollander moet ik altijd een beetje lachen om dit soort verhalen maar de Filipino’s, zelfs sommige van mijn collega’s, bezweren bij hoog en bij laag dat het gebeurt.

Maar zoals wij in Nederland altijd zeggen, “Gelegenheid maakt de dief”, en dat is hier niet anders.

Dagje zonder chauffeur

fortuner_in_asb_garage

Volgens mij heb ik vandaag wel een heel decadent onderwerp, ik zat vandaag namelijk zonder chauffeur. Lito had een vrije dag gevraagd omdat hij naar de school van zijn dochters moest en dat betekende voor het eerst in bijna anderhalf jaar dat ik zelf met de auto naar mijn werk moest rijden.

Jaja, ik weet het, wij zijn hier schandalig verwend en wat erger is, we zijn er nog aan gewend geraakt ook. Eh, dat valt wel mee hoor. Lito heeft sowieso altijd ’s zondags vrij en dan rijd ik ook zelf, en af en toe als ik op zaterdag weinig te doen heb dan laat ik hem die dag ook gewoon thuis blijven. Het zou pas echt schandalig zijn als ik hem op zaterdagochtend helemaal naar Alabang zou laten komen alleen om mij even naar de sportschool te brengen en een uurtje later weer op te pikken, nietwaar.

Vergeleken met de meeste andere chauffeurs heeft hij wat vrije dagen betreft toch al geen klagen want hij krijgt ook gewoon vrij als wij op vakantie gaan. Ja, dat is toch normaal zul je zeggen, want wat zou hij de hele dag moeten gaan zitten doen als wij niet thuis zijn? Nou, je zult verbaasd staan hoeveel mensen het maar heel gek vinden dat wij zo makkelijk zijn. De chauffeur wordt toch doorbetaald, en hij heeft maar recht op één vrije dag in de week, dus moet hij gewoon opdraven. Ook al is er niemand thuis en heeft hij niks anders te doen dan de hele dag in zijn hok gaan zitten wachten tot hij weer naar huis mag. Echt waar.

Wij vinden dat dus onzin, en bovendien is het niet altijd verstandig. Zegt het Nederlandse spreekwoord niet “Ledigheid is des duivels oorkussen”? We hebben al verhalen gehoord van een chauffeur die door zijn baas, die iets eerder van vakantie terug kwam, in het zwembad werd betrapt. Met zijn hele familie wel te verstaan. En een andere chauffeur had de huissleutel na laten maken en woonde gezellig in het appartement van zijn baas als die weg was. Totdat ook die baas vroeger dan verwacht thuis kwam. De chauffeur vluchtte door het keukenraam en is nooit meer gezien. Met achterlating van een geplunderde koelkast. Ik bedoel maar.

Wat vandaag betreft, gelukkig had ik mijn pas voor de parkeergarage van ons kantoor nog steeds…

Weekendjeweg.ph

Bukit_Bintang_0005a

De problemen die ik had met het vervallen van mijn KLM airmiles zijn nog niet helemaal opgelost, ik moet nog steeds een KLM vlucht te boeken voor het eind van deze maand om de geldigheid van mijn airmiles te verlengen.

Weliswaar bleek mijn eerste idee om naar Kuala Lumpur te vliegen met Malaysia Airlines geen oplossing maar het idee op zich van een weekendje Kuala Lumpur bleef wel hangen. Riet zit nu lekker twee en een halve week in Nederland maar waarom zou zij alleen alle lol hebben, nietwaar? Ik heb dus vorige week besloten om er dam maar lekker in mijn eentje op uit te gaan voor een paar dagen.

De ticket naar Kuala Lumpur was gauw geboekt, en de keus voor een hotel was door alle perikelen rond de besteding van mijn KLM miles erg simpel. Ik kon namelijk met een deel van mijn gespaarde miles een verblijf bekostigen in het Hilton in Kuala Lumpur en zo wordt mijn weekendje nog goedkoop ook. En mocht de rest mijn miles onverhoopt toch komen te vervallen dan zijn deze alvast goed besteed.

Morgen vertrek ik dus vlak na het middaguur voor een verblijf van vier dagen naar mijn favoriete stad. Op de planning staan op zondag een bezoek aan mijn maat Robbie en zijn vrouw Inna, en verder ga ik lekker rondklossen in de stad. Als ik er nu al aan denk, Bukit Bintang, KLCC, Nasi Lemak, Beef Rendang…

NAIA Terminal 1

Panorama_NAIA_04-04-2014a

Wat er mis is met NAIA Terminal 1? Het antwoord is simpel, alles! Terminal 1 is de internationale terminal van de luchthaven en zou dus eigenlijk het visitekaartje moeten zijn maar vooral dankzij Terminal 1 is NAIA verkozen door luchtreizigers wereldwijd als de slechtste luchthaven van de wereld. En voor mij is dat vandaag weer eens bewezen.

De altijd overbevolkte weg er naar toe, het feit dat er maar twee smalle ingangen zijn met meteen al security checks, lange rijen voor de incheckbalies omdat zelf geprinte instapkaarten hier niet gelden, de vele loketten waar je belachelijke bedragen moet betalen om alleen het land uit te komen, het is allemaal bekend. Maar vandaag was het nog een graatje erger, er wordt  namelijk verbouwd “Om U nog beter van dienst te kunnen zijn”.

Het belangrijkste gevolg van de verbouwingen is dat een van die betaalloketten nu helemaal achteraan is bij de paspoortcontrole. Dat is mooi zou je zeggen, dan kun je die paspoortcontrole gelijk in één moeite door doen. Dat had je gedacht, dat is veel te efficiënt en daarom mag je na het betalen helemaal terug langs de rij lopen om alsnog achteraan aan te sluiten. En er is ook weer een nieuwe regel die in eerste instantie gunstig lijkt, je hoeft geen uitreisbiljet meer in te vullen. Dan gaat de paspoortcontrole dus sneller zou je zeggen. Nee, want nu gaan ze op de computer van alles in zitten rammen, waarschijnlijk datgene wat anders op dat biljet stond en nu duurt het nog veel langer.

En of het nu alleen Malaysia Airlines is vanwege de recente gebeurtenissen met dat verdwenen vliegtuig, na alle controles is er nu bij de gate ook nog een complete security check waarbij je tas wordt omgewoeld. Ook dat houdt lekker op maar dat geeft niet want het vliegtuig van Malaysia Airlines is toch steevast te laat. Zit je eindelijk in het vliegtuig, is het altijd lang wachten tot het daadwerkelijke vertrek en dan sta je vervolgens nog eens een half uur te wachten bij de enige startbaan die ook voor landingen wordt gebruikt.

Kortom, dit was geen voorspoedig vertrek vandaag. En als je denkt dat ik zeik, al mijn Filipino vrienden zijn het hartgrondig met mij eens dat NAIA Terminal 1 een schande is voor dit land…

Regen in KL

IMG_1664a

De lucht was vanmorgen betrokken toen ik opstond en het is de rest van de dag alleen maar erger geworden. De bewolking nam in de loop van de ochtend toe en het begon te regenen, eerst zachtjes maar tegen het eind van de middag veranderde het in een flinke stortregen. Van mijn plannen om lekker ouderwets door de stad te gaan banjeren kwam dus niet veel terecht. Gelukkig heb ik mijn openbaar vervoer kaart nog steeds die ik gebruikte toen we nog in KL woonden en na mijn saldo te hebben opgekrikt kon ik weer gebruik maken van de metro en de Monorail.

Er wordt op diverse plaatsen waar ik naar toe wilde flink verbouwd, met name in en rond Bukit Bintang, en het resultaat was dat ik al bij mijn eerste stop mijn oriëntatie helemaal kwijt was. Op alle monorail stations zijn ze nieuwe afscheidingen aan het aanbrengen langs de perrons en alles staat dus in de stijgers. Eenmaal uitgestapt zag het er dan ook niet meteen vertrouwd uit en ook buiten was alles anders. De Starbucks zat heel ergens anders en leek ook helemaal verbouwd, maar toen ik eenmaal zat met mijn bakkie zag ik pas wat er aan de hand was. Mijn gebruikelijke Starbucks zat aan de overkant, dit was een hele nieuwe…

Daarna ging het gelukkig beter en ik liep alle vertrouwde plekken af rond Bukit Bintang zoals Low Yat en het Pavilion. Omdat het inmiddels al flink regende kreeg ik het idee om naar de film te gaan, vooral omdat er in het Pavilion een luxe Gold theater is en daar draaide ook nog eens de nieuwe “Captain America” en toen was de keus gauw gemaakt.

Het biertje doen bij onze voormalige stamkroeg “Malone’s” viel erg tegen. De bediening is droevig op dit moment, op geen stukken na wat we gewend waren en na een kwartier vergeefs te hebben gewacht op een ober om mijn tweede biertje te bestellen hield ik het voor gezien. Ik moest zelfs naar binnen om iemand te gaan zoeken bij wie ik kon afrekenen! Bij onze andere voormalige vaste hangplek, het Hardrock Café, was alles gelukkig nog wel bij het oude. De Nasi Goreng was nog steeds maagschroeiend heet en het tweede biertje is tijdens het Happy Hour nog steeds gratis.

Ondanks alles dus toch nog een redelijk geslaagde dag, alleen jammer van die regen…

Tweede dag in KL

Jalan_Cendana_001a

Gelukkig zag het er vanmorgen beter uit dan vanmorgen want hoewel het nog steeds bewolkt was scheen nu de zon tussen de wolken door.  Ik maakte van de gelegenheid gebruik om een stevige wandeling te maken door onze ouwe buurt.

Rond ons appartement is er een heleboel veranderd. Het Cendana gebouw staat nu helemaal ingebouwd tussen verscheidene andere hoge flatgebouwen, en eigenlijk is de kant waar ons appartement zat er nog het beste afgekomen want daar heb je nog steeds een redelijk uitzicht over het Menara Park. Op de foto heb ik aangegeven wat ons appartement was. Het bruine gebouw rechts op de foto is het Renaissance Hotel waar wij op keken, en al die gebouwen links van ons flatgebouw stonden er toen wij er woonden nog niet.

Maar zo snel als ze sommige flats uit de grond stampen, zo langzaam gaat het af en toe op andere plaatsen. Tot mijn verbazing waren de twee flats aan de achterkant van ons flatgebouw, die al volop in aanbouw waren toen wij er woonden, na meer dan twee en een half jaar nog steeds niet klaar zijn. Toentertijd leek het erop dat het alleen nog een kwestie was van afwerken maar daar zijn ze blijkbaar nog steeds niet klaar mee en er woont dan ook nog steeds geen mens.

Het gebouw waar we op keken wat al tijdens mijn eerste bezoek in 2003 onafgebouwd in een soort van groen gaas was verpakt staat er nog steeds zo bij, ondanks de verhalen die we hadden gehoord dat er een projectontwikkelaar was gevonden die er wel brood in zag om het af te maken. Overal veranderingen dus, en dat gaf het merkwaardige gevoel dat alles enerzijds heel vertrouwd was en anderzijds toch ook weer niet.

Vanavond heb ik een bezoek gebracht aan onze vrienden Robbie en Inna en zelfs dat ging anders dan ik gewend was want ze bleken verhuisd. En dat niet alleen, ze hebben nu ook een baby en een hond…

Terug uit Kuala Lumpur

img_0026a

Mijn korte verblijf in KL zat er vandaag al weer op en om kwart voor twee vertrok mijn vlucht naar Manila. Dat gaf jammer genoeg niet veel tijd om vanmorgen nog wat leuks te gaan doen, de tijd in aanmerking genomen dat je voor vertrek aanwezig moet zijn, de reistijd naar het vliegveld en niet te vergeten het pakken en uitchecken uit het hotel.

Het wachten op de vlucht op KLIA, de luchthaven van KL, een geen straf want de lounge van Malaysia Airlines is groot, comfortabel en verder van alle gemakken voorzien, inclusief prima eten en drinken, een heel verschil met de benauwde rommelige lounges op NAIA in Manila. Dat heeft uiteraard te maken met het feit dat KLIA de thuishaven is van Malaysia Airlines, net zoals Schiphol dat is voor de KLM en dus een schitterende KLM lounge heeft.

Het boarden voor iedere vlucht wordt steeds meer een tijdrovende bezigheid. De security checks zijn alweer strenger geworden en nemen steeds meer tijd in beslag, maar kunnen sommige mensen nou niet eens gewoon lezen wat er overduidelijk overal staat aangegeven? Er hangen duidelijke posters op waarop staat dat je je laptop uit je tas moet halen, en dat riemen en horloges moeten worden afgedaan en dat ook je onafscheidelijke mobiel door de scanner moet.

Desondanks worden hele volksstammen teruggestuurd nadat ze al door het poortje zijn gegaan omdat ze toch hun mobiel nog in hun zak hebben, hun riem nog om hebben, of sommigen zelfs handen vol kleingeld in hun zakken. Tassen worden teruggehaald uit de scanner omdat toch die laptop er nog in zit, of flessen met vloeistof (anders dan verzegelde aankopen sterke drank) wat ook nog steeds niet mag en ook duidelijk op de posters staat.

Voeg daarbij dat Filipino’s nooit met één tas of koffer reizen maar altijd met een enorme hoeveelheid rolkoffertjes, losse tassen en plastic tassen en je kunt je wel voorstellen hoeveel tijd het kost per persoon voordat dat allemaal op de band ligt voor de scanner. Daarbij komt ook nog eens dat voordat alle bagage op de band gaat onveranderlijk iedere tas en koffer eerst nog open om er dingen uit te halen of in te doen.

Ik wacht tegenwoordig rustig zittend op een bankje totdat de rij vrijwel helemaal door de security check is en dan sta ik pas op. Dat betekent wel dat tegen de tijd dat ik door alle checks heen ben en mijn instapkaart heb laten zien dat het instappen allang is begonnen en op de laatste passagiers, inclusief ikzelf dus, iedereen al in het vliegtuig zit. Alhoewel, “zit” is in dit geval betrekkelijk want er blijven altijd hordes mensen in het gangpad staan die in hun bagage in de bagagevakken gaan staan te rommelen en de doorgang belemmeren.

Dat laatste is overigens niet voorbehouden aan Filipino’s. Dat gerommel in de bagagevakken zie je op iedere vlucht en dat zit bij veel mensen dus blijkbaar in de genen…

Bakkie

Bakkie_in_de_Ochtend

Terug op kantoor vandaag en zoals altijd begin de dag, net zoals in Nederland mijn gewoonte was, met een bakkie koffie. Dat wordt op onze verdieping de hele dag door vers gezet door het huishoudelijke personeel wat er rondloopt, en ik weet niet of het altijd dezelfde persoon is maar die zet een prima bakkie. Dat is niet overal zo in het gebouw want het verschilt nogal op welke verdieping je zit. De Shell verdiepingen hebben allemaal vers gezette koffie maar de verdiepingen die we huren van Fluor hebben koffie automaten, en de koffie daarin is een stuk minder.

Filippino’s drinken naast thee best veel koffie, wat wel te merken is aan de overal aanwezige vestigingen van Starbucks, Coffee Bean, Seattle’s Best en nog wat andere minder bekende merken, maar ze drinken het heel anders dan wij Westerlingen. Ze vinden onze zwarte koffie veel te sterk en drinken het het liefst met veel suiker en melk. Thuis drinken ze bijna nooit vers gezette koffie maar oploskoffie en dan vrijwel altijd met melkpoeder en suiker al in de verpakking.

Het is dan ook best lastig om goeie gemalen koffie te vinden. Niet dat het niet te krijgen is, en de Batangas koffie is zelfs van optima kwaliteit, maar er zit vrijwel altijd een smaakje aan want dat vinden ze hier lekker. Gemalen koffie zonder smaakje is dan ook nauwelijks te vinden in de supermarkten, daarvoor moet je echt naar Starbucks of een van de andere koffieshops. Wij hebben dat probleem zoals jullie weten opgelost door een Senseo apparaat mee te nemen en iedere keer als we Nederland bezoeken gaan er pakken met Senseo pads mee.

Zoals je ziet op de foto is mijn koffiemok een erfstuk, Martin heeft die ooit gekocht in Disneyland Parijs maar nooit gebruikt. Voor mij heeft deze mok een aantal belangrijke voordelen: het is precies de goeie maat (niet te groot) en hij valt nogal op. met name dat laatste is belangrijk want voordat ik mijn koffie kan inschenken ’s ochtends moet ik eerst mijn mok gaan zoeken tussen tientallen andere mokken in de keukenkastjes.

Iedereen heeft namelijk zijn eigen mok en die laat je ’s avonds op je bureau staan. De schoonmakers halen ’s avonds alle mokken op, wassen ze af en zetten ze in de keukenkastjes. Het is dus zaak dat je een duidelijk herkenbare mok hebt zodat die ’s morgens als je hem nodig hebt makkelijk te vinden is. De mijne springt er nogal uit en dat is handig want ik vraag me wel eens af hoe mensen hun eigen Starbucks mok herkennen tussen alle andere precies dezelfde Starbucks mokken…

Er komt er al weer een aan..

Zelfs de Filipino’s begrijpen er niks van maar als ik de situatie met Nederland vergelijk dan zie ik een duidelijke overeenkomst en dat is dat het weer behoorlijk van slag is. Afgelopen dinsdag was een bewolkte dag met af en toe een spat regen, veroorzaakt door een naderende tyfoon en dat is heel ongebruikelijk voor deze tijd van het jaar. Het is nu namelijk het droge seizoen en tyfoons worden pas verwacht tegen eind juni.

domeng-april-8-2014-701amDesalniettemin waarschuwen de kranten hier vandaag allemaal al weer dat de tropische depressie “Domeng” onderweg is en aanstaande zaterdag het oosten van de Filipijnen zal bereiken. De verwachting is dat dat gepaard zal gaan met heel veel regen en dat kan weer wateroverlast en modderstromen tot gevolg hebben. Het gebied waar de storm aan land zal komen is hetzelfde gebied wat vorig jaar zo zwaar is getroffen door de supertyfoon “Yolanda”, het eiland Samar.

Het is nog te vroeg om al te voorspellen hoe zwaar de storm gaat worden en hoeveel last wij ervan gaan krijgen in onze regio, maar wat ik niet snap is dat al die stormen het iedere keer weer presteren om het weer in het weekend te verpesten. Kunnen ze nou niet gewoon door te week langs komen als iedereen op zijn werk zit?

Vandaag was overigens een vrije dag want het was vandaag “Araw ng Kagitingan” oftewel Bataan Dag. Als je wilt weten wat dat precies is dan moet je de blog van deze dag vorig jaar maar even lezen want toen heb ik dat uitgebreid verteld.

Treinen

pnr_sucat_train

Toen ik afgelopen vrijdag naar de luchthaven reed over de Skyway zag ik voor het eerst een trein hier op de Filipijnen. Dat er wel degelijk treinen zijn hier wordt ’s morgens vroeg tot in de wijde omgeving bevestigd door constant getoeter wat zelfs tot in onze slaapkamer hoorbaar is terwijl de spoorlijn toch hemelsbreed een paar kilometer bij ons vandaan ligt.

Het spoor is geen populair vervoer hier op de Filipijnen. Dat is deels vanwege de tamelijk hoge prijzen maar ook vanwege het feit dat het wegennet veel meer ontwikkeld is dan het spoorwegnet waardoor vervoer per bus en Jeepney veel meer in trek is. Veel spoorlijnen zijn er ook niet, eigenlijk maar twee die in elkaars verlengde liggen en die in Manila bij elkaar komen.

De oudste is de Noord Lijn die in gebruik is sinds 1892 en vanuit Manila loopt tot aan San Fernando, ongeveer tweehonderdvijftig kilometer ten noorden van Manila. Deze lijn heef een vertakking met als eindpunt San Jose, ongeveer halverwege Manila en San Fernando.

In de Tweede Wereldoorlog werd de tweede spoorlijn, De Zuid Lijn, aangelegd vanaf Manila naar het zuiden, of eigenlijk het zuid-oosten, naar Bicol. Het eindpunt van deze lijn is de stad Legaspi op bijna vijfhonderd kilometer vanaf Manila. Ook deze lijn heeft een vertakking en wel naar de havenstad Batangas.

Aan het eind van de oorlog werd er overigens grote schade aangebracht aan de spoorlijnen waardoor zelfs na reparatie door de Amerikanen slechts veertig procent van het spoor nog berijdbaar was. In de loop van de jaren werd veel hersteld maar de vele natuurrampen blijven problemen veroorzaken. Zo zorgen overstromingen nog steeds voor schade, de Noord Lijn is lang buiten gebruik geweest door de uitbarsting van Mount Pinatubo in 1991 en een tyfoon veroorzaakte in 2006 grote schade aan de Zuid Lijn.

Zelf ben ik wel een liefhebber van treinreizen want ik vind dat een mooie manier om veel van een land te zien, en ik loop dan ook al een tijdje rond met plannen om een keer de rit te maken met de Zuid Lijn van Manila naar Legaspi. Maar voorlopig zit dat er niet in want dankzij de supertyfoon “Yolanda” van afgelopen najaar is het meest oostelijke deel van de Zuid Lijn op dit moment buiten gebruik en dat zal volgens de laatste berichten voorlopig nog wel even gaan duren ook…