Op het grote kruispunt voor de Madrigal Gate, de grootste toegangspoort van onze Village, zijn eindelijk nieuwe stoplichten geplaatst. Van de oude stoplichten waren nogal wat lampen kapot en het vervangen daarvan gaat net als alles hier, veel te laat of helemaal niet. Sommige lichten deden het al een hele tijd niet meer en ook aan de afstelling mankeerde nogal wat waardoor met name in de spits regelmatig de lichten werden uitgeschakeld en vervangen door een verkeersregelaar.

De nieuwe lichten zijn een enorme verbetering, en niet alleen omdat ze het ook doen maar ook omdat er nu naast de stoplichten tellers zijn geplaatst die aangeven hoe lang het nog duurt voor het stoplicht van kleur gaat veranderen. Dat is erg handig maar ook weer niet altijd positief aangezien sommige automobilisten hun eigen manier hebben van het interpreteren van die getallen.

Gisteravond bijvoorbeeld werd ik bijna van de sokken gereden door een auto die vond dat de eerste seconden rood voor hem ook nog als groen gelden. Ons ligt stond al op groen en dat van hem dus al minstens vijf seconden op rood maar ouwe gewoontes leren ze hier niet zo makkelijk af. Net als het alvast gaan rijden als je ziet dat een ander stoplicht op groen nog maar twee seconden aangeeft, want dat wil toch zeggen dat jou licht bijna op groen springt?

Maar goed, laten we het positief zien, in zijn algemeenheid is die tijdsaanduiding een handig hulpmiddel, mogen ze van mij bij alle stoplichten doen!

Verder was het vandaag alweer een broeierig hete dag met veel bewolking.

Pat en Howard hadden daardoor hun planning voor vandaag veranderd, ze hadden een tripje gepland naar de andere kant van Manila maar zagen de lange rit in een hete taxi bij nader inzien toch niet zitten. Ze besloten tot een dagje winkelen in Makati.

Ook onze beide harige Filipina’s vonden het erg warm vandaag en zochten de koelte op onder de tafel op het terras. Monster heeft af en toe nog bewogen, Abby vrijwel nauwelijks tussen tien uur vanmorgen en vier uur vanmiddag…

Het is de afgelopen weken onafgebroken bloedheet geweest hier in Manila. En als ik zeg bloedheet dan bedoel ik dat de dagtemperatuur oploopt tot ruim zesendertig graden met een gevoelstemperatuur van drieënveertig, terwijl het ’s nachts niet verder afkoelt dan tot hooguit zesentwintig graden. En het is ’s avonds om half elf bij ons in de tuin nog steeds negenentwintig graden.

Mensen die hier al jaren wonen vertelden dat ze het nog niet eerder hebben meegemaakt dat de zomerse periode hier zo lang zo heet was. En hoewel ik van de week al vertelde dat het er op lijkt dat de regentijd langzaamaan gaat beginnen zijn gaat de temperatuur nog steeds niet omlaag.

Vanwege de hoge luchtvochtigheid is het door die hoge temperaturen extreem benauwd en dat merk je bij de minste of geringste inspanning. Zelf had ik vanmiddag niet mijn beste dag in de sportschool met de spinning class, met name als de instructrice aangaf dat er gesprint moest worden dan weigerden mijn benen dienst.

Hoe noemde schaatser Ard Schenk dat ook al weer? Oh ja, “pap in de benen”…

Onze bezoekers Pat en Howard waren vanavond met Howard’s oud-collega’s uit eten geweest en ze besloten na afloop om terug te lopen in plaats van een taxi te nemen. De afstand van het restaurant waar ze waren geweest tot aan ons huis bedraagt hooguit twee en een halve kilometer, een makkie zou je zeggen maar ze kwamen hijgend en dik onder het zweet aan. Een douche en schone kleren waren noodzakelijk voordat ze nog een afzakkertje konden nemen op het terras.

Tenslotte nog even het bericht dat het voor mij een interessante dag was op kantoor. Er dienden zich vandaag twee onverwachte mogelijkheden aan voor een mogelijke nieuwe functie na mijn vertrek hier en dat is inmiddels al in beweging. Ik kan er nog weinig over zeggen omdat er nog helemaal niks zeker is maar het is in ieder geval goed dat er inmiddels meerdere opties zijn.

Iedere dag word ik door Lito naar kantoor gereden en ik word ’s middags ook weer keurig opgehaald. Dat lijkt heel erg decadent, en voor Nederlandse begrippen is dat waarschijnlijk ook zo, maar hier is het heel normaal. Vrijwel geen enkele Expat rijdt zelf, iedereen heeft een chauffeur in dienst en wordt dus gereden.

Als ik na afloop van de werkdag de hal van het kantoorgebouw uitloop dan staat er steevast een hele rij auto’s langs de stoep. De chauffeurs staan er dan meestal al een tijdje, ik weet bijvoorbeeld dat Lito al ruim een half uur voordat hij me verwacht al staat te wachten. Dat lijkt vervelender dan het is want voor de chauffeurs is het juist een uitje. Ze gaan bij elkaar staan op de stoep, roken een sigaretje en roddelen daarbij ongetwijfeld heel wat af over hun werkgevers. Wij hebben allang in de gaten dat chauffeurs wat roddels betreft de beste bron van informatie zijn en zeker onze eigen Lito is gewoonlijk van alle laatste roddels op de hoogte.

Terwijl ze staan te wachten houden ze wel de deuren goed in de gaten om te zien wie er naar buiten komt zodat ze snel naar de auto kunnen lopen als het hun baas is die naar buiten komt. En ze kennen ook ieders baas, want als ik naar buiten kom en Lito ziet me niet meteen dan wordt hij gegarandeerd door een van de andere chauffeurs die me wel heeft gezien gewaarschuwd dat ik al op de stoep sta.

Lito stapt dan altijd snel in en wringt de auto bijna letterlijk door het langs rijdende verkeer om me zo snel mogelijk voor de deur in te laten stappen. Ja, ik weet het, ik zou ook naar de auto toe kunnen lopen maar geloof het of niet, dat zou de eer van de chauffeurs te na zijn.

Hun aanzien stijgt namelijk aanzienlijk als ze achter het stuur van een dikke SUV hun werkgever voor de deur van het kantoor en liefst in het zicht van zoveel mogelijk andere Filipino’s in laten stappen…

Als Riet of wij allebei naar Nederland komen dan hebben we meestal twee boodschappenlijstjes. Het eerste is van de familie in Nederland die graag tassen wil hebben van het soort wat in China wordt gemaakt, meppers dus. Tegenwoordig worden er zelfs foto’s meegestuurd van de originelen zodat we precies weten welke er wordt verlangd. Het tweede lijstje is van onze vrienden hier op de Filipijnen en daarop staat wat ze willen dat wij voor hun uit Nederland mee terug nemen, en daarop staan vrijwel altijd stroopwafels.

Voor het eerste boodschappenlijstje gingen Riet en ik vandaag samen naar Greenhills, het winkelcentrum aan de andere kant van het centrum van Manila waar alle mogelijke contrabande wordt verhandeld. Degenen van jullie die bij ons te gast zijn geweest weten hoe het er daar aan toe gaat want we slepen altijd al onze gasten mee daar naar toe. Het sleutelwoord voor kopen in Greenhills is afdingen. Riet is daar een meester in geworden de afgelopen vijf jaar dat we in Zuid-Oost Azië hebben gewoond, en dat bleek ook vandaag weer.

Vanaf het moment dat je de enorme markthal binnenloopt wordt je van alle kanten bestookt door verkoopsters die je proberen hun waren aan te smeren. Er zijn bij het kopen altijd een paar dingen standaard, die moet je gewoon weten. As je de foto laat zien van de tas die je zoekt is de eerste reactie altijd “Yes, we have”. Niet zelden komen ze dan aan met een totaal andere tas die ook bruin is maar die volgens hun precies is wat je zoekt. Je bent ook altijd de “First customer”, en of dat nou waar is of niet, het heeft te maken met puur bijgeloof. Als hun eerste klant een goeie is waar ze goed aan verdienen dan wordt hun hele dag goed.

En natuurlijk de vraagprijs, die is altijd veel te hoog maar daar weet Riet wel raad mee. Die onderhandelt net zo lang tot de verkoopster toegeeft op de prijs die Riet acceptabel vindt anders loopt ze gewoon weg. Het duurt over het algemeen dan ook flink lang voordat Riet tevreden is en de zoektocht gaat altijd langs heel veel kramen, maar vanmorgen kreeg ze uiteindelijk weer drie tassen voor wat oorspronkelijke de vraagprijs was voor één…

Vanavond waren we zoals gewoonlijk op zaterdagavond, maar dat was deze keer geen onverdeeld succes. Het was me al opgevallen dat de ribeye steak die ik tegenwoordig bestel de laatste drie weken steeds minder van kwaliteit werd. Vorige week was het nog op het randje, maar toen de serveerster vanavond vroeg hoe ons eten was zei ik dat ik niet erg tevreden was over de kwaliteit van mijn vlees.

Het meisje liep met mijn klacht meteen naar de bedrijfsleidster die snel kwam vragen aan “Sir Willem” wat het probleem was. We zijn daar inmiddels bekend als goeie klanten dus mijn klacht werd zonder vragen serieus genomen en er werd me een nieuwe steak aangeboden.

Dat sloeg ik af omdat ik al genoeg had gegeten en er beslist geen tweede steak achteraan kon proppen, maar dat werd elegant opgelost. De bedrijfsleidster kwam me even later een kaartje brengen met daarop de mededeling dat bij mijn volgende bezoek ik een gratis ribeye steak krijg.

Op de foto zie je de deuren van de toiletten in restaurant Outback. Daar staat dus geen “Ladies” en “Gentlemen” op of iets anders wat gebruikelijk is maar de gebruikelijke termen die in Australië worden gebruikt voor de beide seksen…

Vorige week zondag reed ik met onze gasten Pat en Howard naar het Alabang Town Center, en aangekomen op het parkeerterrein voor de hoofdingang zagen we een perfect staaltje Filipijnse rijkunst. Of liever gezegd, het gebruikelijke ontbreken daarvan.

Voor ons reed een klein rood autootje, duidelijk op zoek naar een parkeerplek, zwalkend tussen de geparkeerde auto’s. Als ik in Nederland zoiets zou zien zou ik er meteen vanuit gaan dat de bestuurder een flinke slok op had maar hier doen ze dat nuchter ook. Ze reageren namelijk allemaal intuïtief, zonder rekening te houden met het feit dat ze in een auto zitten.

Na een aantal keren stoppen en toch maar weer vooruit zag de jongedame achter het stuur toch een plekje en probeerde haar auto daar vooruit in te prikken. De draai was te ruim dus dat ging niet, en vervolgens kostte het vijf keer vooruit en achteruit steken om het wagentje te parkeren op een plek die groot genoeg was voor een redelijk binnenvaartschip.

Gistermorgen werd ik alweer geconfronteerd met die onkunde van Filipino’s om een auto te parkeren toen ik boodschappen ging doen bij winkelcentrum S&R. Vanwege de drukte reden er nogal wat auto’s rond op zoek naar een plekje en ik reed ook in de rij. Nou ja, rijden, het was meer stilstaan en wachten want als er een voor mij rijdende auto een plekje vond dan moest de hele rij wachten totdat het eindelijk gelukt was in te parkeren.

Meestal ontstaan de problemen simpelweg doordat ze neus vooruit proberen in te parkeren in plaats van achteruit in te steken. Ze nemen dan steevast de draai te ruim en omdat je daar nu eenmaal meer ruimte voor nodig hebt zijn er altijd meerdere keren vooruit en achteruit nodig. Waarom het allemaal zo moeizaam gaat hier, dat is eenvoudig te beantwoorden want ze hebben geen van allen ooit les gehad. Ze kunnen dus gewoonweg niet parkeren omdat ze dat nooit hebben geleerd.

Parkeren gaat hier volgens de tactiek van Herman Heijermans, “Op hoop van zegen”…

De overgang van de zomer naar de regentijd wordt maar langzaamaan merkbaar. Er valt eindelijk wat meer regen al blijft dat nog steeds beperkt tot korte zij het soms hevige buien, maar de temperatuur blijft onverminderd hoog. En dat alles begint zo langzamerhand serieuze gevolgen te krijgen, met name voor de drinkwatervoorziening.

We worden al twee weken gewaarschuwd dat het water uit de kraan op dit moment alleen maar gebruikt kan worden als het minstens drie minuten is gekookt. Hoewel we dat water toch al nooit dronken is het nu dus ook eigenlijk niet meer geschikt voor dingen als het wassen van groente. In de supermarkten wordt groente en fruit altijd bespoten met water uit de kraan om te zorgen dat het niet uitdroogt, en daar zijn sommige supermarkten nu mee gestopt. Groente en fruit zien er dan ook niet meer uit, en als het er nog redelijk uitziet dan weet je dat het bespoten is met water uit de kraan en dat wil je ook liever niet.

Riet klaagt dan ook al dagen dat er gewoonweg niks fatsoenlijks meer te koop is om te koken. Niet dat het een straf is om uit eten te gaan maar soms eten we gewoon liever thuis, en dat is op dit moment dus een probleem. Zelfs onze katten verdragen het water uit de kraan niet meer, nadat ze allebei begonnen de boel onder te kotsen geven we ze water uit onze eigen drinkwatervoorziening.

En we merken eigenlijk overal problemen door de slechte kwaliteit van het water. Zo zijn op de sportschool alle waterfonteintjes afgesloten en moeten we ons eigen drinkwater meenemen.

Nooit geweten overigens dat het drinkwater daar dus blijkbaar uit de kraan kwam. Via een water-zuiveraar weliswaar, maar toch. Maar het hoogtepunt was toch wel toen we vanavond langs de Starbucks liepen in het Alabang Town Center, want die was gesloten! Riet las nieuwsgierig naar de reden de brief op de deur en daarop stond dat de reden ook het slechte drinkwater was.

Het wordt tijd voor een flinke hoeveelheid regen, maar daar kijkt ook weer niet iedereen naar uit. De alg zal dan verdwijnen wat de kwaliteit van het drinkwater meteen zal verbeteren, maar het zal ongetwijfeld ook weer enorme overlast door overstromingen gaan geven in de laag gelegen delen van de stad en de omliggende dorpen aan de Baai van Laguna.

Ene Cruyff zou vast en zeker zeggen, hier hep ieder voordeel ze nadeel…

Toen ik vanmorgen in de auto wilde stappen riep Lito me en wees naar het rechtervoorwiel. Van dichtbij was te zien dat er iets in een groef van de band zat en het leek op een spijker. En dat natuurlijk uitgerekend vandaag nu ik vanavond naar het vliegveld moet worden gebracht. Volgens Lito moest het gisteren gebeurd zijn toen hij water wegbracht naar de dumpsite van Cataquis. Hij zag vanmorgen dat de band zachter was dan normaal dus ik besloot geen enkel risico te nemen en zei tegen Lito dat hij als hij mij bij kantoor had afgezet maar even langs een garage of een bandenspecialist moest rijden. Om een uur of elf kreeg ik een berichtje dat de band gerepareerd was en dat hij langs kantoor kwam om het verschuldigde bedrag ( tweehonderveertig pesos, nog geen vijf euro) op te halen.

Ik kon dus vanavond met een gerust hart op weg naar de luchthaven. Omdat we er eergisteren met Riet in een mum van tijd waren had ik besloten om niet zo heel vroeg weg te gaan. Omdat Lito aangaf dat er eerst nog even getankt moest worden gingen we toch om acht uur al op pad. Net op weg bleek dat onze normale route door wegwerkzaamheden was opgebroken en we namen dus een andere weg. Daar waren echter geen tankstations dus besloot Lito dan maar te tanken op de terugweg van de luchthaven, met als gevolg dat ik ook voor half negen al bij Terminal 3 op de stoep stond.

De incheckbalie bleek gelukkig al wel open en ik kon met mijn bizzenis ticket gelijk doorlopen. Alles ging ongekend vlot en zo zat ik al voor negenen in de Business Lounge. En daar zit ik (het is nu half tien) nog steeds want mijn vlucht gaat pas om twaalf uur.

Maar goed, ik ben dus technisch gesproken onderweg…

Een typisch probleem waar we op de Filipijnen mee te kampen hebben is slijtage van kleding. Of hem dat nou zit in het klimaat of de manier van wassen van Estela, onze kleren gaan daar veel sneller kapot dan in Nederland. En niet alleen kleren maar ook schoenen, en dan met name die van Riet.

Het zit hem waarschijnlijk voor een groot deel in de kwaliteit, dat is zeker waar. Ik moet shirts bijvoorbeeld een of zelfs twee maten groter kopen want als ze een paar keer zijn gewassen zijn ze steevast een stuk kleiner. Riet heeft hetzelfde probleem met blouses die ze in Manila heeft gekocht. Riet denkt dat de problemen veroorzaakt worden door Estela’s manier van wassen, want Riet kan zeggen wat ze wil, Estela gebruikt altijd veel te veel wasmiddel. En vlekken worden vooraf stevig geschrobd, wat verantwoordelijk kan zijn voor de snelle slijtage van bijvoorbeeld mijn spijkerbroeken.

Schoenen en met name slippers is nog weer een ander verhaal, die slijten hier zo snel dat het niet leuk meer is. Ook daar heeft Riet een verklaring voor want ze heeft geconstateerd dat het met name de gelijmde delen zijn die het eerst de geest geven.

Het zou best wel eens door het klimaat kunnen komen dat door het klimaat de lijm sneller wordt aangetast. Maar niet altijd want het is voorgekomen dat Riet tamelijk prijzige slippers kocht in Manila die ze na drie wandelingen kon weggooien omdat de gelijmde zool losliet, terwijl in Nederland gekochte goedkope slippertjes zonder problemen anderhalf jaar meegingen.

Hoe het ook zei, feit is dat onze kleding op de Filipijnen sneller slijt of kapot gaat. Nou ja, kleding is er gelukkig niet zo duur…

Voor het vertrek gistermiddag maakten Riet en ik ons enigszins ongerust omdat de weerberichten zware onweersbuien hadden voorspeld rond een uur of drie in de middag en onze officiële vertrektijd was tien voor half vier. We zagen terwijl we zaten te wachten bij de gate inderdaad langzaamaan de lucht donkergrijs worden en we vreesden voor vertraging. Het viel gelukkig mee, we vertrokken maar een paar minuten te laat.

De reis verliep weer heel voorspoedig en om even voor half vijf vanmiddag landden we in Manila waar ons een onaangename verrassing wachtte want het goot van de regen!

Onze chauffeur Lito stond ons buiten op te wachten, en die vertelde dat het vrijwel de hele week had geregend. Het bleek dat de tyfoon waarvan we vorige week al wisten dat die in aantocht was toch niet naar het noorden was getrokken maar had besloten om toch maar dwars over Luzon te trekken.

Het gevolg was de nodige regen maar wij hadden mazzel want eenmaal thuis aangekomen was het droog geworden. Toen we naar het Alabang Town Center wandelden om wat te gaan eten hadden we voor alle zekerheid paraplu’s meegenomen maar dat bleek achteraf overbodig.

Over dat eten gesproken, daarbij deed zich meteen weer iets typisch Filipijns voor. Riet en ik bestelden allebei een San Mig Light bier. Vervolgens kregen we even later te horen dat dat er niet was, maar ze zouden wel een paar flesjes gaan “lenen” bij een ander restaurant. Best kans dat dat in Nederland ook gebeurd maar dat gaan ze je als klant dan vast en zeker niet aan je neus hangen. Bovendien zou in Nederland het bier als het eenmaal geleend was op tafel komen, hier moesten we er nog een keer om vragen toen het eten op tafel kwam want ze waren blijkbaar al weer vergeten waarom ze ook al weer flesjes bier hadden geleend.

Ach ja, welkom terug op de Filipijnen…

Het regenseizoen liet er geen gras over groeien Het regent al zo ongeveer sinds we hier zijn aangekomen en de hele week daarvoor schijnt het ook al geregend te hebben. Al die regen van vorige week werd veroorzaakt door de tyfoon Engay, die inmiddels richting Taiwan is weggetrokken, en op dit moment trekt de volgende tyfoon genaamd Falcon langs.

Last van wind hebben we niet want daarvoor ligt de tyfoon te ver weg maar zoals gewoonlijk is de storm omringd door een omvangrijk gebied met regen. En als dat voorbij is zijn we vrijwel zeker nog niet van al die regen af want er komt al een derde tyfoon aan. Dat zijn dus drie tyfoons op een rijtje en dat begint inmiddels flinke problemen te veroorzaken.

De aanhoudende regenval zorgt voor overstromingen, met name in de laag gelegen delen van Manila, en heel veel wegen worden steeds slechter begaanbaar. Vanmiddag kwam er dan ook een mededeling van ons management dat iedereen die maar enigszins last kon krijgen van de wateroverlast maar zo snel mogelijk naar huis moet gaan en eventueel de komende dagen van thuis uit moet proberen te werken. De verwachting is dat de problemen tussen nu en het weekend het ergst zullen zijn.

Het goeie nieuws van vandaag is dat ik nu officieel mijn nieuwe baan heb geaccepteerd, wat betekent dat het hele gebeuren rond onze verhuizing nu in gang gezet kan gaan worden.

Veel dingen die voor Nederland volkomen vanzelfsprekend zijn zijn dat op de Filipijnen helemaal niet, en een van de grootste voorbeelden daarvan is het onderwijs. Onderwijs is in feite verplicht en gratis voor kinderen van zeven tot twaalf jaar maar met name kinderen uit arme gezinnen gaan niet of nauwelijks naar school. De meeste Filipijnse kinderen gaan naar openbare scholen terwijl kinderen uit welgestelde families veelal naar privé-scholen gaan.

Met name de hoge ouderbijdrage is niet op te brengen door arme gezinnen. De officiële cijfers voor analfabetisme op de Filipijnen liggen laag, maar daar klopt waarschijnlijk weinig van. Vrijwel alle kinderen starten met het basisonderwijs maar slechts 65 procent maakt de lagere school ook daadwerkelijk af. Voor de middelbare school liggen die cijfers nog veel lager, slechts 18 procent maakt die opleiding af en van diegenen van die kleine groep die een voortgezette of universitaire opleiding beginnen slaagt maar zeven procent erin die opleiding te voltooien.

Bijna de helft van de bevolking is jonger dan achttien jaar en de overheid heeft dan ook een schromelijk tekort aan budget voor fatsoenlijk onderwijs. De voorzieningen van het openbaar onderwijs zijn vaak slecht en het niveau is erg laag. Schoolgebouwen, als ze er al zijn, zijn te kleinen en veelal in slechte staat. Door gebrek aan personeel en te weinig ruimte krijgen op de meeste scholen de kinderen in twee groepen les, of ’s ochtends of ’s middags. Boeken zijn er vaak niet en de leerlingen moeten zelf naast het verplichte uniform (wat ze zelf moeten betalen) ook zelf voor schriften en schrijfgerei zorgen.

Deze week stond er in alle kranten, niet alleen hier maar over de hele wereld, een foto die was gemaakt door een Filipijnse studente. Ze zag ’s avonds laat een dakloos jongetje die op een soortement van tafeltje naast een McDonalds in het licht vanuit het frestaurant zijn huiswerk zat te maken. Het jongetje heet Daniel Cabrera en elke avond zit hij daar zijn huiswerk te maken. Hij leeft op straat omdat het huis waar hij woonde afbrandde.

Gelukkig is er voor dit jongetje wat vastbesloten is iets van zijn toekomst te maken goed nieuws. Nu de foto van de studente dankzij Facebook wereldnieuws is geworden is er een sociaal werker langs geweest bij de familie om hulp aan te bieden en ook de overheid, waarschijnlijk in verlegenheid gebracht door de onbedoelde actie van de studente, is zich met de zaak gaan bemoeien. En het is net bekend geworden dat het jongetje een studiebeurs krijgt, waarmee dus totaal onverwacht zijn droom is uitgekomen.

Ach ja, sprookjes gebeuren soms echt, ook op de Filipijnen…

De Filipijnen zijn wat natuurrampen betreft bovengemiddeld bedeeld. Er zijn ieder jaar tussen de vijftien en de twintig tyfoons, er zijn vier werkende vulkanen (waarvan twee hier op Luzon en wij wonen precies tussenin) en het land ligt ook nog eens op een kruispunt van verschillende breuklijnen in de aardkorst. Dat laatste maakt het land een doelwit voor aardbevingen en die komen dan ook veelvuldig voor zoals die van anderhalf jaar geleden die grote verwoestingen aanrichtte op het eiland Bohol. De laatste tijd is het hier op Luzon tamelijk rustig geweest maar een paar weken geleden was de situatie enigszins gespannen.

PHIVOLCS, het Filipijnse Instituut voor Vulkanologie en Seismologie, heeft nog niet zo lang geleden namelijk een waarschuwing doen uitgaan dat er een aardbeving wordt verwacht met een kracht van 7.2 op de schaal van Richter langs de West Valley Faultline. Ze wisten niet precies wanneer, maar feit is wel dat juist die breuklijn vlak bij ons door Muntinlupa loopt.

Nou hoeft niet iedereen meteen ongerust te worden, want voorspellingen komen lang niet altijd uit en de hele berichtgeving is eigenlijk gebaseerd op het feit dat het statistisch gezien tijd is. Dat zegt op zich helemaal niks want statistisch gezien moet de Taal Vulkaan iedere tien jaar uitbarsten en die is ook al vier jaar over tijd.

Maar de kranten berichtten wel over de situatie en er worden al wat voorbereidingen getroffen, en terecht natuurlijk want je kunt er maar beter op voorbereid zijn.

Zo hebben we de afgelopen weken de nodige mailtjes gehad met “wat te doen bij een aardbeving” en er zijn verscheidene ontruimingsoefeningen geweest, zowel bij ons als bij andere kantoren in de buurt. Maar echt druk maakte niemand zich al werd er wel over gepraat. Wat onszelf betreft, onze wijk Alabang ligt net ver genoeg van de breuklijn af om echt gevaar te lopen, en ons kantoor is bewust gekozen als locatie omdat het in deze buurt het enige gebouw is wat is gebouwd om een aardbeving te kunnen weerstaan.

Op de luchtfoto hier boven zie je rechts de gekleurde lijnen die aangeven waar de breuklijnen lopen. Maar om kort te gaan, er is na een paar weken dus nog steeds niks gebeurd en de vraag is of er nou daadwerkelijk nog iets gaat gebeuren. Negen van de tien keer is het gelukkig loos alarm…

We hebben inmiddels al de nodige ervaring met internationale verhuizingen en hoewel het meeste voor ons wordt geregeld is en blijft het altijd een zenuwslopende toestand, met name omdat er eigenlijk altijd wel wat mis gaat. Je zou denken dat een bedrijf als Shell toch de nodige ervaring met dit soort zaken zou moeten hebben, maar dat is niet meer zo want al dit soort werk is uitbesteed aan externe bedrijven en die maken er soms een potje van.

Toen we naar Sakhalin vertrokken hoorden we drie weken van tevoren pas dat er geen huis beschikbaar was en dat we tijdelijk in een éénpersoons-appartement waren geplaatst. Ook kreeg ik de eerste drie maanden geen geld omdat iemand een fout in mijn nieuwe personeelsgegevens had gemaakt. Terug van Sakhalin naar Nederland waren ze vergeten onze tickets te boeken zodat we op het laatste moment via een andere en minder comfortabele route naar huis moesten.

De verhuizing van Nederland naar Maleisië ging alles wel goed maar van Maleisië naar de Filipijnen was weer een puinhoop. Om te beginnen had iemand onze locatie verkeerd in het systeem gezet, volgens hen woonden we in Miri in plaats van Kuala Lumpur en daar zit een paar honderd kilometer zee tussen. Het bleek een hardnekkige fout te zijn want op de dag van onze verhuizing kregen we een telefoontje dat de verhuiswagen ons adres niet kon vinden. Logisch, want hij stond in Miri in plaats van in Kuala Lumpur. En met de verscheping van onze spullen was het ook mis gegaan want in plaats van alles op te slaan in Manila (tot we een huis hadden) hadden ze alles opgeslagen in Kuala Lumpur, dus toen we vroegen om de levering van onze spullen bleek dat alles nog verscheept moest worden.

Het lijkt erop dat ook deze verhuizing weer een zenuwslopende toestand gaat worden want ondanks dat ik al meer dan een week geleden mijn nieuwe baan officieel heb geaccepteerd is er nog steeds geen contact met me opgenomen vanuit Nederland. En zolang van daar uit het verhuisproces niet opgestart wordt gebeurt er dus niks.

Pogingen van mijn kant om iemand te bereiken hadden in eerste instantie geen resultaat opgeleverd. Vandaag zijn we er eindelijk achtergekomen wie de persoon is die alles moet regelen. Ik heb vandaag eindelijk een mailtje gekregen dat de transfer coördinator, de persoon die onze verhuizing gaat regelen, contact gaat opnemen, maar pas over een of twee weken stond erin! Dan zou alles in amper vier weken geregeld moeten worden en dat dat niet gaat lukken kun je op je vingers natellen. Ik heb uiteraard een bericht teruggestuurd dat dat niet goed gaat, en vanavond kwam op de valreep nog antwoord uit Nederland dat dit doorgegeven gaat worden aan de personen die onze verhuizing moeten gaan regelen.

Er schijnt dus eindelijk iets in gang te zijn gezet, wij wachten in spanning af wat er de komende dagen gaat gebeuren…

Het enige bijzondere aan vandaag was dat we het gevoel hadden dat het zondag was omdat het gisteren voor iedereen een vrije dag was. Het was lekker rustig vandaag, net als gisteren trouwens want Riet had Estela al op donderdagmiddag naar huis gestuurd en ook Lito hadden we vrijaf gegeven tot maandag. Riet is in het weekend nogal op haar privacy gesteld en heeft dan liever niet dat er iemand “voor d’r pôhte loopt”.

Veel is er over vandaag dan ook niet te melden dus doe ik het met een paar foto’s die ik vandaag gemaakt heb.

De eerste foto is gemaakt vanuit de auto op weg naar huis van mijn zaterdagochtend bakkie in het Alabang Town center. Je kunt zien dat het niet echt een zonnige dag was, het was eigenlijk de hele dag bewolkt en erg benauwd.

Vanavond wandelden we naar het Alabang Town Center voor onze wekelijkse steak bij restaurant Outback. De straat waar je Riet ziet lopen is in de Village vlak bij de Madrigal poort en heet Ipil-Ipil Street (ik kan er ook niks aan doen).

Op de laatste foto kun je zien hoe het Alabang Town Center eruit ziet op een zaterdagavond.