2018 | Magandang Araw!

Geen water

Geplaatst op 3 november 2018 door Willem van den Kerkhoffnovember 3, 2018

Wat het probleem ook was wat de aanwezigheid van het huishoudelijk personeel verhinderde, het is blijkbaar gisteren opgelost want toen ik na het werk op mijn kamer kwam zag ik dat er was schoongemaakt.

Op kantoor hadden we gisteren een ander probleem, ons gebouw had geen water. Voor het drinkwater maakt dat niks uit want dat krijgen we aangeleverd in flesjes, maar het is toch wel lekker als je naar de wc kunt gaan en die vervolgens kunt doortrekken. We moesten ons dus gedurende de gehele dag behelpen, en vanmorgen was dat probleem nog niet opgelost. Gelukkig was de Irakese conciërge vandaag wel aanwezig, in tegenstelling tot gisteren, en die heeft waarschijnlijk actie ondernomen want in de loop van de ochtend was er opeens weer water.

Verder was het een rustig laatste weekend van deze shift, op een kleine verkoudheid na waar ik al een paar dagen last van heb. De afgelopen twee dagen had ik ook nog keelpijn maar die was vanmorgen zo goed als verdwenen. Normaal gesproken volgt er dan bij mij altijd een fikse loopneus maar dat valt tot nu toe nog alles mee.

Het was vandaag een behoorlijk bewolkte dag, we hebben eigenlijk nauwelijks zon gezien al was de temperatuur heel aangenaam. Gisteren was het een wolkeloze dag met een mooie ochtend, en daar heb ik de onderstaande foto van gemaakt. De foto is genomen op de stoep van het restaurant, je ziet het centrale plein van het kamp met de wachtende bus van kwart voor zes bij de bushalte. Rechts zie je barakken met kamers (niet die waar mijn kamer is), en links zie je een paar containers waarvan de twee linkse gebruikt worden voor opslag en in de meest rechtse is het kampwinkeltje met achterin het hoekje voor de kapper.

Geen huishoudelijke diensten

Geplaatst op 2 november 2018 door Willem van den Kerkhoffnovember 2, 2018

Vorige week donderdag vonden we ’s avonds flyers op de tafels in het restaurant waarin stond vermeld dat er vrijdag en zaterdag geen huishoudelijke diensten zouden worden verricht. Dat houdt in dat onze kamers niet worden schoongemaakt, de bedden niet opgemaakt of verschoond en de prullenbakken niet geleegd.

Nou gebeurd dat wel vaker op feestdagen waarop iedereen een vrije dag heeft, dus op zich was het niet zo vreemd dat dit gebeurde. Wel vreemd was het moment waarop want de dichtstbijzijnde feestdag was Arba’een en dat was pas afgelopen dinsdag. Nog vreemder werd het toen we op vrijdag weer een flyer vonden met de mededeling dat er ook op zondag geen huishoudelijke diensten zouden zijn maar dat er nog steeds met geen woord over dinsdag (de nationale feestdag) werd gerept.

Het betekende dat we iedere dag zelf ons bed moesten opmaken, maar het belangrijkste was dat de voedsel-voorziening gewoon doorging; met de rest kunnen we wel leven. Maar ook op maandag en dinsdag vonden we onze kamers ’s avonds precies zoals we ze ’s morgens hadden achtergelaten, dus nog steeds geen huishoudelijke diensten. En ook op woensdag gebeurde er niks, behalve dat we ’s avonds in het restaurant alweer een flyer vonden, deze keer met de mededeling dat er ook op donderdag en vrijdag (vandaag dus) geen huishoudelijk werk zou worden verricht.

Je eigen bed opmaken is niet echt een probleem maar schone lakens zouden zo langzamerhand wel eens fijn zijn, om nog maar te zwijgen van de overvolle prullenbakken. En we weten niet wat er nu precies aan de hand is, al hebben we wel een idee. Er is geen sprake van een staking of zo, we denken dat het iets te maken heeft met de Oil Field Passen van de huishoudelijke medewerkers.

Iedereen die werkzaam is op een van de olievelden, dat geldt ook lokale Irakezen, moet in het bezit zijn van een door het Ministerie van Energie uitgegeven Oil Field Pass (OFP), een document wat je toegang verleent tot die olievelden. Zonder dat document, wat om de paar maanden vernieuwd moet worden, heb je dus ook geen toegang tot het BGC fabrieksterrein en we vermoeden dat daar de kneep zit.

Het schijnt dat de uitgave van die OFP’s vertraging heeft opgelopen, want ook een paar van onze collega’s die hier al hadden moeten zijn zitten thuis te wachten tot ze bericht krijgen dat hun nieuwe OFP’s klaarliggen. Het is dus heel waarschijnlijk dat dat ook het geval is voor onze huishoudelijke medewerkers, en het zou verklaren waarom de hervatting van hun werk telkens een paar dagen opschuift zonder dat er daadwerkelijk aangegeven wordt wanneer het wordt hervat.

We moeten dus, zoals een voormalige Shell-collega dat zo mooi zei, onze ziel in lijdzaamheid bezitten…

Vest aan

Geplaatst op 1 november 2018 door Willem van den Kerkhoffnovember 4, 2018

De laatste week van deze shift is vandaag ingegaan, volgende week om deze tijd is mijn eerste vrije dag en ook mijn vertrekdag. De eerste drie weken zijn omgevlogen maar ik maak me nu op voor de laatste dagen die gevoelsmatig altijd veel langzamer gaan. Komt natuurlijk omdat de knop al een beetje om is nu de thuisreis steeds dichterbij komt.

Het begon vandaag overigens niet echt geweldig want ik heb volgens mij een fikse verkoudheid onder de leden. Of liever gezegd, ik denk dat die eraan zit te komen want ik werd vannacht wakker met een verstopte neus (gelukkig had ik neusspray meegenomen en wist ik ook nog waar ik het had gelaten) en vanmorgen had ik een stevige keelpijn. Heb ik in ieder geval die doos Trachitol ook niet voor niks meegenomen.

Misschien komt het wel door het veranderende weer want het is ’s morgens behoorlijk koud, het was maar veertien graden gistermorgen en vanmorgen. Eergisteren ben ik nog aan mijn overhemd naar kantoor gelopen maar het was eigenlijk al te koud daarvoor, en ik denk dat ik daaraan die verkoudheid heb te danken. Eigenwijs weer natuurlijk om zo te blijven lopen, maar sinds gisteren heb ik ’s morgens een vest aan tijdens de wandeling naar kantoor.

De weeromslag komt omdat het hier winter aan het worden is. Dat houdt in dat de temperatuur flink daalt als het zonnetje onder is en de komende weken zal de temperatuur ’s nachts dalen tot mogelijk zelfs maar net boven het vriespunt.

En ook ’s avonds als de zon onder is koelt het in rap tempo af, en dat merken we als we tegen zessen naar huis lopen want het is op dit moment om half zes al donker. Overdag is het nu bijzonder aangenaam want het is niet meer verzengend heet, de middagtemperatuur ligt comfortabel tussen de vijfentwintig en de dertig graden en dat voelt aan als hoogzomer in Nederland. Gewoon erg mooi weer dus en vandaar dat we nu ook tussen de middag wandelen naar het kamp voor de lunch en niet meer de bus nemen.

Oh ja, en het tweede deel van onze nieuwe sportzaal, het gedeelte met de cardio-apparaten, is gisteren officieel geopend. Ik heb voordat ik aan mijn kracht-training begon even naar binnen gekeken en zag tot mijn genoegen allemaal nieuwe apparaten. Toch was er nog wel wat op aan te merken ook want de loopbanden waren allemaal met de kop naar de muur geplaatst. Ik weet niet welke malloot dat heeft verzonnen maar het lijkt me nou niet echt gezellig om tijdens het hardlopen tegen een vlakke grijze muur aan te moeten kijken. Vanavond ga ik voor mijn hardloopsessie dus mooi even kijken of de oude cardio-zaal nog open is…

Snoepdag

Geplaatst op 31 oktober 2018 door Willem van den Kerkhoffnovember 1, 2018

Ik probeer hier zo gezond mogelijk te eten en dat is al een hele uitdaging als je bij iedere maaltijd het aanbod ziet in het restaurant. Toch lukt het me vrij aardig, rijst in plaats van aardappelen, veel groente en fruit en weinig vlees, en als ik vlees eet hoofdzakelijk kip en af en toe vis. En tussendoor wordt er absoluut niet gesnoept en gesnackt, simpelweg omdat er niks voorhanden is.

Vandaag ging dat toch helemaal mis, en het begon al vroeg in de ochtend op kantoor. Mijn Irakese baas Haider had het tijdens ons tripje naar Dubai voortdurend over het feit dat hij falafel miste want dat at hij iedere dag bij het ontbijt. En jawel, vanmorgen kwam hij binnen met een schaaltje falafel en uiteraard moest ik het proberen. Het zag er aan de buitenkant een beetje uit als een Hollands borrelhapje, maar de binnenkant was heel anders en ik moet toegeven dat het heerlijk smaakte. Wel een gefrituurd hapje, dus niet erg gezond.

Nog geen uur later kwam er een andere Irakese collega binnen met een schaal vol zoetigheid en uiteraard moest ik ook deze Irakese specialiteit (ik ben de naam alweer kwijt) proberen. Ik pakte het aan met de bedoeling het weg te moffelen zo gauw hij weg was maar ik kon het niet weerstaan om toch een klein hapje te proberen. Het was zoet, niet te geloven, maar echt ongelofelijk lekker. Zo lekker dat ik twee minuten later de pest in had dat het al op was.

s’ Middags ging het feest weer door, mijn collega Safaa deelde een soort frou-frou’tjes uit en ook daarvan moest ik er beslist twee nemen. De lunch was al weer een tijdje geleden (daarbij heb ik me wel weer ingehouden) dus vooruit maar. Het geheel werd vanavond in stijl besloten met een dikke hamburger met patat, want het is woensdag en dat is hier geen gehaktdag maar hamburger-dag.

Ik ben nog wel naar de sportzaal geweest, maar of dat genoeg heeft gecompenseerd…

“Single Digits”

Geplaatst op 30 oktober 2018 door rootoktober 31, 2018

Vandaag is het de herdenking van Arba’een en dat wordt met name in de Sjiitische gemeenschap groots gevierd. Het is dan ook een nationale feestdag en heeft iedereen een vrije dag, behalve natuurlijk wij rotators want wij hebben geen vrije dagen. Het was op kantoor dan ook extreem rustig, want zelfs de huishoudelijke staf die er in de weekenden nog wel is was er vandaag niet. Op de foto zie je de uitgestorven hal van ons gebouw, ik zit in het kantoor achter de eerste deur links:

Verder is het voor mij een bijzondere dag want vanaf vandaag mag ik gaan aftellen tot mijn vertrekdag volgende week donderdag. Er is namelijk een onofficiële kampregel dat je pas mag gaan aftellen als je in de “single digits” (enkele cijfers) zit. Dat houdt dus in dat je pas mag gaan aftellen als je nog minder dan tien dagen te gaan hebt en omdat volgende week woensdag mijn laatste werkdag is van deze shift mag ik vanaf vandaag gaan aftellen.

Eigenlijk is dit de tweede mijlpaal want als je over de helft bent dan wordt je al van alle kanten gefeliciteerd want je bent “over the hill”. Vandaar af gaat het alleen nog maar bergafwaarts en dat is in dit verband positief. Niet dat iedereen er de hele dag mee bezig is, maar in vrijwel ieder gesprek komt wel ter sprake hoe lang je nog te gaan hebt en degenen die in “single digits” zitten laten nooit na dat iedereen luid en duidelijk in te wrijven…

Tenslotte was er aan het thuisfront ook nog een mijlpaal want onze jongste zoon is vandaag dertig jaar geworden. Riet en ik moeten er allebei toch wel even aan wennen dat onze jongste nu dus ook een dertiger is. In ieder geval vanuit Irak ook van harte gefeliciteerd, Martin!

Rustige kantoordag

Geplaatst op 29 oktober 2018 door rootoktober 31, 2018

Het was ondanks dat het een gewone werkdag was buitengewoon rustig op kantoor en dat heeft alles te maken met de heilige dag Arba’een die morgen wordt gevierd. Heel veel Iraakse collega’s hebben vandaag alvast een voorproefje genomen op de nationale feestdag van morgen, en sommige deden dat gisteren ook al hoewel dat er veel minder waren dan we hadden verwacht.

De verwachting was eigenlijk dat de Irakezen vrijwel de hele week niet op kantoor zouden verschijnen en eerlijk gezegd hadden we daar ook wel een beetje naar uitgekeken. Het is dan namelijk lekker rustig op kantoor en net als in het weekend kun je dan een heleboel werk wat doordeweeks om een of andere reden blijft liggen wat makkelijker wegwerken.

Het viel in dat opzicht een beetje tegen toen bleek dat de meerderheid van de Irakezen toch gewoon gisteren was op komen draven, maar goed, op zich is het wel weer gezelliger natuurlijk. En vandaag waren de meesten er dus zoals verwacht niet, mogelijk omdat ze ook naar de herdenkingsplechtigheid in Karbala gaan. Dat wordt dan wel een flinke rit want er is me verteld dat het ruim vijf uur rijden naar het noorden is. Ze hebben er in ieder geval mooi weer bij want het zonnetje is weer gewoon terug.

Mist…

Geplaatst op 27 oktober 2018 door rootnovember 1, 2018

En alweer een flinke hoeveelheid regen vannacht en alweer merkte ik dat vanmorgen pas toen ik naar het restaurant liep. De lucht was behoorlijk grijs en als ik in Nederland zo’n lucht zie neem ik regenkleding of een paraplu mee, maar omdat het op zich droog was dacht ik het kantoor wel te halen zonder een nat pak te krijgen. Dat lukte inderdaad, maar veel speling had ik niet want ik was pas een paar minuten binnen toen het begon te plenzen.

Lang duurde de bui niet maar de lucht bleef grijs, en toen we rond half twaalf op weg wilden gaan voor de lunch zagen we tot onze verbazing dat het mistig was. En dat niet alleen, er stond ook een straffe wind die er in combinatie met al dat vocht in de lucht voor zorgde dat het in een overhemd gewoon ronduit koud was.

Desondanks wandelden we naar het restaurant in het kamp en ook weer terug na de lunch. Weer kwam ik droog over maar mijn maat Ian, die wat later was gevolgd, regende zeiknat. Het klaarde de rest van de dag ook niet echt meer op en de koude wind in de avond deed me besloten om de voorgenomen baantjes in het zwembad maar voor gezien te houden.

Veel tijd om te zwemmen had ik waarschijnlijk toch niet gehad want ik had nog een akkefietje toen we van het kantoor vertrokken. Omdat ik ’s morgens altijd een van de eersten ben heb ik een sleutel van het gebouw en ik ben ook meestal degene die ’s avonds afsluit. Vanavond lukte het afsluiten niet want de sleutel wilde niet in het slot.

Dat slot gaat al weken erg stroef en ik had al vaak opgemerkt dat een druppeltje olie geen kwaad zou kunnen, maar het was nu dus al te laat. Ik kon niet afsluiten en moest dat uiteraard melden, maar de vraag was bij wie. Na een paar keer te zijn doorverwezen en in het kamp van gebouw naar gebouw te zijn gestuurd vond ik uiteindelijk iemand die zo vriendelijk om de Beveiliging te bellen. Die beloofden extra te patrouilleren want aan dat slot kon vanavond niks meer worden gedaan.

Morgen moet ik dit dus nog even melden bij onze eigen Iraakse beheerder van het gebouw. Als die er is tenminste want vanwege de viering van Arba’een zou het wel eens erg rustig op kantoor kunnen worden de komende dagen…

Nog meer nattigheid

Geplaatst op 26 oktober 2018 door rootoktober 27, 2018

Het heeft vannacht alweer fiks geregend, en hoewel dat blijkbaar een behoorlijke herrie maakt op het dak ben ik overal weer gewoon doorheen geslapen. Ik merkte het dus vanochtend pas toen ik de natte paden en de grote plassen zag. Het was op dat moment ook nog bewolkt maar toen ik onderweg was naar het kantoor brak de lucht helemaal open en dat leverde deze plaatjes op:

Voor vanavond had ik weer een hardloopsessie gepland en daarvoor ging ik dus meteen na het werk naar de portocabin die nu nog dient als onze cardio-fitness. Er was helemaal niemand toen ik binnenkwam dus ik haalde een fles water en een handdoekje, koos een loopband en begon mijn run.

Na een minuut of acht begon het zweet al over mijn hoofd te lopen en toen pas realiseerde ik me dat alle airco’s uit stonden. Ik had voordat ik begon wel de tv aan de wand aangezet maar niet de airco’s, en de temperatuur in de cabin was dan ook aardig tropisch aan het worden. Nu had ik twee opties, ik kon even stoppen met hardlopen en zelf de airco’s aanzetten of wachten tot er nog iemand binnenkwam die het zou doen.

Ik koos voor de laatste optie want normaal gesproken komen er rond die tijd altijd wel een paar mensen voor hun work-out. Maar vanavond, wat denk je, de hele dertig minuten geen mens, dus hoewel het de hele dag niet heeft geregend was ik uiteindelijk toch nog zeiknat…

En het zijn al barre tijden hier de laatste dagen. Eergisteren deed de ijsmachine het niet in het restaurant, en toen ik in plaats daarvan een koekje wou nemen waren de koekjes op. En gisteravond waren de koekjes alweer op, het moet toch niet gekker worden…

Over de helft

Geplaatst op 25 oktober 2018 door rootoktober 25, 2018

Over de dag van gisteren valt niet zoveel te vertellen, behalve dat het de laatste werkdag was van mijn tweede week van deze shift. En dat betekent dat ik vandaag over de helft ben, het gaat nu weer “downhill” zoals we het hier in het kamp noemen, oftewel bergafwaarts. Ik zou de dagen al weer kunnen gaan aftellen dat is verboden: we hebben een kampregel die zegt dat je pas mag gaan aftellen als je in de “single digits” zit, dus minder dan tien dagen te gaan.

Onzin natuurlijk, want iedereen is altijd aan het aftellen. Nieuwkomers worden meewarig aangekeken want die hebben de lange weg nog helemaal voor zich, terwijl naar de vertrekkers afgunstig wordt gekeken. Die zijn trouwens altijd makkelijk te herkennen want als het resterende aantal dagen ter sprake komt (en het komt in vrijwel ieder gesprek wel een keer ter sprake) dan krijgen ze een vette grijns op hun gezicht.

Ach, iedereen gunt iedereen zijn welverdiende verlof want we komen toch allemaal weer aan de beurt. En vertrekkende collega’s vormen ook voor de achterblijvers een soort van mijlpaal want we meten eraan af hoe lang we zelf nog hebben te gaan. Zo weet ik dat als mijn collega’s Steve en Aziz vertrekken dat ik op de helft ben en daar wordt je vanzelf weer vrolijker van.

Niet dat het er sowieso sacherijnig aan toe gaat hier, we hebben lol zat onder het werk en onder het eten. Er worden bijvoorbeeld al weer grappen gemaakt over het volgende vertrek van mijn collega Ian en mijzelf, want de afgelopen twee keer dat wij hier vertrokken waren precies die periodes met hevige onlusten. En verder gaat de tijd toch al snel genoeg, met name de eerste drie weken vliegen iedere keer om. Het zijn de laatste paar dagen die niet op schijnen te schieten maar dat is logisch want dan ben je al bezig met naar huis gaan en dat kan na bijna vier weken in de woestijn dan toch niet snel genoeg gebeuren.

Maar goed, de laatste twee weken van mijn huidige shift zijn dus vandaag ingegaan…

Nieuwe fitnessruimte

Geplaatst op 23 oktober 2018 door rootseptember 22, 2019

Afgelopen zondag is onze nieuwe fitnessruimte geopend, en vanavond ben ik er voor het eerst geweest. Ik heb wel zondagavond even snel naar binnen gekeken maar omdat de loopbanden er nog niet stonden moest ik voor mijn hardloop-training nog even uitwijken naar een van de oude fitnessruimtes.

We hadden namelijk al twee fitnessruimtes. De eerste, met hoofdzakelijk apparatuur voor krachtsport, was in een klein zaaltje in hetzelfde gebouw als de recreatiezaal. Er komt een apart recreatiegebouw en de nieuwe fitnessruimte zit nu in de (omgebouwde) oude recreatiezaal. We hadden in het naast het KAZ-kamp gelegen ABB-kamp (een kamp wat bestaat uit wooncontainers) ook nog een fitnessruimte, met alleen cardio-apparatuur en daar moest ik dus naar toe als ik ging hardlopen.

Het is de bedoeling dat de ouwe fitnessruimte wordt opgeknapt en dat daar dan alle cardio-apparatuur naartoe wordt verplaatst. Dat is natuurlijk een stuk makkelijker want dan zit alle fitness in één gebouw, en omdat het zwembad, de tennisbaan en het voetbalveldje daarachter liggen zitten alle sportfaciliteiten dan mooi bij elkaar. Het enige wat ik jammer vind is dat er in de nieuwe fitnessruimte weinig nieuwe apparaten zijn bijgekomen, maar goed, we hebben nu wel veel meer ruimte. We zijn er de laatste tijd dus flink op vooruitgegaan met al die nieuwe sportfaciliteiten.

Vanmorgen bleek ook nog eens dat de temperatuur weer een stuk aangenamer was in de ochtend dan gisteren. Het leverde dit plaatje op:

Fikse bui

Geplaatst op 22 oktober 2018 door rootoktober 22, 2018

Ergens vannacht werd ik half en half wakker toen ik geluiden hoorde alsof er een hevige regenbui viel, maar met het idee dat het de airco wel zou zijn die was aangeslagen viel ik meteen weer in slaap. Maar toen ik vanmorgen naar het restaurant liep voor het ontbijt zag ik meteen dat het wel degelijk een regenbui was geweest, en aan de omvang van de plassen te zien nog een flinke ook.

Het was de afgelopen dagen al erg vochtig want de wind zit weer in de zuid-hoek, en dat betekent dat vochtige lucht wordt aangevoerd van de Perzische Golf. Dat zorgt voor een klam gevoel overdag maar ook voor koelte in de ochtend en avond. Vanmorgen voelde het zelfs mede dankzij de stevige wind zelfs behoorlijk fris aan, het kon nog net met een overhemd met korte mouwen maar dan ook maar net.

Volgens onze Irakese collega’s houden we dit weer nog wel een weekje of wat, maar het levert wel aardige plaatsjes op. Op de eerste foto ben ik onderweg naar het restaurant als ik langs het fitness-gebouw kom (erachter zie je de “kooi” met ons splinternieuwe voetbalveldje) en de tweede is gemaakt bij aankomst vanmorgen bij het kantoorgebouw:

Veiligheidsvest

Geplaatst op 21 oktober 2018 door rootoktober 21, 2018

In de morgen als ik opsta om kwart over vijf dan komt net zo’n beetje de zon op dus ik wandel nog steeds met daglicht naar kantoor. Terug in de avond is een ander verhaal want op dit moment gaat de zon al om half zes onder en dat betekent dat als we ’s avonds terug wandelen naar het kamp dat we dat in het donker moeten doen.

Er staan weliswaar overal straatlantaarns maar de lange weg langs de fabriek is toch behoorlijk donker en dat kan voor wandelaars problemen opleveren met achteropkomend werkverkeer. Nu is de maximum snelheid maar 20 kilometer per uur (en daar houdt iedereen zich ook strikt aan) maar toch kan een ongeluk in een klein hoekje zitten en er is dan ook gevraagd om te proberen zo zichtbaar mogelijk te zijn.

Sommige doen dat met de verlichting van hun mobieltje, anderen hebben een fietslicht aan hun rugzak geklemd (wat geen gek idee is want daar hebben we er thuis nog een paar van liggen) maar iemand hier in het gebouw had een nog beter idee. Op de lijst van bedrijfskleding die we kunnen aanvragen staan van die geel/groene veiligheidsvesten met van die oplichtende strepen en hij heeft een exemplaar besteld voor iedereen die gewoonlijk vanuit ons gebouw ’s avonds naar het kamp wandelt .

Vandaag werden ze afgeleverd en we kunnen dus vanaf vanavond veilig op pad.

Arba’een

Geplaatst op 19 oktober 2018 door rootoktober 20, 2018

Ik zou even uitzoeken hoe het nou zit met al die Iraniërs in het vliegtuig gisteren en ik heb het gevonden. Ieder jaar wordt Arba’een gevierd, een Sjiitische gedenkdag. Deze dag, die dit jaar op 30 oktober valt, wordt gevierd veertig dagen na Asjoera wat de dag is dat het martelaarschap van Hussein wordt herdacht.

Arba’een is met name in Iran een belangrijke feestdag, maar de link met Irak is de stad Karbala. Daar werd in het jaar 680 Hussein, de kleinzoon van Mohammed, samen met zijn gezelschap wat hoofdzakelijk bestond uit vrouwen en kinderen en slechts een paar soldaten, vermoord door troepen van de heersende kalief die Hussein als een bedreiging voor zijn positie zag. Er is ieder jaar een pelgrimstocht naar Karbala die een belangrijk onderdeel uitmaakt van de Sjiitische geloofsbelijdenis. Op de vlakte bij de stad verzamelen zich ieder jaar tussen de tien en twintig miljoen mensen voor de herdenking, waarmee het een van de grootste bijeenkomsten ter wereld is. Veel pelgrims maken de tocht naar Karbala te voet.

Het grootste deel van de pelgrims uit het buitenland komt uit Iran. Dat verklaart dus de aanwezigheid van die groep in het vliegtuig gisteren. Een ander aspect van de periode tussen Asjoera en Arba’een is de aanwezigheid van zwarte vlaggen, al zie je ook wel groene en rode. De zwarte vlaggen hebben meestal een tekst, de rode en groene hebben vaak een afbeelding van (denk ik) Hussein. En je ziet die vlaggen letterlijk overal, zelfs bij ons in het kamp:

Merkwaardige terugvlucht

Geplaatst op 18 oktober 2018 door rootoktober 19, 2018

Het was uitslapen vanochtend want we zouden pas om een uur of elf per taxi richting de luchthaven vertrekken, onze vlucht zou om vijf voor twee vertrekken. We waren ruim op tijd op de luchthaven, er was nog ruim tijd voor wat shopping voordat we aan board gingen. Drie kwartier voor vertrek meldden we ons bij de gate waar we meteen konden doorlopen en zo zaten we meer dan een half uur voor vertrek al in het vliegtuig.

Wat meteen opviel was dat het vliegtuig veel voller zat dan anders, met een groot aantal vrouwen in chador (zwarte tenten die allen het gezicht vrijlaten) en traditioneel geklede mannen (waarvan de meeste met een behoorlijk overgewicht). Die groep passagiers was ook blijkbaar niet gewend aan vliegen want er werd flink van stoelen gewisseld en de stewardessen moesten voor de start veelvuldig manen de gordel om te doen en de rugleuning van de stoel rechtop te zetten. Achter me zaten trouwens twee van die traditionele heren die de gordel niet eens dicht konden maken, er moest een verlengstuk worden gehaald…

Tot zover nog niks aan de hand, maar toen het vliegtuig afgeduwd werd begon er een van die rare passagiers opeens luidkeels te roepen. Het werd overgenomen door een groot deel van die groep, en het was blijkbaar een soort van gebed want het eindigde met “Allah Akbar!”. Ik denk dat dit op veel westerse en zeker alle Amerikaanse luchthavens voldoende was geweest om het vliegtuig meteen terug te rijden naar de gate maar de bemanning had dit blijkbaar al meer meegemaakt en reageerde niet.

Het toestel taxiede naar de startbaan en op het moment van opstijgen begon dit ritueel opnieuw: een luide langgerekte kreet schalde door de cabine en weer antwoordde de groep met een paar luidkeels geroepen zinnen. Tijdens de vlucht was het verder rustig maar het toestel raakte nog niet de grond of daar begon het hele circus voor de derde keer. Nou ja, hier moet ik eigenlijk niks van zeggen want bij een Nederlandse vakantievlucht zou het gros na de landing gaan zitten applaudisseren en waarschijnlijk is dit hetzelfde…

Nog voordat het toestel helemaal stilstond was het dringen in het gangpad om eruit te komen. Gelukkig voor ons ging de groep niet met de rest door de paspoortcontrole, ze verdwenen allemaal in de naastgelegen ruimte voor het ophalen van een visum. Ik denk daarom dat het Iraanse bedevaartgangers zijn die op weg zijn naar de Iraakse stad Karbala. Daar is binnenkort iets groots aan de hand, ik ga dat eens uitzoeken en dan schrijf ik er wel wat meer over.

Uiteindelijk hadden we toch nog oponthoud door de groep want er waren twee collega’s die een nieuw visum moesten ophalen en die zaten dus in dezelfde ruimte als die groep. Ik was daarom vanmiddag net als vorige week pas even voor vijven weer terug in het KAZ-kamp na een rit van meer dan een uur door het troosteloze landschap…

Avondje stappen in Dubai

Geplaatst op 17 oktober 2018 door rootoktober 22, 2018

Vandaag hadden we een makkie, we hoefden pas om een uur of negen in het Arenco gebouw te zijn waar de firma Wood is gevestigd. Ik was vorige maand nog in dat gebouw en ik wist dus dat het maar een kwartiertje rijden met de taxi was vanaf ons hotel. De besprekingen die we hadden verliepen ook wat makkelijker dan die van gisteren en uiteindelijk waren we om vier uur al weer terug in het hotel.

We hadden afgesproken dat onze collega Salim ons om half zes op zou halen om naar de Dubai Mall te gaan maar om mij niet helemaal duidelijke redenen (de discussie tussen mijn drie reisgenoten ging in het Arabisch) veranderde het eerste reisdoel in de Mercator Mall. Het bleek een klein maar erg gezellig winkelcentrum te zijn waar de mannen de meeste tijd doorbrachten met het doen van inkopen bij (je gelooft het niet) H&M, cadeautjes voor vrouwen en moeders…

De foto hiernaast is wel klein maar wordt groter weergegeven als erop klikt.

Daarna gingen we weer niet naar de Dubai Mall maar in plaats daarvan naar de Mall of the Emirates, veel groter dan de Mercator Mall maar wel kleiner dan de Dubai Mall die in vrijwel alles de overtreffende trap is. Na nog wat winkelen (overhemden, snoep voor het thuisfront) namen we in de Mall een kijkje bij de skipiste met echte sneeuw en ski-liften. Ongelofelijk, sneeuw en mensen met winterjassen, terwijl het buiten zesendertig graden is…

We besloten ook wat te eten in de Mall of the Emirates en dat werd deze keer Libanees, wat vast niks te maken heeft met het feit dat onze “gids” Saleem zelf Libanees is. Ik moet zeggen, de Shawarma-wrap (met rundvlees) die ik had was een van de lekkerste wraps die ik ooit heb gegeten. Onthouden dus als je in Dubai bent: “Zataar w Zeit”.

De bedoeling was volgens mij om daarna naar het hotel terug te rijden want het was ondertussen al over tienen, maar onderweg veranderde weer het reisdoel: we gingen alsnog naar de Dubai Mall. Daar kwamen we twintig minuten te laat aan omdat Saleem een verkeerde afslag nam en we op de snelweg de stad uit terecht kwamen, maar we waren nog net op tijd bij de beroemde fontein onderaan de Burj Khalifa voor de voorstelling van half elf.

Na wat te hebben rondgewandeld keken we ook nog naar de voorstelling van elf uur, maar toen had ik het wel zo’n beetje gehad. Mijn beide Irakese collega’s nog niet, die wilden nog verder, maar ik nam een taxi terug naar het hotel.

Wat je noemt een geslaagde avond!

Sharjah

Geplaatst op 16 oktober 2018 door rootoktober 22, 2018

Mijn baas Amit had een taxi geregeld die ons naar het bedrijf Exterran bracht voor een bespreking met onze collega’s van dat bedrijf. Exterran is gelegen op een groot bedrijventerrein wat de Free Zone heet en wat tot mijn verrassing niet gelegen is in Dubai.

Dubai maakt deel uit van de Verenigde Emiraten, en dat zijn er in totaal zeven. Het emiraat waar de Free Zone is gelegen heet Sharjah, wat grenst aan de oostkant van Dubai. Sharjah is veel traditioneler dan Dubai en je ziet er dan ook niet alleen maar eindeloze rijen glimmende wolkenkrabbers. De reis duurde meer dan een uur want vanwege de verkeersdrukte op de veel kortere route namen we een omweg die helemaal om de gigantische luchthaven van Dubai heen ging.

De meeting bij Exterran verliep zoals verwacht. Onze tegenhangers waren verbijsterd over de eisen die wij als bedrijf stellen aan de informatie die ze contractueel moeten opleveren, iets wat we vrijwel altijd zien bij contractors.

Deze contractor verbijsterde ons echter doordat ze toegaven eigenlijk helemaal geen specifieke computer-programma’s te gebruiken maar vrijwel alles te doen met spreadsheets, zo’n beetje de meest ongelukkige keuze die je kunt maken als bedrijf. Het vervolg zal nog wel wat voeten in aarde gaan hebben…

Terug in Dubai aan het eind van de middag (na alweer een lange rit waarbij Haider naast de chauffeur vrijwel de hele tijd heeft zitten slapen) besloten mijn beide Irakese collega’s weer met Salim de stad in te gaan maar ik besloot in het hotel te blijven en de fitness te bezoeken.

De foto hierboven is genomen toen we terugreden naar Dubai. Dit is de oostkant van de stad waar nog niet zoveel te zien is van de imposant skyline met de boven alles uittorenende Burj Khalifa. Op de foto hieronder is rechts het gebouw te zien waar de kantoren zijn van Shell in Dubai. Daar zijn we overigens tijdens dit bezoek niet geweest.

’s Avonds in de fitness in het hotel liep ik een soepele vijf kilometer in iets meer dan een half uur, iets waar ik behoorlijk trots op was. De rest van de avond bracht ik door in de business lounge van het hotel, waar ik als enige van ons gezelschap toegang toe had gekregen, al heb ik geen idee waarom. Pogingen om voor het slapen gaan nog even contact op te nemen met Riet via Facetime en Whatsapp hadden pas na vele pogingen succes want de WiFi in het hotel is niet om over naar huis te schrijven. Inderdaad, toch een minpuntje…

Regenspetters!

Geplaatst op 15 oktober 2018 door rootoktober 22, 2018

Vanmorgen had ik voor vertrek nog ruim de tijd voor het gebruikelijke ontbijt, en op weg daarnaartoe merkte ik al dat er nog steeds erg veel vocht in de lucht zat. Het was zowaar een beetje heiig en er was bewolking, maar de verrassing kwam toen ik uit het restaurant kwam want ik voelde spetters! In Nederland zou dit absoluut geen naam mogen hebben want het waren er maar een paar en ook nog hele kleintjes maar toch…

Om half acht zou het konvooi richting de luchthaven vertrekken. Dat vonden we aan de krappe kant, mede omdat er onderweg nog een oponthoud zou zijn want er moest iemand opgepikt worden in het AMBP-kamp. Het konvooi, wat gestart was in de havenplaats Umm Qasr, kwam te laat aan in het KAZ-kamp vanwege zandstormen onderweg en dat zorgde voor een nog krapper schema. Bovendien hoorden we dat het in Basrah (en dus in de buurt van de luchthaven) wel degelijk flink had geregend, maar daar merkten we bij aankomst tegen een uur of negen weinig meer van

Na alle security-checks zat ik uiteindelijk om kwart voor tien bij de gate waar vrijwel meteen daarna het boarden al begon want de vertrektijd van mijn Emirates vlucht was tien over half elf. Ik reisde vandaag niet alleen want ik ben met twee Irakese collega’s in Dubai de komende dagen, mijn Iraakse baas Haider en Mustafa uit mijn team zijn mee. Ik ontmoette ze op de luchthaven want zij waren gewoon met een taxi vanuit Basrah gekomen.

Na een voorspoedige reis waren we om een uur of vier in ons hotel in Dubai, deze keer het Crown Plaza, gelegen vlak bij het centrum van de stad. We hadden daar afgesproken met onze collega Salim die in Dubai woont, hij zou ons ‘s avonds wat van de stad laten zien.

Hij pikte ons om een uur of half zes op en bracht ons allereerst naar het Palm Island want mijn Irakese collega’s wilden het Atlantis The Palm Hotel zien. We parkeerden voor het hotel langs de boulevard waar uiteraard een groot aantal foto’s moesten worden gemaakt, en ik ontkwam er ook niet aan om veelvuldig met mijn baas en de rest op de foto te gaan. Van het hotel ging het daarna naar het strand waar ik een paar maanden geleden aan het begin van mijn Iraakse avontuur ook was geweest. Daar ontmoetten we mijn baas Amit, die ook gebaseerd is in Dubai. Hij nam ons mee naar een prima Italiaans waar we heerlijk hebben gegeten.

We gingen vanavond redelijk vroeg terug naar het hotel want we moeten morgen redelijk vroeg op om op tijd te zijn voor ons bezoek aan de firma Exterran. Nou ja, vroeg, voor mij is half zeven op natuurlijk gewoon uitslapen…

Morgen naar Dubai

Geplaatst op 14 oktober 2018 door rootoktober 19, 2018

Het was vanmorgen nog steeds erg vochtig wat goed te zien was toen het zonnetje opkwam toen ik naar kantoor wandelde:

Anderhalve week geleden kreeg ik een mailtje van mijn maat Sachin dat er mogelijk een business-trip in het vat zat tijdens mijn volgende rotatie. Bij navraag bij onze baas bleek dat inderdaad het geval, er zouden twee workshops plaatsvinden bij twee verschillende contractors (zeg maar aannemers) die werk gaan doen voor ons bedrijf. Die workshops zouden plaatsvinden op 16 en 17 oktober, en dat betekende dat ik nog tijdens mijn verlof moest gaan regelen dat ik op de 15e naar Dubai zou reizen en terug naar Basrah op de 18e. Dat is allemaal gelukt en dat betekent dat ik morgen al weer vertrek voor een korte trip naar Dubai.

Voor vandaag was de belangrijkste activiteit dan ook te controleren of mijn naam vermeld stond op de lijst voor morgen met het transport naar de luchthaven. Doordat mijn aandacht op andere zaken gericht was vanmiddag vergat ik om half vijf op de eerste lijst te kijken. Sta je niet op die lijst dan moet je dan meteen melden want om zes uur komt de tweede lijst en die is definitief.

Het schoot me pas te binnen dat ik vergeten was te kijken toen ik terug wandelde naar het kamp. Niks aan de hand, dacht ik nog, want ik had al bericht gehad dat ik op de lijst geplaatst zou worden. Maar grote schrik, toen ik om kwart over zes de definitieve lijst controleerde op mijn iPad zag ik mijn naam niet staan. Ik rende dus naar het administratie-kantoor waar ik nog net de verantwoordelijke persoon tegen het lijf liep die net wou vertrekken. Hij stelde me ook meteen gerust, ik stond wel degelijk op de lijst (wat hij ook liet zien), ik stond alleen op en heel andere plek dan waar ik mezelf verwachte, en ik had dus gewoon niet goed gekeken.

Niks aan de hand dus, ik moet me morgenochtend om half acht melden bij het vertrekpunt van het konvooi en ik heb dus zelfs nog tijd voor een ontbijt…

Wandelen tussen de middag

Geplaatst op 13 oktober 2018 door rootoktober 14, 2018

De lagere temperaturen en het feit dat een andere collega vroeg wie er met hem meeliep deden me vanmiddag besluiten om niet met de bus maar lopend naar het restaurant in het KAZ-kamp te gaan.

Dat leek in eerste instantie een goed idee want de wandeling ernaartoe was prima te doen en het zorgde tenslotte voor de nodige extra lichaamsbeweging. Voor de terugweg twijfelde ik even of ik toch maar niet de bus zou nemen maar besloot om ook terug toch maar te gaan lopen. En dat leverde toch wat problemen op.

Niet conditioneel want dat was goed te doen, maar om de een of andere reden liep, in tegenstelling tot de heenweg, het zweet over mijn rug. Ik probeerde dit probleem op te lossen door mijn tempo drastisch te verlagen maar het hielp niks, toen ik bij het kantoor aankwam kon je me zowat uitwringen. Ik ga er dus nog maar eens over nadenken of ik tussen de middag toch maar niet weer de bus moet nemen totdat de temperaturen nog meer zijn gedaald.

Bij het avondeten kwam op de een of andere manier weer eens ter sprake dat ik na mijn tweede shift begin juli in Dubai mijn vlucht naar Amsterdam heb gemist. Mijn maat John met wie ik ook op Sakhalin heb gewerkt kende het verhaal nog niet en uiteraard moest ik het opnieuw vertellen. John zat te hikken van het lachen en sleepte me na het eten mee omdat er nog iemand was die volgens hem dit verhaal beslist moest horen. Die iemand was Gemke, nog een voormalige collega van Sakhalin en uiteraard lag ook die in een deuk.

Het werd allemaal goed gemaakt doordat John ons op een ijsje trakteerde, dus uiteindelijk leverde het verhaal nog wat op ook. Ik hoorde alleen wel dat John om negen uur ’s avonds toen hij ergens anders aanschoof nog steeds zat te lachen…

Weinig veranderd

Geplaatst op 12 oktober 2018 door rootoktober 14, 2018

De eerste maaltijd na aankomst in het KAZ-kamp is altijd weer leuk omdat je in het restaurant altijd verwelkomd wordt door je collega’s. Het is dan ook veel handen schudden en alle gesprekken beginnen steevast met dezelfde vraag, “Hoe was je verlof?”.

Daarna gaat het altijd over wat er is veranderd in het kamp, het land en in het bedrijf, en dat was deze keer relatief goed nieuws. De fitness-ruimte in het kamp wordt fors uitgebreid en er komt nieuwe apparatuur, de situatie rond Basrah is weer redelijk stabiel en de zaken gaan in het algemeen goed vanwege de hogere olie- en gasprijzen. Goed nieuws is ook dat de vliegenplaag van mijn vorige rotatie over is, op een enkel hardnekkig exemplaar na, en dat betekent dat we weer rustig kunnen eten zonder voortdurend met een hand te wapperen om de vliegen van je eten en jezelf weg te houden.

Wat ook veranderd is is dat de zon nog maar net op is in de ochtend als ik naar het restaurant loop voor het ontbijt. Bij mijn volgende rotatie zal het waarschijnlijk ’s morgens net zo donker zijn als nu ’s avonds al wanneer mijn werkdag erop zit, want dan is de zon al ruim onder. Ondanks de aanwezige verlichting is het dan knap donker en er wordt ons dan ook geadviseerd om als we buiten het kamp lopen altijd een licht te dragen of iets wat oplicht in het donker, hoofdzakelijk vanwege het werkverkeer wat je kunt tegenkomen.

Dat de dagen korter worden in de winter is weer even wennen. In Nederland is dat uiteraard ook het geval maar in Maleisië en op de Filipijnen was dat het verschil in daglicht tussen zomer en winter maar iets van een half uur en dus niet echt opvallend. Hier is dat verschil dus wel duidelijk merkbaar, ik loop zoals gezegd ’s avonds al in het donker van kantoor terug naar het kamp.

Met het korter worden van de dagen zijn ook de temperaturen merkbaar lager. Was het tijdens mijn vorige rotatie nog veelal 48 graden midden op de dag, nu wordt het niet warmer dan 43 graden. Dat voelt, geloof het of niet, gelijk een stuk comfortabeler en ik zag vandaag dan ook dat veel meer mensen tussen de middag lopend naar het kamp gingen voor de lunch in plaats van met de bus. Ik ga dat denk ik ook maar doen vanaf morgen…

Terug naar KAZ

Geplaatst op 11 oktober 2018 door rootoktober 12, 2018

Gisteravond stond om even voor zevenen de limousine van Emirates voor de deur om me naar Schiphol te brengen voor mijn vlucht naar Dubai. Daar aangekomen bleek het voor Terminal 3 een zootje te zijn vanwege verbouwingen buiten, en hoewel dat er vast niks mee te maken heeft was het binnen ook nogal chaotisch. Mijn rolkoffer kon ik vrij snel kwijt bij de balie van Emirates maar daarna begon het gelazer.

Met mijn business class ticket kan ik normaal gesproken gebruik maken van de “priority lane” voor de security-check zodat ik daar snel doorheen zou zijn. Nou die lane was wel open maar aan het einde ervan moest iedereen die ervan gebruik maakte gewoon in de drukte aanschuiven want de speciale “priority check” was dicht. Het probleem met die nieuwe geavanceerde security-systemen is dat alles veel sneller zou moeten gaan maar dat dat meestal niet het geval is. “Moet mijn laptop er ook uit?”, “Oh, moet mijn riem ook af?”, “Mobiele telefoon ook?”, “Moeten mijn schoenen uit?”, allemaal logische vragen van mensen die weinig vliegen maar het houdt wel ontzettend op.

Na de security-check kwam de paspoortcontrole en ook daar stond een gigantische rij. Het vervangen van de Marechaussees door machines werkt misschien wel efficiënter maar sneller gaat het ook hier zeker niet. Gelukkig kwam er net toen ik aansloot in de rij iemand die iedereen met een Nederlands paspoort naar een aparte rij dirigeerde. Al met al was ik dus toch sneller binnen dan verwacht en zat ik even later met een lekker bakkie in de lounge.

Daarna begon de lange periode van wachten, instappen, vliegen naar Dubai, daar weer wachten (zeven uur!) en doorvliegen naar Basra waar we om kwart voor drie in de middag landden. Het hele proces van paspoortcontrole en bagage ophalen ging onverwacht vlot en aangekomen in de aankomsthal (ik was in gesprek met de Nederlandse collega die op hetzelfde reisschema zit als ik) konden we ook vrijwel meteen doorlopen naar de gereed staande taxi’s.

We hadden dit nog niet eerder zo vlot meegemaakt maar het was waarschijnlijk omdat we maar met zijn zessen waren en er geen collega’s bij zaten die op een nieuw visum moesten wachten. Ondanks deze meevaller arriveerden we toch pas tegen vijven in het KAZ-kamp omdat het konvooi onderweg moest stoppen bij het AMBP-kamp om een van mijn medepassagiers daar af te leveren. Daarbij kwam ook nog eens extra oponthoud toen bij het laatste checkpoint al onze papieren gecontroleerd moesten worden.

Vandaag was officieel al mijn eerste werkdag dus nog zevenentwintig te gaan…

Dagje Breda

Geplaatst op 29 september 2018 door rootoktober 22, 2018

Vandaag was er een stripbeurs in Breda en daar had ik graag naartoe gewild maar ik had er weinig zin in toen er niemand meeging. Robin en Chantal hadden echter van mijn plannen gehoord en vroegen eergisteren of ik soms nog naar de stripbeurs ging. Ik besloot meteen mijn plannen aan te passen want een dagje Breda met mijn oudste zoon en schoondochter leek me wel wat.

Breda is ook weer zo’n stad waar ik meer dan veertig jaar niet meer was geweest. Om eerlijk te zijn, de enige keer dat ik in Breda ben geweest was voor een bezoek aan de Koninklijke Militaire Academie als onderdeel van mijn sollicitatie voor de opleiding tot officier bij de Koninklijke Luchtmacht. Dat is overigens nooit wat geworden omdat ik piloot had willen worden maar ik kwam niet door de keuring vanwege mijn rechteroog wat net niet de benodigde limiet haalde.

De rit ernaartoe is vanuit Rijnsburg meer dan een uur en dat op zich is toch ook wel een drempel voor een dagje winkelen maar deze keer maakte dat niet uit want het was zaterdag en we hadden de tijd. Bovendien was het alweer prachtig weer, en ik had het rijk alleen want Riet was een weekendje naar Barcelona met haar vriendinnen.

Na de auto in een parkeergarage te hebben gedumpt gingen we eerst een hapje eten voor de lunch, en dat deden we bij een prima Italiaans restaurant. Het grootste deel van de middag werd besteed aan rondkijken en winkelen, en dat laatste met succes want Chantal vond eindelijk haar winterjas. Na nog een laatste kopje koffie op een terras. lekker in het zonnetje, reden we weer terug.

Die stripbeurs hebben we overigens wel van buiten gezien maar die hebben we verder maar links (of eigenlijk rechts) laten liggen. Zonde om in zo’n overvolle hal te gaan rondstruinen met dat mooie weer…

Vakantieplannen

Geplaatst op 22 september 2018 door rootoktober 22, 2018

We hebben onze vakantie geboekt voor november, Riet en ik gaan naar de Antillen. Eerst gaan we naar Curaçao en daarna ook nog een paar dagen naar Bonaire, en we kijken daar na alle goeie verhalen die we hebben gehoord erg naar uit.

Hoewel we alles rond hadden kregen we afgelopen week een verontrustend berichtje van onze reisagent dat er een probleem was met de vluchten, en wel zodanig dat we onze vakantie zouden moeten omzetten naar of een paar dagen eerder of een paar dagen later. Gelukkig hebben we die mogelijkheid omdat het enige waar ik aan vast zit is dat de vakantie valt binnen mijn vier weken verlof, en dat was gelukkig voor beide data het geval.

We besloten te kiezen voor een paar dagen later, omdat de optie voor een eerder vertrek de vertrekdatum wel heel dicht achter mijn terugkeer naar Nederland zou zijn. De boodschap is doorgegeven, maar het wachten was nog op de gewijzigde reisdocumenten. Daar moest ik nog een keer voor bellen, en na die documenten bekeken te hebben nog een keer want er stond een foutje in met betrekking tot onze thuisvlucht. Onze eindbestemming vanaf Bonaire is namelijk niet Curaçao maar Amsterdam, maar gelukkig bleek dat een tikfoutje, de vluchtgegevens klopten op zich wel.

Alles is dus als het goed is rond, de voorpret kan beginnen…

Winkelen in Haarlem

Geplaatst op 21 september 2018 door rootoktober 22, 2018

Ik ben nu een week thuis en tot nu toe is het weer prima geweest, een mooie nazomer terwijl vandaag de herfst officieel is begonnen.

Zoals verwacht was Robin heel erg geïnteresseerd in mijn nieuwste gadget, mijn Apple iWatch. Zelf ben ik er erg blij mee en ik heb ook al meerdere keren gezegd dat ik dat ding twee jaar eerder had moeten aanschaffen. De functies van zo’n smartwatch zijn namelijk niet alleen erg handig bij bijvoorbeeld mijn dagelijks werk (agenda, mail) maar ook bij mijn sportactiviteiten. Behalve het vastleggen van trainingen houdt de smartwatch zelf ook van alles bij over je dagelijkse activiteiten.

Erg handig, en met name die sportieve functies wekten de belangstelling van Chantal, die na grondig vergelijkingsonderzoek tot de conclusie kwam dat ze er ook een wilde. Vandaag gingen Robin en Chantal dus naar de Apple Store in Haarlem en ze vroegen of ik zin had om mee te gaan. Duh!

De iWatch die Chantal wilde hebben was niet op voorraad in de winkel en ze besloot dus om online te bestellen. Uiteraard werd er nog meer gewinkeld in het verrassende Haarlem waar ik voor zover ik kon nagaan in de laatste veertig jaar maar één keer was geweest en dan nog alleen voor een concert van Uriah Heep in het Patronaat.

De tapas in restaurant El Pincho waren heerlijk, maar het beste van de dag was toch wel dat ik in een kleine stripwinkel een mij onbekend album van de serie Ravian vond. Deze serie verzamel ik al dertig jaar en mijn verzameling is nu dus weer compleet.

Weer thuis

Geplaatst op 13 september 2018 door rootoktober 12, 2018

Ik was natuurlijk weer veel te vroeg op vanmorgen want ik had de wekker om kwart voor vijf gezet terwijl ik pas om even over half zes opgehaald zou worden. Behalve me opfrissen, mijn toiletartikelen inpakken en naar de hal beneden te gaan en dus zat ik om tien over vijf al beneden in de hal.

Er was er niks anders te doen dan wachten op de taxi dus ik hoopte dat die net als altijd in Nederland ruim te vroeg zou zijn. Er stond inderdaad al een auto buiten te wachten maar bij navraag door de hulpvaardige bewaker bij de deur van het hotel bleek het niet mijn taxi te zijn. Die kwam uiteindelijk niet te vroeg maar precies op tijd en bracht me in ruim een kwartier naar de luchthaven.

In de business lounge wachtte ik op het vertrek van mijn vlucht. Ook die vertrok precies op tijd en na bijna zes uur landde het toestel op de luchthaven van Schiphol. Deze keer had ik mijn rolkoffer ingecheckt want vanwege die paar dagen in Dubai had ik meer bagage bij me dan ik normaal gesproken bij me gehad zou hebben, en ik moest dus bij de bagageband wachten. Dat duurde best wel lang want mijn koffer zat niet bij de eerste ladingen die op de band vielen.

In de aankomsthal stond weer een hele rij in donkere pakken geklede chauffeurs van Emirates te wachten, met allemaal een naambordje. Na mijn chauffeur gevonden te hebben bracht hij me naar de luxe Mercedes die me naar Rijnsburg bracht. Onderweg had ik het gebruikelijke gesprek over waar ik vandaan kwam, en het verbaasd me niet eens maar als ze daarop meteen zeggen, “Oh, Shell zeker”…

Hoe dan ook, ik ben weer thuis en kan gaan genieten van vier weken vrij.

Laatste dag van de Workshop en deze shift!

Geplaatst op 12 september 2018 door rootseptember 12, 2018

De laatste dag van de Workshop was in feite bedoeld als een soort van “overloop-dag” voor zaken die na de eerste twee dagen nog afgehandeld moesten worden. Dat bleek meer te zijn dan we dachten en er waren nog een paar pittige discussies, grappig genoeg niet met de mensen van de Wood Group maar onder onszelf. Maar we hebben een paar knellende punten tot ieders tevredenheid kunnen afronden en we besloten de Workshop om een uur of twee ’s middags dan ook met een goed gevoel.

Na de late lunch (weer Subway trouwens, heel vervelend…) wandelde ik terug naar mijn hotel waar ik zag dat mijn kamer nog niet onder handen was genomen en dat ze verderop in de gang nog bezig waren. Ik bracht daarom wat tijd door in het Café M naast de lobby van het hotel met lezen en een heerlijke aardbeien-milkshake.

Terug op mijn kamer pakte ik mijn rolkoffer weer in, wat alweer weinig tijd kostte. In feite ben ik al helemaal klaar voor vertrek want ik heb gistermorgen al ingecheckt voor mijn vlucht van morgenochtend en ik heb mijn boarding pass dan ook al op mijn telefoon staan.

Nu hoeft morgenochtend alleen de taxi van Emirates nog maar te verschijnen en ik kan naar huis vertrekken. Het wordt wel vroeg op want ik wordt om half zes al opgepikt, mijn vlucht gaat namelijk al om acht uur. En in tegenstelling tot de vorige keer ben ik deze keer toch echt van plan deze te gaan halen…

Tweede Workshop-dag

Geplaatst op 11 september 2018 door rootseptember 12, 2018

Vanmorgen hoefde ik niet te zoeken, ik was ruim op tijd op de 28e verdieping om me te melden bij de receptie van de Wood Group. Toen ik dat gisteren deed was er trouwens nog een aardig voorval, er stond iemand bij de receptie en die zei, “He, een bekend gezicht! Sakhalin? Of Kazachstan?”. Ik herkende de man zelf niet maar toen ik zei Sakhalin zei hij dat hij me nog herkende. Toen hij zich voorstelde herinnerde ik me zijn naam inderdaad als iemand die ik op Sakhalin had ontmoet.

Vandaag was de tweede dag van de Workshop en ook vandaag was het weer intensief maar ook productief. De lunch werd deze keer bezorgd en daar was ik niet rouwig om want we kregen heerlijke broodjes van Subway. Het uitzicht vanuit onze vergaderzaal op de 29e verdieping van de Arenco Tower ziet er trouwens zo uit:

Je ziet op de foto mijn hotel iets links van het midden, het is de vierkante zwarte toren die recht voor het raket-achtige witte gebouw staat. De vlekken op de foto zijn overigens weer de schuld van de vuile ramen.

Aan het eind van de dag spraken we af ergens wat te gaan drinken. Mijn baas deed het voorstel om dat te doen in de bar Q43 die, heel handig voor mij, in het hotel is waar ik verblijf.

Hoewel we met een klein select gezelschap waren, behalve ikzelf en mijn baas twee collega’s van de Wood Group, smaakten de eerste biertjes na vier weken weer heel best. Terwijl de rest van het gezelschap koos voor de Heineken van de tap ging ik voor de Tiger, ook uit de tap. Heineken kan ik tenslotte de komende weken in overvloed krijgen als ik dat zou willen…

Eerste Workshop-dag

Geplaatst op 10 september 2018 door rootseptember 10, 2018

Ik ben in Dubai voor een Workshop bij het bedrijf Wood, wat voor ons een groot project gaat doen in Irak. Er zal heel veel informatie, zowel in de vorm van documenten als elektronische data, gegenereerd worden gedurende het project en samen met mijn collega’s van Wood moeten mijn back-to-back Sachin ervoor gaan zorgen dat al de elektronische informatie zijn weg vindt van de systemen van Wood naar die van ons. Daarvoor moeten er processen worden opgezet en afspraken worden gemaakt, en het belangrijkste, wij moeten onze collega’s van Wood vertellen welke informatie we van ze verwachten en hoe ze het moeten opleveren.

Het was uitslapen voor mij vanochtend want ik had met mijn baas afgesproken dat ik er om een uur of half negen zou zijn. Het gebouw waar de kantoren van Wood zich bevinden, de Arenco Tower, is vlak bij ons hotel, ik kan het vanuit mijn kamer (op de 18e verdieping trouwens) van het Media One hotel zien staan. Vanmorgen wandelde ik er na het ontbijt naar toe, waar ik op mijn gemakje (het was al behoorlijk heet) een minuutje of tien, vijftien over deed.

Eenmaal binnen was er nog even een puzzel hoe ik op de 28e verdieping moest komen. De liften vanaf de begane grond bleken niet verder te gaan dan verdieping 0, die zich boven de parkeergarage bevond. Op verdieping 0 kon ik kiezen uit twee verschillende liftblokken en na vragen bij een bewaker stapte ik in een van de aangegeven liften. Ik kwam inderdaad uit bij de firma Wood, maar op de 13e verdieping. Gelukkig wisten ze me daar te vertellen dat ik in de verkeerde lift was gestopt, ik had toch het andere blok moeten hebben.

Na me gemeld te hebben bij de receptie kreeg ik een bezoekerspas en werd ik opgehaald door mijn baas. De rest van de dag is er uitgebreid vergaderd, waarbij we onze doelstellingen voor vandaag hebben gehaald. Morgen is er dag twee, maar ik moet ook zien dat ik ergens kan pinnen. Dat was vandaag namelijk niet gelukt omdat mijn pinpas niet gebruikt mag worden in Azië, dat had ik even moeten instellen. Gelukkig kan dat tegenwoordig allemaal met je mobieltje…

O ja, de foto van vandaag is niet zo best. dat ligt niet aan mijn iPhone waarmee de foto is gemaakt maar aan het feit dat de ramen van mijn hotelkamer ongelofelijk smerig zijn.

Toch naar Dubai

Geplaatst op 9 september 2018 door rootseptember 9, 2018

Vanmorgen vroeg was de vlucht van Emirates naar Dubai nog steeds niet gecanceld dus na het ontbijt in het restaurant haalde ik mijn koffers op en dropte ik mijn kamersleutel bij de receptie. Daar liep ik mijn maat Ali tegen het lijf waar ik samen mee zou reizen maar hij vertelde me dat in overleg met onze baas zijn trip geen doorgang kan vinden. Het punt is namelijk dat Ali na de Workshop in Dubai terug naar Irak zou reizen en dat kan dus niet: eruit mag nog wel maar erin voorlopig niet.

Het vervoer naar de luchthaven vertrok om zeven uur en het ging deze keer niet per bus want we waren maar met z’n drieën. Het konvooi bestond uit drie gepantserde Toyota Landcruisers, en dat vond ik geen probleem want dat rijdt een heel stuk comfortabeler dan met die bussen.

We kwamen zonder ook maar een enkel probleem op de luchthaven aan en ondanks de nog strengere veiligheidscontroles daar was ik om kwart voor negen bij de business lounge. Helaas, die bleek gesloten, maar gezien het feit dat we inmiddels de zekerheid hadden dat het vliegtuig van Emirates al onderweg was nam ik deze tegenvaller voor lief.

Het vliegtuig vertrok precies op tijd en na een probleemloze vlucht landden we om half twee plaatselijke tijd (het is in Dubai een uur later dan in Irak) op de luchthaven van Dubai. Na het ophalen van mijn koffer ging ik met de door Emirates beschikbare taxi (deze keer een hele luxe BMW) naar mijn hotel gebracht aan de andere kant van de stad, gelegen vlak bij het kantoorgebouw waar ik de komende dagen zal doorbrengen.

Het was een opluchting dat alles uiteindelijk toch goed is gekomen. Het is niet zozeer dat ik mee ooit onveilig heb gevoeld, we zitten goed afgeschermd in het KAZ kamp, maar de onzekerheid over het wel of niet mogen vertrekken werkt toch op je gestel. Je merkt dat ook in het kamp want er werd de afgelopen dagen vrijwel nergens anders meer over gepraat. Want uiteindelijk wil iedereen toch allemaal na zijn of haar vier weken naar huis…

Spannende laatste werkdag

Geplaatst op 8 september 2018 door rootseptember 9, 2018

De verwachte afname van de demonstraties is er maar gedeeltelijk gekomen. Vannacht waren er weliswaar minder maar er werd toch weer op verscheidene plaatsen brand gesticht in de stad, en er worden nu ook zwaardere wapens ingezet door de demonstranten want er is een RPG (rocket-propelled granate) afgeschoten (een soort van granaat die wordt aangedreven door een propeller).

Het ergste nieuws was echter dat er om zeven uur vanmorgen een aanval is geweest met drie Katyusha raketten die zijn afgevuurd op het Amerikaanse consulaat, en dat ligt op de rand van de luchthaven. Dat was voor Qatar Airways reden om voorlopig alle vluchten naar Basra op te schorten, de andere maatschappijen vliegen wel voorlopig nog volgens de dienstregeling. Deze aanval maakt ook duidelijk dat er meer aan de hand is dan alleen demonstraties over de elektriciteitsvoorziening en brak drinkwater, Er wordt vermoed dat deze raketaanval verband houdt met eenzelfde aanval op de Amerikaanse Ambassade in Bagdad kort geleden en dat dus IS hierachter zit.

Vanwege de steeds slechter wordende situatie heeft het management van ons bedrijf gistermiddag al besloten dat er alleen nog mensen mogen vertrekken vanuit Irak maar voorlopig mag er niet meer naar Irak gereisd worden. Alleen mensen die nodig zijn voor het draaiend houden van de fabriek mogen nog inriepen, en dat merkten we meteen vanochtend al omdat alle commuters (die in Dubai wonen en alleen door-de-weeks in Irak werken) thuis moesten blijven. Voor mij betekent het afgekondigde besluit dat mijn vertrek morgenochtend in principe doorgaat, maar het zal nog steeds afhangen van hoe veilig het is om naar de luchthaven te rijden en of met name Emirates zijn vluchten ook niet gaat staken.

En als ik daar nog gematigd positief was dan is dat vanavond nog een stukje minder geworden van er is inmiddels bekend geworden dat er vanmiddag om half zes weer vijf raketten zijn afgevuurd op het Amerikaanse Consulaat. Het enige goeie nieuws van vandaag was eigenlijk dat ik wel op de lijst sta voor het transport naar de luchthaven morgenochtend, maar de vraag is dus of dat doorgaat of niet. Het wordt afwachten en het beste er maar van hopen…

Nieuws uit Basrah

Geplaatst op 7 september 2018 door rootseptember 8, 2018

Het is op en rond de KAZ Gasfabriek nog steeds rustig en dus “business as usual”, al was het vandaag zelfs voor een weekend-dag ongewoon rustig. Er liepen nauwelijks mensen op het fabrieksterrein en dat komt omdat vrijwel alle Irakese werknemers die in Basrah wonen thuis zijn gebleven. Het had geen invloed op het werk en het leven in het kamp gaat gewoon zijn gangetje want daar is alles zoals gezegd rustig.

Wel volgen we allemaal het nieuws en we lezen met meer aandacht dan normaal het dagelijkse bulletin van onze beveiliging waarin we op de hoogte worden gehouden van incidenten in de regio. Normaal gesproken is dat bericht een lijstje van vijf of zes meldingen, meestal van ongeregeldheden tussen stammen of families en af en toe een moord in de stad, maar sinds een paar dagen groeit de lijst met incidenten, met vandaag een nieuw record van over de dertig incidenten.

Vrijwel alle incidenten zijn nu gerelateerd aan demonstraties die in aantal steeds groter worden en ook steeds grimmiger. Bleef het tot een paar dagen geleden bij blokkades en het verbranden van autobanden (wat is daar nou toch de lol van?), maar nu worden er steeds meer branden gesticht, met als dieptepunt het in brand steken vannacht van het Iraanse consulaat in de stad. De reden daarvoor is dat veel mensen denken dat buurland Iran de oorzaak is van veel problemen omdat ze proberen greep te krijgen op het Sjiitische zuiden van Irak om zo het land te destabiliseren.

Toch was er vanavond opeens een heel ander geluid te horen. Verscheidene collega’s houden contact met hun Iraakse collega’s die in Basrah wonen en die hoorden vanavond dat de demonstranten morgen willen gaan stoppen met hun acties. De voornaamste reden schijnt te zijn dat ze erachter willen komen wie die branden sticht. Veel demonstraties waren namelijk bedoeld als vreedzaam protest maar om onduidelijke redenen loopt het regelmatig uit de hand. Er wordt vermoed dat er onruststokers actief zijn die proberen om zo de zaak op de spits te drijven.

Er werd eerst gedacht dat Iran erachter zat maar nu vermoed men dat het weleens IS zou kunnen zijn. Die voeren in het noorden van het land nog steeds oorlog tegen de regeringstroepen en de regering heeft daarom vrijwel alle troepen uit het relatief rustige zuiden naar het noorden gestuurd. IS is er natuurlijk bij gebaad als het nu in het zuiden onrustig wordt zodat er troepen teruggehaald moeten worden in het zuiden.

Het zou dus morgen voor het eerst sinds dagen rustig moeten worden in Basrah. De regering heeft dat niet afgewacht en heeft extra veiligheidstroepen naar de luchthaven van Basrah gestuurd. En ik ben ondertussen alvast begonnen met het pakken van mijn koffer want het plan is nog steeds dat morgen mijn laatste werkdag in KAZ is en dat ik zondagmorgen vroeg naar Dubai vertrek…

Weer onrust

Geplaatst op 6 september 2018 door rootseptember 6, 2018

De weersverandering was van korte duur, vanmorgen was alles weer normaal en ik ben dan ook deze keer niet met de bus naar kantoor gegaan maar lopend, zoals ik gewend ben. Als ik zeg dat alles weer normaal is dan heb ik het alleen over het weer want de situatie in deze regio is op dit moment weer verre van normaal.

Tijdens mijn vorige rotatie braken er ongeveer een week voor mijn vertrek naar huis onlusten uit in en rond Basrah wat een gespannen situatie opleverde. Dat werkte ook door in het KAZ kamp, niet zozeer omdat we over onze veiligheid inzaten maar meer of we de luchthaven konden bereiken op de dag van vertrek en of onze vlucht dan ook wel zou gaan. Nog voordat ik vertrok stabiliseerde de situatie gelukkig en mijn vertrek verliep dan ook helemaal zonder problemen, afgezien van de omweg die ons transport maakte richting de luchthaven.

Het is ook een tijd redelijk rustig geweest maar een paar dagen geleden zijn er weer demonstraties aan de gang die steeds groter worden in aantal en omvang en die ook grimmiger worden. De onlusten spelen zich tot nu toe hoofdzakelijk af in de stad Basrah zelf en er zijn de afgelopen twee dagen al zes mensen doodgeschoten door de ordetroepen en er zijn al bijna honderd gewonden. De slachtoffers zijn allemaal demonstranten maar onder de gewonden zijn ook veel soldaten want de demonstranten laten zich bepaald niet onbetuigd met het gooien van handgranaten en Molotov-cocktails. Er zijn al verscheidene overheidsgebouwen in brand opgegaan en de situatie lijkt alleen maar erger te worden omdat de regering in plaats van de dialoog te zoeken steeds meer troepen stuurt.

Het conflict draait allemaal om het steeds slechter worden van de openbare voorzieningen. De stroom valt om de haverklap uit en het water wat uit de kraan komt is zo zout dat je jezelf er niet meer mee kunt wassen en of de was ermee doen. En dat, zo zeggen de demonstranten, terwijl deze regio de rijkste van heel Irak is met al die olie maar het meeste geld gaat naar Bagdad. De tegenstelling tussen de hoofdstad en Basrah wordt hiermee nog eens aangescherpt en de boodschap is duidelijk, de mensen hier hebben het helemaal gehad met de regering.

Laat ik duidelijk zijn, wij merken er hier op de KAZ fabriek nog steeds helemaal niks van, behalve dan wat randverschijnselen: collega’s die niet op hun werk konden komen en geen uitslag van het bloedonderzoek van afgelopen dinsdag omdat het laboratorium in Basrah is gesloten. En vanmiddag toen ik terug kwam van de lunch waren alle Irakezen op kantoor aan het inpakken, iedereen moest naar huis want de regering heeft voor heel Basrah een straatverbod ingesteld wat inging om drie uur vanmiddag. Dat laatste had overigens voor alle expats op kantoor nog een consequentie want ook de chauffeurs van de bussen die tussen het fabrieksterrein en het KAZ kamp rijden werden naar huis gestuurd. Dat betekende dus voor iedereen naar huis lopen vanavond, wat voor mij overigens geen probleem was want ik loop iedere middag al terug.

En waarachtig, weer is het dus onrustig vlak voor het moment dat ik vertrek want de planning is dat ik aanstaande zondag naar Dubai vlieg. Nou ja, tot nu toe gaan alle transporten naar de luchthaven gewoon door want daar schijnt weinig aan de hand te zijn. Alleen gaat het wel weer via een omweg, maar als dat alles is vind ik het prima…

Weersverandering

Geplaatst op 5 september 2018 door rootseptember 8, 2018

Ik had niet gedacht dat ik het hier ooit zou zien maar het was gistermorgen heiig toen ik buiten kwam. Het voelde benauwd aan, zo ongeveer zoals het aanvoelt op een hete Nederlandse dag wanneer de temperatuur boven de dertig graden komt. En niet te geloven, de luchtvochtigheid die hier normaal gesproken absoluut nul is was nu negentig graden!

Eergisteren toen we naar het kamp terugliepen merkten we de verandering al en we zagen dat de wind vanuit het oosten waaide in plaats van zoals gebruikelijk uit het noorden. Die gedraaide wind zorgt nu voor aanvoer van vochtige lucht vanuit Iran en dat schijnt als het gebeurt een paar dagen tot een paar weken te kunnen aanhouden. Het verschijnsel schijnt zelfs aan de late kant te zijn dit jaar want meestal gebeurt het in augustus, maar nu dus pas in september.

Het was echt een vreemd gezicht te zien om in plaats van de zon een mistige omgeving te zien, maar de grootste verrassing kwam pas toen ik zoals gebruikelijk naar kantoor ging lopen. Al na een paar honderd meter had ik al in de gaten dat dit een zweterig klusje zou gaan worden maar ik besloot om toch maar door te zetten. En dat heb ik geweten want toen ik aankwam was mijn overhemd zo nat dat ik het heb proberen te drogen voor een airconditioningunit.

En achteraf had ik het kunnen weten al vind ik ook dat iemand me wel eens had mogen waarschuwen. Toen ik na het ontbijt uit het restaurant kwam stonden er verderop een heleboel mensen bij de busstop, veel meer dan normaal. Ik vond dat al vreemd maar toen rinkelde het belletje nog niet. Die hebben dit natuurlijk allemaal geweten en hadden daarom besloten om met de bus naar het werk te rijden in plaats van te gaan lopen.

En dat heb ik vanmorgen dus ook maar gedaan…

Bloedafname

Geplaatst op 4 september 2018 door rootseptember 4, 2018

Toen ik naar Irak kwam moest ik om een visum te kunnen krijgen bloed af laten nemen en dat moest gebeuren in een door Irak goedgekeurde kliniek. Dat gebeurde dus in Dubai, onderweg voor mijn eerste bezoek aan Irak. We moesten twee dagen wachten in Dubai op de uitslag van het onderzoek naar mogelijke ziekten als Hepatitis en HIV infectie. We kregen de vereiste stempels in ons paspoort en we konden vertrekken naar Irak waar we ons visum kregen.

Zo’n bloedonderzoek moet in principe ieder jaar opnieuw worden uitgevoerd als we een nieuw visum moeten krijgen maar het HIV onderzoek moet iedere drie maanden gedaan worden. Gelukkig gebeurt dat hier gewoon in het kamp en omdat het voor mij inmiddels ook al weer drie maanden geleden was kreeg ik vorige week een email waarin ik werd verzocht om me vandaag te melden voor een bloedafname in de kliniek van het KAZ kamp. Vooraf moesten we onze paspoorten inleveren en die zouden we met een nieuw stempel uiterlijk morgenavond terug krijgen.

We moesten om half tien vanmorgen verzamelen (er moesten in totaal ruim dertig personen opdraven) in de recreatiezaal vanwaar we in groepjes naar de kliniek zouden worden geroepen. Omdat iedereen graag op tijd wilde zijn (zonder geldig bloed-stempel in je paspoort is je visum niet geldig) waren we ruim voor tijd al aanwezig, en ik stond net te kletsen met mijn maat Ali toen de Visa Manager naar me toe kwam.

“Are you Mister Willem?” vroeg hij. Toen ik bevestigend antwoordde vertelde hij me dat ik geen HIV test hoefde te doen en dus geen bloed hoefde af te laten nemen. “Want,” zo zei hij, “je bent te oud”. Hè???

Wat blijkt, vanaf je zestigste hoef je geen HIV test meer af te leggen voor je visum, en ik hoef dus helemaal niet meer op te draven voor die tussentijdse bloedafnames, alleen nog voor de jaarlijkse want ik moet nog wel getest worden voor alle andere enge ziektes.

Een paar minuten later kwam er iemand naar me toe die me mijn paspoort terug gaf. Er zat een geel briefje op de omslag waarop stond “over age”, oftewel te oud.

Ik weet nog effe niet of ik hier nou blij mee moet zijn of niet…

Afvoerputje

Geplaatst op 3 september 2018 door rootseptember 4, 2018

Een tijdje geleden had ik al gemeld dat er in de nieuwe twee blokken waar mijn kamer is problemen zijn met hardnekkige stankproblemen. Die worden veroorzaakt door een constructiefout in de afvoerputjes in de badkamers, de afvoerpijp daarin heeft geen zwanenhals. Er hing in veel kamers, ook die van mij, een ontzettende putlucht die vaak niet te harden was.

Veel mensen, ook mijn maat Sachin en ik, hebben zelf maatregelen genomen om dit probleem aan te pakken en meestal hielpen die noodmaatregelen wel. Er was ook een structurele oplossing toegezegd en daar zijn ze een week of wat geleden mee begonnen. Die oplossing is overigens heel simpel, de afvoer wordt vervangen door een nieuwe die wel voorzien is van een zwanenhals.

Gisteren was mij kamer aan de beurt en dat merkte ik meteen toen ik aan het eind van de middag mijn kamer binnenkwam: de putlucht was weer terug en wel in alle hevigheid. Ik heb meteen de badkamerdeur dicht gedaan (die laten de schoonmakers om niet helemaal duidelijk reden altijd open staan) en heb een raam opengezet.

Dankzij dat laatste was de ergste stank al vrij snel uit de kamer verdwenen, maar in de badkamer dus nog niet. Nu zit daar een afzuiginstallatie dus hopelijk zorgt dat ervoor dat de putlucht ook daar verdwijnt.

Daarbij ga ik er overigens wel vanuit dat de stank veroorzaakt is doordat de afvoeren zijn opengebroken en niet omdat de nieuwe oplossing niet werkt. Laten we maar hopen op dat eerste, en daar lijkt het gelukkig wel op want vanavond was de stank al aanzienlijk minder.

Voetballen!

Geplaatst op 2 september 2018 door rootseptember 2, 2018

Ik ga tegenwoordig twee dagen achter elkaar sporten en dan neem ik de derde dag rust. Ik wissel bezoeken aan de fitness af met zwemmen en tegenwoordig ook hardlopen. Die fitnessruimte hier is vrij klein maar er is een toezegging dat die gaat worden uitgebreid. Nu zit de fitness nog in hetzelfde gebouw als de recreatieruimte maar er wordt een nieuw recreatiegebouwtje gebouwd vlak achter het zwembad en zo gauw dat klaar is kan die huidige ruimte bij de fitness worden getrokken. We krijgen dan een flinke fitnessruimte met hopelijk ook wat meer apparaten want nu is het hoofdzakelijk vrije gewichten en ik ben daar niet zo’n liefhebber van.

iets anders wat ons is toegezegd is een veldje om te voetballen, en die toezegging staat al een tijdje want ik hoorde er al over tijdens mijn sollicitatiegesprek in december. Het was er blijkbaar nog steeds niet van gekomen want toen ik hier voor het eerst kwam was er nog niks in zicht.

Tot er vandaag een mailtje kwam dat aanstaande woensdag de “Football Pitch” officieel geopend gaat worden. Vanaf woensdag kan er dus gevoetbald worden en daar ga ik zeker net als op Sakhalin weer aan meedoen. Jammer alleen dat mijn maat Colin net weg is want op Sakhalin voetbalden we samen met nog wat collega’s, vaak twee keer in de week.

Over Colin gesproken, hier nog een foto van zijn afscheid afgelopen woensdag:

Winkeltjes

Geplaatst op 1 september 2018 door rootseptember 2, 2018

Er zijn verscheidene kleine winkeltjes op het terrein, er is er een op het KAZ kamp en zelfs twee bij de kantoorgebouwen. Het winkeltje op de foto is zelfs vlak naast ons kantoor. Het is een klein kruideniertje waar ook vers gemaakt eten te koop is en veel van de lokale fabrieksarbeiders komen er tussen de middag naartoe om wat te eten. Ik ben er zelf overigens nog nooit binnen geweest, wij eten in het restaurant in het KAZ kamp en verder heb ik nog niks nodig gehad.

Ernaast is merkwaardig genoeg een wat grotere winkel met elektronica, variërend van magnetrons tot wasmachines. Ik heb me wel eens afgevraagd hoe die winkel hier zaken doet maar misschien verkopen ze veel aan de arbeiders. Hier ben ik trouwens wel al eens binnen geweest om eens te kijken en het uitgebreide assortiment verbaasde me. Er staan wel regelmatig grote auto’s voor de deur, voornamelijk pickup’s, dus misschien wordt er toch meer verkocht dan ik vermoed.

Het winkeltje op het KAZ kamp is in zoverre bijzonder dat het gevestigd is in een container midden op het terrein. Veel assortiment is er niet maar mocht ik zonder shampoo of deodorant komen te zitten dan kan ik daar terecht. Dat had ik tot vanavond overigens alleen van horen zeggen want ook hier was ik nog niet binnen geweest. Tot vanavond dus, ik had namelijk gehoord dat er daar Magnums te koop zijn en ik vond dat ik wel een ijsje verdiend had.

Binnen bleken een paar stellingen te staan met behalve de cosmetische producten ook snacks, en inderdaad een vrieskist met ijs, waaronder vier soorten Magnums. Ik was verbaasd over sommige luxe producten zoals draadloze koptelefoons die er ook te koop zijn maar zag er ook handige dingen zoals oplaadsnoertjes voor telefoons. Het meest bijzondere echter van dit winkeltje is dat er achterin een gordijn is waarachter een kapper zit. Deze persoon uit India werkt overdag gewoon op de fabriek maar is van origine kapper en verdient zo ’s avonds een centje bij. Het schijnt dat je er een prima knipbeurt krijgt voor vijf dollar, kom daar maar eens om thuis in Rijnsburg.

De keus viel vandaag overigens op een Magnum met witte chocola. Lekker hoor…

Mazzeltje

Geplaatst op 30 augustus 2018 door rootaugustus 30, 2018

Kijk, af en toe moet het eens mee zitten en dat was vandaag zo. Tot twee keer toe zelfs.

Wat het geval, een van de engineers vond het hoog tijd om een van onze grote contractors, een bedrijf wat Wood heet, te vertellen hoe wij Informatie Management doen en wat wij in dat opzicht van ze verlangen. Het was in vroeger tijden gebruikelijk dat wij vrij snel na het afsluiten van zo’n contract bij zo’n bedrijf langs gingen om precies dat te doen maar door de bezuinigingen komt dat weinig meer voor. Het gevolg is meestal een puinhoop aan data en documentatie, wat logisch is als er nooit duidelijk is uitgelegd wat de bedoeling is.

Maar goed, deze keer wil men dat dus op de ouderwetse manier aanpakken, en aangezien Wood er zelf ook om had gevraagd en mijn baas het er mee eens is mag ik samen met nog een collega naar het kantoor van Wood voor een Workshop over het bovengenoemde onderwerp. En het allerleukste is dat dat kantoor in Dubai zit…

We hebben het zo geregeld dat we de laatste dagen van mijn rotatie gaan, wat inhoudt dat ik vanuit Dubai na de Workshop direct naar huis vlieg. Daarvoor moesten natuurlijk wel mijn al geregeld vluchten worden omgeboekt, en dat had nogal wat voeten in aarde want de hoogste baas van afdelingen Financiën moest daar persoonlijk toestemming voor geven. Dat bleek gelukkig een makkie want mijn eigen baas had hem al verteld waar het over ging dus dat werd allemaal gisteren geregeld.

Er moet ook nog voor een paar dagen een hotel worden geboekt in Dubai en dat was weer een heel ander verhaal, daarvoor moest de hoogste baas hier in Irak toestemming geven. Ik zag mijn geest al zweven want volgens mij heeft zo’n man toch wel belangrijker dingen te doen dan dit soort verzoeken afhandelen. Ik verwachtte dan ook niet veel toen ik hem vanmorgen mijn verzoek stuurde, maar tot mijn stomme verbazing kreeg ik binnen een paar minuten een email met goedkeuring van hem terug.

Dat was de eerste keer vandaag dat het meezat, en het werd nog mooier. Omdat ik nu vanuit Dubai naar huis vlieg en niet vanuit Basrah kan ik een dag eerder een vlucht naar huis nemen. Ik kreeg te horen dat er geen business class beschikbaar was voor de vlucht van acht uur ’s morgens, dus ik dacht dan maar de vlucht van kwart voor drie ’s middags, ben ik nog steeds ’s avonds voor tienen thuis als alles goed gaat. Krijg ik een mailtje, ons reisbureau had toch nog een plaats gevonden op de vlucht van acht uur ’s morgens.

En dat betekent dat ik een volle dag eerder thuis ben. Is dat mazzel of niet?

Afscheidslunch

Geplaatst op 29 augustus 2018 door rootaugustus 29, 2018

Ik was tussen de middag samen met mijn twee teamleden, die zowaar allebei verschenen waren vandaag, uitgenodigd voor de afscheidslunch van mijn ouwe maat Colin Forster. Colin is, tot morgen in ieder geval, de Document Control Lead en dus een teamgenoot van mij. Het is zelfs zo dat ik oorspronkelijk op Colin’s baan had gesolliciteerd (al wist ik dat in eerste instantie niet) en ik was in feite al aangenomen om hem te gaan vervangen toen ik het verzoek kreeg om de baan die ik nu heb te overwegen. Het feit dat ik voor het laatste heb gekozen betekende dat Colin’s aflopende contract met een paar maanden verlengd moest worden totdat er een andere vervanger voor hem was gevonden. Die is er nu en Colin gaat dus nu na ruim vijf en een half jaar weg bij de Basrah Gas Company.

Colin en ik kennen elkaar al bijna vijftien jaar, we hebben elkaar ontmoet op Sakhalin waar hij al werkte toen ik er voor het eerst op bezoek ging eind 2004. Toen ik daar gestationeerd was hebben we samen heel wat partijtjes zaalvoetbal gespeeld en we zijn in die tijd goeie maatjes geworden. Colin is langer op Sakhalin gebleven dan ik maar in de daaropvolgende periode in Rijswijk kwam ik hem daar toch weer tegen toen hij daar een tijdje was gestationeerd voor een project in Kazachstan. Na dat project is hij naar Irak vertrokken en daar kwamen we elkaar dus weer tegen. Nou ja, eigenlijk al eerder want hij zat in de sollicitatie-commissie voor zijn vervanger en we hadden elkaar dus telefonisch al weer een paar keer gesproken.

En vandaag was dus zijn afscheidslunch en dat was een echte Iraakse lunch, niet alleen het eten zelf maar ook de manier waarop er werd gegeten. De rij tafels waaraan we zaten werd vol gezet met schalen overigens heerlijk eten: een speciaal soort gestoomde oranje-gele rijst met daarop stukken kip, lam en rundvlees en daarnaast bakken met verse dadels, potjes half-geschifte yoghurt en flesjes met een soort yogi-drink.

Op de foto zie je Colin als tweede van links. Helemaal links op de foto is Mohammed van mijn team en de tweede van rechts is het andere team-lid Mustafa.

Zoals gezegd, het eten was heerlijk, maar we kregen geen eigen bord, alleen een plastic lepel. En we moesten dus eten met een paar van dezelfde plate, met alleen die lepel en onze vingers. Voor mij geen probleem maar ik ken wel iemand die als ze dit leest nu zit te griezelen.

Overigens, dat yogi-drink spul bleek een mint-smaak te hebben. Dat was dan ook het enige wat ik niet zo kon waarderen want het smaakte naar vloeibare tandpasta…

Kampfoto’s

Geplaatst op 28 augustus 2018 door rootseptember 4, 2018

Vandaag even een paar foto’s van het KAZ kamp om een beter een idee te krijgen hoe het eruit ziet.

De eerste foto is een panorama-shot gemaakt staande voor de recreatiezaal, hetzelfde gebouwtje waar ook de fitnessruimte zit. Helemaal rechts zie je een rijtje barakken waar collega’s wonen en waar ik de eerste week dat ik hier was ook een tijdelijke kamer heb gehad. In het midden staat het administratie-gebouw en rechts daarvan zie je het restaurant. De open ruimte ervoor is het “centrale plein”, de plek waar we allemaal moeten verzamelen als er een alarm afgaat en waar is tijdens mijn vorige rotatie dus twee keer ’s avonds heb gestaan, een keer voor een oefening en een keer voor een vals brandalarm. De gebouwen waar ik woon kun je niet zien op de foto, die liggen helemaal rechts en vielen buiten beeld.

Op de bovenstaande foto zie je die barakken weer, het rechtse blok hierboven staat op de eerste foto helemaal links. Tussen de barakken zie je hier een stuk van de binnenmuur die rond het kamp loopt. Daarachter ligt een open ruimte met daarachter nog een tweede muur.

Op de laatste foto kijk je vanuit het standpunt van de vorige foto naar links. Achteraan zie je weer de binnenmuur en achter het pad een van de vele hangplekken waar je met collega’s kunt kletsen en waar gerookt mag worden. Op dit moment wordt er nog niet zoveel gebruik van gemaakt omdat je er overdag gebakken wordt en het ’s avonds nog te heet is. Het schijnt dat er met name vanaf oktober veel meer gebruik van gemaakt gaat worden omdat het dan ’s avonds heerlijk buiten is. We gaan het zien.

Overigens, als je op de foto’s klikt krijg je ze in groter formaat te zien. Dat geldt overigens voor vrijwel alle foto’s.

Ochtendritueel op kantoor

Geplaatst op 27 augustus 2018 door rootaugustus 27, 2018

De afgelopen week was het bijzonder rustig op kantoor want alleen de expats waren aan het werk. Alle Irakezen hadden vanwege Eid Al-Adha drie dagen vrij, met aansluitend het weekend en gisteren was ook iedereen vrij om de een of andere reden die me niet helemaal duidelijk is. Ik dacht namelijk dat het een nationale feestdag was, dat is me tenminste verteld, maar ik kan nergens vinden op het Internet wat voor dag het dan precies is.

Hoe dan ook, het was dus rustig op kantoor en dat beviel ons allemaal eigenlijk best. Niet om het een of ander maar de Iraki’s zijn een luidruchtig volk. Praten op normaal volume is blijkbaar verboden want alle gesprekken gaan met stemverheffing en dat gaat de hele dag door. De meeste van ons slaken dan ook om twee uur ’s middags op een normale werkdag een zucht van verlichting want dan gaan ze allemaal naar huis.

Het ergste is echter de ochtend, die verloopt iedere dag met hetzelfde ritueel. Als ze binnenkomen wordt iedereen luidruchtig begroet, en bij de mannen betekent dat ook een handdruk en een stevige knuffel met de rechter-schouders tegen elkaar (bij goeie bekenden is dat een complete omhelzing en een paar zoenen op de wangen). En ja, daar is voor mij af en toe ook geen ontkomen aan, en van sommige ben ik ook al een goeie bekende dus ik bedoel maar…

Daarna verzamelen ze in groepjes en gaan ze uitgebreid ontbijten aan iemand’s bureau. De gesprekken daarbij zijn zoals gezegd luid en er wordt ook het nodige gelachen. Op zich allemaal niet eens een probleem maar die bijeenkomsten kunnen nogal lang duren (en wordt er dus niet gewerkt) en het hindert mensen die wel aan het werk zijn. Met name als je een telefoongesprek probeert te voeren met zo’n groep in je nabijheid dan ben je de pineut, je kunt net zo goed ophangen en het later opnieuw proberen.

Om aan te geven dat niet alleen wij Westerlingen ons er af en toe aan ergeren, een collega uit Pakistan vertelde me dat hij speciaal hiervoor een koptelefoon heeft gekocht met noise-cancelling…

Verandering van seizoen

Geplaatst op 25 augustus 2018 door rootaugustus 27, 2018

Het is duidelijk merkbaar dat het zonnetje ’s morgens lager staat wanneer ik naar de kantine loop voor het ontbijt dan tijdens mijn vorige rotatie. Ook ’s avonds is het al eerder donker aan het worden, de zon is al bijna onder tegen de tijd dat we van kantoor naar het kamp zijn gewandeld. Dat komt uiteraard vanwege de verandering van de seizoenen want hoewel we hier een stuk zuidelijker zitten dan Nederland ten opzichte van de evenaar is het verschil tussen de seizoenen hier veel groter dan in Maleisië en op de Filipijnen waar we hebben gewoond.

Net als in Nederland zijn er hier ook vier seizoenen en op dit moment komt de zomer zo’n beetje aan z’n einden en gaan we langzaam aan de herfst in. Dat is merkbaar aan de temperatuur overdag die langzaam gaat afnemen, tot in de winter zelfs tot hooguit zo’n achtentwintig graden, maar vooral aan de temperatuur ’s nachts. Nu al merk ik tijdens de wandeling naar kantoor dat het iets koeler is dan zeg twee maanden geleden, en tegen het eind van het jaar kan het zelfs ’s nachts tegen het vriespunt worden. Dat wordt dus toch een jas of in ieder geval een vest of trui meenemen…

Op de foto zie je het pad wat ik afloop van de ingang van het gebouw waar ik “woon” richting het restaurant, waarvan je nog net de bovenkant ziet boven de containers. Die containers zijn overigens de onderkomens van ons beveiligingspersoneel. Het ziet er misschien nogal primitief uit aan de buitenkant maar ze zijn van binnen van alle gemakken voorzien. Voor zover mogelijk in zo’n beperkte ruimte natuurlijk, en ik ben dan ook blij dat wij gewoon kamers hebben met toch wat meer ruimte. Dat we een raam hebben maakt daarbij weinig uit, om de warmte buiten te houden zit de zonnewering toch de hele dag dicht…

Naast onze woonbarakken is trouwens nog een kamp, het ABB kamp, wat ook helemaal uit containers bestaat. Daar zit hoofdzakelijk ingehuurd personeel waaronder veel Indiërs. Ik was daar tot vandaag nog nooit geweest en ik heb daar ook niks te zoeken, behalve dan de fitnessruimte daar waar alleen maar cardio-apparaten staan. En omdat ik weer wilde gaan hardlopen ben ik vanavond daar naartoe gegaan voor een half uurtje lichamelijke inspanning op de loopband en de fiets. Iets wat ik in de toekomst beslist meer ga doen.

Vliegen…

Geplaatst op 24 augustus 2018 door rootaugustus 25, 2018

Ik heb het gehad over dieren en vogels die we hier hebben maar ik heb de twee meest prominente nog niet gemeld, en dat zijn de kakkerlakken en de vliegen.

Van de kakkerlakken hebben we op zich vrijwel geen zichtbare overlast, op dat enkele exemplaar na wat vorige week opeens in de hal lag. Ervaring op de Filipijnen heeft ook geleerd dat je ze normaal gesproken nauwelijks ziet bij daglicht en dat is maar goed ook. Bovendien wordt hier met name in de toiletten regelmatig gesprayd met insectenverdelger, en ik weet niet wat voor spul het is maar als er is gespoten mogen we vijftien tot twintig minuten geen gebruik maken van het toilet…

Nee, dan de vliegen. De vorige twee keren dat ik hier was heb ik er amper gezien maar deze keer is het goed raak. Ze zitten overal en het meest vervelende is nog wel dat ze behalve op je eten ook continue op je lijf proberen te gaan zitten. Er hangen in het restaurant van die blauwe insectenlampen op maar ik heb niet niet een keer zo’n bevredigende pats gehoord van een insect wat op het elektrische rooster wordt geroosterd. En ook de andere insectenvangers die aan het plafond hangen lijken nauwelijks effect te hebben.

In mijn kantoor zitten er al een paar dagen een paar die me voortdurend lastig vallen, en ik krijg ze niet te pakken want als ze wegvliegen zie ik ze nergens meer. Ze gaan nergens in het zicht zitten op de muren of zo en ik zie ze pas weer als ik weer als landingsplatform wordt gebruikt. In eerste instantie dacht ik zelfs dat er maar één vlieg zat maar nadat ik er uiteindelijk toch een te pakken kreeg bleken het er minstens twee te zijn.

Vandaag heb ik een ouwe truc geprobeerd die we in Frankrijk op de camping altijd gebruikten om wespen te vangen. Je snijdt de bovenkant van een plastic fles rondom af, doet wat limonade in het onderste stuk en stopt dan de afgesneden top omgekeerd in het onderste stuk. De bedoeling is dat de insecten op de limonade afgaan, maar eenmaal door de nauwe hals kunnen ze dan niet meer terug en zitten opgesloten in de fles waar ze uiteindelijk doodgaan.

Een prachtig idee, het werkt uitstekend met wespen maar blijkbaar niet met vliegen. Ik heb de hele dag zelfs nog geen enkele vlieg op de fles gezien, laat staan een die naar binnen op de limonade af ging, dus er blijft niks anders over dan proberen ze plat te meppen. Als ik de kans krijg tenminste…

Beestenboel

Geplaatst op 22 augustus 2018 door rootaugustus 23, 2018

Vanmorgen toen ik aankwam bij kantoor en ik de deur opende hoorde ik achter me miauwen. En ja hoor, een zwerfkat die lekker tegen het hek lag toen ik aankwam lopen kwam naar me toe, blijkbaar in de verwachting dat ik wat te eten bij me zou hebben. Helaas was dat niet zo en nadat ze nog even had zitten miauwen ging ze weg toen ik naar binnen ging.

Er zitten de nodige zwerfkatten op het fabrieksterrein en daar wordt weinig aan gedaan want ze houden het ongedierte enigszins op peil. Zwerfhonden zijn er ook al zien we ze vrijwel alleen van een afstandje want ze zijn nogal schuw.

Er zijn ook nog andere dieren hier, zoals vogels. Meestal zijn het soorten die we in Nederland ook kennen, zoals mussen en duiven. Mogelijk zitten er nog andere soorten ook maar aangezien ik geen erkende vogelaar ben is dat voor mij lastig te zien, voor zijn het allemaal mussen.

Naast de bovengenoemde, tamelijk onschuldige, diersoorten zijn er ook een paar waar we voor moeten uitkijken. Zo zijn er de “camel spiders”, of kameelspinnen zoals ze in het Nederlands heten (rolspinnen is ook een Nederlandse naam voor deze krengen). Meest opvallende kenmerk van deze spinnen is dat ze groot zijn, ze kunnen poten hebben van wel dertien centimeter lang. Ze zijn erg snel en kunnen gemeen bijten al zijn ze niet giftig. Een collega heeft er vanavond een paar gespot op de weg naar de poort toen hij aan het hardlopen was.

Maar het meest gevaarlijke beest is de Sand Viper (Zandadder), een uiterst giftige slang die overigens ook in Europa voorkomt, zij het niet in Nederland. Het vervelende van deze slangen is dat ze in het woestijnzand moeilijk te zien zijn door hun camouflagekleuren, ze zijn heel erg snel en hun beet kan zelfs dodelijk aflopen. Gelukkig wordt er op het fabrieksterrein regelmatig op dit soort ongedierte gecontroleerd en de kans dat we er binnen de muren een tegenkomen is vrijwel nul.

Je zou waarschijnlijk denken dat er hier ook kamelen voorkomen, en dat zal ook wel alleen heb ik ze nog niet gezien, alleen maar kuddes geiten. En nog even over die kat van vanmorgen, nadat ik dat fotootje naar Riet had doorgestuurd kreeg ik meteen een berichtje terug, “Je mag hem niet meenemen”…

Eid Al-Adha

Geplaatst op 21 augustus 2018 door rootaugustus 22, 2018

Vandaag begint de viering van het islamitische Eid Al-Adha wat we in Nederland kennen als het Offerfeest, en dat duurt tot aanstaande zaterdag.

Tijdens dit feest moet ieder gezin een dier ritueel slachten volgens de halal regels, wat betekent dat de slacht onverdoofd plaatsvindt. Naast het Suikerfeest is het Offerfeest een van de belangrijkste feesten in de islam en wordt gevierd om te gedenken dat de profeet Ibrahim (in het christelijk geloof bekend als Abraham) bereid was zijn zoon te offeren. Vlak voor de uitvoering van het offer werd de zoon door een ram en dat werd geslacht in plaats van de jongen. De viering van het feest is op de tiende dag van de twaalfde en meest heilige maand van het islamitische jaar, tevens de maand waarin moslims op bedevaart gaan naar Mekka.

Het te offeren dier is in de Arabische wereld een lam, een geit of een koe, al naar gelang de rijkdom van het gezin, maar in Nederland wordt meestal een lam of een schaap geofferd. Na de slacht wordt het dier in drie stukken verdeeld, een deel voor de armen, een deel voor de familieleden en een deel wat tijdens de viering van Eid Al-Adha wordt gegeten.

Het is op kantoor vanaf vandaag tot na het komend weekend dus erg rustig want alle Irakese werknemers zijn vrij. Verder kregen we gisteravond allemaal een brief op onze kamer dat ook de huishoudelijke activiteiten de komende twee dagen stil komen te liggen.

Merkwaardig genoeg was mijn kamer gewoon schoongemaakt en opgeruimd vandaag, het lijkt erop dat alleen het vervangen van handdoeken en beddengoed en het wassen van kleren stil ligt de komende dagen.

Gelukkig ging de leverantie van de wekelijkse watervoorraad op kantoor wel gewoon door. Er gaat nogal wat water doorheen, zelfs als de Irakezen er niet zijn, maar gelukkig kunnen we het met de leverantie van vandaag zeker tot na het weekend uitzitten.

Ongeoorloofd afwezig

Geplaatst op 20 augustus 2018 door rootaugustus 21, 2018

Ik heb al eens geschreven over het feit dat de arbeidsethiek van de Irakezen niet helemaal overeenkomt met die van de Nederlanders. Er zijn uiteraard ook zat Nederlanders die niet bepaald model-werknemers zijn maar de Irakezen hebben wel heel vreemde ideeën over de dagelijkse arbeid. Ze worden geacht te werken van acht tot twee, en dat is dus al niet echt overdreven lang, maar ze komen ook wanneer ze daar zin in hebben. Je weet dus nooit wanneer ze op het werk verschijnen.

De twee Irakezen in mijn team, Mustafa en Mohammed, zijn daarop geen uitzondering maar er wordt in het algemeen binnen IT (als het werkt tenminste) iets aan gedaan. Alle teamleads, waaronder ik, moeten bijhouden wanneer een Irakese werknemer niet op het werk verschijnt zonder dat vooraf gemeld te hebben.

Nu begint morgen de viering van het Offerfeest (Eid Al-Adha) en dan is iedereen drie dagen vrij. Heel veel Irakezen hadden gisteren en vandaag vrij genomen zodat ze inclusief de twee aansluitende weekenden ruim anderhalve week vrij zijn. En zoals gezegd, vrij nemen betekent hier niet zozeer het opnemen van een officiële vrije dag maar gewoon niet komen opdraven.

Gistermorgen kwam Mohammed onverwacht op kantoor en toen die gistermiddag naar huis ging verzekerde hij me dat hij ook vandaag zou komen. Van Mustafa kreeg ik gistermorgen bericht dat hij niet op het werk zou verschijnen met daarbij de merkwaardige toevoeging dat hij dinsdag weer zou komen; merkwaardig, omdat het vandaag maandag is en dinsdag een officiële vrije dag en dan komt hij dus zeker niet.

En zoals ik al had verwacht, ze kwamen vandaag allebei niet. De rest van de week zal het rustig zijn op kantoor en we zien wel weer wie er na het weekend op het werk verschijnt…

De foto van vandaag heb ik gemaakt na de lunch terwijl ik op een overdekt plekje in de schaduw op de bus zat te wachten. Rechts achteraan zie je het restaurant oftewel de DFAC (Dining Facility) zoals ze het hier noemen.

Vuil…

Geplaatst op 18 augustus 2018 door rootaugustus 19, 2018

Ook goedemorgen! Kom ik vanmorgen op kantoor. ligt dit op de grond in de hal. En nee, deze was nog niet helemaal dood want de tentakels bewogen nog. Het kreng heeft daar de halve ochtend gelegen terwijl iedereen er omzichtig omheen stapte, maar opeens was hij weg. Mogelijk opgeruimd door een schoonmaker maar ik acht het waarschijnlijker dat hij gewoon is weggelopen en ergens een scheur in de muur is ingedoken.

Properheid is toch al niet iets wat hier hoog in het vaandel staat, en dat is goed te merken aan de staat waarin het kantoor verkeert. Toen vijf jaar geleden de eerste collega’s hier verschenen werd er min of meer verwacht dat ze in het pak zouden opdraven maar daar kwam al snel een einde aan, simpelweg omdat het zeker toen gewoon te smerig was. Overal lag stof, gordijnen hingen van de kozijnen, alle airco’s waren kapot, de bureaus waren ouderwetse houten tafels en tot overmaat van ramp liepen de ratten gewoon door de tent.

Gelukkig is er het nodige verbeterd maar schoon is het nog steeds niet. Het toetsenbord waarmee ik moet werken heeft bijvoorbeeld allemaal toetsen waar het vuil aangekoekt zit. Spullen om dat schoon te maken zijn hier niet dus ik had nu uit Nederland wattenstaafjes meegenomen om daar wat aan te doen. Dat is maar gedeeltelijk gelukt want sommige plekken kom ik gewoon niet bij. En toen ik het toetsenbord omdraaide en uitklopte boven mijn bureau kwamen er genoeg haren uit om een flink harig beest van te breien, om van de etensresten nog maar te zwijgen…

Het bureau had ik trouwens net met een doekje schoongemaakt, en dat had volgens de berichten eigenlijk niet gehoeven want de schoonmakers houden dat bij. Jaja…

Terug op kantoor

Geplaatst op 17 augustus 2018 door rootaugustus 19, 2018

Er is een reden waarom mijn back-to-back Sachin en ik onze rotaties zodanig hebben afgestemd dat we op een donderdag aankomen in Irak, en dat is omdat dat vlak voor het weekend is. De eerste twee werkdagen, de vrijdag en de zaterdag, is het dan lekker rustig op kantoor want alle Iraakse collega’s zijn dan vrij. Je hebt dan mooi tijd om je weer een beetje in te werken na een afwezigheid van vier weken.

En een rustig begin van mijn werkperiode kon ik wel gebruiken want ik had de nodige nachtrust gemist tijdens het reizen en gisteravond ben ik dan ook al heel vroeg als een blok in slaap gevallen. Vanmorgen werd ik gewekt door de wekker, een teken dat ik nog niet helemaal terug ben in mijn normale ritme.

Net als tijdens mijn vorige rotatie wandelde ik na het ontbijt op mijn gemak naar kantoor waar ik als eerste aankwam en dus voor een gesloten deur stond. Gelukkig kwam net op dat moment de bus aan en daarin zat een van mijn collega’s die een sleutel heeft dus ik kon alsnog naar binnen.

Er was weinig veranderd sinds de laatste keer dat ik hier was maar het eerste wat me opviel was dat we eindelijk een handendroger hebben in de toiletten. Hoewel er wasbakken zat zijn om je handen te wassen waren er geen handdoeken of tissues aanwezig zodat je altijd maar moest zien hoe je je handen weer droog kreeg. Gelukkig hoef ik daar dus mijn zakdoek of mijn broekspijpen niet meer voor te gebruiken…

Die toiletten zijn toch al een verhaal apart want er is bijvoorbeeld ook geen toiletpapier. Dat klinkt vreemd maar hier is het gebruikelijk om een soort doucheslang naast het toilet te hebben voor het reinigen achteraf. Ja, dat geeft een natte boel, ik weet ook niet precies hoe ze dat doen zonder je kleren zeiknat te laten worden en daarom gebruik ik die methode zelf nooit.

Ik neem gewoon zelf een toiletrol mee vanuit mijn kamer, maar dat geeft toch een beetje een campinggevoel op je werk. Misschien werkt het makkelijker met die hurk-toiletten (het bekende gat in de grond), want zo zien drie van de vier toiletten er uit, er is er maar een met een gewone toiletpot.

Nog een onhebbelijkheidje van de toiletten is dat de deuren allemaal naar binnen open gaan. En alweer, dat zal minder hinderlijk zijn bij de hurk-toiletten maar bij het ene toilet met de toiletpot is het ronduit lastig om je naar binnen te wurmen. Temeer omdat die kraan met doucheslang ook precies aan de muur zitten aan de kant waarlangs je naar binnen moet.

Je ziet, het is allemaal weer even wennen…

Terug in het KAZ kamp

Geplaatst op 16 augustus 2018 door rootaugustus 17, 2018

Van slapen is jammer genoeg niet veel terecht gekomen onderweg. Ik heb misschien twee en een half uur geslapen terwijl ik eigenlijk had willen doorslapen tot vlak voor aankomst maar dat lukte dus niet. Wel leuk was dat ik meteen na het instappen van plek voor me ineens “He Willem” hoorde. Het bleek Paul te zijn, de Engelsman die in Dronten woont en naast wie ik op weg naar huis vier weken geleden had gezeten op de vlucht van Basrah naar Dubai.

Omdat we met bijna een uur vertraging aankwamen in Dubai had ik ook geen zin meer om naar het hotel te gaan waarvoor ik van Emirates een voucher had gekregen, simpelweg omdat de tijd die ik daar zou kunnen doorbrengen hooguit drie uurtjes zou zijn. Ik besloot dus om maar gewoon in de lounge te blijven hangen tot het vertrek naar naar Basra. Daar heb ik ook nog even geprobeerd nog wat te slapen maar meer dan een uurtje is dat niet geworden. En nee, dat was niet omdat ik bang was dat ik weer mijn vlucht zou missen…

De vlucht naar Basrah vertrok vrijwel op tijd en we kwamen zelfs een kwartier te vroeg aan op de luchthaven van Basrah, om half drie in de middag. De gebruikelijke formaliteiten werden vlot afgehandeld en ik kon al snel door naar de bagagebanden voor het ophalen van mijn rolkoffer. Tijdens het wachten had ik zicht op de Duty Free Shop van de luchthaven en die zie je dan ook op de foto. De bagage kwam uiteindelijk, niet op de band waarboven vlucht EK947 stond aangegeven maar op de band daarnaast waarboven toch duidelijk “Closed” op het bord stond…

De wachttijd in de aankomsthal was nogal lang omdat we op twee collega’s moesten wachten die langer werk hadden omdat ze een nieuw visum moesten. Nadat ze ook in de aankomsthal waren aangekomen werden we in taxi’s gezet die ons naar de vlak buiten de luchthaven gelegen “Dustbowl” brachten. De “Dustbowl” is de plek waar de bussen op ons wachten die ons naar onze uiteindelijke bestemming brengen, en in ons geval was dat dus het KAZ kamp. De rit, die langer duurde dan normaal omdat er uit veiligheidsoverwegingen nog steeds wordt omgereden om mogelijke protestdemonstraties te vermijden, was zoals gebruikelijk eentonig. Het was ondanks de airco in de bus behoorlijk warm in het kogelvrije vest en het enige opwindende was dat we onderweg een uitgebrande tankwagen langs de weg zagen liggen die vanochtend was ontploft waarbij de chauffeur om het leven was gekomen. Het was overigens geen aanslag maar waarschijnlijk gewoon het gevolg van het feit dat ze het hier met de veiligheid nou eenmaal niet zo nauw nemen.

Om even over vijven arriveerden we in het KAZ kamp waar ik na het ophalen van de sleutel naar mijn kamer ging. Ik was bekaf en wilde eigenlijk meteen na het avondeten naar mijn bed gaan maar het werd toch wat later dan verwacht. In het restaurant kwam ik zoveel collega’s tegen die me kwamen begroeten dat het later werd dan gepland.

Terug op mijn kamer wilde ik nog even een film afkijken maar dat was toch teveel van het goeie en ik viel ruim voor negenen al in slaap…

Vertrek naar Basra

Geplaatst op 15 augustus 2018 door rootaugustus 16, 2018

De eerste periode van vier weken verlof zit er op. Dit was mijn laatste verlofdag, vanavond ben ik vertrokken vanaf Schiphol naar Dubai met vlucht EK150 van Emirates.

Toen mijn eerste werkperiode van vier weken erop zat merkte ik op dat de tijd was omgevlogen, en datzelfde kan ik nu ook wel zeggen van de afgelopen vier weken thuis. Op zich is het prima bevallen om vier weken thuis te zijn, al was dat eigenlijk niet helemaal de bedoeling. Riet en ik hadden plannen om nog een paar dagen weg te gaan maar vanwege het extreem hete zomerweer besloten we dat we gezien de omstandigheden liever thuis in onze eigen tuin bleven. Geen uitje dus deze keer maar wel hebben we alvast vooruit gekeken naar de volgende verlofperiodes waarin we vast en zeker iets gaan plannen.

Er viel ook deze keer weer niet zo heel veel te pakken dus mijn rolkoffer stond gisteren al klaar en het enige wat ik vandaag nog moest doen was het pakken van mijn laptoptas waarbij de grootste zorg altijd is het zorgen dat alle benodigde oplaad-snoeren worden meegenomen. Na het afscheid van moeder en schoonmoeder en nog een laatste keer naar de sportschool was ik klaar voor vertrek.

Mijn vervoer naar Schiphol werd weer verzorgd door Emirates met een luxe taxi die om kwart voor zeven al voor de deur stond. Op zich een beetje vroeg want ik had net gehoord dat mijn vlucht niet om tien voor tien maar om vijf over tien zou vertrekken, een kort oponthoud wat veroorzaakt was door de problemen op Schiphol vanmiddag waardoor het vliegverkeer drie kwartier plat had gelegen.

Ik was dus erg vroeg op de luchthaven maar daar had ik nog een onverwacht oponthoud bij de bagagecontrole want ik werd daar tegengehouden, er was een staking van vijftien minuten. Ik bracht de tijd door met een gesprek met een Engelse passagier die op weg was naar London en net als ik moest wachten tot het personeel weer aan het werk ging. De rij achter me werd steeds langer maar omdat ik als een van de eerste weer door mocht ging de afhandeling erg vlot en een extra bonus was dat er nu ook helemaal geen rijen stonden bij de paspoortcontrole.

Daarmee was de mazzel wel op want aangekomen bij de gate na een kort verblijf in de business lounge moesten we allemaal ruim een uur langer dan gepland wachten voordat we konden gaan boarden. Dat had weer niks met de problemen op Schiphol te maken maar blijkbaar met de late aankomst van het vliegtuig vanuit Dubai. We vertrokken dan ook bijna een uur te laat en dat betekent dat ik morgenochtend ook later in Dubai zal arriveren.

In de tussentijd ga ik maar eens proberen om wat te gaan slapen…