Het was vorige week Chinees Nieuwjaar en dat wordt in Kuala Lumpur altijd groots gevierd want er is een enorm grote Chinese gemeenschap in de stad. Overal waren nog steeds de versieringen te zien met als thema het Jaar van de Draak, zoals op de foto gemaakt in het winkelcentrum van het KLCC.

Van te voren hadden we al een lijstje gemaakt van dingen die we zouden gaan doen als we in Kuala Lumpur zouden zijn en hoog op ons lijstje stond Chinees eten.

Niet dat er in Manila geen Chinese restaurants zijn, er is er zelfs pas weer een bij gekomen, maar wat we missen is simpelweg de kwaliteit van het eten die we in KL gewend waren. En onze favoriete stek in KL voor “Chinese food” was een restaurant genaamd “Hakka”. Het ligt tussen de hoge kantoren en appartementen complexen in, het heeft veel weg van een veilinghal, de stoeltjes en tafeltjes zijn van plastic, maar dat geeft allemaal niks want het eten is er fantastisch. We hebben iedereen die ons in KL heeft bezocht dan ook meegesleept naar deze tent, want daar moet je gewoon geweest zijn vinden wij.

Het viel bij binnenkomst meteen op dat het bier er was veranderd. In plaats van de Tiger Girls, de meisjes die rondliepen om iedereen van Tiger bier te voorzien, waren er nu Carlsberg girls. Minpuntje vind ik persoonlijk want ik vind Tiger lekkerder dan Carlsberg, maar dat is een kwestie van smaak. Er waren ook nieuwe menu’s, maar verder was alles hetzelfde. Ook het feit dat we weer niet konden kiezen, dus veel te veel bestelden en toch vrijwel alles opvraten. De broeken moesten weer op de vreethaak…

Het was vandaag een vrije dag in Maleisië, Federal Territory Day. Als je wilt weten wat dat is moet je maar kijken op de blog van 1 februari van vorig jaar. Voor mij was het echter geen vrije dag, ik moest gewoon werken. Alleen kon ik het kantoor niet in, niet omdat het gesloten is maar omdat ik er zonder begeleiding niet in mag. Terwijl ik notabene zelf van Shell ben! Aangezien niemand die ik ken van plan was om vandaag naar kantoor te komen had ik geen chaperonne, en dat betekende dat ik moest werken vanuit de hotelkamer.

Toen de werkdag erop zat gingen we naar de volgende favoriete stek uit onze KL tijd, de Ierse pub Malones, maar onderweg moesten we nog iets anders doen. Toen we hier vertrokken heb ik uiteraard mijn telefoon abonnement opgezegd, en dat moest tot gevolg hebben dat ik de gestorte borg voor mijn iPhone terug zou krijgen. Dat is best nog een aardig bedrag, maar tot op heden was er nog steeds niets overgemaakt. Tijd dus voor een bezoekje aan het kantoor van mijn voormalige provider DiGi.

De gegevens van mijn ouwe telefoon kwamen daar vrij snel boven water en wat bleek, er was een check naar mij verstuurd. Op 7 december jongstleden, per adres Cendana Condominiums in Kuala Lumpur. Maar, beste man, daar woon ik sinds eind september vorig jaar niet meer, de hele reden voor het opzeggen van mijn abonnement was dat ik naar de Filippijnen zou verhuizen per 1 oktober!

Een typisch geval weer van “Oeps!”, zoals in deze hoek van de aardbol blijkbaar onvermijdelijk is. We waren al bijna vergeten dat het in Maleisië in dat opzicht echt net zo erg is als op de Filipijnen. Maar goed, er wordt een rapport opgemaakt en morgen krijg ik een telefoontje met wat er nu gaat gebeuren.

Aangekomen bij Malones bleek dat al het personeel was vervangen en dus liepen er weinig ouwe bekenden meer rond. Er was er uiteindelijk toch nog één, Amadadul uit Bangladesh, die nu in het naastgelegen restaurant werkt. Hij kwam meteen naar ons toe kwam toen hij ons zag zitten en we hebben even een praatje met hem gemaakt. Al die personeelswisselingen hebben overigens als je het mij vraagt ook de kwaliteit van het eten aangetast, want de Irish Stew was niet meer wat het geweest was…

En alweer moesten we vroeg op vandaag want onze terugvlucht naar de Filipijnen zou om kwart over tien vertrekken vanaf Kuala Lumpur International Airport oftewel KLIA.

De reis naar de luchthaven ging niet per taxi maar met de KLIA Express, een snelle treinverbinding tussen Kuala Lumpur en het vliegveld die er precies achtentwintig minuten over doet. Deze trein vertrekt vanaf KL Sentral en dat is gunstig gelegen precies naast het Hilton Hotel. Een bijkomend voordeel is dat je daar bij vertrek ook gelijk kunt inchecken voor je vlucht en je je bagage dus niet verder mee hoeft te slepen.

We vertrokken wat later dan gepland maar landden toch redelijk op tijd in Manila.

Toen we buiten aankwamen bij de plek waar onze chauffeur op ons zou moeten staan wachten zagen we niemand, en gezien onze slechte ervaringen daarmee vreesde ik al dat we weer een taxi zouden moeten nemen. Gelukkig zag Riet aan de overkant van de straat iemand staan met een papier waarop mijn naam leek te staan. Dat bleek gelukkig te kloppen, het was inderdaad onze chauffeur en zo waren we ruim een half uur later weer thuis.

Toen we ‘s avonds aankwamen in de Union Jack Tavern om een hapje te eten bleek er al een hele groep collega’s met aanhang te zitten en daar schoven we bij aan. Het werkt een erg gezellige avond en dus de perfecte afsluiting van een geweldige week.

Vannacht werden Riet en ik gewekt door een ontzettend lawaai. zo te horen van een feestje met luide muziek. Nou is een feestje wat laat doorgaat al bijzonder hier omdat er in de Village na elf uur geen geluidsoverlast meer mag zijn, dus we waren verbaasd over het tijdstip. Het was namelijk kwart over vier!

In eerste instantie dachten we aan een feest vlakbij maar dat bleek helemaal niet het geval, sterker nog, het was helemaal niet in onze Village maar daarbuiten. Nu had ik ‘s middags toen we door Alabang reden al wel langs de drukke doorgaande Zapote Road kisten zien staan die ik ken als kisten waar geluidsapparatuur van bands in zit, maar er verder geen aandacht aan geschonken.

Tot vannacht dus, want blijkbaar was er dus wel degelijk ergens een live concert. Nou gebeurt dat in Nederland ook wel, zij het hoogstwaarschijnlijk niet midden in een woonwijk, en anders zeker niet midden in de nacht. Nou, in dit idiote land kan dat dus blijkbaar wel, en sterker nog, je kunt dat feest om half vijf in de ochtend ook nog gewoon afsluiten met een donderend vuurwerk.

Gelukkig hebben we een kast vol met toilettasjes van de KLM en die brachten uitkomst: daar zitten namelijk oordopjes in…

De Filipijnen waren vandaag alweer wereldnieuws en alweer was het nieuws niet goed. Gisteren werd het zuidelijke Filipijnse eiland Negros opgeschrikt door een aardbeving die minstens 14 maar waarschijnlijk zelfs 43 mensen het leven heeft gekost. Reddingswerkers zijn nog steeds bezig mensen onder het puin vandaan te halen.

De aardbeving veroorzaakte aardverschuivingen. Er zijn ongeveer 40 vermisten en er zijn honderden gewonden, onder wie veel schoolkinderen. De beving had een kracht van 6,8 op de schaal van Richter en vond plaats op 570 kilometer ten zuidoosten van Manila, op 46 kilometer diepte onder de zeestraat van Tañon. In de loop van de dag werd de regio getroffen door een serie naschokken. De zwaarste naschok had een kracht van 6,2 op de schaal van Richter. Het leger is naar het rampgebied gestuurd om hulp te bieden.

Weer een natuurramp dus op de Filipijnen, maar ook deze keer weer ver bij ons vandaan. Wij hebben er dan ook helemaal niets van gemerkt, behalve dat ik vanmorgen op mijn werk meteen een email kreeg met instructies van hoe te handelen bij een aardbeving. Dat heb ik toch maar eens goed gelezen, want ik zit tenslotte sinds deze week op de 21e verdieping van het gebouw en dat is behoorlijk hoog als er een aardbeving komt.

Ach, het gebouw moet er tegen kunnen want het zal de eerste niet zijn, en het uitzicht mag er zijn, of niet…

In Maleisië hebben we met de auto veel plezier gehad van de TomTom. Er is een kaart van Maleisië, en hoewel die blijkbaar al jaren niet is bijgewerkt en met name in Kuala Lumpur soms voor verrassingen zorgde zijn we altijd overal gekomen waar we naar toe wilden. Het lag dus voor de hand om hier op de Filipijnen ook de TomTom te gebruiken, maar dan moet er dus wel een kaart beschikbaar zijn. Volgens een persbericht van TomTom was dat ook inderdaad het geval, maar dat bleek valse voorlichting: er is helemaal geen kaart voor de Filipijnen.

We rijden nu al een tijdje rond zonder routeplanner en we merken het gemis toch wel behoorlijk. Met name in het drukke verkeer in het centrum is het gewoon erg handig als iemand zegt hoe je rijden moet zonder dat je naar straatnamen hoeft te gaan zitten gluren of een kaart moet raadplegen terwijl je je bril bent vergeten.

Tijd dus voor een andere oplossing en die heb ik een tijdje geleden al gevonden in de vorm van een bedrijfje wat kant en klare carkits levert en inbouwt. Via een paar emailtjes kwam ik aan de weet dat de prijs zeer vriendelijk is, en dat de inbouw niet alleen gratis is maar dat ze dat ook nog eens bij je voor de deur komen doen. Een bestellinkje per email, een telefoontje voor de details van de afspraak en de zaak was geregeld.

Gistermiddag kwam er een monteur die het hele systeem installeerde en nu hebben we dus in de auto een state-of-the-art multimedia systeem, inclusief Garmin routeplanner (zelfs met Nederlands!) en met onder andere aansluitingen voor iPad en iPhone, bluetooth, een achteruit-rij camera en we kunnen er zelfs televisie op kijken.

En dat allemaal voor ruwweg vijftien procent van de prijs die ze bij de Mitsubishi dealer in ‘t Heen wilden rekenen voor het inbouwen van iets soortgelijks.

Alleen nou nog uitvinden hoe die routeplanner werkt…

Een van mijn collega’s had voor vandaag een hiking trip georganiseerd naar Mount Pinatubo, een vulkaan gelegen ten noorden van Manila. Ik heb over die vulkaan in mijn blog van 2 januari al het nodige over geschreven dus lees dat nog maar eens na.

We moesten voor de trip heel erg vroeg op want we zouden om half vier in de ochtend al vertrekken vanaf het verzamelpunt, ons kantoorgebouw hier in Alabang. Met een groep van achttien vertrokken we in twee minibusjes vanuit Manila naar de streek waar de vulkaan ligt, een rit van ongeveer drie en een half uur. Daar aangekomen was het inmiddels licht geworden en een drukte van belang, we waren duidelijk niet de enigen die deze trip vandaag gingen maken.

Ons groepje stapte over in vier jeeps waarmee we vertrokken naar een punt ergens aan de voet van de vulkaan vanwaar we verder zouden gaan lopen naar de krater. De jeeptocht duurde ruim een uur, waarbij we over de bedding reden die in 1991 was uitgeslepen door de stroom hete lava, als gevolg van de uitbarsting. Het landschap was onvoorstelbaar veranderd, waar eens vruchtbare rijstvelden waren geweest was nu een vaak honderden meters brede geul bestaande uit gestolde lava, as en stenen en dat zo’n vijfentwintig kilometer lang. De wandeling zelf begon op het punt waar de jeeps niet verder konden.

De volgende twee uur liepen we door het uitgesleten ravijn richting de krater. Het was een moeizame wandeling door as, over rotsen en stenen en door beekjes, totdat we na anderhalf uur vlak onder de top waren. Tot voor kort was dat punt zelfs met de jeeps bereikbaar geweest maar regenval had een aantal aardverschuivingen veroorzaakt waardoor je de laatste zeven kilometer alleen te voet kon afleggen.

Vanaf dat punt was het nog een klim van twintig minuten naar de krater, maar uiteindelijk bleek het meer dan de moeite waard. Het uitzicht in de krater was verbluffend, een schitterend kratermeer met een groenachtige kleur, omgeven door begroeide kraterwanden.

Behalve genieten van de schitterende omgeving was er gelegenheid om te zwemmen of om een tochtje in een roeiboot te maken vanaf een strandje, waarvoor je via een steile stenen trap naar beneden moest de krater in. We genoten ongeveer een uur of twee van de prachtige natuur, waarna we terug gingen naar het punt waar de jeeps op ons stonden te wachten, weer een wandeltocht dus van ruim twee uur. 

Na de terugreis per jeep was er een Filippijnse lunch. Nou ja, “lunch”, het was inmiddels vier uur in de middag en we hadden allemaal inmiddels behoorlijk honger na de inspannende tocht.

Rond een uur of vijf werden we met de minivans teruggebracht naar Manila. Door de verkeersdrukte in de stad waren we vanavond pas om half negen thuis, bekaf maar voldaan na een schitterende dag.

Het zat er natuurlijk wel in. Gisteren viel het alles mee maar vandaag had ik behoorlijk stijve kuiten. Gelukkig was ik niet de enige, want behalve mijn maatje Fairuz die zo’n beetje de hele week voetbalt had iedereen wel last van de tocht van zaterdag.

Desondanks was iedereen behoorlijk tevreden over de tocht, en er werd vandaag de nodige tijd besteed aan het bekijken van elkaars foto’s waarbij uiteraard door iedereen het nodige over en weer werd gekopieerd.

Fairuz vond de mijne zelfs zo mooi dat hij ze allemaal op zijn Facebook pagina heeft gezet samen met die van hemzelf. En ook mijn Pools-Australische collega Ziggy wilde al mijn foto’s hebben omdat ze, zoals hij zei, precies het sfeertje weergaven wat hijzelf graag had willen vastleggen.

Sinds vorige week maandag ben ik ook weer lid van een sportschool, de Gold’s Gym net buiten de poort van onze Village. Toen ik er voor het eerst binnenkwam vroeg ik me af waar ik verzeild geraakt was want het zag er uit als zo’n gym die je altijd in Amerikaanse gangsterfilms ziet, compleet met boksring, maar het valt alles mee. Ze gaan er zelfs grondig te werk want mijn hele medische doopceel werd gelicht om een persoonlijk programma samen te stellen.

Ik heb er vorige week twee lichte trainingen op zitten met mijn persoonlijke trainer die mij vanaf deze week een training in de week gaat begeleiden, en vandaag had mijn eerste echte beproeving moeten worden. Nou wordt voorafgaand aan iedere training mijn bloeddruk gemeten omdat die standaard aan de hoge kant is en dat had ik ook eerlijk gezegd. Blijkt bij de meting vanavond voor de training dat ik te hoog zit, 160-100. In plaats van te trainen moest ik dus rustig blijven zitten waarbij met tussenpozen mijn bloeddruk werd gemeten.

Na tien minuten zat ik op 140-100, wat voor mij volkomen normaal is. Mijn trainer keek twijfelend maar besloot toch dat we maar eens wat moesten gaan doen. Na een rondje krachttraining moest er eerst weer gemeten worden voor ik verder mocht, en ja hoor, 170-110. Op zich niet gek na al die inspanning maar ik kreeg te horen dat het maar klaar moest zijn voor vandaag. En ik zweette nog niet eens!

Ik was dus vroeger thuis dan verwacht maar toch nog niet vroeg genoeg: de pannenkoeken waren al bijna koud…

Om te beginnen vandaag eerst maar eens de groepsfoto van onze tocht naar Mount Pinatubo.

Verder het nieuws dat ik gisteren toch maar eens langs de bedrijfsdokter ben geweest om eens te praten over de problemen met mijn bloeddruk. Die was hoogst verbaasd dat ik nog steeds geen pilletje slikte, want volgens haar was mijn bloeddruk dus duidelijk structureel te hoog. En zeiden ze in Nederland en in Maleisië nog dat ik maar heel goed moest uitkijken met wat ik at en veel moest sporten, hier greep de dokter meteen haar pen.

En jullie raden het al, ik zit vanaf vandaag dus aan de medicijnen tegen de hoge bloeddruk. Nou nog een pilletje tegen de hoge cholesterol en een ouwe-van-dagen kaart voor het openbaar vervoer en ik ben helemaal klaar voor Huize Salem.

Nou ja, gekheid natuurlijk, het zat er al een tijd aan te komen en ik ben eigenlijk opgelucht dat er eindelijk iets aan gedaan wordt, anders dan zeiken over mijn eetgewoonten of mijn gewicht. En of dat pilletje nou zo snel al kan helpen weet ik niet maar in de sportschool vanmiddag leverde de meeting 120-90 op! Mijn bloeddruk lijkt dus op dit moment in orde maar voor de rest doet op dit moment alles zeer. Ik heb voor het eerst meegedaan aan een Spinning klas, en dat viel heel zwaar tegen. Ik dacht, een beetje fietsen is nog nooit een probleem geweest, maar dit was erg!

Gelukkig heb ik een beetje een zware voet want ik had na afloop geeneens geen puf meer om het gaspedaal nog in te drukken…

Vanmiddag stond de postbezorging opeens naast mijn bureau met de mededeling dat er expat mail voor mij bezorgd was. En ik kreeg tot mijn verbazing een enorme paarse envelop en de LINDA overhandigd. Niet te geloven, het is uiteindelijk dus toch gelukt!

Een week of wat geleden had ik al geschreven dat er in Den Haag bij de postafdeling iets niet helemaal goed was gegaan waardoor onze post in plaats van naar de Filipijnen naar Rusland werd gestuurd. Gelukkig bleef de schade beperkt tot een kaart van Robin en Chantal en de LINDA van januari (tenminste, laten we het hopen dat dat de enige post was).

Er is overigens geen spoor van die zending teruggevonden, navraag in Rusland leverde niks op ondanks de hulp van een paar ouwe vrienden daar. Het probleem zou in Den Haag wel opgelost moeten zijn maar bewijs daarvan hadden we nog niet, tot vandaag dus.

Riet is dolblij dat het nu goed gaat want de uitgever van de LINDA had beloofd dat als deze maand het februari nummer goed zou aankomen, ze ook januari nog zouden nasturen. En nu we weten dat het proces werkt kunnen we ook gaan denken aan meer abonnementen en boeken bestellen bij bol.com en dat soort dingen.

En die grote paarse envelop? Daar zat een Valentijnskaart in voor Riet en mij van mijn schoonzusje Ans, zwager Leo, mijn drie nichtjes en Schoonpa en Schoonmoe. Wat ontzettend leuk, allemaal hartstikke bedankt! En hoewel ik niet zo zoenerig ben toch allemaal een dikke kus.

Nog even over die kroketten van gisteren, er was nog een aardig voorval. We wilden na de kroketten nog even naar het Hardrock Café en ik vroeg dus de langslopende ober om de rekening. Die bleef nogal lang weg, vijf minuten, tien minuten, en al die tijd geen ober te zien. Nog een paar minuten later zag ik onze ober omgekleed aan de rand van het terras staan praten met ik denk de bedrijfsleider. Blijkbaar zat de ober zijn dienst er op en die rekening was hij blijkbaar straals vergeten.

De bedrijfsleider keek toevallig net onze kant op en toen ik mijn hand op stak kwam hij gelijk aanlopen. Een beetje gepikeerd vroeg ik weer om de rekening, met de mededeling dat ik daar een kwartier eerder ook al om had gevraagd. Toen hij amper een minuut later met de rekening kwam aanlopen zag hij zeker aan mijn gezicht dat ik nog steeds niet blij was en meteen zei hij, “ Wacht, ik geef U korting, twintig procent!”…

Vandaag was het schitterend weer en dus een mooie dag om lekker in de tuin te zitten. Dat kwam goed uit want er zou vanmiddag iemand komen kijken naar onze splinternieuwe carkit want het navigatie systeem werkte niet goed. Het enige wat er eigenlijk gebeurde was dat het ding voortdurend naar satellieten stond te zoeken en van een fatsoenlijke routeplanning was dus totaal geen sprake. Als het ding het al een keer deed dan viel gegarandeerd het satelliet signaal na vijf minuten weg, zoals gistermiddag nog in het drukke Makati.

De monteur stond stipt op de afgesproken tijd bij ons voor de deur, hij verving het hele systeem en de antenne (wat achteraf de oorzaak bleek) en nu werkt het als een zonnetje…

Vanwege ruimtegebrek op onze afdeling op de 17e verdieping van het Asian Star gebouw was het nodig om uit te breiden. We zaten al krap en doordat er de laatste tijd meer mensen zijn aangenomen voor ons project zaten er op verscheidene plekken al drie mensen aan twee bureaus.

Die extra ruimte is inmiddels gevonden en ook al in gebruik genomen op de 21e verdieping. Dat maakt de spreiding wel groot want nu zit een deel van het team op de 16e verdieping, een ander deel op de 17e en sinds kort dus ook een aantal op de 21e.

Tot die laatste groep behoort ook mijn team, en echt blij zijn we daar niet mee. Hoewel de halve verdieping leeg staat zijn er pas zeven mensen naar boven verhuisd en missen we met name de aanspraak en de gezelligheid, maar het ergste is de kou!

De airco op de 21e verdieping staat te loeien dat het een lieve lust is en het geheel heeft qua temperatuur meer weg van een mortuarium dan van een kantoorruimte. Nee echt, het is gewoon afgrijselijk koud en iedereen, inclusief ikzelf, zit met een vest of een trui aan. En er is nog eens niks aan te doen ook. Blijkbaar heeft de airco geen regelaar maar staat standaard afgesteld op een volle bezetting met mensen en computers. Die genereren dan samen genoeg warmte om de airco te compenseren, alleen is de afdeling op een paar mensen na nog leeg en is die compensatie er dus helemaal niet.

Een trui aan dus maar, en wachten tot er meer mensen naar de 21e worden getransfereerd. Ondertussen is het uitzicht natuurlijk wel fraai…

Riet is door verschillende omstandigheden al een paar bijeenkomsten misgelopen van de vereniging waar ze lid van is, de ALIG (Alabang Ladies International Group), maar vandaag is het wel gelukt. Een gelukkige bijkomstigheid was dat de bijeenkomst was verzet naar een adres bij ons in de buurt, al bleek het achteraf toch nog tegen te vallen qua afstand. Maar ze is er gekomen en heeft een leuke ochtend gehad.

In eerste instantie voelde ze zich een beetje een kat in een vreemd pakhuis omdat er helemaal geen welkomstcomité was, maar toen ze eenmaal een paar bekenden had gevonden (waarvan ze er in sommige gevallen uiteraard achteraf pas achter kwam dat ze iemand al kende) werd het toch nog gezellig.

Er was een presentatie van een groep vrijwilligers die de zwerfkatten in Ayala Alabang Village wil gaan vangen en dan steriliseren voordat ze ze weer loslaten. Er schijnen dus in onze wijk zo’n tienduizend (ja, echt!) zwerfkatten rond te lopen en daar moet hoognodig wat aan gedaan worden. Het enorme aantal katten is tot daar aan toe maar die zorgen wel voor de nodige overlast. Wij hebben zelf ook al een keer ondervonden hoe leuk het is om ‘s nachts een paar krolse katten naast je huis te hebben. En tijdens de presentatie werd ook nog eens uitgelegd dat als er niks wordt gedaan één kattenvrouwtje in zeven jaar alles bij elkaar zo’n twintigduizend nakomelingen kan krijgen.

Riet is wel geïnteresseerd om zich als vrijwilligster aan te melden maar hikt een beetje tegen de procedure aan. De katten worden namelijk niet alleen gesteriliseerd maar om ze herkenbaar te maken als katten die al behandeld zijn wordt er een stuk van een oor afgeknipt…

Ik wist het wel! Breng Riet naar een plek waar katten zitten die een thuis nodig hebben en ze gaat voor de bijl. Ze wilde er “maar” twee, en dat vond ik allang best want ik had maar op één gerekend.

Gisteravond hadden we met Phil en Anne afgesproken om vanmiddag langs te gaan om eens naar hun opvangkatten te kijken, en we hadden al besloten dat het niet bij kijken zou blijven. Tussen de middag deden we dus alvast de nodige boodschappen: een kattenbak, kattenbakvulling, etensbakjes en voer. Kortom, toen we om een uur of half vier naar Phil en Anne gingen waren we er al helemaal klaar voor.

Alle katjes liepen in de tuin en het werd nog een moeilijke keus. Of eigenlijk toch niet want er liepen twee exemplaren rond die precies leken op onze vroegere kat Sproet, en voor mij was de enige vraag dan ook welke van die twee het voor mij zou worden. De ene bleek nogal schuw, en de keus werd nog gemakkelijker toen bleek dat de andere dikke maatjes was met het katje waar Riet meteen smoor op geworden was, een kleintje met de naam “Monster”.

Zoals de naam al doet vermoeden heeft dit onooglijk kleine lelijke katje een bijzonder verhaal. Toen Phil op een dag naar zijn werk wilde gaan met de auto dacht hij dat er een hondendrol voor een van zijn wielen lag. De “drol” bewoog echter, en het bleek een heel erg jong katje waarvan de oogjes nog niet eens open waren.

Het was waarschijnlijk pas een dag of wat oud en woog zegge en schrijve 660 gram. Het vondelingetje werd opgenomen en door de goede zorgen van Phil en Anne knapte het beestje zienderogen op.

Vanwege de bijzondere manier waarop ze in huis gekomen was had Phil haar eerst “Roadkill” genoemd. Dat vond Anne toch wel een beetje cru dus werd het “Miracle”, omdat ze het een klein wondertje vond. Het bleek echter een sodemietertje te zijn en al snel werd de naam “Monster from Hell”. Riet valt altijd op dat soort katjes en haar keus was dan ook al snel gemaakt, waarbij ze er ook nog op stond dat het beestje de naam “Monster” blijft houden.

Mijn kat is echt een “dopey”, zei Anne. Ze vindt alles prima, is overal op haar gemak, en dat bleek ook meteen toen ze bij ons in huis kwamen. Ze liepen uiteraard het eerste half uur overal nieuwsgierig rond, maar “mijn” kat had het allemaal al snel gezien. Ze zat al na een half uur uit zichzelf op de bak, werkte vervolgens Riet uit haar stoel en ging er heerlijk op liggen slapen.

Ik moet alleen nog een naam verzinnen. Sproet ligt voor de hand maar aangezien we al een Sproet hebben gehad wordt dat het niet. We denken er nog even over en als iemand een leuke suggestie heeft hoor ik het wel…

Het is niet te geloven maar de autoriteiten hebben alweer wat gevonden waar ze geld aan kunnen verdienen en wat voor ons weer ongemak met zich mee brengt. En het maffe is in dit geval dat het niet eens een onbekend verschijnsel is want in Nederland hebben we het ook: de verplichte ziektekostenverzekering.

Alle expats van Shell, en wij dus ook, zijn aangesloten bij een internationaal ziekenfonds genaamd BUPA. In Nederland is er echter de verplichte ziektekostenverzekering en hoewel we in het buitenland wonen en uit Nederland zijn uitgeschreven hebben we nog steeds een huis in Nederland. Ergo, we moeten ook de verplichte Nederlandse verzekering hebben.

Shell heeft dat opgelost door samen met Zilveren Kruis voor ons soort gevallen een “slapende” verzekering te regelen. Het komt er op neer dat Shell een speciale premie voor ons betaald voor een ziektekostenverzekering waar we in principe geen gebruik van maken. Die regeling geeft altijd een heleboel rompslomp omdat dat instanties als verzekeringsmaatschappijen nu eenmaal heel moeilijk met uitzonderingsgevallen kunnen omgaan.

En wat denk je, de regering van de Flippo’s heeft nu besloten dat alle expats op de Filipijnen ook gebruik moeten maken van de verplichte verzekering genaamd “Phil Health”. Er is geen ontkomen aan dus moest ik weer een heel pak formulieren invullen, inclusief de namen van mijn beide ouders en afdrukken van allebei mijn duimen. En uiteraard weer kopieën van onze geboortebewijzen en onze trouwakte, waarvan ze er inmiddels zoveel hebben dat ze er de muren van het presidentiële paleis mee kunnen behangen.

Leuk voor mijn baas ook, want die betaald nu dus voor drie ziektekosten-verzekeringen waarvan twee dus voor de kat zijn je-weet-wel. En over katten gesproken, we zitten tijdelijk met één kat want we hebben Abby vanmiddag weggebracht, die wordt morgen “geholpen”…

Hoe is het met de mierenplaag zul je zeggen. Nou, goed is dan het antwoord. Die lokdoosjes die we hebben ingezet hebben hun werk voortreffelijk gedaan. Het was effe smerig met hele hordes mieren er omheen maar binnen twee, drie dagen was er geen mier meer te zien. En op de plaatsen waar we doosjes hadden geplaatst zijn ze tot nu toe ook weg gebleven dus het lijkt er inderdaad op dat die nesten zijn uitgeroeid. Af en toe duiken er op nadere plaatsen nog wel mieren op maar we hebben nu een effectief wapen gevonden.

Zo snel als we van de mierenplaag af waren, zo langzaam gaat het met mijn werkvisum. De periode dat we het land niet uit mogen is nog steeds niet voorbij en het gaat nog wel even duren ook. De tweede fase van de aanvraag is nog steeds in behandeling, ondanks dat er twee tot drie weken voor staan (het zijn er nu al ruim vier), en daarna volgt dan nog de derde fase en die duurt ook minimaal dertig dagen. Er is me in ieder geval hierdoor al weer een tripje naar KL begin maart door de neus geboord.

Tenslotte de aanvraag voor een credit card, ook daar zit totaal geen schot in. Ruim twee weken zou de bank een versnelde procedure in werking zetten en dan zou ik eind vorige week een credit card hebben. En jullie raden het al, niks, nakkes, nada. Riet is vandaag maar weer eens gaan vragen en volgens de bank ligt het aan Shell, die schijnen goedkeuring te moeten geven omdat ik nog geen werkvisum heb en die houden volgens de bank alle aanvragen tegen. Blijft dan natuurlijk de vraag hoe sommige van mijn collega’s aan een credit card komen…

Riet is vandaag voor het eerst mee geweest met een aantal vrouwen naar een project van de vrouwenvereniging ALIG en daar heeft ze het volgende stukje over geschreven:

Vandaag heb ik geholpen op de Birthright Foundation School, een school die staat in een sloppenwijk op ruim een half uur rijden van onze wijk Alabang. De bedoeling van het project is dat je helpt met kinderen eten geven, ze wassen en met ze speelt, dat soort dingen.

Nu had ik geen deftige school verwacht maar dit was toch tien keer erger dan ik me ooit voor had kunnen stellen. De “school” bestaat uit één klaslokaal van ongeveer vijf bij vijf meter, met in de hoek een hokje wat door moet gaan voor een wc. De school is gebouwd met geld van de vrouwengroep waar ik bij zit en de lerares wordt ook door die groep betaald. De wijk waar de school staat wordt een dump site genoemd, wat zoveel betekent als wijk op een vuilnisbelt.

Er wonen daar 500 gezinnen die allemaal een stuk of acht, negen kinderen hebben en die “leven” van wat ze tussen het vuil kunnen vinden. Hun huis bestaat uit golfplaten en karton en is niet groter dan de gemiddelde keuken in Nederland. In het hele wijk is geen water, riolering gas of elektriciteit. Je kunt je de lucht misschien voorstellen als al die mensen tussen het vuil ook nog eens overal waar het uitkomt hun behoefte doen. Tussen door lopen dan honden katten en kippen. Over wat er verder nog rondloopt wil ik maar effe niet nadenken…

Op de school krijgen 30 kinderen les (van de ongeveer 4000). Er wordt binnenkort nog een lokaal gebouwd, maar er is nog niet begonnen want er moeten zelfs hier allemaal vergunningen worden geregeld. Wat wij doen is eigenlijk niet meer dan eten geven en de kinderen wassen.

Het frustrerende is dat je niet voor 4000 kinderen eten mee kan nemen, dus we geven de kinderen die les krijgen en de broertjes en zusjes eten, we wassen ze en geven waar nodig schone kleren. Het lijkt allemaal zo weinig maar je moet ergens beginnen.

Het is effe slikken als je er komt en je zou een hoop meer willen doen. Ik denk dan maar alle klein beetjes helpen.

Vandaag hebben er een stuk of zestig in elk geval een volle buik en zijn ze min of meer schoon. De volgende keer ga ik zeker weer mee.

Dikke paniek vanmiddag bij ons in huis. We hadden vanmorgen boodschappen gedaan en vanwege het mooie weer besloten ons gemak er van te nemen. Riet ging in de tuin zitten en ik besloot een film te gaan kijken die ik al een tijdje heb liggen (voor de liefhebbers: “The Informant”). Op zich dus een rustige middag, totdat ik toen de film afgelopen was merkte dat de kleinste van onze twee katten nergens te bekennen was.

Nu is dat geen reden tot paniek want Estela had van de week ook al een uur naar Monster lopen zoeken en ze vond haar tenslotte achter de deur van een van de logeerkamers. Het leek dus een kwestie van gewoon even rondkijken maar ze was nergens te vinden. Beneden niet en boven ook niet, zelfs na een grondige inspectie waarbij zelfs onder en achter bedden (en deuren!) was gekeken.

Riet was inmiddels uit de tuin gekomen en keek nog eens waar ik ook al had gekeken en kwam tot dezelfde conclusie, Monster was nergens te vinden. De eerste conclusie was dat ze kans moest hebben gezien om naar buiten te komen, al moet ik zeggen dat ik absoluut niet snapte hoe dat dan gebeurd zou moeten zijn. Dat mag op dit moment nog niet want daarvoor zijn ze nog niet lang genoeg bij ons in huis. We liepen dus alle ramen en deuren na en vonden nergens een opening waardoor ontsnapping mogelijk zou moeten zijn.

Nu brak er toch lichte paniek uit want omdat we in huis helemaal niks hoorden dachten we dat ze dus toch op de een of andere manier buiten moest zijn gekomen.

Riet ging de straten rondom ons huis af terwijl ik het huis nog een keer helemaal doorliep. En deze keer opende ik alle kasten en laden (en dat zijn er een heleboel), zelfs degene die we zelf vrijwel nog nooit open hadden gehad.

En wat denk je, net op het moment dat Riet weer binnenkwam opende ik de kast in de studeerkamer waar  onze boeken in staan.

Daar had ik al zeker twee keer gekeken, maar nu besloot ik eens achter de boeken te kijken. En wie kwam daar overeind, zich lekker uitrekkend na waarschijnlijk een heerlijk dutje van een uur of twee…

De Filipijnen hebben een tamelijk rumoerige historie achter de rug, en dan met name in de vorige eeuw. In amper honderd jaar zijn er vijf verschillende republieken geweest met in totaal 15 presidenten.

De eerste republiek bestond maar drie jaar rond de eeuwwisseling van de twintigste eeuw, toen hadden de Filipino’s net de Spanjaarden eruit gegooid naar een overheersing van een paar jaar om vervolgens weer te worden overgenomen door de Verenigde Staten. De tweede republiek was er een bij de gratie van de Japanners nadat die de eilanden hadden veroverd op de Amerikanen.

De derde republiek ontstond na de Tweede Wereldoorlog en daar kwam een einde aan toen Ferdinand Marcos president, die als zesde president van deze republiek was gekozen, in 1972 de noodtoestand uitroep en vervolgens als een dictator het land regeerde. In 1981 ontstond weliswaar de vierde republiek door het uitroepen van verkiezingen maar die werden door Marcos via fraude en intimidatie gewonnen waardoor hij tot 1986 aan de macht bleef.

De vijfde republiek ontstond in datzelfde jaar toen Marcos door een vreedzame revolutie uit zijn ambt werd gezet. De meeste mensen zullen zich dit nog wel herinneren, of anders in ieder geval de duizenden paren schoenen van mevrouw Marcos die werden gevonden in het presidentieel paleis. De revolutie werd aangevoerd door Corazon Acquino, de vrouw van een door Marcos vermoorde oppositieleider, en zij werd meteen ook de eerste president van de vijfde en huidige republiek der Filipijnen.

In de jaren daarna zijn er nog vier presidenten geweest. En om aan te geven wat een zootje en een kliek het hier is, daar zat een voormalige filmster bij die ontslag nam na een overigens mislukte afzettingsprocedure en de voorlaatste presidente, een dochter van een voormalige president, zit op dit moment in de gevangenis wegens verkiezingsfraude.

De huidige president is Benigno Acquino III, die weer een zoon is van die vermoorde oppositieleider en de voormalige presidente Corazon Acquino. Op de foto hierboven zie je de president (in het gele overhemd zeg ik er maar even bij want anders hadden jullie dat vast niet geraden) bij de contractondertekening van ons project. De keurig geklede heer die links vooraan zit is de baas van ons project.

Er wonen in onze wijk overigens twee oud-presidenten en een ervan, Fidel Ramos, heeft een huis bij ons om de hoek…

We zijn pas met een paar man van ons team naar de eenentwintigste verdieping van het Asian Star Building verhuisd. Er is daar een halve verdieping vrijgemaakt voor ons project omdat we op de zeventiende verdieping waar we eerst zaten een nijpend gebrek aan ruimte hadden. Er zaten daar al mensen die met zijn drieën twee bureaus deelden, wat natuurlijk verre van ideaal is.

Omdat we nu op de een na hoogste verdieping van het gebouw zitten is het uitzicht formidabel, zij het dat we niet veel naar buiten kunnen kijken want de zon staat vrijwel de hele dag op onze kant van het gebouw en vanwege de warmte die dat oplevert zijn de zonneschermen de hele dag dicht. Maar als we naar buiten kijken hebben we dus een prachtig uitzicht…

Dat we zo hoog zitten heeft overigens wel een flink nadeel en dat is de lift. Iedere morgen sta ik in een stampvolle lift en het is altijd zo dat iedereen er op een andere verdieping uit moet. En omdat er onderweg ook nog heel veel mensen instappen die ook allemaal weer naar een andere verdieping moeten duurt het soms dik vijf minuten voordat ik eindelijk boven ben.

En het is niet alleen ‘s ochtends maar eigenlijk op ieder moment van de dag dat ik de lift neem, ik ben altijd lang onderweg. Vanmorgen stond er een meisje in de lift die stond te noteren hoeveel mensen er per verdieping in en uit gingen.

Ik ben benieuwd wat ze met die gegevens gaan doen. Misschien weer net als toen ik voor het eerst naar het kantoor in Manila ging, aparte liften voor de Shell verdiepingen? Krijgen we vast weer problemen, Shell heeft al zo’n slechte naam als het gaat om Apartheid…

Een hele tijd geleden heb ik al eens een keer gemeld dat we in het begin wat problemen hebben gehad met de wasmachine die bij het huis hoort. Het ding werkt zoals vrijwel alle wasmachines hier op de Filipijnen namelijk alleen met koud water. Er zit helemaal geen verwarmingselement in en dat zal ongetwijfeld te maken hebben met de relatief hoge kosten van water en elektriciteit hier. Dat wassen met koud water is wel behoorlijk behelpen want ondanks dat je er speciale wasmiddelen voor hebt gaan vlekken er niet goed uit en kleren die net gewassen zijn ruiken gewoon niet zo fris als we gewend zijn.

Nou waren we vanavond bij toeval in de supermarkt S&R, en die heeft wel wat weg van de Makro. Je moet een lidmaatschapskaart hebben, en er worden naast grootverpakkingen van de gewone artikelen ook zaken als televisies en koelkasten verkocht en jawel, ook wasmachines. Er stonden enkele wasmachines met een verwarmingselement te koop voor een belachelijk lage prijs, en van een ervan ging ook nog eens een kwart van de prijs af.

Niet zo gek als je bedenkt dat er hier nauwelijks een markt voor is want zoals gezegd wast iedereen hier met een koud-water wasmachine. En het waren ook nog eens bekende merken als LG en Samsung, dus geen goedkope rotzooi. Binnen een minuut had Riet de keuze gemaakt. Ze vond dat wassen met koud water toch al niks en dit was een buitenkansje. Volgende week wordt de nieuwe wasmachine bezorgd en binnenkort hebben we dus weer ondergoed wat echt schoon is en weer fris ruikt…

Goed, wat is er nou allemaal gebeurd bij de simpele aanschaf van een barbecue. Zoals ik al vele malen heb gezegd, niks gaat hier simpel dus het is niet zo dat je iets aanwijst, dat vervolgens betaald en dan meeneemt.

Om te beginnen, ze hadden alleen een groene en Riet is allergisch voor groen. Maar geen nood want ze hadden ook zwarte. Dachten ze, want even later kwamen ze terug uit het magazijn, die groene was de laatste die ze hadden. Riet kon er wel mee leven zei ze, maar voordat de koop definitief werd gemaakt vroeg ik naar het ontstekingsmechanisme wat vermeld stond. Het was namelijk mogelijk om een speciaal gasflesje aan te sluiten voor een mechanisme waarmee de kolen konden worden aangestoken via gas.

Ze snapten er duidelijk niks van want ze begonnen meteen te zoeken naar een gasfles en wilden de connector om gaan bouwen. En hoe ik ook probeerde uit te leggen dat de beschrijving zei dat het om een speciaal klein gasflesje van Weber ging wat je aan de bestaande koppeling moest kunnen vastdraaien, ze kwamen al aan met allerlei koppelstukken en sleepten een grote gasfles aan. Ik zag dat het onbegonnen werk was, gaf het op en deelde mee dat we van de aankoop afzagen.

Thuis gekomen bedacht Riet dat we het apparaat toch maar moesten kopen. We moesten die speciale gasflesjes dan maar ergens anders zien te halen aangezien de zaak in kwestie ze duidelijk niet had, maar het was niet zo dat het apparaat zonder niet werkt. Je moet de kolen dan alleen op de ouderwetse manier aansteken, en aangezien we daar wel mee konden leven leek het eigenlijk wel voor de hand liggend aangezien we het apparaat toch wel graag wilden hebben.

Vandaag ging ik dus terug om alsnog de barbecue te kopen, en waarachtig, dat leek in eerste instantie voorspoedig te gaan. Ik mopperde wat over de groene kleur en het feit dat het een demo model betrof, en dat leverde met zonder mankeren tien procent korting op. Ik vroeg niks over de gasaansluiting, wel naar thuisbezorging en dat bleek voor onze wijk gratis te zijn, dus alles leek helemaal in orde. Ik betaalde en begon een routebeschrijving te tekenen voor de bezorging.

En toen begon het gesodemieter. De bedrijfsleider doemde opeens op en vertelde in steenkolen-Engels dat de bezorging een probleem opleverde want ze hadden geen bestelauto. En ze wilden er wel een huren maar die moest ik dan wel betalen. Omdat zelf meenemen geen optie was, het ding was gewoon te groot, deelde ik hem mede waar hij wat mij betreft die barbecue kon stoppen als hij niet gratis bezorgd werd en eiste mijn geld terug. Dat wilden ze natuurlijk niet, dus lichtelijk in paniek boden ze aan het ding uit elkaar te halen zodat het in de auto zou passen en om het dan bij mij thuis weer in elkaar te zetten.

Zo gezegd zo gedaan, maar wel een demontage op zijn Filipijns dus het duurde een eeuwigheid waarbij er voortdurend mensen weg liepen en het werk om onverklaarbare redenen regelmatig stil lag. Uiteindelijk gingen alle losse onderdelen dan toch in de auto, inclusief twee jonge gasten die hem thuis weer in elkaar zouden zetten.

Gelukkig had ik bij de demontage goed opgelet want die twee hadden duidelijk het buskruit niet uitgevonden. Ik moest zelf de nodige instructies geven om te zorgen dat alles weer goed in elkaar werd gezet.

Maar eind goed, al goed, het is allemaal uiteindelijk gelukt en de barbecue staat inmiddels op het terras te wachten op in gebruik name..

De dag begon al weer met een spatje regen, maar het was letterlijk maar een spatje. Desondanks bleef het de hele dag redelijk bewolkt al was er wel een waterig zonnetje te zien in de middag. En dat nu we visite krijgen en nadat we wekenlang niks anders gehad hebben dan zon. Nou ja, we zien morgen wel hoe het is, want morgen komen Robin en Chantal aan in Manila.

Ze zijn vandaag vertrokken rond half drie en de vlucht duurt twaalf en een half uur. Vanwege de zeven uur tijdsverschil komen ze morgenochtend als alles goed gaat tegen tienen aan op Ninoy Aquino International Airport. Voor hun gevoel is het dan pas drie uur ‘s nachts dus ze zullen morgen wel aardig gammel zijn.

Ik heb een vrije dag genomen om ze van het vliegveld te kunnen halen maar verder hebben we voor morgen in ieder geval helemaal niks gepland, we zien wel wat ze zelf vinden.

We hebben de afgelopen dagen wel nog wat inkopen gedaan. De kolenbak van de barbecue is gevuld (negen zakjes en nog maar tot de helft), evenals de koelkast, dus ze kunnen komen. Wij zijn er klaar voor.

(Op het plaatje kun je zien waar het vliegtuig was om kwart over zeven op donderdagochtend, Filipijnse tijd).

Voor mij vandaag weer een gewone werkdag, voor Robin en Chantal hun tweede vakantiedag op de Filipijnen. Ze hebben die hoofdzakelijk doorgebracht met rondkijken en winkelen in het Alabang Town Center.

Wat voor ons nogal vermakelijk is is dat onze kleine kat Monster Chantal voortdurend de stuipen op het lijf jaagt. Blijkbaar heeft het beestje een uitstraling die Chantal voortdurend overeind laat springen alsof ze plotseling een muis ziet als Monster maar in haar buurt komt. Nu is Monster ook wel een kleine spring-in-het-veld en ontzettend speels, waardoor ze letterlijk op ieder los draadje en iedere bewegende teen afspringt. Maar verder is het een schatje, hoor…

Chantal is trouwens niet de enige met heilig ontzag voor Monster want de chauffeur van Anne, de vriendin van Riet die het katje heeft gevonden en groot gebracht, had tegen Riet gezegd dat hij blij was dat wij Monster hadden meegenomen.

Hij moest ook niets van haar hebben, hij zei “She’s the Devil!”…

Nadat ik een paar weken geleden naar de Mount Pinatubo was geweest werden Robin en Chantal ook enthousiast voor die tocht, maar bij nader inzien leek ze het toch wel wat zwaar voor ongetrainde benen. Gelukkig vond ik bij dezelfde organisator een andere tocht, naar de Taal Vulkaan die gelegen is in het meer van Tagaytay op zo’n anderhalf uur rijden ten zuiden van Manila.

Ik had de tocht geboekt voor vandaag, en vanmorgen om acht uur stond er dus een tien-persoons Mercedes Minivan voor de deur, voor ons vieren, om ons naar Tagaytay te brengen. Riet en ik waren al eerder naar Tagaytay geweest om de vulkaan te zien maar we waren niet verder geweest dan een kijkje vanaf de omliggende heuvels. Het bijzondere van de Taal vulkaan is dat het een werkende vulkaan is. In de krater zelf is een meer, en aangezien de vulkaan zelf ook in een meer ligt is er dus een meer in een meer.

Aangekomen bij het meer van Tagaytay kregen we eerst een ontbijtje wat er redelijk goed in ging aangezien we eigenlijk voor vertrek nauwelijks wat gegeten hadden. Om op het eiland (de eigenlijke vulkaan dus) te komen moesten we overvaren met een boot, een tochtje van een half uur. Op het strand van het eiland begon de tocht naar de krater, waarbij we konden kiezen tussen lopen en op een paard. We kozen uiteraard voor het eerste aangezien we alle vier nog nooit op een paard hadden gezeten…

De twee kilometer lange tocht naar de top van de krater viel echter knap tegen want het is een hele stevige klim. Achter ons liepen twee mannen met paarden die continue aan Riet en Chantal vroegen of ze toch niet liever op een paard naar boven gingen. De dames hielden in eerste instantie stug vol maar gingen halverwege toch overstag en deden de rest van de tocht dus te paard. Robin en ik hielden vol en bereikten samen met onze gids tien minuten later dan Riet en Chantal de krater.

Het uitzicht was er fantastisch, want inmiddels was de zon doorgebroken en ondanks dat het nog steeds heiig was hadden we een redelijk goed zicht op de omgeving. Het kratermeer was indrukwekkend, het water langs de randen kookt op sommige plaatsen vanwege het feit dat de vulkaan dus nog echt actief is. We werden tussendoor op de top ook nog overvallen door een korte maar hevige regenbui maar gelukkig boden de kraampjes die er stonden een schuilplaats, al lekte het overal behoorlijk.

De tocht naar beneden ging een stuk makkelijker en er werd dan ook geen gebruik gemaakt van de weer aanwezige hulp te paard. We moesten een tijdje wachten op onze boot en omdat er inmiddels meer wind stond ging de terugvaart gepaard met veel buiswater en werden we alle vier zeiknat. Gelukkig waren we al gewaarschuwd een verschoning mee te nemen dus voordat we op de vaste wal aan onze picknick begonnen konden we eerst droge kleren aantrekken.

Na de picknick stapten we weer in het busje en werden we keurig naar huis gebracht na een geweldig leuke tocht.