Via mijn collega Mappet heb ik voor deze en volgende week een chauffeur gehuurd zodat Robin en Chantal overal naar toe kunnen waar ze willen. Dat is een erg handige optie omdat er behalve de Jeepney’s totaal geen openbaar vervoer is in dit deel van de stad. Taxi’s zijn er wel maar die zijn blijkbaar niet altijd even betrouwbaar en dus geen verstandige optie. Een betrouwbare chauffeur is niet alleen veel beter in het verkeer van Manila maar hij weet uiteraard ook de weg en brengt je precies daar waar je zijn moet.
Via sms-jes had ik geregeld dat Conrado, onze tijdelijke chauffeur, om zeven uur op de stoep zou staan om mij naar mijn werk te brengen. Maar wie er ook kwam, geen Conrado, en ik ging dus maar zelf naar mijn werk. Net aangekomen kreeg ik een berichtje van Mappet en al snel bleek wat het probleem was. De goeie man heeft geen pas voor onze Village en mag het terrein dus niet zomaar op. Normaal belt de bewaking dan en laat hem op onze indicatie door, maar Mappet had bedacht dat ze hem wel even langs kon brengen. En zo liepen we elkaar dus net mis. Het werd alsnog geregeld doordat Mappet Conrado meenam naar kantoor en daar heb ik hem de sleutels van de auto gegeven. Met de auto komt hij wel de Village in omdat ik een toegangssticker op de ruit heb zitten en verder dan dat controleren ze niet bij de poort.
Riet, Robin en Chantal hebben inmiddels van zijn diensten gebruik gemaakt om zich naar de Festival Mall te laten rijden. Wat erg goed beviel was dat ze nu geen parkeerplek hoefden te zoeken en toen ze uitgewinkeld waren was een sms-je genoeg om binnen een paar tellen voor de deur te worden opgepikt. Misschien gaat het Riet nog bevallen ook, al is het idee van een chauffeur de hele dag wachtend in huis nog steeds een flinke drempel.
We hebben overigens nog een extra gast in huis want het dochtertje van Estela is met haar meegekomen afgelopen zondag. Estela past op het huis als wij komend weekend op Boracay zitten en ze had gevraagd of ze dan wel haar dochtertje mee mocht nemen. Geen enkel probleem natuurlijk, we hebben een opklapbed gekocht zodat ze in Estela’s kamer kan slapen.
Als foto voor vandaag nog maar eentje van onze trip naar de Taal vulkaan.
Vanavond vierden we Robin’s verjaardag met de in gebruik name van onze nieuwe barbecue. Gisteravond hadden we op goed geluk maar wat vlees ingeslagen en met name de hamburgers en de spare ribs bleken een succes. De speklappen waren volgens Riet niet goed want die waren niet knapperig genoeg (en dat kon ook niet want ze waren te dik volgens Robin). Ze heeft meteen een oproep voor Bas Bekooij op Facebook gezet om voortaan barbecue vlees in Manila te komen bezorgen…
Drukte om niks want het toestel van AirPhil Express bracht ons keurig in ruim drie kwartier van het regenachtige Manila naar het eiland Panay waar het vliegveldje Caticlan is. We werden al opgewacht door een hostess van het Discovery Shores Hotel en in een busje geladen wat ons naar een boot bracht. De overtocht naar Boracay duurde maar acht minuten waarna nog een ritje volgde van een kwartier in een busje, en uiteindelijk waren we nog ruim voor het middaguur op onze bestemming.
De naam van ons hotel op Boracay is zoals ik al eerder vermelde “Discovery Shores”. We zijn daar terecht gekomen omdat een paar van mijn collega’s dat hotel ten zeerste aanbevolen toen ik ze vertelde dat we een paar dagen naar Boracay wilden. Er waren ook wel wat alternatieven maar, zeiden ze, “Discovery Shores” is het beste hotel.
Daarvoor hadden we wat gegeten bij een Italiaans restaurant maar die pret werd grotendeels vergalt door een feesttent vlak naast het terras van het restaurant op het strand.
‘s Avonds zouden we weer naar Station 2 wandelen maar dat viel letterlijk in het water. Net toen we zouden vertrekken barstte er weer een stortbui los en we besloten dus maar de avond op het terras van het hotel door te brengen.
We hadden lekker de hele ochtend nog op het strand want onze vlucht zou pas half vijf vertrekken. In eerste instantie was het een beetje winderig weer maar in de loop van de ochtend kwam de zon door en maakten we onze laatste strandwandeling. We moesten om twaalf uur de kamer uit, maar omdat ons transport naar de boot pas om twee uur zou vertrekken hadden we nog twee uur de tijd om nog een lekkere koude shake te drinken en wat te eten.
Het was even een probleem om er te komen want het bureau is aan de andere kant van de stad en er was op zo korte termijn geen auto van de zaak beschikbaar.
Het gaf Chantal nog mooi even de gelegenheid om wat mooie foto’s te maken en eentje daarvan heb ik op deze pagina gebruikt. Ik was er namelijk zelf niet bij want ik had een lunch met onze baas, die dat iedere maand doet met alle mensen die die maand jarig zijn.
Hun laatste dag op de Filipijnen is ook nog eens grotendeels verregend want het heeft vandaag zowat de hele dag gegoten. Alleen toen we ze naar het vliegveld brachten was het eigenlijk zo goed als droog.
Ikzelf had vanmorgen een feestelijke bijeenkomst op het werk. Er is namelijk een nieuw logo ontworpen voor onze beide projecten en dat werd vandaag onthuld. Zoals gewoonlijk gaat dat dan gepaard met de aanwezigheid van een hoge baas van het bedrijf en wat toespraken, en uiteraard ook met een grote taart.
Ook op Boracay zagen we groepjes meisjes die de hele dag over het strand liepen, met elk een fototoestel of anders gebruik makend van de camera in hun mobiele telefoon, en ze maakten uitsluitend foto’s van zichzelf.
Uiteraard werd er door verscheidene collega’s gerefereerd aan mijn Sakhalin verleden en ik heb geprobeerd het verhaal uit te leggen. Het komt de meeste Filipino’s nog steeds ongeloofwaardig voor, een zee die helemaal bevroren is en waar je dan kilometers ver op kunt lopen zonder door het ijs te zakken. IJs is hier sowieso iets wat je alleen vindt in het vriesvak van de koelkast, je drankje of op je bord als dessert.
Het lijden van Christus wordt met name in de provincie uitgebreid herdacht en zelfs nagespeeld. Er gaan zich weer heel wat mannen letterlijk aan een kruis laten nagelen, zich laten geselen, of met een doornenkroon op hun hoofd rondlopen, de meest ultieme vorm van boetedoening voor hun zonden. De meest gestelde vraag de afgelopen week was overigens “Wat ga jij doen met Holy Week?”, want er is uiteraard ook een heel groot aantal mensen wat de vrije dagen gebruikt om er een paar dagen tussenuit te gaan. Het zal dan ook overvol zijn op alle wegen en er is vrijwel geen hotelbed meer te krijgen. Mijn collega Martyn vertelde vanmorgen dat hij al zo’n beetje de hele week op zoek is naar een hotel, waar dan ook, maar zonder succes want alles zit helemaal vol.
Kortom, ze zijn erg speels wat natuurlijk te begrijpen is want ze zijn pas een paar maanden oud en barsten van de energie.
Dat wilden we dan wel van het weer laten afhangen want als het zo warm zou worden als de afgelopen week dan zouden we het voor gezien houden en lekker in de tuin blijven zitten.
De ernstige geloofsovertuiging van de Filipijnen komt met name tot uiting in deze Holy Week. Gisteren zijn er weer meer dan twintig Filipijnen vrijwillig gekruisigd. En in de regio rond Manilla trokken in de dorpen processies door de straten van honderden mensen die zichzelf geselden met zweepslagen of een doornenkroon op hun hoofd hadden.
Ook de zwembadman zou vandaag komen en dat was maar goed ook want ons zwembad begon helemaal groen uit te slaan als gevolg van algafzetting. Riet zag het eergisteren voor het eerst en gisteren was het zelfs al zo erg dat ik zelf probeerde of ik de boel een beetje schoon kon krijgen met filteren. Dat ging niet omdat ik de zwembadstofzuiger (echt, die hebben we) niet aangesloten kreeg. Effe lekker zwemmen zat er dus gisteren ondanks de hitte niet in.
Onze instructrice is een Filipina van onbestemde leeftijd maar ze heeft een dochter van twaalf dus ze zal ergens in de dertig zijn. Ze heeft altijd een laptop bij zich met muziek die mij altijd de haren ten berge doet rijzen, hoofdzakelijk Kate Perry en high speed verkrachtingen van bekende nummers zoals “Message in a bottle” van de Police.
Het eerste nieuws betreft de mogelijke lancering van een raket door Noord-Korea. De National Disaster Risk Reduction and Management Council, zeg maar het Filipijnse orgaan voor rampenbestrijding, heeft Filipino’s en in het bijzonder die in het noorden van Luzon aangeraden om tussen zes en elf ‘s morgens binnenshuis te blijven van 12 tot en met 16 april.
Na een procedure van bijna zes maanden was nu het wachten alleen nog op het krijgen van onze ACR I-card, de bij het visum behorende kaart die je altijd bij je moet dragen. En vandaag was het dan eindelijk zover. Vanmorgen kwam de jongedame van het bedrijf wat onze visa moest regelen naar ons kantoor en overhandigde me alle papieren die we hadden moeten overleggen, onze paspoorten en jawel, de I-cards. Die ACR kaart is ontzettend belangrijk want zonder die kaart zijn heel veel dingen als je op de Filipijnen woont erg moeilijk omdat je de status hebt van toerist.
We komen er de laatste tijd niet zo veel meer als in het begin omdat het eigenlijk net niet op loopafstand is, maar we beschouwen de Union Jack Tavern nog steeds een beetje als onze stamkroeg. En vanavond was daar een feestje want de “Union Jack”, zoals hij kortweg wordt genoemd bestond vandaag vier jaar. Dat werd gevierd met een speciale avond met onder andere live muziek. We hadden gehoord dat er gereserveerd moest worden maar het bleek niet nodig, het was gewoon wie het eerst komt, het eerst maalt.
Wat we wel heel veel doen is water drinken, liters per dag. Het kraan water is hier nog wel goed genoeg om je tanden mee te poetsen maar is beslist niet te drinken als je geen last van je ingewanden wilt krijgen. We hebben dan ook een water dispenser zoals dat heet, zo’n ding waar van die grote plastic tonnen met water op gaan. Die tonnen bevatten zo’n vijfentwintig liter drinkwater, en dan zul je zeggen daar kun je een tijdje mee vooruit maar dat valt dus tegen. We verbruiken op dit moment drie van die flessen in minder dan twee weken, dus dat is dik vijf liter per dag.
En we waren er nog niet want we kregen daarna een kaart met een zon erop en daar moest je je naam op schrijven. En daarna moest iedere kaart een rondje rond de tafel maken en iedereen moest er iets aardigs over de eigenaar op schrijven. Volslagen idioterie, aangezien ik zeker de helft van de mensen nog nooit had gezien, laat staan dat ik al een gefundeerde (en bovendien ook aardige) mening over ze had.Om aan te geven hoe idioot zoiets is, op mijn kaart had iemand “Quiet” (stil of rustig) geschreven. Ik, rustig en stil???
Samen met haar vriendin Christine en buurvrouw Nicky ging Riet er vanmorgen naar toe, en blijkbaar was het erg gezellig want ze was om over vieren pas thuis.
Wat “House” betreft hebben Riet en ik een klein meningsverschil. Aan het eind van iedere aflevering verschijnt er een heel kort tekenfilmpje van Bad Hat Productions, de maatschappij die de serie produceert.
Het was vandaag weer een mooie dag voor ons Malampaya project want er is weer zo’n mijlpaal te vieren. De afgelopen week is er door een onafhankelijke commissie, bestaande uit mensen van alle drie de partners in ons project (Shell, Chevron en de Filipijnse oliemaatschappij PNOC) onderzoek gedaan naar de status van ons project om te zien of we klaar zijn voor de daadwerkelijke uitvoering. En we zijn (alweer) met vlag en wimpel geslaagd. Er waren wel wat aanmerkingen maar allemaal kleine dingetjes en ik had de indruk dat die meer waren opgesteld om toch wat te zeiken te hebben dan dat het nu daadwerkelijk aanmerkingen waren.
Wat hier het hele jaar niet verandert, wind of geen wind, regen of geen regen, zijn de vallende bladeren. We hebben weliswaar iets wat voor seizoenen doorgaat maar dat is dan niet te vergelijken met Nederland. We hebben geen herfst, maar we hebben wel vallende bladeren en dat beperkt zich niet tot een seizoen maar dat gaat het hele jaar door.
Na een heleboel geregel konden we dan vanmiddag toch over naar onze nieuwe werkplekken, en op de foto zie je hoe mijn team (Fairuz en Cleng op de voorgrond) staan te wachten tot de technische jongens de boel hebben aangesloten.
Verder was er een apparaat van aardewerk (links op de foto) waar een soort wierook in gaat wat de muggen op een afstand zou moeten houden, en een bijzondere lekkernij genaamd somosa’s. Somosa’s zijn een soort stevig gekruide kleine pasteitjes gevuld met rundvlees of kip. Het komt uit India maar is heel populair in Zuid-Oost Azië. En wat mij betreft volkomen terecht want ze zijn echt heerlijk! Riet vond er zelf niet veel aan maar dat had ik na mijn eerste hap al door. Indiaas eten betekent nu eenmaal curry en daar houdt ze niet van…
Het is op het werk nooit echt rustig maar de afgelopen dagen was het wel heel erg druk. Behalve mijn normale werkzaamheden ben ik onder andere bezig met het vullen van een openstaande vacature in mijn team.
Er is echter één geluid wat ‘s ochtends luid en duidelijk doorklinkt maar waar ik absoluut geen probleem mee heb: het geluid van overkomende vliegtuigen. Het zijn namelijk niet zomaar vliegtuigen maar ouderwetse propeller kisten die je in Nederland vrijwel niet meer ziet. Waarschijnlijk onderhouden ze een of andere lijndienst want ze komen altijd op vaste tijden over. Zo is er een Beechcraft 45, zoals op de foto, maar van de week zag ik ook een Dakota overkomen.
Omdat iedereen wist dat het om een oefening ging verliep alles tamelijk relaxed en was het buiten in het zonnetje zelfs een gezellige boel. Na het sein “Veilig” na ruim twintig minuten ging iedereen weer naar binnen, maar het duurt dan wel even voordat alle 1300 mensen via de liften weer terug op hun werkplek zijn. Al met al waren we dus ruim een uur zoet met de hele oefening.
Merkwaardige verschillen dus op een enkel eiland wat zo ongeveer net zo groot is als Nederland. We zitten hier dus aan het eind van het droge seizoen en gaan we dus de regentijd tegemoet. Dat heeft niet echt grote temperatuur wisselingen tot gevolg want ook in het natte seizoen blijft de dagtemperatuur rond en meestal boven de dertig graden.
Wij houden het ondanks het ruime aanbod toch vaak bij dezelfde restaurants omdat we weten dat het er gezellig is en het eten goed. Alleen wat Italiaan betreft lijken we nu toch van ons geloof te gaan vallen. Onze vaste Italiaan in het ATC, “Italianni’s”, heeft pas flink minpunten gescoord bij Riet omdat er nu buiten op het terras niet meer gerookt mag worden. Ja, en dan kunnen we net zo goed naar het iets verderop gelegen restaurant “Mona Lisa” gaan.
Abby is duidelijk op haar gemak gesteld. Ze volgt ons waar we ook gaan, en zo gauw we ergens stil staan gaat ze achter ons op de grond liggen. Dat was in het begin wel eens lastig want we stapten regelmatig bijna op haar, maar inmiddels weten we het en kijken dus eerst om. Als ze niet op de grond ligt gaat ze op de vreemdste plaatsen liggen en als ze daar de kans voor krijgt zijn dat de wasbakken in de badkamers…
De claims van de diverse landen overlappen elkaar, met name Maleisië, Brunei en de Filipijnen kunnen niet elk tweehonderd mijl claimen zonder elkaar dwars te zitten. Alles wordt nog eens extra bemoeilijkt doordat Vietnam het grootste gedeelte van de zee heeft uitgeroepen tot Vietnamees bezit en Vietnam noemt het dan ook de Vietnamese Zee.
En vandaag was er tussen de middag een lunch met de hele afdeling bij alweer een Chinees restaurant, Phoenix in het Bellevue hotel en het beste Chinese restaurant in Alabang. Nou pest je mij helemaal niet met Chinees, maar helaas werd er voor de hele groep Dim Sum besteld. Dat zijn allemaal kleine hapjes uit de Zuid-Chinese keuken, en eerlijk gezegd zijn die aan mij niet zo besteed. Ik vind het er zelfs al niet zo smakelijk uit zien, maar dat is persoonlijk zullen we maar zeggen.
Ja, inderdaad, dat is erg veel, en daar heeft die airco natuurlijk ook mee te maken maar elektriciteit is hier gewoon schreeuwend duur.
Ik had mooi kunnen regelen dat ik een lift kreeg van mijn buurman zodat ik met niet hoefde af te vragen wat ik met de auto zou doen, want die mag je namelijk niet een paar dagen in de parkeergarage laten staan.