Er zijn nog een paar kleine dingetjes die we nog steeds niet hebben kunnen afronden na ons vertrek uit Maleisië. Een van die losse eindjes is het terugkrijgen van mijn borgsom, betaald voor mijn iPhone toen ik bij de Maleise provider DiGi een abonnement nam. Dat abonnement heb ik vroegtijdig moeten opzeggen toen we naar de Filipijnen verhuisden maar ik had ondanks een boete wel recht op teruggave van die waarborgsom.

We dachten dat alles geregeld was toen we vertrokken want DiGi zou het bedrag van 480 Ringgit, toch zo’n honderdvijftien Euro, overmaken op onze bankrekening en binnen drie maanden. Dat gebeurde niet, dus toen Riet en ik naar Kuala Lumpur terugkeerden in januari hebben we die gelegenheid gebruikt om eens bij DiGi te gaan informeren hoe dat zat.

Wat bleek, ze hadden ons een cheque gestuurd. Naar ons oude adres in Maleisië!

Nadat we hadden uitgelegd dat het abonnement opgezegd was in verband met een verhuizing naar het buitenland en dat we dus al heel lang niet meer op dat adres woonden besloten ze ons een nieuwe cheque te sturen. Want helaas, het was niet mogelijk om het geld naar een bankrekening over te maken, het moest per cheque.

Maar al wat we zagen verschijnen in onze Filipijnse brievenbus, geen cheque van DiGi. Gisteravond ben ik dus maar weer naar DiGi gegaan en heb weer eens gevraagd waar mijn geld bleef. En wat zegt het vriendelijke meisje, het geld was overgemaakt op onze bankrekening. Onze Maleise welteverstaan, die dus is opgeheven toen we uit Maleisië vertrokken. Maar dat kon toch niet, overmaken op een bankrekening? Daarom zouden we een cheque krijgen. Ja, dat snapte ze ook niet wie dat had gezegd.

Na wat heen en weer gepraat werd er besloten om dan toch maar een cheque te sturen. “Wat is uw adres? Oh, maar dat is op de Filipijnen, dan kunnen we geen Cheque naar toe sturen”. Ja, en wat nu, vroeg ik dus. Weer kleine-kamertjes overleg met een supervisor, en het werd dan toch maar een bankrekening. Het enige probleem was nu nog dat onze bankrekeningen geen van alle meer Maleise rekeningen zijn en dan is er dus een Swift code nodig en die had ik effe niet bij de hand.

Kort en goed, ik ben vanavond maar weer terug gegaan met alle benodigde gegevens en alles is nu doorgegeven. Wij wachten weer af!

Het was vandaag mijn laatste dag in KL, de cursus zit er al weer op. Mijn vlucht naar Manila zou vanmiddag om half zes vertrekken en ik ging dus om kwart over drie met een taxi vanuit Cyberjaya naar de luchthaven.

Alles ging daar ontzettend vlot, het was rustig en ik kon vrijwel overal zo doorlopen. Niemand maakte deze keer drukte over het feit dat mijn veel te zware rolkoffer meeging als handbagage, maar dat is ook geen wonder als je ziet wat een doorsnee Filipino allemaal meeneemt het vliegtuig in. De vluchten van Manila naar KL en vice versa zitten altijd bomvol met Filipino’s, waarvan de meesten overigens Filipino’s die in het buitenland werken. En die hebben altijd enorm veel handbagage.

Hoe dat allemaal kan snap ik nooit want officieel is er maar één stuks handbagage toegestaan en al die Filipino’s hebben er altijd minstens drie. Het is dan ook altijd weer totale chaos in het gangpad voor het opstijgen omdat alles in de bagagevakken moet worden gepropt. Degenen die laat binnenkomen hebben dan ook meestal geen plek meer voor hun handbagage, maar dat weerhoudt ze nooit om toch te proberen het nog ergens tussen te persen.

Het hoogtepunt van ergernis tijdens deze vluchten, en geloof me, ik heb dat nog nooit op andere vluchten zo erg meegemaakt, is het gebruik van de toiletten. Niet zelden staan er al een paar voor de wc’s achterin als het toestel nog op de grond staat, en zo gauw het sein is gegeven dat de veiligheidsgordels na het opstijgen af mogen verzamelt zich een menigte in het gangpad om te gaan pissen. En dat gaat de hele vlucht door. Geloof het of niet, maar er zijn er die tijdens deze drie en een half uur durende vlucht drie keer gaan. En dat is een grote bron van ergernis want het is een heel geklauter over stoelen en andere passagiers.

Vandaag was het helemaal een toestand want we hadden nogal wat turbulentie en er werd dan ook omgeroepen dat iedereen moest gaan zitten met de veiligheidsgordel om. Het leek wel alsof de piloot had omgeroepen dat er gratis haring werd uitgedeeld achterin want meteen stonden er een tiental mensen op die in het gangpad voor de wc’s gingen staan. Wanhopig riep de piloot om dat het toch echt de bedoeling was dat iedereen ging zitten maar het hielp niks. En om aan te geven hoe serieus het was, het uitdelen van drankjes en eten werd opgeschort en dat doen ze alleen maar als het toestel echt flink gaat stuiteren.

Tenslotte nog even een algemene opmerking, van mij mogen ze in vliegtuigen een aparte sectie maken voor gezinnen met kleine kinderen. Het liefst achter een geluiddicht schot…

Een zwembad in de tuin is erg leuk maar het vereist ook wat aandacht. Er komt drie keer in de week een mannetje langs, Juan onze „pool guy” die het onder handen neemt. En dat is nodig ook want ik had al eens gemeld dat het wat vallende bladeren hier eigenlijk altijd herfst is en dat geldt dus ook voor de bomen naast het zwembad. Behalve schoonmaken zorgt Juan ook voor de chemicaliën die het water schoon moeten houden.

Er is nog iets wat bijgehouden moet worden en dat is het waterpeil. Als de waterstand namelijk te laag wordt dan komt de pomp droog te staan en behalve dat de pomp dan kapot gaat wordt ook het vuil niet uit het water gefilterd. Door de aanhoudende hoge temperaturen van de afgelopen weken is het al een keer nodig geweest om het water bij te vullen. Dat gebeurt gewoon met de tuinslang, via een van de kranen in de tuin, en je praat al gauw over een paar honderd liter die nodig is om het water weer op peil te brengen. Normaal gesproken hoeft dat niet want een paar plensbuien en het water is weer op peil, maar omdat de regen tot op heden was uitgebleven moest ik gisteren weer de kraan en de tuinslang gebruiken om het waterpeil op het juiste niveau te brengen.

En wat denk je, vanmiddag betrekt om een uur of vier de lucht en om vijf uur barst er een enorme onweersbui los. Het was een hevige bui van ruim een uur en het water spoelde letterlijk door de straten. De waterrekening zal aan het eind van de maand niet misselijk zijn, en deze keer volkomen onnodig. Had die bui nou niet effe een dag eerder kunnen vallen??

Vorige week tijdens de cursus waren we met een redelijk gemêleerd gezelschap. De cursusleider Hans en ikzelf uit Nederland, Robbie uit Engeland, een aantal mensen uit West Maleisië en een aantal uit Sarawak (wat je Oost Maleisië zou kunnen noemen). En de Maleisiërs waren ook nog eens vrijwel allemaal van verschillende etnische achtergronden.

Een enkele van de Maleisiërs was al eens in Nederland geweest en al snel kwam de discussie op het Nederlandse eten. Hans, Robbie en ik kregen al snel door dat Maleisiërs eigenlijk helemaal geen idee hebben van wat nou typisch Nederlands eten is. En eerlijk is eerlijk, je ziet in het buitenland eigenlijk nooit een “Nederlands Restaurant”, want de Nederlandse keuken heeft eigenlijk helemaal niks te bieden. Laten we eerlijk zijn, wat zou je een buitenlander nou voorzetten, krootjes met spek of boerenkool met worst? Ja, wij vinden het wel lekker maar de meeste buitenlanders vinden ons eten tamelijk smakeloos.

Wat die ene wel gegeten had in Nederland en wat ook zeer goed was bevallen waren kroketten. Het viel nog niet eens mee om uit te leggen aan de rest wat dat precies is, maar gelukkig bood Google hulp.

We hadden al snel wat foto’s gevonden en het recept, en uiteraard konden we het niet nalaten ook wat foto’s te laten zien van frikadellen speciaal, patatjes oorlog en kaassoufflés.

En eerlijk gezegd, toen we het erover hadden kreeg ik een haast onweerstaanbare trek in een patatje flip van Cees Ouwersloot, of een kroket van Daantje de Piemer.

Terug op de Filipijnen liep ik afgelopen zondag door het Ayala Alabang Town Centre en opeens viel mijn oog op iets bijzonders wat ik nog niet eerder had gezien. Moet je kijken, Riet! Gewoon in ons eigen ATC! Op de Filipijnen!

Het onderstaande stuk is geschreven door een Filipijnse journalist en stond vandaag in de krant. Ik heb het zo goed mogelijk vertaald om een beetje een beeld te geven van de andere kant van de Filipijnen.

“De meeste Filipino’s geloven serieus dat ze tot een vredelievende, vrolijke en zachtmoedige cultuur behoren. De waarheid ligt wat genuanceerder. Jawel, je krijgt een dikke glimlach en veel toewijding van diegenen die een dienend beroep hebben, zoals in winkels en restaurants, maar vandaag de dag zijn de Filipijnen een wereld van eten of gegeten worden.

De gebruikelijke beleefdheden die je in Europa voor vanzelfsprekend aanneemt bestaan hier simpelweg niet. Met name in Manila dringt iedereen voor als je in de rij staat, je wordt gesneden op de weg, ze drommen een lift in voordat je de kans krijgt om uit de lift te stappen, oogcontact wordt vermeden en over het algemeen gedragen ze zich lomp. En we hebben het hier dan niet zozeer over de gewone Filipino’s maar over de “beter gesitueerden” oftewel de bevoorrechte klasse.

De afgelopen week was er een incident op de luchthaven waarbij een journalist een foto nam van een acteurs echtpaar wat bezig was een personeelslid van een luchtvaartmaatschappij te schofferen. De acteurs zagen dat en vlogen meteen de journalist aan. Ze kwamen daar ruimschoots mee weg, wat op de Filipijnen volkomen normaal is. De “upper class” doet wat ze wil ten koste van de minder bedeelden, en dat zit er al jong in als je ziet hoe kinderen zich gedragen tegenover de maids. Huishoudelijke hulpen zijn er om tegen te schreeuwen en te koeioneren. Consequenties zijn er niet, dus er wordt totaal geen respect gekweekt van de sociaal zwakkeren in de samenleving.

Waar in Europa supersterren ook genoeg te stellen hebben met de paparazzi ontaardt dat toch zelden in geweld terwijl die vergeleken met de Filipijnse paparazzi toch heel wat agressiever en opdringeriger zijn. Op de Filipijnen is dan ook geen wet die iedereen het recht geeft om overal in openbare gelegenheden te fotograferen en te filmen, als vrijheid van meningsuiting. Filipino’s zijn juist van nature meer van het geheim houden en daarbij zijn ze ook nog veel te autoritair. Ze vegen dingen liever onder het tapijt en pretenderen dat een probleem niet bestaat dan het te erkennen en het op te lossen. Ze zouden meer de camera’s in hun mobieltjes moeten gebruiken om te laten zien hoe dingen er werkelijk aan toe gaan.”

Riet is weer thuis, ik heb haar vanavond opgehaald van de luchthaven waar ze tegen half zeven landde met vlucht KL807. De reis had ruim zestien uur geduurd maar met het tijdsverschil meegerekend is ze bijna een hele dag onderweg geweest want ze is gisteravond om kwart voor negen uit Nederland vertrokken. De reis duurt al lang bij een directe vlucht van Amsterdam naar Manila maar zoals ik al eerder meldde is dat niet meer mogelijk en wordt er een tussenstop gemaakt in Taipei.

Gelukkig voor Riet heeft ze net als op de heenreis een flink stuk geslapen, een uur of acht, en toen ze aankwam was ze dan ook opmerkelijk fit. En ze was ook nog eens zo’n beetje de eerste die naar buiten kwam op de luchthaven. Ik was gelukkig nog net op tijd want ik had weer eens vast gezeten in de chaos op de weg rond de luchthaven. Op het moment dat ik op de schermen wilde kijken of haar vlucht al was gearriveerd werd er net omgeroepen dat ze al waren geland.

De koffers waren zoals gewoonlijk weer tot de nok toe gevuld met van alles en nog wat. Senseo pads, DVD’s, drop, boeken en tijdschriften, een paar nieuwe sloffen voor mij, de acculader die in eerste instantie niet hadden meegenomen en zelfs de nodige nieuwe jurkjes, waarvan het me een raadsel is waarom je die uit Nederland mee moet nemen maar dat terzijde.

Het was goed al het nieuws uit Nederland weer te vernemen, al was het niet allemaal even goed nieuws. Net als wij wordt onze familie uiteraard ook ouder en met het ouder worden komen soms ook problemen met de gezondheid. Onze gedachten waren dan ook vanavond bij Tante Coby die op dit moment in het ziekenhuis ligt en de komende week geopereerd moet worden.

Verder hebben we bijgekletst tot een uur of twaalf, toen ging bij mij langzaam het lichtje uit terwijl Riet na een dag reizen nog zo fris was als een hoentje…

Het lijkt er nu toch op dat de zomer ten einde is op de Filipijnen en dat het regenseizoen is aangebroken. De strakblauwe luchten van de afgelopen weken hebben sinds een paar dagen plaats gemaakt voor bewolking en slechts af en toe een beetje zon. En af en toe is ziet de lucht er behoorlijk dreigend uit al valt er lang niet altijd regen uit.

Gisteravond hebben we dus al kennis gemaakt met heftige regenbuien en daar gaan we er volgens de Filipino’s nog heel wat meer van krijgen.

Met name in juni wordt de kans op regen steeds groter en in de maanden daarna begint al zo’n beetje het seizoen waarin we tyfoons kunnen verwachten. Als ik zo bekijk wat een korte maar hevige bui zoals die van gisteravond al aanricht in de straten dan ben ik toch benieuwd naar de gevolgen van een echte tyfoon. Of eigenlijk toch niet, want echt prettig schijnt het niet te zijn. Alabang is gelukkig wat hoger gelegen en heeft een net van water afvoerende kanalen.

Wat betreft de stand van zaken rond het aanvragen van een Filipijns rijbewijs, een Nederlandse collega die in Makati woont, praktisch om de hoek bij de ambassade, heeft zich bereid verklaard om onze rijbewijzen mee te nemen om daar te laten vertalen. Dat is dus mooi geregeld, al blijkt wel weer eens hoe schofterig hoog de tarieven zijn voor Nederlandse overheidsdiensten. Het laten vertalen van je rijbewijs kost per persoon 1710 Pesos, oftewel zo’n dertig euro voor een standaard papiertje wat in tien minuten geregeld is…

Riet en ik moeten ieder jaar verplicht gekeurd worden vanwege ons verblijf in het buitenland en dat is voor het laatst in Kuala Lumpur gebeurd voordat we naar de Filipijnen vertrokken, in juli van het afgelopen jaar. Eigenlijk zijn we dus over een maand of wat pas weer aan de beurt maar omdat ik drie weken geleden plotseling weer een hogere bloeddruk had vond de bedrijfsarts het toch raadzaam om mijn jaarlijkse keuring te vervroegen. Na een paar pogingen om een afspraak te maken die mislukten omdat dat concept hier onbekend schijnt te zijn besloot ik dan vandaag maar naar de Healthway Medical Clinic in het Town Centre te gaan.

Ik was er om zeven uur als tweede en ik ging gelijk de procedure in. Na het invullen van wat basisgegevens omdat ik voor het eerst in die kliniek was en het vooruit betalen van de rekening mocht ik door naar het laboratorium.

Daar aangekomen had ik wel verwacht dat er bloed afgenomen zou worden en dat ik in een potje zou moeten piesen maar er was meer, ik moest ook een “stool sample” inleveren. Nou is dat niet iets wat ik net zo makkelijk produceer als een “urine sample”, dus kreeg ik een plastic potje mee met de opdracht om dat op een later tijdstip vol te storten en in te leveren.

Daarna volgde het gebruikelijke rondje van bloeddruk meten (die was prima, 120 over 80), lengte opmeten (het arme meisje moest op een stoel gaan staan) en gewicht opnemen (eindelijk eens iemand die vindt dat negentig kilo normaal is voor mijn postuur!). Vervolgens stelden ze voor dat ik de tijd tot mijn volgende afspraak, met de dokter, zou besteden aan het nuttigen van een ontbijt want ik had uiteraard nog niks gegeten. Lekker effe naar Starbucks dacht ik maar dat ging mooi niet door, geen cafeïne!

Omdat alles in het Town Centre op dat uur nog dicht was ben ik maar even naar kantoor gegaan. Anderhalf uur later was mijn afspraak met de dokter en na het onderzoek en het invullen van de enorme lijst met potentiële ziektes die ik nooit heb gehad (vergis ik me of wordt die steeds langer?) werd me medegedeeld dat ze tevreden was. Ik was voor zover ze kon zien kerngezond en ook mijn probleempje met mijn bloeddruk lijkt dankzij mijn dagelijkse pilletje onder controle, alleen de resultaten van de laboratorium testen kunnen eventueel nog roet in het eten gooien.

Helaas was ik er nog niet want aangezien ik nu te boek sta als “hypertensive” (te hoge bloeddruk) moest ik ook nog een ECG laten maken en een stress test ondergaan. Tussendoor kon ik overigens weer een uurtje naar huis waar ik nog steeds geen bakkie mocht nemen maar waar ik wel mijn “stool sample” kon produceren. De stress test verliep eigenlijk heel erg goed, een stuk beter dan vorig jaar in KL en de resultaten zagen er prima uit. Geen ernstige bloeddruk problemen meer en dus een zorg minder.

Het eerste wat ik deed toen ik weer buiten stond was meteen naar Starbucks voor een Cappuccino Grande…

Vanmorgen was de lucht boven Manila prachtig om te zien, helemaal vol met schapenwolkjes. Dat duurde niet lang, want we hebben de laatste dagen iedere dag wel een of twee onweersbuien en vandaag was dat rond het middaguur.

Gelukkig zijn die buien weliswaar hevig maar ook kort, het grootste nadeel is dan ook dat je weer van een paraplu binnen handbereik moet hebben als je naar buiten gaat.

Vandaag was er alweer een reden voor een feestje, want er werd weer een succesvolle projectperiode afgesloten. Eigenlijk is het werk nog niet helemaal afgerond maar we zijn bezig met de puntjes op de “i” zetten. Het gedeelte wat klaar is heet FEED, dat is een afkorting voor Front End Engineering Design en dat is zeg maar de fase waarop het grove ontwerp voor het project wordt gedaan. Hierna volgt de fase waarop het gedetailleerde ontwerp wordt uitgewerkt, waarin letterlijk komt te staan welk draadje waaraan moet zitten en wat er waaraan moet worden vastgeschroefd en met welke maat schroef.

Het ontwerp wat er nu ligt is gemaakt door het bedrijf Fluor wat in hetzelfde gebouw zit als wij. Dat maakt de communicatie erg makkelijk en het gezamenlijk organiseren van een feestje dus ook. Vanavond zou het zo ver zijn, een feestje van ons project team met de mensen van Fluor. Alleen wel vervelend dat het weer een typisch Filipijns feest zou worden, en dat betekent dat er veel officiële toespraken zijn, gevolgd door verlotingen en spelletjes en als klap op de vuurpijl Karaoke.

Dat Filipino’s muzikaal zijn weet iedereen die wel eens in Zuid-Oost Azië in een hotel heeft gezeten want in iedere hotel lobby speelt ‘s avonds een bandje en dat zijn vrijwel altijd Filipino’s. Ze zijn ook helemaal bezeten van Karaoke, en daar word je dus op vrijwel iedere feestelijke gelegenheid mee geconfronteerd. Dat is hier ook pure noodzaak, want als er geen Karaoke en loterijen zijn komt er gewoon geen mens of ze verdwijnen allemaal na het eten.

Riet en ik houden er helemaal niet van en wij gingen dus, net als veel Westerse collega’s, niet naar het feest. Wij besloten maar weer eens naar de Union Jack Tavern te gaan en daar kwamen we mijn collega Pete tegen met zijn vrouw Christine die toevallig ook een vriendin van Riet is. Zij hadden ook geen zin in een avond Karaoke en hadden ook besloten dat het beter toeven was in de Union Jack op vrijdagavond.

Ze hadden gelijk, er gaat niks boven een vrijdagavond in de Union Jack Tavern met Fish&Chips…

Wat er vandaag aan de hand was weet ik niet maar het was in ieder winkelcentrum vandaag een compleet gekkenhuis. Jaja, ik weet wel dat je op zondag ook helemaal niet naar een winkelcentrum hoort te gaan maar er waren een paar dingen die we nog moesten aanschaffen en omdat ik nou eenmaal doordeweeks de auto meeneem naar mijn werk moet dat soort dingen in het weekend. En bovendien zitten alle Starbucksen nou eenmaal in de winkelcentra.

Zelf was ik al vroeg in de middag op pad geweest voor wat kleine aankopen en een lekker bakkie (Cappuccino Grande, zoals altijd) en het was me al opgevallen dat het al behoorlijk druk was.

Later in de middag ging Riet ook even mee want we moesten nog een kattenkooi kopen.

Ik vond de exemplaren die ik eerder die middag al gezien had wat aan de gammele kant dus wilde ik een “second opinion”.

Het was ongelofelijk maar bij de Festival Mall was er niet één parkeerplaats vrij terwijl er daar toch enorme parkeerterreinen zijn. Er reden tientallen auto’s rond op zoek naar een plekje en daar sloten we ons in eerste instantie bij aan. Na twee rondes over het terrein zonder succes had ik het wel gezien en ging op weg naar de uitgang. Daar begon een security guard naar ons te gebaren, en hij dirigeerde ons naar een plek waar een groot bord “No Parking” stond. Hij verschoof simpelweg het bord, hielp met aanwijzingen bij het inparkeren en we stonden.

We vonden een kattenkooi die er naar ons idee stevig genoeg uitzag en die bovendien opvouwbaar was. Nadat we nog ergens wat hebben gegeten gingen we thuis de kooi opzetten met het idee de katten er alvast een beetje aan te laten wennen. Ze hebben er al aan gesnuffeld en omheen gelopen, maar ze lijken er nog niks van te moeten hebben. Ze zijn niet achterlijk, want het is vrijwel eenzelfde kooi als waarmee ze hier naar toe werden vervoerd en dat leken ze nog al te goed te weten. Tot nu toe vertikken ze het namelijk om erin te gaan.

Overigens kan ik morgen terug naar de winkel want de kooi deugt niet, er is een verbindingsstuk los wat voor de stevigheid moet zorgen als hij uitgeklapt staat…

We hebben de laatste week nu tot twee keer toe een raar bericht gehad. Het eerste was een brief van een Koreaanse bank en het tweede was een mailtje van Fed-Ex. Ik laat voor het gemak de dagelijkse spam die Riet in haar mailbox krijgt maar even buiten beschouwing. Die rotzooi is ook wel raar maar we weten tenminste wat het is.

De brief van de Koreaanse bank die we vorige week in de brievenbus vonden was een bedankje, gericht aan een meneer Jung Myung Hwa, voor het openen van een Dollar rekening bij die bank. Nou kennen wij die meneer helemaal niet maar volgens die bank woont hij wel op ons adres, want dat stond op de envelop. Riet had een paar keer tevergeefs geprobeerd die bank te bellen om de fout door te geven maar het gesprek werd bij het doorverbinden telkens verbroken. Ik had meer geluk en heb vandaag op verzoek van de bank de brief naar hen toe gefaxt met erop in grote letters “Woont hier niet!”. Nu maar hopen dat de boodschap overkomt.

Het mailtje wat ik gisteren in mijn mailbox vond was ook al zo merkwaardig, namelijk een mailtje van Fed-Ex dat er een pakje niet bezorgd kon worden vanwege een verkeerde postcode. De gegevens van het pakketje zaten in een bijgevoegd zip bestandje, wat ik stom genoeg open maakte om het vervolgens meteen weer te sluiten. Er zat namelijk een Windows programma bestandje in en dat kan maar één ding beteken: een virus. Gelukkig heb ik daar op mijn Mac geen last van, maar wees dus gewaarschuwd allemaal, als je een mailtje ziet van Fed-Ex verwijder dat dan meteen zonder te openen!

Een goed bericht van vandaag is dat Riet er eindelijk in is geslaagd om een ticket te boeken voor een paar weekjes Nederland, en dat betekent dat we met de feestweek in Rijnsburg zijn.

Vanmorgen zijn we met drie bussen vertrokken vanaf ons kantoor naar Pico de Loro, een resort in de buurt van Batangas, waar we twee dagen aan teambuilding gaan doen. De partners mogen ook mee en dat betekent dat Riet lekker twee dagen kan gaan genieten van wat het resort allemaal te bieden heeft.

We kwamen vanmiddag om een uur of twee aan bij het splinternieuwe resort na een schitterende rit door de heuvels rond Batangas. Het resort is prachtig gelegen aan een baai tussen de heuvels.

Niet dat ik daar lang van kon genieten want we waren tenslotte niet gekomen voor het mooie uitzicht maar voor de teambuilding, en ik kon dus gelijk aan de bak.

Riet kon vanmiddag ook niet al te lang in het zonnetje zitten want het is inmiddels regenseizoen en aan het eind van de middag brak er een enorme onweersbui los.

De teambuilding was vandaag het gebruikelijke werk, een kennismakingsronde aan de hand van een spelletje, een paar toespraken van onze managers en een sessie over wat er allemaal verbeterd kan worden op diverse fronten. Allemaal dingen die ik al heel wat keren gezien heb, niks nieuws onder de zon dus. Gelukkig was er ook nog genoeg tijd om met collega’s bij te praten en wat nieuwe collega’s te ontmoeten.

Vanavond was er een diner wat bestond uit het gebruikelijke buffet, en zoals altijd kwam het beste gedeelte daarna. We verzamelden met een groepje op het terras om wat te drinken, en dat werd ook al zoals gewoonlijk veel later dan gepland. Tegen twaalven liepen we terug naar het hotel en zagen daar in de bar nog een hele groep zitten waarvan we dachten dat die allang naar hun bed waren vertrokken en dus schoven we daar maar weer even bij aan.

Morgenochtend is het al weer vroeg beginnen, en dat zal niet meevallen…

Vanmorgen was de tyfoon uitgeraasd maar het was nog steeds zwaar bewolkt en het regende af en toe. We waren zoals gewoonlijk vroeg op en zaten om een uur of acht al aan het ontbijt.

Omdat het niet zulk mooi weer was deden we eigenlijk niet veel anders dan wat rondhangen wachten tot het tijd was om te vertrekken, en dat was gepland om tien uur.

De bussen stonden om half tien al gereed en we vertrokken dan ook redelijk op tijd voor de terugreis naar Manila. Het eerste stuk, terug door de heuvels richting Tagaytay verliep traag omdat de bussen door de steile hellingen veelal stapvoets moesten rijden. En net toen het vlakker werd en we dus meer gang hadden kunnen maken begon het te regenen, wat uiteraard meteen merkbaar was aan het verkeer.

Doordat we ook onderweg nog twee plasstops maakten bereikten we de snelweg pas na drie uur. Van daaraf leek alles een stuk vlotter te gaan en we hadden een hoopje dat we toch nog om een uur of twee thuis zouden zijn. Helaas, vlak voor Manila kwamen we in een gigantische file te staan op de snelweg, en daarna ook nog eens in een lange rij voor de tolpoorten na het verlaten van de snelweg. Uiteindelijk waren we dus pas om drie uur thuis.

Het bleef de hele dag bij vlagen stortregenen, en dat blijft volgens de berichten mogelijk nog een paar dagen zo want er schijnen verscheidene tyfoons in ontwikkeling te zijn boven de oceaan die onze kant op lijken te komen…

Een van de zegeningen van het wonen in Nederland is toch wel de beschikbaarheid van het Internet. De meeste providers zijn redelijk betrouwbaar in hun service en de snelheid is dankzij het veelal aanwezige glasvezel netwerk uitstekend. Dat maakt Nederland het op één na beste land voor wat betreft Internet, alleen Singapore scoort nog hoger.

Dat alles mis je dus hier, want hoewel Internet ook hier overal beschikbaar zou moeten zijn is dat dus vaak niet zo. Thuis hebben we bijvoorbeeld een breedband aansluiting van 6 Mb, en je zou zeggen dat dat redelijk snel zou moeten zijn. In de praktijk is het veel langzamer dan een vergelijkbare verbinding in Nederland, simpelweg omdat die 6Mb een maximum snelheid aangeeft en niet het gemiddelde. De gemiddelde snelheid ligt volgens mij veel lager.

Ook hebben we geen glasvezelnetwerk hier, Internet komt gewoon nog via de coax kabel van de tv binnen. Nou moet ik zeggen dat we wat betrouwbaarheid tot nu toe niet te klagen hebben gehad maar de laatste dagen is het hopeloos. Om de haverklap vliegt de verbinding eruit en de snelheid fluctueert van nog net acceptabel tot zo vlug als dikke stront in een gieter bij tien graden vorst tegen een berg op.

Riet is daar allerminst over te spreken en heeft het al een tijdje over het verhogen van de snelheid van onze verbinding van 6 naar 12 Mb. Dat betekent een fors bedrag meer per maand en ik heb mijn twijfels of het veel sneller zal gaan. Collega’s die het al hebben gedaan zeggen dat je het vrijwel niet merkt omdat ook die 12 Mb de maximum snelheid aangeeft en niet de gemiddelde snelheid. En als die 12 Mb over hetzelfde coax lijntje gaat als de 6 Mb verwacht ik er eerlijk gezegd niet teveel van.

Desondanks gaan we toch maar eens wat opties bekijken want echt tevreden zijn we niet. En zeker Riet niet want die is net terug uit Nederland en dus nog gewend aan het supersnelle Internet wat we daar hebben…

Het was weer zover, de jaarlijkse Shell Safety Day, een dag die ieder jaar in iedere Shell vestiging wereldwijd wordt gehouden. De dag staat, zoals de naam al aangeeft, helemaal in het teken van veiligheid en daarmee wordt niet alleen bedoeld de veiligheid op het werk maar ook daarbuiten.

Het doel van de dag is met zijn allen te praten over het bereiken van Goal Zero, oftewel gedurende een zo lang mogelijk periode over de hele wereld binnen Shell geen ongelukken met lichamelijk letsel tot gevolg. Dat is iets waarop voortdurend wordt gehamerd, en alle ongelukken die gebeuren (en dat worden er steeds minder) worden nauwkeurig onderzocht en uitvoerig besproken om herhaling te voorkomen.

Ondanks alle maatregelen en voorlichting zijn er toch ook het afgelopen jaar weer een aantal dodelijke slachtoffers gevallen, zoals iemand die bedolven raakte onder een muur die hij aan het afbreken was en een kraanmachinist die omkwam toen zijn kraan in een afgraving viel. Het ergste was dat beide ongelukken te wijten waren aan falen van de veiligheidsvoorschriften en dat wordt zwaar opgenomen.

Er waren zoals gewoonlijk de nodige toespraken maar aan de hand van verschillende groepssessies werd er ook over veiligheid gesproken. Ik was aangewezen als facilitator (zeg maar quizmaster) van een groep die een quiz deed over veiligheidsregels. Het ging me niet slecht af vond ik zelf, zeker als je in aanmerking neemt dat de informatie die ik van tevoren had gekregen minimaal was. Jammer alleen dat ik daardoor aan de late kant was voor de lunch.

Ik moest zo’n beetje de restjes uit de schalen schrapen…

De werkdag werd vandaag voortdurend onderbroken door het uitvallen van de stroom. De oorzaak was dat er vanmorgen een vrachtwagen tegen een verdeelstation was aangereden en in een groot deel van de wijk was er dus geen stroom.

Voor ons kantoorgebouw betekende dat dat de noodstroom in werking werd gezet, maar dat heeft wel het grote nadeel dat de airconditioning in het gebouw dan niet werkt. De noodvoorziening trekt dat namelijk niet, en het resultaat was dat het in het gebouw behoorlijk zompig begon te worden in de loop van de middag. Ikzelf vond het nog wel meevallen allemaal maar het management vond dat blijkbaar niet en stuurde om drie uur een email uit dat iedereen die er niet meer tegen kon naar huis mocht.

Vanavond wilden we uit eten gaan in het nieuwe Mexicaanse restaurant Chili’s wat deze week in het Alabang Town Centre is geopend. Het heeft even geduurd allemaal want er zitten al maanden plakkaten op de ruiten met “Soon to Open”, maar “Soon” zegt hier zoals we inmiddels weten niet zoveel. Vorige week leek er eindelijk schot in de zaak te zitten want de plakkaten waren weg, alles leek helemaal klaar en er zat nu een poster op de ruiten met “Training in Progress”. Jaja, dat pakken ze redelijk serieus aan bij die Amerikaanse franchise restaurants…

Helaas bleek toen we aankwamen dat wat ik al had verwacht inderdaad was gebeurd. Als er hier een nieuw restaurant wordt geopend dan storten de Filippino’s zich de eerste weken allemaal massaal naar binnen alsof het de Dolle Dagen van de Bijenkorf zijn.

Geen enkel tafeltje vrij dus en binnen zelfs al een lange rij wachtenden. Daar hadden we geen zin in en dus gingen we naar het naastgelegen Chinese restaurant P.F. Chang.

Het klinkt dan wel heel erg Chinees maar P.F. Chang is ook wel degelijk een Amerikaanse franchise. En dus met rituelen voor de bediening die heel spontaan lijken maar allemaal zijn ingestudeerd. Zo komen ze als eerste altijd een schaal brengen met daarop drie flessen en drie potjes, en de ober kondigt dan altijd aan (nadat hij zich keurig heeft gemeld met “I am Herb and I am your waiter for tonight” ) dat hij zijn speciale saus gaat maken.

Die saus bestaat overigens gewoon uit een lepeltje mosterd en een lepeltje sambal in de ketjap, en we doen altijd maar net of we het nog nooit hebben gezien.

Ach, ze doen tenslotte hun maar hun werk, en het eten bij P.F. Chang is goed. Wat zeg ik, de loempia’s zijn fantastisch!

De afgelopen week en vooral gisteravond zijn Riet en ik druk bezig geweest met het speuren naar mogelijkheden om de wedstrijden van het Nederlands elftal live te kunnen zien, op tv dan wel via het Internet. Met name voor dat laatste leken de mogelijkheden legio want de links vlogen je om de oren als je zocht via Google. En we gingen er dan ook vanuit dat het niet zo’n probleem zou worden.

Fout gedacht, zoals zo vaak. De officiële mogelijkheden leken het meest voor de hand te liggen. De NOS meldde op hun website dat ze de wedstrijd via Internet aanboden voor mensen die niet via de TV konden kijken of in het buitenland woonden. Dat blijkt in de praktijk een farce, want die laaielichters sturen je door naar zo’n door de maffia opgezette website voor gokkers. Mogelijkheden om dat te omzeilen lukten deels, maar dan laadde de site totaal niet.

Een andere mogelijkheid leek de officiële website van de UEFA, want ook daar werd de wedstrijd aangeboden, zij het tegen betaling van negen euro per wedstrijd. Nou ben ik eigenlijk principieel tegen het sponsoren van deze voetbal maffia maar daar wilde ik me dan wel voor één keer overheen zetten. Klein probleem, deze mogelijkheid is niet beschikbaar voor de Filippijnen. Geen uitleg waarom niet, maar alweer een dood spoor dus.

Riet bleef hardnekkig door de TV kanalen zappen in de hoop iets te vinden en waarachtig, op een preview kanaal van onze provider Sky Cable stond de wedstrijd aangekondigd.

En ja hoor, kwart voor twaalf bleek dat we beeld hadden, en net voor het begin van de wedstrijd kregen we zelfs geluid. Er stond weliswaar links onderin het beeld dat het om een test uitzending ging, maar wat kan dat schelen, nietwaar.

We zagen een superieur voetballend Nederland wat de Denen van kastje naar de muur stuurde en vervolgens op knullige wijze een doelpunt tegen kreeg. Niks aan de hand, dachten we in de rust, onze voetbal-multimiljonairs zullen dat toch wel recht gaan trekken? We kregen het niet te zien, want een paar minuten in de tweede helft werd eerst het beeld zwart om vervolgens reclame voor de geneugten van het Sky Cable HD pakket te gaan spuien. Zoals gewoonlijk gold dus weer dat als iets te mooi lijkt om waar te zijn dan is het dat ook vrijwel altijd.

Tevergeefs probeerden we het nog via Internet maar nergens konden we beeld vinden. En inmiddels weten we het eindresultaat wat in ieder geval tot gevolg heeft dat we voor de volgende wedstrijden niet eens meer moeite gaan doen. We lezen het de volgende dag wel in de krant…

Een vrije dag vandaag want zoals ik gisteren al schreef was het vandaag “Araw ng Kayalaan” oftewel “Dag van de Onafhankelijkheid”. Ik had nog nagevraagd of daar nog festiviteiten aan verbonden waren zoals parades, zingen bij het Gemeentehuis of vuurwerk, maar niets van dat alles. Zoals alles hier op de Filipijnen wordt zelfs de Onafhankelijkheidsdag gevierd met de familie en niet met groot gezamenlijk vertoon in de straten.

De viering van gisteren was dus het enige wat er behalve de vrije dag van te merken want de winkels waren gewoon open en het zag er verder uit als een gemiddelde zaterdag of zondag. Dat kwam ons niet eens slecht uit want we hadden de nodige boodschappen te doen en dat deden we dus vanmiddag.

Eén van de dingen die al te lang op ons boodschappenlijstje staat is een speciale muggenlamp. Riet wordt voortdurend lek gestoken, en zelfs als ze zich van top tot teen heeft ingesmeerd vinden die krengen toch nog wel een plekje waar ze dat nou net niet heeft gedaan zoals eergisteren haar nek en gisteren onder haar voet. Tijd voor maatregelen dus, de aanschaf van een muggenlamp, of liever gezegd een anti-muggenlamp.

Het ziet er op zich redelijk eenvoudig uit, twee kleine paarse TL buizen met daarvoor een rooster waar genoeg spanning op staat om insecten om zeep te helpen. De bedoeling is dat de insecten door het paarse licht worden gelokt en vervolgens ge-elektrocuteert worden als ze in aanraking komen met het rooster. We hebben het apparaat buiten op het terras naast het tuinstel gezet en wachtten vervolgens af.

Het resultaat was verbluffend. We hoorden voortdurend geknal wat zou moeten aangeven dat er een insect wordt geroosterd, maar we hoorden zoveel geknal dat we aan statische elektriciteit dachten. Niks hoor, toen we buiten gingen kijken vonden we de grond rond het apparaat bezaaid met dooie muggen, vliegen en zelfs een enkel torretje. Het werkt dus echt, en dat betekent hopelijk in de toekomst een heleboel muggenbeten minder.

Als Shell personeel zijn we in het buitenland automatisch lid van “Outpost”, een soort van vereniging voor Shell Expats. Deze vereniging heeft ten doel je wegwijs te maken in het land waar je verblijft en organiseert daarnaast ook van alles. Die activiteiten zijn dan wel veelal voor de echtgenotes want hoewel de emancipatie van vrouwen al ruim vijftig jaar aan de gang is zijn het toch op Shell projecten nog steeds hoofdzakelijk de mannen die werken.

Riet doet uiteraard ook mee aan de activiteiten, ze bezoekt trouw de koffieochtenden en gaat mee op de uitjes. Eén van die uitjes was gisteren, een bowlingmiddag in de Palms Country Club. Het was maar een klein clubje deze keer want er zijn nogal wat vaste klanten met vakantie. Maar ondanks dat was het gezellig volgens Riet, die zelfs het eerste spel wist te winnen. Ze merkte wel op dat dat hoofdzakelijk te wijten was aan de bekwaamheid van de tegenstanders en niet zozeer aan haar eigen geweldige spel.

Ze hebben zichzelf zelfs al een naam toebedeeld, ze noemen zichzelf de “SPEXtacular Ladies”. SPEX staat voor Shell Philippines Exploration, wat dus mijn werkgever is hier.

De naam geeft aan dat niet alleen de vrouwen van Shell Expats welkom zijn maar ook de vrouwen van de SPEX medewerkers. Op de foto zie je het gezelschap wat aan de bowlingmiddag deelnam. Weliswaar klein in aantal maar desondanks heel internationaal, met deelneemsters uit Zuid-Afrika, China, Nederland, Japan en Venezuela…

Vrijdagochtend kwamen de eerste waarschuwingen al binnen dat we een paar onstuimige dagen voor de boeg hadden. Op dat moment waren er twee tyfoons in ontwikkeling, een ten westen van de Filipijnen en een ten oosten. Die in het westen zou in westelijke richting trekken en daar zouden we dus niet zo veel last van hebben, maar die in het oosten kwam onze kant op en het zag er naar uit dat die wel eens voor flink wat overlast zou kunnen gaan zorgen. Het was vrijdag dan ook al bewolkt en buiig en de verwachting was dat de wateroverlast in het weekend zou toenemen. Dat patroon zou zich gaan voortzetten na het weekend wanneer de tyfoon, genaamd “Butchoy”, Luzon zou bereiken.

Vanmorgen leken die voorspellingen aardig uit te komen want de dag begon met een enorme tropische hoosbui. Het bleef daar echter in eerste instantie bij en we hadden zelf een hele aardige dag met zon. Riet heeft tenminste het grootste deel van de dag heerlijk in de tuin in het zonnetje kunnen liggen. Pas in de loop van de middag kregen we weer een volgende stortbui maar ook daarna werd het weer rustiger. Pas later in de avond wakkerde de wind aan, al was het vergeleken met een echte Hollandse Zuidwester storm nog helemaal niks.

Die tyfoons ontwikkelen zich boven de Stille Oceaan en komen door de overheersende westelijke winden vrijwel altijd deze kant op, maar heel vaak veranderen ze opeens van richting en nemen ze ook nog eens in kracht af. Butchoy lijkt nu meer naar het noorden te draaien en zal dus waarschijnlijk langs Luzon gaan maar dat betekent nog wel een veel overlast door fikse regenbuien.

Hier in Alabang is dat niet zo erg omdat het wat hoger gelegen is en we een goed afwatering systeem hebben, maar in de meeste wijken van Manila betekent het overstromingen en heel veel ellende, mentale in de armere wijken. En dat het ernst is met de waarschuwingen blijkt wel uit het nieuws want deze tyfoon heeft al 27 levens geëist tot nu toe, zij het hoofdzakelijk vissers die zich niet tijdig in veiligheid konden stellen.

Onze katten zijn op dieet want zoals ik eerder had geschreven begint met name Abby behoorlijk aan de maat te worden. En hoewel het Monster niet echt aan te zien is was die ook al aardig aan het gewicht. Er zijn dus drastische maatregelen genomen, de bak met hardvoer wordt niet meer automatisch tot de nok toe gevuld en Estela heeft te verstaan gekregen dat er niet meer mag worden bijgevoederd met etensrestjes.

De dames vinden het allemaal maar niks. Met name Monster laat duidelijk merken aan iedereen die toevallig in de keuken is dat de voerbakken leeg zijn en dat het wel de bedoeling is dat die worden bijgevuld. Abby maakt niet zoveel misbaar maar scharrelt duidelijk ook het hele huis door op zoek naar alles wat eetbaar is. Zo staat ze regelmatig in de gootsteen de vaat af te likken.

Vanmorgen vroeg was helemaal het toppunt. Nog voordat ik maar de kans had gekregen om te gaan kijken wat die zwaar overbetaalde oranje potsenmakers hadden gedaan tegen Portugal zag ik dat de keukenvloer bezaaid lag met kattensnoepjes. Wat was er namelijk gebeurd, de dames hebben blijkbaar ontdekt dat als je maar lang genoeg tegen de deur van de voorraadkast aanspringt deze vanzelf een keer opengaat. Het zakje met de kattensnoepjes was een makkelijke prooi en ze hadden dat dan ook de hele keukenvloer over gesleept in een poging er alles uit te krijgen.

Meer succes hebben we met het bestrijden van de muggen. Op het moment dat ik dit schrijf hoor ik van het terras voortdurend het inmiddels bekende geknal van insecten die door de muggenlamp wordt geëlektrocuteerd. Bij Riet is het aantal muggenbeten al drastisch teruggelopen van een stuk of vijf, zes per avond tot vrijwel geen. Nou ja, behalve dan die drie beten die ze vanmorgen heeft opgelopen in de slaapkamer. Daar moet dus ook snel zo’n lamp komen…

CNN heeft een website die gespecialiseerd is in reizen en daar staan af en toe heel interessante dingen op. Zo staat er een artikel, wat is gebaseerd op de ervaringen van reizigers, over de vijf meest gehate dingen in Manila. Uiteraard heb ik het met belangstelling gelezen en ik kan me er wel in vinden. Hier zijn ze alle vijf:

1. Ninoy Aquino International Airport

Pas nog uitgeroepen tot de slechtste luchthaven ter wereld om te overnachten en in het algemeen een van de meest gehate luchthavens ter wereld. Geen verrassing dus deze klassering, maar gezien onze eigen ervaring wat overdreven.

2. Luchtverontreiniging

Inderdaad, Manila is wat dat aangaat een bijzonder smerige stad maar toch beslist niet erger dan een aantal andere grote steden. En er wordt op een bijzondere manier iets aan gedaan, er worden namelijk langs de wegen muurschilderingen aangebracht met een verf die verontreinigende deeltjes absorbeert.

3. Onvriendelijke straten

Daarmee wordt bedoeld dat voetgangers en fietsers min of meer vogelvrij zijn. En dat is absoluut waar, ik kan alleen maar beamen dat je met name als voetganger je leven niet zeker bent. Want niemand stopt, en als ze doen alsof ze stoppen dan rijden ze gegarandeerd alsnog door.

4. Openbaar vervoer

Ja, wat moet je daar mee. Als je geen probleem hebt met de Jeepney’s als stadsbussen dan heb je waarschijnlijk geen probleem, want ze rijden letterlijk overal en ze zijn spotgoedkoop. Ga je het vergelijken met openbaar vervoer zoals wij dat gewend zijn dan is het inderdaad allemaal een lachertje: alleen een paar bovengrondse metrolijnen die niet verder komen dan iets buiten het centrum.

5. Wegen en verkeer

Voor mij de onbetwiste nummer één. Dat deze pas op de vijfde plaats staat is waarschijnlijk te wijten aan het feit dat deze rubriek was samengesteld door reizigers en dus niet door mensen die hier permanent verblijven. De wegen zijn bar slecht en het verkeer een complete chaos, oftewel het dagelijkse verkeer is een regelrechte ramp. Ik zal daar nog wel eens wat uitgebreider schrijven.

Nou is dit alles wel de negatieve kant van wat reizigers van Manila vinden, maar gelukkig is er ook een rubriek die heet “10 things I love about Manila”. Die komt zeker ook nog aan bod…

Ik heb al eens geschreven over de voor ons af en toe merkwaardige manier waarop hier bankzaken worden gedaan. Zelf hebben we tot nu toe nog geen serieuze problemen gehad maar we worden er regelmatig aan herinnerd hoe voorzichtig je hier moet zijn door verhalen van collega’s. Vanavond kregen we weer zo’n triest verhaal te horen.

We waren zoals gewoonlijk op vrijdagavond naar de Union Jack Tavern gegaan om daar een hapje te eten en meestal is het daar ook gezellig doordat veel collega’s er na het werk op vrijdagavond wat gaan drinken. Het was opvallend stil, waarschijnlijk doordat veel collega’s op dit moment op vakantie zijn, de enige aanwezige collega was iemand van het bedrijf Fluor waar wij mee samenwerken. We kenden hem omdat hij degene is waar we onze katten van hebben gekregen dus we nodigden hem uit om bij ons te komen zitten, en toen hoorden we het volgende verhaal.

Hij heeft een paar jaar in de Verenigde Staten gewerkt en in Canada, en heeft daar nog lopende zaken en ook nog een paar spaarrekeningen. Deze week was hij erachter gekomen dat er een grote hoeveelheid geld, en we praten echt over tienduizenden dollars, van zijn rekeningen was gehaald. Blijkbaar had iemand credit cards die hem waren toegestuurd naar zijn Filipijnse adres in handen gekregen. Hij had van de betreffende bank een bericht ontvangen dat die credit cards hem waren toegestuurd maar hij had ze nooit ontvangen. Daarover had hij de bank al bericht gestuurd maar het was dus al te laat.

De fraudeurs hadden brutaalweg de bank gebeld met zijn gegevens en allerlei dingen laten veranderen zodat ze vrijwel onbeperkte toegang hadden tot zijn tegoeden. Het betekent dat nu het meeste van zijn spaargeld weg is, en het is nu nog maar de vraag of hij dat geld ooit nog terugziet want de banken zijn niet erg toeschietelijk om toe te geven dat het door fouten van hun is mis gegaan. Daarbij is het uiteraard lastig om dat alles vanuit de Filipijnen telefonisch te regelen en hij zat dan ook behoorlijk in zak en as.

Het opsturen via de post van credit cards is een berucht lek in het systeem want zowel van de post als van de banken zelf is het bekend dat er personeel rondloopt wat betaald wordt door de georganiseerde misdaad om voor een paar honderd pesos per envelop dat soort zendingen te onderscheppen. Het is al verscheidene collega’s gebeurd, en op verschillende manieren. Er komen dan rechtszaken aan te pas en in vrijwel alle gevallen kost het je heel veel moeite en vaak ook veel geld om je gelijk te halen.

Stom genoeg werken de banken er aan mee, want ze sturen hier je credit card op terwijl die al geactiveerd is. Met andere woorden, iedereen die hem in handen krijgt kan er gelijk zonder problemen mee aan de slag. Zelfs je gewone bankpas is hier vrijwel niet beschermd zoals in Nederland met een chip. Er is wel een pincode die je nodig hebt om geld te kunnen tappen, maar als je er in een winkel mee betaald is er alleen een krabbeltje nodig op de betaalstrook, en dat betekent dat als je je kaart verliest dat de vinder of de dief er gewoon mee kan gaan winkelen totdat hij geblokkeerd wordt.

Dit verhaal maakte ons eens te meer duidelijk dat het voor ons hoognodig tijd wordt om ons gedrag wat geldzaken hier betreft drastisch te gaan herzien. Spijtig genoeg, en zeker voor mij, betekent dat terug naar contant geld…

Zat ik van de week nog een blog te vullen met klachten van reizigers over Manila, gisteren stond er een stukje in een Nederlandse krant dat ik ook met smaak heb gelezen. En als ik zeg met smaak dan bedoel ik dat bijna letterlijk want het ging over de ergernissen van Nederlanders over het uit eten gaan. Niet verwonderlijk kregen met name de bediening en de prijzen er flink van langs en eerlijk gezegd kan ik me daar wel in vinden.

Betalen voor een glas water? Je krijgt hier een glas water (of thee als je naar een Chinees gaat) wat voortdurend wordt bijgevuld en dat zul je nooit op de rekening terug vinden. Die rekening is als je die naast een Nederlandse rekening zou leggen met hetzelfde eten en drinken er op gewoon een lachertje. Niet helemaal een eerlijk vergelijk, ik weet het, dus laten we over de hoogte van de prijzen maar ophouden.

Een slechte bediening of slecht eten is echter nooit een excuus als je zoveel moet betalen. Zelf bestel ik in Nederland bijvoorbeeld vrijwel nooit meer een biefstuk want die vind ik meestal niet te nassen en beslist de dertig-plus euro niet waard die je er vaak voor moet neertellen. Er heeft trouwens eens een stuk in de krant gestaan dat er in Nederland in één weekend meer “biefstuk” wordt verkocht dan alle Nederlandse koeien samen zouden kunnen produceren, dus ga maar na.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik in Nederland zelden het gevoel heb dat ik lekker gegeten heb als ik uit eten ben geweest, met als uitzonderingen de Indonesische restaurants. En McDonalds en Burger King, maar dat is simpelweg omdat je dan precies weet wat je krijgt en dus sowieso nooit hoeft te zeiken. En dat is zelfs met je gewone patatje met niet eens meer zo, want dat verschilt soms ook met de week. Nee, ik eet in Nederland nog het lekkerst gewoon thuis, met de complimenten aan de chef!

Nou eten we hier ook niet altijd even lekker maar dan betaal je met zijn tweeën alles bij elkaar nog geen vijfentwintig piek dus de schade is te overzien.

En als alles op tafel komt klopt er ook vaak iets niet, maar als je dat meldt dan wordt het meteen gefikst zonder een blik van “Gaan we bijdehand doen?”.

Het verschil is gewoon dat je, waar je ook uit eten gaat, als een gast wordt behandeld en dat maakt het allemaal meteen een heel stuk aangenamer.

Overigens kwam ik vanmiddag in een winkelcentrum in de stad nog een stukje Holland tegen zoals je kunt zien op de foto van vandaag…

Al vrij snel nadat we op de Filipijnen aankwamen hebben we een auto gekocht. De dealer verzorgde voor ons de registratie van het kenteken, wat zoals alles hier een enorme rompslomp is.

Een auto moet geregistreerd worden bij een LTO, een Land Transportation Office, waar we ook naar toe moesten om ons rijbewijs te regelen. Eerst moet er echter een emissie test gedaan worden bij een officieel keuringsstation. Blijkbaar zijn er dus grenzen aan de toelaatbaarheid van de hoeveelheid uitlaatgassen in dit land maar je vraagt je toch ernstig af wat die grenzen dan wel zijn als je de Jeepney’s ziet rijden…

Ik wist dat die registratie ieder jaar vernieuwd moet worden, dat kun je zien aan de stickers op je nummerplaat, maar ik dacht dat dat gewoon een jaar na de vorige registratie zou moeten gebeuren. Gelukkig kwam ik er tijdig achter dat dat niet het geval is. Ik had al eens op mijn papieren gekeken maar daar staat dus helemaal geen aanwijzing op. Bij navraag bleek dat het geheim zit in het kenteken, en met name in de laatste twee cijfers. Het achterste cijfer geeft de maand aan waarin opnieuw moet worden geregistreerd, in mijn geval dus augustus. Het voorlaatste cijfer geeft de week aan in die maand waarin dat moet gebeuren, waarbij 4, 5 en 6 staan voor de tweede week.

Die week zijn we nou net precies in Nederland, en dat betekent dat ik het van te voren moet regelen want als je te laat bent kost dat per maand een boete. Dat overkwam een collega van mij die de truc van de nummerplaten niet kende en er ook vanuit was gegaan dat de registratie pas een jaar na de vorige registratie vernieuwd moest worden. Dat geintje kost je 1000 Pesos per maand, en hij moest vier maanden boete aftikken want hij kwam er in mei achter dat het in januari had moeten gebeuren.

Op onze nummerplaat staat behalve het kenteken ook nog de kreet “Matatag na Republica”, wat “Sterke Republiek” betekent. Deze propagandatekst staat sinds 2003 op nummerplaten maar je kunt ook andere teksten tegenkomen. Wat dacht je van “Angat Pinoy 2004” (zoiets als “Filipijnen Boven, 2004” ) die vreemd genoeg in de jaren 2000 en 2001 op de platen verscheen. Of de tekst “Perlas Ng Silangan” wat “Parel van de Oriënt” betekent, gebruikt in 2001 en 2002. Van 1995 tot 2000 stond er gewoon “Philippines” op, en daarvoor weer “Pilipinas” wat van 2001 tot 2003 nog even een opleving had.

Er zit nog veel meer symboliek in een nummerplaat, zoals de kleur van de letters die aangeeft wat voor soort voertuig het is. In ons geval is dat groen, oftewel een particulier voertuig. De letters zijn ook weer coderingen die net als onze Nederlandse kentekens min of meer aangeven in welk jaar een auto is gekocht, en je kunt er ook de regio uit afleiden.

Tenslotte kun je hier ook je eigen persoonlijke kenteken laten registreren, op voorwaarde dat het nummer nog niet bestaat en het niet overeenkomt met een overheidskenteken. En je moet er natuurlijk 25000 Pesos voor over hebben…