Het is de hele week al feestweek in Rijnsburg maar behalve het Bloemencorso van afgelopen zaterdag hebben we er nog niet veel van meegepikt. Dat kwam gedeeltelijk door mijn fysieke toestand als gevolg van het bezoek aan de kaakchirurg van afgelopen maandag maar ook omdat het programma tot nu toe nog niet zo interessant was geweest.

Vandaag stond er een leuke dag op de planning. Het begon vanmorgen met het Kindercorso, het bloemencorso speciaal voor de kinderen, en het werd weer een heel erg leuke optocht van kinderen op versierde fietsjes, in bakfietsen en in kinderwagens. We wandelden daarna over de braderie in het centrum van Rijnsburg waar het gezellig druk was.

In de middag was er een een muzikaal festijn op het plein voor Café ’t Uitje, en dat werd ondanks de teringherrie die tegenwoordig voor muziek doorgaat heel erg gezellig. We kwamen zoals verwacht de nodige bekenden tegen, en dat gebeurde ook onderweg naar huis; hoewel we om zes uur richting huis gingen stapten we om half acht pas over de drempel, dus ga maar na.

’s Avonds was het zoals iedere avond deze week feest in de tent bij de Dubbele Buurt. Er staan ieder jaar twee tenten in Rijnsburg tijdens de feestweek, een voor de jeugd op het plein achter het voormalige Raadhuis en een voor de ″ouwe garde”, en wij gingen uiteraard naar de laatste. Het bleek dat het merendeel van de jeugd hetzelfde had besloten, er was niet echt veel ouwe garde aanwezig en het meeste publiek was ruim onder de dertig. We zagen weliswaar een paar ouwe bekenden maar lang niet zoveel als verwacht. Er werd trouwens wel flink gehost op de hoofdzakelijk Nederlandstalige muziek en we verwonderden ons regelmatig over de stevigheid van de tent.

Laat werd het niet want de meeste mensen moeten morgen tenslotte gewoon werken…

Het begint eindelijk en beetje behaaglijk in Nederland te worden. De afgelopen dagen is het steeds warmer geworden met als hoogtepunt vandaag met temperaturen van dik boven de dertig graden. Gisteren en vandaag trokken vele duizenden mensen naar het strand en leek de boulevard van Katwijk wel één grote fietsenstalling.

Het was vandaag ook een unicum om de vergelijking te zien tussen het weer in Rijnsburg en in Manila…

Ik heb vandaag eindelijk iets kunnen afvinken van de lijst van dingen die ik al jaren van plan ben. Niet iets ontzettend gecompliceerds, niet iets waarvoor ik veel moeite zou moeten doen, maar simpelweg een van die dingen waarvan je denkt, ″Oh ja, dat zou ik ook nog een keer doen. Nou ja, dat komt morgen wel. Of anders overmorgen″.

Er staan overigens meer van die dingen op mijn lijstje, zoals een bezoek aan het Rijksmuseum. Iedere buitenlander die ik spreek is er geweest en ik nog nooit, terwijl ik nota bene het grootste deel van mijn leven in Nederland heb gewoond. Ook deze vakantie was ik het weer van plan maar ik heb het deze keer uitgesteld omdat de verbouwing van het Rijksmuseum nog steeds niet is voltooid. Dit actiepunt blijft dus op de lijst staan maar wat nu wel eindelijk van de lijst geschrapt kan worden is een bezoek aan de Katwijkse vuurtoren, de Vuurbaak.

Het was vandaag een prachtige dag en dus een prima gelegenheid om een bezoekje af leggen en uiteraard de nodige foto’s te maken. Het was zeker niet mijn eerste bezoek aan de vuurtoren, maar de laatste keer was toen de jongens nog klein waren en volgens een voorzichtige schatting dus een jaar of twintig geleden. Binnenin de toren zelf bleek er het nodige veranderd maar het uitzicht over mijn geboortedorp was niet veel veranderd. Alleen aan de zuidkant van de vuurtoren ligt nu een wijk in aanbouw waar tot een paar jaar geleden nog het Zeehospitium was gelegen.

Er waren niet veel bezoekers wat op zich niet erg is want veel ruimte is er in en op het gebouw niet. Op de omloop stond alleen een voormalige Leidse buschauffeur die niet erg succesvol probeerde om te praten met een Katteks accent…

Het zit er al weer bijna op, vandaag was de laatste volle dag van deze vakantie in Nederland. Het pakken is vanmorgen begonnen en de koffers liggen inmiddels zo goed als volgeladen klaar voor het vertrek. Behalve onze kleren gaat er nog van alles mee waar op de Filipijnen niet aan te komen is met als belangrijkste een nieuwe voorraad Senseo pads. Ook een pak hagelslag gaat deze keer mee, nog niet eens omdat we daar zo veel van eten maar meer omdat we het gewoon op de plank willen hebben staan.

Riet ging vanmiddag lunchen met haar zus Ans en aangezien Martin en ik niks beters te doen hadden deden wij hetzelfde. We gingen daarvoor naar Katwijk naar het strandpaviljoen „Zee & Zon” waar het goed toeven bleek in het zonnetje, ondanks dat er toch wel een straffe wind stond. Voor mij was de keuze van het menu eenvoudig want ik koos uiteraard voor iets waar ik gek op ben maar wat je op de Filipijnen toch nooit zo lekker kan krijgen als in Nederland: brood met kroketten.

Vanavond zijn we met onze zonen en schoondochters in Noordwijk wezen eten bij „Open Doors” aan de Grent. Daarna moesten we al afscheid nemen van Robin en Chantal want daar is morgen geen gelegenheid voor aangezien we rond vijf uur in de middag al vertrekken naar Schiphol.

Uiteindelijk vertrokken we ruim drie kwartier te laat voor de eerste etappe van onze vlucht naar Taoyuan, de luchthaven van Taipei op het eiland Taiwan. Dat eerste stuk is letterlijk omgevlogen. Na het aperitief en de maaltijd gingen de lichten uit en de luiken dicht voor de ″nacht″ en konden we gaan slapen. Na wat problemen met mijn stoel die in eerste instantie niet in de slaapstand wilde hebben zowel Riet als ikzelf vrijwel tot aan het ontbijt geslapen, alles bij elkaar bijna zeven uur!

We landden twee uur later precies op tijd op de luchthaven van Taipei dus we hadden onderweg ook nog eens de vertraging ingelopen. Na een korte stop van anderhalf uur waarbij we zoals gebruikelijk het vliegtuig moesten verlaten vertrokken we voor het laatste stukje van anderhalf uur naar Manila. Ook daar kwamen we op precies de geplande aankomsttijd aan, en omdat onze chauffeur al klaar stond waren we even na zevenen in de avond weer thuis in Alabang.

Waar we het huis in onberispelijke staat aantroffen en Estela al op ons stond te wachten. De enige problemen waren een lege koelkast, geen internet en ook de kabeltv lag eruit…

Een onverwachte vrije dag vandaag, en ik moet toegeven dat ik even heb moeten opzoeken waar het eigenlijk voor was. Het bleek ″National Heroes Day″ te zijn, een dag die in verscheidene landen wordt gevierd om hun nationale helden te eren. De meeste van die landen zijn in Afrika, enkele in Zuid-Oost Azië, maar toch ook nog enkele in Europa waaronder Groot-Brittanië. Niet al die landen hebben dezelfde datum voor deze dag, en het blijkt dat ook niet altijd de aanleiding hetzelfde is.

Op de Filipijnen worden ook alle de helden van de natie uit de hele historie herdacht maar de datum is bepaald naar aanleiding van een bijzondere gebeurtenis. In 1896 kwam een genootschap wat streefde naar onafhankelijkheid van de Filipijnen van Spanje in opstand, onder leiding van de grootste held in de Filipijnse geschiedenis Bonifacio, een gebeurtenis die de Filipijnse Revolutie inluidde. De opstand begon volgens de legende met het in het openbaar verscheuren van belastingaanslagen. De juiste dag is niet helemaal bekend maar traditioneel wordt ″National Heroes Day″ gevierd op de vierde maandag in augustus.

Oorspronkelijk werd deze dag gevierd op 30 november, wat de geboortedag is van Bonifacio, maar later werd de datum verplaatst om ook alle andere helden te kunnen herdenken die gevallen zijn in naam van de Filipijnse vrijheidsstrijd. Bonifacio kreeg overigens zijn eigen herdenkingsdag op 30 november, die uiteraard ″Bonifacio Day″ heet.

President Aquino legde vandaag een krans bij het monument voor de gevallenen in Fort Bonifacio.

De ALIG vrouwengroep organiseert al drie weken voedselhulp voor de mensen die door de overstromingen zijn getroffen. Vandaag was de eerste keer dat ik ging helpen.

Vanmorgen om half negen begonnen we met groente schoonmaken en rijst koken. Ongeveer twintig vrouwen zijn bezig geweest om alles schoon te maken, te koken en door elkaar te roeren. Dit keer was het eten voor een groep van ongeveer 1500 mensen. Zij wonen aan de rand van het meer, hun huizen staan nu grotendeels onderwater en er ligt ongeveer een meter modder in. De verwachting is dat ze pas tegen Kerst naar huis kunnen. Deze mensen zijn opgevangen op een soort van overdekt basketbalveld. Er leven driehonderd gezinnen, met allemaal een kind of vijf.

Ze zitten met wat over is van hun leven op een paar vierkante meter, en dat is vaak niet meer dan alleen een paar kleren en soms een paar potten en pannen.

Met behulp van een Filipijnse pastor en zijn vrouw krijgen we de plaatsen door waar het eten en drinkwater het hardst nodig zijn. Zij gaan ook met ons mee en regelen dat er tafels en zo komen te staan om het eten uit te delen en waterkannen te vullen. Waar nodig delen we ook kleren uit.

Vandaag waren de mannen die in de opvang zitten voor een groot deel weer aan het werk gegaan. Zij werken in de viskwekerijen op het meer. Dat betekende dat we eten over hadden. De pastor vertelde dat er een paar kilometer verder nog een groep zat. We zijn daar toen heen gegaan om de rest van het eten uit te delen. Helaas hadden we voor deze mensen geen water meer. 
 
Het was mooi om te doen en je wordt even met je neus op de feiten gedrukt. Je moet er niet aan denken dat je alles kwijt bent, die mensen hadden al niet veel en dat is nu ook weg. Het idee dat je daar met zoveel andere mensen op een paar vierkante meter moet leven en dan maar hopen dat iemand eten komt brengen en misschien nog wel belangrijker, goed water.

Voor de volgende dagen heb ik in elk geval wat te doen: knoflook schoonmaken, uien snijden en uitdelen.

De bovenste foto is overigens vorige week gemaakt op een andere plek waar de ALIG groep hulp heeft verleend.

Vrijdag vandaag en dat betekent om de twee weken een bezoek aan de Birthright School in het dorpje wat geen naam heeft omdat het eigenlijk geen dorp is. Het wordt aangeduid als de „Dump Site” omdat het gelegen is op een vuilnisbelt. Vanwege de ernstige situatie had ALIG besloten om deze keer niet alleen de school maar zoveel mogelijk mensen te eten te geven.

Dat zijn een heleboel monden om te voeden en dus was Riet al twee dagen met de andere ALIG vrijwilligers in de weer geweest om groente te snijden en andere voorbereidingen te treffen. Vanmorgen vroeg werd er al begonnen met het koken van de rijst in enorme rijstkokers en toen alles klaar was gingen ze naar de Dump Site om het eten uit te delen.

Riet had haar fototoestel meegenomen om foto’s te maken maar voelde zich toen ze er was zo bezwaard dat ze het in eerste instantie niet aandurfde. Ze werd overgehaald om het toch te doen met het simpele argument dat de mensen van de Dump Site het helemaal niet erg vonden, sterker nog, ze vinden het leuk om op de foto te gaan en gaan er zelfs uitgebreid voor zitten. Door de drukte rond het uitdelen van het eten zijn het niet zo heel erg veel foto’s geworden maar toch genoeg om een indruk te geven van de voedselhulp en het leven op de Dump Site. Je kunt de foto’s bekijken op de pagina ″Foto’s″ (de link staat rechts bovenaan deze pagina).

En het heeft niet veel gescheeld of ik had een pleegkind gehad…

Riet wilde vers stokbrood voor het ontbijt dus ik ging vanmorgen vroeg naar het ATC om dat te regelen. Nou ja, vroeg is een beetje overdreven want de winkels gaan op zondag pas na tienen open maar voor mijn doen vrij vroeg, om even over elven, zat ik al aan een bakkie bij Starbucks. Ik moest namelijk wachten op het stokbrood want dat zat net in de oven. „Five minutes, Sir,” werd er gezegd, maar volgens de Filipijnse tijdsberekening is dat normaal gesproken eerder een half uur. Maar het brood kwam er en het was heerlijk, we kregen spontaan visioenen van onze vakanties in Frankrijk in de jaren negentig…

De rest van de dag deden we lekker rustig aan, en die rust werd eigenlijk alleen verstoord door een paar jonge vogels die rond het huis vlogen. We hadden ze zaterdag al gezien en waarschijnlijk waren ze net uit het nest want ze vlogen nog heel moeilijk. Er zat er een voor het raam aan de voorkant van het huis en die probeerde alsmaar op te vliegen en dat lukte nog niet best. Dat ging gepaard met een heleboel gepiep, ook van wat waarschijnlijk de ouders waren die hoog in een boom zaten. Uiteindelijk lukte het en vloog het jonkie in één keer weg.

Vanmiddag echter waren de vogels weer terug en gebruikten ze weer het pad voor het raam als startbaan. Het schouwspel maakte onze katten in ieder geval helemaal gek, die zaten allebei voor het raam en probeerden daar uit alle macht dwars doorheen te komen…

Het was me een al een hele tijd geleden opgevallen dat er hier opvallend veel auto’s rondrijden met voornamelijk Duitse nummerplaten achter de Filipijnse nummerplaat. In eerste instantie dacht ik dat dat Duitse expats waren die hun auto uit Duitsland hadden meegenomen en de Filipijnse platen gewoon over hun Duitse nummerplaat hadden geschroefd.

Het was alleen wel opvallend dat er met name bij ons in Alabang heel wat van zulke auto’s rond reden, en niet alleen met Duitse platen maar ook een enkele uit bijvoorbeeld Italië en zelfs een enkeling met onduidelijk platen met een Europese aanduiding. En wat blijkt, het zijn helemaal geen auto’s van expats en ze hebben ook nog nooit een wiel op Duitse bodem gehad. Het is niets meer of minder dan een statussymbool voor de rijkere Filipijnen!

Er zijn winkels en websites waar je die platen kunt kopen. Het zijn ook helemaal geen originele platen, ze zijn alleen behoorlijk prijzig. De eigenaar geeft hiermee dus aan dat hij of zij een paar centen te makken heeft. Dat het nepplaten zijn zou je kunnen zien als je de tekst erop helemaal zou kunnen lezen want hoogstwaarschijnlijk slaat het helemaal nergens op of is het een schunnige tekst. Maar dat geeft niks want dat zie je toch niet.

Vanmorgen stond er weer een voor me. Lachen toch, of niet…

Riet is vandaag weer met de ALIG vrouwengroep de hele dag op pad geweest om voedselhulp te verstrekken aan gebieden die door de watersnood zijn getroffen. Eerst moest er weer van alles worden gesneden en gekookt, en daarna gingen ze naar een gebied wat eigenlijk dicht bij onze woonwijk gelegen is, op een minuut of vijftien met de auto.

Als je op de kaart kijkt dan zie je dat Muntinlupa, de stad waar wij wonen, gelegen is op een smalle strook land tussen de Baai van Manila en de Laguna Baai wat eigenlijk een groot meer is. Dat meer zit aan onze kant vol met viskwekerijen en er wonen aan de rand van het meer heel veel mensen. Die mensen zijn allemaal getroffen door de watersnood omdat het een laaggelegen gebied is en alles is daar dus overstroomd. Die mensen kunnen ook na enkele weken nog steeds niet terug naar hun huis want in alle huizen staat een modderlaag van ongeveer een meter. En aangezien het nog steeds regenseizoen is en er dus nog steeds regelmatig flink wat regen valt is de verwachting dat die mensen pas tegen de Kerst terug naar hun huizen kunnen, of wat daar dan nog van over is.

De meeste mensen zijn opgevangen op basketbalveldjes en daar leven ze nu met zijn allen. De ALIG vrouwen gingen er vandaag naar toe met eten, schoon drinkwater, fruit en deze keer ook een flinke voorraad kleren want de meest mensen hebben niet meer kleren dan die ze aan hun lijf hebben. Riet had de vorige keer gezien dat er voor de baby’tjes geen luiers waren en ze had daarom een paar pakken luiers ingeslagen. De moeders waren er heel dankbaar voor, ze bleven Riet bedanken, en dat is al helemaal niks voor Riet maar een van de andere vrouwen vond het zo’n mooi initiatief dat ze de vrouwen speciaal verteld had aan wie ze deze gift te danken hadden.

En Riet zou Riet niet zijn als ze er ook niet aan had gedacht om een paar extra pakjes sigaretten mee te nemen om uit te delen. Overbodig te zeggen dat ze daar al aardig populair begint te worden…

Toen ik vanmorgen in de sportschool bezig was met mijn warming up was ik getuige van een ritueel wat hier op de Filipijnen doodgewoon is maar wat zelfs de strengst gelovigen in Nederland de wenkbrauwen zal doen fronsen.

De Gold’s Gym die ik drie keer in de week bezoek ligt in Molito, een soort winkelpromenade in aanbouw vlak voor de uitgang van onze Village, gelegen naast het Alabang Town Centre. Er is net weer een gedeelte nieuwbouw klaar en dat betekent dat er de laatste weken weer de nodige nieuwe winkels en voornamelijk restaurants zijn geopend. Er is onder andere een fietsenwinkel, best wel bijzonder hier, en ook een wijnwinkel, maar het merendeel zijn toch weer nieuwe restaurants. Vanuit de sportschool zag ik vanmorgen de „Grand Opening” van weer zo’n franchise restaurant (daar hebben we er blijkbaar nog steeds niet genoeg van) genaamd „BBQ Chicken & Beer”, en tot mijn verbazing zag ik dat de opening werd verricht door een priester in vol ornaat die het tentje kwam inzegenen.

Ik had zoiets nog niet eerder gezien maar dat is hier de gewoonste zaak van de wereld, en niet alleen voor je nieuwe zaak, ook voor je nieuwe huis en je nieuwe auto. Eigenlijk kun je het zo gek niet bedenken of je kunt het hier laten inzegenen door een priester. Er zijn zelfs kerken die een soort „inzegeningsdag” houden voor mensen met een nieuwe auto. En uiteraard kosten alle inzegeningen geld. Hoeveel precies ben ik niet achter gekomen maar er schijnt geen vast bedrag te zijn, er wordt een „bijdrage” van je verwacht. Tenslotte gaat voor niks de zon op, een principe wat door de Katholieke Kerk al eeuwenlang wordt gehuldigd.

Een auto zegening gaat als volgt: de motorkap gaat open, de motor wordt gestart en de deuren van je auto doe je open. De priester verricht dan de ceremonie waarbij hij „heilig water” over je hele auto giet, waarna het tijd is voor het overhandigen van je donatie. Bij de zegening hoort een sticker van de „Heilige Vrouwe van Vrede en Veilige Reizen” voor op je dashboard, waarvan de prijs niet bij je vrijwillige bijdrage is inbegrepen, die kost je ook nog eens een kleine vierhonderd pesos. Dan bezoek je, om verder onkosten te voorkomen, de kerk om eer te bewijzen aan die „Heilige Vrouwe van Vrede en Veilige Reizen”. Maar je bent er nog niet want voordat je kunt wegrijden moet je ook nog eens vijftien pesos parkeergeld aftikken. Al met al kost dit geintje je alles bij elkaar dus al gauw zo’n duizend pesos, wat voor de meeste Filipijnen toch een vorstelijk bedrag is.

Er moet in totaal een verbijsterend bedrag met al die inzegeningen gemoeid zijn want ze doen er hier als ze het zich maar enigszins kunnen veroorloven allemaal aan mee. Je zou zeggen dat de Kerk met dat geld veel goeds zou kunnen doen in dit straatarme land maar de Katholieke Kerk staat er bepaald niet om bekend dat ze voorop lopen met het uitdelen van financiële hulp waar dat nodig is en dat is hier niet anders. Riet is tenminste nog nooit een priester tegengekomen in die straatarme, door de watersnood getroffen gebieden die materiële hulp bood. Ja, zeggen dat je vooral veel moet bidden, dat doen ze wel. God is tenslotte met ons allen, maar als je getroffen wordt door een ramp of door armoede dan is dat je eigen schuld, je zult dat wel verdient hebben. Dat is er hier zo in geramd dat zelfs veel Filipino’s die het wat beter hebben zo tegen hun eigen arme landgenoten aankijken: ze moeten het zelf maar uitzoeken want het is een straf van God.

Zelfs in de sportschool lopen jonge gasten rond in sportshirts waarop staat dat alleen bidden helpt. Wandelende reclame voor wat je rustig een van de meest invloedrijke en meest welvarende bedrijven op de Filipijnen mag noemen, de Katholieke Kerk. „Hou jij ze arm dan hou ik ze dom,” zei ooit een paus tegen een keizer, en hier op de Filipijnen werkt dat in de 21e eeuw nog steeds. Het zou me niet eens verbazen als ze hier ook nog gewoon aflaten verkopen…

Zo, dit moest ik even kwijt.

De mand die we een tijdje geleden voor de katten hebben gekocht werd veelvuldig door ze gebruikt maar ze gingen er bepaald niet zachtzinnig mee om. Vooral de kleine Monster moest eerst altijd effe pompen en dat doet ze met altijd met haar nagels uit dus het duurde niet lang of er kwamen scheuren in het zachte materiaal. Niet veel later waren de scheuren zo groot dat de witte vulling eruit begon te puilen, en dat werd er dan vervolgens vakkundig uit gepulkt. Tijdens onze vakantie was het blijkbaar zo triest met de mand gesteld dat Estela besloot hem maar weg te gooien.

Afgelopen zaterdag zijn we een nieuwe wezen halen, toch weer een schadepost van vijf euro maar als je katten hebt moet je er wat voor over hebben, nietwaar. Uiteraard werd de mand in eerste instantie geen blik waardig gegund. Blijkbaar zat het winkelluchtje er nog aan want de beide dames kwamen er zelfs niet in de buurt. ’s Avonds was Riet het zat en plantte Monster pontificaal in de mand, maar die reageerde alsof ze in het zwembad werd gegooid en sprong er meteen weer uit.

Net toen we de moed begonnen op te geven kwam Abby aanlopen, stevende recht op de mand af en ging erin liggen. Daarmee was blijkbaar het sein gegeven dat de mand was goedgekeurd en in gebruik genomen kon worden, want meteen kwam Monster aanlopen en twee tellen later was het weer precies als met de oude mand…

We hebben de afgelopen weken uiteraard het Nederlandse nieuws met extra belangstelling gevolgd want de verkiezingen zaten er aan te komen. En vandaag is het dan zover, Nederland mag naar de stembus en via via ik ook. Dankzij een behoorlijk omslachtige regeling is het me gelukt om te kunnen regelen dat Robin voor mij kan gaan stemmen vandaag. Riet heeft geprobeerd hetzelfde te doen via Martin maar om de een of andere reden is daar blijkbaar iets mis gegaan want het is voor haar niet gelukt.

Nu is dat niet verbazend want het schijnt met zo’n beetje de helft van de stemmers in het buitenland fout te gaan en dat is niet gek ook. Het is een heel gedoe met formulieren en machtigingen, wat op zich nog wel te begrijpen is om fraude zoveel mogelijk uitsluiten, maar hallo! Het is 2012, waarom kan alles tegenwoordig per computer en dit nog niet? Teveel werk zeker om dat van de grond te krijgen? Tenslotte heeft de overheid al zo’n goeie naam als het gaat om IT projecten…

Nu werkt het zo: ik moest me eerst via een formulier (vergezeld van een kopie van mijn paspoort) laten registreren in de gemeente Den Haag als in het buitenland wonende Nederlander. Daarbij kon ik aangeven dat ik per volmacht mijn stem wilde uitbrengen en aangeven wie ik wilde machtigen. Vervolgens kreeg Robin als gemachtigde een formulier toegestuurd wat hij moest ondertekenen en terugsturen, waarna we allebei een bevestiging kregen dat Robin mijn stemformulier zou krijgen om voor mij te stemmen.

Alles per post, en dat met een land als de Filipijnen waar de post zo mogelijk nog onbetrouwbaarder is als de regering. Nou ja, het is in ieder geval voor mij allemaal goed gegaan, maar dat het voor Riet niet gelukt is betekent toch dat er nu een stem minder is om het hardwerkende deel van Nederland links in te laten halen. Op wie ik dan wel gestemd heb? Ik heb gewoon de stemwijzer gevolgd, simpel nietwaar?

Het was met het dagje wel vandaag. Het begon vanmorgen met een email over een bankoverval die aan de gang was in het winkelcentrum Molito en iedereen werd aangeraden zijn familie te waarschuwen om vooral niet naar Molito of het naastgelegen Alabang Town Centre te gaan. Wat er precies aan de hand was werd in eerste instantie niet duidelijk maar langzaamaan sijpelden de berichten via de nieuwszenders en de website van het ATC binnen.

Het bleek dat er inderdaad een overval aan de gang was. Drie overvallers hadden in een handgranaat naar binnen gegooid bij de Sterling Bank in Molito (dat is recht onder het fitnesscentrum waar ik altijd naar toe ga) en daarbij waren verscheidene gewonden gevallen. Het ging de overvallers echter niet om die bank; de granaat bleek een afleidingsmanoeuvre want ze wilden een geldtransport wagen overvallen die op dat moment net aankwam. Ze waren echter al gesignaleerd als zich verdacht gedragende personen door de aanwezige bewakers van het transport, nog voordat ze de handgranaat in de bank gooiden, en de overval mislukte dus. De overvallers probeerden te vluchten waarbij er geschoten werd.

De overvallers renden richting het ATC waar op dat moment nog geen winkelenden waren en daar ontstond een vuurgevecht. De politie sloot het ATC hermetisch af en wist de overvallers te overmeesteren. Twee bewakers raakten gewond en een van de overvallers ook, die overleed op weg naar het ziekenhuis.

Inmiddels is de rust weergekeerd en alles is weer open. Het onderzoek is inmiddels al gestart naar de toedracht want zoals zo vaak wordt er gedacht aan een „inside job”. De eerste kop is ook al gerold want het hoofd van de politie in Alabang is op staande voet ontslagen en heeft een onderzoek aan zijn broek naar eventuele betrokkenheid. De bewaking in onze wijk Alabang is inmiddels verscherpt en het aantal beveiligers is verdubbeld, want Alabang is de wijk van de Filipijnse elite en daar willen ze geen gedonder. Het is overigens iedereen een raadsel waarom alweer een paar idioten probeerden een gepantserde geldwagen met tot de tanden bewapende bewakers te overvallen, want zoiets loopt hier vrijwel altijd voor de overvallers slecht en vaak zelfs fataal af.

De Filipino’s zelf halen over het voorval hun schouders op: „Ach, het is bijna Kerst”… Dat lijkt een merkwaardige reactie maar dat is het niet. Het is hier namelijk een trend dat het aantal overvallen en diefstallen omhoog gaat naarmate Kerst dichterbij komt. En met Kerst heeft iedereen graag wat geld te spenderen, ja toch…

Misschien dat de titel van deze blog verbazing wekt in Nederland gezien het feit dat het nog dik drie maanden duurt voordat het zover is, maar hier zijn de voorbereidingen voor Kerst inmiddels al begonnen.

Twee weken geleden begon mijn manager er al over tijdens onze wekelijkse afdelingsvergadering, hij wilde de aandacht alvast vestigen op het feit dat het nog maar iets meer dan honderd dagen was tot de Kerst. Vlak voor Kerst is er het jaarlijkse feest van de afdeling maar als je daarvoor iets wilt reserveren dan moet je dat nu zo ongeveer al gaan doen want anders ben je stomweg te laat en is er geen restaurant meer te vinden wat nog plaats heeft. Er is dus inmiddels rap een comité opgericht wat het feest moet gaan organiseren (geen verkleedpartijen zei de baas er nog nadrukkelijk bij).

Vanmorgen was ik in het ATC om een paar boodschappen te doen en ik zag tot mijn verbazing dat in de doe-het-zelf zaken de kunstkerstbomen en de kerstverlichting al uitgestald staan. De kerstliedjes schalden ook al uit de luidsprekers, en ik ben bang dat het niet echt lang meer gaat duren voordat dat in iedere winkel het geval is. Drie maanden lang kerstliedjes, overal en de hele dag. Ik kan me er nu al op verheugen…

Vanmiddag ben ik vertrokken voor een zakenbezoek aan Kuala Lumpur. Een deel van ons projectteam zit daar nog steeds, het deel wat al het onderwater werk doet, en af en toe moet ik daar mijn gezicht laten zien.

Om half een werd ik door een auto opgepikt die me in een nieuwe recordtijd van amper vijfentwintig minuten naar het vliegveld reed. Alles ging daar vlot, we vertrokken op tijd om even over drieën en we landden op de geplande tijd, even na zessen,  op KLIA, Kuala Lumpur International Airport. Ik zag het al helemaal voor me, snel door de paspoortcontrole, gauw de koffer van de band, met de KLIA Express naar KL Sentral en dan om zeven uur in het hotel. Dat zou me ruim de gelegenheid geven om nog even de stad in te gaan maar helaas, het liep even anders.

In het vliegtuig werd al verteld dat de gebruikelijk immigratiekaarten die altijd moesten worden ingevuld niet meer nodig zijn, er is een nieuw systeem in gebruik genomen waarbij iedereen geregistreerd wordt door het nemen van vingerafdrukken. Ik had dat al een paar keer gezien tijdens wat blijkbaar een proefperiode was geweest, en het leek me eerlijk gezegd een mooi systeem om alles sneller te laten verlopen. Nou, mooi niet dus! Er stond een rij die zowat twee keer zo lang was als ik ooit had gezien en alles ging nu ontzettend langzaam.

Je kunt namelijk nog zo’n mooi systeem verzinnen maar als je van iedere vier loketten er maar twee opengegooid dan schiet het nog steeds niet op. En als er dan bij een van die twee ook nog een steevast iemand staat waarbij de papieren niet kloppen of op zijn minst vraagtekens oproepen dan duurt het helemaal lang. Kort en goed, ik heb dus bijna anderhalf uur in de rij gestaan voordat ik door de paspoortcontrole was, en toen moest ik ook nog eens naar mijn koffer gaan zoeken want ik had zo lang gestaan dat de bagageband van onze vlucht al niet meer op de schermen stond. Al met al was ik dus rond half negen pas in mijn hotel en ik had geen zin meer om nog de stad in te gaan.

Het enige grappige was toen ik aan de beurt was met mijn paspoort. De man bladerde het uiteraard door om een stempel te zetten toen hij mijn oude werkvergunning voor Maleisië tegenkwam. “U werkt hier niet meer?” vroeg hij. “Nee,” zei ik, “al een jaar niet meer en ik mis het nog iedere dag”. Hij lachte en gaf me mijn paspoort terug, ik hoefde de vingerafdrukken niet te doen…

Ik ben er de afgelopen dagen achter gekomen dat ik na een jaar nog steeds heimwee heb naar Kuala Lumpur. Uiteraard was er het weerzien met mijn ouwe collega’s, maar ook de stad zelf voelde onmiddellijk weer vertrouwd. Begrijp me goed, Manila is niet verkeerd, althans het deel waar wij wonen, maar het kan toch op geen stukken na tippen aan “mijn” KL.

Voor dit bezoek zit ik weer in het Hilton hotel, en dat is zelfs voor Aziatische begrippen waar gastvrijheid hoog in het vaandel staat, een buitengewoon goed hotel. Dat is overigens niet de reden om juist voor dit hotel te kiezen, het is meer de locatie. Het hotel ligt namelijk vlak naast KL Sentral, dat is niet alleen het station van de snelle treinverbinding met de luchthaven maar ook de plek waar de shuttle bus naar het Shell kantoor vertrekt.

Er zitten sinds vandaag nog twee bezoekende collega’s in het Hilton en voor vanavond hadden we afgesproken in de bar. De ene collega ken ik al een tijd omdat we samen op het Sakhalin project hebben gewerkt en de andere is een nieuwe collega en daarnaast ook een Nederlander. Nou verveel ik me in KL ook niet als ik alleen ben maar een beetje bijkletsen met ouwe en nieuwe collega’s is wel zo gezellig.

En dit was ook al weer de laatste avond van dit bezoek want morgenmiddag vlieg ik al weer terug naar Manila.

Gisteravond laat was ik weer thuis in Alabang na een voorspoedige terugreis vanuit Kuala Lumpur, met deze keer overigens opvallend weinig turbulentie onderweg boven de Zuid-Chinese Zee.

Vandaag had ik dus eindelijk de gelegenheid om me eens bezig te houden met de nieuwe speeltjes die ik in Maleisië had gekocht. Allereerst was daar dus mijn nieuwe laptop die helemaal opgetuigd moest worden, iets wat dankzij de briljante software zonder een enkel probleem klaar was in ongeveer anderhalf uur. Het vereist amper meer dan een paar selecties en een druk op een knop om alles over te zetten vanaf een andere Mac of een back-up waar dan ook, allemaal via het netwerk, en het vereist verder alleen wat geduld om te wachten tot het klaar is. Maar als het klaar is dan is ook alles precies zoals het was op je oude Mac, je eigen instellingen, je programma’s, je bestanden, tot in het kleinste detail. Gaaf hoor!

En dan natuurlijk het andere nieuwe speeltje, een Apple TV. Voor degenen die geen idee hebben wat dat is, het is een klein zwart kastje wat je aan je tv koppelt en waarmee je dan via je draadloze network films, muziek en foto’s die op je pc staan (hoeft niet perse een Mac te zijn) kunt afspelen op je tv. Ook hier weer verbazend hoe simpel het is. Er is hier op de Filipijnen wel een klein nadeel en dat is dat het online huren van films via je Apple TV in tegenstelling tot bijvoorbeeld Nederland niet beschikbaar is. Dat is overigens meteen ook de reden waarom dit apparaatje hier officieel niet te koop is en ik het dus moest ″importeren″ vanuit Maleisië.

Er moest overigens vandaag ook wat achterstallig onderhoud worden gedaan aan mijn website, want die kon ik vanuit Kuala Lumpur niet bijwerken. Ik had wel iedere dag een stukje geschreven maar die moesten wel nog geplaatst worden, en dat heb ik vandaag pas kunnen doen omdat mijn nieuwe Macbook pas nu helemaal operationeel is. Er staan dus een meerdere nieuwe berichten op de site waaronder weer een stukje van Riet over haar belevenissen van de afgelopen week.

O ja, even een technische mededeling voor Martin, de nieuwe Macbook Pro heeft een ″delete″ knop…

Riet is vandaag met de ALIG vrouwen naar San Pedro geweest voor de zoveelste hulpactie van de afgelopen weken. Toen ik vanavond vroeg hoe het geweest was zei ze tot mijn verbazing „Leuk!”. Dat is geen reactie die je normaal gesproken zou verwachten maar het bleek dat op deze site alles in vergelijking met veel andere sites goed geregeld was. Er waren tenten en alles wat redelijk georganiseerd, iets wat de ALIG vrouwen nog niet eerder tegengekomen waren.

Desalniettemin was de hulp natuurlijk heel erg welkom en ook hier waren toch weer de nodige trieste verhalen. Het meest aangrijpend was het verhaal van het jongetje op de foto. Het kind is geboren zonder anus en heeft nu dus zo jong als hij is al een stoma. De operatie die nodig is om het kind een normale uitgang te bezorgen kost tienduizend pesos, een bedrag wat zijn familie van z’n levensdagen niet kan ophoesten. Om dit even in het juiste perspectief te plaatsen, we hebben het hier over een bedrag van honderdvijfentachtig euro.

Ja, en dan kun je als welvarende Westerling toch af en toe wat verschil maken. De dames van ALIG staken meteen de koppen bij elkaar en besloten ter plekke dat dit kind geholpen gaat worden. Er is behalve geld voor de operatie ook nog wel eenzelfde bedrag nodig voor medicijnen maar ook dat komt goed. het verhaal van dit jongetje gaat dus hopelijk een goed einde krijgen.

Af en toe wordt je wel eens moedeloos hier maar soms kun je toch wat verschil maken. En vandaar dus de begrijpelijke reactie van Riet…

Gisteren heb ik mijn ouwe Macbook Pro laptop opgehaald die het dus na meer dan vier jaar trouwe dienst heeft begeven. Ik ben ermee naar een Apple Service Center gegaan om te kijken of het mogelijk een probleem betreft waarvoor ik nog een gratis reparatie zou kunnen krijgen. De beschrijving van dat probleem kwam namelijk precies overeen met de symptomen die mijn laptop had maar het viel tegen. Of het nou dat specifieke probleem was kreeg ik niet eens te horen want er stond een maximale reparatie termijn voor die reparatie van vier jaar. En daar was mijn machientje dus net twee maanden overheen.

Regels zijn regels, inderdaad, maar een beetje clementie zou niet verkeerd zijn. Zeker omdat ik een zeer trouwe klant ben dacht ik nog, maar de service van Apple staat bekend om hetzelfde horkerige gedrag als hun voormalige baas Steve Jobs (ja, ik heb de biografie uit). Ik kreeg overigens nog wel een aanbod om de reparatie alsnog uit te laten voeren, maar dat heb ik maar afgeslagen. De kosten daarvan bedroegen slechts dertienhonderd Euro…

Dit betekent overigens niet het einde. Apple voert weliswaar zelf geen andere reparaties uit dan vervangingen maar er zijn nog zat bedrijfjes, ook hier in Manila, die nog wel een soldeerbout hanteren en misschien lukt het me bij een daarvan wel om mijn ouwe trouwe laptop weer leven in te laten blazen. Het is tenslotte mijn eerste Mac en nog steeds een fantastisch machientje.

Bij Shell Philippines wordt er sinds kort iedere maand op een vrijdagmiddag een zogenaamde ″Stress Breaker″ georganiseerd, een evenement voor al het personeel wat ten doel heeft even bezig te zijn met iets anders dan werk. Twee maanden geleden was het eerste evenement, een gelegenheid om een massage te krijgen, en vorige maand was er een Bingo middag georganiseerd. Allebei deze evenementen heb ik aan me voorbij laten gaan maar voor vanmiddag stond er een lezing over fotografie op het programma en dat wilde ik uiteraard niet missen.

Voor de lezing was de Russische fotograaf Igor Dalshevskiy uitgenodigd die sinds twee jaar woont en werkt op de Filipijnen. Hij legde wat grondbeginselen uit voor de beginners en aan de hand van zijn foto’s legde hij uit hoe je goede en vooral mooie foto’s kunt maken. Hij liet zien dat hij daarvoor zelf veelal gebruik maakt van een relatief eenvoudige Canon Powershot S9 camera en dat apparatuur weliswaar belangrijk is maar niet zaligmakend.

Hij gaf ook adviezen over goede spiegelreflex camera’s en lenzen, waarbij hij een duidelijke voorkeur aangaf voor Canon en Nikon. Zelf fotografeerde hij al dertig jaar met Canon en gebruikte dan ook uitsluitend camera’s van dit merk. Ik kan me daar zelf heel goed in vinden aangezien ik ook al dertig jaar precies hetzelfde doe, en ik was helemaal tevreden toen hij aangaf welke lens wat hem betreft een hele goeie keus is. Dat bleek namelijk precies de lens te zijn die ik na het nodige vooronderzoek uiteindelijk zelf ook had aangeschaft ( commentaar van Riet: ″Het zal eens niet″ ). Al met al een hele leerzame middag!

En de avond was helemaal een topper. Een van de vrouwen van de ALIG groep waar Riet lid van is had besloten om een feestje te organiseren bij haar thuis voor alle vrijwilligsters van de voedselhulp en de echtgenoten waren ook uitgenodigd. Hoewel de vrouwen elkaar dus vrijwel allemaal kenden was dat voor de mannen niet het geval maar dat bleek geen enkel probleem. ALIG is niet alleen een organisatie voor Shell personeel dus er was een behoorlijk gevarieerd gezelschap van veel verschillende nationaliteiten.

Het was ontzettend gezellig, ik heb heel veel mensen ontmoet waaronder ook enkele Nederlanders en grappig genoeg op een gepensioneerde na helemaal niemand die ook bij Shell werkt. De gesprekken zijn dan meteen een stuk interessanter omdat het niet meteen over het werk hoeft te gaan. En een van de Nederlanders was een Feyenoorder en dat schept uiteraard meteen een band.

Het enige minpuntje van de avond was dat het op een gegeven moment begon te stortregenen. Riet en ik waren er lopend naar toe gegaan en het zag er dus naar uit dat we nat zouden gaan regenen. We hadden weliswaar paraplu’s bij ons maar die hoefden we gelukkig niet te gebruiken want we werden door Riet’s Duitse vriendin Doris en haar man keurig thuis gebracht.

Een fantastische avond, al was het alleen maar om te zien hoe Riet helemaal in haar element begint te raken hier.

Als er iets is wat we hier missen uit Nederland dan is het wel brood. Dat was trouwens al zo in Maleisië en het is hier niet anders. Er is wel brood te krijgen hoor, zat zelfs, en er zijn zelfs speciale broodwinkels waar ze alles vers bakken maar het brood is hier gewoon niet zo lekker. Het is ook niet echt gezond want er zit veel te veel suiker en vet in. Je kunt wel nagaan, toen ik in Maleisië voor mijn medische controle naar de dokter ging vond hij mijn cholesterol wat te hoog en het eerste wat hij me afraadde was het eten van brood. Dat zul je in Nederland toch niet gauw van een dokter horen.

Aziaten zijn in principe al geen broodeters maar daarnaast zijn het ook nog eens enorme zoetekauwen. Daarmee is dan ook verklaard dat de bakkerswinkels vol liggen met vele soorten zoete broodjes (waar op zijn tijd niks mis mee is) maar zelfs gewoon brood is dus heel zoet. We hebben weliswaar een soort brood gevonden wat redelijk smaakt, alleen is dat fabrieksbrood en dat merk je want het is na een week nog steeds zacht. Maar het is beter dan niets en het voldoet voor mijn dagelijkse boterhammetjes voor tussen de middag.

Nu is er pas in het ATC weer een broodwinkeltje geopend genaamd ″Tous les Yours″ en daar hebben ze heerlijk stokbrood. Echt lekker stokbrood zoals het hoort te zijn, met een heerlijk knapperige korst, zeg maar zoals je het in Frankrijk gewend bent. Dus de afgelopen weken ging ik op zondagochtend richting het ATC voor een bakkie bij Starbucks voor mij en voor een vers stokbrood voor Riet want die is er gek op.

Drie weken geleden begonnen de problemen. Er was telkens geen stokbrood meer als ik aankwam en het zou iedere keer een hele tijd duren voor er nieuwe voorraad was. Veel te lang om op te gaan wachten vond ik. Voor alle duidelijkheid, de bakkerij zit boven de winkel, en ik ben ook beslist niet de enige die komt vragen om vers stokbrood. In Nederland zou er een lampje gaan branden bij deze of gene en er zou gezorgd worden dat er voldoende vers stokbrood voor de klanten zou zijn. Hier werkt dat dus niet, er is bij niemand een lampje aanwezig en anders is het bolletje kapot.

De oplossing van de afgelopen weken was stokbrood van een andere winkel omdat ik niet met lege handen thuis wilde komen. Dat is ook wel vers gebakken maar lang niet zo lekker, het is taai in plaats van krokant en de helft verdwijnt thuis doorgaans in de vuilnisbak.

Deze week ben ik weer bij het bakkertje langs gegaan, heb even naar binnen gekeken en zag weer geen stokbrood in het schap liggen. De lust om te gaan vragen hoe lang dat zou gaan duren was me de afgelopen weken al vergaan, dus helaas, geen vers stokbrood op deze zondagochtend…

Gisteren was dan wel ons één-jarig jubileum op de Filipijnen maar het was zeker geen gelukkige dag.

Het begon al toen ik naar mijn werk wilde gaan. Ik liep naar de auto en drukte op het knopje van de afstandsbediening om hem open te maken maar er gebeurde helemaal niks. Normaal gesproken klinkt er een oorverdovende dubbele piep als de sloten openspringen maar er klonk helemaal niks. De deuren bleven op slot en nog vervelender, zelfs met de sleutel kreeg ik ze niet open. Er zat dus niks anders op dan naar mijn werk te gaan lopen.

Het lopen is op zich geen probleem want het is amper twintig minuutjes, maar in dit klimaat betekent het dat je je kunt gaan verschonen als je aankomt. Ondanks dat ik met lichte bepakking van huis was gegaan, met alleen het hoognodige in een linnen tas, was mijn overhemd doorweekt bij aankomst en tot overmaat van ramp had ik er helaas niet aan gedacht om een schoon shirt mee te nemen. Maar goed, ik was er en kon in ieder geval aan het werk. Dacht ik, maar toen ik mijn brillenkoker openmaakte bleek die leeg, mijn bril zat er niet in. Nou ben ik zonder bril zo blind als een varken dus het viel niet mee om nog wat nuttigs te doen.

Het lukte in ieder geval wel om de garage te bellen. Riet belde tegen de middag op dat de monteur van de garage de sloten had kunnen openen en met startkabels de auto weer aan de praat had gekregen. Het probleem zou veroorzaakt zijn doordat ik de lichten had laten branden; een raar verhaal want er gaat een piep als dat gebeurt. Bovendien waren we ’s avonds twee keer langs de auto gelopen en ik kan me niet voorstellen dat het ons geen van beiden opgevallen zou zijn. Maar goed, Riet bracht de auto tussen de middag langs en alles leek weer in orde.

Toen ik ’s avonds instapte en de contactsleutel omdraaide gebeurde er echter mooi weer niks. De monteur van de garage kwam naar het parkeerterrein waar de auto stond en startte hem weer zonder een probleem met de startkabels. Deze keer had ik volgens hem de airco aan laten staan, en dat klopt, alleen heb ik die in het afgelopen jaar nog nooit uitgezet en ook dat leek me dus een beetje raar. Thuis gekomen heb ik de accu meteen aan de oplader gelegd en hem de hele nacht laten opladen.

Maar wat denk je vanmorgen: nog niet genoeg stroom in de accu om een aansteker te laten vonken, waaruit bleek dat het toch echt helemaal mis was. De monteur had deze keer de grootste moeite om de auto nog gestart te krijgen maar nadat dat gelukt was kon hij gelukkig naar de garage gereden worden om te worden nagekeken. Het elektrisch systeem bleek gelukkig helemaal in orde maar de accu moest zoals verwacht worden vervangen.

Het probleem zou nu dus opgelost moeten zijn maar ik ben er persoonlijk pas gerust op als hij morgenochtend zonder problemen start…

Vandaag stond er in de Nederlandse kranten een klein berichtje wat meteen mijn aandacht trok. Het ging over nieuwe plannen voor het voormalige Shell kantoor aan het Hofplein in Rotterdam. Volgens het bericht gaat het gerenoveerd worden om plaats te gaan bieden aan kleine kantoren en aan horeca gelegenheden, en dat laatste met name om de toch wat dooie hoek die het Hofplein is wat meer uitstraling te geven.

Begin januari 1990 begon ik mijn Shell tijdperk in dat gebouw en ik heb daar bijna vijf jaar met heel veel plezier gewerkt. Het was een knus kantoor vergeleken met die kantoor toendra’s met enorme oppervlakten aan gezamenlijke ruimte die tegenwoordig in de mode zijn. De afzonderlijke kantoortjes waren redelijk ruim en je zat er met z’n tweeën, of als je in een hoekkamer zat met z’n drieën. Kleine ramen in hele dikke muren, mooi uitzicht als je hoog genoeg zat en in plaats van automaten nog een echte koffiejuffrouw die langs kwam. Ik herinner me de wandelingen tussen de middag in het centrum van de stad, want dat was daar natuurlijk meteen aan de overkant. Naar de enorme boekwinkel Donner, naar De Slegte en af en toe een patatje bij Bram Ladage. Het lijkt een eeuwigheid geleden en dat is het eigenlijk ook want ik praat tenslotte over begin jaren negentig.

Op de foto zie je links het gebouw met de blauwe ramen wat het eerste Shell gebouw was aan het Hofplein. Daar heb ik de eerste twee maanden gezeten totdat we verhuisden naar de achtste verdieping van het hoge gebouw ernaast.

Dat hoge gebouw van zesentwintig verdiepingen is begin zeventiger jaren gebouwd en werd met een loopbrug op de tiende verdieping verbonden met het oude gebouw.

Vlak na onze verhuizing is het oude gebouw van de hand gedaan en in 1998 heeft Shell ook ″de Toren″ verkocht. De redenen waren dat het gebouw te duur werd en omdat het teveel kostte om het aan de moderne eisen (met name ten opzichte van mobiele telefonie) te laten voldoen.

Het Shell logo wat al die tijd bovenaan in de muur had gezeten werd na de verkoop verwijderd, maar het gebouw is voor iedereen toch altijd ″het Shell gebouw″ gebleven. Dat bleek vandaag dus maar weer in de krant…