Sinds dat concert van Joe Bonamassa twee weken geleden heb ik aardig de smaak te pakken gekregen, en zeker nu ik een maat heb om mee te gaan. Ik ben maar eens in de concert agenda van Manila gedoken en kwam daar wat opmerkelijke dingen tegen. Wat dachten jullie (ik richt me nu tot de ouderen onder ons) van de Zombies en America? Nooit gedacht die nog eens tegen te komen en zeker niet op zo’n afgelegen plek als de Filipijnen.

Niet mijn pakkie an overigens dus die beide concerten laat ik maar aan me voorbijgaan maar wat me wel meteen aantrok was een concert in november van Mike Portnoy, de voormalige drummer van Dream Theater, die naar Manila komt met een band die verder bestaat uit Billy Sheehan, Derek Sherinian en Tony Macalpine. De liefhebbers onder ons zitten bij het noemen van deze namen ongetwijfeld al te watertanden; ik dus ook en ik heb meteen kaarten geregeld voor mijn maat Phil en mijzelf.

En geloof het of niet, maar dat was ook meteen de eerste keer dat hier op de Filipijnen iets soepel ging! Het bureau wat hier de tickets verzorgd heet SM Tickets en ze hebben de mogelijkheid om online te bestellen met credit card betaling. Ik hield mijn hart vast maar dat was totaal onnodig. Ik kon keurig selecteren waar ik wilde zitten, de betaling ging vlot en de voucher voor de tickets kwam ook nog eens keurig aan via e-mail.

Het enige was dat ik nog wel naar een SM Cinema moest om de voucher in te wisselen voor de echte tikets, en dat heb ik vanmorgen gedaan. Daarvoor gingen Riet en ik naar de dichtstbijzijnde SM Mall en dat is de SM Southmall in Las Piñas, niet ver van onze village. Ik was daar nog nooit geweest en ik moet eerlijk zeggen, ik was aangenaam verrast toen bleek dat deze Mall een hypermodern winkelcentrum was. En dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht want Las Piñas is nou niet bepaald een model woonwijk.

Riet wist dat al zei ze, want die was er al weer geweest met een van haar vriendinnen. Tuurlijk…

Vlak voor de deur van ons appartement in Kuala Lumpur was maandenlang een bouwplaats waarvan we ons voortdurend afvroegen wat ze in vredesnaam aan het bouwen waren, en ik heb op mijn website toen ook regelmatig foto’s geplaatst van de vorderingen.

Net als in Kuala Lumpur wordt er hier in Manila en dan met name in onze ″buurt″ Alabang heel veel gebouwd. Op zich is dat een goed teken want het betekent voor de Filipino’s werkgelegenheid en wat er ook gebouwd wordt, het levert als het klaar is ook banen op. In het Alabang Town Center zijn verscheidene bouwputten, aan de overkant in Molito ook en rond ons kantoor zijn ook de nodige projecten gaande.

Vlak achter ons kantoorpand was tot voor kort een strook groen met de nodige bomen maar het groen is omgetoverd tot bruin. De bomen zijn gerooid, de grond omgeploegd en de kleur van het terrein wordt nu bepaald door modder. Er gaat gebouwd worden, en op verscheidene borden rond het terrein is te zien dat er woontorens met appartementen komen te staan. We hebben zelfs al folders in handen gedrukt gekregen waarin die toekomstige appartementen te koop worden aangeboden.

Tot nu toe is de enige activiteit van belang nog het bouwrijp maken van het terrein. En op een bouwplaats worden natuurlijk onderkomens neergezet voor de bouwvakkers. Hoe de bouwketen er op de Filipijnen uitzien kun je zien op de foto…

Sinds mijn kaakoperatie acht weken geleden ben ik nog geen dag zonder pijn geweest. Nou had de kaakchirurg me wel gewaarschuwd dat ik gezien de ingreep wel een week of wat last zou hebben maar dat het zo lang zou duren had ik niet verwacht.

Vier weken geleden werd opeens mijn wang weer helemaal dik. Gary, een van mijn Filipijnse collega’s, zag het en vroeg of het wel helemaal goed met me ging. Niet helemaal dus, en hij bood spontaan aan om een afspraak voor me te maken bij zijn zus die toevallig kaakchirurg is. Ik zei dat ik het in beraad zou houden maar het bleek niet echt nodig want na een paar dagen was de bult weer aardig weggeslonken. Pijnlijk was het af en toe nog steeds, maar het leek toch wat minder te worden.

Tot afgelopen vrijdag, toen ik plotseling tot de ontdekking kwam dat ik niets meer kon eten zonder door de grond te gaan van de pijn. En met pijn bedoel ik van die ″ik-ga-met-mijn-kop-tegen-de-muur-beuken″ pijn. Gedurende het weekend werd het steeds erger en het enige wat me op de been hield was steeds regelmatiger een Saridon. Ik had me al voorgenomen om maandag meteen alsnog op Gary’s aanbod in te gaan, maar ik had pech: het was zijn verjaardag en hij was dus niet op kantoor. De pijn was inmiddels echter zo erg dat ik de bedrijfsarts opzocht. Die verwees me meteen door naar de bedrijfstandarts maar die kon er niets aan doen, er was een specialist nodig zei hij. En die specialist was wat mij betreft dus Gary’s zus, die ik gisteren meteen gebeld heb nadat ik het telefoonnummer had gekregen.

Ik kon gelukkig vanmorgen al terecht maar moest daarvoor wel helemaal naar Makati in het centrum want daar zit haar dichtstbijzijnde kliniek. Wat ik ervan verwacht had weet ik niet precies, want we zijn hier nu eenmaal niet in Nederland, maar door het woord ″kliniek″ had ik een heel verkeerde indruk gekregen.

Het gebouw waar de kliniek zich bevindt heet ″Medical Towers″ en dat klinkt toch een beetje als een ziekenhuis. Het bleek echter meer een soort woontoren te zijn met daarin in plaats van appartementen allemaal ″klinieken″.

Eenmaal op de vijfde verdieping stond ik in een kale gang met allemaal ijzeren deuren. Naast de deuren zaten gelukkig grote naamplaten en vond ik snel waar ik zijn moest, maar eenmaal binnen viel ik van de ene verbazing in de andere. Het voorste stuk van de ruimte was een ontvangstruimte met een bureautje, een kastje langs de muur met daarop een eeuwenoude televisie en een paar kleine bankjes langs de muur, en daarmee was het stampvol.

De spreekkamer ernaast was niet veel groter en de tandartsstoel nam vrijwel alle ruimte in beslag. Het was allemaal duidelijk niet ontworpen met Nederlanders in het achterhoofd en ik moest me dus zo ongeveer in de stoel wringen.

De behandeling zelf was overigens prima. De arts onderzocht mijn zere kaak en had al snel een idee wat het probleem was. Ze wilde alleen voor alle zekerheid een röntgenfoto laten maken om haar conclusie te laten bevestigen. Ik kreeg een recept voor medicijnen en een doorverwijzing voor een andere kliniek waar ik de röntgenfoto moest laten maken. Toevallig had die een vestiging in het ATC, dus dat kon ik vlak bij huis af. Volgende week moet ik met de foto weer terug naar de kliniek in Makati en ondertussen moet ik de medicijnen slikken waarvan de arts beloofd heeft dat ik daarmee met een week van de pijn af ben.

En dat is het belangrijkste wat ik wilde horen vandaag…

Wij wonen in Barangay Ayala Alabang. Alle steden en gemeenten zijn onderverdeeld in Barangays, de kleinste bestuurlijke eenheid op de Filipijnen. Het is niet hetzelfde als een gemeenteraad in Nederland maar een soort wijkbestuur met officiële bevoegdheden. Dat bestuur heet ″Sangguniang Barangay″ en wordt aangesteld via verkiezingen. Aan het hoofd van dat bestuur staat de ″Punong Barangay″ oftewel de Barangay Captain, die dan ook wordt aangesproken als ″Kapitan″.

Het woord Barangay komt van het Maleise woord Balangay wat zeilboot betekent en stamt van de immigranten die met zeilboten op de Filipijnen landden en daar nederzettingen hebben gesticht.

Barangays bestonden al toen de Spanjaarden voor het eerst voet aan wal zetten op de eilanden en die waren verbaasd over de georganiseerde structuur die de toenmalige samenleving op de eilanden al had.

Op dit moment worden niet alleen wijken Barangays genoemd maar kan de term ook groepen van mensen aanduiden. Ik ben bijvoorbeeld sinds kort lid van de Barangay Kapis, en dat zijn alle mensen binnen Shell Philippines die gezamenlijk ten doel hebben veiligheid op het werk na te leven en uit te dragen. Een ander voorbeeld is Barangay Ginebra, de naam voor de supporters van het Ginebra San Miguel basketbalteam. Dit team werd in 1999 als eerbetoon aan de fans herdoopt in Barangay Ginebra Kings.

Op 28 Juni 2011 waren er op de Filipijnen welgeteld 42.026 Barangays, en dat heb ik het natuurlijk over de wijken.

De lucht was vandaag stralend blauw en vrijwel wolkeloos, en dat hebben we een tijd niet meer gezien. Het einde van de regentijd lijkt dan ook nabij al houden we nog wel een slag om de arm want tot aan eind november is er altijd nog de kans op een tyfoon en ook op de nodige regen. Vandaag hadden we daar in ieder geval geen last van want het was zoals gezegd zonnig, en ook heet.

We maakten er dus maar een beetje een luie dag van. Ikzelf ben alleen even naar het ATC geweest voor mijn bakkie en een stokbrood (twee zondagen achter elkaar al succesvol!) maar verder hebben we niet veel anders gedaan dan in de tuin zitten. Lang duurt dat overigens niet als de volle zon er op staat want anders ben je binnen de kortste keren zo rood als een kreeft, maar uit de zon was het ook heerlijk.

We lazen op het internet dat het weer in Nederland niet bepaald om over naar huis te schrijven was vandaag, hopelijk nemen jullie niet al te veel aanstoot aan de foto van vandaag…

Gisteravond laat kwam dan eindelijk het verlossende nieuws waar we de hele dag op hebben zitten wachten. Martin had zijn afstudeerscriptie gepresenteerd en het eindresultaat was een zeven, oftewel een dikke voldoende. En dat betekent dat hij is afgestudeerd!

Door alle heisa rond het feit dat heel veel Hogescholen hun eisen naar beneden bijstellen om maar zoveel mogelijk studenten te laten slagen (en zo een goeie naam te krijgen voor het aantrekken van nieuwe studenten) zijn voor veel studies de afstudeereisen verhoogd, en dat had ook voor Martin gevolgen omdat hij nu naar de nieuwe normen beoordeeld werd. Gelukkig maakte het uiteindelijk weinig verschil voor hem en is hij nu dan toch eindelijk klaar, zij het wel met een paar weken vertraging.

De afgelopen maanden is hij vooruitlopend op het resultaat alvast aan het solliciteren geslagen en hoewel hij nog niet eens officieel was afgestudeerd had hij toch al drie aanbiedingen in de knip. Daar zat ook nog eens de baan bij die hij heel graag wilde hebben, en daar heeft hij dan ook voor gekozen. Daarover later wat meer als ik er zelf wat meer van weet, maar een beter begin van zijn loopbaan had hij zich niet kunnen wensen.

En zo zijn dus allebei mijn zoons zonder dat ik dat ooit bewust heb gestimuleerd toch in mijn voetsporen getreden, in de wereld van de IT. Dit is dan ook geschreven door een hele trotse vader…

Als je zoals ik iedere dag in de auto zit, ook al is het vaak niet meer dan de korte stukjes naar en van het werk, dan maak je taferelen mee die je als Westerling af en toe niet kunt bevatten. Het verkeer is dan ook een dagelijkse bron van ergernis, en daar zijn zoveel redenen voor op te noemen dat ik er makkelijk een week aan blogs mee kan vullen.

Allereerst kan vrijwel niemand hier rijden. ″Jaja, dat zal wel”, hoor ik iedereen nu zeggen maar het is hier niet sarcastisch bedoeld. Het is echt zo, want je kunt hier namelijk een rijbewijs op gaan halen zonder ooit in een auto te hebben gezeten. Het enige wat je hoeft te doen is een theorie examen halen en dan moet je een rondje kunnen rijden op een leeg parkeerterrein, en als je dan niks hebt geraakt en redelijk op dezelfde plek uitkomt ben je geschikt als chauffeur.

En dan begint de pret, want die theorielessen zijn ze dan natuurlijk allang vergeten. Verkeersregels? ″Aanwijzingen″, zeggen wij wel eens, maar zelfs dat zijn het niet. Strepen op de weg, stoplichten, richtingsaanduidingen, verkeersborden, allemaal volkomen nutteloze en overbodige attributen.

Een paar voorbeelden? Rijbaan aanduidingen zijn er bijna niet, en als ze er zijn let niemand daar op. Als er drie auto’s naast elkaar kunnen rijden dan rijden er hier vier naast elkaar. Of vijf, als dat ook nog gaat. Is er op een kruispunt een baan voor linksaf en staat daar al een auto te wachten op groen? Niks aan de hand, ga je gewoon vooraan staan op de baan voor rechtuit daarnaast. Staat daar ook al een auto, neem je gewoon de baan daarnaast en ga je toch gewoon linksaf. Richting aangeven? Waar is dat voor nodig? Nou ja, dit is eigenlijk weer een slecht voorbeeld want dat begint in Nederland ook tot de categorie ″Dat-maak-ik-zelf-wel-uit″ verkeersregels te behoren.

Toch is autorijden hier niet noodzakelijk een probleem want het rijdt niet hard en het gaat allemaal wel heel gemoedelijk. Zo zal iemand die de dikke neus van zijn auto opeens voor die van jou steekt omdat hij er toch even tussen moet heel vaak zijn raampje open hebben staan, en dan maakt hij met de hand een zwaaigebaar om aan te geven wat hij van plan is. Goed opletten is dus de boodschap, en vooral niet de fout maken te denken dat als jij maar doorduwt, hij wel inhoudt…

Voor vandaag stond een extra voedselhulp ronde op het programma van de ALIG vrouwen en omdat het nu eens op een zaterdag was konden de echtgenoten deze keer ook eens mee om te zien hoe het er aan toe gaat. Uiteraard was ik blij met deze mogelijkheid want ik wilde het nu ook wel eens met eigen ogen zien.

We vertrokken vanmorgen om een uur of negen met vier volgeladen auto’s richting San Pedro waar we door de verkeersdrukte van de zaterdagochtend ruim drie kwartier later aankwamen. Ik was natuurlijk door de foto’s van Riet al een beetje voorbereid op hoe het er uit zou zien maar om het met eigen ogen te zien is toch wel even heel anders hoor!

De opvangplek bleek een soort overdekte basketbalhal te zijn die stampvol zat met mensen. Er leven daar dus nog steeds ruim duizend mensen op die paar vierkante meter, op de grond op stukken karton of kleden, zonder ook maar de geringste privacy. De foto spreekt eigenlijk boekdelen, daar hoef ik niet veel aan toe te voegen.

We bekeken na de voedseluitdeling ook nog even de vlak achter de hal gelegen huizen waar het water nog steeds niet helemaal weg is, al is het door de droogte van de afgelopen twee weken al wel een heel eind gezakt. En droog of niet, de mensen hebben te horen gekregen dat ze 15 november van het basketbalveld moeten vertrekken. Daarna kregen we ook nog even gelegenheid om de kerk aan de overkant van de straat te bezoeken, waar de beschermheilige van het plaatsje ligt.

Ronduit ontroerend was het dat we tijdens onze rondwandeling voortdurend werden aangeklampt door mensen die ons bedankten, ″Thank you for feeding me″, en de spontaniteit van de kinderen die stonden te dringen om op de foto te mogen en gierden van de lach als ze zichzelf op het schermpje van de camera terug zagen. Ik heb dan ook veel foto’s gemaakt die ik zo snel mogelijk op deze site zal plaatsen.

Vijf broden en twee vissen… diep respect voor Riet en de andere vrouwen van ALIG die deze voedselhulp al wekenlang organiseren!

Op de afgelopen Olympische Spelen bleek al duidelijk dat de Filipijnen op het gebied van sport geen voorop lopende natie zijn. Er waren iets van elf afgevaardigden in diverse ook nog eens onbelangrijke sporten en geen van die afgevaardigden kwam zelfs maar door de voorronden. Er was hier van het hele gebeuren op de tv bijvoorbeeld nauwelijks iets van de hele Spelen te merken.

Afgezien dan van het basketbal, want basketbal is hier volkssport nummer één. De Amerikaanse NBA is hier mateloos populair, we hebben drie of vier zenders op de tv die alleen maar basketbal uitzenden, en ze schijnen er zelf in het verleden nog aardig goed in geweest te zijn ook. Het moet wel veroorzaakt zijn door de aanwezigheid van de Amerikanen, anders kan ik die populariteit van een sport waarbij lengte toch veelal doorslaggevend is in een land waar de gemiddelde lengte van de bevolking iets van twee turven hoog is niet verklaren.

Desalniettemin is basketbal hier dus enorm populair, en niet alleen als kijksport want je vindt vrijwel overal tot in de armste buurten aan toe wel een basketbalveld. Andere sporten die hier heel populair zijn en waarin ze internationaal redelijk meetellen zijn boksen en pool. Op dit moment is Manny Pacquaio de meest succesvolle Filipijnse bokser, al schijnt hij zich tegenwoordig meer met politiek bezig te houden dan met boksen. Hij heeft verscheidene wereldtitels gewonnen en een aardig detail, hij woont hier in de Village in een gigantisch huis.

Wat ik niet wist is dat de Filipijnen in het poolen zelfs een van de toonaangevende landen zijn. De meest succesvolle Filipijnse pooler aller tijden is ene Efren Reyes en die was van 2000 tot 2006 de meestverdienende pooler ter wereld.

De belangstelling voor de edele voetbalsport valt hier behoorlijk tegen. Dat merkten we laatst in restaurant ″Outback″, er was een interland op de tv van het Filipijnse elftal tegen Taiwan of zoiets. Voor rust scoorden de Filipijnen drie keer, en waar in Nederland het dak eraf zou gaan gaven de aanwezige Filipino’s niet meer dan wat goedkeurend gemompel en geknor bij alle doelpunten. Dit in schril contrast tot bijvoorbeeld de match van Manny Pacqauio vorig jaar in November, waarbij het stil was op de straten en het rond iedere tv klonk alsof Nederland net had gescoord tegen Duitsland…

Het is de afgelopen week steeds beter gegaan met mijn zere kakement (ik mag van Riet geen smoel meer zeggen). De pijn van de beschadigde zenuw was al na twee dagen vrijwel weg, alleen tijdens het eten en met name als ik stevig moest kauwen deed het af en toe nog flink pijn. Ook dat is de afgelopen dagen langzaam aan minder geworden en sinds twee dagen kan ik zelfs weer een beetje normaal eten. En slapen gaat ook een stuk beter nu ik niet meer steeds wakker wordt van de pijn die opspeelt omdat ik met de zere kant van mijn gezicht het kussen raak.

Vandaag moest ik weer naar de kaakchirurg in Makati, voor controle maar ook om de hechtingen te laten verwijderen. Ze zag aan mijn gezicht meteen al dat het een heel stuk beter met me ging, en bij inspectie was ze ook heel tevreden. De wond die na de eerste operatie door het zweren weer open was gegaan is nu helemaal dicht en is goed aan het genezen. Ik hoef dan ook niet meer terug te komen, ik hoef alleen de Vitaminekuur nog maar af te maken om de beschadigde zenuw te versterken.

Riet is zoals ik al meldde gisterochtend vroeg in Nederland gearriveerd. We hebben angstvallig geprobeerd om haar bezoek geheim te houden want ze wilde dat een verrassing zou zijn voor haar moeder. En als ik de berichten zo lees dan is dat aardig gelukt…

Zoals ik gisteren al meldde heb ik vandaag een vrije dag. Het is namelijk vandaag ″Eidul Adha″, en hoewel er blijkbaar verschillende schrijfwijzen voor deze aanduiding zijn betekent het het einde van de Hajj. De Hajj is de pelgrimstocht die Moslims minstens één keer in hun leven moeten maken, en dat betekent dat deze dag een Islamitische feestdag is. De Filipijnse naam voor deze dag is overigens ″Pista ng Pagsasakripisyo″, en probeer dat maar eens uit te spreken…

Het weer is vandaag gelukkig aardig opgeklaard na het noodweer van gisteren. Ook gisteravond en vannacht was het bar en boos en dat leidde gisteravond rond een uur of tien tot een stroomuitval in de hele wijk. Het was meteen aardedonker in huis, maar gelukkig hebben we tegenwoordig een paar noodlampen in huis. Niet dat het veel uitmaakte want zonder stroom doet nou eenmaal niks het, dus er was geen tv en geen internet meer en ik ben dus maar naar mijn bed gegaan. Een half uur later was de stroom opeens weer terug en sloeg meteen de airco aan, wat geen overbodige luxe is in de slaapkamer. Nou ja, luxe is het natuurlijk eigenlijk wel, maar aangenaam is het zeker.

Vandaag heb ik geprobeerd wat boodschappen te doen maar dat is niet helemaal gelukt. Vanmorgen ging het nog wel maar vanmiddag was het een compleet gekkenhuis bij alle winkelcentra. De grote Festival Supermall hier in Alabang heeft parkeerterreinen, bij elkaar zo ongeveer ter grote van Valkenburg, maar toen ik binnen was bleek het stampvol en reden al minstens dertig auto’s rondjes. Dat belet ze overigens niet om nog steeds auto’s toe te laten dus het aantal groeide nog aan nadat ik me erbij had gevoegd. Dan is het mazzel hebben dat er net voor je iemand wegrijdt maar die mazzel heb ik altijd alleen als Riet er bij is (die heeft altijd een plek, vraag me niet hoe ze dat doet).

Mij lukte het in ieder geval niet en na een kwartier gaf ik het dan ook maar op en reed ik terug naar het Alabang Town Center. Ook daar waren alle plaatsen bezet en dat heb ik nog niet eerder meegemaakt. Ik had uiteindelijk de mazzel om een plekje te veroveren (zo mag je dat gerust noemen met al dat gedrang) op ongeveer de verste hoek van het parkeerterrein, maar plek is plek. Veel gewinkeld heb ik overigens niet want ook in de winkels was het een compleet gekkenhuis en ik had geen zin me in het gedrang te storten.

Gezellig was het trouwens wel nu er steeds meer Kerstversiering komt…

Er is weinig te melden over vandaag, wat mij betreft tenminste. Zoals iedere zondagochtend ben ik op mijn gemakkie naar het ATC gereden om daar een echt bakkie koffie te halen bij de Coffee Bean (double-shot cappuccino) en deze keer heb ik er een ontbijtje bij genomen. Verder heb ik nog lekker even rondgewandeld en heb nog wat foto’s gemaakt van het ATC in Kerstsfeer. Het blijft een merkwaardig gezicht, een Kerstboom tussen de palmbomen.

De rest van de dag heb ik thuis naar de laatste twee afleveringen van seizoen twee van ″Game of Thrones″ te kijken en heb nog wat op de computers zitten rommelen. Er was wel nieuws uit Nederland, Riet heeft gisteravond gebeld om te vertellen dat Martin en Sandra in december toch naar ons toe komen. Het bezoek wordt wel wat korter dan oorspronkelijk gepland want nu Martin een baan heeft kan hij ook niet meer onbeperkt wegblijven, en het worden dus twee weken in plaats van drie.

Ik kreeg net een mailtje dat de tickets inmiddels al geboekt zijn en als Riet nou ook nog zo vriendelijk is om de datums door te geven dan kan ik zelf ook in die periode vrij nemen. En uiteraard gaan we kijken of we nog iets moois kunnen regelen voor een weekendje weg of misschien zelfs wel een midweekje. Mooie plekjes zijn er hier zat, dat weten we inmiddels wel.

En verder had dit een hele mooie zondag kunnen worden als die kopbal in de allerlaatste minuut er in was gegaan, maar helaas.

Het was al weer een paar weken geleden dat ik voor het laatst een bezoekje had gebracht aan de Keppel Scheepswerf in Subic ( de ″Yard″ ), maar het werd zo langzamerhand hoog tijd dat ik mijn gezicht daar weer eens liet zien. Begin deze maand is er een van mijn team gestationeerd op de Yard en hij had laten weten dat er wat problemen waren waarbij om mijn hulp werd gevraagd.

Vanmorgen stond ik dus om vijf uur op om op tijd op kantoor te zijn vanwaar om klokslag zes uur de shuttlebus zou vertrekken naar Subic. Ik was de enige passagier vandaag en na een rit van ruim drie en een half uur kwam ik aan op de Yard. Ik blijf daar vanavond en morgen tegen de middag ga ik weer met de shuttlebus terug naar Manila. De dag zelf was verder niet zo heel erg interessant, de problemen bleken zoals zo vaak veel minder erg dan ze in eerste instantie hadden doen voorkomen en het was dan ook niets wat niet met een paar besprekingen kon worden opgelost.

En het is vandaag de dertigste oktober, wat betekent dat mijn jongste zoon vandaag 24 jaar wordt. Van harte gefeliciteerd, Martin!

Vandaag was het All Saints Day en dan lijkt het hier wel een zondag in Katwijk. De meeste winkels zijn dicht of gaan pas ’s middags open, op straat is het stil en het is erg rustig op de weg want er rijden zelfs minder Jeepney’s. Vorig jaar heb ik al geschreven over All Saints Day dus dat doe ik niet nog een keer. Daarom vandaag maar eens een update over de politiek want er is deze week weer het nodige gebeurd.

En deze keer is het internationaal nieuws want er is bezoek in Manila van de Amerikaanse Marine. Het enorme door kernenergie aangedreven vliegdekschip ″George Washington″ arriveerde op 24 oktober in de Baai van Manila voor een ″goodwill bezoek″. Het kreng is echt enorm want je kon hem zelfs vanaf de 21e verdieping van ons kantoor in de baai zien liggen. Dit weekend vertrekt het schip naar de baai van Subic en daar zullen de vele dames van plezier zich verheugd in de handen wrijven want de Amerikanen zijn weer terug!

Het gerucht gaat namelijk dat de Filipijnen de Amerikanen weer een grotere aanwezigheid op de Filipijnen willen gaan toestaan. De Amerikanen hadden namelijk heel lang na de Tweede Wereldoorlog twee grote bases op de Filipijnen, en een daarvan was in Subic. Daar hadden ze zelfs kernonderzeeërs gestationeerd en er wordt daar nog steeds onderhoud gedaan aan Amerikaanse oorlogsschepen. De Filipino’s wilden de Amerikanen weg hebben en dat is op een gegeven moment ook gelukt, maar nu willen ze ze heel graag terug en dat is vanwege de dreiging van China.

Ik heb al eerder geschreven dat er een tijdje geleden een conflict was ontstaan tussen onder andere de Filipijnen en China over de grenzen in de Zuid-Chinese Zee. Dat leek zelfs even helemaal mis te gaan toen de Filipijnse Marine Chinese vissersschepen uit de Filipijnse wateren wilden wegjagen. Die vissersschepen kregen hulp van Chinese oorlogsschepen, en de Filipijnse marine, die totaal geen partij is voor de Chinese Marine, moest knarsetandend toezien dat de Chinezen vervolgens ongestoord hun gang konden gaan.

Uiteraard werden er op hoog niveau onderhandelingen gevoerd tussen de Filipijnen en China, en het leek de afgelopen tijd zelfs redelijk goed uit te pakken maar blijkbaar voelden de Filipijnen zich toch geroepen hun voormalige sterke bondgenoot te hulp te roepen. De Amerikanen zijn natuurlijk nooit te beroerd ergens hun voordeel uit te slepen en die zijn dus nu met groot machtsvertoon hier, hoogstwaarschijnlijk om de Chinezen te laten zien dat ze niet ongestraft hun gang kunnen gaan. En voor de Amerikanen zou het natuurlijk geweldig zijn hun oude bases weer terug te krijgen, wat voor hen een sterke positie zou betekenen vlak bij China en de rest van Zuid-Oost Azië.

De Chinezen vinden die Amerikaanse aanwezigheid hier uiteraard maar niks en beschuldigen de Amerikanen nu van ongewenste inmenging die de zo goed lopende besprekingen danig verstoren. Dit verhaal gaat dus ongetwijfeld worden vervolgd…

Op de Filipijnen wordt alles wat een beetje de moeite waard is bewaakt. En dan bedoel ik ook alles. Particuliere bewakingsdiensten moeten hier toch wel fortuinen verdienen want je ziet ze de hele dag en overal.

De betere winkelcentra bijvoorbeeld hebben bij iedere ingang een bewaker staan die de inhoud van alle tassen controleert bij binnenkomst. Dat is enkel en uitsluitend om te voorkomen dat iemand met wapentuig naar binnen gaat. Voor ons Westerlingen valt die controle meestal wel mee en wordt er alleen even een vluchtige blik in je tas geworpen want ze gaan er vanuit dat je als Westerling niet komt om de boel te beroven. Waar je overigens wel op verdacht moet zijn is dat je als je doorloopt nog even een hand op je kont voelt. En ook dat is alleen maar bedoeld om te kijken of je geen wapen verstopt hebt in je broekband op je rug.

Ook de Village wordt bewaakt en iedereen wordt gecontroleerd bij binnenkomst en vertrek. Nou is ook dat voor ons Westerlingen weer een wassen neus, want als Riet en ik de post passeren zeggen we vriendelijk gedag en lopen zo door. De reactie van de bewakers is dat ze salueren en ook vriendelijk gedag zeggen.

Voor alle passerende Filipino’s is dat heel anders, die moeten zich bij binnenkomst legitimeren en vertellen wat ze komen doen, en zelfs dan mogen ze nog niet passeren totdat de bewaking hun gastheer heeft gebeld en de gegevens heeft geverifieerd. Bij vertrek worden uitgebreid de tassen gecontroleerd en er wordt zelfs gefouilleerd. En dat alles is niet zonder reden want er wordt door personeel in de Village volgens zeggen ontzettend veel gejat.

De meeste bewakers staan er beslist niet voor spek en bonen, ze zijn vaak tot de tanden gewapend. Vooral de bewakers rond het Alabang Town Center zijn gewapend met niet alleen pistolen maar na de overigens mislukte overval op een geldwagen van enkele weken geleden ook met enorme geweren. En niet over de schouder maar in de hand zodat ze meteen te gebruiken zijn.

Uiteraard is het niet de bedoeling dat er bij het minste of geringste geknald gaat worden maar de bedoeling is meer ter afschrikking.

Of de ″bewaker″ die bij restaurant Friday’s voor de deur staat ook afschrikwekkend werkt waag ik toch te betwijfelen…

Nu we eindelijk weten dat Martin en Sandra de tweede helft van december naar ons toe komen kunnen we eindelijk de nodige voorbereidingen gaan treffen. Een van de dingen die we zeker gaan doen is een paar dagen weg naar een bounty eiland, en na het zien van de foto’s van ons tripje met Robin en Chantal eerder dit jaar naar Boracay was de keuze wat Martin en Sandra betreft gauw gemaakt.

Het enige probleem is wel dat we aan de late kant zijn met boeken want in die laatste twee weken van december vindt er hier een ware volksverhuizing plaats. Iedereen die geen geld heeft gaat naar de provincie om de familie te bezoeken, en iedereen die wel geld heeft gaat op vakantie. Alle resorts en hotels zitten dus afgeladen vol en er gelden voor die periode ook heel andere prijzen dan in de rest van het jaar.

Ik ben meteen gaan kijken of er nog wat beschikbaar was bij het reisbureau wat we voor de vorige tripjes hadden gebruikt, want daarover waren we toch wel te spreken. En jawel, ik kreeg afgelopen woensdag een prijsopgave voor ons voorkeurshotel, inclusief vluchten, en hoewel prijzig viel het op zich voor het hoogseizoen en een vijf-sterren hotel nog mee. Voor alle zekerheid vroeg ik om een tweede optie voor andere dagen; die kreeg ik donderdag maar die bleek zoveel duurder dat ik terug meldde dat ik toch maar voor de eerste optie ging. Geen probleem zeiden ze, alleen waren nu opeens de tickets voor de vlucht een stuk duurder. Ja, die andere prijs was de prijs van gisteren en die konden ze vandaag niet meer krijgen.

Eigen schuld dacht ik nog, had ik maar meteen moeten beslissen, dus ik bevestigde tegen de nieuwe prijs. Krijg ik vanmorgen bericht, alles was bevestigd en of ik nu maar wilde betalen. Ik kijk naar de prijsopgave, zijn de tickets weer  duurder! Daar ben ik dus even voor gaan bellen, en jawel, die nieuwe ticketprijs was de prijs van vandaag. Maar ik had donderdag toch bevestigd, dan krijg ik toch de prijs van donderdag? In Nederland misschien wel, maar hier niet. Ze boeken de tickets pas als het hotel heeft bevestigd, en die bevestiging kregen ze door alle feestdagen pas vandaag binnen. Ik kon hoog en laag springen en zeggen dat ik dat een belachelijke zaak vond, maar uiteindelijk was het enige alternatief alles af te blazen.

En daar heb ik ook geen zin in want de vraag is of er dan nog op deze termijn ergens anders wat te regelen valt. En ik denk niet dat andere reisbureaus hier veel anders zijn dan deze…

Vandaag kreeg ik een mailtje van de Dutch Club in Manila. Hoewel we daar lid van zijn gaan we eigenlijk nooit naar de evenementen, en de belangrijkste reden is dat die evenementen vrijwel altijd georganiseerd worden in de buurt van Makati. En om ons nou voor een vrijdagavondborrel urenlang in de avondspits van het centrum van Manila te storten is ons toch een beetje te gortig.

Verder wordt er eigenlijk ook niet zoveel georganiseerd door de Dutch Club, maar omdat we nu eenmaal lid zijn krijgen we wel altijd de nieuwsbrieven en de uitnodigingen.

Vandaag was er dus een mailtje en wat denk je, er wordt een heus Sinterklaasfeest georganiseerd. Maar als je naar de uitnodiging kijkt dan zie je dat er het een en ander niet klopt. Allereerst vindt de viering plaats op 24 november in plaats van op 5 december. Ten tweede vindt het gebeuren plaats thuis bij de Belgische Ambassadeur, en ik wist niet eens dat de Belgen ook Sinterklaas vieren.

En last but not least, ″Sinterklaas is coming to Manila″? Ja dag, helemaal uit Spanje zeker…

Vandaag is Riet’s verjaardag en ik vind het eigenlijk helemaal niks dat ik daar niet bij ben. Dus Riet, hierbij van grote afstand van harte gefeliciteerd en een hele fijne verjaardag!

Vanavond landde vlucht KL807 uit Amsterdam om even voor half acht op de luchthaven NAIA van Manila na een vlucht van zestien uur. Eigenlijk is dat vier uur langer dan nodig is maar door een conflict tussen alle Europese luchtvaartmaatschappijen en de Filipijnse regering over belastingen en tarieven vliegt er geen enkele maatschappij meer direct op Manila vanuit Europa.

Ook KLM maakt een tussenlanding en wel op de luchthaven van Taipei. Op het bovenstaande kaartje kun je goed zien hoe idioot dat eigenlijk is, al is het vanuit het standpunt van KLM bezien zeker niet onredelijk.

Uiteraard was ik er om Riet op te halen van het vliegveld maar wat een toestand was dat! We hebben namelijk bij het boeken van deze vlucht een kleinigheid over het hoofd gezien en dat is dat de aankomst op vrijdagavond was. Is het verkeer normaal al een chaos op de doorgaande wegen, op vrijdagavonden is het ronduit rampzalig. Ik realiseerde me dat uiteraard en hield er rekening mee met mijn vertrek naar de luchthaven maar ondanks dat ik wist wat me te wachten stond overtrof met name de terugrit mijn ergste verwachtingen.

Op de heenweg was het zelfs behoorlijk druk op de tolweg die normaal gesproken altijd een redelijk snelle reis garandeert. Het waren met name de lange wachtrijen voor de tolpoorten die de boel ophielden. De tolweg loopt langs de luchthaven, alleen is het probleem dat Terminal 1 helemaal aan de andere kant van de luchthaven ligt. De wegen rond de luchthaven zijn ook nog eens allemaal drukke doorgaande wegen dus daar is het altijd een enorme puinhoop. Je moet je vrijwel letterlijk door het verkeer wringen en alles doen wat wij in Nederland als ontiegelijk asociaal beschouwen anders kom je nergens. Je snijdt dus af, zet de neus van de auto in de kleinste gaatjes, haalt links en rechts in en probeert vooral om niks te raken. En uiteraard hoop je dat alle anderen hetzelfde doel nastreven.

Doordat ik op tijd vertrokken was was ik ruim op tijd op de luchthaven waar Riet zoals gewoonlijk als een van de eerste naar buiten kwam. Nadat ze haar nicotineshot had gehad reden we naar huis, en met name het eerste stuk ging erg soepel. De files die daar een uur eerder nog hadden gestaan waren weg en we begonnen ons al op een snelle thuisreis te hopen. Helaas, te vroeg gejuicht want het laatste stuk voor de oprit naar de tolweg stond muurvast. We reden vijf dik op een driebaansweg die ook nog eens vergeven was van de taxi’s (logisch vlak bij een luchthaven waar vrijwel geen normaal openbaar vervoer is). Het was tot aan de tolweg schuifelen met vaak maar centimeters tussen de auto’s aan alle kanten. Dat er überhaupt nog sprake was van enige doorstroming was me een volkomen raadsel, maar na bijna drie kwartier te hebben gedaan over een stukje van misschien anderhalve kilometer kwamen we dan toch bij de oprit van de tolweg.

Daarna was het leed geleden want de toltarieven zijn voor Filipino’s dusdanig hoog dat ze de tolweg meestal mijden. Voor ons rijke snobs dus prima geregeld en konden we vlot naar huis rijden waar Riet enthousiast verwelkomt werd door onze beide katten. Of misschien dachten ze gewoon dat ze weer eten kregen…

Riet geeft een beetje last van jetlag, wat natuurlijk te verwachten is na een vlucht van zestien uur over zeven verschillende tijdzones. Ze was vanmorgen om zes uur klaarwakker maar omdat dan het zonnetje hier al op is lag ze dus om even over zessen al prinsheerlijk in de tuin met een bakkie koffie.

Hoewel de lucht ook vandaag voor het grootste deel van de dag weer strakblauw was betekent dat niet altijd dat het dan helemaal helder is. Dan kun je goed zien op de foto die ik deze week maakte vanaf onze verdieping (de 21e) van de skyline van Manila. Als je heel goed kijkt zie je rechts aan de horizon die skyline maar echt duidelijk is het niet. En dat heeft niks te maken met de luchtvochtigheid maar alles met de luchtverontreiniging boven de stad.

Manila is niet bepaald een schone stad en aan het milieu is ze hier niet veel gelegen. Ja, officieel wel natuurlijk maar dat is een wassen neus. Er rijden hier bijvoorbeeld auto’s rond die een uitstoot hebben van pakweg het hele wagenpark van Den Haag, en met name de Jeepneys zorgen voor een enorm groot aandeel in de smog. Dat laatste is zelfs de Filipijnse regering al jaren een doorn in het oog maar er niks aan te doen want de Jeepneys zijn de enige betaalbare vorm van openbaar vervoer voor de gewone Filipijn.

Om even aan te geven hoe oud sommige auto’s zijn die hier rondrijden: het Japanse merk Nissan heette heel vroeger Datsun (en dan spreek ik over minstens vijftig jaar geleden) en hier rijden dus nog Datsuns rond…

Wat mij vandaag overkomt op mijn werk! Ik ga zitten op mijn tijdelijke werkplek in ons kantoor op de Keppel Scheepswerf, een bureau bij het raam, en daar hoor ik heel hard miauwen. In eerste instantie dacht ik dat er een katje voor het raam zat, maar dat bleek niet het geval want ik keek naar buiten en zag niks. Het geluid kwam bij nader inzien van binnen, alleen kon ik niet zo gauw uitmaken waarvandaan.

Het klonk duidelijk als een klein katje, en het was een heel zielig miauwtje dus het zat duidelijk in nood. Ik verschoof het kastje dat voor het raam stond, alle dozen ernaast, de tassen en boeken die erin stonden, maar er kwam geen katje tevoorschijn. Toch klonk het geluid duidelijk daar ergens vandaan, en bij nader onderzoek bleek dat het van achter de muur kwam. Het deel van de muur bij het raam is hol want daar loopt de bedrading doorheen, en jawel hoor, het katje zat duidelijk daarin.

Hoe het er terecht gekomen is weten we niet maar we vermoeden dat het tussen de dakplaten en de vloer van de eerste verdieping heeft gelopen en daar in het gat is getuimeld. Het beestje miauwde hartverscheurend maar niemand wist eigenlijk precies wat we moesten doen. Ik waarschuwde in ieder geval onze secretaresses en vroeg ze iemand van Keppel te waarschuwen om te komen kijken en te zien of het beestje achter de muur vandaan gehaald kon worden.

Ik moest toen weg om cursus te gaan geven maar bij terugkomst tegen het middaguur hoorde ik nog steeds het gemiauw; er was dus duidelijk nog niemand wezen kijken laat staan dat er iets gedaan was om het beestje eruit te halen. Op mijn aandringen ging een collega er toch maar op uit om de technische dienst te waarschuwen, maar pas nadat ik had duidelijk gemaakt dat als het beestje niet zou worden weggehaald het daar dood zou gaan en dat zou ontzettend gaan stinken.

Ik weet het, een bizar argument maar er gebeurde nu tenminste eindelijk wat. Er verschenen twee mannen die op mijn aanwijzingen een afdekplaatje onder in de muur openbraken. En jawel hoor het snuitje van een heel klein katje verscheen, maar toen het al die grote hoofden zag die naar binnen keken dook ze meteen weer weg. Pogingen om haar eruit te krijgen mislukten omdat het doodsbange diertje zich krachtig verzette met gebruik van scherpe klauwtjes. Het gat was niet groot genoeg om met dikke handschoenen naar binnen te gaan om het diertje te grijpen, dus er werd besloten na de lunch (die gaat hier voor alles) een andere oplossing te zoeken.

Om één uur moest ik weg want de auto die me terug naar Manila zou brengen stond op me te wachten. Hoe het is afgelopen weet ik dus niet maar dat hoop ik morgen te horen.

Nou, het is eindelijk zover, we hebben al een tijdje geleden besloten toch maar overstag te gaan en met ingang van aanstaande maandag hebben we dus een chauffeur. Weliswaar is de overeenkomst voor eerst een maand ″op zicht″ maar als het bevalt wordt het een vast werkverband.

Voor al diegenen in Nederland die denken dat we nu tot enorme snobs zijn vervallen, het is hier heel normaal om een chauffeur te hebben en het is eerder bijzonder dat je zelf rijdt. Ook mijn werkgever dringt er sterk op aan dat we zelf niet rijden maar ons laten rijden, en dat heeft alles te maken met eventuele problemen in het verkeer waar je als buitenlander de dupe van kunt worden. Tot voor kort vond ik dat eigenlijk maar onzin en Riet had er al helemaal geen zin in om ″de hele dag zo’n vent over de vloer te hebben″, maar dat is dus veranderd. De belangrijkste reden is overigens dat Riet inmiddels vanwege haar sociale activiteiten zeer regelmatig vervoer nodig heeft en ze heeft geen zin meer om telkens van iemand anders afhankelijk te zijn.

De zoektocht begon een week of wat geleden met een belletje naar iemand die ik kende als een van de chauffeurs van het Vivere Hotel, die had me een jaar geleden zijn nummer gegeven ″voor als ik een chauffeur nodig had″. Marcos reageerde spontaan en leek meteen een ideale kandidaat maar hij accepteerde bij nader inzien toch ons aanbod toch maar niet. Eigenlijk vond ik dat niet eens erg want in onze gesprekken ontpopte hij zich als een wel heel erg godsdienstig persoon die te pas en te onpas met de naam van God liep te strooien. Zelfs de beslissing om toch maar niet onze chauffeur te worden was tot stand gekomen, zo vertelde hij, na dagen van bidden met zijn hele familie. En sorry, maar dat is voor mij toch net een beetje teveel van het goeie, hoor.

De tweede kandidaat leek ook geschikt dankzij de nodige ervaring, maar toen ik hem uitnodigde om langs te komen voor een gesprek wilde hij wel dat ik de taxi betaalde want hij kwam niet met de Jeepney. Als het zo al begint wordt het niks zeiden Riet en ik tegen elkaar en we bedankten hem verder voor de eer. Daarna bleef het een weekje of wat stil. We kregen namelijk geen tips meer voor geschikte kandidaten en we wilden perse iemand die aanbevolen kwam. Dat klinkt misschien wat arrogant maar geloof me, als je alle verhalen over chauffeurs hoort dan wordt je vanzelf wel voorzichtig.

Van de week kregen we toch weer een tip voor een chauffeur die vier jaar voor een voormalige collega had gewerkt. Navraag bij die collega leverde een aanbeveling op en een afspraak was snel gemaakt. Bijna hadden we het nog afgekapt want we kregen via de ALIG website een waarschuwing tegen ene ″Lito″ die als chauffeur aan het solliciteren was, en onze kandidaat heet toevallig ook Lito. Het bleek echter om een andere persoon te gaan (wat denk je, nota bene om die vent die om die taxi had gevraagd!) en vanmiddag hadden we dus alsnog een gesprek.

Lito lijkt een geschikte vent, en als bijkomend voordeel bleek dat Riet hem al kende want de vrouw van die collega waar hij voor gewerkt had ging ook wel eens mee met de voedselhulp acties. We werden het snel eens en vanaf aanstaande maandag hebben we dus een chauffeur in dienst…

We hadden het vandaag druk want er moesten heel veel boodschappen worden gedaan. Met name voor onze aanstaande chauffeur moesten we het een en ander aanschaffen want we hebben wel een ″chauffeurshok″ maar daar moet dan wel een stoel en een tafeltje in, en nog wat dingetjes.

Een van de winkels waar we naar toe gingen was S&R, een soort macro die eigenlijk maar één nadeel heeft: als je er gaat winkelen koop je altijd veel meer dan je van plan was. Zo gingen we kijken voor wat spulletjes voor het chauffeurshok maar we kwamen ook naar buiten met een rijstkoker, een wijnkoeler, een afdruiprek en de nodige flessen wijn. En waar we eigenlijk voor waren gekomen hadden ze niet eens dus we moesten nog verderop. En het gebeurt niet vaak maar Riet had er zin in vandaag dus deden we dat ook maar meteen.

Bij de Festival Supermall kochten we een televisietje voor onze ″maid″ Estela, want we vonden dat ze dat wel verdiend had na een jaar trouwe dienst. Het is een goedkoop Chinees fabrikaat maar met een prima beeld en tot onze verrassing kregen we er ook nog een gratis DVD speler bij; en dat terwijl het televisietje al ″Kruitvat prijs″ was. We kochten ook nog een klein radiootje voor de chauffeur, maar wat we nog steeds niet hadden was een stoel. Wat we zochten was eigenlijk een tuinstoel en gelukkig wisten we nog waar we eerder zo’n stoel hadden gekocht voor Estela, in het Alabang Town Center en dat betekende dus alweer verderop.

Aangekomen in het ATC deden we eerst een bakkie bij de Coffee Bean, waarna we inderdaad de gezochte stoel vonden in een van de winkels in het ATC. Riet toonde weer haar inmiddels buitengewone vaardigheid in afdingen en wist de prijs met bijna een derde te reduceren. En halen jullie nu niet meteen je wenkbrauwen op, dat is hier in Zuid-Oost Azië heel normaal. Al met al kwamen we vanmiddag thuis met een auto die helemaal afgeladen was…

De tijd gaat snel, en regelmatig zijn er momenten dat je je realiseert hoe snel. Begin vorige maand bedacht ik me nog dat het twee jaar geleden is dat we uit Nederland zijn vertrokken, en vandaag zijn we al weer dik anderhalve maand verder. Hebben we ons het hele jaar druk gemaakt over de studie van Martin, nu is het al weer een maand geleden dat hij is afgestudeerd en zijn bezoek aan ons, wat tot voor kort nog onzeker was, is nu opeens al over minder dan vier weken. En leek het jaar 2013 pas nog heel ver weg, hier zijn de voorbereidingen voor de Kerst al in volle gang en het nieuwe jaar staat al zowat voor de deur.

Vandaag is de dag dat het al weer twee jaar geleden is dat mijn vader in het LUMC overleed. Het afscheid eind september 2010 toen we naar Kuala Lumpur vertrokken bleek achteraf een definitief afscheid. Er gaat nog steeds amper een dag voorbij dat ik niet aan hem denk maar waar ik toch wel een beetje blij om ben is dat de herinnering aan die afschuwelijke week in het ziekenhuis al aan het vervagen is. Ik herinner me hem liever zoals hij was, en dan vooral op ″onze zaterdagmiddagen″ wanneer we naar ″onze club″ gingen. Lange gesprekken over van alles en nog wat op de heenweg, en op de terugweg ouwehoerend over het resultaat, of dat nou goed was of slecht.

Heel veel mooie herinneringen, en daar hou ik me vandaag maar aan vast.

Overal ter wereld bestaat de mensheid uit maar twee geslachten, mannen en vrouwen. Niet hier op de Filipijnen want hier hebben ze er drie, te weten, ″Ma’am″ (Mevrouw), ″Sir″ (Meneer) en ″Ma’am-Sir″.

Overal waar je komt wordt je hier vriendelijk gegroet en als je iets vraagt zijn ze al even beleefd, alleen zijn de aanspreektitels af en toe wat verwarrend. Als ik met Riet boodschappen ga doen en we lopen een supermarkt binnen dan groet iedereen ons heel vriendelijk met ″Good Afternoon, Ma’am-Sir!″. Kijk, dat is nog te begrijpen maar als Riet alleen is dan zeggen ze dat heel vaak ook. En als ik alleen ben gebeurt dat gek genoeg nooit, ik ben gewoon ″Sir″. Als je met een groep bent is de standaard begroeting ook altijd ″Ma’am-Sir″. En nee, het is vrijwel nooit ″Sir-Ma’am″, ook niet als ik voorop loop. Als ze het helemaal bont maken zeggen ze overal ″Ma’am″ tegen, ook als je een man bent, dat maakt ze niet uit want dan wordt het gewoon gebruikt als algemene aanspreekterm.

Vooral de jongeren zullen altijd ″Ma’am″ en ″Sir″ zeggen tegen oudere jongeren zoals wij. In winkels en restaurants maakt dat me niet zoveel uit maar het gebeurt op mijn werk ook. Ik heb sinds kort twee nieuwe jonge gasten in mijn team en het lukt me dus maar niet om ze op te laten houden om me ″Sir″ te noemen. Hoe vaak ik ook zeg dat ze me gewoon met mijn voornaam moeten aanspreken, ze blijven me aankijken als een konijntje wat in de koplampen van een aanstormende auto kijkt en ze blijven steevast ″Yes, Sir″ tegen me zeggen. Want dat is weer een apart verhaal, ze zullen nooit of te nimmer ″No″ zeggen, wat je ze ook vraagt. Als ik dus zeg dat ze me gewoon ″Willem″ moeten noemen in plaats van ″Sir″ omdat ik ze anders de nek om ga draaien krijg ik steevast als antwoord ″Yes, Sir″.

En dat vind ik pas echt ″ge-Sir″…

De komende weken stikken we van de feesten. Dat is ieder jaar zo hier rond deze tijd, alles en iedereen organiseert feesten voor de Kerst en om iedereen de gelegenheid te geven ze allemaal te bezoeken doen ze dat flink gespreid.

Vandaag had Riet al de eerste, de Kerstviering van Shell Outpost voor de vrouwen. Om even over tienen vanmorgen was het verzamelen bij ons kantoorgebouw vanwaar de dames met een bus naar het Mandarin Hotel in het centrum van de stad werden vervoerd. Het zijn blijkbaar altijd dezelfden die naar bijeenkomsten van Outpost komen dus het was een gezellig clubje bij elkaar. Er werden lootjes getrokken om de meegebrachte cadeautjes te verdelen, er was een heerlijke lunch en er was…Karaoke! Ik kreeg er op mijn werk zelfs een sms-je van Riet over ( ″Nee he, kareoke″ ) en een uurtje later nog een ( ″Nog meer kareoke″ ), ze was er duidelijk niet blij mee. Maar afgezien daarvan was het heel gezellig geweest zei ze, en dat blijkt wel want ze was om over vijven pas thuis.

Zelf had ik eigenlijk ook mijn eerste Kerstviering moeten hebben van het bedrijf Brunel, een soort uitzendbureau voor hoger opgeleid personeel. Daar heb ik de laatste tijd nogal wat zaken mee gedaan, en dat was voor hen een reden om me uit te nodigen op hun Kerstviering. Alleen een beetje jammer dat de uitnodiging vanmiddag om tien voor vijf pas bij mij binnen kwam. Dat ging dus niet meer lukken.

Maar het geeft niet, er komt nog meer. Volgende week donderdag is er de Kerstviering van ons Project team, vrijdag de 7e december is er de Kerstviering van het bedrijf Fluor (waar ik ook niet naar toe kan omdat ik dan in Subic zit, maar daarover later meer), en de 13e december is er nog het grote Shell Philippines Kerstfeest. Tussendoor hebben we nog de nodige feestjes, te beginnen morgenavond met een barbecue bij mijn baas, en er zijn zo nog de nodige feestjes in voorbereiding.

En of al die Kerstvieringen nog niet genoeg zijn, de dames zijn alvast begonnen om plannen te maken voor een gezamenlijk feest op Oudejaarsavond. En we zijn nog niet eens aan het eind van November!