Omdat het een beetje lastig is om iedere week zestien uur heen en zestien uur terug te vliegen ben ik niet meer in de gelegenheid om op zaterdagmiddag naar het voetbal te gaan. En dat is eigenlijk een van de weinige dingen uit Nederland die ik echt mis. Dat wil overigens niet zeggen dat ik hier helemaal verstoken ben van het voetbalnieuws want dankzij de moderne techniek kan ik de wedstrijden toch volgen. En als ik geluk heb kan ik via het Internet zelfs nog een samenvatting zien ook, al is dat dan wel altijd pas een paar dagen later.

Vanwege het tijdsverschil begint de wedstrijd voor mij niet meer op zaterdagmiddag om half drie of drie uur maar pas zeven uur later. Tot voor kort was dat zes uur maar de zomertijd in Nederland is weer afgelopen tot eind maart en dus moet ik nu weer een uurtje langer wachten.

Voor diegenen die dit extra uurtje niet snappen, hier in Zuid-Oost Azië doen ze niet aan zomertijd. Ze kennen eigenlijk het hele begrip niet eens en dat is natuurlijk niet zo gek want de enige seizoenen die ze hier hebben zijn zomer en regentijd. Maar goed, vanaf ongeveer half tien in de avond zit ik dus gespannen met mijn  iPhone binnen handbereik en iedere paar minuten kijk ik even snel op Twitter voor het laatste nieuws. Er is namelijk altijd iemand van de club bij de wedstrijden aanwezig die met korte berichtjes ( voor de kenners: “tweets” ) doorgeeft wat er allemaal in de wedstrijd gebeurt: gele kaarten, gevaarlijke vrije schoppen, gemiste kansen en natuurlijk doelpunten.

Het lijkt wel wat op een moderne variant van het goeie ouwe “Langs de Lijn”, waarbij we vroeger op zondagmiddag aan de radio gekluisterd zaten. Het is in ieder geval zeker zo spannend omdat iedere keer als je op twitter kijkt het even duurt voordat de nieuwe berichten zijn geladen en je moet ze dan ook nog eens doorbladeren. Gebeurt er weinig ( zoals bij de bekerwedstrijd van gistermiddag ) dan zijn er weinig berichten, maar als het spannend is dan loopt het aantal al gauw flink op. De berichten waar je op zit te wachten zijn overigens makkelijk te herkennen in de lijst want die beginnen steevast altijd met “GOOOOAAAAAL”. En zo is het toch weer leuk om het voetbal “live” te kunnen volgen zelfs als ik er zelf niet bij kan zijn.

Alleen moet ik dan niet zoals gisteravond mijn leesbril vergeten…

Aanstaande donderdag hebben we een feestavond, het Kerstfeest van ons project. Daar werden we ruim van tevoren al voor uitgenodigd en dat komt goed uit want dan kan iedereen zich voorbereiden. Een feest is hier namelijk pas een feest als verlotingen zijn en een thema, en een thema bekent vrijwel altijd een verkleedpartij. Nou is het voordeel van dit feest dat het van ons eigen project is en ons eigen management dus de nodige inbreng heeft, en die houden ook niet zo van al dat verkleden. Het zijn vooral de Filipino’s die daar helemaal verzot op zijn en als je die een feest laat organiseren is het dus altijd ″gekostumeerd″.

Voor het komende feest valt het zoals gezegd mee, maar er wel een ″dress code″ en wel Cocktail. Voor mij is dat een makkie want hier betekent dat een nette broek en een overhemd. Een colbert is optioneel maar wordt vanwege de doorsnee temperaturen absoluut niet verwacht, en over een stropdas wordt niet eens gesproken. Het komt er dus op neer dat ik gewoon net zo gekleed ga als ik normaal gesproken naar mijn werk ook ga.

Nee, dan de dames. Voor een cocktail party moet je dus een cocktail jurk, en omdat je zo’n jurk natuurlijk geen twee keer achter elkaar aan kunt moesten er voor de komende feesten minstens twee worden aangeschaft. Riet is dus al dagen aan het winkelen, ze heeft inderdaad nu twee cocktail jurken en ook bijbehorende tasjes, maar de schoenen vormen nog een probleem. Een van de jurken is zwart met paars en daar horen (zo is mij verteld) zwarte of paarse schoenen bij. Of paars met zwarte natuurlijk. De zwarte zijn geen probleem, die zijn ruim op voorraad maar paarse is een heel ander verhaal. En het moet dan ook nog de juiste kleur paars zijn. Vanavond gingen we voordat we naar de Chinees gingen nog even wat schoenenzaken af maar zonder succes. Bij het zien van het tasje was het antwoord op de vraag of er ook schoenen waren in die kleur steevast ″We don’t have, Ma’am″.

Bij de Chinees moest ik onwillekeurig lachen toen de ober het bestek neer kwam leggen. ″I want chopsticks!″ zei Riet. Wie had dat kunnen denken, Riet die liever met stokjes eet…

Het weekend is vandaag al begonnen want morgen is het Bonifacio Day en dat is een nationaal feestdag. Vanavond hadden we ook onze eerste Kerst Party, en ja, ik weet dat het pas november is. De reden van die vroege Kerstfeesten is dat veel mensen rond de Kerst vrij nemen en een beetje spreiding is ook nodig omdat er nogal wat feesten georganiseerd worden.

Het feest van vandaag was de Kerstviering van ons project en de locatie was de gloednieuwe trendy bar ″Opus″ in het luxe ″Resort World″, gelegen naast het vliegveld. We reden voor de gelegenheid mee met mijn collega Dave die met zijn vrouw een chauffeur had gehuurd voor de avond. Het was heel erg gezellig, een stuk beter dan het feest van vorig jaar. We waren toen nog ″nieuw″ in Manila en met name Riet kende nog vrijwel niemand, deze keer waren vrijwel al haar vriendinnen er en ze had het ontzettend naar haar zin (ik zag haar zelfs even op de dansvloer!). Ook de locatie was een stuk beter dan die gigantische tent met de enorme ronde tafels bij het Novotel vorig jaar. Het eten had misschien wat beter gekund maar je kunt niet alles hebben, nietwaar.

Na het feest gingen we op zoek naar onze chauffeur. Dat had eenvoudig moeten zijn maar op Dave’s telefoontjes werd niet gereageerd, de goeie man bleek onbereikbaar. We begonnen al geintjes te maken dat hij er met Dave’s auto vandoor was maar de vraag was natuurlijk waar hij uithing. Er ging me een licht op, ik had voor de avond een vrijkaartje gekregen voor de parkeergarage van het Marriott Hotel en we vermoedden dat hij daar stond en geen bereik had op zijn telefoon. Er zat niets anders op dan naar het hotel te lopen waar Dave op zoek ging in de parkeergarage terwijl wij wachtten in de lobby. En jawel, na een kwartiertje zoeken was onze chauffeur gelokaliseerd en konden we eindelijk naar huis…

Nadat het gisteren niet gelukt was zijn we vandaag weer naar de Christmas Bazar geweest bij de St. James Kerk hier in de Village. Lito zette ons voor de ingang af en daardoor hoefden we ons zelf niet druk te maken over het parkeren van de auto. Het doel van ons bezoek was het kopen vaan Kerstspullen want die hebben we nog helemaal niet hier.

Vorig jaar weigerde Riet iets te kopen omdat we de Kerst niet hier zouden vieren en we dan toch niks aan de versieringen hadden. Zit wat in, maar dit jaar gaat dat dus niet op want dit wordt onze allereerste Kerst die we niet in Nederland vieren. En het wordt dus ook onze eerste Kerst waarbij we op de thermometer temperaturen zullen zien die we in Nederland echt niet mee zullen maken deze tijd van het jaar. Het voelt overigens wel een beetje merkwaardig om rond te lopen met stralende zon en dertig plus graden en dan overal kerstbomen en de kerstman in zijn arrenslee te zien…

De bazaar was weer erg druk bezocht al viel het vanmorgen nog mee want we waren redelijk vroeg. Het aanbod van de kerstspullen viel alleen wat tegen; heel veel van het aangebodene betrof (vooral) kleding, memorabilia en kunstwerken, en daar kwamen we niet voor. Desondanks was onze eerste aankoop een set geinige soepkommen. Een kerstboom vonden we niet, die waren gek genoeg op de hele bazaar niet te vinden. Wel kochten we een kerstman voor bij de voordeur, het toppunt van kitsch maar dat kan ons niks schelen, dat hoort bij de Filipijnen.

Maar het werd steeds drukker in de tenten en het was ook nog eens bloedheet, dus we hielden het gauw voor gezien. We hebben dus nog steeds geen kerstboom…

De nieuwsberichten staan er al dagen vol mee en er komen van alle kanten verspreide berichten binnen want er is weer een tyfoon in aantocht. Zoals eerder gemeld zitten we dit jaar onder het gemiddelde voor wat betreft de jaarlijkse portie tyfoons, want dat gemiddelde ligt rond de negentien en we hebben er pas vijftien gehad. En hoewel we al weken schitterend weer hebben wil dat niet zeggen dat we niet op de valreep van het regenseizoen nog een tyfoon kunnen krijgen. Op het werk nemen ze het in ieder geval serieus want we worden al dagen via email op de hoogte gehouden, en ook de ambassades van verscheidene landen sturen berichten rond om te waarschuwen voor het naderende noodweer.

De tyfoon die vorige week op de radar is verschenen heet Pablo (de beginletter ″P″ staat voor de zestiende tyfoon van dit jaar) of Bopha, de meer algemene naam. Vanaf afgelopen week woensdag worden we al op de hoogte gehouden over deze tyfoon, de kracht en de verwachtte route.

Voor ons op Luzon werden de berichten steeds gunstiger want het werd de afgelopen dagen duidelijk dat het pad van de tyfoon niet zover noordelijk zou voeren, maar dat is dan wel weer slecht nieuws voor het toch al straatarme zuiden want die zijn weer de pineut.

Het kaartje van de iPhone App ″iTyfoon″ geeft aan waar de tyfoon nu is en waar hij over 24, 48 en 72 uur is. Zoals jullie kunnen zien gaat hij ver onder ons langs en dat betekent dat we hooguit regen kunnen verwachten.

Het zuiden wordt echter weer zwaar getroffen, want nog geen kwartier geleden verschenen de eerste berichten dat de tyfoon het vasteland daar bijna heeft bereikt en duizenden mensen zijn al weer op de vlucht. De president zelf is op nationale tv verschenen om de mensen op te roepen de waarschuwingen niet te negeren want dit zou wel eens de zwaarste tyfoon van dit jaar kunnen worden.

We wachten weer in spanning af wat er gaat gebeuren.

We hebben nog steeds geen last van de langs trekkende tyfoon, of het moet zijn dat het de hele dag bewolkt is. De nieuwsberichten daarentegen laten horen dat het wel degelijk menens is geweest in het zuiden. Het dodental loopt al in de honderden en het aantal daklozen loopt al weer in de tienduizenden.

In de loop van de ochtend kwam op het werk het bericht dat ons gasplatform in de Zuid-Chinese Zee voor de kust van Palawan vrijwel recht in het pad van de tyfoon ligt en dat die daar in de loop van vanavond overheen zou trekken. Er wordt geen enkel risico genomen met zoiets, ondanks dat het platform gebouwd is om dergelijk natuurgeweld te kunnen weerstaan. Van de zesenvijftig man vaste bemanning werden er zesendertig geëvacueerd zodat alleen de hoogst noodzakelijke bemanning aan boord bleef. Ook werd de productie stil gelegd en die wordt pas weer gestart nadat als de tyfoon is gepasseerd en er een grondige inspectie heeft plaatsgevonden.

Op de foto kun je zien hoe de lucht er vanmiddag rond een uur of vier uitzag boven de baai van Manila en daaraan is de onrust op grote hoogte goed te zien. De effecten van de tyfoon zijn tot een straal van vierhonderd kilometer rond het centrum merkbaar in de vorm van zware regenval maar ook daar liggen we net ver genoeg vanaf. Als de tyfoon op zijn huidige koers blijft en niet verder naar het noordwesten afbuigt dan blijven we in Manila hoogstwaarschijnlijk helemaal buiten schot op hooguit wat regen na. Maar dat zei ik gisteren ook al en de eerste druppel moet nog vallen…

Een hele belangrijke dag vandaag voor ons project want vandaag begint officieel de bouw van het nieuwe Depletion Compression Platform met de ceremonie van het aansnijden van het eerste staal. Ons Malampaya project is een samenwerkingsverband tussen Shell, Chevron en de Filipijnse nationale oliemaatschappij PNOC, en de andere betrokken partijen zijn Fluor, het bedrijf wat het ontwerp voor zijn rekening neemt, en de scheepswerf Keppel. Van al die partijen waren zware delegaties aanwezig maar de belangrijkste aanwezige was de Onderminister van Energie, Mevrouw Josefina Patricia Asirit, die de officiële handeling zou gaan verrichten.

Het evenement vond plaats in een van de grote montagehallen op de Keppel scheepswerf die omgetoverd was in een hal met feestelijke aangeklede ronde tafels en een groot podium met daarnaast enorme beeldschermen. Terwijl we wachtten op het arriveren van de hoge gasten hadden we ruim de tijd om wat rond te lopen en hier en daar een praatje te maken. Daarbij werden we omzwermd door mensen van de pers, er waren welgeteld zes cameramannen aan de slag en er liepen heel veel fotografen rond. Bij vrijwel ieder gesprek wat je had doken er wel een of meer fotografen op die het gespreksgroepje op de foto namen, iets wat de Filipino’s breed lachend ondergingen maar waar ik me nog steeds ongemakkelijk bij voel (ik heb nog steeds kramp in mijn kaken van het vrolijk kijken).

Na de onvermijdelijke toespraken werd de ceremonie zelf verricht, waarbij het drukken door de hoge gasten op een grote rode knop een op afstand bediend snijapparaat in werking zette. Dat apparaat bevond zich overigens in een andere hal maar we konden het gebeuren volgen via een in die hal geplaatste camera. Daarna werden er de nodige groepsfoto’s gemaakt met de hoge gasten als middelpunt, en dat werd een beetje een teleurstelling, althans voor ons buitenlanders. Vanwege de aanwezigheid van de pers moest natuurlijk het Filipijnse karakter van het project worden onderstreept en dat betekende dat vrijwel alleen de Filipino’s van het het project op de foto mochten, wij buitenlanders mochten alleen toekijken.

Na de lunch vertrokken we met een aantal weer met de bus terug naar Manila. Dat ritje werd ook al geen onverdeeld genoegen want we vertrokken om één uur van de scheepswerf en ik was door alle fileleed onderweg pas om over zevenen ’s avonds thuis. Leuke dag, zo’n Strike First Steel ceremonie…

Het was vanmorgen nog even spannend omdat het nog steeds niet helemaal duidelijk was wat die verrekte tyfoon nu allemaal aan het doen was maar al snel bleek dat hij vrijwel tot stilstand was gekomen ten noordwesten van Luzon. Doordat de storm in rap tempo in kracht afnam was in feite ook alle gevaar voor eventuele overlast verdwenen. De verwachting is zelfs dat de storing helemaal zal oplossen in de komende vierentwintig uur.

Wat nog wel merkbaar was van de ontregeling van het weer door de tyfoon was de bewolking die ervoor zorgde dat we afwisselend zon hadden. Maar dat was dan ook alles, en dus ging ik zoals tegenwoordig gebruikelijk op zondag tegen elven richting het ATC voor een bakkie bij de Coffee Bean. Daar deed ik de bediening versteld staan door voor het eerst sinds lange tijd iets anders te bestellen dan een double-shot cappuccino met een stuk citroentaart. Ja, hoor ’es, ik had trek in chocolademelk en ook eens in een ander stukkie taart (wat tegenviel trouwens, ik ga mooi weer terug naar mijn citroentaart).

Tijdens mijn koffiebezoek aan het ATC doe ik ook altijd wat kleine boodschappen en een van de vaste dingen die ik altijd meeneem is een vers stokbrood voor Riet en voor mij. Thuis gekomen lag Mevrouw van Nieuwkoop al onderuit in de tuin in een van de tuinstoelen en hoewel ze me niet kon zien aankomen stak ze toch alvast maar een luie hand uit om het stokbrood in ontvangst te nemen toen ze de klapdeuren hoorde. Over aanwennen gesproken…

’s Avonds gingen we naar het Spaanse tapas restaurant „Barcino” want daar waren we al een tijdje niet meer geweest. Op het terras boven gezeten hadden we een mooi uitzicht op een paar werklui die nog bezig waren om de ruiten van een nieuwe winkel te beplakken met grote stickers. Ze stonden daarvoor op een behoorlijk gammel uitziende steiger die bovendien vrijwel helemaal open was. De mannen zelf bewogen zich behendig over de steiger en stonden soms vervaarlijk balancerend op een rand, zonder ook maar de minste vorm van bescherming tegen vallen. Ik weet zeker dat als dit werk voor Shell was geweest dit allang was stilgelegd, iets waar de werknemers zelf overigens heel verbaasd over zouden zijn geweest…

Hèhè, onze kerstboom staat! En dat is beslist niet zonder slag of stoot gegaan. Zoals inmiddels wel duidelijk is houdt Riet niet van franje of versiering, dat geeft maar rommel en als je het neerzet moet je het of afstoffen of opruimen. De komst van een kerstboom werd dan ook lang tegengehouden met het argument ″dat er voor 1 december geen kerstversiering d’r huis in kwam″.

Vorige week ging ze eindelijk overstag en werd er de nodige kerstversiering inclusief een kunstboom aangeschaft. Die kunstboom is eigenlijk zwaar tegen onze principes maar we hadden geen keus: ze hebben hier namelijk helemaal geen echte kerstbomen. Ik heb er wel eens een balletje over opgegooid op kantoor maar de Filipino’s kijken je dan verbaasd aan: ″Hoe bedoel je, een echte boom?″

En niet alleen de boom is anders dan we gewend zijn, ook de ballen zijn niet van het uiterst breekbare spul zoals in Nederland maar gewoon van degelijk plastic.

Dat is overigens wel nodig ook want ze kennen hier dus geen haakjes om de ballen mee op te hangen, dat gaat hier nog echt met draadjes. En daarmee is ook gelijk verklaard waarom het zo lang duurde voordat de boom stond.

Dat priegelwerk om een dubbel knoopje te leggen in een gouden draadje want onder je handen in rafels uit elkaar valt is helemaal niks voor Riet. Per slot van rekening is een kerstboom optuigen toch al niet een van haar favoriete bezigheden. Ze liet dat klusje in Nederland al jarenlang door haar zus laat uitvoeren, maar om die over laten vliegen voor alleen het optuigen van de kerstboom bleek niet haalbaar en dus ging ze zelf toch maar aan het werk.

Na drie dagen was de boom nog niet eens halfvol en de tafel lag nog steeds vol met ballen.

Ik zou wel even een handje toesteken om dat varkentje eens even snel te wassen maar dat viel vies tegen. Na een stuk of zes ballen te hebben bijgedragen hield ik het met het zweet er dik op voor gezien, mijn vingers blijken gewoon te dik voor dat priegelwerk. Riet grijnsde alleen maar…

Gisteren kreeg ze het briljante idee om de hulp in te roepen van Estela. Die vond het geweldig leuk werk en nu is de boom dan dus eindelijk af. Inclusief knipperverlichting, want als het niet beweegt en flikkert vinden ze er hier niks aan…

Na vandaag zit het werk er voor op voor dit jaar. Een week of wat geleden werd ik er door onze afdeling Personeelszaken aan herinnerd dat ik mijn saldo aan vrije dagen voor dit jaar eens op moest maken. Ik ben dus even snel gaan kijken hoeveel dat er dan wel niet waren want eerlijk gezegd had ik geen idee. Blijkt dat ik nog negentien vrije dagen had staan en daarvan mag ik er maar tien meenemen naar het volgende jaar, de rest zou worden uitbetaald als ik ze niet zou opnemen. Ik ben dus snel maar eens op de kalender gaan kijken en daarbij ook rekening houdend met de komst van Martin en Sandra kon ik mooi vrij regelen tot en met Nieuwjaarsdag.

Op vakantie gaan geeft op het werk altijd de nodige rompslomp van te voren want je wilt alles zodanig achterlaten dat je niet bij terugkomst overvallen wordt door een enorme puinhoop. Er zijn nogal wat dingen te regelen zoals bij wie mensen moeten zijn met dingen die jij normaal gesproken regelt, en degenen die jouw werk waarnemen moeten natuurlijk op de hoogte zijn van de stand van zaken. Al met al kost het al gauw een dag of twee voordat je met een (min of meer) gerust hart de deur van het kantoor achter je dicht kunt trekken, ook al is het maar voor twee en een halve week.

Na de werkdag moest ik terug haasten naar huis om snel om te kleden want we hadden vanavond ook weer een Kerstviering. Deze keer was het een feest wat gegeven werd door Fluor, het bedrijf wat het ontwerp maakt voor het nieuw te bouwen platform, en ons project team was daarbij uitgenodigd. Het feest werd gegeven in de bar van het Bellevue hotel, gelegen op de 22e verdieping en dus met een fantastisch uitzicht door de twee verdiepingen hoge raamwanden. Er was uiteraard muziek in de vorm van twee bandjes, en ook de nodige verlotingen zonder welke een feest op de Filipijnen simpelweg geen feest is.

Laat werd het niet want voor de meeste mensen is de dag van morgen een gewone werkdag. Niet voor mij dus!

Het duurde voor Riet allemaal veel te lang maar zoals de Chinese wijsgeer Confucius al zei, ″Ongeduld maakt het wachten langer″. Ze heeft de hele dag naar websites zitten kijken waar je de actuele stand van zaken van vlucht KL807 kunt volgen en waar je dus precies kunt zien waar het vliegtuig zich op een bepaald moment tijdens de vlucht bevindt. Allemaal heel mooi die nieuwe techniek maar het vliegtuig vliegt er natuurlijk geen steek harder door, en we wisten bovendien vanochtend vroeg al dat ze met bijna drie kwartier vertraging waren vertrokken.

Het vliegtuig had onderweg blijkbaar niet veel tijd in kunnen halen want met nog steeds dik een half uur vertraging landden ze om half vijf vanmiddag op de luchthaven van Taipei voor de tussenstop. Vandaar is het nog maar anderhalf uur vliegen naar Manila en dankzij een kortere stop in Taipei bleef de uiteindelijke vertraging beperkt tot een kwartier en landden ze om tien over half negen vanavond op de luchthaven NAIA.

Doordat er voor de zaterdagavond opmerkelijk weinig verkeer was rond de luchthaven (waar het overigens wel het gebruikelijke gekkenhuis was) waren we met iets meer dan een half uur thuis en zaten we rond half tien op ons terras. Uit de koffers kwamen onze gebruikelijke bestellingen, Senseo Pads en drop, en deze keer ook een soort opblaasstoel voor in het zwembad zodat Riet kan gaan dobberen. We hebben gezellig zitten kletsen tot bij twaalven maar toen was het toch wel gebeurd en gingen de lichtjes uit.

Het eerste wat Martin overigens deed was een foto maken van ons zwembad om die naar zijn vrienden te mailen…

Vanmorgen vroeg werden we door onze chauffeur Lito afgezet bij Terminal 3 van de luchthaven NAIA. We vertrokken om half tien met Cebu Pacific naar het kleine vliegveldje Boracay Airport, wat vreemd genoeg helemaal niet op Boracay ligt maar bij het plaatsje Caticlan op het naastgelegen eiland. We landden daar om half elf en werden in de aankomsthal al opgewacht door een hostess van ons hotel. Met een busje werden we naar de boot van het hotel gebracht voor de oversteek naar Boracay eiland, waar we overstapten in een shuttlebusje wat ons naar ons hotel ”Discovery Shores” aan de andere kant van het eiland bracht.

Het was schitterend weer toen we daar aankwamen maar we waren er nog geen half uur of de lucht betrok en de eerste spetters vielen. Ons plan om meteen door te gaan naar het strand viel dus in eerste instantie een beetje in het water en we besloten daarom eerst maar wat te gaan lunchen. Het klaarde gelukkig al gauw op al bleef het wel bewolkt, maar we brachten toch de rest van de middag lekker lui op het strand door.

Het hotel was zoals verwacht geweldig, maar dat mag dan ook wel voor een hotel wat bekroond is als het beste Spa-Beach hotel van Azië. Sandra kon af en toe haar lachen niet inhouden als er alweer een schaaltje met vochtige doekjes voor ons werd neergezet om ons op te frissen, en ze lag helemaal in een deuk toen ze zag hoe het strand voor het hotel werd aangeharkt.

In de avond wandelden we naar Station 2, een klein kwartiertje verderop langs het strand, de plaats waar de winkels, restaurants en bars te vinden zijn. Na op het strand gegeten te hebben bij een Mexicaans restaurant wandelden we nog wat rond en kwamen uiteindelijk terecht bij een bar met live muziek. Daar hebben we aan de cocktails gezeten totdat we rond een uur of elf terug wandelden over het strand naar ons hotel. De voor alle zekerheid meegenomen paraplu’s bleken overbodig…

Vanochtend hadden we pech met de strandbedden, na het ontbijt was er niet een meer vrij. We moesten dus in eerste instantie genoegen nemen met een paar ligbedden bij het zwembad, maar dat was eigenlijk niet zo erg want we waren toch al niet van plan om de hele dag aan het strand te gaan liggen. We hadden besloten om een ”Island Hopping” tripje te gaan maken.

Wanneer je over het strand loopt of door Station 2 krijg je voortdurend aanbiedingen om zo’n tripje te gaan maken dus er was keus zat. Merkwaardig genoeg zitten er in die aanbiedingen wel enorme prijsverschillen, variërend van 2000 Pesos voor z’n vieren tot 8000 Pesos. En het programma is vrijwel altijd hetzelfde, de tocht gaat rond het eiland met een bezoek aan een klein eiland met een grot en diverse plekken waar je kunt gaan snorkelen. We vonden zo’n tocht met een prijs ergens tussenin, maar wel met een grotere boot voor dezelfde prijs.

We waren net aan boord toen we hoorden dat de tocht kon niet rond het eiland gaan want aan de andere kant van Boracay waren door de straffe oostenwind de golven te hoog. Dat betekende dus dat ook het bezoek aan het eiland met de grot niet doorging en we ook naar andere en ongetwijfeld minder mooie plekken zouden gaan om te snorkelen. Nou ja, niks aan te doen en gelukkig viel het wat het snorkelen betreft mee, we gingen naar twee verschillende koraalriffen en die waren dik de moeite waard. En tijdens het varen langs de westkust van het eiland kregen we bij de noordelijke punt ook nog een vleugje mee van de hoge golven toen we op de wind kwamen en eerlijk is eerlijk, ze hadden niet overdreven, snorkelen was daar niet echt mogelijk geweest.

Aan het eind van de tocht werden we nog gedropt bij een restaurantje, eentje van het slag waarvan een ouwe maat van mij zou zeggen dat je je hond er nog uit zou schoppen, maar dat hoort erbij zullen we maar zeggen. Het was in ieder geval heerlijk op het water met een lekker fris windje en het tochtje was ondanks het ingekorte programma de moeite waard.

Alleen bleek ’s avond wel dat we door het snorkelen alle vier nogal verbrand waren op onze rug en schouders. Dat betekent dus extra smeren en morgen onder de parasol blijven…

We vroegen uiteraard aan onze gasten wat ze wilden doen vandaag en Sandra was heel resoluut: winkelen! Nou pest je daar mij niet mee maar Martin en Riet keken allebei met zo’n blik van ”Weet je niks anders?”. Maar het werd toch winkelen en we kozen uit de vele alternatieven voor Makati, in het centrum van de stad.

Om een uur of half twaalf arriveerden we bij de ”Greenbelt”, een aantal winkelcentra gelegen rond een parkje en de plek in Manila waar je naar toe gaat voor alle dure merkartikelen. Nou zijn er ook nog winkels als Mango en Zara en daar waren Riet en Sandra geruime tijd zoet.

Martin en ik vermaakten ons ook best met rondkijken, en toen we in de ”Greenbelt” waren uitgekeken wandelden we naar het vlakbij gelegen winkelcentrum ”Glorietta”. Daar zijn de meer ”gewone” winkels en het was er een compleet gekkenhuis vanwege de Kerst. In dat winkelcentrum is ook het Hardrock Café van Manila en daar stopten we voor een consumptie (of twee).

We waren nog net voor de avondspits weer thuis, en na ons te hebben opgefrist namen we onze gasten mee voor een bezoek aan de Union Jack Tavern om wat te eten en nog wat te drinken. Als afsluiter gingen we nog even bij de supermarkt ”Shopwise” naar binnen want we moesten nog wat kleine boodschappen doen.

Al met al waren dat dus een heleboel winkels vandaag, maar toen we Sandra vroegen wat ze dan morgen wilde gaan doen zei ze, ”Winkelen!”…

Er moesten vandaag nog een paar kleine inkopen worden gedaan en dat kan want de winkels zijn hier op ”de kostelijke zundag” gewoon de hele dag open. En vandaag kon je vanwege de Kerst zelfs in veel winkels terecht tot Middernacht!

Het was dan ook overal een drukte van belang en we waagden ons daarom ook maar niet te ver van huis. We gingen naar de Festival Mall waar bij aankomst de parkeerborden de weinig hoopvolle melding ”Full” lieten zien voor alle vier de parkeerterreinen. Maar we hadden Riet bij ons, en om de een of andere reden heeft die altijd het geluk dat er net ergens een auto wegrijdt, dus we waagden het erop. En ja hoor, we waren nog niet eens door het overdekte en meest gewilde gedeelte heen (want daar staat de auto uit de zon en dus redelijk koel) of we zagen een auto aanstalten maken om te vertrekken. Mazzel bij aankomst dus, en vervolgens stortten we ons in de drukte.

Martin verraste ons door zowaar drie nieuwe T-Shirts aan te schaffen en als je weet hoe kritisch die is bij aankoop van kleren dan weet je hoe bijzonder dat is. Verder deden we alleen maar de noodzakelijke aankopen want het was simpelweg te druk om ergens op je gemak rond te kijken.

Voor vanavond hadden we een bezoek aan het restaurant ”Appenzeller” gepland want Riet zit zich al meer dan een week te verheugen op gebraden konijn. Normaal gaan we altijd met de auto want eigenlijk is dit restaurant net te ver om te lopen, maar we besloten het er toch maar op te wagen want we hadden tenslotte geen haast. Na een fikse wandeling (niet zozeer vanwege de afstand maar meer vanwege de temperatuur) kwamen we ter plekke en wat denk je: dicht! Er was een besloten feest aan de gang en we moesten dus uitkijken naar een andere locatie. Nou zijn die er zat, maar de avondwandeling werd dus nog langer dan oorspronkelijk gepland. Riet had blijkbaar weer een vooruitziende blik gehad want voor de terugwandeling naar huis werden haar naaldhakken vervangen door slippertjes die ze in haar tas had meegenomen…

Dit was de allereerste keer dat we Kerst niet in Nederland vierden, en als ik de berichten zo hoor dan hoeven we daar wat het weer betreft niet rouwig om te zijn. Het was daar blijkbaar geen witte Kerst maar een hele natte, en hoewel de kans op een witte Kerst hier ook beslist nul is was het in ieder geval het grootste deel van de dag zonnig en heet.

We maakten er een rustige dag van want ook hier is met Kerst heel erg veel gesloten. Riet zorgde voor een lekkere Nederlandse Kerstlunch (met varkenshaasjes) en aan het eind van de middag wandelden we met zijn vieren naar het huis van een van mijn collega’s die een Kerstborrel organiseerde. Dat werd zoals verwacht erg gezellig, Martin en Sandra hadden het er ook naar hun zin, en het werd dan ook tamelijk laat want we gingen pas om een uur of half elf pas weer naar huis.

Bij thuiskomst ging ik meteen op de pc kijken of mijn broer Alex online was via Skype want onze moeder zou bij hem zijn met Kerst. Dat lukte probleemloos en dankzij een goeie verbinding hebben we dus nog even gezellig met de familie in Nederland kunnen kletsen. En daarmee zit de Kerst er voor dit jaar voor ons op want hier op de Filipijnen is er geen Tweede Kerstdag…

Zoals we al vreesden gisteren heeft het vannacht de hele nacht geregend en toen we om half vier opstonden om opgehaald te worden voor onze trip naar Mount Pinatubo goot het nog steeds. Op het internet werd voor de regio de hele dag regen doorgegeven dus toen het busje om vier uur arriveerde overlegde ik met de chauffeur die zijn supervisor belde voor advies. Onze conclusie was dat het geen zin had om drie uur te gaan rijden om dan ter plekke te horen dat de tocht niet door kon gaan en we besloten daarom onze trip vandaag maar af te gelasten.

Later vandaag overlegde ik met de reisorganisatie en dat ging met het nodige gesteggel. Volgens hen had de tocht wel door kunnen gaan maar ze bleven het antwoord schuldig op de vraag hoe we dat hadden moeten weten want zowel gisteren als vanochtend waren ze niet bereikbaar geweest voor advies. Er werd dus overeengekomen dat we nu aanstaande zaterdag gaan en de verwachting is dat we dan wel goed weer hebben want de tropische storm zal in de loop van vannacht voorbij getrokken zijn.

Vandaag dus geen spannend verhaal over onze tocht naar Mount Pinatubo, maar ik wil het even hebben over iets anders. Ik vind het leuk om van ieder land waar ik kom een origineel souvenir mee te nemen, niet van die geprefabriceerde dingen die waarschijnlijk in China zijn gemaakt maar iets ”echts”. Riet houdt er helemaal niet van maar af en toe komen we toch iets tegen wat zelfs zij mooi vindt, zoals het handgemaakte houten beeldje wat we op Cuba hebben gekocht.

Ook in Maleisië hadden we bijna zo’n houten beeldje gekocht maar het duurde erg lang voordat we er een vonden die volgens Riet geen ”stomme kop” had, en toen we die vonden twijfelde ze weer zo lang dat we er uiteindelijk naast grepen.

Toen we afgelopen maandag in een souvenir shop in Intramuros waren zag ik een set van twee beelden van oorspronkelijke bewoners van de Filipijnen, allebei handgemaakt uit een enkel blok hout en ongeveer een halve meter hoog.

Ik was er meteen weg van en ik kon de set krijgen voor een vriendenprijsje, dus ik besloot ze te kopen. Thuis gekomen was de reactie van Riet ongeveer zoals verwacht: ”Mot ik dat mooi vinden?”…

Gelukkig kon ik de trip naar de vulkaan Mount Pinatubo die afgelopen donderdag niet door kon gaan vanwege het slechte weer verschuiven naar vandaag. Het weer zag er gisteren al een stuk beter uit dus de vooruitzichten voor vandaag waren goed. Het betekende wel extra vroeg op want op een zaterdag is er altijd meer verkeersdrukte en onze chauffeur stuurde daarom vooraf een berichtje dat we al om half vier in de ochtend zouden worden opgehaald in plaats van vier uur.

De rit naar het startpunt van de tocht naar de vulkaan duurt een uur of drie, en we probeerden zo goed en zo kwaad als het ging onderweg nog wat te slapen in het busje. Dat lukte zowaar redelijk en na een vlotte rit waren we om een uur of half zes al ter plekke. De tocht begint in een klein dorpje in een lange straat die helemaal vol stond met wachtende jeeps, want per dag maken gemiddeld driehonderd mensen de tocht naar de vulkaan en omdat het zaterdag was en vakantieseizoen werden er zelfs nog meer mensen verwacht.

We vertrokken per jeep naar het startpunt van de hike, de voettocht naar de krater, een ritje van twaalf kilometer over de bedding die is uitgesleten door modderstromen vanuit de vulkaan. Het is een ruig ritje wat gaat over as en stenen en door verscheidene snelstromende bergbeken. De laatste zeven kilometer van de tocht moet te voet worden afgelegd met een gids, en ook dat betekent veelal klauteren over stenen en rotsen en het oversteken van snelstromende beekjes. Bij een van de laatste oversteken slipte mijn voet van een gladde steen in het water en dat leverde (hoofdzakelijk vanwege het feit dat ik mijn camera probeerde te redden) in een natte broekspijp op en een linkerbeen met wat flinke schaafwonden.

Het was aan de ene kant een beetje jammer dat het redelijk bewolkt was en af en toe knap winderig, maar aan de andere kant was dit waarschijnlijk voordeliger ten opzichte van zo’n tocht in de volle zon. Na ruim twee uur kwamen we na een laatste stevige klim aan op de top van de krater en daar maakte het fantastische uitzicht de tocht meer dan waard. Martin, Sandra en ik daalden af naar het zandstrandje in de krater waar Martin en Sandra nog even hebben gezwommen in het kratermeer. De klim vanaf dat strandje via de stenen trap terug naar boven bleek overigens het zwaarste deel van de hele tocht, waarbij gezegd moet worden dat we natuurlijk al zeven zware kilometers in de benen hadden.

De tocht terug voert over hetzelfde pad en dat betekende dus weer zeven kilometer afwisselend wandelen en klauteren. De terugtocht ging een stuk sneller dan de tocht op weg naar de krater, waarschijnlijk omdat we nu ons eigen tempo konden lopen en niet voortdurend andere groepen tegenkwamen wat lastig is op de smalle paden. We moesten met een andere jeep terug want bij degene die ons heen had gebracht werd bij onze terugkomst net een wiel verwisseld. Terug in het dorpje genoten we nog van een Filipijnse lunch die we helaas onvoldoende eer aan konden doen: de zes volle schalen met kip, rijst, groente en noodles waren simpelweg veel te veel voor ons viertjes.

Bij tweeën stapten we weer in het busje voor de terugreis en dat ging heel vlot totdat we Manila binnen reden. Zoals was te verwachten op zaterdagmiddag stond het verkeer muurvast en dat had waarschijnlijk voor een groot deel te maken met het feit dat het inmiddels flink was begonnen te regenen. Onze chauffeur besloot tot een alternatieve route dwars door de stad die erg leuk was vanuit toeristisch oogpunt maar die nauwelijks tijdwinst op bleek te leveren. Uiteindelijk waren we pas om half zes in de middag weer thuis.

We gingen nog wel uit eten, want het was tenslotte de laatste avond van Martin en Sandra, maar erg laat werd het niet: we lagen allemaal voor half elf bekaf en met zere benen in bed…

We zijn weer met zijn tweetjes na het vertrek van Martin en Sandra gisteravond, en vandaag was ook nog eens onze allereerste jaarwisseling buiten Nederland. Oudejaarsavond is natuurlijk geen avond om samen op de bank te gaan zitten voor de televisie dus Riet had met een paar vriendinnen afgesproken dat we bij ons de jaarwisseling zouden gaan vieren.

Daarvoor moesten we eerst maar weer eens boodschappen gaan doen en dat viel niet mee. Het was in alle supermarkten een drukte van belang was doordat blijkbaar iedereen nog gauw even aan het inslaan was voor oudejaarsavond. Daarnaast liet de bevoorrading door de feestdagen blijkbaar te wensen over dus we moesten met ons boodschappenlijstje meerdere supermarkten en winkels af om te krijgen wat we wilden hebben. Uiteindelijk is alles gelukt en hadden we vanmiddag een uitpuilende koelkast en de Hollandse gehaktballetjes stonden te pruttelen op het gasfornuis.

We hadden een heel gezellige avond met onze vrienden Scott en Nonnie en hun dochter en Pete en Christine. Het werd dan ook behoorlijk laat, Pete en Christine gingen pas over drieën naar huis. De vuurwerkoverlast die voorspeld was viel heel erg mee, maar dat komt denk ik omdat we in Nederland heel wat gewend zijn. Net als daar begon hier in de loop van de dag het geknal al, maar vergeleken met Nederland was het erg rustig. In de loop van de avond nam het natuurlijk toe en zagen we het vertrouwde beeld met heel veel vuurpijlen, maar na het hoogtepunt op het tijdstip van de jaarwisseling nam het al snel af. Tegen enen was het op een enkele verdwaalde verre knal of pijl zelfs al afgelopen.

We zitten alleen nog steeds met een volle koelkast want ondanks ons verzoek vooral niets mee te nemen heeft onze visite zoals hier de gewoonte is zoveel meegenomen dat we het op geen stukken na hebben opgekregen. Iemand nog een stuk taart of een glas champagne?

Sinds vandaag is alles weer normaal. De feestdagen zitten erop, mijn vakantie ook, en vanmorgen ben ik dan ook weer gewoon aan het werk gegaan. Een saaie dag met weinig anders te melden dan dat ik bijna tweehonderd e-mails heb weggewerkt en dat Riet naar de kapper is geweest dacht ik in eerste instantie, maar er is toch nog een nieuwtje.

De Filipijnen zijn namelijk sinds gisteren in de ban van de met ingang van 1 januari ingevoerde extra belasting op alcohol en sigaretten, die in de volksmond de ”sin tax” wordt genoemd. Letterlijk vertaald betekent dat ”belasting op zonden”. Deze nieuwe wet heeft weliswaar een moralistische ondertoon, het terugdringen van het roken en het drinken van alcohol, maar het is uiteraard gewoon bedoeld om de overheidsinkomsten een flinke boost te geven. En dat zal wel lukken want alleen al in het eerste jaar worden er extra inkomsten van 33 Miljard Pesos verwacht, en dat zal de jaren daarop gestaag oplopen wordt er verwacht.

Riet werd afgelopen week al geconfronteerd met de gevolgen van deze ”sin tax” want het bleek erg moeilijk om nog sigaretten te kopen. Alle sigarettenverkopers hielden zoveel mogelijk hun voorraad vast om deze na nieuwjaar te kunnen verkopen tegen de hogere prijzen om zo het belastingverschil over oude voorraad in eigen zak kunnen steken. De meeste winkeliers wachtten trouwens niet eens tot het nieuwe jaar maar begonnen op Oudejaarsavond al te verkopen tegen de nieuwe prijzen waardoor veel feestvierders onaangenaam werden verrast.

De belasting op sigaretten gaat omhoog tot wel 30 Pesos per pakje in 2017, waarbij de huidige prijs bijna wordt verdubbeld tot wel 52 Pesos (we hebben het hier nog steeds over nog geen Euro, hoor). De prijs van een flesje bier gaat over dezelfde periode in totaal met 23,5 Pesos omhoog (zeg maar veertig cent). Voor ons zijn het nog steeds lachwekkend lage prijzen maar voor de gewone Filipino’s is het rampzalig, vooral omdat na 2017 de prijs ook nog eens ieder jaar vier procent omhoog zal gaan.

Het inwonertal van de Filipijnen is bijna 100 miljoen en het gemiddelde aantal rokers op de totale bevolking is het hoogst van heel Zuid-Oost Azië. Van de ook hier aanwezige anti-rook lobby had de prijsverhoging dus nog veel hoger mogen zijn, maar ze zijn tevreden met de genomen maatregelen. Het schijnt dat rokers het land door ziekte zo’n 177 Miljard Pesos per jaar kosten en de hoop is dan ook dat de hogere belastingen zullen bijdragen aan het verminderen van het aantal rokers, en daardoor zou dan ook dat enorme bedrag omlaag moeten gaan. Veel van de belastinginkomsten zullen (volgens de regering) terugvloeien naar de gezondheidszorg.

Er is al sinds 1997 pogingen gedaan om deze wet er door te krijgen maar de voorstanders stuitten tot voor kort op hevige tegenstand van de tabaksindustrie. Er wordt namelijk op de Filipijnen heel veel tabak verbouwd en de tabaksindustrie is hier dus heel machtig, met als positief (?) gevolg zo’n beetje de laagste belasting op tabak in heel de regio. Maar dat gaat dus vanaf vandaag allemaal veranderen.

Riet zal het allemaal een zorg zijn, die lacht zich met zelfs een Euro per pakje nog steeds een deuk…

Riet had vandaag een op het eerste gezicht eenvoudig klusje, het betalen van de maandelijkse SSS voor Estela en Lito. SSS is het Filipijnse Social Security System, de sociale verzekering die door de werkgever betaald wordt. Dat betalen kan direct bij onze bank dus niks aan de hand zou je zeggen, maar zoals met heel veel dingen is hier niks makkelijk en alles tijdrovend.

Voor Estela was er betaald tot en met december maar voor Lito was december nog niet betaald. En zoals gewoonlijk wilde Riet drie maanden vooruit betalen zodat we er voorlopig geen omkijken meer naar hebben. Om het invullen van extra formulieren te vermijden betaalt Riet altijd contant, dus het eerste wat ze op de bank deed was contact geld tappen. Daarmee ging ze naar het loket en dacht even snel alles te regelen maar dat viel tegen.

Alles in een keer betalen kon niet, eerst moest de achterstallige decembermaand voor Lito betaald worden en dan voor allebei de volgende drie maanden. Dat betekende twee keer formulieren invullen, en niet zomaar een formulier maar een in zevenvoud. En geen doordrukformulieren maar net als met vrijwel alle formulieren hier moest er nog ouderwets carbon tussen. En onder de laatste ging weer een blaadje karton om te zorgen dat het niet doordrukte op de volgende set van het blok. Toen dat tamelijk omslachtige proces afgerond was en de twee sets formulieren waren ingevuld moest er betaald worden. En nee, dat kon niet met één bedrag, het moest in twee aparte bedragen, voor de decembermaand van Lito apart en voor de drie maanden voorschot apart.

Nou had Riet van de flappentap alleen maar biljetten van duizend pesos gekregen en dat was lastig met het teruggeven van wisselgeld dus de dame achter het loket ging eerst zelf die duizendjes wisselen voor biljetten van vijfhonderd. Uiteraard moest er daarvoor een verklarend briefje in het geldlaatje worden achtergelaten en daarna pas kon ze het wisselgeld teruggeven. En nee, ook dat kon weer niet in één keer, Riet kreeg keurig twee aparte bedragen wisselgeld, voor allebei de betalingen één.

Dit ogenschijnlijk zo simpele klusje nam dus bijna drie kwartier in beslag aan het loket. Nu begrijpen jullie waarom je hier overal geduld mee moet hebben, niet alleen als je staat te wachten op je beurt maar zelfs als je zelf aan de beurt bent …

Toen ik het gisteren over herrie had heb ik één soort lawaai niet genoemd en dat is omdat ik dat nou eenmaal geen lawaai vind. Sterker nog, het klinkt me soms als muziek in de oren. En dan bedoel ik het geluid van overvliegende vliegtuigen.

Rijnsburg ligt op de aanvliegroute van de Kaagbaan van Schiphol en afhankelijk van de windrichting komen de landende vliegtuigen vrijwel recht over ons huis. Zeker ’s zomers vanuit de tuin vind ik dat prachtig om naar te kijken, daar kan ik niks aan doen want ik ben nou eenmaal al van jongs af aan een vliegtuigspotter. Hier hebben we eigenlijk dezelfde situatie als in Rijnsburg, onze wijk ligt zo’n beetje op de vliegroute naar alle zuidelijker gelegen eilanden en dat betekent ook hier heel wat vliegverkeer boven ons huis. Maar we zijn wat vliegtuiglawaai nou eenmaal wat gewend en dat is waarschijnlijk ook de reden dat we er hier betrekkelijk weinig last van hebben.

Het begint iedere dag al voor zessen en wat er overvliegt zijn niet allemaal straalvliegtuigen. Die zitten meestal al op redelijke hoogte als ze hier over komen maar de propellervliegtuigen zitten vaak een stuk lager. En daarvan zijn er hier heel wat want veel van de vliegvelden op de Filipijnen, zoals bijvoorbeeld Boracay Airport, zijn te klein voor straalvliegtuigen. Er zijn zelfs nog heel wat behoorlijk oude propellervliegtuigen die blijkbaar nog gebruikt worden voor lijnvluchten, gegeven het feit dat ze iedere dag op dezelfde tijd overvliegen. Voor de liefhebber zoals ik zijn dat natuurlijk de mooiste vliegtuigen om te zien en eerlijk gezegd ook om te horen. Maar ook kleinere en modernere propellervliegtuigen zien we regelmatig boven onze tuin en die zitten vaak behoorlijk laag. Hoogstwaarschijnlijk zijn dat rondvluchten want ze komen vaak meerdere keren in een paar minuten over.

Ik heb op mooie dagen zoals vandaag vaak mijn camera bij de hand als ik in de tuin zit om te proberen mooie plaatjes te maken. Het lukt niet altijd omdat ik eigenlijk geen goeie telelens heb die daarvoor geschikt is maar vandaag had ik geluk, zoals de foto van vandaag laat zien.

Het moet niet gekker worden zou ik bijna zeggen want er is vandaag iets buitengewoons gebeurd: Riet is vanmorgen lid geworden van de sportschool en heeft haar eerste les er inmiddels op zitten.

Ik maak er wel een beetje een geintje van maar aangezien ik weet wat een bloedhekel Riet heeft aan bewegen in het algemeen en sportscholen in het bijzonder had ik nooit verwacht dat ze het door zou zetten. Ze heeft het er namelijk al wel een tijdje over maar ik had toch echt zoiets van eerst zien dan geloven. Wat wel heeft geholpen is dat een van haar vriendinnen die al een tijdje lid is en zich al weken niet meer in de sportschool had laten zien dringend om een maatje verlegen zat om mee te gaan.

Goed, het is voorlopig voor een maand maar Riet heeft ook gelijk een personal trainer genomen voor tien lessen. En zoals ik zelf al heb gemerkt, dat is wel degelijk een stimulans want je kunt dan niet je gemak ervan nemen. Ik ben benieuwd of ze het vol gaat houden. Leuk vinden is een ander verhaal want ik ga nu zelf inmiddels een jaar trouw drie keer in de week en ik heb allang geconcludeerd dat die verhalen dat je het vanzelf leuk gaat vinden ( door de ”adrenaline-kick” ) volslagen onzin zijn.

Verder was vandaag een dag met een hele nare verrassing. Ik kreeg namelijk een email van mijn baas of ik maar even snel een vorstelijk bedrag wilde terugstorten; er is namelijk over 2010 teveel aan heffingen voor mij betaald aangezien we in dat jaar naar Maleisië zijn verhuisd. Het teveel betaalde bedrag heb ik via de belasting teruggestort gekregen maar mijn baas wil nu dat geld graag terug. Dat is weliswaar redelijk maar het is altijd lastig om van eenmaal gekregen geld weer afstand te doen, zelfs als het onterecht verkregen was. Ja, zo Hollands ben ik blijkbaar nog steeds…

Riet is deze week begonnen met sporten en meteen fanatiek ook want ze is nu al drie dagen op een rij geweest.

Dat fanatieke heeft wel voor een deel te maken met het feit dat ze een personal fitness trainster heeft die haar vertelt wat ze moet doen en de kantjes eraf lopen is dus niet mogelijk.

Het resultaat vandaag was wel na drie sessies dat ze overal spierpijn heeft. Vandaag had ze een behoorlijke zware sessie die er behoorlijk inhakte want ze besloot na afloop meteen tot het inlassen van een rustperiode. Haar trainster begon al meteen na de sessie over het schema voor morgen maar Riet maakte snel duidelijk dat ze morgen niet komt, vrijdag ook niet en hoogstwaarschijnlijk zaterdag ook niet. Maandag begint er weer een nieuwe week, zei ze.

Zelf heb ik vandaag mezelf maar weer eens een plezier gedaan. Ik heb een bezoekje aan de Apple Store gebracht en mezelf getrakteerd op een nieuwe gadget…

Vlak bij het vliegveld is een nieuw winkelcentrum geopend wat ”Resort World” heet. Riet en ik waren er eind november voor het eerst geweest voor een feest van mijn werk en het zag er dusdanig indrukwekkend uit dat we er wel eens een kijkje wilden nemen. Het deed ons die eerste avond een beetje denken aan het luxe winkelcentrum ”Pavilion” in Kuala Lumpur en aangezien we daar altijd graag rondhingen besloten we vandaag eens te gaan kijken in ”Resort World”.

Het viel een beetje tegen eerlijk gezegd. Het was veel kleiner dan de buitenkant deed vermoeden, wat hoofdzakelijk veroorzaakt werd door de centrale aanwezigheid van een gigantisch casino, en ook het aanbod in de winkels zelf was mager.

Wat wel positief opviel was de grote hoeveelheid erg goeie restaurants, dus als we er nog eens naar toe gaan dan zal dat eerder zijn om te gaan eten dan om er wat te gaan kopen. Er bleek ook ruime keus in koffieshops, maar we kozen voor mijn vaste cafeïne provider ”Coffee Bean” waar Riet zich aan een heuse stroopwafel waagde. Ongelofelijk genoeg heten ze hier ook echt stroopwafels, alleen is het niet echt Hollandse kwaliteit (deze was volgens Riet zo hard als beton).

Zoals inmiddels traditie aan het worden is op de zaterdagavond gingen we naar restaurant ”Outback”, en het eerste wat ons bij binnenkomst opviel was dat er vrijwel allemaal ander personeel rondliep. Dat hadden we al eens eerder gezien en dat vonden we toen ook al raar, ze zouden toch niet al het bedienend personeel in één keer op straat hebben gegooid?

Een weekje of wat later zagen we tot onze verbazing dat alle oude bekenden weer terug waren, en we vroegen aan de serveerster die ons bediende waar iedereen was geweest.

Ze antwoordde dat het op de Filipijnen in de horeca gebruikelijk is om al het personeel na een bepaald aantal maanden met een soort van onbetaald verlof te sturen. Ze worden dan ”ontslagen” maar als ze goed hebben gefunctioneerd mogen ze een paar weken later weer terugkomen. Op die manier voorkomt de werkgever dat er allerlei vaste lasten worden betaald die voor tijdelijk personeel niet hoeven te worden betaald. Hoogstwaarschijnlijk loopt dus vrijwel al het horeca personeel op de Filipijnen rond zonder betaald ziekenfonds en andere sociale voorzieningen.

Dat klinkt als erg onaantrekkelijk maar desondanks wordt er gevochten om baantjes in de horeca. En omdat deze baantjes zo gewild zijn slooft bedienend personeel zich altijd ook behoorlijk uit om het je naar de zin te maken, want ook hier geldt hoe beter de bediening hoe hoger de fooi. En het is die fooi die het voor het horeca personeel zo aantrekkelijk maakt, en met name in de ”rijkere” wijken van de stad zoals Alabang waar veel buitenlanders wonen. Voor ons is honderd pesos (nog geen twee Euro) na een avondje uit niet echt een sensationele fooi, maar voor het horeca personeel hier betekent het waarschijnlijk twintig of zelfs wel dertig procent bovenop hun dagloon…