Iedereen liep vandaag steen en been te klagen. Het was koud (zeiden ze) en de algemene verwachting was dat iedereen morgen wel met een snotneus rond zou lopen, of erger want het was echt weer om ziek te worden. Goed, de opleving van het weer gisteren was van korte duur, het werd in de loop van de ochtend zwaar bewolkt met mist en veel regen. En de temperatuur, dat was helemaal schrikbarend, kwam amper boven de 26 (zesentwintig!) graden uit. Kortom, het was een barre dag vandaag en iedereen was er zowat sacherijnig van.

Wat merk je daar nou van als je binnen zit zou je zeggen, maar daar zat waarschijnlijk ook de kneep. Er zijn al twee weken problemen met de airconditioning op onze verdieping en die zorgt ook voor een zoals een van mijn collega’s opmerkte ”Siberisch” klimaat. Ik kon het niet helpen dat ik in de lach schoot want ik heb toevallig in Siberië gewoond en ik kan naar eer en geweten meedelen dat ze geen idee had waar ze over praat. Maar goed, ik had het ook behoorlijk koud en ik heb dan ook de hele dag een vest aangehad wat ik vorig jaar voor dergelijke kantooromstandigheden had gekocht.

De berichten uit Nederland lieten zien dat er een flinke koude periode in aantocht is met misschien sneeuw maar zeker met ijs, en daar krijg ik als rechtgeaarde Hollander nog steeds de kriebels van. Schaatsweer! En voor het eerst voel ik een steek van heimwee…

Riet moppert al zolang we hier wonen over de snelheid van het Internet. En eerlijk is eerlijk, als je uit Nederland komt dan ben je wat dat aan gaat behoorlijk verwend want Nederland heeft na Singapore het beste Internet ter wereld. Daar liggen inmiddels vrijwel overal glasvezelkabels, wat hoge Internet snelheden mogelijk maakt waar je hier alleen maar van kunt dromen. Nou ja, dat is niet helemaal waar want er wordt ook hier Internet aangeboden met snelheden tot 200 Mbps maar dan betaal je per maand een bedrag van omgerekend honderden Euro’s en dat is dus alleen voor de heel erg rijken.

Wij moeten ons behelpen met een totaalpakket, een combinatie van kabeltv en een 6 Mbps Internet verbinding, en dat laat af en toe qua snelheid toch wel wat te wensen over. Vooral op de drukke uren is het net zwemmen in stroop en Riet heeft daar flink last van want die wil graag Nederlandse televisieprogramma’s kijken via ”Programma Gemist”. Dat is vrijwel alleen mogelijk midden in de nacht tussen twaalf en vier uur en het gebeurt dan ook niet zelden dat Riet in bed stapt op een moment dat ik al bijna aanstalten maak om op te staan. Heel af en toe als ze geluk heeft kan ze ’s middags nog wel eens kijken maar vanaf de namiddag tot aan middernacht is het bijna altijd onbegonnen werk.

Er heeft zich nu een mogelijk oplossing voorgedaan in de vorm van een verhoging van onze verbindingssnelheid naar 12 Mbps . Dat kan voor een redelijk bedragen per maand en we hebben daarvoor een aanbieding gekregen om het veertien dagen uit te proberen. Vorige week heb ik de aanvraag de deur uit gedaan en gisteren kreeg ik bericht dat het zover was, we waren aangesloten op de snellere verbinding. We hoefden alleen maar even ons modem uit het stopcontact te halen en opnieuw aan te sluiten en het zou werken. Ik durf het al bijna niet meer te zeggen maar zoals alles in dit land was de werkelijkheid weer anders. Ik moest er gisteravond een half uur voor aan de telefoon hangen en daarna nog anderhalf uur geduld hebben, maar toen was het dan toch zover.

We gaan dus nu veertien dagen kijken of het inderdaad een verbetering is en als dat zo is of die zodanig is dat het de extra investering waard is. Wordt dus vervolgd.

O ja, en wat betreft die sneeuw in Nederland, dat laagje waar zelfs een Jack Russell nog steeds ruim bovenuit steekt is geen ”dikke laag sneeuw”. Wat op de foto staat, dát is een dikke laag sneeuw…

Nu het nieuwe jaar begonnen is zijn we al voorzichtig aan de slag gegaan met het maken van plannen. Het eerste plan is al geregeld, Riet heeft een paar weekjes Nederland geboekt in Februari en is dus met haar vader’s verjaardag in Rijnsburg. In de maand maart krijgen we weer bezoek en dat vereist ook wat planning, ook daar zijn we alvast maar mee begonnen.

Maar het belangrijkste zijn toch wel onze vakantieplannen voor dit jaar. We willen weer eens ”echt” op vakantie want dat is er sinds we naar het Verre Oosten zijn verhuisd bij in geschoten. Natuurlijk hebben we regelmatig een paar weken in Nederland doorgebracht maar familiebezoek en op je eigen bank voor je eigen televisie hangen is nou niet bepaald wat je vakantie noemt. Niet dat het ongezellig is maar je krijgt er toch niet het echte vakantiegevoel van. We zijn weliswaar regelmatig weekendjes weg geweest maar dat is te kort om het echt vakantie te noemen, dat is meer ”er even uit zijn”.

Dit jaar willen we dat gaan veranderen en we zijn al een beetje aan het rondkijken wat we willen gaan doen. We hebben al de nodige ideeën gehad maar nog niet echt concreets, dacht ik tenminste totdat Riet deze week weer begon over China. Dat staat eigenlijk al heel lang op ons lijstje, en we waren daar in 2010 ook beslist naar toe gegaan als onze verhuizing naar Kuala Lumpur daar niet tussen gekomen was. Eigenlijk hebben we dus gewoon ons plan van drie jaar terug weer opgerakeld, en dat kreeg vanavond een wel heel verrassende wending.

We waren namelijk zoals meestal op de vrijdagavond in de Union Jack Tavern en daar was weer eens ouderwets gezellig. De afgelopen weken was het er vanwege de vele vakanties erg rustig geweest maar vanavond was het weer gezellig druk. Mijn baas Mike had een berichtje rond gestuurd dat het weer eens tijd werd om de vrijdagavondborrel in ere te herstellen en daar hadden de nodige collega’s gehoor aan gegeven.

Ook Julia, de vrouw van Mike en een vriendin van Riet, was er en het gesprek kwam op onze vakantieplannen voor China. Julia was heel erg geïnteresseerd omdat ze zelf een Chinese is, en toen ze van onze plannen hoorde bood ze meteen aan om samen te gaan want ze vindt het heel erg leuk om mensen het echte China te laten zien in plaats van alleen maar het toeristische China. Het lijkt ons een fantastisch idee en de meiden gaan dan ook kijken of het haalbaar is. We moeten nog zien of we alles rond kunnen krijgen, maar het ziet er hoe dan ook naar uit dat onze volgende vakantiebestemming China gaat worden…

We volgen via het Internet het nieuws uit Nederland maar we volgen uiteraard ook het Filipijnse nieuws. Voor mij is dat makkelijk want er hangen altijd kranten op kantoor voor iedereen ter inzage en mijn naaste collega brengt altijd ’s morgens een krant mee. Het wordt ons buitenlanders bovendien ook nog eens makkelijk gemaakt want de meeste kranten zijn in het Engels.

Vandaag werd het nieuws beheerst door de terugkeer van 39 Filipino’s die betrokken waren geweest bij het gijzelingsdrama in Algerije. Er werken heel veel Filipino’s in het buitenland en zeker ook in de olie en gas industrie dus het was al gauw na het bekend worden van de gijzeling niet de vraag of maar hoeveel Filipino’s erbij betrokken waren. Dat waren er in totaal 52 en een groot deel daarvan is dus vandaag in Manila aangekomen. Alle Filipijnse gegijzelden zijn overigens ongedeerd gebleven.

Een ander nieuwtje was dat er eindelijk een verbinding gaat komen die de zuidelijke snelweg met die in het noorden moet gaan verbinden. Nu moet je om van de een bij de ander te komen nog dwars door de stad en dat veroorzaakt iedere dag weer een verkeerschaos. Wij hebben daar bijvoorbeeld last van als we van hier naar de scheepswerf in Subic moeten. Er komt dus nu een oplossing voor het probleem al betwijfel ik of wij er van kunnen gaan profiteren want de weg zal in 2016 pas klaar zijn en aangezien dit de Filipijnen zijn is dat ongetwijfeld een zeer optimistisch jaartal.

Een laatste berichtje was nogal komisch, er wordt tenminste heel wat over af gegniffeld in de media. Een Amerikaans oorlogsschip wat op een van de scheepswerven van Subic was geweest voor onderhoud is op de terugweg aan de grond gelopen bij het in het zuid-westen gelegen eiland Palawan. De oorzaak: een verkeerde kaart! Misschien is een Tom-Tom een ideetje voor de Amerikaanse Marine?

De dag begon vandaag niet echt lekker. Het had de hele nacht flink geregend en het was vanmorgen nog steeds een beetje sombertjes. Op mijn werk aangekomen haalde ik eerst koffie en daarna plugde ik mijn mobiele telefoons aan de oplader. Mijn werktelefoon laadde niet meteen lekker op dus rommelde ik wat aan de draden en jawel hoor, ik pleur mijn koffie om over mijn bureau. Laptop nat, toetsenbord nat, hele bureau nat en uiteraard ook mijn broek nat. Ook goedemorgen!

Vorig jaar heb ik al eens geschreven over problemen met de Expat Mail, de mail service die Shell organiseert voor landen met laten we zeggen een matig functionerend postsysteem. Wij maken daar ook gebruik van door onze post naar het postbusnummer van de Expat Mail in Den Haag te laten sturen, en het meeste komt dan via DHL keurig aan. Het enige wat niet keurig aankomt is de LINDA van Riet, die komt zo ongeveer om de twee maanden in plaats van iedere maand en we missen dus iedere keer een nummer. Dat is niet alleen vervelend maar het kost ook nog eens aardig wat geld want zo goedkoop is die De Mol niet.

Ik heb al eens geprobeerd uit te zoeken wat er nou precies gebeurt in die postkamer in Den Haag, en ik ben er van overtuigd geraakt dat die tijdschriften daar gewoon achterover gedrukt worden. Waarom zou anders alle andere post wel gewoon aankomen en juist die bladen niet? Bovendien hebben ze zich daar al eens een keer versproken over wat er klaar lag en wat vervolgens niet aan is gekomen. Ook vandaag kreeg ik weer een zending met weliswaar een LINDA maar niet het verwachte Kerstnummer dat dus weer eens ”zoek” is geraakt.

Ik heb maar weer werk van gemaakt door het aan te kaarten bij Personeelszaken maar ik heb nu ook eens bij mijn Nederlandse collega’s rondgevraagd of die ook problemen hadden. Ik had mijn vinger amper van de verzendknop van de email of een van mijn collegaatjes stond al naast mijn bureau om te vertellen dat zij precies hetzelfde had meegemaakt. Zij was dus op dezelfde manier met een kluitje in het riet gestuurd door de postkamer (wat of ze wel dacht, dat ze die bladen soms achterover drukten?) en ook zij had op al haar klachten bij andere instanties geen reactie gehad.

We hebben gezamenlijk besloten het maar eens wereldkundig te gaan maken via ”Outpost”, de wereldwijde vereniging van Shell Expats, en we gaan weer een klacht indienen. Maar belangrijker, we gaan nokken met het laten versturen van tijdschriften via Expat Mail. Jammer maar helaas, en met dank aan onze fijne landgenoten in de postkamer in Den Haag…

Op 13 mei van dit jaar zijn er verkiezingen op de Filipijnen en de voorbereidingen daarvoor zijn al in volle gang. Dat is merkbaar aan het charme offensief wat alle zittende kandidaten hebben geopend, maar ook aan allerlei andere voorbereidingen.

Een van de dingen waar we vandaag een uitgebreide waarschuwing voor ontvingen zijn de zogenaamde road blocks. Tijdens de verkiezingen is het dragen van wapens in het openbaar namelijk verboden (normaal mag dat blijkbaar wel, al heb ik er persoonlijk nog nooit wat van gemerkt) en de politie ziet daar in de aanloop naar de verkiezingen streng op toe.

De reden voor het verbod is simpel: in het verleden kwam het behoorlijk veel voor dat mensen door gewapende aanhangers van een bepaalde kandidaat geïntimideerd werden om toch vooral maar op die bepaalde kandidaat te gaan stemmen. Buitenlanders hadden daar eigenlijk weinig last van want die mogen toch niet stemmen.

Er was echter nog een neveneffect, en dat werd gek genoeg veroorzaakt door de road blocks, oftewel de wegversperringen, van de politie. De politie mag je tijdens de periode voor de verkiezingen aanhouden voor controle op het dragen van een wapen, maar ze mogen je niet fouilleren.

Eigenlijk maar er alleen een visuele controle plaatsvinden en ze mogen natuurlijk je papieren controleren. Alleen zijn de blokkades niet altijd politie maar van figuren die zich voordoen als politie en je vervolgens onder bedreiging van een wapen van je bezittingen ontdoen. Het is hier heel erg moeilijk te onderscheiden of iemand nou echt van de politie is of niet. Het feit dat iemand iets draagt wat op een uniform lijkt of alleen een T-shirt draagt met het woord ”Pulis” er op zegt namelijk helemaal niks.

Vandaag kregen we een email ter waarschuwing van dit soort neveneffecten van de verkiezingsperiode, met daarbij een kaart waarop staat aangegeven wat de risico gebieden zijn. De rode gebieden geven aan waar de probleemgebieden zijn en dat blijken toch vooral meer afgelegen gebieden te zijn. Rond Manila valt het sowieso erg mee wat natuurlijk te maken heeft met het feit dat hier de meeste politie is en de meeste particuliere bewaking. Gewoon wegblijven uit de aangegeven gebieden is dan ook de boodschap, en tegen de Nederlandse natuur van ”Dat maak ik zelf wel uit!” in gaan wij die boodschap ter harte nemen…

Onze beide katten zijn nogal speels. Het gebeurt heel vaak dat we ze de tuin in gooien omdat ze elkaar binnen als dollen achterna rennen, of zoals Riet dat noemt ”gekkenhuisje aan het spelen zijn”. Om die speelsheid een beetje in goeie banen te leiden ligt het huis vol met speeltjes voor ze, en die vinden we soms op de gekste plaatsen terug. Er is echter een speeltje waar ze helemaal wild van zijn en dat zijn tampons…

Hoe die twee halve garen daar achter gekomen zijn weten we niet maar we weten wel dat als Riet ergens een tas laat liggen de kleine Monster er meteen induikt om te kijken of ze er een tampon in kan vinden. Die wordt al spelende van de plastic verpakking ontdaan en vervolgens omgetoverd in een pluizige bol met een draadje.

Tampons zijn hier vrijwel niet te krijgen; de aanwezige voorraad is geïmporteerd uit Nederland, dus je zou zeggen dat Riet er wel zuinig op moet zijn, wetende dat de katten ze hoe dan ook te pakken krijgen als ze niet goed worden opgeborgen. Maar nee hoor, de tampons gaan nog steeds los in de tas en de doosjes staan in de badkamer gewoon in de vensterbank.

Geen enkel probleem voor de dames want ze hebben tegenwoordig zelfs door in de gaten in welke doosjes ze zitten. Hoe hoog Riet de doosjes ook neerzet, ze krijgen ze te pakken, en als ze al opgeborgen worden moet het kastje goed afgesloten zijn want op de een of andere manier krijgen ze de kastdeurtjes open.

Onze badkamers zijn sowieso al heel interessante plekken want behalve dat daar de kans op het vinden van tampons het grootst is hangt er ook nog eens toiletpapier, en daar kun je ook hele leuke dingen mee doen.

Zoals Riet gisteren ontdekte toen ze weer eens vergeten was om de deur van een van de badkamers achter zich dicht te doen…

En het geschiede in die dagen dat de regering van het Filipijnse eilandenrijk besloot om alle buitenlanders te gaan tellen zodat ze precies wisten hoeveel Aliens er in hun rijk verbleven.

Klinkt bekend? Nou, geloof het of niet maar het is precies wat er hier gaat gebeuren. Alle buitenlanders moeten zich opnieuw laten registreren en daarvoor moeten we ons paspoort en onze ACR kaart (zeg maar onze verblijfsvergunning) tijdelijk inleveren. Gelukkig wordt dit alles voor ons gedaan, alleen moeten we daarvoor wel een machtiging tekenen die een of andere notaris het recht geeft om alles namens ons af te handelen.

De bureaucratie hier kennende zijn we maar al te graag bereid zo’n machtiging te tekenen maar ik heb vandaag toch voor alle zekerheid maar even naar het bureau gebeld wat de hele afhandeling voor ons verzorgt. Ik wilde namelijk even weten hoe lang dat hele verhaal gaat duren, want over twee weken vertrekt Riet naar Nederland en dan is een paspoort toch wel heel erg handig. Er werd me bezworen dat als ik morgen alle getekende papieren inlever Riet haar paspoort uiterlijk de 5e februari weer terug heeft. Ik hou mijn adem nog maar even niet in…

Overigens het eerste wat ik vandaag gedaan heb toen ik op kantoor was aangekomen was het bellen van de service dienst in verband met de elektriciteitsproblemen aan de voorkant van ons huis. Ze kwamen zowaar nog voor de middag en volgens Riet deden ze precies hetzelfde als wat wij ook al verscheidene keren hadden gedaan: het heen en weer halen van de schakelaar in de stoppenkast. Maar wat denk je, bij hen loste dat het probleem wel op, alles deed het meteen weer! Leg het mij maar uit…

Wat vergaderingen en andere bijeenkomsten betreft ben ik inmiddels wel gewend dat alle fatsoensnormen die mij ooit zijn bijgebracht behoorlijk zijn vervaagd de afgelopen jaren. Ook in Nederland is het de laatste jaren de gewoonste zaak van de wereld dat mensen hun heilige mobieltjes niet alleen aan laten staan maar ook nog eens op vol volume. Sprekers worden regelmatig onderbroken door de meest afgrijselijke ringtones, waarna de eigenaar van het apparaat uiteraard gelijk opstaat en de zaal of kamer uitloopt met de mededeling ”Sorry, hoor, maar deze moet ik even nemen”.

Ik behoor zo’n beetje tot de allerlaatsten die dat ronduit onbeschoft vinden maar het is lang niet mijn enige bron van ergernis. In Korea heb ik meegemaakt dat gedurende vergaderingen een deel van het gezelschap luid snurkend achterover hangt in hun stoel en niemand die daarvan opkijkt. Dat heeft overigens wel een functie heb ik ontdekt, want het gaat dan over zaken waar die snurkers niet direct belang bij hebben. Komt er iets wat ze wel interessant vinden dan worden ze meteen wakker en zijn ze vol aandacht; nadeel is weer wel dat een andere groep dan spontaan in de slaapstand gaat.

Maar zo erg als hier op de Filipijnen heb ik het nog nooit meegemaakt. Allereerst is een aanvangstijdstip hier geen vast gegeven maar een richtlijn, wat inhoudt dat mensen soms een half uur na aanvang nog rustig binnen komen zetten en aanschuiven zonder een woord van verontschuldiging. Ook wordt een afgaande telefoon hier al tijdens het opstaan ingeschakeld zodat je terwijl de persoon in kwestie naar de deur loopt een deel van de luidkeelse conversatie nog kunt meemaken. Ook zonder dat een van hun telefoons is afgegaan (ze hebben er vrijwel altijd meer dan een) staan mensen voortdurend op en lopen zonder dat duidelijk is wat er aan de hand is de kamer of zaal uit. Dat is overigens een doorlopend proces zodat je af en toe de indruk hebt dat er een stoelendans aan de gang is.

Maar het ergst van alles is dat ze hun bek niet kunnen houden. Terwijl er iemand aan het woord is worden er onder de aanwezigen in verschillende groepjes gesprekken gevoerd; daarbij wordt niet op fluistertoon gesproken, hooguit wordt het volume enigszins gedempt. Voor mij is dat niet alleen een bron van ergernis tijdens vergaderingen, zoals die van vandaag die ook nog eens de hele dag duurde, maar het is ook de belangrijkste reden waarom ik hier nog nooit naar de bioscoop ben geweest. Ik ben daar van diverse kanten al voor gewaarschuwd dat het daar niet anders is.

Iedereen die mij kent weet dat ik een enorme filmliefhebber ben, maar films kijk ik tegenwoordig toch maar thuis. De enigen die daar hun bek niet kunnen houden zijn onze katten en dat is snel op te lossen door hun bak vol met kattenbrokken te storten …

Het was eindelijk weer zover, ze kon er nauwelijks op wachten, Riet ging met de ALIG vrouwen voor het eerst in bijna twee maanden weer naar de school op de Dumpsite. Ze had het er de hele week al over dat ze eindelijk ”haar” kindertjes weer ging zien, en ze had er zelfs haar sportschema voor aangepast…

En het was weer als vanouds. De kinderen werden in bad gedaan en er werd eten uitgedeeld, waarbij er deze keer een speciale traktatie was. Omdat er nog wat geld over was hadden de vrouwen kippenpootjes gekocht voor de kinderen. Dat lijkt niet zoveel maar je moet je voorstellen dat deze kinderen vrijwel nooit een stukje vlees zien anders dan de flintertjes die er door hun rijst heen zitten, als die er al in zitten. Het werd dus voor de kinderen weer een klein feestje, en voor Riet is het goeie nieuws dat de vrouwen besloten hebben om voortaan iedere vrijdag te gaan.

Op de foto zie je de jongens in de rij, wachten tot ze aan de beurt zijn voor een bad.

Vanavond gingen we gewoontegetrouw weer naar de Union Jack Tavern waar het weliswaar erg rustig was, maar er zat wel een Australische collega van mij die in dezelfde tijd als wij op Sakhalin had gezeten. Zo blijkt maar weer eens hoe klein de wereld soms is, en het werd een gezellig avondje herinneringen ophalen.

Het was in Kuala Lumpur al geen enkel probleem om uit eten te gaan en dat is hier in Manila al niet anders. Eten zit hier in Zuid-Oost Azië in de cultuur en op de Filipijnen is het zelfs gebruikelijk om vijf keer per dag te eten: ontbijt, lunch en diner met er tussendoor een snack. En wat ze hier onder een snack verstaan beschouwen wij in Nederland gewoon als warm eten. Ik heb het overigens wel over de beter gesitueerden want een groot deel van de bevolking is al blij als ze één maaltijd per dag hebben…

Het Alabang Town Center is gelegen in wat hier doorgaat voor een ”rijke buurt” en het puilt dus letterlijk uit van de restaurants, en er komen er nog steeds bij. Zelfs sinds wij hier zijn komen wonen, nu veertien maanden geleden, zijn er tientallen nieuwe restaurants geopend en ik overdrijf echt niet. En er is ruime keus want er zijn onder andere Japanse, Australische, Koreaanse, Italiaanse, Persische, Spaanse en zelfs Duitse restaurants. Jawel, ook af en toe een Filipijns restaurant maar dat zijn er niet eens zo veel want de Filipijnse keuken is hier in deze regio een van de minste (zeg eigenlijk maar gerust de minste).

Wat wij ons regelmatig afvragen is hoe al die restaurants kunnen bestaan. Riet en ik kijken tegenwoordig bij ieder restaurant waar we langs lopen naar binnen om te zien hoeveel mensen er binnen zitten, en aan de hand daarvan schatten we dan in hoe lang het restaurant het gaat uithouden. Het was voor ons dan ook geen verrassing dat twee weken geleden het Vietnamese restaurant plotseling gesloten was. Een maandje of wat geleden was het Griekse restaurant al gesneuveld, al heb ik gehoord dat dat ging verkassen omdat het helemaal uit de loop zat. Dat laatste klopt overigens wel want het Mexicaanse restaurant wat naast de Griek zat is nu ook dicht.

Het kan niet anders of door de enorme concurrentie gaan er in de toekomst nog wel meer restaurants sneuvelen. Ik bedoel, we hebben in en rond het ATC nu vier Starbucksen, een Bo’s Coffee Corner en een Coffee Bean, wat heeft het dan in vredesnaam voor nut om in een uithoek nog een nieuwe koffietent van een onbekend merk te gaan openen? En ik heb al eens eerder opgemerkt dat Filipino’s de deur plat lopen als een restaurant net open is maar ze verhuizen net zo makkelijk naar het volgende nieuwe restaurant. Dat is goed te merken aan bijvoorbeeld de Chinees P.F. Chang waar je de eerste weken moest reserveren, en als je nu komt is soms de hele bovenverdieping dicht en kun je beneden ruim zitten.

Het enige wat het zonder uitzondering goed doet zijn de franchise restaurants, en dat zijn niet alleen de McDonaldsen en de Burger Kings, maar ook bij ons minder of helemaal niet bekende ketens als Chilly’s, Tony Roma en California Kitchen. En wat ons betreft, als Outback maar open blijft maakt het ons verder niet zo veel uit…

Gistermiddag en vanmorgen heb ik cursus gegeven op de Yard, en klokslag twaalf uur stond de shuttlebus al weer klaar om me terug te brengen naar Alabang. Het lijkt misschien een beetje raar om midden op de dag al te vertrekken, maar dat heeft twee redenen. Allereerst probeert de shuttle zo de spits in Manila te vermijden, wat ook de reden is dat de shuttle op de heenweg al vertrekt om zes uur in de ochtend, en de tweede reden is dat dezelfde chauffeur terugrijdt die ook de ochtendrit heeft gedaan en er moet rekening worden gehouden met het maximale aantal rijuren. Dat laatste is overigens niet bij de wet geregeld hier maar dat zijn de Shell regels.

Door het vertrektijdstip liep ik op kantoor wel de lunch mis en die is normaal gesproken niet te versmaden. Omdat de Yard tamelijk afgelegen ligt is het niet echt mogelijk voor iedereen om tussen de middag ergens te gaan lunchen en er wordt dus door een cateringbedrijf een lunch verzorgd.

Iedereen krijgt dus tussen de middag een lunchbox en de inhoud is over het algemeen goed te nassen. Nou zul je zeggen, ”Kan iedereen niet gewoon zijn eigen kuchie meenemen voor tussen de middag?”. Ja, inderdaad, mijn vader kwam uit Rotterdam en nee, dat kan niet, iedereen gaat uit lunchen tussen de middag.

Eenmaal thuis had ik dus best honger, en Riet ging gauw de aardappels opzetten. Hoe die zouden uitpakken was verrassing één was dat de schil van de aardappels roze was, en de tweede verrassing was het vlees want dat was ”Kip Kiev”. Geen inheems gerecht overigens maar gekocht omdat Riet het er goed uit vond zien.

Laat ik het kort houden: de aardappels waren prima, de ”Kip Kiev” was niet te hachelen…

Ons vaste bier hier is oorspronkelijk van Spaanse makelij maar het wordt tegenwoordig gewoon hier op de Filipijnen gebrouwen bij de brouwerij die net als de Spaanse ”San Miguel” heet. Er worden daar diverse soorten bier gebrouwen maar veruit de populairste zijn de ”Light” en de ”Pale Pilsen”. Het verschil tussen de twee is dat de laatste eigenlijk hetzelfde is als bijvoorbeeld de gewone Heineken, de Light is een versie die veel minder calorieën bevat en vandaar dus de naam. Als je bier besteld dan vraag je nooit om een San Miguel maar om een ”San Mig”. We hebben eigenlijk nog nooit de naam voluit horen gebruiken en het is op den duur ook zelfs gewoon de officiële naam op het blikje en de fles geworden zoals je op de foto kunt zien.

De meest gebruikelijke verpakking is het blikje. Alle supermarkten hebben de treetjes met blikjes maar kratten met flessen kom je vrijwel nergens tegen, behalve in de horeca waar de kans op een flesje groter is dan op een blikje. Ik en velen met mij vinden een flesje veel lekkerder drinken dan een blikje maar dat is dus een probleem. Het is een keer gelukt om een krat te kopen in een supermarkt die ze toevallig had staan maar dat was ook meteen de laatste keer.

Een ander probleem was om de krat kwijt te raken want hoewel er op staat dat het eigendom is van de San Miguel Brouwerij kun je ze vrijwel nergens inleveren, zelfs niet bij de supermarkt waar we de krat hadden gekocht. Wat doe je dan normaal gesproken met een lege krat hebben we wel eens aan vrienden gevraagd, en het antwoord was simpel: bij de vuilnis zetten.

Dat vonden we wat overdreven en ook zonde, maar daarom staat er dus wel al zowat een jaar een lege krat San Mig in een hoek van de bijkeuken…

Totdat we met de Kerst bij mijn collega Nathan waren die wel bier in flesjes had. Hij vertelde waar winkeltjes zijn waar je niet alleen volle kratten kunt kopen maar waar je ook je lege kratten kunt inwisselen. Omdat we nog door een voorraad blikjes heen moesten (thuis drinken we niet zoveel bier) duurde het een tijdje voordat we serieus op zoek gingen maar vandaag is het Riet gelukt. Ze heeft een winkeltje gevonden en meteen twee kratten met flesjes aangeschaft. De lege krat is nog niet ingeleverd want daarmee was wel een klein probleem, je kunt je lege kratten alleen omruilen voor volle als je de bonnetjes van de vorige keer bewaard.

En het bewaren van bonnetjes is nu juist iets wat Riet nooit zo goed af gaat, maar de oplossing diende zich ter plekke meteen aan want Lito bood aan om de bonnetjes te bewaren. We hoeven dan alleen maar aan te geven dat we bier nodig hebben en dan gaat hij de lege kratten omwisselen voor volle. Is het handig of niet, zo’n chauffeur…

Het was vandaag voor de tweede keer in een paar weken tijd oudejaarsdag want vannacht om twaalf uur begon het Chinese Nieuwjaar. We waren uitgenodigd door Julia, de vrouw van mijn baas Mike en van oorsprong Chinese, om dat bij hen thuis te komen vieren. Er was gevraagd om iets Chinees of iets roods aan te trekken, en dat laatste omdat die kleur geluk brengt.

Onze garderobe bleek in allebei de gevallen tekort te schieten. Riet kon helemaal niets vinden en ikzelf heb alleen een rode rugby trui die voor dit klimaat niet echt geschikt is maar die eventueel nog dienst had kunnen. Dat ging op het laatste moment niet door want Riet was gaan winkelen vanmiddag en kwam met een hele leuke rode jurk terug; die was alleen wel van een andere kleur rood dan mijn rugby trui en dat was dus dat. Mijn tenue werd dus een wit shirt, wat weliswaar niet rood is maar in ieder geval acceptabel want de enige kleur die je met Chinees Nieuwjaar beslist moet proberen te vermijden is zwart.

Het is in China de gewoonte dat Chinees Nieuwjaar met de hele familie wordt gevierd en er wordt de hele dag door gekookt en aan één stuk door gegeten. Dat had vanavond ook gekund want er werd wat dat betreft uitstekend voor ons gezorgd. Er waren allerlei kleine Chinese hapjes, Nonni had gezorgd voor kleine loempia’tjes en Julia had alles in huis gehaald om dumplings te maken. Dumplings zijn een soort deegrolletjes met een vulling die worden gestoomd, gekookt of gefrituurd. Op de foto zie je Nonni en Ayu (die trouwens allebei Maleise zijn) bezig de dumplings te maken terwijl Riet belangstellend toekijkt.

En om twaalf uur wensten we elkaar allemaal „Kung Hei Fat Choi”, oftewel „Gelukkig Nieuwjaar” in het Chinees.

Ja, dat zal best niet meevallen als je vanuit dertig graden ineens weer met temperaturen van onder het vriespunt rekening moet houden. In ieder geval heeft Riet een hele voorspoedige vlucht gehad en ze kwam zelfs een half uur voor de geplande aankomsttijd op Schiphol aan. Dat was een dikke meevaller want daar zag het dus gisteravond nog niet naar uit. De verloren tijd in Manila werd met een hele korte tussenstop op Taipei niet alleen ingelopen maar er werd zelfs een voorsprongetje genomen van een half uur. En die voorsprong op de aankomsttijd bleef dus tot aan de landing op Schiphol ruimschoots in stand.

Bij vertrek zag het er nog niet naar uit dat alles zo voorspoedig zou verlopen. Behalve de aangekondigde vijf kwartier vertraging bleek bij het instappen dat er met het via het Internet wijzigen van haar stoel waarschijnlijk toch iets niet goed was gegaan want ze bleek toch op de in eerste instantie toegewezen plaats te zitten en niet op de plaats die ze zelf had uitgezocht. Dat had ze natuurlijk op haar boarding pass kunnen zien of tenminste bij het inchecken op kunnen letten, maar in de verwachting dat alles goed was gegaan had ze daar helemaal geen aandacht aan geschonken. En over schenken gesproken, tot overmaat van ramp kwam er naast haar ook nog eens een man zitten die ontzettend naar de drank stonk. Gelukkig was het niet wat het leek, er was waarschijnlijk een glas bier over ’s mans broek gegaan want die was nat en viel het met de dronkenschap alles mee.

Martin en Sandra stonden bij aankomst op Schiphol al te wachten en inmiddels zitten een bezoek aan de Bloemenveiling en het eerste familiebezoek er al weer op. Op het moment dat ik dit schrijf is het voor Riet tussen de middag en is ze goed beschouwd pas een ochtend in Rijnsburg. Ik heb al even gebeld om te vragen hoe de reis was en hoe het in Nederland is maar volgens haar voelt alles al weer „gewoon”. Wel even lachen toen we het over aanstaande woensdag hadden, want dat is natuurlijk As-Woensdag, en Riet merkte op dat ze er „hier” altijd een heel feest van maken. Ik kon niet nalaten op te merken dat ze niet „hier” is maar „daar”, want ze bedoelde met „hier” de Filipijnen…

De meeste Nederlanders gaan er prat op dat ze fantastisch Engels spreken. Waar die arrogantie vandaan komt weet ik niet, al is het gemiddelde Engels van de Nederlanders zeker beter dan veel van de ons omringende landen. Maar als je er eenmaal gewend bent om met Engelstaligen om te gaan en dus de hele dag Engels moet spreken dan is het Engels wat je van Nederlanders hoort vaak tenenkrommend, om niet te zeggen lachwekkend. En dan heb ik het nog niet eens over die afschuwelijke „R” die wij allemaal (ja, ik ook ondanks dat ik er op probeer te letten) van de Amerikaanse series op tv hebben opgepikt.

Waar ik me als Nederlander echt aan erger zijn onze volksvertegenwoordigers, de Nederlandse politici, die behalve een afgrijselijke uitspraak (Engels praten met een bekakt Nederlands accent, je moet het maar kunnen) ook nog eens de meest afgrijselijke blunders maken in de Engelse taal. En dat dan vaak ook nog voor de televisie en zonder enige schaamte.

Wat dacht je bijvoorbeeld van de beroemde uitspraak van Joop den Uyl, „We are a nation of undertakers”. Hij bedoelde natuurlijk te zeggen dat wij een land van ondernemers zijn, probleem is dat een „undertaker” in het Engels een begrafenisondernemer is. En afgelopen dinsdag nog, onze onvolprezen minister Lilianne Ploumen die in Congo tegen een groep zakenlieden zei, „There is no such thing as a Dutch product in terms of quality”. Wat ze natuurlijk bedoelde te zeggen was dat niets zo goed is als Nederlandse producten wanneer het om de kwaliteit gaat, maar wat ze werkelijk zei was dat er niet zoiets bestaat als een Nederlands kwaliteitsproduct. Ja, sorry hoor…

En ook in Straatsburg in het Europees parlement hebben de Nederlanders al een aardige reputatie op dat gebied. Wat te denken van de uitspraak „Throwing away a child with the badwater”, wat een (bijna) letterlijke vertaling is van iets wat in het Nederlands heel plausibel klinkt maar waar een Engelsman en waarschijnlijk niemand die geen Nederlander is beslist geen kaas van kan maken. „They cannot make cheese of it”, precies! Andere uitspraken uit dezelfde hoek zijn „to pull on a dead horse” (aan een dood paard trekken) en „Stop throwing money over de balk” (en deze vertaal ik niet eens).

Een van mijn favorieten is wel de uitspraak van voormalig premier Dries van Agt die eens zei, „I can stand my little man”, oftewel ik kan mijn mannetje wel staan. Nou wordt in het Engels met „little man” meestal iets heel anders bedoeld, namelijk een mannelijk lichaamsdeel wat normaal gesproken in de onderbroek zit, en ja, dan wordt dat kleine mannetje wat staat wel een heel ander verhaal. Iets soortgelijks flikte overigens Frits Bolkesteijn die het continu had over „golden showers” als hij geldverspilling bedoelde. Alleen wordt in het Engels onder die uitdrukking plasseks verstaan. Die Frits toch…

Wat altijd het meest opvalt bij Nederlanders die Engels spreken, zelfs vaak degenen die het goed doen, is het invoegen van Nederlandse woorden. En ze doen ook vrijwel allemaal ook in hun Engels wat in het Nederlands al ontzettend irritant is, het eindigen van een zin met het vragende „hè?”, of „ja?”. Nou staan Nederlanders met name bij de Engelsen bekend als lomp omdat we alles zeggen wat ons voor de mond komt (en nee, dat wordt niet overal op de wereld gewaardeerd!) maar misschien komt het ook wel omdat veel Nederlanders zich in het Engels verontschuldigen met „Sorry, hoor”. Maar „hoor” klinkt in het Engels als „whore”, en een whore is in het Engels een… juist ja!

Wil je weten hoe het met je eigen Engels is gesteld, kijk dan eens op de volgende link:

http://www.rtl.nl/components/actueel/editienl/quiz/hoe-goed-is-jouw-engels-quiz.xml

Bij mij valt er overigens ook nog wel wat te verbeteren want ik kwam de eerste keer ook maar tot acht van de tien…

Om maar met het vervolg op mijn bericht van gisteren te beginnen, er is nog steeds weinig nieuws van het cursus front. Het betalen van de rekening is nog steeds niet gedaan omdat die griet in Houston nog steeds zwijgt in alle talen (gegeven dat het een Amerikaanse is kent ze er vast maar één), en ik kan pas maandag de persoon in Nederland bereiken die dit voor me had geregeld.

Voor wat betreft mijn paspoort, er is me bezworen dat ik dat aanstaande woensdag terugkrijg, en dat zou dan op het allerlaatste nippertje zijn. Kans om iets te regelen als dat niet zou lukken is er dan niet en ik ben er dan ook allerminst gerust op. Ik heb wel vandaag een papier getekend wat ervoor zou moeten zorgen dat ik ook mijn ACR kaart (zeg maar mijn werkvisum) terugkrijg. En daar ben ik eigenlijk ook niet blij om want dat betekent dat de poging om mijn visum te verlengen voor mijn vertrek niet is gelukt en dat als alles doorgaat ik bij terugkomst helemaal overnieuw moet beginnen.

Genoeg daarover nu, laten we het eens over het weer hebben. Ik begrijp dat dat in Nederland op dit moment ook het gesprek van de dag is en dat iedereen daar zo langzamerhand wil dat het warm water gaat regenen. Hier is het ook merkwaardig weer want hoewel we nu al ruim in februari zitten wil het nog steeds maar niet echt heet worden. Het regent heel erg weinig wat zijn gevolgen begint te krijgen voor al het groen, ook in onze tuin ondanks vrijwel dagelijks sproeien, en het waait ook erg veel. Die wind is iets wat we eigenlijk nog niet meegemaakt hebben hier, en tot nu toe is het dan ook een heel andere zomer dan vorig jaar. De temperatuur is overigens nog steeds dertig graden dus dat is op zich dik in orde, het is niet zo dat we erover moeten gaan denken om een trui aan te doen…

Ondanks dat het erg weinig regent is er wel vaak bewolking. Dat had vandaag tot gevolg dat er achter ons gebouw boven de Baai van Manila een prachtige regenboog te zien was, en mijn collega Dustin heeft die prachtig op de foto gezet.

De zaterdagavond eten Riet en ik traditiegetrouw altijd bij het Australische steakrestaurant „Outback” en hoewel ik nu in mijn eentje ben zag ik dat niet als een reden om mijn Baby Back Ribs in speciale barbecuesaus mis te lopen.

Net las de vorige keer toen Riet naar Nederland was baarde mijn verschijning zonder aanhang het nodige opzien want meteen bij binnenkomst vroegen ze al een beetje verbouwereerd met hoeveel personen ik was. Met één, zei ik, en dat vonden ze vreemd want meteen kwam de vraag waar of mijn vrouw dan wel was. Die is weggelopen zei ik, en dat zorgde voor nog meer verwarring. Filipino’s hebben namelijk totaal geen gevoel voor humor, en dat is op zich gek want het is best een vrolijk volkje, maar je kunt ze compleet in verwarring brengen met Nederlandse humor. Als je niet duidelijk aangeeft dat het om een geintje gaat en zonder te lachen verteld dat je vrouw is weggelopen nemen ze dat meteen serieus.

Gelukkig weet ik dat inmiddels en ik zei er dan ook meteen achteraan dat ze naar Nederland was voor een paar weken, waarna ze er toch wel om konden lachen. Het resultaat was dat ik meteen een heleboel extra aandacht kreeg. Ik heb Riet al eens verteld dat als zij er niet bij is dat ik veel meer patat bij mijn ribbetjes krijg en waarachtig, dat was gisteren weer zo! Ze kwamen ook veel meer dan normaal vragen of alles naar wens was en of ik nog wat wilde drinken, ik werd er zowat kriegel van. Tegen mijn gewoonte in besloot ik omdat ik mezelf al zielig genoeg vond met mijn zere arm dat ik wel een toetje verdient had en ik heb dus een flink stuk Blueberry Cheesecake naar binnen zitten werken. Erg lekker, maar waarschijnlijk met genoeg caloriën voor een week.

Vandaag was weer een rustige zondag. Ik heb alleen eindelijk eens de tijd genomen om de laatste DVD (of eigenlijk de BlueRay) van Rush, „Time Machine”, te bekijken. En dat was een echte traktatie voor een die-hard fan zoals ik. Genieten dus van deze muzikale traktatie, wat toch een stuk beter gaat als Riet niet in de buurt is. Ja, sorry schat, maar dat is nou eenmaal zo…

Nog maar een dag te gaan voordat ik eventueel vertrek naar Nederland. En ik zeg expres „eventueel” want hoewel alles in principe rond is kan het nog steeds misgaan aangezien ik nog steeds mijn paspoort niet terug heb.

Vanmorgen heb ik contact opgenomen met Crown, het bedrijf wat het verlengen van mijn visum aan het regelen is. Zij hebben contact met de Immigratiedienst en moeten er voor gaan zorgen dat ik mijn paspoort op tijd terug heb. Het nieuws wat ik kreeg was op zich gunstig: vanmiddag tussen vier en vijf zouden mijn paspoort en mijn ACR kaart worden vrijgegeven en morgenochtend tussen negen en tien zouden ze die dan op kantoor komen bezorgen.

Praktisch gezien betekent het dus dat ik nog steeds niks zeker weet want wat ze hier zeggen dat ze gaan doen en wat ze daadwerkelijk doen zijn helaas maar al te vaak twee heel verschillende dingen. Desalniettemin heb ik alvast maar een begin gemaakt met het pakken van mijn koffer, want ik heb er een hekel aan om dat op het laatste moment te laten aankomen. Of dat nut heeft gehad kan ik pas morgen melden…

Vanmiddag om half twee landde vlucht EK147 vanuit Dubai op Schiphol en een uur later was ik weer thuis in Rijnsburg na een reis die alles bij elkaar dus meer dan een hele dag heeft geduurd. Daarbij moet ik natuurlijk wel rekening houden met een tijdsverschil van zeven uur tussen de Filipijnen en Nederland, wat betekent dat de uiteindelijk reistijd neerkwam op ongeveer achttien uur.

Ik reisde deze keer niet met KLM maar met Emirates, de luchtvaartmaatschappij van het emiraat Dubai. Ik had wel KLM als voorkeur opgegeven maar zoals ik al had verteld was de exorbitante ticketprijs voor mij de reden dat ik uiteindelijk voor Emirates koos. En dat is een hele goeie keus geweest want het verschil tussen KLM en Emirates is ongeveer te vergelijken met het verschil tussen een ritje in een bedrijfsbusje en een luxe touringcar! Wat de vlucht betreft is Emirates qua reistijd weliswaar een beetje in het nadeel maar dat komt doordat de overstap van Emirates in Dubai langer duurt dan de tussenstop van KLM in Taipei. De ticketprijs van de Emirates vlucht is normaal gesproken ook iets hoger dan de normale KLM prijs, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door het enorme verschil in service.

Het vliegtuig waarmee ik vanuit Manila naar Dubai vertrok, door bijna een uur vertraging overigens pas om kwart over een ’s nachts, was van hetzelfde type als dat waarmee KLM vliegt maar daarmee is ook alles gezegd. De inrichting van de Boeing 777 van Emirates is veel luxer dan die van KLM; de stoelen zijn beter en veel praktischer (ze worden bediend met een soort mini iPad) en hebben grotere televisie schermen. Toen ik wilde gaan slapen kwam de stewardess vragen of ik een matrasje op mijn stoel wilde, en eerlijk is eerlijk, dat maakt een behoorlijk verschil.

Er was iets van de vertraging ingehaald toen we landden op het vliegveld van Dubai waar ik ongeveer drie uur te besteden had tussen aankomst en vertrek naar Schiphol. De tussenlanding van KLM op Taipei is weliswaar meer dan een uur korter maar daar moet je ook daar het vliegtuig uit en je hebt vervolgens net nergens tijd voor omdat je weer door een complete security check moet. Op de fantastisch mooie nieuwe luchthaven van Dubai is dat ook maar daarna kun je nog op je gemak nog wat rondkijken, wat als je er toch uit moet een stuk leuker is.

De vlucht van Dubai naar Schiphol was heel bijzonder want het was voor mij de eerste keer in een Airbus A380, het grootste verkeersvliegtuig ter wereld. En dat was een ervaring op zich, zij het dat je wel meteen verpest bent voor de rest van je leven. Omdat ik business class vloog zat ik op het bovendek, in een soort van kubusje. Al die kubusjes staan zodanig opgesteld dat je amper iets merkt van de andere passagiers en samen met de meer dan uitstekende service zorgde dat voor een heel erg aangename vlucht. Wel vertrokken we van Dubai ook weer met een uur vertraging, en deze achterstand werd nauwelijks ingelopen dus landden we bijna een uur te laat op Schiphol.

Riet stond me daar al op te wachten, en het was er zoals ik al had verwacht koud. Hoe koud dat is was ik toch effe vergeten…

Ik kan niet echt spreken van een „warm welkom” in Nederland. Het was vandaag een bitter koude dag met een snijdende dunne oostenwind die de gevoelstemperatuur deed dalen tot ver onder het vriespunt. Desondanks was ik vast van plan om vanmiddag de competitiewedstrijd van mijn cluppie Quick Boys tegen Volendam te gaan bezoeken want zo vaak ben ik tenslotte niet in de gelegenheid om een wedstrijdje mee te pikken.

Helaas, even na twaalven vanmiddag kwam het bericht dat de wedstrijd was afgelast omdat het veld was bevroren. Vervelend want volgende week zaterdag is zeker geen optie omdat ik dan al rond het middaguur weer naar Schiphol vertrek. Gelukkig is er aanstaande dinsdag mogelijk nog een mogelijkheid want dan speelt Quick Boys een bekerwedstrijd. Moet het weer natuurlijk wel meewerken en ik moet ook nog zin hebben om er helemaal voor naar Barendrecht te gaan. Nou ja, even zien maar hoe dat gaat lopen.

Vanavond gingen Riet, Martin en ik in Katwijk een hapje eten. Onze gebruikelijke eerste keus, restaurant „De Neefjes”, zat bomvol en we moesten dus naar wat anders uitkijken. Op de Boulevard vonden we een voor ons nieuw restaurant met de sfeervolle naam „Eeterij De Buren” en we besloten dus maar eens bij „De Buren” te gaan eten. Het viel niet tegen, een vlotte bediening, redelijk goed eten en ook redelijke prijzen. Het zal overigens wel een succes worden want het voldeed aan de Kattekse norm: „Hoops”…

De reden dat ik in Nederland ben is een cursus van een week en die begon vandaag. Het onderwerp van de cursus is een software programma waar ik in mijn Sakhalin tijd in gespecialiseerd was en waar ik in mijn huidige project ook weer mee moet gaan werken. Omdat ik er na Sakhalin amper meer mee heb gewerkt heb ik dringend een opfris cursus nodig want ik loop dus ruim vier jaar achter. Het toeval wil dat de leverancier van de betreffende software een kantoor heeft in Hoofddorp en bovendien is dat ook nog eens de enige plaats waar die cursus gegeven wordt. En vandaar dus mijn tripje naar Nederland.

De cursusleider is een ouwe bekende en ik kwam vandaag nog meer mensen tegen die ik al een heel tijdje niet gezien had. Het begon al toen ik het gebouw binnenkwam en me meldde bij de receptie. De dame erachter zei tot mijn stomme verbazing „Het is al een heel tijdje geleden dat we u hier voor het laatst hebben gezien”. Ze had blijkbaar mijn naam herkend en ze kon zich zelfs nog herinneren dat ik een aantal jaren geleden regelmatig bij de firma Intergraph over de vloer kwam.

De cursus zelf is bijna een maatcursus want we zijn maar met zijn tweeën en we mochten aan de hand van een lijst met onderwerpen zelf aangeven wat we allemaal behandeld willen zien. Dat wil overigens niet zeggen dat het een makkie wordt want deze cursus doet in vijf dagen wat drie andere cursussen samen in veertien dagen doen. Het is dus een soort crash cursus voor mensen die al de nodige ervaring met het onderwerp hebben. Vandaar ook het lage aantal cursisten, en daar wordt zelfs al rekening mee gehouden want de cursus gaat al door als er minimaal twee aanmeldingen zijn…

Vandaag heeft Riet de smoking opgehaald die ik vorige week vrijdag heb gekocht bij Haasnoot in Katwijk.

Er moesten een paar kleine dingetjes aan worden veranderd, en ook het overhemd wat ik erbij had gekocht zou op maat worden gemaakt.

Vandaag was alles klaar, en ziehier het resultaat.

De laatste cursusdag vandaag en dus ook al weer mijn laatste dag in Nederland. Morgen vertrek ik rond het middaguur naar Schiphol voor de terugreis naar Manila.

Ik ben alvast begonnen mijn koffers te pakken en op een paar kledingstukken na gaat daar hoofdzakelijk Senseo koffiepads, drop, Deet en stapels DVD’s in.

Ik zal de kou en de grijze luchten beslist niet missen, maar er waren natuurlijk ook genoeg leuke dingen.

Zoals patat flip, frikadel speciaal, zwarte en witte hagelslag, grill worst, jong belegen kaas, Hollandse Chinees, rijden op egale wegen met mijn fantastische Mitsubishi Outlander, de stereo installatie in mijn Outlander en televisie programma’s die Nederlands zijn ondertiteld.

En niet te vergeten natuurlijk mijn familie en vrienden die mijn korte bezoek zeer aangenaam maakten. Bedankt allemaal en hopelijk tot gauw!

We landden inderdaad met dik een half uur vertraging op de luchthaven van Dubai maar ik had gelukkig tijd zat voor mijn overstap. Ik kon het me zelfs veroorloven om een keer helemaal op de verkeerde terminal uit te komen omdat ik niet goed op de juiste gate had gelet.

Het vliegtuig naar Manila zat net als de A380 op het eerste gedeelte van de reis propvol en de plaats naast mij, die in eerste instantie lang leeg stond aangegeven (dat kon ik mooi zien via het internet) bleek uiteindelijk toch bezet. Op zich maakt dat natuurlijk niet uit maar je hebt toch wat meer bewegingsvrijheid als de plek naast je leeg is. Het is met name lastig als de persoon naast je over je heen moet stappen om te gaan wandelen of naar het toilet te gaan. Dat gebeurt normaal gesproken altijd terwijl jij net een beetje in slaap aan het vallen bent maar deze keer had ik het getroffen. Het bleef bij een enkele keer (heel ongewoon voor een Filipijn!) en toen zat ik net een filmpje te kijken.

We kwamen een kwartier voor schema aankomsttijd aan op de luchthaven van Manila waar het na het uitstappen ontzettend druk bleek te zijn. Het is er wel vaak erg druk maar zo erg als vandaag heb ik het nog nooit gezien. De hele hal voor de paspoortcontrole stond tot aan zijn nok toe vol. en dat is toch een behoorlijke ruimte. Ook de rijen voor de aparte balies voor buitenlanders waren erg lang maar ondanks dat was ik boven verwachting met een kwartier buiten waar mijn chauffeur al stond te wachten. In de enorme drukte had hij wat moeite om de auto voor te rijden vanaf het parkeerterrein maar eenmaal weg van de luchthaven ging alles vlot en ik was voor half vijf nog thuis.

Wat het weer hier betreft, dat was een beetje een teleurstelling want het is zwaar bewolkt en het had ook flink geregend zo te zien. Nog steeds geen zon dus, maar warm is het gelukkig wel. Ik stond al in de rij van de paspoortcontrole te soppen in mijn veel te warme trui…