Voor Riet zitten haar drie weken Nederland er ook al weer op, gisteravond is ze vanaf Schiphol vertrokken voor de eerste etappe van de vliegreis naar Manila. De reis met KLM gaat nog steeds in twee etappes, er is een tussenstop in Taipei op Taiwan waar wordt bijgetankt en van bemanning gewisseld. Altijd vervelend omdat je er dan eigenlijk al bijna bent, en veel meer dan eruit, door de security check en weer terug naar binnen doe je niet. Nou ja, Riet zou Riet natuurlijk niet zijn als ze niet van de gelegenheid gebruik zou maken om snel effe een peuk op te steken…

Vanmiddag om een uur of half vier keek ik op de KLM website en zag bij de vluchtgegevens dat het vliegtuig ruim een half uur te vroeg in Taipei was geland, en het was daar ook vroeger dan gepland vertrokken voor het laatste stukje van twee en een half uur naar Manila. Die voorsprong werd echter teniet gedaan doordat het vliegtuig vanwege het drukke vliegverkeer boven de luchthaven niet meteen kon landen maar eerst een paar rondjes moest draaien.

Voor mij kwam dat overigens niet slecht uit. Ik was namelijk aan de late kant vertrokken naar de luchthaven om Riet op te pikken en dan zul je altijd zien, is het onderweg ontzettend druk. Daar is weinig aan te doen, alternatieve routes zijn er niet, dus ik moest me onderweg verbijten en hopen dat ik nog op tijd zou zijn. Dat was gelukkig het geval; de vlucht stond was net geland toen ik eindelijk aankwam en dan duurt het altijd nog even voordat de eerste passagiers naar buiten komen.

Riet zat helemaal voorin en ze was dus vrijwel als eerste overal doorheen, ik hoefde amper tien minuten te wachten toen ik haar al zag komen. Op de terugweg naar huis was het gelukkig een stuk minder druk en om half negen zat Riet al weer buiten op ons terras. „Weet je,” zei ze, „dit is echt thuis komen”…

De grote vraag altijd als we bezoek hebben: „Wat willen jullie eten?”. Een simpele vraag maar er is hier zoveel keus dat het nog niet altijd meevalt. Bovendien zijn er ook andere factoren waar rekening mee gehouden moet worden ( „Ik mot geen vis, maar verder lust ik alles”, „Ik lust geen kaas” ) maar zelfs dan blijven er nog heel wat leuke eettentjes over.

Riet had er met onze gasten een rustig dagje van gemaakt, ook om een beetje bij te komen van de lange reis en ze hadden de dag dan ook grotendeels doorgebracht bij het zwembad. Alleen werd er een kort bezoekje gebracht aan het Alabang Town Center om daar alvast een beetje rond te kijken.

Vanavond stelden Riet en ik voor om een hapje te gaan eten bij Italianni’s, wat zoals de naam al redelijk duidelijk maakt een Italiaans restaurant is. Niet het beste in de buurt maar beslist degene met het gezelligste terras. En het bleek voor de eerste echte avond van onze gasten op de Filipijnen een goeie keus.

Vast onderdeel van het programma wanneer we bezoekers hebben is een bezoek aan de „dure” wijk van Manila, de wijk Makati die gelegen is in het centrum. We komen daar zelf niet zo vaak omdat het ruim zeventien kilometer verwijderd is van waar wij wonen. Riet en ik moeten normaal gesproken echt een reden hebben om er naar toe te gaan want het is niet altijd een pretje vanwege het feit dat het verkeer in het centrum altijd een gekkenhuis is. Maar afgezien daarvan is Makati de moeite best waard en vandaar dus een bezoek.

Het eerste waar we altijd naar toe gaan is het winkelcentrum „Greenbelt”, een complex van wat eigenlijk bestaat uit vijf verschillende gebouwen (Greenbelt 1 tot en met 5) gelegen rond een soort van park. Het is er altijd erg gezellig met heel veel terrasjes en mooie winkels.

Vandaar staken we over naar „The Landmark”, wat in feite een enorm grote Hema is. Daar wilden we via een verbinding waarvan we weten dat die bestaat direct doorlopen naar het winkelcentrum „Glorietta” maar er was een probleem want we konden die verbinding niet vinden. We moesten dus toch buitenom naar „Glorietta”, waar we naar toe wilden omdat daar het Hardrock Café zit. Na de lunch bij het Hardrock Café bleek het overigens ruim de moeite waard om ook verder rond te kijken in „Glorietta” want er bleek een enorm groot nieuw stuk te zijn geopend waar we verschillende keren verdwaalden.

En jawel, nadat we hadden besloten hadden om terug te gaan naar „Greenbelt” waar Lito met de auto op ons zat te wachten vonden we zowaar de doorgang vanuit „Glorietta” naar „The Landmark” en konden we dus terug via een kortere route. Toen we overigens in „The Landmark” terug waren zagen we dat de ingang naar de doorsteek zodanig verscholen lag dat die nauwelijks te zien was totdat je er pal voor stond, en aanwijzingen in de vorm van borden waren er aan die kant niet.

Voor een hapje eten gingen we vanavond uiteraard naar restaurant „Outback” want waarom zou je goeie tradities veranderen, nietwaar…

Bezoek wil uiteraard wat zien en we hadden daarvoor verscheidene tips gegeven. Dat vinden we op zich altijd moeilijk omdat de een dit leuk vindt en de ander dat, maar over de tip van vandaag had ik geen twijfels. Zonder een bezoek aan de oude stadswijk „Intramuros” ben je niet in Manila geweest vind ik.

„Intramuros” is het ommuurde deel van de stad waar vroeger de Spanjaarden zaten, wat uit de naam al is af te leiden. Ik heb daar al meer over geschreven want ik ben er zelf al een paar keer geweest. Ik kon dus de nodige tips geven en het enige wat er verder naar mijn idee nog nodig was was mooi weer. Dat is hier al gauw het geval maar vandaag was het wel een heel mooie maar vooral ook erg hete dag.

Zelf kon ik niet mee want ik moest gewoon naar mijn werk vandaag, dus Riet ging mee met Anja en Nico. Voor Riet was het trouwens ook de eerste keer dat ze naar „Intramuros” ging dus ze waren geheel op mijn aanwijzingen aangewezen. Het pakte gelukkig goed uit want mijn belangrijkste tip, een rondrit met een koetsje, viel erg in de smaak. Het ritje voert door de hele wijk dus dan heb je meteen de belangrijkste dingen gezien.

Alleen bleek achteraf toen ik vroeg wat ze allemaal gezien hadden dat er toch nog wat gaten in het programma hadden gezeten. Zo hadden ze bijvoorbeeld het huis van Generaal McArthur gemist en niet de lunch gebruikt in het bijzonder mooi aangeklede restaurant wat ik had aangeraden. Het Spaanse huis bij het restaurant hadden ze weliswaar van buiten gezien maar ze waren niet naar binnen gegaan. En ik weet zeker dat met name Riet dat heel erg leuk had gevonden. De oudste kerk van Manila hadden ze gelukkig weer wel gezien en ze waren er zelfs naar binnen geweest, iets wat mij nou weer niet gelukt was.

Al met al geloof ik wel een redelijk geslaagde dag voor Riet en onze beide gasten, die afgesloten werd met een al even geslaagd bezoek aan restaurant „Appenzeller”…

Riet en onze bezoekers zijn gisteren naar het winkelcentrum „Greenhills” geweest wat gelegen is aan de andere kant van de stad. „Greenhills” heeft een grote overdekte markt waar allerlei nepspullen te koop zijn, en er moesten weer eens een paar tassen worden aangeschaft. Bij aankomst bleek de hal met de marktkramen helemaal leeg, zo te zien omdat er verbouwd gaat worden. Een flinke tegenvaller, maar er konden toch nog een paar tassen gekocht worden en onze gasten hebben nu tenminste de ervaring van een autorit over EDSA, de drukste verkeersader van Manila.

Vandaag ging het gezelschap naar Tagaytay, gelegen aan het Taal Meer met daarin de nog werkende Taal vulkaan. En ze hadden er net als de hele week al prima weer bij want het was helder en heet, ideale omstandigheden dus om foto’s te maken vanaf het hooggelegen terras van de Starbucks daar. Tagaytay ligt in de heuvels op ongeveer vijftig kilometer ten zuiden van Manila; voor mij altijd ruim anderhalf uur rijden maar Lito wist een kortere weg waardoor de tocht nog maar een uur duurt…

Vanavond stonden we net op het punt om de deur uit te gaan om ergens een hapje te gaan eten toen we druppels voelden. Uit voorzorg namen we paraplu’s mee en die hadden we al vrij snel nodig. Gelukkig barstte de bui pas goed los toen we al bij restaurant „Uncle Cheffy” op het overdekte terras zaten. Tegen de tijd dat we weer op huis aan gingen was het al weer droog en het is ook bij die ene bui gebleven de rest van de avond.

Vanmorgen om half zeven zaten we in de vertrekhal van Terminal 4 van de luchthaven NAIA, ingecheckt en wel. We waren de ochtendspits net voor geweest op weg er naar toe en de incheck balie bleek ook al open dus alles ging veel vlotter dan we hadden verwacht. We vertrokken wel iets te laat en dat kwam omdat het vliegtuig nogal lang moest wachten voordat het toestemming kreeg om op te stijgen, maar dankzij een voorspoedige vlucht van ruim een uur landden we toch nog op tijd op Mactan-Cebu Airport. Deze luchthaven ligt niet op het eiland Cebu zelf maar op het naastgelegen eiland Lapu-Lapu wat bekend is vanwege het feit dat de eerste Europese toerist Ferdinand Magellaen daar om zeep werd geholpen nadat hij zich in een plaatselijke onenigheid tussen twee stammen had gemengd. Maar dat was in 1521, inmiddels zijn ze hier wel aan toeristen gewend…

We vonden onze chauffeur na enig zoeken en we werden vervolgens met een luxe bus naar onze bestemming gebracht, het Alegre Beach Resort & Spa. Het ritje duurde overigens dik anderhalf uur want het resort ligt helemaal aan de noordoost kant van het eiland, een flink eind van de luchthaven en de stad Cebu dus. Het ritje gaf ons alvast de gelegenheid iets van het prachtige eiland Cebu te zien, en een van de dingen die het eerst opvielen was dat de Jeepneys er hier heel anders uitzien, kijk maar op de foto.

Het resort zelf is een beetje afgelegen maar op een fantastisch mooie plek, op de rotsen boven het strand, en het uitzicht over de zee is adembenemend. Het resort heeft pas een opknapbeurt ondergaan en dat is goed te zien. Het resort heeft driehonderd meter privé strand, verdeeld in drie stukken, en op een van die strandjes staat een enorme parasolboom. Daaronder staan tafeltjes en stoeltjes; we hebben daar ’s middags wat gegeten en ’s avonds een afzakkertje genomen. Er stak in de loop van de avond een verkoelende wind op en ondanks dat we onze glazen vast moesten houden en de zaadjes uit de boom ons om de oren vlogen was het toch heel erg aangenaam.

Het enige minpuntje van het resort is eigenlijk het eten. Het nieuwe restaurant ziet er geweldig mooi uit maar het menu bleek minimaal en wat we besteld hadden bleek allemaal ook nog eens zonder uitzondering onder de maat. Het vlees te vet, de patat een raar smaakje, vreemde „aardappelcake”, kortom het wordt tijd dat daar wat aan gedaan wordt. Er is namelijk doordat het resort zo afgelegen is niet veel andere keus, en bovendien doet het afbreuk aan het geheel want voor de rest is het perfect.

Maar ondanks het mindere eten hebben we besloten dat we het hier wel een paar dagen gaan uithouden…

Vandaag eens geen dagje strand maar een dagje zwembad. Verder valt er niet veel over te zeggen, behalve dat het bijzonder aangenaam was. De enige verstoring was van een groepje jongelui waar een meid bij zat die aan één stuk door oorverdovend giechelde. En vanmiddag was de chips op in het winkeltje, een kleinigheid zul je zeggen, maar toch.

Vanavond schoven we weer aan bij de barbecue op het strand en het eten was vandaag nog beter dan gisteren. De mindere ervaring van de eerste avond was dus gelukkig een incident. En weer waren we de laatsten die weggingen…

Aan de vakantie van Nico en Anja hier bij ons op de Filipijnen kwam vandaag al weer een einde, ze zijn vanavond vertrokken. De laatste dag werd besteed aan nog wat laatste boodschappen, hoofdzakelijk souvenirs en cadeautjes, en het pakken van de koffers.

Echt zin om weer te vertrekken hadden ze niet echt, zeker Anja zat met afgrijzen de weersverwachting voor Nederland te lezen. Begrijpelijk, want ze hebben al die tijd dat ze hier waren in de gaten gehouden of in Nederland de lente al in aantocht was. Daar leek het in eerste instantie wel op want op de dag van hun vertrek twee weken geleden was het de warmste elfde maart sinds achtenzeventig jaar of zoiets. Maar vrij snel daarna kwamen weer de berichten van sneeuw en narigheid en zelfs van temperaturen van plaatselijk tien graden onder nul. Ja, en als je dan nagaat dat het hier de laatste anderhalve week wel heel erg warm is geweest (echte temperatuur rond de 32 graden, gevoelstemperatuur 36) dan kun je wel nagaan dat het bericht dat het alweer kouder gaat worden in Nederland niet bepaald met gejuich werd begroet.

Maar ze zijn inmiddels op weg naar huis, hun vlucht vertrok vanavond om kwart voor negen. Op het moment dat ik dit schrijf staan ze op het punt te landen voor de tussenstop op de luchthaven van Taipei op Taiwan, en dat is ruim twintig minuten vlugger dan gepland. Hopelijk gaat de rest van hun terugreis net zo voorspoedig.

Riet en ik zijn voor het eerst sinds vijf weken weer een avond saampjes thuis, de eerste drie afleveringen van „Bones” zitten er al op…

Het werd voor Riet weer eens tijd om haar sociale leven hier in Alabang op te pikken en daarom ging ze vandaag mee met het dagje uit van de Shell Philippines vrouwen. Veel zin had ze er niet in want het was nogal een lange rit en het betrof ook nog eens een bezoek aan een op de Filipijnen beroemde kunstenaar, genaamd Ugu Bigyan. En zoals iedereen wel weet gaan Riet en kunst niet echt samen maar omdat ze haar vriendinnen al een paar weken niet had gezien besloot ze toch maar mee te gaan.

Het was inderdaad een fors eindje rijden. Vooraf was er gezegd dat het maar een uurtje was maar in de praktijk bleek het eerder twee uur te zijn. Tegen het middaguur kwamen ze aan bij een soort mini resort wat werd gerund door Ugu. Het was in feite een pottenbakkerij, maar er was ook een restaurant bij en er was zelfs de mogelijkheid om er te overnachten. Het bezoek bleek op zich wel de moeite waard en de lunch was ook goed volgens Riet want die ging schoon op. Zelf had ze er niet zoveel van gegeten want het was hoofdzakelijk vis en andere zeebeesten en daar is Riet niet een echte liefhebber van.

Het bezoekje aan de pottenbakkerij leverde in ieder geval een tas met souvenirs op, handgemaakt op de Filipijnen door de beroemde kunstenaar Ugu zelf. Tenminste, daar gaan we vanuit…

Een paar weken geleden heb ik al geschreven over mijn blessure, opgelopen door een onhandige val na een bezoek aan de sportschool. Daar heb ik nog lang last van gehad en toen het na terugkeer uit Nederland nog steeds niet over was ben ik toch maar eens naar de bedrijfsarts gegaan. Dat er niets gebroken was had ik zelf ook al door en de dokter bevestigde dat. De pijn werd waarschijnlijk veroorzaakt door haarscheurtjes in de botten die uit zichzelf moesten genezen, en daar staat normaal gesproken zes weken voor. het was op dat moment iets meer dan drie weken geleden gebeurd en ik moest dus nog drie weken rust houden met mijn arm.

Omdat ik niks doen zonde vond van mijn opgebouwde conditie ben ik stiekem tussendoor toch een paar keer naar de sportschool geweest en heb daarbij geprobeerd mijn arm zoveel mogelijk te ontzien. Dat was op zich geen probleem want het was te pijnlijk om de arm te gebruiken en ik had er gewoon totaal geen kracht in. De afgelopen week ging het best en hoewel de pijn nog steeds niet helemaal over is is de kracht in de arm redelijk terug. Ik besloot dus om het maar weer eens te gaan proberen vanochtend en mede omdat ik de arm nog niet voluit heb gebruikt ging het heel best.

Na de koffie bij de Coffee Bean (ze vroegen waar ik al die weken geweest was) zijn Riet en ik eerst maar eens boodschappen gaan doen want er moest nodig weer het een en ander worden ingeslagen. Het was overal een drukte van belang want de komende week is het „Holy Week” op de Filipijnen en dat is hier nog belangrijker dan Kerst. Iedereen is vrij en heel veel winkels een restaurants zijn zeker op Witte Donderdag en Goede Vrijdag dicht. Ongetwijfeld zullen er in de provincie weer de nodige malloten zijn die zich aan een kruis laten spijkeren.

De kippen op de foto maken zich er niet meer druk over…

Vandaag even een leuk weetje waar ik zelf ook niet alles van wist, namelijk het bekende Shell embleem. Dat is bij zo’n beetje iedereen wel bekend, in alle hoeken en gaten van de wereld zie je behalve andere wereldmerken als Coca Cola en Heineken vrijwel altijd wel ergens de Shell schelp. Maar die schelp heeft er niet altijd zo uitgezien als nu, die is in de loop van meer dan honderd jaar regelmatig veranderd.

In het begin was er helemaal geen embleem en zelfs geen naam. Het woord „Shell” verscheen in 1891 voor het eerst als handelsmerk voor kerosine die door Marcus Samuel and Company naar het Verre Oosten werd verscheept. De naam werd gekozen omdat de vader van Marcus in London een succesvolle zaak had in antiek en ook schelpen uit de Oriënt.

Het eerste embleem dateert van 1900 en was een mosselschelp. Dat veranderde in 1904 in de kamschelp (Pecten) die het nu nog steeds is en waarmee toen aan het bedrijf een visueel element en een merknaam werden toegevoegd. Door de jaren heen is het Shell embleem geleidelijk aan veranderd overeenkomstig de trends in grafisch ontwerp. De van oorsprong Franse ontwerper Raymond Loewy ontwierp en introduceerde het embleem in zijn huidige vorm in 1971. Het embleem werd in de loop van de jaren zo bekend dat vanaf 1999 de bedrijfsnaam er niet meer in voorkomt, de schelp alleen is voldoende om te weten om welk bedrijf het gaat.

Ook de kleuren zijn door de jaren heen veranderd. In 1948 deden het rood en geel hun intrede en die kleuren zijn sindsdien gebleven, al werd in 1995 gekozen voor helderdere (en blijkbaar klantvriendelijker overkomende) kleuren Shell rood en Shell geel. Nadat in 1999 dus de naam als onderdeel van het embleem verdween is het embleem niet meer veranderd en is het zoals we het vandaag de dag overal zien.

O ja, en voor degenen die geïnteresseerd zijn, ik heb weer wat foto’s op de foto pagina geplaatst van ons verblijf in het Alegre Resort op Cebu. Je kunt het album vinden op de Foto’s pagina (de link staat links bovenaan het scherm) of via deze directe link.

Vanwege de „Holy Week” is het hele land in beweging. Filipino’s gebruiken de vrije Witte Donderdag en Goede Vrijdag, al of niet uitgebreid met extra vrije dagen, voor familiebezoek en in dat betekent in de praktijk dat Manila leegloopt. Iedereen trekt de provincie in zoals het hier heet, en dat proces is vanmiddag begonnen.

Was het gisteren erg rustig op de weg, vandaag barstte het in alle hevigheid los. Vandaar dat mijn transport van de scheepswerf in Subic al om twaalf uur vertrok richting Manila, in de hoop de ergste drukte voor te zijn. Helemaal zou dat niet lukken, dat wisten we al omdat de grote uittocht al vroeg in de middag begint, maar we hoopten toch dat we het meeste zouden ontlopen omdat wij de stad in en het meeste verkeer juist de stad uit zou rijden.

Het eerste stuk tot aan Manila ging ook weer erg vlot. We zagen wel aan de andere kant van de vangrail de enorme drukte naar het noorden, verkeer wat dus uit de stad kwam, maar we rekenden ons toch net iets te vlug rijk. Aangekomen bij de noordgrens van de stad, waar de North Luzon Express Way overgaat in EDSA, begonnen de problemen. Gelukkig stond het niet helemaal vast, en dankzij het nodige oponthoud deden we er toch meer dan een uur over om aan de andere kant van EDSA te komen, en dat betekent dan ook meteen een reistijd van ruim een half uur langer.

De vraag die iedereen stelde de afgelopen dagen was of we nog iets gaan doen met „Holy Week”, en dan bedoelen ze of we nog ergens naar toe gaan. Niet dus, op pad gaan morgen en overmorgen is net zoiets als in Nederland op Tweede Paasdag of Tweede Pinksterdag gezellig een eindje gaan rijden met de hele familie (weten je nog?). We blijven dus lekker thuis, en zelfs uit eten gaan of winkelen zal er niet in zitten want de komende twee dagen is vrijwel alles dicht.

O ja, en ik ben vandaag jarig! Daaraan werd ik hardhandig herinnerd om middernacht toen al mijn telefoons inclusief mijn iPad begonnen te zoemen en te piepen. Ik heb mijn verjaardag in mijn elektronische agenda staan en ja, de 27e begint inderdaad om middernacht. Leuk hoor, al die slimme elektronica…

Om kwart over acht vertrokken we met een heel konvooi richting de Dumpsite voor de viering van het Paasfeest van de kinderen van de Birthright Foundation School. Het feest was overigens niet op de Dumpsite zelf maar in het huis van Miriam, de Filipijnse die het project heeft opgezet. Ze woont daar zelf niet meer maar de lerares van de school woont er nu met een groep van een stuk of vijftien van haar leerlingen.

De rit er naar toe was voor mij al een belevenis want we gingen niet over de grote weg maar via een binnendoor route de heuvels in en die voerde door een gebied waar ik nog niet eerder was geweest. Om een uur of tien waren we ter plekke waar zo’n honderdtwintig kinderen al zaten te wachten, al vanaf acht uur in de ochtend hoorden we. Het feest was naast het huis in de tuin waar een soort van feesttent was opgezet, de rest van de schaduw kwam van een grote boom. Het was er bloedheet maar dat mocht de pret niet drukken.

Er werd gezongen en er werden dansjes opgevoerd, waarna de kinderen eerst te eten en te drinken kregen. Na het eten werden de eieren van Riet uitgedeeld die mochten worden beschilderd. Overbodig te zeggen dat er al snel rondliepen met gezichten als indianen, en grappig genoeg waren het niet de kleintjes maar de groteren die daar ontzettend veel lol mee hadden. Na het toetje van vers fruit waren er nog een paar spelletjes en toen zat ons bezoek er al weer op.

Het is bijna onmogelijk te vertellen hoe zo’n feestje er aan toe gaat en daarom ga ik zo snel mogelijk de foto’s die ik heb gemaakt online zetten.

Zo denk je, lekker vier dagen vrij, en zo zit het er al weer op. De laatste dag van Holy Week was weer een hele warme, of zoals Riet het zei gewoon bloedheet. Dat in tegenstelling tot het weer in Nederland want we zitten met verbazing naar de krantenfoto’s te kijken, met sneeuw op 1e Paasdag! Maar is er ook niet een Nederlands gezegde, “Aprilletje zoet geeft nog wel eens een witte hoed”? Het is dus blijkbaar niet helemaal ongewoon in deze tijd van het jaar.

Riet was vanavond in een avontuurlijke bui want ze wilde ergens gaan eten waar we nog niet eerder waren geweest, zei ze. Dat is op zich geen enkel probleem want er zijn er nog zat waar we nog nooit geweest zijn. En het aantal mogelijkheden is de laatste maanden weer flink toegenomen want er zijn in het nieuwe centrum Molito de nodige nieuwe eetgelegenheden geopend. Molito ligt net als het Alabang Town Center tegenover onze Village en is voor ons dus ook te belopen in een klein kwartiertje.

Helemaal onbekend zijn we niet in Molito want de Gold’s Gym waar Riet en ik lid van zijn is daar, evenals de delicatessen winkel “Santi’s” waar Riet vaak boodschappen doet, en we komen al regelmatig bij restaurant “Uncle Cheffy”. En vanavond besloten we een nieuw restaurant uit te proberen wat “Comida” heet en wat volgens het bord op de gevel gebaseerd is op de moderne Europese keuken, wat dat ook moge zijn. Het was in ieder geval genoeg om onze nieuwsgierigheid te wekken. Eigenlijk is het al twee weken open maar zoals zoveel restaurants hebben ze eerst twee weken proef gedraaid. Ze noemen dat een soft opening en dan weet je dat nog niet alles perfect verloopt. Dit weekend waren ze voor het eerst „echt” open.

Bij binnenkomst stond er ongeveer tien man aan personeel met de duimen te draaien want er was nog geen enkele klant. Het menu was (nog) niet erg uitgebreid maar er stonden een paar aantrekkelijke dingen op: ik ging voor de lamskarbonaatjes en Riet voor iets wat aangeduid stond als kroketten. Het bleek in beide gevallen een prima keus, maar met name de “kroketten” waren een erg plezierige verrassing. Het waren namelijk voor onze begrippen geen kroketten maar bitterballen, en ze waren zo lekker dat we nog een tweede portie bestelden!

Afgezien van het goeie eten hadden we ook nog een leuk gesprek met een van de eigenaren, en het ziet er dus naar uit dat we er weer een adresje bij hebben op onze lijst. En we kunnen weer iets afstrepen van ons toch al korte lijstje “Niet aanwezig op de Filipijnen”: bitterballen!

Het leven in het buitenland heeft voor mij eigenlijk maar één nadeel en dat is dat je eigenlijk niet meer op vakantie gaat. Afgezien van af en toe een lang weekend op een paradijselijk eiland (wat op zich ook niet verkeerd is, hoor!) gingen we als vakantie altijd een paar weekjes naar Nederland. En hoe je het ook wendt of keert, veertien dagen of drie weken thuis in Rijnsburg op je eigen bank hangen voor je eigen televisie met je eigen familie om je heen is GEEN vakantie!

Vandaar dat we besloten hebben om het dit jaar anders te gaan doen: wat korter naar Nederland (dat wil zeggen ik, want voor Riet maakt het natuurlijk niet uit) en dan ook nog een echte vakantie. We hebben het al jaren over China en voor dit jaar hadden we dan ook besloten om dat nu eindelijk maar eens te gaan doen. We wilden boeken via ons vaste reisbureau Fox en vonden daar al gauw een reis door China die ons wel aanstond. Een mailtje leverde op dat we heel goed de reis konden boeken zonder de internationale vluchten van en naar Amsterdam, wat ook nog eens op een heel aardige korting kwam te staan, en dus leek er geen vuiltje aan de lucht.

Maar er zit echt geen zegen in China, want toen we gisteravond wilden gaan boeken bleken er nogal wat hindernissen te nemen. Kijk, dat we de vluchten vanuit Manila naar China en terug zelf moeten regelen was niet het punt maar in het regelen van een visum zagen we al gauw geen gat meer. Die Chinezen stellen zoveel eisen aan een visum dat we het op een gegeven moment maar gewoon hebben opgegeven. Verklaring van dit, document van dat, bewijs van dit, en alles ook nog zodanig dat het een voor ons in de knel kwam met het ander. Belangrijkste probleem bleek dat wij als op de Filipijnen wonende buitenlanders in het bezit moeten zijn van een verblijfsvergunning. Die heb ik wel maar Riet dus niet, die is hier op dit moment weer op een toeristenvisum in afwachting van de verlenging haar verlopen verblijfsvergunning.

We besloten het voor gezien te houden met die Chinezen, althans voor dit jaar, en we zijn gaan zoeken naar een alternatief. En we vonden dat meteen vanmorgen al, een beetje geïnspireerd door de plannen van broer en schoonzus die ook deze bestemming hebben gekozen voor dit jaar. Het wordt een rondreis over Java en Bali, en we vertrekken volgende maand. Azzewenetbelevemagge.

Nee, niet meteen schrikken, het viel allemaal heel erg mee maar we hebben vandaag wel een aardbeving gehad. De beving vond plaats vanmorgen om even voor half elf en had een kracht van 5,4 op de schaal van Richter. Dat is weliswaar niet echt een zware aardbeving maar toch sterk genoeg om de gebouwen in Manila, en ook ons kantoorgebouw, lichtjes te laten schudden want daar had de beving nog steeds een kracht van 2 op de schaal van Richter. Er was in Manila voor zover bekend nergens grote schade, ondanks dat er ook nog wat lichte naschokken waren die overigens in Alabang al niet meer voelbaar waren. Shell heeft overigens het huidige kantoorgebouw gekozen omdat het in Alabang het enige kantoorgebouw is wat is gebouwd om tegen aardbevingen bestand te zijn.

Riet en ik hebben van de hele aardbeving niks van gemerkt. Riet had vanmorgen een boodschap gedaan bij de bank en ik had het afschrift nodig, dus precies op het tijdstip van de beving was ze net met de auto onderweg naar mij toe en was ik of met de lift onderweg naar beneden of ik stond op de stoep op haar te wachten.

Blijkbaar was de beving op de begane grond een stuk minder voelbaar dan op de zeventiende verdieping, wat op zich logisch is want het gebouw is gebouwd om met een aardbeving enigszins mee te geven.

Toen ik nadat Riet me het afschrift had gegeven terugkwam op mijn werkplek vroeg mijn collega of ik de aardbeving had gevoeld. „Welke aardbeving?’ vroeg ik…

Het episch centrum van de aardbeving lag bij het plaatsje Baler in de provincie Aurora, gelegen aan de oostkust van Luzon op zo’n honderdvijftig kilometer ten noord-oosten van Manila.

Van de week hoorde ik een oud plaatje van de Bangles, „Walk like an Egyptian”. En ik herinnerde me de bijbehorende video waarin iedereen als een malloot dat loopje nadeed. Wat mij betreft kunnen ze hier ook wel zo’n plaatje maken, de bijbehorende video zal bestaan uit heel wat hilarische momenten van mensen die door elkaar lopen als kippen zonder kop.

Alle buitenlanders hebben er last van want wij zijn het niet gewend. Als wij Westerlingen ergens lopen waar veel mensen zijn dan kijken we (meestal) waar we lopen en we houden ook iedereen om ons heen in de gaten want we hebben er een hekel aan om tegen andere mensen aan te botsen. Sterker nog, het wordt als bijzonder onbeschoft beschouwd als je je voortbeweegt zonder rekening te houden met de andere mensen om je heen. Dat gaat onbewust, en je merkt eigenlijk pas hoe dat bij ons ingebakken zit als je hier komt en het verschil ziet.

Vanmiddag bijvoorbeeld was ik weer eens in de Festival Supermall voor wat boodschappen en op de zaterdagmiddag is het er altijd ontzettend druk. Geeft niet, ik vind die drukte op zich wel gezellig maar het is een probleem om je een beetje snel door de menigte heen te bewegen. Kijk, ik weet wat ik hebben moet en waar ik naar toe moet dus ik heb er stevig de pas in. Jammer dan, alle Filipino’s hebben dat totaal niet, die slenteren allemaal en dat is nog niet zo erg maar ze zijn altijd met hele families en die waaieren breed uit. Weinig kans tot passeren dus, en dat geeft je voortdurend hetzelfde gevoel als wanneer je op een smalle landweg achter een tractor rijdt.

Ik ben inmiddels wel handig geworden in het passeren, en je moet wel want anders duurt het winkelen twee keer zo lang. Het volgende probleem is lastiger want terwijl ze lopen kijken Filipino’s voortdurend in het rond en vergeten daarbij compleet hun omgeving. Ze bewegen dus nog wel maar zien niets meer om zich heen en dat betekent dat je als Westerling voortdurend om mensen heen moet zwenken die recht op je af lopen maar een totaal andere kant op kijken. Ze staan ook vaak opeens stil omdat ze iets zien wat hun aandacht heeft getrokken, en altijd vlak voor je neus, of de ingang van de roltrap. En niet zelden merk je dan dat je plotseling bent ingesloten door een familie van zesentwintig personen.

Riet en ik zijn opgehouden met dat gezwenk, wij lopen gewoon rechtdoor en stoppen niet. Botsingen zijn dan niet uitgesloten maar wij zijn qua postuur nou eenmaal veel forser dan die kleine Filipinootjes. We zeggen vervolgens netjes „Oh, very sorry” en lopen door. Kwaad worden ze toch nooit, ze stappen altijd stomverbaasd opzij met een blik in de ogen alsof ze net wakker zijn geworden…

Jaja, er is weer wat te melden over visa, en jawel, de regels zijn alweer veranderd! Voor degenen die niet op de hoogte zijn van hoe het er hier aan toe gaat met het verkrijgen van een werkvisum: de procedure bestaat uit drie stappen en duurt in totaal tussen de zes en acht weken. Lijkt simpel, maar dat is het niet want gedurende de eerste fase ben je je paspoort ongeveer een week kwijt. Dat moet je voor fase drie weer inleveren en totdat die is afgerond mag je officieel het land niet uit. Doe je dat toch dan is de kans heel groot dat je de hele procedure overnieuw moet doen. Het kan dus als je regelmatig het land uit gaat soms maanden duren voordat je een visum hebt.

Degenen die mijn schrijfsels regelmatig volgen hebben kunnen lezen wat een gedoe het was met de verlenging mijn werkvisum in februari. De hele procedure had ruim acht weken geduurd maar er moest desondanks met man en macht aan worden gewerkt om mijn paspoort op tijd terug te krijgen. Ik kreeg het letterlijk een paar uur voor mijn vertrek naar Nederland pas terug van het Bureau van Immigratie maar gelukkig zat wel mijn nieuwe visum er in en ik ben er dus in ieder geval tot medio 2015 vanaf.

Riet ging echter twee weken eerder naar Nederland en het bureau wat onze visumverlenging regelt zei meteen al dat het zinloos was om te proberen alles rond te krijgen voor haar vertrek. Er werd dus besloten te wachten totdat ze terug was uit Nederland en dat is ook gebeurd. De procedure is meteen toen ze terug was in werking gezet maar omdat Riet’s visum op 22 februari was verlopen is ze nu teruggezet naar een toeristenvisum. Haar verlengingsprocedure is nu al weer ruim vijf weken in behandeling en we hopen dat alles nog rond komt voordat we volgende maand met vakantie gaan.

Want wat was het grote nieuws van vandaag: iedereen die in dezelfde situatie zit als Riet, dus op een toeristenvisum met een werkvisum onderweg, moet vanaf vandaag een exit formulier aanvragen. Twee weken voor een eventueel vertrek naar het buitenland moet je nu dus via een formulier toestemming vragen om het land uit te mogen! Het is werkelijk niet te geloven wat die immigratie-malloten hier allemaal niet kunnen verzinnen om het een mens moeilijk te maken.

Ik moest weer denken aan mijn ouwe maat Alan. Die zei toen we naar de Filipijnen vertrokken, „If you think the Russians were bad, the Flippo’s will drive you crazy”…

Ik heb nooit zoveel moeite om iedere dag een stukje te schrijven want er gebeurt iedere dag wel iets wat ik de moeite waard vind om er een stukje over op mijn blog te zetten. Alleen had ik vandaag liever over wat anders geschreven maar het is niet anders, die dingen gebeuren nou eenmaal.

Voor alle duidelijkheid, ik was er zelf niet eens bij. Om even over half vijf kreeg ik een telefoontje van onze chauffeur Lito, die blijkbaar net onderweg was om mij op te komen halen van kantoor. Hij is altijd vroeg want hij maakt terwijl hij staat te wachten altijd graag een praatje met de andere chauffeurs die ook staan te wachten. Nou was dit de eerste keer dat hij belde dus dat was al vreemd, en inderdaad, het was geen goed nieuws. Hij was onderweg aangereden terwijl hij stond te wachten om in te voegen bij een van de poorten van de Village.

Gelukkig was er alleen schade aan de achterkant van de auto, de bumper is ontzet en de achterklep is gedeukt. Degene die Lito had aangereden bleek een tandarts te zijn die ook in de Village woont en dat was een geluk bij een ongeluk want voor hetzelfde geld was het een onverzekerde Filipino geweest of een Jeepney. De man is samen met Lito naar het politiebureau gegaan om een schaderapport op te laten maken, iets wat hier verplicht is voor de verzekering. In feite is alles hiermee dus al geregeld, behalve natuurlijk dat de schade gerepareerd moet worden. Morgenmiddag is het schaderapport van de politie klaar en dan kan Lito met de auto langs de garage.

Voor mij was het enige ongemak van het hele voorval dat ik dus geen vervoer naar huis had om vijf uur. Ik had natuurlijk mee kunnen liften met een van mijn collega’s maar het was mooi weer dus ik dacht, kom ik ga wandelen. Met een klein half uurtje was ik thuis, maar je kon me wel door een wringer halen…

Als je hier een ongeluk hebt dan moet er te allen tijde een politie rapport worden opgemaakt want dat is nodig voor de verzekering. Gelukkig hoeft niet alles net als in Rusland te blijven staan tot de politie op de plek des onheils is gearriveerd (wat blijkbaar uren kon duren) maar mag je hier ook zelf naar het politiebureau toe gaan.

Onze chauffeur Lito is dus woensdagmiddag met degene die hem had aangereden naar het dichtstbijzijnde politiebureau gegaan om het rapport op te laten maken. De politie maakte foto’s van de schade aan beide voertuigen, nam de verklaringen op en stelde het rapport op aan de hand daarvan. Daarvoor moet dan wel tweehonderd pesos worden afgetikt want de politie is hier ook wel voor iedereen maar de diensten zijn dus niet gratis. En het rapport krijg je ook niet meteen in handen, eerst wordt alles opgeschreven en dat moet daarna op de computer worden verwerkt. Je moet dus de volgende dag terug komen om het rapport op te halen.

Of de dag daarop zoals in ons geval en vandaag heeft Lito dus het rapport opgehaald. Het is overigens niet meer dan een schamel velletje papier wat eruit ziet alsof het afgedrukt is op een overjarige faxmachine en op een bijzonder ongebruikelijk papierformaat. Maar nu kunnen we in ieder geval langs de garage om de schade te laten repareren.

Op de door de politie gemaakte foto geeft Lito aan waar onze auto is geraakt. Het lijkt op de foto mee te vallen maar de bumper is lelijk ontzet door de klap en er zit ook een deuk in de achterklep. Nou ja, hij rijdt nog en verder is het een klusje voor de garage en de verzekering.

Afgelopen week vroeg er nog een van mijn Filipijnse collegaatjes wat ik nou mis uit Nederland, en dan speciaal wat betreft het eten. Daar moest ik heel hard over nadenken en het antwoord was eigenlijk simpel: niets.

Kijk, er zijn dingen die hier beslist niet te krijgen zijn, zoals bijvoorbeeld hagelslag. Ik heb dus een pak hagelslag meegenomen uit Nederland en dat staat nog steeds halfvol in de kast want ik eet het bijna nooit. Het is meer het idee dat als ik een keer trek in hagelslag heb dat het er is, maar om te zeggen dat ik het zou missen als het er niet was, nee.

Hetzelfde geldt voor typisch Nederlands eten, maar wat is dat eigenlijk? We hebben hier vrijwel alles behalve groenten waar ik toevallig toch al niet zo gek op ben, zoals andijvie en koolraap. Gewone bruine bonen hebben ze hier ook niet, maar er liggen een paar zakjes meegebrachte bruine bonen en kapucijners in de kast dus die eten we regelmatig. Riet mist witte asperges, al heeft ze die hier al een keer gegeten; die zijn er sus wel alleen heel erg weinig. Tuinbonen, die zijn er volgens mij echt niet, maar verder is de meeste groente gewoon te krijgen en de aardappelen zijn hier gewoon goed.

Wat verder? Bitterballen zijn inmiddels gesignaleerd, weliswaar niet helemaal dezelfde maar goed genoeg. De patat is hier prima, evenals de mayonaise al kijken ze je erg wazig aan als je zegt dat je mayonaise bij je patat wilt in plaats van ketchup. Als er dan toch iets genoemd moet worden dan zouden dat frikadellen zijn; die zijn hier ook echt niet en uitleggen wat het is valt ook niet mee want de eerste vraag is altijd „Wat zit erin?”. Ja, dat weten wij Nederlanders zelf niet en de vraag is of we dat willen weten.

Balletjes gehakt? Geen enkel probleem, al is het wel zo dat ze de ene keer beter smaken dan de andere keer, afhankelijk van waar we het vlees vandaan hebben. En wat overal in de supermarkten te krijgen is, net als overal op de wereld overigens, is ons Nationale bier. Ook dat drinken we bijna nooit, maar af en toe nemen we er eentje, zoals vanavond. Proost!

Ik heb al een paar keer verteld over de vogels die in onze tuin zitten, of liever gezegd in de bomen rondom onze tuin. We hebben ook twee jonge katten en die vinden die vliegende dingen zeer interessant. De vogels vliegen regelmatig laag dwars door onze tuin en ze worden daarbij door onze katten met argusogen gevolgd. Niet zelden liggen die twee ook op de loer om te kijken of ze niet eens wat anders te pakken kunnen krijgen dan gekko’s en kakkerlakken, maar de vogels lijken zich er weinig van aan te trekken. Sterker nog, het lijkt soms wel of ze de katten uitdagen.

Iedere middag sproeit Estela de tuin, wat in deze tijden van droogte hoognodig is als we nog wat groen willen overhouden, en daarvoor hebben we zo’n heen-en-weer sproeier. Stom toevallig legde Estela die sproeier altijd zodanig neer dat er een soort van door het sproeiwater afgeschermde hoek ontstond. In een van de bomen in die hoek zat op niet meer dan een meter boven de grond een tak waarop de buul-buul’s prinsheerlijk gingen zitten om zich in het volle zicht van de katten te gaan wassen. Met name de kleine Monster liep vertwijfeld om het sproeigebied heen om te kijken of ze niet bij de vogels kon komen zonder nat te worden. Dat lukte haar niet, en de vogels kwamen regelmatig terug voor hun bad totdat de tuinman, die natuurlijk niet wist waar die voor diende, de tak afknipte.

Toch ging er de afgelopen week een vogel voor gaas. Blijkbaar had het beestje meer aandacht voor iets eetbaars wat in het gras lag en vergat helemaal de altijd loerende Monster, die er met een duik bovenop zat. Het vogeltje begon uiteraard wild te fladderen; Monster is nog niet zo bedreven in het vangen van vogels dat ze wist wat ze daarmee aan moest, dus kon de vogel ternauwernood ontsnappen. Veel ontzag heeft het voorval overigens niet gekweekt want de buul-buul’s vliegen nog steeds uitdagend laag door de tuin, katten of geen katten.

Ons zwembad heeft blijkbaar een grote aantrekkingskracht op andere diersoorten. Vrijwel iedere zaterdag als ik wil gaan zwemmen moet ik wel een zwemmende tor redden, en afgelopen zaterdag lagen er welgeteld zes in (de meeste overigens al ter ziele). De afgelopen dagen hebben we te maken met een nieuw fenomeen: dooie libellen in het water. Eergisteren lag er een kleintje in en vanavond een volwassen exemplaar. Even doorgeven aan Wikipedia dat libellen moeite hebben met de rugslag…

Nu het weer in Nederland beter wordt en er zelfs hier en daar temperaturen verschijnen van boven de twintig graden kan ik ook wel even vertellen over het weer hier. Dat kan in één woord uitgedrukt worden: Heet!

En met heet bedoel ik niet heel erg warm maar zo heet dat Riet tegenwoordig ’s morgens niet eens meer buiten gaat zitten omdat het daar niet te harden is. Het is hier hartje zomer, uiteraard de warmste tijd van het jaar, maar ook zo dat zelfs alle Filipino’s steen en been klagen over de warmte. Er wordt me dan ook regelmatig gevraagd of ik er geen last van heb. maar mijn antwoord is steevast „Nee”, mij zul je er niet over horen. Ik heb er ook eerlijke gezegd niet veel last van, tenminste niet in die mate die Riet heeft dat het zweet in straaltjes langs haar rug loopt. Oké, ik zit natuurlijk overdag in een kantoor met airconditioning, maar ’s avonds koelt het hier toch echt niet af. Afgelopen week was ik een keer vergeten de airco op de slaapkamer aan te zetten aan het begin van de avond en toen was het gewoon tweeëndertig graden op de slaapkamer toen ik in mijn bed stapte om half twaalf.

Er was vandaag heugelijk nieuws, zij het dat het niks met mijn werk of de Filipijnen te maken heeft. Op 12 december heb ik al geschreven dat mijn vrienden van Rush zijn toegelaten tot de Rock and Roll Hall of Fame, en vandaag was de inhuldiging-ceremonie. In de Amerikaanse kranten werd het al „The Revenge of the Nerds” genoemd omdat Rush toch wel een beetje een cult band is, zij het wel de beroemdste ter wereld met een grote schare enorm fanatieke volgelingen. Ik ben er daar een van en daar ben ik trots op!

Vorige week woensdag is Lito aangereden wat een ontzette achterbumper met hier en daar wat scheurtjes en een fikse deuk in de achterklep opleverde. De veroorzaker van de aanrijding heeft zich keurig bij zijn verzekering gemeld en in Nederland zou de zaak daarmee snel en afdoende worden afgehandeld want dit is een klassiek geval: aanrijding van achteren en dus geen enkel probleem over de vraag bij wie de schuld ligt.

Dat laatste is ook hier het geval, degene die op onze auto is gebotst is de schuldige en diens verzekering moet dus dokken, maar daar houdt verder iedere vergelijking met Nederland wat gemak betreft wel zo’n beetje mee op. De verzekering van de tegenpartij belde mij van de week op en gaf me een waslijst op van documenten die ik moest komen inleveren. Politierapport, kopieën van mijn autopapieren, mijn rijbewijs (terwijl ik niet eens de bestuurder was dus waar is dat voor nodig vraag je je af), mijn verzekeringspapieren (en weer, waar is dat voor nodig want die doen toch niks), rijbewijs van Lito en niet te vergeten een bewijs van no-claim van mijn eigen verzekering. En ik vroeg me af waarom ik dat allemaal moest doen, ik ben toch degene die is aangereden en niet de schuldige van de aanrijding?

Affijn, het was weliswaar een hele stapel aan documenten maar het enige echte probleem bleek die no-claim verklaring. Dat is een bewijs, afgegeven door mijn eigen verzekering, dat ik daar niet ook een claim heb ingediend om de schade vergoed te krijgen. Dat zou ik nog logisch kunnen vinden als ik een all-risk verzekering had gehad maar ik heb alleen WA en er valt dus bij mijn eigen verzekering helemaal niks te claimen gezien het feit dat de veroorzaker de tegenpartij is. Vele telefoontjes later en na een totaal gebrek aan response van mijn eigen verzekering op mijn verzoek om hulp ben ik vanmiddag toch maar naar het kantoor gegaan van de verzekering van de tegenpartij, in het centrum van de stad in Makati.

Gelukkig werd daar mijn stapel documenten op zich compleet bevonden, maar wel bleek dat het tonen van een rijbewijs hier niet voldoende is. Om aan te tonen dat het geen vervalst rijbewijs is moet je ook te allen tijde het betaalbewijs bij je hebben wat je hebt gekregen toen je je rijbewijs ophaalde en hebt betaald. Gelukkig hadden zowel Lito als ikzelf dat bij ons dus dat kon snel worden geregeld. Ze waren zelfs bereid mijn eigen verzekering te bellen om dat gedoe rond dat no-claim bewijs te regelen en ze hebben ook gelijk de schade opgenomen.

Je kunt ook hier niet zomaar de schade zelf laten repareren, de betalende verzekering vertelt je waar je de auto naar toe moet brengen voor de reparatie. Toevallig is de verzekering van de tegenpartij bij een grote Mitsubishi dealer die toevallig ook een filiaal heeft vlak bij ons in Alabang en daar moet onze auto gemaakt gaan worden. Maandag komt er iemand van dat filiaal langs om de auto te bekijken en hopelijk wordt de schade dan snel gerepareerd.

Al met al had ik met dat prachtige weer vandaag liever in de tuin gelegen en naar de vogeltjes gekeken, net als Abby…

Zowel Riet als ikzelf zijn vandaag behoorlijk druk bezig geweest, ik op mijn werk en Riet met het werk van de ALIG vrouwengroep.

Ik kwam vanmorgen tot de ontdekking dat een van de grote bazen op het gebied van IT in deze regio op bezoek was in Manila en om negen uur had ik al een bespreking met hem. Compleet vergeten door al die toestanden met de verzekering van de auto, maar gelukkig kwam het allemaal nog op tijd goed. Er volgde na de eerste nog een tweede bespreking met een grotere groep en daarna was er een lunch met alle IT-ers in de Palms Club waar de bovenstaande foto is gemaakt. Ook ’s middags weer de nodige besprekingen die op zich wel zinvol waren maar van „gewoon” werk is vandaag dus vrijwel niks gekomen.

Ook Riet was de hele dag druk. Vanmorgen bracht ze met een delegatie van ALIG een bezoek aan een andere dumpsite om daar eens te gaan kijken hoe het ALIG geld besteed wordt. Ze zag daar een jongetje lopen met wat een enorme zwerende plek aan deze zijkant van zijn gezicht leek en toen bleek dat het kind niet naar een dokter was geweest vroeg ze waarom. Het antwoord was het gebruikelijke, de ouders konden het niet betalen. Hoeveel kostte het dan helemaal vroeg Riet. Het bleek om zevenhonderd pesos te gaan, ruim dertien euro, wat Riet meteen uittelde en moeder en kind naar de dokter stuurde. We hebben inmiddels al bericht dat het kind morgen behandeld wordt.

Vanmiddag was Riet ook druk want er was een vergadering van de ALIG vrouwen en die vond plaats bij ons thuis. Het ging vandaag over het besteden van het geld wat ALIG ter beschikking stelt om kinderen naar school te laten gaan, en van wat ik ervan begreep zijn er nog de nodige problemen te overwinnen. Maar ik heb het idee dat de door Riet met het jaarlijkse Rijnsburgse Kamp opgedane kennis en ervaring hier aardig van pas gaat komen. Het was overigens wel een gezellige vergadering geloof ik want toen ik om over zessen na het sporten binnenkwam gingen de laatsten net weg…

Dit is overigens de laatste log voor de komende dagen want ik vertrek morgenvroeg voor een paar dagen naar Miri en ik neem mijn eigen laptop deze keer niet mee. Vrijdagavond ben ik weer terug, dus tot dan!