Mijn eerste bezoek aan het kantoor van Sarawak Shell in Miri vandaag, en hoe dat eruit ziet kun je op de foto zien.

En dat betekende ook dat ik weer eens heb kennis gemaakt met een aantal mensen die ik al heel lang ken via email en de telefoon maar die ik nog nooit eerder in levende lijve heb ontmoet, zoals bijvoorbeeld Fathin die nota bene al twee en en half jaar voor mij werkt.

Het is overigens niet mijn eerste bezoek aan Miri, want ik ben er al drie keer eerder geweest maar zonder ooit het Shell kantoor te bezoeken.

Dat zit zo: ongeveer vier jaar geleden had ik een klus te doen voor Brunei Shell, in het naburige Brunei dus, waarvan het kantoor in het plaatsje Kuala Belait ligt op een uur rijden van Miri. Kuala Belait is een heel klein plaatsje waar heel weinig te beleven valt en bovendien is de kans op een biertje in heel Brunei ongeveer nul. We lieten ons in de weekends daarom de grens over rijden naar Miri en verbleven dan in hetzelfde hotel als waar ik nu zit, het Marriott Resort. Dat is een vijf sterren resort met de voor Europese begrippen belachelijk lage prijs van slechts 60 euro per nacht inclusief ontbijt, en een echte aanrader voor als jullie nog een vakantie tip willen voor Sarawak.

Miri en het hotel zijn dus niet onbekend, en ik herinnerde me met name het heerlijke eten. Gisteravond zat ik aan de Nasi Goreng en vanavond aan de saté. En het resort heeft ook nog eens een geweldige Spa en uiteraard heb ik daar ook al gebruik van gemaakt…

De hele dag ging vandaag op aan de terugreis vanuit Miri naar Manila. Net als op de heenreis moest ik terugvliegen via Kuala Lumpur maar in tegenstelling tot de korte overstap afgelopen dinsdag moest ik nu vier uur zoet brengen op de luchthaven in afwachting van mijn volgende vlucht. Uiteindelijk was ik vanavond pas tegen tien uur thuis na een totale reistijd van meer dan twaalf uur. Ik kan verdikkeme vanuit Kuala Lumpur naar Nederland vliegen in die tijd!

De afgelopen dagen had ik steeds gebruik gemaakt van dezelfde taxi die me op dinsdagochtend naar kantoor brengt. Omdat dergelijke ritjes tamelijk lucratieve business is voor de taxichauffeurs zijn ze er heel erg tuk op dat je in plaats van een willekeurige taxi te nemen van hun diensten gebruik maakt. De eerste chauffeur maakte dan ook na iedere rit meteen een afspraak om mij voor de volgende rit op te pikken. Ook voor de rit naar het vliegveld had ik om negen uur afgesproken met “Mister Ting” en toen hij me af zette voor de vertrekhal gaf hij me zijn kaartje zodat ik hem kan bellen als ik weer eens in Miri ben.

Op de luchthaven van Miri kon ik in de business lounge wachten op het vertrek en daar kwam ik op het toilet de waarschuwing tegen die je hierboven ziet. Toen ik die voor het eerst zag lag ik in een deuk, maar het is in deze regio een vrij normale waarschuwing. Aziatische toiletten zijn namelijk meestal niet meer dan een gat in de grond en wat je moet doen doe je gehurkt boven het gat. De invoering van de westerse toiletpotten levert blijkbaar voor veel Aziaten een tactisch probleem op wat op een pragmatische manier wordt opgelost. Alleen zijn toiletpotten daar niet op gebouwd, en daarom moet er op gewezen worden dat ze bedoeld zijn om op te zitten…

Een warme, zeg maar gerust benauwde zondag vandaag, maar het werd toch niet helemaal wat het in eerste instantie leek te worden.

Vanmorgen was ik nog voor mijn gebruikelijke zondagochtend bakkie naar het Alabang Town Center gereden en uiteraard nam ik stokbrood mee van „Tous les Jours”. Het gaat blijkbaar goed met deze bakkerijtjes want er wordt er binnenkort ook een geopend in het winkelcentrum vlak bij mijn werk. Voor mij niet verbazend want deze van oorsprong Koreaanse keten doet het in veel landen goed, onder andere in de Verenigde Staten, en eerlijk is eerlijk, ze hebben beslist het lekkerste stokbrood wat ik tot nu toe hier ben tegengekomen.

Riet lag al in de tuin toen ik thuiskwam en dat leek mij ook wel een goed idee. Het zonnetje scheen volop en het was heet dus ik dacht, goed insmeren en dan aan mijn teint gaan werken. Helaas pindakaas, het was beter geweest als ik eerst naar de lucht had gekeken. Toen ik neerstreek op de tuinstoel zag ik het meteen, er kwam een pikdonkere lucht aan die het zonnetje ook inderdaad binnen tien minuten aan het oog onttrok. Het was weliswaar nog steeds best uit te houden maar ik had tenslotte gesmeerd voor het zonnetje en dat was verdwenen achter de bewolking.

Nou ja, ik had het er gisteren al over dat een flinke bui helemaal geen kwaad zou kunnen dus ik dacht, laat dan de bui maar losbarsten. Maar dat gebeurde niet, en daar kan ik nou zo nijdig om worden. Dreigen met regen, oké, maar dan ook net als in Nederland wel inderdaad ook een plensbui en niet dat je alles weghaalt voor een bui die vervolgens niet komt. Minpuntje dus, en al helemaal toen na twee uur de zon weer terugkwam. Dat is toch ook goed zul je nu zeggen, maar hij scheen niet meer in de tuin…

Geen vrije dag natuurlijk voor mij hier in Manila maar toch een andere Koninginnedag dan anders want zelfs alle Filipino’s zijn blijkbaar op de hoogte van het feit dat er in Nederland vandaag een troonswisseling zou plaatsvinden. Een raar woord eigenlijk want de troon wisselt helemaal niet, alleen degene die erop zit, maar dat terzijde. Ik werd in ieder geval op mijn werk voortdurend aangesproken met „Happy Queen’s Day”, wat ik op zich erg leuk vond. De dag had toch al een Nederlands tintje want een van mijn Filipijnse collega’s was net terug van een werkbezoek aan Nederland en er stonden dus bij hem twee zakken met Hollandse stroopwafels op tafel…

De vraag was in hoeverre we hier op de Filipijnen een graantje mee zouden kunnen pikken van de plechtigheden en het feest want tenslotte waren we niet uitgenodigd bij de ambassadeur. Een grote groep Nederlanders had een bar in Makati afgehuurd om daar met zijn allen via een groot scherm te kijken maar dat was voor ons niet echt een optie want de plechtigheden begonnen om vier uur ’s middags lokale tijd en om tegen die tijd in Makati te zijn hadden we hier rond drie uur weg gemoeten. Dat was te lastig voor mij want dan ben ik nog aan het werk, en Riet had geen zin om er alleen naar toe te gaan.

Een tweede optie zou geweest zijn de Nederlandse tv zender BVN voor Nederlanders in het buitenland maar die zit hier, in tegenstelling tot Sakhalin waar we die wel hadden, niet op de kabel. Blijft over het Internet, maar daar heb ik niet zulke beste ervaringen mee. Ik bedoel niet eens de snelheid van de verbinding die hier niet is zoals in Nederland maar het feit dat de Nederlandse televisie daar erg kinderachtig mee is. Ik heb bijvoorbeeld al een paar keer geprobeerd voetbalwedstrijden die live te volgen zijn via het Internet te bekijken maar ik krijg dan steevast het bericht dat ik dat alleen mag kijken vanuit Nederland en niet in andere landen.

Maar deze keer was dat niet het geval, de NOS had het mogelijk genaakt om via Youtube was alles te volgen. Op mijn werk via het Shell netwerk ging dat zelfs heel goed en thuis was het ook redelijk goed te volgen, al liep de verbinding af en toe vast door de trage Internet verbinding die we nu eenmaal hebben. Riet heeft het in ieder geval naar haar zin gehad, ze heeft vanaf vier uur de hele avond zitten kijken…

Het is denk ik wel algemeen bekend dus ik kan het veilig zeggen, Riet houdt niet van “zooi”. Onder “zooi” wordt alles verstaan wat in huis niet meteen functioneel is, en onder functioneel wordt verstaan dingen waar je op kunt zitten of liggen, aan kunt eten, die licht geven of als opbergruimte dienen. Kortom, Riet heeft altijd een hekel aan vrijwel alles wat je ophangt of neerzet wat alleen maar ter versiering dient, met uitzondering van hier en daar een vaas. Maar die tellen eigenlijk niet want omdat je daar bloemen in kunt zetten kun je die in feite functioneel noemen.

Zelf vind ik dat een huis er alleen maar gezelliger op wordt als er hier en daar dingen aan de muur hangen of op meubels staan, overigens zonder er meteen een uitdragerij van te maken. Met name souvenirs vind ik leuk, niet die plastic snuisterijen gekocht in Thailand waar onderop een sticker zit met “Made in Taiwan” maar een beetje authentiek spul. Gelukkig is er de laatste tijd af en toe iets wat de goedkeuring van Riet kan wegdragen, zoals het op Cuba gekochte handgesneden houten beeldje, de door kinderen gemaakte vazen uit Nicaragua en het aardewerk uit Maleisië.

Maar lang niet alles komt door de censuur. Zo kreeg ik bijvoorbeeld een flinke frons toen ik binnenkwam met mijn twee handgesneden houten beelden die ik hier in Manila heb gekocht (al zei Riet een week of wat geleden dat ze aan ze begint te wennen). Groot was dan ook mijn verbazing toen ik vorige week thuiskwam uit Miri en er plotseling overal in huis grote vazen stonden met een soort riet erin. Ik wist niet wat ik zag, en dan ook nog eens Riet die het woord “gezellig” gebruikt 

Over gezellig gesproken, vanavond zijn we uit eten geweest bij een vriendin van Riet wiens man toevallig ook bij Shell werkt. Zij is Filipijnse en hij een Nederlander, en omdat ze na zijn pensionering hier willen blijven wonen hebben ze een huis laten bouwen in andere wijk niet ver bij ons vandaan. Dat huis is helemaal naar hun eigen ideeën ontworpen en het is een van de mooiste huizen die ik tot nu toe heb gezien. Het is min of meer gebouwd rond een tuin, met heel veel glas zodat je eigenlijk van overal op die tuin kijkt en alles een ruime en lichte indruk maakt. En eromheen is ook nog eens een soort van grachtje met daarin vijfenzestig koi karpers.

Ik ben niet gauw jaloers op iemands huis, maar voor dat huis moet ik toch echt een uitzondering maken…

De Filipijnen hebben op sommige gebieden een bedenkelijke reputatie in de wereld en hoewel we inmiddels wel weten dat niet alles waar is wat er wordt gezegd is er ook veel wat wel degelijk klopt. Eén van de dingen waar we hier regelmatig mee worden geconfronteerd is het beeld van een oudere westerse man met een veel jongere Filipijnse vrouw. Niet dat daar nou perse altijd wat mis mee is, dat hoeft helemaal niet, maar wat me wel opvalt is dat wanneer het leeftijdsverschil heel erg groot is dat de mannen vrijwel altijd aan een stereotype voldoen.

Als je ze ziet lopen in de winkelcentra dan zie je een grote oudere kerel met een flinke pens, bijna altijd kaal of met heel dun haar, een korte broek met een enorm T-shirt (minimum maat is 5XL) en daaronder een paar spierwitte magere benen met aan de voeten, jawel, een paar sandalen. En met name dat laatste vindt ik altijd de kroon op het werk als je je volslagen belachelijk wilt maken. Meestal zijn het namelijk van die sandalen die je in sportwinkels koopt, die bedoelt schijnen te zijn voor de echte natuurvorsers. Ze zien er altijd uit of ze meer orthopedische hulpstukken zijn dan schoeisel en ze lijken ook altijd een paar maten te groot. Kortom, in mijn optiek niet iets waarmee je gezien wilt worden tenzij je echt door de woeste natuur aan het banjeren bent en zelfs dan vind ik ze nog bedenkelijk. Ze hebben tenslotte niet voor niks de bijnaam „Mozes sandalen”…

Als je mijn blog van de dertiende april gelezen hebt dan weet je dat ik nog een tegoedbon had voor een gratis horloge. Dat heb ik vandaag opgehaald, niet zozeer om het horloge zelf want van een gratis horloge kun je niet teveel verwachten maar meer voor het uitje naar de SM Southmall, een winkelcentrum gelegen aan de Zapote Road. Deze weg was vroeger de belangrijkste weg van hier naar het centrum van Manila en is nog steeds ontzettend druk. Het korte stukje naar het overigens hypermoderne winkelcentrum geeft een prima beeld van het echte leven op de Filipijnen en dat is vind ik interessanter om te bekijken dan het zoveelste moderne winkelcentrum.

Al hebben die een Starbucks, dat wel natuurlijk…

Dit had waarschijnlijk een hele gewone maandag geworden als er op het werk niet iets interessants was gebeurd. Tegen de middag kwamen twee collega’s helemaal opgewonden naar me toe met het nieuws dat de Nederlandse ambassadeur op bezoek was. Hij zou een rondje door het gebouw maken en daarbij, zo was de verwachting van mijn mijn Filipijnse collega’s, uiteraard ook even die paar Nederlanders gedag zeggen. Dat aantal Nederlanders is volgens mij, met mezelf meegerekend, niet meer dan vier: ik heb twee Nederlandse collega’s die ook in ons project werkzaam zijn en bij Shell Philippines werkt een Nederlandse jongedame.

Ik nam de boodschap van mijn collega’s voor kennisgeving aan met het idee van ik zie het wel, en ik hoopte maar dat als de goeie man langs zou komen dat hij dan niet precies tijdens de lunchpauze zou komen want de kans is dan vrij groot dat ik net met de broodkruimels achter mijn oren zit. Tegen twaalven was alles nog steeds rustig dus ik begon maar gewoon aan mijn kuchie, maar ja hoor, zit ik net aan mijn tweede boterham komt de delegatie met de ambassadeur de hoek om. Ik had ook nog eens mijn koptelefoon op want ik zat onder het eten zoals gewoonlijk lekker naar een muziekje te luisteren.

Snel deed ik mijn koptelefoon af en flikkerde de half opgegeten snee brood in een la, samen met de nog halfvolle broodzak. Maar wat gebeurt er, de Filipijnen die samen met de Nederlandse jongedame de delegatie leidden loodsten de ambassadeur in sneltreinvaart door het gangpad, langs mij heen, richting het kantoor van onze baas. Daar ging de ambassadeur even gezellig in het Nederlands staan kletsen want onze grote baas is, je gelooft het niet, een Belg! Ook op de terugweg door het gangpad werd me geen blik waardig gegund want er was aangekondigd dat de lunch klaar stond…

Ik ben toch al niet zo’n fanatieke nationalist maar vandaag loop ik zeker niet over van vaderlandsliefde.

Als je voor Shell in het buitenland werkt en je bent boven de veertig dan is er ieder jaar de verplichte keuring voor de „fitness to work”. Meestal doet de Shell dokter dat niet zelf maar moet je naar een ziekenhuis of kliniek om die keuring te laten verrichten. De Shell dokter geeft je dan een verwijzing mee met een lijstje waarop staat wat er allemaal minimaal onderdeel van die keuring moet uitmaken. Voor mij betekent dat omdat ik al „op leeftijd” begin te raken dat ik naast de lijst van verplichte nummers een stress test moet doen, wat inhoudt dat ze je lichamelijke conditie controleren door je een tijdje af te matten op een loopband.

Ik had een afspraak gemaakt voor vandaag, en hoewel deze keuring voor Riet in principe niet verplicht is besloot ze op eigen initiatief ook mee te gaan en ook met een briefje van de Shell dokter die deze vrijwillige aanmelding een goed idee vond. Het enige verschil tussen Riet’s en mijn briefje was dat bij Riet de stress test vervangen was door een mammogram.

De kliniek waar we de afspraak gemaakt hadden is gevestigd in het Alabang Town Center, dus lekker dicht in de buurt. En warempel, alles ging vlot! Voor mij niet helemaal een verrassing want ik was daar vorig jaar ook al geweest voor mijn keuring, maar Riet was verbaasd want dit verwachtte ze eigenlijk op de Filipijnen niet meer. Een langdurige klus was het overigens wel want we waren er vanmorgen om zeven uur en ik was om twaalf uur pas klaar. Riet was eerder klaar maar mijn stresstest duurde alleen al bijna een uur en ik moest wat langer wachten aangezien mijn afspraak daarvoor pas om elf uur was. Het wachten was trouwens ook geen probleem want dan sturen ze je gewoon naar buiten om ergens te gaan ontbijten.

Het wachten is voor mij alleen nog op de uitslag, maar Riet is nog niet helemaal klaar. Die moet nog een „stool sample” inleveren…

Hoewel de temperaturen onveranderlijk hoog zijn is het de laatste dagen af en toe flink bewolkt en dat werd het ook vandaag in de loop van de middag. Rond een uur of vier hoorden we de eerste donderklap, maar het bleef voorlopig nog droog.

Dat is altijd een beetje een rare gewaarwording, dat je het ziet lichten en hoort donderen maar dat er geen regen valt. Het gaf ons in eerste instantie het idee dat de bui wel weer zou over drijven net als de afgelopen dagen.

Toen we vanavond naar het Alabang Town Center wilden lopen om wat te gaan eten besloten we met een blik op de lucht om toch maar paraplu’s mee te nemen en ja hoor, terwijl ik nog in de hal stond vielen de eerste druppels al. Onderweg viel het allemaal nog wel mee maar toen we bij de Chinees zaten zagen we door het raam dat de regen inmiddels met bakken naar beneden viel.

Om aan te geven hoelang we daarop hebben moeten wachten, de laatste keer dat we paraplu’s nodig hadden om naar het ATC te lopen was ergens in maart en de laatste keer daarvoor was in december. En dat waren in die maanden ook zo’n beetje de enige buien van betekenis.

Een beetje regen is hier dus echt heel hard nodig en we zijn dan ook niet rauwig om een flinke plensbui, maar waar we echt niet vrolijk van worden is het verhaal rond het paspoort van Riet. Wat ik in februari heb meegemaakt, waarbij ik pas op het allerlaatste moment mijn paspoort terug kreeg van de Immigratiedienst voor mijn vertrek naar Nederland, lijkt zich nu te gaan herhalen voor Riet. De procedure voor een nieuw verblijfsvisum is gestart meteen na haar terugkeer uit Nederland begin maart en zit nu in de laatste fase. Die houdt in dat je je paspoort weer moet inleveren en dus niet kunt reizen.

Het punt is dat we volgende week zaterdag als alles goed gaat naar Indonesië vertrekken voor onze vakantie, maar de Immigratiedienst gaat het weer onnodig spannend maken. Twee weken geleden hebben we Riet’s paspoort ingeleverd voor die laatste fase onder de garantie dat we het deze week terug zouden krijgen, maar vanmorgen hoorde ik dat er een fout is gemaakt waardoor het overnieuw moet. Er is mij beloofd dat we Riet’s paspoort op zeker terug krijgen voor het eind van de volgende week maar we houden ons hart weer vast…

Sinds middernacht zijn de Filipijnen officieel drooggelegd, er is een ban op alcohol. Er mag vandaag en morgen geen alcohol worden verkocht of in het openbaar genuttigd, en dat heeft alles te maken met het feit dat er morgen verkiezingen zijn.

Verkiezingen zijn hier per definitie roerige tijden waarin opstootjes, demonstraties en zelfs geweld aan de orde van de dag zijn, zij het in de ene regio erger dan in de andere. Om dit alles zoveel mogelijk aan banden te leggen had de overheid in eerste instantie zelfs een volledig alcoholverbod van vijf dagen opgelegd, maar dat is deze week door het Hooggerechtshof teruggedraaid naar twee dagen na felle protesten van de horeca en middenstand.

Of het verbod veel uithaalt is maar de vraag want iedereen kon natuurlijk de afgelopen dagen net zoveel drank inslaan als hij wilde, maar het wordt door supermarkten in ieder geval wel serieus genomen. Toen ik vanmorgen in de S&R supermarkt was zag ik dat de hele dranksectie door enorme zeilen was afgedekt en ook de stelling met bier was met kartonnen platen dichtgemaakt. Vanmiddag in een andere supermarkt was het wat minder rigoureus gedaan maar ook daar was de dranksectie afgesloten door middel van linten.

Geen drank dus, en toen we vanavond naar restaurant „Outback” gingen voor onze wekelijkse ribbetjes (voor mij) en nacho’s met kaassaus (voor Riet) hadden we ons al voorbereid op vruchtensapjes in plaats van San Mig Light bier en witte wijn. Tot onze stomme verbazing was de eerste vraag van onze serveerster „The usual San Mig Light and a white wine?”. Want wat bleek, er zit een maas in de wet waar de horeca dankbaar gebruik van maakt. Er mag in restaurants en bars weliswaar geen alcohol worden geschonken deze twee dagen maar dat geldt alleen voor Filipino’s en niet voor buitenlanders…

Het heeft sinds die eerste flinke bui anderhalve week geleden vrijwel iedere dag geregend en ook op het moment dat ik dit zit te tikken giet het.

Niet dat het onaangenaam is, de temperatuur blijft onveranderd hoog en we hoeven het zwembad niet meer zelf bij te vullen. En zoals Riet een paar dagen geleden zei, de bomen staan te jubelen.

Af en toe hebben we ook onweer met flinke lichtflitsen, maar ook dat is niet hetgeen wat ongemak veroorzaakt.

De problemen die we nu hebben zullen ongetwijfeld met de weersverandering te maken hebben want als er een flinke bui valt zitten we meteen zonder Internet. Het is de afgelopen dagen al verscheidene keren gebeurd dat het Internet eruit knalde en dat kan behoorlijk lang duren hier. Afgelopen vrijdag heeft het er vrijwel de hele dag uit gelegen, wat op zich wel uitzonderlijk lang was maar een gemiddelde storing duurt hier altijd uren en nooit minuten.

Iedereen klaagt hier overigens toch al steen en been over het Internet want het lijkt ook wel of het steeds trager wordt. We hebben al gebruik gemaakt van een aanbod om gratis twee weken lang gebruik te maken van dubbel zo snel Internet, maar de praktijk leverde alleen op dat dat nauwelijks verschil maakt. We hebben al uitgedokterd dat het primair ligt aan de capaciteit van de servers, en daar is simpel wat aan te doen maar dat gebeurt gewoon niet. In Nederland zou het Internet bedrijf waar wij bij aangesloten zijn allang geen klant meer over hebben maar hier kunnen ze het zich veroorloven om alle klachten naast zich neer te leggen. De andere aanbieders zijn simpelweg net zo slecht of vele malen duurder.

Ook de klachten dat het hele Internet eruit ligt maken weinig indruk, er wordt medegedeeld dat er aan gewerkt wordt maar desondanks vliegt het er bij iedere flinke bui weer uit. Wat ze er dus aan doen zijn geen oplossingen maar lapmiddelen, ze brengen de boel weer aan de gang en zien dan wel weer waar het schip strandt. En toegegeven, geen Internet is puur een luxeprobleem maar je realiseert je pas hoe afhankelijk je ervan bent geworden als het er niet is. Ik kan bijvoorbeeld rustig stellen dat het humeur van Riet rechtstreeks verband houdt met de snelheid van het Internet, en dan kun je wel nagaan hoe de vlag erbij hangt als het er helemaal uit ligt.

Zonet begon alle verlichting in huis trouwens ook te knipperen, benieuwd hoe lang het duurt voor we een stroomstoring hebben…

Vanmorgen vroeg ging Riet met de van haar vriendin Ayu geleende auto naar het Bureau van Immigratie voor het verlengen van haar visum en hopelijk het terugkrijgen van haar paspoort. Ze moest er om half tien zijn maar vertrok voor alle zekerheid al voor achten. Het kantoor van de Immigratiedienst is namelijk aan de andere kant van het centrum van Manila, gelegen in het oudste stadsdeel Intramuros, en gezien het feit dat ze dwars door de ochtendspits heen moest wilde ze niet het risico lopen te laat te komen.

Ze was meer dan op tijd want alles zat mee, en toen ze aankwam even voor negenen was de contactpersoon van Crown Relocations, het bureau wat de aanvragen voor ons verzorgt, er nog niet. Gelukkig hoefde ze niet lang te wachten en omdat het niet zo druk was als vorig jaar toen we samen moesten stond ze met ruim een uur weer buiten. Kleine bijkomstigheid: ze heeft nog steeds haar paspoort niet…

Het werd vanmorgen duidelijk dat de vertraging de schuld was van Crown Relocations want die hadden Riet niet gewaarschuwd dat haar tijdelijke toeristenvisum had moeten worden verlengd. Dat visum had ze gekregen toen ze begin maart terug kwam uit Nederland want haar verblijfsvergunning was eind februari al verlopen. Het gekregen visum was ter overbrugging van de periode totdat haar nieuwe verblijfsvergunning geregeld was, maar het bleek in de praktijk maar twee weken geldig en in feite heeft Riet hier dus een paar weken illegaal rondgelopen. Gelukkig heeft dat geen consequenties, maar Riet moest mogelijk hierdoor wel het hele circus weer doorlopen van vingerafdrukken en foto’s maken. Die foto’s kan ik trouwens nog enigszins begrijpen maar die vingerafdrukken, denken ze soms dat die ooit veranderen?

Hoe dan ook, Riet kon naar huis maar dus nog steeds zonder paspoort want eerst moest de kaart die bij haar verblijfsvergunning hoort nog worden gemaakt. Dat duurt normaal gesproken drie weken maar gelukkig had Crown Relocations een urgentieverklaring geregeld waardoor er op gewacht kon worden. Dat hoefde Riet niet zelf te doen, haar contactpersoon ging voor haar in de rij staan en als alles goed gaat dan wordt morgenochtend Riet’s paspoort op kantoor bezorgd, en als alles meezit met de nieuwe verblijfsvergunning. Het blijft dus net als bij mij in februari weer spannend tot de laatste minuut!

Vanmiddag zag ik overigens toen ik uit het raam keek in de richting van de stad dat er waarschijnlijk een flinke brand was. Het was ook nog eens in de richting van het Bureau van Immigratie, maar dat zal toch zeker niet…

Vandaag had onze vakantie moeten beginnen maar in plaats van de laatste hand te leggen aan het inpakken van de koffers konden we ze vandaag dus weer uitpakken. Iets wat Riet al wel gedaan heeft overigens maar waar ikzelf nog amper aan ben begonnen, ik kon me er nog niet toe zetten.

Vandaag stond er een heleboel rompslomp op het programma want het niet doorgaan van de vakantie betekende dat er van alles moest worden afgezegd. Het makkelijkst was de hotelovernachting in Jakarta die ik online had geboekt en ook online weer gemakkelijk kon afzeggen; na een druk op de juiste knop verscheen het bericht „No refund” om aan te geven dat het vooruitbetaalde geld dus kan worden afgeschreven. Dat was weliswaar geen verrassing maar die plompverloren mededeling was op zich behoorlijk frustrerend omdat het afzeggen moest gebeuren door zaken buiten onze schuld om .

Het volgende was het cancelen van de tickets voor onze vluchten. Daarvoor ging ik in eerste instantie naar het vlakbij gelegen ticketbureau van Philippine Airlines, maar die konden me niet helpen omdat de vlucht via een reisagent in de stad was geboekt. Naar Makati dus waar ik bij het reisbureau te horen kreeg dat we niet al het betaalde geld terug krijgen omdat we in feite veel te laat zijn met het cancelen. Er moet een boetebedrag betaald worden voor het op het laatste moment afzeggen. Ook daar kon ik weinig op zeggen, ook dit is natuurlijk buiten onze schuld maar daar heeft de reisagent uiteraard geen boodschap aan. Wel vreemd is dat je als je iets boekt je binnen een dag moet betalen anders vervalt je reservering, maar geld terug krijgen blijkt drie tot zes maanden te gaan duren!

Als laatste moest ik vanmiddag de alarmlijn van FOX in Nederland bellen om door te geven dat we niet zullen komen. Het zou uiteraard erg lullig zijn als er in Jakarta morgen een groep mensen met een gids onnodig gaat staan te wachten op twee mensen die niet op komen dagen. De boodschap werd genoteerd en zou worden doorgegeven aan FOX, en we werden zelfs al snel door FOX teruggebeld.

De vriendelijke en heel erg meelevende dame moest overigens ook melden dat we gezien de omstandigheden geen cent van de betaalde reissom terug krijgen. De annuleringsverzekering betaalt niets uit als je moest afzeggen door het ontbreken van de benodigde papieren want dat is je eigen schuld (diepe zucht).

Vanavond zijn we maar weer naar de San Mig gegaan waar we geprobeerd hebben om deze ellende weg te spoelen. Dat is niet helemaal gelukt, maar dat hadden we ook eigenlijk niet verwacht want het blijft toch door je hoofd spoken.

En dan gaat de band op een gegeven moment ook nog „Leaving on a Jetplane” spelen…

Nou, dat kan er ook nog wel bij. Na alle ellende van het afgelopen weekend is ook ons contact met de buitenwereld zo goed als verbroken want we hebben geen Internet meer. Dat gebeurt de laatste tijd wel vaker want de netwerk infrastructuur hier is niet bestand tegen grote hoeveelheden regen en onweer, maar deze keer is het probleem serieuzer want het lijkt erop dat ons modem kapot is. Normaal gesproken branden er altijd minstens twee lampjes op het apparaat maar nu is alles donker en dat lijkt erop te wijzen dat het overleden is.

Nu heeft onze provider Sky ons nog niet lang geleden een brief gestuurd met een kaartje waarop de naam staat van ons “persoonlijke aanspreekpunt” binnen Sky, met een telefoonnummer waarop we hem altijd kunnen bereiken. Het was na alles wat we hier de afgelopen maanden hebben meegemaakt totaal geen verrassing dat er bij het bellen van dit nummer niet werd opgenomen. Gelukkig is er ook nog een Hotline en die namen gelukkig wel op, en het moet gezegd, ik werd daar vlot geholpen en morgen komen ze langs om te kijken.

Dat is mooi zullen jullie zeggen, en in Nederland zou er ook een grote kans zijn dat het probleem dus morgen ook daadwerkelijk is opgelost maar hier hebben we daar minder vertrouwen in. Willen jullie het scenario van Riet horen over wat er gaat gebeuren? Dat gaat als volgt: ze komen niet morgen maar overmorgen; ze constateren dan dat het modem kapot is maar hebben geen vervangend modem bij zich; ze komen een dag later weer terug maar met het verkeerde modem; weer een dag later komen ze terug en uiteindelijk werkt alles eindelijk weer op vrijdag.

Ik ben het niet met Riet eens. Wel wat het scenario betreft maar niet met de timing want ik denk dat die veel te optimistisch is…

We zijn inmiddels wel een beetje over de schok van de gecancelde vakantie heen maar het verhaal van Riet’s visum is hiermee natuurlijk nog niet afgelopen want ze heeft nog steeds die ACR kaart niet. Een ACR kaart is zeg maar je identificatie voor de Filipijnen die bij het visum hoort. Daarom hadden we niks aan alleen het paspoort van Riet afgelopen vrijdag want daar zit wel het visum stempel in maar als je dat hebt moet je de ACR kaart ook hebben.

Die kaart is dus het enige wat nog ontbreekt. We hadden volgens zeggen vorige week een urgentie verklaring om die kaart zo snel mogelijk te krijgen maar die is blijkbaar door de plee gespoeld. We kregen tenminste vrijdag te horen dat het nog wel twee tot drie weken kon gaan duren voordat Riet die kaart krijgt. Uiteraard heb ik de afgelopen dagen geprobeerd om meer nieuws te krijgen maar er wordt door niemand meer gereageerd; onze afdeling personeelszaken hult zich in stilzwijgen en het bemiddelingsbureau reageert niet meer op mijn emails.

Toch zit er wel enig schot in de zaak want mijn baas Mike heeft maandag al aangegeven dat ze gaan proberen om ons schadeloos te stellen. Daarvoor heb ik een email ingestuurd met het verloop van alle gebeurtenissen en daarin ook de schade geclaimd bij onze afdeling Personeelszaken. Vanmiddag heeft onze grote baas Antoine over de hele situatie een gesprek gehad met Personeelszaken dus er is wat in gang gezet.

Of het effect gaat hebben moeten we maar afwachten, en erg positief ben ik niet want er hebben al heel wat mensen ervaring met Personeelszaken en de eerste positieve moeten we nog horen…

Ja, jullie zien het goed, daar is-ie dan, Riet’s ACR kaart. Na de negatieve berichten van gisteren kreeg ik vanmorgen totaal onverwacht een mailtje van het bemiddelingsbureau dat de ACR kaart van Riet klaar was en dat ze die vanmiddag om vier uur zouden komen afleveren.

Dat was natuurlijk geweldig nieuws na alle ellende van de afgelopen week, en deze keer werd de kaart ook inderdaad zoals afgesproken afgeleverd op ons kantoor om vier uur.

De aflevering vond plaats door een bode overigens, want mijn gebruikelijke contactpersoon durfde blijkbaar haar gezicht niet te laten zien. Geen verontschuldigingen, geen begeleidend briefje, gewoon een envelop met daarin alleen de kaart.

We zijn meteen na ontvangst van de kaart weer van alles gaan regelen. Riet wilde daar meteen na het eerste bericht al mee beginnen maar het leek mij verstandiger om even te wachten totdat we de kaart daadwerkelijk in handen hadden. Meteen na de aflevering van de kaart heb ik Riet gebeld dat ze aan de slag kon gaan. Inmiddels heeft ze FOX al gebeld met de vraag of we nog mee kunnen met dezelfde Indonesië reis die op 15 juni vertrekt en de offerte is al binnen.

Ik heb ook meteen het reisbureau voor de vliegtickets gebeld en dat ging precies zoals ik al had verwacht. In plaats van nieuwe tickets te regelen heb ik namelijk gevraagd of het al te laat was om de oude tickets om te laten zetten. Dat bleek geen probleem want ze hadden nadat ik afgelopen zaterdag die tickets had laten cancelen namelijk nog geen flikker met die tickets gedaan en die staan dus gewoon nog open. Eindelijk eens een geval waarin de verbijsterende laksheid van alle instanties hier goed van pas komt, want laten we eerlijk zijn, normaal gesproken slaat dit natuurlijk helemaal nergens op.

Maar goed, we zijn weer in business. Het allerbelangrijkste is natuurlijk dat Riet nu weer kan reizen wanneer ze wil en daar zaten we toch nog het meest over in. Nu maar eens kijken of we alsnog op vakantie kunnen naar Indonesië op 15 juni.

Overigens, ten aanzien van mijn verdenkingen van gisteren over moedwillig de boel dwars zitten: hebben jullie de afgifte datum van het visum op de kaart al gezien? Dat was dus 16 april jongstleden, meer dan een maand geleden…

Gisteren heb ik een aankoop gedaan waar we al heel lang tegenaan zaten te hikken, voor Riet en mijzelf ieder een nieuwe wekker en dan zo eentje waarin je gelijk je iPhone kan opladen. Er viel de afgelopen week in reclameblaadje bij ons in de bus waarin een voordeel aanbieding stond voor die dingen dus het moest er maar eens van komen.

Gistermorgen ging ik naar de betreffende elektronica winkel om twee van die wekkers te kopen. Ik had geen zin kom te zoeken dus bij binnenkomst schoot ik de eerste de beste verkoopster aan en vertelde wat ik wilde hebben. En het zal inmiddels niemand meer verbazen, het antwoord was „Sorry Sir, we don’t have”. Nou was ik daar op voorbereid, ik had het krantje meegenomen, haalde het tevoorschijn en wees aan wat ik wilde hebben. Oh, die! Ja, die hadden ze wel, en ik werd keurig meegetroond naar een stelling waar de betreffende wekkers in vier kleuren ten toon gesteld stonden: zwart, zilver, blauw en roze. Doe mij maar een zwarte en een zilveren zei ik.

De verkoopster ging samen met nog een verkoper naar achteren, naar ik aannam om ze uit het magazijn te halen. Tien minuten later kwamen ze terug en de verkoopster zei „Sorry Sir, we have no stock in black and silver”, beide kleuren niet op voorraad dus. En die twee in de winkel dan? Daar moest even over nagedacht worden maar zowaar, dat kon. Ik moest even wachten en na tien minuten werd ik gehaald want ze gingen demonstreren dat allebei de apparaten het deden. Daarvoor moest er eerst een snoer worden opgescharreld, iemand toverde ook nog ergens een iPod vandaan en jawel, ze deden het allebei.

Doe maar in de doos en gauw afrekenen dacht ik, maar je raadt het al, dat was te simpel. De dozen moesten uit het magazijn gehaald worden en het zoeken daarnaar duurde ook weer een minuut of tien. Toen naar de kassa, waar ik met mijn credit card wilde betalen, maar daarvoor moest ik ook nog een geldige legitimatie laten zien. Mijn Filipijnse rijbewijs voldeed, maar zelfs daarna duurde het hele proces nog een minuut of tien. Eindelijk betaald, inpakken en wegwezen dacht ik.

Nee hoor, de dozen gingen weer open, alles ging na controle weer terug in de dozen en toen werd er om mij volkomen onduidelijke redenen nog een minuut of vijf gespeculeerd over de barcodes met de bijbehorende serienummers op de dozen. Eindelijk klaar, maar dan mag je dus nog niet zomaar weg. Nee, de verkoopster ging mee naar de deur want daar zat een bewaker die de rekening en de inhoud van de tassen controleerde. En zo was ik bijna een uur kwijt voor het kopen van twee stomme wekkers, een klusje waarvoor je in Nederland gewoon na vijf minuten (mits op voorraad) weer buiten staat.

Vandaag is er verder weinig bijzonders gebeurd maar ik heb wel hier en daar foto’s gemaakt. Ik heb niet lang getwijfeld welke ik vandaag zou plaatsen…

Een veelgestelde vraag hier in huis want een oud probleem heeft weer de kop opgestoken, we zitten weer zonder serie. En dat is eigenlijk al een probleem sinds we twee en een half jaar geleden uit Nederland zijn vertrokken want van de televisie, eerst in Maleisië en nu op de Filipijnen, moeten we het niet hebben.

We hebben weliswaar kabel tv maar eigenlijk ben ik de enige die daarvan profiteert. We hebben namelijk naast het volkomen waardeloze standaard pakket ook een HD pakket, maar daarin zitten hoofdzakelijk filmnetten en daarnaast Discovery Channel, National Geographic en het History Channel, en daar vindt Riet allemaal niks aan. Die wil series zien, en die zijn er ook wel maar de goeie series komen allemaal ’s avonds laat en op onregelmatige tijdstippen wat het erg lastig maakt om iets te volgen. Behalve de nieuwskanalen als CNN, BBC en Al Jazera kijkt Riet dan ook bijna niks van wat de kabel tv allemaal biedt.

We houden ons daarom al vanaf het begin bezig met het kijken van series, zoals ik al eens eerder heb geschreven. NCIS hebben we inmiddels al twee keer helemaal gezien (alle acht seizoenen), en hetzelfde geldt voor NCIS Los Angeles, Life Unexpected en House. Riet kijkt zelf daarnaast ook nog naar Grey’s Anatomy waar ik persoonlijk weinig aan vindt omdat ik na drie afleveringen al volkomen kwijt was wie er nou met wie van bil ging. Je mag hopen dat je nooit in zo’n ziekenhuis terecht komt, maar goed, ieder zijn meug. Zo heb ik voor mezelf de complete set van de X-Files en nog twee seizoenen Battlestar Galactica klaar staan maar die kijk ik alleen wanneer Riet er niet is.

Want we kijken toch het liefst gezellig samen, alleen staan we op dit moment helemaal droog. We hebben alles wat we samen leuk vinden dus al minstens twee keer gezien en hoewel er van veel van onze favoriete series allang nieuwe seizoenen zijn kunnen we die hier nergens krijgen. Bones bijvoorbeeld heeft naast de twee die we al hebben nog minstens zeven seizoenen waarmee we ons zouden kunnen vermaken maar die serie vindt je hier gewoon nergens. Hetzelfde geldt voor de tip die we hebben gekregen, Downtown Abbey is hier dus absoluut niet te koop.

Gelukkig kreeg ik van mijn broer voor mijn verjaardag het eerste seizoen van de Nederlandse serie Penoza, en Martin had op een disk de eerste negen afleveringen van Divorce gezet. Daar hebben we ons weer de nodige avonden mee kunnen amuseren maar voor de vervolgen daarop moeten we terug naar Nederland. De andere serie die mijn broer me cadeau had gedaan, Boardwalk Empire, vind ik persoonlijk een topper en ik heb dan ook meteen seizoen twee gekocht toen ik die hier zag, maar Riet vind er (zonder overigens ooit gekeken te hebben) niks aan.

Ja, en daar zitten we dan nu. Ik kan nog wel de nodige tijd vooruit maar voor Riet’s gading is er helemaal niks meer. Ze moet zich nu behelpen met spelletjes op haar iMac en haar twee iPads…

Er is vandaag het nodige nieuws te melden en vrijwel allemaal goed nieuws. Het begon al vanmorgen meteen met het regelen van een trip naar Kuala Lumpur voor mij, want ik moet daar voor ons project naar toe. Er zit daar nog steeds een deel van ons project team en ik moet daar naar toe om het een en ander te regelen, en het moet nog op korte termijn gebeuren ook. Ik ga dus als alles volgens plan gaat de week voor onze vakantie eerst nog een paar dagen naar mijn favoriete stad in Zuid-Oost Azië.

Het volgende goeie nieuws was van het reisbureau waar we de vluchten voor onze vakantie hadden geboekt. Het blijkt dat we voor een heel redelijk bedrag onze tickets nog kunnen laten omzetten zodat we, als we niet vergoed worden voor onze kosten, in ieder geval het geld wat we betaald hebben voor de tickets niet kwijt zijn. Onze vluchten zijn daarmee ook gelijk geregeld en daarmee is alles voor de komende vakantie al weer zo goed als rond.

Ik kreeg ook vandaag eindelijk het lang verwachte telefoontje van de garage, de toestemming van de verzekeringsmaatschappij is binnen om onze auto te laten repareren. De reden dat het zo lang duurde heeft alles te maken met de manier waarop zulke dingen hier geregeld worden. De verzekeringsmaatschappij die uitbetaalt bepaalt waar de auto gemaakt moet worden, en ze regelen dat met de garage. De garage gaat dan op aanwijzing van de verzekeringsmaatschappij de onderdelen bestellen die vervangen mogen worden en pas als die binnen zijn krijgt degene wiens auto gerepareerd moet worden bericht. Voor ons een beetje een rare gang van zaken omdat je gewend bent op de hoogte gehouden te worden, maar hier hoor je dus pas wat als ze klaar zijn om de auto daadwerkelijk te repareren. En dat gaat dus morgen gebeuren.

Tenslotte hebben we allebei de uitslag van de dokter binnen van onze jaarlijkse keuring en die was voor allebei goed. Nou ja, niet helmaal want ik heb nog steeds last van iets verhoogde cholesterol waar ik op moet blijven letten, maar mijn bloeddruk is tegenwoordig prima in orde. Riet was diep verontwaardigd want die heeft nu ook eens een keer wat, en wat denk je dat het is: iets verhoogde cholesterol…

Vanmiddag om twee uur had ik een afspraak bij de tandarts om de twee kronen te laten plaatsen waarvoor afgelopen maandag al het voorwerk is gedaan. Deze week heb ik rondgelopen met een tijdelijke kroon, een soort van kauwgum wat tijdelijk over de geprepareerde tanden wordt geplaatst en wat inderdaad aanvoelt alsof je een stuk kauwgum in je mond hebt zitten. Niet ongemakkelijk maar meer onhandig omdat je je er voortdurend van bewust bent dat het er zit. De tandarts had beloofd dat dat met kronen beslist niet het geval zou zijn en aangezien dit mijn eerste neptanden worden zal ik hem maar op zijn woord geloven.

De tandarts praktijk is maar een paar minuten lopen van ons huis, en ik geloof niet dat het er nu bepaald storm loopt want toen ik aankwam was de wachtkamer net als afgelopen maandag helemaal leeg. Het is ook niet de hoofdpraktijk van deze tandarts, want hij heeft er nog twee op andere locaties. Deze in onze Village is eigenlijk maar een dependance voor het gemak van de Village bewoners, net zoals de ernaast gelegen dokterspost. Ze zijn allebei klein maar het is in ieder geval geruststellend om te weten dat als je opeens een ambulance, een dokter of een tandarts nodig hebt dat die vlakbij zitten.

De behandeling zelf viel vanmiddag overigens niet mee. Ik dacht dat het meest ingrijpende en pijnlijke werk afgelopen maandag al was gedaan en dat was onder verdoving dus daar heb ik nauwelijks last van gehad. Maar het viel tegen, en dat begon al met het verwijderen van de kauwgum. Er werd een soort van klophamer op mijn kiezen gezet om die kauwgum los te krijgen en dat was tamelijk pijnlijk. Toen dat achter de rug was werden de kronen geplaatst en dat paste allemaal uitstekend, dus ik dacht inpakken en wegwezen.

Nee hoor, de kronen gingen er eerst weer uit want er moest een soort beschermlaagje worden aangebracht en voordat dat gebeurde zei de tandarts dat dat wel koud zou aanvoelen. Koud? Ik dacht dat ik door de grond ging! De zenuw van die kies blijkt dus extreem koudgevoelig te zijn en ik sprong zowat uit de stoel van de pijn. Verbazing bij de tandarts want die had dat niet verwacht, de folielaag zou juist dat effect tegen moeten gaan. Niet dus, en het werd nog dik tien minuten doorbijten, zij het figuurlijk want ik moest mijn mond uiteraard nog een tijdje open houden.

De pijn werd wel langzaam minder maar nadat de kronen dan eindelijk definitief waren geplaatst en de tandarts was uitgeprutst met die klote-haak had ik nog steeds een pijnlijk gezicht. Hopelijk is het waar wat de goeie man me verzekerde toen ik weg ging, dat het tijdelijk is en vanzelf zal verdwijnen.

Op weg naar huis kwam ik langs het „Dinosaurus huis”, bij ons schuin aan de overkant. Je ziet wel waarom het zo wordt genoemd…

Vorige week kreeg ik een onverwacht leuk mailtje uit België. Een Belgisch Media bedrijf maakt een televisieprogramma wat „Beroepen zonder grenzen” heet en wat Belgen naar het buitenland stuurt om daar hun beroep uit te oefenen en op die manier te ervaren hoe het er in andere landen aan toe gaat. Ik ken het programma niet maar het schijnt zijn tweede seizoen al in te gaan dus ik neem aan dat het een redelijk succes is.

Ze willen nu blijkbaar opnamen gaan maken met een Belgische begrafenis ondernemer op de „North Cemetery” (Noord Begraafplaats) hier in Manila, en ze vroegen of ik soms iemand wist die ze in contact kan brengen met mensen die daar werken. Dat was me nogal een vraag want zo iemand ken ik niet, maar het is altijd te proberen om iemand te vinden, nietwaar. Die begraafplaats ligt helemaal aan de andere kant van Manila en is dus ook niet naast de deur, maar eigenlijk dankzij Riet kwam ik erachter dat er rondleidingen over een aantal begraafplaatsen worden gegeven. Riet is zelf al eens naar de Chinese begraafplaats geweest en die blijkt naast de North Cemetery te liggen. Die rondleiding was verzorgd door Riet’s vrouwengroepclub ALIG dus had ik een aanknopingspunt.

Ik vond via via een website van een van de organisaties (er zijn er blijkbaar meer) die die rondleidingen verzorgen en de informatie van die organisatie heb ik doorgegeven aan het Belgische media bedrijf. Ze hebben inmiddels contact opgenomen en ik begrijp dat ze inderdaad zijn doorverwezen, dus ik neem aan dat alles nu geregeld kan worden.

Zelf was ik uiteraard ook nieuwsgierig geworden naar die North Cemetery want ik was op het Internet best veel informatie tegengekomen. Zo is het enorm groot, en dat niet alleen maar het is een toevluchtsoord voor mensen zonder huis die daar tussen de graven en zelfs in de tombes wonen. Op die begraafplaats schijnen dus ruim zesduizend mensen te wonen en ook te werken. Zo kun je ze je graf laten verzorgen, laten bewaken om te zorgen dat er niks gepikt wordt, en als je hulp nodig hebt om een kist te dragen dan doen ze dat voor vijftig pesos de man (nog geen euro).

Riet en ik hebben intussen al besloten dat wij zo’n rondleiding gaan doen over de North Cemetery…

Het schijnt dat er toch schot gaat komen in de afhandeling van onze geannuleerde vakantie door Personeelszaken. Daarvoor was wel eerst weer een por nodig van mijn baas Mike, die vanmorgen kwam vragen of ze me al hadden benaderd. Ik zei dat ik alleen te horen had gekregen dat ze ernaar gingen kijken maar dat ik het heel merkwaardig vond dat ze nog niet eens hadden geïnformeerd hoeveel geld het geintje ons nu eigenlijk heeft gekost. Nog geen uur later kwam een van die gasten van Personeelszaken bij me langs om een gesprek te regelen, en dat gesprek hebben we vanmiddag al gehad. Ik kan alle kosten, met uiteraard alle documenten als bewijs, aan ze doorgeven en dan gaan ze ermee aan het werk. Geen garanties, die kon hij niet geven, maar er gebeurt in ieder geval wat.

Alle voorbereidingen voor onze tweede poging om op vakantie te gaan zijn inmiddels gereed, het laatste was het boeken van een kamer voor onze eerste overnachting in Jakarta en dat heb ik gisteravond gedaan. Riet en ik komen daar aan op zaterdagavond terwijl de rest van het reisgezelschap pas de volgende middag aankomt. Dat kon niet anders geregeld worden omdat er geen beter aansluitende vlucht is vanuit Manila. Wij beginnen daardoor hoogstwaarschijnlijk wel een stuk fitter aan de vakantie dan de rest, want wij zijn uitgeslapen en we zullen ook geen last hebben van jetlag.

Maar zekerheid in het leven heb je nooit en ook nu ben ik er gezien de ontwikkelingen van de afgelopen dagen weer niet helemaal gerust op dat alles uiteindelijk doorgaat zoals gepland. Riet zit zoals gezegd op dit moment onverwachts in Nederland en ze komt weliswaar als alles goed gaat volgende week donderdag op tijd voor ons vertrek terug maar er kan nog steeds van alles mis gaan.

Vanavond bijvoorbeeld kreeg ik rond een uur of tien een onverwachts mailtje van onze reisorganisatie, met een bedankje voor het feit dat we bij hen geboekt hadden en of we maar even snel wilden betalen, binnen vierentwintig uur. En dat terwijl ik ervan overtuigd was dat we allang betaald hadden. Ik probeerde meteen Riet te bereiken wat in eerste instantie niet lukte want ze was niet thuis, maar gelukkig kreeg ik haar toch te pakken; zij snapte er ook niks van en zou het gaan uitzoeken. Nog geen minuut nadat we ons gesprek hadden beëindigd krijg ik een tweede mailtje van de reisorganisatie met alle reisbescheiden en ons werd een fijne vakantie toegewenst.

Waarschijnlijk is dat eerste mailtje dus een foutje geweest want onze betaling bleek allang binnen. Weer paniek dus, de tweede keer al deze week en de zoveelste keer in de afgelopen weken. En zoals Riet opmerkte, het mag na alle ellende die we ermee hebben gehad wel een verrotstraals mooie vakantie worden…

En over Riet gesproken, leuke foto al zeg ik het zelf.

Zoals jullie weten hebben we twee werknemers full-time op de loonlijst, onze chauffeur Lito en onze hulp in de huishouding Estela. Lito werkt alleen overdag en gaat ’s avonds naar huis maar Estela is inwonend gedurende de dagen dat ze bij ons werkt. In het weekend gaat ze naar huis, en dat is een heel eind bij ons vandaan want ze woont in Caloocan. Dat ligt aan de noordkant van Manila en dus helemaal aan de andere kant van de stad. Ze moet dan ook dik vijf uur reizen per Jeepney om bij ons vandaan thuis te komen.

Ze heeft een dochter, Sophia, die is nu tien jaar oud en gaat naar school. Wij stimuleren dat zoveel mogelijk want zeker in dit land is iedere vorm van opleiding belangrijk om later een wat beter betaalde baan te krijgen. Dat is in Nederland ook zo zul je zeggen maar hier wordt onder een beter betaalde baan al verstaan dat je in een restaurant of winkel werkt. Omdat Sophia in Caloocan naar school gaat en Estela de hele week bij ons in woont moet Estela altijd voor oppas voor doordeweeks zorgen. Tot voor kort deed een zus van haar dat, want die was toch werkeloos en die mocht dan als tegenprestatie in Estela’s appartementje wonen.

Er is echter een paar weken geleden een kink in de kabel gekomen want Estela’s zus vond plotseling een baan. We hebben Estela toen geadviseerd om voor Sophia dan een school hier in de buurt te zoeken. Overdag zou Sophia dan naar school gaan en ’s avonds hier bij Estela overnachten, een regeling waar wij geen enkel probleem mee hebben. Sophia is tijdens de schoolvakanties ook altijd hier en je hoort of ziet het kind niet. Ze schijnt het hier trouwens helemaal geweldig te vinden en zeker Riet kan wel een potje bij haar breken want die heeft haar met haar verjaardag twee weken geleden voor Filipijnse begrippen schandalig verwend.

We dachten dat alles met die school wel voor elkaar zou komen maar op het allerlaatste moment hoorde Estela dat er toch geen plaats op de betreffende school was voor Sophia. Er was ook geen tijd meer om een andere school te zoeken en dus moest Sophia weer naar haar oude school, maar dan moest er wel weer een oppas gevonden worden. En er kwam nog een tweede probleem bij want die school wilde Sophia in eerste instantie niet terug nemen omdat Estela had geprobeerd om haar naar een andere school te transfereren.

Kortom, allemaal heftige problemen en veel tranen bij Estela, en hoewel het in feite ons probleem niet is zaten we er toch wel een mee want we zijn heel erg tevreden met Estela en we willen haar in principe niet kwijt. Gelukkig lijkt alles inmiddels alsnog opgelost want Sophia gaat weer naar haar oude school en is doordeweeks onder dak bij een broer van Estela.

Na een vroeg vertrek vanmorgen en een voorspoedige vlucht was ik voor het eerst sinds september vorig jaar eindelijk weer eens terug in Kuala Lumpur voor een bezoek van een paar dagen. Bij aankomst op de luchthaven was het gevoel van thuis te komen er nog steeds maar dat veranderde toen ik later op de dag rondliep in die delen van de stad waar we de meeste tijd doorbrachten toen we hier nog woonden.

Het begon al toen ik uit het raam van mijn hotel kamer op de zestiende verdieping van het Renaissance Hotel keek. Mijn kamer is gelegen aan de achterkant van het hotel en ik kijk dus pal op het Cendana gebouw waar we een jaar hebben gewoond. Ons vroegere appartement is zelfs bijna recht tegenover mijn hotelkamer. Alles lijkt nog hetzelfde maar dat is het niet: de omgeving van het Cendana gebouw is nu één grote bouwput. De twee hoge gebouwen met appartementen aan de achterkant zijn nog steeds niet klaar, en er zijn nu meer bouwprojecten aan de gang. Met name op het open stuk waar we uitzicht hadden op de stad wordt nu gebouwd en dat zorgt ervoor dat het Cendana gebouw straks helemaal ingesloten zal staan.

Toen ik vanmiddag de stad in ging vielen me nog veel meer veranderingen op. De werkzaamheden op de bouwplaats tegenover het  Renaissance Hotel waar jarenlang geen activiteiten hadden plaatsgevonden waren al weer begonnen vlak voor ons vertrek, maar waar toen nog alleen een paar kale betonnen palen stonden staan nu twee hoge gebouwen. Verderop zag ik vanuit de Monorail dat het prachtige Crown Plaza Hotel, waar ik op verscheidene business trips naar KL nog had gelogeerd, wordt afgebroken om plaats te maken voor een nieuw bouwproject. En ik zag onderweg nog meer gebouwen die werden afgebroken, wat toch altijd een beetje een troosteloze aanblik biedt.

Bij Bukit Bintang was gelukkig weinig veranderd en ook Low Yat was nog steeds hetzelfde, druk als altijd. Ook het grote winkelcentrum Pavillion vertoonde nog steeds dezelfde vertrouwde aanblik, maar toen ik van daar uit naar de Petronas Towers wandelde kon ik deze keer gebruik maken van een heel net overdekte loopbruggen (met airconditioning!) wat helemaal tot aan het park achter de Petronas Towers reikte. Plezierig, maar of het de stad nou zoveel fraaier maakt…

Aangekomen bij de Petronas Towers bleek daar uiterlijk weinig veranderd maar wel zag ik veel andere winkels, en toen ik door Isetan ( de Bijenkorf van Maleisië ) liep verdwaalde ik want er was ook daar blijkbaar verbouwd, met als resultaat dat uitgangen niet meer daar waren  waar ik ze verwachtte. Onze vroegere stamkroeg Malones was ook nog hetzelfde maar had allemaal nieuw personeel. Nou maakt dat weinig uit want ik denk niet dat als het oude personeel er nog had gewerkt dat ze me nog zouden herkennen na meer dan anderhalf jaar. Teruglopend naar het hotel zag ik onderweg dat verscheidene van onze favoriete restaurantjes ook verdwenen waren, al zijn daar dan wel weer nieuwe restaurants voor in de plaats gekomen.

Relatief veel veranderingen dus, en daardoor was dit de eerste keer dat bij terugkomst in Kuala Lumpur niet alles meer even vertrouwd aanvoelde zoals ik gewend was. Ik moet zelfs toegeven dat ik wat tijd nodig had om weer aan het straatbeeld te wennen, de ouwe taxi’s, de talloze motorfietsjes, de vrouwen met de hoofddoeken en de overal aanwezige toeristen met rugzakken. Toen ik een winkel binnenkwam kreeg ik in plaats van het op de Filipijnen gebruikelijke vrolijke “Goodafternoon, Sir!” een norsige blik. En dat ben ik zeker niet meer gewend…

Vanmorgen was de reis naar kantoor dus wat langer dan gepland; het werd geen wandeling naar het Maxis gebouw bij het KLCC maar een korte wandeling naar Metrostation “Dang Wangi”, met de metro naar station KL Sentral en vandaar met de Shell shuttlebus naar Shell House. Eigenlijk was het een beetje een “Trip down Memory Lane” want ditzelfde stuk legde ik de laatste drie maanden dat we in KL woonden iedere dag af. Ik heb zelfs mijn Touch and Go kaart nog, het Maleise equivalent van de Nederlandse OV kaart, en daar kon ik de afgelopen dagen dus mooi nog gebruik van maken voor het openbaar vervoer.

Vanavond, mijn laatste avond alweer in KL, ging ik traditiegetrouw naar het Hardrock Café om een hapje te eten. Dat was in de tijd dat Riet en ik hier woonden ook al een vaste gewoonte en er bleek daar weinig veranderd. De menukaart was weliswaar nieuw maar vrijwel al dezelfde gerechten stonden er nog op en de keuze was dus snel gemaakt, het werd de Nasi Goreng.

Twee dingen die wel veranderd waren: al het personeel was nieuw (ik herkende tenminste geen mens) en het uitzicht is iets anders. Die laatste verandering had van mij overigens wel wat eerder gemogen want daar hadden wij flink baat bij gehad. Ze hebben namelijk langs het voetpad wat langs het Hardrock Café loopt een halve overkapping gemaakt en als dat er was geweest toen we daar woonden had ons dat de nodige natte pakken gescheeld…