Filipino’s houden wel van een feestje en ik heb dan ook nog nooit bij een Shell bedrijf gewerkt waar zoveel feesten worden georganiseerd. Mijn vorige baas Inter Access staat wat dat betreft overigens nog steeds dik bovenaan in de ranglijst, maar hier kunnen ze er ook wat van. Met name voor de Kerst hebben we al weer verscheidene feesten op de kalender staan, maar tussendoor hebben we ook regelmatig evenementen, de teambuilding dagen oftewel “Away Days” zoals ze bij Shell altijd worden genoemd.

Ik heb al de nodige van die teambuilding dagen gehad de afgelopen drie jaar en om eerlijk te zijn, ik heb het wel gezien. Het zijn namelijk vrijwel allemaal duplicaten van elkaar en het wordt zo langzamerhand allemaal erg voorspelbaar. Wat tot nu toe altijd de reden was om er toch naar uit te zien was de locatie. We hebben bijvoorbeeld teambuilding dagen gehad in een Golf Resort in de buurt van Batangas en de topper was vorig jaar in het splinternieuwe resort “Pico de Loro” aan de kust bij Batangas. Bij allebei de gelegenheden mochten de vrouwen ook mee en alleen al de omgeving maakte een heleboel goed.

Deze keer zijn de “Away Days” (want het zijn altijd minstens twee dagen) zonder echtgenoten en ook niet op een exotische locatie maar in het Acacia Hotel vlak achter ons kantoor, en de eerste dag was vandaag. Een prachtig hotel, daar niet van, maar als je door het raam kijkt en je ziet het kantoorgebouw staan dan heb je toch niet het idee dat je “Away” bent. Sterker nog, veel mensen kregen regelmatig telefoontjes om snel even naar kantoor over te wippen om iets op te lossen, en volgens mij is dat nou precies niet de bedoeling van die “Away Days”.

Steeds meer mensen, met name de buitenlanders, proberen onder die min of meer verplichte “Away Days” uit te komen met als reden wat ik al heb genoemd (we weten het zo langzamerhand wel) maar ook die vermaledijde spelletjes. Ik zei al, Filipino’s zijn gek op feestjes maar er moeten ook altijd idiote spelletjes worden gedaan, net als vroeger op een Kattekse Brulloft. En dan die strontvervelende verlotingen tussendoor, die overigens noodzakelijk zijn want er moet op een Filipijns feest wat te winnen zijn anders komt er geen mens.

Het zag er even naar uit dat ik er tussenuit kon knijpen aangezien ik geen officiële uitnodiging had gehad. Totdat ik gisteren dan toch de definitieve uitnodiging kreeg en zit ik er dus vandaag en morgen aan vast. Wat ik nog niet heb verteld is dat voor zo’n evenement iedereen ook altijd een poloshirt krijgt uitgereikt wat op de dag zelf moet worden gedragen. Dat lijkt heel leuk maar vrijwel altijd zijn die shirts in kleuren waar je normaal gesproken nog niet dood in gevonden wilt worden, zoals helgroen of donkerblauw met gele strepen. Deze keer kregen we er zelfs twee, een knalgele en een kleur blauw tussen lichtblauw en donkerblauw in.

De gele was voor vandaag en de groepsfoto ziet er dus ongeveer uit zoals de foto…

Vrijdagavond barstte de tyfoon “Santi” in alle hevigheid los boven Manila, want het pad van de storm voerde vrijwel recht over centraal Luzon. Windvlagen, hevige regenval en gigantische bliksemflitsen waren het gevolg. Toen ik met een paar collega’s vrijdagavond op het dakterras van het Acacia Hotel stond zagen we in de richting van de Baai van Manila de bliksem verscheidene keren inslaan. Het was in de loop van de avond zelfs zo erg dat Riet, die me met de auto zou ophalen, heeft overwogen me te bellen om te vertellen dat ze het niet aandurfde.

Gelukkig werd het allemaal in de loop van de avond wat minder, al bleef het wel regenen. Ook vanmorgen regende het nog steeds en bij vlagen veranderde de gestage regenval in stortbuien. De gevolgen van al dat water waren ook zoals gewoonlijk weer desastreus voor sommige delen van het land, en met name centraal Luzon werd deze keer hard getroffen omdat daar het pad van de storm overheen voerde. In de kranten werd vanmorgen dan ook melding gemaakt van vele overstromingen maar ook waren er al eenentwintig slachtoffers te betreuren.

In de loop van de middag werd het gelukkig wat minder omdat de kern van “Santi” in de loop van de nacht Luzon was gepasseerd en inmiddels ten westen van de Filipijnen boven de Zuid-Chinese Zee lag. Morgen belooft gelukkig een mooie en rustige dag te worden maar of we er lang van kunnen genieten is maar zeer de vraag want ten oosten van de Filipijnen liggen achter elkaar al weer twee tyfoons die onze kant op komen. Zeker de eerste lijkt nog zwaarder te worden dan “Santi” en dat zal voor onze regio dus weer nodige overlast betekenen.

Het regenseizoen nadert zijn einde maar het venijn zit duidelijk in de staart…

Het is op de Filipijnen niet zo best gesteld met het onderwijs en het zit zelfs een beetje in een negatieve spiraal die in een land als dit erg moeilijk te doorbreken is. Goed onderwijs is een eerste vereiste om ieder willekeurig land naar een hoger niveau te brengen, en dat zou hier ook zo kunnen zijn maar zoals de zaken er nu voor staan zal het in de nabije toekomst eerder slechter worden dan beter.

Om te beginnen is goed onderwijs hier een kwestie van geld; de privé scholen zijn veel beter dan de publieke scholen maar de privé scholen kosten veel geld en alleen kinderen van welgestelde ouders gaan dus naar die scholen. Niet dat het een garantie is voor goedopgeleide leerlingen overigens, want het feit dat hun ouders geld hebben betekent voor de meeste van deze leerlingen en studenten dat hun kostje toch al gekocht is en heel veel gaan dus flierefluitend door het onderwijs heen.

Het schoolsysteem van de publieke scholen is gebaseerd om het Amerikaanse model, wat logisch is gezien het feit dat de Filipijnen tot vlak na de Tweede Wereldoorlog een Amerikaanse kolonie waren. Zo’n tachtig procent van de Filipino’s gaat naar de lagere school, en dat lijkt nog heel wat maar voor de meesten houdt het daarmee op. Nog maar achtenveertig procent van die groep gaat naar vervolgonderwijs en niet meer dan twintig procent daarvan gaat naar college of een universiteit. Het onderwijs zelf is slecht, boeken die worden gebruikt bevatten heel veel fouten en zelfs onbetrouwbare informatie. De regering doet aan het publieke onderwijs helemaal niets, er is geen enkele vorm van ondersteuning want er wordt van ouders verwacht dat die dat zelf regelen. En daarmee is het kringetje weer rond want de meeste ouders hebben geen geld om dat te doen.

Sterker nog, als het aan de ouders ligt gaan kinderen helemaal niet naar school maar gaan ze werken omdat ze dan bijdragen aan het inkomen van het gezin. Kinderen die om die reden niet naar school gaan krijgen dus nooit een goed betaalde baan, en de volgende generatie zal dan ook geconfronteerd worden met hetzelfde probleem. En zo wordt de situatie dus niet beter maar eerder slechter.

Het is voor ons Nederlanders bijna niet voor te stellen, maar het streven van vrijwel alle kinderen die naar het publieke onderwijs te gaan is om uiteindelijk een baan te krijgen in een winkel of bij McDonalds. Dat wordt hier door de gewone mensen gezien als zo’n beetje het hoogst haalbare na je schoolopleiding…

Gistermorgen rond kwart over acht werden de Filipijnen getroffen door een zeer zware aardbeving van 7.2 op de Schaal van Richter. Na de beving die ongeveer dertig seconden duurde waren er om de paar minuten hevige naschokken. Het episch centrum lag op het eiland Bohol op ongeveer zeshonderd kilometer ten zuiden van Manila en de aardebeving heeft dan ook ook zware schade aangericht op het eiland Bohol en het aangrenzende eiland Cebu.

In Manila was de aardbeving niet voelbaar dus we hoorden er pas van toen het nieuws het bekend maakte. Er is enorm veel schade aan gebouwen op Bohol en ook in Cebu City, een tamelijk grote havenstad, is er veel schade aan gebouwen. Op Bohol zijn zeker tien historische kerken zwaar beschadigd. Sommige zijn meer dan vierhonderd jaar oud, onder andere ook de Kerk van Baclayon die Riet en ik vorig jaar nog hebben bezocht en waarvan de toren is ingestort.

Het aantal dodelijke slachtoffers stond amper vier uur na de beving al op drieënnegentig maar is inmiddels al gestegen tot boven de honderd. Meer dan vierhonderdduizend families zijn getroffen doordat hun huis beschadigd is of helemaal onbewoonbaar. De economische schade wordt nu al geraamd op ongeveer vier miljard Pesos, dat is achtenzestig miljoen Euro.

Op de Filipijnen komen aardbevingen regelmatig voor, en ook Bohol is in het verleden al meerdere keren getroffen. Een van de zwaarste aardbevingen daar was in 1990 met zes slachtoffers en een schade van ruim zes miljoen Euro. De conclusie is dus dat gezien de schade aan de kerken dit veruit de zwaarste aardbeving moet zijn geweest van de afgelopen vierhonderd jaar. Om aan te geven hoe erg de aardbeving was, de kracht was gelijk aan tweeëndertig keer de atoombom op Hiroshima.

Een geluk bij een ongeluk is dat waarschijnlijk heel veel levens gespaard gebleven omdat het gisteren een vrije dag was op de Filipijnen, en veel kantoorgebouwen en scholen waren dus leeg. Op Bohol en Cebu is inmiddels de noodtoestand uitgeroepen.

Een natuurverschijnsel vanmorgen wat we een tijd al niet meer hebben gezien, een strakblauwe lucht van horizon tot horizon. En ook nog eens goed nieuws op de weerberichten dat de tyfoon die onderweg was naar de Filipijnen heeft besloten om richting het noorden te gaan. Dat betekent dat er van deze storm geen gevolgen voor de Filipijnen zijn te verwachten en dat we eindelijk weer eens een paar dagen met rustig en hopelijk zonnig weer tegemoet kunnen gaan zien.

Riet houdt overigens toch de route van de tyfoon in de gaten want die is er om een andere reden niet gerust op. Ze vertrekt namelijk zondagavond voor een bezoek van twee en een halve week aan Nederland, en aangezien ze deze keer met KLM vliegt betekent dat een tussenstop op Taipei, de hoofdstad van Taiwan. Dat ligt ten noorden van de Filipijnen en zou dus mogelijk wel in de route van de tyfoon kunnen liggen die als de timing een beetje verkeerd is ook nog eens precies op zondagavond boven Taiwan zou kunnen zijn.

Het lijkt mee te vallen want de route van de tyfoon wordt volgens de laatste berichten steeds meer noordelijk, wat betekent dat ook Taiwan niet wordt genaderd. Bovendien is het tempo waarin de inmiddels tot een supertyfoon uitgegroeide storm beweegt te langzaam om aanstaande zondagnacht zelfs maar in de buurt van Taipei te komen. En dat is goed nieuws voor Riet’s reis want het zal niet de eerste keer zijn dat KLM zijn vlucht hier in Manila aan de grond houdt omdat het weer in Taipei te slecht is voor de tussenlanding.

Ik wilde vandaag toch een fotootje plaatsen en vond de foto van mijn ontbijt van afgelopen zaterdag in het Acacia. Riet gruwelt ervan als ik zoiets ga zitten eten ’s morgens vroeg, maar wat is hier nou mis mee? Zoet varkensvlees (Pork Tocino), pikante geroerbakte kip en sappig rundvlees. En rijst natuurlijk want zonder rijst is het geen maaltijd…

December is nog ver weg en Riet wilde tussendoor nog wel een keertje naar Nederland. Vanmiddag heb ik haar naar de luchthaven gebracht en volgens de berichten op de website van KLM is vlucht KL808 iets voor de geplande vertrektijd even na half acht vertrokken naar Taipei. Daar zal het vliegtuig rond kwart voor tien vanavond landen voor een tussenstop waarbij iedereen het vliegtuig even moet verlaten omdat er moet worden getankt en van bemanning gewisseld. Rond kwart over elf vertrekt het vliegtuig dan naar Nederland waar het als alles goed gaat morgenochtend om zes uur zal landen.

We hadden een klein beetje oponthoud onderweg maar bij lange niet erg genoeg om Riet te laat te laten komen, ik zette haar rond vijf uur af op de luchthaven. Dat lijkt erg vroeg, zeker als je je boarding pass al via het Internet hebt uitgeprint, maar dat zegt hier op NAIA niks. Waar overal in de wereld een zelf uitgeprinte boarding pass volkomen geldig is heb je er hier weinig aan. Je moet nog steeds bij de incheck balie je printje omwisselen voor wat ze hier een “echte boarding pass” noemen, zo’n op een accept giro lijkend ding.

De enige reden waarom dat moet is omdat je anders niet langs je eerste hindernis komt op weg naar de paspoortcontrole komt, het loket waar je je tien Euro luchthavenbelasting moet betalen. De ambtenaren in dat hokje weigeren namelijk nog steeds om een zelf geprinte boarding pass te accepteren om hun stempeltje op te zetten en alleen daarom moet je dus alsnog in de rij voor de incheck balie. Niet te geloven, anno 2013, maar hier werkt het dus nog zo.

De tweede hindernis voor de paspoortcontrole is een loket voor buitenlanders met een verblijfsvergunning. Als je net als wij namelijk zo’n ding hebt moet je uitreisbelasting betalen. De hoogte van het bedrag is zo vaak verschillend dat niemand echt begrijpt hoeveel je nu precies moet betalen maar het is per persoon tussen de veertig en de vijftig Euro. Dat is dus nog best een flink bedrag, alleen om het land uit te mogen.

Daarbij is overigens een bedrag van tien Euro inbegrepen voor een speciaal loket waar je een “voorkeursbehandeling” krijgt en je paspoort controle sneller afgehandeld zou moeten worden. Echt Filipijns is dan weer dat er maar één zo’n loket is en als er dus meerdere buitenlanders zijn dan sta je daar dus ook gewoon in de rij. Sneller afhandelen is sowieso volslagen onzin omdat je veel meer papieren hebt dan iemand die in de gewone rij staat en duurt het proces dus per definitie langer, ja toch?

Het grappige is dat je er niet voor kunt kiezen om die 500 pesos niet te betalen en in de gewone rij te gaan staan. En dat is ook echt Filipijns; of je er gebruik van maakt of niet, je moet altijd betalen en het is dus gewoon een typisch gevalletje van “Niet goed, geld weg”…

Gistermorgen vroeg is Riet weer geland op Nederlandse bodem voor een bezoek van twee en een halve week. De reis was niet zo voorspoedig als gewoonlijk, ze had ruim een uur vertraging door een te laat vertrek uit Taipei en tegenwind boven Rusland (vast weer die Poetin!). Na aankomst was er net als bij ieder bezoek de standaard eerste dag, bakkie hier, bakkie daar en ’s avonds patatje eten met onze jongens en schoondochters.

De frequentie waarmee Riet Nederland bezoekt ligt dit laatste halfjaar wel erg hoog, waarschijnlijk om de periode daarvoor goed te maken waarin ze de langste tijd ooit van huis is geweest. Allereerst was er het onverwachte bezoek in juni, daarna volgde onze vakantie in augustus, nu weer amper twee maanden later weer en als ze terugkomt is het nog maar vijf zes weken tot aan ons gezamenlijke bezoek in december.

Een bezoek aan Nederland betekent altijd boodschappen meenemen. Voor een van mijn collega’s (een Engelsman!) moet ze altijd Oldtimers drop meenemen en soms Javaanse Jongens shag, en voor onszelf altijd in ieder geval een paar pakken Senseo koffiebars. Deze keer hoeft dat laatste niet, tenminste voor mij niet, want door al die bezoeken van de afgelopen maanden zitten we redelijk ruim in onze voorraad.

De laatste keer dat we in Nederland waren hebben we zelfs een heel Senseo apparaat meegenomen want het leek er op dat de ouwe de geest had gegeven. We moesten het waterreservoir in een bepaalde stand vastzetten anders weigerde het apparaat dienst, en dat probleem werd steeds erger. Met een nieuw apparaat in de koffer gingen we terug naar Manila, waar bij aankomst bleek dat het ouwe apparaat het opeens weer goed deed. We snappen er nog steeds niks van, maar misschien had het apparaat gewoon wat rust nodig. In ieder geval zijn we nu ruim twee maanden verder en het ding doet het nog steeds.

Het is trouwens makkelijk meenemen, al die spullen, want we reizen eigenlijk altijd naar Nederland met vrijwel lege koffers. In de zomer nemen we zomerkleren mee en die nemen niet zoveel plaats in, en winterkleren hebben we hier helemaal niet dus als we in de winter naar huis gaan zijn onze koffers vrijwel helemaal leeg.

En de foto van vandaag: Riet op haar favoriete stekkie, vlak voor vertrek naar de luchthaven.

Er stond in de Nederlandse kranten van de week een berichtje over een stel wat in Rijswijk uit een restaurant was gezet omdat de vrouw erop stond om midden in de zaak borstvoeding te gaan geven. Hoewel borstvoeding natuurlijk een hele normale zaak is ben ik persoonlijk van mening dat dit weer een typisch Nederlands gevalletje is van “Dat maak ik zelf wel uit”. Als je het mij vraagt is het gewoon provoceren, want waarom is het nou beslist nodig om borstvoeding te gaan geven midden in een vol restaurant, en waarom zou je überhaupt je baby meenemen als je een avondje uit eten gaat? Gewoon lekker Hollands dwars dus en het vrouwmens kan tevreden zijn, ze heeft haar “fifteen minutes of fame”.

Het moet wel puur toeval zijn maar stond er vandaag alweer een bericht in de kranten over borstvoeding, alleen ging het deze keer over de Filipijnen. Gaat het er in Nederland hoofdzakelijk om dat je niet overal in het openbaar zomaar je melkfabrieken tevoorschijn kunt halen, hier is het een iets ander verhaal want hier wordt borstvoeding veelal gezien als iets vies. Dat heeft weer eens te maken met het feit dat ze over het algemeen zeer zwaar Katholiek zijn en die vinden nou eenmaal alles wat maar enigszins met lichamelijke functies te maken heeft per definitie vies en daar wordt dus niet over gesproken.

Er rust op borstvoeding in het algemeen dan ook een groot taboe. Vandaag is er in Manila een actie geweest van honderden vrouwen om te proberen een wereldrecord borstvoeding geven te vestigen. De bedoeling was om te proberen op die manier een bijdrage te levereb aan het uit de taboe sfeer halen van borstvoeding en vrouwen aan te moedigen hun kinderen borstvoeding te geven. En nee, niet in openbare restaurants maar gewoon thuis.

Of het protest succesvol is weet ik niet want om aan te geven hoe groot het taboe wel niet is hier, ik kon in geen enkele Filipijnse krant iets vinden over deze actie…

Nu Riet in Nederland zit moet ik me alleen zien te vermaken en daarom had ik van de week een paar Filipijnse collega’s uitgenodigd om vanavond mee te gaan naar de San Mig Pub, wat inmiddels de vaste vrijdagavond “hangout” van Riet en mij is. Filipijnen houden vrijwel allemaal van muziek en een avondje met een goeie live band zagen ze wel zitten, dus dat was geregeld. We gingen dus met z’n zessen vanavond naar de San Mig, die inmiddels al helemaal versierd bleek voor de komende Halloween.

Gelukkig kon ik dankzij het feit dat we regelmatige klanten zijn (mét een klantenkaart!) nog een tafel ritselen want de tent zat stampvol. Onze vaste serveerster, die natuurlijk gewend is om mij in gezelschap van Riet te zien, kwam meteen naar me toe en vroeg “Where is Ma’am?”. “Die is er vandoor gegaan,” zei ik, “Ze heeft me laten zitten”. De serveerster keek me aan die duidelijk aangaf dat ze er geen moer van geloofde en ze liep een beetje nijdig weg. Even later kwam ze weer terug en vroeg weer, “So, where is Ma’am?”. “Die is weggelopen, dat zei ik toch?” zei ik, waarna ik er grijnzend aan toevoegde, “Maar ze komt volgende week weer terug…”. Ik kreeg een grijns terug en een waarschuwend vingertje…

Vanavond zat ik in restaurant Outback voor de wekelijkse ribbetjes en jawel hoor, ik zat nog niet of de serveerster vroeg, “Where is Ma’am?”. Deze keer liet ik het er maar bij en zei dat ze in Nederland was en volgende week terug zou komen. Ze was nog niet weg of een andere serveerster komt langs, ziet me alleen zitten en vraagt meteen, “Where is Ma’am?”. Ook zij liep gerustgesteld door nadat ik had uitgelegd wat er aan de hand was. Maar ze had haar hielen nog niet gelicht of er kwam een ober het gebruikelijke brood brengen en zette twee bordjes neer. “Nee, één is genoeg,” zei ik, “Ik ben alleen vandaag”. Verbaasd keek hij me aan. “Ma’am not here?” vroeg hij. En ik weer uitleggen hoe het zit.

Riet, je kunt gerust zijn hoor. Iedereen mist je, en ze houden mij ook in de gaten…

En vandaag hadden we alweer een vrije dag, deze keer vanwege verkiezingen van Barangay bestuurders, vergelijkbaar met de Nederlandse gemeenteraadsverkiezingen. Daar was over het algemeen niet zo heel veel van te merken behalve dan dat veel bewoners in onze wijk de afgelopen twee weken verkiezingsposters aan hun hek hadden hangen. De hele wijk is dus vergeven van de vriendelijk lachende gezichten die je vanaf de posters aanstaren.

Het was een opvallend rustige dag met heel weinig verkeer. En eigenlijk was het overal rustig, ook in de winkelcentra waar ik naar toe moest vandaag om wat hoognodige boodschappen in te slaan. Wat wel overduidelijk merkbaar was waren de gebruikelijke maatregelen die altijd getroffen woorden bij verkiezingen, zoals het verbod op de verkoop van alcohol. In de winkelcentra waren dan ook de drankafdelingen leeggehaald of afgeschermd en drankwinkels waren verplicht gesloten.

Overigens was het volgens de kranten niet overal even rustig, de politie sprak zelfs van een opvallend hoog aantal geweldsincidenten. Zelfs lokale bestuursfuncties zijn zeer gewilde banen vanwege de vele “verdiensten” die eraan vast zitten, en ook de lokale politici schuwen geweld dan ook niet om hun plekje te behouden of er een te veroveren. Zo verklaarde een woordvoerder van de politie dat er bijna zeshonderd mensen gearresteerd zijn wegens overtreding van het vuurwapenverbod tijdens verkiezingsperioden, waarbij bijna vijfhonderd vuurwapens en vierduizend patronen zijn buitgemaakt. Behalve dat werden er ook nog eens zo’n tweehonderd messen en achtenzestig granaten geconfisqueerd.

Het geweld vind overigens grotendeels plaats in de provincies waar minder politie is en de macht van lokale politici groter. In de stad zelf, en zeker in onze wijk Alabang, valt het allemaal wel mee en bleef het dus bij de posters op de hekken…

Sommige dingen zijn tegenwoordig zo normaal dat je je amper de tijd kunt herinneren dat het nog niet bestond. Ik heb wel eens verbaasde blikken gehad van onze zoons toen ze een jaar of twaalf waren en ik ze vertelde dat wij thuis geen telefoon hadden toen ik net zo oud was. Hoezo, geen telefoon? En ook geen Internet, wat voor jonge mensen waarschijnlijk helemaal niet te bevatten is. En geen Internet, dat is toch echt nog niet zo lang geleden als je wel zou denken want ik schat dat heel veel mensen nog niet eens tien jaar een Internet aansluiting hebben.

Maar hoewel Internet dus eigenlijk iets is van de laatste jaren vierde het gisteren toch al zijn 34e verjaardag. Op 29 oktober 1969 werd er voor het eerst een elektronisch bericht verstuurd via Arpanet, de voorloper van het huidige Internet, en dat was dus zeg maar het eerste e-mailtje. Deze historische gebeurtenis vond plaats in een laboratorium op de Universiteit van Californië in Los Angeles, waar onderzoekers probeerden om verbinding te maken met een andere computer in het Stanford Research Institute, ook in Californië. De bedoeling was om de drie letters L-O-G te versturen, maar lukte maar gedeeltelijk want de Stanford computer crashte na ontvangst van de O.

Het lukte pas ruim een maand later om een stabiele verbinding tussen de twee computers te maken maar toch wordt de dag van dat eerste niet helemaal geslaagde experiment gezien als de geboortedatum van het Internet. De professor die toentertijd het onderzoek leidde voorspelde toen al dat het Internet zich over de hele wereld zou verspreiden en een steeds grotere invloed zou krijgen op ons dagelijks leven.

Vandaag was voor ons ook een mijlpaal want onze jongste zoon wordt vandaag een kwart eeuw oud. Martin, van harte gefeliciteerd met je 25e verjaardag!

Het was een kort werkweekje deze week want vandaag was na maandag alweer een vrije dag. Maar was maandag een min of meer toevallige vrije dag omdat er verkiezingen waren, vandaag was het de jaarlijkse “Araw ng mga Santo” oftewel “All Saints Day” oftewel in goed Nederlands “Allerheiligen”.

Ik heb twee jaar geleden al uitgebreid geschreven over de betekenis daarvan maar in de praktijk komt het er op neer dat vrijwel iedereen op familiebezoek gaat. Voor veel Filipino’s betekent dat dat ze de provincie intrekken en er een ware uittocht vanuit Manila plaatsvindt. Dat was gisteren al te merken want het was een gekkenhuis op de weg en niet alleen gedurende de spits maar eigenlijk de hele dag. Iedereen die nog geen vrij had genomen ging vroeg naar huis om te proberen de drukte voor te zijn. Tevergeefs voor zover te zien was vanuit ons kantoor want het was de hele dag door overal een enorme drukte.

Voor vandaag betekende het dat het overal bijzonder rustig was. Het gebeurt vrijwel nooit, zelfs met de Kerst niet, maar op “All Saints Day” zijn de winkels grotendeels gesloten en zelfs het aantal Jeepneys op de weg is opvallend laag. Veel collega’s hadden de gelegenheid genomen om de afgelopen drie dagen ook vrij te nemen want met de weekenden erbij was dat bijna anderhalve week vrij en een mooie gelegenheid om er een paar dagen tussenuit te gaan.

Een kijkje op Facebook liet dan ook veel berichten zien met foto’s met grijnzende gezichten, genomen in de tropische resorts door het hele land. Dat zat er voor mij niet in aangezien mijn wederhelft op dit moment in Nederland zit. Het werd voor mij dus een heel rustig dagje achter de computer, voor de televisie en met een boek waarvan Riet had gezegd dat ik dat beslist moest lezen.

Op de foto, die ik heb gepikt uit een van de kranten, zie je de toeloop van duizenden mensen op weg naar de grootste begraafplaats van Manila, de North Cemetery.

Vandaag vieren Riet en Martin hun verjaardag voor de familie. Martin is de 30e oktober jarig en Riet de 7e november dus dat kan ieder jaar altijd mooi gecombineerd gevierd worden op de zondag ertussen. Dit jaar ben ik er net als de afgelopen vier jaar uiteraard niet bij maar Riet heeft tot nu toe ieder jaar nog de gelegenheid genomen om terug te reizen naar Nederland en er dan toch in ieder geval met Martin’s verjaardag te zijn.

Voor dit jaar had ik van een afstandje een verrassing geregeld als verjaardagscadeau voor Riet. Het was me opgevallen dat we helemaal geen recente foto’s van onze beide zoons hebben, en over de laatste reportage gemaakt door de plaatselijke fotograaf wil ik het hier niet hebben want die was zo bedroevend van kwaliteit dat me nog steeds een paar hele lelijke woorden te binnen schieten als ik aan het resultaat denk en aan wat dat geintje heeft gekost.

Deze keer ben ik op zeker gegaan en heb ik onze schoondochter Chantal gevraagd om een mooie reportage van de jongens te maken. Ze timmert de laatste tijd aan de weg met haar eigen bedrijfje en ik had er na het zien van haar werk met andere reportages alle vertrouwen in. Het moest wel allemaal via email geregeld worden maar ik kon gelukkig wat wensen doorgeven en twee weken terug kon ik het resultaat al bewonderen. Het viel nog niet mee om de twee mooiste foto’s uit te zoeken maar het is gelukt, inclusief het regelen van de bijbehorende lijsten want ook daar zaten nogal wat haken en ogen aan.

Het belangrijkste was om alles geheim te houden voor Riet en ook dat is prima gelukt. Ik heb tenminste net een berichtje gekregen dat mijn verrassing in de smaak is gevallen…

Het was wat het weer betreft geen beste dag vandaag want het was de hele dag bewolkt en met name vanmorgen viel er flink wat regen. Dit hebben we allemaal te danken aan “Wilma”, een tyfoon die twee dagen geleden boven Visayas, de centrale regio van de Filipijnen, was aangekomen en volgens de voorspellingen binnen een dag voorbij zou zijn getrokken. “Wilma” had het echter blijkbaar erg naar haar zin boven Visayas want pas in de loop van vanmiddag werd er een beetje vaart achter gezet en vertrok ze in westelijke richting.

Maar de rampspoed is nog niet voorbij want op dit moment is het hele land in rep en roer voor wat waarschijnlijk de zwaarste storm van het seizoen gaat worden. Er is namelijk een supertyfoon in ontwikkeling boven de Stille Oceaan die als de computermodellen gelijk hebben (en ze zeggen allemaal hetzelfde) dan zal deze supertyfoon de komende dagen over de Filipijnen trekken.

Een lokale naam heeft het kreng nog niet, die krijgt hij pas als hij binnen de invloedssfeer van de Filipijnen komt, maar de algemene naam is “Haiyan”. “Haiyan” is een Chinese benaming voor een soort zeemeeuw die boven open zee leeft en alleen aan land komt om te broeden. De verwachting is dat “Haiyan” komende vrijdagmiddag zal arriveren en de kans dat Manila getroffen gaat worden is groot.

Omdat we de laatste weken al niet gespaard zijn bereidt iedereen zich op dit moment dan ook voor op overstromingen en buiten de stad op aardverschuivingen en modderstromen. Hopelijk besluit “Haiyan” niet om een sprintje in te zetten om eerder aan te komen want het is de bedoeling dat de KLM-vlucht van Riet donderdagavond hier landt rond half negen.

Als de voorspellingen kloppen is ze dan gelukkig ruim op tijd binnen voordat de ellende begint…

Het was vandaag wat je noemt een mooie dag met rustig weer en veel zon. Heel af en toe viel er een spatje regen maar dat was letterlijk niet meer dan een spatje, en er was verder helemaal niets dat erop wees dat er een supertyfoon in aantocht is.

We waren er aan het begin van de week niet helemaal gerust op of alles wel goed zou gaan met de terugreis van Riet gezien de weersverwachtingen maar eergisteren bleek gelukkig al dat de supertyfoon pas in de loop van morgen onze regio zal bereiken en dus vandaag geen roet in het eten zou gooien voor KLM vlucht 807.

Niet dat er sprake zou zijn van enig gevaar, want zelfs als de supertyfoon de Filipijnen bereikt terwijl het vliegtuig onderweg is dan is de standaard procedure om na de tussenlanding in Taipei niet verder te vliegen. Maar dat zou dan wel betekenen dat de passagiers daar zouden moeten blijven totdat het veilig is om naar Manila te vliegen, en dat geeft zowel vertraging als rompslomp. Zover is het gelukkig niet gekomen want er was vandaag zoals dat heel toepasselijk heet nog geen vuiltje aan de lucht.

De enige met problemen was ik zelf, want Riet zou tegen half acht in de avond landen en er was vanavond een buitengewoon drukke avondspits. Ik kwam dan ook vlak bij de luchthaven in een file te zitten en kwam pas op de luchthaven aan toen het vliegtuig al was geland. Gelukkig duurt het dan nog even voordat Riet daadwerkelijk buiten staat dus uiteindelijk was ik nog net op tijd. De terugrit naar huis ging gelukkig wel heel vlot en uiteindelijk was Riet (van landing tot voordeur) met een uur thuis en dat moet haast wel een record zijn.

Thuis gekomen kon Riet tot haar groot genoegen lekker buiten op het terras zitten. Voor mij was er een bijzondere verrassing want er zaten twee Unox rookworsten in haar koffer, waarvan ik er meteen één soldaat heb gemaakt op een paar sneetjes brood…

Vannacht is de supertyfoon gepasseerd en dat ging in Manila gepaard met heel veel wind. De hele nacht werden we voortdurend wakker door het geluid van de gierende wind door de kieren van de ramen maar verder hadden we gelukkig geen problemen. In de ochtend waaide het nog steeds maar de lucht klaarde al op. Wel vielen er in de loop van de dag nog een paar korte felle buien maar tussendoor scheen de zon alweer en in de loop van de middag werd het alles weer rustig.

De gevolgen van de storm beperkten zich in de Village tot herhaaldelijke stroomuitvallen en vanmorgen zag je hier en daar reparatieploegen bezig met het repareren van gebroken telefoonkabels. Verder lag alles bezaaid met afgewaaide bladeren en takken maar daar is het gelukkig bij gebleven. Behalve een enkele omgewaaide schutting op een bouwplaats heb ik geen grote schade gezien.

Dat kan niet gezegd worden voor het midden van het land waar de supertyfoon recht overheen is gekomen. Nu de verbindingen met de getroffen gebieden langzaamaan weer hersteld worden komen de berichten door van de desastreuze gevolgen van de storm. Op het eiland Leyte is de hoofdstad Tacloban, een stad met meer dan tweehonderdduizend inwoners op zeshonderd kilometer ten zuidoosten van Manila, voor tachtig procent verwoest. Het officiële dodental loopt daar inmiddels op naar de duizend en op luchtfoto’s is te zien dat er nog steeds lichamen in de straten liggen. De stad werd overspoeld door golven met een hoogte van drie tot vijf meter en de foto’s laten onvoorstelbare verwoestingen zien.

Ook in de andere getroffen gebieden zijn de gevolgen catastrofaal, maar wat voornamelijk opvalt in de berichtgeving is de manier waarop de Filipino’s de gevolgen van de ramp ondergaan. Hoewel deze ramp één grote menselijke tragedie is door het verlies van levens en bezittingen zie je vooral berusting. Natuurlijk, er zijn tranen maar er is geen geschreeuw, geen verontwaardiging, geen uitingen van woede door een gevoel van machteloosheid, er is alleen maar gelatenheid. Je ziet op de beelden dat de mensen meteen na het passeren van de storm al beginnen met het helpen van de slachtoffers en met het opruimen van de puinhopen. Het algemene gevoel is dat er iets onvermijdelijks is gebeurd, iets waar niemand iets aan kan doen en voor deze mensen het allerbelangrijkst, het is “de hand van God” en daar kunnen mensen toch niets aan veranderen.

De waardigheid waarmee de mensen, zelfs de allerarmsten, deze en andere rampen telkens weer ondergaan verbaast me nog steeds en ik voel een diep respect hiervoor. De mensen pakken hun leven weer op en gaan weer verder. Gebeurd is gebeurd, daar staan de mensen in Zuid-Oost Azië nooit te lang bij stil, de doden worden geëerd en begraven maar dan gaat het leven weer verder. Niemand wordt vergeten maar ze zwelgen niet in hun verdriet, er moet aangepakt worden. We hebben dat al eerder gezien in Vietnam en in Cambodja, en nu ook hier weer op de Filipijnen.

De eerste lokale hulpacties zijn inmiddels al gestart en het is te hopen dat de internationale gemeenschap dit arme land, wat dit jaar wel extreem zwaar is getroffen, niet links laat liggen.

Op 4 november was het op de kop af twee jaar geleden dat we in onze huidige woning zijn getrokken en aangezien we een huurcontract hadden voor twee jaar moest het contract worden verlengd, tenzij we natuurlijk de voorkeur zouden geven aan een ander huis. Maar omdat wij hier prima zitten en heel erg naar ons zin hebben we de onderhandelingen in gang gezet om het huurcontract te verlengen.

Gelukkig hoeven we die onderhandelingen niet zelf te doen, daar krijgen we hulp voor van een bedrijf wat onder andere daarvoor is ingehuurd door Shell Philippines. Dat bedrijf had gelijk aangegeven dat dit een mooi moment was om een eisen en wensen pakket te gaan samenstellen, want de eigenaars zijn over het algemeen erg toeschietelijk als het er om gaat een huurder te behouden en zeker als het een Expat is die voor Shell Philippines werkt want die zijn goed van betalen.

We zijn dus rond gegaan in het huis en hebben een hele lijst opgesteld met dingen die we graag gerepareerd of aangepast willen hebben. Geen grote dingen, maar bijvoorbeeld de kapotte afvoer van het bad, slecht sluitende kastdeurtjes en loszittende wandtegels in onze badkamer zijn dingen die we graag gerepareerd willen zien. Daarnaast zijn er nog wat kleine dingetjes die gewoon te maken hebben met achterstallig onderhoud. Alles is keurig op een lijstje gezet wat naar Meneer Santiago, onze huisbaas, is gestuurd.

Meneer Santiago heeft er geen gras over laten groeien. Na zelf op inspectie te zijn geweest heeft hij hulptroepen onze kant op gestuurd die al onze wensen, en zou te zien zelfs nog wat meer, moeten gaan inwilligen. Wij vinden het prima want zoals gezegd hebben wij helemaal geen zin in een verhuizing, maar wij hebben dan ook geen reden tot klagen. Dat in tegenstelling tot heel wat collega’s die vanwege langdurige klachten na het verlopen van hun huurcontract besloten te gaan verkassen.

Pas nog is een collega van mij verhuisd vanwege langdurige problemen met de elektriciteit en hij was dat zo zat dat hij besloot een ander huis te zoeken. Er staan hier zat huizen te huur en een ander huis vinden is dan ook helemaal geen probleem, en dat weten de huisbazen ook en vandaar dus de toeschietelijkheid als je nog wat wensen hebt.

Vandaag is er bij ons in ieder geval al een groep schilders bezig geweest om ons hek te verven. Dat stond niet eens op ons lijstje, dus dat is mooi meegenomen al is Riet geloof ik niet helemaal te spreken over de kleur. Ja, want daar hadden we dan blijkbaar geen inspraak in, dat dan wel weer.

En na het zien van al die prachtige foto’s van mijn schoondochter op Facebook moet ik toch zelf ook maar weer eens wat moois laten zien. Vandaar vandaag een mooi plaatje (al zeg ik het zelf) van onze kleine Monster…

De hulpverlening voor de slachtoffers van de supertyfoon “Yolanda” is inmiddels op gang gekomen maar er is blijkbaar toch nog niet genoeg leed in dit arme land. Gisteren trok er alweer een tyfoon over het land, weliswaar lang niet zo krachtig als de supertyfoon maar toch nog krachtig genoeg om een tropische storm te worden genoemd.

Deze storm heeft een koers die zuidelijker ligt dan de supertyfoon maar veroorzaakt genoeg overlast in de getroffen gebieden om de hulpverlening, die op dit moment hoofdzakelijk moet komen via schepen, vliegtuigen en helicopters, te bemoeilijken. Stormen krijgen altijd een naam die begint met een letter van het alfabet, te beginnen bij “A”, en deze tropische storm heeft de naam “Zoraida” gekregen. De letter “Z” geeft dus aan dat we geen letters meer hebben voor een volgende tyfoon…

En of het allemaal nog niet genoeg is, je gelooft het echt niet, is het eiland Bohol gistermiddag weer getroffen door een aardbeving van 4.5 op de schaal van Richter. Dit eiland was behalve door de supertyfoon afgelopen vrijdag vorige maand ook al getroffen door een zeer zware aardbeving. Dit was volgens de deskundigen nog een naschok van die aardbeving van vorige maand, maar vooruit, dit kan er ook nog wel bij!

Ik weet niet wat er overal nog van de ramp te zien is op de journaals maar de beelden die wij nog ieder uur zien op de lokale nieuwszenders zijn hartverscheurend. Mensen die volkomen van hulp zijn verstoken omdat ze onbereikbaar zijn en die helemaal niets meer hebben, geen huis, geen voedsel, geen drinkwater en geen medicijnen.

Op het vliegveld van Tacloban bivakkeren duizenden mensen die hopen voedsel te kunnen bemachtigen van de eerste vliegtuigen die daar aankomen en dat heeft al voor grote problemen gezorgd omdat de uitgehongerde mensen de vliegtuigen willen bestormen. En dat is natuurlijk niet zo gek als je sinds afgelopen donderdag niks meer te eten hebt gehad, zoals de meesten.

Gelukkig komt overal in de wereld massale hulpverlening op gang, en dat is heel hard nodig. En ik hoop dat iedereen die dit leest ook wat wil bijdragen. Als je wilt weten wat je kunt doen stuur dan een mailtje naar Riet, haar email adres is rietvannieuwkoop@hotmail.com.

Een paar dagen geleden vertelde ik al dat er een groep schilders was begonnen in ons huis en daar wil ik even wat over kwijt. Mijn Katwijkse opa was namelijk huisschilder en ik ben dan ook niet helemaal onbekend met wat doorgaat voor degelijk schilderwerk. Althans in Nederland.

Mijn opa is op een heel erg korte carrière als visser na zijn hele leven schilder geweest, en hij heeft ook zijn hele leven voor dezelfde baas gewerkt. Mijn opa was niet alleen een vakman maar ook nog eens trots op zijn vak. Hij was een man die moeilijk stil kon zitten en ook als hij thuis was dan deed hij regelmatig een schilderklusje. In het schuurtje achter het huis had hij een indrukwekkende verzameling met “ressies” die hij gebruikte om een nieuw kleurtje te mengen om vervolgens tot afgrijzen van mijn oma de deuren in huis weer eens te gaan verven.

Maar niet zelden zat hij dan, terwijl de verf nog aan het uitharden was en het huis vol zat met kinderen en kleinkinderen die een bakkie kwamen doen, met een frons naar de deuren te kijken en wij wisten dan al wat er ging komen. Hij zat dan met zijn vingers op de tafel te trommelen en merkte vervolgens resoluut op, “Neen hoor, te bont. Veuls te bont”. Dan zat hij ongeduldig te wachten tot iedereen op zou zouten want dan kon hij het overnieuw gaan doen, met een ander mengkleurtje uiteraard.

Maar hoe vaak hij de deuren ook over schilderde, het ging altijd zorgvuldig. Als de onderlaag niet zo best meer was dan werd er eerst geschuurd, dan nog eens opgeschuurd, en dan ging er eerst een laag grondverf op. Die werd als hij droog was lichtjes opgeschuurd voor nog een laag grondverf, en dan pas ging de eerste toplaag er overheen. Die werd ook nog eens lichtjes opgeschuurd voor de uiteindelijke toplaag en dan pas was het goed. Dat proces werd niet aan getornd want het is de enige manier om de goeie solide verflaag te krijgen, en onze vroegere buurman Cock die ook schilder is doet het twee generaties na mijn opa nog steeds zo.

Nee, dan hier. Mijn opa zou zich omdraaien in zijn graf als hij het wist en in staat zijn om in een vliegtuig te springen om het over te doen. Ze schuren namelijk niks, ze vegen het te verven oppervlak zonder enige voorbehandeling met een doek een beetje schoon en beginnen er dan lustig overheen te kwasten. Het resultaat ziet er misschien aardig uit voor de leek maar als je wat van schilderen afweet dan weet je wel beter. De toplaag is heel kwetsbaar want de ondergrond is niet goed voorbehandeld.

Maar zo gaat dat hier, als het er op het oog maar goed uit ziet. De schilders zijn als je het mij vraagt ook geen professionals aan het resultaat te zien maar hoogstwaarschijnlijk van de straat geplukte vrijwilligers of werkeloze bekenden die een centje bij verdienen.

Riet heeft trouwens andere problemen met het schilderwerk, want met name het hek is geschilderd in een totaal andere kleur dan het was en Riet vindt de nieuwe kleur helemaal niks. Zelf vind ik het eigenlijk wat de kleur betreft wel meevallen, maar wie ben ik. Op de foto zie je het geschilderde hek en de inzet laat de oude kleur zien die overigens helemaal dof en kaal was geworden.

Maar mijn opa zou het pas geschilderde hek misprijzend aankijken en ik weet ook wat hij zou zeggen: “Te bont, veuls te bont”….

Gisteravond was er het jaarlijkse ALIG feest en daar gingen we uiteraard naar toe. Er waren over de honderd kaarten verkocht, de opbrengst van de kaarten is voor het goede doel en het beloofde ook nog eens een gezellige avond te worden. Riet kent natuurlijk inmiddels al heel wat van de ALIG vrouwen en ikzelf ken inmiddels ook wat van de bijbehorende mannen. Daarbij kan als bijzonderheid worden vermeld dat er vrijwel geen andere Shell vrouwen lid zijn van ALIG en ik dus heel weinig collega’s van mijn werk tegenkom op zo’n avond. Dat is eigenlijk wel zo leuk want dan hoor je ook eens andere verhalen.

Het feest was gezellig en het werd voor ons doen ook aardig laat. Omdat het huis waar het feest werd gegeven niet al te ver van ons huis lag maakten we van de prachtige avond gebruik om er lopend heen te gaan, en omdat het ook ’s nachts nog steeds heerlijk buiten was sloegen we aanbiedingen om ons met de auto thuis te laten brengen af en gingen ook lopend terug naar huis.

Vanmorgen merkte Riet dat haar telefoon niet meer in haar tas zat, terwijl ze zeker wist dat ze die gisteravond bij zich had gehad. Ook een setje op het feest gemaakte foto’s was uit haar tas verdwenen terwijl ze zeker wist dat ze die erin had gedaan. Aan diefstal dachten we niet want haar portemonnee zat wel nog gewoon in de tas. Het leek ons erg sterk dat Riet onderweg dingen uit haar tas was verloren maar voor alle zekerheid volgden we toch even de route die we hadden gelopen om te zien of er iets terug te vinden was, maar natuurlijk zonder resultaat.

Na een sms-je naar de vrouw des huizes waar het feest was gehouden kregen we te horen dat er ook bij het opruimen geen telefoon was gevonden. Wel hoorden we dat er nog een andere telefoon was vermist. Voor alle duidelijkheid moet wel worden opgemerkt dat de vrouwen allemaal lekker nonchalant hun tassen overal open en bloot hadden laten slingeren want het was tenslotte een besloten feest en dan verwacht je geen rottigheid, nietwaar. We waren daarom ook nog steeds niet overtuigd van diefstal want het is niet echt logisch dat een van de feestgangers zoiets zou doen, en het cateringbedrijf was al vaker en zonder problemen door de ALIG vrouwen ingehuurd. Bovendien zijn er zoveel mensen met dezelfde iPhone dat we veronderstelden dat iemand per ongeluk Riet’s telefoon had meegenomen.

Dat verhaal hield echter niet lang stand want Riet beweerde bij hoog en bij laag dat ze haar telefoon de hele avond niet had gebruikt en dat die dus helemaal niet op een tafel had kunnen blijven liggen. Om het zekere voor het onzekere te nemen besloten we om in ieder geval de SIM kaart te laten blokkeren, wat bij een kantoor van de telefoonmaatschappij zonder problemen kon en Riet kreeg ook meteen gratis een vervangende kaart.

Ja, en toen kwam er een berichtje van de andere ALIG vrouw wiens telefoon ook was “verdwenen”. Ze had haar iPhone via de iCloud service van Apple kunnen traceren in een deel van de stad waarvan we zeker weten dat daar geen expats wonen. Dat was het bewijs dat de telefoons dus wel degelijk zijn gejat, en het gezellige ALIG feest laat ons dus achter met een schadepostje van een paar honderd euro.

Riet is nou nijdig omdat ik daar nijdig over ben…

Toen ik aan het eind van de middag op weg naar huis via mijn iPhone op Facebook keek zag ik tot mijn stomme verbazing het bovenstaande verhaal. Thuis gekomen rende ik meteen naar de tuin waar ik Riet zag zitten en liet het scherm zien. “Weet jij hier van?” vroeg ik. “Natuurlijk,” zei Riet, “dat heb ik vanmorgen al gezien”. Maar toen ik achter mijn PC zat om het verhaal goed te kunnen lezen en Riet over mijn schouder mee keek viel ze zowat om. Ze had dit verhaal dus helemaal nog niet gezien, ze had naar de foto gekeken en dacht dat het mijn eigen website was die ik had laten zien.

Stomverbaasd las ze het verhaal. Onze dorpsgenoten in Rijnsburg zijn dus spontaan allerlei acties gestart om de vrouwen van ALIG financieel te gaan steunen bij hun acties om de slachtoffers van de supertyfoon “Yolanda” te gaan helpen. En dat is natuurlijk fantastisch, want hoewel er al veel wordt gedaan (zo zijn de vijfentwintighonderd pakketten die ze gisteren hebben gemaakt vandaag op de boot geladen, er kan natuurlijk altijd nog meer worden gedaan.

Vanavond werd het echter nog gekker want Riet kreeg opeens allerlei WhatsApp-jes uit Rijnsburg, en op een geven moment kreeg ze Ans aan de telefoon die op dat moment werd geïnterviewd door RTV West, want die hadden ze in Rijnsburg ook gelijk maar gebeld met het hele verhaal. Het Skypen voor het tv interview lukte niet (vond Riet geloof ik niet eens zo heel erg) maar via de telefoon werd er toch een interview afgenomen en is het goede werk van ALIG dus nu ook nieuws in de regio Rijnsburg!

Allemaal goed nieuws, maar toch is er daarnaast nog iets waar ik vandaag ook nog even bij stil wil staan. Het is vandaag namelijk drie jaar geleden dat mijn vader overleed, en dat maakt dat deze dag ondanks alle mooie berichten toch een schaduwrandje heeft…

We hadden niet kunnen denken dat onze actie om geld in te zamelen voor de ALIG hulp acties zulke enthousiaste reacties zou oproepen. Uiteraard hadden we wel gehoopt op een paar donaties maar wat er nu gebeurt is niet te bevatten. De actie van onze vrienden in Rijnsburg heeft heel wat losgemaakt.

Gistermorgen heb ik mijn Filipijnse vrienden verteld wat er op dit moment in Rijnsburg allemaal gebeurd en de reacties die ik kreeg waren hartverwarmend. Nadat enkele vrienden mijn post op Facebook over de actie hadden gedeeld werd de actie hier ook bekend, en hier is een van de reacties:

“My friend Willem and his wife Maria appealed for help for Typhoon Yolanda victims from their friends and family in the Netherlands. It then ballooned to something bigger and became a fundraiser in their hometown complete with a local TV coverage. I do not understand Dutch but I can feel the love they have for our countrymen. Thank you to everyone out there for showing us that love and compassion knows no boundaries. We are deeply grateful and I am proud to have friends such as these who work tirelessly to spread love.”

Dus “Maraming Salamat” aan iedereen in Rijnsburg die zich voor de slachtoffers inzet namens al onze Filipijnse vrienden en collega’s.

Maar het werd nog mooier vandaag want er is inmiddels al een totaalbedrag van over de tweeduizend euro overgemaakt vanuit Nederland voor ALIG, en dat is nog niet eens geld van de actie in Rijnsburg. Volgens de berichten gaat het overigens met die actie zelf ook heel erg goed en dat is geweldig nieuws voor de vele mensen hier die dringend hulp nodig hebben.

Vandaag is er in ieder geval weer het nodige ingekocht, deze keer hoofdzakelijk handdoeken en dozen maandverband. Gisteren is er weer een lading hulpgoederen scheep gegaan, en op de foto daarvan kunnen jullie zien dat het geld goed wordt besteed!

Een drukke dag vandaag want Riet had vorige week zaterdag op het ALIG feest spontaan besloten om vandaag een barbecue te organiseren bij ons thuis. Geen enkel probleem natuurlijk behalve dat er dan heel wat boodschappen gedaan moeten worden, en dat moest allemaal vandaag omdat Riet de hele week druk is geweest met de hulpacties voor de tyfoonslachtoffers. Maar gelukkig verliep dat allemaal soepel, alleen deed zich in de loop van de middag een ander probleempje voor, het begon namelijk te regenen…

Het was de hele week prima weer geweest, zij het dat we af en toe ’s nachts een bui hebben gehad en een korte maar hevige bui gisteren overdag. Vanmiddag werden we verrast door een echt zeikregentje, zo’n spetterregentje wat lekker gestaag een hele tijd doorgaat. Gelukkig hebben we een overdekt terras waar we konden zitten en bleef de schade beperkt.

Er is overigens geen nieuws meer te melden van Riet’s gestolen telefoon. De cateraar had in eerste instantie braaf alle hulp aangeboden om de telefoon terug te krijgen maar heeft blijkbaar geen succes gehad bij haar overigens inmiddels ontslagen werknemers (vier stuks, drie broers en een oom) die verdacht worden van de diefstal en we hebben al dagen niks meer gehoord. De kans dat de telefoon nog terug komt is dus nihil, en de vraag is zelfs of dat nog wat uitmaakt want de telefoon van Riet’s vriendin die wel terug is “gevonden” bleek ernstig beschadigd omdat ze hadden geprobeerd hem open te maken. Jammer dus maar helaas…

De luchthaven van Manila heet Ninoy Aquino International Airport en ondanks de mooie naam heeft dit vliegveld een zeer bedenkelijke reputatie. Het is zelfs nog niet zo gek lang geleden door internationale reizigers uitgeroepen tot de slechtste luchthaven ter wereld, al denk ik dat dat ook weer overdreven is.

Alle faciliteiten daargelaten, het is zeker voor expats nogal een gedoe als je via deze luchthaven wilt vertrekken. Om te beginnen moet je heel snel afscheid kunnen nemen. Gedag zeggers mogen namelijk niet mee naar binnen en als je een auto langer dan een minuut voor de vertrekhal parkeert komt er al een uniform aan om je tot opschieten te manen. Op zich logisch want er is weinig ruimte en het is er altijd druk.

Als vertrekkende moet je al je reisdocumenten al in je hand hebben voor je naar binnen gaat want er staat een uniform bij de deur om dat te controleren. Erg zorgvuldig gaat dat overigens niet want als je maar met iets wappert is het tegenwoordig al goed (dat was overigens tot twee jaar geleden beslist niet zo). Eenmaal binnen is er een gang naar de vertrekhal, maar eerst moet je door een security check, wat altijd een beetje chaotisch is zoals alles waar veel Filipino’s bij betrokken zijn.

Eenmaal binnen moet je naar de incheck balie, uitgeprinte boarding passen werken hier namelijk niet. Niet dat de luchtvaartmaatschappijen er een probleem me hebben, maar je volgende stop is het loket waar je je luchthavenbelasting moet betalen en die accepteren geen uitgeprinte boarding passen, alleen die ouderwetse op girobetaalkaarten lijkende kaarten. Die belasting is overigens 550 Pesos per persoon en het moet contant betaald worden in Pesos of in Dollars, en niet zelden zie je dan ook mensen weer weglopen op zoek naar een flappentap.

Voor de toeristen volgt nu de grote hal waar de paspoortcontrole is, maar dat geldt niet voor ons expats. Expats zoals Riet en ik hebben namelijk een ACR kaart, zeg maar onze werk- en verblijfsvergunning, en als je die hebt moet je naar een volgend loket om “uitreisbelasting” te gaan betalen. Dat is altijd een vorstelijk bedrag per persoon maar het is totaal onvoorspelbaar hoeveel het is. We hebben zelfs al meegemaakt dat wij een ander bedrag betaalden dan de persoon voor ons die dezelfde eindbestemming had als wij.

Het bedrag ligt in ieder geval boven de tweeduizend Pesos per persoon, rond de veertig Euro dus best een flink bedrag, maar dat is dan wel inclusief 500 Pesos voor gebruik van de “Priority Lane”, een speciaal loket voor de paspoortcontrole. Dat klinkt positief maar dat is het beslist niet. Om te beginnen is het ook het invalidenloket, en alle rijke Filipino dames laten zich met een rolstoel via dat loket naar binnen kruien (en dat zijn er altijd heel wat), en de rij is er meestal langer dan voor de normale loketten. Er is alleen geen mogelijkheid om die 500 Pesos niet te betalen en in de gewone rij te gaan staan, dus eigenlijk is dit dus gewoon een vorm van legale diefstal.

Na de paspoort controle, die altijd heel lang duurt vanwege de vele stempels en formulieren kun je dan eindelijk door naar de laatste security check. De enige merkwaardigheid daar is dat er aparte checkpoorten zijn voor mannen en vrouwen. Nadat je je laptop weer in je tas hebt teruggedaan en je riem en je horloge weer hebt omgedaan ben je dan eindelijk binnen.

Het zal duidelijk zijn, twee uur van te voren aanwezig zijn is hier niet zomaar een indicatie, het is pure noodzaak. Vraag maar aan Riet want die heeft al eens moeten rennen om haar vlucht nog te halen terwijl ze twee en een half uur van te voren al aanwezig was op NAIA…

Niet vroeg op dus vanmorgen want de eerste etappe van de terugreis, de vlucht naar Kuala Lumpur, vertrok pas bij half twaalf. Wel moest ik op de luchthaven van Miri nog even een belangrijke boodschap doen, namelijk koekjes kopen bij “Famous Amos” voor onze Maleise vriendin Nonie. Die had toevallig vorige week een berichtje op Facebook gezet dat ze die koekjes zo miste op de Filipijnen en ik kon haar dus mooi een plezier doen met niet alleen haar favoriete koekjes maar ook nog eens gekocht in haar geboorteplaats want ze komt oorspronkelijk uit Miri.

Beide vluchten, eerst naar Kuala Lumpur en daarna naar Manila, waren met Malaysia Airlines waar ik normaal gesproken toch wel tevreden over ben maar deze keer scoorden ze niet erg hoog. Op de eerste vlucht kreeg ik als maaltijd een stuk rundvlees; toen de stewardess zag dat ik er niet van at vroeg ze of het niet lekker was en ik antwoordde dat ik dat niet wist omdat ik er met geen mogelijkheid een stuk vanaf gezaagd kreeg.

Ik zat me al te verheugen op de tweede vlucht want ik had op de heenreis een paar films gezien die ik graag kijken, maar ook dat viel tegen. Het vliegtuig bleek een ouwe bak waar helemaal geen entertainment systeem in zat! En het werd er in eerste instantie niet beter op. Positief was dat ik van stoel kon verkassen want ik had op mijn eigenlijke stoel een voetensteun die niet bleef zitten en iedere keer naar beneden kletterde tegen mijn schenen.

Ik wilde wat gaan lezen maar mijn iPad was leeg; die wilde ik opladen op de USB poort van mijn stoel maar die had helemaal geen USB poort. De stewardess vroeg wat ik wilde drinken; ik zei water en kreeg een Pepsi Light. Toen ze met brood langs kwam wees ik een broodje aan; ik kreeg vervolgens een ander op mijn bord.

Kortom, ik zat lekker te sacherijnen toen er dan toch nog een lichtpuntje kwam; ik kreeg een draagbare filmspeler met zowaar de film die ik wilde zien en ik kon me dus toch onderweg vermaken.

Nou ja, goed, we landden om acht uur volgens schema en omdat alles daarna heel vlot ging was ik om negen uur weer thuis in Alabang.