Riet is de afgelopen dagen erg druk geweest met al het goeie werk wat ALIG doet. Vandaag moesten er weer boodschappen gedaan worden voor de hulpzending van aanstaande maandag en dat ging voor de verandering eens heel soepel. Dat kwam hoofdzakelijk omdat het “boodschappenteam” vandaag voor de verandering eens bestond uit alleen Westerse vrouwen en dan gaat alles een stuk vlotter. Dat moet ik even uitleggen om geen vervelend beeld op te roepen van Aziatische vrouwen maar die denken nu eenmaal gewoon anders. Het komt er eigenlijk op neer dat die lang niet zo georganiseerd zijn en daardoor duurt het boodschappen doen met hen altijd veel en veel langer.

De boodschappen worden altijd gedaan bij de zogenaamde “Wet Market” (letterlijk “Natte Markt”), wat eigenlijk niet meer is dan een gewone markt met kramen met verse en goedkope spullen, zoiets als de “Kattekse Markt” maar dan alleen lang niet zo netjes. De vrouwen doen daar hun boodschappen omdat je daar (net als de Nederlandse slogan vroeger al zei) veel meer krijgt voor minder geld. Het gaat hier tenslotte niet zozeer om kwaliteit maar meer om de hoeveelheden die nodig zijn. De supermarkten bij de Wet Market zijn ook al niet bepaald netjes maar wel heel goedkoop en daar kan dus groot worden ingekocht voor veel minder geld dan bijvoorbeeld bij ons in Alabang.

Het inkopen zelf is echter iedere keer weer een feest waarbij voor Westerlingen het belangrijkste woord “geduld” is. Een grootverpakking van zeep komt bijvoorbeeld net als in Nederland in een doos, maar hier gaat de doos open en worden alle stukken zeep nageteld. Omdat de grootverpakkingen in de kelder staan wordt daarvoor de doos naar boven gebracht, want daar staan de klanten en die moeten het tellen kunnen zien. De auto’s van de ALIG vrouwen staan echter naast het magazijn dus nadat de zeep weer in de doos is gedaan moet die doos weer het trapje af naar beneden om te kunnen worden ingeladen.

Nu zouden de Aziatische vrouwen dat heel normaal vinden. Doris, de Duitse vriendin van Riet, kwam echter met een lumineuze suggestie. Wat als de vrouwen nu eens naar beneden kwamen en daar het tellen aanschouwden, want dat scheelt twee keer een trap op en af sjouwen. Vertwijfeld keken de Filipino’s elkaar aan en Riet zei dat je ze zag denken, “Wat een briljant idee! Waarom zijn wij daar niet op gekomen?”. Het antwoord is simpel, zo denkt een Aziatisch brein niet. Het is net als met het maken van de bonnetjes waarop tot in detail moet worden bijgehouden wat er allemaal wordt ingekocht, waarom wordt die bon niet tijdens het inkopen gemaakt, waarom gebeurt dat pas achteraf waarbij alles weer moet worden nagelopen?

Simpele dingen voor ons Westerlingen die wij dan ook efficiënt noemen, maar onze Aziatische vriendinnen zijn dat niet gewend. En wat de winkeliers betreft, het is dat die lastige Westerse wijven voor een kapitaal inkopen anders waren het gewoon lastige klanten geweest…

We vonden al een tijdje dat we wel weer eens een uitje verdiend hadden, en een gelukkige bijkomstigheid was dat ik nog de nodige vrije dagen op moest maken dit jaar. Een paar weken geleden zijn we dan ook eens gaan kijken naar een leuke bestemming en al vrij gauw kwamen we op de El Nido Resorts, gelegen voor de kust van het zuid-westelijke eiland Palawan.

Heel veel collega’s waren er al geweest en de verhalen waren allemaal ronduit lovend, met name over El Nido Miniloc, een van die vier resorts wat is gelegen op het kleine eilandje Miniloc. Een boeking was snel gemaakt bij het reisbureau waar we tot nu toe al onze binnenlandse tripjes bij hebben geboekt, en na nog wat geharrewar rond de e-tickets (die kwamen pas een week geleden) was het vandaag dan eindelijk zover.

De reis naar El Nido gaat met een klein luchtvaartmaatschappijtje genaamd “Island Transvoyager Inc.” wat volgens de website vliegt met kleine Dornier 228 toestellen met maar twaalf stoelen. Er wordt geopereerd vanaf een kleine terminal op de luchthaven NAIA waar wij nog nooit waren geweest, maar gelukkig wist onze chauffeur Lito waar we moesten zijn. De vertrekhal leek wel uit een dertiger jaren film, met zithoekjes met houten stoelen vrijwel naast het platform waar het vliegtuig al met de deur open klaar staat.

Helaas, ITI heeft recentelijk besloten tot de aanschaf van wat grotere en meer gangbare toestellen voor de vluchten naar El Nido in plaats van de Dorniers die zo uitnodigend voor onze neus klaar stonden. Een bus bracht ons naar de andere kant van het vliegveld waar het grote toestel stond te wachten, en dat was toch een lichtelijke teleurstelling dus want ik had me heel erg verheugd op de vlucht met de Dornier. Omdat die toestellen zo klein zijn vliegen ze veel lager dan grotere toestellen en het uitzicht had dan ook hoogst waarschijnlijk het gebrek aan beenruimte ruimschoots gecompenseerd.

We arriveerden op het piepkleine vliegveldje van El Nido, met een hele korte landingsbaan en een taxibaan die maar gedeeltelijk verhard is. Eerst per Jeepney, die overigens een stuk ruimer was dan die in Manila, en vervolgens per boot reisden we verder naar het eiland Miniloc waar we halverwege de middag aan kwamen.

De tocht met de boot voerde tussen de eilanden van El NIdo en de natuur maakte een overweldigend mooie indruk. Dat was meer dan we konden zeggen van het resort wat we na al die ophemelverhalen eigenlijk een beetje tegen vonden vallen. Prachtig gelegen, daar niet van, maar de accommodatie was laten we zeggen niet helemaal in overeenstemming met de folders en de verhalen die we hadden gehoord.

Maar we hebben besloten dat dat de pret niet gaat drukken, we zijn er net en we gaan hier lekker vier dagen relaxen!

Na onze relaxdag van gisteren besloten we om vandaag toch maar wat te gaan doen. De insteek waarmee we naar El Nido Miniloc waren gekomen was namelijk een hele verkeerde en daarom hadden we in eerste instantie een beetje een verkeerde indruk van dit resort. Goed, er mag hier en daar wel eens wat opgeknapt worden maar er is ook veel positiefs te melden.

Het belangrijkste waar we ons in hadden vergist is de prijs-kwaliteit verhouding. Het bleek namelijk dat niet alleen alle maaltijden maar ook vrijwel alle activiteiten die je hier kunt doen bij de prijs zijn inbegrepen. Snorkelspullen, kano verhuur en ook alle dagtripjes hoeven niet apart te worden betaald, en dan wordt het als je actief overal aan deelneemt een heel ander verhaal dan wij dachten.

Toch maar wat gaan doen dus, en dat begon vanmorgen voor mij al behoorlijk sensationeel. Ik wilde gaan snorkelen, wat hier zowat vanaf het strand kan omdat de kleine baai vol zit met koraalriffen en vis. Na de spullen opgehaald te hebben (die ik overigens mag houden gedurende mijn verblijf, erg handig) zag ik dat het voeren van de vissen was begonnen naast de pier waar de trap voor de snorkelaars is.

Tot mijn verbazing zag ik enorme joekels van vissen zwemmen. Het bleken Jackfish te zijn, of in het Nederlands horsmakrelen, die een meter lang kunnen worden en ruim twintig kilo zwaar. De zwarte joekels waren door het voeren min of meer tam gemaakt, en even later lag ik met nog een aantal snorkelaars in het water te kijken naar deze enorme vissen. Nieuwsgierig kwamen ze naar ons toe om telkens pas vlak voor onze neuzen weg te draaien. Ik had het gevoel dat al mijn haren overeind stonden…

Vanmiddag namen we deel aan de “Island Hopping”, een tocht met een boot langs een paar van de vele eilanden hier. We bezochten “Snake Island” (slangeneiland) waar overigens geen slangen te bekennen waren, alleen zwerfhonden. Het eiland dankt zijn naam dan ook niet aan een overdadige populatie van reptielen maar aan het pad wat het met laag water met het vasteland verbindt, wat kronkelig is net als een slang. Een wandeling naar een hooggelegen uitkijkpunt leverde een sensationeel uitzicht op.

Daarna bezochten we een eiland met een grot waar we via een kleine doorgang door naar binnen gingen. De laatste stop was ook weer een eiland met een grot, “Cathedral Cave” geheten omdat deze grot koepelvormig is. We moesten nu echter vanaf de boot kijken want dit eiland had geen strand of andere aanlegplaats.

We waren tegen Happy Hour weer terug in het resort na een geslaagde dag. Eindelijk konden we vanavond eens wat terug zeggen tegen het overigens geweldige personeel van het resort wat al twee dagen aan ons vraagt welke activiteiten we die dag hadden gedaan…

Eindelijk was het vandaag dan zover, het feest van ons project samen met Fluor, het bureau wat het ontwerp voor ons platform heeft gedaan. En voor mij was het belangrijkste van vanavond het optreden samen met een paar van mijn collega’s, met onze band “From the Chorus”. De bandnaam betekent “Vanaf het Refrein”, iets wat onze bandleider Dustin tijdens het oefenen veelvuldig riep als we een nummer aan het instuderen waren.

Het idee voor de band kwam van onze Project Manager Antoine die het wel een goed idee leek om op het feest een band te hebben met allemaal mensen die in het project werken. In eerste instantie was het feest vorige week gepland als Kerstviering, maar alle Kerstvieringen zijn afgelast en het geld van al die parties is geschonken aan de noodhulp voor de slachtoffers van supertyfoon “Yolanda”. In plaats van de vele Kerstvieringen werd er besloten om nu maar één bescheiden feest te geven, en wij mochten dan alsnog laten zien wat we in de afgelopen twee en een have maand geoefend hadden.

Het was een hele toer om een beetje band bij elkaar te krijgen. Zo hadden we om te beginnen geen bassist, en onze bandleider Dustin die gitarist is besloot om de bas ter hand te nemen. Helaas voor ons kreeg hij te horen dat hij voor het project naar het buitenland moest precies in de tijd dat het feest gegeven zou worden, en zo zaten we dus alweer zonder bassist. Gelukkig bracht Mark, een collega van Fluor uitkomst, want niet alleen was hij beschikbaar maar hij bleek ook nog eens een meer dan capabele bassist.

Het oefenen deden we meestal in een studiootje wat we afhuurden, en soms als dat niet beschikbaar was bij ons thuis of bij Melvin, onze drummer. Het ging ook allemaal niet van een leien dakje want behalve Dustin, Mark en ik had er niemand ooit in een band gespeeld, wat nou eenmaal de nodige aanpassing vereist, en regelmatig waren mensen niet beschikbaar vanwege het werk. Toch lukte het ons om in totaal in die korte tijd negen nummers in te studeren, waarvan de laatste pas afgelopen zaterdag voor het eerst werd gespeeld, het nummer “Best Song Ever” van “One Direction” notabene, wat ik overigens afgelopen vrijdag voor het eerst van mijn leven hoorde!

Hoewel er tijdens het begin van het optreden wat technische problemen waren met de gitaar van Carlos, waardoor er nog gauw even een verloting moest worden ingelast, werd het toch een succes. We kregen heel veel complimenten, al gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat dat waarschijnlijk ook te maken heeft met het feit dat de meeste mensen er waarschijnlijk niks van verwachtten.

Nou, dat laatste viel gelukkig mee, en een herhaling zit er bij een volgend feest in het nieuwe jaar vrijwel zeker aan te komen…

Het is nog maar een week drie tot de Kerst en de kerstkoorts heeft inmiddels hier in alle hevigheid toegeslagen. Vorig weekend was het net als ieder jaar een drukte van belang in onze Village vanwege de jaarlijkse St. James Christmas Bazar, maar dit weekend is het een totale chaos, niet alleen in de winkels maar ook in het verkeer.

Iedereen is op pad om inkopen te doen en dat heeft te maken met het feit dat aan het eind van de maand november iedereen een dubbel salaris krijgt, zeg maar een dertiende maand. Dat is hier overigens wettelijk verplicht en ook onze eigen Estela en Lito gingen dus dit weekend zoals ze vroeger bij de Nederlandse Marine plachten te zeggen met een “dubbel katje” naar huis.

Ook is de kerstverlichting inmiddels overal al in volle glorie te zien en veel huizen in de Village staan er ’s avonds sprookjesachtig bij, het lijkt af en toe de Efteling wel! Sommige huizen hebben complete kerststallen in de tuin, overal hangen kerstmannen aan de gevels en de vele lichtjes zorgen voor een fantastische sfeer. Ik wilde onze eigen verlichting ook vandaag gaan aanbrengen aan de gevel maar dat ging niet omdat vrijwel alle vorig jaar aangebrachte ophangpunten in de loop van het jaar eraf waren gevallen en die moeten dus eerst vernieuwd worden.

Uiteraard zijn ook de winkelcentra al helemaal in de kerststemming, en je kunt nu geen winkel meer in gaan zonder tot vervelend toe te worden bestookt met “I’m dreaming of a White Christmas”, “Jingle Bells” en “All I want for Christmas is you”. Met name dat gedoe over die “White Christmas” is natuurlijk tamelijk lachwekkend in een land waar temperaturen van onder de vijfentwintig graden als “Siberisch” worden betiteld…

Op de foto zie je de verlichting van een van de toegangswegen tot onze Village, de Acacia Gate.

Waar de hulp verlenende artsen in het rampgebied veroorzaakt door de verwoestende supertyfoon “Yolanda” bang voor waren is gelukkig nog steeds niet gebeurd, er zijn tot op heden geen epidemieën uitgebroken. Het “ramp op ramp” scenario wat zich heeft voorgedaan op Haiti een aantal jaren geleden waar een cholera epidemie uitbrak na de zware aardbeving is hier op de Filipijnen dus tot nu toe gelukkig uitgebleven.

Veel mensen hebben wel last van diarree, zware verkoudheid of zelfs longontsteking. Een ander probleem is dat in bepaalde gebieden het aantal gevallen van Dengue flink is toegenomen. Dengue, of in het Nederlands Knokkelkoorts, is een virus wat overgebracht wordt door muggen en kan zeker in geval van een verzwakt lichaam zelfs dodelijk zijn. Normaal gesproken overlijden er per jaar al tientallen mensen aan Dengue maar dat zouden er als gevolg van de lichamelijke toestand van veel slachtoffers veel meer kunnen worden dan normaal al het geval is.

Dengue kenmerkt zich door hele hoge koorts, zware hoofdpijn, pijnlijke gewrichten en soms ook huiduitslag. Een vaccin tegen deze ziekte is er niet en er is ook geen specifieke behandeling anders dan het bestrijden van de koorts, zorgen voor pijnverlichting  en proberen uitdroging te voorkomen. Bij mensen met een sterk gestel kan Dengue al een flinke aanslag op de gezondheid zijn, laat staan bij de toch al danig verzwakte slachtoffers van de supertyfoon.

Het virus wordt zoals gezegd verspreid door muggen, maar wel maar van één soort, namelijk de tijgermug. Zoals de naam al doet vermoeden is deze muggensoort te herkennen aan een patroon van witte strepen of stippen op de rug. Omdat muggen in het algemeen een voorkeur schijnen te hebben voor dunne blanke huid is Dengue ook een risico voor toeristen. En niet alleen tijdens de vakantie zelf, het probleem is namelijk dat de ziekte een incubatietijd heeft van acht tot tien dagen dus het kan zomaar zijn dat een toerist al lang en breed weer thuis is als de ziekte zich openbaart.

Flink smeren met anti-muggenspul is de enige oplossing, en zelfs Riet en ik doen dat nog steeds. In tegenstelling tot wat je zou denken is Dengue namelijk in onze “rijke” Village ook een groot probleem. Muggen broeden namelijk op stilstaand water, en daar is in onze Village heel wat van te vinden in, jawel, de zwembaden. In bewoonde huizen worden de zwembaden onderhouden en gaan er chemicaliën in het water om muggen te weren, maar er zijn heel veel huizen die te huur staan. Veel van die huizen hebben en zwembad wat niet of nauwelijks wordt onderhouden en die vormen zo een ideale thuisbasis voor muggenlarven.

Tenslotte nog even dit, Dengue is niet een typisch Filipijns probleem want het komt overal in tropische gebieden voor. Erger nog, het verspreidt zich door het massatoerisme naar landen waar de tijgermug normaal gesproken voorkomt. Die toeristen nemen onbewust muggen of larven mee in hun bagage, en er stond pas nog in de Nederlandse kranten dat de tijgermug niet alleen al regelmatig in Nederland is gesignaleerd maar dat de soort zich er ook nog goed schijnt thuis te voelen. Lekker dan…

De laatste werkdag van het jaar zit er voor mij al op, en nee, ik heb nog niet echt vakantie maar ik hoef niet meer naar kantoor. Dit was op zich niet zo gepland maar komt door een samenloop van omstandigheden.

Riet en ik vertrekken volgende week donderdagavond naar Nederland voor een vakantie van twee weken, en daarvoor had ik een aantal vrije dagen opgenomen. Ik had het precies zo uitgemikt dat ik nog tien vrije overhield om mee te nemen naar volgend jaar, het maximum wat is toegestaan. Mocht ik meer vrije dagen overhouden dan dat maximale aantal dan worden die uitbetaald, wat per saldo weinig oplevert en bovendien vind ik dat zonde van mijn vrije dagen dus had ik alle resterende dagen gereserveerd voor eind december.

Maar wat bleek, we hebben in de weken dat ik vrij genomen heb de 24e en de 30e toch al vrij, dus plotseling had ik weer een overschot van twee dagen. Nu was de eerste gedachte om die dagen dan gewoon voor aan de vakantie te plakken maar dat ging niet want ik blijk volgende week een cursus te hebben van maandag tot en met donderdag.

Ik wist uiteraard wel van die cursus af, ik had me zelf daarvoor opgegeven maar ik dacht dat die cursus een dag zou duren en dat blijkt plotseling vier dagen te zijn. En dat liet dus heel weinig ruimte over voor die twee extra dagen die ik nog over had en er zat dus niets anders op dan ze eind deze week maar op te nemen.

En zo ben ik dus morgen en overmorgen vrij, een lekker lang weekend nog voordat we op vakantie gaan. En dankzij de cursus van volgende week zit het echte werk er dus voor dit jaar al op, al zal ik waarschijnlijk volgende week nog wel af en toe op kantoor binnenvallen want de cursus is in het Vivere Hotel wat praktisch naast het kantoor staat zoals de foto laat zien die ik heb genomen vanuit ons kantoor.

En vanavond was de op een na laatste Quiz Night van het jaar. Het ging weer niet echt geweldig, of je moet het opschuiven van de laatste naar de op een na laatste plaats dankzij de laatste vraag een succesje noemen…

Er stonden vandaag, een dikke maand nadat de supertyfoon “Yolanda” huishield hier op de Filipijnen, cijfers bekend gemaakt over het aantal slachtoffers. Daarover deden de laatste weken allerlei verhalen de ronde; de ene bron zei dat het gelukkig meeviel omdat de mensen vooraf waren gewaarschuwd, andere bronnen meldden vele vermisten waarvan werd aangenomen dat ze waren omgekomen. Onzekerheid over de vermisten en de grote problemen met het opruimen van de puinhopen waaronder mogelijke slachtoffers zouden kunnen liggen waren de grootste oorzaken van de soms verwarrende cijfers die werden doorgegeven.

Vandaag is door de overheid het officiële aantal slachtoffers tot op heden bekend gemaakt en dat ligt vele malen hoger dan de eerste schattingen, namelijk op meer dan zesduizend. Daarnaast zijn er nog steeds ruim achttienhonderd mensen vermist, waaronder ook een aantal Nederlanders die hier wonen maar waar nog geen teken van leven is vernomen na de ramp. De Nederlandse ambassade heeft geprobeerd alle Nederlanders waarvan familieleden geen nieuws hadden vernomen op te sporen en dat is in de meeste gevallen wel gelukt, maar desondanks zijn er nog steeds meer dan tien Nederlandse vermisten.

Naast het aantal slachtoffers is ook bekend gemaakt dat de huizen van zestien miljoen mensen zijn verwoest of beschadigd en dat het herbouwen minstens drie jaar gaat duren. Denk je eens in, dat aantal getroffen mensen is dus gelijk aan de totale bevolking van Nederland! Harde cijfers, die hoewel niet onverwacht toch aangeven hoe groot het menselijk leed is in de getroffen gebieden.

Zoals verwacht zijn is de provincie Leyte het hardst getroffen, daar zijn meer dan vijfduizend slachtoffers gevallen. Een aantal van alle slachtoffers is overigens nog steeds niet geïdentificeerd en een aantal daarvan zijn begraven in massagraven op publieke begraafplaatsen.

Gelukkig was er ook nog wat positiefs te melden vandaag want Riet kreeg wat foto’s doorgemaild van het Kerstfeest wat vorige week is gevierd op de Southville School, onderdeel van een van de ALIG projecten. Riet was daar uiteraard ook geweest maar had zelf geen foto’s gemaakt.

Een van de ontvangen foto’s was gewoon te leuk om niet te plaatsen…

Madrigal Gate is de hoofdpoort van onze Village en daar staat het hele jaar door een kerstboom. Het enige verschil met de kersttijd is dat de boom dan wordt versierd met lichtjes en dit jaar ook met allerlei andere accessoires, maar opgeruimd wordt hij niet als de kerst voorbij is, alleen leeggehaald. Deze tijd van het jaar staat hij er weer in volle glorie bij en omdat ik al eens een foto heb geplaatst van de boom bij avond met de verlichting aan plaats ik deze keer een foto van de boom bij daglicht.

Verder was vandaag een rustige zondag met niet zulk heel zonnig weer, sterker nog het was zelfs met name in de middag redelijk bewolkt. Gisteravond laat barstte er zelfs nog totaal onverwacht een enorme plensbui los waar we overigens geen last van hadden want de bui viel pas toen wij allang al weer thuis waren van ons bezoek aan de San Mig pub.

Ook vanavond heeft het blijkbaar geregend want de straten waren nat toen we na te hebben gegeten bij restaurant “Appenzeller” naar buiten stapten. Gelukkig was het alweer droog en was het enige lastige het van ons lijf houden van de horde straatkinderen die voor de deur stonden te bedelen.

De opdringerigheid van deze kinderen is, als ze er zijn wat gelukkig niet altijd het geval is, van dien aard dat Riet van tevoren alle ritsen van haar tas al dicht doet. Je moet ze letterlijk op afstand houden want ze proberen zich aan je vast te klampen en dan is niets wat je in je zakken hebt veilig. In feite zijn het ook geen bedelaartjes maar beroepsrovertjes die meestal door volwassenen de straat op gestuurd worden om te “bedelen”.

Gelukkig kwamen we er zonder al te veel problemen langs en was het alleen nog even spannend toen we de drukke Zapote Road overstaken. Een Jeepney wilde daar gewoontegetrouw door rood rijden en zag ons pas op het laatste moment. Ik denk niet dat de passagiers blij waren met de chauffeur die op het allerlaatste moment vol op zijn rem ging staan. Gelukkig voor ons deden die het, iets waar ik hier ook geen weddenschappen op zal afsluiten…

Vandaag viel bij ons de maandelijkse rekening van het water in de bus en dat was een enorme verrassing. “Enorm” is het woord wat hier wel op zijn plaats is want zo kun je het totaalbedrag van de rekening wel noemen, bijna zeven miljoen Pesos oftewel ruim honderdtwaalfduizend Euro…

Normaal gesproken hebben we een waterrekening per maand van tussen de driehonderd en vijfhonderd Pesos, dus hooguit een Euro of acht, negen, en dan is dit toch wel even schrikken.

De oorzaak is uiteraard een administratieve fout die hoogstwaarschijnlijk is veroorzaakt door het feit dat er vorige maand een nieuwe watermeter is geplaatst. Die meter draait blijkt veel te snel te draaien en zelfs toen Estela alle waterpunten in huis had afgesloten tolde hij nog rond als een gek.

Normaal gesproken zou een telefoontje genoeg moeten zijn om dit probleem op te lossen maar dan moet er bij het waterbedrijf natuurlijk wel worden opgenomen. In eerste instantie heeft Riet ook wel iemand aan de telefoon gehad maar ze kon die persoon, die duidelijk heel slecht Engels sprak, niet aan zijn verstand peuteren dat er iets mis was en toen ze de telefoon overgaf aan Estela om het probleem in het Tagalog uit te laten leggen hing die kerel simpelweg op.

Gelukkig had een telefoontje naar onze huisbaas, Meneer Santiago, meer succes, Die stond meteen op de stoep en nam de rekening mee om het te gaan regelen. Nog geen half uur later was hij al weer terug en hij heeft het ook geregeld. Er komt een nieuwe rekening die in eerste instantie naar hem gaat omdat de waterrekening op zijn naam staat, en om zeker te weten dat ons geen oor wordt aangenaaid met een bedrag wat ze uit hun duim zuigen heeft hij ook alle rekeningen van de laatste twaalf maanden opgevraagd om te kijken wat voor ons een normaal verbruik is. En hij heeft ook zeker gesteld dat we niet worden afgesloten omdat de huidige rekening nog niet is betaald.

En dat zorgde voor een zucht van verlichting bij Estela, want die zit meer met het hele probleem in haar maag dan wij…

Op het moment dat ik dit bericht zit te tikken zitten we in de Business Lounge van Emirates op de luchthaven van Dubai te wachten op onze vlucht naar Amsterdam.

De tussenstop is korter dan verwacht en dat komt omdat we ruim een uur vertraging hadden in Manila en dus ook dik te laat aankwamen in Dubai. Persoonlijk had ik liever hier in Dubai wat langer moeten wachten dan in Manila, want het maakt nogal een verschil of je in de superdeluxe business lounge in Dubai zit of het aftandse equivalent in Manila…

Het was toch al een tamelijk lange zit daar, we waren ruim te vroeg op de luchthaven NAIA doordat onze chauffeur een kwartier te vroeg bij ons huis was. Niet dat dat een probleem was want hoewel we deze keer weer nauwelijks files hadden onderweg weet je dat nooit van tevoren en we zijn nou eenmaal graag op tijd omdat je ook op NAIA nooit weet hoe vlot alles daar gaat.

We hadden zelfs nog eerder op de luchthaven kunnen zijn want onze chauffeur stond tien minuten eerder ook al voor de deur. Ik zag hem aankomen en waarschuwde Riet dat we konden vertrekken. We zeiden gauw nog even gedag tegen Estela, maar toen we met onze koffers naar buiten stapten was de auto verdwenen. Gelukkig krijgen we van onze transportafdeling altijd het telefoonnummer van de chauffeur dus kon ik hem een berichtje sturen. Hij zei dat hij nog maar even een rondje was gaan rijden omdat hij zo vroeg was…

En zo zitten we nu dus te wachten op de tweede helft van onze reis, met de Emirates A380 naar Schiphol. In de tussentijd brengt Riet haar nicotineniveau weer op peil en drinken we een bakje koffie. Op de vraag of we ook iets wilden eten vroeg ik of ze misschien een muffin hadden. Moet je op de foto kijken wat ze voor mijn neus zetten…

Zag het er gisteren nog best redelijk uit met een zonnetje, vandaag was het weer bar en boos. Somber met heel veel regen, harde wind en daardoor voelde het ook veel kouder aan dan het in werkelijkheid was. Niet echt wat je noemt een plezierige dag dus en zo’n beetje het absolute tegenovergestelde van een “warm welkom”.

Het was ook weer effe wennen aan het Nederlandse verkeer, en daarbij vielen me twee dingen op. Allereerst dat hier de stoplichten irritant kort op groen staan, wat betekent dat je om de haverklap voor korte tijd stilstaat. Gek genoeg ervaar ik dat als veel frustrerender dan de stoplichten in Manila die bizar lang op groen staan maar dus ook erg lang op rood. Je zou zeggen dat het vervelender is als je veel langer moet wachten voor het stoplicht, maar gek genoeg ervaar ik dat niet zo.

Kijk, in Manila geldt ook oranje als groen, evenals de eerste drie seconden van rood, en dus is de kans op het halen van het stoplicht redelijk groot. Die kans is hier nul komma nul, mede dankzij het feit dat vrijwel ieder stoplicht is voorzien van een rood-licht camera die bovendien negen van de tien keer ook je snelheid nog eens controleert.

Het is gewoon erg frustrerend dat je als het druk is soms tot drie keer moet stoppen voordat je eindelijk voorbij een stoplicht bent omdat er hooguit drie tot vier auto’s per keer doorheen gaan. Vlottere doorstroming? Zeker nooit geen wiskunde gehad op school, vijf keer twee is net zo goed tien als twee keer vijf als je begrijpt wat ik bedoel.

Wel heel positief is de manier waarop Nederlanders zich toch aan de verkeersregels houden. Ik stond een paar keer voor een stoplicht op de baan voor rechtuit met naast me een auto op de baan voor rechtsaf, en onwillekeurig hield ik een schuin oog op de auto naast mij. En het was toch iedere keer een verrassing als de auto naast me inderdaad rechtsaf ging of wachtte op zijn eigen groene licht voor rechtsaf in plaats van een poging te doen zich voor mij op de baan voor rechtuit te wurmen.

Een overeenkomst is wel weer dat richting aangeven hier ook zo langzamerhand optioneel schijnt te worden…

Riet is hier helemaal gelukkig als ze boodschappen gaat doen. Afgelopen zaterdagochtend ging ze op pad om van alles in te slaan en was binnen een uur met alles wat op het lijstje stond terug. En dat soort efficiency zijn we niet meer gewend.

Het heeft vrijwel zeker te maken met het feit dat je in Nederlandse supermarkten nooit verrast wordt, het assortiment is bekend en je grijpt vrijwel nooit mis. Dat in tegenstelling tot de supermarkten in Alabang (die zelfs nog tot de betere van de Filipijnen behoren) want daar is het assortiment lang niet zo stabiel.

Neem bijvoorbeeld de Nederlandse kaas, die is er in bijna alle supermarkten meestal wel verkrijgbaar maar niet altijd. Nou is het zo dat als de een het niet heeft dat de ander het wel heeft, maar je moet dan dus al naar twee verschillende winkels. Kattenvoer is ook zoiets, de blikjes die wij altijd hebben zijn vrijwel overal verkrijgbaar maar ook weer niet altijd in dezelfde winkel. Sinaasappelsap, nog zoiets; ieder supermarkt heeft de pakken sap die wij willen, maar ook weer niet altijd. Kortom, je moet vaak meerdere supermarkten af om steeds dezelfde dingen te kopen en dat kost je gewoonweg meer tijd.

De afhandeling bij de kassa’s in Nederland is ook iets waar we met weemoed aan terug zullen denken als we weer in Alabang zijn. Gaat alles hier vlot langs de scanner met vrijwel geen haperingen, dat overkomt ons op de Filipijnen vrijwel nooit. Ruwweg de helft van de barcodes doet het daar niet, stickers met barcodes ontbreken vaak, en dan is er nog het feit dat de kassajuffrouw per klant gemiddeld twee keer zonder duidelijke reden bij de kassa vandaan loopt.

Goed, in Nederlandse supermarkten laten ze je wel lekker zelf tobben om alles in te pakken, maar omdat we daar aan gewend zijn hebben we geleerd om dat vlot te doen. Op de Filippijnen wordt alles voor je ingepakt, hetzij door een inpakker hetzij door de kassajuffrouw zelf, maar niet zelden ergeren we ons aan het tempo van het inpakken en helpen we zelf een paar handjes mee. Dit overigens tot stomme verbazing van degene die inpakt want de Filippino’s zelf steken echt geen hand uit.

Dat laatste kan trouwens ook niet want in die hand zit hun mobieltje waarmee ze bij de kassa aan één stuk door staan te sms-en…

Ondanks de sombere weersvoorspellingen van de afgelopen dagen was het vandaag onverwacht mooi weer. De bewolking was verdwenen, de lucht was daardoor blauw en de zon scheen. Doordat de temperatuur ook nog eens hoger was dan normaal voor de tijd van het jaar was het zelfs een hele aangename dag.

En ook het gebruikelijke familiediner met onze ouders was aangenaam. Riet had zich weer flink uitgesloofd om lekker gewoon Hollands eten op tafel te zetten en dat was weer heel goed gelukt. Spruitjes, een witlofsalade, varkenshaas en als toetje griesmeelpudding met bessensap.

Toen alle visite vertrokken was aan het eind van de middag bleek dat Riet toch ook nog niet helemaal bekomen was van de jetlag, hoewel het de eerste dagen wel mee leek te vallen. Om een uur of zes ging ze even naar boven voor een kort dutje, om even bij te komen zei ze zelf, maar ze is niet niet meer beneden geweest.

Ik heb zelf trouwens ook best slaap, mijn broek staat zoals ze dat in Rijnsburg zeggen, nog steeds op “de vreethaak”…

Een vast onderdeel van een bezoek aan Nederland is een of meerdere bezoeken aan de bioscoop. Als liefhebber van films mis ik dat want op de Filipijnen ga ik nooit naar de bioscoop. Niet dat er geen bioscopen zijn maar het trekt me gewoon niet.

Filipino’s zijn hele vriendelijke mensen, maar ze zijn ook luidruchtig. Dat weten ze; ze moeten er zelf ook altijd om lachen als je dat tegen ze zegt, en ze zijn de eersten om het toe te geven. Het zit in hun cultuur, vandaar dat het ook altijd rumoerig is wanneer er meerdere Filipino’s bij elkaar zijn. Ga maar eens op een zaterdagmiddag naar de grote Festival Mall en je weet precies wat ik bedoel.

Mijn probleem is dat als ik naar de bioscoop ga dat ik dan wil genieten van een goeie film en beslist niet lastig gevallen wil worden door pratende, bellende en popcorn kauwende mensen. Eerlijk gezegd moet ik bekennen dat ik geen ervaring heb met het Filipijnse bioscoop publiek maar wat ik heb gehoord houdt me al tegen om te gaan. Niet dat het in Nederland tegenwoordig veel beter is overigens. De Pathé bioscopen vertonen niet voor niks voor elke voorstelling op het scherm een nummer waar je een bericht naar kunt texten in geval van overlast.

Maar goed, vanavond ben ik met mijn broer en mijn beide zoons in Den Haag naar de film “The Hunger Games – Catching Fire” geweest en dat was een goed besteedde avond. Goeie film, iets beter nog dan deel één, en een publiek wat weliswaar opvallend jong was (en dus van de mobieltjes generatie) maar wel duidelijk was gekomen om van de film te genieten.

Voor herhaling vatbaar zou je zeggen, alleen draait er niet veel soeps meer op dit moment. Jammer hoor…

Een bezoek aan het Rijksmuseum in Amsterdam staat al jaren op de agenda maar het is er om de een of andere reden nog nooit van gekomen. Het kwam dan ook goed uit dat Robin en Chantal me uitnodigden om vandaag met ze mee te gaan. Ze hadden een paar vrijkaarten gekregen voor het museum en vandaag was de laatste gelegenheid om die te gebruiken.

We kwamen om even over elven aan bij het museum en al meteen werd duidelijk dat het nog wel even zou duren voor we daadwerkelijk binnen zouden zijn. Er stonden twee enorm lange rijen voor twee ingangen, een voor mensen die al een toegangskaart hadden en een voor mensen die nog geen ticket hadden. Ik had via het Internet een kaart gekocht en kon dus in de eerste rij aansluiten, maar Robin en Chantal moesten hun vouchers nog inwisselen voor een echt kaartje dus die moesten in de andere rij.

De rijen waren allebei een paar honderd meter lang en schuifelend ging het naar de ingang. Mijn rij ging wat harder maar het duurde toch nog bijna drie kwartier voordat ik binnen was. Daar moest ik nog dik een half uur wachten voordat Robin en Chantal eindelijk naar binnen kwamen.

Het zal duidelijk zijn, het was binnen heel erg druk, veel drukker dan we van tevoren hadden verwacht. Vooral in de Eregalerij, waar de beroemdste schilderijen hangen van onder andere Rembrandt en Vermeer, was het bomvol. Met name in de zaal met “De Nachtwacht” was het enorm druk en om het beroemde schilderij te kunnen bekijken moest er lichtelijk met de ellebogen gewerkt worden.

Maar al met al was het bezoek heel erg de moeite waard. Het museum is mooi, goed georganiseerd en de collectie is natuurlijk buitengewoon. Alleen waren we na ruim twee uur rondwandelen wel een beetje “schilderijen-moe”. Effe wat eten of zoiets simpels als een bakkie koffie viel alleen ook niet mee vanwege de enorme drukte in de stad. De wachttijd bij het Hardrock Café voor een tafeltje bedroeg drie kwartier en bij Starbucks stond er een wachtrij tot aan de deur. We hielden Amsterdam daarom toch nog vrij snel voor gezien.

Wel moest er eerst nog even worden afgerekend bij de parkeergarage, de somma van vierentwintig euro…

Oudejaarsdag was een dag zonder verrassingen. Het afsteken van vuurwerk begon al vanmorgen vroeg met een paar buurtkinderen die voor ons huis hun afsteekplek hadden en dat ging zowat de hele dag door. Vanaf twaalf uur was er een relatief rustige pauze want toen waren ze blijkbaar door hun moeder naar binnen geroepen voor de lunch, maar om één uur werd het knalfestijn hervat.

Overigens viel in zijn algemeenheid het vuurwerk mee en daar zal het weer wel mee te maken hebben gehad. Het was gewoon guur en dat is altijd een showstopper voor de vuurwerkfanaten. Die waren er weer genoeg en af en toe werden we opgeschrikt door vuurwerk wat meer op een bomaanslag leek.

Riet stond gewoontegetrouw vanmorgen weer in de rij bij de oliebollenkraam voor oliebollen (zonder krenten), appelflappen en Berliner bollen. Daarmee waren meteen het ontbijt, de lunch en het diner geregeld.

En verder was het een rustige oudejaarsdag die werd afgesloten bij onze vrienden Anja en Nico. Met de lekkerste kippenpootjes sinds… weet ik veel, heel erg lang!

Het zal inmiddels wel duidelijk zijn dat Riet en ik enorme kattenliefhebbers zijn. In Manila hebben we onze twee huisgenoten Monster en Abby, in Rijnsburg hebben we Paula en Loekie.

Paula is eigenlijk mijn kat, ik heb haar in 2004 voor mijn verjaardag gehad nadat we onze vorige kat Sproet drie jaar eerder moesten laten inslapen. Riet bezwoer toen dat er nooit meer een kat in huis zou komen maar ze ging uiteindelijk toch maar weer overstag. Paula was toen ik haar kreeg ongeveer een jaar oud en een heel schichtig beestje, maar in het asiel had ze met name op Robin een hele positieve indruk gemaakt en daardoor werd ze uitgekozen.

Dat schrikachtige wat Paula had is in de loop van de jaren nooit helemaal verdwenen. Nog steeds schiet ze als een schicht weg als er iets onverwachts gebeurt of er plotseling iets geluid maakt. Erger is dat ze ook een tamelijk sacherijnig beest bleek te zijn. Robin kan nog steeds alles met haar doen en Martin eigenlijk ook wel, maar van mij moet ze weinig hebben en Riet moet ze al helemaal niet.

Martin en Sandra hadden in 2011 besloten om zelf ook een kat te nemen en dat werd Loekie. Loekie is in tegenstelling tot Paula wel een heel gezellig beest die iedereen waar ze bij zit voortdurend aanmaant om toch vooral door te gaan met achter haar oren te krabben. Het is in twee jaar tijd ook een hele grote kat geworden, echt een joekel van een beest, maar wel met een heel lief koppie al kijkt ze op de foto een beetje listig.

Ze kunnen het niet echt best samen vinden, die twee, en dat ligt vooral aan Paula die zoals gezegd nogal eenkennig is, ook heeft ten opzichte van andere katten. Loekie wordt min of meer getolereerd als ze Paula niet voor de voeten loopt, en als dat toch gebeurt dan vliegen de dames elkaar in de haren. De situatie is houdbaar doordat de beide katten elkaar toch zoveel mogelijk uit de weg gaan.

De eerste helft van onze terugreis zit er al weer op want op dit moment zitten we in de Business Lounge van Emirates op de luchthaven van Dubai. De vlucht verliep voorspoedig al zag het daar aan het begin niet naar uit omdat we alweer vertraging hadden, deze keer veroorzaakt doordat het vliegtuig later dan gepland op Schiphol arriveerde vanuit Dubai.

Veel geslapen hebben we onderweg niet, ik helemaal niet en Riet maar een uurtje. Dat kwam hoofdzakelijk omdat het op dit moment hier even voor twaalven in de avond is, en omdat we voor ons gevoel nog steeds op Nederlandse tijd zitten dus eigenlijk pas negen uur in de avond. Bovendien duurde de vlucht maar zes uur, een uur korter dan op de heenreis twee weken geleden omdat we deze kant op “wind mee” hebben.

Niet slapen betekent voor mij altijd films kijken en ik heb er bijna drie gezien. De film “Rush” over de Formule 1 coureurs James Hunt en Niki Lauda was geweldig, de film “Malavista” met Robert de Niro en Michelle Pfeiffer was ook erg goed, en de derde film “Byzantium” moet ik op de vlucht naar Manila nog afkijken.

We hopen overigens op die vlucht ook nog een stevig oogje dicht te doen…

De eerste werkdag van het jaar is er altijd een van handen schudden en nieuwjaarswensen, dat is hier niet anders dan in Nederland. Alleen volgt hier op de nieuwjaarswensen altijd meteen de vraag waar of je geweest bent met de feestdagen want veel expat collega’s zijn net als wij naar huis geweest. De daarop volgende vraag was dit jaar hoe het weer was geweest, want zeker degenen die naar Europa zijn geweest hadden daarmee geen echt plezierige ervaringen.

En er was aan het begin van dit nieuwe jaar een email van onze Project Manager met een uitgebreide terugblik op het afgelopen jaar. Er was heel wat te melden want wat het werk betreft is het een druk en veelbewogen jaar geweest.

Het deel van het project wat twee nieuwe putten moest boren in het gasveld is zo goed als klaar. Een boorschip is drie maanden bezig geweest om de putten te boren, waarna de installatie op beide nieuwe putten is geïnstalleerd en beide zijn gekoppeld aan de bestaande installatie. Dat is allemaal onder water gebeurd op een diepte van achthonderdvijftig meter. De eerste put is al operationeel, het eerste gas stroomde op 20 december, de tweede put wordt nog getest maar staat ook op het punt om operationeel te worden.

Voor mij betekent dat dat ik de komende tijd druk zal zijn met het op orde krijgen van alle documentatie van dit deel van het project en zorgen dat alle informatie in de juiste systemen wordt geladen.

Het andere deel van het project, het bouwen van het nieuwe platform, vordert gestaag. Dat platform moet in het derde kwartaal van 2014 klaar zijn en dan wordt het versleept naar de plaats waar het zal worden geïnstalleerd, naast het bestaande platform in de Zuid-Chinese Zee. Aan het eind van het jaar moeten dan de werkzaamheden beginnen om het nieuwe platform te koppelen aan het bestaande.

Genoeg te doen dus in het jaar dat wat werk betreft voor de meesten van ons vandaag pas is begonnen…

Ook in de Filipijnen vieren ze uitbundig oud en nieuw, met veel vuurwerk tijdens de jaarwisseling. Maar er zijn ook nogal wat verschillen want ze houden er nogal wat rare gebruiken op na die vrijwel allemaal ingegeven zijn door één of andere vorm van bijgeloof. Want ze mogen dan wel ontzettend Katholiek zijn, ze zijn nog veel bijgeloviger!

Zo bevat het menu met oudejaar een aandeel vaste onderdelen. Er staan vrijwel zeker noedels op tafel want die garanderen een lang leven, en een ander vast onderdeel van het menu is eieren want die staan weer voor nieuw leven. Er is kleefrijst want daar blijft de voorspoed aan kleven, maar kip zul je niet aantreffen want een kip moet scharrelen om eten te vinden en dat wil je zelf niet hoeven doen in het nieuwe jaar. En er zullen als het even kan twaalf verschillende soorten ronde vruchten op tafel staan, voor elke maand één, en daar zijn als het kan druiven bij. De ronde vorm verwijst naar een afgeronde cyclus en dat zou geluk moeten brengen.

Dat ronde komt ook terug in de kleding want iedereen zal proberen zoveel mogelijk kleding te dragen met een bolletjesmotief, ook hier brengt de ronde vorm geluk. En het huis moet netjes zijn want als je huis netjes is met oudejaar dan is dat een voorteken voor de netheid van je huis in het komende jaar. Er wordt dus op de laatste dagen van het jaar grondig schoongemaakt en gepoetst zodat het huis op oudejaarsavond van onder tot boven blinkt.

Filipino’s maken veel lawaai bij de jaarwisseling. Net als in Nederland is er veel vuurwerk, maar ze slaan ook op potten en pannen want al die herrie verdrijft de boze geesten. Om de voorspoed binnen te laten worden alle ramen en deuren (inclusief kastdeuren) opgezet. Er worden muntstukken op tafels gelegd en in broekzakken gedaan (waarmee veelvuldig wordt geschud) om verzekerd te zijn van welvaart in het nieuwe jaar. Ook zorgen ze ervoor dat hun portemonnee op oudejaarsavond flink gevuld is want dat is een voorteken voor een goedgevulde portemonnee in het komende jaar. Filipino’s zullen wel proberen om op de eerste dag zo weinig mogelijk geld uit te geven want dat is weer gunstig voor de toekomstige financiële situatie.

En klokslag middernacht springen alle Filipijnse kinderen zo hoog mogelijk in de lucht want dat helpt ze om sneller te groeien. En dat terwijl ze hier al snel genoeg volwassen moeten zijn…

Groot feest vandaag want het is precies honderd jaar geleden dat Shell op de Filipijnen is begonnen, met de verkoop van kerosine. In de afgelopen honderd jaar heeft Shell zich hier ontwikkeld tot een van de belangrijkste leveranciers van olie en gas. Daarnaast heeft het bedrijf belangrijke bijdragen geleverd aan de infrastructuur en zijn er heel veel projecten uitgevoerd om de levensstandaard op de Filipijnen te verhogen.

Behalve Shell zelf besteden de media dan ook ruime aandacht aan dit jubileum. Een van de grootste kranten, de Inquirer, heeft vandaag een speciale omslag die helemaal is gewijd aan Shell, weliswaar betaald door het bedrijf zelf, maar in de krant staan ook de nodige artikelen die de rol van Shell in deze samenleving benadrukken.

Nou krijgt een jubilaris natuurlijk vrijwel altijd positieve toespraken, dat is zo, en er is natuurlijk ook wel de nodige kritiek. Zo is de brandstof van Shell erg duur in verhouding tot andere merken, wat ook weer niet helemaal eerlijk is omdat de lokale merken minder belasting hoeven te betalen. Maar het maakt het toch minder aantrekkelijk voor de gewone mensen, en hoewel je vraagtekens kunt zetten bij de kwaliteit van sommige brandstoffen in verhouding tot wat er bij Shell uit de pomp komt geeft de portemonnee ook hier vrijwel altijd de doorslag.

Feit is wel dat Shell bekend staat als een goeie werkgever voor de Filipino’s waarbij met name opleiding altijd hoog in het vaandel staat. Ik heb zelfs sollicitanten gehad voor een tijdelijke baan die genoegen wilden nemen met minder salaris dan ze ergens anders konden krijgen omdat ze zoals ze zelf zeiden Shell op hun CV wilden hebben staan.

Hoe het ook zij, de feestelijkheden gaan het hele jaar nog door maar vandaag was dus de aftrap. Gefeliciteerd Shell Philippines!

Het omruilen van het Nederlandse winterweer, wat overigens meer weg had van herfst in de twee weken dat we er waren, voor het weer op de Filipijnen was zoals verwacht erg plezierig. Riet had zich vooraf verheugd op twee weekjes winterweer, maar zelf heb ik dat helemaal niet. Na ruim drie jaar in Zuid-Oost Azië ben ik het toch wel heel erg gaan waarderen dat het niet kouder wordt dan op zijn laagst vijfentwintig graden.

Toch is het weer de afgelopen week hier ook niet echt super geweest. Januari is op de Filipijnen de koelste maand en dat komt hoofdzakelijk omdat het nogal winderig is. Niet dat het echt koud is, al klagen de Filipino’s steen en been. Het is namelijk soms maar 26 to 28 graden, maar het is gewoon niet zo aangenaam als anders. Het was de afgelopen week de hele week winderig en veelal bewolkt, en het is ook ’s morgens vroeg bij het opstaan nog net niet helemaal licht. Wel heel anders dan de stikdonkere ochtenden in Nederland in deze tijd van het jaar maar toch nog net een beetje schemerig en dus niet het zonnetje wat normaal gesproken mijn dag meteen al goed maakt.

Nou is het niet zo dat we meteen een trui of een vest nodig hebben hoor, zo erg is het beslist niet. En Riet vindt het zelfs prima zo want volgens haar kun je nu tenminste wat doen zonder dat meteen het zweet van je lijf loopt. Ik denk daarom dat ik toch wat meer aangepast ben aan het klimaat dan Riet want ik klaag al net zo hard als de Filipino’s…

Wij vliegen eigenlijk best wel veel, niet alleen regelmatig heen en weer van de Filipijnen naar Nederland maar ook in de regio. En omdat onze vertrouwde KLM nou eenmaal niet overal beschikbaar is hebben we in de loop der jaren kennis gemaakt met heel wat andere en soms zelfs obscure luchtvaartmaatschappijen.

Tijdens ons verblijf in Rusland werden we wat dat betreft wel meteen in het diepe gegooid. Zeker Riet kan daarover verhalen vertellen waarvan je haren overeind gaan staan, maar gelukkig viel het in de praktijk over het algemeen wel mee. Sommige luchtvaartmaatschappijen bleken zelfs in vergelijking met wat wij gewend waren heel gunstig af te steken, zoals bijvoorbeeld de Koreaanse maatschappijen Korean Airlines en Asiana.

Vandaag stond in de krant de uitslag van het jaarlijkse onderzoek naar vliegveiligheid en daarbij kwam het Australische Qantas weer als veiligste maatschappij uit de bus. Qantas heeft weliswaar wat pechgevallen gehad maar nog nooit een ongeluk en heeft dus alweer de hoogste score gekregen. Een van mijn maten zegt altijd dat statistisch gezien de kans dat Qantas nu aan de beurt is voor een ongeluk dus steeds groter wordt, maar dat terzijde.

Andere goed scorende maatschappijen zijn onder andere onze huidige favoriet Emirates, maar daarnaast ook Cathay Pacific, All Nippon Airways en Eva Air. Grappig genoeg weigerde Riet een aantal jaren geleden nog om met die laatste drie maatschappijen te vliegen toen ze van Amsterdam naar Tokio moest reizen want dat waren zoals ze dat noemde “hokkie bokkie maatschappijen”. Nou geldt bij Riet al gauw dat onbekend ook onbemind maakt maar dat blijkt dus volkomen onterecht. Sterker nog, in de top tien komt zelfs geen enkele westerse luchtvaartmaatschappij voor.

Over vliegtuig ongelukken gesproken, we hebben nog steeds last van noodlandingen van neushoornkevers. Vrijwel iedere dag vinden we er een op het terras of zoals vanmorgen in het zwembad…

Riet heeft vandaag een drukke dag gehad. Vanmorgen had ze twee bijeenkomsten, een van de ALIG vrouwengroup en een van Outpost, de club voor expats van Shell.

Naar de ALIG bijeenkomst zou ze in eerste instantie drie Nederlandse vrouwen op sleeptouw nemen die hier net zijn aangekomen. Een ervan kennen we al, ik heb toen Riet in oktober in Nederland zat al kennis gemaakt met Dieuwke en haar man Klaas die hier toen waren voor een oriënterend bezoek, en Dieuwke is hier vorige week ook al bij Riet op visite geweest. Jammer genoeg was alleen Dieuwke vandaag in de gelegenheid om de ALIG bijeenkomst te bezoeken want het is natuurlijk voor Riet altijd leuk om hier Nederlandse vrouwen te ontmoeten.

Op de Outpost bijeenkomst kreeg Riet een koektrommel aangereikt voor ALIG, met daarin allemaal muntgeld. Dat hadden de dames van Outpost onder het loopje door bijeen gespaard door voor de slachtoffers van de supertyfoon “Yolanda”. Het enige probleem was dat de Outpost vrouwen eigenlijk wel wilden weten hoeveel er nu precies in de koektrommel zat. Riet bedacht dat ze vanmiddag wel even tijd had en heeft dus thuis de inhoud zitten tellen, een totaalbedrag van rond de 2200 pesos.

Nu we het er toch over hebben, nog steeds komt er mondjesmaat geld binnen op onze rekening voor de hulpacties van ALIG. Dat is natuurlijk nog steeds van harte welkom want de acties zijn nog steeds in volle gang. Het is de afgelopen weken weliswaar wat rustig geweest vanwege alle vakanties maar nu iedereen weer terug is gaat volgende week de draad weer worden opgepakt.

Vanochtend is er door ALIG alvast een cheque van een half miljoen pesos uitgereikt aan de hulporganisatie Springboard waar ALIG mee samenwerkt om op Leyte de school in het dorpje Isabelle weer op te bouwen. We zijn uiteraard trots dat onze familie en vrienden daar door de geweldige hulpactie in Rijnsburg aan hebben bijgedragen!