Het grootste gedeelte van de dag heb ik naar mijn beeldscherm zitten staren, kijkend hoe de cursor zich vanzelf over het scherm bewoog en er allerlei dingen vanzelf leken te gebeuren. Nee, mijn computer is niet bezeten door een boze geest, hij werd op afstand bestuurd door iemand van de Helpdesk die probeerde een probleem op te lossen wat ik zelf niet mag doen.

Alle Shell computers zijn namelijk “gelockt”, wat inhoudt dat je zelf vrijwel niets kunt veranderen. De reden hiervoor is te begrijpen, vrijwel iedereen tegenwoordig denkt dat hij of zij een computer expert is en dat heeft Shell in het verleden heel wat tijd en geld gekost. Mensen denken dat ze er verstand van hebben, verzieken hun computer totaal en verergeren daarna het probleem door te proberen het zelf op te lossen.

Om dat te voorkomen kun je nu zelf dus niks meer “repareren”, daarvoor moet je naar de Helpdesk bellen. Iemand van de Helpdesk neemt dan op afstand de besturing van je computer over en verhelpt als het goed is je probleem. Ik zeg bewust “als het goed is” want het personeel van die Helpdesk heeft niet altijd het buskruit uitgevonden om het maar eens zwak uit te drukken. Die Helpdesk is namelijk niet van Shell, om kosten te besparen is dat uitbesteed aan een extern bedrijf en die zetten om hun winst zo hoog mogelijk te houden natuurlijk niet hun slimste mensen aan de telefoons.

Vandaag was ik weer eens aan de beurt. Ik had een probleem en moest gedurende vier uur verspreid over drie verschillende sessies toekijken hoe de ene stompzinnige actie volgde op de andere. Is het wachten al frustrerend genoeg, het is nog veel erger als je er zelf toevallig wel verstand van hebt en met jeukende vingers naar het geknoei van een of andere nitwit moet gaan zitten kijken. Mijn probleem is dus nog steeds niet opgelost maar morgen is er weer een dag schijnt…

Gelukkig was de avond een stuk beter. Mijn voormalige collegaatje Leena was in de stad voor een werkbezoek en Riet en ik hadden haar uitgenodigd om samen ergens te gaan eten. Het werden tapas bij Barcino in Makati, en het was weer ouderwets gezellig!

De woensdagavond stelde me deze week voor nogal wat organisatorische problemen, en dat net terwijl ik dacht dat ik de indeling van mijn doordeweekse avonden aardig voor elkaar had. Er zijn namelijk nogal wat vrijetijds activiteiten die gecoördineerd moeten worden: twee keer in de week fitness, de Quiz Night in de Union Jack Tavern en sinds kort ook weer het oefenen met de band voor het komende project feest. De afgelopen weken was die indeling geen probleem, fitness op maandag en donderdag, de Quiz Night vast op woensdag en het oefenen met de band op dinsdag. Keurig geregeld dacht ik, maar daar is deze week verandering in gekomen.

Normaal gesproken doe ik op maandag na het werk een uur spinning op de sportschool, maar sinds deze week is die les verplaatst naar de woensdag. En dat zou nog net kunnen in combinatie met de Quiz Night maar nu heeft de band besloten dat er voortaan op woensdagavond geoefend gaat worden. En dat kan dus eigenlijk niet want daardoor komen zowel de spinning sessie als de Quiz Night in het gedrang. En eigenlijk heb ik geen zin om te kiezen dus moet er wat geregeld gaan worden. Ik heb vanavond de spinnig opgeofferd maar ik ga toch maar eens met mijn mede bandleden overleggen.

Over de Quiz Night gesproken, we zijn vanavond weggevaagd en volkomen kansloos laatste geworden van de zes deelnemende teams. En gek genoeg deden we het juist hartstikke goed voor ons doen met op vrijwel alle vragen minstens acht punten van de tien, en zelfs een paar negens en een enkele keer alles goed. Het was dan ook erg frustrerend om te zien dat telkens als wij weer een fraaie score haalden van acht punten, de andere teams er dus negen of tien hadden.

Het moet gezegd dat we wel onze bedenkingen hebben omtrent de eerlijkheid van sommige teams. Er doet bijvoorbeeld een team mee van Filippino’s wat vroeger altijd in de onderste regionen eindigde. Sinds een paar weken doen ze constant mee om de prijzen, en wij geloven niet dat dat komt omdat ze opeens heel veel hebben bijgeleerd. We hebben ze vanavond eens in de gaten gehouden en geconstateerd dat er voortdurend Smartphones en Tablets werden gebruikt, en wij denken niet dat ze alleen hun email zaten te lezen.

Het was wel heel erg opvallend dat ze met name slecht scoorden bij vragen die niet makkelijk op te zoeken waren, zoals een vraag met muziek fragmenten. Maar een vraag over vlaggen, waarbij toen vlaggen werden getoond (waarvan wij er met moeite vier raadden) leverde bij hun een score op van tien punten en dus alles goed. Zelfs de teams die het altijd erg goed doen haalden dat niet, want laten we eerlijk zijn, wie weet nou hoe de vlag van Angola eruit ziet? Ja, als ik met mijn iPad ga zoeken dan vind ik het waarschijnlijk zo. Maar dat doen wij niet want wij zijn eerlijk.

Tenminste, bijna altijd. Riet vindt namelijk dat als we een antwoord weten in het Nederlands en we het Engelse woord niet weten dat ze dan het recht heeft om dat op haar iPhone op te zoeken. En dat klinkt rechtvaardig. Toch?

Halverwege de week kregen we toch nog contact met mijn ouwe maat Karel nadat hij afgelopen maandag niet was op komen dagen. Het bleek dat het vliegtuig waarmee hij en zijn vriendin Gemma terug vlogen flinke vertraging had waardoor ze niet meer in de gelegenheid waren geweest om nog door te reizen naar Manila, en omdat we in eerste instantie geen contact konden krijgen kon er geen nieuwe afspraak worden gemaakt.

Dat lukte dus halverwege de week wel en we spraken af voor vanavond. Dit was voor Karel ook de laatste avond van zijn maand op de Filippijnen, vannacht vliegt hij terug naar Nederland en hij moest dus vanavond afscheid nemen van zijn vriendin Gemma. Maar voordat Karel terugvliegt zijn ze dus samen nog even bij ons langs geweest.

Na bij ons thuis kennis gemaakt te hebben met Gemma zijn we met zijn vieren naar de San Mig pub geweest om nog wat te eten en te drinken voordat Karel om een uur of tien met de taxi vertrok naar het vliegveld. Gemma overnacht bij ons en gaat morgen terug naar haar woonplaats Sabang op het ten zuiden van Luzon gelegen eiland Mindoro waar ze een klein pension runt. De bedoeling is dat ze van de zomer naar Karel in Nederland gaat en met een beetje mazzel zien we ze daar dan als wij daar ook zijn.

Verder is het nieuws dat het grote interne onderzoek naar ons project vandaag afgelopen was. We weten nog niet wat de resultaten zijn maar gezien het feit dat de bazen allemaal met een enorme smile op hun gezicht rond liepen vandaag ziet het er naar uit dat het resultaat positief was. Er werd tenminste al een spontaan feestje georganiseerd in de Union Jack Tavern aan het eind van de middag, waar ik dus helaas niet naar toe kon. Aanstaande maandag horen we de officiële uitslag, ik ben benieuwd.

Meteen nadat Riet vanmorgen naar buiten stapte kwam ze weer naar binnen en zei, “Er ligt een dood vogeltje op het terras”. Dan moet je dat opruimen zei ik, maar een beetje beteuterd zei ze, “Dat durf ik niet”. Ik ging dus zelf maar naar buiten om te zien wat er dan wel zo afschrikwekkend was, en ik moet toegeven dat het er niet fraai uit zag.

Vlak bij de tuintafel lag inderdaad een dood vogeltje, een wenkbrauw buul-buul (zo heten ze echt), en zo te zien had een kat het te pakken gehad want het buikje lag helemaal open. In eerste instantie dacht ik meteen aan een van onze katten maar dat geloof ik achteraf niet want die krijgen genoeg te eten en zouden het vogeltje als ze het gevangen hadden alleen als speelgoed hebben gebruikt. Bovendien zag ik toen ik het aangevreten kadavertje opschepte dat het al helemaal stijf was en dus al een tijdje dood. Ik vermoed dus dat het een wilde kat is geweest die vannacht ons terras heeft gebruikt als openlucht restaurant.

Maar sluitend bewijs voor de onschuld van onze katten heb ik niet want het zijn allebei echte jagers. Abby heeft al eens een vogeltje te pakken gehad wat overmoedig laag door de tuin vloog en zich volkomen verkeek op de op het oog nogal luie Abby, maar dat beestje had de mazzel dat het gebeurde terwijl Riet het zag en die joeg Abby nog op tijd weg. En ik moet ook zeggen dat de vogels het aan zichzelf te danken hebben want ondanks de duidelijke aanwezigheid van onze katten zitten ze veelvuldig in de takken van de bomen in onze tuin.

Vanmiddag toen Riet de sproeier had aangezet gingen ze er zelfs weer eens uitgebreid en volkomen in het zicht voor zitten. Of onze gevederde bezoekertjes nu weten dat de waterstralen de katten ervan weerhouden om toe te slaan aangezien hun jachtinstinct het blijkbaar moet afleggen tegen de afkeer om nat te worden weet ik niet maar ze genoten zichtbaar van hun bad en stoorden zich totaal niet aan de toekijkende katten…

Hoewel we in onze keuken een redelijk grote koelkast hebben staan hebben we daarin eigenlijk altijd gebrek aan ruimte. Je kunt eigenlijk wel stellen dat je in het Filipijnse klimaat nooit genoeg koelruimte kunt hebben, en niet alleen vanwege de bederfelijkheid. Koude drankjes zijn bij warm weer natuurlijk altijd lekker en daarvoor wil je dan ook genoeg ruimte hebben, maar ook zaken als chocolade (hagelslag!) kun je hier eenvoudigweg niet buiten de koelkast bewaren want in een normale kast smelt dat.

Het is dus eigenlijk altijd al schipperen geweest met de beschikbare ruimte in onze koelkast en Riet keek dan ook al een tijdje uit naar een klein tweede koelkastje, liefst een tafelmodelletje, wat we dan speciaal voor koude drankjes zouden gaan gebruiken. En het probleem werd een week of wat geleden nog groter toen onze vorige waterkoeler het begaf, want dat ding had een handig koelvakje onderin wat onze nieuwe niet heeft.

Maar gelukkig deed zich een buitenkansje voor toen vorige week een van Riet’s vriendinnen vertelde dat ze met haar man, die trouwens een collega van mij is, gaan verhuizen naar Singapore. En zij had een klein koelkastje wat ze niet van plan was om mee te nemen en wat ze dus wel voor een vriendelijk prijsje van de hand wilde doen. Mooi geregeld dachten wij, en vandaag kwamen ze het apparaat brengen. Het bleek alleen dat Riet het niet helemaal goed begrepen had want het kleine koelkastje bleek niet het door Riet begeerde tafelmodelletje te zijn maar een weliswaar niet al te grote maar toch gewone staande koelkast.

Gelukkig is onze keuken groot zat en konden we het ding makkelijk kwijt. En in plaats van een beetje extra koelruimte hebben we nu veel meer extra koelruimte. Handig toch…

Het eerste onderdeel van mijn ochtendritueel als ik ‘s morgens beneden kom is zorgen voor de katten. Dat hoef ik zelf niet te onthouden, daar herinneren ze me wel aan. Abby ligt steevast al voor de slaapkamerdeur en Monster wacht me tegenwoordig op onder aan de trap.

De bedoeling is dan uiteraard dat ik ze wat te eten geef waar vooral Monster me altijd luidruchtig aan herinnert en zelfs als ik die klaagzang niet door heb dan wordt het wel duidelijk doordat ze op nadrukkelijke wijze heen en weer gaat lopen tussen de etensbak en de kast waarin de zak met kattenbrokken staat. Ik krijg altijd de indruk dat het er niet eens zo zeer om gaat dat ze te eten krijgen, want Estela geeft ze hun portie blikvoer als ik weg ben, maar meer dat er wat in die lege bak zit.

Zo gauw ik aan die voorwaarde heb voldaan gaan de beide dames op de keukenvloer met elkaar liggen dollen terwijl ik mijn brood sta te smeren, maar soms dan willen ze meteen naar buiten. Toch zullen ze nooit als gekken de tuin in stormen zo gauw ik de deur open doe, ze speuren eerst door de open deur de omgeving af om te zien of er geen gevaar dreigt om dan voorzichtig naar buiten te sluipen.

Aan het gedrag van Monster op die momenten kun je goed zien dat ze afstamt van wilde katten. Als ze eenmaal buiten staat is het eerste wat ze doet een hoger punt opzoeken om vandaar een minuut of wat de omgeving af te speuren. Soms springt ze op de tafel, soms op de bank, maar altijd zie je die nek omhoog gaan en het kopje speurend in de rondte gaan. En dan springt ze bovenop Abby terwijl die nietsvermoedend langs komt lopen…

En vandaag was weer een bijzondere dag want achtentwintig jaar geleden werd onze oudste zoon geboren. Van harte gefeliciteerd, Robin!

Toen we onze tuinmeubels kochten kozen we kussenhoezen van een stof die we mooi vonden, maar waar we meteen al bang voor waren geweest gebeurde inderdaad. Na amper een jaar zaten er dusdanige slijtplekken in de stof dat het niet meer om aan te zien was en we besloten nieuwe kussenhoezen te kopen. Dat leek in eerste instantie geen probleem, we gingen naar hetzelfde winkeltje waar we ons tuinstel hadden gekocht, zochten nieuwe stof uit en gaven de maten op. Na aflevering bleek thuis dat de maten niet klopten en de vorm van de hoezen ook niet. De hoezen voor de rugkussens waren een beetje rond in plaats van vierkant en de hoezen voor de zitkussens waren of te groot of de rits zat verkeerd.

Kortom, de nieuw hoezen waren niet echt een groot succes maar we konden er met wat moeite wel mee leven dachten we. Al snel bleek dat de hoezen voor de zitkussens vreselijk verkleurden, en de naden van de te krappe hoezen voor de rugkussens begonnen te scheuren. Nadat Riet door haar gerook ook nog een paar kunstmatige gaten in de hoezen van het zitkussen van de bank had weten te fabriceren besloot ze een week of wat geleden dat er toch maar weer eens nieuwe kussenhoezen moesten komen.

Drie weken geleden ging ze terug naar het winkeltje, zocht nieuwe stof uit en gaf deze keer de eerste kussenhoezen (die we gelukkig hadden bewaard) mee als voorbeeld, in plaats van maten op te geven. Het zou twee weken gaan duren maar niet geheel onverwacht hoorden we niks. Riet besloot woensdag om maar eens een bezoekje aan de winkel af te leggen en kreeg te horen dat er wel degelijk een tekst bericht was verstuurd. Omdat Riet niks had ontvangen werd het telefoonnummer op de bon gecontroleerd, en dat verklaarde het probleem. Op onze bon stond Riet’s goeie nummer, maar op het exemplaar van de winkel stond een nummer wat om totaal onverklaarbare reden handmatig met pen was veranderd zodat dat niet meer klopte.

Nu dit duidelijk was kwam het volgende probleem, want de inhoud van de text was geweest dat de stof die Riet had uitgezocht niet leverbaar was. Of Ma’am maar even andere stof wilde uitzoeken. Dat deed Ma’am, maar de eerste drie stoffen die ze uitzocht in de staal bleken niet leverbaar. De stoom begon nu bij Riet uit haar oren te komen en ze vroeg waarom ze haar stalen lieten zien van stof die niet leverbaar was. Ja, dat wat misschien wel een goed punt en de winkelbediende wees een paar stoffen aan die wel leverbaar waren. Riet vond iets waar ze dan wel mee kon leven en kreeg te horen dat alles vrijdag of zaterdag klaar zou zijn.

Vanmiddag kwam de text binnen bij Riet met nieuws wat haar bijna deed ontploffen. De hoezen waren klaar, maar de stof die ze had uitgezocht was (je raadt het al) niet leverbaar dus hadden ze een andere stof gebruikt die zo werd er bij aangegeven stevig was en afwasbaar, maar tot afgrijzen van Riet…. groen!

Nu heeft Riet een gloeiende hekel aan groen dus dit was voor haar de druppel. Mompelend over de plaats waar de winkelbediende de hoezen zou kunnen stoppen als de kleur haar niet beviel en dat ze daar met alle liefde bij zou willen helpen reden we samen (het leek me verstandig maar even mee te gaan) naar de winkel in de Festival Supermall.

Gelukkig bleek de schade uiteindelijk mee te vallen. De kussenhoezen bleken meer crèmekleurig dan groen te zijn, al zit er wel een klein vleugje groen in, en de kleur bleek bij thuiskomst ook nog eens heel mooi te passen bij de kleuren van ons terras. En dat niet alleen, deze keer bleken de kussens inderdaad ook te passen! En zo heeft ook deze klucht na een moeizaam verloop toch nog een goed einde.

Als je een paar jaar op een project werkt in het buitenland dan leer je heel veel mensen kennen en je krijgt een uitgebreide kennissenkring. En omdat niet iedereen dezelfde tijd op een project werkt zie je behalve komen ook veel mensen gaan. Soms vertrekken mensen omdat hun werk voor het project erop zit maar af en toe vertrekken ze omdat ze ergens anders gaan werken.

Dat laatste is het geval met mijn collega Pete die aan het bureau naast dat van mij zit, hij heeft een andere baan aangenomen en keert terug naar Singapore waar hij werkte voordat hij naar ons project op de Filippijnen kwam. Zijn vertrek heeft ook gevolgen voor Riet want Pete’s vrouw Christine is een van haar beste vriendinnen en ze ziet haar dan ook met lede ogen vertrekken.

Vandaag organiseerden de Shell vrouwen een klein afscheidsfeestje voor Christine en nog een andere vrouw die ook vertrekt, Op dat feestje werd de bovenstaande foto gemaakt, Christine zit (voor de kijker) rechts naast Riet.

Verder was het vandaag een beetje een sombere dag wat het weer betreft, het heeft vanaf een uur of twaalf tot over vijven vanmiddag geregend. En dat is best bijzonder want sinds we terug zijn uit Nederland begin januari heb ik behalve een enkele bui ’s nachts en een enkel spettertje overdag geen regen meer gezien. Goed voor alles wat groeit dus, want daarvoor was een beetje regen hard nodig.

In de afgelopen jaren heb ik heel wat keren gevlogen met KLM en ik heb dan ook zo’n Frequent Flyer kaart waarop je “Miles” kunt sparen die je kunt inwisselen voor onder andere vliegtickets. Omdat bij KLM je saldo in principe niet vervalt heb ik een aardig saldo op kunnen bouwen van een paar honderdduizend van die miles, en in tickets omgerekend is dat toch een paar duizend euro om te besteden. En dat allemaal met miles die je toch gratis krijgt als je met KLM vliegt.

Maar zoals een ouwe Ierse collega van mij altijd al zei, “There is no such thing as a free lunch”, en inderdaad, ook hier blijkt een addertje onder het gras te zitten. Die miles vervallen alleen niet als je regelmatig met KLM vliegt, en daar zit nou net mijn probleem.

Riet en ik zijn er allang achter dat op de lange reizen die wij maken KLM nou niet bepaald de beste en zelfs niet de goedkoopste optie is. Zowel de service als het comfort blijven ver achter bij bijvoorbeeld Emirates en KLM is meestal nog duurder ook, dus als we naar Nederland vliegen dan is de keus eenvoudig. En omdat ik nu al anderhalf jaar niet met KLM heb gevlogen kreeg ik onlangs een berichtje dat als ik niet snel een vlucht boek bij KLM dat dan mijn miles per eind april gaan vervallen.

Nou, lekker klantvriendelijk is dat! Gelukkig is de datum van de vlucht niet belangrijk, als de boeking maar gedaan wordt voor eind april. Maar wat voor ticket moet ik dan boeken? Van Manila naar Amsterdam voor als we naar Nederland komen later dit jaar? Dacht het dus mooi niet! Ik twijfel nog tussen een hele goedkope ticket die ik dan al of niet gebruik, net hoe het uit komt, of kan ik misschien als ze dat wil mijn schoonzusje een plezier doen met een ticket naar de Filipijnen? Ik kan er nog een maandje over nadenken gelukkig.

Hopelijk krijg ik niet vandaag of morgen een berichtje van de Rabobank, “Als U niet voor het eind van de volgende maand een keer gebruik maakt van onze pinautomaten vervalt al uw spaargeld”…

Zitten we vanmorgen net in een van onze maandelijkse bijeenkomsten, klinkt er een stem uit alle luidsprekers die meedeelt dat het brandalarm is afgegaan en dat iedereen werd verzocht om onmiddellijk het gebouw te verlaten. We gingen dus met zijn allen in colonne richting de brandtrappen voor de lange afdaling van de 17e verdieping waar wij zitten naar de begane grond.

Hoewel er geen oefening was aangekondigd was de vorige oefening meer dan een jaar geleden en bovendien was er net een nieuwe verzamellocatie voor een eventuele evacuatie aangekondigd dus iedereen vermoedde wel dat het om een oefening ging. De ontruiming verliep dan ook ordelijk, al was het schuifelen op de brandtrap want op iedere verdieping onder de onze voegden zich uiteraard meer mensen in de stroom naar beneden. Ik vroeg me halverwege dan ook af of dit alles ook zo ordelijk zou verlopen als er echt sprake zou zijn van brand.

Maar het was dus inderdaad een oefening en het gebouw was in zestien minuten helemaal leeg. Op zich een prima resultaat maar er waren toch nog wel een paar dingetjes op te merken. Allereerst had bijna niemand, inclusief ikzelf, zijn rookmasker meegenomen wat extra bescherming moet geven als het trappenhuis vol rook zou komen te staan. Ik dacht eraan op het moment dat ik het trappenhuis binnenging, te laat dus! Verder werd in ieder geval vanaf onze verdieping om niet helemaal duidelijke redenen maar één van de beide brandtrappen gebruikt. En tenslotte bleek het nieuwe verzamelterrein recht tegenover het gebouw qua grondoppervlak dusdanig slecht te zijn dat er een reële kans bestond om een verzwikte enkel op te lopen. Kortom, er moet nog het een en ander verbeterd worden om iedereen bij een echte evacuatie in veiligheid te krijgen.

Grappig was dat vele dames kans hadden gezien om gauw een paraplu mee te nemen alvorens het pand te verlaten. Regen? Welnee, dat grasveld waar we moesten verzamelen lag in de volle zon en het was er bloedheet. Dit is Zuid-Oost Azië, hier heb je geen paraplu tegen de regen maar tegen de zon…

Gisteravond laat is Riet aangekomen in Nederland. Hoewel de reis op zich erg soepel is verlopen viel het onderweg tegen in de zin dat ze nauwelijks heeft kunnen slapen. Op zich vind ik dat niet zo gek aangezien de reis grotendeels tijdens de dag plaats vond en dan heb je uiteraard geen slaap, in tegenstelling tot de eerdere vluchten met Emirates via Dubai toen we rond middernacht vertrokken en de reis dus samenviel met een normale nacht. Uiteindelijk viel ze twee uur voor aankomst op Schiphol pas in slaap en moest hardhandig door de stewardess wakker geschud worden voor de landing.

Maar ze is weer thuis en ze heeft er mooi weer bij want het is in Nederland blijkbaar zowat zomers. Hier is het al niet anders, net als gisteren was het vandaag zonnig en heet en ik heb dus de dag grotendeels in de tuin doorgebracht, zij het uit de zon want dat was gewoon te heet. Vanmorgen ben ik natuurlijk wel even naar het Alabang Town Center geweest voor mijn zondagochtend koffie, en daar was het gezellig druk, wel hadden ze deze keer over het kleine marktje op het centrale plein een groot doek gespannen omdat het anders te heet was geweest in de volle zon.

Een vergroting van de foto bij deze blog krijg je te zien als je op de foto klikt.

De Nederlandse kranten staan op dit moment helemaal vol met berichten waar geen enkele Filipijn wat van snapt. Twee gewapende overvallers die proberen een juwelier te beroven en daarbij allebei worden doodgeschoten haalt hier hoogstwaarschijnlijk de krant niet eens, of het moet een berichtje zijn ergens op een middenpagina waarbij de namen en adressen van de overvallers met naam en toenaam worden vermeld. En verder zal het worden afgedaan als een typisch gevalletje van “verdiende loon”.

De Filipijnen hebben in het buitenland een slechte reputatie voor wat betreft criminaliteit en dat is gedeeltelijk terecht. Omdat vuurwapenbezit hier veel algemener is dan bijvoorbeeld in Nederland (hoe kan het anders, de Amerikanen zijn hier geweest) zijn er veel geweldsdelicten waar vuurwapens aan te pas komen. Overigens schijnt het feit dat in Nederland wapenbezit veel strenger wordt aangepakt ook niet echt veel uit te maken als ik de kranten zo lees.

Maar zoals zo vaak zijn buitenlandse slachtoffers vaak degenen die waarschuwingen in de wind slaan. Je moet er nou eenmaal rekening mee houden dat je als buitenlander vergeleken met de lokale bevolking schatrijk bent, en dat bedoel ik niet als overdrijving, het is gewoon zo. Een gemiddelde Nederlander verdient per maand gemakkelijk tien keer zo veel als wat een Filipijn met een redelijke baan in een jaar verdient, en dat weten ze donders goed. Het belazeren of zelfs stelen van buitenlanders wordt dan ook lang niet door iedereen gezien als een misdaad, jij hebt toch zat en zij hebben tekort…

Er zijn een paar beruchte methodes in gebruik door criminelen waar overigens niet alleen buitenlanders maar ook Filipino’s regelmatig de dupe van worden. Zo is er de “Salisi Bende”, kleine bendes die opereren in drukke winkels, restaurants en bars, waarbij een goed gekleed lid van de bende de aandacht van het slachtoffer afleidt terwijl anderen je bezittingen roven zonder dat je het op dat moment in de gaten hebt. Op zich een methode die ook in Nederland niet onbekend is zoals ik zelf op een Haags terras eens heb mogen ondervinden.

Verder heb je de “Dugo-Dugo Bende”, die wel heel slinks te werk gaan en waar zelfs de familie van een collega al eens voor is gevallen. Ze bellen je huis als ze zeker weten dat je niet thuis bent en vertellen dan je huishoudster dat je een ernstig ongeluk hebt gehad en in het ziekenhuis ligt. Uiteraard vragen ze om geld en ze sturen een keurig uitziend persoon langs om dat op te halen. Boter bij de vis is hier ook bij medische zorg niet vreemd dus de huishoudster kan gemakkelijk worden overtuigd dat ze alles mee moet geven ter betaling, geld als ze dat kan vinden en anders juwelen.

De meest vreemde is wel de “Budol-Budol Bende”. Of het nou helemaal waar is is maar de vraag, maar hun methode schijnt hypnose te zijn. Een van de bendeleden “hypnotiseert” het slachtoffer wat vervolgens geld en andere bezittingen afstaat en pas later tot het besef komt wat er is gebeurd. Als nuchtere Hollander moet ik altijd een beetje lachen om dit soort verhalen maar de Filipino’s, zelfs sommige van mijn collega’s, bezweren bij hoog en bij laag dat het gebeurt.

Maar zoals wij in Nederland altijd zeggen, “Gelegenheid maakt de dief”, en dat is hier niet anders.

De problemen die ik had met het vervallen van mijn KLM airmiles zijn nog niet helemaal opgelost, ik moet nog steeds een KLM vlucht te boeken voor het eind van deze maand om de geldigheid van mijn airmiles te verlengen.

Weliswaar bleek mijn eerste idee om naar Kuala Lumpur te vliegen met Malaysia Airlines geen oplossing maar het idee op zich van een weekendje Kuala Lumpur bleef wel hangen. Riet zit nu lekker twee en een halve week in Nederland maar waarom zou zij alleen alle lol hebben, nietwaar? Ik heb dus vorige week besloten om er dam maar lekker in mijn eentje op uit te gaan voor een paar dagen.

De ticket naar Kuala Lumpur was gauw geboekt, en de keus voor een hotel was door alle perikelen rond de besteding van mijn KLM miles erg simpel. Ik kon namelijk met een deel van mijn gespaarde miles een verblijf bekostigen in het Hilton in Kuala Lumpur en zo wordt mijn weekendje nog goedkoop ook. En mocht de rest mijn miles onverhoopt toch komen te vervallen dan zijn deze alvast goed besteed.

Morgen vertrek ik dus vlak na het middaguur voor een verblijf van vier dagen naar mijn favoriete stad. Op de planning staan op zondag een bezoek aan mijn maat Robbie en zijn vrouw Inna, en verder ga ik lekker rondklossen in de stad. Als ik er nu al aan denk, Bukit Bintang, KLCC, Nasi Lemak, Beef Rendang…

De lucht was vanmorgen betrokken toen ik opstond en het is de rest van de dag alleen maar erger geworden. De bewolking nam in de loop van de ochtend toe en het begon te regenen, eerst zachtjes maar tegen het eind van de middag veranderde het in een flinke stortregen. Van mijn plannen om lekker ouderwets door de stad te gaan banjeren kwam dus niet veel terecht. Gelukkig heb ik mijn openbaar vervoer kaart nog steeds die ik gebruikte toen we nog in KL woonden en na mijn saldo te hebben opgekrikt kon ik weer gebruik maken van de metro en de Monorail.

Er wordt op diverse plaatsen waar ik naar toe wilde flink verbouwd, met name in en rond Bukit Bintang, en het resultaat was dat ik al bij mijn eerste stop mijn oriëntatie helemaal kwijt was. Op alle monorail stations zijn ze nieuwe afscheidingen aan het aanbrengen langs de perrons en alles staat dus in de stijgers. Eenmaal uitgestapt zag het er dan ook niet meteen vertrouwd uit en ook buiten was alles anders. De Starbucks zat heel ergens anders en leek ook helemaal verbouwd, maar toen ik eenmaal zat met mijn bakkie zag ik pas wat er aan de hand was. Mijn gebruikelijke Starbucks zat aan de overkant, dit was een hele nieuwe…

Daarna ging het gelukkig beter en ik liep alle vertrouwde plekken af rond Bukit Bintang zoals Low Yat en het Pavilion. Omdat het inmiddels al flink regende kreeg ik het idee om naar de film te gaan, vooral omdat er in het Pavilion een luxe Gold theater is en daar draaide ook nog eens de nieuwe “Captain America” en toen was de keus gauw gemaakt.

Het biertje doen bij onze voormalige stamkroeg “Malone’s” viel erg tegen. De bediening is droevig op dit moment, op geen stukken na wat we gewend waren en na een kwartier vergeefs te hebben gewacht op een ober om mijn tweede biertje te bestellen hield ik het voor gezien. Ik moest zelfs naar binnen om iemand te gaan zoeken bij wie ik kon afrekenen! Bij onze andere voormalige vaste hangplek, het Hardrock Café, was alles gelukkig nog wel bij het oude. De Nasi Goreng was nog steeds maagschroeiend heet en het tweede biertje is tijdens het Happy Hour nog steeds gratis.

Ondanks alles dus toch nog een redelijk geslaagde dag, alleen jammer van die regen…

Mijn korte verblijf in KL zat er vandaag al weer op en om kwart voor twee vertrok mijn vlucht naar Manila. Dat gaf jammer genoeg niet veel tijd om vanmorgen nog wat leuks te gaan doen, de tijd in aanmerking genomen dat je voor vertrek aanwezig moet zijn, de reistijd naar het vliegveld en niet te vergeten het pakken en uitchecken uit het hotel.

Het wachten op de vlucht op KLIA, de luchthaven van KL, een geen straf want de lounge van Malaysia Airlines is groot, comfortabel en verder van alle gemakken voorzien, inclusief prima eten en drinken, een heel verschil met de benauwde rommelige lounges op NAIA in Manila. Dat heeft uiteraard te maken met het feit dat KLIA de thuishaven is van Malaysia Airlines, net zoals Schiphol dat is voor de KLM en dus een schitterende KLM lounge heeft.

Het boarden voor iedere vlucht wordt steeds meer een tijdrovende bezigheid. De security checks zijn alweer strenger geworden en nemen steeds meer tijd in beslag, maar kunnen sommige mensen nou niet eens gewoon lezen wat er overduidelijk overal staat aangegeven? Er hangen duidelijke posters op waarop staat dat je je laptop uit je tas moet halen, en dat riemen en horloges moeten worden afgedaan en dat ook je onafscheidelijke mobiel door de scanner moet.

Desondanks worden hele volksstammen teruggestuurd nadat ze al door het poortje zijn gegaan omdat ze toch hun mobiel nog in hun zak hebben, hun riem nog om hebben, of sommigen zelfs handen vol kleingeld in hun zakken. Tassen worden teruggehaald uit de scanner omdat toch die laptop er nog in zit, of flessen met vloeistof (anders dan verzegelde aankopen sterke drank) wat ook nog steeds niet mag en ook duidelijk op de posters staat.

Voeg daarbij dat Filipino’s nooit met één tas of koffer reizen maar altijd met een enorme hoeveelheid rolkoffertjes, losse tassen en plastic tassen en je kunt je wel voorstellen hoeveel tijd het kost per persoon voordat dat allemaal op de band ligt voor de scanner. Daarbij komt ook nog eens dat voordat alle bagage op de band gaat onveranderlijk iedere tas en koffer eerst nog open om er dingen uit te halen of in te doen.

Ik wacht tegenwoordig rustig zittend op een bankje totdat de rij vrijwel helemaal door de security check is en dan sta ik pas op. Dat betekent wel dat tegen de tijd dat ik door alle checks heen ben en mijn instapkaart heb laten zien dat het instappen allang is begonnen en op de laatste passagiers, inclusief ikzelf dus, iedereen al in het vliegtuig zit. Alhoewel, “zit” is in dit geval betrekkelijk want er blijven altijd hordes mensen in het gangpad staan die in hun bagage in de bagagevakken gaan staan te rommelen en de doorgang belemmeren.

Dat laatste is overigens niet voorbehouden aan Filipino’s. Dat gerommel in de bagagevakken zie je op iedere vlucht en dat zit bij veel mensen dus blijkbaar in de genen…

Zelfs de Filipino’s begrijpen er niks van maar als ik de situatie met Nederland vergelijk dan zie ik een duidelijke overeenkomst en dat is dat het weer behoorlijk van slag is. Afgelopen dinsdag was een bewolkte dag met af en toe een spat regen, veroorzaakt door een naderende tyfoon en dat is heel ongebruikelijk voor deze tijd van het jaar. Het is nu namelijk het droge seizoen en tyfoons worden pas verwacht tegen eind juni.

Desalniettemin waarschuwen de kranten hier vandaag allemaal al weer dat de tropische depressie “Domeng” onderweg is en aanstaande zaterdag het oosten van de Filipijnen zal bereiken. De verwachting is dat dat gepaard zal gaan met heel veel regen en dat kan weer wateroverlast en modderstromen tot gevolg hebben. Het gebied waar de storm aan land zal komen is hetzelfde gebied wat vorig jaar zo zwaar is getroffen door de supertyfoon “Yolanda”, het eiland Samar.

Het is nog te vroeg om al te voorspellen hoe zwaar de storm gaat worden en hoeveel last wij ervan gaan krijgen in onze regio, maar wat ik niet snap is dat al die stormen het iedere keer weer presteren om het weer in het weekend te verpesten. Kunnen ze nou niet gewoon door te week langs komen als iedereen op zijn werk zit?

Vandaag was overigens een vrije dag want het was vandaag “Araw ng Kagitingan” oftewel Bataan Dag. Als je wilt weten wat dat precies is dan moet je de blog van deze dag vorig jaar maar even lezen want toen heb ik dat uitgebreid verteld.

Het is al weer een week of vier, vijf geleden dat tegelijkertijd twee kranen in ons huis het begaven. Het was het niet zozeer dat er geen water meer uit kwam, het was meer dat ze niet meer uit draaien waren en er dus niks anders op zat dat de watertoevoer voor die kranen af te sluiten. Gelukkig heeft iedere kraan hier zijn eigen afsluiters dus helemaal zonder water hoefden we niet te zitten, maar lastig was het wel want de ene kraan was in de badkamer in onze slaapkamer en de andere in de meest gebruikte badkamer beneden.

We belden de huisbaas maar die bleek niet degene die het probleem op moest lossen. Het huurcontract voor ons huis is namelijk tussen mijn bedrijf en de huisbaas en in dat contract staat dat alles buitenshuis voor rekening is van de huisbaas maar dat alle problemen binnenshuis opgelost moeten worden door de technische dienst van mijn bedrijf.

Des te beter zul je misschien zeggen, maar onze huisbaas kennende denk ik van niet. Meneer Santiago had allang een loodgieter had laten komen om het probleem op te lossen, waar onze onvolprezen technische dienst weliswaar meteen kwam kijken en constateerde dat de kranen vervangen moesten worden maar vervolgens niets anders deed dan nieuwe kranen bestellen. En dat was dus vier weken geleden.

Er gebeurde in de weken daarna helemaal niets en er kwam ook geen enkel bericht over de stand van zaken. In de tussentijd begon ook nog eens de kraan in de keuken lekkage te vertonen, evenals de gootsteen in de bijkeuken, en ik probeerde dan ook wanhopig onze technische dienst te bereiken. Maar dat valt niet mee want dat gaat via een contactpersoon en die verzekerde mij weliswaar dat ze alweer mijn vraag had doorgestuurd maar vervolgens gebeurde er dan weer niks.

Gisteren was ik het zat en deelde deze contactpersoon en onze afdeling personeelszaken mee dat ik zelf een loodgieter zou inhuren en alle kosten zou declareren. En wat denk je, er kwam vanmorgen al vroeg bericht, het wachten was op het leveren van de kranen geweest en laten die nou net toevallig vanmorgen binnen gekomen zijn. Er zou meteen een ploeg naar ons huis worden gestuurd om alle problemen op te lossen.

Thuis gekomen vanavond kon ik constateren dat we nu twee nieuwe kranen hebben in de twee badkamers en dat de kraan in de keuken ook gelijk vervangen is door een nieuwe. Ook de lekkage aan de gootsteen in de bijkeuken is verholpen dus zowaar zijn eindelijk alle problemen aangepakt. En dit bewijst weer eens te meer dat je in dit land overal achteraan moet blijven zitten want anders gebeurt er geen flikker!

Zo, dat moest ik effe kwijt.

Tolwegen hebben tolpoorten en om die te passeren is het mogelijk om behalve contant te betalen via een elektronisch systeem wat E-Pass heet. Dat systeem werkt met een apparaatje voor in de auto wat je achter de voorruit legt als je de slagboom nadert en als het goed is gaat de slagboom dan automatisch open. Behalve technische problemen waarbij af en toe de slagboom helemaal niet open gaat is ook het aanvullen van je saldo voor je E-pass apparaatje iets was nog niet helemaal uit ontwikkeld is, want ontwikkelingen gaan hier nou eenmaal langzaam.

Ons saldo staat op dit moment weer zodanig laag dat ik nodig moet bijvullen. Tot voor kort kon dat alleen via betalen met je credit card, of via speciale machines waar je tickets kunt kopen waarop een pincode staat waarmee je dan je saldo via een website kunt opwaarderen. Ik ben er niet zo dol op om hier mijn credit card gegevens ergens voor af te geven dus ik gebruikte tot nu toe altijd de automaten, met name ook omdat er een vlak bij ons huis staat bij het administratiekantoor van onze wijk.

Die automaat was alleen vandaag buiten bedrijf dus ik besloot naar het Alabang Town Center te gaan want daar staat er ook een die nog een stuk moderner is ook. Ondanks dat was er ook met deze machine een probleem want al mijn biljetten van duizend pesos werden geweigerd, waarschijnlijk omdat het de nieuwe versies van het biljet waren die de automaat blijkbaar nog niet herkent. Gelukkig had ik nog wat biljetten van vijfhonderd pesos maar nadat de eerste gewerkt had kon ik geen tweede meer gebruiken, de keuzemogelijkheid voor biljetten van vijfhonderd pesos was opeens van het scherm verdwenen.

Omdat ik toch nog wel wat meer saldo wilde hebben besloot ik dan toch nog maar eens naar die credit card optie te gaan kijken via de website op mijn pc. En wat blijkt, je kunt nu ook opwaarderen via BancNet, de plaatselijke variant van iDeal. Eindelijk, dacht ik, en wilde meteen deze optie gebruiken.Helaas, na alle stappen te hebben doorlopen verscheen er een bericht dat de transactie om onduidelijke redenen niet kon worden uitgevoerd.

Ach ja, de vooruitgang is hier ook wek alleen gaat het allemaal effe langzamer…

Riet is weer thuis na een verblijf van twee en een halve week in Nederland. De reis verliep redelijk voorspoedig al had ze wel zo’n beetje overal vertraging. Op Schiphol vertrok het vliegtuig een uur te laat en kwam daardoor ook een uur te laat aan, en in Dubai vertrok het vliegtuig in eerste instantie wel op tijd maar moest toen nog ruim drie kwartier wachten bij de startbaan voordat het kon opstijgen. Uiteindelijk landde het toestel een half uur te laat op de luchthaven van NAIA. Tijdens de landing had ze nog een onverwacht spectaculair uitzicht want er was net een fikse brand uitgebroken ergens tussen Alabang en de luchthaven en de rookpluim was volgens Riet goed te zien vanuit het vliegtuig.

Het imago van Emirates begint inmiddels wel deukjes te vertonen al ligt dat waarschijnlijk meer aan de techniek van de gloednieuwe Airbus 380 dan aan de service van Emirates. Riet worstelde zowel tijdens de heen als de terugreis in december met haar stoel die verscheidene keren gereset moest worden voordat hij fatsoenlijk functioneerde, en deze keer was het precies hetzelfde zij het dat veel meer passagiers er last van hadden.

En niet alleen wilden de stoelen niet van stand veranderen, ook verscheidene televisieschermen waaronder die van Riet haperden. Die televisie kon Riet wel mee leven maar het is geen pretje als je wilt slapen en je stoel wil niet in de slaapstand, en het is eigenlijk ook te belachelijk voor woorden dat je in de business class in zo’n hypermodern toestel dergelijke mankementen niet één keer maar zelfs herhaaldelijk tegenkomt. Het personeel liep dan ook warm om alle stoelen gereset te krijgen en besloot uiteindelijk om het hele elektrische systeem van de business class maar te resetten.

Het enige gevolg was dat nu vrijwel geen enkele televisie het meer deed en nog meer stoelen dienst weigerden. Het logische gevolg was uiteraard gemopper van de passagiers, en het werd ook een hele stoelendans omdat iedereen naar een lege plek werd gemanoeuvreerd waar de stoel het nog wel deed, al dan niet na een geslaagde reset. Dat kon gelukkig omdat de business class niet vol zat, maar veel geslapen heeft Riet dus niet op het eerste deel van het traject.

Ze heeft haar schade gelukkig in kunnen halen op de vervolgvlucht van Dubai naar Manila want daar is ze bijna helemaal doorheen geslapen. Ze was vanavond inleider geval een stuk fitter of beter uitgeslapen dan ik want nadat we de hele avond op het terras bij hadden zitten kletsen ging bij mij het lampje toch zachtjes uit om een uur of elf.

En nee Riet, ik neem niet nog effe gezellig wat te drinken, mijn wekker loopt morgenochtend weer om zes uur af!

Afgelopen zondag was het overal op de Filippijnen stil op straat, vergelijkbaar met als in Nederland het Nederlands elftal speelt. De nationale held Manny Pacquaio ging namelijk proberen de wereldtitel Boksen in de gewichtsklasse Weltergewicht terug te winnen van Timothy Bradley in een titelgevecht in Las Vegas, en dat werd uiteraard overal live uitgezonden. Niet alleen thuis werd gekeken maar in vrijwel iedere kroeg kon je de match zien, al dan niet na het betalen van entree.

Twee jaar geleden was de toen drieëndertig-jarige Pacquaio die titel kwijtgeraakt na een zeer dubieus verlies op punten. Teleurgesteld als hij was besloot hij zich te concentreren op zijn politieke carriere maar besloot later het toch nog een keer te proberen. Ondanks dat hij inmiddels vijfendertig jaar oud is versloeg hij de vier jaar jongere Bradley deze keer, ook op punten maar op overtuigende wijze, en de nieuwe wereldtitel werd afgelopen zondag overal gevierd en afgelopen maandag breed uitgemeten in de kranten.

De reden dat ik nu pas melding maak van dit titelgevecht heeft te maken met wat ik de afgelopen nacht in de spiegel zag. Ik werd om een uur of half vijf wakker van een zoemende mug (wat overigens vrijwel nooit gebeurd) en op het moment dat ik wakker werd realiseerde me dat het al te laat was. Het kreng had me te pakken gehad want ik voelde mijn bovenlip en de linkerkant van mijn gezicht opzwellen alsof ik een tennisbal achter mijn wang had zitten.

In de badkamer nam ik de schade op en het zag er niet fraai uit. De hele linkerkant van mijn gezicht was opgezwollen alsof ik een paar rondjes met Manny Pacquaio had gebokst en ik leek wel op Quasimodo. Mijn linker mondhoek hing naar beneden door de zwelling en mijn lippen waren drie keer zo dik als normaal, maar alleen aan de linkerkant van mijn gezicht dus. Het deed me meteen denken aan een van onze vakanties toen ik in de eerste nacht ook zo te pakken was genomen in mijn ooglid en ik drie dagen niks heb kunnen zien doordat mijn oog was opgezwollen als dat van een profbokser na een slecht verlopen gevecht.

Het enige wat ik kon doen was er tijgerbalsem op smeren, wat in ieder geval heel goed helpt tegen de jeuk. Hopelijk zou het ook werken tegen de zwelling, want zoals ik er uit zag zou ik beslist de deur niet uit gaan. Gelukkig bleek dat het geval want nadat ik uiteindelijk weer in slaap was gevallen was de zwelling al een heel stuk minder toen ik weer wakker werd. Tegen de middag was de zwelling zelfs bijna helemaal verdwenen dankzij nog wat smeerbeurten met tijgerbalsem, en ik ben dan ook nog steeds dankbaar voor die tip die ik ooit kreeg in een Chinees apotheekje in Kuala Lumpur.

Overigens ben ik toch de deur niet uit geweest vandaag want het was de eerste vrije dag van ons lange weekend. En het had vandaag absoluut geen zin om ergens naar toe te gaan want dit is een van de zeer zeldzame dagen van het jaar dat vrijwel alles hier dicht is…

Gisteren was het Goede Vrijdag en met name in het noorden van de Filipijnen worden dan het lijden van Christus en de kruisiging op tamelijk realistische wijze herdacht. Ook dit jaar weer waren er vele Filipino’s die zich lieten geselen of een doornenkroon op hun hoofd lieten zetten, en een aantal fanatiekelingen liet zich weer letterlijk aan een houten kruis nagelen.

Volgens de krant “Inquirer” liet ene Ruben Enaie, een drieënvijftig-jarige schilder van uithangborden, zich in het dorpje San Pedro Cutud in de provincie Pampanga voor de achtentwintigste keer kruisigen. Hij was ermee begonnen nadat hij een val van een gebouw had overleefd, wat overigens bij weldenkende mensen de vraag oproept hoe hard hij eigenlijk op zijn hoofd was gevallen. Hoe dan ook, gisteren hamerden een aantal Filipino’s, voor de gelegenheid verkleed als Romeinse soldaten, de man roestvrijstalen spijkers door zijn handpalmen en voeten, daarbij uiteraard het historische feit negerend dat door de Romeinen gekruisigden nooit spijkers door hun handpalmen kregen maar door hun polsen.

Het zijn overigens niet alleen Filipino’s die deze vrij ongezonde vorm van godsdienstbeleving bedrijven. Volgens dezelfde krant heeft ook ene Lasse Spang Olsen, een achtenveertig-jarige filmmaker uit Denemarken, zich ook laten kruisigen. Twee jaar geleden had hij de kruisiging van Enaie gefilmd en besloten dat hij dat zelf ook wilde ondergaan. Hij had een camera aan het kruis vastgemaakt en liet ook een collega het hele spektakel filmen. Het was een zaak tussen hem en God, zei hij terwijl hij aan het kruis hing en toen hij weer naar beneden werd geholpen zei hij, “Fantastisch, jullie moeten het ook eens proberen”…

Aartsbisschop Socrates Villegas, het hoofd van de Conferentie van Katholieke Bischoppen van de Filipijnen, veroordeelde de kruisigingen maar niet op die manier zoals je zou verwachten. Hij zei namelijk dat als je het deed om zo anderen meer lief te hebben dan had het Gods zegen, maar als je het alleen maar deed voor de foto’s en voor de bekendheid dan was het geestelijke ijdelheid. Helemaal afkeuren deed hij deze praktijken dus ook weer niet, en ergens krijg je als buitenlander toch het idee dat de Katholieke Kerk deze extreme uiting van geloof (als het dat tenminste is) ondanks alles wel mooie publiciteit vindt.

Hoe dan ook, de gekruisigden hebben weer een jaar om bij te komen. Want vreemd genoeg blijft het voor de meesten niet bij één keer…

De vrije dagen van Holy Week zitten er al weer op en vandaag gingen de meesten van ons weer aan het werk. Lang niet allemaal overigens want Holy Week is traditioneel een gelegenheid voor Filipino’s en ook expats om een korte vakantie te nemen. Tijdens Holy Week is er dan ook vrijwel geen hotelkamer of binnenlandse vlucht te vinden als je probeert op het laatste moment wat te boeken, zoals een aantal van mijn collega’s ondervonden.

Wij hebben de afgelopen dagen eigenlijk schandalig weinig gedaan, in de tuin gelegen, beetje gezwommen, filmpje gekeken, boeken gelezen en dat was het dan wel zo’n beetje. Lekker rustig, kon Riet ook mooi bijkomen van haar jetlag wat trouwens helemaal niet nodig was want ze heeft er vrijwel geen last van gehad. Nou scheelt het natuurlijk wanneer je een dutje kunt doen wanneer dat nodig is maar van wakker worden bij nacht en ontij had ze deze keer helemaal geen last.

Op het werk zijn er op dit moment nogal wat veranderingen en die hebben hoofdzakelijk te maken met verplaatsing van mensen. Er zat op het kantoor hier in Alabang een heel team mensen te wachten die tot nu toe bezig zijn geweest met het voorbereiden van hun eigenlijke taak, het inspecteren en testen van alle apparatuur die wordt geïnstalleerd op het nieuw platform. Zij kunnen natuurlijk pas beginnen met hun werk als de bouw van het platform in een vergevorderd stadium is en dat is nu het geval.

Er zijn de afgelopen weken dus nogal wat mensen verhuisd van Alabang naar de scheepswerf in Subic en er zijn dus nu opeens heel wat lege plekken hier op kantoor. Voor Riet en mij betekende die volksverhuizing ook nog het uiteen vallen van ons team voor de wekelijkse Pub Quiz want mijn maat Derek en zijn vrouw Anne zijn ook drie weken geleden naar Subic verhuisd. Veel van de mensen die nu naar de scheepswerf zijn vertrokken zullen we hoogstwaarschijnlijk niet meer terugzien.

Als eind november het platform gereed is voor verscheping zit voor die mensen hun werk voor het project erop en zullen ze dus vertrekken, op weg naar een nieuwe klus. De rest, waaronder wij zal naar verwachting nog zeker tot half 2015 hier zijn want dan is het project als alles goed gaat helemaal klaar.

“Azzewenetbelevemagge”, zou mijn Oma gezegd hebben…

Riet en ik hebben al jaren op de planning staan dat we op vakantie willen naar China en dat is om een aantal redenen niet doorgegaan. In 2010 verhuisden we toch nog redelijk onverwacht naar Maleisië en dat betekende dat de geplande vakantie niet door kon gaan omdat we precies in die tijd zouden verhuizen. Het jaar daarop verhuisden we naar de Filippijnen en kozen we in eerste instantie voor vakanties in Nederland. Vorig jaar besloten we dat die bezoeken aan Nederland niet echt de kwalificatie “Vakantie” mochten dragen dus besloten we om ook nog eens “echt” op vakantie te gaan en de logische eerste keus was China.

Wat toen roet in het eten gooide was het probleem met het verlengen van het Filippijnse visum van Riet. Haar paspoort lag bij de Filippijnse Immigratiedienst en aangezien we er niet gerust op waren dat we het op tijd terug zouden krijgen voor het aanvragen van een visum voor China besloten we onze plannen te veranderen en te kiezen voor een land waarvoor we geen visum hoefden aan te vragen. Het werd Indonesië, maar dat liep toen helemaal fout door problemen met de verlenging van Riet’s Filippijnse visum (dat kun je allemaal lezen in de blogs van mei vorig jaar).

Dit jaar wilden we dan toch eindelijk onze plannen voor een vakantie naar China een keer gaan verwezenlijken. We zaten alleen weer met dat visum, want je moet voordat je dat kunt aanvragen je hele vakantie al geboekt hebben, je moet je reisschema (met alle hotels) en je vliegtickets kunnen overhandigen bij de aanvraag.

Het eerste probleem daarmee is dat we na onze ervaringen van vorig jaar een beetje huiverig zijn geworden met het vooraf regelen (en betalen!) van de hele reis met als risicofactor het nog moeten aanvragen van een visum, en het tweede probleem is dat het reisbureau normaal gesproken pas twee weken voor vertrek alle reispapieren opstuurt en dat maakt de aanvraagperiode voor een visum wel erg kort.

Riet is vorige maand nog naar de Chinese Ambassade geweest met een aanbevelingsbrief van mijn werkgever om te kijken of we zonder reisdocumenten toch een visum konden krijgen, maar helaas pindakaas. We konden er dus niet onderuit, we moesten alles vooraf te regelen. Gelukkig kwam het reisbureau ons te hulp door alle reisgegevens eerder op te sturen en ik ben de tickets gaan regelen voor de vliegreizen want omdat we niet vanuit Nederland maar vanaf de Filippijnen vertrekken moeten we dat net als een visum zelf regelen.

Meteen na haar terugkeer uit Nederland is Riet naar de Chinese Ambassade gegaan met alle benodigde papieren en documenten (tenminste, dat hoopten we) om alsnog visums aan te vragen. Er werd nog even moeilijk gedaan over onze vliegtickets, want omdat ik die online had gekocht had ik alleen een door mijzelf geprint document met alle twee onze namen erop. Daar snappen overheden blijkbaar nog steeds niks van, maar nadat Riet dat had uitgelegd ging de aanvraag verder redelijk vlot.

Vandaag zouden de paspoorten met het visum klaar liggen op de Chinese Ambassade, en om kwart over tien kreeg ik van Riet al een mailtje dat het was gelukt. We gaan dus over drie weken eindelijk op vakantie naar China! Als er tenminste niet weer wat fout gaat…

Vanmorgen heeft Riet haar iMac naar het Apple Service Centre gebracht om na te laten kijken, en hopelijk kan het ding nog voor een schappelijk prijsje worden gerepareerd. Veel hoop heb ik daar niet op want alle tests die ze hebben gedaan leverden vooralsnog niets op en dat betekent dat het geen eenvoudig probleem is. Het moet haast wel een van de onderdelen zijn want ik denk dat ik zelf toch alles wat er met de software mis kan zijn heb geprobeerd te repareren, en zonder succes.

Bij het Apple Service Centre dachten ze dat het waarschijnlijk aan de harde schijf ligt en dat klinkt mij eigenlijk niet echt waarschijnlijk in de oren. Ten eerste heb ik de harde schijf zelf getest en de software daarvoor zei dat het ding helemaal in orde was, en ten tweede snap ik niet dat zowel het terugzetten van een complete back-up als het opnieuw installeren van alle software lukte zonder enig probleem. Je zou verwachten dat dat juist problemen zou opleveren als de harde schijf kapot zou zijn.

Eigenlijk hoop ik dat zij gelijk hebben en niet ik. Een nieuwe harde schijf is niet echt een grote schadepost en ik kan daarna alles makkelijk herstellen zodat het zal lijken alsof er niks is gebeurd. Als ik gelijk heb daarentegen en het is toch de videokaart dan gaan we financieel een aardig eindje in zijn achteruit want dan kunnen we beter een nieuwe kopen, werd Riet verteld. En aangezien Riet haar iMac nu al behoorlijk begint te missen zal ze beslist niet willen wachten op een goedkope aanbieding hier of daar. We wachten eerst maar eens af wat we te horen krijgen.

Tussen de bedrijven door had Riet gisteren lekker hutspot gemaakt en daar hebben we heerlijk van zitten eten. Jammer genoeg begint ze na meer dan drieëndertig jaar huwelijk eindelijk slim te worden en ik weet niet of ik daar nou zo blij mee ben.

Deze opmerking moet ik natuurlijk even uitleggen, en het zit zo. Meestal maakt Riet genoeg hutspot voor twee dagen maar het gaat vrijwel altijd schoon op, hoeveel er ook is (ja, kan ik het helpen dat het zo lekker is). Toen ik gisteravond vroeg waarom ze zo weinig had gemaakt zei ze dat ze de helft vooraf al apart had gezet voor de vandaag want als ze dat niet deed zou ik blijven (vr)eten tot alles op was. Nou ja!

Dus hadden we vandaag weer hutspot. Maar dat is niet echt verkeerd, toch?

We hebben er vandaag een redelijk luie dag van hadden gemaakt die Riet zelfs grotendeels in badpak in de tuin en in het zwembad heeft doorgebracht. Veel zin om vanavond nog op op pad te gaan om ergens te gaan eten hadden we eigenlijk niet en het voorstel van Riet om even een burgertje te halen werd dan ook met algemene stemmen aangenomen.

Nou is er wel een klein probleem en dat is dat Riet het liefst een Big Mac heeft en ik eigenlijk liever een Whopper. Een keuze maken voor een van de twee lag voor de hand maar ik dacht het simpel op een andere manier op te kunnen lossen. Helaas viel dat in de praktijk nogal tegen.

Ik dacht even snel het Alabang Town Center (kortweg het ATC) binnen te lopen om een Whopper te scoren, want daar zit een Burger King vlak bij de hoofdingang. Daarna dacht ik dan snel langs de Mac Drive te rijden achter het ATC om daar een Big Mac menu voor Riet te regelen. Maar jammer genoeg was dat te gemakkelijk gedacht. Aangekomen bij het ATC bleek er nergens een parkeerplaats vrij te zijn en diverse auto’s reden al rondjes in de hoop dat er snel een plekje vrij zou komen. Dat ging dus niet lukken, tenminste niet snel, en ik besloot over te stappen op plan B.

Dat betekende doorrijden naar de iets verderop gelegen Festival Supermall waar zowel een Burger King (sinds kort pas) als een McDonalds zijn. Bij aankomst waren ook daar alle parkeerterreinen afgeladen vol, wat te verwachten was want op zondagavond zijn hier gewoon alle winkels open. Maar wat denk je, terwijl ik een van de parkeerterreinen oprijdt zie ik vlak bij een van de ingangen een vrije plek, iets wat me normaal gesproken alleen gebeurt als Riet erbij is want die heeft dat altijd.

Twee, wat zeg ik, drie vliegen in één klap dacht ik tevreden terwijl ik de auto de parkeerplek in draaide. De bedoeling was om eerst naar de Mac te gaan op de tweede verdieping en dan op de terugweg langs de Burger King, want die is vlak bij de uitgang waar ik stond geparkeerd. Wat denk je, is de Mac weg! Ik dacht dat zoiets alleen in Katwijk gebeurde maar hier is dus ook gewoon een McDonalds gesloten. Ik moest dus over naar plan C en dat was eerst naar de Burger King en dan onderweg naar huis langs de nieuwe Mc Drive waar ik langs zou komen (niet dezelfde overigens als die van plan A).

De verkeersdrukte zorgde ervoor dat alles niet zo vlot verliep als ik had gehoopt, maar dat was te verwachten op de zondagavond. De patat van Riet was al slap geworden bij aankomst en mijn Whopper was gewoon koud. Lekker hoor, effe snel zo’n burgertje halen. Niet meer op zondagavond dus!