Het is even wennen als je je hele leven al gewend bent om Koninginnedag te vieren op 30 april, dat dat dan ineens veranderd wordt naar 27 april en ook de naam nog eens verandert in Koningsdag. Ik weet het niet, het klinkt gewoon nog niet lekker, maar het zal ongetwijfeld wel gaan wennen.

Afgelopen zaterdag is de eerste viering van Koningsdag vrijwel helemaal aan ons voorbijgegaan. Riet heeft nog wel geprobeerd wat van de tv uitzending van de eerste Koningsdag in Nederland te volgen via het Internet maar dat ging niet echt soepel door de trage verbinding. Het enige wat we ervan hebben meegekregen was uit het Nederlandse nieuws en de kranten op het Internet.

Desondanks hebben wij ook Koningsdag gevierd want we hadden een uitnodiging gekregen van de Tijdelijk Zaakgelastigde van Nederland in Manila om vanavond een receptie in zijn ambtswoning bij te wonen ter ere van de verjaardag van Zijne Majesteit Koning Willem-Alexander. Jaja, dat klinkt niet slecht hè! Dit evenement vindt ieder jaar plaats maar dit was de eerste keer dat we werden uitgenodigd. Twee jaar geleden stonden we nog niet ingeschreven bij de Ambassade en vorig jaar waren de festiviteiten anders van aard vanwege de Kroonswisseling. Hoe dan ook, het leek ons een mooie gelegenheid om eens een avondje Nederlands te kunnen praten maar vooral natuurlijk om bitterballen te eten.

Samen met nog een Nederlands stel gingen we dus vanavond naar de receptie die om half zeven begon. Het ging er heel officieel aan toe, met de auto de oprit op voor de gigantische villa die de ambtswoning is, bedienden die de deuren open hielden, om vervolgens binnen te worden verwelkomd door de Tijdelijk Zaakgelastigde en zijn gezin. Het was al hartstikke druk maar de ambtswoning heeft gelukkig een hele grote tuin. Er waren drie enorme party tenten opgezet en dat was niet voor niks want in de middag was er nog een fikse onweersbui losgebarsten boven Manila. Gelukkig bleef het de hele avond droog, in die zin dat er geen water meer uit de lucht viel want verder werden we goed nat gehouden.

Alles was prima verzorgd, de toespraken waren gelukkig kort en na het Filipijnse en het Nederlandse volkslied (inclusief het zevende couplet) en het “Leve de Koning, Hoera, Hoera, hoera!” (zwaai hierbij met de rechterarm) kon het feest beginnen. Drie Nederlandse bedrijven sponsorden het evenement en dat waren behalve KLM en Shell (jawel) ook Heineken. Gelukkig maar, want normaal gesproken is er op officiële recepties geen bier, dus het tentje van Heineken (waar we ons de rest van de avond strategisch posteerden) loste dat probleem keurig op. Er was een enorm buffet met een schandalige hoeveelheid voedsel, en natuurlijk vers uit Nederland aangevoerde bitterballen, gerookte paling, kaas en, niet te geloven, Hollandse haring die behalve bij Riet en mij gretig aftrek vond.

En gezellig werd het ook. We raakten als snel aan de praat met een paar jonge Nederlanders die een software bedrijfje hebben met twee vestigingen in Manila, en later ook nog met verscheidene andere mensen die allemaal zaken doen in deze regio. Erg leuk om eens wat andere verhalen te horen dan over olie en gas, en wij werden uitgehoord over de mogelijkheden voor weekendjes weg want met onze twee en een half jaar zijn wij hier al zo’n beetje veteranen.

Hoewel de officiële eindtijd half negen was gingen we pas rond kwart voor tien weg en we waren lang niet de laatsten. Ik geef het als republikein in hart en nieren niet graag toe, maar dit was een supergezellig Koningsdag feest!

Dat de tijd snel gaat merk je aan een heleboel dingen. Zo werden we er door onze medische dienst aan herinnerd dat het al weer een jaar geleden is dat we onze laatste verplichte jaarlijkse keuring hebben gehad, en er moesten dus weer afspraken gemaakt worden voor een nieuwe keuring. Die jaarlijkse keuring is eigenlijk alleen voor mij verplicht en voor Riet optioneel, maar ze maakt er toch gebruik van want het kan tenslotte geen kwaad om eens per jaar helemaal te worden nagekeken, nietwaar.

Riet en ik hebben allebei een verplicht onderdeel waarvoor een afspraak gemaakt moet worden, voor mij is dat de “Treadmill test” en voor Riet de Mammogram. Voor de rest moet je normaal gesproken gewoon de kliniek binnenlopen en dat aansluiten in de rij, maar dat ging vandaag anders.

Ik had deze keer telefonisch afspraken gemaakt voor die twee verplichte onderdelen en tot mijn verbazing werd er nu zowaar voor de rest ook een vaste afspraak gemaakt. Sterker nog, we kregen deze keer een VIP behandeling, met een eigen begeleidster die ons voor alle keuringsonderdelen kwam waarschuwen en tussendoor konden we plaatsnemen in een VIP lounge in plaats van in de gewone wachtkamer.

Heel decadent, ik weet het, maar wel makkelijk want nu ging alles nog vlotter dan vorig jaar omdat we overal voorrang kregen. In plaats van om zeven uur hoefden we pas om acht uur te verschijnen, we konden gelijk doorlopen en we stonden om tien uur al weer buiten. Ik moest alleen om drie uur vanmiddag de Treadmill test nog doen en Riet moest na een bakkie koffie bij de Coffee Bean om elf uur nog even naar binnen voor haar Mammogram.

Riet was alleen niet blij toen ze hoorde dat er voor haar toch ook een Treadmill test op het lijstje stond. Die wilde ze eigenlijk stiekem overslaan maar er was geen ontkomen aan, er werd een afspraak gemaakt en morgen moet ze dus nog een keertje terug naar de kliniek om ook plaats te nemen op de loopband.

Let op de foto even op het reclamebord voor de ingang van de kliniek want zo een zul je in Nederland nooit ofte nimmer aantreffen. Het bord geeft aan dat je in deze kliniek je zoon een volwassen man kunt laten worden (“Passage to Manhood”) door hem medisch te laten besnijden.

En dat alles voor de somma van slechts 3500 pesos…

Riet zit een beetje in een dipje de afgelopen dagen en dat is te begrijpen. Een paar weken geleden vertrok Christine, haar beste vriendin hier, naar Singapore omdat haar man Pete (een collega van mij) een andere baan had aangenomen. Dat is allemaal vrij snel gegaan en Riet was daardoor opeens haar vast maatje kwijt.

Afgelopen week kreeg ze te horen dat haar andere vriendin Pat aan het eind van deze maand ook vertrekt. En dat is totaal onverwacht want Pat en haar man Howard zouden hier tot het eind van het jaar blijven, maar Howard heeft plotseling van het bedrijf waar hij werkt te horen gekregen dat hij vanwege bezuinigingsmaatregelen moet vertrekken. Ze gaan dus terug naar hun woonplaats Perth in Australië in de eerste week van juni en zo is Riet in een paar weken tijd haar twee beste vriendinnen kwijt.

Het is logisch dat ze daar niet blij mee is. Ze heeft op zich nog genoeg vriendinnen hier maar met Christine en Pat was ze toch het dikst omdat die twee van haar leeftijd waren. De meeste andere vrouwen hier zijn toch vaak een stuk jonger en hebben meestal ook nog gezinnen met kinderen, en dat is toch anders.

Als pleister op de wonde is onze vakantie naar China nu helemaal rond. We kregen deze week alle reisgegevens binnen van reisbureau Fox, de vluchten zijn geregeld en afgelopen week heb ik ook een hotel geboekt op de luchthaven van Shanghai waar wij een dag eerder zullen aankomen dan de rest van de groep.

En om alvast een beetje in de stemming te komen zijn we vanavond naar de Chinees in het Alabang Town Center geweest…

Niks gaat hier makkelijk. We hebben het waarschijnlijk al duizend keer gezegd en iedere Expat verzucht het minstens één keer per week, zo niet meer. Met name voor wat betreft geldzaken loopt Nederland mijlenver voor op de Filipijnen waar alles wat met geld te maken heeft, soms tot aan contant betalen toe, problemen oplevert.

Vanavond bijvoorbeeld weer toen ik een ticket wilde betalen voor ons geplande bezoek aan Nederland in juli. Via de website van Emirates was een ticket in een mum van tijd uitgezocht, alle gegevens waren snel ingevuld vanuit de database van Emirates waar ze mijn gegevens hebben opgeslagen, het enige probleem was het laatste stapje en dat was betalen via mijn Credit Card.

Ik wilde betalen met mijn Filipijnse Credit Card maar die werd tot twee keer toe geweigerd. Even bellen dus maar weer naar onze bank hier die, gelukkig vierentwintig uur per dag (en duidelijk niet zonder reden) bereikbaar is. Wat blijkt, het bedrag wat ik moest betalen zou een overschrijving van mijn bestedingslimiet zijn en dan gaat de transactie dus niet door.

En dat komt weer omdat Riet een nieuwe Credit Card heeft gekregen en in plaats van een eigen bestedingslimiet voor haar eigen kaart hebben ze die nieuwe kaart gecombineerd met die van mij, waardoor de bedragen van onze bestedingen nu samen worden gevoegd in plaats van ieder apart. In plaats van ieder een eigen limiet hebben we dus nu een gecombineerde en dat betekent ruwweg de helft minder bestedingsruimte.

Lekker dan, zit ik weer voor de kat zijn je-weet-wel een ticket uit te zoeken, dat boeken gaat dus vanavond niet meer lukken. Morgen eerst maar weer eens een bezoek brengen aan de bank.

En over katten gesproken, die vonden het buiten vandaag veel te warm en dat leverde de bovenstaande foto op die eigenlijk onze hele dag perfect beschrijft…

Gisteren heeft Riet bij de Healthway Clinic de uitslagen opgehaald van onze medische keuring van vorige week en ik heb vanmorgen gelijk een afspraak voor ons gemaakt bij de bedrijfsarts om de resultaten door te nemen. Gelukkig waren de uitslagen allemaal gunstig al waren er wel een paar verrassingen.

De grootste verrassing was wel dat mijn cholesterol voor het eerst sinds jaren onder de zes zat, ik had zelfs een waarde van 4.2 wat nog lager was dan die van Riet! De dokter was daarover heel tevreden, maar deze keer kreeg Riet de gefronste wenkbrauwen want haar cholesterol was wat aan de hoge kant. Iets waar Riet zelf nogal verontwaardigd over was want dit is voor haar een totaal nieuwe ervaring…

Verder was vrijwel alles prima, mijn hoge bloeddruk is vrijwel helemaal onder controle dankzij mijn dagelijkse pilletje, maar toch was er nog een onverwachte kleinigheid. In mijn hartcardiogram hadden ze een klein “bliepje” gezien wat heel misschien zou kunnen duiden op een kleine hartstoornis volgens de dokter.

Ze zei ook meteen dat dat vrijwel zeker niet het geval was omdat mijn stress test helemaal geen problemen liet zien terwijl zoiets daar zeker zichtbaar op zou moeten zijn. Het is “waarschijnlijk” een kleine chemische onbalans (wat dat ook moge zijn) en ik mag dus nog een keertje bloed gaan prikken om dat te laten nakijken.

Riet mag weer naar het St. Luke’s ziekenhuis voor een echo want zoals verwacht was de uitslag van haar Mammogram weer te onduidelijk om conclusies te trekken. Dat was vorig jaar ook al zo en ze moest toch terug voor een controle dus eigenlijk zat dat al in de planning.

Vanavond zijn we met vrienden uit eten geweest, onder andere met Pat en Howard die eind van deze maand terug gaan naar Australië. Na afloop hebben we bij ons thuis nog een afzakkertje genomen want Howard had nog twee flessen drank staan die hij niet mee kan nemen en hij dacht dat ik daar wel blij mee zou zijn.

Een fles Glenmorangie en een fles Hennesy? Dacht het wel…

De Filipijnen zijn een behoorlijk uitgestrekt land wat bestaat uit meer dan 7200 eilanden en eilandjes, en het zal daarom duidelijk zijn dat de twee belangrijkste manieren van vervoer zijn over water en door de lucht.

Vervoer over het water is uiteraard het goedkoopst maar heeft een bedenkelijke reputatie, vooral voor wat betreft personenvervoer. Het wordt allemaal wel beter na een lange reeks ongelukken, maar veerboten zijn over het algemeen nog steeds slecht onderhouden en belast tot ver boven hun capaciteit. Gelukkig komen er door het toenemende toerisme steeds meer positieve uitzonderingen maar het beste en veiligste vervoer is toch wel door de lucht.

De Filipijnen hebben behalve de veel bekritiseerde nationale luchthaven NAIA een uitgebreid netwerk van grotere en kleine vliegvelden op vele eilanden en het luchtverkeer is dan ook heel erg intensief. Vliegen is hier relatief goedkoop, er is een ruime keus en wat veiligheid betreft valt er eigenlijk ook weinig te klagen.

Iedereen kent waarschijnlijk wel Philippine Airlines, wat lange tijd dankzij de regeringspolitiek van “one country, one airline” de enige luchtvaartmaatschappij was van de Filipijnen. Daar is in 1995 een einde aan gekomen maar de reputatie van de Filipijnse luchtvaart was toen internationaal al zo slecht dat veel landen, waaronder die van de Europese Unie, de landingsrechten van Philippine Airlines hadden ingetrokken.

Als gevolg daarvan kregen nieuwe maatschappijen zoals Cebu Pacific ook geen landingsrechten in de Europese Unie en de Verenigde Staten, maar dankzij nieuwe vliegtuigen en een streng toezicht van de IATA is de situatie nu zodanig verbeterd dat vorig jaar de beperkingen van de landingsrechten zijn opgeheven.

Philippine Airlines is nu dan ook bezig hun netwerk uit te breiden naar Europa en zou wel eens een geduchte concurrent kunnen gaan worden voor KLM op de route van Amsterdam naar Manila. Ook Cebu Pacific is bezig hun vloot uit te breiden met nieuwe en grotere vliegtuigen met de bedoeling een groot internationaal netwerk op te gaan zetten.

Misschien kunnen we binnenkort dus weer direct vliegen van hier naar Amsterdam. Blijft de vraag natuurlijk of we dat dan ook gaan doen…

Onze Australische vrienden Pat en Howard gaan aan het eind van de maand redelijk onverwachts terug naar Australië en omdat wij aanstaande donderdag op vakantie gaan naar China hadden we voor vanavond afgesproken voor een afscheidsetentje. Omdat dit toch een bijzondere gelegenheid was gingen we naar de sjieke Caviar Restaurant and Champagne Bar in Westgate, net achter het Alabang Town Center.

Dit bijzondere restaurant bestaat nu iets meer dan een jaar en het wordt gerund door twee Nederlandse broers waarvan de een een chef en de andere een sommelier is. We waren er al eens eerder geweest en we waren toen ook al onder de indruk van de hele ambiance, de prima service en het meer dan uitstekende eten. Een logische keus dus want we wilden van dit afscheid iets bijzonders maken en het is morgen tenslotte ook Moederdag.

Het werd een ontzettend lange en gezellige avond, eigenlijk zoals je dat in de betere Nederlandse restaurants gewend bent. Het voorafje alleen al was de moeite waard, een Hollandse garnalen cocktail met een whisky sausje gemaakt van achttien jaar oude Macallan. Riet kon in eerste instantie haar ogen niet geloven en riep zelfs de ober om te vragen of het echt wel Hollandse garnalen waren…

Ook de rest van het eten was weer meer dan uitstekend, ik geloof niet dat ik ooit zulke lekkere lamskarbonaadjes heb gegeten! En voor het toetje hadden we een plateau gekozen met een selectie om te delen met z’n vieren, maar ik geloof dat we alle vier het hele plateau wel leeg hadden willen eten.

Opvallend was dat het restaurant met zijn voor Filipijnse begrippen toch pittige prijzen vrijwel helemaal vol zat, en hoewel er aan verscheidene tafels Nederlands klonk waren er toch ook heel wat tafels bezet met Filipino’s en ik denk dat dat het beste aangeeft dat de beide broers hier goed bezig zijn.

Ze organiseren blijkbaar ook regelmatig bijzondere avonden met een thema. De chef kwam ons een kistje witte asperges laten zien, wat Riet bijna uit haar dak liet gaan. Helaas, de asperges zijn voor een speciale Moederdagavond die helemaal is volgeboekt. We hebben wel ons telefoonnummer achtergelaten voor het geval er een afzegging is.

En er was meer. We maakten uiteraard ook een praatje met de beide broers waarbij we vroegen naar de Hollandse garnalen. Die laten ze dus inderdaad overvliegen vanuit Nederland en mooier nog, het restaurant verkoopt desgewenst ook porties garnalen aan de liefhebbers en wij hebben ons gelijk als gegadigden aangemeld. Een tweede verrassing was dat het restaurant een levering Dobbe kalfskroketten wil laten overvliegen maar ze zoeken nog een paar andere gegadigden omdat de partij minimaal veertig dozen moet zijn en ze niet alles kunnen afnemen. Ook daarvoor is er een lijst en daar staan wij nu dus ook op!

Al met al ondanks de toch wat trieste aanleiding dus een fantastische avond en een waardig afscheid wat ons betreft van Pat en Howard. En wij zijn al voorzichtig aan het denken over een vakantie naar Australië…

Riet is vandaag naar het St. Luke’s ziekenhuis geweest voor haar echo, oftewel haar “ultrasound” zoals het hier in goed Engels heet. Vorig jaar had ze die ook moeten doen als onderdeel van haar medische keuring en dit jaar dus ook weer. Ze was vorige week al geweest maar bij dat bezoek bleek dat de Healthway Clinic waar ze haar borstonderzoek had gehad niet alle benodigde gegevens op de CD had gezet die Riet had gekregen en die moesten eerst worden opgehaald.

Voor vandaag had ze dus een nieuwe afspraak. De procedure viel haar zwaarder dan vorig jaar omdat er een andere methode werd gebruikt en die was een stuk minder aangenaam om te ondergaan dan die van vorig jaar. Maar het is weer gebeurd, morgen moet ze weer terug naar het St. Luke’s om de uitslag op te halen.

Nog maar een paar dagen en dan vertrekken we naar China voor onze vakantie. Erg veel hebben we nog niet aan voorbereidingen gedaan, we hebben nog niet eens onze koffers uit de kast gehaald, maar wat ons wel al bezig houdt is regenkleding. Het schijnt dat het in China ook best veel regent en we hebben nog steeds die vakantie van een paar jaar geleden in gedachten, toen we in Midden Amerika bijna drie weken regen hebben gehad terwijl we eigenlijk geen fatsoenlijke regenkleding bij ons hadden.

Vanavond zijn we dus op pad geweest om te kijken of we een paar niet al te gammele plastic poncho’s konden kopen die makkelijk mee te nemen zijn en die ons gedurende die drie weken als het nodig is droog houden. Het viel nog niet eens mee maar we vonden ze in het tweede warenhuis waar we zochten, en die hadden zelfs nog een flinke voorraad. Dat hoopten we al want die dingen zijn hier heel erg populair in het regenseizoen omdat je ze ook makkelijk op de brommer kunt dragen.

Het als altijd vriendelijke en behulpzame personeel liet ons eerst een helblauwe zien, maatje S. Toen Riet hem aan had bleek die ter grootte van een redelijke bungalowtent, ik had er zonder problemen bij gekund. Grappig werd het helemaal toen de groene XL die ze aan mij gaven een heel stuk kleiner bleek te zijn. Riet heeft echter een hekel aan groen dus ze vroeg of er nog andere kleuren waren. “Sorry, Ma’am, we only have green and blue”, was het antwoord, terwijl ik in de bak ook oranje, rode, grijze en zelfs exemplaren met camouflage opdruk zag in de maten S en XL. We vonden nog een blauwe S die na het uitpakken precies even groot bleek te zijn als de XL.

We besloten de twee blauwe poncho’s te nemen. Voor Riet zal die S wat aan de grote kant zijn maar dan blijft ze des te droger zullen we maar zeggen…

Vandaag was mijn laatste werkdag voor de vakantie en dat vind ik altijd een beetje een vervelende dag. Je begint eigenlijk aan niks nieuws meer, wat je af moest ronden heb je waarschijnlijk allang gedaan en eigenlijk zit je gewoon de tijd vol te maken totdat het tijdstip aanbreekt dat je met goed fatsoen naar huis kunt. Gelukkig werd het me met name in de middag makkelijk gemaakt want ik had nog een paar vergaderingen waardoor ik de tijd toch nog redelijk door kon komen.

Thuis was er het nieuws dat Riet en haar Australische vriendin Pat hadden besloten om voor vanavond toch nog maar een afscheidsetentje te organiseren op de laatste avond dat we elkaar kunnen zien op de Filipijnen. Pat en Howard vertrekken eind van de maand voordat wij terug komen uit China, en hoewel we eigenlijk afgelopen zaterdag al afscheid hadden genomen vonden we dat we dat vanavond, omdat het echt de allerlaatste avond zou zijn, maar eens dunnetjes over moesten doen.

Het werd gezellig bij het Spaanse tapas restaurant “Barcino”, en daarna nog gezelliger bij ons thuis waar we nog even een afzakkertje namen, of zoals Howard dat noemt een “roadie” (de Australische versie van “one for the road”).

Toen het uiteindelijk moment van afscheid was aangebroken kregen zowel Riet als Pat het behoorlijk te kwaad en ik moet zeggen dat ik het ook even moeilijk had. We hebben afgesproken om contact te houden en er waren uitnodigingen over en weer, en hoewel dat doorgaans al gauw verwatert hebben we ons heilig voorgenomen dat deze keer niet te laten gebeuren want daarvoor zijn Pat en Howard te goeie vrienden geworden.

En morgen is het dan zover, dan gaan we op vakantie naar China. We gaan proberen jullie vanuit China ook op de hoogte te houden van ons wel en wee, en als alles goed gaat zijn we over drie weken weer terug in Manila. Tot dan, azzewenetbelevemagge…

Net terug van vakantie kreeg ik van Estela een lijstje met wat problemen in ons huis die allemaal een loodgieter nodig hadden. In onze badkamer bleef het reservoir van het toilet lopen en was de stop van de wasbak kapot, en in de keuken had een van de gootstenen een lekke afvoer. Ik heb gistermorgen dus de technische dienst van ons bedrijf gewaarschuwd want die moeten dat oplossen.

Tot onze verrassing kwamen ze deze keer meteen, dezelfde dag nog. Bij inventarisatie bleek dat het toilet simpel gerepareerd  kon worden maar voor de andere twee probleempjes moesten er onderdelen worden besteld. En ook dat ging snel want vandaag kwamen ze al weer terug om het werk af te maken.

De wasbak in onze badkamer is nu weer in orde maar de gootsteen afvoer in de keuken is een ander verhaal. De ring waarmee de afvoerpijp aan de afvoer van de gootsteen is vastgemaakt is gebroken, en dat betekent dus dat in ieder geval die ring, en misschien zelfs de hele afvoerpijp vervangen moet worden. Maar nee, de mannen hadden een potje met epoxy hars bij zich en ze hebben geprobeerd daar de ontstane kier mee te dichten.

Kijk, ik ben beslist geen loodgieter maar zelfs mijn boerenverstand zegt dat dat niet gaat werken. Het zag er ook nog eens idioot uit want om de pijp op zijn plaats te houden terwijl de epoxy hard werd hadden ze de hele boel klem gezet met gebruikmaking van wat dingen die ze in het kastje toevallig vonden, namelijk de steel van de stoffer en de steel van een borstel.

Op de een of andere manier zag het er, hoe bespottelijk ook, toch weer vertrouwd uit. We zijn  weer terug op de Filipijnen…

Terug op de Filipijnen zien we dat er een verandering in het weer aan het plaatsvinden is die er op wijst dat we langzaam aan het overgaan zijn van de zomer naar de regentijd. Het is nog steeds onveranderd heet maar de zonnige perioden worden nu afgewisseld met dikke wolkenvelden die overtrekken waaruit af en toe een fikse bui valt, soms met onweer. Onze chauffeur Lito vertelde ons al toen hij ons oppikte van het vliegveld dat het de afgelopen weken vrijwel iedere dag heeft geregend.

Op zich kan dat geen kwaad want de droge periode die dit jaar van januari tot aan onze vakantie duurde heeft alle groen natuurlijk geen goed gedaan. Het is dan ook mooi om te zien dat alles nu door de regelmatige buien ineens weer een stuk groener is. Het viel ons bij thuiskomst dan ook meteen op hoe mooi ons gras in de tuin er bij stond, dat was ondanks iedere dag sproeien in de afgelopen maanden niet meer zo geweest. Het zal langzaam aan ook wel weer wat koeler gaan worden dan de dagelijkse vierendertig tot zesendertig graden.

Vandaag heb ik mijn normale zaterdagse activiteiten weer opgevat, en dat begon vanmorgen met een bezoek aan de “Coffee Bean” in het Alabang Town Center, en toen ik daar binnenliep zag ik dat de stand van Volkswagen er nog steeds stond. Verscheidene Europese automerken proberen hier voet aan de grond te krijgen, een tijdje geleden was dat Peugeot en nu dus Volkswagen.

Een van de opvallende dingen in China was ook al het enorme aantal Volkswagens wat daar rondrijdt. Niet verwonderlijk want het schijnt dat Volkswagen een grote fabriek heeft in China en het is daar dus in feite een “lokaal” merk. Waarschijnlijk zijn ze dus aan het proberen die markt uit te breiden naar de rest van Zuid-Oost Azië, maar gezien de verhoudingen tussen de Filipijnen en China is het de vraag of die aktie hier ook succesvol gaat worden.

Wat mij betreft, ik kon gelukkig eindelijk weer eens genieten van een lekkere Double Chocolate Latte, een soort van koffie met chocolademelk. Probeer het eens zou ik bijna zeggen, maar dat gaat natuurlijk een beetje moeilijk in Nederland waar voor zover ik weet vrijwel geen “Coffee Bean” koffieshops zijn. Net als in China, tot mijn grote teleurstelling…

Er zijn twee zaken die het nieuws op de Filipijnen beheersen op dit moment. Het ene is het enorme fraude schandaal, de zogenaamde “Pork Barrel Scam”, het andere is de gespannen politieke situatie in de Zuid-Chinese Zee.

Ik heb al eerder een paar keer wat geschreven over het feit dat China bezig is hele stukken van de Zuid-Chinese Zee te claimen, zonder zich iets aan te trekken van internationale afspraken omtrent grenzen en zeerecht. De Filipijnen worden herhaaldelijk geconfronteerd met Chinese vissersschepen binnen hun territoriale wateren maar kan er in feite niets aan doen omdat die vissersschepen beschermd worden door Chinese oorlogsschepen waar de Filipijnse marine vrijwel niets tegenover kan stellen. Er wordt druk gewerkt aan een politieke oplossing, met steun van onder andere de Verenigde Staten, maar voorlopig lijkt China zich niets van dat alles aan te trekken.

Maar het zijn niet de Filipijnen die de grootste problemen hebben met China, want dat is op dit moment Vietnam. Voor de kust van Vietnam ligt ook een gebied wat geclaimd wordt door China en uiteraard zijn er ook hier secundaire motieven. Het gebied zit namelijk boordevol met olie en gas en daar zou China natuurlijk graag de hand op willen leggen. Sterker nog, ze zijn er al mee bezig want ze hebben inmiddels een boorplatform geplaatst in het betwiste gebied. In Vietnam beginnen de protesten steeds ernstiger vormen aan te nemen en afgelopen weekend is er een golf van geweld geweest tegen in Vietnam wonende Chinezen.

Er zijn over en weer beschuldigingen, want hoewel Vietnam onlangs foto’s en video’s heeft gepubliceerd die duidelijk de agressie laten zien van de Chinese marineschepen tegen Vietnamese vissersschepen beweren de Chinezen nu dat het juist hun schepen zijn die voortdurend worden geramd door Vietnamese schepen. De grote vraag is uiteraard of de situatie uit de hand gaat lopen door de oplopende spanningen. De verwachting is dat het niet zal escaleren tot een grootschalig conflict, maar dat er mogelijk toch wel militaire schermutselingen zullen gaan plaatsvinden.

Kijk, de Filipijnen kunnen alleen maar knarsetandend toezien hoe de Chinezen doen wat ze willen want hier hebben ze militair gezien helemaal niets om er tegenover te stellen. Al het geld voor defensie is de afgelopen jaren stelselmatig in de zakken van de legertop verdwenen en het gevolg is een ouderwetse en zwaar ondermaatse legermacht. De Vietnamezen zijn echter helemaal niet bang voor de Chinezen, die hebben tenslotte al bewezen dat ze zelfs tegen de Verenigde Staten opgewassen zijn en die zijn vast niet van plan om alles over hun kant te laten gaan.

Gelukkig voor ons is dat allemaal aan de andere kant van de Zuid-Chinese Zee. En onze Chinese gids in Xi’an, die trouwens regelmatig politieke propaganda over ons uitstortte, maakte ons duidelijk waarom de situatie zo gespannen is en waarom China doet wat het doet. Het is allemaal de schuld van de Verenigde Staten…

De eigenlijke dag is pas morgen maar omdat dat een vrije dag is werd de Filipijnse Onafhankelijkheid vandaag al gevierd op ons kantoor. Dat gebeurt ieder jaar en het is een groots gebeuren waarvoor een hele ochtend wordt uitgetrokken. Het is dus niet zomaar even het volkslied, een toespraakje en wegwezen maar een hele plechtigheid. Alhoewel, niet altijd even plechtig maar daarover zo meer.

Vanmorgen om negen uur werd iedereen verwacht in de hal van het kantoorgebouw op de begane grond, waar een podium gereed stond omringd door spandoeken, vlaggen en borden met de geschiedenis van de Filipijnen erop. Er werden kleine vlaggetjes uitgedeeld aan iedereen en vooraf was ook vrijwel ieder bureau voorzien van een kleine versie van de nationale vlag.

De feestelijkheden in de hal begonnen met het zingen van het volkslied wat door vrijwel iedereen wordt meegezongen met de rechterhand op het hart. Daarna volgde een voor ons Nederlanders een toch wat merkwaardig spektakel, namelijk de eedaflegging. Iemand op het podium las hardop de eed van trouw voor, trouw aan volk en vaderland en natuurlijk aan God, want zo vroom zijn ze hier dat dat verplichte kost is. Die eed werd ook weer hardop door iedereen mee opgezegd waarbij iedereen met de rechterhand omhoog stond.

Na nog wat toespraken, overigens allemaal in Tagalog waarvan alleen de af en toe langs komende Engelse woorden aangaven waar het ongeveer over ging, volgden de blijkbaar ook hierbij onvermijdelijke verlotingen. Het is echt niet te geloven maar ieder openbaar evenement gaat hier gepaard met een “raffle” waarbij prijzen zijn te winnen. Het zou mij totaal niet verbazen als ze dat zelfs bij begrafenissen doen.

Die verlotingen waren voor mij een mooi moment om de feestelijkheden voor gezien te houden, en in het kader van het kwijtraken van de nodige aangekomen vakantie-kilo’s heb ik ook de bijbehorende lunch aan me voorbij laten gaan. Een lunch, of sowieso iets te eten, is hier net zo onvermijdelijk als de verlotingen want als er niks te winnen en te kanen valt dan komt er hier gewoon niemand opdagen.

Hoe dan ook, morgen is dus lekker een vrije dag!

Het was al een hele tijd geleden dus het werd weer eens hoog tijd om mijn team mee uit eten te nemen. Af en toe doen we dat en er is ook budget voor beschikbaar want het is natuurlijk goed voor de sfeer in het team. Ik ging dus samen met Fairuz, Cleng, Gennie en Rachell vandaag lunchen en als restaurant hadden ze gekozen voor “Boiling Seafood”, een relatief nieuw visrestaurant in het Alabang Town Center.

Nou zijn Riet en ik allebei niet zo gek op seafood, tenminste niet dat wat ze hier in de restaurants aanbieden. Je kunt me iedere dag (en nacht) wakker bellen voor Kattekse gebakken slibtongetjes of een lekkere gebakken schol, maar hier is het allemaal meer gefrituurd en meer van grote garnalen, kreeft en krab, dat soort dingen.

Het menu was weer een soort van bouwpakket, en daar krijg ik meestal al spontaan de hik van. Er moest gekozen worden uit garnalen, kreeft, krab en mosselen, vervolgens moest daarbij dan een saus worden gekozen en als laatste was er nog de keuze of de saus mild, medium of heet moest zijn. Ik vond het allemaal niks en dacht op zeker te gaan met “Fish & Chips”, daar kan weinig aan kapot dacht ik.

Ik kwam bedrogen uit want ik kreeg in plaats van de verwachte moot gebakken via een soort gefrituurde visvingers (het zal eens niet gefrituurd zijn) waar weinig smaak aan zat. Een grotere verrassing was wat mijn team had besteld, die hadden gekozen voor de garnalen en de krab.

Voordat dat werd opgediend kregen we allemaal een grote slab uitgereikt, en vervolgens werden er twee borden op tafel gezet met op elk een plastic zak. In die plastic zakken zaten de kreeft en de krab inclusief de saus, met schalen en scharen allemaal er ook nog in.

Nodeloos te vermelden dat ik me er niet aan heb gewaagd. Gelukkig was er om te delen ook nog een schaal met krokante kippenpootjes en vleugeltjes besteld en dat was maar goed ook want die fish&chips was amper genoeg voor een holle kies. De kip was overigens ook al weer gefrituurd en dus veel te vet, met zo’n lekker korstje wat als een spons vet opzuigt tijdens het frituren. Maar goed, mijn jongen en meisjes hebben zich volgens eigen zeggen uitstekend geamuseerd en heerlijk gegeten, en daar ging het allemaal tenslotte om.

Riet en ik gaan vanavond vroeg pitten want we gaan de wekker zetten om kwart voor drie. Hopelijk vinden we een tv zender die het voetbal uitzendt en anders moeten het internet maar afspeuren. En vinden we niks dan hebben we voor niks de wekker gezet…

Gistermiddag was het al een enorme drukte overal toen ik wat boodschappen deed, en dat had volgens onze chauffeur Lito alles te maken met Vaderdag. De Filipino’s maken daar zo te zien nog meer werk van dan van Moederdag en gaan massaal op pad voor cadeautjes en belangrijker nog, om met de hele familie ergens te gaan eten. Gisteravond was het al veel drukker dan normaal in de meeste restaurants die voor vandaag vrijwel allemaal een speciaal Vaderdag programma hadden waarvoor je moest reserveren. Mijn favoriete restaurant “Outback” had voor vandaag ook een speciaal Vaderdag menu met als hoogtepunt dat vader met het eten voor zijn neus op de foto zou worden genomen. Ik dacht het dus niet.

Vanmorgen was het zo druk bij het Alabang Town Center dat ik mijn gebruikelijke zondagochtend koffie maar heb overgeslagen. Sterker nog, ik ben het ATC helemaal niet eens in geweest want er stond zo’n lange rij auto’s voor de ingang van het parkeerterrein dat ik ben omgedraaid en thuis maar een bakje Senseo heb genomen.

Ondanks de verwachte drukte in de restaurants zijn we vanavond toch maar gaan kijken of we ergens wat konden eten zonder reservering en dat lukte bij de nog vrij nieuwe bar “Draft”. Deze bar nog niet zo bekend, vandaar waarschijnlijk dat we er makkelijk terecht konden. Toch is die tent redelijk populair aan het worden vanwege het grote assortiment aan buitenlandse biersoorten, waaronder drie Belgische bieren van de tap. Daarnaast hebben ze een mooi groot terras en redelijk goed eten, dus er kan weinig mis gaan zou je zeggen.

Desondanks klopt er nog steeds van alles niet bij “Draft”. Het begon al met het bestellen van een biertje, ik wilde een Chimay van de tap en Riet een Stella Artois, ook van de tap. En ja hoor, allebei niet beschikbaar, het enige tapbier wat ze hadden was Hoegaarden. Belachelijk natuurlijk, want als je zoveel adverteert met drie buitenlandse biersoorten op de tap dan staat het toch behoorlijk stom als er maar een van de drie beschikbaar is. En hetzelfde gebeurde met het eten. Ik had iets met kip besteld en vijf minuten later kreeg ik te horen dat ook dat niet beschikbaar was, of ik maar iets anders wilde kiezen.

Maar het eten bleek lang niet slecht, Riet kreeg haar Stella Artois maar wel uit de fles en de Hoegaarden was een prima alternatief voor de Chimay. Als nou het bedienend personeel ook nog eens wat minder als een kip zonder kop zou rondrennen en wat meer zou opletten dan wordt het misschien nog wel eens wat met die “Draft”…

Er stond vandaag een artikel in een Nederlandse krant wat mijn verbazing wekte. Het ging over de populairste biermerken, altijd interessant natuurlijk, maar de uitslag was vond ik heel verrassend. Want hoewel je merken als Heineken, Budweiser en Carlsberg overal op de wereld tegenkomt zijn de twee meest gedronken biermerken van Chinese afkomst, namelijk Snow en Tsing Tao. En dat was toch wel het laatste wat ik had verwacht. En er was meer, want in de Top Tien stonden nog twee Chinese biermerken, Yanjing en Harbin.

Wij hebben in China met alle vier die biertjes kennis gemaakt en ik moet zeggen dat ze alle vier zeker niet verkeerd smaakten. Degene die wij het meest zijn tegengekomen waren toch wel Tsing Tao en Harbin, Snow kwamen we meer tegen toen we zoals dat heet de provincie in gingen en Yanjing hadden ze juist weer in Beijing. Dat Snow het populairst is verbaasd mij dus nog het meest want degene die we het meest tegenkwamen was de nummer twee op de lijst, Tsing Tao.

Blijkbaar zijn de Chinezen dus gek op bier, en dat bleek ook wel want het is letterlijk overal te krijgen. En niet alleen Chinees bier maar ook de buitenlandse merken, met name de al genoemde Heineken, Carlsberg en Budweiser.

Die zijn alleen wel een stuk duurder en daarom drinken de Chinezen hoofdzakelijk hun eigen bier. Ja, en aangezien er een heleboel Chinezen zijn zou het dus geen verbazing moeten wekken dat de twee meest gedronken biermerken Chinees zijn.

De Top Tien had nog een paar verrassingen want Skol stond op de vijfde plaats, twee plaatsen hoger notabene dan Heineken. Skol? Ik kan me de tijd niet heugen dat ik dat heb gezien, en vroeger dronken wij dat alleen maar als we geen geld hadden om echt bier te kopen! En wat is in vredesnaam dat bier wat op de tiende plaats staat, Coors Light? Nog nooit van gehoord zelfs! En helemaal merkwaardig dat Carlsberg, wat je dus ook over de hele wereld tegenkomt, niet eens in deTop Tien voorkomt. Een beetje een merkwaardig lijstje dus, maar het zegt dan ook weinig want het gaat alleen maar over populariteit en niet over kwaliteit.

Wij houden het voorlopig nog een poosje bij San Mig Light…

Vannacht was het weer zover, de tweede wedstrijd van het Nederlands Elftal op de Wereldkampioenschappen in Brazilië. En het was weer een vroegertje, of een latertje zo je wilt, al was het deze keer niet zo erg als afgelopen vrijdagnacht (of zaterdagochtend). Toen moesten we er om drie uur ’s morgens uit om de wedstrijd tegen Spanje te zien en nu begint de wedstrijd “al” om middernacht.

Afgelopen zaterdagochtend was het dik de moeite waard om ons bed uit te komen dus deze keer gingen we er zeker goed voor zitten. Ik had van tevoren nog wel een uurtje geslapen want het is vandaag tenslotte een gewone werkdag en de wekker loopt dus weer om zes uur af. Hoewel het Nederlands Elftal op geen stukken na het niveau haalde van de vorige wedstrijd was het door de spanning toch een mooie wedstrijd om te zien en het resultaat maakte alles goed.

Er waren vanmorgen dan ook weer felicitaties van met name Engelse collega’s en al vroeg een mailtje van een van mijn Australische collega’s waarin stond “Well…. I think we scared your boys a bit ! LOL”.

Van Filipijnse kant waren er nauwelijks reacties, want het leeft hier totaal niet. Voetbal is hier helemaal geen populaire sport en dat zie je al op straat, waar je in andere landen kinderen ziet voetballen spelen ze hier basketbal en in plaats van trapveldjes zie je hier dan ook overal basketbalveldjes. De Wereldkampioenschappen zijn hier helemaal geen onderwerp van gesprek en in de kranten staan de berichten erover niet op de voorpagina maar gewoon achterin op de sportpagina, achter het grote nieuws dat de San Antonio Spurs de NBA titel hebben veroverd in de Verenigde Staten.

Misschien is dat eigenlijk maar goed ook, want omdat ze niet naar het voetbal kijken hoef ik niet de hele dag uit te leggen waarom volwassen Nederlandse mannen allemaal gekleed in oranje jurken met enorme neptieten, geschilderde gezichten en een oranje kroespruik op hun hoofd naar voetbalstadions gaan…

Er moesten vandaag wat boodschappen gedaan worden en daarvoor ging ik vanmorgen allereerst naar Shopwise, de plaatselijke Hoogvliet maar alleen veel groter. Ze zijn daar op dit moment aan het verbouwen en dat vergrootte de gebruikelijke chaos aanzienlijk, met name omdat alles verplaatst is en iedereen dus zoekende is. Een verbeterpuntje waar aan gewerkt wordt de kassa’s, er komt een tweede rij kassa’s achter de huidige rij. Die tweede rij moet er blijkbaar voor gaan zorgen dat alles sneller verloopt maar ik heb daar ernstige twijfels over.

Het afhandelen van klanten bij de kassa’s gaat hier aanzienlijk anders dan in Nederland. Merkwaardig zul je zeggen want het principe is toch hetzelfde, zeker als hier ook gebruik gemaakt wordt van een barcode scanner systeem. Het zit hem ook niet in de apparatuur, het zit hem in de mensen en dan bedoel ik zowel de kassa juffrouwen als de klanten zelf.

Allereerst ligt het tempo van de kassa juffrouwen hier tenenkrommend laag. Daarnaast loopt ze per volle kar minstens drie keer weg om een probleem op te lossen, meestal met een product zonder barcode sticker. En wat helemaal verschrikkelijk is om aan te zien, er wordt van de kassa juffrouw ook verwacht dat ze alle boodschappen inpakt. Bij een volle kar moet ze halverwege het afrekenen eerst ruimte maken door alles in te pakken en in de kar te doen. De Filipijnse klanten staan er totaal onverschillig bij, vrijwel altijd met hun mobiele telefoon in hun handen en ze steken echt geen poot uit om te helpen.

Lange rijen voor de kassa’s zijn hier dan ook normaal en niemand vindt dat gek, alles wordt gelaten ondergaan. Wij ook hoor, we zijn hier inmiddels lang genoeg om te weten dat het alleen maar slecht voor je hart is om je hier druk over te maken.

Maar soms jeuken gewoon je vingers om naar voren te stappen en het arme meisje te helpen met inpakken zodat alles een beetje vlotter verloopt. Bij de tweede boodschappenronde vanmiddag bijvoorbeeld bij S&R, de plaatselijke Macro, toen daar exact hetzelfde gebeurde. S&R heeft een bijkomend probleem want daar wordt groot ingekocht en Filipino’s kopen alles in kleine verpakkingen. De oploskoffie komt bijvoorbeeld in grote potten, maar ook in kleine zakjes voor een enkele kop. Je zou zeggen dat zo’n pot veel voordeliger is maar nee, ze kopen vijftig van die kleine zakjes en je raadt het al, die gaan allemaal los in de kar en als je een niet al te slimme kassa juffrouw treft worden ze allemaal apart gescand.

Ja, boodschappen doen is hier echt een uitje want het kost heel veel tijd, effe snel iets halen is er echt niet bij. En als ik zeg uitje dan bedoel ik dat op zijn Filipijns ook letterlijk want ze komen altijd met de hele familie, inclusief kinderen. Behalve de gebruikelijke nadelen heeft dat toch ook weer een voordeel want zeker de grote winkelcentra zijn altijd heel gezellig omdat er altijd wat te beleven is. Vandaag was er bijvoorbeeld in het Alabang Town Center een voorstelling van “Adventure Time” een kindertheater.

En dat is toch leuk, want zo worden de kinderen toch aangenaam bezig gehouden. Ook aangenaam voor de rest van het winkelend publiek…

Het begin van de regentijd heeft voordelen en nadelen, maar het grootste nadeel is toch wel dat de muggen uit alle hoeken en gaten komen en bovendien ontzettend bloeddorstig zijn.We kunnen rustig stellen dat we sinds we terug zijn van vakantie te maken hebben met een ware muggenplaag.

Het vervelende van Filipijnse muggen is dat je ze bijna niet hoort of ziet, het enige wat je meestal van ze merkt zijn de gevolgen. Het begint met een licht gevoel van jeuk waarna je je onwillekeurig even krabbelt, en vervolgens zijn de poppen aan het dansen. Het kleine rode plekje wordt een steeds erger jeukende grote bult, en het enige wat er aan te doen is is snel tijgerbalsem erop smeren want dat houdt de zwelling redelijk beperkt en de jeuk gaat na een paar minuten over.

Door het hele huis en in alle tassen zitten dan ook kleine potjes tijgerbalsem, gekocht in China want ook daar stikte het van de muggen. Verder hebben we ter bestrijding nog steeds overal in huis van die paarse lampen staan en die laten regelmatig door geknetter horen dat er weer zo’n onding is geëlektrocuteerd. Maar helaas blijven er blijkbaar nog genoeg in leven om voor het nodige ongemak te zorgen.

Smeren met DEET helpt nog enigszins, tenminste bij mij wel maar bij Riet schijnt het weinig uit te maken. Die telde vandaag alleen op haar benen al zeventien muggenbulten. Bij mij valt het wel mee al heb ik ook al meer muggenbeten opgelopen in de afgelopen twee weken dan in de laatste drie maanden voor de vakantie bij elkaar. We moeten het maar even uitzingen want het gaat over een week of wat vanzelf weer over.

Tot die tijd kunnen we met goed fatsoen niet eens buiten zitten want de muggen zien ons terras geloof ik aan voor een fastfood restaurant…

Niet alleen ik maar ook onze katten hebben een vast ochtend ritueel. Als ik ’s morgens de deur van de slaapkamer opendoe liggen allebei de katten steevast al te wachten op de overloop, Abby vrijwel altijd pal voor de deur en Monster tegen de balustrade bij de trap.

Ik laat de slaapkamerdeur, die ’s nachts dicht moet vanwege de air conditioning, altijd achter me op een kiertje staan zodat de katten eventueel naar binnen kunnen maar dat doen ze nooit meteen. Ze lopen altijd eerst met mij mee naar beneden waarbij ik aan het gemiauw van Monster al kan horen of de bak met kattebrokken leeg is of niet. Voordat ik naar mijn werk ga wordt ik meestal ook gemaand om de tuindeur open te doen zodat ze naar buiten kunnen de tuin in.

Als ik dan weg ben worden ze na enige tijd door Estela weer binnengelaten waarop Abby altijd steevast naar boven loopt om op ons bed luid knorrend tegen Riet aan te kruipen. Af en toe wordt deze symbiose echter verstoord door Monster, die nooit geen zin heeft om rustig te gaan liggen maar altijd op bed springt naar alles wat beweegt en anders desnoods met een stuk van een laken of dekbed aan de rol gaat.

Nu is het zo dat onze katten het normaal gesproken uitstekend met elkaar kunnen vinden. Ze spelen met elkaar, slapen op de bank vaak tegen elkaar aan en ze wassen elkaar zelfs af en toe, en als een van de twee er niet is loopt de ander altijd onrustig rond te drentelen. Maar er is wel een hiërarchie want Abby is echt de grote zus van Monster en dus de baas, en ze laat dat af en toe goed merken.

Vanmorgen toen Monster dus op bed sprong en daar weer eens lekker begon rond te dollen keek Abby, die net lekker lag, verstoord op. Ze keek Monster eerst vuil aan, kwam toen overeind en gaf Monster vervolgens een enorme oplawaai met haar poot. Monster schrok en verliet met de staart tussen de benen de slaapkamer.

Abby draaide zich weer om en ging weer liggen, tevreden knorrend omdat de rust weer was hersteld…

Aan het begin van deze maand is het schooljaar weer gestart op de Filipijnen. Het schooljaar loopt hier van begin juni tot begin april en dat heeft alles te maken met het feit dat de zomer, of liever de heetste periode van het jaar, hier in die periode valt.

Het begin van het schooljaar zorgt ook in onze Village ’s morgens vroeg voor enorme drukte want er zijn hier verscheidene scholen waaronder de De La Salla Santiago Zobel school bij ons aan het eind van de straat. Nou is onze straat anderhalve kilometer lang en wonen wij ruim een kilometer van die school vandaan maar toch staan iedere ochtend de auto’s in onze straat tot aan het eind in de file voor de school. Zelfs als ik naar mijn werk ga om kwart voor zeven dan is het al druk bij de poorten door het verkeer wat kinderen naar school brengt.

Volgens de wet moet een schooljaar hier minstens tweehonderd dagen duren en een schooldag duurt meestal van half acht tot vijf uur. Het huidige schoolsysteem is ingesteld in 2011 en is gebaseerd op drie opeenvolgende opleidingen. Als kinderen vijf tot zes jaar zijn dan gaan ze naar het eerste jaar van de Elementary School, zeg maar de Basis School, maar in feite is dat eerste jaar “Kindergarten”, dus vergelijkbaar met de Nederlandse Kleuterschool. Daarna duurt de Elementary School nog zes jaar.

Op twaalf of dertienjarige leeftijd gaan kinderen dan naar de Junior High School, de Middelbare School, en die duurt vier jaar. Eigenlijk bestaat de Middelbare School hier uit twee vervolg opleidingen want na de Junior High School volgt de Senior High School die in feite een vooropleiding is voor de Universiteit en twee jaar duurt. Met zeventien of achttien jaar ga je dus als je in de uitzonderlijke omstandigheden verkeerd dat je die kans hebt naar de Universiteit.

Want is een universitaire opleiding in Nederland al niet voor iedereen weggelegd, hier is het in feite alleen voor de bevoorrechten oftewel kinderen uit op zijn minst welgesteld families. Dat is dan ook meteen een van de redenen dat dezelfde elitaire kliek het hier voor het zeggen houdt. Goed onderwijs is hier een kwestie van geld en heel soms van geluk als een begaafd kind een weldoener treft die de studie wil bekostigen.

Riet vertelde me laatst een heel triest verhaal van een jongetje uit een van de straatarme wijken wat was getest met als uitkomst een uitzonderlijk hoog IQ van honderdveertig. Er werd door vriendinnen van Riet sponsoring geregeld waardoor het jongetje naar school kon maar het noodlot sloeg toe, hij werd ernstig ziek waarbij hij zijn gehoor verloor. Als gevolg daarvan moest hij van school, maar de vrouwen lieten het er niet bij zitten en regelden betere medische hulp. Er zou een operatie nodig zijn waardoor het gehoor gedeeltelijk zou worden hersteld, maar ondanks dat medicijnen en de operatie betaald zouden worden ging het niet door. De oren moesten voor de operatie een tijdje gedruppeld worden en de moeder van het jongetje vond dat veel te veel werk. Ze had nog een stuk of zeven kinderen en had dus geen zin om extra tijd aan dat zoontje te besteden…

Ja, de scholen zijn dan wel weer begonnen maar onderwijs en een goeie opleiding zijn hier beslist niet vanzelfsprekend.

Zoals jullie weten ga ik iedere zaterdag en zondag ’s ochtends een bakkie doen bij de Coffee Bean in het Alabang Town Center. Lekker bij een bakkie het nieuws doornemen op mijn iPad Mini, mail doorlezen en soms gewoon even een stukje lezen. Dat doe ik altijd alleen want Riet is niet zo erg te porren voor ochtenduitstapjes, en ze vindt haar Senseo’tje veel lekkerder zegt ze.

Vandaag zijn we voor de verandering eens samen naar het Alabang Town Center gegaan om te lunchen, en dat is wat je noemt echt een unicum. Gezellig was het wel want ik ben altijd wel te porren voor dat soort dingen. Na de lunch wandelden we nog wat rond om wat kleine boodschappen te doen en we kochten ook het reiskoffersetje waar Riet al een tijdje een oogje op had.

Jammer genoeg hadden we al snel door dat het al snel gedaan zou zijn met het mooie weer want de donkere lucht die snel aan kwam drijven beloofde niet veel goeds. En dat klopte ook, het begon eerst te onweren en al snel viel de regen met bakken uit de lucht. Helaas, weer geen zondagmiddag in de tuin dus vandaag.

Wel weer een mooie gelegenheid om weer een wat aan mijn foto’s van China te doen en om eindelijk de film “Ender’s Game” te gaan kijken die hier vorige week eindelijk uitkwam op DVD. En natuurlijk ons geestelijk voorbereiden op de wedstrijd van het Nederlands Elftal tegen Mexico vannacht.

Maar verder was het dus een relaxt zondagje, en zoals je ziet niet alleen voor ons…

Voor degenen die geen idee hebben wat spinning is, dat is oefeningen doen terwijl je op een speciaal fietsje zit.

Ik kan je vertellen, het is ontzettend zwaar maar je krijgt er wel snel een flink uithoudingsvermogen van. Voor mij is het een onderdeel van mijn fitness programma bij de Gold’s Gym waar Riet en ik allebei lid zijn.

Tot nu toe heb ik altijd de spinning sessies gevolgd van trainster Emy, hoofdzakelijk omdat die sessies beginnen om half zes en daar kan ik dus gelijk uit mijn werk naar toe.

Emy is een enthousiaste trainster en een leuk mens, maar de afgelopen weken begonnen de sessies me behoorlijk tegen te staan. Het probleem is dat Emy een beetje chaotisch les geeft, onder begeleiding van ontzettend harde house muziek en heel veel onverstaanbaar geschreeuw.

Dat laatste komt natuurlijk doordat die muziek (als dat tenminste een goed woord is voor de oorverdovende geluiden die uit de speakers komen) zo hard staat. En omdat ze in haar enthousiasme die muziek steeds harder zet moet ze steeds harder schreeuwen om er bovenuit te komen, en dat lukt meestal niet. Zelf vindt ze het blijkbaar prachtig want niet zelden zit ze luidkeels mee te brullen met de muziek (onder het fietsen door, terwijl wij met de tong op het stuur ons ongans moeten trappen).

Afgelopen week had ik er genoeg van. De muziek stond op een gegeven moment zo hard dat ik het idee had dat mijn trommelvliezen op knappen stonden, en ik ben toch wel wat gewend! Afgezien daarvan vond ik het ronduit irritant dat ik door die takkenherrie de geschreeuwde instructies totaal niet kon verstaan, ik moest verdikkeme om me heen kijken naar wat de anderen deden en zo proberen te volgen.

Ik nam dan ook het besluit om te kijken naar een alternatief, en dat vond ik op de dinsdag om vijf uur. Dan is er een spinning sessie van een andere trainster en hoewel het tijdstip wat ongunstiger is omdat ik eerder van mijn  werk moet weg zien te komen ben ik dat vandaag eens gaan proberen.

De andere trainster kende ik al van een paar sessies waarbij ze invalster was voor Emy, en ik vond haar sessies al meer gestructureerd. Ze gebruikt weliswaar dezelfde afgrijselijke muziek maar wel op een aanvaardbaar volume zodat de instructies nog te verstaan zijn en het is zeker niet minder zwaar, wat ook belangrijk is want er moet wel gezweet worden natuurlijk.

Het is me vanavond prima bevallen, ik denk dat ik voorlopig deze spinning klas maar ga inplannen…

Wat me nou vandaag gebeurd! Mijn naam was bijna op de bureau’s van het complete Shell management in Den Haag terecht gekomen. En dat allemaal dankzij een van de leden in mijn team die een nogal stomme fout heeft uitgehaald.

Het zit zo, Shell heeft een heel streng beleid ten aanzien van veiligheid voor zowel personeel als installaties. Alle incidenten die op het werk waar dan ook ter wereld gebeuren moeten worden vastgelegd in een database en aan de hand van die rapportages wordt dan onderzocht wat er precies is gebeurd, wat de gevolgen zijn en misschien wel het belangrijkste van alles, hoe het voorkomen had kunnen worden.

Niet alle incidenten zijn even ernstig natuurlijk maar niets wordt zomaar afgedaan als onbelangrijk. Het ergste wat kan gebeuren is een incident waarbij slachtoffers vallen en dat heeft grote gevolgen. Er wordt dan een diepgaand onderzoek ingesteld en over de hele wereld komt er in alle Shell vestigingen een “stand down”, al het werk wordt stilgelegd en het incident wordt dan overal besproken.

Vanmorgen kwam onze Project Manager naar mij toe om te vragen of ik een incident had gerapporteerd waarin melding werd gemaakt van een verkeersongeluk waarbij twee dodelijke slachtoffers zijn gevallen. Ik wist van niks maar ik zag inderdaad dat ik een mailtje had gekregen en inderdaad, er stond in dat zo’n melding was gedaan en ik was de “verantwoordelijke supervisor”.

Het feit dat er dodelijke slachtoffers zijn gevallen bij een gemeld incident doet meteen alle alarmbellen afgaan binnen Shell en zo’n bericht gaat meteen door naar de top. Ik wist dan ook niet hoe gauw ik moest uitzoeken waar dit bericht vandaan kwam en jawel hoor, een van mijn medewerkers op de Scheepswerf had het gerapporteerd, en omdat ik zijn baas ben werd ik meteen verantwoordelijk gemaakt.

Wat bleek, twee weken geleden heeft iedereen een korte training gevolgd in het rapporteren van incidenten en daarbij de mogelijkheid gekregen om een nep incident te melden. En wat had die eikel nou gedaan, die had die nep melding geregistreerd in het echte systeem en in plaats van in het trainingssysteem!

Een storm in een glas water dus maar het was wel zaak om dit zo snel mogelijk te rectificeren. En dat moest snel ook want terwijl ik daarmee bezig was kreeg ik al vier mensen aan mijn bureau om te vragen naar het incident.

Met hulp van een van mijn collega’s die de hier beheerder is van het meldingssysteem is het incident ongeldig verklaard en zijn er emails uitgestuurd naar (jawel) onder andere een paar leden van het Shell management dat het allemaal een misverstand was…

Jaren geleden toen we voor het eerst als gezin op vakantie gingen naar Frankrijk was een van de eerste dingen die ik aanschafte een Zwitsers zakmes, zo’n ding met van alles er op en er aan wat als je gaat kamperen gegarandeerd van pas komt. En het ding kwam ook regelmatig van pas, totdat hij jaren later uit elkaar begon te vallen door het vele gebruik. Een nieuwe kopen hoefde niet want toevallig had ik er in mijn Sakhalin tijd eentje gekregen als relatiegeschenk, en de vervanger was dus al in huis.

Maar wat gebeurt me anderhalf jaar geleden, ik check in op de luchthaven van Manila en ga met mijn handbagage door de laatste security check. Daar werd ik staande gehouden, want ze hadden op de scan van mijn rugzak iets gevonden en bij inspectie bleek het mijn zakmes te zijn. Ja, en dat werd natuurlijk meteen in beslag genomen en ik was het dus kwijt. Stom natuurlijk, en onbedoeld ook want ik wist helemaal niet dat het in mijn rugzak zat.

Maar al snel viel me in hoe het gekomen moest zijn. We hadden een week of wat eerder een tocht gemaakt naar de vulkaan Mount Pinatubo en uiteraard had ik het zakmes meegenomen in mijn rugzak. Het was tijdens die tocht blijkbaar helemaal onderin een van de vakken verdaagd want hoewel ik altijd mijn rugzak naloop voordat ik ermee op reis ga was ik het niet tegengekomen. De scanner op de luchthaven vond het mes uiteraard wel met als gevolg de inbeslagname .

Het heeft tot vandaag geduurd voordat ik eindelijk een vervanger aangeschafte. Ik heb in de afgelopen tijd regelmatig mis gegrepen en ik had me dan ook allang voorgenomen om snel een nieuw zakmes te kopen, maar zoals zo vaak moet zich eerst de gelegenheid voordoen. En die kwam vandaag, ik was voor de verandering weer eens naar Makati gegaan vanochtend en daar liep ik langs een winkel die een officiële dealer bleek te zijn van Victorinox. De keuze was snel gemaakt en ik heb dus eindelijk weer zo’n Zwitsers manusje-van-alles.

Nou alleen wel zorgen dat het ding bij een volgende vliegreis niet weer in mijn handbagage verdaagt…