Nederland zorgt goed voor zijn burgers, zelfs als ze in het buitenland wonen. We hebben al mogen ondervinden vorig jaar bij de problemen met Riet’s paspoort dat je geen daden hoeft te verwachten maar woorden, daar zijn ze goed in. En de woorden komen tot ons van alle kanten via de moderne media!

Het is vrij gebruikelijk dat je als je naar het buitenland verhuisd dat je je dan aanmeldt bij de Nederlandse Ambassade in dat land. Dat is handig omdat ze dan in geval van rampen zoals vorig jaar met supertyfoon “Yolanda” kunnen nagaan wie er allemaal in het land zijn en wie eventueel vermist worden. En omdat je een email adres en een telefoonnummer moet opgeven wordt je ook over van alles op de hoogte gehouden.

Zo kregen zowel Riet als ikzelf vandaag emails en tekst berichten dat het reisadvies voor de Filipijnen is aangepast. Lekker belangrijk zul je zeggen als je hier al woont, maar vooruit, laten we jullie maar even op de hoogte brengen, voor het onwaarschijnlijke geval dat jullie besluiten bij ons langs te komen.

Allereerst zijn daar natuurlijk de gebieden op Mindanao waar je beslist niet naar toe moet gaan als je er niks te zoeken hebt want het is daar voor buitenlanders ronduit gevaarlijk. Een enkele Nederlandse meneer die daar naar vogeltjes wilde gaan kijken zei, “Dat maak ik allemaal zelf wel uit!”, en die geniet nu al bijna twee jaar van de gastvrijheid van de Moslim rebellen. Of een ander soort van onduidelijke strijdgroep, daar wil ik vanaf zijn, maar feit is dat ze zo blij met hem zijn dat ze hem niet meer hebben laten gaan.

Tot zover niks mis met de berichtgeving want dit is gewoon goed advies, maar dan begint het.

Van mei tot december is het regenseizoen en hebben we hier tyfoons, en dan kun je beter hier niet naar toe komen. Vulkanen, die hebben we ook en vier ervan doen het nog. Die zijn onberekenbaar dus ook een afrader. En dan natuurlijk de andere natuurrampen die hier veelvuldig voorkomen, zoals aardbevingen en aardverschuivingen. Daar heb je allemaal het hele jaar door kans op dus eerst even ernstig bezinnen voor het boeken.

Verkiezingen, die hebben we hier ook heel veel en die veroorzaken zonder uitzondering lokaal geweld. Wat hebben nog meer? Oh ja, de veerboten! Ja, die flikkeren voortdurend ondersteboven omdat ze veel te zwaar beladen worden en die zijn dus niet bepaald aan te raden. Nou, en als dat je nog niet op andere gedachten brengt dan zullen we het even hebben over het terrorisme wat hier welig tiert, de epidemieën en de hoge criminaliteit.

Ja, je moet wel helemaal stapelgek zijn om hier naar toe te komen, ik kan me tenminste voorstellen dat als je dat stukje van het Ministerie van Buitenlandse Zaken leest dat je meteen je vakantieplannen voor de Filipijnen overboord zet en een veilige vakantie boekt naar (ik noem maar wat) Ameland of zoiets.

Nou snap ik waarom er vrijwel geen enkele reisorganisatie te vinden is in Nederland die reizen naar de Filipijnen aanbiedt. Hou toch eens op met die onzin! Dit is een schitterend land met ietwat merkwaardige maar verder verschrikkelijk vriendelijke mensen, en juist een toename van het toerisme zou hier een beetje extra welvaart kunnen brengen. Alles is er, de mooiste stranden van de wereld, klasse resorts, maar door al die negatieve berichtgeving wordt het toerisme niet bepaald gestimuleerd.

En over veiligheid en criminaliteit gesproken, van mij is ook een keer mijn portemonnee gejat. Weet je waar? Op het Buitenhof in Den Haag, honderd meter van de zetel van onze regering en om de hoek bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken…

Vier uur op vanochtend voor de wedstrijd van het Nederlands Elftal tegen Argentinië! Ik moest wel Riet nog even wakker maken toen ik beneden kwam want die lag op de bank te slapen maar toen kon het feest beginnen. Nou ja, feest, dat werd het niet bepaald. De wedstrijd zelf was behoorlijk teleurstellend omdat beide teams niet wilden verliezen en er aan het eind een bloedeloze nul-nul op het scorebord stond, maar het werd natuurlijk nog erger toen Nederland de penalty serie verloor.

En ja, ik ben teleurgesteld, dat kun je wel zeggen. Mijn verwachtingen waren voor het toernooi helemaal niet hoog gespannen wat denk ik niet zo gek is gezien de voorafgaande wedstrijden, maar Nederland toonde zich een ware cupfighter. Veel daarvan wordt op het conto van Louis van Gaal geschreven maar ik heb daar toch zo mijn twijfels over.

Voor alle duidelijkheid, ik ben geen grote fan van de heer Van Gaal, en ik ben ook van mening dat het met die zogenaamde genialiteit ook wel meevalt. Albert Einstein en Stephen Hawking zijn geniaal, iemand die een zeer gelukkige hand van wisselen heeft als voetbaltrainer is gewoon een bofkont en niet meer dan dat.

Om een voorbeeld te geven, het inbrengen van Tim Krul op het allerlaatste moment in de wedstrijd tegen Costa Rica, special voor de penalty serie, had ook heel anders uit kunnen vallen. Niemand had het na afloop meer over het inbrengen van Lens die totaal maar dan ook totaal niets bracht. En vanwege de gelukkige afloop viel ook niemand er over dat Nederland, met zin kapitale en gelouterde voorhoede, er niet in slaagde om tegen een voetbaldwerg als Costa Rica te scoren.

En tegen Argentinië vielen de mijns inziens verkeerde beslissingen van de heer Van Gaal helemaal op. Het geheime wapen Krul kon niet meer worden ingezet voor de penalty’s, en dat had mijns inziens wel eens een groot verschil kunnen maken. Want zeg nou zelf, zouden de Argentijnen niet met heel wat minder zelfvertrouwen naar de penaltystip zijn gelopen als ze in het doel de penalty killer Krul hadden zien staan?

Maar dat ging niet meer omdat Van Gaal startte met een Van Persie die ziek was geweest en geen deuk in een pakje boter heeft geschopt sinds de poule wedstrijden, en een De Jong die nog half geblesseerd was. Logisch dat die geen wedstrijd plus een verlenging konden volmaken maar was dat niet vooraf al duidelijk? Waarom stond het gretige bijtertje Clasie niet gelijk aan de aftrap? En dan het inbrengen van Huntelaar, een spits die een bal in de voet of op het hoofd moet krijgen, en dat in een overvol strafschopgebied? Waar Nederland de hele wedstrijd geen fatsoenlijke pass in heeft weten te droppen? Waarom geen Depay die een dribbel kan maken en een goed schot heeft uit de tweede lijn?

Goed, van achteren kijk je een koe in zijn kont, maar ik vond het allemaal niet zo logisch, vandaar. En of mijn redenering steek houdt is ook niet belangrijk, want gebeurd is gebeurd en Nederland ligt eruit. het enige voordeel daarvan is dat ik in ieder geval niet meer midden in de nacht mijn bed uit hoef.

Of zou ik zaterdagnacht toch nog maar even gaan kijken?

Het was me het dagje wel gisteren! Eerst dat gedoe met het hacken van mijn site, en vanavond vertrok Riet naar Nederland en dat ging ook al niet zo soepel als we gewend zijn. Haar vlucht zou pas even voor twaalven vanavond vertrekken dus ik zou haar zelf naar de luchthaven brengen aangezien het voor Lito anders wel een heel erg late avond zou worden. Normaal gesproken is dat ook geen probleem, ik doe dat eigenlijk altijd, maar deze keer had misschien toch beter Lito achter het stuur kunnen zitten. Het volgende gebeurde er namelijk onderweg…

We waren eerst nog even een hapje gaan eten bij ons favoriete Italiaanse restaurant hier in Alabang, “Mona Lisa”, en vandaar vertrokken we rond een uur of acht richting de luchthaven NAIA. Dat lijkt misschien wel wat vroeg als je vlucht pas tegen twaalven vertrekt maar je weet nooit hoe druk het is op de wegen rond het vliegveld. Dat houdt natuurlijk wel altijd in dat als de drukte meevalt we erg vroeg bij de luchthaven zijn maar dat nemen we maar voor lief. Bovendien wordt Terminal 1 op dit moment grondig verbouwd met allerlei vertraging bij het inchecken tot gevolg dus geen risico.

Alles ging prima, de files vielen alles mee en we bereikten zonder problemen de rondweg rond de luchthaven. Het eerste stuk daarvan loopt langs Terminal 3, komt dan bij een rotonde waar je linksaf moet langs Terminal 4 en aan het eind daarvan moet je weer linksaf richting Terminal 1 en daar moesten we zijn.

Halverwege het eerst stuk is een T-splitsing met stoplichten en daar is het altijd een chaos. Ook deze keer was dat het geval want net toen wij rechtdoor over de kruising gingen sprong het licht op oranje en kwam er van rechts een grote tankwagen die zonder rekening te houden met het verkeer uit onze richting de hoek om ging. Doordat die tankwagen een wijde draai moest maken moest alle verkeer vanuit onze richting noodgedwongen stoppen om hem voor te laten gaan. Wij stonden toen echter al half op het kruispunt, en net op het moment dat die tankwagen eindelijk de hoek om was en wij weer gingen rijden sprong het licht op rood. Terug was geen optie omdat we al op het kruispunt stonden, dus reed ik door.

En toen stapte er ineens midden op het kruispunt een agent voor de auto die zijn hand opstak. Ik moest stoppen, zo ongeveer precies in het midden van het kruispunt, en ik voelde de bui al hangen. Ik kreeg een heel verhaal te horen over rijden door rood, en hoe gevaarlijk dat was, en niks wat ik zei kon de woordenvloed stuiten. Wrang overigens dat die agent over gevaar begon terwijl het verkeer om ons heen raasde want dat ging natuurlijk gewoon door terwijl wij daar eigenlijk levensgevaarlijk midden op het kruispunt stonden.

Het was me al snel duidelijk wat er aan de hand was, mede omdat de agent maar bleef treuzelen met het uitschrijven van de bekeuring en zijn voortdurende aanbiedingen om ons “voor deze keer te helpen”. Hij had ons natuurlijk allang aan zien komen en onze westerse witte gezichten deden de spreekwoordelijke kassa in zijn hoofd meteen rinkelen. Hij had natuurlijk ook wel gezien dat het licht helemaal niet rood was toen wij het kuispunt opreden en die tankwagen kan hij ook onmogelijk gemist hebben maar deze kans was voor hem te mooi om te laten lopen.

Na enig “onderhandelen” over de “vergoeding” voor zijn hulp gaf hij een boekje door het raam aan en Riet deed daar de gevraagde tweeduizend pesos in, ruim dertig euro. Veel keus hadden we niet, dat wist hij natuurlijk ook wel aangezien we al hadden verteld dat we een vlucht moesten halen en hij kon het hele gebeuren uiteraard net zo lang rekken als hij wilde. En wat er waar is van al die verhalen over doordeweeks betalen op overvolle politiebureau’s weet ik niet, het lijkt me helemaal niet onwaarschijnlijk, en zolang hij mijn rijbewijs in zijn handen had kon ik geen kant op.

Na het voldoen van de “vergoeding” mochten we wel meteen doorrijden. Dat het licht op dat moment op rood stond was geen probleem…

Ik begin me nou toch een beetje zorgen te maken over het weer. Volgens de laatste berichten is er een tropische depressie aan het ontwikkelen op de Stille Oceaan die onze kant op komt, en niet zomaar onze kant maar recht over Luzon. Het kreng heeft inmiddels de naam “Glenda” gekregen, wint aan kracht en bereikt naar het zich laat aanzien aanstaande woensdag onze regio. En aanstaande woensdag is precies de dag dat ik naar Nederland hoop te vertrekken…

Zoals gewoonlijk zal “Glenda” zware buien en onweer brengen, en deze keer ook veel wind. Dat maakt de omstandigheden niet echt geschikt voor vliegverkeer en ik beng dan ook bang dat de luchthaven van Manila met name tijdens onweersbuien zal worden gesloten, en het enige wat ik kan doen is hopen dat dat niet net gebeurt als ik daar op mijn vlucht zit te wachten.

Dat zal overigens niet de eerste keer zijn dat me dat gebeurt. Toen we nog in Kuala Lumpur woonden bracht ik regelmatig een bezoek aan Manila en bij een van die bezoeken barstte er ook een enorm onweer los boven Manila net toen ik op mijn terugvlucht naar huis zat te wachten. Het vliegtuig landde uiteindelijk nog wel heel laat op de avond maar kon niet meer vertrekken en ik moest samen met alle andere passagiers een korte nacht doorbrengen in een hotel.

Dat zijn geen dingen waar je op zit te wachten maar ik houd er dus wel altijd rekening mee. Dat was toentertijd op Sakhalin al zo, ook daar hielden we de weerberichten angstvallig in de gaten als het tijdstip van vertrek naderde. Daar waren het sneeuwstormen die er some voor zorgden dat de luchthaven meerdere dagen potdicht zat, maar gelukkig hebben we dat zelf niet meegemaakt.

Het wordt de komende twee dagen dus afwachten wat het weer gaat doen. De afgelopen nacht was het in ieder geval al bal want om vier uur werd ik wakker van een enorme onweersbui recht boven Alabang. De regen kletterde zo hard op het dak dat ik niet meer in slaap kon komen van de herrie en de hevige onweersklappen hielpen ook niet echt. Gelukkig duurt zoiets nooit lang en met een half uur was het al weer over.

Als dit een voorproefje was staat ons nog wat te wachten de komende dagen…

Nou, “Glenda” is langs geweest vandaag en dat hebben we geweten! Vannacht begon het al, rond een uur of vier werd ik al wakker van de gierende wind en regen op het dak. Ik heb daarna nog even geslapen maar tegen zevenen begon het pas goed.

De wind nam toe tot stormkracht en zwiepte de ene bui na de andere voort. Maar goed dat we allemaal al te horen gekregen hadden dat we thuis konden blijven want de deur uit gaan was onverantwoord. Bomen en takken braken af er zeilden ook platen van hout en stukken zeil door de lucht. Onze tuin veranderde in amper een uur tijd in een complete ravage, en ik heb nog wat geleerd ook, ons tuinstel kan dus vliegen!

Om een uur of negen, gelukkig veel eerder dan verwacht, begon de storm in kracht af te nemen en hoewel het tot de middag buiig bleef hadden we toen het ergste achter de rug. Ondertussen werden we via tekstberichten op onze telefoons op de hoogte gehouden door SPEX over de stand van zaken, maar gezien het feit dat veel wegen geblokkeerd waren en er overal opruimwerkzaamheden aan de gang waren werd ons geadviseerd de rest van de dag ook maar thuis te blijven.

Thuis werken ging niet want we zaten al sinds vannacht zonder stroom, die in de hele stad al uitgevallen. Dat probleem werd de hele dag niet meer opgelost, en dat was heel erg lastig want ik vertrek vanavond naar Nederland en ik kon nu niet eens controleren of mijn vlucht wel zou vertrekken of niet. We hadden geen stroom en dus geen WiFi en dus geen internet, en mijn iPhone was nu mijn enige verbinding met de buitenwereld.

Via WhatsApp kreeg ik van Riet gelukkig te horen dat mijn vlucht vanavond gewoon vertrekt. Dat had ik eigenlijk wel verwacht gezien het weer wat in de loop van de middag een stuk beter werd, maar ik was een beetje benauwd voor stroomstoringen.

Op dit moment zit ik te wachten op mijn vervoer naar de luchthaven, en als alles goed gaat komt mijn volgende bericht dus uit Nederland.

Ik denk dat de meeste mensen die mij kennen wel weten dat ik geen liefhebber ben van regen en wind. Terugkeer naar Nederland betekent automatisch terug naar Nederlands weer en helaas, dat wordt nou eenmaal gekenmerkt door regen en wind.

Maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik me eenmaal terug in Nederland niet verheug op een aantal dingen die ik mis in Zuid-Oost Azië. Wat zou je zeggen van simpele dingen als het lekkerste drinkwater ter wereld, en dat gewoon uit de kraan? Of van de lekkerste melk (koud uit de koelkast)? Of het lekkerste brood ter wereld? En dan heb ik het nog niet eens over Calvé pindakaas, Jonge Beemster kaas, salmiak drop, boterbabbelaars, speculaas, patatje flip, kroketten, Hollandse speklappen gebakken in Croma, gemengde hagelslag, keus uit heel veel vleeswaren voor op brood, snelle kassa’s in de supermarkt en mensen die gewoon “Nee” zeggen als ze “Nee” bedoelen.

En als dan het weer bij aankomst ook nog eens lijkt op het tropische weer wat we hebben achtergelaten, ja dan wordt het naar het zich nu laat aanzien een prettig verblijf in ons kleine landje aan de Noordzeekust! Alleen, over Noordzeekust gesproken, wat hebben ze in Katwijk nou in vredesnaam met ons mooie strand gedaan??

Mijn moeder’s computer is kapot, en aangezien het al een oud beestje is is het nauwelijks nog de moeite van het repareren waard. Bovendien werd het tijd voor wat nieuws en de beste oplossing leek mij een iPad. Een iPad is handig omdat je hem overal mee naar toe kunt nemen en de bediening is snel aan te leren omdat het zo simpel is.

Ik heb dus in Manila nog net voordat ik vertrok een iPad voor mijn moeder gekocht want in prijs scheelt dat nogal wat vergeleken met Nederland. Ze kan dus in principe en de slag maar er was nog wel een probleempje. De iPad werkt met WiFi en dat is wel aanwezig via het ADSL modem maar niemand weet het wachtwoord.

Alles is een jaar of zeven geïnstalleerd door mijn vader, en alles werkt ook, alleen is de WiFi verbinding nooit gebruikt en heeft mijn vader blijkbaar nooit de moeite genomen om het ingestelde wachtwoord ergens te noteren. Vragen kunnen we het hem niet meer en we hebben niets gevonden nadat we door alle bewaarde documentatie hadden doorgespit.

De oplossing is op zich simpel, met een werkende computer met een netwerk poort kunnen de instellingen van het modem worden veranderd en het wachtwoord dus ook worden aangepast, maar dat is even lastig want mijn moeder’s ouwe computer is dus kapot en mijn Macbook Pro heeft geen netwerk poort meer.

Thuis gekomen na de mislukte pogingen zag ik de oplossing klaar liggen in de vorm van Martin’s laptop die hij nog steeds niet heeft opgehaald. En laat dat deze keer nou eens goed uitkomen…

Het opruimen van de schuur en wat er verder nog op te ruimen viel in huis was vanmorgen klaar en wat er restte was een berg grof vuil die we weg moesten brengen naar de Milieustraat in Katwijk. Zwager Daan was bereid gevonden de bedrijfsbus van de firma Van Nieuwkoop ter beschikking te stellen om alles te vervoeren dus rond het middaguur gingen we op pad.

Om alles een beetje makkelijk te kunnen vervoeren gebruikten we de hoes van mijn al lang geleden verkochte motorfiets die nog steeds in de schuur lag. We hadden nogal wat losse attributen en door alles in de motorhoes te kiepen konden we alles snel en makkelijk naar de bus slepen.

We hadden natuurlijk kunnen weten dat we wel alles vooraf hadden moeten sorteren in verschillende soorten afval, want het idee om alles als “restafval” te kwalificeren en de hele motorhoes in de daarvoor bestemde bak te dumpen ging helaas niet op. Er liepen allerlei mannetjes rond in de Milieustraat die nauwkeurig in de gaten hielden wat voor vuil je probeerde te lozen en er viel weinig te marchanderen.

Gelukkig viel het nog redelijk mee, het was even een uitzoek maar met de aanwijzingen die we kregen konden we alles op de juiste plaats dumpen, en Riet zou Riet niet zijn als ze het toch presteerde om een groot deel van ons grof vuil toch in de motorhoes te laten zitten en die in de restafvalbak te dumpen.

Nu alles is opgeruimd en ons bed van de zolder naar de slaapkamer is verhuisd beginnen we een beetje het idee te krijgen dat ons huis weer van ons is…

Het was even slikken maar we hebben vandaag uiteindelijk toch afscheid moeten nemen van onze trouwe Toyota Starlet. Het arme beestje was al zestien jaar oud en er moesten dringend een paar reparaties worden uitgevoerd die wij te duur vonden, het autootje was het simpelweg niet meer waard.

We zijn er eigenlijk puur bij toeval aan gekomen. Nadat ik op 1 januari 2006 naar Sakhalin vertrok heeft Riet onze Mazda Premacy ingeruild voor een kleinere en voor haar wat handiger Volkswagen Polo. Daar heeft ze niet lang plezier van gehad want op een goeie dag in september raakte ze op de A4 in een slip, de Polo knalde in de vangrail en was total loss.

Een van de bazen van Riet had op dat moment net toevallig de Starlet van zijn vrouw in de verkoop staan en bood Riet aan om die over te nemen voor een vriendelijke prijs die bovendien nog eens via Riet’s salaris verrekend kon worden. Dat was natuurlijk een buitenkansje, en zo had Riet al een paar dagen na de crash met de Polo weer een autootje.

De Starlet was in al de jaren dat we ermee reden een fijn en betrouwbare karretje, maar gezien de leeftijd hadden we ons drie jaar geleden al voorgenomen om dure mankementen die aan het licht zouden komen bij de verplichte jaarlijkse keuring niet meer te laten maken. Maar ieder jaar kwam het karretje toch weer vrij makkelijk door de keuring, met hooguit een paar tientjes aan reparaties.

In december waren er wat grotere mankementen maar omdat Martin zich garant stelde voor de reparaties bleef de Starlet toch in de vaart. Totdat er zich een week of wat geleden ernstigere mankementen voordeden in de vorm van versleten remleidingen en een paar versleten banden. Deze reparaties bleken ten opzichte van de dagwaarde van de auto, amper vierhonderd euro, niet meer lonend en we besloten het autootje dus toch maar naar haar laatste rustplaats te brengen.

Vanmiddag reden we de Starlet naar een autosloperij waar we er nog honderd euro voor kregen. Riet nam er met pijn in haar hart afscheid van haar trouwe karretje…

Toen ik opeens mijn KLM punten moest opmaken kwam al snel het idee op om met mijn beide jongens een dagje naar London te gaan. Alles was snel geregeld nadat bleek dat ze er allebei ook veel zin in hadden, en vandaag was het zover. Ik had een vroege vlucht geregeld en ’s avonds een late vlucht terug zodat we lekker de hele dag door London konden banjeren.

Afgelopen week had ik nog gauw even dagkaarten voor het openbaar vervoer geregeld dus vanmorgen alles was klaar voor vertrek. Het was wel vroeg op want onze vlucht vertrok om kwart over zeven van Schiphol naar London Heathrow waar we dankzij het tijdsverschil tussen Nederland en Engeland ook om zeven uur landden. Alles zat mee en om half negen stapten we al uit de Piccadilly Line op Piccadilly Circus.

De eerste stop was een restaurant op Leicester Square om van een Engels ontbijt te genieten op een zonnig terras waarbij we ondertussen bespraken wat we allemaal wilden gaan doen. Ik ben met Martin een jaar of wat geleden al eens een paar dagen in London geweest, maar Robin had tijdens zijn twee eerdere korte bezoeken eigenlijk nog weinig van de stad gezien.

We wandelden eerst naar Trafalgar Square waar we even rondkeken, en daarna staken we via de Hungerford Bridge de Thames over om een kijkje te gaan nemen bij het Shell Centre. We namen een kijkje in het Waterloo Station vanwaar we met de metro naar Tower Hill gingen om een kijkje te nemen bij de Tower en Tower Bridge.

In de Tower Bridge bleek een tentoonstelling te zijn die de gelegenheid bood om te wandelen over het bovenste deel van de brug, en dat was een buitenkansje wat we niet konden laten lopen. De tentoonstelling ging grotendeels over de tot standkoming van de Tower Bridge, erg interessant met veel oude foto’s, animatiefilms en een bezoek aan de machinekamers die de brug open en dicht lieten gaan voordat de stoommachines werden vervangen door elektrische machines.

Van de Tower Bridge liepen we over het wandelpad langs de South Bank, onderweg even een pauze nemend voor koffie bij een Starbucks. We staken via de London Bridge de Thames over om een bezoek te brengen aan St. Paul’s Cathedral, maar verder dan de hal kwamen we niet. We vonden de toegangsprijs van zestien en een half pond bizar hoog en besloten na een korte rustpauze in het zonnetje op de trappen om via de Millennium Bridge terug te wandelen naar de South Bank.

Daar kwamen we even later een soort beer garden tegen waar we uitpuften onder het genot van een lekker koud biertje. We bleven er eigenlijk langer zitten dan we van plan waren maar dat kwam omdat we in een geanimeerd gesprek verwikkeld geraakt waren, wat niet zo gek was aangezien we alledrie in hetzelfde vakgebied werkzaam zijn.

Het was al rond half vijf toen we de metro namen richting Oxford Circus met de bedoeling om eens rond te kijken in Oxford Street, maar het bleek daar zo ontzettend druk te zijn dat we dat snel voor gezien hielden. We wandelden via Regent Street richting Piccadilly Circus waar we besloten om terug te gaan richting de luchthaven Heathrow aangezien het inmiddels al tegen half zes was.

In plaats van de metro direct naar Heathrow namen we de metro naar Paddington waar we overstapten op de Heathrow Express, de snelle trein naar de luchthaven, die in tegenstelling tot de metro van airconditioning is voorzien. En dat stelden we erg op prijs want het was de hele dag schitterend weer geweest met erg hoge temperaturen en we hadden het alle drie aardig warm gekregen van al het wandelen.

Op de luchthaven aten we voor vertrek een pastaatje in een Italiaans restaurant en de jongens kochten nog wat cadeautjes voor de thuisblijvers. De terugreis zelf verliep soepel, al moesten ons wel nog even haasten op Schiphol om de laatste trein te halen maar dat bleek uiteindelijk een makkie. Robin stapte in Sassenheim uit en Martin en ik werden in Leiden opgehaald door Sandra.

Ik heb een fantastische dag gehad met mijn twee zoons, en ik hoop dat zij dat ook vonden. Wat mij betreft voor herhaling vatbaar!

Normaal gesproken ga ik als ik in Nederland ben wel een of twee keer naar de bioscoop. Dat heb ik tot nu toe door tijdgebrek nog steeds niet kunnen doen maar dat ga ik deze week goedmaken want ik heb al twee afspraken staan.

In de tussentijd kijk ik thuis regelmatige een film op DVD. Jammer genoeg is er niet veel nieuws maar af en toe een ouwe film kijken is ook wel eens leuk. Zo heb ik vandaag twee klassiekers gekeken, een vrij recente, Shrek 2, en een hele ouwe, Dr. Strangelove.

Die laatste film, met Peter Sellers in verscheidene rollen, is wat mij betreft een tijdloze klassieker van Stanley Kubrick. Helemaal in zwart-wit, met naast Peter Sellers een nog jonge George C. Scott en een weergaloze Slim Pickens als de piloot van de bommenwerper.

Het was voor mij weer dik genieten, maar Riet keek halverwege op en vroeg, “Moet dit een grappige film voorstellen?”.

Vrouwen hebben duidelijk een ander gevoel voor humor…

Ik heb er al de nodige keren opmerkingen over gemaakt, sinds onze verhuizing uit Nederland staat mijn bioscoopbezoek op een heel laag pitje. Niet omdat er geen bioscopen zijn op de Filippijnen maar omdat het bioscooppubliek er naar mijn smaak te luidruchtig is en ik nou eenmaal graag rustig van een film wil genieten.

Als ik naar Nederland kom dan is dan ook een vast onderdeel een of meerdere bioscoopbezoeken en voor vandaag stond de eerste gepland, in gezelschap van mijn twee zoons die net als ik fanatieke filmliefhebbers zijn.

De film van vanavond was de laatste uit de serie “Planet of the Apes”, in 3D nog wel. Hoewel de film zeker niet slecht was met mooie effecten was het 3D effect een beetje overbodig want het viel nauwelijks op. Veel scenes speelden zich af in het donker of halfdonker en dan komt 3D wat minder uit de verf. Af en toe keek ik langs mijn gele 3D bril en dan zag ik amper verschil. Ja, de ondertitels, die verklapten dan dat de film in 3D was.

Vervelend was overigens wel dat we nou weer een euro de man moesten betalen voor een 3D bril terwijl die dingen thuis overal rondslingeren want dit is niet onze eerste 3D film. Heb ik de auto toch wat te grondig schoongemaakt want we dachten er onderweg pas aan. Normaal gesproken liggen er altijd een paar van die dingen in het dashboard kastje, maar vandaag niet meer dus.

Nu liggen er in ieder geval weer twee voor de volgende keer…

Mijn twee en een halve week en Riet’s drie weken in Nederland zitten er al weer zo goed als op want vandaag is onze laatste volle dag. Morgenmiddag vertrekken we weer en reizen we terug naar de Filipijnen waar we zondag vroeg in de avond plaatselijke tijd hopen aan te komen.

De dag werd vandaag gevuld met het doen van wat laatste boodschappen, afscheid nemen van familie en vrienden, en uiteraard het pakken van onze koffers. Zoals gewoonlijk nemen we weer allerlei dingen mee die we in Manila niet kunnen krijgen, zoals Senseo pads en spul tegen muggen met DEET.

Terugkijkend op ons bezoek kunnen we wel stellen dat we aardig druk bezig zijn geweest, met name met de verhuizing van Martin en in ons eigen huis. De tijd vloog om en een aantal dingen die we van plan waren zijn we niet eens aan toe gekomen, zoals nog een keertje slibtongetjes eten aan het strand.

Voor Riet staat er al weer een volgend bezoek aan Nederland op de planning in september, voor mij wordt het op zijn vroegst december. Het weer zal dan vast en zeker niet zo mooi zijn als het de afgelopen twee weken is geweest…

We zijn weer thuis, vanmiddag landden we even na vijven op de luchthaven van Manila waar onze chauffeur Lito al op ons stond te wachten. Ondanks de enorme drukte op en rond de luchthaven waren we om kwart over zes thuis waar onze kleine kat Monster luid miauwend kwam aanrennen om ons te verwelkomen.

De reis zelf was bijzonder aangenaam verlopen, met name de vlucht naar Dubai en dat kwam omdat we bij het inchecken op Schiphol een aangename verrassing kregen. De Business Class van het vliegtuig zat behoorlijk vol en daarom kregen Riet en ik een upgrade naar First Class. Weliswaar konden we geen plaatsen naast elkaar krijgen maar dat kon ons even weinig schelen!

First Class reizen is iets waar je maar niet te veel aan moet wennen gezien het prijskaartje wat er normaal gesproken aan hangt, maar zo’n gratis upgrade is voor een keertje wel heel erg leuk. Ikzelf heb al eerder upgrades gehad naar First Class maar voor Riet was het de eerste keer, ze heeft er onderweg zelfs haar dutje voor opgegeven om er zoveel mogelijk van te genieten.

Als je in een Emirates Airbus A380 First Class reist zit je in een apart hokje met schuifdeuren die je voor je privacy kunt sluiten. Verder is het ruim, comfortabel en van alle gemakken voorzien. De stewardess komt langs om te vragen of en zo ja wanneer je wilt gaan douchen (er zijn geen wc’s maar twee badkamers), en je krijgt een menu waaruit je kunt kiezen en je mag zelf aangeven wat je wilt eten en wanneer. Verder heb je je eigen minibar, toilettafel, een mandje met snacks en een rek met tijdschriften. Had ik het al over de stoel, pardon de fauteuil, gehad?

Een buitengewoon aangenaam eerste deel van de reis dus en het was dan ook weer even wennen toen we op de vlucht van Dubai naar Manila weer “gewoon” Business Class zaten. Overigens hadden we ook op die vlucht weer mazzel want bij het inchecken was er iets verkeerd gegaan. We hadden plaatsen niet naast elkaar gekregen en dat zagen we pas bij het instappen want we hadden er niet op gelet, maar gelukkig bleken er twee lege plaatsen naast elkaar te zijn en nog aan het raam ook in plaats van in het midden.

Al met al dus een hele plezierige terugreis, en we zagen zelfs nog kans om tijdens het tweede stuk nog een paar uurtjes te slapen ook (Riet langer dan ik trouwens). Nu maar eens kijken de komende dagen hoe het staat met de jetlag…

Ik zeg het niet gauw maar deze keer hadden we voor het weer wel thuis kunnen blijven. Het was weliswaar droog toen we aankwamen in Manila maar het was al somber en grijs en de regen liet dan ook niet lang op zich wachten. met name in de nacht zorgden hevige buien voor vrijwel continue voor tromgeroffel op het dak en dat gecombineerd met de jetlag zorgde voor een bepaald niet geweldige nachtrust. Reizen we de halve wereld over en wat treffen we daar aan, Hollands weer!

Gistermorgen was het weer droog maar de zon liet zich maar sporadisch zien en tegen de middag barstte het weer in alle hevigheid los. In ieder geval kwam nu een van de voor onze China vakantie gekochte poncho’s nu goed van pas want toen Lito naar huis wilde gaan zette net de bui nog even flink aan. Of het hem helemaal droog heeft gehouden betwijfel ik want de straten waren ondertussen al weer veranderd in snel stromende rivieren.

En vandaag heeft het vrijwel de hele dag geregend zodat je wel kunt stellen dat het beetje regen wat we in Nederland hebben gehad een miezerbuitje was vergeleken met de hoeveelheden die hier in de afgelopen twee dagen naar beneden zijn gestort. En volgens Lito was het ook al zo in de twee weken dat ik weg ben geweest dus je kunt rustig stellen dat het regenseizoen zich flink laat gelden.

Volgens mij hebben we het zo nog niet mee gemaakt maar volgens Riet zeg ik dat ieder jaar. Ik zei ook dat als het zo blijft dat we gaan verhuizen omdat ik anders net zo goed in Nederland had kunnen blijven, maar ook dat schijn ik ieder jaar te zeggen. Feit is wel dat we inmiddels al aan de tiende tyfoon zitten voor dit jaar en we hebben nog ruim vier maanden te gaan.

En niet te vergeten de tyfoon “Glenda” van drie weken geleden, normaal gesproken zitten de tyfoons deze tijd van het jaar veel zuidelijker. Maar misschien heb ik dat ook al eens eerder gezegd…

In de maand augustus moeten er altijd een aantal zaken geregeld worden ten aanzien van onze auto. Op de Filipijnen moet je ieder jaar je auto laten registreren en dat dient te gebeuren in de maand die overeenkomt met het laatste cijfer op je nummerplaat. Voor ons is dat een “8” oftewel augustus, en dat betekent dat wij voor het eind van deze maand de registratie rond moeten hebben.

Die registratie is gelukkig niet zo’n vervelend proces meer omdat onze chauffeur Lito het kan doen. Het hele gebeuren bestaat uit een verplichte meting van de uitlaatgassen en met de uitslag daarvan moet je dan naar een LTO (Land Transport Office) om daar alle papierwerk af te handelen. Omdat je daar zoals bij  alle overheidsinstelling geen afspraak kunt maken moet je in de rij aansluiten en dat wordt nog wel eens een langdurige kwestie.

Lito had het gistermorgen allemaal vrij snel voor elkaar en kwam gewapend met de verplichte WA verzekering (volslagen onzin want we hebben al een All-Risk verzekering maar je komt er niet onderuit), de nieuwe papieren en stickers voor op de nummerplaten thuis.

En hij had nog een andere stickerklusje want de sticker op de voorruit die ons vrije doorgang geeft bij de ingangen van onze Village moest ook worden vernieuwd. Daarvoor moest hij naar het administratiekantoor met een kopie van het huurcontract om te bewijzen dat wij er ook echt wonen, en dat leverde in eerste instantie nog een probleem op. Het huurcontract wat we in huis hadden was namelijk nog het oude wat geldig was tot eind vorig jaar, ik had nog geen kopie opgevraagd van het nieuwe huurcontract. Dat moest ik dus nog even gauw regelen en doormailen.

Het was alles bij elkaar een duur dagje. Overheidsdiensten zijn hier ook niet goedkoop en je betaalt ook nog eens het nodige voor onzin dingen zoals die overbodige maar verplichte WA verzekering. En de prijs voor die Village sticker was zelfs in vergelijking met vorig jaar meer dan verdriedubbeld.

Maar goed, alles is nu wel weer voor een jaar geregeld…

Even weer een kleine update over het werk want er is weer een mijlpaal in ons project te melden. Het nieuw te bouwen platform komt op de zeebodem te staan in de Zuid-Chinese Zee en aangezien het daar meer dan veertig meter diep is zijn daarvoor zijn nogal lange poten nodig. Die poten zijn twee weken geleden afgeleverd op de Keppel scheepswerf in Subic waar het platform wordt gebouwd.

De poten hebben een lengte van vijfenzestig meter en met zijn vieren vormen ze het zwaarste pakket onderdelen wat geleverd wordt voor het platform, met een totaal gewicht van ongeveer tweeëntwintig honderd ton.

Ze zijn vervaardigd bij een fabriek in Maleisië en ze zijn vanuit Singapore overgevaren met een schip wat gespecialiseerd is in “heavy lift cargo”, oftewel zeer zware vrachten.

Met de levering van het onderstel begint de bouw van het platform zijn voltooing te naderen. Het ligt nog steeds in de bedoeling om het platform tegen eind november op de scheepswerf gereed te hebben, waarna het zal worden versleept naar de uiteindelijke ligplaats naast het bestaande platform voor de kust van Palawan.

Met nieuwe foto’s voor mijn paspoort aanvraag wilde ik geen enkel risico nemen en daarom besloot ik afgelopen zaterdag om naar een van de twee fotowinkels te gaan die op de website van de Nederlandse Ambassade werden aanbevolen. Normaal gesproken zou elke fotowinkel goeie pasfoto’s moeten kunnen leveren maar gezien het feit dat de lijst van eisen waaraan de pasfoto’s tegenwoordig moeten voldoen vier kantjes beslaat leek dit me deze keuze niet onverstandig.

De fotowinkel in winkelcentrum “Greenbelt” in Makati bleek zelfs helemaal op de hoogte te zijn van de eisen voor pasfoto’s voor een Nederlands paspoort want ze hadden een kopie van het eisenlijstje. Dat maakte de zaak natuurlijk een stuk makkelijker aangezien ik nu niks uit hoefde te leggen en de foto’s waren dan ook snel geregeld. Of ik blij moet zijn met het resultaat weet ik niet want ik sta er niet bepaald flatteus op, maar het gaat erom dat ze goed genoeg zijn voor een paspoortaanvraag.

Ik had al voor vanmiddag weer een afspraak gemaakt bij de Nederlandse Ambassade die ook in Makati is gevestigd, ergens op de zesentwintigste verdieping van een hoog kantoorgebouw. De wachtruimte heeft een fantastisch uitzicht maar daar kon ik niet lang van genieten want ik werd vrijwel meteen geholpen. Gelukkig werden de nieuwe pasfoto’s wel geaccepteerd, de aanvraag is ingediend en als alles goed gaat kan ik binnen twee weken mijn nieuwe paspoort ophalen.

En ik ben nog voordelig uit ook want bij het betalen bleek dat ik omgerekend 1,80 euro goedkoper uit dan in Nederland…

Toen we van onze vakantie in Nederland terugkwamen zagen we overal nog steeds de gevolgen van de tyfoon “Glenda” die had huisgehouden boven Manila vlak voordat ik naar Nederland vertrok. In eerste instantie verbaasde ons dat, want hoewel alle afgevallen takken, struiken, bladeren en bomen keurig op hopen lagen (meestal op de stoep) zagen we geen tekenen dat alles ook daadwerkelijk werd opgeruimd.

Daar kwam afgelopen zondag verandering in want toen zagen we de kleine vrachtwagentjes de Village in komen rijden die met het afvoeren begonnen, terwijl tegelijkertijd overal mannen bezig waren om alles in groene vuilniszakken te doen. Het zag er meteen al een stuk beter uit want in plaats van de chaotische hopen groenafval lagen er nu opeens overal hopen groene vuilniszakken.

In de loop van de week is het meeste wel afgevoerd maar desondanks is er toch nog heel wat werk te verrichten, met name aan de omgevallen bomen. Die zijn al voor zover nodig afgezaagd om het verkeer weer vrije doorgang te verlenen maar de stukken van sommige bomen zijn zo groot dat ze nog steeds niet te vervoeren zijn. Met name langs Acacia Avenue, waar de meeste grote bomen zijn omgewaaid, zal nog heel wat gezaagd moeten worden om alles weg te krijgen.

Vanavond onderweg naar het Alabang Town Center om een hapje te gaan eten zagen we nog zo’n vrachtwagentje vol met groenafval langs rijden. En zoals altijd op de Filipijnen ging dat weer niet helemaal zoals het hoort, een van de achterdeuren van de laadruimte zat gewoon los en in een bocht zwaaide die helemaal naar buiten open. Wij zagen het en wachtten dus af tot het vrachtwagentje gepasseerd was.

De fietser waar we op dat moment ons hart voor vasthielden zag het gelukkig ook nog op tijd…

Hoewel het eind van de Ramadan al een week of drie geleden was, op de 28e juli als ik me niet vergis, waren we uitgenodigd bij onze vrienden Nonie en Scott om daar “Eid Fitri” te vieren. Alle dames van Shell Outpost waren uitgenodigd met partner en het was voor iedereen ook gelijk een mooie gelegenheid om Nonie en Scott’s pasgeboren zoon Dan te bewonderen.

Het feest was van drie uur in de middag tot zeven uur in de avond en Nonie zou samen met onze andere Maleise vriendin Ayu voor het eten zorgen. Dat alleen al was voor mij een reden om de uitnodiging aan te nemen want er moet heel wat gebeuren wil ik de gelegenheid voor een Maleis maal bereid door Nonie en Ayu aan me voorbij laten gaan.

Het was ook ons eerste bezoek aan het nieuwe huis van Nonie en Scott want ze zijn drie weken geleden verhuisd. Riet was er al om drie uur naar toe gegaan en ik zou me na het werk ook meteen daar door Lito laten afzetten. Dat laatste liep echter niet helemaal zoals gepland want ik verzeilde in de vrijdagmiddag file die deze keer extra erg was omdat er vlak bij ons kantoor een aanrijding was gebeurd.

Als er hier een aanrijding plaatsvindt dan is het niet net als in Nederland uitwisselen van verzekeringspapieren, de weg zo snel mogelijk weer vrijmaken en alles later afhandelen. Nee, alles moet blijven staan zoals het gebeurd is totdat de politie arriveert om een rapport op te maken. Daarna moeten beide bestuurders indien mogelijk nog naar het politiebureau voor het afleggen van een officiële verklaring. Het kan dus wel eens een tijdje duren voordat het verkeer weer normaal kan rijden.

In mijn geval was de weg voor het grootste deel versperd, twee van de drie rijstroken waren geblokkeerd en de gebruikelijk vrijdagdrukte in aanmerking nemend leverde dat een enorme opstopping op. Vijfentwintig minuten nadat Lito en ik bij ons kantoor waren weggereden ging mijn mobieltje, Riet om te vragen waar ik in vredesnaam bleef. Ik kon haar mededelen dat ik al honderdvijftig meter was opgeschoten nadat ik was ingestapt en dat het dus nog wel even kon gaan duren.

Ik arriveerde uiteindelijk na drie kwartier bij het huis van Nonie en Scott waar de Beef Rendang alles heel snel deed vergeten. Ik heb drie keer opgeschept…

Er is vandaag iets onwaarschijnlijks gebeurd, Riet wilde vanmiddag geheel vrijwillig en spontaan naar de Festival Supermall gaan om te gaan winkelen. Dit is waarschijnlijk het moment dat haar hele familie en zeker haar zus van hun stoel vallen, maar het is echt waar! Nou had ik wel gezegd dat ik een paar nieuwe shirts wilde hebben en dat ik graag wilde dat ze even mee zou gaan maar op zo’n enthousiaste reactie had ik niet gerekend.

Maar goed, we gingen dus gezellig met zijn tweetjes uit winkelen, met de auto naar de Festival Supermall. Dat is een ritje van tien minuten maar dat is doorgaans in het weekend het probleem niet, dat begint pas als je aankomt. Want hoewel er zoals bij alle winkelcentra ruim gelegenheid is tot parkeren is met name in de middag altijd alles overvol. En ik heb daar wel eens na twintig minuten rondgereden zonder een plekje te kunnen scoren en ben vervolgens maar weer naar huis gegaan.

Vandaag leek dat niet anders te zullen gaan, alle parkeerterreinen waren tot de laatste plaats bezet en er reden ook nog een flink aantal auto’s rond die op een plekje loerden. Riet was zoals altijd vol vertrouwen, want eerlijk is eerlijk, die heeft altijd de mazzel dat er net een plekje vrijkomt. We reden dus even rond maar hadden al snel in de gaten dat filevorming op een parkeerterrein niet echt een goeie manier is om een mooie zondagmiddag door te komen.

We besloten dus de Festival Supermall voor gezien te houden en ik dacht terug naar huis, maar Riet stond erop om naar het Alabang Town Center te rijden . Ik verwachtte niet anders dan dat het daar net zo druk zou zijn maar ik zei al, Riet vertrouwt er gewoon op dat ze altijd mazzel heeft. En wat denk je, we rijden net een rondje en zien opeens recht voor ons een parkeerplek vrij komen. Dwars door een rij auto’s die wachtte voor de uitgang van het parkeerterrein, met waarschijnlijk minder dan een centimeter ruimte links en rechts van ons, doken we met een gang de open gekomen plek in.

“Zie je wel,” zei Riet, terwijl ze me triomfantelijk aankeek, “ik heb altijd een plekje”. Het ergerlijke is dat het nog zo is ook…

Gisteren had ik het over de twee onverwachte bezoekers, daar zitten af en toe ook voordelen aan. Een van die voordelen is dat er altijd wel een lunch wordt georganiseerd en daarvoor was ik ook uitgenodigd. Als locatie voor de lunch was gekozen voor de Palms Country Club, en uit ervaring weet ik dat je daar geweldig lekker kunt eten dus ik nam maar wat graag de uitnodiging aan.

Met busjes werd het hele gezelschap naar Palms gebracht maar daar wachtte een onaangename verrassing. In plaats van naar het grote restaurant beneden gingen we bij binnenkomst meteen linksaf naar het Japanse restaurant. En misschien zijn er onder jullie die zullen zeggen dat daar niks mis mee is maar daar horen Riet en ik niet bij, Japans eten is niet echt onze favoriet. Wij zullen dan ook niet zo gauw zeggen, “Kom, dan gaan we lekker Japans eten”…

Riet en ik zijn een aantal jaren geleden op vakantie geweest naar Japan en we hebben daar twee weken lang Japans kunnen eten. Het ziet er prachtig uit allemaal hoor, daar niet van, ware kunst misschien zelfs wel, maar vrijwel alles wat we kregen was koud en rauw. Sushi, zeewier, rauwe vis, voor een keertje en als snack nog wel lekker maar niet als maaltijd en zeker niet drie keer op een dag! Het was dan ook de enige vakantie ooit dat Riet vrijwillig vier keer meeging naar een McDonalds voor een dikke hamburger…

Niet alles is overigens rauw of koud, er is gelukkig ook nog genoeg te kiezen wat wel op de een of andere manier een pan of bakplaat van dichtbij heeft gezien maar desondanks kan Japans eten in het algemeen ons om de een of andere reden niet echt bekoren. En dat terwijl het toch hartstikke gezond schijnt te zijn, de gemiddelde leeftijd van Japanners is niet voor niks iets van zesentachtig jaar…

Filipino’s zijn wel gek op Japans eten. Er zitten bij ons in de buurt verscheidene Japanse restaurants en de meeste daarvan zitten vrijwel altijd bomvol. Zelfs als ik op zondagochtend langs loop zitten de Japanse restaurants in het Alabang Town Center (er zijn er geloof ik drie) stampvol, dus je kunt rustig stellen dat Japans eten hier heel erg populair is.

Toegegeven, sommige restaurants hebben grappige namen zoals die op de foto die in het Alabang Town Center zit…

Vandaag is het Ninoy Aquino Dag, een nationale vrije dag ter herdenking van de moord op 21 augustus 1983 op Senator Benigno “Ninoy” Aquino. Dit is de eerste keer dat we deze vrije dag meemaken sinds we op de Filipijnen wonen want in de twee voorgaande jaren waren we rond deze tijd in Nederland op vakantie. Tijd dus om uit te leggen waar deze vrije dag voor is, en dat betekent dat ik een stukje Filipijnse geschiedenis moet vertellen.

Aquino was in de jaren zeventig en tachtig een bekende figuur in de oppositie tegen het regime van de toenmalige president Ferdinand Marcos. Omdat hij een fel criticus was van het regime werd hij gearresteerd en zat acht jaar lang in de gevangenis. Van daaruit voerde hij overigens campagne om te worden gekozen in het parlement (dat klinkt vreemd maar dat mag hier). Hij werd echter niet helemaal onverwacht verslagen door Imelda Marcos, toevallig de vrouw van de zittende president Marcos die op dat moment het land regeerde als een dictator.

Na een hartaanval in 1980 kreeg Aquino toestemming om met zijn familie naar de Verenigde Staten te vertrekken voor medische behandeling.

Hij verbleef daar drie jaar in vrijwillig verkozen ballingschap, ondertussen doorgaand met het actievoeren tegen het dictatoriale regime van Marcos. In 1983 besloot hij terug te keren naar de Filipijnen om deel te nemen aan de parlementsverkiezingen van 1984. Sommige mensen vonden dat een slecht plan en ze kregen gelijk, Aquino werd bij aankomst op het toenmalige Manila International Airport op 21 augustus letterlijk onderaan de vliegtuigtrap doodgeschoten. De omstandigheden rond de moord zijn nog steeds onduidelijk omdat Aquino op dat moment al was gearresteerd door militairen en naar een gereed staand voertuig werd geëscorteerd.

Tijdens Aquino’s begrafenis begonnen de eerste protesten tegen het regime van Marcos die steeds feller werden en uiteindelijk in 1986 leidden tot de EDSA revolutie die Marcos het land uit deden vluchten. De vrouw van Aquino, Corazon, werd vlak daarop gekozen tot president. Zij en haar man worden in het land nog steeds beschouwd als helden van de democratie.

In 2004 werd 21 augustus door de toenmalige president Gloria Arroyo uitgeroepen tot een nationale vrije dag, en in 1987 werd de naam “Manila International Airport” ter ere van Aquino veranderd in “Ninoy Aquino International Airport”.

De huidige president van de Filipijnen heet ook Benigno Aquino en is de zoon van de vermoorde oppositieleider.

Behalve op dumpsite bij San Pedro doet ALIG ook vrijwilligerswerk op een andere dumpsite bij het plaatsje Cataquis. ALIG sponsort daar onder andere vijfenveertig kinderen die dankzij het geld van ALIG naar school kunnen gaan. Iedere maand wordt er door de ALIG vrouwen een verjaardagsfeest georganiseerd voor de schoolkinderen die in die maand jarig zijn geweest en voor deze maand was dat vandaag.

De hoofdmeester van de school geeft iedere maand de namen van de jarigen door, en vanmorgen vertrok Riet met een aantal andere vrouwen richting Cataquis met een koelbox vol met spaghetti, drinken, cupcakes en natuurlijk cadeautjes voor de jarigen van deze maand. Het was een gezellige drukte want niet alleen de kinderen die naar school gaan zijn welkom, ook hun broertjes en zusjes mogen mee.

Voor deze kinderen is het vieren van een verjaardag heel bijzonder want er is vaak al geen geld voor eten, laat staan voor cadeautjes. Na het zingen voor de jarigen en het uitpakken van de cadeautjes was er tijd voor het eten. Er waren een heleboel glunderende gezichtjes te zien dus het pas begonnen weekend van Riet was nu al goed…

En weer een vrije dag want het is vandaag National Heroes Day. Deze dag wordt tegenwoordig gevierd op de vierde maandag van augustus omdat de oorspronkelijke datum, 30 november, samenvalt met de geboortedag van een van de grootste nationale helden Andres Bonifacio en dat is een aparte nationale feestdag. Vandaag wordt het begin van de Filipijnse Revolutie van 1896 herdacht, onder aanvoering van dezelfde Andres Bonifacio.

Riet en ik hebben deze vrije dag gebruikt om een bezoek te brengen aan de American Women Bazar die regelmatig wordt gehouden in het World Trade Center in Manila. Deze bazaar is eigenlijk een overdekte markt waar behalve kleding en Filipijnse producten ook van alles te koop is uit andere landen.

Het was niet al te druk, wat ons een beetje verbaasde aangezien het een vrije dag was maar waarschijnlijk hebben met name veel expats het lange weekend gebruikt voor een korte vakantie. De markt zelf was volgens Riet, die er al veel vaker is geweest, kleiner dan normaal want ze miste veel van de gebruikelijke kramen, onder andere die met dierenproducten waar ze nieuwe halsbandjes voor onze katten had willen kopen.

De kraam met houtsnijwerk waar Riet even langs wilde stond er gelukkig wel. Daar hebben ze onder andere handgemaakte houten kisten en Riet had al een tijdje een begerig oog op een van die kisten laten vallen maar tot nu toe vond ze de prijs te hoog. Maa toen ze deze keer naar de prijs informeerde bleek die minder dan een derde van wat volgens Riet de vorige vraagprijs was.

Of ze het nu de vorige keer verkeerd had verstaan (wat heel goed mogelijk was) of niet, ze scharrelde nu ook nog eens bijna twintig procent van de nieuwe vraag prijs af en vroeg toen wat ik ervan vond. Dat ze daar ook over na moest denken, zei ik, en daarmee was de koop beklonken.

Eindelijk heeft ze dus nu die kist waar ze het al een jaar na ieder bezoek aan de bazaar over heeft. Het is overigens niet de kist op de foto, maar wel zoiets.