De aanwezigheid van ons project in het plaatsje Subic zorgt voor de nodige werkgelegenheid op de scheepswerf waar ons platform wordt gebouwd. Maar dat is niet het enige, want ons project omvat ook de nodige sociale programma’s om de lokale bevolking van Subic vooruit te helpen, iets wat op de Filipijnen bijna altijd een voorwaarde is om ergens iets voor elkaar te krijgen.

Subic was vroeger een welvarende havenplaats. De beschutte baai waar het aan ligt zorgde voor een ideale plek voor een haven en voor scheepswerven. De Amerikanen hadden er dan ook hun grootste Marine basis in het Verre Oosten, op een voor hun heel erg gunstige plek zo vlak bij China. Toen daar eind jaren zeventig een einde aan kwam nam de welvaart in Subic snel af. De komst van nieuwe scheepswerven zorgt de laatste jaren weer voor een impuls maar veel van de bevolking vinden er echter geen werk omdat ze ongeschoold zijn.

De sociale programma’s van het Malampaya project proberen daar verandering in te brengen. Zo zijn er technische opleidingen zoals voor lasser (iets wat heel bruikbaar is op de scheepswerven), maar ook opleidingen voor vrouwen zoals kapster. Verder zijn er opleidingen tot kok en zelfs trainingen voor de chauffeurs van de Trikes (de motors met zijspan die als taxi worden gebruikt) in voertuig beheer en rijgedrag.

Voor veel mensen in Subic is dit een uitgelezen kans omdat het papiertje wat ze krijgen voor hen deuren kan openen die anders gesloten zouden blijven. Zeker voor de vrouwen biedt dit een kans om het beroep te ontlopen wat dankzij de Amerikanen nog steeds het meest gangbaar is in Subic.

Zo te zien zit mijn maat Nathan trouwens niet helemaal op zijn gemak tussen de kersverse gediplomeerden…

Wat er gisteren toch gebeurd is, als ik het zelf niet had meegemaakt zou ik het misschien niet eens geloven! Het begon toen Lito me even voor vijven ophaalde bij kantoor om me naar huis te brengen en we zoals gewoonlijk meteen om de hoek al in de gebruikelijke vrijdagmiddag file terecht kwamen.

Tot zover was alles normaal, maar terwijl we in de file stonden hoorde ik opeens een jong katje schreeuwen, en het leek van vlak naast de auto te komen. Nou kon dat best want we stonden op de linkerbaan pal naast de middenberm en ik dacht dat het beestje dus ergens tussen het groen zou zitten en nu zat te schreeuwen omdat het bang was om over te steken.

We gingen weer rijden en stonden ongeveer na vijftig meter weer stil, maar daar hoorde ik het katje weer! Ik vroeg Lito om even aan zijn kant te kijken of hij het katje zag want daar kwam het geluid vandaan. Ik kon me niet voorstellen dat het katje met ons was mee gerend maar Lito bevestigde dat het geluid van onder onze auto kwam, alhoewel hij het katje zelf niet kon zien.

Omdat er op dat moment weinig was wat we konden doen zonder de verkeerschaos nog groter te maken reden we door nadat het stoplicht waar we voor stonden op groen was gesprongen, maar toen we aan de overkant van het kruispunt weer stil stonden klonk van onder de auto alweer het luide gemiauw van een jong katje. Dit was het bewijs dat er op de een of andere manier een jong katje onder onze auto zat!

Omdat het rijden op zich geen problemen voor het beestje leek op te leveren reden we door totdat we de Village binnengingen en uit de verkeersdrukte waren. Lito stopte aan de kant en we keken aan de achterkant onder de auto waar het geluid vandaan leek te komen. En jawel hoor, daar zagen we achter het wiel op de dwarsbalk voor de achteras een klein en vies grijs met wit katje zitten wat onze met grote ogen zat aan te kijken. Het beestje moest onder de auto zijn gekropen toen de auto bij ons huis geparkeerd stond en moest dus helemaal met Lito zijn meegereden naar ons kantoor.

We probeerden het beestje er weg te krijgen maar toen Lito met een paraplu naar haar porde kroop ze nog verder weg en konden we haar niet meer zien. Er zat niets anders op dan door te rijden naar huis. Toen de auto daar geparkeerd stond keken we weer of we het beestje nog konden ontdekken maar er was niets meer te zien en ook niets meer te horen. We dachten dan ook dat het beestje er misschien toch vandoor was gegaan toen we wegreden na onze tussenstop.

Maar nee hoor, wat later toen Lito inmiddels al naar huis was hoorden Riet en ik vanuit de woonkamer weer het klagende gemiauw van het katje. Het was ondertussen al bijna donker dus met zaklantaarns probeerden we onder de auto te kijken. We zagen echter niks en we hadden eerlijk gezegd ook geen idee waar we moesten kijken want zo gauw we in de buurt van de auto kwamen werd het stil.

Riet kreeg een idee, ze plaatste een schoteltje met wat melk en kattenbrokjes onder de auto in de hoop daarmee het katje te lokken. Toen we even later richting het Alabang Town Center gingen wandelen om wat te gaan eten was het schoteltje echter nog steeds onaangeroerd. Toen we anderhalf uur later terug kwamen zagen we dat er een andere grijs met witte kat prinsheerlijk onder de auto bij het schoteltje zat. En we hoorden ook het gemiauw van het kleintje weer, maar nu van onder een auto die aan de overkant van de straat geparkeerd stond.

We dachten dat hiermee het verhaal wel afgelopen zou zijn maar dat bleek een misrekening. Een uurtje of wat later hoorden we weer het inmiddels bekende gemiauw en het klonk deze keer weer dichtbij. Riet en ik pakten de zaklantaarns weer om onder de auto te kijken maar het geluid kwam deze keer niet van de achterkant maar van de voorkant. Daar konden we aan de onderkant niks ontdekken dus ik deed de motorkap open om van bovenaf te kijken.

En jawel hoor, daar zat het krengetje, vlak achter de accu! Ik probeerde haar te pakken te krijgen want onder de motorkap vlak bij de grote ventilator is beslist geen veilige plaats voor een jong katje, maar ze sprong razendsnel weg naar beneden. Tegen de tijd dat ik de motorkap weer had dichtgegooid was het katje blijkbaar weer naar de overkant van de straat gesprint want het klagende gemiauw klonk nu weer van onder de auto aan de overkant.

Half en half verwachtte ik vanmorgen het beestje toch weer bij onze auto aan te treffen maar ze was verdwenen. We hebben het katje niet meer gezien of gehoord, en dat was denk ik maar goed ook want ik had aan Riet’s ogen gisteravond al gezien dat als het katje er vanmorgen nog had gezeten dat we dan nu drie katten hadden gehad…

Je zou het misschien niet verwachten in dit warme klimaat maar een van de grootste problemen die we in ons huis hebben is vocht. Niet dat het van de muren af druipt maar de constante hoge luchtvochtigheid op de Filipijnen levert toch af en toe vervelende problemen op.

Toen Riet een paar weken geleden aan het pakken was voor haar tripje naar Nederland wilde ze haar witte (nep)leren jasje meenemen. Nou gebruiken we voor die paar jassen die we hier hebben, omdat we ze toch nooit gebruiken, een kast in gebruik in een van de slaapkamers waar we zelf nooit komen maar die door Estela gebruikt wordt als strijkkamer. Riet haalde het bewuste jasje uit de kast en het viel in haar handen helemaal uit elkaar. Het nepleer was blijkbaar door vocht helemaal verteerd en er was van het jasje dan ook vrijwel niets meer over.

Vorige week trok Riet op de overloop een kast open waar we de beddenlakens in bewaren die we niet vaak gebruiken en ook daar bleek vocht voor problemen te hebben gezorgd. Er zaten hier en daar plekken van schimmel op de lakens, gelukkig maar dat Riet het bijtijds ontdekte want nu kan dit probleem nog opgelost worden door ze te wassen. Het probleem van schimmel is al lang bekend want toen we net een paar maanden een kluis hadden haalde ik daar een keer het leren etui met al mijn reispapieren uit en dat zat ook al helemaal onder de schimmel.

De oplossing is overigens eenvoudig, we moeten er gewoon voor zorgen dat we op strategische plaatsen vochtvreters hebben staan. In de kluis staat die er dus allang, zo’n plastic ding met van die absorberende korrels erin. En die is al de nodige keren vervangen ook want na een maand of zes staat zo’n ding dus helemaal vol met water.

We gaan dus nu als voorzorgsmaatregel ook maar overal in kasten die niet zo vaak open gaan maar waar we wel spullen in opslaan van die vochtvreters plaatsen. En we kunnen niet zeggen dat we niet gewaarschuwd zijn want als er hier iets is wat in de doe-het-zelf zaken altijd ruim op voorraad is dan zijn het wel de vochtvreters, in alle mogelijke maten…

Riet had naar aanleiding van haar bezoek aan het eiland Leyte een verslag geschreven van wat ze daar allemaal had gezien en meegemaakt. Normaal gesproken moet ik altijd flink zeuren als ik haar eens een keer een stukje wil laten schrijven maar deze keer ging het helemaal vanzelf. Nog helemaal vol van haar belevenissen nam ze zelf spontaan plaats achter haar PC en dat leverde een prachtig stuk op wat ik op onze website heb geplaatst.

Maar Riet wilde meer met haar stukje, want voor alles wilde ze graag aan het thuisfront laten weten dat hun geld goed terecht was gekomen. De mensen in Rijnsburg en Katwijk hadden zo hun best gedaan met die spontane inzamelactie, en hoe vaak hoor je niet achteraf verhalen dat er van de bedoelde hulp weinig of niets terecht is gekomen. Vandaar dat Riet besloot om haar stukje met een flink aantal foto’s naar “De Rijnsburger” en “De Katwijksche Post” te sturen.

Al snel kreeg ze een mailtje terug van de redactie dat ze zeker iets met het verhaal gingen doen en twee weken geleden toen ze nog in Nederland was kon ze daarvan het resultaat zien. In allebei de kranten stond pagina-groot Riet’s verhaal (waar maar weinig aan versleuteld was, wat op zich al een groot compliment is) met een paar foto’s. Bovenaan de pagina stond het woord “bedankt” en de titel van het verhaal was “Een jaar later…”.

Riet is begrijpelijk erg blij met het verhaal, en dan met name omdat ze zo kan laten zien dat er goeie dingen met het geschonken geld zijn gebeurd en dat er dankzij alle gulle gevers een paar mooie dingen tot stand zijn gekomen. Ik heb het hele artikel ingescand en als je wilt kun je het dus nalezen op de nieuwe pagina “Bestanden” op deze site. Behalve via de hiervoor aangegeven link kun je daar ook komen door rechts bovenaan deze pagina op “Bestanden” te klikken.

Jammer alleen weer natuurlijk dat mijn achternaam weer eens verbasterd werd. Ik zal me er voor deze keer niet druk over maken…

Het verhaal van gisteren over onze boeking is nog niet helemaal af want na het boeken van het hotel moesten er natuurlijk ook nog vluchten worden geboekt. Dat is op zich geen probleem want er zijn diverse maatschappijen die naar Boracay vliegen en allemaal nog meerdere vluchten per dag ook, dus er is keus genoeg.

De keuze viel op Cebu Pacific, een maatschappij die vergelijkbaar is met EasyJet in Europa, wat je noemt een “prijsvechter” dus. Nou weet iedereen die wel eens met een prijsvechter heeft gevlogen dat het boeken via het Internet ontzettend gemakkelijk is maar dat je altijd heel goed moest uitkijken voor de kleine lettertjes.

Met name in Nederland is nu wettelijk geregeld dat in ieder geval het aangegeven bedrag voor een vlucht alle kosten moet inhouden zodat je niet voor onaangename verrassingen komt te staan. Nou weet ik dat maatschappijen als Ryanair daar nog regelmatig de hand mee proberen te lichten, maar zo erg als hier is het beslist niet want hier mag alles nog gewoon.

Bij het boeken van de Cebu Pacific vluchten kreeg ik dan ook een prijs voorgeschoteld die niet helemaal klopte. Tijdens de boeking moest ik verscheidene schermen doorlopen en op ieder scherm werd de prijs hoger. Zo waren er al stoelnummers gereserveerd, gaat U daar mee akkoord? Ja waarom niet, we moeten toch ergens zitten, nietwaar? Dat is dan driehonderd pesos per persoon. Wilt U bagage meenemen? Extra betalen. Wilt U een reisverzekering? Weer een paar honderd pesos erbij.

Nou heb je in veel van die gevallen wel een keuze of je het aangebodene wilt of niet maar het is op de Cebu Pacific website niet altijd duidelijk hoe je er van af komt. Die reisverzekering bijvoorbeeld wilde ik niet en er was dan ook de mogelijkheid om op “No Thanks” te klikken. Maar als je dat deed verscheen er ergens een nieuwe link die naar het scherm ging waar je de opties daadwerkelijk moest uitschakelen, en daar las je gemakkelijk overheen.

Allemaal trucjes dus waarbij alle extra kosten in eerste instantie worden doorberekend, en je moet zelf maar uitzoeken hoe je van al die extra’s af kunt komen. In Nederland mag dat dus wettelijk niet meer maar hier is dat nog steeds toegestaan. Het zal Cebu Pacific ongetwijfeld veel geld opleveren…

Maar goed, de vluchten zijn inmiddels ook geboekt en ons weekendje weg is dus nu als het goed is geregeld.

Op Facebook had een van onze vrienden een link geplaatst naar een artikel op de website van “Lonely Planet” over Manila. De doorgewinterde reizigers onder jullie die voordat ze op vakantie gaan alles over hun bestemming willen weten zullen “Lonely Planet” ongetwijfeld kennen, want hun reisboeken zijn niet alleen meer een onmisbaar attribuut voor de rugzaktoerist maar ook voor de meer gewone vakantiegangers. De reisgidsen van “Lonely Planet” bevatten vrijwel alle informatie die je moet weten over je bestemming, zoals goede en goedkope hotels, restaurants en bars, hoe het openbaar vervoer werkt, toeristische attracties, en noem maar op.

Het artikel over Manila wat twee weken gelden is gepubliceerd heet “Why Manila is fast becoming one of Asia’s coolest cities”,  oftewel “Waarom Manila snel een van de meest coole steden in Azië aan het worden is”. En dat is een opmerkelijke stelling die aangeeft dat Manila wel degelijk op de weg terug is en een beetje de status aan het terugwinnen is die het vele jaren geleden had.

Want in de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw werd Manila namelijk “De Parel van de Orient” genoemd, een prachtige stad met theaters, cabaret, jazz clubs en luxe boulevards. De Tweede Wereldoorlog met de Japanse bezetting en de vele bombardementen door de Amerikanen hebben dat volledig tot stilstand gebracht. Van de stad was niet veel meer over dan een puinhoop, op foto’s krijg je af en toe zelfs de indruk dat je naar Hiroshima of Nagasaki zit te kijken. De onafhankelijkheid vlak daarna bracht een hele rits corrupte regimes voort die het land geen goed hebben gedaan maar de laatste jaren is er toch een kentering.

Helaas heeft Manila ondanks het feit dat het voor sightseeing en cultuur een van de beste hoofdsteden van Zuid-Oost Azië is heeft het nog steeds een slechte reputatie. Potentiële toeristen relateren Manila eerder aan misdaad, vervuiling, armoede, corruptie, overbevolking en afgrijselijke verkeersopstoppingen, in plaats van met live muziek, bloeiende hedendaagse kunst, hippe restaurants, een bloeiend uitgaansleven en mooie galerieën en museums.

Het artikel op de “Lonely Planet” website verwijst naar een ander artikel over Manila wat tien goeie redenen beschrijft om deze stad eens een kans te gunnen. Het geeft zelfs aan dat je dan zelf een van Azië’s juweeltjes zult ontdekken. Dat moet je wat mij betreft wel zien in de juiste context en geen vergelijking gaan trekken met bijvoorbeeld de steden van Europa, maar het is zeker waar. Al was het alleen al omdat Manila een prima uitvalsbasis biedt voor andere bestemmingen in dit ondanks alles prachtige land.

Als voormalig vliegtuigspotter vind ik nog steeds alles wat met vliegtuigen te maken heeft interessant en ik kijk nog steeds naar ieder vliegtuig op wat ik over hoor komen. Gisteren stond er een bericht in de Nederlandse kranten wat dan ook mijn aandacht trok, over de laatste lijnvlucht van KLM’s laatste McDonnell-Douglas MD-11. Het toestel was uit Canada vertrokken en landde even voor half zeven vanmorgen voor de laatste keer op Schiphol.

Voor mij was de MD-11 toch ook wel bijzonder want het was het eerste toestel van KLM waar ik ooit mee heb gevlogen. Als “laatbloeier” op het gebied van vliegreizen had ik nog nooit gevlogen met een passagiersvliegtuig, tot die keer dat ik in december 1996 voor mijn eerste “business trip” naar het buitenland een dagje op en neer moest naar London. De heenvlucht vond plaats met een toestel van British Airways (een Boeing 757, voor de liefhebbers) maar ik zou ’s avonds met een van mijn collega’s die ook mee was terugvliegen met KLM.

Ik weet nog dat mijn collega, die al wel een ervaren “luchtreiziger” was, flink liep te mopperen dat onze terugvlucht pas om kwart over acht ’s avonds zou gaan en hij besloot te proberen of we niet met een eerdere terugvlucht mee konden. Dat kon in eerste instantie niet, maar op een gegeven moment werden we omgeroepen want er was opeens toch een mogelijkheid. Het oorspronkelijk geplande KLM toestel werd namelijk vervangen door een groter toestel en dat betekende dat er plaats zat was. We moesten dan wel afzien van Business Class (dat had je toen nog op korte routes) maar dan konden we wel twee uur eerder weg.

Dat grotere toestel was dus een MD-11, en mijn collega en ik kregen een plaatsje vrijwel helemaal achterin op de middelste rij van vier stoelen breed. Ik weet nog dat ik dat heel vervelend vond want ik wilde natuurlijk het liefst aan het raam zitten, maar ik was toen nog zo onwetend dat ik, ondanks dat er plek zat was (het vliegtuig was half leeg), niet naar een lege stoel aan het raam durfde te verkassen. Maar ondanks dat ik dus geen ideale plek had om naar buiten te kijken zag ik toch voor het eerst van mijn leven door het raampje van een MD-11 de lichtjes van een grote stad vanuit de lucht.

Hoewel ik sinds die eerste keer inmiddels heel wat afgevlogen heb was dat mijn eerste en ook gelijk mijn laatste vlucht met een MD-11. En sinds vandaag zal dat dus hoogstwaarschijnlijk ook zo blijven…

De tandarts hier in Alabang Village heeft een ietwat bedenkelijke reputatie. Niet dat hij geen goeie tandarts is, integendeel zelfs, maar wij expats hebben het vermoeden dat zo gauw hij een wit gezicht zijn praktijk ziet binnenlopen, de dollartekens hem à la Dagobert Duck in zijn ogen springen. Want wat je namelijk ook aan je tanden en kiezen mankeert, de door hem geadviseerde behandeling is altijd hetzelfde: een kroon erop.

Nou is het zo dat bij de oudere expats, zeg maar de leeftijdsgroep waartoe Riet en ik behoren, de meeste tanden en kiezen vaak al zodanig gevuld zijn dat er inderdaad geen reparatie meer mogelijk is en dat kronen daarom vrijwel onvermijdelijk zijn. Voeg daar bij dat onze tandarts behalve een kronen specialist ook nog eens erg goedkoop is in vergelijking met landen in West-Europa en Australië en dan is het gauw verklaard waarom heel veel expats er geen problemen mee hebben om hier even langs de “Village tandarts” te gaan.

Dat vindt Riet dus ook, die had een week of wat geleden al besloten om “die bek op te laten knappen” nu we nog hier zijn. Ze heeft een inventarisatie laten maken van de kosten en ze heeft inmiddels de eerste behandeling al ondergaan. Ikzelf was gisteren aan de beurt maar dat was meer noodzaak want ik zit met twee kiezen waar een stuk van is afgebroken. Ik heb er weliswaar geen last van en ik loop er al een tijdje mee rond, maar het kan niet zo blijven natuurlijk als ik in de toekomst nog pinda’s wil blijven eten.

En niet helemaal onverwacht, het oordeel van onze tandarts was in mijn geval niet een, niet twee maar vier kronen! Niet alleen de gebroken kiezen moeten eraan geloven maar ook de twee ernaast gelegen kiezen staan volgens hem op instorten. En nu zeg je misschien ja dat zal wel, maar het vervelende is dat de man met een van mijn twee afgebroken kiezen ook gelijk heeft gehad. Toen ik een jaar geleden bij hem was voor mijn eerste kronen waarschuwde hij al dat die ene kies op het punt stond om af te breken, en jawel hoor, nog geen twee maanden later…

Ik kon dus kiezen, of zijn advies in de wind slaan en dat later mogelijk bezuren, of ik kon eieren voor mijn geld kiezen en de kronen laten zetten. Voor de eerste twee is gistermiddag het voorbereidende werk al gedaan en de kronen zelf worden volgende week geplaatst, de behandeling voor de andere twee volgt daarna.

Nou is die langdurige voorbehandeling met boren volstorten en afslijpen op zich geen probleem want deze tandarts is niet echt gierig met de verdoving. Je voelt er dus niks van, maar die lucht, ik krijg nog steeds angstvisioenen van de schooltandarts als ik het ruik. Ik denk niet dat ik daar ooit van mijn leven nog vanaf kom…

Gistermiddag was het kantoor al rond een uur of twee voor driekwart leeg omdat de meeste en met name de Filipijnse collega’s al naar huis waren gegaan. Dat had niks te maken met de Halloween viering van gisteren maar alles met de viering van Allerheiligen vandaag, of zoals het hier heet “Araw ng mga Santo”, letterlijk “De dag van alle Heiligen”.

Het is de dag voor Allerheiligen altijd al een gekkenhuis op de weg die erger wordt naarmate de dag vordert. De oorzaak van die extreme drukte is dat het met Allerheiligen de gewoonte is dat de hele familie de dag doorbrengt op de begraafplaatsen bij de graven van hun overleden dierbaren.

Voor veel mensen in Manila betekent het dat ze een vaak lange reis moeten maken naar de provincies waar ze vandaan komen en daarvoor gaat iedereen zo vroeg mogelijk op pad. Onze chauffeur Lito vertelde dat het de gewoonte is om de avond voor Allerheiligen op bezoek te gaan bij je ouders als die nog leven, en dat is dus een tweede verklaring voor de drukte op de weg.

Zelf ben ik gistermiddag ook vroeg naar huis te gaan met medeneming van mijn laptop zodat ik van thuis uit nog wat kon werken. Dat had alleen een andere oorzaak, de drukte die ik verwachtte had wel alles te maken met Halloween want normaal gesproken is het in en rond de Village een enorme drukte als om drie uur de hekken opengaan voor de Trick-or-Treat. Ik wilde voor die tijd binnen zijn, ook omdat Lito dan ruim op tijd naar huis kon.

Zoals gezegd, de verwachte drukte rond Halloween bleef vrijwel helemaal uit maar de verwachte rust voor vandaag kwam wel uit. Het was wat je noemt overal uitgestorven, en niet alleen in de Village maar ook in de winkelcentra die vandaag overigens pas laat opengingen terwijl veel winkels helemaal gesloten bleven.

De foto van vandaag is van wat ikzelf een van de leukst versierde Halloween huizen vond. Jammer genoeg heb ik er geen foto van in het donker…

Zoals ik al had verteld hebben we een korte vakantie geboekt, we gaan over anderhalve week voor een lang weekend naar het eiland Boracay. Het regelen ging op zich heel erg soepel via de Nederlandse website Expedia maar toch zat het me niet helemaal lekker. Van Expedia kregen we namelijk een bevestiging via email maar daar stond ook meteen op dat we verder niet bij hun hoefden aan te kloppen. Alles was aan hun kant geregeld, de boeking was rond en als we verder nog wat hadden moesten we maar contact opnemen met het hotel zelf.

Nou vind ik dat geen punt, en gelukkig maar want er viel nog wel degelijk het een en ander te regelen. Het hotel heeft namelijk een eigen transfer service op het vliegveld van Caticlan, met eigen shuttlebussen en een eigen ferry naar het eiland, maar om van die diensten gebruik te kunnen maken moeten ze natuurlijk wel weten wanneer je precies aankomt. Ik had het hotel daar al een mailtje voor gestuurd maar helemaal geen bericht terug ontvangen, en dan word je in dit land al gauw nerveus.

Vanmiddag heb ik dus eerst maar eens even gebeld naar het hotel om te vragen of ze mijn email hadden ontvangen. Het vriendelijke meisje wist van niks maar geen probleem, want de boeking van Expedia was inderdaad binnen en ik kon de benodigde gegevens gelijk aan haar doorgeven.

Daarmee leek de zaak geregeld maar blijkbaar had mijn telefoontje nog meer bellen doen rinkelen want nog geen uur later wordt Riet gebeld op haar mobiel, door het Hotel. Of we even onze vluchtgegevens wilden doorgeven voor de pick-up op het vliegveld. En dat had ik dus net een uur daarvoor al had gedaan!

Ach, we maken dit soort dingen zo vaak mee, en eerlijk gezegd heb ik dan ook tegenwoordig zoiets van ik heb liever dat ze er twee keer om vragen dan helemaal niet. Klein probleem was overigens wel dat Riet de boeking had gemaakt op haar naam en aangezien ik de telefoon had opgenomen schiep dat wat verwarring die nog een paar vermakelijke momenten opleverde.

Je ligt namelijk al gauw in een deuk als je een Filipina aan de telefoon hebt die probeert om de achternamen “van den Kerkhoff” en “van Nieuwkoop” uit te spreken…

Riet heeft vandaag met de vrouwen van Shell’s Outpost het Hindoe feest “Diwali” gevierd, oftewel het “Feest van het Licht”. De viering vond plaats thuis bij de vrouwen van een van mijn collega’s en het was juist dat huis wat het feest voor Riet toch een apart tintje gaf.

Dat huis hadden we namelijk tijdens de bezichtiging van huizen drie jaar geleden te zien gekregen als een potentiële kandidaat voor ons. Het huis werd vanwege de hal met de twee ronde trappen aan weerszijden die naar een balkon omhoog liepen en de witte zuilen voor de deur het “Sound of Music huis” genoemd. We waren er allebei helemaal weg van en het was dan ook het huis wat we allebei meteen bovenaan onze verlanglijst hadden gezet.

Het mocht niet zo zijn want bij nader inzien bleek het huis al vergeven aan iemand anders, nog voordat wij het te zien kregen trouwens al wisten wij dat op dat moment natuurlijk niet. Saillant detail is dat de collega van mij die het kreeg het huis niet eens wilde hebben. Sterker nog, het stond niet eens op zijn lijstje maar omdat hij al een paar keer een ander huis had geweigerd of aan zijn neus voorbij had zien gaan kreeg hij op een gegeven moment van Personeelszaken te horen dat dit zijn huis zou worden, of hij dat nou leuk vond of niet.

Riet kwam zo dus vandaag voor het eerst sinds die bezichtiging terug in wat je toch wel het huis van haar dromen mag noemen, en ze had er gemengde gevoelens over. Na drie jaar bewoning zag je toch wel dat er het een en ander aan het huis mankeerde, en het was ook niet echt gezellig ingericht vond ze zelf. Desondanks liep ze toch rond, stiekem denkend van “Daar had onze tafel veel beter gestaan” en “Onze meubels zouden hier veel beter hebben gestaan”.

Maar achteraf zijn we dik tevreden met wat we hebben, want een erg groot nadeel van het “Sound of Music” huis is dat het helemaal achterin de Village staat. En als ik zeg achterin dan bedoel ik dat de tuin letterlijk aan de achterste rand van de Village ligt, en dat is dus dik vijf kilometer bij de poort vandaan. Als we dat huis hadden gekregen dan zouden we echt alles met de auto hebben moeten doen want de wandeling die we nu regelmatig naar het Alabang Town Center maken zou dan echt niet te doen geweest zijn.

Nee, wij zitten hier achteraf gezien helemaal zo gek niet, lekker op loopafstand van alles. Dan maar geen grote hal met een gala trap, zo vaak geven we toch geen galabal…

Dit is eigenlijk de eerste keer dat Riet haar verjaardag viert hier op de Filipijnen. Alle vorige keren, ook in het jaar dat we in Maleisië woonden, was ze tijdens haar verjaardag in Nederland. Nou ja, vorig jaar was een beetje half en half want toen kwam ze precies op haar verjaardag terug uit Nederland maar dat telt dus eigenlijk ook niet want het is behalve door ons tweeën verder niet gevierd.

Haar eerste verjaardag hier werd dat wel en dat werd meteen ook een groot feest. De vrouwen van Outpost vieren namelijk iedere maand op een bepaalde dag de verjaardagen van de leden die die maand jarig zijn of zijn geweest, en de locatie is altijd bij iemand thuis. Riet had aangeboden om de viering van deze maand bij ons thuis te doen, en ze heeft daar de hele week al voor warm gelopen want er moest natuurlijk van alles geregeld worden.

Het werd zoals gewoonlijk gezellig. De eerste dames kwamen rond een uur of elf vanmorgen en de laatste vertrokken zo rond half vijf en dan kun je dus wel stellen dat het een geslaagd verjaardagspartijtje was. De drie jarigen A’nez, Morag en Riet werden in het zonnetje gezet en kregen allemaal een eigen taart. En verder werd er uiteraard heel wat afgekletst en gefotografeerd.

En dat zijn nou precies de twee dingen waar Riet nooit zo kapot van is. Het fotograferen viel deze keer op zich nog wel mee maar toen ik om kwart over vijf thuis kwam zat Riet bij te komen op de bank met oren die nog steeds tuitten. Inderdaad Ans, net wat voor Riet, de hele dag dat geklep…

Afgelopen maand tijdens onze trouwdag zat Riet in Nederland en een echte viering hadden we eigenlijk nog niet gehad terwijl we normaal gesproken toch altijd op zijn minst wel met z’n tweetjes uit eten gaan. Het was er simpelweg nog niet van gekomen maar met Riet’s verjaardag afgelopen vrijdag vond ik dat het tijd werd om eens uit eten te gaan. En dan niet naar de Italiaan of de Chinees of zo, maar naar Riet’s favoriete restaurant, de “Caviar Restaurant and Champagne Bar”.

Ik heb al eens verteld dat dit luxe restaurant gerund wordt door twee Nederlandse broers, dat het menu tamelijk exclusief is en dat de wijnkelder een van de beste is in Manila. En dat alles kost natuurlijk ook een paar centen, vandaar ook dat we alleen naar dit restaurant gaan als we iets te vieren hebben of gewoon zin hebben in een heerlijk exclusief avondje uit.

Een avondje in dit restaurant begint zoals het hoort met een aperitief, aan de bar, buiten op het terras of in de comfortabele zithoek. Je mag zelf zeggen wanneer je klaar bent om aan tafel te gaan en bij het menu komt altijd de wijnkaart. Wat wij normaal altijd doen is de sommelier om advies vragen, en die zet dan een paar flessen op tafel en vertelt wat over de wijn waar we dan een keuze kunnen maken. Alles gaat op het gemak, de bediening is super en het is echt wat je noemt een relaxed avondje uit.

Na ons toetje (een “Grand Dessert”, zie foto) bestelden we koffie en we kregen daarbij zoals gewoonlijk een fles Limoncello likeur die we leeg mochten drinken. Terwijl we daarmee bezig waren werden we aangesproken door een andere gast die ons waarschijnlijk Nederlands had horen spreken. Hij was zelf ook een Nederlander die voor zaken op de Filipijnen was (hij kwam meubels inkopen voor zijn meubelzaken in Nederland) en hij kende de chef van het restaurant die hem had uitgenodigd.

Zoals gewoonlijk kwam het gesprek op “Waar woon je in Nederland”, en wat denk je, blijkt dat hij in Voorschoten woont, een zaak heeft in Oegstgeest en goed bekend is in Rijnsburg. Hij noemde onder andere de naam “Van der Gugten” en hij bleek dus onze ouwe buurman Cock te kennen! Nou ja, daar zit je dan, tienduizend kilometer van huis, en dan valt de naam van je ouwe buurman in een gesprek met een Nederlander die je nog nooit eerder hebt gezien…

Affijn, we gingen dus veel later en na meer likeur dan we van plan waren geweest richting huis.

Dit was nou wat je noemt echt een topavond!

Twee weken geleden liep ik in een grote supermarkt en daar zag ik een aanbieding waarvan ik dacht, die ga ik eens proberen. er stond een enorme stapel met pakken waarin zes plastic doosjes zaten met popcorn erin. En aangezien zowel Riet als ikzelf af en toe popcorn best wel lekker vinden, tijdens het bekijken van een filmpje bijvoorbeeld, besloot ik een pak mee te nemen.

Thuis gekomen was er in eerste instantie een onaangename verrassing want de bakjes bevatten namelijk niet zomaar popcorn maar popcorn met een smaakje. Op de doosjes stond “Tub of Happiness” en ze waren alle zes verschillend. Wat dachten jullie van “White Chocolate”, “Country Cheddar”, “Creamy Parmesan” of nog mooier, “White Chocolate Parmesan”.

We keken er allebei in eerste instantie naar als een puber naar een bord spruitjes maar ik vond dat we het toch moesten proberen. Riet gaf het al meteen bij de eerst hap op, “Veel te zoet!”. Nou vind ik dat helemaal geen probleem en ik ging meteen voor de grootste uitdaging, de combinatie van witte chocolade en Parmezaanse kaas. Een kwartier later was mijn eerste “Tub” leeg…

Inmiddels ben ik aan de laatste “Tub” bezig. Er moeten maar eens gauw weer boodschappen worden gedaan, want ik heb mijn favoriete knabbeltje gevonden voor tijdens het kijken van al die illegale films…

De laatste werkdag van de week voor mij vandaag want morgen vertrekken we voor een lang weekend naar het prachtige eiland Boracay. En deze dag had zowaar nog een verrassing in petto, een onverwachte maar wel een hele leuke!

Vanmorgen na de wekelijkse vergadering van het Leadership Team vroeg mijn collega Melvin of ik even wilde wachten want hij moest me nog even spreken. Wat was het geval, morgen over twee weken is het grote Shell Philippines Kerstfeest in het Sofitel Hotel, gelegen aan de Baai van Manila, en het organiserend comité had gisteren aan Melvin gevraagd of we daar met onze band willen optreden die avond.

Daar hadden we beslist niet op gerekend want hoewel het een maand of wat geleden wel ter sprake was gekomen had het organiserend comité ons niet gevraagd. Wat er in de tussentijd blijkbaar was gebeurd was dat heel mensen hadden gevraagd waarom onze band niet zou spelen. Uiteindelijk besloot het comité om toch maar overstag te gaan en ons alsnog te vragen.

Erg leuk allemaal maar het betekent wel dat we maar twee weken hebben om ons voor te bereiden, en aangezien we geen van allen professionele muzikanten zijn is dat wel erg kort om wat leuks neer te zetten. Want de eerste keer dat we optraden was alles nog een totale verrassing, de vorige keer waren er al verwachtingen waar we toen door een goeie voorbereiding redelijk aan konden voldoen, en nu zijn de verwachtingen blijkbaar helemaal hoog gespannen.

Het gaat dus nog een hele toer worden, met heel veel oefenen de komende twee weken. De eerst vergadering hebben we vanmiddag al gehad en het repertoire voor de avond is min of meer vastgesteld. We weten in ieder geval wat ons te doen staat…

Overigens, de komende drie dagen zullen jullie op deze site geen nieuws van ons krijgen want dan zitten we dus op Boracay!

De dag begon niet bepaald volgens verwachting want het was ’s morgens bewolkt en toen we op weg gingen naar het ontbijt viel er zelfs een spatje regen. De temperatuur was ondanks dat prima en we zochten dus na het ontbijt toch maar een plekje uit aan het strand.

Al snel verdween de bewolking en kwam de zon tevoorschijn. De bewolking verdween zelfs helemaal en vanaf het middaguur werd het een prima stranddag. Het strand van het Discovery Shores resort is nog net zo mooi en de bediening is er nog steeds buitengewoon, met andere woorden het was er heel best ui te houden.

Aan het begin van de avond wandelden we weer gewoontegetrouw naar Station 2 om wat te gaan eten en te drinken. Het eten werd wat mij betreft een redelijk fiasco want de T-bone steak die ik bij een steak restaurant voorgezet kreeg was denk ik wel het slechtste stuk vlees was ik ooit heb getracht te eten.

Ik zeg expres “getracht” want het is simpelweg niet gelukt, ik kon er met mijn vleesmes niet eens doorheen komen. Gelukkig was de biefstuk van Riet wel goed, en te groot voor haar dus heb ik daar de helft van op. Mijn klacht over de T-bone leverde ons twee glazen gratis wijn op aangezien ik geen trek meer had in een vervangend stuk vlees.

We eindigden in de Hobbit House bar. Daar zijn er meerdere van op de Filipijnen, en ik geloof ook daarbuiten, en die hebben als thema het verhaal “De Hobbit” van Tolkien. Het bedienend personeel bestaat dan ook helemaal uit dwergen. Behalve dat ze een prima “Black Russian” maken was de live muziek ook nog eens prima, verzorgd door twee opeenvolgende heren die zongen en zichzelf daarbij begeleidden op akoestische gitaar.

Kortom, een lekkere zaterdag op Boracay…

De ochtend verliep rustig want omdat we al om half twaalf vanaf het resort zouden vertrekken hadden we niet echt zin meer om nog op strand te gaan liggen. En waarom zouden we, onze suite heeft een balkon bij de woonkamer en een groot dakterras met een zithoek, ligbanken en een jacuzzi. Ik bedoel maar.

Stipt om half twaalf vertrokken we met de shuttlebus naar het haventje van Boracay voor de oversteek naar de luchthaven van Caticlan. Alles ging vlot dus we waren erg vroeg, voor Riet reden om te gaan mopperen over lange wachttijden maar zoals bekend straft God onmiddellijk. Bij het inchecken kregen we namelijk te horen dat onze vlucht was gecanceld en dat we waren overgeboekt op een vlucht die niet alleen pas tegen zevenen in de avond zou vertrekken maar ook nog eens vanaf de luchthaven van Kalibo, op twee uur rijden van Caticlan.

Op mijn vraag of we via een andere maatschappij konden terugreizen werd er naar de mogelijkheden gekeken, maar het enige wat ze konden regelen was dat we werden overgeboekt naar een vlucht om kwart voor vijf, nog steeds vanaf Kalibo. Samen met nog enkele passagiers van de gecancelde vlucht werden we met een busje naar de luchthaven van Kalibo gebracht waar we om kwart voor drie aankwamen. De rit was overigens onder andere omstandigheden waarschijnlijk veel beter bevallen want de route voerde ons langs de mooie kust van het eiland Aklan, met schitterende rijstvelden en rijstterrassen.

Onze hoog gespannen verwachtingen van de luchthaven van Kalibo, die tenslotte het predicaat “International” draagt, werden niet ingelost want het bleek net zo’n gat als alle andere. Het enige was dat we wel een voorrangsbehandeling kregen bij het inchecken en we kregen een “maaltijd” aangeboden. Dat bleek de hier op de Filipijnen gangbare doos te zijn met daarin een stuk krokante kip, een bal rijst en plastic bestek, met daarbij een fles water. Riet begon er niet eens aan…

Tien over vier was de boarding tijd dus tegen die tijd gingen we naar de vertrekhal vanwaar we direct op het platform keken. De twee toestellen die er stonden waren allebei niet van Cebu Pacific dus Riet ging voor alle zekerheid maar even vragen of de vertrektijd nog steeds klopte. Nou, dat was niet zo, we hadden minstens drie kwartier vertraging.

Riet vertrok laaiend terug naar het rokersterras. Ik bleef beneden want de lucht op dat terras was niet te harden, het rook er alsof er een paar afvalbakken vlakbij stonden leeg te rotten en dat was waarschijnlijk ook zo. Ik raakte in gesprek met een Amerikaans stel die met vakantie waren op de Filipijnen, hoofdzakelijk over basketbal maar ook reizen want ze hadden zo saampjes al heel wat van de wereld gezien.

We landden uiteindelijk pas kwart over zes in Manila waarna we door Lito naar huis werden gebracht. En wat dat Cebu Pacific betreft, er moet echt niks anders te krijgen zijn willen we daar nog een keer in trappen…

Riet is op dit moment druk met de voorbereidingen voor de maandelijkse verjaardagsviering met de kinderen van Cataquis. Deze keer is haar de taak toebedeeld om te helpen met het regelen van de cadeautjes. Dat lijkt simpeler dan het is want het bedrag wat mag worden besteed per kind is honderd pesos, ongeveer één Euro vijfenzeventig. Dat lijkt weinig maar duurdere cadeaus hebben geen enkele zin, die zouden of afgepakt worden of verkocht. De cadeautjes moeten dan vooral leuk en als het kan ook nuttig zijn, en dat gaat gelukkig makkelijk.

Met name dingen die wij eigenlijk achteloos in de kast gooien, zoals een toilettas met inhoud die we krijgen tijdens Emirates vluchten, vinden vaak gretig aftrek. Zowel de jongens als de meisjes zijn gek op luchtjes, smeerseltjes en haargel, en bovendien is het natuurlijk machtig interessant om te kunnen pronken met zo’n tasje. En zoals ik op Boracay al had gezien, je koopt voor honderd pesos een namaak Ray-ban of Oakley zonnebril die niet van echt is te onderscheiden en daarmee zijn met name de jongens stikgelukkig.

Ik ben mijn eigen nep-Oakley die ik afgelopen weekend heb gekocht op Boracay ook al kwijt aan de cadeau actie van Riet. Ze vond het wel een stoer model wat vast en zeker wel gewaardeerd gaat worden door een van de jongens en dus werd mijn bril geconfiskeerd. “Jij koopt maar een nieuwe,” was het simpele commentaar.

Verder was vanavond voor mij de eerste oefenavond voor het optreden van onze band volgende week vrijdag, en dat ging wonderwel helemaal niet onaardig. We moeten nog wel wat polijsten hier en daar maar het repertoire staat al redelijk vast, dus het ziet er naar uit dat we ondanks de korte voorbereiding toch nog redelijk voor de dag kunnen gaan komen.

Om even voor negen vanmorgen klonk in ons kantoor opeens het brandalarm en dat betekent dat je alles meteen laat vallen, niks meeneemt maar snel naar het dichtstbijzijnde trappenhuis gaat om naar beneden te gaan. Beneden gekomen moeten we dan verzamelen op het zogenaamde musterpunt, wat in ons geval het grasveld recht voor het gebouw is.

Ik weet eigenlijk niet wat er zou gebeuren als er echt brand is maar aangezien iedereen er van overtuigd was dat dit om een oefening ging liep iedereen ordelijk naar buiten en in dertien minuten was het gebouw ontruimd. Dat is een hele prestatie eigenlijk als je in aanmerking neemt dat er tweeëntwintig verdiepingen zijn en twee smalle trappenhuizen waarlangs iedereen naar beneden moet.

Ons team zit op de zeventiende verdieping en dat betekende dus heel veel trappen naar beneden. Dat is altijd een heel geschuifel omdat er natuurlijk op iedere onderliggende verdieping mensen bijschuiven in de rij. Maar het kan altijd erger, ik sprak buiten met mijn Kazachstaanse collega Andrei die in China had gewerkt in een gebouw waar hij op de vijfenvijftigste verdieping zat tijdens een evacuatie oefening…

Voor vanavond hadden de vrouwen van Shell Outpost een borrel georganiseerd in de Draft Bar in Molito, net aan de overkant van de Village. Het begon om zes uur en er was een hele aardige opkomst, bijna veertig personen in totaal en dus een mooi succesje voor Riet en haar mede-organisatoren.

Zelf was ik er pas om half negen toen de meesten al naar huis waren want ik had eerst nog een oefensessie met de band. Ik kon op de valreep nog een paar Hoegaardens meepikken en uiteraard sta ik ook nog op een paar belachelijke foto’s…

Afgelopen zaterdag was het verkeer in en rond onze Village een compleet gekkenhuis en dat had alles te maken met de eerste grote Kerstmarkt die in de Village werd gehouden. De Kerstmarkten staan open voor alle publiek en er komen dan ook heel veel mensen van buiten de Village op af, maar omdat iedereen die niet in de Village woont bij de poorten geregistreerd moet worden zaten met name de toegangswegen muurvast.

Vandaag was dat totaal anders, ondanks dat de Kerstmarkt ook vandaag open was. Toen Riet en ik op pad gingen om wat boodschappen te doen verbaasden we ons erover dat het zo stil was op de wegen. Niet gewoon rustig, maar ontzettend rustig, zo rustig zelfs dat we bij de South Supermarket parkeerplekken voor het uitkiezen hadden en dat zijn we niet gewend. Toen we daarna terug naar huis reden ging Riet opeens een licht op, “Het is natuurlijk die bokser!” zei ze.

Ze had natuurlijk gelijk, dat moest het wel zijn. Voor de Filipijnen was vandaag hét sportevenement van het jaar, “hun” Manny Pacquiao verdedigde vanmorgen in Macao zijn wereldtitel in het weltergewicht tegen zijn Amerikaanse uitdager Chris Algieri. Alle Filipino’s zaten vanmorgen dus voor de tv en de straten waren daarom zo goed als uitgestorven want voor hen is dit net zoiets als voor de Nederlanders een wedstrijd om het wereldkampioenschap voetbal.

En het werd alweer een feest voor de Filipino’s want de inmiddels 35-jarige Manny won met overmacht de wedstrijd tegen zijn vijf jaar jongere tegenstander die tot dan toe nog geen wedstrijd had verloren. Daarmee behoud Manny zijn titel, maar waar heel de Filipijnen nog steeds op hoopt is een revanche van Manny tegen Floyd Mayweather van wie hij drie jaar geleden volgens velen (ook niet-Filipino’s) onterecht verloor.

Hoe het ook zei, de nationale sportheld van de Filipijnen staat nog steeds stevig op zijn voetstuk en de Filipino’s hebben weer iets om trots op te zijn.

Riet had het niet naar haar zin vandaag want ze had zoals ze het zelf noemde een “Filipijnse dag”, zo’n dag waarop alles moeizaam verloopt en niks meezit.

Het begon vanmorgen op het bureau van de Filipijnse rijksdienst voor het wegverkeer waar ze haar nieuwe rijbewijs vandaag moest ophalen. Twee weken geleden was ze daar al geweest om alle benodigde formulieren in te leveren en alle noodzakelijke handelingen (onder andere potje piesen onder toezicht) te verrichten. Haar rijbewijs was ingenomen en ze had een vodje papier gekregen wat als tijdelijk rijbewijs dienst moest doen.

Aangekomen op het bureau vanmorgen kreeg ze een heel verhaal te horen waar ze weinig van snapte maar het kwam er op neer dat het rijbewijs er niet was of nog niet klaar was. Normaal gesproken is Lito er voor de broodnodige vertaling maar die kon de auto nergens kwijt en moest dus noodgedwongen rondjes blijven rijden. Wel kreeg Riet een telefoonnummer waar ze volgende week naar toe moet bellen om te informeren hoe het met het rijbewijs staat. De geldigheid van het vodje is wel verlengd tot februari, maar of dat geruststellend is…

Een ander noodzakelijk nieuw document is een nieuw paspoort, wat ze beslist moet hebben voordat ze naar Nederland reist want haar huidige paspoort is als ze terugkomt in januari geen zes maanden meer geldig en dan krijgt ze hier grote problemen als ze terugkomt. Ze was dat effe vergeten en wilde alles vandaag dus even snel regelen.

Het aanvraagformulier kon online worden ingevuld, dat ging gemakkelijk, maar voor de Ambassade moet er een afspraak gemaakt worden. Het nummer op de Ambassade gaf geen gehoor dus probeerde ze het later nog eens. Ook de tweede keer was er geen gehoor en toen ze voor de derde keer belde wilde de telefoniste alweer dat onbereikbare nummer doorgeven maar toen Riet er snel tussendoor opmerkte dat dat nummer onbereikbaar was zei de ambassade-muts dat ze haar dan wel even zou doorverbinden. En dan vinden ze het gek dat je bloeddruk hier hoog wordt!

Een afspraak werd geregeld voor morgenmiddag dus nu kon ze de volgende hindernis gaan nemen, het kopen van een extra bed voor de gasten die we krijgen begin volgend jaar. Ze had al een bed uitgezocht en dacht dus snel de aanschaf te kunnen regelen maar het juiste mannetje was er even niet. Na een bakkie en nog een kwartier wachten kwam het mannetje eindelijk, maar van dichtbij bleek het bed niet meer dan een paar dunne buizen als bodem te hebben en een matras van twee centimeter dik. Kortom, geen geschikte brits voor een persoon van doorsnee Nederlands formaat. Wordt dus vervolgd.

Over de aardappelen die gedeeltelijk wel en gedeeltelijk niet gaar wilden worden vanavond zullen we het maar niet hebben, maar ik heb toch nog wel even stennis geschopt toen ik zag dat ze op het aanvraagformulier voor haar nieuwe paspoort mijn naam als “Willen” had ingevuld. Na bijna zevenendertig jaar, potdomme!

Het Hooggerechtshof van de Filipijnen heeft afgelopen dinsdag verordonneerd dat een oliedepot in Manila wat gebruikt wordt door de drie grote oliemaatschappijen Shell, Chevron en Petron moet verhuizen. Dit depot is gelegen aan de oever van de Pasig rivier waar het in de loop van de tijd helemaal omsloten is door bebouwing van de zich uitbreidende stad, waardoor het nu midden in de stad ligt.

De motivatie voor het besluit is niet vervuiling of iets dergelijks maar het verhoogde gevaar dat de bewoners van Manila slachtoffer worden van een terroristische aanslag op het depot. Het Hooggerechtshof maakt daarmee een verordening ongedaan die was uitgevaardigd door de vorige burgemeester van Manila en die het depot ter grootte van drieëndertig hectare toestond te blijven waar het was.

De verhuizing van de faciliteiten zal een aardige onkostenpost zijn voor de drie maatschappijen die te horen hebben gekregen dat ze vijfenveertig dagen de tijd hebben om gehoor te geven aan de nieuwe resolutie. Petron heeft al aangegeven de beslissing te respecteren en dat ze uiterlijk in januari 2016 hun operatie verplaatst zullen hebben. Chevron had het besluit blijkbaar ook al verwacht en is in juni van dit jaar al gestopt met het gebruik van de faciliteiten. Shell heeft vooralsnog alleen aangegeven dat het bedrijf bereid is het besluit op te volgen.

Waar iedereen bang voor is is dat de brandstofprijzen omhoog zullen gaan als gevolg van de kosten die de oliemaatschappijen zullen moeten gaan maken om hun operatie te gaan verhuizen. De huidige burgemeester Joseph Estrada, de voormalige filmster die als president een rampzalig beleid voerde, denkt van niet en dat de brandstofprijs uitsluitend afhangt van de situatie op de wereldmarkt.

De bewoners rondom het depot zijn helemaal niet blij met het besluit. Veel hebben er hun werk en rondom het depot zijn veel winkels en bedrijfjes die profiteren van de aanwezigheid van het grote complex en de vele mensen die er werken, en omwonenden zijn bang dat die straks allemaal gaan verdwijnen.

Ze hebben ook geen angst voor de vermeende terroristische dreiging. Want zoals een bewoner tegen een verslaggever zei, “We hebben toch God die ons beschermt?”…

Een vroeg begin van de dag in het Sofitel dankzij de iPhone van Riet. Die gebruikt ze ook als wekker en ze had voor vandaag een werktijd gezet van acht uur. Dacht ze, want het kreng ging om kwart voor zeven al af en op een volume dat ook de naastgelegen kamers, getuige de stemmen die te horen waren, vast erg dankbaar waren met deze onplezierige verrassing.

Gelukkig scheen om die tijd het zonnetje en kon ik vanaf het balkon van onze hotelkamer genieten van het schitterende uitzicht over de Baai van Manila en de stad zelf. Jammer genoeg bleef dat niet zo want er kwam meer bewolking en terwijl we aan het ontbijt zaten in de overigens fantastische ontbijtzaal van het hotel viel de eerste bui. En het bleef de rest van de dag buiig, wat voor vrienden en collega’s die besloten hadden om de dag bij het zwembad van het Sofitel te gaan doorbrengen dus een tegenvaller was.

Wij zouden om tien uur vanmorgen opgehaald worden door onze chauffeur Lito en dat ging niet helemaal volgens plan dankzij weer zo’n typisch Filipijns-Nederlands misverstand. We zaten om tien uur buiten bij de hoofdingang van het hotel te wachten maar al wie er verscheen, geen Lito. Omdat het niks voor hem is om te laat te komen stuurde Riet hem een berichtje met de vraag of hij al in de buurt van het hotel was. Meteen kwam het antwoord, “Yes”.

Wij dachten dat dat betekende dat hij ieder moment kon verschijnen en we bleven dus zitten wachten. Maar al wie er verscheen, geen Lito, en ik begon al nijdig te worden want we hadden gevraagd dat als hij in de file stond of om een andere reden later zou zijn om dan even een berichtje te sturen. En omdat er geen bericht kwam begon Riet al te denken dat hij onderweg een aanrijding had gehad of zoiets.

Toen hij er om tien over half elf nog niet was stuurde ik weer een bericht met de vraag of hij nou in de buurt van het hotel was, ja of nee. Er kwam meteen weer antwoord, “Yes. Are you ready?”. Natuurlijk stonden we al klaar, al bijna drie kwartier! En jawel, nog geen minuut later kwam Lito voor rijden en wat bleek, hij stond al vanaf kwart voor tien op het naastgelegen parkeerterrein te wachten…

Wat was nou het geval, toen Riet vroeg of Lito in de buurt was reageerde hij met “Yes” omdat hij er al stond, maar hij verwachtte een berichtje dat we klaar waren om opgepikt te worden. Dat kwam niet dus bleef hij wachten, terwijl wij uit dat “Yes” begrepen dat hij ieder moment kon komen voorrijden en bleven dus wachten zonder een berichtje terug te sturen.

Je ziet, Filipijnse en Nederlandse hersenen hebben een totaal verschillende logica. Onze fout, dat hadden we zo langzamerhand toch wel moeten weten…

Op de Filipijnen zijn ze geen liefhebbers van fietsen. Je ziet af en toe wel een fietser maar feitelijk is dat in het verkeer een zeldzaamheid. De minder bedeelde Filipijn die zich geen auto kan veroorloven rijdt op een motorfietsje, en als dat financieel niet tot de mogelijkheden behoort dan zal hij nog eerder kiezen voor de Jeepney of gaan lopen dan te gaan fietsen.

Daarvoor zijn verschillende oorzaken aan te wijzen. Allereerst is er het klimaat; fietsen is toch wel een redelijk inspannende bezigheid, zeker als het terrein niet vlak is, en dat betekent zwoegen en vooral zweten. Dan is er nog het feit dat fietsen in het verkeer hier niet bepaald zonder gevaar is want niemand houdt rekening met fietsers.

Er is dus geen “fietsklimaat” op de Filipijnen en dat merk je ook wel want wat wij Nederlanders onder normale fietsen verstaan zijn hier niet te koop. De enige fietsen die je hier kunt kopen zijn racefietsen en mountainbikes, die alleen voor sportieve doeleinden gebruikt worden, en kinderfietsen. Het is echt lachwekkend om te zien dat de weinige Filipino’s die wel fietsen zich hoofdzakelijk door het verkeer bewegen op kinderfietsjes. En die zijn voorzien van trappers, een stuur en een zadel en daarmee houdt het meestal wel op. Licht? Remmen? Allemaal optioneel…

En dan is er nog het fietsgedrag zelf, daar gaan je haren ook van overeind staan. Regels of zelfs maar gedragsregels zijn er totaal niet en fietsers rijden hier vrijwel allemaal zo links mogelijk op de weg. Auto’s op de linkerbaan, waar net als in Nederland het hardst wordt gereden, moeten dus naar rechts moeten uitwijken om ze te ontwijken waardoor er levensgevaarlijke situaties ontstaan, meestal gepaard gaand met veel gerem en getoeter. De fietsers rijden zonder uitzondering onverstoorbaar door zonder op of om te kijken, iets wat ze sowieso nooit doen.

Overbodig te zeggen dat fietsers niet bepaald populair zijn, wat misschien ook weer een reden is dat er zo weinig fietsers zijn. Zelfs de buitenlanders uit fietslanden zoals Nederland zul je nooit op de weg aantreffen buiten de Village, veel te gevaarlijk vanwege het verkeer en de wegen zelf. Alleen in de Village wordt wel gefietst maar zelfs dat zijn vaak Filipijnse sportfietsers en dan nog hoofdzakelijk op zondag.

Ik heb een Filipijnse collega die zo’n sportfietser is en die ieder weekend met een groep gaat toeren. Hij is vorig jaar in Nederland geweest en wat hij daar zag deed zijn mond openvallen van verbazing. Volgens hem is Nederland het beloofde land…

Het gaat er toch wel een beetje somber uitzien als de laatste weersvoorspellingen kloppen. De tyfoon “Hagupit” is inmiddels binnen het verantwoordelijkheidsgebied gekomen van de Filipijnen en heeft dan ook nu de lokale naam “Ruby” gekregen. Inmiddels is het kreng aangewakkerd tot een supertyfoon en de kans dat het kreng recht over het land komt wordt op dit moment geschat op vijfenzeventig procent.

Je kunt nergens meer een tv aan zien staan zonder regelmatig een helemaal blauw scherm te zien waarop een ronde knalgele vlek op te zien is die in het midden een gemene knalrode cirkel heeft. Alle weerstations laten de voorspellingen zien en hoewel de kans steeds kleiner wordt kan de storm nog steeds besluiten om af te buigen naar het noorden. Als dat niet gebeurt dan is de vraag hoe de koers over het land zal zijn. Is die recht zo die gaat dan wordt weer dezelfde regio getroffen als vorig jaar, wordt de koers iets meer noordelijk dan krijgen wij de storm hier in Manila recht over ons heen.

We hebben nog een paar dagen de tijd want de storm is op dit moment nog ver weg. De verwachting is dat hij aanstaande zondag het vasteland van de Filipijnen bereikt, en de vraag is hoe sterk de storm dan nog zal zijn. Op dit moment worden er al weer windstoten gemeten tot tweehonderdzeventig kilometer per uur en de verwachting is dat dat nog gaat aanwakkeren tot ruim driehonderdtwintig kilometer per uur. En om dit even in het juiste perspectief te plaatsen, de allerzwaarste storm in Nederland ooit gemeten had windstoten van iets van honderdvijftig kilometer per uur…

Vandaag was er overigens nog weinig te merken van een naderende tyfoon. Het beeld vanaf ons kantoorgebouw was zelfs vanmorgen bijzonder fraai want het was een beetje heiig, iets wat weinig voorkomt. Ik heb er een paar foto’s gemaakt en thuis met een plakprogramma het bovenstaande panorama wat je als je hier klikt in het groot kunt zien.

Rechts onderaan zie je de weg die vanaf ons kantoor naar de de Villaga loopt en hoewel ons huis niet op de foto te zien is ligt het ergens achter het flatgebouw met de tinten bruin, helemaal rechts op de foto. Ervoor zie een gebouw met een rood dak wat een beetje op een zittende kikker lijkt, daar heb ik tussen de middag wat gegeten in een Belgisch restaurant waar ze (je gelooft het niet) BITTERBALLEN hebben!

En verder was er vandaag nog een leuk nieuwtje te melden, want een collega die vanaf de luchthaven NAIA naar Maleisië zou vliegen plaatste een foto op Facebook van, jawel, een Starbucks Coffee! Niet te geloven, eindelijk doet de beschaving dan toch zijn intrede op de luchthaven NAIA. Het moet niet gekker worden, als het zo doorgaat staat de luchthaven straks helemaal niet meer in de Top Tien van allerslechtste luchthavens.

Het goeie nieuws had overigens wel weer meteen een keerzijde, want de Starbucks zit in Terminal 1. Vier jaar lang zijn we via dat rattenhol in en uit zijn gevlogen, en laat nou Emirates net een maandje of wat geleden besloten hebben om naar Terminal 3 te verhuizen…