De werkweek in Manila zat er vandaag al weer op dus om drie uur vanmiddag werd ik door een auto opgehaald bij het kantoor om naar de luchthaven te worden gebracht. Dat ging in tegenstelling tot de vorige keer heel vlot, weinig files en ik stapte dus klokslag vier uur de vertrekhal van Ninoy Aquino International Airport binnen.
Daar stond voor de balie van Malaysia Airlines al een flinke wachtrij en ik schoof dus maar achteraan. Ik raakte daar in gesprek met een Nederlander die met zijn twee zoons op vakantie was geweest op de Filippijnen. Hij kwam er al dertig jaar en wist me te vertellen dat er op de luchthaven in al die dertig jaar nog niets was verbeterd…
Toen ik eindelijk aan de beurt was voor het inchecken kreeg ik meteen te horen dat er een uur vertraging was. Lekker dan, niks aan te doen, en bovendien moest ik het hele ritueel nog afwerken om binnen te komen. Dat betekent eerst langs de loketten waar je de 750 pesos luchthaven belasting contant moet voldoen, dan langs de immigratie waar je in de enorme wachtrijen ruim de tijd hebt om je uitreis formulier onderweg in de vullen, en tenslotte de veiligheidscontrole waarbij je je net niet helemaal hoeft uit te kleden.
Op de borden stond inmiddels tien voor half negen als vertrektijd, anderhalf uur te laat dus. Om kwart voor zeven ging ik naar de gate waar nog geen vliegtuig te zien was. We kregen een broodje voor het ongemak en toen begon het wachten.
Om kwart over acht zagen we bliksemflitsen in de lucht en om half negen barstte er een enorm onweer los. Om een uur of negen was het onweer opgehouden maar kregen we te horen dat het vliegtuig vanwege het onweer was omgeleid naar een andere luchthaven. Wanneer het zou aankomen op NAIA wisten ze niet te vertellen, maar we konden weer iets te eten gaan halen.
Na weer meer dan een uur wachten zonder nieuws werd dan eindelijk omgeroepen dat het vliegtuig om vijf over half elf zou landen. Ik rekende snel uit dat ik dan zeker niet voor vieren maar hoogstwaarschijnlijk nog later pas thuis zou zijn. Ik had Riet op MSN toen het vliegtuig inderdaad voor kwam taxiën om half elf maar terwijl ik aan haar doorgaf dat het een latertje zou worden werd er omgeroepen dat de bemanning niet verder mocht vliegen.
De internationale regels geven aan dat na een bepaalde periode een vliegtuigbemanning verplicht twaalf uur moet rusten. Bij veel passagiers brak nu lichte paniek uit, want zelfs degenen die nog een kleine hoop hadden dat ze hun vervolgvlucht nog zouden kunnen realiseerden zich dat ze dat nu definitief konden vergeten.
We zouden allemaal naar een hotel gebracht worden met bussen, maar het bericht dat we naar de bussen konden kwam pas om twaalf uur. We moesten alle honderdvijftig weer naar buiten, maar gelukkig wel via een speciale route langs de immigratie. Buiten was het een chaos van jewelste want we verzeilden natuurlijk tussen de andere aankomende passagiers en de honderden wachtenden.
Iedereen bereikte uiteindelijk toch de plek waar de bussen zouden aankomen, en toen die eindelijk voor kwamen rijden reden we naar het Manila Hotel, gelegen aan de Bayview Boulevard van de stad. Om één uur kwamen we daar aan waar we weer in de rij moesten om in te checken.
Toen ik eindelijk om over half twee in mijn hotelkamer zat probeerde ik Riet te bellen wat mislukte omdat ik geen verbinding kon krijgen. Na een sms-je stortte ik uiteindelijk bekaf tegen mijn kussen. Het was ondertussen bijna twee uur ‘s nachts…