Vorige week vertelde ik er nog van als de zoveelste klucht die we hier meemaken maar de verstopping waar we last van hadden is nog steeds een probleem. Een klein probleem gelukkig want het enige wat verstopt zit is de afvoer van de douche bij het zwembad, verder lijken alle verstoppingen inmiddels wel opgelost.

Woensdag kwam het mannetje weer terug om het probleem nader te bekijken. De vloer van de douche werd opgebroken, de pijpen werden losgehaald en er werd weer flink in de buizen gepookt. Maar desondanks moest het mannetje aan het eind van de middag toegeven dat hij het probleem nog steeds niet had kunnen oplossen en hij vertrok met de mededeling dat hij het aan onze huisbaas zou melden.

Vandaag kwamen er nieuwe stoottroepen die het probleem drastisch aanpakten want op een geven moment stond ook de toiletpot in de tuin, maar ondanks dat alles kon er alleen maar worden geconstateerd dat de toilet afvoer prima werkte (hadden wij ze ook kunnen vertellen) en dat de afvoer van de douche nog steeds verstopt zat.

Onze huisbaas, meneer Santiago kwam aan het eind van de middag in eigen persoon polshoogte nemen en beloofde ons dat het probleem hoe dan ook opgelost gaat worden. We vertelden dat het niet echt een heel ernstig probleem was dat we die douche niet konden gebruiken (we hebben er nog zes) maar dat we het wel vervelend vonden dat de douchevloer nu open lag met een open afvoerpijp, en dat hoofdzakelijk in verband met eventueel ongedierte. Hij stelde ons gerust en zei dat we ons daar geen zorgen over hoeven te maken.

De verstopping is dus nog steeds niet opgelost en dit verhaal wordt dan ook waarschijnlijk vervolgd…

Leo en Marco kwamen vandaag terug in Manila van hun korte rondreis over de Filipijnen waarin ze achtereenvolgens de eilanden Cebu, Bohol en Boracay bezochten. Ze zullen bij ons overnachten voordat ze morgenochtend vroeg vertrekken voor de terugreis naar Nederland.

Ik had beloofd ze op te halen van de luchthaven en omdat de zondag Lito’s vrije dag is moest ik zelf rijden. Hun vlucht zou vandaag aankomen om twaalf uur maar vanwege de mogelijke verkeersdrukte besloot ik om kwart voor elf al te vertrekken zodat ik op tijd zou zijn. En op tijd was ik want er bleek alleen een klein probleem te zijn op de allerlaatste rotonde, maar ondanks dat stapte ik al om kwart over elf de aankomsthal binnen.

Ik was dus dik op tijd en Ik had zelfs nog meer tijd over dan ik dacht want het bleek dat de vlucht van Leo en Marco ruim een uur vertraging had. Uiteindelijk kwamen ze pas tegen half twee de aankomsthal binnen. Weer thuis gekomen vertelden ze dat ze erg genoten hadden, iets waar we erg blij mee waren want per slot van rekening waren het onze verhalen geweest die ze enthousiast hadden gemaakt om naar de Filipijnen te komen.

Vanavond hadden we een “afscheidsdiner” in restaurant “Appenzeller” (snitzels en Zwitserse steaks) ter afsluiting van de geslaagde vakantie van onze beide gasten. We stonden net op het punt daarvoor de deur uit te gaan toen mijn telefoon ging. Het was mijn baas Robbie die belde vanaf de luchthaven waar hij net was aangekomen voor een bezoek aan ons op kantoor van een paar dagen.

Omdat we gasten hadden kon ik hem niet zelf ophalen wat op zich geen probleem had hoeven zijn want er was transport geregeld via het bedrijf, maar dat was dus misgegaan. Er was blijkbaar in geen velden of wegen een chauffeur te bekennen op de luchthaven en ik moest dus even telefonische instructies geven hoe hij het beste bij zijn hotel kon komen.

Dat bleek later vanavond gelukkig allemaal goed verlopen te zijn maar vervelend is het wel als je voor het eerst in een land bent en het gaat bij aankomst op de luchthaven meteen al mis. Voor mijn baas dus geen beste eerste indruk van de Filipijnen…

Gisteren rende onze tuinman Arnel tegen het middaguur opeens met een noodgang weg, Riet verbaasd achterlatend met de vraag wat er aan de hand was. Meestal betekent zo’n plotseling vertrek niet veel goeds en later bleek dat dat ook inderdaad nu weer het geval was. Sterker nog, we mogen rustig stellen dat er sprake is van een kleine tragedie die niet alleen Arnel heeft getroffen maar zijn hele wijk.

Wat was namelijk het geval, er was brand in de wijk waar hij woont. Deze wijk lig niet ver van onze Village en er woont heel veel personeel wat werkt in de Village, dus het nieuws van de brand was al snel overal bekend. We hadden geen idee hoe erg deze keer was want het is niet de eerste keer dat onze tuinman voor hetzelfde probleem vroegtijdig terug naar huis moet, maar vanmorgen hoorde Riet dat het er niet best uitzag.

Zelf onze chauffeur Lito was lichtelijk ontdaan en vroeg vanmorgen of Riet al wat gehoord had maar we hadden nog geen enkel nieuws. Riet stond net op het punt om onze huisbaas Meneer Santiago te bellen om te vragen of hij soms iets had gehoord (onze tuinman werkt via hem bij ons) toen Arnel zelf aankwam. Hij kwam eigenlijk om zijn salaris op te halen wat hij gisteren door zijn gehaaste vertrek nog niet had gehad, maar hij vertelde ook het diep trieste nieuws dat zijn huis met vrijwel al zijn bezittingen helemaal is afgebrand.

In totaal zijn er tweehonderd huizen afgebrand en dat betekent dat er tweehonderd gezinnen nu dakloos zijn. Er is gelukkig al wel snel noodhulp geregeld in de vorm van een opvangplek waar de gezinnen zijn ondergebracht, en ook ALIG heeft vanmorgen na het vernemen van het nieuws meteen aangekondigd hulp te gaan bieden. De oorzaak van de brand is waarschijnlijk kortsluiting in een elektriciteitshuisje maar dat is bijna niet meer na te gaan schijnt aangezien de hele buurt compleet is afgebrand.

Riet heeft meteen een stapel kleren geregeld voor Arnel en zijn vrouw en heeft hem behalve zijn salaris extra geld gegeven voor de eerste nood. De meeste van die kleren zullen wel veel te groot zijn voor Arnel en zijn gezin maar ze kunnen ze dan misschien met andere mensen ruilen voor beter passende kleren.

Het grootste probleem voor dit moment is nieuwe huisvesting voor alle dakloze gezinnen en daar is in dit land, helaas, weinig voor geregeld.

Mijn baas Robbie is altijd druk, druk, druk, en dat is niet anders nu hij hier op bezoek is. Hij had maandag en dinsdag mijn aanbod om ergens wat te gaan eten vriendelijk afgewezen want hij moest in de avonduren werk inhalen zei hij. En hij heeft ook beide avonden tot laat nog zitten werken op zijn hotelkamer, iets wat ik persoonlijk geen gezonde situatie vind.

Dat heb ik hem ook verteld, en gezegd dat Riet er op stond hem te zien voordat hij weer vertrekt want we zijn tenslotte goeie vrienden met Robbie en zijn vrouw Inna die overigens niet is meegekomen op deze trip vanwege hun inmiddels al weer bijna twee jaar oude dochter. Na het uitstel van eergisteren spraken we dus voor gisteravond af en dat kwam eigenlijk best uit want nu konden we naar de Quiz Night in de Union Jack Tavern.

Daar zijn we al maanden niet meer geweest dus een mooie gelegenheid om weer eens mee te doen. Ik weet dat Robbie zelf ook een liefhebber is van het fenomeen Pub Quiz, hij deed in Engeland ook altijd mee en hij was dan ook meteen enthousiast. Bij binnenkomst in de UJT, zoals de Union Jack Tavern ook wel wordt genoemd, bleek dat ze ons nog niet vergeten waren. Er meteen een tafel voor ons gereserveerd en quizmaster Brian kwam ons even een hand geven.

De Quiz zelf verliep min of meer volgens verwachting, de drie teams die vroeger altijd de Top Drie van de ranglijst vormden waren er nu ook weer en we waren tegen hen nog net zo kansloos als vroeger, maar desondanks eindigden we toch nog als vijfde van de elf teams die meededen.

Pech hadden we met de ronde “Geschiedenis” waarop Robbie beslist de joker wilde inzetten omdat dat zijn specialiteit was zei hij. Ik waarschuwde hem nog dat deze rubriek altijd buitensporig moeilijk is en zelfs quizmaster Brian vroeg nog “Are you sure?” toen we aangaven dat we de joker op deze vraag wilden inzetten. Het resultaat was een schamele vier vragen goed van de tien, en dus maar acht punten in totaal dankzij de joker voor deze vraag van de twintig die we maximaal hadden kunnen halen.

Riet was nijdig over het feit dat sommige vragen idioot moeilijk waren en maakte dat goed door bij een muziekvraag met haar iPhone alle antwoorden bij elkaar te spieken. En zelfs dat leverde nog maar acht van de tien punten op…

Riet was weer medeverantwoordelijk voor het organiseren van het maandelijkse ALIG verjaardagsfeest voor de kinderen van de Cataquis dumpsite. Dat is altijd een heel werk wat de nodige voorbereiding kost omdat er eten geregeld moet worden voor de kinderen en cadeautjes, en er moeten ook genoeg vrijwilligers zijn om ter plekke alles uit te delen en in goede banen te leiden.

Deze keer was het een hele klus omdat er niet minder dan tweehonderdtwintig kinderen werden verwacht en Riet had zich voorgenomen om cupcakes te regelen. Nou is het bakken van tweehonderdtwintig cupcakes een hele klus, ze had iemand bereid gevonden om er honderd te bakken maar die zag geen kans om er tweehonderdtwintig te produceren. Gelukkig kon Riet kwam er hulp uit onverwachte hoek, van een van haar Outpost vriendinnen.

Outpost is de vereniging van vrouwen van Shell expats, terwijl ALIG een algemene vrouwenvereniging is voor expat vrouwen in Alabang. Op zich hebben die twee verenigingen niks met elkaar gemeen, behalve dat sommige vrouwen met Shell echtgenotes zoals Riet lid zijn van alle twee.

Voor de cupcakes klus kreeg Riet hulp van een van de Outpost vrouwen die de echtgenote is van een van onze grote bazen en die zelf een aantal bakkerijen bezit. Riet kon de resterende honderdtwintig cupcakes via haar regelen tegen kostprijs, en zo werden er gisteren zeven dozen met de kleurige traktatie bij ons thuis bezorgd.

En voor het vrijwilligersteam kreeg Riet ook al hulp van een van haar Outpost vriendinnen die graag een keertje mee wilde. En die vriendin is ook al de echtgenote van een van onze grote bazen en bij haar thuis was toevallig vanavond een housewarming party waar wij ook waren uitgenodigd.

De beide Outpost vriendinnen vertelden daar enthousiast over het liefdadigheidsproject en dat leverde heel wat positive reacties op. Een aantal van de vrouwen verklaarde zich bereid om voor een volgende gelegenheid te koken of mee te gaan als vrijwilliger, en het ziet er dus naar uit dat Riet voor de komende maanden genoeg hulp zal gaan krijgen.

En dat is natuurlijk niet alleen voor Riet maar ook voor de kinderen van Cataquis een hele goede zaak!

Deze keer heb ik niet lang hoeven wachten, de vorige Klucht is amper drie weken oud en ik heb er al weer een. En deze kon ik zo uit de krant plukken.

Onze wijk Ayala Alabang Village was de afgelopen week in het nieuws. Niet met iets ernstigs maar het ging wel over een tamelijk controversiële aangelegenheid. Er is een namelijk juridische strijd gaande tussen de vereniging van huiseigenaren van onze Village (die overigens in de kranten een “sjieke buitenwijk” werd genoemd) en de directie van een van de scholen in de wijk over het toegangsbeleid voor auto’s van niet-bewoners.

Alle bewoners van de Village die een auto hebben moeten ieder jaar een sticker halen op het administratiekantoor van onze wijk. Wij hebben ook zo’n sticker op de voorruit en daarmee kunnen wij vrij de Village in en uit rijden. Auto’s die niet zo’n sticker hebben moeten zich melden bij de poort en de chauffeur krijgt dan tegen overhandiging van zijn rijbewijs of ander identiteitsbewijs een tijdelijke toegangspas.

Wat is nou het geval, op de scholen in de Village komen steeds meer leerlingen van buiten de wijk zelf, en aangezien dat allemaal privé scholen zijn kun je rustig stellen dat die leerlingen allemaal vermogende ouders hebben. En die ouders hebben allemaal dikke auto’s waarmee ze hun kinderen naar school brengen (of wat waarschijnlijker is, laten brengen). En al dat extra verkeer begint behoorlijk wat overlast te bezorgen.

Veel van die auto’s hebben ook zo’n sticker voor toegang tot de wijk en dat zorgt in de ochtend- en avondspits voor flink wat extra verkeer en dus overlast. Daarnaast staan ook op die tijden lange wachtrijen voor de poorten met auto’s die zo’n sticker niet hebben en zich dus moeten melden.

Veel bewoners ergeren zich kapot aan die enorme drukte in onze anders zo rustige Village en de vereniging van huiseigenaren heeft dan ook besloten er wat aan te doen. Niet-bewoners krijgen geen gewone toegangssticker meer maar als ze hier kinderen op school hebben kunnen ze een speciale toegangssticker halen om hun kinderen naar school te kunnen brengen.

Maar (en hier komt het) die stickers komen er in twee kleuren, met een groene sticker mogen dan alleen op dinsdag en donderdag de Village in en die met een witte sticker op maandag, woensdag en vrijdag. Het idee is dat de ouders van buiten de wijk gaan carpoolen en dat het wegbrengen van hun kinderen naar scholen in onze wijk dan minder verkeer oplevert. En dat is nog niet eens het probleem van die ouders en de schooldirectie want daar zouden ze nog wel mee kunnen leven. Nee, het probleem is dat het uitdelen van de stickers weer zo’n typisch voorbeeld is van Filipijnse hersenkronkels.

Wil je zo’n carpool systeem laten werken dan moet je dicht bij elkaar wonende ouders verschillend gekleurde stickers geven, zodat ze onderling kunnen regelen wie op welke dag rijdt. Maar dat zou te simpel zijn want wat hebben ze nou gedaan, ze hebben alle mensen die bij elkaar inde buurt wonen stickers met dezelfde kleur gegeven. En daar zit hem de kneep, want die mensen hebben nu dus helemaal geen mogelijkheid tot carpoolen omdat ze allemaal op dezelfde dagen de Village niet in mogen.

En dat is dus een probleem voor de schoolgaande kinderen, want de meesten wonen toch wel zover weg dat lopen geen optie is. En openbaar vervoer ook niet echt want dat mag onze Village niet in en de scholen liggen niet bepaald vlak bij de ingang. Het is dus nu afwachten wat de rechter gaat zeggen, maar er zijn al wat initiatieven om dan maar schoolbussen te gaan instellen. Dat zullen de ouders uiteraard zelf moeten bekostigen, maar daarnaast lijkt dat voor de wijk zelf ook niet echt een oplossing. Dan krijgen we in plaats van personenauto’s regelmatig zwaar verkeer door de straat.

Ja, want wijzelf hebben ook behoorlijk last van al dat verkeer. De grootste school staat namelijk aan het eind van onze straat…

Een grote dag vandaag voor ons project! Zoals ik vorige week al vertelde was het platform wat we met zijn allen hebben gebouwd, het Depletion Compression Platform, op een paar kleine dingetjes na helemaal klaar. En dat betekende dat het gereed was om versleept te worden naar de uiteindelijk ligplek naast het andere platform in de Zuid-Chinese Zee voor de kust van het eiland Palawan.

Het afgelopen weekend is met man en macht de laatste hand aan het platform gelegd en op zondag werd het droogdok gedeeltelijk onder water gezet. Met die hoeveelheid water werd er gekeken of er ergens lekken waren die het verschepen zouden kunnen vertragen of zelfs uitstellen maar niets van dat alles, er kon worden geconstateerd dat alles klaar was voor vertrek.

Vanmorgen was het dan zover, om negen uur werd het platform uit het droogdok gesleept, de Baai van Subic in. En vandaar begint als de laatste testen goed verlopen over twee dagen de drie-daagse reis naar de kust van Palawan waar het zal worden geïnstalleerd, een proces wat ook drie dagen zal duren. Daarna wordt de brug tussen de beide platforms geïnstalleerd en kan de laatste fase voor de ingebruikname beginnen.

En er was meer, want deze week is er op het History Channel op de tv een documentaire van een half uur te zien over het Malampaya project, “Malampaya Gas to Power 24/7”. Deze documentaire gaat hoofdzakelijk over de afgelopen dertien jaar waarin het Malampaya gasveld een groot deel van de Filipijnen van elektriciteit voorziet. Het meeste is gefilmd op het huidige Shallow Water Platform maar ons project komt er ook herhaaldelijk in voor met beelden van het Depletion Compression Platform in aanbouw.

Logisch dat niet alleen ik maar al mij collega’s vandaag extra trots zijn op ons project!

Mijn website is hoofdzakelijk bedoeld om familie en vrienden die erin geïnteresseerd zijn op de hoogte te houden van ons dagelijkse wel en wee op de Filipijnen. Het idee daarvoor is ontstaan toen we in 2006 verhuisden naar het Russische eiland Sakhalin en eigenlijk bleek het verbazend makkelijk. Het opzetten van een website (in het begin nog helemaal handmatig maar nu met gebruikmaking van speciale software) was een makkie en het schrijven van stukjes ging me ook al makkelijk af.

Toen we van Sakhalin terugkwamen naar Nederland ben ik opgehouden met het dagelijks schrijven van stukjes, want wie is er tenslotte geïnteresseerd in je leven in Nederland als ze er zelf ook wonen, nietwaar. Maar toen we in 2010 naar Kuala Lumpur verhuisden ben ik meteen weer begonnen. En hoewel de opzet van de site af en toe verandert hou ik het nog steeds vol om iedere dag iets te schrijven.

Het grappige is nu dat mijn site, omdat die nu eenmaal op het Internet staat, voor iedereen te vinden is die zoekt via een van de bekende zoeksites zoals bijvoorbeeld Google. Mensen die informatie zoeken over de Filipijnen komen dus soms op mijn site uit en dat levert af en toe leuke voorvallen op.

Zo was er twee jaar geleden een Belgisch televisiebedrijf wat vroeg of ik ze in contact kon brengen met de beheerder van de North Cemetery, een grote begraafplaats in Manila. Of een Nederlands stel wat op het punt stond om naar Manila te verhuizen wat vroeg om hints en tips. En ook een Nederlandse organisatie die hier kleine hulpverleningsprojecten wilde starten kwam via mijn site met ons in contact.

Op zich vind ik dat erg leuk want je schrijft tenslotte om gelezen te worden, zelfs al zijn er maar een paar familieleden die dat regelmatig doen. Een wat groter publiek is natuurlijk leuker maar ik vind het zelf het leukst als mensen uit een onverwachte hoek niet alleen lezen maar ook reageren.

Afgelopen week kreeg ik een mailtje van ene Mark, die blijkbaar uit hobby een website heeft opgezet waar mensen die willen emigreren links kunnen vinden die voor hen handig kunnen zijn. De Filipijnen staan ook in het rijtje van landen en onder de rubriek “Emigratieverhalen” staat nu ook mijn website. En zoals Harrie Jekkers zei toen hij vertelde dat hij op een camping werd herkend, “Dat vind ik geinig”.

De betreffende website heet overigens emigratie-portal.nl, dus mocht je plannen hebben om te emigreren…

We hebben een beetje een vast ritueel voor wat betreft het avondeten, Riet kookt minstens drie keer per week Nederlandse kost en de andere dagen gaan we uit eten. Dat laatste klinkt misschien heel decadent maar geloof het of niet, het is vaak goedkoper om uit eten te gaan dan om zelf te koken. En bovendien vinden we het wandelingetje ’s avonds naar het Alabang Town Center gewoon gezellig.

De avonden dat Riet zelf kookt zijn tactisch gekozen. De maandag is standaard, en de andere twee dagen zijn de doordeweekse dagen waarop ik na het werk meteen door ga naar de sportschool, omdat ik daarna niet echt zin meer heb om ook nog eens voor eten de deur uit te gaan.

Onze “Hollandse kost” levert eigenlijk nooit problemen op. Bloemkool, rooie kool, krootjes, sla en sperzieboontjes zijn hier vrij makkelijk verkrijgbaar, er zijn goeie aardappelen en vlees is helemaal geen punt. En vanuit Nederland “smokkelen” we iedere keer in onze koffers spek, kapucijners en bruine bonen mee, en bij gelegenheid zelfs vacuum verpakte frikadellen.

Op de dagen dat we uit eten gaan is er altijd de vraag, “Waar gaan we naar toe?”, en we zijn inmiddels wel tot de ontdekking gekomen dat we vrijwel altijd in dezelfde restaurants belanden.

Ten eerste natuurlijk omdat we dan weten dat we er goed kunnen eten, maar ook omdat Riet niet zo experimenteel is aangelegd wat eten betreft.

Het standpunt van Riet ten opzichte van eten is dat als er een pil wordt uitgevonden die een hele maaltijd vervangt, zij de eerste is die hem gaat kopen (waarschijnlijk samen met mijn maat Nico Vooijs die al jaren hetzelfde roept).

Ik daarentegen ben volgens Riet net een vuilnisbak want volgens haar moet ze het eerste nog tegenkomen wat ik niet lekker vind.

Dit gezegd hebbende, ik denk niet dat na Riet’s ervaring van vanavond TGI Friday’s aan ons lijstje van favorieten toegevoegd gaat worden. ook al zit Elvis er voor de deur…

De overtocht van het Depletion Compression Platform naar de kust van het eiland Palawan is dankzij het gunstige weer van de afgelopen dagen prima verlopen. Gistermorgen was de sleep nog maar twee nautische mijlen verwijderd van het andere platform waar het naast moet komen te liggen.

Het nieuwe platform moet nu heel voorzichtig naar haar standplaats worden gemanoeuvreerd, wat nog niet zo eenvoudig is als het lijkt want naast het al bestaande platform ligt ook al een ander groot vaartuig voor anker, een hotelplatform waarop meer dan driehonderd man personeel is gehuisvest wat de installatie werkzaamheden moet gaan verrichten.

Op de foto zie je het nieuwe platform op de voorgrond, en in het midden is het al bestaande platform te zien met rechts daarnaast het hotel platform.

Het weer was een heel belangrijke factor in het hele sleepgebeuren, en eigenlijk had het niet gunstiger kunnen zijn. Als we drie maanden vertraging hadden gehad dan was de situatie waarschijnlijk anders geweest omdat dan het tyfoon seizoen al aangebroken zou zijn, met dus een grote kans op slechte omstandigheden. En veel eerder hadden we ook niet klaar moeten zijn want tot in afgelopen december hebben we nog zware stormen gehad en in januari is de eerste tyfoon van dit jaar al overgekomen.

Hetzelfde dilemma heeft zich twee jaar geleden afgespeeld toen er een boorschip boven het gasveld lag om twee nieuwe putten te boren. Dat moest tijdens een uitgekiende periode met zo gunstig mogelijke weersomstandigheden gebeuren, en hoewel het bijzonder lastig is om tyfoons lang van te voren te voorspellen is ook dat allemaal goed verlopen.

De eerstvolgende activiteit zal dus zijn de installatie van het platform op de juiste plaats en dat wordt een heel gegoochel met GPS coördinaten. Het platform is zelf-installerend wat je aan de lange poten kunt zien. Die poten zakken naar beneden totdat ze op de zeebodem rusten, waarna het platform zelf langs de poten omhoog wordt getakeld. De zeebodem op die plek moest worden geprepareerd met een dikke laag stenen en ook dat wordt dus nog even spannend want het is natuurlijk wel de bedoeling dat het platform een beetje fatsoenlijk waterpas komt te staan.

Kortom, spannende dagen in het verschiet voor ons project maar de eerst etappe, de zeereis naar de plek van bestemming, zit er op!

Het zit me niet mee deze week voor wat betreft de activiteiten op de sportschool. En het leek er juist op dat alles weer een beetje in de oude routine was vervallen na de rommelige periode rond Kerst en Nieuw.

Allereerst was er afgelopen dinsdag de mededeling van spinning instructrice Karen dat het haar laatste dag was. Dat is balen want haar manier van les geven beviel me erg goed, lekker gestructureerd en niet zo rommelig als de lessen van de instructrice die ik daarvoor had.

Gelukkig was er ook nog wat goed nieuws en dat is dat de spinning lessen van Karen worden overgenomen door een andere instructrice die ik wel eens als invalster heb gehad. En gelukkig heeft die ook een redelijk gestructureerde manier van lesgeven met de muziek op een alleszins acceptabel geluidsniveau.

Vandaag had ik een probleem van geheel andere aard, en dat is een probleem waar ik regelmatig last van heb de laatste tijd. Ik heb al een paar verteld over de ontzettende verkeersdrukte op de weg van kantoor naar huis, en dat is dezelfde weg die langs de sportschool loopt. Het is de laatste tijd redelijk gelukt om nog net op tijd bij de sportschool aan te komen maar vandaag ging het helemaal mis.

Ik sport op donderdag altijd met mijn instructeur Benjo en dat begint om half zes. Ik probeer altijd tegen kwart over vijf aanwezig te zijn zodat ik ruim de tijd heb voor mij warming-up op de cross-trainer. Om daarvoor op tijd te zijn vertrok ik om tien voor vijf van kantoor voor het ritje wat normaal gesproken een minuutje of tien duurt, afhankelijk van de stoplichten.

Maar ik zag het al terwijl ik bij Lito in de auto stapte, het stond al meteen bij kantoor muurvast. Op allebei de kruispunten die we moeten passeren hadden ze verkeersregelaars ingezet en die maken er normaal gesproken altijd een dikke puinhoop van. Vandaag was dat niet anders, en toen ik constateerde dat ik om kwart over vijf nog pas halverwege was heb ik Benjo maar een berichtje gestuurd om af te zeggen voor de les.

Ik heb het me al eerder voorgenomen maar vanaf vandaag ga ik het echt doen. Als het volgende week weer meteen al vast staat pak ik mijn sporttas uit de auto en ga ik lopen. Dat duurt hooguit twintig minuten en het heeft ook nog eens het voordeel dat ik gelijk mijn warming-up heb gehad.

Die files zijn natuurlijk strontvervelend maar toch zie je af en toe nog wel wat leuks. Hebben jullie wel eens een nagebouwde jeep gezien met gordijntjes in plaats van ruiten? Only in the Philippines…

Ik zeg het ieder jaar, Valentijnsdag is groot op de Filipijnen. Iedereen deelt kleine cadeautjes uit aan vrienden, meestal een bloem of iets zelf gemaakts met daarop een Valentijn wens, en iedereen wenst je in plaats van een goeie dag “Happy Valentine!”. Vanmorgen in het Alabang Town Center zag het er ook allemaal erg feestelijk uit, met een bloemenstal die heel goeie zaken deed (ondanks de vaak bizar hoge prijzen) en restaurants die hun terrassen extra mooi hadden versierd.

Riet en ik zijn niet zo van de Valentijn maar we moeten toch eten, en als je dat op Valentijnsdag wilt doen hier dan is het zaak dat je reserveert want anders kon je wel eens voor de vervelende verrassing komen te staan dat alles overal vol zit. Daarom, en ook omdat we dachten “Kom, laten wij ook eens romantisch zijn”, besloten we te reserveren voor het speciale Valentijnsdiner bij een exclusief en peperduur restaurant hier in de buurt.

We waren al meer bij dit door twee Nederlandse broers gerunde restaurant geweest en onze ervaringen waren heel erg positief. Maar helaas, het viel allemaal wat anders uit dan we hadden verwacht. Om te beginnen was er het menu, met zaken als oesters, Jakobsschelpen en kreeft, allemaal dingen die ik eet als het moet maar waar je me beslist geen plezier mee doet als het gaat om een avondje lekker uit eten.

Maar goed, daar was nog wel over heen te komen (alles voor de romantiek, nietwaar), ware het niet dat we een tafel op het buitenterras hadden en het regende. Niet echt stortregen, maar het druppelde toch net genoeg om het een probleem te maken. Het restaurant had daarop geanticipeerd door binnen meer tafels neer te zetten met als gevolg dat we hutje bij mutje opeengepakt zaten, iets wat de romantische sfeer niet bepaald verhoogde.

Konden ze niks aan doen zul je zeggen, nood breekt wetten, maar waar ze wel wat aan hadden kunnen doen was het tempo waarin de gerechten achtereenvolgens voor ons neer werden gezet. We hadden onze gang nog niet op of het bord werd weggehaald en vervangen door de volgende gang. Het diner was begonnen om zeven uur en om kwart voor acht zaten we al aan het hoofdgerecht, waarop Riet cynisch opmerkte dat we in dit tempo nog voor achten thuis konden zijn.

Tot overmaat van ramp hadden we ook het wijnarrangement bij het diner genomen, en de wijn werd in hetzelfde tempo geserveerd als het eten. Dat resulteerde in een flink inname tempo om niet rondes achter te komen lopen, en zeker voor mij (ik drink maar heel af en toe een wijntje) viel dat behoorlijk zwaar op de maag.

Toen de eigenaar kwam informeren of alles smaakte maakte Riet, die zich behoorlijk zat op te winden, toch maar even een opmerking over het serveertempo. Even later kwam een ober vertellen dat we een kop koffie kregen aangeboden ter compensatie, die door Riet op zijn Rijnsburgs van de hand werd gewezen waarop wij met zijn tweeën nog bijna ruzie aan tafel kregen.

De wijn was meer dan uitstekend en het eten zal op zich best goed geweest zijn, maar het enige wat ik echt lekker vond waren twee minuscule stukjes hertenbiefstuk. En om nou te zeggen dat ik vol zat, nee. De enige reden dat ik besloot om niet onderweg naar huis langs de Burger King te gaan was dat ik het niet vertrouwde om een Whopper toe te voegen aan de gistende massa in mijn maag, veroorzaakt door de veel te snel genuttigde verschillende wijnen.

Uiteindelijk zaten we voor negenen met de smoor in al weer thuis na een diner wat zowat een gemiddeld Filipijns maandsalaris had gekost. Oh ja, en onderweg naar huis regende het ook nog, om de feestvreugde helemaal compleet te maken.

Valentijnsdag. Hoera…

Nou dat was met nachtje wel de afgelopen nacht, en de dag van vandaag was ook al niet geweldig. Het was zelfs zo erg dat ik voor het eerst in ik denk iets van vijftien jaar een dag ziekteverlof heb moeten nemen dankzij wat ik denk een flinke voedselvergiftiging is.

Gisteravond gingen we zoals gewoonlijk op zondagavond op pad om ergens een hapje te gaan eten, en Riet wilde graag naar restaurant “Appenzeller”. Het is een beetje uit de route maar het eten is er goed en ze hebben San Mig Light van de tap wat is altijd een pre bij mij. Riet was helemaal in haar knollentuin toen bleek dat ze weer eens erwtensoep op het menu hadden staan, en ik besloot iets van varkensrollade te nemen met gebakken aardappeltjes en rooie kool.

Wat er nu verkeerd is gevallen weet ik niet maar onderweg naar huis begon mijn maag te rommelen wat aanvoelde alsof er een centrifuge in zat die vuile onderbroeken en ongewassen sokken aan het draaien was. Ik bereikte nog maar net op tijd ons huis en het toilet, en even later wist ik dat het goed mis was. Niet alleen mijn maag speelde behoorlijk op, ook mijn darmen zaten zo te voelen verschrikkelijk in de knoop.

En dat heb ik geweten ook. De kramp werd steeds erger en ik moest met regelmaat naar het toilet sprinten waarbij er van twee kanten geofferd moest worden. Dat ging ook ’s nachts door, dus nodeloos te vermelden dat ik niet bepaald lekker heb geslapen vannacht. Als ik niet op het toilet zat dan lag ik te kronkelen van de kramp, wat uiteindelijk om vijf uur in de ochtend pas zodanig minder werd dat ik in slaap ben gevallen.

Werken zat er vandaag dus niet in, en dat was hoofdzakelijk vanwege de kramp want mijn ingewanden voelden de hele dag aan alsof ik een trap van een paard had gekregen. In plaats van werken werd het een dag van veel thee, veel water, droge kaakjes en vanavond een kopje kippensoep. Want dat is nog steeds overal hetzelfde, als je ziek bent krijg je kippensoep.

De oorzaak is nog niet helemaal duidelijk. Volgens Riet kan het niet aan het eten van de “Appenzeller” liggen, maar de wens zal hier wel een beetje de moeder van de gedachte zijn want ze is natuurlijk bang dat ik nu niet meer naar haar favoriete restaurant wil.

Het zou ook zomaar kunnen dat het die bedorven hagelslag is geweest. Ik had voor de lunch een nieuw pak open gemaakt en na een paar happen wist ik al dat er iets mis was. Hoewel ik nog nooit van bedorven hagelslag heb gehoord zat er een hele rare en zelfs ronduit vieze smaak aan en het pak heb ik dus gelijk gekiept. Maar ja, die paar happen had ik al op.

Of was het toch misschien het ijs van het toetje bij “Appenzeller”? Wie het weet mag het zeggen…

We hebben iedere maandag een tuinman om alles wat nodig is in onze tuin te doen. Arnel kwam met het huis mee want hij is eigenlijk de tuinman van onze huisbaas en verzorgt de tuinen van alle huizen die Meneer Santiago hier in Ayala Alabang heeft.

Afgelopen maandag kwam Arnel echter niet opdagen en dat was vreemd omdat hij nog nooit een dag werk had gemist zonder bericht. Nog vreemder werd het toen bleek dat er al vroeg een mannetje aan de poort verscheen die aan Estela vroeg of we soms nog een tuinman nodig hadden. Riet begon zich ongerust te maken want slecht nieuws gaat hier snel van mond tot mond en hier geldt dat “de een z’n dood de ander zijn brood” is.

Gelukkig bleek er niets aan de hand en het mannetje aan de poort was waarschijnlijk puur toeval. Want wat was het geval, we hadden vorige week aan Arnel gevraagd of hij de bomen rondom onze tuin kon snoeien. Dat was hard nodig maar omdat er drastisch gesnoeid moest worden moest Arnel eerst toestemming vragen aan onze huisbaas.

Die vond het geen enkel probleem maar toen hij een blik wierp op het schamele tuingereedschap van Arnel besloot hij dat die eerst maar eens fatsoenlijke spullen moest hebben. Arnel is dus maandag bezig geweest om op kosten van de huisbaas een goeie trap, een snoeizaag en wat andere noodzakelijke spullen aan te schaffen en gisteren kwam hij alsnog om het snoeiwerk te doen.

En dat heeft hij wat je noemt voortvarend gedaan! Het resultaat is veel meer licht in de tuin en nu steken de palmbomen tenminste weer boven de rest van de begroeiing uit. Toen ik gisteravond thuis kwam was Arnel nog steeds de restanten van het snoeiwerk aan het opruimen. En hoewel Riet hem tot drie keer toe vertelde dat hij wat haar betrof naar huis mocht en dat hij niet alles hoefde te vegen bleef hij plichtsgetrouw tot het laatste blaadje opgeveegd was. Het extraatje wat hij van Riet kreeg was dan ook meer dan verdiend.

Ik denk dat we voorlopig weer een tijdje een uur eerder zon in de tuin hebben ’s ochtends…

Een beetje een merkwaardige dag vandaag en dat komt natuurlijk door die onverwachte vrije dag van gisteren. Na een dag die aanvoelt als zaterdag opeens weer een werkdag voordat het echt zaterdag is geeft een beetje een onbestemd gevoel maar het kan ook zijn dat het kwam vanwege het feit dat onze familie die ons de komende weken komt bezoeken vanmiddag rond kwart voor drie Nederlandse tijd zijn vertrokken.

Ans, Joelle, Martin en Sandra zijn dus onderweg en komen rond middernacht op de luchthaven van Dubai aan. Dat is lokale tijd dus voor Nederlandse tijd moet je daar drie uur vanaf trekken. Het feit dat ze nu bijna hier zijn heeft er vandaag wat ons betreft voor gezorgd dat het leek of deze dag niet opschoot, want de tijd kan voor ons op dit moment niet snel genoeg gaan.

Wat het werk betreft was het vandaag een erg rustige dag op kantoor want heel veel mensen hadden de gelegenheid gebruikt om ook vandaag vrij te nemen zodat ze een lekker lang weekend hebben. Omdat overal in Zuid-Oost Azië Chinees Nieuwjaar wordt gevierd was vandaag zelfs in veel omringende landen een extra vrije dag en dat betekent automatisch een rustige werkdag.

Toch is de foto van vandaag een foto van het werk want de eerst foto’s zijn vrijgegeven na de installatie van ons platform voor de kust van Palawan. Je ziet links in het geel en rood het nieuwe platform, in het midden het platform wat er al stond en rechts in het rood en lichtblauw het tijdelijke hotelplatform waarop het personeel is gehuisvest wat het geheel operationeel moet gaan maken.

Iedereen in ons project is ontzettend trots op dit geweldige resultaat, en volkomen terecht dacht ik zo.

Onze visite heeft vanmorgen zoals verwacht uitgeslapen na de lange reis met onderweg weinig slaap, maar ze waren amper wakker of ze lagen al met z’n allen in het zonnetje in de tuin. En het enige probleem daarbij was goed smeren en tijdig keren, en af en toe een verkoelende duik in het zwembad. Vooralsnog lijken ze allemaal weinig last te hebben van jetlag, dus dat is mooi meegenomen.

De enige onderbrekingen van het verblijf in de tuin waren een kort bezoekje aan het Alabang Town Center voor een lekker bakkie bij de Coffee Bean en om broodjes te halen voor de lunch. Martin en Sandra scoorden er ook nog een paar slippers (Martin zelfs twee paar) die de komende weken goed van pas zullen gaan komen. Later in de middag gingen we ook nog even voor een korte sfeerimpressie naar de Festival Supermall.

Onderweg merkte Ans op hoe chaotisch het verkeer hier is en dat iedereen compleet schijt aan alle regels, borden en belijningen lijkt te hebben. Riet deed daarop haar theorie uit de doeken dat volgens haar bestuurders van een Toyota Vios beslist het ergst zijn. Die theorie werd op datzelfde moment bevestigd door een voor ons rijdende Vios waarvan de vrouwelijke bestuurder ernstige twijfels liet bestaan over de vraag of ze ooit wel eens een rijles had gehad (het antwoord is overigens “Nee” voor vrijwel alle automobilisten hier).

En of het toeval is weet ik niet maar het zijn inderdaad vaak bestuurders van een Vios (dat is zoiets als een Yaris maar dan met een kofferbak) die uitblinken in, laten we maar zeggen, onzeker en chaotisch rijgedrag. Riet is er dan ook vast van overtuigd dat je voordat je in een Vios mag rijden eerst een “Klootzakkentest” moet doen…

Vandaag is ons bezoek met Riet mee geweest naar een van de dorpen op de vuilnisbelt bij San Pedro, het dumpsite dorp Cataquis. Een keer per week wordt er daar drinkwater gebracht in containers die door Lito worden gevuld bij het watfrdistributiepunt in onze Village, en vaak is hij ook degene die het wegbrengt. Onze bezoekers wilden graag eens een keer zo’n dumpsite dorp zien en gingen dus vandaag mee.

Het was wel even schrikken voor ze toen ze daar aan kwamen, want je kunt pas geloven hoe de mensen daar leven als je het met je eigen ogen hebt gezien. Het geeft een heel ander beeld van de Filipijnen dan het luxe leventje in Ayala Alabang maar het is natuurlijk niet minder realistisch, het overgrote deel van dit land is straatarm en dat kun je het beste zien in een dorp als Cataquis.

Martin en Sandra zijn vanmiddag met mij mee geweest naar de sportschool om ook mee te doen aan mijn wekelijkse spinning les. Het was in meerdere opzichten een aparte ervaring voor ze. Allereerst was het bloedheet in de spinning zaal omdat een van de twee airco’s het niet deed of niet aan stond, en dit was voor hun ook de eerste keer dat ze een levende instructrice hadden want op hun eigen sportschool in Nederland gebeurt het lesgeven via een beeldschermpje.

Riet had besloten dat er vanavond een barbecue zou zijn dus na het sporten konden we aanschuiven in de tuin waar de barbecue al stond te roken. Martin nam de taak van vleesbereider op zich en dat lukte heel best. Het enige wat minder in de smaak viel waren de door hem zelf gekozen “chorizo balletjes”, zes balletjes van een soort gekruide worst op een stokje, die verder niemand hoefde. Niet dat ze niet lekker waren (ik heb ze zelf ook geproefd en het viel best mee) maar zoals gewoonlijk was de hoeveelheid vlees zelfs voor ons zessen teveel.

En dit was mijn laatste werkdag deze week want morgen gaan we lekker een paar dagen naar het paradijselijke eiland Boracay!

Laat ik beginnen met te zeggen dat het Boracay Beach Resort & Spa een prima hotel bleek te zijn. Enorm groot, met vier zwembaden, meerdere restaurants en bars en mooie ruime kamers. Daarnaast was er een prachtig groot stuk privé strand met ligbedden en we besloten daar vandaag eens uitgebreid gebruik van te maken.

We hebben dan ook vrijwel vanaf het ontbijt tot aan het avondeten op het strand gelegen. Tussendoor hebben we nog wat wandelingen langs het strand gemaakt, waarbij Riet, Ans, Sandra en ik helemaal naar Station 1 zijn gelopen om een kijkje te nemen bij het “Maria eilandje”, een paar rotsen vlak bij het strand waarop een schrijn met een groot Maria-beeld staat.

Het was een bloedhete dag met een strakblauwe lucht en dus leek het ons raadzaam om goed te smeren en zoveel mogelijk onder de parasols te blijven. Desondanks kwamen we aan het eind van de middag tot de ontdekking dat we zonder uitzondering allemaal verknetterd waren. En daarbij had de zon genadeloos alle plekken geblakerd die we niet of niet goed hadden gesmeerd.

Maar ondanks dat werd het een gezellige avond, bij een Italiaans restaurant op het strand met erg goed eten (alleen tamelijk kleine porties, dat was dan wel weer jammer) en verderop een paar aangename terrasjes. Met name op het laatste terras werd de stemming ronduit uitbundig, wat waarschijnlijk kwam omdat het daar om elf uur nog steeds Happy Hour was. En dus kregen we bij elke cocktail die we bestelden een tweede exemplaar gratis…

Omdat ons tijdstip van vertrek pas om half twaalf vanochtend was konden we na het ontbijt vanmorgen nog ruim anderhalf uur genieten van het prachtige strand van Boracay. Klokslag half twaalf vertrokken we vanuit ons hotel met een busje naar de haven van het eiland om daar met een boot van het hotel te worden overgevaren. Vanaf het bootstation werden we per busje in amper een minuut tijd naar het vrijwel aan de andere kant van de straat gelegen kleine vliegveld van Caticlan gereden.

Daar wachtte een bijzonder onaangename verrassing bij het inchecken want wat bleek, ik had blijkbaar bij het boeken van de tickets niet goed opgelet en de terugreis niet geboekt voor vandaag maar voor zaterdag 28 maart! Hoe dat mogelijk is snap ik wel, bij het boeken heb ik alleen gelet op zaterdag de 28e en daarbij totaal over het hoofd gezien dat ook in maart de 28e op een zaterdag valt. Iedere andere maand zou de verkeerde datum me zijn opgevallen maar juist deze maand niet.

Mijn eerste vraag aan de vriendelijk mevrouw aan de check-in balie was of er nog een mogelijkheid was om alsnog mee te kunnen vandaag met welke vlucht dan ook. Het antwoord was niet bepaald hoopgevend want we konden weliswaar op de wachtlijst voor een van de vluchten worden geplaatst maar er was geen zekerheid dat we dan ook inderdaad mee zouden kunnen. Er waren nog wel plaatsen vrij in de vliegtuigen maar er was een ander probleem.

Het vliegveld van Caticlan heeft namelijk een erg korte landingsbaan en vliegtuigen mogen om veilig te kunnen starten maar een bepaald gewicht hebben. De hoeveelheid passagiers is daarbij niet zozeer relevant als wel het totale gewicht van de passagiers en hun bagage. We moesten daarom allemaal op de weegschaal gaan staan na het wegen van onze koffers en dat totale gewicht moest dan passen binnen het startgewicht van een van de vier vluchten van Philippine Airlines die vanmiddag nog naar Manila zouden vertrekken.

Vanwege de onzekerheid liet ik deze mogelijkheid open maar als alternatief ging ik ook informeren bij de balie van Cebu Pacific die ook nog twee vertrekkende vluchten had. Die hadden echter precies hetzelfde probleem, ook daar was in principe plek maar ook daar gold dat ons totale gewicht bepalend was. Wel gaf de medewerker van Cebu Pacific aan dat de kans dat we mee konden erg groot was maar dat zou pas zeker worden als het toestel was geland.

Daarbij kwam ook nog dat we de tickets die we noodgedwongen zouden moeten kopen contant moesten betalen en dat bleek een volgend probleem want de pin-automaat op het vliegveld bleek leeg. Riet ging op pad met een medewerker van de luchthaven op zoek naar een andere pin-automaat en die werd uiteindelijk na veel moeite gevonden. Het pinnen van het totaalbedrag leverde gelukkig geen problemen op en toen ze weer in de kleine vertrekhal arriveerde met het geld in haar tas konden we niets anders doen dan wachten.

Vlak voordat het vliegtuig van Cebu Pacific landde kwam de mevrouw van Philippine Airlines naar ons toe met de mededeling dat ze ons alsnog vertrek kon garanderen op een van de vier vluchten met een bijbetaling van een bedrag wat minder dan een kwart was van de ticketprijs van Cebu Pacific en dat besloten we, meer vanwege de zekerheid op vertrek dan voor het geld, meteen te doen.

Ik moest wel eerst langs het ticket kantoor van Philippine Airlines even verderop in de straat langs het vliegveldje maar na een half uur was alles geregeld. Bij mijn terugkomst in de vertrekhal was onze bagage al ingecheckt en lagen de nieuwe tickets al gereed. We konden alsnog door naar de vertrekhal waarbij we werden nagezwaaid door de hele crew van Philippine Airlines, die echt alle moeite hebben gedaan om ons alsnog op een vlucht te kunnen krijgen en ons fantastisch hebben geholpen.

Dat het vliegtuig zelf nog dik een uur vertraging had en we pas tegen half vijf van Caticlan vertrokken kon ons weinig schelen. Na aankomst op de luchthaven NAIA van Manila bracht Lito, die meer dan drie uur op ons had staan wachten, ons naar huis en zo zaten we dus later toch nog trouw aan de zaterdagavond traditie bij restaurant Outback.

Ja, en daarna was er alleen nog een heleboel wasgoed…

… maar het is toch waar. We hebben alweer problemen met het visum van Riet, precies dezelfde als twee jaar geleden toen we onze hele vakantie naar Indonesië moesten afzeggen.

We zitten al sinds begin januari toen we terug zijn gekomen uit Nederland weer in de molen om onze visa te laten verlengen want die zouden op 25 februari verlopen. Vorige week toen we op Boracay zaten kreeg ik wel een berichtje van het bureau wat die visa verlenging afhandelt om contact op te nemen maar dat ging toen een beetje moeilijk. Dat heb ik vanmorgen gelijk gedaan en ik kreeg te horen dat Riet en ik onze paspoorten moesten inleveren om het nieuwe klaarliggende visum erin te laten stempelen.

Nou is dat voor mij geen probleem maar na wat we twee jaar geleden hebben meegemaakt toen Riet haar paspoort niet op tijd terug kreeg en het feit dat Riet aanstaande vrijdag met Ans en Joëlle naar Nederland vertrekt heb ik het bureau verteld dat ze mijn paspoort konden krijgen maar dat van Riet niet. Ik heb gewoon gezegd dat dat niet beschikbaar was.

Maart nadat mijn paspoort en alle formulieren waren opgehaald kreeg ik bericht dat het beslist nodig was dat Riet’s paspoort toch ook op tafel kwam want anders komt ze aanstaande vrijdag het land niet uit. Het probleem is namelijk dat het vorige visum vorige week is verlopen en dat het nieuwe visum al geregistreerd staat maar nog niet in het paspoort zit, en ook de nieuwe bijbehorende kaart met persoonsgegevens heeft ze nog niet. Het directe gevolg zou zijn dat ze vrijdag bij de paspoortcontrole teruggestuurd zou worden.

We zitten dus in vrijwel exact dezelfde situatie als twee jaar geleden, een geboekte reis maar geen geldige papieren om het land uit te komen! Nou is er wel een klein lichtpuntje, en dat is dat het paspoort (als alles goed gaat zeg ik er heel bewust bij) in twee dagen klaar moet zijn en dat zou aanstaande donderdag zijn. Het feit dat die beruchte kaart met persoonsgegevens dan nog niet klaar is kan worden opgelost met een soort van vrijwaringsbewijs.

Dat laatste moet ook nog wel worden aangevraagd en dat kan dus naast het paspoort ook nog een struikelblok zijn, dus het worden weer een paar spannende dagen. En daar zitten we eigenlijk helemaal niet op te wachten…

Vanmorgen vroeg was er een berichtje van Martin en Sandra. Ze waren goed aangekomen op Bali en zaten om kwart voor twee vannacht in hun hotel. Aan de foto’s te zien die ze vanmorgen stuurden van het dakterras van het hotel (met zwembad) zitten ze daar niet slecht.

De klucht van Riet’s visum ging vandaag weer gewoon door maar uiteindelijk kregen we toch bericht dat het “zeer waarschijnlijk” allemaal op tijd gaat lukken. Ik raakte vanmorgen wel even in paniek want het visum-bureau had opgemerkt dat er een verschil zat tussen Riet’s oude en nieuwe paspoort. In het oude staat Riet’s naam plus de vermelding “e/v van den Kerkhoff” en in het nieuwe paspoort staat die toevoeging niet meer.

Die middeleeuwse verplichte vermelding van de achternaam van de echtgenoot voor getrouwde vrouwen is in Nederland afgeschaft en vrouwen (mannen trouwens ook) mogen nu zelf bepalen of ze die aanduiding in hun paspoort willen. Riet heeft besloten om dat in haar nieuwe paspoort niet te doen.

De reden daarvoor is simpel, in veel landen krijgt Riet bij de paspoortcontrole vragen omdat ze daar niet begrijpen wat die achterlijke aanduiding “e/v” betekent. Ook zijn er bij het inchecken op vliegvelden regelmatig problemen omdat de naam op de ticket niet exact klopte met de naam in haar paspoort. Het is dus gewoon veel praktischer om alleen “Maria van Nieuwkoop” in het paspoort te hebben staan.

Hoe dan ook, ik heb gelijk een verklarend antwoord terug gestuurd en verteld dat ze dat maar moesten navragen bij de Nederlandse Ambassade. Ik was alleen bang dat ze dat niet zouden doen, want normaal gesproken als er iets niet lijkt te kloppen dan stuurt de immigratiedienst hier zonder pardon alle papieren terug en dan mag je zelf proberen om alles recht te breien. Waarna je de hele procedure opnieuw mag doen.

Dat zou desastreus zijn voor Riet’s reis naar Nederland eind deze week, maar gelukkig bleek het mee te vallen. Ik kreeg de verzekering dat het “e/v” verschil weliswaar was opgevallen maar dat het geen beletsel was voor het krijgen van het nieuwe visum. En dat hopen we dan maar, morgen weten we hopelijk of dat inderdaad het geval is.

De dames zijn vandaag weer naar het winkelcentrum Greenhills geweest, op jacht naar nog meer “echte” tassen en hoezen voor mobieltjes en iPads. Het huis ligt nu vol met tassen en hoesjes van Prada, Gucci en Michael Kors…

Vanavond zijn we wezen eten bij een Spaans tapas restaurant (“alweer heerlijk”) waarna we nog even rond hebben gewandeld. Daarbij kwamen we langs een winkeltje waarvan ik maanden geleden al zei dat dat echt een winkeltje voor Ans was. Het is een soort van bijouterie waarin alles wat is uitgestald op kleur is gesorteerd.

Aan de reacties van Ans te horen had ik gelijk gehad met mijn veronderstelling…

Maanden hadden we er naar uitgekeken en nu zitten de twee weken van Ans en Joëlle er al weer op.

Voordat ze vertrokken gingen ze vanmorgen met Riet mee op bezoek bij de kinderen van het dumpsite dorp voor de “Fresh Start Friday” (“Frisse Start Vrijdag”). Iedere vrijdag gaat er een delegatie van ALIG, de vrouwenorganisatie waar Riet lid van is, naar het dumpsite dorp om een groep kinderen eten te geven, te wassen en met ze te spelen. Riet neemt altijd graag mensen mee om het werk van ALIG te laten zien en Ans en Joëlle waren meer dan geïnteresseerd om mee te gaan. Ze vonden het ook een geweldige ervaring en dat laten de foto’s die ze gemaakt hebben ook duidelijk zien.

Maar vanmiddag was er toch het onverbiddelijke pakken van de koffers, en die gingen een stuk zwaarder mee dan ze gekomen waren. En er was een extra verrassing want Riet had haar gespaarde airmiles van Emirates gebruikt om Ans en Joëlle op de tweede vlucht van Dubai naar Amsterdam een upgrade te geven naar Business Class. Ik weet bijna zeker dat de beide meiden na die ervaring in de superdeluxe Airbus A380 voor de rest van hun leven verpest zijn…

Je zou trouwens zeggen dat Riet er het meest aan gewend zou moeten zijn maar die was degene die voor vertrek het meest warm liep. Die kan er niet tegen om een hele dag te moeten gaan zitten wachten en ze was bij het boeken dan ook al behoorlijk teleurgesteld dat de ochtendvlucht van kwart voor negen door Emirates is afgeschaft.

Er was nog dik tijd om met z’n vieren nog een hapje te gaan eten in het Alabang Town Center, en omdat onze gasten mochten kiezen werd dat alweer het Italiaanse restaurant “Italianni’s”. En daarmee werd hun bezoek afgesloten zoals het ook begonnen was, met een maaltijd in hetzelfde restaurant.

Half negen was dan eindelijk het tijdstip van vertrek aangebroken. Ik had onze chauffeur Lito gevraagd of hij vanavond beschikbaar wilde zijn om het gezelschap naar de luchthaven te rijden want de ervaring twee weken geleden met het gigantisch drukke verkeer rond de luchthaven was voor mij voorlopig weer voor een tijdje genoeg. En Lito bewees ook deze keer weer dat hij veel beter met die omstandigheden kan omgaan want in een half uur waren we bij terminal 3.

En zo is het reisgezelschap van Riet, Ans en Joëlle keurig op tijd afgeleverd op de luchthaven voor de terugreis en heb ik de komende drie weken het rijk alleen. Of ik dat leuk ga vinden weet ik niet want het waren wel twee heel erg gezellige weken…

Een leeg huis went bij mij altijd snel, vandaag heb ik heerlijk genoten van een dagje helemaal niemand om me heen behalve mijn katten. Een daarvan heeft overigens zoals gewoonlijk in het weekend (geen idee of ze dat doordeweeks ook doet) in de computerkamer languit op de bank gelegen in een voor dames niet erg betamelijke houding (zie foto…).

Uiteraard was ik nieuwsgierig hoe de reis van Riet, Ans en Joëlle was verlopen en hoe de thuiskomst was geweest maar vanwege het tijdsverschil met Nederland, wat op dit moment nog steeds zeven uur bedraagt, moest ik tot vanavond wachten voordat ik contact kon zoeken. Riet en ik proberen daarvoor altijd Skype te gebruiken omdat je daar beeld bij kunt hebben en ook omdat de geluidsverbinding stukken beter is dan met de telefoon, maar het is om de een of andere reden altijd een heel gedoe.

Het probleem met Skype is dat je allebei op hetzelfde moment achter de pc of met de iPad in de hand moet zitten en dat vereist altijd de nodige coördinatie. Het grootste probleem zit aan mijn kant en ik ben er nog steeds niet achter hoe het komt. Normaal gesproken is het simpelweg een kwestie van je iPad gewoon aan hebben staan met Skype geactiveerd en dan wachten op een signaal van Skype dat iemand je probeert te bellen. Dat signaal komt in mijn geval niet, dus vanavond kwam ik er bijvoorbeeld pas achter dat Riet had geprobeerd te bellen toen ik op mijn iPad keek en een gemiste oproep zag.

Riet probeert het probleem meestal op te lossen door ook via sms en WhatsApp berichtjes te sturen dat ze aan het bellen is, maar dan staat net het geluid van mijn telefoon weer uit of hij ligt in een andere kamer. Kortom, zelfs met al die moderne technieken is het soms nog lastig om zoiets simpels als een Skype gesprek tot stand te brengen.

Misschien moet ik ook maar gaan doen wat alle Filipino’s doen, gewoon de hele dag op je telefoonscherm staren. Dan mis je zeker niks…

Er is ongeveer vier weken geleden een dodelijk ongeluk gebeurd op het eiland Cebu met een vierenvijftig-jarige Nederlander als slachtoffer. De man, die overigens op Cebu woonde, kwam met zijn motorfiets in botsing met een cementwagen. Hij kwam daarbij onder de vrachtwagen terecht, werd overreden en was bij aankomst in het ziekenhuis al aan zijn verwondingen overleden.

Het bericht stond vrijwel exact zoals ik het hierboven schrijf in de Nederlandse kranten, en dat is ook hoe dit soort berichten normaal gesproken altijd in onze kranten komt, klinisch en alleen de feiten. Maar dit soort berichten wordt in de Filipijnse kranten heel anders weergegeven, want daarin worden niet alleen de kale feiten genoemd maar alle betrokkenen staan er ook met naam en toenaam in, soms zelfs met adres en telefoonnummer.

Om te laten zien hoe zoiets eruit ziet in de Filipijnse kranten is hier een vertaling van het bericht over hetzelfde ongeval, ik heb alleen de namen eruit gehaald en de kentekenplaat gegevens veranderd. In het echte bericht staat dus alles met naam en toenaam vermeld.

Het regenachtige weer van gisteren was vanmorgen helemaal verdwenen, in eerste instantie was er nog wel wat bewolking maar het werd uiteindelijk toch weer gewoon een zonnige dag. Niet dat het me wat zou uitmaken want als ik op kantoor zit zal het me uiteindelijk toch en zorg zijn wat voor weer het buiten is. Van slecht weer heb ik geen last en aan mooi weer heb ik niks, en dat is overal zo, nietwaar.

Het zijn niet alleen voor mij rustige dagen maar ook voor onze hulp in de huishouding Estela en onze chauffeur Lito. Voor Estela is er minder was en minder schoon te maken nu ik alleen thuis ben, en Lito heeft vrijwel de hele dag niks te doen. Hij is wel aanwezig want als ik hem onverwacht nodig mocht hebben moet hij er wel zijn en hij staat ook ter beschikking van Estela als die boodschappen moet doen. Verder brengt hij regelmatig op eigen houtje drinkwater naar de dumpsite van Cataquis, maar verder heeft hij dus weinig om handen.

Donderdag is voor mij sportschool-dag maar er zijn de laatste tijd wat probleempjes met mijn trainer voor die dag. Niet dat het een vervelende kerel is, maar hij belt de laatste drie maanden regelmatig af omdat hij om wat voor reden dan ook verhinderd is. Eerst was het zijn dochtertje, die was ziek en moest af en toe naar het ziekenhuis voor behandeling, daarna was zijn familie over uit de Verenigde Staten, en gisteren kreeg ik bericht dat hij niet kon komen vanwege zijn astma.

Het zal allemaal wel, en ik zou het misschien nog geloven ook als ik niet wist dat Filipino’s berucht zijn om hun veelvuldige verzuim. Er is altijd wel wat en de meest gebruikte smoes is problemen met de familie. Ik heb in mijn team een gozer gehad die om de haverklap (en altijd op maandag) iemand naar het ziekenhuis moest brengen en daarom niet kon komen werken.

Er is zelfs een verhaal bekend van iemand die vrije dagen vroeg omdat zijn oma was overleden. In totaal zeven keer…