We hebben wel wat afgelachen tijdens het bezoek van Martin, Sandra, Ans en Joëlle. Met name Sandra en Joëlle bleken namelijk soortement van panisch voor het ongedierte wat hier nu eenmaal rondloopt. We hebben niet eens zoveel kakkerlakken gezien (en als we ze zagen probeerden we dat stil te houden) maar het was bijna onvermijdelijk dat er onderweg naar en terug lopend van het Alabang Town Center af en toe een paar ons pad kruisten.

In de stoepen zitten hier en daar grote losse tegels die eigenlijk deksels zijn naar de riolen en als je daar ’s avonds in het donker op gaat staan dan springt er nog al eens het een en ander onder vandaan. Dankzij een van die tegels waar we ze voor vergeten waren te waarschuwen weten we nu hoe hoog Sandra en Joëlle kunnen springen. Onze welgemeende opmerkingen dat die krengen banger voor ons zijn en juist weg proberen te rennen haalden weinig uit de volgende dagen.

De gekko’s waren een ander verhaal. Niet dat ze die nu zo nodig van dichtbij wilden zien maar Joëlle wilde ze toch wel graag een keertje op de foto. Genomen van een afstandje, dat wel natuurlijk. Op zich is dat normaal gesproken geen probleem want er zitten er op het dak boven ons terras altijd wel een paar, maar de schuwe beestjes vonden het blijkbaar veel te druk op het terras met al die mensen en lieten zich niet zien. Het lukte uiteindelijk wel om een paar fotootjes te maken want we zagen uiteindelijk toch nog twee gekkootjes onder het dak, aan de andere kant van het terras waar het minder licht was.

Nu ik alleen thuis ben en weinig buiten zit ’s avonds komen er meer gekko’s tevoorschijn, en dat merk ik aan de katten. Die jagen genadeloos op die beestjes en vanmorgen lagen er verscheidene dooie gekko’s op het terras. Het enige smakelijke aan die beestjes is blijkbaar de staart want die is er altijd af, de rest ziet er min of meer onaangetast uit. Het gaat onze weldoorvoede kastengeesten duidelijk meer om de jacht en om het spel dan om het voedsel. Voor de gekko’s maakt dat overigens geen verschil, die leggen het loodje.

Ook nog een beetje pech vandaag, de subwoofer van mijn geluidssysteem heeft het begeven, die produceerde bij de minste of geringste hoeveelheid basgeluid een rammelend bijgeluid alsof hij zwaar werd overbelast. Nou is goed geluid voor mij van essentieel belang aangezien ik altijd muziek aan heb als ik achter de pc zit en je kunt dan ook rustig stellen dat het systeem wat ik had zijn geld ruimschoots heeft opgebracht en zeker zijn tijd heeft uitgediend.

Maar vandaag was het dan toch tijd voor wat nieuws…

Riet heeft het eind vorig jaar al moeten laten doen maar het is voor mij ook inmiddels tijd om mijn rijbewijs te laten vernieuwen. Om volkomen onduidelijke redenen werden onze rijbewijzen toen we ze hebben aangevraagd geldig tot onze eerstvolgende verjaardag twee jaar na de afgiftedatum.

Daardoor was mijn rijbewijs dus een paar maanden langer geldig dan dat van Riet ondanks dat we ze op hetzelfde moment hebben aangevraagd en gekregen. De logica hiervan ontgaat mij helemaal moet ik eerlijk zeggen, maar goed, we zijn op de Filipijnen…

Vandaag moest ik dus naar een LTO (Land Transport Office) voor het vernieuwen van mijn rijbewijs. Gelukkig zijn er speciaal daarvoor tegenwoordig kleine LTO vestigingen in alle grote winkelcentra, dus ik ging vanmorgen tegen achten in gezelschap van Lito naar het kantoor bij het Alabang Town Center. Lito’s hulp bleek trouwens onontbeerlijk want het was zoals alles waar de overheid bij betrokken is weer een rondgang langs vele loketten. Ook vandaag was ik er alles bij elkaar weer zo’n anderhalf uur mee zoet.

Lito graaide bij binnenkomst meteen een kaart met een handgeschreven volgnummer uit een bak die ik beslist over het hoofd zou hebben gezien. Vele anderen trouwens ook bleek want ik had ondanks de drukte nummer veertien en dat zag er dus gunstig uit. Binnen kreeg ik bij Loket 1 een formulier wat ik moest invullen (met onder andere de namen van mijn vader en moeder), waarna Lito me naar buiten sleepte naar een hokje waar ik toen ik eenmaal aan de beurt was tweehonderd pesos moest betalen.

Dat bleek voor de “medische keuring” te zijn in een klein kantoor (meer een keet) naast het LTO waar ik moest wachten tot nummer veertien werd afgeroepen. Die keuring stelde overigens geen reet voor, ik werd gewogen en de dokter vroeg me bij het zien van mijn nationaliteit welke taal ik sprak, Duits of Vlaams.

Hij had nog nooit van “Dutch” gehoord, vroeg of ik alleen een leesbril had en constateerde daarna dat ik “low maintenance” was (wat blijkbaar betekent geen zichtbare medische problemen).

Hij kraste wat op het formulier en dat was dat, ik kon weer terug naar Loket 1. Via Loket 1 werd ik doorgestuurd naar Loket 6 voor het maken van mijn foto door een computercamera en het zetten van een digitale handtekening.

Onwillekeurig vraag je je dan af waarom alles hier niet zo geavanceerd gaat als dat, maar goed. Ik mocht vervolgens gaan zitten in de druk bezette wachtruimte voor de loketten en wachten tot mijn naam werd afgeroepen.

Dat afroepen was nogal een toestand want de wachtruimte zat behoorlijk vol met mensen en er liepen voortdurend mensen in en uit, en al met al was het dus nogal rumoerig terwijl het afroepen vanachter het glas van de loketten gebeurde zonder enige vorm van versterking. Ik kreeg dus zowat kramp in mijn oorspieren van het ingespannen luisteren of mijn naam werd afgeroepen.

Mijn naam is sowieso altijd al een probleem omdat ze er meestal weinig van snappen. Ik moest dus alert zijn op “Mister Willem”, “Mister Van”, “Mister Vanden” en variaties daarop, maar het viel mee. Het wachten duurde tamelijk lang maar uiteindelijk hoorde ik “Mister Van Den” afroepen met daarna twijfelend een poging om “Kerkhoff” uit te spreken. Ik mocht de verschuldigde leges gaan betalen bij Loket 5, waarna ik weer mocht gaan zitten in afwachting van de volgende afroep van mijn naam. Die kwam gelukkig wat vlotter en bij Loket 4 kreeg ik een briefje wat als tijdelijk rijbewijs geldt totdat de kaart met het echte rijbewijs is geprint. Dat schijnt iets van negentig dagen te duren.

Op de tweede foto zie je niet het LTO kantoor waar ik ben geweest maar de loketten zien er precies hetzelfde uit, alleen zijn ze precies andersom genummerd. Logica en eenduidigheid zijn hier vrij zeldzaam hier op de Filipijnen…

De afgelopen dagen begonnen met een schitterende zonsopkomst precies op het moment dat ik opstond. Er is geen spoor van de verwachte tyfoon Betty, en dat klopt ook wel want volgens de laatste weerberichten is die de afgelopen dagen afgenomen tot eerst een tropische depressie en vandaag zelfs tot niet meer dan een lage-druk gebied. Er zal dus hooguit wat regen vallen en de verwachting is dat dat beperkt blijft tot de oostkust van Luzon.

Prachtig weer dus de afgelopen dagen en warm, dat was ook te merken vanmiddag in de sportschool. Sterker nog, ik had er zelfs zoveel last van dat ik mijn training voortijdig heb afgebroken en naar huis ben gegaan.

Wat is het geval, ze hebben op de sportschool alle grote posters die voor de ramen zaten en nog iets van het zonlicht tegenhielden weggehaald en de temperaturen binnen zijn als gevolg daarvan te vergelijken met een sauna. Het schijnt de bedoeling te zijn om de ramen wit te kalken om zo het zonlicht te weren en de temperatuur binnen beter onder controle te houden maar dat is nog steeds niet gedaan.

Ik had na mijn warming-up en drie oefeningen al een hele fles water leeg en dat is uitzonderlijk voor mijn doen. Ik had er ook last van dat ik tussen de middag niet veel had gegeten, iets waar ik normaal wel tegen kan maar deze keer vanwege de uitzonderlijke warmte dus niet. Ik voelde me tijdens mijn vierde oefening steeds beroerder worden en ben maar niet meer verder gegaan.

Niks ernstigs overigens, na een goed maal thuis kon ik er weer tegen. Maar het was zo wel een korte training vandaag, en hopelijk gaan ze op de sportschool gauw aan de slag met die witkalk.

Nog een aardig bericht wat ook de Nederlandse kranten weer heeft gehaald. Er zijn problemen met de optredens in Manila van de populaire boyband One Direction in maart, want de heren moeten van de Filipijnse immigratiedienst een drugtest afleggen voordat ze het land in mogen. Twee leden zijn namelijk gefilmd terwijl ze een jointje rookten en die moeten nu per persoon een waarborgsom betalen van tweehonderdduizend pesos (exclusief administratiekosten). Die waarborgsom wordt ingehouden als ze betrapt worden op drugsgebruik of op enigerlei wijze het gebruik van drugs aanmoedigen, want dan zouden ze een slechte invloed hebben op de Filipijnse jeugd.

Slechte invloed, jaja! Meisjes van twaalf en dertien jaar mogen hier wel zwanger gemaakt worden want dat is veel minder erg dan een jointje roken…

Er was gisteren zowaar nog goed nieuws al is het nieuws op zich niet zo relevant meer. Ik kreeg halverwege de middag een mailtje van het bureau wat onze visa regelt dat het de Immigratie-dienst eindelijk heeft behaagd om onze ACR kaarten af te leveren en die werden dan ook keurig door een beide nog dezelfde middag naar kantoor gebracht waar ik ze in ontvangst kon nemen.

Dit betekent dat Riet en ik nu weer helemaal legaal in dit land verblijven met alle papieren en toebehoren in orde. Maar jullie hebben toch jullie visa al gekregen zul je misschien zeggen maar dat is maar de helft van het verhaal. Riet en ik hebben de status van “Special non-immigrant” wat betekent dat we hier tijdelijk wonen met een werkvergunning, en daarvoor is een speciaal visum nodig wat naast het stempel in je paspoort samengaat met een zogenaamde ACR kaart.

Voluit heeft het ding ACR I-Card en dat staat voor “Alien Certificate of Registration Identity Card” en het is een identiteitsbewijs op credit card formaat wat je te allen tijde bij je moet hebben. Het visum stempel is in feite alleen om het land in en uit te kunnen reizen, je ACR I-Card is dus eigenlijk je verblijfsvergunning en dus in feite veel belangrijker.

Vandaar dus al het gedoe voor het vertrek van Riet, ze had haar visum stempel wel in haar paspoort maar bij de paspoortcontrole moet je ook altijd de bijbehorende ACR I-Card kunnen laten zien. Om haar reis naar Nederland mogelijk te maken heeft ze daarom een tijdelijke ontheffing gekregen omdat haar kaart nog niet afgeleverd was. Het is dus maar goed dat die ontheffingsbrief is geregeld want als we op die kaart hadden gewacht dan was ze mooi in de problemen gekomen. Die kaart zou binnen twee dagen geleverd worden maar dat is uiteindelijk dus twee weken geworden.

De machine die die kaarten maakt zal wel weer kapot zijn geweest. Of de man die de machine bedient had zijn chicken adobo nog niet op. Of, en dat is veel waarschijnlijker, de ambtenaar die de uitgifte regelt constateerde dat er geen “additionele financiële compensatie” was verstrekt voor onze kaarten en heeft de aanvraag daarom waarschijnlijk twee weken onderop de stapel gelegd.

En nog iets waar ik echt geen moer van begrijp, de aanvragen voor Riet en mij zijn gelijktijdig de deur uit gegaan en tegelijk in behandeling genomen. Onze nieuwe ACR I-Cards hebben dan ook allebei dezelfde uitgiftedatum, maat toch is die van mij geldig tot 24 februari volgend jaar en die van Riet maar tot 21 februari. Een klein verschil weliswaar maar het is weer een mooi staaltje van Filipijnse ambtelijke willekeur.

Cynisch? Ik? Nee hoor, ik woon hier gewoon al drie en een half jaar en ik weet allang hoe het werkt…

Ik dacht er gisteren nog net op tijd aan, de voetbalwedstrijd van Feyenoord tegen PSV. Ik verwachtte namelijk dat die wedstrijd door Fox Sport live uitgezonden zou worden en met een beetje mazzel zou ik dat dan hier in Manila gewoon op tv kunnen zien.

Want waar je in Nederland een decoder voor nodig hebt waar je fors voor moet betalen kunnen we hier iedere zondag avond op tv gewoon live Eredivisie voetbal zien. Goed, de beeldkwaliteit is niet bepaald HD maar het is alleszins redelijk. En jawel, voor gisteravond (in Nederland natuurlijk gistermiddag) stond bij Fox Sport Feyenoord-PSV op het programma.

De wedstrijd begon in Nederland om half drie en dat is hier dus half tien in de avond, ik ging er maar weer eens goed voor zitten. En ik werd niet teleurgesteld want het was een spannende wedstrijd met nog een heel best resultaat ook want Feyenoord won, zij het wel op het nippertje, met 2-1.

Vandaag las ik in de kranten dat het volgens alle voetbalgeleerden meer spannend dan goed was geweest en men was niet te spreken over het niveau. Ik weet niet welke wedstrijd zij dan gezien hebben maar ik vond dat er weinig te klagen was, of het moest zijn dat Feyenoord na de totaal onverwachte tegengoal van PSV de kluts kwijtraakte maar op inzet toch de punten in huis wist te houden. “Zeikers hou je altijd” zei mijn moeder wel eens en ze heeft gelijk want ik heb me best vermaakt en ik denk niet dat ik de enige was.

Aan het andere eind van de wereld zien hoe Feyenoord met 2-1 van PSV wint, dat noem ik nou “More fun in the Philippines”…

Gistermiddag om half twaalf werd Riet opgehaald door een taxi van luchtvaartmaatschappij Emirates en naar Schiphol gebracht waar haar een teleurstelling wachtte. Ze wilde gewoontegetrouw voor vertrek nog een keertje brood met kroketten eten maar wat bleek, Café Amsterdam is er niet meer! De vertrekhal van Schiphol wordt op dit moment grondig verbouwd en het café is blijkbaar als gevolg daarvan of helemaal verdwenen of verplaatst, maar Riet kon het in ieder geval niet meer vinden.

Gelukkig maakte de vlucht naar Dubai veel goed want ze had zich met haar gespaarde Emirates airmiles laten upgraden van Business Class naar First Class. Om even aan te geven hoe decadent dat is, voor het opstijgen krijg je een glas champagne. Dat is in de “gewone” Business Class ook maar daar komen ze na de start niet ook nog eens langs met nog meer champagne (“Dom Perignon”, wat dacht je) en kaviaar…

Ook vanaf Dubai naar Manila verliep alles soepel zij het dat het instappen in Dubai altijd nogal chaotisch is omdat het vliegtuig voor het grootste deel vol zit met Filipino’s. Als het boarden begint wordt er altijd omgeroepen dat mensen met een handicap of kleine kinderen het eerst naar voren kunnen komen, maar dan volgt altijd meteen een vloedgolf van Filipino’s die zich zowat naar de ingang van de gate verdringen. Daar worden diegenen die niet kwalificeren en geen Business Class reizen bijna altijd teruggewezen om op hun beurt te wachten maar ze gaan dan niet weg, ze blijven allemaal staan en blokkeren zo de ingang van de gate voor andere passagiers.

In het vliegtuig volgen ook altijd nog meer chaotische taferelen want Filipino’s hebben altijd veel te veel en veel te grote handbagage bij zich. Je zou zeggen dat ze dat toch moeten inleveren maar ze verpakken alles heel slim in plastic tassen van de tax-free shops, want wat je daar koopt mag altijd als handbagage mee. Gelijk een tip dus voor iedereen die hier a-sociaal genoeg voor is.

Vlucht EK332 arriveerde in Manila minder dan een half uur te laat, maar de vertraging was al aangekondigd op de website van Emirates dus Lito en ik waren precies op tijd. Het toestel was zelfs al geland toen ik de aankomsthal binnenkwam, maar desondanks moest ik nog dik een half uur wachten dankzij de trage bagage afhandeling voordat Riet naar buiten kwam.

Onder het wachten bedacht ik me dat het al weer bijna vijf weken geleden was dat ik op precies dezelfde plek op Ans, Joëlle, Martin en Sandra stond te wachten en ik zeg het nog maar eens, wat vliegt de tijd!

Maar vooruit, Riet is dus weer thuis. Ongetwijfeld tot genoegen van onze kat Abby want die zat vanmorgen op de lege plek op het bed echt te kijken van, “Nou, laat dat mens nou maar weer terugkomen, het heeft nou lang genoeg geduurd”…

Nou, dat was niet echt een goed begin van mijn verjaardag. De dag was namelijk amper twee minuten oud en ik was in een diepe slaap toen er opeens een wekker af ging. Ik had het kunnen weten, Riet is weer thuis en die heeft natuurlijk zoals gewoonlijk zonder te kijken het alarm van haar wekker geactiveerd, en jawel hoor, twee minuten na middernacht stond dat ding oorverdovend te loeien.

Wij hebben van die wekkers die beginnen met een zacht piepje maar naarmate het langer duurt voordat het alarm wordt uitgeschakeld wordt die piep steeds luider. En aangezien ik nog half slapend geen flauw idee had wat er aan de hand was stond het ding op luchtalarm sterkte voordat ik er bij was en eindelijk het knopje had gevonden. En natuurlijk was ik daarna klaarwakker en duurde het een tijdje voordat ik weer in slaap kon komen.

En dat was niet het enige ongemak van de dag want op het werk klonk tegen tienen opeens ook een luid alarm, met de oproep om zo snel mogelijk het gebouw te verlaten in verband met het afgaan van het brandalarm. Niet via de lift uiteraard maar met de trap, en zoals ik gisteren al opmerkte zitten wij op de zeventiende verdieping dus dat is een aardig eindje naar beneden. Het ging gelukkig ook deze keer weer om een oefening.

Op mijn werk werd ik verder nog verrast door een taart en een cadeautje van de twee meiden in mijn team. Erg leuk, al zal ik met het cadeautje nog wel even terug moeten. Ze hadden namelijk een leuk shirt voor me gekocht maar maatje “M”. Dat gaat hem niet worden natuurlijk, maar ze hadden het blijkbaar al een beetje voorzien en aangegeven dat ik eventueel kon gaan ruilen als de maat niet goed was.

Verder verliep mijn verjaardag tamelijk rustig. We verdaagden ’s avonds in restaurant Outback omdat de dames van “Outpost” daar een vrijdagavondborrel hadden georganiseerd. Riet had daarover weinig informatie gekregen en toen we binnenkomen bleek waarom, het was gezellig druk maar niemand van “Outpost”. nou ja, geen probleem want nu konden we daar in ieder geval met z’n tweetjes lekker een hapje eten.

Zelfs op je pc wordt je door Google op een speciale en persoonlijke manier aan je verjaardag herinnerd! Was me nog nooit eerder opgevallen maar wel leuk.

Hoewel het hier officieel zomer is, of zoals ze het hier liever noemen “het hete seizoen” vind ik het persoonlijk allemaal nogal meevallen. Goed, de temperaturen overdag stijgen tot boven de dertig graden maar ik vind het nou niet zo heet dat ik loop te zweten en te puffen. Het is weliswaar behoorlijk warm in de zon maar er staat al weken een stevig windje waarvan ik vind dat het voor de nodige afkoeling zorgt

De Filipino’s zijn het niet met mij eens, iedereen om mij heen klaagt iedereen steen en been over “de hitte” en het straatbeeld wordt gedomineerd door dames met paraplu’s tegen de felle zon. Nou zeg ik altijd dat het mij niet warm genoeg kan zijn, maar dat zeg ik alleen omdat het mij hier niet gauw te warm is. En ik weet waarover ik praat want ik heb een paar jaar geleden een keer een scheepswerf in Abu Dhabi bezocht waar het op het heetst van de dag boven de vijftig graden werd, en dat noem ik echt heet.

Hier vind ik op dit moment de temperatuur heel erg aangenaam, en om eerlijk te zijn hoeft die wind van mij helemaal niet. In vorige jaren was er ook wel wind maar dat was hoofdzakelijk in januari en februari en daarna was het over, maar dit jaar is dat blijkbaar niet het geval. En zoals je weet heb ik een pesthekel aan wind, nog meer dan aan regen, dus van mij hoeft die wind niet al zorgt het voor wat verkoeling.

Vannacht is in Nederland de zomertijd ingegaan en dat betekent dat het tijdsverschil tussen Nederland en de Filipijnen weer een poosje zes uur is in plaats van zeven uur. Daar merken we niet zo heel veel van, alleen op het werk is het gunstig omdat we nu een uur eerder contact kunnen maken met mensen in Europa en dat kan wel eens handig zijn.

Hier doen ze niet aan zomertijd. De Filipino’s reageren meestal verbaasd, “Zomertijd? Wat is dat?”…

Toen ik hier vier en een half jaar geleden voor het eerst kwam was ons kantoor behalve aan de voorkant omringt door grasvelden. Daar is in de loop van die paar jaar behoorlijk verandering in gekomen, je kunt wel zeggen dat ze hier op dit moment bouwen tegen de klippen op.

Een groot deel van het grasveld was twee jaar geleden al veranderd in een terrein waarop een grote tent staat voor evenementen met daarachter een parkeerterrein. Even verderop zijn twee grote gebouwen verrezen waarin de kantoren en garages zijn gevestigd van Toyota en Ford, en op dit moment worden er vlak achter ons gebouw twee grote gebouwen neergezet. Die twee gebouwen worden ook al kantoren en afhankelijk van hoe hoog die worden zullen ze het uitzicht aan de achterkant van ons gebouw flink gaan verpesten want ze staan er vlak tegenaan.

Er worden ook nog eens her en der in Alabang grote appartementencomplexen gebouwd en ik kan geen winkelcentrum meer inlopen zonder een paar keer een folder onder mijn neus te krijgen van een van die complexen. Wat ik me echter afvraag is wie er daar nou allemaal in zouden moeten gaan wonen.

Het zal ongetwijfeld de bedoeling zijn om van Alabang en groot zakencentrum te maken en eerlijk gezegd is alles daarvoor wel aanwezig. Er is voldoende ruimte, en het ligt weliswaar ver van het centrum van de stad af maar de verbindingswegen naar het centrum en belangrijker nog naar de luchthaven zijn perfect.

Er wordt dus flink geïnvesteerd in dit deel van de stad, al heb ik wel het idee dat het over een jaartje of wat wel gedaan zal zijn met de relatieve rust die er nu nog heerst. Voor ons maakt dat niet uit want ik ga ervan uit dat wij tegen die tijd allang weg zijn.

Het is Witte Donderdag vandaag (“Maundy Thursday” op z’n Engels) en dat is niet alleen een vrije dag voor ons maar voor vrijwel iedereen. Daardoor komt het hele openbare leven zo’n beetje tot stilstand, veel winkels en restaurants zijn vandaag dicht en dat is een zeldzaamheid in een land waar zelfs op Kerstdag winkels en restaurants vaak gewoon open zijn.

In de Village was met name vanmorgen goed te merken dat veel personeel vandaag vrij had. Normaal is het vanaf zes uur ’s ochtends al druk in de Village van binnenkomend personeel maar vanmorgen was het doodstil op straat, geen personeel wat lopend op weg was naar hun werkplek en het gebruikelijke geknetter van de motorfietsjes ontbrak volledig. Wettelijk is iedereen overigens verplicht om zijn personeel dubbel te betalen als ze vandaag en morgen moeten werken.

Ook wij zitten dit lange weekend zonder personeel, tot groot genoegen van Riet die het wel lekker vindt dat ze een paar dagen ongestoord haar eigen gang kan gaan in haar eigen huis. Dat kostte in het geval van Estela trouwens nog wel wat moeite want die was veel liever hier gebleven. Riet stuurde haar echter gisteren vriendelijk maar resoluut naar huis met de mededeling dat ze Holy Week moest gaan vieren met haar familie, iets waar Estela uiteindelijk schoorvoetend gehoor aan gaf.

Vandaag wordt het nieuws zoals we al hadden verwacht gedomineerd door berichten op de naderende tyfoon en het begint toch wel serieus te worden. Zodanig zelfs dat er vandaag om het uur updates in het nieuws worden doorgegeven over de status.

In de loop van de dag bleek gelukkig dat de kracht van de storm al aardig aan het afnemen is al wordt er nog steeds windsnelheden verwacht van 175 kilometer per uur en waarschijnlijk heel veel regen.

De storm ligt nog steeds op ramkoers met Luzon en zal volgens de voorspellingen in de loop van zaterdag onze regio bereiken. Hoe lang het dan duurt voordat de storm voorbij is getrokken is niet bekend, wel dat de huidige verplaatsingssnelheid van het stormfront iets van twintig kilometer per uur is. Er zijn al de nodige waarschuwingen uitgegaan maar voornamelijk nog voor de scheepvaart en de bewoonde gebieden aan de oostkust.

Vandaag was er in ieder geval nog helemaal niks te merken van “Chedeng”, zoals de plaatselijke naam van de storm inmiddels luidt. Het was zelfs een bijzonder mooie dag om in de tuin te zitten…

Na Goede Vrijdag vandaag dus Zwarte Zaterdag, en de dag werd overduidelijk door iedereen gebruikt om boodschappen te doen, iets wat nodig was omdat de winkels de afgelopen twee dagen voor het overgrote deel dicht waren geweest. Het was dan ook een drukte van belang in het Alabang Town Center en hoewel wij ook wel wat kleine dingetjes nodig hadden besloot ik vanmorgen na een blik op de rijen voor de kassa’s om die maar een andere keer in te slaan.

Wat wel nodig was was brood maar dat viel nog niet mee. De twee bakkerswinkels waar ik normaal gesproken naar toe ga waren allebei vanmorgen nog zo goed als leeg en ik moest uitwijken naar een bakkerszaakje bij een van de grote supermarkten om een beetje fatsoenlijk brood te scoren. Riet had een simpele verklaring voor het feit dat de andere twee winkels nog zo goed als leeg waren, volgens haar gingen ze pas bakken op het moment dat de winkels open gingen en dat was vanmorgen om elf uur. Ze heeft hoogstwaarschijnlijk gelijk…

Wat de aankomende tyfoon betreft, daar was lange tijd nog steeds niets van te merken, de dag begon met zon maar er sloop in de loop van de middag bewolking binnen en aan het eind van de middag was het helemaal bewolkt. Daar viel overigens nog steeds geen regen uit en afkoelen deed het ook niet, sterker nog, de temperaturen liepen nog een beetje op. Alle waarschuwingen voor wat betreft de storm zijn voor onze regio ingetrokken en het ziet er naar uit dat we zelfs geen regen gaan krijgen.

Toen we vanavond onze gebruikelijke gang maakten naar restaurant Outback namen we daarom na een blik op de bewolkte lucht niet eens een paraplu mee. Onderweg naar het restaurant liepen we door het Alabang Town Center en kwamen we langs een drankwinkel. En kijk eens wat we daar zagen staan…

Gisteren dacht ik dat we weer een nieuwe klucht gingen beleven maar dat viel tegen. Of juist mee moet ik zeggen, want hoewel ik verwachtte een stukje te kunnen schrijven met als titel “De Klucht van het Shirt” werd het deze keer zowaar geen klucht.

Wat was het geval, ik had van de twee meiden in mijn team een Wrangler shirt gekregen voor mijn verjaardag. Hartstikke lief, en veel te gek natuurlijk want voor die meiden is dat een duur cadeau, maar er was een klein probleempje met de maat. Ze hadden de grootste maat genomen die er was maar zoals zo vaak hier is dat voor ons Nederlanders nog steeds te klein. Gelukkig hadden ze er al rekening mee gehouden en ik kreeg dan ook de bon zodat ik het shirt kon gaan ruilen.

En alweer, in Nederland is zoiets normaal gesproken geen punt maar ik verwachtte hier de nodige rompslomp. Gistermiddag waren Riet en ik in de Festaival Mall voor boodschappen en we konden dus gelijk van de gelegenheid gebruik maken om even langs het warenhuis Robinson’s om het shirt te ruilen. “Geen probleem,” kregen we te horen bij de Customer Service balie en iemand belde daarvandaan naar de afdeling Herenkleding met het verzoek om iemand te sturen.

Na twee keer te horen gekregen te hebben “For a while, Sir” (dat wil zeggen een ogenblik geduld alstublieft, maar we weten inmiddels dat dat kan variëren van een paar minuten tot nooit) was er nog steeds niermand en dat was ook wat we hadden verwacht. Maar de zaak werd voor de verandering eens niet op zijn beloop gelaten, de jongeman van Customer Service ging op onderzoek uit en kwam inderdaad een minuutje later met een verkoper terug.

Die nam ons mee naar de afdeling van de shirts en na enig zoeken vond hij een shirt in een grotere maat, met een iets andere kleur en honderd pesos duurder maar dat vond ik geen probleem. Het shirt paste, en de verkoper vroeg of ik nog meer aankopen te doen had want ik had nog honderd pesos over. Nee, zei ik, ik moet nog honderd pesos betalen. Nee, zei hij, ik had nog honderd pesos tegoed maar dat werd niet in geld uitgekeerd, ik moest er iets bij kopen. Ik wist zeker na het zien van beide prijskaartjes dat ik moest bijbetalen maar ik besloot het zo te laten en zei dat ik die honderd pesos liet zitten.

Dat snapte die verkoper volgens mij niet echt en hij vergeleek voor de vierde keer de prijskaartjes. Eindelijk viel het kwartje (wat valt er tegenwoordig eigenlijk nu er geen kwartjes meer zijn?) en hij concludeerde toch dat ik honderd pesos moest bijbetalen. Wat ik uiteraard deed bij de kassa en zo had ik uiteindelijk onverwacht snel binnen een half uur het shirt geruild.

Volgens Riet was had dat overigens helemaal niks te maken met een plotselinge vlaag van efficiëntie, volgens haar hebben we gewoon ons verwachtingspatroon bijgesteld…

Het is ieder jaar hetzelfde, in deze tijd van het jaar heeft ons zwembad extra aandacht nodig want er gaat van alles mis. Ja, luxe problemen inderdaad, want het is nog steeds erg lekker om een zwembad in de tuin te hebben om je effe op te frissen wanneer je dat maar wilt. Maar dan moet het water wel aan bepaalde voorwaarden voldoen.

Allereerst moet het water schoon zijn en het valt in deze tijd van het jaar niet mee om dat zo te houden.Het waait nogal en dat betekent altijd vallende bladeren, en dat maakt er gauw een zootje van in het zwembadwater.

Daarnaast is het op dit moment erg warm en dat betekent algengroei. Afgelopen zondag was het water meer groen dan blauw door de alg, iets waar de zwembadman op dit moment zijn handen mee vol heeft.En dan is het waterniveau ook op dit moment nogal een probleem.

Gedurende de regentijd is een zwembad hier zelf-vullend, de stevige buien die regelmatig vallen zorgen ervoor dat het water altijd op het maximale niveau staat of hooguit iets daaronder maar op dit moment heeft het al meer dan twee maanden amper geregend en daalt het water tot onder het minimum niveau.

Dat minimum wordt overigens bepaald door de opening van het pompsysteem, het waterniveau in het zwembad mag niet lager staan dan die opening want anders kunnen we de pomp niet gebruiken en kan het water niet gefilterd worden, met als gevolg dat het nog vuiler wordt.

We hadden de afgelopen week expres niet bijgevuld omdat we op flink wat regen hadden geregend veroorzaakt door de aankomende storm maar die storm kwam niet. Er viel dus amper regen van betekenis en vandaag hebben we dus de tuinslang maar in het water gehangen. Dat zal een aardige waterrekening worden voor deze maand, maar je moet wat over hebben voor een zwembad in je tuin…

Ik kon een grijns niet onderdrukken vanochtend toen ik voordat ik naar mijn werk ging nog gauw even door het Nederlandse nieuws bladerde op de pc. Eén bericht sprong er meteen uit, en hoewel niet eens onverwacht was het voor mij heel goed nieuws.

Als trouwe Feyenoord supporter herinner ik me maar al te goed het tijdperk van K2, het spitsenduo Dirk Kuyt en Salomon Kalou. Het gouden duo zorgde voor heel wat prachtige doelpunten en jammer genoeg alleen niet genoeg overwinningen voor een kampioenschap maar dat lag beslist niet aan hen. Het zat er natuurlijk dik in dat de beide spitsen niet te behouden waren voor de club waarmee het toen zeker in financieel opzicht helemaal niet goed ging.

Het verhaal is bekend, Dirk ging voor een vorstelijk bedrag naar Liverpool en had daarna een bloeiende carrière die afgelopen zomer nog een hoogtepunt kende door zijn onverwacht sterke optreden in het Nederlands elftal tijdens het laatste Wereldkampioenschap.

Dirk maakte toen duidelijk beslist nog niet uitgerangeerd te zijn en een aanwinst voor ieder team waarin hij speelt. En daarom was het heel goed nieuws dat hij besloten heeft om terug te keren naar Feyenoord. Hij zal uiteraard niet helemaal in zijn eentje succes af kunnen dwingen maar aan Dirk zal het zeker niet liggen.

Quick Boys 7 zal nog even geduld moeten hebben, ik ben het helemaal eens met de foto in het AD van vanmorgen…

Sinds de voor vorig weekend aangekondigde tyfoon besloot om ons links te laten liggen is het weer onveranderlijk geweest met strakblauwe luchten, volop zon, hoge temperaturen maar wel een beetje winderig. En dat terwijl de online weerberichten toch regelmatig iets heel anders aangeven.

Voor vandaag bijvoorbeeld stond er op een website dat het in Muntinlupa gedeeltelijk bewolkt zou zijn met temperaturen van zevenentwintig graden. Ik ben dus maar eens de tuin in gestapt om dat te controleren. Onze thermometer gaf aan dat het eenendertig graden was en dat was in de schaduw, dus dat leek al niet te kloppen. Overigens stond er op de betreffende website wel bij dat de gevoelstemperatuur ondanks het windje zesendertig graden was, maar daar heeft een thermometer toch geen last van?

Een blik op de lucht toonde aan dat ook bij dat “gedeeltelijk bewolkt” vraagtekens konden worden gezet. Alles wat ik kon zien was strakblauwe lucht, alleen aan de horizon in het zuiden zag ik wat kleine schapenwolkjes. Later op de ochtend op weg naar het Alabang Town Center zag ik dat er wel degelijk bewolking was, maar dat was boven de Baai van Manila waar eigenlijk altijd bewolking is en boven het grote meer aan de andere kant van Muntinlupa. Maar boven ons niks dan blauw.

Een mooie dag dus maar niet voor een van de vogeltjes in de tuin. We zagen vanavond onze kat Abby, die normaal gesproken op haar gemak is gesteld, voor haar doen erg enthousiast rondrennen op het terras. Tot afgrijzen van Riet bleek ze weer een vogel te pakken te hebben en ze was nu aan het spelen met het lijkje.

Gelukkig had ik voor Riet vandaag een cadeautje gekocht, ze is vandaag dus niet alleen blij gemaakt met een dooie mus…

Er stond vanmorgen geen auto met chauffeur tot mijn beschikking om mij naar mijn werk te brengen, het zijn barre tijden…

Geintje, zo erg is het nou ook weer niet. Ik had alternatieven zat waaruit ik kon kiezen, ik had een collega kunnen vragen om mij op te pikken, ik had gisteren mijn werk-laptop mee kunnen nemen naar huis om vandaag van thuis uit te werken, of ik kon gaan lopen naar kantoor. Het werd het laatste want dat is prima te doen, het is gezond en het is een mooie wandeling, zoals je kunt zien aan de foto die gemaakt is op dezelfde weg als de foto van gisteren maar dan de andere kant op.

Het enige probleem daarbij is eigenlijk om droog over te komen, en daarmee bedoel ik natuurlijk zonder dat je drijfnat bent van het zweet. Ik was er dan ook vanmorgen helemaal niet rouwig om dat het bewolkt was in plaats van zonnig, maar desondanks was het toch zaak om een Aziatisch tempo te hanteren en niet de gebruikelijke zeven-mijls stappen waarmee ik in Nederland pleeg te wandelen.

De auto werd vanmiddag door Lito opgehaald en daarvoor moest ik gisteravond nog even gauw een “Letter of Authority” regelen, oftewel een officiële brief van mij waarin ik hem toestemming geef om de auto op te halen. Dat klinkt misschien vreemd maar het is hier beslist nodig want anders krijgt Lito de auto beslist niet mee aangezien hij niet als de eigenaar geregistreerd staat. Maar met de brief was het geen probleem, de auto staat inmiddels weer voor de deur en ziet er weer uit als nieuw.

En dat voor amper zes tientjes…

Het is een tijdje rustig geweest met betrekking tot de grensgeschillen tussen China en vrijwel alle andere landen rond de Zuid-Chinese Zee maar de laatste twee dagen is er weer de nodige ophef. De Filipijnse regering maakt zich grote zorgen over de nieuw ontstane situatie nu uit satelliet foto’s is gebleken dat China bezig is een aanwezigheid op te bouwen op een aantal eilanden die binnen de territoriale wateren van de Filipijnen vallen.

De president en andere regeringsleiders hebben de mond vol van wat ze noemen een situatie die effect heeft op de hele regio en een schending van het internationale recht, maar de vraag is wat ze er aan kunnen doen. Ze hopen eigenlijk dat de Verenigde Staten zich ermee zullen gaan bemoeien en die hebben inderdaad China al aangesproken op hun territoriale gedrag in de Zuid-Chinese Zee.

De hele situatie is complex zoals op het kaartje te zien is. Midden in de Zuid-Chinese Zee liggen vele eilanden die door de verschillende omringende landen worden geclaimd en op veel van die eilanden rusten meervoudige claims. Dat de situatie nu pas dreigt te escaleren heeft uiteraard alles te maken met de vondsten van olie en gas en natuurlijk de rijke visgronden waar alle aangrenzende landen graag hun vingers op willen leggen.

De Chinezen hebben daarbij het voordeel dat ze militair gezien van weinig van die omringende landen te duchten hebben. De Filipijnen bijvoorbeeld hebben helemaal niets in te brengen tegen de zeemacht die de Chinezen op de been kunnen brengen. En dat is waarschijnlijk ook de reden dat de Filipijnen het eerst door China worden belaagd.

Op dit moment wordt de strijd, afgezien van wat geschillen met waterkanonnen tegen vissersschepen hoofdzakelijk nog gevoerd aan de onderhandelingstafel, maar de Chinezen gaan ondertussen wel gewoon door met hun expansiedrift.

Het eind van dit verhaal is dus nog lang niet in zicht…

En alweer was het een prachtige dag vandaag, en als ik zeg warm dan zou ik eigenlijk moeten zeggen heet want dat was het. Maar ook vandaag stond er toch weer een stevig windje wat maakte dat het aangenaam aanvoelde.

Dat het heet was bleek wel tijdens mijn gebruikelijke zaterdagochtend-bezoek aan het Alabang Town Center. Op verscheidene plekken zijn daar open pleintjes waar de zon op blakerde en waar geen zuchtje wind stond. Ik loop dan altijd heerlijk door het zonnetje maar dat zul je de Filipino’s niet zien doen, die lopen altijd en overal zoveel mogelijk in de schaduw zoals je op de foto kunt zien.

Tot mijn grote genoegen zag ik in de plaatselijke video-winkel dat eindelijk seizoen vier van “:Game of Thrones” hier uit is DVD en die heb ik meteen aangeschaft. Vanmiddag heb ik de eerste twee afleveringen gezien want het was toch te warm om in de tuin te liggen.

Vanavond bij restaurant Outback was de grote vraag zoals iedere week, “Nemen we nog een toetje of niet?”. We waren vandaag lekker lang blijven hangen omdat het bier heel best smaakte en we lekker zaten te kletsen dus op een gegeven moment was ons eten al zover gezakt dat er wel een toetje bij kon.

We kozen voor de “Desert Sample”, dat zijn twee kleinere versies van toetjes die normaal in een veel groter formaat komen. Om te proberen zeggen ze dan. Nou, wij hadden daar weinig tijd voor nodig…

Het zal jullie opgevallen zijn dat onze website is veranderd, een nieuw uiterlijk en een iets andere indeling. Ik ben daar een hele tijd mee bezig geweest want behalve zo min mogelijk inhoudelijke veranderingen wilde ik ook de complete inhoud van de oude website overzetten in plaats van weer aan een nieuwe website beginnen terwijl de oude ernaast bleef bestaan.

Niet alleen het uiterlijk van de website is veranderd, het grootste verschil zit “onder de motorkap”. Daar zien jullie niets van maar dat was voor mij de belangrijkste reden voor de verandering. Ik gebruik nu nieuwe software waarmee ik overal waar ik een internet-verbinding heb mijn website kan bijwerken, ook vanaf mijn iPhone en mijn iPad. Dat kan met de oude software niet, die zat vastgebakken op mijn laptop en ik kon dus alleen mijn website bijwerken als ik mijn laptop bij me had.

Dat was soms vervelend, want bijvoorbeeld op vakantie loop ik liever niet met een laptop te slepen. Zeker nu niet meer nu er iPad’s zijn waarmee je weliswaar niet alles kunt doen wat een laptop kan maar voor op vakantie is dat ruim voldoende.

Tijdens de vakantie in China afgelopen jaar heb ik voor het eerst geëxperimenteerd met de nieuwe software en een aparte website opgezet voor de vakantie. Daarmee kon ik via mijn iPad tijdens de vakantie stukjes schrijven en die op die website plaatsen. Dat beviel prima en ik besloot toen definitief over te stappen.

Die overstap bleek meer werk dan ik had verwacht maar het is uiteindelijk gelukt en het resultaat is sinds gisteren voor iedereen te zien. Een ander groot voordeel van de nieuwe website naast de al genoemde nieuwe software is dat ik zoveel mogelijk informatie die ik tot nu toe op verschillende plaatsen op het internet had staan nu allemaal “onder één dak” heb ondergebracht.

Reacties en commentaren op het nieuwe uiterlijk zijn van harte welkom, en mochten er foutjes ontdekt worden dan hoor ik dat uiteraard graag zodat ik ze kan verbeteren. Op de foto nog even een laatste blik op de oude website…

Laat ik vooraf maar even waarschuwingen, dit wordt geen verhaal voor mensen met een zwakke maag of een fobie voor grote insecten dus als je in een van die twee categorieën valt kun je beter niet verder lezen.

Het begon vanmorgen al vroeg, voordat ik naar mijn werk ging, met het eerste onsmakelijke voorval. Ik heb al eens verteld dat onze kleine kat Monster soms zo schrokkerig haar kattenbrokken naar binnen werkt dat ze die vlak daarna weer allemaal uitkotst. Toen ik vanmorgen de trap af kwam zag ik in het halletje bij de voordeur het fraaie resultaat van zo’n actie.

En er lag deze keer niet één maar zelf twee van die worstachtige stukken kots. Inderdaad, erg lekker op je nuchtere maag, maar ik kon dat natuurlijk niet laten liggen. Gelukkig was de kost-actie zelf blijkbaar al een tijdje geleden want de beide stukken al behoorlijk uitgedroogd en dus redelijk makkelijk op te ruimen. Ik hoefde er zelf niet eens van te kokhalzen.

Maar het werd nog fraaier vandaag. Thuis gekomen van mijn werk vertelde Riet dat toen ze op de wc zat in de badkamer, ze vanaf de wastafel werd aangestaard door een grote kakkerlak. Uiteraard was Riet niet van plan om deze ongewenste indringer te voorzien van bed, bad en brood en ging snel op zoek naar attributen waarmee ze de illegaal van ons grondgebied kon verwijderen. Toen ze even later weer in de badkamer kwam was het kreng echter spoorloos verdwenen.

Daarmee was het verhaal nog niet uit want toen ik vanavond in de badkamer was keek ik eens rond maar kon geen spoor van een insect ontdekken. Ik kon ook eigenlijk nergens een gat ontdekken waar de indringer zo snel door verdwenen zou kunnen zijn. Totdat mijn oog viel op het overloop-gat van de wasbak. Ik nam de proef op de som en liet de wasbak zo vol lopen dat het water door het overloop-gat begon te stromen en jawel hoor, nog geen twee seconden later kwam er een kakkerlak ter grootte van een duim tevoorschijn. Ik kon hem met behulp van een handdoek arresteren en hem naar buiten gooien.

Dergelijk indringers zijn normaal gesproken in ons huis een zeldzaamheid, we zien ze eigenlijk vrijwel nooit. Toch is dit deze week al het tweede voorval want Riet vond eerder al een kakkerlak in een van onze wc’s beneden, zij het dat die dood was, waarschijnlijk door gif.

Een keer per maand komt er iemand langs die de buitenkant van ons huis met gif spuit en dat helpt want we vinden dan buiten regelmatig dode kakkerlakken. Het gif zorgt ook voor een barrière want als insecten proberen van buitenaf het huis binnen te dringen komen ze met het gif in aanraking en gaan vervolgens de pijp uit.

Nu hebben we echter toch een levende indringer. Hoog tijd om eens een woordje te wisselen met onze katten, dat de grensbewaking geïntensiveerd dient te worden…

De dames van Outpost hadden weer een borrel georganiseerd en deze keer was dat weer in de bar “Draft”, bekend om zijn uitgebreide menu van buitenlandse bieren waaronder sinds kort zo’n twintig soorten van de tap, waaronder onder andere Leffe Blond en Leffe Bruin. Dat was overigens niet de belangrijkste reden om terug te keren naar “Draft” na een paar keer een andere locatie te hebben geprobeerd, want “Draft” heeft namelijk ook een groot buiten-terras.

De vorige borrel in de bar van restaurant Outback was niet o’n success want toen Riet en ik daar aankwamen bleken we de enige twee te zijn. Op zich niet erg omdat je in Outback lekker kunt eten en zo konden we van de nood een deugd maken. Maar gezellig is anders en we hoopten dan ook dat er deze keer meer volk zou komen opdagen.

En dat gebeurde gelukkig ook, we waren weliswaar met een niet al te grote groep maar het was wel een gezellig koppeltje. Er waren in eerste instantie maar twee wederhelften meegekomen, dat was behalve ikzelf mijn Kazachstaanse collega Andrej die met zijn vrouw Katja was meegekomen, later kwam ook de echtgenoot van Riet’s Noorse vriendin Hilde ook nog even langs.

Het werd een gezellige avond die toen we tegen elven ’s avonds “Draft” verlieten in kleiner gezelschap bij ons thuis nog even werd voortgezet. Andrej, Katja en onze vriendin Ayu kwamen nog “even” langs voor een afzakkertje, en het werd een latertje want onze gasten vertrokken pas tegen tweeën.

Desondanks wordt het voor Riet morgen vroeg op want ze is tenslotte de organisator van het verjaardagsfeest in Cataquis, en het is bij ons verzamelen. Om acht uur…

Bij alle winkelcentra in Manila is het betaald parkeren maar van de parkeertarieven hoef je hier niet wakker te liggen. Bij het Alabang Town Center betaal je twintig pesos voor de eerste vier uur en dat is omgerekend naar de huidige euro-koers tweeënveertig cent. Bij de Festival Mall is het iets duurder, daar ben je vijfentwintig pesos kwijt voor dezelfde parkeertijd. Mocht je snel even een boodschap willen doen dan is er helemaal niks aan de hand want het eerste kwartier is vrijwel altijd gratis.

Er staan als je de parkeerterreinen oprijdt hokjes met (meestal) vriendelijk meisjes die je kenteken noteren en de tijd dat je arriveert, en met dat bonnetje reken je als je het parkeerterrein verlaat bij datzelfde hokje weer af. Dat alles is als het druk is nogal een tijdrovende klus omdat het schrijven van die bonnetjes met de hand gaat, en om de een of andere reden heeft geen enkele Filipino automobilist die betaald het nogal voor de hand liggende bedrag bij de hand.

Bij het Alabang Town Center zijn ze al bijna drie jaar bezig daar iets aan te doen in de vorm van automaten die bij het hokje staan, daar druk je op een knop en er komt een parkeerkaart uit. Voor Nederlanders de gewoonste zaak van de wereld maar hier een onbekend fenomeen en er zijn dus de nodige problemen mee geweest waarvan sommige zoals gewoonlijk weer ronduit lachwekkend.

De eerste automaten functioneerden blijkbaar erg slecht en ze waren om de haverklap buiten werking. Niet verwonderlijk dus dat die na amper een half jaar al weer werden weggehaald. Daar kwam nog bij dat de automaten nogal onhandig geplaatst waren. Vlak ervoor moest je een bocht maken en om schade te vermijden kwam je meestal zodanig uit dat je vanuit de auto amper bij de automaat kon. Er stond dan ook altijd iemand bij die voor je op de knop drukte en je de kaart aangaf.

Vorige jaar om deze tijd zagen we dat er aanstalten werden gemaakt om een nieuw systeem aan te leggen en “low and behold”, het is deze week al in gebruik genomen! Vanmorgen had ik het genoegen voor de eerste keer gebruik te mogen maken van het nieuwe, volledig automatische systeem.

Nou ja, “volledig”, je kunt nog steeds niet bij een automaat betalen, dat moet nog steeds bij het vriendelijke meisje in het hokje wat de kaart in een machine stopt die aangeeft hoeveel er betaald moet worden. En dat is bijna altijd hetzelfde bedrag, twintig pesos.

Oh ja, en de automaten staan op de zelfde plek als waar de vorige automaten stonden en vanuit de auto kun je dus nog steeds amper bij. Er staat dus nog steeds een mannetje naast wat op de knop drukt en de kaart aangeeft…

Het hebben van een bankrekening is hier lang niet voor iedereen zo gewoon want op de Filipijnen heeft maar een op de drie mensen een bankrekening. Op zich is het logisch dat in een land waarin zoveel mensen onder de armoede-grens leven, veel mensen hebben amper een inkomen en hebben dus helemaal niets aan een bankrekening.

Toch zie je dat mensen met een regelmatig inkomen steeds meer gebruik gaan maken van de diensten van een bank, en dat is voornamelijk voor de veiligheid. Onze hulp Estela voelt zich nooit op haar gemak als ze haar salaris heeft gehad en ze met dat geld op zak in het weekend naar huis gaat. Desondanks heeft ze al herhaaldelijk ons aanbod om een bankrekening voor haar te regelen afgeslagen, want ze vertrouwt banken niet helemaal en veel Filipino’s hebben het liefst hun geld contant.

Filipino’s lenen zich te pletter. Dat komt omdat ze al het geld wat ze in hun zak hebben opmaken, en vaak nog effe meer. Onze chauffeur Lito bijvoorbeeld heeft twee schoolgaande dochters waarvoor hij één keer per jaar schoolgeld moet betalen. Steevast komt hij bij ons een voorschot op zijn salaris lenen voor dat geld, terwijl hij het hele jaar weet dat het eraan zit te komen. Wij zouden zeggen, leg af en toe wat opzij voor dat schoolgeld maar nee hoor, alles gaat op. Hij vraagt ook vrijwel iedere maand al een paar dagen voor de officiële betaaldatum om zijn “wages”. “No budget, Ma’am”, oftewel zijn geld is al weer op terwijl hij voor een Filipino toch best redelijk verdient.

Als er geld wordt geleend dan gebeurd dat vrijwel nooit bij een bank maar vrijwel altijd in het informele circuit van familie en vrienden. Het blijkt uit onderzoek dat bijna de helft van de Filipino’s die het afgelopen jaar geld hebben geleend dat hebben gedaan bij familie en vrienden, en dat is zelfs een toename van bijna tien procent ten opzichte van vier jaar geleden.

Contant geld is hier dus nog steeds de norm, en vanwege de hoge kans op fraude met bankpassen en credit cards is dat maar langzaam aan het veranderen. Wij doen daar dus ook aan mee, wat voor Riet geen probleem is want die liep in Nederland ook altijd al met een volle portemonnee.

Voor mij was het in het begin flink wennen, want ik ben een echte “plastic betaler”…

Riet had vandaag een verjaardag bij een van haar Outpost vriendinnen en daar was ze de afgelopen dagen meer dan druk mee. Of eigenlijk moet ik zeggen dat ze zich er meer druk over maakte want het was nog niet eens dat ze er zoveel werk aan had. Er werd wel van alle gasten verwacht dat ze wat mee zouden nemen voor de lunch, maar dat was niet het punt, maar er moest deze keer ook een cadeautje voor de jarige worden gekocht.

Dat voor de lunch was gauw geregeld, je kunt Filipino’s en de meeste andere nationaliteiten altijd wel blij maken met Hollandse kaas op een toastje. Er werd dus een flinke voorraad kaas aangeschaft en een paar dozen met toastjes dus dat probleem was gauw genoeg opgelost.

Dat cadeautje was een ander verhaal. Het punt was dat er tot deze keer helemaal nooit cadeautjes voor de jarige werden gekocht, en Riet heeft daar weinig mee. Je kunt je er hier ook niet net als in Nederland vanaf maken met zo’n suffe envelop met geld want dat wordt hier niet gedaan, maar een fles wijn is bij de dames altijd goed. Uiteindelijk was het dus helemaal niet zo moeilijk maar Riet had wel de hele week lopen zuchten, “Wat moet ik nou in vredesnaam voor dat mens kopen?”.

Het feest zelf was heel erg gezellig, het enige waar Riet altijd grote problemen mee heeft is het maken van de duizenden foto’s op zo’n partijtje. Ik zeg altijd dat ze gewoon moet lachen want dan komt ze misschien nog eens leuk op een foto te staan En zowaar, dat lijkt vandaag toch gelukt, vinden jullie ook niet?

Dat lachen ging heel snel over toen vlak daarna de karaoke begon…

Een Filipijns verjaardagsfeest voor volwassen vrouwen is namelijk niet alleen een bakkie doen, daarna een wijntje en gezellig kletsen tot je naar huis moet om de aardappels op te zetten (of een ander excuus). Nee, er wordt altijd flink uitgepakt met spelletjes en entertainment, zoals vandaag het opzetten van verschillende hoeden en daarmee op de foto gaan.

Had ik trouwens al gezegd dat Filipino’s helemaal gek zijn van karaoke?

Morgenochtend is wat hier wordt genoemd “The Fight of the Century”, de bokswedstrijd van de eeuw, tussen de Amerikaan Floyd Mayweather en de Filipijnse volksheld Manny Pacquiao. Er wordt al weken over bijna niks anders gesproken als het over sport gaat en iedereen vraagt mij al dagenlang “Are you going to wacht the match?” Deze vraag behoeft geen uitleg, want er is maar één wedstrijd waar ze het over kunnen hebben.

Behalve als belangrijk sportevenement is er ook een andere reden waarom de wedstrijd op dit moment in het nieuws is en die heeft niks met sport te maken. Het is namelijk heel goed mogelijk dat er problemen gaan ontstaan met de elektriciteitsvoorziening op de Filipijnen als gevolg van de wedstrijd.

Met name bewoners in het drukker bevolkte westelijke deel van land hebben al de raad gekregen om zaterdagnacht de diepvriezer uit te schakelen. Ze zijn namelijk bang dat anders de elektriciteit uitvalt door overbelasting en dat zou betekenen dat veel Filipino’s de bokswedstrijd zouden moeten missen. Er is op Palawan, het meest westelijke eiland, zelfs al een oproep via Facebook gedaan om gedurende de wedstrijd zo min mogelijk andere elektrische apparaten aan te hebben behalve natuurlijk de televisie. Palawan wordt het meest getroffen door stroomstoringen en daar zou het risico dus het grootst kunnen zijn.

Het geeft allemaal aan hoezeer de wedstrijd hier leeft, en voor ons Nederlanders is dit evenement alleen te vergelijken met een wedstrijd van het Nederlands elftal tegen bijvoorbeeld Duitsland.

Wij zijn na een rustige en alweer erg warme zaterdag vanavond uit eten geweest met dezelfde Nederlandse vrienden als waarmee we eerder deze week naar de Nederlandse Ambassade zijn geweest. We gingen naar restaurant Caviar waar altijd een Nederlands sfeertje hangt omdat de eigenaars Nederlanders zijn en er altijd wel andere Nederlanders zijn die er komen eten.

De mindere ervaring die we in het toch wel prijzige restaurant hadden op Valentijnsdag is wat ons betreft helemaal teniet gedaan, want het was zowel qua eten als qua sfeer weer een perfecte avond.