Ik zit al weer een maand in mijn nieuwe baan in Rijswijk en een vervelende bijkomstigheid daarvan is dat ik nu dus ook al weer een maand dagelijks in de file sta. Het verkeer is er in de tijd dat ik weg ben geweest niet bepaald minder op geworden en dat merk ik iedere dag als ik aan het eind van de middag naar huis ga. In de ochtend valt het gelukkig nog steeds mee, door op tijd weg te gaan ben ik de ergste verkeersdrukte voor en kan ik redelijk doorrijden, maar ’s middags ben ik vrijwel iedere dag de pineut.
Het kan natuurlijk ook niet anders dan tegenvallen, want de afstand naar mijn werk bedraagt nu vijfentwintig kilometer terwijl dat in Manila net iets meer dan twee kilometer was. Niet dat ik in Manila nooit in de file heb gestaan, zelfs over dat kleine stukje van het werk naar huis heb ik wel eens drie kwartier gedaan, maar dat waren uitzonderingen.
Terug in Nederland begint het gelazer tegenwoordig al zo gauw ik in Rijswijk de snelweg op draai en het gaat soms door totdat ik vlak bij huis ben.
Toch valt het in vergelijking met de Filipijnen hier nog wel mee, en om dat te illustreren stond er gisteren in de Filipijnse kranten dat volgens een “wereldwijd tevredenheidsonderzoek onder bestuurders”, uitgevoerd in tweeëndertig landen onder vijftig miljoen weggebruikers, Manila nu officieel is aangewezen als de stad met het ergste verkeer ter wereld. De Filipijnen kwamen als geheel overigens als vijfde uit de bus.
Mij verbaast dit nieuws niet want van alle landen waar ik geweest ben is de verkeerschaos in Manila zeker het ergst, al doet Kuala Lumpur er wat mij betreft niet veel voor onder…
Hetzelfde flikte Dennis altijd met de appeltaart die we vrijwel altijd bij ons bakkie koffie bestelden. “Met slagroom?”, vroeg Dennis dan, en na ons bevestigende antwoord kregen we een appelpunt die compleet bedolven was onder een dikke laag slagroom.
Twee maanden geleden zat mijn contract erop en omdat ik allang wist dat dat eraan zat te komen was ik al geruime tijd daarvoor intern aan het solliciteren. Ik werk nu dus sinds anderhalve maand voor een speciale afdeling binnen Shell die zich bezig houdt met het ondersteunen van projecten, genaamd Shell Projects and Technology in Rijswijk. Mijn nieuwe baan heb ik gekregen vanwege de ervaring die ik heb opgedaan met het werken in de grote projecten, want de bedoeling is dat ik mee ga helpen om de regels op te stellen voor Information Management in grote Shell projecten.
Om half acht vanmorgen stond de vrachtwagen met de container met onze spullen al voor de deur. Nadat met enige vertraging de rest van het verhuis-team was gearriveerd werd er begonnen met het uitladen van onze spullen. Uiteraard wisten we precies hoeveel dozen en pakken er uit de container zouden komen maar wat we niet hadden kunnen voorzien was hoe we het allemaal in onze naar verhouding kleine Rijnsburgse huis moesten verstouwen.
En er waren natuurlijk problemen, zoals met de matras van ons bed, die weliswaar heel erg comfortabel is maar ook twee bij twee meter en dertig centimeter dik. Na een fikse discussie met de verhuizers of het eigenlijk wel mogelijk was om het ding naar binnen en vervolgens naar boven te krijgen en de mogelijk schade die daarbij zou worden veroorzaakt werd op ons aandringen besloten om het toch te proberen. Er waren vijf man nodig om de matras dubbel te vouwen en van spanbanden te voorzien, waarna met enig geweld (waarbij overigens totaal geen schade werd veroorzaakt door het zachte materiaal van de matras) het hele ding door het trapgat werd geperst en vervolgens de slaapkamer in. Nadat de matras op het bed was gelegd bleek er geen enkele zichtbare schade of vervorming, dus al met al een geslaagde actie.
We waren er dan ook snel uit. We kregen een heel pakket papieren mee met daaronder een voorbeeld van het voorlopig koopcontract en een map met plattegronden, zodat we thuis alles nog eens op ons gemak konden nalezen en bekijken of het was wat we ervan verwachten. En omdat we al zo’n beetje hadden gezien dat er geen ernstige belemmeringen voor ons waren besloten we tijdens het gesprek om maar meteen een datum vast te leggen waarop we het voorlopig koopcontract zouden gaan ondertekenen.
De feestdagen zitten er weer op en het leven gaat vanaf vandaag weer zijn gewone gangetje. De afgelopen weken met Kerst en Oud en Nieuw stonden hoofdzakelijk in het teken van familie, net als ieder jaar, want met uitzondering van 2012 hebben we alle jaren dat we in het buitenland hebben gewoond de feestdagen in Nederland doorgebracht.
Vanmiddag had ik een afspraak bij de Apple Store in Den Haag en daar werd de schade aan mijn iPhone bekeken. Helaas, vervanging van alleen het glas bleek onmogelijk omdat het frame enigszins was vervormd en een nieuw glas onherroepelijk weer zou gaan barsten. De enige oplossing was vervanging van het hele toestel wat me 308 Euro zou gaan kosten.
Hoge bloeddruk zit in de familie dus dat ik daar een aantal jaren geleden ook last van kreeg was niet helemaal onverwacht. De Nederlandse artsen waren van mening dat een dieet het allemaal nog wel binnen de perken zou kunnen houden maar de bedrijfsarts in Manila vond dat geen oplossing en schreef me een pilletje voor. En dankzij dat pilletje bleef mijn bloeddruk gedurende de jaren op de Filipijnen heel aardig onder controle.
Nu we een nieuw huis hebben gekocht moeten we ons huidige huis gaan verkopen en we hebben besloten om daarvoor maar gebruik te maken van dezelfde makelaar als waar we ons nieuwe huis hebben gekocht. Eind december is er al iemand van die makelaar langs geweest om een eerste inventarisatie te doen en we hebben toen afgesproken dat het huis ergens rond eind februari in de verkoop zou gaan, een beetje afhankelijk van hoe het zou staan met de aanvang van bouw van ons nieuwe huis.
Voor en tijdens de bouw van ons nieuwe huis worden er verscheidene informatieavonden georganiseerd en vanavond was de eerste. De bijeenkomst vond plaats in Valkenburg, in het kantoor van bouwonderneming Ouwehand wat toevallig ook de bouwer is van het huis waar we nu wonen. Deze eerste informatieavond was een kennismaking met de bouwer, de andere kopers en de leverancier van het sanitair.
Toen foto’s nog gewoon gemaakt werden op een filmpje en moesten worden afgedrukt om ze te bekijken besteedde ik altijd veel tijd aan het maken van fotoalbums. Ik was van mening dat een mooi verzorgd album de beste manier was om je foto’s te bewaren, iets is waar je nog wel eens naar grijpt in tegenstelling tot bijvoorbeeld een ouwe schoenendoos waarin alle foto’s door elkaar liggen. Ik pak mijn fotoalbums dan ook nog steeds regelmatig uit de kast om ze weer eens door te bladeren.
In de eerste week van afgelopen november kwam opeens het bericht dat Dream Theater, een band waar ik al jaren een groot fan van ben, naar Nederland zou komen voor een eenmalig optreden op 22 februari. Het bericht was op zich niet verrassend gezien de regelmaat waarmee Dream Theater optredens geeft in Nederland, maar de locatie was dat wel. Het optreden zou namelijk plaats vinden in theater Carré in Amsterdam, en dat is toch niet een locatie die je associeert met het soort muziek dat Dream Theater maakt.
En twee en een halve week na Dream Theater is er weer een van mijn favoriete bands in Nederland voor een optreden. Deze keer is dat de Noorse band Circus Maximus en die trad vanavond op in het Cultuurpodium De Boerderij in Zoetermeer.