Voor Riet was het was eens tijd om twee weekjes naar Nederland terug te gaan want ze wil perse thuis zijn met Robin’s verjaardag. Bovendien moet ons reisbudget ook op en dus heeft ze anderhalve maand geleden weer een retourtje Amsterdam geboekt.

Het is nog steeds winter in Nederland dus het was weer makkelijk pakken. Zomerkleren blijven allemaal hier (vrijwel alles dus) en gaat alleen het hoognodige mee. Zo’n lege koffer op de heenreis is trouwens makkelijk want dan kunnen er op de terugweg heel veel Deet en Senseo koffiepads mee.

Zoals gewoonlijk vertrok het vliegtuig ‘s avonds tegen twaalven dus we hoefden niet te haasten. Na nog een keertje uit eten bij het Hardrock Café werd het tegen half negen tijd om richting de luchthaven KLIA te gaan. En omdat ik zo langzamerhand de weg wel weet en met een beetje hulp van de TomTom waren we er met een uurtje.

Het vliegtuig is op tijd vertrokken dus als het goed is zet ze morgenochtend tegen zessen (Nederlandse tijd) weer voet op Vaderlandse bodem. En kan hier de muziek weer twee weken hard…

Een beetje een ongebruikelijke dag vandaag, want het was de hele dag druilerig. Het was nog droog toen ik vanmorgen naar kantoor liep maar al snel daarna begon het te regenen, en dat duurde tot aan het begin van de avond.

Het regende niet hard, maar een beetje vergelijkbaar met een druilerige voorjaarsdag in Nederland.

Al dat water was vast en zeker een voorbode, want we hoorden om twee uur vanmiddag het nieuws uit Japan van de aardbeving, en vlak daarna de aankondiging van de Tsunami die daar het gevolg van was.

Meteen werden er mensen zenuwachtig op kantoor want hoewel Kuala Lumpur beslist niet in aanmerking komt voor problemen was dat voor de Filippijnen wel het geval. De grootste zorg ging uiteraard naar ons offshore gebeuren, en met name het Platform wat voor de kust van de Filipijnen ligt.

Gelukkig bleek dat het Platform grotendeels door het vasteland van de Filipijnen wordt afgeschermd tegen de Tsunami en de verwachting was dus dat alles wel goed zou gaan. Ook maakten onze Filipijnse collega’s zich niet echt zorgen, die zijn wel wat gewend met twaalf tyfoons per jaar.

Mijn gedachten gingen overigens wel naar mijn ouwe collega’s op Sakhalin, want dat ligt vlak bij het episch centrum van de aardbeving, en ook daar liggen fabrieken pal aan de kust en boorplatforms voor de Oostkust. Het nieuws gaf daarover weinig informatie behalve dat er in Rusland (en daarmee zullen ze ongetwijfeld Sakhalin en de Kurillen bedoelen) elfduizend mensen waren geëvacueerd. Ik wacht dus in spanning verder nieuws af.

Ik ben weer terug in KL na een week in Manila te zijn geweest. Het was een drukke week met veel vergaderingen en daar tussendoor “echt” werk. Leuk om de Filipijnse collega’s weer te zien en we zijn deze keer een aantal avonden op stap geweest.

Donderdag avond namen de meiden me mee naar de sjieke uitgaanswijk Makati, gelegen aan de noord-oost kant van Manila op ongeveer een half uur rijden van de wijk Alabang waar ons kantoor is en ook het hotel waar ik verbleef, de Vivere Suites. We hebben in Makati gegeten in het Hardrock Café waar ik uiteraard een T-shirt heb gekocht voor mijn verzameling. Tenminste, het begint nu een beetje op een verzameling te lijken want ik heb er nu drie: Tokio, Bangkok en Manila.

Vandaag ben ik terug gevlogen en deze keer ging dat met een minimale vertraging, in tegenstelling tot de vorige keer. Niettemin was ik alles bij elkaar toch pas om over half negen in de avond thuis. Waar ik dus blijkbaar het licht had laten branden…

Misschien kijken jullie nu een beetje verbaasd na het lezen van de titel maar laat me het even uitleggen. Ja, we gaan weer verhuizen naar een ander land en nee, we komen nog niet terug naar Nederland.

Op de eerste werkdag in oktober vorig jaar was er al meteen een grote vergadering waarin uitgelegd werd dat er een wijziging in de plannen voor het project was, een wijziging waarvan nog niets bekend was toen ik deze baan aangeboden kreeg. Die wijziging hield onder andere in dat mijn toekomstige werkplek zou zijn op het kantoor van het bedrijf wat de opdracht voor de nieuwe fase van het project zou gaan uitvoeren.

In eerste instantie waren dat vijf bedrijven, drie in Kuala Lumpur, een in Singapore en de laatste in Manila op de Filipijnen. De afgelopen maanden werd duidelijk dat er veel politieke druk werd uitgeoefend vanuit Manila voor meer Filipijnse inbreng in wat tenslotte een Filipijns project is. En een ander belangrijk detail was ook dat het bedrijf in Manila zich in hetzelfde gebouw bevindt als Shell Philippines.

Het eerste gesprek met mijn nieuwe baas in februari maakte al duidelijk dat hij me zo snel mogelijk in Manila wilde hebben, een teken dat de beslissing al min of meer was gevallen, maar we moesten nog steeds een slag om de arm houden omdat er nog geen honderd procent zekerheid was. Als datum werd juni of juli genoemd en dat was een beetje een schok want we waren tenslotte net zo’n beetje ingeburgerd in Kuala Lumpur en vonden dat wel erg vroeg.

Uiteraard hebben we ruim de tijd gehad om aan het idee te wennen en eigenlijk hadden we er allebei best wel zin in omdat we in Manila weer op een compound zouden gaan wonen en dat leek ons, met name voor Riet, toch wel aantrekkelijk. Alleen werden we de afgelopen weken zo’n beetje gek van de onzekerheid, want wat te doen met de plannen voor de zomer. En eigenlijk wilden we hier toch wel wat langer blijven dan juli, en Riet en ik hadden dan ook besloten dat 1 oktober wel een mooie datum zou zijn.

Vanmorgen heb ik een gesprek gehad met mijn baas waarin hij meteen akkoord ging met de door mij voorgestelde datum van 1 oktober. Dan zijn we hier precies een jaar en dat lijkt dus een mooi moment om weer te gaan verkassen.

Er is dus nu een datum, en daar kunnen we ons nu op gaan richten. Onze plannen voor de zomer kunnen nu gewoon doorgaan en dan gaan we dus weer verhuizen. Weer verder weg want het is nog vier uur verder vliegen naar Manila vanaf Nederland…

Maar we hebben tenslotte getekend voor avontuur dus je zult ons niet horen klagen als we daar meer van krijgen dan we vooraf hadden verwacht! We moeten alleen effe door de verhuizing heen, maar och, alles went…

Het zat er natuurlijk al een tijdje aan te komen maar vandaag is het dan toch eindelijk gebeurd, ik heb een nieuwe camera gekocht.

Mijn oude camera, een Canon Powershot S3 IS was op zich een prima ding maar het is en blijft een compact camera. Daar is niks mis mee maar zeikerds zoals ik lopen op een gegeven moment aan tegen zaken als reactiesnelheid, licht- gevoeligheid en geen verwisselbare lenzen. Eigenschappen waarmee spiegelreflex camera’s het nou eenmaal altijd winnen van compact camera’s, en dus liep ik al een tijd rond met de wens om weer een spiegelreflex te kopen.

Dat het een Canon zou worden was al snel duidelijk, ik fotografeer al sinds 1981 met Canon en dat is me altijd heel erg goed bevallen. Een langdurig vooronderzoek (sei ik niet dat ik een zeikerd was?) leidde uiteindelijk tot het besluit om een Canon 60D te kopen, en uiteraard niet in combinatie met een standaard lens (ik zei toch al dat ik een zeikerd was) maar met een EF-S 15-85 USM lens. Dit laatste even voor de liefhebbers.

Foto’s heb ik nog niet gemaakt want de batterijen liggen nog aan de oplader, maar binnenkort hoop ik het een en ander te kunnen laten zien op deze site.

Dit weekend gaat in Nederland de zomertijd in. Maleisië heeft dat niet en dat betekent voor het contact met Nederland dat het tijdsverschil van zeven uur teruggaat naar zes uur.

Wat in Nederland ook een duidelijk merkbaar verschil is tussen de zomer en de winter is de lengte van de dagen. In de winter vond ik altijd het meest vervelend dat je met donker van huis gaat doordeweeks en ook in het donker weer thuiskomt.

Hier in Maleisië is dat verschil veel minder merkbaar omdat we veel dichter bij de evenaar zitten. Toen we hier kwamen in oktober vorig jaar ging ik ‘s morgens even voor zevenen met donker van huis en een dik kwartier later aangekomen bij mijn werk was het licht. En dat is nog steeds zo, er is nauwelijks enig verschil in de ochtend tussen nu en een half jaar geleden.

In de avond is er wel degelijk verschil, in oktober was het om half zeven donker ‘s avonds en dat is nu pas na achten. Verder is er weinig te merken is van de seizoenen, want echt grote verschillen tussen zomer en winter zijn hier nauwelijks.

Er zijn hier best wel veel mensen uit andere streken die daar problemen mee hebben, die missen de seizoenen zeggen ze. Denkend aan de herfst en de winter in Nederland kan ik met zekerheid zeggen dat ik niet bij die groep mensen hoor.

Vandaag kwam Riet weer terug uit Nederland maar omdat haar vlucht pas om vier uur ‘s middags zou landen had ik de hele ochtend nog de tijd om de stad in te gaan met mijn nieuwe camera.

Ik heb een flinke wandeling gemaakt van huis langs het kantoor waar ik werk naar Bukit Bintang. Daar aangekomen had ik het zweet er dik op staan en had  ik ruim honderdzeventig foto’s gemaakt. Het wordt nog een klusje om ze allemaal op de site te zetten maar dat gaat de komende week zeker gebeuren.

Nauwelijks had ik me thuis opgefrist of ik moest al weer rennen. Het vliegtuig van Riet zou een uur eerder landen dan gepland dus moest ik snel naar de luchthaven. Ik was nog op tijd, maar achteraf had ik me helemaal niet hoeven haasten want het was blijkbaar ontzettend druk bij de paspoort controle en duurde het dus nog bijna een uur voordat Riet naar buiten kwam.

‘s Avonds hebben we gezellig bijgepraat op een terrasje en een extra neut genomen, want het was tenslotte vandaag mijn 55e verjaardag.

Omdat ik weet hoe lastig het is in Maleisië, zelfs in een wereldstad als Kuala Lumpur, om kleren te krijgen in de maten die geschikt zijn voor ons abnormaal grote Nederlanders (vinden ze hier tenminste) had ik voordat ik vertrok in Nederland nog gauw even twee nieuwe broeken gekocht.

Op zich niet opzienbarend, ware het niet dat ik er de laatste tijd een flink probleem mee heb. Ik ben namelijk sinds ik hier ben een kilootje of zeven, acht afgevallen. Nee, dat is geen grap, ik eet me hier de schompes aan het fruit en de salades, ik drink liters water en naast het gebruikelijke sporten wandel ik ook nog eens heel erg veel. En dat levert blijkbaar een behoorlijke verbetering van mijn BMI op.

Allemaal gunstig, aangezien ik volgens de dokter te zwaar was en nodig op mijn cholesterol moest letten, maar nu zat ik dus met twee nieuwe broeken die veel te wijd waren. Gelukkig zit er in het pand waar ik werk een kleermaker en ik ben daar vandaag eens langs geweest om te vragen of hij iets aan dit probleem kon doen.

Geen enkel probleem, de band moest van beide ruim een inch (twee en een halve centimeter) ingenomen worden. Toen ik vroeg wat me dat ging kosten zei hij twintig ringgit (nog geen vijf euro). “Per stuk?” vroeg ik. “Nee, voor allebei,” zei die. En een paar gaten extra in mijn riem prikken deed hij er dan wel voor niks bij…

Even een update over het gebouwtje wat voor onze flat gebouwd wordt. De bouw begint al flink te vorderen maar af is het nog steeds niet. En wat het gaat worden, we hebben nog steeds geen idee.

We dachten in eerste instantie aan een gebouwtje met winkels, maar nu zitten er weer een paar elementen aan die aan terrassen doen denken dus misschien komen er wel restaurants in!

In ieder geval denk ik dat Riet de door haar gewenste grote supermarkt wel kan vergeten.

We hopen wel dat het gebouw in de komende zes maanden nog af komt, want we willen nu toch wel erg graag weten wat het gaat worden…

Gisteravond was er onze gebruikelijke bezoek aan de “7AteNin9” waar niet alleen de vaste klanten maar ook een paar van mijn collega’s uit Manila aanwezig waren. Erg leuk want nu kon Riet gelijk even kennis maken met mijn nieuwe baas Mike, met onze grote baas Antoine en met nog een paar mensen die we in Manila vast en zeker meer gaan zien.

Vandaag zijn we op Flip-Flop jacht geweest voor Ans (voor de niet-kenners, dat is dus een schoenenmerk) maar zonder succes want wat we zochten konden we nergens vinden.

Verder ben ik bezig geweest om weer eens wat foto’s op het Web te zetten. Ze zijn gemaakt tijdens de wandeling die ik vorige week zondag heb gemaakt door het centrum.

Verder bleek vanavond dat het wel handig is als je ergens vaste klant begint te worden. Toen we aankwamen bij de Ierse pub “Malones” achter het KLCC was het heel erg druk en alle tafels waren bezet, er stonden er alleen nog twee met een bordje “Gereserveerd”. We wilden al weer gaan maar een van de obers kwam naar ons toe en zette ons meteen aan een van de twee gereserveerde tafels. “Die anderen zetten we wel ergens anders neer als ze komen,” zei hij, “En een Tiger bier en een witte wijn, Chardonnay, right?”…

Anderhalve week geleden werd ik gebeld door het lease bedrijf met de vraag of onze Myvi niet eens zijn duizend kilometer beurt moest hebben. Tenslotte hebben we hem nu al drie maanden. Op dat moment stonden er echter pas 850 kilometer op de teller, en dat komt gewoon omdat hij doordeweeks helemaal niet wordt gebruikt en in het weekend rijden we dan wel maar echt grote afstanden zijn dat ook niet. Het enige wat voor ons aantikt zijn de heen-en-weertjes naar de luchthaven die op ruim zestig kilometer van de stad ligt.

Nadat ik Riet had opgehaald kwam de teller eindelijk in de buurt van de duizend kilometer dus heb ik zaterdag gebeld voor een afspraak. Dat kwam overigens goed uit want zaterdagmorgen sloeg de handgreep van de achterklep door waardoor die niet meer open te doen was. Overigens kost zo’n beurtje ons geen enkele moeite, de auto werd vanmorgen keurig opgehaald en er werd een andere voor in de plaats gezet, ook al zou de Myvi vandaag aan het eind van de middag al weer klaar zijn.

Riet had de vervangende auto (een Proton) net op zijn plek gezet in de parkeergarage toen ze werd gebeld door de administratie in het gebouw. Wat blijkt, wij parkeren al sinds we er wonen op de verkeerde verdieping! We hadden doorgekregen dat we twee parkeerplaatsen hadden op parkeerdek 3, maar nu blijkt dat dat 3A moet zijn. Foutje van de vertegenwoordiger van onze huisbaas wat nooit is opgemerkt omdat er nooit iemand anders aanspraak op die plekken op 3 had gemaakt. Nou ja, rijden we voortaan maar een rondje hoger, naar 3A…

Het is deze dagen een drukte van belang in de stad, en vooral in het KLCC. Dat heeft natuurlijk alles te maken met de Formule 1 van het komend weekend.

Gisteren was het volgens Riet zelfs zo erg dat ze zich schuifelend moest voortbewegen op weg naar de supermarkt onder in het Suria Shopping Centre. Vandaag leek het mee te vallen, totdat bleek waarom. Op het centrale plein werden de Formule 1 coureurs van het Mercedes Petronas team, Michael Schumacher en Nico Rosberg, geïnterviewd voor de televisie.

En daar was het uiteraard een drukte van belang. Wij waren eigenlijk op weg om een happie te eten maar hier moesten we natuurlijk ook even bij blijven kijken. Tenslotte zie je niet iedere dag Michael Schumacher in levende lijve…

We hebben weer bezoekers, Robin en Chantal zijn vandaag aangekomen voor een verblijf van twee weken. Dat betekende voor mij weer een ritje naar het vliegveld en dat kan ik dus tegenwoordig al helemaal zonder TomTom…

Het wachten duurde nogal lang op het vliegveld omdat er blijkbaar weer lange rijen stonden bij de paspoortcontrole, maar rond vijf uur ‘s middags zaten we dan toch met z’n vieren op ons balkon aan een bakkie.

‘s Avonds zijn we uiteraard met zijn vieren even wat wezen eten in een van de restaurants achter het KLCC, waarvoor ik deze keer wijselijk een tafel had gereserveerd. Er lopen op dit moment namelijk duizenden toeristen meer rond in KL dan normaal vanwege de Formule 1 van dit weekend, en die hangen allemaal uiteraard rond bij het KLCC.

Bovendien was er een gratis popconcert aan de voorkant van het KLCC. Wij dachten daar geen last van te hebben maar er was in het park een levensgroot scherm neergezet waarop alles te volgen was. En dat was niet het probleem, wel dat het geluid daarvan zo hard stond dat we elkaar nauwelijks konden verstaan. Klein minpuntje waarop we niet gerekend hadden, verder was het heel gezellig.

De dag van de race! Robin en ik vertrokken tegen half twee vol goeie moed naar het circuit van Sepang en ruim drie kwartier later kwamen we aan bij de afrit. Weer drie kwartier later stonden we nog steeds op de afrit, zij het wel iets verder. Het verkeer was een complete chaos, alles was helemaal vastgelopen doordat er totaal geen regulering van het toestromende verkeer was.

We begonnen het ergste te vrezen maar toen we eenmaal de afrit over waren ging het wat vlotter en we bereikten een kwartier voor de start het circuit. Omdat we kaarten hadden voor de tribunes vooraan dachten we dat we nog ruim de tijd hadden maar dat bleek dus niet het geval. De parkeerterreinen vooraan leken nog lang niet vol maar ze waren toch al afgesloten en we moesten dus verderop.

Het ene na het andere parkeerterrein was al afgesloten en uiteindelijk moesten we parkeren helemaal aan de andere kant van het circuit. We moeten een wereldrecord hebben gelopen maar desondanks waren we toch te laat voor de start. We kwamen dik onder het zweet aan terwijl de derde ronde al was ingegaan. Erg jammer natuurlijk maar uiteindelijk hebben we ons toch heel best vermaakt.

Robin heeft fantastische foto’s gemaakt met zijn telelens en was dus dik tevreden, ondanks dat de Ferrari’s geen potten konden breken.

Sebastian Vettel was er met de start vandoor gegaan en is nooit meer ingehaald. Achter hem was er gelukkig wel volop strijd, en het bleef de hele wedstrijd droog ondanks de dreigende luchten.

De terugreis na afloop ging heel wat vlotter dan de heenreis omdat nu letterlijk alles mee zat. Had wat ons betreft eigenlijk wel andersom mogen zijn…

Visite betekent iedere avond uit eten, want tenslotte kom je niet naar Kuala Lumpur om iedere avond aardappelen met bloemkool te eten. We zijn al in verscheidene leuke tentjes geweest waar Riet en ik zelf ook veel komen, maar vanavond zijn we op verzoek van Chantal naar een Indiaas restaurant geweest.

Zelf ben ik altijd te porren voor een goeie curry maar omdat Riet er niet van houdt komt het er eigenlijk nooit van. Ik had vooraf geïnformeerd voor een goed restaurant en dat het werd dus Bombay Palace aan de Jalan Tun Razak.

Het bleek wel een aardig eindje lopen en de dames werden al behoorlijk chagrijnig toen we er eindelijk waren. Het was inderdaad iets verder dan ik had verwacht, maar het was dik de moeite waard want het eten was echt goed.

En terug namen we een taxi…

Vanmorgen om half tien vertrokken we met z’n vieren met de auto naar het eiland Penang, gelegen aan de Noord-West kust van het Maleisisch schiereiland. Het was even persen om de bagage in de kleine kofferruimte van de Myvi te krijgen maar uiteindelijk lukte dat.

De geplande reisduur was een uur of vier, en omdat we onderweg nog een keer stopten werd dat ruim vier en een half uur.

Net na tweeën arriveerden we bij ons hotel, het “Flamingo by the Beach”, en na het gebruikelijke ritueel van inchecken en koffers dumpen in de kamers lagen we om half drie bij het zwembad.

In de avond bleek dat er toch een minpuntje aan het hotel zat, en dat was de ligging.

Het bleek dat er eigenlijk weinig te beleven viel op loopafstand, en dat betekende dat we alles met de taxi moesten doen. Met de Myvi had ook gekund, inderdaad, maar ik heb een paar dagen vakantie en daar hoort wel een biertje bij…

Riet had geen zin en bleef bij het zwembad, maar Robin, Chantal en ik wilden wel eens wat zien ook en daarom reden we rond een uur of elf richting de stad Georgetown, de hoofdstad van Penang. Ik was daar met Riet in 2004 tijdens onze rondreis door Maleisië ook al geweest maar er was dus heel wat veranderd. Niet het oude centrum en Chinatown, waar we het eerst naar toe gingen.

Ik trof de Chinese tempel nog net zo aan als zes jaar geleden, en ook de straatjes waren niets veranderd.

De grootste verandering was de aanwezigheid van minstens twee gigantische winkelcentra die dus in de afgelopen zes jaar uit de grond geschoten zijn.

Toen we ‘s middags terugreden hadden we de pech dat we in een behoorlijke file terecht kwamen waardoor we ruim een uur deden over een ritje van normaal een kwartier.

Vervelend, want dat ging wel van onze zwembadtijd af, maar weinig aan te doen aangezien er maar een paar doorgaande wegen zijn op Penang en die hebben maar twee rijbanen.

‘s Avonds hadden we wat gegeten in een Arabisch restaurant, en toen we naar de uitgang liepen zag ik een paar jongelui aan een tafeltje zitten die ik herkende. Die hadden het vorige weekend op de tribune bij de formule 1 van Sepang op de stoelen pal voor ons gezeten. Is dat typisch of niet? Ik bedoel, hoe groot is nou de kans dat je die mensen, die je helemaal niet kent behalve van gezicht, een week later honderden kilometers daar vandaan aantreft in toevallig hetzelfde restaurant waar jij zit te eten…

Nu ons bezoek aan Nederland in juli geregeld is heb ik ook meteen even kaarten geregeld voor Bospop. Niet helemaal toevallig vindt dat namelijk plaats als we in Nederland zijn en dat betekent dat ik eindelijk na bijna drie jaar Dream Theater weer eens kan gaan zien!

De rest van het programma zal me eigenlijk een zorg zijn. Thin Lizzy is misschien nog wel leuk omdat het jeugdsentiment is, maar laten we eerlijk zijn, na het verscheiden van Phil Lynott (God hebbe zijn ziel maar ik denk het niet) is dat toch niet meer hetzelfde. Ik ga dus alleen maar op zondag, de andere twee dagen geloof ik wel, al had ik op zaterdag graag de Ringo Starr band gezien. Ook al weer jeugdsentiment ja, en wat dan nog???

Grote vraag die op zondag de 10e juli in ieder geval opgelost gaat worden is wie bij Dream Theater de opvolger is van drummer Mike Portnoy. Dat zal geen eenvoudige taak zijn maar we zullen het gaan zien. En natuurlijk spelen ze nummers van de nieuwe CD, en aangezien ze daar zelf behoorlijk tevreden over zijn zijn bij mij in ieder geval de verwachtingen hoog gespannen!

Morgen gaan Robin en Chantal al weer terug naar Nederland, niet te geloven hoe vlug die twee weken om zijn gevlogen! Vandaag zijn ze in ieder geval nog even naar de Menara Tower geweest nadat een poging om kaarten te krijgen voor de Petronas Towers was mislukt.

Wat ze in ieder geval gaan missen in Nederland is het bakkie koffie bij Starbucks. Zelfs Chantal, die normaal gesproken toch een echte theeleut is drinkt daar koffie. Hier heb je op zo’n beetje iedere straathoek een Starbucks; nou ja, bijna dan maar lang hoef je nooit te zoeken, terwijl er in Nederland maar een stuk of twee zijn in het hele land: een op Schiphol en een op het Centraal Station in Den Haag.

Maar wat staat er vandaag in de Nederlandse kranten: Starbucks gaat in Nederland eindelijk van de grond komen.

Ze gaan beginnen met tien vestigingen in de grote steden, en hopelijk gaat die trend doorzetten en er komt er in Rijnsburg een in de Hoftuin. Voor als we terugkomen, maar dan moet die wel klaar zijn tegen die tijd. En ook een beetje redelijke prijzen graag, want die zijn in Nederland verhoudingsgewijs belachelijk hoog.

Het is al weer een tijdje geleden maar ik heb me vandaag weer eens bezig kunnen houden met mijn gemaakte foto’s. Ik heb er de afgelopen twee weken weer de nodige gemaakt, onder andere van ons bezoek aan Penang en aan de Batu Caves.

De foto’s daarvan staan nu op mijn foto website. Als je een album kiest om te bekijken probeer dan ook eens de verschillende mogelijkheden om de foto’s te bekijken. Je kunt zelf bladeren, en als je daar geen zin in hebt kun je klikken op Slideshow.

Toen ik vanavond naar huis liep zag ik in het straatje met de Hawker Stalls, de eetstalletjes, een dikke witte rookwolk opstijgen.

In eerste instantie dacht ik aan het afgieten van rijst of iets dergelijks, wat natuurlijk niet zo gek is daar, maar toen ik dichterbij kwam zag ik dat het onder motorkap van een geparkeerde auto vandaan kwam.

Het bleek dat de auto wel degelijk in de fik stond. Er ontstond lichte paniek want alles staat daar nogal dicht op elkaar, maar gelukkig stond de auto net op een hoek en kon hij naar het midden van de straat worden gesleept. Iemand maakt met gevaar voor verbrande fikken de motorkap open en er werd geprobeerd het vuur te doven met een emmer water, maar de auto fikte gewoon door.

Met nog wat emmers water van toesnellende mensen werd de brand uiteindelijk toch geblust.

Overigens, de kans dat we daar bij die stalletjes wat gaan eten is sinds vorige week definitief nul want Riet zag daar langs de stoeprand een grote rat scharrelen…

Mijn collega Brian woont al een jaar of tien in Maleisië en hij is lid van de Malaysian Petroleum Club. Dat is geen sportvereniging maar een club als waar je iets kunt drinken, lekker kunt eten en kunt relaxen. Kortom, een club zoals die waar de heren Randolph en Mortimer Duke uithangen in de film “Trading Places” (met Eddy Murphy, je weet wel).

Brian had een paar van ons beloofd ons daar eens een keer mee naar toe te nemen en dat was vandaag. Dus hadden we alle vijf een stropdas meegenomen en na die om een uur of kwart over vijf te hebben gestrikt liepen we naar de Petronas Twin Towers.

En daarmee is meteen het aardigste aspect van die club verteld, want die is namelijk gevestigd op de 41e en 42e verdieping van een van de torens van de Petronas Twin Towers. En omdat ik daar nog nooit in de Towers was geweest was ik heel erg nieuwsgierig.

En ik werd niet teleurgesteld. Nette kleding met minimaal een stropdas is er weliswaar verplicht maar de club is dan ook sjiek de friemel, met lounge sofa’s, bediening in deftige zwarte kostuums en bovendien een uitzicht waar je bijna sprakeloos van zou worden. En het werd nog gezellig ook, alleen wel jammer dat Riet niet mee kon was dit was een “boys night out”…

Riet was inderdaad om tien uur vanmorgen in de Apple Store in het KLCC maar wat ik al voorspeld had, er stond een gigantische wachtrij tot ver buiten de winkel. Volgens Riet helemaal tot aan de Starbucks, en dat is dus wel een meter of veertig.

Ze besloot eerst maar boodschappen te gaan doen en een bakkie in de hoop dat de rij korter zou worden, maar bij terugkomst anderhalf uur later was de rij twee keer zo lang! Dat was zelfs Riet te gek dus ze schoof niet aan maar ging naar huis.

Vanavond was er weer een borrelavond van Shell Outpost in het Italiaanse restaurant Santini achter het KLCC, en op weg daar naar toe probeerden we het toch nog even bij de Apple Store. Geen rij wachtenden meer, wel nog een enorme drukte binnen en helaas, alleen nog de kleinste versie van de iPad 2 op voorraad.

We kijken dus nog even verder, wordt vervolgd…

Dat bankzaken hier tamelijk anders afgewerkt worden dan in Nederland had ik al eens verteld, maar we staan soms nog steeds verbaasd. Het gaat hier niet zo soepel allemaal als in Nederland, dat weten we inmiddels wel maar het is iets wat we toch wel missen. Dit weekend hadden we weer twee van die merkwaardige voorvallen met onze bankzaken.

Omdat het inmiddels wel duidelijk is dat de snelste manier om een iPad 2 te krijgen gewoon online bestellen is hebben we dat gisteravond gedaan en betaald via onze credit card. Vindt Riet vandaag vijf gemiste telefoontjes van onze bank op haar mobieltje, of we dringend wilden terugbellen. Bleek dat het alleen maar was omdat ze onze credit card betaling wilden verifiëren, want het was een online betaling. En dat terwijl we al regelmatig online aankopen gedaan hebben met dezelfde credit card.

Het tweede voorval betrof de huur voor ons appartement. We hadden zes maanden vooruit betaald en die zijn nu om dus hebben we van de week de huur voor de volgende maand overgemaakt. Geen problemen met het overmaken, maar we kregen gisteren bericht van onze bank dat de bank van onze huisbaas de betaling had geweigerd en het geld had teruggestort! Zonder opgaaf van redenen, dus daar kunnen we de komende week weer achter aan.

Je ziet, zelfs dingen betalen gaat het hier lang niet altijd even gemakkelijk…

Om vier uur vanmiddag leek het wel nacht, zo donker was het buiten, en de regen stroomde naar beneden. We hebben al dagenlang tegen het eind van de middag een enorme onweersbui en ook vandaag dus. Het was zelfs zo erg dat ik ondanks dat ik altijd een paraplu bij me heb ik een half uur langer op kantoor gebleven ben om de ergste regen af te wachten.

Gelukkig kun je daar op wachten, en dat bedoel ik letterlijk. Na ongeveer een uur houdt in ieder geval de ergste regen op en is het met een paraplu op goed te doen. Alleen komt het meeste water niet van boven maar van beneden. Als het zo hard regen stromen in korte tijd letterlijk de straten en stoepen over, en het is dan ook meer waden dan lopen.

Tien jaar geleden is er in KL riolering aangelegd omdat de stad bij iedere bui compleet overstroomde. Die riolering helpt wel maar is niet afdoende om tijdens een echte bui het water meteen af te voeren en dat betekent dus een waterballet. Auto’s gooien zoveel water op dat de wandeling naar huis een soort spitsroede lopen is, want niet alleen moet je opletten waar je loopt (anders ben je tot over je enkels nat) maar je moet ook het passerende verkeer in de gaten houden (anders ben je tot je kruis toe nat).

Het beste is gewoon even wachten. Hier is een bui een bui, met een duidelijk begin en een duidelijk eind, en geen gezeik tussenin.